เรื่องของผม ‘กลสิทธิ์’
ความหมายของรัก..ที่ยิ่งใหญ่
ผมเจ็บกายและใจ ร่างกายยังรับไหว ไม่นานแผลคงตกสะเก็ดหายได้ แต่ใจปวดหนึบหน่วงลึก มองหายารักษาไม่เห็น
คุณวีคือสิ่งเดียวที่ผมยึดเป็นยาดีในตอนนี้ ลูกที่ถูกตัดหางจากพ่อ ไม่ดูดำดูดี..ความรู้สึกไหนทรมานกว่านี้อีก
ยิ้มไม่ออก ในหัววนเวียนเกิดคำถามที่หาคำตอบไม่เจอ ‘ผมผิดอะไร พ่อถึงตัดขาดไม่เห็นเป็นลูก แค่มีคุณวีเป็นคนรัก’
ผมยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ในเมื่อผมเชื่อว่า ‘ผมไม่ผิด’
คุณวีพากลับบ้านเกิด ด้วยสภาพบอบช้ำทั้งคู่ ยังนึกไม่ออกครอบครัวคุณวีหากเห็นเราสภาพนี้จะคิดยังไง
เชื่อไหม..ผมอุ่นใจตลอดการเดินทาง เพียงแค่รับรู้ถึงสายตาห่วงใยจากคนข้างกาย ที่คอยมองและถ่ายทอดกำลังใจทุกครั้ง
ยามเราสบตากัน ไม่ต้องมีคำพูดปลอบ ความรู้สึกที่ออกจากลูกตาดำสองข้าง ผมกลับมีพลังฮึดยืนหยัดเข้มแข็ง
ไม่ท้อแท้หมดหวัง ตั้งใจว่าเหตุการณ์ข้างหน้าไม่ว่าจะมีอุปสรรคปัญหาอะไรรออยู่ จะจับมือคุณวีฝ่าฟันไปให้ได้
ความคิดที่ผมบอกตัวเองวินาทีนั้น
นิยามคำว่า ‘แม่’ ในความคิดคนเรา สิ่งแรกที่คิดออกคือผู้ให้กำเนิด ให้ชีวิตความรักความอบอุ่นแก่ลูก
คือผู้มีพระคุณสูงสุด สำหรับผมแม่ของคุณวี เป็นมากกว่านั้น แม่ที่พร้อมเข้าใจลูกอย่างคุณแม่คุณวีมีไม่มาก
ท่านนอกจากรักสายเลือดในอกเหมือนแม่ทุกคนที่มีให้ลูก ท่านยังรักอย่างมีเหตุผล พร้อมเรียนรู้ทำความเข้าใจ
ความรู้สึกของลูกไปด้วย
ใบหน้าอบอุ่นอ่อนโยน รอยยิ้มจริงใจให้การต้อนรับ ถือเป็นภาพประทับใจในความทรงจำที่ผมไม่เคยลืม
ผมภูมิใจที่คนรักของผมถอดพิมพ์นิสัยของแม่แทบหมดเปลือก คุณวีอ่อนโยนแต่กลับเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว ก๊อปปี้แม่ไม่ผิด
ผู้หญิงวัยย่างชราเลี้ยงลูกตัวคนเดียว สำคัญลูกแต่ละคนมีความคิดไม่นอกลู่นอกทาง เห็นแล้วผมศรัทธาหมดใจ
ก้มหัวกราบอย่างไม่มีคลางแคลง มีไม่มากหรอกครับที่คนเราจะกราบอย่างเลื่อมใสศรัทธา หนึ่งในนั้นคือคุณแม่ของคุณวี
ผมใช้ชีวิตช่วงนี้รักษาบาดแผลทางกายและใจ ถึงใจจะมีบ้างบางเวลาที่แปล๊บขึ้นมา แต่กลับไม่ทุรนทุรายปวดหนึบ
เหมือนช่วงแรก รู้สึกสะกิดเหมือนไฟฟ้าช็อตเล็กน้อย
การไม่ปล่อยให้สมองว่าง คือเหตุผลที่ผมหางานให้ตัวเอง ได้ออกไปช่วยงานพี่ชายคุณวีที่รับเหมาสร้างบ้าน
นอกจากมีรายได้ ผมยังไม่ต้องว่างอีก ความใกล้ชิดครอบครัวคุณวี ได้เห็นความรักความอบอุ่นของทุกคนที่ถ่ายทอดต่อกัน
โดยมีคุณแม่เป็นศูนย์กลาง ช่างแตกต่างครอบครัวผมลิบลับ
เบ้าหลอมที่สร้างตัวตนปลูกจิตสำนึกคุณวี ให้เติบโตเป็นคนมีน้ำใจดี ยิ่งได้มาสัมผัสผมยิ่งมีความสุข
ตั้งใจไว้ว่า หากใช้ชีวิตคู่กันจนถึงบั้นปลายชีวิต ผมจะกลับมาอยู่ที่นี่ ถิ่นกำเนิดของคุณวี
ปัจจุบันเราสองคนก็ได้ทำสิ่งนั้นแล้วทุกวันนี้ ทั้งที่ตอนคิดผมไม่รู้อนาคตว่า เราจะได้อยู่ด้วยกันจนถึงวันนี้หรือเปล่าด้วยซ้ำ
ประเด็นที่ไม่กล้าหวังสูง เพราะตลอดการพักอาศัยที่บ้านคุณวี เราทำตัวเหมือนเพื่อนสนิท ไม่กล้าให้ครอบครัวคุณวีระแคะระคาย
ถึงความสัมพันธ์เกินปกติ ยอมรับผมแอบกังวล ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เดียวกับที่เพิ่งเจอมาสดๆ ร้อนๆ
ผ่านไปกว่าสัปดาห์ ความซวยเยือนผมอีกครั้ง หากเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมกันล่ะก็ ผมคงชดใช้กรรมในอดีตที่เคยทำไว้
ถึงขั้นได้รับอุบัติเหตุใหญ่ ตกนั่งร้านชนิดว่าหลับทันที..หลังลงกระแทกพื้น
หลับไป 2 วันเต็มๆ โดยไม่รู้ความเคลื่อนไหวเป็นไปรอบข้าง มารู้สึกตัวตอนฟื้นลืมตา เห็นคุณวีหลับตรงเตียงเฝ้าไข้
หน้าตาอิดโรยเหมือนพักผ่อนน้อย ผมไม่กล้าเรียกด้วยซ้ำ ได้แต่ลืมตานอนจ้องนานนับชั่วโมง เก็บรายละเอียดใบหน้านี้ไว้
ให้สมกับที่คิดถึง แอบกลัวว่าจะไม่มีโอกาสตื่นมาเจอแล้ว
ช่วงที่ไม่รู้สึกตัว เหมือนเดินอยู่ในความฝัน เจอคุณตาที่เพิ่งจากไปไม่นานด้วย ท่านมาทักทาย
รอบข้างว่างเปล่าหลังคุณตาจากไป ได้ยินเสียงคุณวีตะโกนเรียกอยู่ไกลมาก เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
ผมพยายามเดินตามเสียง แต่ก็ไม่เจอต้นตอที่มา ก่อนจะฟื้นตื่นด้วยสภาพหวาดผวา นึกว่าจะไม่ตื่นด้วยซ้ำ
แอบกำมือเกร็ง ให้รู้ว่าผมไม่ได้ฝัน ตื่นเจอโลกแห่งความจริง ยังมีลมหายใจผ่านรูจมูก ผมก็น้ำตาปริ่มอยู่ลำพัง
อย่าเข้าใจลูกผู้ชายซึ้งไม่ออก คนเราผ่านช่วงความเป็นความตายรอดมาได้หวุดหวิด ได้มาเจอหน้าคนรัก
ไม่มากก็น้อยต้องน้ำตาซึม ยิ่งผมตื่นมาตอนที่ไม่มีใคร เห็นแต่ร่างคุดคู้นอนเตียงเฝ้าไข้ หน้าขาวไม่สดใส
ขอบตาคล้ำเห็นชัด อดน้ำตาปริ่มไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าระหว่างผมหลับไม่ได้สติ คุณวีจะทรมานแค่ไหน
คำสารภาพเปิดใจหมดเปลือก เกิดขึ้นระหว่างเราครั้งแรก ต่างคนต่างรู้ตัว ลึกๆเราผูกพันรักกันแค่ไหน
ไม่มีเหตุการณ์เฉียดตายนี้ คุณวียังคงปากแข็งไม่รู้ใจตัวเองเหมือนเดิม ส่วนผมคงรอคำบอกรักที่คาดหวัง
อีกนานแค่ไหนตอบไม่ได้ด้วยซ้ำ
ความซวยของผม กลับได้รับความชุ่มชื้นเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ หลังฟื้นตื่นมาด้วยคำว่า ‘อภัย’
ยกโทษให้ทุกสิ่งที่เคยทำเลวร้ายกับเขา ไม่นับรวมถึงคำรักที่คุณวีสารภาพกับผม เป็นสิ่งเดียวที่รอมาตลอด 2 ปีเต็ม
ที่พยายามทำตัวเหมือนเงาตามติด ก็เพราะต้องการความรักจากปากนี้ครับ
เหมือนคนเราปลูกต้นไม้สักต้น หมั่นดูแลเอาใจใส่รดน้ำพรวนดิน ให้ปุ๋ยไม่มีขาด สิ่งที่คนปลูกรอคอยอย่างคาดหวัง
คือการออกดอกของต้นไม้ให้คนปลูกชื่นใจ ผมไม่ต่างกับคนปลูก วันนี้มันออกดอกผลิบานสมใจ เป็นดอกรักที่งอกเงย
ไม่เหี่ยวโรยอีกต่างหาก เพราะต้นไม้ที่ผมลงมือปลูก ไม่มีขายท้องตลาด แต่เป็นต้นรักที่คนปลูก ลงมือหว่านเมล็ดในใจตัวเอง
และของคนรัก รอวันดอกรักผลิบานอย่างคาดหวัง ในที่สุดสิ่งที่ผมรอก็สำเร็จ ถึงจะต้องอาศัยปุ๋ยสูตรพิเศษ
คือเลือดและชีวิตเป็นตัวกระตุ้น สำหรับกลสิทธิ์มันให้ผลเกิดคุ้มจริงๆ
อุปสรรคไม่ได้หมด ผ่านบททดสอบเฉียดตายของผมเท่านั้น ครอบครัวพ่อแม่ น้องสาว อาผมรวมทั้งยายมากันเต็มห้อง
พร้อมข่าวร้ายจะย้ายผมไปพักฟื้นกรุงเทพฯ ฟังผิวเผินเหมือนไม่มีอะไร เป็นความรักและความห่วงของพ่อแม่ หากจับประเด็น
เป็นการแยกเราสองคนออกจากกันอย่างบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
ผมไม่อ่อนจนอ่านไม่ออก เมื่อแน่ใจถึงผลลัพธ์ที่พ่อต้องการ การค้านหัวชนฝาโดยไม่ใส่ใจอนาคตข้างหน้า
ว่าครอบครัวจะตัดผมจนหมดไม่เหลือใคร ผมก็เลือกจับมือคุณวี ฟังเหมือนลูกอกตัญญูเนรคุณพ่อแม่ เชื่อเถอะครับ
ชั่วโมงนั้นผมคิดว่าสำหรับพ่อกับแม่ พวกท่านยังคงมีใครข้างกาย ต่อให้เจ็บปวดใจก็ยังมีครอบครัวที่พวกท่านรักอยู่ด้วย
ส่วนผมหากปล่อยมือจากคุณวี ที่รู้ตัวแล้วว่าผมรักและขาดเขาไม่ได้ ผมไม่เหลือใครอีกที่จะรักผมแบบนี้
และพร้อมจะให้ผมรักแบบนี้ ไม่มีทางเลือก ทางเดียวที่ทำได้ คือยืนหยัดซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเอง ผมรักคุณวี
และไม่ยอมยุติความสัมพันธ์นี้ เพราะเหตุผลความเหมาะสมของสังคมและธรรมชาติ ที่ใครต่างกำหนดเอาว่ามันไม่ถูกต้อง
เมื่อผมถูกต้องในใจตัวเอง พอแล้วที่จะเลือกข้าง ไม่ต้องให้ใครมาบงการชี้ให้คล้อยตาม ผมคิดของผมได้ ผิดถูกผมรู้ตัวดี
มีหลายครั้งที่ผมทำเลว ทำผิด ทำชั่ว ไม่ยักมีใครตัดขาด ตัดหางหรือเห็นความผิดเหล่านั้นเป็นของคอขาดบาดตาย
ทั้งที่เป็นความผิดทางศีลธรรมจารีตประเพณี เลวร้ายกว่านี้เสียอีก กะอีแค่ผมรักคุณวีที่เป็นผู้ชาย
ทำไมต้องขัดขวางและมองว่ามันเลวร้าย
ผมได้คุณแม่คุณวี คุณยาย และแม่ผม ถึงไม่ออกเสียงสนับสนุนมาก แต่ท่านก็ไม่แสดงการขัดขวางจนออกนอกหน้า
คงมีแต่พ่อที่ยืนกราน ในที่สุดบรรยากาศอบอุ่นครอบครัวของคุณวี บวกน้ำใจที่ไม่เสแสร้ง ทำให้พ่อผมเริ่มลดความแข็งลงไม่น้อย พอถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจเรื่องของเรา ท่านไม่ใช้อารมณ์ แต่รับฟังเหตุผลมากขึ้น
กระทั่งยอมให้เราคบหากันได้ แต่มีเงื่อนไขเป็นข้อแลกเปลี่ยน สำหรับผมเงื่อนไข ให้ตั้งใจเรียน
ไม่พากันทำตัวเหลวไหลเสียคน ไม่ลำบากสักนิด ผมทำมันได้สำเร็จด้วยซ้ำ ไม่ต้องรอให้พ่อยื่นข้อเสนอ
แต่ของคุณวีต่างกันลิบลับ คือเปลี่ยนเพศเมื่อเรียนจบรับปริญญา หากยังคิดที่จะรักและอยู่ด้วยกัน
คุณวีต้องข้ามเพศ มันยิ่งใหญ่มากสำหรับผู้ชายปกติคนหนึ่งต้องสละให้คนรัก คุณวีกลับเลือกที่จะสละสิ่งนี้ให้ผม
คำว่าอภิมหาโชคด้านความรัก ใช้กับผมยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ ส่วนตัวแล้วไม่ว่าคุณวีจะอยู่ในเพศสภาพไหนไม่สำคัญ
ผมรู้ตัวรักเขาไม่ใช่ที่เพศคุณวี แต่ผมรักที่ตัวตนของคุณวี เมื่อพ่อยื่นเงื่อนไขเด็ดขาดแบบนี้
คุณวีเลือกปฏิบัติตามเงื่อนไข แสดงถึงความรักที่เขาให้ผม มากเกินกว่าที่ผมคาดหวัง หัวใจของผมพอรับรู้คำตอบ
มันยินดีมากขนาดไหน ไม่ได้ยินดีกับการที่จะได้คนรักข้ามเพศ แต่ยินดีกับความรักที่เกิดการเสียสละยิ่งใหญ่
พิสูจน์ให้พ่อผมเห็นว่า ‘รักของเราไม่ใช่แค่หลง’ แต่รักของเราคือรักแท้รักจริง แม้แต่พ่อก็ไม่สามารถทำได้มาก่อน
เพราะท่านเลิกลากับแม่ต่างสร้างครอบครัวใหม่
ในขณะผมสองคนที่พวกท่านมองว่าไม่ถูกต้อง เรากับพิสูจน์ความรักของเราให้เห็นว่า
ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะเทียบคำว่าถูกต้องด้วยซ้ำ ทั้งที่ความจริงมันคือการถูกใจ ข้อกำหนดสังคมยอมรับ
ความถูกต้องแค่นำมาเป็นข้ออ้าง ผมสองคนไม่ได้ทำผิดต่อใคร แล้วจะใช้คำว่าถูกต้องหรือ
ที่ถูกคือเราทำไม่ถูกใจพวกท่านต่างหาก
ความรักไม่จำเป็นต้องถูกใจใคร เพราะเขาเหล่านั้น ไม่ใช่คนที่ใช้ใจรักเหมือนเราสองคน พวกเขาไม่ได้ใช้ใจแลกใจ
อย่างเราที่ใช้ใจแลกกัน แล้วมีสิทธิ์อะไรครับ มาบอกให้พวกเราทำให้ถูกใจพวกเขา ในเมื่อพวกเขาไม่เคยถามเราสักคำ
ที่ผ่านมาการกระทำของพวกเขา ถูกใจเราหรือเปล่า ขอความเห็นเราก่อนไหม ว่าสิ่งที่พวกเขาคิดและลงมือทำ ถูกใจเราหรือไม่
สำหรับผม รักคือรัก รักแท้คือการเสียสละ เมื่อมีฝ่ายหนึ่งเสียสละ อีกฝ่ายก็ต้องสำนึกรักษา
คุณค่าของการเสียสละจากคนรักไม่ให้สูญเปล่า ดำรงรักษาไว้อย่างสุดความสามารถ ความรักของคุณถึงจะยืนยาวมั่นคง
สงกรานต์นี้ ขอให้รักษาตัวรักษาใจ รักษาสุขภาพ ไม่ประมาทในการใช้ชีวิต ขับรถราเดินทางให้มีสติ
เพื่อรักษาชีวิตและทรัพย์สินทั้งของตัวคุณและคนรอบข้าง รักกันทุกคนครับพี่น้อง...
รักตัวเอง รักครอบครัว เผื่อแผ่ความรักให้คนรอบข้างสักนิด แล้วคุณจะรู้ว่า รอยยิ้มและความสุขไม่ได้เกิดยาก..
สำนึกรัก เพราะวี ที่ยอมให้
สำนึกใน ใจรัก ที่วีเปลี่ยน
สำนึกเดือน เลื่อนผ่าน กาลนับปี
กลคนนี้ ยังคนเดิม คนของวี..ตลอดไป
แม้เวลาผ่านไปหลายพ.ศ. แม้วัยเราสองขยับเพิ่มขึ้นเรื่อย
แม้โลกเปลี่ยนแปลงไม่หยุด สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนคือใจกลสิทธิ์
ที่เริ่มต้นรักวีแบบไหน วันนี้ยังคงรักวีเหมือนเดิม คงทีไม่ลดน้อย
มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกปี ขอบคุณครับวี กับการเสียสละให้ผม
ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่รูปหล่อมาก..ผมไม่คิดว่าจะได้รับรางวัล
ยิ่งใหญ่นี้แม้แต่น้อย ขอบคุณอีกครั้งที่เกิดมาเพื่อกัน
ผมเอง..จะขอเกิดเพื่อวีตลอดไป...เช่นกันครับ..รักวีของผม..
กลสิทธิ์.
ปล. ถามถึงเพื่อนผมที่ติดคุก คนที่ให้แง่คิดจากคำพูดที่เราสองคนไปเยี่ยม อยากบอกว่ามันตายไปนานแล้วครับ
ตายเพราะมันเสือกเล่นไพ่ป๊อกในคุก ดันจั่วเจอเอดส์ จะโทษมันคงไม่ได้ อดอยากปากแห้ง แถมเห็นผมรักหลงคุณวี
เลยอยากมีเป็นของตัวเองบ้าง ความเหงาบวกหว้าเหว่ มันเลยล่อป๊อกเด้ง สองเด้งเต็มๆ จั่วติดเอดส์ ถือว่ามันไปสงบแล้วครับ..
สุขสันต์สงกรานต์ 
หัวข้อ: @@@โดย พี่วี {มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว} P.26 ## 14-9-2013 บทสรุป! (อ่าน 164581 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก