“ถามจริงๆเถอะ ไม่แปลกใจบ้างรึไงว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบซะขนาดนั้น อยู่เป็นโสดมาจนอายุขนาดนี้โดยไม่มีแฟนเป็นผู้หญิงได้ยังไง ผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังอดอิจฉาความเพอร์เฟ็คของมันไม่ได้เลย รับรองได้ว่าถ้าหมอนี่ไปจีบผู้หญิงที่ไหน ไม่มีใครไม่คว้าเอาไว้หรอกครับ เสียแต่ว่า…มันไม่เข้าไปจีบเอง…เพราะไม่ชอบผู้หญิง…” เสียงจอมขวัญยังยียวนกวนประสาท อย่างที่ทำเอาคนถูกอ้างชื่ออย่างอธิปนึกอยากบีบคอไอ้คนพูดจอมแสบ
…มันน่าจริงๆ!!! ขนาดนอนอยู่ในโรง’บาล มันยังหาเรื่องจนได้!!!...
ชายหนุ่มไม่บ้าพอจะยืนบื้อแล้วปล่อยให้จอมขวัญใส่ไฟเขาอีกต่อไป อธิปเดินเข้าไปทันที ทำเอาคนป่วยที่กำลังปากเปราะถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบสำรวมกิริยาตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่อง มือกดรีโมทยิกๆ เบี่ยงสายตามาดูโทรทัศน์ เหมือนเมื่อกี้ตนเองไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ทั้งๆที่กล่าวหาอธิปว่าเป็นเกย์และสมบูรณ์แบบเกินกว่าจะเป็นผู้ชาย!!
คุณรุ่งทิพเงียบกริบ พูดไม่ออก เมื่อเห็นว่าคนที่ตนและจอมขวัญกำลังพูดถึงเดินเข้ามาปรากฏตัวในห้อง
“สวัสดีครับ น้ารุ่ง” อธิปทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร ทั้งๆที่ในใจเขาคาดโทษเจ้าคนที่นอนกระดิกเท้ายิกๆอยู่บนเตียงคนป่วยแล้วเรียบร้อย
…เดี๋ยวจะได้เจอกัน!! ไอ้จอมแสบ!!!...
“สวัสดีจ้ะ…เอ่อ…น้ำล่ะ อยู่ข้างนอกเหรอ”
“ครับ”
“น้าจะกลับพอดี ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะจ๊ะ” คุณรุ่งทิพเหลือบตามามองจอมขวัญที่ทำเป็นนอนดูโทรทัศน์ไม่รู้เรื่อง ในขณะที่เธอนั้นร้อนๆหนาวๆ เกรงว่าอธิปจะได้ยินเรื่องเมื่อกี้
อธิปยกมือไหว้อีกครั้ง สตรีสูงวัยจึงเดินออกจากห้องอย่างที่ทำเอาจอมขวัญนึกหมั่นไส้คุณรุ่งทิพขึ้นมา ทีเมื่อกี้ล่ะฟังเขาพูดไม่มีขัด ทีอย่างงี้ล่ะหาเรื่องชิ่งปล่อยให้เขารับหน้าไอ้บ้านี่ลำพัง
ในห้องเหลือเพียงคนป่วย และแขกผู้มีเกียรติที่จอมขวัญนึกสงสัยว่ามันจะมาทำไม เขาไม่ได้เชิญมันสักหน่อย!
“เมื่อกี้พูดอะไร” อธิปค้ำสองแขนลงกับราวกั้นเตียงที่ถูกยกสูงค้างเอาไว้ จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วแล้วยักไหล่
“จะให้พูดอะไรล่ะ ก็ทักทาย…ญาติผู้ใหญ่ของอดีตแฟน…”
“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” คราวนี้จอมขวัญเงียบ รู้แน่แล้วว่าอีกฝ่ายได้ยินเรื่องที่เขาใส่ไฟหาว่ามันเป็นเกย์
“จอมขวัญ…อย่าให้ผมหมดความอดทนกับคุณ”
“โฮ!!! ต้องเป็นผมมั้งที่พูดคำนี้! ตอนผมคบกับคุณน้ำอยู่ดีๆ คุณก็เข้ามาเป็นมือที่สาม พอผมยอมถอยออกมา คุณเสือกบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับคุณน้ำ! แม่งเอ๊ย! มันน่าฟาดด้วยเสาน้ำเกลือสักที!!!” จอมขวัญหาเรื่องโวยวายอย่างเอาเรื่องเป็นการเบี่ยงประเด็น
…คราวนี้คนผิดก็จะกลายเป็นไอ้อธิปแทน! เรียกกันง่ายๆว่าคดีพลิก!!!...
“เพราะงั้นก็เลยปากเสียหาว่าผมเป็นเกย์งั้นสิ!” …แต่ดูเหมือนอธิปจะไม่ยอมให้พลิกตามความตั้งใจของอีกฝ่าย “…คิดจะแก้แค้นอย่างนั้นใช่มั้ย?!” จอมขวัญหุบปากเงียบ แต่ไอ้จะแสดงท่าทางลนลานน่าเวทนาก็ไม่ใช่เขาเสียด้วย ชายหนุ่มร่างโปร่งในชุดคนป่วยเลยทำเป็นยักไหล่อีกรอบ
“ถ้า…ถ้าคุณไม่ได้เป็นก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อน มันอยู่ที่ว่าคุณ ‘เป็น’ อย่างที่ผมพูดรึเปล่าเหอะ” ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของจอมขวัญยิ่งทำให้อธิปโมโหหนัก แต่เขาไม่ใช่คนแสดงความรู้สึก ดังนั้นสีหน้าจึงไม่เปลี่ยน หากแต่ในใจนั้นเขาคาดโทษเอาไว้แล้วว่าคนปากพล่อยอย่างจอมขวัญจะต้องถูกเขาลงโทษ!!
“แล้วนี่คุณมาทำไม? ไม่มีอะไรทำเลยแวะมาเยี่ยมเยียนผมรึไง แล้วไหนล่ะของเยี่ยม ไม่มีติดไม้ติดมือมาเลยเหรอ อะไรก๊านนนน…รวยซะเปล่า ใจดำจริงๆ” คนบนเตียงพยายามทำตัวสบายๆ เก็บความกลัวเอาไว้ในใจเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะข่มได้ข่มเอา
แต่จอมขวัญไม่รู้เสียแล้วว่าไอ้ท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจของตัวเอง ยิ่งทำให้อธิปโมโหหนักกว่าเดิม
คนโมโหแต่เก็บอารมณ์ กระตุกยิ้มมุมปากแล้วเอื้อมมือไปแตะเบาๆที่ปลายคางของคนป่วย ทำเอาจอมขวัญต้องเหลือบตามองอย่างงุนงง
ปลายนิ้วสากลูบคางที่มีไรเคราขึ้นน้อยๆ ก่อนจะไล้ปลายนิ้วขึ้นมายังแก้มขาว ทำเอาจอมขวัญขนลุกซู่แล้วกระเถิบตัวลุกขึ้นนั่งถอยห่างจากมือร้อนนั่นทันที
“ทำอะไร?!!”
“จะว่าไป…คุณเองก็…ดูดี…” อธิปเอ่ยปาก ดวงตาที่จับจ้องใบหน้าขาวของคนป่วยนั้นเหมือนจะโอ้โลมอย่างที่ทำให้คนถูกมองสะดุ้งเฮือก
…อย่าบอกนะเว้ย!! ว่ามึงเป็นจริงๆเนี่ย!!!...
…ตายห่า!!!...นี่เขาไปเปิดกล่องลับแพนโดร่ามหาสยองเข้ารึไงวะ!!!...
“ก…ก็…ก็…จะ…จะดูดีได้ไง! ป่วยอยู่!!” คนป่วยตอบกลับไปเสียงแข็ง เหลือบตามองหาทางลงจากเตียง แต่เตียงเจ้ากรรมดันยกที่กั้นขึ้นสูง ถ้าเขาจะลงจากเตียง ก็ต้องกระโดดข้ามที่กั้น ไหนจะสายน้ำเกลือนี่อีก แล้วขวดน้ำเกลือก็ดันอยู่ฝั่งไอ้อธิป!! โธ่เว้ย!!! แล้วแบบนี้จะหนีมันได้ยังไง!!!
“มองหาอะไร” อธิปยังคงตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย หากแต่ในใจเริ่มสนุกเมื่อเห็นพฤติกรรมของจอมแสบที่เริ่มหันรีหันขวางหาทางหนีทีไล่
“ไม่ได้หาอะไร” จอมขวัญตอบปัดเสียงแข็ง แต่ในหัวนั้นคิดจนสมองแทบจะระเบิดเพราะไม่รู้จะหนีไปทางไหนดี! ปกติเขาก็ไม่เคยกลัวไอ้หมอนี่หรอก แต่วันนี้! ตอนนี้!! จอมขวัญบอกได้คำเดียวว่าอะไรบางอย่างในสายตามันน่ากลัวชิบหาย!! กลัวจนขี้หดตดหายเป็นยังไง จอมขวัญเข้าใจชัดๆก็วันนี้!!!
“แล้วทำไมต้องขยับไปซะขนาดนั้น กลัวอะไรผม” อธิปไม่ถามอย่างเดียว แต่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คราวนี้จอมขวัญสะดุ้งเฮือก ถอยจนหลังติดกำแพง
“ม…ไม่ได้กลัว!” แม้หลังจะสู้ฝาแล้ว แต่ปากยังเก่งจนอธิปนึกขัน
“ถ้าไม่ได้กลัว…” เขาเอ่ยปาก “…แล้วหนีผมทำไม” สิ้นประโยคนั้น ชายหนุ่มก็คว้าแขนขาวแล้วกระชากคนป่วยจนร่างของจอมขวัญ
“โอ๊ย!!!!” จอมขวัญร้องเสียงแทบลั่นเมื่อหน้าเขากระแทกเข้ากับไหล่แข็งๆของอธิปจนเจ็บ ชายหนุ่มพยายามยันร่างกายตัวเองออกมา แต่มือร้อนของอธิปยึดแขนเขาไว้มั่น จอมขวัญจึงไปไหนไม่รอด นอกจากแค่เอาหน้าออกมาจากไหล่แข็งนั่นเท่านั้น
“ปล่อยดิวะ!! จับแขนทำไม!” แขนสองข้างถูกยึดเอาไว้ แถมจอมขวัญยังอยู่บนเตียงแคบ ท่านั่งนั้นอิหลักอิเหลื่อเพราะมีแค่สองเข่าที่ใช้รองรับน้ำหนัก จะขยับหนีไปไหนก็ลำบาก หนำซ้ำยังติดสายน้ำเกลือระโยงรยางค์น่ารำคาญไปหมด
“ก็คุณหนี”
“ไม่ได้หนี!!!”
“หนี…เพราะว่าคุณกลัวผม” อธิปยังยิ้มเย็น
“ไม่ได้กลัวโว้ย!!”
“แน่ใจนะว่าไม่กลัว” อธิปเอ่ยปาก แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จอมขวัญนั้นอยากหันหน้าหนีแทบตาย แต่…ถ้าเขาหันหนีมันล่ะก็ มันจะต้องหาว่าเขากลัวมัน!...ชายหนุ่มเลยใจแข็ง ทำหน้าเฉยยอมให้อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกัน
ณ วินาทีนั้นจอมขวัญอยากจะเรอออกมาจริงๆ! ให้ตายเถอะวะ!! เขาเสือกเรอไม่เป็น!!
“ตัวแข็งทื่อขนาดนี้น่ะเหรอ ไม่กลัว” …กูกำลังพยายามเรอใส่หน้ามึงอยู่โว้ย!!!...
“แล้วต้องให้ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งรึไง!” อธิปนึกหมั่นไส้คนปากดี เขาขยับหน้าเข้าไปหาอีก แล้วเบี่ยงปลายจมูกเข้าใกล้ผิวแก้มขาวยิ่งกว่าเดิมชนิดที่จอมขวัญแทบลืมหายใจ ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองกำลังพยายามจะเรอใส่หน้าอีกฝ่าย
…แม่งเอ๊ย!!! นี่มันเป็นเกย์จริงๆ!!!!...
ผิวแก้มขาวซีดอยู่ตรงหน้า อธิปคิดแค่อยากจะแกล้งคนปากดีเท่านั้น
ทว่า…พอปลายจมูกโด่งยื่นเข้าไปใกล้ กลิ่นผิวเนื้ออ่อนๆกลับลอยแตะจมูกจนลืมความตั้งใจเดิมที่แค่อยากจะหยอกเท่านั้น
…มัน ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นอาฟเตอร์เชฟ…เขาลืมตัวสูดกลิ่นนั้นเข้าไปอีกอึกใหญ่ กดปลายจมูกเข้าไปใกล้มากขึ้นเพราะคาดหวังว่าอาจจะได้กลิ่นอ่อนๆนั้นมากกว่าเดิม
“ว้าย!!!!” ยังไม่ทันที่ปลายจมูกอธิปจะแตะที่แก้มขาว เสียงร้องก็ดังมาจากเบื้องหลังของชายหนุ่ม ทำเอาทั้งอธิปและจอมขวัญต้องหันไปมองพร้อมกัน
คุณรุ่งทิพยืนนิ่งตะลึงงัน ตาเบิกโต อ้าปากค้าง
“อ…เอ่อ…คือ…คือ…น้า…น้ามาเอากระเป๋าของยัยน้ำ…” หญิงร่างผอมเอ่ยปากอย่างนั้นแต่ตายังไม่อาจกะพริบจากภาพเบื้องหน้า มือสองข้างของอธิปยังจับที่แขนของจอมขวัญ และสองคนนั่น…ยังคงใกล้ชิดกัน!
…หรือที่จอมขวัญพูดว่าอธิปเป็นเกย์…เป็นเพราะจอมขวัญก็เป็นเหมือนกัน!!!...แล้วถ้าอย่างนั้นตอนที่คบหากับลูกสาวของเธอล่ะ!!!...
“กระเป๋านี่รึเปล่าครับ” ต้องเป็นฝ่ายอธิปหยิบมาให้ เพราะคุณรุ่งทิพพูดอย่างเดียว แต่ไม่ยอมขยับเข้าไปหยิบกระเป๋าถือของน้ำทิพย์ที่วางอยู่บนโซฟาเสียที ทั้งยังเอาแต่จับจ้องเขาและจอมขวัญ แค่นี้อธิปก็รู้แน่แล้วว่าเรื่องที่จอมขวัญหย่อนระเบิดเอาไว้ว่าเขาเป็นเกย์ ถูกทำให้กลายเป็นเรื่องจริงด้วยภาพเมื่อครู่นี้ในมุมมองของคุณรุ่งทิพ
“อ…อ้อ…จ้ะ…ขอบใจมากนะอธิป” คุณรุ่งทิพมองชายหนุ่มที่ยื่นกระเป๋าถือให้เธออยู่อึดใจหนึ่ง นึกเสียดายผู้ชายดีๆ ที่แสนเพียบพร้อมแบบนี้…นอกจากจะเป็นเกย์แล้ว…ยังดูท่าจะไปลงเอยกับคนอย่างจอมขวัญเสียอีก!!...
“ง…งั้นน้าขอตัวก่อนนะจ๊ะ” แล้วเธอก็รีบหมุนตัวเดินออกจากห้องทันที จอมขวัญอยากจะเรียกคุณรุ่งทิพให้อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน แต่ฝ่ายนั้นเดินเร็วยิ่งกว่าจรวด แปบเดียวก็ลับร่างไปแล้ว
อธิปหันกลับมามองคนบนเตียง และพอฝ่ายนั้นสบตากับเขา จอมขวัญก็ขยับจนหลังชิดผนังเหมือนเดิม ชายหนุ่มนึกสนุกที่เห็นตัวร้ายทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่พอเขาจะขยับเข้าไปแกล้ง หูก็ได้ยินเสียงเปิดประตู จึงจำต้องยืนอยู่กับที่
“แล้วเจอกันใหม่…ของขวัญ...” จอมขวัญอ้าปากค้างที่อธิปเรียกชื่อเล่นตนออกมา แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร จักรกฤษณ์ก็เดินเข้ามาในห้องเสียก่อน
“ประหลาดทั้งแม่ทั้งลูก!” คนเข้ามาใหม่บ่นถึงสองแม่ลูก ที่เมื่อครู่นี้คุณรุ่งทิพเดินตาลอยจากไป เขาถามอะไรก็ไม่ตอบ ส่วนยัยคนลูกก็บ้าบอพาแม่ตัวเองมาเยี่ยมจอมขวัญ…
…แล้วพอคิดถึงจอมขวัญ จักรกฤษณ์ก็เหลือบตามามองน้องชายตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยที่เห็นมันนั่งชิดกำแพงหวิดจะตกเตียงเสียด้วยซ้ำ
“นั่งท่าอะไรของแกน่ะไอ้ขวัญ…อยู่ในโรง’บาลก็ช่วยทำตัวเป็นคนป่วยหน่อยได้มั้ยวะ พิเรนทร์จริง” เขาบ่นใส่ ก่อนจะหันมาทางอธิปที่ยืนอยู่
“คุณอธิปทานอะไรมารึยัง ไปหาอะไรทานด้วยกันมั้ย”
“ไปเลยๆ!! พาไปเลย!!” จอมขวัญตะโกนบอกก่อนที่คนถูกถามจะได้ตอบเสียอีก จักรกฤษณ์หันมามองคนพูดอย่างงงๆ
“อะไรของแกวะ ฉันว่าออกจากโรง’บาลพรุ่งนี้ พาแกไปส่งโรง’บาลบ้าเลยดีมั้ย” อธิปอมยิ้มที่เห็นจอมขวัญคนซ่าพูดไม่ออก
“คุณไปแล้วใครจะเฝ้าเขาล่ะ” อธิปถาม แต่จักรกฤษณ์รีบโบกมือ
“แม่ผมมาแล้ว กำลังเม้าส์แตกกับพยาบาลอยู่”
“งั้น…ได้ครับ ผมเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน” อธิปว่าอย่างนั้น ก่อนจะเหลือบตามองจอมขวัญอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป จักรกฤษณ์หันมาชี้หน้าน้องชายเป็นคาดโทษก่อนจะเดินตามหลังอธิปออกไป
และเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงแค่คนป่วย จอมขวัญก็ถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก
ติดตามตอนต่อไป (วันอาทิตย์ๆ)
จริงๆแล้วคุณอธิปเขาแอ๊บอ่ะนะ ฮ่าฮ่า ฟาดมาแปดตอนแล้ว นิสัยพระเอกยังไม่ออกเลย เป็นเรื่องที่ช้าสุดๆ 
มัวแต่กำจัดคุณน้ำออกจากชีวิตน้องขวัญ อิอิ
ป.ล. ขอแก้ข่าวแทนน้องขวัญนิดนึงนะคะ เรื่องฉีดยาพาร์ทที่แล้ว คือน้องขวัญเขาไม่กลัวเข็มคุณหมอนะคะ 
ทุกคนกลับมาก่อนค่ะ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งคิดไปถึงสิ่งอื่นที่ไม่ใช่เครื่องมือแพทย์นะคะ ฮ่าฮ่า 
สปอย… พาร์ทฉีดยาด้วยสิ่งที่ไม่ใช่เครื่องมือแพทย์มีชัวร์! (รับรองด้วยเกียรติของเนตรนารี วิ้ววววว)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ 
แล้วเจอกันวันอาทิตย์เน้อออออ 
หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021) (อ่าน 1707254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก