= 2 = ผมเพิ่งสังเกตเห็นเลือดออกตรงฝ่ามือมัน เป็นแผลยาวตั้งแต่กลางฝ่ามือไปถึงข้อมือเลยทีเดียว เลือดออกเยอะมาก
มือแดงเถือกไปหมด เห็นแล้วน่าใจหาย พยายามมองหาอะไรมาห้ามเลือดให้ก่อน เหลือบไปเจอสายรัดผ้าม่านหน้าต่าง
เข้าพอดี ไม่รอช้าคว้าหมับจับแขนมันยกขึ้นใช้พันห้ามเลือดปิดแผลเอาไว้ทันที เสร็จเรียบร้อยเริ่มรู้สึกใต้ฝ่าเท้าผมหนืดเหนียว
ไปหมด ก้มดูเห็นเลือดนองพื้นสีแดงจนน่ากลัว ตกใจมากคิดว่ากลมันมีแผลที่เท้าอีกแห่งรีบกดตัวมันนั่งตรงพื้นนั่นแหละ
มันไม่ได้ขัดขืน จัดการหงายฝ่าเท้าขึ้นดูทั้งสองข้าง มองไม่ออกว่ามีแผลข้างไหน ดันเปรอะเลือดทั้งสองข้าง
ชั่วโมงนี้ผมไม่สนใจแล้วดึงชายเสื้อยืดที่ใส่อยู่เช็ดเลือดออกให้มัน จนสามารถมองเห็นฝ่าเท้าชัดเจน
ค่อยโล่งอกไม่เจอแผล แล้วเลือดมาจากไหน
ลองยกฝ่าเท้าตัวเองดู ได้เรื่องเลยครับหยดติ๋งๆๆทันที พอกลมันเห็นดังนั้น รีบดึงผมนั่งเหมือนกัน
ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอาชายเสื้อเช็ดเท้าให้ผมบ้าง จนเห็นแผลเปิดยาวกว่าสามนิ้ว เนื้อเปิดอ้าเห็นมันปริ่มขาวกันเลย
มันหน้าซีดแทบไม่มีสีเลือด รีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักหยิบผ้าก๊อซสีขาวยาวกำลังดี...มาพันเท้าผมใหญ่
เหตุการณ์ที่เราต่างช่วยห้ามเลือดให้กันใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ทุกการกระทำอยู่ในสายตาพ่อ แม่และทุกคน
ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศตึงเครียดสุดๆ คงเห็นเราทั้งคู่บาดเจ็บเลือดที่หยดตามพื้น ดูเยอะน่าใจหาย
พอเราห้ามเลือดกันเรียบร้อย พ่อพูดขึ้นมาว่า....
“แกเป็นลูกพ่อ อย่าทำให้พ่อผิดหวังไปกว่านี้ได้ไหม ไม่คิดว่าแกจะใช้กำลังกับผู้หญิง
โดยเฉพาะเค้ากำลังท้องด้วย” พูดจบต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่กลจะสูดหายใจลึกๆ พูดตอบไปว่า
“ทุกคนต้องฟังผมบ้าง..ไม่ใช่เอาแต่ฟังความข้างเดียว ผมผิดที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่ผมต้องการรู้
ทำไมเค้าถึงใส่ร้ายผม..จะให้สาบานที่ไหนผมก็ยอม..ยังไงผมก็ยืนยันว่าไม่ได้ทำเค้าท้อง”
กลมันพยายามอธิบาย ผมมั่นใจทันทีว่ามันไม่ได้ทำชัวร์ เพียงแต่ไม่เข้าใจทำไมกุ้งนาง
ถึงบอกใครๆว่ากลคือพ่อของเด็กในท้องเธอ ความคิดยังไม่ถึงไหน ต้องอึ้งกันอีกครั้ง....
“แกนั่นแหละ..คือพ่อของเด็กในท้องฉัน..ไอ้หน้าตัวเมียทำแล้วไม่ยอมรับความจริง” กุ้งนางชี้หน้ากลทั้งน้ำตา
สายตาเคียดแค้นตะคอกเสียงสูงสวนมาทันทีเลย คราวนี้ไม่เหลือภาพสาวน้อยบอบบางคนเดิมอีกเลย ท่าทางแข็งกร้าว
ยืนยันหนักแน่นว่ากลคือพ่อของลูกเธอ
“มีหลักฐานไหมล่ะ...มากล่าวหากูแบบนี้..แม่งเอ้ย!โดนใครเอามาไม่รู้เสือกให้กูรับเป็นพ่อ..สัด...กูคงยอมหรอก
ไม่ได้โง่เป็นควายนี่โว้ย! อย่าว่าแต่รับเป็นผัวเลย แถมเงินเป็นล้านใส่พานมาให้แทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ
กูไม่มีทางเอาคนอย่างมึงมาเป็นเมียเด็ดขาด” สิ้นเสียงกลสิทธิ์...อาลพพุ่งเข้าตบหน้ามันเต็มแรง
“ผลั๊วะ!” หน้ามันสะบัดไปตามแรงตบ แก้มโย้เลยครับ ผมยืนใกล้สุด เห็นชัดมากเลือดกบปากทันที
คิดดูว่ากลสิทธิ์มันจะยอมไหม ไม่ต้องคิดแล้ว มันสวนหมัดเต็มปลายคางอาลพ จนเซตามแรงหมัดเหมือนกัน
“พลั่ก!!”
อาลพปากแตกเลือดซึมทันที แม่กลหวีดห้ามสุดเสียง กว่าจะได้สติว่าลูกตนเองชกกับพ่อเลี้ยงต่อหน้าต่อตา
“ว้าย!..ไม่นะ..กลอย่าทำลูก คุณลพ..หยุด!”
แม่พุ่งเข้าไปกอดอาลพไว้ทั้งตัวฉุดไว้ไม่ให้ก้าวเข้าหากล ส่วนผมก็กอดรัดมันไว้เช่นกัน
ไม่คิดจะมีการลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ มันเร็วมากแค่ชั่วพริบตา แต่ทั้งสองฝ่ายก็หยุดนะครับ จ้องหน้ากันนิ่ง
ก่อนที่กลจะคว้ามือผมหันหลังก้าวออกประตู แต่...
“เดี๋ยว!..แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น..ยังเคลียร์กันไม่จบ ห้ามแกก้าวออกไปเป็นอันขาด” พ่อตะคอกขึ้นมา
ทำให้มันชะงักผมเองก็ต้องหยุด
“ผมไม่มีอะไรจะพูด..ถ้าต้องคุยเรื่องเหี้ยๆนี่ละก็ ไม่เกี่ยวกับผม” มันหันไปเถียงพ่อ อาลพรีบพูดขึ้นว่า
“มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อแกเป็นพ่อของเด็กในท้องลูกสาวฉัน มันต้องเกี่ยวสิวะ!”
คราวนี้สรรพนามที่ใช้แทนตัวเปลี่ยนไป ต่างฝ่ายต่างกำลังโมโห หนำซ้ำเพิ่งชกกันไปหมาดๆ
จะคาดหวังอะไรกับคำเรียกรื่นหูอีก
“ผมไม่เคยนอนกับลูกสาวอา..ขอร้องอย่ายัดเยียดในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ..ไม่พอใจเชิญไปแจ้งความกับตำรวจได้เลย
แล้วมาดูกันว่าใครกันแน่ที่ตอแหล” กลมันก็สวนกลับเสียงแข็ง แถมท้าให้แจ้งความอีกต่างหาก
“ถ้าทำได้..ไม่ต้องรอให้เด็กวานซืนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาบอกฉันหรอก ใช่สิ! แกไม่ได้เป็นฝ่ายเสียหายนี่หว่า!
ก็พูดได้อยู่แล้วฉันแจ้งความแล้วชื่อเสียงอนาคตลูกสาวฉันใครจะรับผิดชอบ น่าอายไปไหม ลูกเลี้ยงฟันลูกตัวเองจนท้อง
แล้วไม่รับ แกคิดว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไง ที่จะให้พาดหัวข่าวไทยรัฐหน้าหนึ่งน่ะ หัดคิดให้ดีก่อนพูดอย่าสักมีสมองไว้ประดับหัว”
แกยังสาดคำด่าใส่กลไม่ยั้ง นึกหรือว่ายี่ห้อกลสิทธิ์จะยอมง่ายๆ รู้กันอยู่ลองมันได้ขึ้นแล้วไม่มีลงหรอก
“ไม่ได้ทำคือไม่ได้ทำสิวะ! เชื่อหรือไม่ตามใจ ขอบอกไว้ตรงนี้เลย ผมมีเมียแล้วอยู่กันมาสองปีแล้วด้วย
จะมีเวลาไหนไปเอาอีนี่ให้ท้องวะ!” คำพูดของกลสิทธิ์ทำเอาทุกคนปากอ้าตาค้างเป็นแถว ยิ่งพ่อมันด้วยแล้วหน้าแดงก่ำ
มือสั่นระริกตาโปนถมึงทึงน่ากลัวทีเดียว เพราะคำพูดกลตอนนี้เล่นเอาจิตหลุดไปแล้ว ยอมรับแรงมากทั้งน้ำเสียงและวาจา
“แกพูดว่าไงไอ้กล แกไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไร แอบไปได้เสียอยู่กินกันยังไง ไหนแกบอกอยู่หอกับวีมัน
ตกลงแกหลอกพ่อหรือต้องการสร้างเรื่อง” พ่อมันถามขึ้นมา
“อย่าไปเชื่อค่ะ มันพยายามหาข้ออ้าง มันจะไปมีเมียตอนไหน ไม่อยากรับผิดชอบลูกในท้องหนูน่ะสิ
มันถึงพูดแบบนั้น” กุ้งนางเธอพูดแทรกขึ้นมากลางวง ส่งแรงยุเข้าไปอีก กลสิทธิ์กัดกรามกรอดจ้องเธอเขม็ง
แต่เธอหาได้เกรงไม่ กลับจ้องมันตอบไม่มีหลบ ผมไม่รู้เธอต้องการอะไรกันแน่
ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วคนของผมไม่ได้ทำเธอท้องเด็ดขาด แล้วทำไมถึงพยายามยัดเยียดให้มันรับ
“กูบอกว่ากูมีเมียแล้วก็มีสิวะ! กูไม่ใช่พวกตอแหลปั้นน้ำเป็นตัวเหมือนมึง อยากรู้กันใช่ไหม
ดีเหมือนกันกูอึดอัดมานานแล้ว ให้แม่งรู้กันไปเลยดีกว่าไม่ต้องมาปกปิดอีก มึงจะได้รู้ไว้ด้วย
กูไม่มีวันเป็นพ่อของเด็กในท้องมึงได้หรอก”
ผมไม่ทันได้อ้าปากห้าม สายไปเสียแล้วมันจับข้อมือผมอยู่ แล้วดึงเข้าไปกอดต่อหน้าทุกคน
พูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่นท่ามกลางสายตาที่จ้องตะลึงกันทุกคนที่ได้ยิน
“นี่โว้ย!เมียกู คนเดียวเท่านั้นที่กูจะแต่งงานด้วย ไอ้วีนี่แหละเมียกู เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว
รู้อย่างนี้แล้วยังจะกล้าปรักปรำว่ากูเป็นพ่อของลูกในท้องมึงอีกหรือเปล่า...หาอีกุ้งนาง”
มันตะคอกใส่หน้ากุ้งนาง ส่วนผมหน้าซีดเจื่อนทันที สถานการณ์ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จะปฏิเสธก็ใช่ที่ในเมื่อมันใช้ผมจัดการปัญหาตรงหน้า ที่สำคัญมันคือเรื่องจริง แต่จะยอมรับก็ดูสายตาพ่อ แม่
และทุกคนที่มองมาในตอนนี้ บีบคั้นสุดๆ สุดท้ายคงต้องเป็นผมตัดสินปัญหาอยู่ดี
“วี...บอกแม่สิ..ที่กลพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าลูก” แม่กลถามผมเสียงติดสั่นนิดๆ
มือยังไม่คลายกอดอาลพไว้แน่น คงยังไม่ไว้ใจกลัวลงมวยกันอีก เมื่อบีบให้ผมเป็นคนตอบ
ผมหันมองหน้ากลมัน ก็จ้องรออยู่แล้ว ก่อนจะพยักหน้าให้ผมพูด เอาวะไหนๆก็ถึงขั้นนี้แล้ว
อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดกันไปเลย....
“ครับแม่..เราสองคนอยู่ด้วยกันแบบคนรักมากว่าสองปีแล้วครับ” พูดจบ..แม่กลเข่าอ่อนทรุดฮวบลงไปทันที
พ่อกลทะยานมาชกเปรี้ยงเข้าเต็มหน้าผม ครึ่งปากครึ่งจมูกกำเดาพุ่งเลย เห็นดาวเลยครับ...
“ผลั่ก!..โอ้ย!”
กลมันรีบเอาตัวเข้าขวางบังผมทันทีเช่นกัน พ่อมันบ้าแล้วครับ ผมไม่แปลกใจว่ากลได้นิสัยบ้าระห่ำมาจากใคร
ดูตอนนี้ไม่ต้องบอกแล้ว มันโดนทั้งหมัดทั้งเข่าทั้งเตะทั้งต่อยไม่รู้กี่หมัดต่อกี่หมัด เอาแต่ยกมือป้องไว้ไม่ได้ตอบโต้พ่อสักนิด
ถือว่ายังรู้ผิดถูกว่าคนที่ทำมันอยู่คือพ่อบังเกิดเกล้า
“ไอ้เหี้ย! ไอ้ลูกเลว โคตรเหง้าศักราชไม่มีใครอุบาทว์จัญไรสักคน แล้วแกไปเอาความระยำตำบอนนี่มาจากไหน
ผู้หญิงดีๆมีออกเยอะแยะ เสือกเอาผู้ชายเป็นเมีย...มึงเป็นตัวอะไรวะ? ฮะ! กูถามหน่อยสิ เกิดมาเป็นลูกกูได้ไง
รู้ว่าโตมาเป็นแบบนี้กูเอาขี้เถ้ายัดปากตายไปซะก็ดีหรอก!!”
ด่าไปด้วยต่อยมันไปด้วย ผมเห็นแล้วน้ำตาไหลพรากเลยครับ ทนเห็นมันเจ็บไม่ไหวแล้ว
หัวคิ้วมันแตกเลือดย้อยขมับไหลเป็นทาง ถึงกับไหลเข้าตาเลยก็มี ปากบวมเจ่อแตกไปหมด โหนกแก้มแดงช้ำ
มันโดนเยอะแล้ว จนตาแดงก่ำน้ำตาไหลไม่มีเสียงสะอื้นให้ได้ยิน ยอมเป็นกระสอบทรายให้พ่อลงตีนลงมือ
คุดคู้ตัวงออยู่กับพื้นเสียงฝ่าเท้ากระทบร่างดังสนั่นหวั่นไหวเสียงดังฟังชัด ไม่มีใครกล้าขยับเข้าไปขวางพ่อแกไว้เลย
ขืนมันยังโดนต่อไม่หยุดมีหวังม้ามแตกตายพอดี มันก็ยอมให้พ่อกระทืบไม่มีตอบโต้
ผมร้องน้ำตาไหลพราก ภาพที่เห็นตรงหน้าทรมานบีบหัวใจยิ่งนัก ไม่ไหวแล้วขืนทนดูต่อผมคงจุกอกตาย
ตัดสินใจคุกเข่าคลานเข้าไปกอดขาพ่อมันรั้งไว้ไม่ให้ทำกลมันอีก ผมไม่คิดว่าน้ำตาจะไหลได้มากมายขนาดนี้
มันไม่ไหวแล้วครับ เห็นแล้วอึดอัดปวดร้าวเจ็บอกไปหมด สะอื้นตัวโยนกอดแกไว้แน่นปากก็พร่ำขอให้แกหยุดทำร้ายมันเสียที...
“พ่อครับ..พอแล้วครับ..กลมันเจ็บมากแล้วครับพ่อ อย่าทำอีกเลย ผมขอร้องล่ะครับ สงสารมันเถอะครับพ่อ
ยังไงมันก็เป็นลูกพ่อนะครับ..พ่อจะฆ่ามันให้ตายเลยหรือ อย่าทำเลยนะครับ ผมผิดเองพ่อทำผมแทนเถอะ
ทำผมเลยขอร้องเถอะครับพ่อ สงสารมันเถอะนะครับ..อึก..ฮือ..ฮืออออๆๆ” แกไม่หยุด
หันมาใช้เท้าที่ว่างอยู่เตะผมไม่ยั้งเพื่อให้ปล่อยขาแก
“ปล่อยกูสิวะ..ไอ้พวกเหี้ย..มึงจะมากอดขากูทำไม..ไอ้พวกนรกไอ้เดนมนุษย์” ผมกัดฟันใจแข็งยึดแกไว้แน่น
ร่างกายไหวสะท้านไปกับแรงเตะแรงต่อยแต่ละครั้ง ทั้งกำปั้นทั้งหมัดทุบลงบนหลังผมกระหน่ำ ได้แต่ก้มหัวงุดกอดแกไว้แน่น
ปล่อยแกเหวี่ยงแกเตะ กัดฟันทนจนเลือดซึมในปากคาวเลือดคลุ้งไปหมดน้ำตาไหลพรากเลยผม
กลมันเห็นแบบนั้นถลาเข้ามากอดขาพ่อรั้งไว้อีกข้างเพื่อไม่ได้แกเตะผมได้ กลายเป็นเราสามคน
นัวเนียกันอยู่อย่างนั้น กลมันก็ร้องไห้น้ำตาไหลเต็มหน้า ผมเองก็ร้อง ทั้งมันทั้งผมต่างร้องระงม ไม่คิดว่าจะเลวร้ายปานนี้
แกทุบตีเราสองคนใส่แรงตามอารมณ์โมโหไม่มียั้ง จนแกเหนื่อยหมดแรงแขนตกหอบตัวโยน
ก่อนพูดเสียงอิดโรยแต่ยังคงแข็งกร้าวขึ้นว่า
“แฮ่กๆๆ ไอ้พวกเดนนรก มึงสองคนไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกเลย แกไอ้กลต่อไปนี้ไม่ต้องมานับถือกูเป็นพ่อ
กูไม่ต้องการมีลูกเสนียดจัญไรอย่างมึง อย่าไปเหยียบชัยนาทเป็นอันขาด จะประจานกูให้ได้อายชาวบ้านเค้าเปล่าๆ
เงินที่กูส่งเสียให้มึงทุกบาททุกสตางค์ ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้อีก มึงคิดเรื่องบัดซบบัดสีบัดเถลิงนี้ได้
ก็ไปหาเลี้ยงดูกันเองเถอะ” แกพูดจบ สะบัดหน้าเดินดุ่มออกประตูไม่เหลียวหลังแม้แต่น้อย
ก่อนได้ยินเสียงรถแกขับออกจากบ้านไป ผมกับกลประคองกันลุกยืนช้าๆ เจ็บปวดร้าวไปทั้งกายทั้งใจ
เลือดมันเลือดผมซึมเปรอะผ้าที่มัดห้ามเอาไว้แดงฉ่ำไปหมด เจ็บกายไม่เท่าไหร่รักษาไม่นานก็หาย
แต่หัวใจมันเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อได้ยินคำด่าทอจากปากของพ่อ ก่อนหน้านี้ผมกับท่านยังยกมือไหว้กันอยู่แท้ๆ
มีรอยยิ้มทักทายเสมือนลูกหลานคนหนึ่ง แต่มาบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว
ขนาดผมยังรู้สึกถึงปานนี้ แล้วกลมันซึ่งเป็นลูกแท้ๆล่ะ มันจะรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหน
คงมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าพันทวี เราทั้งคู่กำลังจะก้าวออกประตู เสียงอาลพก็ดังขึ้นมา
“เอากุญแจรถวางไว้ให้ด้วย อาไม่ให้ใช้แล้ว รถคันนี้เป็นชื่ออาไม่อนุญาต” แกกลับมาพูดแทนตัวเองว่าอาอีกครั้ง
คงรู้สึกแย่ที่พอความจริงเปิดเผย กลายเป็นลูกสาวแกที่สร้างเรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย แต่ยังไงก็ลูกคงรอเคลียร์กันเองทีหลัง
ที่แกผูกใจเจ็บคงเพราะกลมันชกแกตอบ ถือว่าไม่เคารพนับถือกันอย่างแรง คงเห็นว่าพ่อของกลลงไม้ลงมือรุนแรงขนาดไหน
มันกลับไม่ตอบโต้สักนิด แต่แกตบมันทีเดียวกลับซัดคืนทันที เพราะสาเหตุนี้มากกว่าที่แกเอารถคืน
แม่กลเอาแต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นใจจะขาด
กลมันตัดสินใจดึงมือผมเดินเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าแม่ ก่อนพากันก้มกราบแทบเท้าท่าน ผมก็ทำตาม
พอเราสองคนเงยหน้าขึ้นมาท่านยังคงก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด กลมันพูดปนเสียงสะอื้นไห้ช้าๆ...
“ฮึก!..ฮึก!แม่ครับ..แม่คือแม่ของกล..ตั้งแต่เล็กจนโตชีวิตกลระหกระเหินมาตลอด..อยู่กับตายายบ้าง
อยู่กับแม่บ้าง ได้เจอพ่อบ้างกลโหยหาความรักจากพ่อแม่ แม่ไม่รู้หรอกว่าเวลาที่กลเข้าบ้านเห็นครอบครัวใหม่แม่แล้ว
กลรู้สึกยังไง พ่อไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำเวลากลไปหาพ่อเห็นครอบครัวใหม่พ่ออยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกแล้วกลรู้สึกยังไง
ไอ้กลอยเองมันคงรู้สึกไม่ต่างจากกล ผมกับน้องเราต่างรู้กันดีมันเป็นผู้หญิงไม่สามารถออกมาระเห็จเตร็ดเตร่นอกบ้าน
ได้เหมือนกล มันก็ทนอยู่กับความรักที่พ่อกับแม่พยายามชดเชยให้พวกเรา
แต่พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกว่า รักที่ได้แต่รอการแบ่งปันอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่รักที่ได้เพราะเราคือที่หนึ่งนั้น
มันเศร้าหัวใจแค่ไหน ผมรู้ว่าพ่อกับแม่รักพวกเรามาก แต่ก็รู้อีกว่าพ่อกับแม่รักตัวเองมากกว่า เพราะทั้งพ่อและแม่เลือกที่จะมี
ครอบครัวใหม่ เลือกจะมีความสุขกับชีวิตที่ดี ในขณะที่ผมกับน้องต้องอยู่กับตายายกว่า 8 ปี จะเจอหน้าพ่อแม่แต่ละครั้ง
เหมือนเด็กกำพร้าคอยรอพ่อแม่มาเยี่ยม พอวันนี้กลมีความสุขที่ได้เจอคนที่กลรัก ได้เจอคนที่มาเป็นครอบครัวของกลเอง
กลผิดหรือครับแม่ ผมผิดมากใช่ไหม? ไม่ว่าวีจะเป็นใครมือขาดแขนขาด..พิกลพิการมีลูกให้กลไม่ได้ แต่กลรักวีครับแม่
กลไม่สนใจหรอกว่าความรักที่ทุกคนยอมรับพากันสนับสนุน
นั่นคือกลต้องรักผู้หญิงเท่านั้น ในเมื่อใจกลมันบอกว่าคนนี้แหละใช่สำหรับกล สองปีที่กลอยู่กับวี
กลมั่นใจยิ่งกว่าการตัดสินใจอะไรในชีวิตเสียอีก วีคือเมียที่กลเลือกแล้ว และกลจะไม่ยอมทิ้งวี ในเมื่อไม่มีใครยอมรับเราทั้งคู่
พ่อยอมตัดขาดกลไม่นับกลเป็นลูก กลไม่โกรธพ่อหรอกครับ ยังไงกลก็มีพ่อกับแม่เป็นผู้ให้กำเนิดกลมา ความจริงข้อนี้มันติดตัวไปจนตาย ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เช่นเดียวกับความรู้สึกที่กลรักวีก็เหมือนกัน..แม่คือคนที่กลรักมากที่สุด
พ่อยังเป็นพ่อที่กลเคารพรักไม่น้อยไปกว่าใคร กลไม่หวังว่าแม่จะรับเราได้ แต่กลกราบขอร้องแม่อย่าถึงกับต้องตัดขาด
กลอีกคนเลยนะครับ กลสัญญาจะไม่นำความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวของแม่แม้แต่น้อย กลกับวีเราจะพยายามดิ้นรนของเราเอง
ใครเค้าจะได้ว่าเราไม่ได้ กลขอแค่แม่อย่าตัดกลอีกคนแค่นั้น กลขอบคุณที่สุดแล้วครับแม่..ฮือๆๆ”
ผมกับมันเรานั่งร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลแทบขาดใจ แม่กลก็ร้องจนตัวโยน ทุกถ้อยคำที่มันพูดออกมา
กินใจเหลือเกิน เรานั่งจับมือกันแน่น ต่างส่งกำลังใจให้กันและกัน เหมือนคำสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน...
“โฮๆๆๆ” แม่เอาแต่ร้องไห้ ผมกับมันมองหน้ากันทั้งคราบน้ำตา มันกระชับมือผมในอุ้งมือแน่น
ตัดสินใจออกไปจากที่นี่ ขืนอยู่นานกว่านี้ ทั้งแม่ ทั้งกล ทั้งผม คงร้องกันจนน้ำตาเป็นสายเลือดแน่
กลมันล้วงกุญแจรถจากกระเป๋ากางเกง วางตรงพื้นข้างหน้าแม่นั่นแหละ
ก่อนผมกับมันจะก้มกราบลาท่านอีกครั้ง แล้วเราต่างพยุงกันลุก ประคองกันเดินออกประตูไป
ทิ้งความปวดร้าว รอยเลือดรอยน้ำตาไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย...
คนทำผิด มันก็ต้อง ยอมรับผิด
ถ้าไม่ผิด ให้รับผิด จะผิดเหรอ
คนไม่ชั่ว บอกว่าชั่ว มั่วไหมเธอ
คนทำชั่ว กลับอือเออ ว่าเจอจริง
อย่าปรักปรำ ซ้ำกระทืบ กระโดดถีบ
อย่าเร่งรีบ ป้ายความผิด กูสุงสิง
อย่ารวบรัด มัดหาตัว ให้อิปลิง
อย่าละทิ้ง นิ่งนอนใจ ว่าใช่กู
กองขี้หมา หน้าบ้าน ประจานเละ
กูไม่เตะ เหม็นเปื้อนตีน ไม่อยากถู
หมาลูกสาว มึงฉาวโฉ่ โห!..เต็มรู
มาโทษกู พวกหน้าด้าน คลานไม่อาย
ขอบคุณคำกลอนกินใจลึกจากคุณโบรกแบล็ค ผมนับถือพี่ท่านจริงๆ ยอมซูฮกคารวะให้เลย
‘ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้’ เฮงๆรวยๆกันทุกคนนะครับ ถือโอกาสอวยพรตรุษจีน
ผมไม่อยากเล่าเหตุการณ์ครั้งนั้น ยอมรับถ่ายทอดไม่ได้ เป็นความทรงจำสะเทือนใจสุดในชีวิตกลสิทธิ์
เพราะอะไรพวกคุณรู้ไหม ถึงพ่อกับแม่จะยังไง ท่านไม่เคยลงไม้ลงมือตบตีผมมาก่อน เข้าใจใช่ไหมครับ
ทำไมผมถึงร้องหนัก ความเสียใจถึงได้โถมใส่ผมรุนแรง ความรักที่ไม่ตามธรรมชาติ
พ่อถึงกับลั่นปากตัดลูกตัดพ่อไม่ขอเจอหน้า ต่อยเตะจนหมดแรง
เลวร้ายคือคุณวีต้องเจ็บตัวด้วย ก่อนหน้าถึงผมเคยทำคุณวีถึงขั้นสลบก่อนจะหลงรัก
ทุบให้น่วมแบบกระท้อนถึงหวานติดใจ แก้ตัว 555! อย่างว่าตอนนั้นอารมณ์เหี้ยล้วนๆ รับบทตัวร้ายตีบทแตกอยู่ครับ
ความรู้สึกตอนนั้น คำว่าเสียใจยังน้อยไปด้วยซ้ำที่จะใช้ มันเกินกว่านั้นมากกว่านั้นเยอะ
จากเดิมที่ขาดๆแหว่งๆ กับคำว่าครอบครัวตลอด เหมือนกระท่อมริมหาด โดนน้ำทะเลซัดหายวับไม่เหลือร่องรอย
ให้รู้จุดนี้เคยมีกระท่อมโดดเดี่ยวตั้งอยู่มาก่อน ใจหาย..?
แล้วอะไรทำให้ผมเข้มแข็ง ยืนหยัดอดทน ตั้งใจสู้ลุกยืนให้ได้ ทำให้ทุกคนเห็นว่า ‘ผมไม่ผิดที่มีเมียเป็นผู้ชาย’
คงเพราะบริเวณหาดทรายที่กระท่อมโดดเดี่ยวหายไป กลับมีฝ่ามือคู่หนึ่งกุมกระชับมือผมแน่น ชีพจรเต้นตุ๊บๆจนรับรู้ได้
‘ผมไม่มีบ้าน แต่ผมยังมีคนรัก’ ไม่ได้โดดเดี่ยวไม่ได้ตัวคนเดียว ผมมีคุณวี..คนที่เจ็บไปกับผมร้องไปกับผม
เลือดไหลแผลเหวอะไม่ต่างผมเลย ปากแตก ริมฝีปากบวมเจ่อ สภาพทุลักทุเลไม่ได้ดีกว่ากันซักเท่าไหร่
คนรักของผมกลับมีประกายตาอบอุ่นอ่อนโยน
ตาดำขลับถ่ายทอดกำลังใจแทนคำพูดสวยหรู แทนคำปลอบประโลมหวานหู ไม่มีหลุดจากปากคุณวีสักคำ
นอกจากดวงตาใสบริสุทธิ์ที่เขรอะคราบน้ำตา ฝ่ามืออุ่นที่กุมกระชับมือหยาบกระด้างของผมไว้ไม่ยอมปล่อย
ทำเหมือนผมเป็นแก้วร้าวที่เปราะบาง พร้อมแตกละเอียดเป็นฝุ่นผงได้ทันที หากคุณวีปล่อยมือ..
ความรู้สึกที่นำมาหยิบยก มันสื่อจากดวงตาล้วนๆ คนตัวเล็กกว่าผมกลับเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว มีพลังและกำลังใจมหาศาล
ไหลผ่านฝ่ามือ ‘กูจะไม่ทิ้งมึง’ แทนคำพูดทุกคำแล้ว ดวงตาซื่อตรงของคุณวี ให้ใจที่กำลังร้องไห้อ่อนแอของผม
อุ่นวาบไปด้วยพลังที่ได้รับ ขับไล่ความหดหู่หนาวเหน็บให้หมดไป แม้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์กลับเกินครึ่ง ทำให้คนอย่างผม
ไม่ประชดชีวิต เสเพลสำมะเลเทเมา คิดทำตัวเหลวแหลกเพื่อเรียกร้องให้พ่อแม่
คนสำคัญในชีวิตหันมาสนใจ ด้วยวิธีการเหล่านั้นไม่เกิดในหัวผมเลย
กลับเตือนสติตัวเอง มาดหมายในใจไม่บอกใครรู้แม้แต่คุณวีผมไม่เคยพูดให้ฟัง คิดคนเดียว
‘ผมต้องได้ดีและต้องดีสุดๆ เลี้ยงเมียและดูแลครอบครัวได้ ไม่ให้ใครตราหน้าเป็นอันขาด ว่าความรักผิดเพศของผม
ที่แท้ก็แค่ขยะสังคม’ พลังตรงนี้ ทำให้ผมกับคุณวีมีกันและกันจนถึงทุกวันนี้ครับ ไม่ได้คิดอวดอ้างหรือโชว์พาวน์
คนที่รักกันมีมากมายบนโลกใบนี้
คนล่าสุดที่เม้นท์เรียกผมลุงเรียกคุณวีน้า โถ!ไอ้หลานชาย คุยทับหล่อกว่าผมด้วยเว้ย!
ถ้าหลานประสบปัญหาแบบลุง เฮ้ย!พี่กลนะครับ ไม่มีอะไรในโลกที่จะชนะและเป็นไปตามหวัง นอกจากความบริสุทธิ์ใจ
รักดีใฝ่ดีพิสูจน์ให้คนเห็น ผมเชื่อว่า ไม่มีพ่อแม่ของใครในโลกนี้ จะภูมิใจที่ลูกเป็นโจร หรือต่อให้ลูกเป็นจริง
ยังคงรักและห่วงใย มีแม่แก่ๆหอบหิ้วของพะรุงพะรังไปเยี่ยมลูกที่เรือนจำ ผมเคยเห็นด้วยตาตัวเอง
ของกินแสนอัตคัดน้ำพริกผักจิ้มไม่ใช่หมูเห็ดเป็ดไก่ แต่แม่ก็ยังลากสังขารฝากเศษตังค์ไม่ถึงยี่สิบให้ลูกได้กินได้ใช้
แค่ซื้อบุหรี่ไม่ถึงห้าตัวก็หมดแล้ว
อะไรเล่า ที่พ่อแม่จะโหดร้ายรับไม่ได้ ในเมื่อคุณไม่ได้ติดยา ไม่ได้ค้ายาบ้า ไม่ค้าประเวณี
ไม่ล่อลวงลูกสาวชาวบ้าน ไม่พรากผู้เยาว์ปล้นฆ่าไม่เป็นอาชญากรแผ่นดิน แค่คุณมีรสนิยมรักผู้ชาย
ถ้าคุณรักเขาและเขารักคุณ..หรือเปล่า? พ่อแม่อาจจะรับไม่ได้บ้าง ทำใจยอมรับลำบาก หากเปิดใจตรงๆ
พูดคุยด้วยเหตุผล พิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจให้พวกท่านเห็น เกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์คุณจะโล่งอก
หลังจากนั้นอาศัยเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
ถ้าคุณคือคนจริง พูดจริงทำจริง ตั้งใจจริงทำให้เห็นเป็นรูปธรรม พ่อแม่คนไหนครับ
จะกล้าประณามลูกตัวเองได้ลงคอ ไม่มีพ่อแม่ที่รักลูก จะไม่อยากเห็นความสุขของลูก สิ่งสุดท้ายที่พ่อแม่หวัง
นอกจากการสืบเผ่าพันธุ์ให้วงศ์ตระกูลด้วยทายาท ซึ่งไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดในความฝันของพวกท่าน
สูงสุดของพ่อแม่อรหันต์ของลูก ‘ความสุขของลูก คือความสุขและความภาคภูมิใจของพ่อกับแม่’
เว้นแต่พ่อแม่รักตัวเองมากกว่าลูก สังคมปัจจุบันมีไม่น้อย รักหน้าตาชื่อเสียงและสิ่งจอมปลอม
คุณก็แค่ถอยออกมาก้าว ยืนในจุดของตัวเอง ต่างฝ่ายต่างไม่ล้ำเส้น คงไว้แค่ความรักเคารพผูกพันเหมือนเดิม
เพียงแต่ทิ้งระยะห่างเว้นช่องว่างให้เหมาะสม ไม่ให้เกิดผลกระทบทั้งตัวเราและพวกท่านไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ปัญหาทุกอย่างมีทางออก ไม่มีทางตัน..ถ้ามันตันก็ล่อค้อนปอนด์ทุบกำแพงทะลุแม่งเลย 555!
ขึ้นอยู่กับคุณมีแรงเหวี่ยงค้อนปอนด์ที่หนักนั่นหรือเปล่า หากอ่อนเปลี้ยหมดกำลังใจ ทางตันย่อมเป็นอุปสรรคจนตาย
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสติและปัญญา อย่าจดจ่อกับความหวาดผวา หวาดกลัวต่อปัญหาและยกขาเตรียมหนี
ไม่มีใครหนีอะไรได้ตลอดชีวิต โดยเฉพาะ ‘หนีใจเราครับ’
น้ำตา ไหลเป็นน้ำตก
เลือดหก หยดแทนน้ำตา
น้ำใจ หลั่งไหลกันมา
คนพา คือวีนี่เอง
น้ำสุข ล้นปริ่มภายใน
เมื่อใจ ของกลมี..วี
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกอย่างที่ทำเพื่อผมครับ ‘วี’
รักคุณสุดหัวใจ ตรุษจีนไปฉลองสองคนนะครับ..ภรรยาสุดที่รักของผม?
กลสิทธิ์.
ปล.ผมยังเขียนเรื่องเพื่อนไม่ออก 5555! เริ่มไม่ได้ไปไม่ถูก ไว้ค่อยว่ากัน ฮิ้วววว!!
ปล2.ขอบคุณน้องสาวเจ้าของยูสเซอร์ ที่ผมรบกวนให้ช่วยจัดหน้าและอัพให้
ผมจัดไม่เป็น 5555!! ทิ้งภาระให้เฉย ขืนให้ผมจัด คนอ่านได้หงุดหงิดตาลาย ฮิ้วววว!!!!!
หัวข้อ: @@@โดย พี่วี {มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว} P.26 ## 14-9-2013 บทสรุป! (อ่าน 165650 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก