หัวข้อ: @@@โดย พี่วี {มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว} P.26 ## 14-9-2013 บทสรุป!

[$VAN$]

ตอนนี้รักกันแบบพี่น้องสินะ รอตอนรักกันแบบอื่น อิอิ^^

[Hummer]

มาตามติดแฟนนิยายคุณวีอีกคนครับ

ภาษาสวย สำนวนลื่นไหลดีครับ

รอนะครับ ชอบแนวนี้เหมือนกัน

[CarToonMiZa]

 

[automaton]

ตามมาอ่านเรื่องนี้ จากเรื่องของคุณวี
ประทับใจมากทั้ง 2 เรื่อง ดีใจที่จะทำหนังสือทั้ง 2 เรื่อง
เพราะรอบแรกสั่งหนังสือเรื่องที่คุณวีเขียนไม่ทัน (จะทันได้ไง ก็เพิ่งได้อ่าน 555)
รอบนี้ต้องจ้องเลย ไม่พลาดแน่นอน
สำหรับนิยายที่คุณวีแต่งนี่ ภาษาสวยจัง อ่านแล้วละมุนละไม ได้อารมณ์ผ่อนคลาย
เหมือนนั่งละเลียดจิบกาแฟคาปูชิโนแล้วมีฟองนมติดปลายหนวดในบรรยากาศธรรมชาติจัง 555
เต้นรอตอนต่อไป 

[CarToonMiZa]

คิดถึง คิดถึง คิดถึง

[zombi]

ภาษาสายงาม
เคยแอบเคืองๆเรื่องนี้อยู่ แต่ดูท่า เวอร์ชั่นพี่วีคงล้างความรู้สึกเดิมไปหมดแน่
อยากอ่านต่อแล้ว

[luxilove]

### เปิดรีปริ้น...เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ###

รายละเอียดไปอ่านที่ P.1

มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว


              “ขามคุณผดุงนัดทานกลางวัน” พ่อเลี้ยงกิตติพงษ์บอกมะขาม กลับจากนอกพ่อเลี้ยงพาไปเรียนรู้สอนงานด้วยตนเอง
ผ่านมาร่วมเดือน มะขามเรียนรู้รวดเร็วเป็นที่รักยำเกรงของพนักงาน กอปรด้วยบุคลิกดูน่าเลื่อมใส
               พ่อเลี้ยงผดุง เป็นเพื่อนพ่อเลี้ยงกิตติพงษ์ หวังดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน มีลูกสาวดีกรีบัณฑิตจากนอก..
ที่นัดทานข้าวมุ่งหวังให้หนุ่มสาวได้เจอกัน

              “ผมไปด้วย” น้ำตาลแทรก วันเสาร์ไม่ต้องไปเรียน อยากไปทำงานกับพี่มะขาม

             “นึกครึ้มอะไรเรา” พ่อเลี้ยงแซวลูกชายหน้าเปื้อนยิ้มอย่างอารมณ์ดี

   “พ่อพูดอย่างกับผมไม่เอาไหน” น้ำตาลหันไปหามะขาม เพื่อขอการสนับสนุน

   “ให้ไปเถอะครับ” มะขามช่วยพูดอีกแรง

   “ตกลง..ไปเตรียมตัวพ่อให้เวลาไม่เกินสิบนาทีล่ะ พ่อกับพี่ขามจะออกไปกันแล้ว”
สิ้นคำอนุญาต ร่างสูงโปร่งใบหน้าขาวกระจ่างหล่อสะโอดสะองวิ่งปรู๊ด หายขึ้นห้องไปทันที เกรงว่าพ่อจะเปลี่ยนใจ

   “คงอยากไปเต็มแก่ ปกติไม่เห็นน้ำตาลสนใจขอไปโรงไม้สักครั้ง” ปราณียิ้มหวาน เปรยขึ้นในวงสนทนา
สมาชิกครอบครัวพร้อมใจทานของว่างแทนมื้อเช้า

   “ติดมะขามเสียมากกว่า ตั้งแต่กลับมาน้ำตาลขลุกอยู่กับขามตลอด แต่ก่อนยังมีไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง
เดี๋ยวนี้อยู่ติดบ้านผิดหูผิดตา” พ่อเลี้ยงแย้ง มะขามไม่พูดอะไร ทำเพียงยกกาแฟขึ้นจิบอมยิ้มนิดๆ

   “บ่นคิดถึงเป็นสิบปี พอลูกกลับมาเลยตัวติดแจ ห่างเฉพาะตอนไปเรียนนั่นละมั้ง นอกนั้นขลุกอยู่ห้องพี่มะขาม
นี่ยังมาเปรยกับณีว่า อยากย้ายไปนอนกับพี่ขาม” แม่เลี้ยงปราณีเล่าให้สองหนุ่มต่างวัยฟัง

   “ขามว่ายังไง น้องมาปรึกษาแม่ บอกไม่กล้าขอพี่ กลัวพี่อึดอัดต้องการความเป็นส่วนตัว” ลูกชายผู้เคร่งขรึมใบหน้า
ประดับยิ้มอ่อนโยน มองตอบผู้เป็นแม่ ตาคมเข้มเป็นประกายลึกล้ำ ยากจะอ่านความนึกคิด

   “ตาลบอกแม่ไหมครับ..ทำไมอยากนอนกับผม” พี่ชายต่างสายเลือดถามมารดา

   “แม่ไม่รู้เหตุผลจ๊ะ น้องแค่บอกอยากนอนกับพี่” คำตอบของแม่ ทำให้ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มตอบนิดๆ

   “ผมไม่มีปัญหา ถ้าตาลอยากนอนก็มา คงไม่ต้องถึงกับย้ายของมาหรอกครับ
เผื่อวันไหนอยากกลับไปนอนห้องตัวเอง จะได้ไม่ต้องลำบากขนไปขนมาให้ยุ่งยาก”

   “งั้นแม่รบกวนขามบอกน้องหน่อย คงดีใจน่าดู ตาลยิ่งไม่กล้าขอพี่ขามอยู่ด้วย
แม่ละไม่เข้าใจออกจะสนิทกับพี่ พอเป็นเรื่องนี้กลับไม่กล้าพูด” ปราณีส่ายหน้ายิ้มๆ
>
>
>
   “อย่ากวนพี่เขานะตาล พ่อขอตัวไปทำงานก่อน” มาถึงโรงไม้ขนาดใหญ่ พ่อเลี้ยงกิตติพงษ์กำชับลูกคนเล็ก
ที่ยืนกรานจะอยู่ทำงานห้องพี่ เขาแอบกังวลลูกชายจะทำมะขามไม่มีสมาธิทำงานไปด้วย

   “พ่อสั่งอย่างกับผมเป็นเด็ก” น้ำตาลยิ้มทะเล้นให้ สีหน้าไม่จริงจังคำพูดที่บอกกับพ่อ

   “ตอบแบบนี้ พ่อไว้ใจเราได้ใช่ไหม”

