หัวข้อ: Three Couple of love:Special Features:Sweet Couple

[pongsj]

โหดสุดๆใจร้ายสุดๆ ทำกันได้น่ะ 

[jobisuka]

  มาต่อแล้ว ดีใจ ๆๆ

โอยยย แต่อ่านแล้ว ปวดใจจัง :โฮๆ1:

รอคู่ 3 นะค้า

[jobisuka]

 
 
 

 :m15:ยังไม่มา

 

[jojoe]

คู่ที่ 3
ผมกลับมาที่หอเร็วกว่าปกติ หนึ่งอาทิตย์ ที่กลับมาเร็ว ผมมีเหตุผล
ในหอตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย นอกจากอาจารย์ที่มาเตรียมเอกสารสำหรับในการสอน
แสดงว่า หอของผม มีมาสเตอร์เบิร์ดพักอยู่คนเดียวในขณะนี้
ผมตัดสินใจจะสืบหาความจริงด้วยตัวของผมเอง
******************************************************************************************************************************
แสงอาทิตย์หมดไปแล้ว ผมมานั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างๆหอ เพื่อจะรอเจอใครบางคน
ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดคอปก กางเกงสแล็ค พร้อมหอบเอกสารเดินมาที่ติด
ผมมองมาสเตอร์เบิร์ด ลุ้นว่าเค้าจะเห็นผมหรือเปล่า
“เอ๊ะ ใครนะ” เค้าเห็นผม ผมแอบยิ้มในใจ
“ปอ นายมาทำอะไร อีกตั้งอาทิตย์ไม่ใช่เหรอถึงจะเปิดเทอม” มาสเตอร์เริ่มทำหน้าสงสัย
ผมค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปใกล้เขา “ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับมาสเตอร์”
เขาเริ่มมองซ้ายมองขวา ดูว่ามีใครเห็นเราสองคนหรือเปล่า
“งั้นไปคุยกันที่ห้อง” มาสเตอร์พูดพร้อมลากตัวผมไปด้วย
**********************************************************************************
พอไปถึงห้อง มาสเตอร์ก็วางเอกสารไว้บนโต๊ะ และลากเก้าอี้มาให้ผมนั่ง
“มีอะไรเหรอ” เขาเริ่มคำถาม
ผมไม่ตอบ แต่เดินไปหามาสเตอร์ พร้อมค่อยๆ ก้มตัวลงไปจูบ อีกฝ่ายคงตกใจที่จู่ๆผมเป็นคนเริ่มรุกก่อน แต่ก็รับรอยจูบผมอย่างดี
“ผมคิดถึงมาสเตอร์” ผมกระซิบข้างๆหู พร้อมค่อยปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง แล้วจับมือมาสเตอร์มาคล้ำตรงหน้าอกของผม มาสเตอร์เบิร์ดเองก็กล้าๆกลัวกับพฤติกรรมของผม สังเกตได้จากสีหน้าและมือที่สั่น
ผมเลยก้มไปจบมาสเตอร์อีกครั้ง พร้อมนั่งค่อมมาสเตอร์ แล้วเอามือมาสเตอร์มากอดตัวผม ผมจูบมาสเตอร์อย่างเร้าร้อน เพื่อให้เค้าเคลิ้มไปกับผม
“อ้า......” ผมค่อยๆไซร้ไปตามซอกคอ ของเขา และค่อยๆถอดเสื้อของเขาออก ผมใช้ลิ้นไปตามจุดประสาทของร่างกาย เพื่อให้มาสเตอร์ได้ทำตัวตามสบาย
ผมเลื่อนตัวตามลงมาเรื่อยๆ กางเกงของมาสเตอร์ถูกถอดไปแล้วด้วยตัวผมเอง
ผมค่อยๆบรรจงครอบปากไปกับส่วนนั้นของมาสเตอร์ และเริ่มทำมัน มาสเตอร์เผลอตัวจับหัวผมขึ้นลงไปตามจัหวะ
เมื่อได้ที่แล้ว มาสเตอร์เบิร์ดรู้จังหวะก็บอกให้ผมหยุดและจับผมขึ้นมานั่งทับส่วนนั้นของเขา
ผมกอดมาสเตอร์แน่น
“ผมจะค่อยๆทำนะ ถ้าเจ็บก็บอก” มาสเตอร์ปลอบพร้อมลูบหัวผม
เสียงเก้าอี้เริ่มดังเอี๊ยดอ๊าด พร้อมเสียงเนื้อกระทบเนื้อแต่ก็ดังสู่เสียงครางของเราสองคนไม่ได้
“อะ อะ อ้า อ้ายส์” มาสเตอร์เบิร์ดกระเด้งตัว กอดผมแน่น ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่น ไหลผ่านช่องของผม
มาสเตอร์เบิร์ดหอบอย่างหมดแรง “เธอนี้ยอดจริงๆ” เขาชมผม
ผมค่อยๆลุกขึ้นจากตัวของเขา พร้อมหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา
“ผมกลับแล้วนะ”
“เออ ที่บอกว่ามีเรื่องจะคุยอะไรเหรอ” เขาถามผมอีกครั้ง
“ผมไม่ได้อยากคุยกับคุณ แต่ ผมอยาก....” ผมเว้นคำไว้
“ผมได้สิ่งที่ผมต้องการแล้ว ผมไปก่อนนะครับ” ผมรีบออกจากห้องให้เร็วที่สุด ทั้งๆที่มาสเตอร์พยายามเรียกผม
ผมรีบไปหลบในห้องน้ำ ซึ่งจะมีห้องเก็บอุปกรณ์อยู่ ห้องหนึ่ง
เมื่อผมแน่ใจแล้วว่า ไม่มีใครตามผม ผมตัดสินใจไปที่บ้านของบิ๊กทันที
พร้อมหลักฐานที่อยู่ในมือผม
ผมเปิดโทรศัพท์ พร้อมกดคลิปวีดีโอที่ผมเพิ่งแอบถ่ายมาเมื่อกี้
ทั้งเสียง ทั้งภาพ เห็นหน้ามาสเตอร์เบิร์ดชัดเจน ยกเว้นตัวผมที่หันหลังให้กล้อง
----- จบคู่ที่ 3 -----

มาดูต่อนะครับว่า นายปอจะทำอย่างไรต่อไป
แม้ช่วงนี้สามหนุ่มจะดูมีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามา แต่ก็ทำให้พวกเขาโตขึ้น
บทสรุปของเรื่องอาจไม่เลวร้ายกว่าที่คิดนะครับ

[Pal]

จิ้มคุณโจโจ้ด้วยความขอบคุณ  ติดตามมาตลอดนะครับ 

[pongsj]

แผนนายปอเสี่ยงมากกกกกกกกกกกกกก

[meawkung02]

โห...ปอ เล่นแบบนี้เยยหรอ???

[jobisuka]

  แอบถ่ายตัวเอง โอ้ววว สุดยอด

การแก้แค้นเริ่มขึ้นแล้วววว

ว่าไปนายปอนี่ก็โหดใช่ย่อยนะเนี่ย 

[jojoe]

ตอนที่ 9 ความโหดร้ายของคนที่ไว้ใจ
คู่ที่ 1
ผมไม่คิดว่าตัวผมจะมาอยู่ที่สถานีตำรวจ ตัวผมกลายเป็นนักโทษไปแล้ว
ตั้งแต่มาที่นี้ ผมไม่เห็นพี่หมีเลยด้วยซ้ำ พี่เค้าหายไปไหน ผมทั้งสงสัย และเป็นห่วง
ผมจึงตัดสินใจพยายามถามเพื่อนๆของเขา แต่ปรากฏว่า ทุกคนไม่ได้สติ
“ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก” ผู้ชายที่นั่งข้างๆผม เห็นผมถามคนอื่นเรื่องพี่หมี
ผมหันไปมองหน้าเค้า จำได้ว่าเค้าคือคนที่ชื่อ ตาล คนที่มองผมแปลกๆ
“นายพูดเมื่อกี้ หมายความว่าอะไร” ผมย้อนถาม
“ก็ตอนที่ตำรวจมาจับ หมีมันไปรับยาข้างนอก มันคงรู้ตัวก่อนเลยหนีไปแล้วมั้ง มันคงไม่โผล่มาให้เห็นหรอก”
ผมฟังเขาพูดแต่ก็ไม่อยากเชื่อ เขาอาจจะเมายาอยู่ก็ได้
“นายไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวเราบอกตำรวจเอง ว่านายไม่เกี่ยว อีกอย่าง นายไม่ได้เล่นยา ให้เขาไปพิสูจน์ก็ได้อยู่แล้วนี้”
เขาคงพูดปลอบผม ตอนนี้ผมต้องหาคนมาประกันตัวก่อน ผมเลยโทรไปหาเชียร์ก่อนคนแรก
เวรกรรม มันไม่รับโทรศัพท์ ตอนนี้มันอยู่กับพี่เต๋าคงสวีทกันอยู่
ผมโทรหาพี่หมีอีก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเค้าคงไม่รับ
ผมนั่งถอนหายใจ นี้เหรอที่เค้าบอกว่ารักเรา
พ่อแม่เริ่มมาประกันตัวกันแล้ว คงเหลือแต่ผมละมั้ง ที่ต้องนอนในคุก
“เฮ้! นั่งทำน่าหงิกเชียว ออกมาได้แล้ว” เสียงคุ้นๆเรียกผม
ผมหันไปเจอโจยืนยิ้มให้ผม
******************************************************************************************************************************
ผมออกมานั่งที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยว ข้างๆโรงพัก โดยมีโจเอาน้ำเก็กฮวยมาให้ผม
“พ่อเราเป็นตำรวจ ที่โรงพักนี้แหละ โชคดีนะที่เราแวะมาหาพ่อ ไม่งั้นได้นอนในคุกแน่” มันพูดพร้อมยื่นช้อนส้อมมาให้
ผมรับจากมัน ได้สักพัก ผมก็ค่อยๆร้องไห้ ทำไมคนที่ผมคิดว่าเขารักเรา เขาถึงทำกับเราแบบนี้
โจถอนหายใจ แล้วก็ลุกมาเดินข้างๆผม มันค่อยๆเอามือมาโอบเอวผมไว้
“ไม่ใช่ความผิดนายหรอกที่มาเจอคนเลวๆอย่างไอ้หมี”
“เมื่อสองปีที่แล้วเราเรียนห้องเดียวกับมัน เราเจอมันดูถูก เจอมันด่าต่างๆนานา เรามันแค่ลูกตำรวจ มันเป็นถึงลูกนักธุรกิจระดับประเทศ แต่เราพอรู้เรื่องที่มันติดยา เพราะมันเคยโดนจับมาแล้วตอนม.3 แต่พ่อมันใช้เงินปิดข่าว และ พยายามให้ลูกเป็นประธานนักเรียน เพื่อจะได้กลบเรื่องนี้ซะ ที่มันไม่ชอบเราก็เพราะเรารู้ความเลวของมันไง เฮ้อ! อย่าให้เราเล่าอีกเลย มันมีเรื่องเลวร้ายกว่าที่นายคิดอีกเยอะ”
ผมฟังไปก็อึ้ง ไม่นึกว่าผมจะมองคนไม่ออก และทำให้ผมรู้ว่าทำไมพี่หมีถึงเกลียดโจนัก
“คืนนี้ไปนอนที่บ้านเรานะ” โจพูดออกมา ผมหันไปมองหน้ามันทันที
“นี้มันจะตีหนึ่งกว่า หอมันปิดไปแล้ว แกจะไปนอนที่ไหน” มันมองหน้าผม
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินตามมันไป
ผมซ้อนรถมอเตอร์ไซด์ของโจ ผมเผลอตัวเอามือไปโอบกอดมัน ตอนนั้นผมก็ยังร้องไห้อยู่ เอาหน้าซุกไปที่หลังของมัน
โจมันขับรถไปก็ค่อยๆเอามือมากุมที่มือผม  ผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
คนที่ผมเกลียดเขามาตลอด คนที่ผมไม่ชอบขี้หน้า คนที่ผมไม่อยากอยู่ใกล้ด้วย แต่เขากลับอยู่ใกล้ผมและปลอบใจผมเมื่อผมเกิดความทุกข์ใจ
บ้านของโจเป็นทาวน์เฮาส์สามชั้นอยู่ไม่ไกลจากโรงพัก
โจอาศัยอยู่กับพ่อที่เป็นตำรวจ และมีพี่ชายอีกสองคน ทั้งหมดเรียนอาชีวะ มีโจคนเดียวเท่านั้นที่เรียนสายสามัญ
ส่วนแม่หย่ากับพ่อไปนานแล้ว ตั้งแต่โจเด็กๆ
ห้องของโจไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไร แต่ก็ไม่ได้รก ผมยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่กลางห้อง ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี
“ไปอาบน้ำเถอะ” โจยื่นผ้าขนหนูพร้อมเสื้อผ้าให้ผม ผมยิ้มขอบใจก่อนจะไปอาบน้ำ
******************************************************************************************************************************
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ โจก็เข้าไปอาบต่อ ผมเลยมายืนที่ระเบียง พร้อมมองออกไปข้างนอก
ภาพตึกราบ้านชนในเมืองหลวง ทำให้ผมนึกถึงสังคมที่อีกไม่กี่ปีที่ต้องไปเผชิญ
ผมยังจะต้องเจอคนที่ไม่จริงใจแบบพี่หมีอีกไหม แล้วเขาคนนั้นจะทำร้ายจิตใจของผมเหมือนพี่หมีหรือเปล่า
หรือมันอาจจะเลวร้ายกว่านั้น  ผมน้ำตาไหลอีกแล้ว ผมอ่อนแอเกินไปหรือเปล่า
“ร้องไห้อีกแล้ว” โจเดินออกมายืนข้างๆผม ผมรีบเช็ดคราบน้ำตา
“ทำไมคนที่จริงใจกับเราถึงมีน้อยจัง” ผมหันไปถามโจ
โจส่ายหัว “แค่ผิดหวังจากคนๆเดียว อย่าพาลถึงคนที่เขายังเป็นห่วงนายซิ”
ใช่สิ ผมลืมเพื่อนๆของผมไป ผมลืมท่านอธิการ ลืมซิสเตอร์มีเรียม ลืมน้องๆในสถานสงเคราะห์
“แล้วอีกอย่าง เราอีกคนที่ยังมีความจริงใจให้นายเสมอ” โจพูดแบบเขินๆ แล้วก็หันหน้าไปทางอื่น
“นายคงไม่เคยรู้หรอกว่า คนที่นายเห็นว่าไม่เอาไหน ไม่เอาถ่าน อยากจะทำตัวให้ดี เพื่อคนที่เขาไม่คิดจะหันมองมาเลยสักนิด นายคงไม่รู้หรอกว่า สองปีที่ผ่านมา มีใครแอบมองนาย มีใครแอบชอบนาย  ชื่นชมกับความขยัน ความตั้งใจในการทำงาน แอบมองรอยยิ้มที่ยิ้มอย่างจริงใจให้ทุกคน”
ผมฟังสิ่งที่โจพูดอย่างตั้งใจ สองปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยคิดจะสนใจโจเลย ทั้งๆที่เป็นเพื่อนร่วมห้อง
“อย่าถามนะว่าเราชอบนายตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเองก็ไม่รู้” โจยังพูดต่อไป
“เรารู้แค่ว่า เราคงไม่ใช่คนที่นายหวัง คนที่นายอยากรู้จัก แต่เรามั่นใจว่าความจริงใจที่เรามีให้นายไม่แพ้กับคนอื่นๆแน่”
สิ้นสุดประโยค ผมฟังได้แต่อึ้ง อาจไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนมาสารภาพรักกับผม แต่ผมถือว่านี้เป็นการสารภาพรักที่ผมประทับใจที่สุด
“อย่าทำหน้าแบบนั้นดิว่ะ เราไม่ได้หวังอะไรหรอก แค่ไม่อยากให้นายเศร้ามากไปกว่านี้” โจหันมามองหน้าผม
“ขอบใจนะ ขอบใจนายจริงๆ” ผมร้องไห้อีกแล้ว แต่คราวนี้ เป็นน้ำตาของความดีใจ
ดีใจที่ยังมีคนเห็นคุณค่าในตัวของผม ทั้งๆที่คนๆนั้นผมไม่เคยเห็นคุณค่าเขามาตลอด
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือของโจ บีบมือของเขาเบาๆ
โจมองหน้าผม เขาทำท่าจะเขยิบตัวมาใกล้ แต่สักพักเขาก็ถอยกลับไปเหมือนเดิม
ผมเลยเดินเข้าไปหาเขาและกอดเขาแทน
“สิ่งที่เราตอบแทนนาย ก็คงเป็นความจริงใจที่เพื่อนคนหนึ่งจะมอบให้”
โจได้ยินสิ่งที่ผมพูดก็คงเข้าใจในความหมายของมัน เขาเลยกอดรับอ้อมกอดของผม
มิตรภาพนั้นอาจยั่งยืนยาวนานกว่าความรักที่ผมตามหาก็ได้
-----จบคู่ที่1-----

