หัวข้อ: Three Couple of love:Special Features:Sweet Couple

[meawkung02]

จากทั้ง 3 คู่...คู่ของปอ ทำไมต้องเศร้าสุดอยู่คนเดียวด้วยอ่า...


ตั้งแต่ ภาค 1 แระอ่า...งิงิ

[Pomeranian]

couple พี่เชียร์นี่น่าอิจฉาจังอะคับ ตั้งแต่ Season 1 แล้ว 

แต่ที่ยังสงสัยคือพี่ jojoe คือคนไหนคร้าบบบบ  (ไม่บอกแน่เลยใช่มะคับ ผมเข้าใจคับ เรื่องส่วนตัวนี่นา เป็นผมก็คงไม่บอก  )

[jojoe]

ตอนที่ 5
คู่ที่1
“เอาการบ้านมาวางไว้ที่หน้าโต๊ะ” เสียงของอาจารย์ภาษาอังกฤษจอมดุ ทำให้ทุกคนในห้องต้องรีบเอาสมุดการบ้านมาวางไว้ที่หน้าโต๊ะ เพราะถ้าโต๊ะไหนไม่มีสมุดวางไว้ ผลที่จะได้รับคือรอยแดงๆจากไม้เรียว ทั้งบนฝ่ามือหรือแก้มก้น
เวรแล้ว ผมลืมเอาสมุดมา ไปลืมไว้ที่ไหนเนี้ย มั่นใจแล้วนะว่าเอามาด้วยแท้ๆ
“เฮ้ ไม่ได้เอาสมุดมาใช่ไหม” ศัตรูตัวฉกาจถามผม เมื่อเห็นผมค้นหาข้าวของในกระเป๋า
“มึงชะตาขาดแน่ๆ” มันพูดล้อเลียน ทำเอาผมหัวเสียไปใหญ่
“อ๊ะ มึงเอาสมุดอะไรก็ได้ไปวางก่อนเถอะ อาจารย์เขาไม่ตรวจของแกหรอก คงไม่นึกว่าเด็กเรียนดีอย่างแก จะลืมเอาสมุดมา” โจพูดกับผม ไม่รู้ว่ามันพูดแบบนี้ต้องการช่วยผมหรือเปล่า
“เรายอมโดนตีดีกว่าเชื่อคำพูดของนาย” ว่าแล้วผมก็นั่งกอดอก โดยไม่มีอะไรวางอยู่บนโต๊ะ
“ดื้อด้าน” มันบ่นเบาๆแต่ผมได้ยิน
แล้วมันก็เอาสมุดของมันมาวางไว้ที่โต๊ะของผมแทน
“กูไม่อยากเห็นคนอย่างมึงโดนตี มันสมเพช”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมโจถึงทำแบบนี้ เขาหวังดี แต่การกระทำและคำพูดมันเหมือนดูถูกผมมากกว่า
ผมขว้างสมุดนั้นกลับไปที่โต๊ะของโจ “เรายอมโดนตี” ผมพูดเสร็จก็หันไปนั่งกอดอก
แล้วอาจารย์ที่กำลังตรวจงานตามโต๊ะนักเรียน กำลังเดินมาทางผม
ผมตื้นเต้นเล็กน้อย เพราะไม่เคยลืมหนังสือ หรือสมุดงานมาส่งเลยซักครั้ง
นึกภาพไม่ออกว่าตัวเองจะถูกตี
แล้วอาจารย์ก็เดินมาถึง ผมเงยหน้ามองอาจารย์ กำลังจะบอกกับอาจารย์ว่าทำสมุดงานหายไป
“ขอโทษนะครับอาจารย์ “ เสียงที่ผมคุ้นเคยเอ่ยดังขึ้นมา
ทุกคนในห้องหันไปมองพร้อมกัน รวมถึงผมด้วยที่หันไปมองพร้อมรอยยิ้ม
“ผมเอาสมุดมาให้น้อง ธนากร พอดีน้องเค้าทำตกไว้” พี่หมีบอกกับอาจารย์ พร้อมโชว์สมุดเจ้าปัญหาเล่มนั้น
“วีด...วิ้ว...” แล้วเพื่อนๆในห้องก็ส่งเสียงล้อผม เพราะทุกคนรู้ว่าผมกับพี่หมีกิ๊กกันอยู่
ผมเดินไปหาพี่หมีที่หน้าห้อง “ไปเก็บมาจากไหน”
ผมจำได้ว่าตอนเช้าก็เอามาด้วย แล้วมันไปอยู่ที่พี่หมีได้ไง
“พี่เห็นว่ามันว่างอยู่ที่โรงอาหารตอนเช้า เห็นว่าเป็นชื่อโจ้เลยรีบเอามาให้”
แล้วผมก็นึกตาม เมื่อเช้าก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมนั่งกินข้าวกับพวกไอ้ปอและเชียร์ อ๊ะ!ใช่แล้ว
แล้วผมก็หันไปหาไอ้เชียร์ทันที เมื่อเช้ามันลอกการบ้านผมนี้หว่า แล้วไม่เก็บเข้ากระเป๋าให้เรียบร้อยว่ะ
เชียร์ยิ้มเจือนๆเหมือนสำนึกผิด
“ขอบคุณนะครับ พี่หมีที่อุตส่าห์เอามาให้ ผมเกือบโดนตีแล้ว”
“งั้นไปกินข้าวกับพี่ตอนเที่ยงเป็นการตอบแทนแล้วกัน” พี่หมียิ้มพร้อมส่งตาหวาน
ผมเอาแต่เขินเลยไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับ แล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
เพื่อนๆยังคงส่งเสียงล้อผมต่อไป จนอาจารย์ต้องปรามให้หยุดเพื่อจะได้สอนต่อ
มีเพียงแต่โจเท่านั้นที่นั่งหน้าบึงเมื่อไม่ได้เห็นผมโดนตี
“มั่นไส้ว่ะ” มันบ่นพึมพำ แต่ผมก็ได้ยิน
ตอนนี้ผมรู้สึกดีใจที่ทำให้โจแค้นผม
เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยง ผมมัวแต่ตื่นเต้นนั่งมองนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาที่ผมจะเจอกับพี่หมีสักที
“ก่อนจะปล่อยไปกินข้าว อาจารย์ให้บัดดี้ช่วยกันทำงานให้เสร็จ คู่ไหนทำไม่เสร็จไม่ต้องไปกินข้าว”
คำพูดเด็ดขาดของอาจารย์ทำเอาทั้งห้องรีบกระตือรื้อร้นทำงานให้เสร็จ
ผมเองก็ตั้งใจทำงานจะได้รีบไปเจอพี่หมี แต่คนข้างๆผมกลับนั่งหัวเราะ
“ไม่ค่อยหิวข้าวเที่ยงเลยว่ะ “ มันนั่งกระดิกเท้าเหล่ตามองมาที่ผม
“จะกวนอะไรเราอีกล่ะ” ผมถามมัน
“มันอยู่ที่นายว่าอยากไปกินข้าวกับแฟนหรือเปล่า” มันพูดจากวนๆ ผมไม่เข้าใจในความหมายของคำพูดของมัน
“ถ้าเราไม่ทำงาน นายก็อดไปเจอไอ้ประธารนักเรียนนั้น” มันพูดพร้อมมองตาผม
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องแกล้งผมตลอดเวลา
“นายพูดอย่างนี้ นายต้องการอะไร”
“ตอบมาก่อนมาซิว่าอยากไปเจอแฟนหรือเปล่า” มันถามผม
ผมขมวดคิ้ว มันกำลังเล่นเกมส์อะไรกับผมหรือเปล่า
“อยากซิ”
“งั้นเราจะทำงานให้เสร็จ ถ้านายสัญญาว่านายต้องทำตามที่เราต้องการ” โจพูดจบพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอ” ผมโมโหจ้องมองหน้ามัน ผมอยากต่อยมันจริงๆ แต่ผมรู้ว่าคงสู้แรงคนเถื่อนอย่างมันไม่ได้ เลยได้แต่ทำตาโต กำมือแน่น
โจไม่สนใจผม เขานั่งกอดอก ยกเท้าวางไว้บนโต๊ะ
เลยเวลาผักไปหลายนาที เพื่อนๆในห้องของผมทยอยออกไปจนหมด
เชียร์กับปอ นั่งรอผมหน้าห้อง พวกมันเองก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมยังไม่ออกมาจากห้อง
เชียร์เลยเดินมาหาผม “ทะเลาะอะไรกันอีก มึงจะไม่ไปแดกข้าวกันเหรอไง” มันด่าทั้งผมและโจ
“ทำเป็นผัวเมียทะเลาะกันไปได้ งี่เง่าชะมัด” มันยังบ่นไม่เลิก แทบพูดหมาๆอีก ใครไปเป็นผัวเป็นเมียกับไอ้บ้านั้นเล่า
ผมกระชากเชียร์มากริบที่ข้างหูของมัน เพราะไม่อยากให้ไอ้โจได้ยิน “มันบอกว่า ถ้ากูยอมทำตามที่มันต้องการมันจะยอมทำงานให้เสร็จ”
“มึงก็ตกลงมันไปเถอะ แล้วมันจะให้ทำอะไรก็ค่อยๆปัดมันไปทีหลัง เดี๋ยวพวกกูช่วย”
ที่จริงก็ไม่อยากทำตามที่ไอ้เชียร์พูดหรอก เพราะถ้าผมไม่ทำตามที่มันต้องการ มันจะไม่ต่อยผมเหรอก
แต่เวลาผ่านไปมากแล้ว พี่หมีคงรอผมอยู่แน่ๆ
“ตกลงเราจะทำตามที่นายต้องการ” ผมพูดพร้อมมองโจที่ยิ้มเหมื่อนว่าตนชนะจากการเล่นเกมส์คราวนี้
.................................
ผมรีบวิ่งมาที่โรงอาหาร เหลืออีกแค่10 นาทีก็จะหมดเวลาพักแล้ว
ผมมองหาพี่หมีทั่วโรงอาหารแต่ก็ไม่เจอ
สงสัยเค้าคงไม่รอผมแล้ว ผมอยากจะร้องไห้กลางโรงอาหารจริงๆ
แต่แล้วก็มีน้องคนหนึ่ง มาสะกิดที่หลังผม
ผมหันไปเจอเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก ผิวขาว พร้อมมีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง
“พี่โจ้ใช่มั้ยครับ พอดีพี่หมีฝากมาให้บอกว่า ต้องรีบไปประชุมคณะกรรมการนักเรียนด่วน เลยมากินข้าวเที่ยงด้วยไม่ได้”
ผมโล่งอก นึกว่าจะอดซะแล้ว
“ผมชื่อเจมส์นะครับ เป็นน้องเลียงพี่หมี ยินดีที่ได้รู้จักครับ” น้องคนนั้นทักทายผม
ผมนึกในใจว่าน่าตาดีทั้งพี่เลียงน้องเลี้ยงเลยเนอะ
“พี่หมีชอบเล่าให้ฟังว่าพี่โจ้เรียนเก่งมาก”
ยังคบกันไม่เท่าไหร่ แอบเล่าเรื่องให้คนอื่นฟังซะแล้ว
“ผมไปเข้าเรียนก่อนนะครับ” แล้วน้องเจมส์ก็วิ่งกลับห้องไป
ผมดีใจที่พี่หมีรู้สึกดีกับผม ดูเขาจะชอบผมมาก ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แต่ตลอดเวลามันบอกอย่างนั้นจริงๆ
แต่ก็ใจหายแว้บๆเมื่อนึกถึงคำสัญญาของผมที่ให้กับโจ
มันต้องการให้ผมทำอะไร?
******************************************************************************************************************************
จบไปแล้วคู่ที่ 1เดี๋ยวจะรีบเอาคู่ต่อไปมาลงให้นะครับ
ช่งนี้ขอลงแบบนี้ไปแล้วกันครับ ถ้าแต่งให้ครบสามคนแล้วค่อยเอามาลง คงรอกันนานแน่ๆ
เรื่องของโจ้ เอาเรื่องราวมาจากผมค่อนข้างเยอะเหมือนกัน
โจ้จะเน้นไปทางโรแมนติกมากกว่า
เชียร์ก็จะไปแนวกุ๊กกิ๊ก
ปอก็เศร้าน้ำตาแตก
เพราะอยากให้ได้ลิ้มรส ของความรัก3รูปแบบ มันคือจุดขายของเรื่องนี้
เดี๋ยวเอาคู่น้องเชียร์กับพี่เต๋ามาต่อให้นะครับ รอแป๊บ
(ที่มาช้าพอติดนิยายบางเรื่องในบอร์ดนี้อยู่5555 แก้ตัวไปเรื่อย)

[pongsj]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม คนโรแมนติก อิอิ

มาลง ทีละคนแบบนี้ก็คับ จะได้ไม่ใจขาดตายกันไปก่อน อิอิ

[Pomeranian]

ที่มาช้าพอติดนิยายบางเรื่องในบอร์ดนี้อยู่5555 แก้ตัวไปเรื่อย

[nartch]

มาต่อแล้ววววว หายไปนาน...คิดถึงสามหนุ่มสามมุมจังงงงง

[Tifa]

อ่านะ ยังไงปอก็น่าสงสารที่สุดเลย

ค่อยๆทยอยลงก็ได้ครับ

อย่ามัวอ่านนิยายคนอื่นจนลืมล่ะ อิอิ

[meawkung02]

งึมๆ...


มิน่าล่ะ คู่ของปอ ถึงเศร้าเหลือหลาย...น่าสงสารปอจังเยยอ่า...งิงิ

[Junrai_Hyper™]

วี้ดวิ้ววววว

เป็นกำลังใจให้ครับ

[snowblack]

เย้ๆมาอัพแล้ว 

[jojoe]

ตอนที่ 5 คู่ที่ 2
“ตัวตรง สายตามองไปที่ไม้คทา ค่อยๆยกมันขึ้น แล้วโยน” สิ้นเสียงของพี่หมิง ผมก็ทำตามพี่เขาทันที
ไม้คทาถูกโยนไปจากมือผม พี่หมิงบอกว่า พยายามให้ไม้นั้นตั้งตรง90องศากับพื้นดินเสมอ แม้เวลาเราโยมมันไปแล้วก็ตาม
แต่เอ๊ะ ทำไมมันเอียงๆ
“เฮ้ย!” คนแถวนั้นหลบไม้คทาผมกันยกใหญ่
แต่ไม้มันไม่ดันตกพื้น มีคนยื่นมือมารับไม่นั้นได้
“หนีมาซ้อมกันตรงนี้เหรอ ไม่คิดจะบอกกันเลยใช่ไหม” พี่เต๋าทำท่างอนนิดๆ พร้อมเดินถือไม้คทายื่นมาให้ผม
“พอดีพี่หมิงเค้าจะเอาไม้ไปคืนห้องกีฬา เลยแวะเอามาให้เชียร์ลองซ้อมดู” ผมแก้ตัวกับพี่เต๋า โดยเอาพี่หมิงมาอ้าง
“ไหนมึงบอกกับกูแล้วไงว่า จะไม่สนับสนุนเชียร์เป็นดรัมเมเยอร์” พี่เต๋าหันไปพูดกับพี่หมิง
“เอ้า!ทำไมพูดแบบนั้น พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเชียร์อยากเป็น” ผมรีบโวยวาย
“เชียร์มีหน้าที่ของตัวเองอยู่แล้วคือเลขาชมรมอนุรักษ์ จะเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมอีก”
“โอเค เชียร์สัญญาว่าจะทำหน้าที่เลขาอนุรักษ์ พร้อมกับจะเป็นดรัมเมเยอร์ด้วย” ผมพยายามเกลี้ยกล่อมพี่เต๋าให้เชื่อตามผม
“ทำไมไม่ให้น้องเชียร์เค้าลองดูก่อนเล่า กูเชื่อว่าเชียร์ต้องทำได้แน่” พี่หมิงเค้าข้างผม พยายามช่วยพูดอีกแรง
พี่เต๋าคงรู้สึกเหมือนโดนรุม เลยทำสีหน้าไม่พอใจ พร้อมพูดกับผม “อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ พี่บังคับเชียร์ไม่ได้อยู่แล้วนี้”
แล้วพี่เต๋าก็เดินไป ปล่อยให้ผมยืนทำหน้าเศร้าข้างพี่หมิง
“เต๋ามันคงห่วงเชียร์ ไม่อยากให้เชียร์ทำอะไรหลายอย่างมั้ง” พี่หมิงพยายามพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้น
แต่ผมกลับรู้สึกแย่เหมือนเดิม ปกติจะเป็นเชียร์ที่ชอบงอนพี่เต๋า แต่ครั้งนี้กลับกัน พอเห็นสีหน้าไม่พอใจของพี่เต๋า รู้สึกตัวเองทำผิดยังไงก็ไม่รู้ เวรกรรมมีจริงเหรอเนี้ย
“ให้พี่ช่วยพูดกับเต๋าดีไหม ซ้อมดรัมเมเยอร์มันไม่หนักหนาหรอก ตอนพี่เป็นดรัมเมเยอร์พี่ก็เป็นเลขาชมรมแบดมินตัน พี่ยังทำได้เลย “
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เชียร์พูดเองดีกว่า” ผมเองเกรงใจพี่เค้ามากกว่า รู้สึกพักหลังต้องให้พี่เขาช่วยตลอดเวลา
“อีกอย่าง เชียร์อาจจะไม่ได้เป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งก็ได้ คนสมัครตั้งหลายคน แต่ละคนเก่งๆทั้งนั้น เชียร์แค่อยากทำในสิ่งที่เชียร์หวังมาตลอดเท่านั้น” ผมพูดกับพี่หมิงก่อนจะยื่นไม้คทาคืนพี่เขา แล้วเดินไปตามหาผู้ชายขี้งอนที่ผมต้องตามตื้อ
………………………………………………………………..
ณ สวนเพาะปลูกของชมรมอนุรักษ์ พี่เต๋าทำหน้าที่รดน้ำต้นไม้ในสวนตามปกติ
ผมค่อยๆย่องเข้าไป ไม่ให้พี่เต๋ารู้ตัว พอถึงตัวได้แล้ว ผมก็จี้ที่เอวเข้าให้
“เฮ้ยๆๆๆๆ” ได้ผล พี่เต๋าบ้าจี้ตามผม แต่แล้วพี่เต๋าก็หันสายยางมาทางผม
“อ้า................” น้ำจากสายยางถูกฉีดมาเต็มตัวผมทันที
กลายเป็นว่าผมต้องมายืนตัวสั่น ตัวเปียกไปหมด พี่เต๋าได้แต่หัวเราะกลับสภาพลูกหมาเปียกน้ำของผม
“แกล้งชาวบ้านเค้าเจอกลับแล้วเป็นไง” พี่เต๋ายังไม่เลิกเยาะเย้ย พร้อมยืนผ้าขนหนูมาให้
ผมทำหน้าบึ้ง พร้อมค่อยๆเช็ดผม ที่เปียกน้ำจนไม่เป้นทรง
“มาเดียวเช็ดให้” พี่เต๋าคว้าผ้าแล้วเช็ดผมให้แทน
“หายงอนยัง” ผมถาม
“งอนอะไร ใครงอน” พี่เต๋าทำเสียงหน้าสงสัย
“ก็เห็นทำหน้าบึ้ง”
พี่เต๋าหยุดเช็ดผม ผมเลยหันไปมองพี่เต๋า
“พี่แค่ไม่อยากให้เชียร์ผิดหวัง ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง ไม่ใช่อยากเป็นแล้วได้เป็นเลย”
อย่างที่พี่หมิงบอกเลย พี่เค้าห่วงผมจริงๆ
ผมเลยสะบัดผม พร้อมค่อยๆถอดเสื้อออก
“เฮ้ย ทำอะไร เดี๋ยวมีคนมาเห็นหรอก” พี่เต๋าตกใจที่ผมอยู่ดีดีก็จะชีเปลือยซะงั้น
ตอนนี้เสื้อและกางเกงของผมถูกถอดออกจนหมด เหลือแต่กางเกงในตัวจิ๋วเท่านั้น
“คิดว่ารูปร่างของเชียร์เป็นไง” ผมถามพี่เต๋าที่ทำหน้างงกับการกระทำของผม
“ก็ถือว่าหุ่นดี มีกล้ามแขน กล้ามท้อง ผิวขาวเนียน” พี่เต๋าพูดพร้อมพิจารณาร่างกายของผม
“แล้วหน้าตาของเชียร์หละ” ผมถามอีก
“ก็ จมูกโด่ง ปากเรียวอมชมพู ผิวหน้าใส คิ้วเข้ม”
ผมได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มนิดๆ พร้อมเดินเข้าไปใกล้พี่เต๋า
“เชื่อไหม ว่าแต่ก่อน เชียร์เป็นคนละคน”
“หมายความว่าไง” พี่เต๋าทำหน้างง
“ตอนนี้เชียร์น้ำหนัก55  เมื่อ2ปีที่แล้วเชียร์น้ำหนักเกือบ80 หน้าที่ดูเรียบเนียน แต่ก่อนมีแต่สิวเต็มไปหมด กล้ามท้องแต่ก่อนก็เป็นพุงที่ยืนออกมาจนใส่กางเกงแทบไม่ได้ “
ผมบรรยายภาพสมัยก่อนของผม ดูพี่เต๋าอึ้งไปเหมือนกัน
“เด็กคนหนึ่งที่เจียมตัวเอง รู้ว่าตัวเองไม่เคยมีอะไรดีไปสักอย่าง ไม่ใครอยากคบ ไม่มีใครอยากรู้จัก แต่พอมาวันหนึ่ง เด็กคนนั้นเรียนรู้ที่จะทำตัวเองให้มีคุณค่า เขาเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ทุกคนยอมรับ เพื่อให้ทุกคนมองเขาว่าเขาคือคนที่สมบูรณ์แบบ”
ผมเดินไปทางพี่เต๋า พร้อมจับมือของเค้ามาทางที่หน้าอกด้านซ้าย
“แต่สิ่งหนึ่งที่เด็กคนนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง คือ หัวใจที่ยังโหยหาใครสักคน ใครที่จะคอยดูคุณค่าของเขาที่เขาพยายามเปลี่ยนแปลง มันจะไม่มีคุณค่าเลยถ้าคนที่เด็กคนนั้นโหยหา ไม่เห็นคุณค่าของเขาที่จะพยายามเปลี่ยนแปลง”
“ถึงแม้เชียร์จะไม่ได้เป็นดรัมเมเยอร์ เชียร์ก็มีคุณค่ากับพี่เสมอ” พี่เต๋าพูดจบก็ค่อยๆจูบผม
ผมดีใจที่พี่เค้าเข้าใจผม
ไม่ใช่เข้าใจว่าผมอยากเป็นดรัมเมเยอร์เพราะอะไร แต่เข้าใจว่าผมต้องการใครมากที่สุดในตอนนี้
-----จบคู่ที่2------

[iamhappywood]

แอบงอนพี่หมีด้วย

แต่ชอบพี่เต๋า อิอิ

มาต่อเร็วๆ นะครับ

[pickki_a]

หนุกดีคับ
 

[Tifa]

หวานกันได้หวานกันดี ชิชะ

รอน้ำตาซึมกับปอดีกว่า อิอิ

[โมกข์มีนา]

หายไปนานเลยนะครับเนี่ย

เข้ามาดันก่อน เดี๋ยวจะมาอ่านนะ

[ranaways]

 

มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว

[pongsj]

คู่นี้ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกโคตร

[Junrai_Hyper™]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด

หวานซะ

[nOn†ღ]

สงสัยคู่สามจะเศร้าหนักกว่าเดิม 

มารอคู่สาม 

[jobisuka]

เย่ ๆ มาต่อแล้ว ดีจัง
 เตรียมเศร้า รอคู่สามเลยดีกว่า เหอ ๆ

[meawkung02]

ห่วง หวง กันจิงๆนะค้าบบ...คู่นี้ อิอิ

[snowblack]

เชียร์ก็ช่างกล้าเน๊าะ 

[BuzZenitH]

เพิ่งจะได้กลับเข้ามาอ่านหลังจากห่างไปนาน....

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย  ....ทำไมตอนเป็นเด็กมัธยมมนถึงได้......
แอบอิจฉา....

 
มาต่อตอนไปเร็วๆนะ....ขอแบบนานๆแต่ยาวๆนะ

[EaK_kung^^]

  ยังอ่านไม่ทันเลย แต่ขอมาดันก่อน อิอิ

ชอบคนแต่งจัง เก่งมั๊กๆ อ่านที น่าติดตาม

แล้วรีบมาลงนะคร้าบ

[KevinKung]

มาต่อเร็ว ๆ ๆ ๆ ๆ ใจจะขาดแย้ว

[jojoe]

ตอนที่ 5 คู่ที่3
หลังจากเรียนเสร็จในตอนเย็น ผมจะมีซ้อมเล่นดนตรีกับเพื่อนๆ แน่นอนมีบิ๊กเข้าร่วมซ้อมด้วย
แม้บิ๊กจะไม่ได้อยู่วงเดียวกับผม แต่เนื่องจากนักร้องวงของเราลาออกไปสมัครเข้าชมรมอื่น ผมจึงดึงบิ๊กเข้าร่วมซ้อมด้วย
งานแรกที่วงเราได้เล่น ก็คืองานวันปฐมนิเทศที่เพิ่งผ่านมา  ผลตอบรับถือว่าดีมาก มีคนรู้จักพวกเราเยอะขึ้น และคาดว่างานต่อๆไปของโรงเรียนเราคงจะได้ไปเล่นอีก
ดังนั้น พวกเราจึงซ้อมดนตรีกัน วันจันทร์ พุธ ศุกร์ หลังเลิกเรียน และเสาร์อาทิตย์ในช่วงบ่าย
วงของเราประกอบด้วย ผมมือกีต้าร์ ไอ้โต้งมือเบส ไอ้อาทร์มือคีย์บอร์ด ไอ้ติ่งมือกลอง และบิ๊กร้องนำ
พอซ้อมเสร็จเราก็กลับมายังที่หอ
“ไปนอนแล้ว ฝันดีระ” บิ๊กยิ้มหวานพร้อมเดินกลับไปที่ห้อง
ผมรีบคว้าตัวบิ๊กไว้ทันที “เออ คือ...” ผมไม่ค่อยชอบที่เราต้องแยกกันอยู่ เพราะเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันเหลือน้อยเต็มที่
“มีอะไร ทำท่าแปลกๆ” บิ๊กคงสงสัยที่ผมจับบิ๊กไว้อย่างนั้นโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
“แบบว่า...” ผมก็ยังพูดไม่ออก ได้แต่จ้องหน้าบิ๊ก
บิ๊กเห้นผมอย่างนั้นแล้วก็หัวเราะ พร้อมค่อยๆยื่นหน้ามาจุ๊บที่ปากของผม
“ต้องการแบบนี้ใช่ไหม” บิ๊กถาม ผมส่ายหัว
บิ๊กขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าผมจะมาไม้ไหน
“วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ใช่ป่ะ” ผมถามอย่างเขินๆ
“5555 ใช่อ่ะดิ ถามแปลกๆ” บิ๊กหัวเราะผมใหญ่
“แสดงว่าคืนนี้ก็นอนดึกได้ อืมม ใช่ป่ะ” ผมเริ่มอมยิ้ม
“ที่แท้ก็เรื่องนี้ คืนนี้เราเหนื่อยไม่มีแรงให้ปอปล้ำหรอก” บิ๊กเอามือมาโอบผม
“เราไม่ได้คิดเรื่องนั้นสักหน่อย เห็นเราเป็นคนแบบนั้นเหรอ” ผมแก้ตัว
“เดี๋ยวนี้งอแงจังเลย เออน่า พรุ่งนี้ไปซ้อมดนตรีแล้วพอซ้อมเสร็จ เราจะอยู่กับปอทั้งคืนเลย” บิ๊กพูดเสร็จก็หอมแก้มผม
“ไปนอนแล้ว เราง่วงมากเลย” แล้วผมก็ปล่อยบิ๊กเข้าห้องไป
ผมยืนถอนหายใจ ไม่ชอบเลยที่ต้องอยู่โดยไม่มีบิ๊ก
---------------------------------------------------------------
ผมสะดุ้งตื่นมากลางดึก รู้สึกหงุดหงิดยังไงชอบกล
พยายามจะหลับต่อก็หลับไม่ลง มัวแต่นึกถึงบิ๊ก นึกถึงเวลาที่บิ๊กต้องไปอยู่อังกฤษ
นึกถึงตัวเองที่ต้องอยู่คนเดียว ยังไงผมก็ทำใจไม่ได้
ผมลุกจากเตียง เดินตรงไปที่ห้องของบิ๊ก
ผมค่อยเปิดประตู เพราะกลัวเพื่อนๆของบิ๊กจะตื่น ผมย่องเดินไปที่เตียงของบิ๊ก
ผมแปลกใจ บิ๊กไม่ได้อยู่ที่เตียง
บิ๊กหายไปไหน?
ผมเดินออกมากจากห้องของบิ๊ก นึกสงสัยว่าบิ๊กตื่นมากลางดึกแล้วหายไปไหน
“ทำไมต้องมาหาด้วย บอกแล้วไงว่าหยุดติดต่อกันสักพักก่อน” เสียงคุ้นๆ ผมเลยเดินไปตามเสียงนั้น
“เมื่อไหร่เกมส์มันจะจบสักที ผมทนไม่ไหวแล้วนะ” อีกเสียงนั้นก็คุ้นๆเหมือนกัน
“เอาเป็นว่าหลังกีฬาสี ทุกอย่างก็จบ แต่ตอนนี้อย่าติดต่อกันเลย ถ้ามีอะไรผมจะติดต่อไปเอง”
ผมใกล้จะเดินไปถึงที่ๆสองคนคุยกัน
แต่แล้วทุกอย่างก็เงียบ สองคนนั้นคงคุยกันจบแล้ว
ขณะที่ผมเดินไปที่นั้น ก็มีคนเดินมาปะทะผม
“บิ๊ก” ผมอุทานอย่างตกใจ
หนึ่งในสองคนที่พูดคุยกันเมื่อกี้คือบิ๊กนั้นเอง
-----จบคู่ที่3-----
จบตอนสักที ตอนนี้ไม่มีชื่อตอนนะครับ แบบว่าคิดไม่ทันอ่ะ
ฝากติดตามต่อไปนะครับ

[Tifa]

เง้อ ค้างคาใจ

ปอเศร้าอีกละ เสียใจๆ

[meawkung02]

อย่าบอกนะว่าเป็น มาสเตอร์เบิร์ด กับ บิ้ก น่ะ รวมหัวกันหลอก ปอ หรือป่าวเนี้ยย???


ปล.ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยอ่า...สงสารปกที่สุดเยยอ่า...งิงิ

[pongsj]

เกมส์อะไรยังไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nOn†ღ]

เกิดอะไรขึ้นกะปออีกละเนี่ย 

ใครเล่นเกมส์อะไรกัน