   “ผมขอเรียนงานกับพี่ขาม เผื่อช่วยอะไรพี่ได้บ้าง” คำตอบของลูกชาย ดูกระตือรือร้นจนพ่อเลี้ยงยิ้มเอ็นดู

   “งั้นพ่อไปก่อน เจอกันมื้อกลางวัน พ่อกำชับเลขาสั่งอาหารมาจัดห้องรับรอง ขามพาน้องไปด้วยนะ”
หันไปบอกลูกชายคนโต เขาคาดหวังให้เป็นตัวตายตัวแทน คิดไว้อีกไม่กี่เดือนจะวางมือ สังขารชักไม่อำนวยเหมือนแต่ก่อน
ยิ่งพักหลังแม่เลี้ยงปราณีรบเร้าให้หยุดแล้วด้วย

   “ครับ” มะขามรับคำสุภาพ รอจนคล้อยหลังพ่อ น้ำตาลลากเก้าอี้นั่งประกบพี่ชาย
คอยซักถามรายละเอียดเกี่ยวกับเอกสารให้พี่ชายช่วยสอนงาน

            มะขามไม่เบื่อที่จะอธิบายให้น้องฟัง ดูผิวเผินสองหนุ่มนั่งชิดกัน ไม่ต่างพี่น้องกำลังสอนงานปกติ
แท้จริงเขาสองคนมีความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งหาเหตุผลอธิบายไม่ได้ แค่อยากอยู่ใกล้เห็นกันในสายตา
ต่างคิดตรงกันโดยไม่รู้ เป็นอิทธิพลของพรที่มีคนขอต่อพระตรีมูรติ...กลายเป็นความห่วงหาอยากอยู่ใกล้กันโดยไม่ทราบสาเหตุ

             “พี่ทำงานหนักแบบนี้ทุกวัน” น้ำตาลอดถามไม่ได้ ขนาดเขาเพิ่งทำความเข้าใจเอกสารแทบหัวปั่น
นี่มะขามต้องตรวจเซ็นต์เอกสารมากมายหลายแฟ้ม ไม่หัวหมุนเลยเชียวหรือ

             “ไม่เท่าไหร่” มะขามใช้น้ำเสียงทอดอ่อน สายตาเอ็นดูมองน้องต่างสายเลือดไปด้วย

               “ไม่เท่าไหร่อะไร ตาลฟังไม่กี่รายการยังเวียนหัว พี่ขามต้องจำชนิดไม้ ราคาขึ้นลงตลาด ขนาดไซส์หน้าไม้
เห็นแล้วตาลายแทน” น้ำตาลครวญทำหน้าเนือยประกอบ มะขามเห็นแล้วเผลอยิ้มไปกับใบหน้าขาวใส

               โลกนี้ไม่มีคำว่าสบายที่แท้จริง โชดดีแค่ไหนวันนี้เขาอยู่ในฐานะผู้บริหาร ไม่ต้องใช้แรงกายแลกเงิน
หาเช้ากินค่ำเหมือนคนงาน ที่ต้องดิ้นรนหาเงินเลี้ยงครอบครัว พวกเขาเหล่านั้นต่างหาก..ที่ลำบาก

              “พี่ชอบยิ้มประจำ รู้ไหมยิ้มแบบนี้ทำให้สาวหลง” น้ำตาลจ้องรอยยิ้มมะขาม สีหน้าดูจริงจังกับคำพูด

              “สาวหลง..สาวที่ไหน พี่ไม่เคยคุยกับใคร” มะขามกลั้วหัวเราะ นึกขำไปกับคำพูดของน้อง

               “พวกผู้หญิงโรงเรียนผมไง พี่ขับรถไปรับไม่กี่ครั้ง มีแต่คนถามพี่เป็นใคร มีความสัมพันธ์อะไรกับผม
แม้แต่สาวในสต๊อกยังเซ้าซี้น่ารำคาญ พี่ไม่รู้ตัวหรือแกล้งไม่รู้แน่ พี่เผลอหว่านเสน่ห์ให้สาวหลงไปแล้ว”
             น้ำตาลยังคงพูดด้วยท่าทางจริงจัง มะขามวางปากกาเอามือประสานบนหน้าตัก
เอนกายพิงพนักจ้องใบหน้าเนียนนิ่ง จุดยิ้มมุมปากพูดเสียงเรียบ

             “เราหึง..ที่สาวในสต๊อกถามเรื่องพี่” คำถามจากปากหนาได้รูป ฟังเหมือนสงสัยความในใจของน้องชาย
ในประเด็นที่ยกมาพูด แต่ใครจะรู้คนฟังกำลังสับสน วินาทีที่เขาถูกสาวรุมถามประวัติความเป็นมาของมะขาม
ยอมรับว่าหงุดหงิดไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่หาเหตุผลไม่ได้ เคยถามตัวเองก่อนหน้าแล้ว ‘เขาหึงพวกเธอหรือ
เดิมทีเห็นเขาเป็นที่หนึ่ง พอเจอพี่มะขามเขาดูด้อยถนัด’ คำตอบคือไม่ใช่ ลึกแล้วเขาดีใจที่มีพี่ชายหล่อ สาวๆ ให้ความสนใจ
ส่วนความขุ่นมัวที่แทรกอยู่ ชัดกว่าความรู้สึกภูมิใจเสียอีก เพียงแต่อารมณ์หงุดหงิดไม่พอใจ ไม่ใช่จากเหตุผลหึงสาว
เขาไม่กล้าคิดว่าเขากำลังหวงพี่ชาย 
                 แต่ก็หาเหตุผลมาอธิบายได้ดีกว่าคำนี้ไม่มีแล้ว เลยสรุปเอาดื้อๆ ว่าเขาหวงพี่มะขาม
แม้จะแอบแย้งในใจไม่น่าใช่หวง ถ้าไม่หวงเป็นเพราะอะไร ไม่อยากคิดไปไกลว่าเขากำลัง ‘หึง’

   คิดแล้วแอบตกใจ อาการหึงใช้กับคนรัก ซึ่งเขาไม่เชื่อว่าตัวเองหลงรักพี่ชาย ซึ่งเป็นชายทั้งแท่งเหมือนกัน
นอกจากเขาเป็นเกย์..เท่าที่ผ่านมาไม่เคยพิศวาสผู้ชาย
           มีไม่น้อยแสดงออกชัด ว่ารู้สึกพิเศษต่อเขาเกินกว่าอยากรู้จักอย่างปกติ แต่เขากลับไม่รู้สึกดี
ขยะแขยงขนลุกแปลกๆ ยิ่งคำพูดที่ใช้จีบเขา ฟังทีไรขนลุกขนพอง
   แบบนี้จะว่าเป็นเกย์ได้ยังไง แต่ก็มีเรื่องให้ขบคิด ทำไมใจสั่นไปกับรูปร่างกำยำสูงใหญ่
กล้ามเนื้อหนั่นแน่นเหมือนคนออกกำลังกายของพี่มะขาม ลองเทียบกันแล้วต่างเขามาก
จะว่าเป็นเพราะอายุเขายังโตไม่เต็มที่คงไม่ใช่ ดันเผลอชื่นชมนี่สิ จะให้บอกเป็นอาการอะไร

   “คิดไปถึงไหนเรา” มะขามดึงสติน้องชายที่นิ่งไป ตาวาวหวานเหมือนมีดาวไหวระริกเหม่อลอยกับความคิด 
อดไม่ได้เลยขัดจังหวะ

   “เปล่าครับ..ได้เวลาทานข้าว เรารีบไปกันดีกว่า” น้ำตาลเลี่ยงจะตอบ เฉเปลี่ยนประเด็นดึงความสนใจของมะขามเสียเลย

   “อืม..ไปสิ” ร่างสูงจัดเอกสารเข้าที่ ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยน่าชื่นชม ก่อนลุกยืนเต็มความสูง
น้ำตาลลุกตาม หันไปยิ้มหล่อติดหวานให้ด้วย อีกฝ่ายยิ้มตอบ เดินตีคู่ไปยังห้องรับรอง ตามที่พ่อเลี้ยงกิตพงษ์บอกไว้

   พอไปถึง พวกผู้ใหญ่กับสาวน้อยวัยไล่เลี่ยน้ำตาลน่าจะแก่กว่าไม่กี่ปี หน้าตาสวยดูมีความมั่นใจในตัวเองสูง
พร้อมหน้ากันก่อนแล้ว คงเป็นพ่อเลี้ยงผดุงกับลูกสาวที่เพิ่งกลับจากนอกมาหมาดๆ

   “สวัสดีครับคุณอา ขอโทษที่มาช้า” เสียงทุ้มนุ่ม ท่าทางสุภาพน้อมนอบดูดีทุกกระเบียด
สามารถดึงดูดสายตาหญิงสาวคนเดียวในห้อง จ้องมองอย่างชื่นชม
           พ่อบอกเธอพามาทานข้าว เพื่อทำความรู้จักลูกชายเพื่อน เธอเข้าใจเป็นน้ำตาล
แต่พ่อให้ข้อมูลว่าคนนี้เป็นลูกติดแม่เลี้ยงให้นึกเหยียดในใจ พอเจอตัวจริงผิดคาดอดยอมรับไม่ได้
          ผู้ชายคนนี้ทำเธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งที่เผลอสบตาแวบเดียว รอยยิ้มเป็นมิตรทำหัวใจเธอแกว่งทันที
ส่วนอีกคนถึงจะหล่อจนต้องมองซ้ำ แน่ใจเป็นน้ำตาลลูกชายโทนพ่อเลี้ยงกิตติพงษ์ ไม่ได้ด้อยกว่ากันสักเท่าไหร่
ยกเว้นราศีบางอย่าง รวมถึงภาวะผู้นำที่ฉายชัดออกจากผู้ชายตัวโตตรงหน้า

   “สวัสดีค่ะ..นิดเป็นลูกสาวพ่อผดุงยินดีรู้จักคุณ..” เธอเจตนาเว้นช่องให้เขาแนะนำตัว

   “ผมมะขาม เรียกขามได้ครับ” มะขามแนะนำตัวพร้อมกับรับไหว้อย่างสุภาพ

   “ค่ะ..คุณขาม” เธอยิ้มสวยเท่าที่คาดว่าเคยยิ้มให้ผู้ชายคนไหนมาก่อน
หวังให้ยิ้มนี้สร้างความประทับใจคนมองเช่นกัน

   “เรียกพี่สิหนูนิด พี่เขาแก่กว่าเราสามปี” พ่อเลี้ยงช่วยลดช่องว่างหนุ่มสาวเสียเอง
หลังมองออกว่าฝ่ายหญิงพึงใจลูกชายคนโตแน่ สีหน้าแววตาที่เห็น คนผ่านโลกมามากอ่านไม่พลาด
เสียแต่มะขามดูไม่ออก ใบหน้าคมคายดูเป็นปกติ ไม่มีอะไรให้คาดเดาเช่นเคย

   “ผมตาล น้องชายพี่ขาม” น้ำตาลแนะนำตัวบ้าง ยิ้มหล่อให้สาวสวยตรงหน้า
ตั้งใจดึงสายตาเธอที่คอยจ้องมะขามหวานเยิ้มแล้ว ให้เบนความสนใจมาที่เขาแทน

   “ยินดีเช่นกันค่ะ..ตาลเรียกพี่นิดได้นะ” ถือโอกาสตีซี้ ให้เรียกพี่เรียกน้องเป็นกันเอง ยังไงน้ำตาลเด็กกว่าแน่

   “เรียกคุณนิดได้ไหมครับ เรียกพี่แล้วรู้สึกแปลกๆ” น้ำตาลยิ้มหล่อจนหนูนิดเขิน ไม่นับว่าคนพี่ดูดีมีสง่าราศี
สาวส่วนใหญ่ชอบผู้ชายอบอุ่นมาดขรึมแบบนี้ แต่คนน้องกลับมีชีวิตชีวา เทียบแล้วกินกันไม่ลง
แต่ถ้าเธอต้องเลือกขอเป็นคนพี่ดีกว่า

   “ได้สิคะ” เธอยิ้มหวานเช่นกัน บรรยากาศชื่นมื่น ผูกขาดการพูดคุยโดยน้ำตาลกับสาวนิด
มะขามพูดน้อย น้ำตาลหาเรื่องคุยได้ไม่หยุด ล้วนมีสีสันทำให้เวลาผ่านไปรวดเร็ว กระทั่งอิ่มกันแล้ว

   “ไม่น่าเชื่อเราใช้เวลาร่วมสองชั่วโมง ผมรบกวนพอสมควรแล้ว ถือโอกาสเชิญล่วงหน้า
แวะไปทานมื้อเย็นที่บ้านผมบ้างสิ” พ่อเลี้ยงผดุงผูกห่วงโซ่ต่อยอด

   “ได้สิไว้ผมค่อยนัดอีกที มีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่า” พ่อเลี้ยงกิตติพงษ์บอกกับเพื่อน

   “ว่าจะพาหนูนิดไปซื้อของใช้เขาหน่อย ผมขอตัวกลับเลยนะ ขอบใจสำหรับอาหารมื้อนี้”
ทุกคนต่างพร้อมใจลุกยืนส่งแขก

   “ไม่เอาน่า เกรงใจทำไมคนกันเองทั้งนั้น” พ่อเลี้ยงกิตติพงษ์ขัดด้วยรอยยิ้มไมตรี

   “อย่าลืมที่รับปาก ไปให้ผมตอบแทนคืนบ้าง”

   “ไม่ลืมน่า ไว้ไปยกครอบครัวอย่าบ่นทีหลังเชียว มาหาผมแค่สองปาก แต่ผมยกไปสี่เอากำไรคืนเท่าตัว”
เป็นคำพูดกลั้วหัวเราะติดตลก

   “ฮะฮ่าๆ..มากกว่านี้ก็ไหว ขอให้ไปเถอะ” เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่สองคน พานทำให้หนุ่มสาวยิ้มตามด้วย
แถมสายตาสื่อความหมาย ทิ้งหางตาให้มะขามอย่างจงใจของสาวนิด น้ำตาลหางตากระตุก เมื่อชำเลืองเห็นเข้าพอดี

              แยกกลับเข้าห้องทำงาน คำถามแรกที่หนุ่มน้อยรูปหล่อรอจังหวะคุยกับพี่ อึดอัดทนเก็บไว้ไม่ไหว
 
              “พี่ขามว่า..คุณนิดสวยไหม” มะขามเพิ่งหย่อนตัวนั่งไม่ทันไร
เจอคำถามรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย..เข้าใจว่าน้ำตาลอาจสนใจหนูนิด

             “สวยสิ..แบบนี้ไม่สวย คงมีผู้หญิงติดอันดับขี้เหร่ค่อนประเทศ ตาลถามทำไม..หรือว่าสนใจ”

            “นะ..ผู้หญิงสวยย่อมเป็นที่น่าสนใจไม่ใช่หรือครับ แล้วพี่ขามล่ะ คิดยังไงกับเธอ” ย้อนถามความรู้สึกพี่บ้าง

            “พี่ไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้หรอกครับ หน้าที่พี่ตอนนี้ ต้องเรียนรู้งานให้เก่ง เพื่อให้พ่อพักผ่อน” คำตอบมะขาม
แม้จะสร้างรอยยิ้มให้น้ำตาลตามมา แต่ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ น้องชายสุดหล่อยังคงต้องการความชัดเจน

            “แปลว่าหลังจากนี้ค่อยจริงจัง อย่าบอกว่าพี่ดูไม่ออกเธอสนใจพี่ ผมไม่เด็กถึงกับไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่นัดครั้งนี้
ให้พี่กับเธอมีโอกาสรู้จักกัน เหมือนนัดดูตัวกลายๆ แถมยังต่อยอดเชิญพวกเราทานมื้อเย็นที่บ้านอีก เป็นการกระชับความสัมพันธ์
เชื่อเถอะไม่นานเธอต้องมาหาพี่ ชวนทานข้าวขยับไปดูหนัง ฟังเพลงแล้วก็เลื่อนฐานะ” คนฟังเอนหลังท่วงท่าสบาย
เผลอมองปากบางสีสดที่ขยับพูดเพลิน สิ่งที่ได้ยินไม่น่าสนใจเท่ากับสิ่งที่ดู

            “พี่จะทำตามความต้องการผู้ใหญ่ไหม” ถามขึ้น หลังพี่ชายเงียบไม่หือไม่อือ จ้องแต่หน้าเขานิ่ง

           “เรื่องอะไร” มะขามตีมึน ทั้งที่พอเข้าใจคำถามที่น้ำตาลต้องการคำตอบ อยากให้เจ้าตัวบอกชัดเจนมาก่อน

            “ก็เรื่องจับคู่พี่กับคุณนิดไง” หน้าหล่อจุดยิ้มทันที

            “ทำไม..ถ้าพี่จีบคุณนิดตาลไม่เห็นด้วยหรือครับ” มะขามไม่ตอบ กลับตั้งคำถามแทน

             “ผมไม่ว่าอะไร ถ้าพี่สนใจก็เรื่องของพี่” ปากพูดไปแบบนั้น
แต่ดวงตาวาวสวยกับเมินไม่มองหน้า บ่งบอกว่าไม่คิดอย่างที่พูด

            “ถ้างั้นตาลว่าพี่ควรทำไงดี” มะขามถามต่อเนื่อง

             “ทำไมถามผม ความรู้สึกพี่ใครจะตอบได้ครับ” ตาเรียวสวยสุกสกาวเหมือนดาวมีชีวิต
หันมาตวัดค้อนให้มะขามที คนโดนกลั้นยิ้ม มองกิริยาของเด็กเอาแต่ใจเห็นเป็นเรื่องน่าเอ็นดูเสียอย่างนั้น

             “พี่หาทางออกลำบาก อาจได้ความคิดของตาลมาช่วยแก้ปัญหา หัวใจพี่มีเจ้าของแล้ว
ไม่สามารถมีพื้นที่ให้ใครแทรกเข้ามาได้” ประโยคนี้หลุดจากปาก น้ำตาลไม่รู้ตัวหน้าขาวเนียนซีดลงทันที
ตาวาวรื้นเป็นประกายจ้องพี่ชายนิ่ง ปากบางสีสวยขยับแผ่ว

               “พี่มีคนรัก..แล้ว” มะขามมองสีหน้าหมดแรงของน้ำตาลแทบอยากลุกไปกอดอย่างห้ามใจไม่อยู่
แต่มีเสียงบอกตัวเองให้อดทน เพื่ออะไรที่ชัดเจนกว่านี้

               “ครับ..พี่มีคนรักนานแล้ว รักเดียวใจเดียวตั้งแต่รู้ตัวว่ารักเขา ไม่เคยเปลี่ยนให้ใครมาแทนที่”
มะขามไม่ปฏิเสธ ยืนกรานคำพูดและสีหน้าหนักแน่น หัวใจดวงน้อยของคนฟังถึงกับวูบโหวง
             
               “เธอเป็นใครครับ สาวที่อเมริกา” คำถามแผ่วโหยเหมือนคนพูดฝืนสุดกำลัง ใบหน้าซีดเผือดแววตาไหวระริก

               “พี่แอบรักข้างเดียว เดิมทีไม่เข้าใจความรู้สึกที่มี จนทนรับความเกลียดชังและแววตาผิดหวังของเขาไม่ได้
กระทั่งไม่กล้าสู้หน้า หลบลี้หนีหายไปรักษาแผลใจตัวเอง ไม่รู้ว่าคือรัก ไม่สามารถลบความรู้สึกนี้ เป็นความทรมานแสนสาหัส
ห่วงหาเฝ้าคิดถึงอย่างหนัก แม้รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ขอแค่ได้รัก..ความรักของพี่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าพี่รักเขา”
              ฟังถึงตอนนี้ น้ำตาลกระพริบตาปริบๆ จ้องหน้ามะขามอย่างเห็นใจแทน สีหน้าซีดเผือดกลับมีสีเลือดแล้ว

               “ทำไมพี่ไม่บอกเธอไป อย่างน้อยให้ได้บอกบ้าง” ทั้งที่แอบค้านคำพูดตัวเอง แต่ความรู้สึกเห็นใจมีอำนาจเหนือกว่า
 ถึงจะแอบกลัวว่าเธอคนนั้นรับรู้ความรู้สึกพี่แล้ว อาจรู้สึกตรงกัน เขาสองคนคงเป็นคู่รักที่มีความสุขมาก

               “พี่ควรบอกใช่ไหม แม้คำตอบไม่เป็นอย่างที่หวัง..ตาลยืนยันอยากให้พี่ทำแบบนี้แน่เหรอ”
ตาคมเข้มจ้องหน้าน้องต่างสายเลือดไม่กระพริบ รอฟังคำตอบให้น้ำตาลยืนยัน คนฟังคิ้วขมวดมุ่นสองจิตสองใจตีกันยุ่งไปหมด
ทั้งอยากให้พี่พูด อีกใจก็ไม่อยากให้พี่ทำไปพร้อมกัน สุดท้ายฝ่ายแรกกลับชนะ ไม่ว่าพี่สมหวังหรือผิดหวัง
เขาควรจะอยู่เคียงข้างไม่ใช่เหรอ

             “ครับควรบอก” น้ำเสียงครางแผ่ว มะขามพยักหน้ารับช้าๆ

             “ถ้างั้นตาลฟังให้ดีนะ ตั้งใจฟัง” คิ้วเรียวสวยของน้องมุ่นอย่างสงสัย
ลุ้นไปกับคำพูดของพี่สีหน้างุนงง พี่มีปัญหาอะไรอีก

              “คนที่พี่รักไม่เคยเปลี่ยนความรู้สึก แม้รู้ว่าเป็นไปได้ยาก ผิดทำนองคลองธรรมพอสมควร
แต่พี่ไม่สามารถสลัดความรู้สึกนี้ออกได้ ไม่ใช่เธอ..แต่เป็นเขา” น้ำตาลคิ้วกระตุก
ทบทวนคำพูดในหัว พี่ใช้คำว่าเขา หรือว่า...?

             “พี่ชอบผู้ชาย” ถามด้วยสีหน้าท่าทางตื่น มะขามนิ่งไปอึดใจใหญ่ สบตาเรียวที่เบิกโตของน้ำตาล
พยักหน้ารับช้าๆ คนที่ได้คำตอบไหล่ลู่สายตาผิดหวังอย่างแรง เขาผิดหวังใช่ยอมรับ..ผิดหวังพี่รักผู้ชาย
อิจฉาชายโชคดีนั้น เสียใจเจ็บจี๊ดในอก หมดแรงไม่สามารถกระทั่งยืดไหล่ตั้ง

            “ตาลผิดหวังใช่ไหม ที่พี่หลงรักผู้ชาย” มะขามเห็นอาการเงียบก้มหน้างุดของน้องไม่ยอมสบตา
เสียงเบาถามอย่างแหบโหย หัวใจกลวงทันที หรือที่คาดไม่เป็นไปตามคิด เข้าข้างตัวเองทั้งหมด เป็นเขาคิดผิด..
             คนฟังไม่ตอบ ได้แต่ก้มงุดส่ายหัวช้าๆ คนถามถึงกับทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงพนักช่วยรับ
ต่างฝ่ายต่างเงียบจมอยู่ในความคิดอารมณ์ตัวเองไปนาน ไม่มีใครพูดอะไร กระทั่งคนที่ยอมเอ่ยปากก่อนเป็นน้ำตาล

               “ไม่ว่าพี่จะรักใครเพศไหน มีความสุขทำไปครับ ไม่กล้าบอกเพราะกลัวเขาไม่คิดแบบพี่ใช่ไหม”
น้องชายถามกลับ คนเป็นพี่ที่นิ่งไปเอ่ยเสียงแผ่ว

               “ครับ” ยอมรับตรงๆ

               “ผมยังยืนกราน พี่ควรบอกให้เขารู้ ไม่ว่าคำตอบเป็นยังไง อย่างน้อยพี่ก็ได้บอกความรู้สึก”
พูดถึงประโยคนี้ นึกย้อนไปถึงตัวเอง ที่ผ่านมามีผู้ชายเข้ามาจีบมากมาย เขาแค่รับฟังและปฏิเสธไปตรงๆ
ในใจแอบขยะแขยงขนลุก แต่ไม่เคยใช้วาจาให้เสียใจ เพียงแต่บอกว่าไม่ชอบแบบนี้

              ปัญหาเกิดกับคนใกล้ตัว เป็นพี่ชายที่รู้ตัวว่ารู้สึกกับพี่ชายคนนี้มากกว่าพี่น้องปกติ
เพิ่งรู้อาการเจ็บจี๊ดที่เกิดบริเวณทรวงอกซ้าย หลังรู้พี่มีคนแอบรัก หนักหน่วงรุนแรงสูบพลังงานไม่เหลือ
เมื่อพี่ยืนยันคนรักเป็นชายไม่ใช่หญิง คงไม่มีคำอธิบายใดชัดเจนได้ดีกว่าผิดหวัง เสียใจที่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ตัวเอง
             คงเป็นกรรมที่เขาทำไว้กับคนกล้าที่ใช้กำลังใจไม่น้อยเดินเข้ามาสารภาพความรู้สึก ก่อนรับความผิดหวังกลับไป
ถึงตอนนี้เขารู้แล้ว เรื่องหัวใจยากนักที่จะหักห้ามไม่ให้มันไปรักใครเข้า
             เขารักพี่มะขามในฐานะคนรักไม่ใช่พี่น้อง..เขาเป็นเกย์มีความรู้สึกนี้ให้พี่
กับผู้ชายทั่วไปไม่เคยนึกพิศวาส ต้องพี่มะขามเท่านั้น

             “พี่รัก..น้ำตาล..ครับ” คำสารภาพจากปากได้รูปสวยของคนตรงหน้า
ทำให้ใบหน้าที่ก้มงุดมีรอยน้ำตาเอ่อรื้นขึ้นในตาสวย ท่าทางมึนกับประโยคที่ได้ยิน
คนบอกแทบหมดกำลังใจ เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาใดจากคนฟัง จะปฏิเสธเขาก็รอฟังอยู่ คิดยังไงบอกออกมาก็ยังดี

            “ตาลว่ายังไงครับ บอกให้พี่รู้หน่อย” เร่งตามมา ดึงคนฟังมีสติ ถามกลับอย่างไม่แน่ใจ

             “พี่ขามถามตาลว่าไงนะครับ” มะขามไม่นึกโกรธ แต่กลับโล่งอก อย่างน้อยอาการชะงัก
ไม่ได้แปลว่าปฏิเสธ เพียงแต่คงฟังไม่ชัดหรือได้ยินไม่ถนัด เขาสูดลมหายใจดึงความมั่นใจอีกครั้ง
คราวนี้พูดชัดถ้อยชัดคำและหนักแน่น สบตาเรียวสวยวาวรื้นอย่างไม่คิดเบือนหนี เอ่ยประโยคที่ต้องการอีกครั้ง

             “พี่รักน้ำตาล คนที่พี่แอบรักมานานคือ..น้ำตาลที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่..คนนี้ครับ”
น้ำตาหยดแหมะกลิ้งจากตาเรียวทันที ไหลตามกันเป็นสาย เจ้าของไม่คิดสะกดกลั้นอีกต่อไป
จมูกขาวแดงแปร๊ดหน้าเนียนสุกปลั่ง แต่รอยยิ้มเผยกว้าง พร้อมอาการไหล่สั่นอย่างคนหัวเราะไปด้วย
เป็นภาพที่มะขามยังตีความไม่ออก กระทั่งคำพูดสั้นๆ ประโยคง่ายๆ ที่เรียกความชุ่มชื้นหัวใจ
ให้กลับมาสู่หนุ่มหล่อร่างสูงซึ่งรอฟังอย่างจดจ่อ

              “ขอบคุณครับ ขอบคุณที่เป็นผม ขอบคุณครับพี่” แม้น้องจะไม่บอกตรงๆ
แต่ประโยคนี้เพียงพอกับวันเวลาที่รอคอยมานานของมะขาม หัวใจพองโตเต้นกระหน่ำ

              ร่างสูงผุดลุก อ้อมไปหาน้องชายสุดหล่อที่นั่งตรงข้าม รวบกอดก้มหน้าสูดดมหัวทุยอย่างหวงแหน
ฝ่ายถูกกอดได้แต่ปล่อยน้ำตาไหลไม่ใยดี หันมาแหงนมองพี่พร้อมรอยยิ้มส่งให้ ปากนุ่มประกบอ่อนโยนลงบนกลีบปากบางสีสด
คนรับจูบพริ้มตาดื่มด่ำไปกับความหอมหวาน กลิ่นอายความสุขที่มาพร้อมจูบนี้อย่างเต็มใจ

อ้าองค์พระทรงศรี  สมฤดีปรีเปรมเกษมสุข

พะวงรักสิ้นสุดทุกข์  ฉลองสุขเฉลิมรื่นดังใจปอง..

ปราณวี.


พี่ฝากขอโทษที่หายไปนาน  บอกว่าตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะคะ

จะเขียนตอนพิเศษของคู่นี้แถมให้ในรวมเล่มแทนค่ะ

ปล. บอกข่าวดีสำหรับคนอ่านที่รอคอยกว่าสี่ปี สำหรับหนังสือ..เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้
เปิดรีปริ้นแล้วนะคะ รายละเอียดหนังสือและราคา ไปดูที่หน้า 1 ของกระทู้
หรือติดตามได้ที่กระทู้นิยายเพราะรัก..ที่ห้องนิยายโพสจบแล้วได้เลยตั้งแต่วันนี้ค่ะ

Thanks.

[rmlab]

หวานละมุนที่สุด

[MiSS-U]

 

หวานมากค่ะ  แต่ลุ้นจนตัวโก่งอยู่เหมือนกัน   

รอตอนพิเศษนะคะ

บวกเป็ด

[CarToonMiZa]

หวานละมุนละมัยจริงคู่นี้

[nongrak]

ดีใจที่ใจตรงกัน ดีนะที่ตาลถามมะขามก่อน

ขอบคุณค่ะ คุณวี ยังคิดถึงคุณวีกับคุณกลเสมอนะ
 

[capool]

เย้  รีปริ๊นแล้ว คราวที่แล้วซื้อไม่ทัน คราวนี้ต้องไม่พลาด 

[KhunToOk]

ชอบเรื่องนี้ค่ะ  อิอิ  รอตอนจบนะคะ  ขอตอนพิเศษหลายๆตอนด้วยน๊าาาา   

[$VAN$]

ว้าว บอกรักกันแล้ว อ่านแล้วมีความสุขไปด้วยเลย^^

[nbee]

หวานๆๆๆๆ ชอบจังเลย
นึกว่าจะต้องลุ้นซะตัวโก่งซะอีกเห็นมีชะนีนิดน้อยมาด้วย

  :กอด1:ทั้งคนเขียนทั้งคนโพสเลย

[maru]

หวานเชียว

[automaton]

ดีใจที่รีปริ้นหนังสือเพราะรักฯ ตอนแรกคิดว่าต้องรอถึงสิ้นปี
อยากได้มากมายทั้งสองเรื่อง รวมถึงเรื่องของน้องน้ำตาลด้วย
โอนเงินไปแล้วทั้งเซทวันนี้
นอนรอหนังสือต่อไป 

[CarToonMiZa]

 

[zombi]

น่ารักน่าชังทั้งคู่
แอบเสียดายที่ใกล้จบแล้ว อยากอ่านนิยายภาษาสวยๆแบบนี้อีกนานๆ

[sanri]

  จะรอรวมเล่มนะเจ้าคะ

[CarToonMiZa]

ดันดัน

[wargroup]

ชอบภาคที่พี่กลเขียนมากกก กระจ่างเลยงานนี้ สนุกมากค่ะ ฮามากด้วย พี่ทั้งสองเจ๋งมากกก
และชอบก็เรื่องสั้นของพี่วีด้วย กรี๊ดสุดๆ ชอบวิธีการเขียนของพี่ตั้งแต่เรื่อง"เพราะรักฯ"แล้วค่ะ
มะขามกับน้ำตาล เป็นตัวละครที่น่ารักลงตัว เทพจุติ น่าติดตาม อยากให้เป็นเรื่องยาวมากเลย
ถ้าเป็นไปได้ ในอนาคตอยากให้พี่วีเขียนเรื่องยาวอีกจัง จะรอนะคะ เพราะชอบมาก ยืนยันอีกที!

[luxilove]

มะขามหวาน..น้ำตาลเปรี้ยว

   นับตั้งแต่หัวใจสองดวง เปิดรับความรู้สึกกันและกัน
น้ำตาลก็ย้ายมานอนกับมะขามเป็นการถาวร ไม่กลับไปนอนห้องตัวเองอีก เสื้อผ้าอุปกรณ์ขนมาไม่เหลือ
วุ่นวายพวกแม่บ้านต้องย้ายตู้เสื้อผ้าของตกแต่งบางอย่างมาด้วย

   เตียงเดี่ยวที่มะขามนอน บัดนี้มีหนุ่มหล่อหน้าใสเปล่งประกายจับตาเบียดซุกในอ้อมกอด
สองพี่น้องนอนกอดกันจนเคยชิน
   ฝ่ายถูกกอดหรือฝ่ายกอด หากไม่ได้สัมผัสกันแล้วเหมือนพวกเขาจะนอนกันไม่หลับ
คืนนี้อ้อมแขนแกร่งของมะขามทำหน้าที่ตระกองกอดเนื้อหนุ่มไว้เต็มรัก
กลิ่นหอมอ่อนแตะจมูกให้ความรู้สึกตราตรึงใจอย่างไม่รู้ลืม

   “พี่ขาม..พ่อกับแม่จะรับได้ไหม” น้ำตาลกระซิบถาม เขากังวลเรื่องนี้จนยากไม่นำเอามาคิด
เมื่อวานเย็นมะขาม  พ่อเลี้ยงกิตติพงษ์ แม่เลี้ยงปราณีกับเขาไปทานมื้อค่ำบ้านพ่อเลี้ยงผดุงตามคำเชิญ
คุณนิดแสดงออกชัดเจนว่าสนใจพี่มะขาม ผู้ใหญ่สองฝ่ายค่อนข้างไฟเขียว ไม่ให้เขากังวลได้ยังไงกัน
หากพ่อแม่เห็นตรงกันให้มะขามหมั้นกับคุณนิด คงเป็นเรื่องทุกข์ใจของเขาเลยทีเดียว