ไม่รู้ว่าบทสรุปของโจ้เป็นแบบนี้ จะถูกใจป่าวคับ
เหลืออีก 2 คู่
อย่าคิดว่ามันเศร้าล่ะกัน ถือว่ามันเป็นการเริ่มต้นที่จะเรียนรู้ความรักในแง่ของความเจ็บปวด
เพราะทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ก็รู้อยู่แล้วนี้ครับว่า พอตอนเข้ามหาลัย จะไปเจอใครบ้าง
เพราะยังไงเรื่องจริง มันไม่ได้ลงเอยด้วยดีเหมือนในนิยายอยู่แล้ว

ติดตามคู่ต่อไปครับ

[nOn†ღ]

 จบไปแล้วคู่ที่ 1 ยังพอยิ้มได้อยู่อย่างน้อยโจ้ก็ยังมีโจไว้คอยปลอบใจ 

รอลุ้นอีกสองคู่ ท่าจะอาการหนักเอาการอยู่ 

[meawkung02]

.....เยยอ่ะ...น่าสงสาร โจ้ มากมาย...

[marchmenlo]

โจ้น่ะยังไม่เท่าไหร่มั่ง รอดูคู่สองน่าจะสะเทือนใจกว่าน่ะ แถมยังไม่รู้ว่าปอจะทำอะไรอีก
อ่านมาตั้งแต่ต้น ปอเนี๊ยน่าสงสารสุด เป็นรักที่รุนแรง ที่มาพร้อมกับความเสี่ยงทุกกรณี
เป็นความรักที่รู้ว่าต้องผิดหวัง แต่ยังดึงดันที่จะรัก 

ส่วนเชียร์ ถึงจะเป็นคนใส ๆ รักใส ๆ เป็นคุณนู๋ที่เอาแต่ใจ แต่ถ้าได้รักใครแล้วรักจริง(แถมขี้หึงอีกต่างหาก) อุส่าห์ยอมรับว่าตัวเองเผลอใจ แต่ดัน.....
:เฮ้อ:ไอ้เต๋า หลงนึกว่าจะจริงใจ คงพอ ๆกันกับไอ้หมีนั้นแหละ

[Junrai_Hyper™]

เศร้าเป็นที่สุด

ขอบคุณที่มาต่อคร้าบบบ

[Tifa]

อ่าเนอะ แต่อยากให้ปอจบแบบ happy อะ

ขอสักตอนเหอะ น่าสงสาร ซิกๆ

[jojoe]

คู่ที่ 2
ในที่สุดผมก็เป็นคนเลือกที่จะไป
ผมกำลังนั่งรถกลับสู่กรุงเทพ ไม่มีใครกลับไปกับผมด้วย ระหว่างทางผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนไปด้วย
“พี่ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมพี่ถึงแคร์หมิงมากขนาดนั้น” ผมยังจำคำพูดของพี่เต๋าได้ชัดเจน
“ตอนแรกพี่พยายามเข้าใจว่า คงเพราะความเป็นเพื่อน”
“แต่ยิ่งพี่เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนทุกๆอย่างเพื่อไม่ให้คิดกับหมิงแบบนั้น พี่ก็ทำไม่ได้”
ผมถอนหายใจ น้ำตาผมหายไปหมดแล้ว “เปลี่ยน ที่พี่พูดถึง รวมทั้งการมาคบกับเชียร์ด้วยใช่มั้ย”
พี่เต๋ามองหน้าผม ผมสบตาเขา สายตาที่พี่เขามีให้ผม มันไม่เหมือนทุกครั้งที่เขามองผม
“พูดง่ายๆ เชียร์มาที่หลัง” ผมพูดสรุป
“แต่สิ่งที่พี่ทำให้เชียร์ มันมาจากความจริงใจ จริงๆ” พี่เต๋าเดินมากุมมือผมไว้
“ตอนนี้เชียร์ไม่มีอะไรจะพูด เชียร์ขออยู่เงียบสักพักนะ”
พี่เต๋ายึกยัก เค้าคงเป็นห่วงผม
“เชียร์ไม่ทำอะไรหรอก แต่เชียร์ไม่รู้จะทำอะไรตอนนี้ ขอเวลาเชียร์พยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวทั้งหมดได้ไหม”
ผมพูดขนาดนี้ พี่เต๋าจึงออกจากห้องไป
หลังจากนั้นผมจึงตัดสินใจกลับกรุงเทพทันที พร้อมทิ้งข้อความไว้ให้พี่เต๋า ว่าไม่ต้องเป็นห่วงผม
พอดีกับได้รู้เรื่องราวของโจ้ว่าโดนตำรวจจับ โชคดีที่ โจ ช่วยออกมาได้
กลับมาเรื่องของผม พอถึงกรุงเทพ ผมพยายามไม่ติดต่อพี่เต๋า เพราะอยากทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ได้ก่อน
แล้วผมก็ได้รับข่าวที่ไม่สู้ดีเท่าไร จากเพื่อนสมัยม.3 มันไปเรียนอยู่ที่เมืองนอก เรียนที่เดียวกับพี่แจ๊คด้วย
“เออ พี่แจ๊คเขาไม่กลับมาเลยใช่ป่ะ” ซี ถามผม
“อืมม เห็นบอกว่ายุ่งๆ” ผมแทบจะลืมพี่แจ๊คไปเลยตั้งแต่คบกับพี่เต๋า
“เออ กูจะบอกดีไหมอ่ะ” มันเริ่มทำท่าแปลกๆ
“มีเรื่องอะไร” ผมอารมณ์ไม่ดีที่เห็นมันทำแบบนี้
“คือ พี่แจ๊คเค้า แอบคบกับฝรั่งคนหนึ่ง คงเป็นเพื่อนเค้านั้นแหละ กูเห็นว่ามันไม่ดีสำหรับมึงเลยมาบอกไว้ ที่จริงปิดเทอมเนี้ย เค้าไม่ได้ยุ่งอะไรหรอก แต่เค้าไปเที่ยกับไอ้ฝรั่งคนนั้นต่างหาก กูไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ แต่กูไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นหลอกมึงอ่ะ” เพื่อนผมพยามพูดความจริง
ผมได้แต่ยิ้มกับโชคชะตาของผม
“กูอาจจะสมควรได้เจอเรื่องบ้าๆแบบนี้มั้ง” ผมพูดอย่างปลงๆ
ซีมันคงงงที่ผมดูไม่มีทุกข์ร้อนอะไร
คงเพราะผมเสียใจไปมากมายกับผู้ชายอีกคนแล้วต่างหาก
******************************************************************************************************************************
ผมกลับมาหอเร็วกว่าปกติสองสามวัน เพราะไม่อยากอยู่บ้าน มัวแต่คิดฟุ้งซ่าน
“ว่าไงเพื่อน ไปเที่ยวหนุกป่าว” โจ้เข้ามาทักผม มันยังไม่รู้ว่าอะไรเกิดกับผม
“อืมม” ผมทำหน้าหงอยๆ
“อ้าว ไม่สบายเหรอมึง” มันตกใจ
“เปล่า” ผมยังไม่อยากเล่าให้มันฟัง
“มึงคิดว่าคนอย่างมึงโกหกคนเป็นด้วยเหรอ” โจ้เริ่มถามมันคงเป็นห่วงผม
“เดี่ยวกรูค่อยเล่า กรูขอนอนเอาแรงแป๊บนึงได้มั้ย” ว่าแล้ว ผมก็ล้มตัวลงนอน อยากนอนแล้วหลับไปเลยไม่ต้องตื่นมารับรู้เรื่องราวอะไรอีก แต่จะข่มตาหลับทีไร มันยากเย็นเหลือเกิน
******************************************************************************************************************************
ตื่นมาอีกที โจ้มันหลับไปแล้ว ผมเลยเดินไปที่ห้องน้ำ จะล้างหน้าล้างตา หาหนังสือมาอ่านสักหน่อย
แล้วผมก็มองตัวเองในกระจก ภาพเมื่อสามปีที่แล้วสะท้อนกลับมาให้ผมเห็นอีกครั้ง
เด็กอ้วนขี้เหร่คนหนึ่ง ที่พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง พยามทำตัวเพื่อให้คนอื่นมาสนใจ
แต่สุดท้าย ก็ไม่มีใครสักคนเห็นคุณค่าของมัน
แม้ผมจะเปลี่ยนตัวเองให้ดีสักเท่าไร มันก็ไม่มีความหมาย
ผมรีบวิ่งไปที่ถุงขนม ผมแกะถุงขนมทุกชิ้น ผมรีบยัดขนมพวกนั้นใส่ปาก
กินมันให้อ้วนเหมือนเดิม เมื่อเปลี่ยนตัวเองแบบนี้มันไม่มีความหมายอะไร
ผมกินไปก็ร้องไห้ไป น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด มือก็ยังไม่หยุดกิน
“เฮ้ย เชียร์ ทำอะไรอ่ะ” โจ้มันตกใจที่ผมตื่นมากินขนมกลางดึก แต่สภาพที่มันเห็นเหมือนคนไม่ได้สติ
ผมหันไปมองหน้ามัน แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด
“กูอยากอ้วนเหมือนเดิม กูอยากหน้าตาหน้าเกลียดเหมือนเดิม กูไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว”
ผมไม่เคยรู้สึกสมเพชตัวเองแบบนี้มาก่อน
โจ้มันรีบเจ้ามากอดผม เอามือมาลูบหลังผม
“ใจเย็นๆ กูไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่มึงอย่าประชดตัวเองแบบนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก”
แล้วโจ้ก็พูดปลอบผมอีกมากมาย จนผมสงบขึ้น
ผมจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เพื่อนผมฟัง
โจ้ถอนหายใจ หันมาบอกผม “ผู้ชายไม่ได้มีแค่นี้สักหน่อย โตไปมึงอาจจะเจอคนที่ดีกว่าสองคนนี้ก็ได้”
“ดีแล้ว ตัดเรื่องผู้ชายออกไป ปีหน้าเราจะได้ขยันๆ เตรียมเอนท์ไง”
ว่าแล้วเพื่อนผมก็วกเข้าเรื่องเรียนจนได้
“ความรักของเราตอนเนี้ยมันเป็นความรักแบบเด็กๆ เราจะไปหวังให้มันยั่งยืนเหมือนแบบผู้ใหญ่คงยาก แต่อย่างน้อยเราได้รู้จักความรักก็ถือว่าดีแล้วล่ะ” โจ้หันมาพูดอีก
“นี้แก พูดซะเหมือนคนแก่เลย” ผมแซวมัน
“พูดความจริงต่างหากเล่า”
ผมเห็นด้วยกับมัน
“มึงเก็บความทรงจำดีดี ที่มีกับผู้ชายสองคนไว้ก็แล้วกัน” โจ้ทิ้งท้าย
ผมแหงนหน้ามองฟ้า จะให้ผมลบทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับสองคนนั้นคงยาก
แต่ที่ผมห่วง เวลาที่เหลืออีกหนึ่งเทอม ผมจะต้องเจอพี่เต๋า ผมจะทำตัวอย่างไรดี
-----จบคู่ที่2-----

เศร้าไปอีกหนึ่งคน ไม่มีคนเยียวยาเหมือนโจ้ซะด้วย
ใจเย็นๆนะครับ มันมีบทสรุปของแต่ละคู่ คงไม่เศร้าอย่างที่คิดแน่ๆ
รอลุ้นคู่ปอต่อไป
อันนี้เศร้าจริงๆ 555555

[marchmenlo]

เหลืออีก 1 เศร้า คราวนี้สาหัสแน่..
ปอน่ะปอ ตัวบ่มความเศร้าชัด ๆ 

[Tifa]

เศร้าไปอีกหนึ่งคน ไม่มีคนเยียวยาเหมือนโจ้ซะด้วย
ใจเย็นๆนะครับ มันมีบทสรุปของแต่ละคู่ คงไม่เศร้าอย่างที่คิดแน่ๆ
รอลุ้นคู่ปอต่อไป
อันนี้เศร้าจริงๆ 555555

งะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ปอจะเศร้าอีกแล้ว สงสารน้องปอจังเลย

ปล. ระวังคลิปหลุดนะจ้ะ

[dorgchant]

แอบเหนื่อย นั่งอ่านมาตั้งแต่หน้าแรกเมื่อตอนเย็น 

จำได้ว่าเคยอ่านตั้งแต่บอร์ดปาล์มเมื่อหลายปีก่อน แล้วยุ่งๆหรือไรเนี่ยแหละ กลับมาก็หาไม่เจอแล้ว ตามมาอ่านที่นี่แทน รออ่านอยู่นะครับ 

[pongsj]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยบอกไม่เศร้า เจอของแต่ละคนเข้าไปนี้มีน้ำตาปรื่มทั้งนั้น

[meawkung02]

อกหักกันทุกคู่เลยหรอ???...เง้ออ

[Junrai_Hyper™]

+1 ให้ความเศร้าครับ

สงสัยคู่ที่สามจะเศร้าสุดๆ

[Pal]

ตอนหน้าเศร้าได้อีกเหรอเนี่ย  สงสารปอเจรง ๆ 

[jojoe]

คู่ที่ 3
ผมมาหาบิ๊กถึงบ้าน สร้างความแปลกใจแก่เจ้าตัวไม่น้อย
“มีอาไรมาถึงบ้านเลย ไม่ยอมโทรมาบอกก่อนเลยนะ”
“ว่าจะชวนไปตัดผมนะ” ผมบอกจุดประสงค์ที่มา
บิ๊กทำหน้างงงง “แล้วทำไมนายไปตัดมาแล้วล่ะ”
“ก็แม่เราพาไปตัด” ผมแก้ตัว
ถึงบิ๊กจะยังไม่หายข้องใจแต่ก็ยอมไปตัดผมกับผม
เมื่อเปิดเทอมแล้ว ทรงผมของพวกเราต้องถูกระเบียบ ดังนั้นก่อนจะเปิดเทอมเราต้องไปจัดการกับผมให้เรียบร้อย ไม่งั้นฝ่ายปกครองเล่นเอาตายแน่ๆ
ผมจึงใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อทำตามแผนที่ผมวางไว้
“พี่ครับพยายามตัดให้คล้ายผมมากที่สุดนะครับ” ผมสั่งช่างทำผมโดยไม่ให้บิ๊กได้ยิน
เมื่อตัดผมเสร็จแล้ว ผมเอาหน้าของผมมาทาบกับหน้าของบิ๊ก
“คล้ายฝาแฝดมั้ย” ผมหยอกถาม
“55555 เราน่าตาดีกว่านายเยอะ” บิ๊กพูดตลก ผมพยายามทำเป็นยิ้ม
“ไปกินไอติมกัน” ผมชวนบิ๊กไปร้านไอติม เพื่อทำตามแผนต่อไป
******************************************************************************************************************************
“กินช้าจัง เรากินหมดแล้วน่ะ” บิ๊กทักผม
ผมไม่ค่อยมีอารมณ์ อยากพูดเรื่องที่เกิดขึ้นใจจะขาด
แต่กลัวความจริงของมันจะทำร้ายความรู้สึกที่ผมมีต่อบิ๊ก
ความจริง ก็คือความจริง
“นายยังติดต่อกับมาสเตอร์เบิร์ดหรือเปล่า” ผมถามตรงๆ
บิ๊กตกใจที่พูดถึงเรื่องนี้
“ติดต่อ ไม่นี้ เราเจอเขาตอนเรียนเท่านั้น” บิ๊กตอบทันที ไม่มีท่าทีหน้าสงสัย
“ทำไมถามเรื่องนี้”
ผมสบตาบิ๊ก “เพราะเราเจอเขาบ่อยมาก เหมือนเขาตั้งใจมาหาเรา”
บิ๊กทำหน้าตกใจเมื่อผมพูดอย่างนั้น
“เขามาหานายทำไม” บิ๊กถาม
“เราต่างหากที่ต้องถามนาย ว่า เขามาหาเราทำไม” ผมเริ่มยิงคำถาม
บิ๊กทำหน้าหวั่นๆเมื่อผมยกประเด็นเรื่องมาสเตอร์เบิร์ด
“เราไม่รู้ เราจะไปรู้เรื่องของเขาทำไม” บิ๊กปฎิเสธ
“ถ้างั้น มาสเตอร์เบิร์ดไม่มีความหมายอะไรกับนายจริงๆใช่มั้ย”
ผมยังคาดคั้นจากบิ๊ก
“พอเถอะ ปอนายพูดเรื่องนี้ทำไม” ดูบิ๊กจะหมดความอดทนแล้ว
“บอกมาซิ ว่าไปกอดกับเขาอีกทำไม คืนนั้นเราก็ได้ยินที่นายพูด เสียงอีกคนก็คือมาสเตอร์เบิร์ด พวกนายพูดถึง เกมส์ มันหมายถึงอะไร”
ผเองก็หมดความอดทนเช่นกัน
บิ๊กหน้าซีดทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด
“เราไม่ใช่สิ่งของ ที่พวกนายจะมาทำอะไรกับเราก็ได้ อย่ามาดูถูกกับความรักของเรา รู้ไว้ด้วย ว่านายสองคนต้องได้รับสิ่งที่ทำกับเรา” ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ความโมโหทำเอาผมไม่สนใจว่าบิ๊กจะร้องไห้ต่อหน้าผม
ผมไม่มีวันให้อภัยคนที่มาทำร้ายจิตใจของผมหรอก
“เราพูดอย่างไรนายก็คงคิดว่าแก้ตัว ถ้านายคิดแบบนั้นก็เอาเลย แต่จำไว้ การกระทำของนายก็ดูถูกความรักของเราเหมือนกัน”
พูดจบ เราสองคนก็มองหน้ากัน ต่างข้องใจกับการกระทำของแต่ละฝ่าย
ตกลงผมเชื่อใจว่าบิ๊กหลอกผม
บิ๊กเองก็คิดว่าผมมองเขาในแง่ร้าย
ความจริงมันคืออะไรกันแน่?
**********************************************************************************
ผมกลับมาหออีกครั้ง คราวนี้ผมตั้งใจไปหามาสเตอร์เบิร์ดโดยเฉพาะ
ผมไปถึงห้อง เคาะประตูหลายครั้งจนเจ้าตัวเปิดประตู
“ปอ” เขาเรียกชื่อผม
ผมยิ้มให้เขา แล้วก็ยกโทรศัพท์ให้เขาดู พร้อมเปิดคลิปฉาวที่เขาทำกับผมให้ดู
“คุณบอกความจริงให้หมด ไม่งั้นคลิปนี้จะถูกส่งไปให้ท่านอธิการ และ ตำรวจ”
เขาหน้าซีด “ให้ผมบอกอะไร”
“ตอบคำถามมาเท่านั้น” ผมเริ่มขู่
เขาพนักหน้า
“คุณกลับมาที่นี้อีกครั้ง เพื่อง้อบิ๊กใช่ไหม”
เขาพยักหน้า
“บิ๊กเองก็ปฎิเสธคุณ แต่คุณก็ยังตื้อไม่เลิก”
เขาพยักหน้า
“บิ๊กปัดรำคาญ โดยให้คุณไปลองคบคนอื่น แต่ถ้าคุณไม่โอเคกับคนนนั้น คุณเลยกลับมาหาบิ๊กอีก”
“บิ๊กเล่าให้ฟังใช่มั้ย” เขาหันมาถามผม ผมไม่ได้แสดงอาการอะไร
“ผมกลับมาหาเขา แต่เขาก็ไม่ยอมเพราะเขารักนายไง นั้นหมายถึงเกมส์ของผมกับบิ๊กจบแล้ว” มาสเตอร์เบิร์ดเริ่มน้ำตาคลอ
“ถ้างั้นที่คุณจงใจมีอะไรกับผม ก็เพราะอยากให้ผมเลิกกับบิ๊กใช่ไหม”
เขามองหน้าผม
“ใช่” เขาตอบสั้นๆ
ผมตบหน้าเขาอย่างแรง ผมทั้งโกรธทั้งเสียใจ
“อย่ามายุ่งกับชีวิตของผมอีก ผมจะลบคลิปนี้ทิ้ง เพราะถึงยังไง สิ่งที่คุณทำมันเป็นตราบาปไปทั้งชีวิตคุณอยู่แล้ว”
แล้วผมก็เดินก็เดินออกมา ผมกลับไปที่ห้อง
โจ้ และเชียร์ อยู่ที่ห้องนั้น
พวกมันตกใจมากที่หน้าตาผมเปื้อนไปด้วยรอบคราบน้ำตา
“เฮ้ย! เป็นอะไร”
ผมรีบโผเข้ากอดพวกมัน ผมร้องไห้อีกครั้งกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
“ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ บิ๊กไปแล้ว เขาไปจากกูแล้ว”
มันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจที่ผมทำลายความเชื่อใจที่ผมมีให้คนที่ผมรักมากที่สุด
เมื่ออดีตแก้ไขไม่ได้ แต่อนาคตก็ดูจะไม่มีความหมายอีกแล้ว
แล้วเราจะเหลืออะไรอีกเล่า?
-----จบคู่ที่3-----

คงมีหลายคนสงสัยนะครับ คือ พอบิ๊กรู้ว่า ปอคิดว่าตัวเองรวมหัวหลอกปอ
ก็โกรธมาก บิ๊กเลยตัดสินใจไปอังกฤษทันที โดยไม่ได้ลาเลยครับ

ยอมรับคำว่าเศร้า แต่บทสรุปตอนม.5 ไม่เศร้าอย่างที่คิด

มีข่าวดีครับ ตอนหน้า อาจจะได้ลงทีเดียวเลย 3 คู่
และ จะต่อด้วยตอนม.6 อีก 1 ตอน
ที่เล่าแค่ตอนเดียว เพราะคนเล่าไม่ได้เป็น โจ้ เชียร์ ปอ
แต่เป็นใครนั้นต้องติดตามครับ
และจะลงตอนสรุปเรื่องราวทั้งหมดในภาค 2 อีก 1 ตอน
แปลว่า อีก 3 ตอน(คูณ 3 คู่) เรื่องนี้ก็อวสานครับ
แต่จะมี เบื้องหลังของเรื่องอีก 1 ตอนเป็นของแถม

ฝากติดตามจนจบเลยนะครับ   

[dorgchant]

มาให้กำลังใจก่อนอ่านครับ 
---------------------------------------------------------------

หลังจากได้อ่านจบ ปอก็เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดอยู่ดี   

[Tifa]

ช่าย ยังไงปอก็น่าสงสารที่สุดอยู่ดี

รออ่านตอนต่อครับ 3 ตอนรวด

[iamhappywood]

เป็นบิ๊กรึเปล่า ไม่รู้อ่ะ เดาเอา

แต่รีบมาต่อนะครับ 

[phak]

สนุ สุขเศร้าครบรสชาติชีวิตครับเรื่องนี้  ช่วยมาต่อไวๆๆๆนะคร๊าบ รอเป็นกำลังใจให้อยู่

[Junrai_Hyper™]

+ 1 ให้คนขยันครับ

สู้ๆ นะคร้าบบบ

[nartch]

สำหรับโจ้ คงเรียกว่า " รักที่ผิดพลาด " เพราะโจ้มีสติกับความรักพอสมควร
เพียงแต่รู้ไม่เท่าทัน ต้องเรียนรู้ใจคนอีกนาน...

สำหรับเชียร์ คงเป็น " รักซ่อนเล้น " ก็น่าสงสารอยู่ เพราะมาทำดีกับเราสารพัด
สุดท้ายก็หักมุมรักกันเองซะงั้น...

ยอดชายนายปอ เรื่องผาดโผนละยกให้ " รักปริศนา " บางครั้งคิดจะรักก็คง
ต้องปิดปูปิดตาซะบ้าง...

เอาใจช่วยกับความรักทุกรูปแบบ...+1 ให้เป็นกำลังใจครับบบบ  

[marchmenlo]

เอาไปอีก +1 ครับ
อ่านตอนนี้แล้วค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย ถึงปอจะผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดไว้ อย่างน้อยปอเค้าก็ได้ทำในสิ่งที่เค้าควรทำ รู้ในสิ่งที่ค้างคาใจแล้ว ถึงจะเลิกกันแบบไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่มันก็ยังดีกว่าคู่โจ้และเชียร์ด้วยซ้ำ อย่าน้อยก็ได้รู้ว่าถึงความรักของปอจะเลวร้ายมาตลอด แต่ปอมันเป็นคนเข้มแข็ง
ปอคับ รักน่ะจุฟ ๆ