หัวข้อ: [เรื่องสั้น]"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษวัดหยุด P.29 (01/05/59)

[เด็กหญิง]

ภัทรแน่มาก 555
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก

[Giniz]

ขอให้หายไวๆนะคะ

ส่วนน้องดวงตะวันของพี่ภัทร ยอมๆให้พี่เค้าจีบไปเหอะ
แล้วต่อไปหนูจะฟินเองงงงงงงงงง 

[♠DekDoy♠]

สนุกมากค่ะ นายเอกเรานี่อย่างซึน


ป.ล. ความเห็นส่วนตัวนะคะ คำว่า ร่างสูง-ร่างบาง มันเยอะไปหน่อยสำหรับเรานะ เลยรู้สึกสะดุด ๆ

[bytoey]

น่ารักที่สุดดดด

[yeyong]

แค่นี้ก้อมีแววความหวานออกมาทีละน้อย

[รักทุกฤดู]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่     

[MoMoRin]

อร๊ายยยย พี่ภัทรรุกเร็วจริงค่ะพี่ อิอิ ตะวันก็รับๆไปเถอะค่ะ ว่าชอบพี่เค้าเหมือนกันน่ะ หุหุ // รอตอนต่อไปค่าาา

[Horizon]

ขอบคุณนะน้องหมวย อัพพร้อมกันสองเรื่อง
ลุ้นกันต่อไป
+1

[murasakisama]

 

[takara]

คุณภัทรรุกแล้ว อิอิ ขอให้หายเร็วเร็วนะงับ

[pochu52]

น่ารักจังค่ะ ดูสิหนุ่มหล่อน้ำแข็งจะจีบหนุ่มน่ารักแบบไหน ^^

[nemesis]

ภัทรรุกหนักๆ

[bulldog17]

ดวงตะวันใสซื่อ

[roseen]

 :กอด1:ตามมาอ่าน

[didi]

 

[warin]

ภัทรเริ่มรุกดวงตะวันซะแล้ว

หายไวๆ นะจ๊ะคุณนักเขียน

[choijiin]

ดวงตะวันของภัทรน่ารักที่สุดดดดดด
 
ใจตรงกันขนาดนี้
ภัทรเดินหน้าเต็มที่เลย
 

[HappyMelon]

เรื่องนี้น่ารักอ่า ชอบกันทั้งคู่แล้วด้วย
แต่ยังอยากเห็นเค้าจีบกันอยู่เลย อย่าพึ่งรีบเป็นแฟนกันน๊า จีบกันไปก่อน ฮิฮิ

[CarToonMiZa]

น่ารักโคตร

บวกเป็ด

[boylove_yj]

ไข้หวัดลุมเร้าอย่างหนัก 

[Horizon]

รักษาสุขภาพนะครับ
เพิ่งฟื้นตัวจากไข้หวัดใหญ่เช่นกัน

[sam3sam]

โอ้  ภัทรเดินหน้าจีบรวดเร็วทันใจจริงๆเลยวุ้ย
ปล. ขอให้หายเปื่อยเร็วๆนะจ๊ะ

[nemesis]

คิดถึงจะมายังนะ

[Gapompom]

 

[CarToonMiZa]

 :z2:เต้นรอ

[เด็กหญิง]

 

[AllRiseApril]

น่ารักกกกกกกก  555555555555
คุณภัทรคะ  ไม่แคร์สื่อเลยค่าาาาา
แหม่ะๆๆๆ

[silverphoenix]

ดวงตะวันน่ารักน่าชัง

หวังอย่างยิ่งว่าจะไม่มีอะไร
มาทำให้หนูดวงตะวันเสียใจน้าาาา

แหะๆ  ก็แบบว่าชอบดวงตะวันไปแล้วอ่าาา
น่าร๊ากกกกกกกก  อิอิ

+1 ให้จ้าาาาา

[boylove_yj]

บทที่ 3

.
.
ดื้อ
.
.
.
.




“ตะวัน!! สุดหล่อภัทรหนุ่มบริหารจีบแกเหรอ”   หัวหน้าห้องคนสวยเดินเข้ามาถามดวงตะวันด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นตกใจแกมปลื้มใจ? ทำเอาร่างบางที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้องเล็คเชอร์ตกใจอยู่ไม่น้อย และด้วยเสียงทักที่ตะโกนค่อนข้างดังเกินปกติทำให้นักศึกษาคนอื่นๆ หันมามองทั้งสองคนอย่างสนใจ




“บ้า! ไม่ได้จีบ......อุ๋มมั่ว!”  ดวงตากลมโตเบิ่งกว้างอย่างตกใจกับประโยคคำถามของเพื่อนร่วมห้อง ดวงตะวันแสร้งหลบเลี่ยงเดินหาโต๊ะเล็คเชอร์อย่างมุ่งมั่น แต่ถึงอย่างนั้น หัวหน้าห้องคนสวยก็ไม่ละความพยายาม มุ่งหน้าเดิมตามเกาะแข้งเกาะขาคนร่างบางเพื่อเอาความจริงให้ได้!




“ฉันไม่ได้มั่ว แกนั่นแหละที่มั่ว.....บอกความจริงมาซะดีๆ”   หญิงสาวรูปร่างสมส่วนหน้าตาสะสวยแต่หัวใจและร่างกายอุทิศให้กับลัทธิ ‘ชายรักชาย’ จ้องมองใบหน้าสวยหวานของเพื่อนอย่างค้นคว้าหาความจริง




“ไม่ได้จีบ ก็แค่คุยกันเฉยๆ...เขาจะมาจีบเราทำไม”  ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งนึกถึงโครงหน้าหล่อเข้มของ ภัทร   เกียรติบูรพา ผู้ชายที่ผู้หญิงทั้งมหาลัยหมายปอง คนหล่อๆอย่างนั้นมีสิทธิเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ข้อนี้ดวงตะวันรู้ดี ถึงแม้พื้นที่ในหัวใจเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ยกให้ผู้ชายคนนี้ไปเกือบหมดแล้ว




เพียงเพราะไม่เคยรู้จักกับความรัก
เพียงเพราะไม่เคยยื่นโอกาสให้กับเขา
เพียงเพราะไม่เคยได้รักและรักตอบ
หัวใจมันก็สั่นไหวขึ้นมาอย่างง่ายดาย




“ถ้าคุยเฉยๆ แล้วเขาจะมาเดินถือข้าวถือน้ำตามแกทำไม ชิ! อารมณ์เสีย”   อุ๋ม  พูดเสียงสะบัดแล้วทรุดตัวนั่งลงเคียงข้างดวงตะวัน ทำเอาคนเอวบางร่างน้อยมองมาด้วยความแปลกใจ ไม่นึกว่าหัวหน้าห้องคนสวยจะมานั่งข้างตน




“ก็ไม่รู้ซิ เขาใจดีมั้ง”   คนหล่อมักใจดี?  ข้อนี้ดวงตะวันไม่รู้ว่าคนที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาคนอื่นๆจะใจดีอย่างภัทรไหม แต่ที่ดวงตะวันรู้ดีก็คือ ภัทร เกียรติบูรพา ใจดีและอบอุ่นมาก เพราะไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างนี้จากใคร จึงไม่แปลกที่หัวใจมันโอนอ่อน




“นั่นแหละที่ที่เขาเรียกว่าจีบ!  ถ้าเขาไม่จีบแก แล้วเขาจะมาทำใจดี ถือข้าวถือน้ำให้แกทำไม รู้ไว้ซะ!”   




“ไม่ใช่หรอกอุ๋ม มันก็แค่เรื่องบังเอิญมั้ง”   ดวงตะวันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองให้มากกว่านี้ ไม่อยากให้องค์ประกอบหลายๆอย่างมาทำให้หัวใจคิดไปไกลว่า ผู้ชายคนนั้นมีใจให้ตน เพราะถ้าหากมันไม่เป็นอย่างที่คิด มันก็คงจะเจ็บอยู่ไม่น้อย ไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเอง




“โอเค! ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แล้วแกจะทำหน้าแดงหูแดงใส่ฉันทำไมยะ!”    หญิงสาวมองใบหน้าเรียวรูปไข่ของดวงตะวันอย่างเอ็นดู  ต่อให้คนที่เก่งกล้าสามารถแค่ไหน ลองมาเจอดวงตะวันเวอร์ชั่นอายแล้ว เป็นต้องแพ้ทางทุกรายไป




“อะไร! ไม่ได้แดงซักหน่อย”   มือทั้งสองข้างรีบยกขึ้นมาปิดใบหูของตนเองทันที ทำเอาอุ๋มถึงกับตาพร่าเพราะกิริยาน่ารักๆของอีกฝ่าย  อยากจะบอกออกไปใจจะขาดว่า รูปร่าง หน้าตา อย่างดวงตะวันเนี่ยแหะ เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั้งมหาลัย ความฮอตที่เจ้าตัวก็คงยังไม่รู้ และคงจะไม่มีวันได้รู้




“จ้ะไม่แดง แล้วนี่น่ะมันอะไร ดูซะ!”  อุ๋ม ยื่นกระจกขนาดเล็กที่พกติดตัวอยู่ตลอดไปยังเบื้องหน้าของร่างบาง และสิ่งที่สะท้อนกลับมาก็ทำเอาดวงตะวันผงะจนแทบตั้งรับไม่ทัน ใบหน้าเรียวรูปไข่ซับสีแดงระเรื่อ รวมไปถึงใบหูเล็กทั้งสองข้างก็แดงระเรื่อไม่ต่างกัน ทำเอาดวงตะวันต้องก้มหน้าซุกลงไปกับกองหนังสือบนโต๊ะเล็คเชอร์อย่างอับอาย  ไม่อยากสนใจเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจของหัวหน้าจอมกวน




“ไม่ได้อายนะ เมื่อกี้รีบวิ่งเข้าห้องมา มันก็เลยแดง”   ดวงตะวันพูดเสียงอู้อี้กับโต๊ะ จนอุ๋มต้องบอกให้ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ แต่ร่างบางก็บอกเสียงเด็ดขาดว่า ‘ง่วง’ เมื่อกี้ยังเห็นสดใสร่าเริงอยู่เลย แต่พอพูดเรื่องภัทร กับทำหน้าอาย เอ๊ย! หน้าง่วง  มองไปมองมาแล้วอยากฟัดหน้าแดงๆของดวงตะวันเหลือเกิน นี่ซินะ เหตุผลอีกหนึ่งข้อที่เจ้าชายน้ำแข็งเลื่องชื่อ ละลายความนิ่งของตัวเอง .....เพราะความน่ารัก ไร้เดียงสาของดวงตะวันดวงนี้อย่างไงล่ะ




“อ๋อจ้า... วิ่งมาเลยหน้าแดง หึหึ”   อุ๋มยื่นมือไปขยี้เส้นผมนุ่มของเพื่อนตนเองอย่างรักใคร่ แกมเอ็นดู สาบานได้เลย ว่าถ้าตนเองเกิดมาเป็นผู้ชาย จะจีบดวงตะวันมาเป็นแฟนให้ได้ น่ารักๆแถมหวานอย่างนี้ไม่ปล่อยให้หลุดลอดมือไปได้หรอก




“อุ๋มแกล้งเรา เดี๋ยวเราจะฟ้องพุฒให้มาจัดการ”  ร่างบางพูดเสียงงอน ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากัน จมูกโด่งได้รูปก็เชิดรั้นตามแบบฉบับของนักวิทยาศาสตร์ขี้งอน กิริยาที่เพื่อนๆทั้งห้องลงความเห็นว่า ‘น่ารักน่าใคร่’ ขนาดไหน 




“เอาเลย แค่ไอ้เตี้ยพุฒคนเดียว ดิฉันรับมือได้สบายๆอยู่แล้ว”




“อุ๋มว่าพุฒเตี้ย กระทบเราอ่ะ เราก็เตี้ยเหมือนกันนะ”    ดวงตะวันเอ่ยเสียงสะบัด พร้อมทั้งลุกขึ้นมานั่งหลังตรงหน้าเชิด เป็นที่รู้กันดีว่าเรื่องส่วนสูงเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนสำหรับดวงตะวันและพุฒขนาดไหน!




“แกไม่ได้เตี้ยนะตะวัน แกค่ามีร่างกายที่สมส่วนและน่ารักๆในแบบฉบับของแกไง จริงๆ”




“ไม่ต้องเลย อุ๋มว่าเรากับพุฒเตี้ย! งอนแล้ววววว.....”  เป็นซะอย่างนี้ น่ารักมันเข้าไป เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำทำเมียซะเลย ยิ่งหื่นผู้ชายเอวเล็กหน้าหวานอยู่ด้วย




“โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนนะตัวเองงงงงงง เค้าขอโทษษษษ”   




“อิอุ๋มมมมมมมมมมมมม ชะนีร่างปลวก แกล้งอะไรเพื่อนกู!”  เสียงที่ดังมาตั้งแต่หน้าประตูบ่งบอกตัวตนของผู้พูดได้เป็นอย่างดี จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พุฒ เพื่อนสนิทของดวงตะวัน ที่มีส่วนสูงไม่ต่างกันมากนัก เป็นที่รู้กันดีว่าเห็นดวงตะวันที่ไหน จะต้องเห็นพุฒอยู่ที่นั่น และคงจะมีเพียงพุฒคนเดียวเท่านั้นที่ดวงตะวันจะใช้คำสมัยพ่อขุน มึงๆกูๆ  ในการสนทนา ส่วนคนอื่นๆจะเป็นการแทนตัวว่าเรา และเรียกชื่ออย่างสุภาพเสมอ  ทำเอาเพื่อนๆในห้องอดที่จะเกรงใจหนุ่มร่างบางคนนี้ไม่ได้




“กูปลวกมึงก็เพื่อนปลวก.....ไม่ได้แกล้งโว้ยยยย เขาเรียกว่าการสนทนาอย่างเอ็นดู”   หญิงสาวว่าพลางเอื้อมมือมาบิดแก้มยุ้ยของดวงตะวันอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พ้นฝ่ามือเล็กของพุฒที่ฟาดลงมาบนหลังมือของอุ๋มอย่างแม่นยำ เหมือนจับวาง!




“สนทนาเอ็นดูบิดามึงซิ ดูตะวันมันหน้างอเป็นจวักอยู่แล้ว”  พุฒวางกระเป๋าและหนังสือเรียนบนโต๊ะเล็คเชอร์ข้างเพื่อนสนิทแล้วมองดูดหน้าของดวงตะวันอย่างพิจารณา อาการโดยรวมตอนนี้ ดวงตะวัน นันทสินธุ์ กำลังงอนอย่างได้ที่ และมีไม่กี่เรื่องที่เพื่อนสนิทของตนจะออกอาการงอนขนาดนี้




“เป็นอะไร ทำงอนหน้าเป็นตุ๊ดอยู่ได้”   




“ไอ้พุฒ!! ..............มึงพูดความจริงทำไมเนี่ย ฮ่าๆๆ”   พุฒและอุ๋มตีมือกันอย่างสนุกสนาน แต่ที่ไม่สนุกเห็นจะเป็น คนร่างบางที่ตอนนี้ออกอาการงอนหนักขึ้นไปอีก




“พุฒ! ตกลงมึงอยู่ข้างใคร เลือกมาเลย กูกับอุ๋ม” 




“กูก็อยู่ข้างมึงซิเมียรัก กูจะไปอยู่ข้างอุ๋มทำไม”   พุฒพูดเสร็จก็คว้าศรีษะทุยสวยของดวงตะวันมาสบที่ไหล่ตัวเอง พร้อมกับลูบหน้าลูบหลังอย่างงอนง้อ เป็นเรื่องปกติของคนในห้องที่รู้ดีว่า ทั้งพุฒและดวงตะวันนั้นสนิทกันมากแค่ไหน




“ถ้าพวกมึงสองคนจะตีฉิ่งกันขนาดนี้ คนสวยรับไม่ได้ อย่ามาทำให้ฟ้าผ่าให้ห้องนะ!!”     




“ฟ้าผ่าบ้านมึงดิ ฮ่าๆ กลับไปที่หลุมมึงเลย เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าแล้ว หมดเวลาเวิ่นแล้ว”     พุฒโบกมือไล่ส่งผลให้หัวหน้าห้องคนสวยต้องสะบัดผมเปียหน้าม้าเดินเชิดกับไปที่โต๊ะของตัวเอง




“หายงอนแล้วใช่ไหม ขี้งอนจังเลยนะมึง”   




“ก็อุ๋มบอกว่ามึงเตี้ย ก็เหมือนด่ากูว่าเตี้ยไปด้วย”   




“ฮ่าๆ โอเคๆ มึงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนกู โคตรซึ้งว่ะตะวัน”




เหตุการณ์เมื่อวาน ที่ภัทร เกียริบูรพา ถือข้าวถือน้ำเดินตามหลัง ดวงตะวันที่ศูนย์อาหารดั่งกระฉ่อนไปทั่วมหาลัย และเพียงไม่นานชื่อ ดวงตะวัน นันทสินธุ์ ก็เป็นที่รู้จักไปทั่วมหาวิทยาลัย จึงไม่แปลกที่เมื่อตอนพักเที่ยงคนในศูนย์อาหารจะจับจ้องมาที่ร่างบางอย่างสนอกสนใจ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาสอบถามจากเจ้าตัวโดยตรง หลายคนหลายความคิด มีหลายคนที่มองมาอย่างชื่นชมอย่างเปิดเผย และมีอีกหลายคนที่มองมาอย่างจงเกลียดจงชัง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น ร่างบางไม่ได้รับรู้แต่อย่างใด มีเพียงพุฒเท่านั้นที่พอจะแปลสายตาของคนเหล่านั้นออก คนอย่างดวงตะวันจะสนใจจะสนใจอย่างอื่นได้อย่างไร ก็ในเมื่อเพื่อนสนิทของเขาคนนี้ทั้งซื่อและบื้อขนาดไหน




“ต่อไปนี้เวลาจะไปไหนมาไหนห้ามไปคนเดียวเด็ดขาด ต้องมีกูหรือไม่ก็อุ๋มไปด้วย”  พุฒเอ่ยเสียงนิ่ง พลางมองนักศึกษาคนอื่นๆที่แอบจ้องมองมาทางนี้ด้วยสายตาที่หลากหลาย อะไรมันจะน่ากลัวเท่าอารมณ์หึงหวงของสตรีและเพศที่สาม




“ทำไมล่ะ? ที่เมื่อก่อนกูยังไปคนเดียวได้เลย”   ดวงตะวันเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิทพร้อมกับทำหน้าตาสงสัยและไม่เข้าใจ




“ทำตามเถอะน่า....ไม่ได้ล้อเล่นนะตะวัน กูจริงจัง ต่อไปนี้ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวเด็ดขาด”   เพราะขืนปล่อยไปคนเดียว คงได้โดนพวกผู้หญิงและกระเทยไทยรุมยำเป็นแน่ๆ เพราะแค่ก้าวเท้าเข้าศูนย์อาหารมา ก็โดนสายตานับร้อยคู่มองมาที่เขาและดวงตะวันแทบจะทันที  ‘สร้างศัตรูโดยไม่รู้ตัว’




“อืมๆ .....เดี๋ยวต่อไปนี้จะไปไหนเลย ตัวจะติดกับมึงตลอดเวลา”  ร่างโปร่งบางพูดเสียงประชดพร้อมทั้งตักผักบุ้งที่พุฒแสนจะเกลียดชังใส่ไปยังจานข้าวของเพื่อนสนิท




“ได้อย่างนั้นก็ดี เฮ้ย!  เอาผักเน่าๆมาให้กูทำไมเนี่ย”   พุฒเขี่ยผักบุ้งไฟแดงออกไปพ้นรัศมีของกับข้าวชนิดอื่น เพราะทั้งเกลียดและกลัวผักสีเขียวชนิดจนขึ้นสมอง




“ไม่เน่านะ ออกจะอร่อยดูนี่ เดี๋ยวจะกินให้ดู”  ว่าแล้วดวงตะวันก็ตักใส่ปากคำใหญ่ พร้อมทั้งทำหน้าตาประหนึ่งว่าเอร็ดอร่อยนักหนา ทำเอาพุฒต้องส่งสีหน้าแหวะๆ อย่างรังเกียจมาให้เพื่อนตัวเอง




ดวงตะวันหัวเราะเสียงใสที่สามารถแกล้งเพื่อนตัวเองได้ .........ดวงตากลมโตสอดส่ายมองหาใครคนหนึ่ง คนที่เข้ามาทำใจดีกับเขาเมื่อวาน คนที่เดินถือจานข้าวตามหลังมาแบบติดๆ คนที่ส่งยิ้มแบบนิ่งๆให้ ทำไมถึงไม่เจอ  ทำไมนะ..................





หรือว่ายังเรียนไม่เสร็จ......
หรือว่างานยุ่ง แล้วมาไม่ได้.....
หรือว่าไม่มาเรียน....
.หรือว่าไปทานข้าวกับคนอื่นแล้ว.....





“มองหาใคร?”   ประโยคคำถามของพุฒทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้ง แต่ก็ต้องรีบกลบเกลื่อนท่าทีของตัวเองด้วยการยกแก้วน้ำขึ้นจิบแสร้งทำเป็นวุ่นวาย แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาอันเฉียบคมของพุฒไปได้




“เปล่า! ไม่ได้มองหาใคร ก็มองไปเรื่อยๆ”   




“อืม..........สงสัยคงไปกินที่อื่นมั้ง”




“กูก็ว่าอย่างมึงนั่นแหละ.........อุ๊บ!!”   ดวงตะวันยกมือปิดปากแทบจะไม่ทัน  ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะเอาตัวรอดจากการจับผิดของเพื่อนสนิทได้




“อะไร แค่เขามาถือจานข้าวให้ถึงกับมองหาเลยเหรอ” 





“ก็............แค่มองเฉยๆ ก็ไม่ได้มองหาแต่เขาคนเดียว มองคนอื่นไปด้วย กูมองแบบโดยรวมเหอะ!” 




“หึหึ..............”




“เลิกหัวเราะอย่างนั้นได้ป่ะ มันเข้ากับหน้าโรคจิตๆของมึงมากอ่ะ”  ดวงตะวันยกปลายหลอดที่มีน้ำเกาะอยู่สลัดใส่พุฒอย่างอดไมได้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้บนโต๊ะทานข้าวกำลังมีสงครามฟาดฟันหยดน้ำกันอย่างเมามันส์




“จะรักจะชอบไม่ว่า แต่ก็เผื่อใจเอาไว้บ้าง เพราะฝ่ายนั้นมันไม่ธรรมดาเลย”    ประโยคดังกล่าวทำเอาดวงตะวันหยุดชะงัก นั่นซินะ เพราะ ภัทร เกียรติบูรพา ไม่ธรรมดา  ซึ่งต่างกับเขาโดยสิ้นเชิงที่เป็นเพียงนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ธรรมดาๆ คหหนึ่งเท่านั้น




“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”    ดวงตะวันลากเสียงยาว แต่สำหรับพุฒแล้ว ท่าทางแบบนั้นเหมือนกับการยอมรับว่าชอบไปอย่างปริยาย  ‘ปากแข็ง ’





.
.
.
.



คาบบ่ายเป็นคาบเล็คเชอร์วิชาฟิสิกส์อันแสนเบื่อหน่าย นักศึกษาครึ่งห้องก้มหน้านิ่งทุกคนอยู่ในท่าทางสงบ และปล่อยจิตใจ
ให้ล่องลอยออกไปทางหน้าต่าง และเพียงไม่นาน สติก็หลุดลอยตามไป มีเพียงดวงตะวันและเพื่อนอีกประมาณสิบกว่าคนเท่านั้นที่นั่งฟังอาจารย์บรรยาย นอกนั้นถอดร่างไปเฝ้าพระอินทร์กันหมดแล้ว แต่อาจารย์ก็ไม่ได้ว่ากล่าวแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่ตัดสินทุกอย่างก็คือ ‘ข้อสอบ’ ข้อสอบที่ทำร้ายนักเรียนมาไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น  เพราะฉะนั้นต่อให้ง่วงแสนง่วงแค่ไหน ดวงตะวันก็ไม่ทางหลับเป็นเด็ดขาด ต่างกับพุฒและอุ๋ม แต่พอเปิดคาบเรียนมายี่สิบนาทีก็หลับทันที 




“พุฒ อุ๋ม ตื่นได้แล้ว อาจารย์ปล่อยแล้ว”   พุฒขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังอยู่หลับอยู่เหมือนเดิม เช่นเดียวกับอุ๋มที่ยังคงฟุบหน้าหลับต่อไป




“....................................” 




“เฮ้ยยยย!! ตื่นนนนนนนนนนนน นี่มันสี่โมงแล้ว”




“สี่โมงแล้วไง”  พุฒเงยหน้าถาม แล้วสลัดศีรษะไปมาเพื่อขับไล่ความง่วง




“ก็ต้องกลับหอไปอ่านหนังสือซิ พรุ่งนี้ควิชเคมีนะ อย่าลืม......อุ๋มจ๋า!! ตื่นได้แล้ววววววววววววว”   หัวหน้าห้องคนสวยค่อยยกศีรษะขึ้นมาจากโต๊ะด้วยความยากลำบาก และเมื่อดวงตะวันหันมามองอีกที สตรีมารยาทอย่างอุ๋มก็เปิดปากหาวกว้างสามร้อยหกสิบองศาไปแล้ว




“อุ๋ม!! น่าเกลียด อ้าปากกว้าง เป็นกุลสตรีนะ ต้องสำรวม”




“นั่นมันสมัยก่อน สมัยนี้สตรีไทยต้องเข็มแข็ง และห้าวหาญเพื่อปกป้องบุรุษเพศอย่างแกไงตะวัน” 




“ฮ่าๆๆ คิดได้ไงว่ะไอ้อุ๋ม  โคตรจะตรง” 




“หยุดเลยย....รีบๆเก็บของเลยนะ เดี๋ยวจะไปรอหน้าห้อง” 




ทั้งสามคนเดินหยอกล้อกันมาตลอดทาง มีอุ๋มคอยออกปากแซวเรื่องภัทรกับดวงตะวัน มีพุฒคอยสนับสนุนและคอยโอ๋เพื่อน และมีดวงตะวันที่ทำหน้างอจนเมื่อย  จนสุดท้ายหลุดยิ้มและหัวเราะไปกับคำแซวไม่ซ้ำของอุ๋ม  หนึ่งหญิงสองชายเดินพูดคุยเสียงดังมายังหน้ามหาลัย เพื่อแยกย้ายกันกลับที่พัก แต่ระหว่างที่กำลังข้ามถนนเพื่อกลับหอนั้น มีรถยนต์คันหนึ่งได้ขับมาจอดอยู่ด้านหน้า สามเพื่อนซี้มองหน้ากันอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นคนขับที่ลงมาจากรถ ความสงสัยก็ถูกพับเก็บลงทันที




ภัทร เกียรติบูรพา




“จะกลับบ้านเหรอตะวัน”   เจ้าของชื่อ ยังคงยืนนิ่งอึ้งร่างกายไม่ขยับหรือสั่นไหวแต่อย่างใด จนพุฒต้องใช้มือค่อยสะกิดให้เพื่อนสนิทเรียกสติตัวเองกลับมา




“เอ่อ.....ครับ กำลังจะข้ามถนนกลับหอ”  ในที่สุดดวงตะวันก็หาสติของตัวเองเจอ!




“แล้วทำไมไม่ข้ามสะพานลอย”   ภัทร พูดเสียงนิ่งเรียบ  พร้อมทั้งจ้องใบหน้าเรียวรูปไข่ของคนตรงหน้าอย่างค้นหาคำตอบ




“ก็เอ่อ มันไกล แล้วผมก็ขี้เกียจ ก็เลยจะข้ามถนนแทน” 




“ถ้าคุณจะข้ามถนน คุณไปกับผมดีกว่าเดี๋ยวผมไปส่งคุณที่หอเอง”   ประโยคดังกล่าวทำเอาสามเพื่อนซี้มองหน้ากันแบบไม่ได้นัดหมาย แต่ดูเหมือนว่าทั้งอุ๋มและพุฒต้องการให้ดวงตะวันจัดการด้วยตัวเอง อยากรู้เหมือนกันว่า เจ้าชายน้ำแข็งจะจัดการดวงตะวันดวงนี้อย่างไร




“แล้วทำไมผมต้องไปกับคุณ”  ดวงตะวันชอบเสียงนิ่งเช่นกัน ปลายจมูกโด่งเป็นสันเชิดรั้นขึ้นมาอย่างไม่ยอมอีกฝ่าย




‘ดื้อ...เหมือแมว’ ภัทร คิดในใจ เพราะสิ่งที่ตนเองพบเห็นอยู่ตอนนี้มันช่างเหมือนกันแมวน้อยที่พองขนขู่ฟ่ออย่างไม่ยอมใคร ถ้าได้คบกันจะปราบพยศให้ดู...




ใครปราบใคร อันนี้ไม่แน่ใจ...ไว้คบกันแล้วค่อยว่ากันอีกที




“ก็เพราะผมเป็นห่วงคุณ”  รู้สึกว่าแต่ละประโยคของภัทร ขยันทำให้สามเพื่อนซี้อึ้งและทึ่งไปตามๆกัน และคนที่ดูจะออกอาการมากที่สุดก็คงจะเป็นดวงตะวัน ที่อ้าปากหวอ ตกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย




“ข้ามถนนมันอันตราย ........” 




“ไม่ข้ามแล้วก็ได้!  เดี๋ยวจะเดินไปขึ้นสะพานลอยเดี๋ยวนี้เลย”  ว่าแล้วก็สะบัดหน้าและหันปลายเท้าเดินขึ้นฟุตบาทมุ่งหน้าไปยังทิศทางของสะพานลอยทันที  ทำเอาพุฒและอุ๋ม วิ่งตามมาแทบไม่ทัน 




ภัทร มองแผ่นหลังบางของดวงตะวันหายลับไปบนสะพานลอยอย่างช้าๆ และสิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ ดวงตะวันหันหลังกลับมาพร้อมทั้งจ้องมองมาทางเขา และ แลบลิ้นใส่อย่างล้อเลียน พอเห็นเขาจะก้าวขึ้นฟุตบาทเพื่อตามไปหาอีกฝ่าย เจ้าตัวก็หันหลังกลับวิ่งขึ้นสะพานลอยอย่างรวดเร็ว ทำเอาภัทรถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่




“แมวน้อย.......”   
.
.
.
.
.
.



เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น




ขณะที่ภัทรกำลังจะสตารท์รถก็มีเสียงเคาะกระจกจากทางที่นั่งข้างคนขับ ชายหนุ่มลดกระจกลงพรางมองหาว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ...




“ภัทรคะ วันนี้เมย์ไม่ได้เอารถมา ภัทรช่วยไปส่งเมย์ที่บ้านได้ไหมคะ”    เมย์ เมยาวี สาวบัญชีแสนสวย ดีกรีดาวคณะ เจ้าตัวอยู่ในชุดนักศึกษารัดติ้วอวดรูปร่างอย่างไม่อายใคร เมยาวีแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการคบหาดูใจกับเขามาตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งแล้ว แต่ภัทรก็ปฏิเสธตลอดมา เพราะ....




ของสวยๆงามๆ มองไปนานๆมันก็น่าเบื่อ ..................





“ขอโทษด้วยนะ รถผมไม่ว่าง”   ร่างสูงตอบเสียงนิ่ง ดวงตาคมเข้มจ้องมองหญิงสาวอย่างเย็นชา




“ก็ว่างนี่คะ....”  เมยาวีสอดส่ายสายตาเข้าไปในห้องผู้โดยสารทั้งหน้ารถและหลังรถ แต่ก็ไม่พบใครที่ชายหนุ่มว่า จะพบแต่เพียง ขวดโหลคุกกี้ที่วางอยู่เบาะด้านข้างคนขับ




“คุณหมายถึงขวดโหลคุกกี้อันนี้เหรอ”   เมยาวีเอ่ยถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ คนบ้า! ให้ขวดโหลวางได้ แต่ให้คนนั่งไม่ได้!  ผู้ชายบ้า!...บ้าทีสุด!




ภัทร ไม่ตอบ ชายหนุ่มเพียงแค่แสยะแล้วกดปุ่มเลื่อนกระจกขึ้นทำเอาหญิงสาวถึงกับตกใจหาเสียงตัวเองแทบไม่เจอ  รถยนต์คันหรูขับออกไปอย่างช้าๆ พร้อมๆกับความรู้สึกของภัทรที่กระจ่างแจ้งอยู่ข้างใน




‘ขวดโหลคุกกี้....ของดวงตะวัน’







๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยยยย
๐ กว่าจะออกมาเป็นตอนนี้พวกคุณรู้ไหม ว่ามันเหนื่อยยากลำบากแค่ไหน เพราะคนแต่งต้องไปเดินอ้อมมหาลัยเพื่อหา feel แต่งนิยาย โคตรร้อนๆ
๐และอิมเมจของดวงตะวันก็ชัดเจนขึ้นมาที่สุด หึหึ เป็นเรื่องแรกที่นายเอก ‘ไม่สู้คน’ โคตรของโคตรนางเอกอ่ะ
๐ คำผิด....แล้วแต่จะกรุณา 555555555555++




โปรโมทแฟนเพจจจจจจ!! ใครช่วยโปรโมทเพจขอให้บ้านรวย 5555++
https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084


รักและขอบคุณ
By Chocolate love ~

[Horizon]

น่ารัก
+1