หัวข้อ: [กระดาษ] จบในตัว

[roseen]

อ่ะๆต่อๆๆๆๆๆๆๆ

[yeyong]

ลุ้นกลิ่นน้ำหอมรุ่นนี้จัง
ต้องไปลองดมดูแล้ว

[BaoBao]

วรรคสิบสี่ (ฉีกยิ้ม)

......

.....

....

...

..

.




เขาเดินออกมาหาเพื่อนๆ ที่มองเขาหน้าเหวอด้วยอารมณ์ฉุน.....

“โหหหหหหหห มึงเป็นดาราก็ไม่บอกพวกกูเลยนะเว้ย” เพื่อนแซว

“หนึ่งในสองคนนั้นเหรอวะ นี่ยังอยู่อีก! กูนึกว่ามึงไปโซ้ยกันมาแล้วนะเนี่ย!” หมาเริ่มเลียปาก

“ชื่อกูยังไม่รู้เลย พวกมึง.....เฮ้ออออ” เขาถอนหายใจด้วยความเพลียใจ!

“เป็นเหี้ยไร! เดี๋ยวก็ได้เจอกัน” เพื่อนบอก

“เจอเหี้ยไร? ถ้าไม่ได้เจอวันนี้ ก็อีกหลายเดือน เค้าทำงานประจำที่สาขาต่างจังหวัด” เขาบอกเพื่อน

“อ้าว งั้นมึงก็ตามไปคุยกับสิ ว่าแต่เค้าขึ้นไปไหนวะ?” เพื่อนเสนอความเห็นและถามย้อน

“บอกว่ามีประชุมว่ะมึง ไปรบกวนงานเค้าเปล่าๆ ...เฮ้อ...” เขาถอนหายใจอีกรอบ

“ถึงงั้นมึงก็ขึ้นไปรอดิ๊ รอจนเค้าเลิกประชุมก็ได้ มันคงไม่ประชุมยันสว่างหรอกมั๊ง” เพื่อนช่วยมองหาทาง

“กูไม่รู้ว่าเค้าทำงานที่ไหน ชั้นไหนว่ะ” เขาบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“ไอ้เหี้ย! มึงจีบกันอีท่าไหนวะ ชื่อก็ไม่รู้ ทำงานที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เสือกรู้ว่าเขาจะเข้ามาวันไหน?...มึงบ้าเปล่าเนี่ย!” เพื่อนตกใจ

“ตกลงมึงให้เค้าจีบอยู่แบบนี้เป็นปีเนี่ยนะ” เพื่อนอีกคนถามย้ำ

เขายิ้มแห้งๆ และพยักหน้าตอบเพื่อน.... พลางควานหากระดาษสักใบจากในช่อเฟอเรโร่นั้น

------ไม่มี 

“ดี! สนุกของมึงไงล่ะ เป็นไงล่ะ! งั้นมึงก็รอต่อไป อีกกี่เดือนนะ..... 3 เดือนใช่มั้ย? เป็นกูนะ แค่พรุ่งนี้ก็จะตายอยู่แล้ว”

เพื่อนพูดได้จี้ใจดำของเพื่อนมาก

......

.....

....

...

..

.

ใช่แค่พรุ่งนี้ก็จะตายอยู่แล้ว... เพราะอะไร

ก็เพราะวันนี้คือวันวาเลนไทน์

เพราะวันนี้ได้ช่อชอคโกแลตช่อบิ๊ก

เพราะวันนี้ “คนที่จีบ” เขาเอามาให้เขาด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก

......

.....

....

...

..

.

เขามีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่เขาต้องรอต่ออีกสามเดือนเนี่ยนะ!!!!


......

.....

....

...

..

.

เซ็งแมมมอธ

......

.....

....

...

..

.

[roseen]

 

[BaoBao]

ตึกนี้เป็นตึกขนาดใหญ่ มีหลายบริษัทรวมอยู่ภายในนี้ ดังนั้นกฎระเบียบจึงต้องเคร่งครัดมากเป็นพิเศษ

เวลาทำงานทั่วไป หากมีบัตรพนักงานที่เสื้อ สามารถเดินเข้าออกได้ตามสบาย...หากเป็นเวลากลางคืนที่สำนักงานหลายๆ แห่งเลิกงานแล้ว การควบคุมดูแลจะเป็นอีกแบบ

หากไม่มีใบอนุญาตที่ออกให้จากบริษัทสำหรับเข้าไปทำงานในช่วงกลางคืน เขาจะถูกลากตัวลงมานอกตึกทันที

บริษัทของเขาไม่มีการทำโอตอนเย็น จะมีก็แต่ทำโอวันเสาร์หรืออาทิตย์เท่านั้น ฉะนั้นบัตรที่ว่า เขาจึงไม่มีทางมีมันได้เลย!

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินหน้าเซ็งตามเพื่อนไปตรงประตูใหญ่ของตึกด้วยใจที่ห่อเหี่ยว... กินชอคโกแลตเค้าว่ากันว่าจะอารมณ์ดี

แต่หากเขากินมันจนหมดช่อ อารมณ์เขาคงไม่ดีขึ้นเลยสักนิด----- เพราะทุกครั้งที่กิน เขาคิดถึงคนที่ให้จนแทบกระอักเลือดเหมือนคราวกินเค้กนั่นแน่


......

.....

....

...

..

.

“อุ้ย!” เขาเดินชนไหล่ของคนหนึ่งโดยไม่ระวัง เขากล่าวขอโทษทันทีและเดินต่อไปด้วยความระเหี่ยใจ

“นี่ตกลงมึงเนื้อหอมหรือมันช่อเดิมวะ?”

เสียงทุ่มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา---คล้ายว่าจะถามเขา??! ..เหรอ?

......

.....

....

...

..

.

เขาเงยหน้าขึ้น

ผู้ชายที่สวมเสื้อแจ๊คเกตสีดำคนนั้น... คนที่เกือบชกหน้าเขาเมื่อตอนเที่ยง!!

เขาหัวใจพองโต เขารีบชะเง้อมองหาคนอีกคนที่ขี่มอไซด์ไปด้วยกัน เขาเดินวนรอบชายคนนั้นก็แล้ว เหลียวมองไปรอบๆ ก็แล้ว----ไม่มีเพื่อนชั้น 12 ของเขาเลย

“คุณโต้อยู่ไหนเหรอครับ?” เขาเงยหน้าไปถามอีกฝ่าย

“มึงหาอะไรวะ? ขอโทษด้วยนะครับคุณ พอดีไอ้นี่มันเจอเรื่องช็อคมาน่ะครับ” เพื่อนเขาเดินมาคว้าแขนเขาไว้ และดึงจะลากออกมาให้ห่างจากคนคนนั้น.... เพราะคนที่เพื่อนกำลังทักนั้น----- ท่าทางโหดเอาเรื่อง!!!

“มึงจะถามหาเมียกูทำไม?” เสียงของคนที่ถูกถามแข็งขึ้นพร้อมหน้าที่เรียบตึง

“ ไม่ใช่อะไรแบบนั้นครับ ผมมีธุระจะถามครับ” เขาแข็งตัวจากแรงดึงของเพื่อนและถามคนคนนั้นต่อ

“เรื่องของเมียกู กูรู้หมดละ มึงถามกูก็ได้ไม่ต้องถามเมียกูหรอก” ผู้ชายที่สวมเสื้อแจ๊คเกตสีดำบอกเสียงเข้ม

“คนที่ให้อันนี้ผมน่ะ เค้าทำงานที่ไหนครับ อยู่ชั้นไหนครับ มีธุระจะคุยกับเขา!” ทันทีที่เขาพูดจบ เพื่อนที่ฉุดเขาก็ผ่อนแรงลง

“อ๋อ.... ชั้น 12 มันรับจ๊อบกับบริษัทกู เดี๋ยวมีประชุมกันพอดี” ผู้ชายที่สวมเสื้อแจ๊คเกตสีดำบอกเขา

“เหรอครับ! ขอคุยนิดเดียวก่อนประชุมจะได้มั้ยครับ ซีเรียสมากมั้ยครับประชุมคราวนี้” เขาถามด้วยรอยยิ้ม

ผู้ชายที่สวมเสื้อแจ๊คเกตสีดำขมวดคิ้วและมองจ้องเขา สักครู่ถึงค่อยเอ่ยขึ้นมาว่า “มึงจะเอาไอ้นั่นไปคืนมันรึเปล่าล่ะ?” ชี้มาที่ช่อเฟอเรโร่ในมือของเขา

“เปล่าครับ ผมอยากคุยกับเขาเฉยๆ ไม่ได้จะคืนไอ้นี่ครับ” เขาบอกอีกฝ่ายด้วยความหนักแน่น

“เออ งั้นมึงก็ขึ้นไปชั้น 12... ออกจากลิฟท์ตัวเลขคี่ให้เลี้ยวขวา...ถ้าตัวเลขคู่ให้เลี้ยวซ้าย เดินไปให้เกือบสุดฟากตึกนั่นแหละ บริษัทกู... ทางเข้าจะมีกระจกสกัดสีฟ้าอมเขียวเหมือนสร้อยข้อมือมึงนั่นละ” ผู้ชายที่สวมเสื้อแจ๊คเกตสีดำอธิบายจุดหมายให้เขาพร้อมบอกทริค

“ถ้ามีคนไม่ให้เข้าก็บอกไปว่า คุณเจตกับคุณโต้อนุญาต เมื่อกี้เจอกันที่ข้างล่าง.... แบบนี้ผ่านฉลุยถึงห้องประชุม” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา

“ขอบคุณครับ” เขาส่งยิ้มให้คนข้างหลังที่เพิ่งมาและก้มหัวโค้งให้ทั้งสองคน

เขาหันมาร่ำลาเพื่อนๆ แล้ววิ่งเกียร์หมาไปที่ทางขึ้นลิฟท์

เพื่อนๆ มองตามเพื่อนด้วยความลุ้น แต่คงอยู่ลุ้นด้วยไม่ได้... พวกเขาหันไปขอบคุณคนสองคนที่ช่วยบอกข้อความสำคัญให้เพื่อนของพวกเขา และถามคำถามที่คาใจ “แล้วคุณว่ามีประชุม...คุณไม่ขึ้นไปเหรอครับ?”

“ไม่ละ! ที่รักไปกินข้าวกันครับ!” คนตัวสูงเดินไปเหนี่ยวไหล่ของอีกคนที่สวมเสื้อแจ๊คเกตสีดำเหมือนกัน และพากันเดินออกไปจากตึกนั้น.....

หมดริ้นไรไปอีกตัว-----เจตสบายใจ

......

.....

....

...

..

.

ติ๊ง! ลิฟท์เลื่อนมาถึงชั้น 12

เขาเดินออกไปตามที่มีคนบอกมา เขาเร่งฝีเท้าไปจนถึงกระจกสีฟ้าอมเขียว

เขาเปิดประตูกระจกเข้าไปด้านใน ไฟส่วนใหญ่ถูกดับไปแล้ว เหลือแค่เป็นส่วนๆ ที่ยังถูกใช้งานเท่านั้นก็ยังคงเปิดไว้อยู่

เขาเห็นคนหนึ่งเดินอยู่ด้านใน เขาร้องเรียก .... พนักงานในนั้นเดินออกมาและถามว่าเขาหาใคร

......

.....

....

...

..

.

รหัสผ่านประตูได้มาแล้ว!!


......

.....

....

...

..

.

แต่เขาเสือกลืมถามชื่อของคนที่ให้ช่อเฟอเรโร่!


......

.....

....

...

..

.

ความรักไม่ได้ทำให้คนตาบอดอย่างเดียว... แต่ความรักยังทำให้คนโง่ได้ด้วย


......

.....

....

...

..

.

[Tiamo_jamsai]

 

[Ja-Jah Suwanun]

อั้ยย่ะ เกือบจะรู้อยู่แล้วเชียว!!!

 

ลุ้นๆ

[sin]

น่ารักมากกกกก

[BaoBao]

....

...

..

.

เขาเดินหน้าเศร้าออกมาจากบริษัทนั้น

เขาถอนหายใจเรี่ยราดแบบไม่กลัวว่าโชคดีทั้งชีวิตจะหมดไปกับการถอนหายใจในตอนนี้

เขาก้มหน้าพลางก้าวเท้าไปหาลิฟท์ ช่อเฟอเรโร่ในมือใหญ่มาก จากการประมาณด้วยสายตาหากกินวันละหนึ่งอันก็พอสำหรับสองเดือน

รึครั้งนี้เขาต้องรออีกสองเดือน.......

......

.....

....

...

..

.

เขาเห็นห้องน้ำชายอยู่ตรงหน้า

เขาเดินวกเข้าไปข้างใน.... ตื่นเต้นมากจนปวดชิ๊งฉ่อง

......

.....

....

...

..

.

ทำธุระเสร็จเขาก็เดินออกมาล้างมือ ช่อเฟอเรโร่ถูกวางไว้ที่ข้างอ่างล้างหน้า

......

.....

....

...

..

.

เสียงฝีเท้าคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมเสียงอุทาน “เฮ้ย!”

เขาหันไปหาต้นเสียง คนที่อุทานทำท่าผงะและจ้องเขาด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด....เขาเองก็ไม่ต่างกัน


......

.....

....

...

..

.

“ไหนคุณว่าเข้าประชุม?” เขาเอ่ยถามคนที่เพิ่งเดินเข้ามา

“ครับ สั่งปรินส์เอกสารอยู่ครับ แล้วคุณมาได้ไง” อีกฝ่ายถามเขา

“ก็ถามคุณเจตกับคุณโต้ เมื่อกี้เจอกันที่ข้างล่าง” เขาบอกอีกฝ่าย

“อ๊ะ โทษครับ”  เขารับโทรศัพท์ “อ๊ะ เลื่อนเหรอ? ทำไมวะ?...... กินข้าว!!!” เขาพูดกับปลายอีกสองสามคำถึงวางสายไป จากนั้นก็หันมาบอกเขาว่า “เฮ้ออออ... ประชุมน่าจะเลื่อนเวลาแล้วครับ เพราะท่านประธานไปกินข้าวกับแฟน”

เขายิ้มให้อีกฝ่าย

อีกฝ่ายก็ยิ้มให้เขา

......

.....

....

...

..

.

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงเอ่ยปากชวนคุยก่อน “ผมขึ้นมาหาคุณ ไม่ทราบจะรบกวนมั้ย?”

“ไม่เลยครับ” เขาโบกมือพัลวัน

“งั้นคุยกันหน่อยได้มั้ยครับ?” เขาถามอีกฝ่าย

“ได้ครับ” อีกฝ่ายบอกเขา

เขาจับข้อมืออีกฝ่ายและลากเขาให้เข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุด.... เขาปิดประตู และจับเขาให้ชิดกับผนังห้อง

ตาสบตานิ่ง...ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดๆ ออกมา

“ทำไมต้องเขียนใส่กระดาษครับ” เขากระซิบถาม

“ก็พูดไม่เก่งนี่ครับ” อีกฝ่ายกระซิบตอบ

“งั้น! เล่นเกมกัน ผมมีบทให้พูด คุณอ่านแล้วพูดมานะครับ” เขาล้วงกระเป๋าเงินและเลือกกระดาษเก่าๆ ออกมาใบหนึ่ง เขาส่งมันให้อีกฝ่าย

คนที่ยืนพิงกำแพงอย่างสบายอารมณ์ รับมันมาแล้วเปิดมันอ่าน.....หน้าเขาแดงพรึบ... “ให้อ่านนี่จริงๆ น่ะเหรอ?” เขามองเขาแบบไม่อยากเชื่อ

เขาพยักหน้าแทนคำตอบ


......

.....

....

...

..

.

“คะ.....คะ.....” เสียงที่หลุดออกมาจากปาก ฟังยังไม่เป็นคำ คนที่พูดเขายังเขินและทำใจไม่ได้ ...... คนที่อ้าปากค้างสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง และหลับตาพูดคำว่า “คน...คนนี้จีบได้มั้ยครับ?”

“ได้ครับ!” เขาตอบทันควัน

คนที่ถามลืมตาขึ้นทันควัน เขาเห็นอีกฝ่ายอมยิ้ม และส่งกระดาษอีกใบมาให้เขา

เขารับมันไป เขาเปิดมัน และเงยหน้ามามองเขาตาโต

เขาพยักหน้าให้แทนคำตอบของคำถามในสายตาของอีกฝ่าย

“คน.....คนนี้... มีแฟนหรือยังครับ? ถะ...ถ้ายังไม่มี...ขอ...ขอจีบได้มั้ยครับ?” คนที่ยืนพิงผนังห้องน้ำ อ่านมันด้วยเสียงแผ่วเบา

“ยังไม่มีแฟนครับ ว่าแต่คนขอจีบรักผมเหรอครับ?” เขาบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม------ท่าทางอายมากๆ ของเขามันน่าแกล้งชะมัดยาด

“คะ...ครับ” เสียงนั้นเบามากจนเขาไม่ได้ยิน

เขาก้าวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายหนึ่งก้าว สอดแขนทั้งคู่ของตัวเองรอบเอวของอีกฝ่าย ยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย ด้วยความสูงที่เกือบเท่ากัน ริมฝีปากของเขาจึงอยู่ใกล้ระดับใบหูของอีกฝ่ายพอดี

“อะไรนะครับ? ผมไม่ค่อยได้ยิน” เขาแกล้งถามซ้ำ

แขนคู่หนึ่งโอบรอบสะเอวของเขาเป็นการกอดตอบ พร้อมคำกระซิบแผ่วเบาที่ริมหูของเขา “ผมรักคุณครับ”

“ถ้ารักก็ตามสบายครับ ผมรออยู่” เขากระซิบบอกอีกฝ่าย

“แต่ผมเป็นรุกนะครับ” อีกฝ่ายบอกเขา

......

.....

....

...

..

.


!!!!!!! รุก! บ้าเปล่าวะ?


......

.....

....

...

..

.

[Maprang_W]

มาได้ไวมาก เมื่อวานเพิ่งอ่านไปสองวรรค มาวันนี้สิบสี่วรรค เกร็งแทบแย่ สุดท้ายก็คุณ...?
ชอบวรรคสิบสี่ที่สุด 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.


เขายกมือขึ้นมากุมหน้าของอีกฝ่าย และจ้องตาแบบเค้นเอาความจริง “รุกก็เปลี่ยนสิครับ รักผมไม่ใช่เหรอ?”

อีกฝ่ายยกมือทั้งคู่กุมใบหน้าเขาไว้----เช่นกัน

“รุกอย่างเดียวครับ เปลี่ยนไม่ได้ครับ! แต่ผมรักคุณนะครับ คุณเปลี่ยนให้หน่อยไม่ได้เหรอครับ” อีกฝ่ายเข้าโหมดอ้อน

ตาสบตานิ่งเป็นนาน ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กัน...

เขาเปิดประตูห้องน้ำออกมา และเดินไปที่หน้ากระจก เขามองช่อเฟอเรโร่.... ใครอีกคนเดินตามเขามาและมองเขาผ่านกระจก

......

.....

....

...

..

.

สายตาเศร้าแกมหวานนิดๆ... เขาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย และเอื้อมมือไปหยิบช่อเฟอเรโร่มาก่อนบอกอีกฝ่ายว่า “ผมต้องกลับแล้วครับ ช่วยไปส่งข้างล่างได้มั้ยครับ พอดีบริษัทผมไม่มีบัตรทำงานช่วงกลางคืน”

“ครับ” อีกฝ่ายพยักหน้ายืนรอ

เขาออกก้าว และอีกฝ่ายก็เดินเคียงไหล่มากับเขา

พวกเขาเงียบกันตลอดเวลาจนลิฟท์เคลื่อนลงมา.... ประตูลิฟท์เปิด

ว่างเปล่า------ไม่มีคนอยู่ในนั้นเลยสักคน

พวกเขาก้าวเข้าไปด้านใน เขากดเลข 1 และเดินเข้าไปจนสุดทาง พวกเขาหันหลังพิงลิฟท์----และเงียบกันต่อ


......

.....

....

...

..

.

“ผมชอบกลิ่น C-K ขวดขาว แต่กลิ่นนั้นไม่เข้ากับผม” อีกฝ่ายพูดกับเขา

“ผมชอบกลิ่น C-K ขวดดำ แต่กลิ่นนั้นไม่เข้ากับผม” เขาบอกอีกฝ่าย

มือของเจ้าของกลิ่น C-K ขวดดำเลื่อนมากุมมือของเขาไว้ “ผมตกหลุมรักคุณจริงๆ นะครับ ตัวคุณหอมดี ผมชอบ”

“C-K ขวดขาว ไม่ได้ผลิตแค่ขวดเดียวนะครับ” เขาบอกอีกฝ่าย

“แต่พอมันผสมกับกลิ่นเหงื่อของคุณแล้ว....มีแค่คุณ เป็นกลิ่นเฉพาะของคุณ...ผมชอบที่ตรงนั้น” อีกฝ่ายบอกกับเขาด้วยเสียงหนักแน่นปนเศร้า

เขาหันไปมองอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็หันหน้ามามองเขา

----- เลข 5

ทั้งสองเคลื่อนตัวมาใกล้กัน....จูบเริ่มต้นในชั่ววินาที

----- เลข 4

ความอบอุ่นซาบซ่านมาถึงหัวใจ

----- เลข 3

ต่างฝ่ายต่างลิ้มรสจูบที่กระหายอยากมานานของกันและกัน

----- เลข 2

มือที่เกาะกุมใบหน้า แปรเปลี่ยนเป็นลูบไล้กันและกัน...เบาๆ

----- เลข 1

ดวงตาทั้งสองคู่ลืมขึ้น ริมฝีปากแยกห่างจากกัน ทว่าสายตายังไม่วางวายจากกัน

ติ๊ง!------ ประตูลิฟท์เปิด

เขาเดินให้อีกฝ่ายจูงมือไปยังทางออก พวกเขาเดินผ่านยามไปโดยไร้คำถามจากยาม

......

.....

....

...

..

.


ทว่าคำถามจากหัวใจของแต่ละฝ่าย... ต่างยังไม่ได้คำตอบ---ให้กันและกัน

......

.....

....

...

..

.


พวกเขาหยุดยืนที่บันไดทางขึ้นลงจากตึกขนาดใหญ่

......

.....

....

...

..

.


เขามองตรงไปข้างหน้า


......

.....

....

...

..

.


เมืองมหานครที่ยิ่งใหญ่และคึกคักแลตื่นอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

......

.....

....

...

..

.


มันคือสถานที่ที่ทำให้เขาอ้างว้างมากที่สุด


......

.....

....

...

..

.


เสียงดนตรีจากคนตาบอดสองคนดังลอยขึ้น

เขายืนฟังมันจบเพลง......

คำที่คนซึ่งจับมือเขาไว้แน่นแบบไม่ยอมปล่อยอยู่ในขณะนี้เคยคัดลอกออกมาให้เขา... พร้อมของขวัญวันเกิด----สร้อยข้อมือหินสีฟ้าซึ่งเขาสวมติดตัวไว้ตลอดเวลา


...

..

.

วันนี้เพลงที่พวกเขาร้อง ทำให้เขาได้ประโยคต่อมาจากคำในกระดาษท่อนนั้น...


จากคนธรรมดาเพียงคนหนึ่ง ซึ่งโชคดีกว่าใครในโลกนี้

ที่ได้เคยกุมมือคนแสนดี และมีเธอใกล้ชิดสนิทใจ

และมีเธอให้รักตลอดไป


......

.....

....

...

..

.

“ต้องไปแล้วครับ คุณขึ้นไปทำงานต่อเถอะ” เขาบอกหันหน้าไปบอกอีกฝ่าย

“เราเป็นแฟนกันไม่ได้เหรอครับ” อีกฝ่ายถามเสียงอ่อยละลายใจคนฟัง

“มันก็ได้อยู่ครับ แต่คุณจะทำยังไงตอน.........นั่นน่ะ” เขาถามอีกฝ่าย

“คุณก็รักผมไม่ใช่เหรอครับ?” อีกฝ่ายอ้อนต่อ

“คุณก็รักผมนี่ครับ?” เขาย้อน

มือของเขาที่ถูกจับไว้มีแรงบีบจับไว้แน่นกว่าเดิม.... คาดว่าอีกฝ่ายคงยังไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ๆ


......

.....

....

...

..

.

“มีเบอร์ผมใช่มั้ย?” เขาถามอีกฝ่าย

“ครับ” เสียงอ่อย

“เสร็จงานแล้วคุณโทรมาละกัน! ผมจะรอ” เขากลั้นใจบอก

“จริงนะครับ!” เสียงระรื่นขึ้นทันตา

“ส่วนเวลาอยู่บนเตียง ใช้วิธีจับไม้สั้นไม้ยาวเอาละกัน” เขาบอกคนที่หน้าระรื่น

“อื๊ออออ.... รักผมไม่ใช่เหรอคร๊าบ” ยังโยเย

“รักสิครับ” เขาหันไปส่งยิ้มหวาน และพูดเสียงเหี้ยมว่า “แต่ถ้าไม่เอาวิธีนั้นก็ไม่ต้องโทรมา! นี่ผมแฟร์สุดแล้วนะ!”

คนที่บีบมือเขาแน่นจ้องตาเขาอีกเป็นนานถึงค่อยครางเสียงอ่อยออกมา “ก้อด้าย.....”

เขาเหนี่ยวคอคนหน้าจ๋อยเข้ามาจุ๊บปากทีหนึ่ง และบอก “ปล่อยมือทีครับ ต้องกลับบ้านแล้ว” พร้อมรอยยิ้ม

มือที่บีบมือเขาไว้แน่นคลายลงและปล่อย---- ทว่ามือนั้นยังคงแตะปลายนิ้วเขาไว้ด้วยความเสียดาย

......

.....

....

...

..

.

http://youtu.be/rVfsUHVBJwg































































































เอวัง 

[Ja-Jah Suwanun]

 

อร๊ายยยยยย  น่ารักอ้าาาาาาาาา

ใช้วิธีจับไม้สั้นไม้ยาว?! 

ต๊ายยยยยยย ครั้งแรกคัยรุกละค้าาาา

อยากรู้จางงงงงง ตอนพิเศษสักนี้ดดดดได้มั้ยค้า 

[warin]

น่ารักมาก  ชอบมากจ้า
คุณนักเขียนมีวินัยมากเลย  มาลงให้อ่านสม่ำเสมอมากเลย  สมใจคนอ่านอย่างเรามาก

ขอบคุณจ้า
รออ่านผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
กดบวกให้แล้วนะ

[yeyong]

คนหนึ่งถูกจีบมาตั้งนาน ส่วนอีกคนก็จีบเค้ามาตั้งนาน
ปรากฏว่าขั้วเดียวกัน  ต่างคนคงเซ็งอ่ะ

[malula]

ดีแล้วที่ตัดสินใจเดินเข้าหาก่อน ก็ 30 แล้วเนาะไม่อยากรอนาน
รุกเจอรุก สนุกละสิ
คู่รักซาดิสต์เจต-โต้นี่เอง เจตเอ๋ยหึงทำไมให้ตัวเองเจ็บตัวเปล่า ๆ

[roseen]

 :กอด1:จบ

[สมุนไพร]

ชื่ออะไรกัยจ้ะ...พ่อหนุ่ม

[Goingunder]

น่ารักมว๊ากกกก
จะรอตอนจับไม้สั้น ไม่ยาวนะคะ

[MiSS-U]

อ่านมาถึงจุดนี้ฮามาก

แม้จะรุกเจอรุกก็ไม่เป็นไรของแบบนี้ถ้ารักกันจริงก็ผลัดกันได้  อ๊ายยย  เขิน

แต่แบบ  เขาและเขา  น่ะชื่อไรเหรอ บอกหน่อยค่ะ  อ๋อ  ขอตอนพิเศษมาให้

อ่านบ้างสิคะว่าครั้งแรกใครได้ไม้สั้นไม้ยาว

ปล.เจตโต้ก็ยังได้ใจเราเหมือนเดิม

ปล.2 เรื่องนี้ไม่หน่วงอย่างที่คิด  แบบลุ้นมากกกกซะมากกว่า

และหนุ่มชั้น12ก็ดันเป็นหนุ่มโต้ของพี่เจตนี่เอง

บวกเป็ด+1

[Maprang_W]

จับไม้สั้นไม้ยาวเนี่ยนะ
แต่ก็แฟร์สุดแล้วล่ะ

[sukie_moo]

น่ารักเกินไปและ 2 คนนี้

[Nima4]

มาดูตอนจบก่อนค่ะ...เดี๋ยวจะกลับมาอ่านแล้วเม้นต์คอมโบเลยนะคะ


ขอบคุณค่ะ

[CrazierM]

จบแล้วเหรอออออออออ !! -O-

[BaoBao]

 
เรียนท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่าน

เอวัง เสร็จ ก็ไข้หวัดจู่โจม... เลยไม่ได้มาบวกเป็ดให้ท่านผู้มีอุปการะคุณที่ตามหลังมาตอนจบเลย ขออำภัยมา ณ ทีนี้

ตื่นมา ลืมหมดว่าเขียนอะไรไปบ้าง เลยมานั่งทวนอ่าน... เพิ่งอ่านและแก้คำผิดจบเมื่อครู่นี้เอง

  จะไม้สั้นไม้ยาว หรือ [กระดาษ] ฉบับหลังๆ.... มีคิวนะคะ
แต่ตอนนี้มันมึนกับยาแก้ไอ  พิมพ์ไม่ออกเลย

ดังนั้น ต๊ะไว้ก่อน ยังไม่ลงเสริมนะคะ..... [เวลา] ก็ด้วย เรื่องนั้นก็ยังมีตอนต่ออีกช่วง... ถึงครบสมบรูณ์


อ้อ เห็นท่านผู้มีอุปการะคุณถามถึงชื่อของ เขา กับหนุ่ม C-K ขวดดำ..... คือตั้งใจให้ไม่มีแต่แรก 

ไว้ดูก่อนว่าพอถึงตอนเสริมแล้ว ชื่อจะออกมามั้ย...เท่าที่คิดเวลานี้มันก็ยังไม่มีมานะคะ

สรุปว่า ตอนเสริมมีค่ะ----- แต่จะลงได้เมื่อไหร่ ผู้เขียนไม่แน่ใจนะคะ ค่อยๆ ตามกันในโอกาสต่อไปน๊า

ว่าแต่อยากอ่านฉากไหนกันคะ
หรือ...อยากได้ตอนพิเศษของคู่ไหน
ถามเผื่อเป็นไอเดียอ่ะค่ะ

  ขอบคุณสำหรับทุกรีพลาย
ขอบคุณสำหรับทุกตัวเลข
ท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านคือ แรงใจของผู้เขียนเสมอมา

[Ja-Jah Suwanun]

ขอ NC ทั้ง 2 คู่เลยได้ป่าว?

 

ไม่ค่อยโลภอ่ะ 

บวกเป็ดๆ

[♠DekDoy♠]

ชื่อไม่รู้ แถมใครกดใครไม่รู้ 55

[maple4120]

อ่านมาจนจบ ยังไม่รู้ชื่อพระเอกนายเอกเลย 555
สนุกดีค่ะ น่ารักมากๆเลย

[seaz]

งั้นก็แสดงว่าคนที่เป็นสามีของเพื่อนชั้น 12 นี่เป็นประธานบริษัทน่ะสิ

[Chobkub]

สนุกมากครับ ชอบทุกเรื่องที่พี่เขียนเลยครับ อ่านแล้วได้อารมณ์มาก

[zitronen-tee]

น่ารักมาก อ่นแล้วยิ้มไม้หุบเลยค่ะ