หัวข้อ: Three Couple of love:Special Features:Sweet Couple

[nOn†ღ]

          

[jojoe]

อดใจรอนิดนึงนะครับ
กำลังเร่งแต่งอยู่
มีหลายคนสงสัยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่
บอกเลยครับว่าเรื่องจริง(90%)ปนแต่งเอง(10%)
ตัวละครทั้งหมดมีอยู่จริง ใช่ชื่อจริงด้วย(ขี้เกียจแต่งชื่อขึ้นมาใหม่)
แต่บางตัวละครเอามาเกี่ยวโยงเข้ากับเรื่องเฉยๆ โดยที่เรื่องจริงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลย
แล้วก็มีคนถามอีกว่าผมเป็นใครในสามคน
ใช่โจ้หรือเปล่า เพราะผมใช้นามปากกาเป็นชื่อนั้น
เอาเป็นว่าไม่บอก หลอกให้งง
ไปเดากันเอง อิอิอิอิอิ
แล้วเจอพบกับผมและเพื่อนกับความรักในช่วงมอห้า
้ขอบคุณนะครับที่ยังรอคอยผมเสมอมา

[snowblack]

เป็นกำลังใจให้นครับ 

แล้วก็รอต่อไป 

[nOn†ღ]

มาร่วมด้วยช่วยรอ 

มาต่อไว ๆ นะ 

[pongsj]

เย้ จะได้อ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว 

[Tifa]

เย่ๆ ดีใจๆ

ในที่สุดก็จะได้ต่อสักที

เอาใจช่วยๆ

[hito_no_ainochikara]

จิ้มๆๆ ติดกตามมานานแล้วว่ะ

[Junrai_Hyper™]

ตามมาทันแล้ว

สนุกมาครับ

มีหลายมุมมองให้ติดตาม

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[RN]

เข้ามารออออออ

อยากอ่านต่อแล้วววววววว

รีบมาอัพนะ

เคยอ่านเรืองนี้นานแล้ววววววว

ดีใจจังจะเขียนต่อ   

[Pal]

ไม่ได้เร่งนะคร๊าบคุณโจ้ แต่ขอเร็วนิดนึง รออ่านนานแว้วนะ
ขอบคุณที่รีบมาลงให้ล่วงหน้าเลยนะครับ 

[jojoe]

ตอนที่ 4 คนกลางระหว่างเรา
คู่ที่  1
เช้าในวันอาทิตย์ เป็นวันที่ทุกๆคนอยากจะตื่นสาย อยากจะนอนขี้เกียจไม่ลุกขึ้นจากเตียง
พวกผมสามคนเช่นกัน หลังจากเมื่อวานว่ายน้ำกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ก็นอนหมดแรงพร้อมกันในวันอาทิตย์แบบนี้
“ก๊อก ก๊อก ก็อก…….”
เสียงประตูดังขึ้นในตอนเช้า ใครมาหาแต่เช้าเนี้ย
“ไอ้โจ้มึงไปเปิดประตูเด่ะ” เชียร์ออกคำสั่งให้ผมไปเปิดประตู
“มึงหัดเดินไปเปิดเองบ้างเด่ะ” ผมกำลังนอนอย่างมีความสุขใครจะเดินไปเปิด
“มึงไม่ไป ก็ให้คนมาหายืนรอแม่งอย่างนั้นหละ” ไอ้เชียร์ตะโกนใส่ผมพร้อมนอนคลุมโปงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น
เลยเป็นเวรเป็นกรรมของผมที่ต้องเดินเปิดประตู
พอผมเปิดประตูเท่านั้น หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มทันที พร้อมปิดประตูแทบไม่ทัน
พี่หมีใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ ทำหน้าหล่ออีกต่างหาก กำลังยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
ส่วนผมที่กำลังเพิ่งตื่น ผมเผ้าหยุ่งเหยิง ขี้ตาก็ยังไม่ได้แคะ โอ๊ย……อะไรกันเนี้ย
ผมรีบล้างหน้าล้างตา จัดผมให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เหมือนคิดว่าเรียบร้อยแล้ว ก็ออกไปเผชิญหน้ากับผู้มาเยือนสุดหล่อ
ผมเปิดประตู ก็ยังเห็นพี่หมียืนยิ้มอยู่เหมือนเดิม
“เออ พี่หมีมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามไปเขินไป
“พี่อยากจะชวนโจ้ไปกินข้าวเช้าแล้วก็ว่าจะชวนไปเดินเล่นที่สวนต่อด้วย โจ้พอจะว่างไปกับพี่ไหมครับ”
พี่หมีพูดออกมา ผมแทบจะทรุดลงตรงหน้าประตูนั้นอยู่แล้ว
แม้วันนี้จะมีภารกิจต้องไปเตรียมตัวรับน้องมอสี่ แต่ใครจะพลาดการออกเดทกับพี่หมี
“ว่างครับ” ตอบรับแทบไม่คิดเลย
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอโจ้อยู่ข้างล่างหอนะครับ” พูดเสร็จพี่หมีก็เดินออกจากหน้าห้องของผมไป
ผมยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นนานทีเดียว นึกว่ากำลังฝันอยู่
“เพื่อนเราขายออกแล้วโว้ย” เชียร์กระเด้งลุกขึ้นมาจากเตียง พร้อมมากอดคอผม ทีอย่างนี้ตื่นขึ้นมาเชียวนะ
“ไปกับพี่เข้า อย่าทำเปิ่นให้เขาเห็นหละเดี๋ยวเขาตกใจหนีมึงไปแน่ๆ” ไอ้ปอให้พร
“กูไปแต่งตัวดีกว่าปล่อยให้พวกมึงกัดอยู่อย่างนี้ “ ผมพูดกึ่งๆประชด พร้อมรีบไปแต่งตัว
ผมไม่เคยอาบน้ำและแต่งตัวไวเท่านี้มาก่อน เกรงใจไม่อยากให้พี่เค้ารอ
ผมกำลังลงบันไดไปชั้นล่าง เดินสวนทางกับโจที่จะขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
“อ้าว ตื่นเช้าเชียว รีบไปเตรียมงานรับน้องเหรอจ๊ะ” ว่าแล้วว่ามันต้องแซว
ผมไม่สนใจเดินโดยคิดว่ามันคืออากาศ  เจอมันแต่เช้าจะโชคดีไหมเนี้ย
พอมาถึงด้านล่างของหอ ผมก็มองมองหาพี่หมีทันที ไปแอบอยู่ตรงไหน ทำไมไม่เห็นสักที
แล้วผมก็รู้สึกว่ามีใครมาสะกิดหลังผม
ผมหันหลังไปเจอ คนที่ผมอยากเจอ ถือดอกกุหลาบดอกหนึ่งไว้ในมือ พร้อมยื่นมาให้ผม
“ให้โจ้นะครับ สำหรับความสัมพันธ์ของเราในฐานะ แฟน” ผมตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ไม่เคยรู้สึกดีใจอย่างนี้มาก่อน เป็นครั้งแรกที่มีคนแสดงออกว่าชอบผมขนาดนี้
“โทษทีพี่เร่งเร้าโจ้มากไปหน่อย แต่พี่รู้สึกอะไรก็อยากบอกโจ้ไปแบบนั้น แต่ถ้าโจ้จะปฏิเสธพี่ก็ไม่ว่านะครับ”
ผมยิ้มพร้อมรับดอกไม้ ผมตัดสินใจไปเร็วไหม ที่เปลี่ยนสถานะของพี่หมีตามที่พี่เค้าขอร้อง
ใจผมตอบว่าไม่ เพราะผมเองก็รอคนแบบพี่หมีมานาน
“เอาเป็นว่าเรามาเรียนรู้กันก่อนดีกว่าครับ ผมอาจมีหลายเรื่องที่พี่หมีไม่ชอบก็ได้” ผมพูดไปยิ้มไป ไม่ต่างกับพี่หมีที่ยิ้มหน้าบานไม่แพ้กัน
“แสดงว่า พี่เรียกโจ้ ว่าแฟนได้ใช่ไหม” พี่หมียังถามผม
“แล้วแต่พี่แบ้วกันครับ” ท่าทางจะห้ามคนอย่างพี่หมียาก เลยตามใจเขาไป แต่ในใจก็รู้สึกดีที่พี่เขาต้องการแบบนั้น
“งั้นเราก็ไปกินฉลองที่เราเริ่มความสัมพันธ์กันในฐานะแฟนนะครับ”
พี่หมีพาผมมาที่ศาลาริมน้ำ ซึ่งมีศาลาริมน้ำเล็กๆอีกหลังอยู่ข้างๆ
มีโต๊ะเล็กๆตั้งไว้ในศาลานั้น พร้อมมีกับข้าววางไว้ที่โต๊ะด้วย
“อย่าบอกนะครับว่าเราจะกินข้าวกันทีนี้” ผมถาม ทั้งที่รู้คำตอบ
“ใช่ครับพี่อยากให้เราอยู่กันแบบส่วนตัว ถ้าไปกินที่โรงอาหารมันจะไม่โรแมนติก”
พี่หมีทำผมเขินเป็นรอบที่ล้านอีกแล้ว
ระหว่างที่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็ถามคำถามกับพี่หมี
“พี่พอจะบอกผมได้ไหมครับว่า ทำไมพี่ถึง ชอบ ผม” เป้นคำถามที่ผมอยากรู้มากๆๆๆๆๆๆ
พี่หมีหยุดเคี้ยวข้าว พร้อมกลืนมันลงไปทันที เพื่อจะพูดกับผม
“อย่าหาว่าพี่เว่อร์เลย พี่เห้นโจ้ครั้งแรกมันก็รู้สึกชอบตั้งแต่ตอนนั้น แล้วเมื่อวานที่พี่ได้กอดโจ้ พี่ก็แน่ใจเลยว่า พี่ชอบโจ้จริงๆ”
ที่พี่หมีพูดมันเหมือนกับความรู้สึกของผมเช่นกัน
“ปกติถ้าพี่ชอบใคร พี่ก็จะอยากจะบอกกับเขาไปตรงๆ พี่ไม่อยากมาเสียดายที่หลัง”
แล้วพี่เขาก็เอื้อมมือมาจับมือผม “แล้วพี่ก็มั่นใจว่าพี่ตัดสินใจไม่ผิด”
น้ำตาผมแทบจะไหลมาตรงนั้น นี้มีคนมาชอบผมจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม
ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ มันเป็นไปแล้ว
หลังจากกินข้าวกันอิ่มหน่ำสำราญแล้ว พี่หมีก็พาผมไปเดินเล่น ไปนู้นไปนี้ จนผ่านไปหนึ่งวัน
พี่หมีก็เดินมาส่งผมที่หอ
“หนุกมากเลยวันนี้  ขอบใจโจ้มากนะ”
“พี่ขอบใจผมทำไม ผมต่างหากที่ต้องขอบใจที่พี่ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ” ผมยิ้มหวานกลับไป
“งั้นพี่กลับก่อนนะครับ เดี๋ยวจะรีบกลับไปฝันถึงโจ้” พี่หมีหยอดคำหวานทิ้งท้าย ก่อนจะเดินกลับหอไป
ผมยืนยิ้มอยู่หน้าหอนานมาก เพราะไม่เชื่อว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมวันนี้คือความจริง
“ไอ้เราก็นึกว่าไปช่วยงานรับน้อง ที่แท้ก็ไปเที่ยวกับผู้ชาย” เสียงของผู้ไม่หวังดีแทรกขึ้นมา
โจเดินมายืนข้างผม
“เป็นไง ส่อยท่านประธานนักเรียนมาได้แล้ว”
ผมอยากจะตอบโต้มันนะ แต่วันนี้ถือเป็นวันดีของผม อย่าไปเห่าแข่งกับมันดีกว่า
ผมเลยเดินขึ้นห้องไป แต่โจเอามือมาคว้าแขนผมไว้
 “บางที่สิ่งที่มึงเห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่มึงคิดก็ได้” โจทำสีหน้าจริงจังเมื่อพูดประโยคนี้
“นายพูดบ้าอะไร เราไม่สนใจคำพูดของคนอย่างนายหรอก” ผมสะบัดแขนจนมือของโจหลุดออกจากแขนของผม
แล้วก็วิ่งขึ้นห้อง โดยไม่สนใจคำพูดบ้าๆของคนที่ผมเกลียดที่สุด
*****************************************************************************************************************************
เอาคู่แรกมาให้อ่านก่อน อีกสองคู่จะตามาทีหลัง
กลัวรอนาน

[Tifa]

มาแล้ว 1 รอ 2 และ 3 ต่อ อีกแล้ว อิอิ

[nOn†ღ]

 

รออ่านอีก 2 คู่นะ 

 

[snowblack]

เย้ๆ มาแล้ว

[pongsj]

มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว ดีใจจัง อิอิ

[iamhappywood]

มาต่อเร็วๆ เน้อ อย่าหายไปนานอีกนะครับ 

[Junrai_Hyper™]

วี้ดวิ้ววววววว

รออีกสองคน

ขอบคุณคร้าบบบ

 

[jojoe]

ตอนที่ 4 คนกลางระหว่างเรา

คู่ที่2

งานในวันรับน้องใกล้เข้ามาแล้ว ทุกคนต่างวุ่นวายสำหรับการเตรียมงานรับน้อง
ชมรมของผมก็เตรียมงานวันรับน้องด้วยเหมือนกัน และยังเตรียมไปถึง งานวันเปิดโลกชมรมอีกด้วย
ผมเตรียมงานกับพี่ๆ เพื่อนๆ ในชมรมตั้งแต่เช้าจนไปถึงตอนเย็น ทุกคนในชมรมต่างลากลับเพื่อไปกินข้าวเย็นที่โรงอาหาร
เหลือผมกับพี่เต๋า สองคนในห้องชมรม
“ป้ายนี้ลงสีอะไรดีอ่ะ” ผมถามความคิดเห็น
“อือ...” เสียงพี่เต๋าตอบมาแค่นั้น
“สีน้ำเงินดีไหม เชียร์ชอบสีน้ำเงิน” ผมสรุปเอง
“อือ...” เสียงพี่เต๋าก็ยังตอบมาแค่นั้น
“เอ๊ะ แต่สีของชมรม สีเขียวนี้ เอาสีเขียวดีไหม” ผมยังถามอีก
“อือ...” พี่แกก็ยังตอบมาแค่นั้น
“เป็นบ้าอะไร ไม่ยอมตอบ” ผมเริ่มรำคาญเลยโวยวายออกไป
ผมเห็นพี่เต๋านั้งมองผมตาเยิ้ม ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ แบบว่า เขินๆอ่ะ “สีอะไรก็ได้ที่น้องเชียร์คิดว่าเหมาะ”
ผมเลยรีบก้มลงไปทำงาต่อ ทำไปได้แป๊บนึง ก็เงยหน้าขึ้นมามองอีก ก็ยังเห็นพี่แกมองผมอยู่เหมือนเดิม
“เป็นอะไรไปเนี้ย มองบ้าอะไร” ผมพยายามควบคุมความเขิน
“ไม่รู้ดิ ตั้งแต่ที่เราเข้าใจกัน พี่ก็อยากมองเชียร์นานๆ” พูดไปก็ทำตาเยิ้มไป รู้สึกไม่คุ้นเหมือนเมื่อก่อนเลย
แล้วเราก็ตกอยู่ความเงียบ คือผมไม่รู้จะพูดอะไร เขินก็เขิน อายก็อาย
และแล้วพี่เต๋าก็ค่อยเอามือมาเอื้อมกอดผมไว้ ผมสะดุ้งเล็กน้อย ตกใจสุดขีด
“ทำอะไรอ่ะ” เสียงผมสั่น ตัวก็สั่นด้วย
“เห็นว่าทำอะไรอยู่เล่า” พี่เต๋าเริ่มกวนแล้ว
“เป็นบ้าอะไร มากอดเชียร์ทำไม” ผมทำตัวอะไรไม่ถูก เลยโวยวายออกไป
พี่เต๋าเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม และแล้วพี่เขาก็จูบแก้มซ้าย จูบแก้มขวาผม
“เฮ้ยยยยยยยย.....................” ผมร้องโวยวายอีก ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
“ก็อยากทำแบบนี้กับเชียร์มาตั้งนานแล้ว รู้ไหม” พี่เต๋าสารภาพ
แล้วพี่เค้าก็ปล่อยผม “ถ้าเชียร์ไม่ชอบให้พี่ทำแบบนี้ พี่ก็จะไม่ทำอีก”
ไม่นึกว่าคนอย่างพี่เต๋า จะเป็นสุภาพบุรุษได้ขนาดนี้
ที่จริงไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบหรอกนะ แต่ผมไม่อยากแสดงท่าทีอะไรออกไปมาก เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเอาพี่เต๋าไปนินทาเพราะผม
“เออ...คือ ตกลงเราสองคน ชอบกันใช่ป่ะ” ผมก้มหน้าก้มตาทำงานแต่ปากก็อดพูดออกไปไม่ได้
“อืมม” พี่เต๋าตอบรับ
“งั้นเราก็เป็นแฟนกันใช่มั้ย” ผมก็ยังถาม
“อืมม” พี่เต๋ารีบตอบทันที
“แต่...เชียร์ทีแฟนแล้วนะ” ผมพูดจบ ความเงียบก็เริ่มครอบงำเรา
พี่เต๋าถอนหายใจ พร้อมเงยหน้าจ้องตาผม
“แล้วเชียร์ยังรักเขาอยู่หรือเปล่า” พี่เต๋าถามคำถามที่แทงใจดำผมเป็นที่สุด
ผมก้มหน้า พยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง
“เชียร์เคยคิดว่าเชียร์จะอดทนรอเขาได้ แต่เชียร์ไม่เก่งขนาดนั้น เชียร์ก็อยากมีคนที่จะคอยดูแล คอยใกล้ชิด และอยู่ด้วยกันไปตลอด ถ้าถามว่าตอนนี้เชียร์ยังรักเขาอยู่ไหม เชียร์คงตอบว่าไม่ แต่ถ้าวันไหนเขากลับมา เชียร์ก็ตอบไม่ได้ว่าเชียร์จะกลับไปหาเขาหรือเปล่า” ผมพูดไป พร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
พี่เต๋าโน้มตัวเข้าไปกอดผม ผมซบไหล่ของพี่เต๋าไว้ ความว้าเหว่ ความเหงา ได้มลายหายไป ตั้งแต่ผมได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้
“ตอนนี้เชียร์ รัก พี่ มากที่สุด” ผมพูดทมันออกไปในที่สุด
พี่เต๋าก้มหน้าเอาปากมาประกบกับปากของผม เราสองคนกอดกันแน่นขึ้น
ผมรับรสชาติการจูบของพี่เต๋า พร้อมค่อยๆถอดเสื้อออก
“อ๊า.......” ผมเริ่มครางเมื่อลิ้นของพี่เต๋าเริ่มสัมผัสกับร่างกายของผม
เมื่ออารมณ์พาไป กางเกงก็เริ่มหลุดออกไปจากตัวผมโดยฝีมือขอพี่เต๋า
ในช่วงที่นัวเนียกันไปอยู่นั้น เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น
“ไอ้เต๋า ไอ้เต๋า ไปกินข้าวกัน” เสียงของพี่หมิงนั้นเอง
เหวอ! ผมกับพี่เต๋ากระเด้งหลุดขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
ผมคว้าเสื้อผ้าที่กระจายไปรอบตัว แล้วรีบไปหลบในตู้อุปกรณ์
ส่วนพี่เต๋ายังไม่ได้ถอดอะไรเลยออกจากร่างกาย เลยไปดักแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่หน้า
“มึงไม่ไปกินข้าวว่ะ กูรอตั้งนาน” พี่หมิงถาม
“งานกูยังไม่เสร็จ เดี๋ยวค่อยไปกิน” พี่เต๋าโกหกได้แนบเนียน
“ให้กูช่วยไหม” พี่หมิงก็เป้นคนดีซะเหลือเกิน
“เฮ้ย ไม่ต้อง เดี๋ยวจะเสร็จแล้ว” พี่เต๋าเริ่มรน
“งั้นกูรอในห้องนะ” เวรกรรมพี่หมิงยังราวีไม่เลิก
“ไม่ต้องเลย งั้นไปกินข้าวเลยแล้วกัน” อ้าวไหงพี่เต๋าตอบอย่างนั้นเล่า
แล้วผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู ผมเลยรีบเดินออกมาจากตู้ ปรากฏว่าผมโดนขังในห้องชมรม
“แล้วมาขังกูทำไมเนี้ย” ผมพยายเปิดประตู แต่มันถูกล็อคจากข้างนอก จะออกไปได้ไง
ผ่านไปประมาณห้านาที พี่เต๋าก็มาเปิดประตู พร้อมทำน้าสำนึกผิด
“ขอโทษนะ ถ้าพี่ไม่ไปกับมัน มันก้ต้องอยู่ในห้องนี้ ถ้าอยู่ในห้องนี้ น้องเชียร์ก็ต้องอยู่ในตู้ไปตลอด ถ้าน้องเชียร์อยู่ในตู้ พี่ก็ต้อง....”
“พอเถอะ หยุดพูดไปเลย” ผมเริ่มโมโห แก้ตัวอยู่นั้นแหละ
“เอาเป็นว่า พี่ไถ่โทษให้นะ” ว่าแล้วพี่แกก็มากอดผมอีกครั้ง
“ไม่มีอารมณ์ ถ่อยไปไกลๆเลย” ที่จริงก็อยากนะ แต่เห็นว่าดึกแล้ว เดี๋ยวหอปิด
“งั้นพี่ไปส่งนะ” ว่าแล้ว เราก็เก็บข้าวของในห้องให้เรียบร้อย และเดินกลับหอ
ระหว่างถามผมก็ถามพี่เต๋าถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ทำไมถึงสนิทกับพี่หมิง เมื่อปีที่แล้วไม่ยักเห็น”
“สนิทกันมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่สนิทมากเท่าปีนี้” พี่เต๋าพูดหน้าตาเฉย
“แล้วไงต่อเล่า ทำไมปีนี้ถึงสนิทมาก” ผมยังถามไปอีก
“ก็...” พี่เต๋าทำท่าอึดอัด
“ที่จริงพี่ก็ไม่อยากเล่า แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เมื่อปีที่ผ่านมา พ่อแม่พี่ชายของไอ้หมิง โดนรถชนตาย”
ผมอึ้งเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น
“มันเลยเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เพราะตอนนี้มันก็อยู่กับญาติที่มันไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่”
ผมฟังเรื่องราวต่อไปเรื่อยๆ
“มันทรมานมากกับการต้องถูกทิ้งให้อยู่บนโลกนี้คนเดียว มันต้องการเพื่อน”
ผมหันไปมองพี่เต๋า
“ตั้งแต่นั้นมาพี่เลยพยายามไปคุยกับมัน เล่นกับมัน ไม่อยากให้มันคิดมาก อยากให้มันกลับมาเป็นคนเดิม เหมือนก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ขึ้น”
ผมภูมิใจในผู้ชายคนนี้จริงๆ หน้าตาดี ยังจิตใจดีอีก
“ถ้าเชียร์เป็นพี่ เชียร์ก็คงจะทำแบบพี่แหละ” ผมหันไปยิ้มให้พี่เต๋า
พอมาถึงหน้าหอ พี่เต๋าจะลากลับหอ แต่ผมดึงมือพี่เข้าไว้ก่อน
ผมกระโดดไปจุ๊บที่แก้มทีหนึ่ง แล้วก็รีบวิ่งไปที่ห้อง เขินมากเลยวิ่งเร็วมาก
พอมาถึงที่ห้อง ก็เห็นมีโปสการ์ดใบหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ
“มีจดหมายถึงมึงอ่ะ” ปอบอกพร้อมชี้ไปที่โต๊ะ
ผมเปิดมันแล้วขึ้นเอามาอ่าน
“เป็นไงบ้าง โทษทีที่ไม่ค่อยติดต่อ พี่เรียนยุ่งจริงๆ เชียร์เรียนหนักไหม ตั้งใจเรียนนะ พี่เอาใจช่วย เขียนมาหาบ้างนะ คิดถึงเสมอ แจ๊ค แฟนเชียร์”
ผมมือสั่น พลางนึกในใจว่าจะสลัดคนนี้ออกจากใจได้เหรอ
******************************************************************************************************************************

เหลือคู่สุดท้าย ติดตามต่อไปนะครับ

[nOn†ღ]

รอคู่สุดท้ายยยยยยยยย 

[Junrai_Hyper™]

รอคร้าบบบบบ

 

[Money_LovE]

ตื่นได้แล้ว

รออ่านอยู่คาบบบบบบบบบบบบ

[iamhappywood]

มาเร็วๆ นะครับ รออยู่   

[pongsj]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ะค้าบ

[jobisuka]

  อ่านทันซะที เย่ๆๆ
ขอรอลุ้นด้วยคนน้า
เอาใจช่วยทั้งสามคู่เลย ชอบ ๆ
ของโจ้ ได้มีแฟนสมใจ อ่านไปก็ยิ้มไปน่าร๊ากกก
ของเชียร์ ก็คงต้องเลือกซักคนแล้วหล่ะ เสน่ห์แรงจิง ๆ 
ของปอนี่ก็ขี้หึงใช่ย่อย นะเนี่ย รอคู่นี้มาต่ออยู่นะเนี่ย 

มาไวไว นะจ๊า จารอ หุหุ

[Tifa]

แงๆ มัวแต่ไปต่อเรื่อง เลิฟ กะ ตาร์

จนลืมเรื่องนี้หรอ ม่ายๆ

(ต่อทั้งสองเลย อิอิ โลภ)

[jojoe]

ตอนที่4 คู่ที่ 3
งานวันรับน้องม.4เริ่มขึ้น ผมกับบิ๊กต้องเตรียมวงดนตรีเพื่อเล่นในตอนเย็น
ดังนั้นตอนเช้าคือเวลาผักผ่อนของพวกเรา เพราะเราซ้อมเล่นดนตรีกันจนดึกดื่น เวลานอนเลยไม่ค่อยจะพอ
และแน่นอนผมกับบิ๊กก็นอนด้วยกัน(นอนอย่างเดียวจริงๆ)
แสงสว่างส่องเข้ามาในห้องทำให้ผมตื่นขึ้น และก็พบว่าบิ๊กไม่ได้อยู่ที่เตียง ไม่รู้ลุกไปตอนไหน
ผมเดินไปทั่วห้องก็ไม่เห็นบิ๊กเลย สงสัยคงกลบห้องไปแล้วมั้ง แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้าง
ช่วงเช้างานเป็นอย่างไรบ้างผมก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว
ตอนนี้มุ่งมั่นกับเพลงที่จะเล่นอย่างเดียว เลยไปที่ห้องซ้อมซึ่งเก็บกีตาร์และเครื่องดนตรีอื่นๆ
พอไปถึงที่ห้องผมเห็นมาสเตอร์เบิร์ดนั่งเล่นเปียโนอยู่ในห้อง ทำไมพักหลังๆผมเจอมาสเตอร์เบิร์ดบ่อยก็ไม่รู้
ผมตัดสินใจหลีกเลี่ยงที่จะไม่พบกับเขา เลยตั้งใจจะไปที่อื่น
“ปอ จะมาเล่นกีตาร์ไม่ใช่เหรอ แล้วจะไปไหนล่ะ” เสียงของทักของมาสเตอร์เบิร์ดทำเอาผมต้องชะงัก
“ถ้าไม่เล่น มาสเตอร์จะเล่นเองนะ” ว่าแล้วเขาก็เดินไปหยิบกีตาร์ของผม
ผมหันหลังกลับเดินไปหาเขาและแย่งกีตาร์มาจากมือของเขา
แล้วเขาก็จับมือผมไว้ “หนีผมทำไม กลัวผมเหรอ”
มาสเตอร์เบิร์ดถามคำถามที่ทำให้ผมต้องหนักใจที่จะตอบ
“ผมจะไม่ยุ่งกับคุณอีก” ผมสะบัดมือ แต่ไม่หลุด
“ปากบอกว่าไม่ แต่ก็ไม่เคยรอดสักที” เขาพูดจบก็ดันตัวผมไปพิงกับกำแพง ผมเริ่มรู้สึกกลัวกับการกระทำแบบนั้นของเขา
“ผมไม่อยากทำแบบนี้กับนายไปตลอดหรอก แค่อยากให้นายพูดกับผมดีดี และก็....” เขาเว้นคำพูดแล้วเข้ามากระซิบข้างหู
“คิดถึงผมบ้าง เวลาที่เหงา ก็เท่านั้น” พูดเสร็จ เขายิ้มให้ผม แต่ผมรู้สึกไม่ไว้ใจในรอยยิ้มนั้น
“ถึงผมจะเหงา ผมก็ไม่มีวันคิดถึงคุณหรอก” ผมตะคอกกลับไป
“เหงาของผมหมายถึง...” พูดจบ มาสเตอร์เบิร์ดก็โน้มตัวเข้ามา พร้อมยื่นปากมาจูบผม
ผมเบือนหน้าหนี แต่เขาก็เอื้อมมือมาจับหน้าผมให้หันไปรับจูบของเขา
“อื้อ อื้อ อื้อ“ ผมพยายามขัดขืน แต่ในที่สุดผมก็บังคับตัวเองไม่ได้
ผมค่อยๆผ่อนแรงรับจูบจากเขา มือที่ถูกเขาขึงก็ค่อยๆปล่อยมาโอบแผ่นหลังอันหนาแน่นของมาสเตอร์เบิร์ด
แล้วผมก็เริ่มรู้สึกตัว ทำไมผมต้องเผลอตัวเผลอใจไปกับเขาด้วยนะ
“พอเถอะ ทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย” ผมผลักตัวเขาออกไป
มาสเตอร์ตกใจเล็กน้อยที่ผมปฏิเสธเขา
ผมรีบคว้ากีตาร์พร้อมวิ่งหนีออกจากห้องให้เร็วที่สุด ทั้งๆที่มาสเตอร์ไม่ได้ตามผมมา
ที่มาสเตอร์เบิร์ดทำแบบนี้เขาต้องการอะไรกันแน่
ผมวิ่งกลับมาที่ห้อง พร้อมล็อคปะตู
น้ำตาเริ่มไหลอีกแล้ว ผมรู้สึกทุเรศตัวเองว่าทำไมทุกครั้งที่อยู่ใกล้มาสเตอร์เบิร์ด ผมควบคุมตัวเองไม่ได้
และทุกครั้งที่มีอะไรกับเขา ผมรู้สึกมีความสุข พอๆกับตอนที่มีอะไรกับบิ๊ก
 ผมต้องเข้มแข็งมากกว่านี้ให้ได้ ถ้าผมยังรักบิ๊กจริง ผมต้องทำให้ได้
ผมปาดน้ำตาแล้วเดินไปที่โต๊ะหนังสือเห็นกระดาษโน้ตใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
“รออยู่ที่ศาลาริมน้ำ จาก บิ๊ก”
ผมวางกระดาใบนั้น พร้อมรู้แล้วว่าทำไมมาสเตอร์เบิร์ดถึงทำกับผมแบบนั้น
ผมเดินมาถึงศาลาริมน้ำ พร้อมแบกกีตาร์มาด้วย
ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมบิ๊กถึงนัดผมมาที่นี้ ผมมองดูนาฬิกาอีกไม่กี่ชั่วโมงงานก็จะเริ่มแล้ว ทำไมบิ๊กยังนัดผมมาที่นี้เอง
“มาช้าจังไปไหนมา” บิ๊กเดินมากอดคอผม
“เออ.. ก็เตรียมตัวอยู่ไง” ผมแก้ตัว ไม่กล้าบอกว่าไปเจอมาสเตอร์เบิร์ดมา
“แสดงว่าพร้อมแล้วอ่ะดิ” บิ๊กหันมาหน้ามายิ้มให้ผม ผมชอบรอยยิ้มของบิ๊กมาก เพราะมันแสดงถึงความรู้สึกของบิ๊กที่มีต่อผมได้ชัดเจนที่สุด
“แล้วนัดมาที่นี้ทำไม” ผมย้อนถาม
“จำไม่ได้เหรอว่าปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้น” บิ๊กหันมาถามผม
“ปีที่แล้ว....” ผมย้อนนึกเหตุการณ์ไป ปีที่แล้วผมเพิ่งอยู่ม.4และเพิ่งได้เข้าเรียนที่นี้ วันรับน้องหรือวันปฐมนิเทศ ผมแยกตัวมาจากโจ้และเชียร์ มาอยู่ที่ศาลาริมน้ำแห่งนี้
และวันนั้นผมได้พบกับมาสเตอร์เบิร์ด กับบิ๊กเป็นครั้งแรก
ผมหันมายิ้มให้บิ๊กพร้อมเดินเข้าไปกอด
“เราจำได้เป็นวันที่เราเจอนายเป็นครั้งแรก”
“นึกว่าจะลืมซะแล้ว อ่ะนี้” บิ๊กหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมา มันเป็นแหวนเงินเรียบๆที่ไม่มีลวดลายอะไร
“เราให้ได้ เป็นครั้งแรกมั้งที่เราทำให้นาย เพราะมีแต่นายที่ทำเพื่อเรามาตลอด” บิ๊กคว้ามือซ้ายผมขึ้นมาแล้วส่วมแหวนที่นิ้วนางของผม
“นี้จะหมั้นเราเหรอ” ผมถามพร้อมหัวเราะ ไม่อยากจะเชื่อว่าบิ๊กจะทำแบบนี้
“แค่อยากให้นายรู้สึกว่ามีเราอยู่กับนายตลอดเวลา” บิ๊กพูดพร้อมหันหน้าไปทางทะเลสาป
“ปกตินายก็อยู่กับเราตลอดเวลาอยู่แล้วนี้” ผมแปลกใจกับคำพูดของบิ๊ก
“ปอ..” บิ๊กเรียกชื่อผม พร้อมค่อยๆพูดบางประโยคออกมา
“เราจะไปเรียนต่อที่อังกฤษตอนม.6” เสียงของบิ๊กดูสั่นๆ
“เรามีเวลาอยู่กับนายแค่ปีเดียว” บิ๊กเริ่มร้องไห้
ผมได้แต่อึ้งไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
“ทำไมกะทันหันแบบนี้ บิ๊กถ้านายไม่อยากไป ทำไมไม่บอกพ่อกับแม่นาย” ผมเองก็ไม่อยากให้บิ๊กไป เลยพยายามหาทางที่จะพอช่วยไม่ให้คนที่ผมรักจากไปไหน
“เราเป็นคนตัดสินใจไปเอง เราอยากไปอยู่ที่นั้นตั้งแต่ม.3แล้ว” บิ๊กปาดน้ำตาแล้วเดินมากอดผม
“เวลาที่เหลือเรามาทำให้มันคุ้มค่าที่สุดดีกว่า” บิ๊กเข้ามากอดผม
ผมเองอยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก พร้อมนึกไม่ออกว่าถ้าผมใช้ชีวิตโดยขาดคนนี้ไป ผมจะเป็นอย่างไร
-----จบตอนที่4-----

[Junrai_Hyper™]

หง่ะ

มาที เล่นเอาน้ำตาไหลอะ

แงแง

[Tifa]

เย่ๆ จบบทแล้ว

ฟู่ ต่างคนก็มีปัญหา

แล้วก็ จะเป็นอย่างไรต่อ

[ranaways]

ได้อ่าน สองตอนเรยยยยยยยยย

เพราะว่าไม่ได้เข้ามานาน

อยากอ่านตอน ต่อไปแล้วอ่ะ

[Tifa]

อย่าลืมมาอัพเรื่องนี้ด้วยนะคร้าบ มาดันไว้ก่อน