   “พี่ว่าอย่าเพิ่งให้พวกท่านรู้ดีกว่า ท่านรักเรามาก คาดหวังไว้เยอะ ถ้ารู้เรารักกันเกินพี่น้องคงเสียใจ
น้ำตาลทนเห็นพ่อกับแม่ผิดหวังได้หรือครับ” มะขามลูบหัวน้ำตาลอย่างอ่อนโยน เขารู้น้องกังวลกลัวเขาจะถูกจับแต่งงาน

   “แล้วถ้าผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามให้พี่กับคุณนิดหมั้นกัน  พี่จะยอมไหม” ความกังวลฉายชัดบนตาสวย

   “ไม่ครับ..พี่จะหมั้นคนที่ไม่รักได้ยังไง” น้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง สายตาเด็ดเดี่ยวไม่มีแววล้อเล่น
น้ำตาลเผยยิ้มหล่อบาดตา หลังได้คำตอบถูกใจ

   “พี่ต้องไม่ยอมให้พ่อแม่บังคับแต่งงานนะ” แม้ดีใจ แต่ก็ยังต้องการคำยืนยันจากพี่

   “ครับ..พ่อกับแม่รักพี่ ย่อมฟังความเห็นของพี่ ไม่ฝืนให้ทำในสิ่งที่พี่ไม่มีความสุขหรอกครับ
พี่เคยขออยู่อเมริกาท่านยังตามใจ เรื่องแบบนี้คงไม่บังคับพี่หรอก” เหตุผลของมะขาม ทำให้น้ำตาลรู้สึกหัวใจพองลม
พ่อกับแม่คงไม่ฝืนใจพี่มะขาม ให้หมั้นกับคนที่ไม่ได้รักแน่

   “แล้วถ้าพวกท่านต้องการให้พี่หาลูกสะใภ้ จะทำไง ถ้าพ่อแม่อยากอุ้มหลาน” น้ำตาลยังตั้งประเด็นต่อ

   “ก็ไม่ทำยังไงทำตัวปกติ สักพักพวกท่านคงรามือ อาจหันไปรบเร้าน้ำตาลแทน ถ้าเห็นว่าพี่ไม่กระตือรือร้นจะมีครอบครัว
 คราวนี้เป็นน้ำตาลบ้างล่ะ ที่ต้องแก้ไขปัญหา” มะขามยิ้มละมุนจ้องตาน้องชายนิ่ง

   “ถึงตอนนั้นอีกตั้งสี่ปี รอผมเรียนจบโน้น พ่อกับแม่ค่อยมาคุย ช่วงที่ยังเรียนอยู่ไม่พุ่งเป้ามาที่ผมหรอก
พี่ขามมากกว่าระวังตัวไว้เถอะ โดนแม่ปราณีรบเร้ามากเข้าจะใจอ่อนเอาง่ายๆ” น้ำตาลรู้พ่อกับแม่คงไม่เพ็งเล็งมาที่เขาแน่
เรื่องคู่ครองคงเป็นภาระพี่มะขาม ซึ่งพร้อมทั้งวัยวุฒิหน้าที่การงาน รอลงตัวอีกไม่กี่เดือน คงหัวหมุนหาวิธีเอาตัวรอด
ยิ่งพ่อวางมืออาทิตย์หน้าแล้วด้วยสิ

   “พี่บอกไปแล้วครับ ไม่ทำยังไง ทำตัวปกติ” มะขามยิ้มตอบน้ำตาล

   “แล้วถ้าเกิดคุณนิดนัดเดท ตามมาตื้อถึงบ้านล่ะ” น้องชายเจ้าปัญหายังไม่หายแคลงใจ
พยายามตั้งกระทู้ในสิ่งที่มาไม่ถึง เพื่อต้องการความมั่นใจจากพี่ชาย

   “คิดไปถึงไหนนะเรา พี่มีงานต้องทำจะเอาเวลาไหนไปเทคแคร์เธอ อีกอย่างเขาคงรู้
ว่าสมควรวางตัวแบบไหน จะไม่ทำให้ตัวเองดูไร้ค่า” มะขามยกเหตุผลให้น้องฟัง

   “ไม่แน่หรอก ถ้าพ่อเขากับพ่อเราให้พี่ใกล้ชิดล่ะก็ ถึงตอนนั้นตาลว่าพี่คงปฏิเสธพ่อลำบาก” น้ำตาลหน้ามุ่ย

   “หึงพี่เหรอครับ” มะขามอมยิ้ม

   “แล้วถ้าตาลไปควงสาวบ้าง พี่ไม่หึงเหรอ” น้องชายตีมึนไม่ยอมตอบ กลับย้อนมะขามให้เป็นฝ่ายตอบเสียเอง

   “อืม! หึงไหมหนอ..พี่รักตาล..แต่กลับไปควงสาว ทำแบบนั้นคิดถึงใจพี่บ้างไหมครับ” เจอไม้นี้น้ำตาลหน้าแดง

   “ใครจะทำเล่า ตาลแค่ยกตัวอย่าง บอกเลิกกิ๊กเก่าหมดแล้ว ไม่เหลือแล้วด้วย
เลิกเรียนตาลก็ตรงไปอยู่กับพี่ที่โรงไม้ทุกวัน กลับพร้อมพี่ กินข้าวเข้านอนตัวติดขนาดนี้จะเอาเวลาไหนไปเดทสาว”
น้ำตาลบู้หน้าใส่ คนมองถึงกลับอดใจไม่ไหว ซุกจมูกโด่งสูดกลิ่นแก้มนุ่มอย่างเอ็นดู

   “อือออ..หอมจัง” เปรยเสียงพร่า

   “อืมม..พี่ขามเดี๋ยวก่อน เรายังคุยไม่เคลียร์”
น้ำตาลยันแผงอกแกร่งมะขามเอาไว้ หันหน้าหนีจมูกโด่งที่ตามซุกไซ้จนขนลุกเกรียว

   “เคลียร์แล้ว พี่ยืนยันไม่แต่งงาน ยกเว้นพ่อกับแม่จะยอมให้พี่แต่งกับ..ตาล” กระซิบริมหู
หน้าหล่อหากำไรสูดกลิ่นหนุ่มอย่างหยามใจ อารมณ์มะขามลุ่มหลงรสสัมผัส

   “พี่ขาม..อื้ออ!!” น้ำตาลร้องแค่นั้น ก็ถูกกลืนเสียงหายลงลำคอ
ริมฝีปากหนาได้รูปบดเบียดรุกล้ำเกี่ยวลิ้น ทำเอาเส้นเสียงหายไปสิ้น

   บทรักละมุนละไมอ่อนหวานนุ่มนวลดำเนินต่อเนื่อง พี่น้องต่างสายเลือดผลัดกันเป็นผู้ให้และผู้รับ
ทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาหลอมรวมเป็นหนึ่ง

   วันที่ค้นพบความรู้สึกหัวใจตัวเอง น้ำตาลย้ายมาอยู่ร่วมห้องมะขาม พวกเขาก็เข้าหอไปโดยสมบูรณ์
มอบความรักถ่ายทอดผ่านร่างกายซึ่งกันและกันตั้งแต่คืนแรก

   แม้เป็นครั้งแรกที่สองพี่น้องได้สัมผัสร่างกายอย่างเปิดเปลือย แต่ความรักความเข้าใจก็ทำให้พวกเขาถนอมกันและกัน
ไม่ตักตวงจาบจ้วงหยาบโลนเพื่อให้ถึงจุดหมายด้วยความเห็นแก่ตัว

   น้ำตาลยอมอยู่ใต้ร่างพี่ชายเปิดช่องทางพิเศษเป็นครั้งแรกในชีวิตลูกผู้ชาย
ถึงแม้เจ็บปวดแต่ก็แฝงไปด้วยความอิ่มเอมและความสุข เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลาแบกรับชิ้นส่วนร่างกายพี่
เข้ามาอยู่ในร่างตัวเองสำเร็จ กลับรู้สึกภูมิใจและหวงแหนเพิ่มพูนตามไปด้วย

   บทรักของมะขามในฐานะผู้นำขับเคลื่อนสิ้นสุดลงตามครรลองธรรมชาติ หลังการปลดปล่อย
คนพี่ก็ยอมให้น้องเป็นฝ่ายเติมเต็มเข้ามาในร่างของตนเองเช่นกัน

   ความเป็นจริงแล้วน้ำตาลเป็นผู้ชาย ยังมีความสุขในการเป็นฝ่ายควบขับเช่นเดียวกับเขา

   การคบหาในฐานะคนรักของทั้งคู่ เป็นแบบผลัดกันทำรักสลับกันไป เมื่อเป็นเช่นนี้
การร่วมรักของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความหฤหรรษ์ ตลบอบอวลอณูของความสุขไม่มีค้างคา
นับวันยิ่งโหยหาซึ่งกันและกันอย่างแน่นแฟ้น เชื่อว่าหลังจากนี้ คงไม่มีอุปสรรคใดจะสามารถพรากพวกเขาแยกจากกันได้แน่

   ปัญหาเพียงหนึ่งเดียว คือการสร้างฐานะครอบครัวให้ถูกต้องตามสังคม นั่นคือชายหญิงควรแต่งงานกัน
ไม่สามารถทำให้พี่น้องต่างสายเลือดคู่นี้หวั่นไหวได้

   พวกเขาวางแผนในใจไว้เรียบร้อย จะทู้ซี้บ่ายเบี่ยงไปเรื่อยๆ ถ้าพ่อกับแม่ต้องการอุ้มหลานจริงๆ
จะยอมทำกิ๊ฟหรืออุ้มบุญให้ได้มาซึ่งทายาท แต่หากต้องแต่งงานล่ะก็ ทั้งคู่รับปากให้คำมั่นต่อกันเป็นสัจจะ
จะครองตัวเป็นโสด อยู่กันแบบนี้ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่
>
>
>

   บทสรุปตำนานคู่อริจากแดนสวรรค์ สงครามเทวะปิดฉากลง หลังได้จุติตามบัญชาองค์มหาเทพพระพรหม
พระจันทร์และพระพฤหัสบดี ใช้ความรักเข้าแก้ไขปัญหา ถึงแม้จำอดีตชาติไม่ได้ แต่ภาวะจิตพิสุทธิ์ที่มอบให้กันนั้น
ล้วนเป็นไปตามพรของพระตรีมูรติประทานตามคำขอของพระจันทร์ทั้งสิ้น

   มาดแม้นพระจันทร์ไม่ประสงค์ให้เป็นดังนี้ คงไม่คิดขอพรจากพระตรีมูรติแต่แรกเริ่ม

   ‘ความรัก’ ไม่จำเพาะเจาะจงรูปธรรมใดเป็นสรณะ ไม่ว่าจะเป็นชาติกำเนิด เผ่าพันธุ์ เพศ วัยวุฒิ คุณวุฒิ
ล้วนนำมาเป็นข้อบ่งชี้แบ่งแยกคัดกรองให้เป็นทฤษฎีความรักไม่ได้ทั้งสิ้น ยามได้รักแล้ว
จักกลายเป็นการสลักผูกพันของคนสองคน ร้อยรัดความรู้สึกและหัวใจเอาไว้ด้วยกัน

   ตราบใดที่รักนั้นไม่เสื่อมสลาย ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดหมดสิ้นรักลงแล้วไซร้
ย่อมสมรักสมรสทุกภพชาติชั่วกัลปวสาน.

   รักเอย..จริงหรือที่ว่าหวาน..
ปราณวี.



เรื่องสั้นเรื่องนี้ปิดฉากตอนสุดท้ายลงแล้วนะคะ

พี่วีเขียนตอนพิเศษไว้ให้สองตอน ติดตามได้ในเล่มค่ะ

ส่วนบท NC อิอิ...ข้าพเจ้าอยากบอกว่า มันอีโรติกสุดๆ ไว้ไปตามอ่านกันเอาเอง

แม่เจ้า! พี่ท่านเขียนเปรียบเปรยแทนการบรรยายถึงเลือดถึงเนื้อแบบสไตล์ของข้าพเจ้าลิบลับ

แต่อ่านแล้ว เลือดพุ่งกระฉูด ให้ตายยิ่งพูดยิ่งเขิลลลลลล..

ของพี่กล..พี่แกเขียนตอนพิเศษ เพิ่มให้ 1 ตอน พร้อมกลอนปิดท้าย คงสไตล์ยอดชายไว้ไม่ผิดเพี้ยน

อยากบอกว่า ตอนพิเศษทั้งหวานทั้งฮา ดีใจที่แฟนคลับพี่ๆ เก็บหนังสือพวกพี่เขาไว้นะคะ

ขอบคุณแทนอีกครั้งค่ะ

[nunnan]

จบแล้วววว หวานมากอ่ะ ชอบ 

[MiSS-U]

ในที่สุดก็ถึงบทสรุป. แค้นกลายเป็นรักในโลกมนุษย์

ขอบคุณพี่วีที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ

รอตอนพิเศษในเล่มนะคะ

บวกเป็ด

[fay 13]

 

[nongrak]

จบแล้ว แต่สองคนรักกันมาก พ่อแม่คงไม่ขวางหรอกมั้ง

+1 แทนคำขอบคุณค่ะ
 

รักและคิดถึงคุณวีกับคุณกลเสมอนะ 

[automaton]

อ่านแล้วเคลิ้ม ชอบภาษาที่น้องวีใช้จัง
นอนตีพุงรอหนังสือ
 

[$VAN$]

จบอย่างหวานชื่น
มีบอกด้วยว่าสลับกัน

บวกๆจ้า^^

[zombi]

ขอบคุณ สำหรับอาหารตา อาหารใจ จานใหญ่ค่ะ
อ่านแล้วอิ่มไปทั้งหัวใจ