หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[whipcream]

สมเป็นบักเดี๋ยวแท้เนาะ..รู้ว่าเขาได้ยินที่ตัวแพล่ม..ก็ยังพาลได้โล่ห์ 555+

[Supermimt]

เห้อออออ ยังไงต่อะทีนี้

ปากหมาไปเต็มๆเลย บักเดี๋ยวเอ้ย

อุ่น เอ้ย ทำใจนะๆๆๆ 


  เริ่มดราม่าป่ะเนี่ย พี่อิ๊กกี้ ><

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ม่วนๆๆหลายเด้อน้องหล่า โอยอุ่นเอย เอาจั๋งได๋ลละน้อง เพิ่นเว้ามาจั่งสิเฮาต้องทำใจเด้อน้องหล่า

[eiky]

เห้อออออ ยังไงต่อะทีนี้

ปากหมาไปเต็มๆเลย บักเดี๋ยวเอ้ย

อุ่น เอ้ย ทำใจนะๆๆๆ 


  เริ่มดราม่าป่ะเนี่ย พี่อิ๊กกี้ ><

เข้ามาบอกว่า เรื่องนี้ บ่อมีมาม่าเด้อน้องหล่า มีแต่ไวไว ก๊ากกก
ไม่มีดอกค้าบดราม่า พี่อิ๊กเขียนดราม่ามะเป็นนิ แห่ๆๆๆ

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!!

จะให้ผมทำยังไงดีล่ะ ถามว่ารู้สึกอะไรไหมที่ไอ้บ้านั่นไม่มาวอแว มีนิดเดียวก็คงเป็นเพราะความเคยชินล่ะที่วันๆมันคอยมาวอแวแต่เกินกว่านั้นไม่มี มันหล่อนะผมยอมรับ สูงหุ่นดี แต่มันสามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั้นไหม ไม่นะ สำหรับผมผมไม่ได้อะไรมาก ผมชอบคนพูดจาเพราะไม่ใช่มันแน่นอน ผมไม่ชอบคนพูดไม่คิดจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ ผมถือว่าคำพูดที่มันหลุดออกจากปากไปแล้วมันแก้คืนลำบากอย่างที่พ่อผมเคยสอนไว้ ช่างมันเถอะครับ เพราะนับจากนี้ชีวิตของผมจะไม่มีไอ้บ้านั่นมาคอยวอแวอีกต่อไปแล้ว ดีใจจัง
   “อ่านหนังสือไปฮอดไสแล้วล่ะอุ่น โรงเรียนโตสอบยามได๋” พอเลิกเรียนผมก็โทรศัพท์คุยกับปูและฝ้ายล่ะครับ นับจากที่เราแยกกันจากการไปอบรมผมก็คุยด้วยตลอดเวลา ผมเล่าเรื่องไอ้บ้านั่นให้เธอฟังด้วยล่ะครับ ตอนแรกปูก็บอกให้หูหนักไว้เพราะไอ้นั่นมันอาจจะมีเหตุผลของมัน แต่ผมเชื่อฝ้ายเพราะฝ้ายบอกว่ามันคงอยากจะแค่แกล้งผมเล่นเท่านั้นซึ่งไม่อยากให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวเพราะคนที่เจ็บแน่นอนมันต้องเป็นผมไม่ใช่มัน
   “สอบเหรอ สอบไรอ่ะ” เออนั่นสินะเห็นเพื่อนๆในห้องคุยกันสอบๆ
   “อ้าว สอบกลางภาคเด้ โรงเรียนเฮาสอบมื้ออื่นเด้”
   “เหรอ แล้วปูอ่านจบยังอ่ะหนังสือ”
   “โอ๊ย อ่านบ่อทันดอก สอบกลางเทอมแล้วอีกสามอาทิตย์กะสอบปลายเทอม โรงเรียนเฮามีกีฬาสีก่อนสอบอีก โรงเรียนโตเด้”
   “อุ๊ย เว้าเร็วจัง เราฟังบ่อทันนะปู” ผมแซวเธอล่ะครับเพราะเล่นพุดไม่สนใจผมเลย เราหัวเราะกันแล้วก็วางสายไป
   “อุ่นๆ ไปวิ่งกับพ่อไหมลูก ที่สนามหน้าที่ว่าการ” พอผมเดินลงมาพ่อผมก็ชวนล่ะครับ อืมก็ดีนะดีกว่าอยู่เฉยๆไม่ค่อยได้ออกกำลังกายด้วยช่วงนี้ ผมก็ออกไปกับพ่อล่ะครับ พ่อขับรถไปจอดไว้ที่ว่าการซึ่งมันไม่ได้ไกลอะไรเลยจากบ้าน
   “อ้าวน้องอุ่น มาแล่นติ๊” เอ่อ พอผมแยกจากพ่อทำท่าจะวิ่งหน่อยก็เจอไอ้พี่คนนั้นล่ะครับ ชื่ออะไรจำไมได้แล้วอ่ะ
   “อ้อ ครับพี่ พี่ล่ะ” ผมถามเขากลับล่ะครับ แต่ดูท่ามันคงจะมาวิ่งนานแล้วเพราะตัวเปียกเชียว
   “อ้ายเพิ่งจะซ้อมบอลแล้วเลยมาแล่นเพิ่ม มื้ออื่นสิไปแข่งบอล ต้องฟิตเด้ซั่นสิแล่นบ่อออก” อ้อจำได้ล่ะไอ้พี่ตัวเหม็น แบงค์นี่เอง
   “อ้อครับ ไม่กลัวเหนื่อยเหรอพี่”
   “บ่อย้าน อ้ายตื่นเต้นเด้ สิไปนารี ผู้สาวหลาย อิอิ” อ่านะ หน้าตาแบบนี้สาวๆจะกรี๊ดไหมเนี่ย อาจจะกรี๊ดที่ตัวแกเหม็นนั่นล่ะมั้ง อิอิ
   “ยิ้มหยังนี่ สิเซียร์อ้ายบ่อ” อ้าวนะกูยิ้มผิดเหรอ คิดแล้วยิ้มอ่ะจะทำไม
   “ไรอ่ะพี่ ไม่เอาล่ะผมวิ่งก่อนนะ” ผมวิ่งหนีมันไปเลยครับ อ้าว เสือกวิ่งตามกูอีก อะไรเนี่ย
   “อุ่นๆ ได้ข่าวว่า เจ้ามักบักเดี๋ยวบ่อ” เอี๊ยดหยุดทันทีครับ
   “ไรพี่ มักอะไร มักใครเดี๋ยวไหนผมไม่รู้จักหรอกนะ” ผมหันไปทำตาเขียวใส่เขาครับ
   “บู้ย เฮ็ดตาเป็นตาย่านหลาย เห็นเขาเว้ากันเด้เลยมาถาม”
   “ไม่หรอกพี่” ผมหันหลังให้ครับทำท่าจะวิ่งต่อ
   “บ่อแม่นกะดีแล้วล่ะ อ้ายสิได้จีบ อิอิ” ผมหันอีกรอบครับ
   “เมื่อกี๊บอกชอบผู้หญิงนี่ ไรอ่ะ”
   “ผู้สาวกะมักอยู่ แต่ให้จีบน้องอุ่นกะสิเอา” เอ่อ ถามกูหน่อยสิ ได้โปรดถามกูหน่อยนะไอ้พี่แบงค์ว่ากูจะเอามึงมะไอ้นี่ เออนะชื่อพี่แบงค์ทำให้ผมนึกถึงไอ้แบงค์ที่ไปอบรมเลยนะ ไม่มีชื่ออื่นหรือไงนะเชยมาก
   “ผมมีแฟนแล้ว” ผมวิ่งหนีมันทันทีครับ ตอนแรกมันจะวิ่งตามล่ะแต่ผมวิ่งไปหาพ่อผมก่อน แลวผมก็พยักหน้าให้มันตามมา ตามมาเซ่มึงมาเล้ย อิอิ แหมนะคิดว่าจะแน่นี่ถ้าเป็นไอ้นั่น เอ้ย คิดขึ้นมาทำไมเนี่ย
   “อุ่น ทำไรอยู่อ่ะ ทำไมติดต่อยากจังเลย” พอกลับบ้านพอสเพื่อนผมที่โรงเรียนเก่าก็โทรศัพท์มาหาล่ะครับ มิสคอลห้าสาย
   “มันไม่ค่อยมีสัญญาณอ่ะพอส มีไรเหรอ”
   “หายไปนานมาก ติดต่อก็ยากนี่อุ่นรู้ไหมว่าไอ้โจ้น่ะมันควงคนใหม่แล้วนะ จำไอ้เซนห้องบีได้ป่ะ ไอ้นั่นล่ะ ที่จริงมันแอบคบกันตั้งแต่อุ่นยังไม่ย้ายไปนะ ตอนนี้ออกหน้าออกตาเลยนะเปิดตัวให้ใครๆรู้เลยนะอุ่น” เอ่อ ผมอึ้งไปครับ ตัวชามันเป็นแบบนี้เองเหรอ ผมนิ่งอยู่นานมากจนพอสวางสายไปเอง ที่ผมวอทแอบไปหาแล้วไม่ตอบมันแบบนี้เองเหรอ อืม นี่มันอะไรกันนะ ผมไม่ผิดนะที่ผมย้ายตามพ่อมาเรียนที่นี่ และเขาก็คงไม่ผิดถ้าหากว่าระยะทางหลายร้อยกิโลมันจะแยกเราสองคนออกจากกัน แต่ว่าพอสบอกว่าเขาคบกับคนนั้นตั้งแต่ผมอยู่ที่โน่น แสดงว่าผมโดนเขาหลอกล่ะสินะ หรือว่าเพราะผมไม่ยอมให้มันเอามันเลยไม่พอใจเหรอ แค่นี้เหรอ อย่านะอุ่น อย่าร้องไห้นะ ไม่ได้นะเรื่องแค่นี้เอง ไม่ได้นะ ฮือๆ อารมณ์เสีย โว้ย
   “โจ้เหรอ ทำไรอยู่อ่ะ” ทนไม่ไหวครับ ขอด่ามันสักทีหน่อยเถอะไหนๆก็จะเลิกกันแล้วนี่
   “เอ่อ อุ่นเหรอ เป็นไงบ้างสบายดีไหม คิดถึงอุ่นจัง” พูดเพื่อ? อย่าพูดเลยถ้าไม่มีอะไรจะพูด คิดถึงกูทำไมเนี่ย ในเมื่อมึงมีคนใหม่ เลวจริงจังนะมึงไอ้เชี่ย และดูมันทำน้ำเสียงเรียบปกตินะไม่รู้สึกละอายอะไรบ้างหรือไงนะ คนหน้าหนาหน้าทน ไอ้เลวเอ้ย
   “ขอบใจนะที่ยังคิดถึงอุ่นอยู่ แล้วโจ้อยู่ไหนล่ะ”
   “อ้อ โจ้มาดูหนังกับเพื่อน””ที่ชื่อเซนน่ะเหรอ” ผมดักคอมันไปครับไม่คิดจะพูดแบบนี้นะแต่มันห้ามไม่ได้เลย
   “อุ่น” “โจ้” มันเรียกชื่อผม ผมก็เรียกชื่อมันครับ เพราะตอนนี้ในใจผมมันรู้สึกแปลกๆตอนแรกว่าจะด่าแต่คิดไปคิดมาการด่ามันไม่ใช่ทางออก ในเมื่อเขาเปลี่ยนไปเขาคงมีเหตุผลของเขาล่ะ ตัวเราเองล่ะที่ไม่เปลี่ยนแล้วจะทนอยู่เพื่ออะไรวะ คนมันไม่มีใจมันหมดแล้วเราจะพูดอะไรล่ะ คำว่าอะไรมันถึงจะกลับคืนมา
   “ยังรักอุ่นอยู่ไหมโจ้” โอ๊ยนะถามทำไมเนี่ย คำถามโง่เง่าเต่าตุ่นมาก มันก็ต้องตอบว่ารักสินะเพื่อจะเอาใจเราน่ะ
   “ถ้าจะบอกตรงๆอุ่นจะรับได้ไหม” เอ่อ แง่ว ทำไมไม่พูดตามที่กูคิด อ่า ไม่เอานะอย่าพูดนะ
   “เราไม่รักอุ่นแล้ว เรามีคนใหม่แล้ว” มัวแต่คิดไม่ทันพูดมันเลยชิงพูดก่อนครับ แอ่ก เหมือนคนตกจากที่สูงเลยอ่ะ มันหวิวเสียจนผมขนลุกไปหมดเลยนะ วางสายทันที ไม่ได้หนีนะแต่ผมทนไม่ได้ รับไม่ได้อ่ะ ไม่ได้รักกูแล้วแล้วทำไมมึงเพิ่งมาบอก ให้กูบอกใครต่อใครว่ากูมีแฟนแล้ว เผื่อคนพวกนั้นจะเป็นคนที่ใช่กว่ามึง แว้กก คิดไรเนี่ยกู
   “อ่า ไม่จริงนะ” ไม่จริงอะไรล่ะอุรดิศ อะไรล่ะที่ไม่จริง ไม่จริงที่มันไม่ได้รักแล้วน่ะเหรอหรือว่าไม่จริงกับสิ่งที่มันพูดเมื่อกี๊ โว้ย ไหนเบอร์มันลบๆๆ ลบให้หมด ไอ้เชี่ย ไอ้เลว หลอกกูเพื่อ ให้กูวาดหวังเอาไว้ทำไม บอกว่ารัก รักเตี่ยมึงสิควายเอ้ย ฮือๆ ไม่ร้องๆ เข้มแข็งๆ แล้วน้ำที่ไหลจากตานี่อะไรอ่ะ อะไรอ่ะอุรดิศ เป็นอะไรไป สรุปผมนอนร้องไห้ทั้งคืนเลยอ่ะ อายจัง ตื่นมาตาบวมเลย นี่ต้องไปโรงเรียนด้วยนะ โว้ย ทำไงดีอ่ะ
   “ว้าย ไปเฮ็ดหยังมาคะคุณอุ่น ตาคือบวมแนวนั้น” นั่นไงครับพี่ต้อยทักก่อนใครผมรีบทำเสียงจุ๊ๆให้แกเงียบเสียงหน่อยเดี๋ยวพ่อถามจะยุ่งเอา
   “ร้องไห้อ่ะ เดี๋ยวกลับจากโรงเรียนมาเล่าให้ฟังนะ อย่าบอกพ่อล่ะ” คือปกติผมก็จะเล่าอะไรหลายอย่างให้พี่ต้อยฟังนะครับเพราะรู้ว่าแกคงไม่ไปพูดต่อเว้นเสียเรื่องที่มันหนักมากๆพี่ต้อยก็จะบอกพ่อ นอกนั้นก็จะเก็บอยู่ ผมรีบออกจากบ้านครับ รีบเดินไปโรงเรียนเพราะเดี๋ยวสายอีกไม่อยากไปสายแล้ว พอเดินไปได้หน่อยก็ได้ยินเสียงรถเครื่อง ให้ตายเถอะเสียงมันคุ้นหูมากๆครับ อ่า ไอ้บ้านั่นจริงๆด้วยมันใส่ชุดนักกีฬาเหมือนจะไปแข่งล่ะครับ มันไปจอดด้านหน้าของผมไม่กี่ก้าว ผมหยุดกึกลง ไม่ได้นะจะให้มันเห็นหน้าแบบนี้ไมได้เดี๋ยวมันเอาไปล้ออีก และก็อย่าหวังว่าจะชวนกูไปโรงเรียนด้วย คนอย่างอุรดิศโง่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น จำไว้
   “อ้าว” เอ่อ ทำไมร้องอ้าวล่ะอุรดิศ ไอ้บ้านั่นมันออกรถไปแล้วครับ แล้วคาดหวังอะไรเนี่ย จิ๊ ใจดำจัง เออวะเดินก็ได้
   “มาสายอีกแล้วนะอุรดิศ จำวันผิดอีกหรือเปล่าเราน่ะ” เอ่อ บทสรุปของคนขาสั้นก็นะ จะให้วิ่งยังไงมันก็ไม่ทันอ่ะ อาจารย์คนเดิมแกแซวครับ ผมก็ก้มหน้าตามประสา
   “ท่าจะวิ่งมาเหนื่อยล่ะสินะแก้มแดงเลยนะเรา” ยังอีก ยังไม่ยอมหยุด จารย์อ่ะจะแซวทำไมเนี่ยเสียงหัวเราะดังแว่วอยู่ข้างๆ ไอ้พวกนี้ก็จะหัวเราะกูทำไมเนี่ย
   “เอาเถอะๆ วันนี้ครูจะพานักเรียนไปแข่งบอล ครูไม่ทำโทษเธอก็แล้วกัน ไหนไม่อยากอวยพรให้ครูหน่อยเหรออุรดิศ” อ้าวนะ ทำไมต้องเป็นกูด้วยเนี่ย
   “เอ่อ ครับ ขอให้อาจารย์เตะบอลเก่งๆนะครับ” พูดจบ แต่เรื่องไม่จบเพราะเสียงหัวเราะดังครืนขึ้นล่ะครับ กูพูดอะไรผิดเหรอวะ
   “ฮ่าๆ ครูพานักเรียนไปนะอุรดิศ ครูไม่ได้ไปเตะเอง” อ่า จารย์อ่ะ ไรเนี่ย
   “อ้อๆ ครับๆ ขอให้นักเรียนที่อาจารย์พาไปเตะบอลได้แล้ว” พอเถอะอุรดิศ ไม่ไหวจะเคลียร์ พอตื่นเต้นหรืออายเป็นงี้ทุกที อาจารย์แกหัวเราะหน้าแดงครับ คนที่มาสายแล้วไม่สำเหนียกตัวเองคนอื่นๆนะไม่ใช่ผมพวกนี้ก็หัวเราะชอบใจ กูสิ มองดูกูบ้างอะไรบ้าง อายจะตายอยู่แล้วเนี่ย
   “ฮ่าๆ ครูชอบเธอจริงๆนะ วันหลังมาสายอีกนะครูจะรอ” เอ่อ นี่คือคำอวยพรหรือเปล่าเนี่ย
   “ขอบคุณครับ” อ้าวกู ยกมือไหว้ด้วยนะ ก็ตอนนั้นคิดว่าอาจารย์ให้พรอ่ะ โอ๊ย เริ่มวันด้วยเสียงหัวเราะของคนอื่นนี่นะมันแย่จริงๆ
   “พวกนั้นเขาหัวขวนหยังอุ่น” พอเลิกแถวอาจารย์ปล่อยผมคนเดียวเลยครับ เห็นไหมว่าผมน่ะมีอะไรดี อิอิ ผมรีบวิ่งมาหาจอยที่ยืนรออยู่หน้าแท็งค์น้ำล่ะครับ
   “ไม่รู้อ่ะ แล้วเล็กอ่ะ” ผมเสแสร้งไปครับใครล่ะจะไปบอกว่าวกมันหัวเราะกูนี่ล่ะ
   “มันไปซื้อน้ำ” “อ้าวเหรอ เราก็อยากกินโค้กเย็นๆอ่ะ” ผมร้องขึ้นครับแล้วเดินไประหว่างอาคารสี่มีม้านั่งและต้นไม้ร่มรื่น มนักเรียนนั่งอยู่หลายคนล่ะแต่จอยมันเดินไปกระแซะพวกเด็ก ม.ต้นออกครับ ร้ายจริงจัง
   “เล็กมันซื้อมาเผื่อแล้ว”
   “เออจอยสอบนี่โรงเรียนเราสอบเมื่อไหร่เหรอ” ผมนึกถึงคำของปูขึ้นมาล่ะครับ
   “อาทิตย์หน้าเด้ วันจันทร์เริ่มสอบ” อืมเนอะ
   “หา อะไรนะ วันไหนนะ อาทิตย์ไหน” ผมร้องขึ้นเสียงดังครับ ทุกคนเงียบหันมามอง เอ่อ คือผมไม่ได้จะทำตัวให้เด่นให้ดังด้วยวิธีอุบาทว์แบบนี้นะครับแต่มันตกใจจริงๆ
   “อิอิ อีหยังอ่ะอุ่น อาทิตย์หน้าเด้ อย่าบอกเด้อว่าบ่อมีไผบอก แต่บ่อแม่นดอกเขาบอกแล้วเด้อุ่นล่ะบ่อเบิ่งเอง” เอ่อ กูรู้แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ วันนี้วันพุธ ตายๆ จะอ่านยังไงให้อ่านทันอ่ะพ่อแม่พี่น้อง โอ๊ย เกลียดที่สุดเลยนะการสอบเนี่ย ทำไมเรียนแล้วต้องสอบด้วยนะ มีโรงเรียนไหนไหมเนี่ยที่เรียนแล้วไม่ต้องสอบจะย้ายออกวันนี้เลย ฮึ
   “อุ่นๆ อ้ายสิไปเตะบอลแล้วเด้ อวยพรให้อ้ายแน่ะ” เอ่อ ไอ้เล็กยังไม่ทันมาครับ ไอ้พี่แบงค์มันวิ่งมาจากไหนไม่รู้แล้วมายืนด้านหน้าผม กูอายนะ
   “อวยพรหยังอ้าย เป็นหยังให้อุ่นอวยพรให้หนูอวยพรได้บ่อ” จอยมันดอดขึ้นล่ะครับ
   “บ่อได้ๆ ให้น้องอุ่นผู้เดียว” เอ่อ แล้วมานั่งข้างกูเพื่อ ยิ้มอีกตะหากนะมึง
   “ทำไมอ่ะพี่ ผมไม่อวยพรพี่ก็เก่งอยู่แล้วนี่”
   “บ่อเอาๆ อยากให้อวยพรเด้ จะได้มีกำลังใจ” อ๊วก ดูมันทำหน้านะครับลิเกมากๆ
   “อืม ครับขอให้พี่เตะบอลชนะนะ” ผมพูดออกไปครับแล้วยิ้ม มันก็ยิ้มแล้ววิ่งหนีไปเลย ไอ้นี่ท่าจะบ้า
   “ยิ้มไรอ่ะจอย” ผมเห็นเธอยิ้มครับเลยถาม พอดีกับไอ้เล็กมันกลับมาพร้อมกับโค้กกระป๋อง ผมเลยเอาโค้กมาเปิดกินก่อนไม่รอคำตอบ
   “เสน่ห์แฮงอีหลีเด้เนี่ย” “หือ ไผ เฮาติ๊ เฮาฮู้โต อิอิ” เล็กมันพูดครับ
   “บ่อแม่นโตดอก เพิ่นนี่ดอก ผู้บ่าวแล่นมาขอให้อวยพร” “พรวดด” เอ่อ ผมบ้วนน้ำโค้กออกมาหมดเลยครับ
   “บ้าเหรอจอย เราเคยคุยกับพี่เขาอ่ะ” เสียงว้ายดังลั่นล่ะครับ
   “ป๊าดแม่นผู้ได๋คือกล้าแท้” ไอ้เล็กครับพูดแบบนี้ไมได้มีความหมายว่าให้ผมสบายใจขึ้นนะเพราะน้ำเสียงมันเหมือนจะปกป้องผม อาจจะคิดไปเองแต่ว่ามันสองคนหัวเราะสิครับ ไรอ่ะ
   “เออจอยเล็ก เย็นนี้ไปทำสุกี้กินบ้านเราป่ะ” อยู่ดีๆผมก็ชวนขึ้นล่ะครับไม่ได้คิดอะไรมากจุดประสงค์ก็เพื่อเปลี่ยนเรื่องล่ะครับ หนอยแน่สองคนนี่หัวเราะไม่ยอมหยุดเลยนะ เอาใหญ่ๆ
   “ไป” ตอบโดยไม่คิดคงจะเหมือนกูสินะ
   “อ้าวแล้วกลับค่ำๆจอยจะกลับไงอ่ะ” ผมก็เป็นคนดีนะเป็นห่วงสวัสดิภาพของเพื่อนส่วนไอ้เล็กไม่ได้สนใจมันหรอกครับเพราะมันมีรถเครื่อง แต่เอ๊ะให้มันไปส่งก็ได้นี่นาเนอะ เออนะกู
   “เดี๋ยวเฮาสิให้น้องไปรับ บักโจ้น่ะจำได้บ่อ” เอ่อ โจ้อีกแล้ว เกลียดจังเลยชื่อนี้
   “อ้าว เป็นหยังล่ะอุ่น คือเฮ็ดหน้าแนวนั้น” ผมคงทำหน้าตาแบบว่าแย่มากออกไปสินะจอยถึงได้ตกใจขนาดนี้
   “ไม่มีไร เดี๋ยวเย็นนี้เล่าให้ฟัง เลิกเรียนแล้วแวะไปบิ๊กซีกันนะ”
   “ไปหยังบิ๊กซี บ่อไปตลาดของหลายกว่าเด้ ถืกกว่าพร้อม” ไอ้เล็กมันเสนอล่ะครับ เออนะ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีแววฉลาดอยู่ในสายตา นั่นสิคงไม่มีใครโง่เหมือนผมนี่ จะว่าแบบนี้ใช่ไหมล่ะ ฮึ ผมคิดนะ ที่จริงตอนเข้าเรียนสองคนนั่นหมายถึงเพ็ญกับสาวสุชาติก็จะมาวอแวผมล่ะครับแต่จอยมันกันไว้ เอาไปเอามาเพ็ญกับจอยทะเลาะกันไปเลยอ่ะเพราะผมคนเดียวแท้ๆ เขาคบกันมาก่อนผมเสียอีกนะ ผมเองก็ไม่ได้สบายใจเลยนะ แต่นะพอเลิกเรียนรีบแจ้นออกมากันสามคนนั่งอัดรถไอ้เล็กกันจอยเป็นคนขับนะผมนั่งกลางไอ้เล็กนั่งท้าย
   “ตำรวจไม่จับเหรอ” ผมร้องขึ้นครับแต่ว่าไปนะเกือบทุกคันล่ะที่ซ้อนกันแบบนี้อันตรายมากๆ แต่ก็สนุกดีนะ อิอิ
   “โหของเยอะมากอ่ะจะกลับไงอ่ะทีนี้” พอเดินตลาดก็สนุกสนานเนื่องด้วยมันถูกล่ะครับผักนี่ได้แบบเป็นกระบุงกุ้งเอยปลาเอย แต่ของทะเลน่ะค่อนข้างแพงแต่เห็นไอ้เล็กบอกว่าในห้างแพงกว่า
   “แป๊บเดี๋ยวเฮาโทรบอกน้องเฮาไปส่ง” จอยมันบอกครับแล้วกดโทรศัพท์ไปหาน้องมัน
   “อูย ปวดเยี่ยวเด้ เร็วๆแนะ น้องโตสิมายามได๋นี่” อ้าวไอ้เล็กครับ เราออกมายืนรอตรงแยกหน้าเซเว่นล่ะครับ
   “โอ๊ยเนาะมาปวดหยังยามนี้ คั่นสิให้พวกโตไปก่อนเฮากะบ่อเคยไปเด้บ้านอุ่นน่ะ”
   “ซั่นโตมากับเฮา บักโจ้มันเคยเห็นอุ่นอยู่ตั้วคือสิจำได้ โทรบอกมันให้มารับอุ่นหม่องนี้ เร็วๆเยี่ยวสิแตก” อ้าวทิ้งกูว่างั้น ไอ้เล็กนี่มันยังไงนะทำไมไม่เข้าห้องน้ำก่อนออกมาจากโรงเรียนในตลาดก็มีห้องน้ำ อะไรของมันวะ สรุปให้ผมยืนรอน้องจอยคนเดียวหน้าเซเว่น เออนะเข้าใจทำ
   “อ้ายๆ ป่ะเร็วๆแนะผมฟ้าว” เสียงไอ้เด็กคนนั้นมันร้องเรียกล่ะครับ มันจอดรถแบบไม่ดับเครื่องรออยู่ผมจึงเดินไปก้าวขึ้นรถมัน
   “สิพากันเฮ็ดหยัง” หือ แปลว่าจะพากันทำหยังอ่ะเหรอ
   “อ้อ ทำสุกี้กินกันน่ะ” ผมตอบมันไปครับ
   “ฮ่วย คือบอกให้มาฮับอย่างเดียวบ่อซวนกินนำเดี๋ยวนี่” เหมือนมันบ่นเลยนะแต่ผมไม่ค่อยเข้าใจ ลมมันพัดด้วยล่ะ
   “อ้าวๆ บัดยามให้มาฮับนี่เว้าแจ๊ะๆเนาะบัดยามสิซวนกินล่ะเงียบ มิดอิ่มฉิ่ม” เออนะน้องคนนี้มันก็ตลกดีนะพูดคนเดียวก็เป็น
   “อ้ายๆ หูหนวกติ๊” “ไรอ่ะ ก็พี่นึกว่าเราพูดคนเดียว”
   “ป๊าด ฮ้องคอสิแตกปานนี้บ่อได้ยินติ๊” อ้าวกูจะรู้ไหมพูดอะไร อิ่มฉิ่มๆใครจะไปรู้วะไอ้นี่
   “ว่าไรนะ” “หวืย ตาซังเนาะ บ่อซวนผมกินนำติ๊สุกี้น่ะ” อ้อ มันอยากกินสุกี้ แล้วพูดอ้อมโลกทำไมเนี่ย
   “กินดิ กินได้” ผมบอกมันครับ ที่จริงก็ไม่ได้จะอะไรหรอกนะแค่อยากจะคุยกับเพื่อนสองคนนี้เรื่อง อ้าว ตายกูพลั้งปากไปแล้วอ่ะ
   “อ่า ไม่ดีกว่า” “ฮ่วย แม่นหยังอีก คนหลายใจแท้” เอ่อ มันชมผมอยู่เหรอ
   “เอ่อ” “บ่อฮู้ดอกซวนแล้วซวนเลยเด้อ บ่อสนใจ” โว้ย อะไรเนี่ยกูเผลอปากเข้าใจไหมเนี่ย สรุปคือไอ้เด็กคนนี้ ตอนแรกจะเรียกว่าไอ้เปี๊ยกนะแต่ แหะๆ มันตัวใหญ่กว่าผมอีกแน่ะเลยเรียกไอ้เด็กคนนี้แทน อิอิ มันก็ลงรถแล้วเดินตามผมเข้าไปในบ้านล่ะครับ จอยกับพี่ต้อยกำลังช่วยกันยกจานชามออกมาล่ะครับ
   “อ้าว บ่อเมือติ๊บักโจ้เข้ามาหยัง” จอยมันพูดครับผมไม่ได้พูดนะเออ
   “ฮ่วย อ้ายเพิ่นซวนมากินนำเด้อย่าสิมาไล่กันเด้อ” เอ่อกูสินะที่ชวน
   “มาๆหล่า มาเฮ็ดซ่อยกันสิได้กินไวไว เว้ามากะบ่อได้กินสุกี้โดนแล้วเด้ค่าเนาะคุณอุ่น คิดฮอดคือกัน มาเอื้อยสิเฮ็ดน้ำจิ้มสูตรเลียเล็บให้กิน” ไม่รู้ว่าพี่ต้อยเป็นคนเข้าคนง่ายหรือว่าเพราะว่าที่นี่คือที่ที่เขาพูดภาษาเดียวกัน แต่ดูแกมีความสุขมากเลยนะ พวกเราทั้งหมดก็ช่วยกันทำนั่นทำนี่ล่ะครับจนเสร็จก็มานั่งล้อมวงกัน พี่ต้อยก็คอยเป็นธุระให้แกนั่งกินบ้างเดินบ้างตามประสาแก คือบ้านผมไม่ได้ข่มคนที่บ้านนะครับไม่ได้มองว่าพี่ต้อยเป็นคนใช้ พ่อผมให้ความสำคัญมากกับเรื่องนี้ผมเองเลยสนิทกับพี่ต้อยในฐานะอะไรก็ไม่รู้ เพราะบางทีแกก็รั่วๆ อิอิ ไม่เกี่ยวกับผมนะ
   “อู๊ย แซ่บอีหลีเอื้อย แซ่บคั่ก” จอยมันร้องขึ้นล่ะครับ พวกเรานั่งกินอยู่สักพักพ่อก็กลับมา แนะนำเพื่อนใหม่คือจอยกับน้องของมันให้พ่อรู้จัก พ่อผมไม่กินด้วยครับเพราะจะออกไปวิ่ง ไม่รู้ฟิตอะไรมากมายพักนี้
   “อยากกินส้มตำเนอะ” ผมเปรยขึ้นล่ะครับคิดถึงส้มตำของป้าคนนั้น เอ่อ แม่ไอ้บ้านั่นล่ะครับ อร่อยมากนะขอบอกผมไม่เคยกินเลยนะส้มตำปลาร้ามันเหม็นแต่เห็นเพื่อนกินแล้วเลยลอง พอลองแล้วเอ่อ คือมันจะบอกยังไงดี ผมว่าไอ้ส้มตำไทยที่เราๆท่านๆกินกันน่ะมันยังไม่ถึงนะ ต้องใส่ปลาร้านี่ล่ะ คือมันแซ่บเวอร์
   “แม่นๆ อยากกินคือกัน” จอยสนับสนุนครับ เราเลยหันไปทำตาวิ้งๆใส่พี่ต้อย
   “ค่า สิไปซื้อให้ร้านเพิ่นอยู่ไสล่ะ สิเอาหยังแน่” พี่ต้อยแกรู้หน้าที่ครับ จอยเป็นคนบอกสถานที่ไปส่วนผมวิ่งขึ้นไปหยิบเงินให้พี่ต้อย ระหว่างนั้น
   “กินเบียร์ป่ะ” ผมชวนครับ
   “กินครับ” เอ่อ ไอ้โจ้มันตอบก่อนใคร แหมนะเด็กนี่ตัวแค่นี้มากินเบียร์นะ
   “กินได้ติ๊อุ่นพ่อบ่อว่าเหรอ” จอยมันถามครับ
   “ไม่ว่าหรอก แต่เด็กกินไม่ได้นะ” ผมหันไปบอกไอ้โจ้ครับ
   “อ้าว เป็นหยังล่ะ เด็กน้อยกะคนเด้อ้าย ผมโตใหญ่กว่าอ้ายเด้ล่ะ”
   “จิ๊ แล้วไง กินไม่ได้อ่ะ นั่งมองไปละกัน อิอิ” ผมหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ
   “ตาซังเนาะ บ่อเป็นหยังดอกน่า ผมกินน่อยเดียว”
   “บ่อได้ดอกบักโจ้ เดี๋ยวพ่อเฮาสิฆ่าเอา” จอยมันห้ามครับ
   “โอ๊ยเนาะ เคียดเด้” เรื่องของมึงดิ สรุปผมก็ไปแอบเอาเบียร์พ่อในตู้เย็นมาเปิดล่ะครับ ขอบอกพ่อผมน่ะกินเบียร์สิงห์เท่านั้นนะ ไม่รู้ว่ายี่ห้อไหนดีกว่ากันเอาวะไม่ได้กินนานพ่อคงไม่ว่าหรอก ผมเอาเบียร์มาให้เพื่อนๆกินครับเผื่อพี่ต้อยด้วยค่าปิดปาก ส่วนไอ้น้องโจ้มันนั่งทำหน้างออยู่
   “มาแล้วค่า เป็นตาแซบอีหลีเด้” พี่ต้อยกลับมาแล้วพร้อมส้มตำกับ เอ่อ อะไรเยอะแยะเนี่ยให้เงินไปสองร้อยเองนะ
   “ว้าย แกงฮวกหมกปลาดุก เพิ่นขายนำติเอื้อย” จอยมันร้องขึ้นล่ะครับแล้วเดินเอาถุงไปแกะใส่จาน
   “เพิ่นให้ซื่อๆนี่ล่ะ ไอ้เดี๋ยวเด้ล่ะตำน่ะสิแซบบ่อบู้ ซิมเบิ่งแน่” หือ อะไรนะ เหมือนได้ยินอะไรเดี๋ยวๆ ไม่ทันฟังครับ
   “ป๊าด มันกะลักตำบักหุ่งแซบปานนี้เนาะ บ่อแม่นสิแซบกว่าแม่มันตำพู้นบ่อเอื้อย ให้ล้ายหลาย” เสียงจอยกับพี่ต้อยคุยกันล่ะครับ พอเอาออกมาวางก็ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นเลยเพราะต่างคนต่างกิน สุกี้เกือบเป็นหมันแน่ะ อิอิ
   “ซิมหน่อยเดียวกะบ่อได้บ่ออ้าย” ไอ้น้องโจ้มันทำตาอ้อนวอนผมล่ะครับ
   “ชิมเบียร์? ยังไงอ่ะ” ผมยักคิ้วให้มันครับ
   “หวืย ตาซังเนาะซิมแนวนี้เด้” เอ่อ ผมได้แต่อ้าปากค้างครับมันมาฉวยเอาแก้วจากมือผมไปกรอกลงคอพรวดเดียวหมด เอ่อ อึ้งอ่ะ
   “ว้าย ซวดลวดหลายบักโจ้” จอยมันร้องขึ้นตีน้องมันทันทีครับ
   “ฮ่าๆ อยากคั่กน้อมึงบักห่านี่” ไอ้เล็กมันหัวเราะล่ะครับผมเองก็หัวเราะ เออนะมันบ้าดีนะ พอมันกรึ๊บเบียร์ไปแล้วก็เหมือนกันอยากกินอีกล่ะครับ
   “ไม่ได้นะแล้วใครจะไปส่งจอย” ผมเป็นห่วงสวัสดิภาพของเพื่อนล่ะครับ
   “เฮาขับเอง” อ้าวพูดแบนี้แสดงว่าอยากให้น้องกินว่างั้น เออๆ ตามสบาย
   “ว่าแต่สิเว้าเรื่องหยังให้ฟังเกาะอุ่น” จอยมันเตือนความจำครับไม่งั้นผมคงลืมไปเลย
   “อ้อ” ผมมองไปยังไอ้น้องโจ้ที่กำลังเพลิดเพลินกับเบียร์แก้วของกูนะนั่นได้ข่าว พอเห็นว่ามันไม่ได้สนใจเราผมก็เล่าให้เพื่อนฟังเบาๆล่ะครับ
   “อืม จั่งซี้ล่ะรายได๋รายนั้น ห่างกันแล้วมักจจะเปลี่ยนอย่าเสียใจเด้ออุ่น” จอยมันเหมือนจะปลอบล่ะครับ
   “แล้วเป็นหยัง เฮาบ่อเข้าใจว่ะ คนเฮามักกันห่างกันแน่บ่อได้ติ๊ เป็นหยังจั่งมีใหม่ บ่อมั่นคงเลย” เอ่อ ไอ้เล็กครับหน้าตามันดูจริงจังมากเลยนะ เออ กูเห็นด้วย
   “กะคนห่างกันมันกะมีแนวมายั่วให้ใจออกได้เด้ เฮาว่านะอุ่นอย่าไปสนใจเลย บางเทื่อเขาอาจจะเสียคนที่ดีที่สุดในชีวิตเขาไปแล้วกะได้” พูดถูกใจจังจอย ใช่กูนี่ล่ะสิ่งที่ดีแต่อาจจะไม่ที่สุดแต่ก็ดีอ่ะ ช่างมันเถอะไม่สนใจ ชีวิตต้องก้าวต่อไปกว่าเพื่อนๆจะกลับก็เกือบสามทุ่มล่ะครับ พ่อผมกลับมาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเรื่องเบียร์ โชคดีไปพ่อมานั่งกินสุกี้ด้วยแป๊บนึงก็ไปอาบน้ำส่วนผมอยู่ส่งเพื่อนๆก่อนแล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำบ้าง
   “พรุ่งนี้เจอกัน” ผมบอกเพื่อนทั้งสองไป
   “จ้า โอ๊ย เห็นบ่อบอกบ่อให้กินๆ เป็นจั่งได๋ล่ะบ่านนี่ พ่อเห็นสิบ่อหัวแตกซะบ่อมึงบักโจ้” จอยมันบ่นให้น้องชายมันล่ะครับท่าทางอ้อแอ้เต็มทีผมเองก็ยืนมองอยู่
   “ไหวบ่อล่ะ ให้มันมาซ้อนเฮากะได้” เล็กมันบอกล่ะครับ
   “ไหวๆ จับดีๆเด้อมึง” เพื่อนๆไปแล้ว ผมเองก็ยืนมองจนลับสายตา พอจะอาบน้ำก็หวนมาคิดถึงคำพูดของจอยมัน ถามว่ากับโจ้นั้นมันคือความรักไหมนะ ไม่รู้สิ ผมชอบเขานะมากด้วยแต่บางทีมันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก เพราะอะไรไม่รู้บางทีเวลาอยู่ที่โน่นผมเองก็ไม่ได้อะไรกับเขามาก เขาอยากไปไหนกับใครผมก็ไม่ว่าถึงว่าสินะมันถึงปันใจให้คนอื่นได้ตั้งแต่ที่คบกับผม เออๆ ช่างแม่งมันเถอะผมคงไม่ได้รักมันเท่าไหร่นักหรอกเพราะถ้ารักป่านนี้คงมาฟูมฟายเสียใจอยู่แน่ๆ
Written by eiky

Ps. มาวันหยุดนิ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ จุ๊บๆ

[pp4]

โจ้ใจร้าย ใจง่าย ใจทราม เชอะชิชะ ทำน้องอุ่นเสียใจ!!
นายเดี๋ยวชักจะหายไปจากชีวิตแล้วแฮะ 5555555
หนูอุ่นสู้ๆนะ อยู่กับเพื่อนก็สบายใจ สนุกสนานกันดี -3-
รอตอนต่อไปค่าาาา

[gupalz]

ว่าแล้วโจ้มันต้องนอกใจ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย เอาสู้ๆๆเด้อน้องอุ่นเอาใจซ่อยๆๆๆๆ

[CarToonMiZa]

บักโจ้ขอสักทีเหอะ

บวกเป็ด

[CanonDNattari]

ท่าดี (?) ทีเหลวนี่หว่าบักโจ้

[malula]

อ่านเมื่อไหร่ก็ยิ้มได้เมื่อนั้น สนุกกับภาษา และนิสัยของตัวละคร คนเขียนต้องเป็นคนอารมณ์ดีมาก ๆ
รักทางไกลไม่มั่นคงเอาซะเลย โจ้บอกตรง ๆ ก็ดีแล้ว ดีกว่าหลอกให้มีใจไปวัน ๆ

[Supermimt]

เข้ามาบอกว่า เรื่องนี้ บ่อมีมาม่าเด้อน้องหล่า มีแต่ไวไว ก๊ากกก
ไม่มีดอกค้าบดราม่า พี่อิ๊กเขียนดราม่ามะเป็นนิ แห่ๆๆๆ

ใสๆ ใช่ไหมคะพี่?

dit.. บักเดี๋ยวหายหัวไปไส?

อิโจ้  อิเอี้ย เลิกๆไปน่ะดีแล้ว
แต่โจ้ เด็กเปี๊ยกนิชักจะยังไง

รอต่อไป

[Homepage]

แอบอยากเชียร์ให้โจ้น้องจอยจีบอุ่นแฮะ 55555 เอ หรือว่าเรารู้สึกตงิด ๆ ไปเองหว่า
ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนเช้าเดี๋ยวไม่เรียกอุ่นขึ้นไปด้วย ., แล้วเดี๋ยวไปเตะบอล รร หญิง เหอๆ จะมีเรื่องตามมามั้ยนั่น
เข้าทำนอง "สามวันจากเกย์เป็นอื่น" แหะ 5555555
รออยู่ครับ มาต่อไว ๆ นะครับพี่อิ๊ก (:

[area71]

อ่านช่วงแรกเหมือนบักเดี๋ยวมาแอบมองหลังคาบ้านหนูอุ่นเลยอะ ^^

[ToffeE_PrincE]

จะรอดูว่าเดี๋ยวจะทนได้สักกี่น้ำ

 

[eiky]

แอบอยากเชียร์ให้โจ้น้องจอยจีบอุ่นแฮะ 55555 เอ หรือว่าเรารู้สึกตงิด ๆ ไปเองหว่า
ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนเช้าเดี๋ยวไม่เรียกอุ่นขึ้นไปด้วย ., แล้วเดี๋ยวไปเตะบอล รร หญิง เหอๆ จะมีเรื่องตามมามั้ยนั่น
เข้าทำนอง "สามวันจากเกย์เป็นอื่น" แหะ 5555555
รออยู่ครับ มาต่อไว ๆ นะครับพี่อิ๊ก (:

นารี แต่ก่อนเป็นหญิงล้วนคร้าบ แต่ตอนนี้เขาทำเป็นสหเพื่อเอามาฆ่ากับเบญฯ งงไหมเนี่ย เอ้า เด็ก อุบล อธิบายหน่อยเร้วว อิอิ

[~tai~]

555 อ่านเรื่องนี้แล้วมึนหลาย 
ขอคำศัพท์ท้ายบทจักกะนิด ไหมคะคุณ eiky 

[Ritsu]

แอบสิงอยู่ในเล้าได้สักพัก ในที่สุดก็ตัดสินใจสมัครเพื่อมาเม้นให้เรื่องนี้เลย อิอิ >//<
สนุกมากค่าา ชอบน้องอุ่น และหมั่นไส้บักเดี๋ยวมากๆ
ภาษาบ้านเกิดอ่านแล้วคุ้นเคย ได้อรรถรสมากๆ ฮ่าๆ
ปล. คุณอิ๊กกี้ เขียนชื่อโรงเรียนเราผิดนะคะ ต้องเป็น เบ็ญฯ เพราะเป็นโรงเรียน"เบ็ญจะมะ"ที่เขียนไม่เหมือน"เบญจม"ที่อื่นอ่ะค่ะ แต่ก่อนเป็นโรงเรียนชายล้วนประจำจังหวัดคู่กับนารีฯที่เป็นโรงเรียนหญิงล้วน ตอนนี้ก็เป็นสหทั้งสองโรงเรียน

[นิรนาม]

พึ่งเคยอ่านเรื่องนี้มักๆ

อ่านตอนนี้แล้วสงสารอุ้นเนอะ

มาต่อเร็วๆเด้อออ ^^

[yunjaelover]

อยากกินส้มตำฝีมือบักเดี๋ยว เขียนซะน้ำลายไหลเลย ตอนนี้เดี๋ยวมาแว่บๆ พอมาน้อยก็คิดถึงเน๊อะ

[oaw_eang]

ม่วนแม้ว่ะ พี่น้องเอ๋ย

[eiky]

You’re My BaBy!!

แม่งเห็นไอ้เชี่ยแบงค์วิ่งเข้าไปหามันก่อนจะขึ้นรถไปแข่งแล้วหมั่นไส้ว่ะ สัดเอ้ย ออกหน้าออกตาไปนะมึง แต่เอาเถอะไม่เกี่ยวกับกู เพราะกูกับมันไม่ได้รู้จักกันนี่ บอกตามตรงนะตอนนี้กูรู้สึกแปลกมากๆมันหวิวๆ ในใจมันหดหู่ยังไงไม่รู้ว่ะ มันแปลบๆในใจ กูเป็นเชี่ยไรวะเนี่ย
   “มึงเป็นหยังบักเดี๋ยว ไหวบ่อเฮ้ย” สัดเคนครับมันสะกิดผมตอนอยู่ในรถ เราก็นั่งกันไปในรถตู้ล่ะครับสองคันนักกีฬา ๑๖ คน อาจารย์สอง
   “หือ หน้าตากูโซปานนั้นติ๊” ผมถามมันครับ
   “แม่นแล้ว นั่งซึมคือไก่เหงาแท้ แม่นมึงเป็นหยัง”
   “ฮ่วยบ่อเป็นหยังดอก ฮอดไสแล้วนี่” ผมเปลี่ยนเรื่องครับ อย่ามาอยากรู้กับกูเลยว่าเรื่องอะไรเพราะกูเองก็จนปัญญาจะตอบตัวเองเหมือนกันว่ะว่าเรื่องอะไร มันเป็นภาวะขาดน้ำหรือเปล่าวะได้แต่ถอนหายใจคอแห้งๆยังไงไม่รู้
   “คึดฮอดเขาติ๊” สัดเคนครับแหมนะเสือกรู้ดีอีก อ้าวเชี่ยกูเนี่ยนะคิดถึงมัน
   “ส้นตีนติ๊ เว้าหยังบักเคน คิดฮอดไผกูนั่นบ่อสิคึดฮอดมัน บ่อมีทางเว้ย” ผมโวยวายออกไปล่ะครับ
   “ฮ่วยกูบ่อทันบอกเด้ว่ามึงคึดฮอดไผ กูว่าแล้ว อย่าบังคับใจเจ้าของหลายเด้อมึงเด้ล่ะสิเจ็บ” เชี่ยกูไม่อยากเถียงว่ะได้แต่ดันหัวมันแรงๆแล้วหันหน้าออกนอกกระจกรถ แล้วไอ้เชี่ยพวกนี้มันส่งเสียงแม่งอะไรดังมากมายวะเนี่ย กูหนวกหูเว้ย
   “ป๊าด โรงเรียนใหย่คั่กเนาะ” สัดเคนล่ะครับมันกับสัดไม้เหมือนไม่เคยมาเลยนะทั้งที่เคยมาแข่งแล้วหลายรอบผมว่าเบ็ญฯใหญ่กว่านี้นะกูยังไม่ตื่นเต้นเลย
   “แม่นๆ เบิ่งผู้สาวแน่ล่ะ บู๊ยผู้งามคั่ก”
   “ไสๆ สาวนั่นงามกว่า เป็นตาฮักหลาย นั่นๆแนมมาทางเฮาพร้อม กูหล่อยังวะบักไม้” เอากะมันสองตัวนี่ครับ ทุกครั้งที่มากูนะจะเป็นคนดี๊ด๊ากว่าใครแต่คราวนี้กูเฉยๆว่ะไม่รู้ทำไม
   “บักเดี๋ยวมึงบ่อสนบ่อขอเบอร์ๆ”
   “บ่อ สิขอกะขอโลดสูน่ะ” ผมพูดแล้วเดินไปหาโค้ชล่ะครับ
   “แปลกว่ะ มันเป็นหยังบักเคน” เสียงสัดไม้ถามล่ะครับ
   “มันกำลังสับสนทางเพศ” สัด กูหันขวับเลยนะแม่งเอ้ยลับหลังกูนี่กัดดีนะมึง ผมชี้หน้ามันครับ สัดเคนมันหลบหน้าทันทีแล้วจูงมือสัดไม้ไปหาสาวๆกลุ่มนั้น
   “วันนี้เล่นตามแผนก่อนนะ รอดูก่อนว่านารีฯเขามีแผนอะไร อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม” ก่อนลงสนามโค้ชก็มาติวล่ะครับ สรุปให้ฟังเลยก็แล้วนะว่าพวกกูชนะ หนึ่งศูนย์กูเองล่ะที่เตะเข้า พอเล่นบอลจิตใจมันก็ดีขึ้นนะเหมือนว่าจะลืมเรื่องที่มันมัวๆอยู่ในใจ แต่ครึ่งแรกกูแม่งเล่นไม่ออกเลยนะเตะก็เก้ๆกังๆ วิ่งก็ไม่ได้ดังใจแต่เอาไปเอามากูก็แยะแยะออกล่ะว่าอะไรควรทำตอนนี้หรือตอนไหน บอกแล้วว่ากูน่ะเทพ ฮ่าๆ ไม่มีอะไรมาครอบงำได้หรอกเว้ยเฮ้ย
   “กูดีใจมาก เย็นนี้กลับถึงโรงเรียนกูจะเลี้ยง ไปร้านแม่ไอ้เดี๋ยวนะ เดี๋ยวกูโทรไปสั่งไว้” พ่อคนที่สองกูประกาศหลังจากที่ขึ้นรถแล้วล่ะครับ เพื่อนๆดูมันดีใจกันนะ อ้อที่บอกว่าไปร้านแม่กูน่ะไม่ได้ไปกินส้มตำกันหรอกนะคือทุกครั้งโค้ชหรือพ่อคนที่สองของกูโทรไปสั่งแม่กับพ่อกูนี่นะก็อาศัยใช้สถานที่ล่ะแต่ก็กินหมูกระทะกันแล้วก็จ่ายเงินแม่กูค่าที่นิดหน่อยแต่บางครั้งแม่กูก็ไม่เก็บหรอกนะเพราะดีใจด้วยที่กูก็หนึ่งในทีมนั้น แต่จะเก็บค่าน้ำขวดค่าไก่ย่างถ้าใครอยากจะกินเพิ่มแค่นั้นล่ะ พอกูนั่งหลับตาอยู่ในรถไม่นานเสียงโทรศัพท์กูก็ดังขึ้นล่ะครับ ตอนแรกกูไม่รับเพราะไม่คิดว่าเป็นของกูนะแต่สัดเคนมันจัดการเปิดกระเป๋าเอามาให้กูเลยนะ
   “ไผบู้โทรมา” มันบอกครับผมก็มองหน้าจออยู่แล้วกดรับ
   “ไผ” นี่คือการรับโทรศัพท์ของกูล่ะครับท่าน
   “เอ่อ คือ ใช่เบอร์เดี๋ยวป่ะคะ” เสียงของสาวครับ สาวสิวะจะใครล่ะแต่ใครวะเนี่ย
   “แม่น แล้วนี่ไผ” กูไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะไม่อยากคุยกับใครในตอนนี้
   “เราชื่อหญิงนะอยู่นารีฯที่นายเพิ่งมาแข่งบอลเมื่อกี๊ เราดูนายเตะบอลแล้วเราชอบมาก” ชอบกูหรือว่าชอบกูเตะบอลวะ เอาให้แน่แล้วนี่อะไรยังไงวะ
   “แล้วได้เบอร์เฮามาได้จั่งได๋” กูก็ยังคงเสียงห้วนๆเอาไว้ล่ะครับ
   “พอดีเราขอ” “เว้าลาวเป็นบ่อบ่ออยากได้ยินคนเว้าไทย ปวดหู” กูสวนขึ้นครับ สาวหญิงอึ้งไปพักหนึ่ง
   “ได้จ้า” “ได้เบอร์มาจั่งได๋เกาะ ไผให้” ผมรีบถามครับเพราะมไอยากคุยนาน
   “เอ่อ เฮาขอนายเคนจ้า” “อ้อ เดี๋ยวค่อยคุยเด้อ เฮาสินอน” กูกดวางสายไปทันทีครับแล้วหันไปทางสัดเคนกับสัดไม้ที่ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นจัด แม่งเอ้ย แต่ก่อนนี่กูสีจีบเองนะ พอจีบไม่นานก็นัดเจอแล้วแต่ทำไมวันนี้กูไม่ยินดียินร้ายจะคุยเลยวะ คือไอ้สองตัวนี่ถ้ามันจะให้เบอร์ผมกับใครนะสาวคนนั้นต้องสวยแน่นอนครับผมเชื่อใจเพราะมันทำบ่อยมาก คือมันจะอาศัยหน้าตากูนี่ล่ะนัดสาวพอกูไม่เล่นมันก็จะเล่นเองประมาณนั้น
   “ว่าจั่งได๋บักเคน” ผมมองมันแบบไม่พอใจครับ
   “อ้าว กะเพิ่นสนใจมึงเด้กูเลยให้ เป็นหยังวะแต่ก่อนกะเคยให้”
   “ตอนนี้กูบ่ออยากให้ อย่าเอาเบอร์กูไปให้ไผอีก” ผมพูดครับแล้วเมินหน้าหนีไปทางอื่น
   “บักห่านี่แหมะเป็นหยังวะ” สองตัวมันคุยกันล่ะครับแต่กูไม่สนใจ
   “มาแล้วเหรอคะโค้ช ดีใจด้วยนะคะที่ชนะ เสียดายจังเลยค่ะที่ไม่ได้ไปเชียร์ วันนี้ดิฉันได้เตรียมหม้อไฟไว้รอเลยนะคะ ได้ข่าวว่าลูกเดี๋ยวเป็นคนเตะเข้าประตู โอ๊ยดีใจแฮงค่า” นี่แม่กูครับออกมายืนต้อนรับแต่งหน้าด้วยนะ โอ๊ยแม่เกินไปไหมเนี่ยแค่ลูกเตะเข้าลูกเดียว นี่ถ้ากูได้เข้าทีมชาติไม่โมดิฟายหน้าใหม่เลยรึ พ่อกูก็ไม่น้อยครับเตรียมโต๊ะไว้ยังกะโต๊ะจีนเวอร์ทั้งผัวทั้งเมีย
   “ขอบคุณมากครับคุณแม่ ผมเองก็ดีใจครับ เราผลัดกันแพ้ชนะมาตลอดแต่พักหลังนี่เราชนะตลอด” โค้ชก็โม้ไปตามเรื่องล่ะครับกูไม่อยู่ฟังแล้วล่ะเดินไปที่เพิงขายส้มตำ อ้าว เจ้คนนั้นที่อยู่บ้านไอ้เตี้ยนั่นนี่หว่ามาทำไมวะ
   “อ้าวเดี๋ยว ไปเตะบอลมาติ๊เป็นจั่งได๋ ซนะเขาบ่อ” เจ้แกถามครับกางร่มมาด้วย แต่นี่มันจะห้าโมงเย็นอยู่แล้วนะเจ๊
   “ฮ่วย รุ่นนี้บ่อมีแพ้ดอกเอื้อย มาซื้อส้มตำติ๊” ผมโม้ไปครับ
   “แม่น เอาไก่ย่างพร้อม พอดีคุณอุ่นเพิ่นซวนหมู่มากินสุกี้อยู่บ้านเลยพากันอยากกินส้มตำนำ”
   “หมู่ทางได๋” ทำเสียงห้วนเพื่อ?
   “ไอ้เล็กกับสาวจอยเด้ มีน้องสาวจอยนำสามคน แซ่บคือหยังนี่เด้เอื้อยเฮ็ดน้ำจิ้มเอง”
   “เว้าเป็นตาแซ่บเนาะ”
   “ไปกินนำกันบ่อล่ะ” มันเป็นแผนกูเองล่ะครับที่พูดแบบนี้เพราะให้เจ้แกชวนและมันก็ได้ผลจริงๆเพราะมันเป็นมารยาทในการชวนแต่กูจะไปจริงๆ
   “ไปได้ติ๊ เพิ่นนั่นแห่งบ่ออยากพ้อหน้าผมอยู่เด้ล่ะ”
   “โอ๊ย เพิ่นเซาเคียดแล้วเด้ อย่าสิไปบอกไผเด้อล่ะเพิ่นโสกันกับผู้บ่าวกรุงเทพฯตั้ว คือสิเซากันแล้วล่ะ” อ้อ แบบนี้นี่เอง แล้วกูทำไมดีใจจังวะเนี่ยเกี่ยวอะไรกับกูวะมันจะรักจะเลิกอะไรกับใครมันเกี่ยวอะไรกับกูวะ
   “บ่ออยากฮู้ดอก บ่อไปดอกเอื้อย อยู่นี่เพิ่นกะพากันกินหม้อไฟเป็นตาแซบกว่าเด้ล่ะ เอื้อยสิเอาตำหยัง ผมสิตำให้” ผมเปลี่ยนเรื่องไปล่ะครับไม่อยากคุยนานตอนแรกว่าจะไปแต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวมันคิดว่าผมชอบมันขึ้นมาจริงๆจะลำบาก
   “เอาตำปูปลาร้าแซ่บๆเผ็ดๆ ปลาร้าเอาเป็นต่อนๆเด้อ บ่อเอาเด้อปลาร้าปลาเข็งน่ะเอาต่อนปลาค่อมันจั่งสิได้จ้ำ” ป๊าดติโธ่ เจ้แกนี่พูดแล้วทำท่าเหมือนจะจกกินในไหกูเลยนะนั่น ปลาเข็งก็ปลาหมอนะครับส่วนปลาค่อก็ปลาช่อน ฮ่าๆ สรุปกูก็ตำส้มตำให้เจ้แกล่ะครับกับได่ย่างสองตัว
   “จักบาทล่ะเดี๋ยว”
   “บ่อเป็นหยังเอื้อย ผมเลี้ยง” เป็นไงล่ะกูพระเอกชัดๆ
   “อุ๊ย สิดีบ่อคุณแม่เจ้าสิบ่อด่าเอาบ่อ” เจ้แกมองไปทางคุณแม่ผมล่ะครับที่กำลังง่วนอยู่กับการต้อนรับเพื่อนๆนักฟุตบอลของผม
   “แม่ๆ เอื้อยเพิ่นมาเอาตำบักหุ่งไปให้ปลัด แม่สิคิดจักบาท” เพื่อเป็นการยืนยันครับ
   “ว้าย อีหยัง โอ๊ย อะไรคะลูกเดี๋ยว คิดเงินทำไม ไหนเอาอะไรไปบ้าง ว้ายพอเหรอเธอครกเดียวน่ะ แล้วนี่ไก่ย่างสองตัว ทำไมเขาตีนมันล่ะเดี๋ยวทำไมไม่สับเอาแต่อก ตีนมันเก็บไว้กินเองสิ” เห็นไหมครับนี่แม่กูนั่นปลัดตกลงที่ปลัดมาหุ้นด้วยว่างั้น
   “ว้าย อยากอายเอาเด้ล่ะเอื้อย พอแล้วล่ะค่า” เจ้แกบอกครับโบกไม้โบกมือ
   “ปลัดเพิ่นสิกินเหรอเธอ” ทำไมแม่กูไม่พูดอีสานไปเลยวะกูนึกรำคาญแทนแต่ก็นะมันเป็นสไตล์แม่กูเองล่ะ
   “บ่อแม่นจ้า คุณอุ่นเพิ่นสิกินกับหมู่”
   “ว้าย งั้นบักเดี๋ยวไปตักแดงฮวกใส่หน่อไม้ส้มให้ลูกอุ่นหน่อยสิ แม่เพิ่งแกงเสร็จ มีหมกปลาดุกด้วยเอามาด้วย” นั่นไงครับ ตกลงไอ้เตี้ยนั่นมันเป็นลูกจริงๆ ส่วนกูเก็บมาเลี้ยงไว้ใช้ว่างั้น โว้ยนะ
   “กูได้เบอร์สาวนารีมาสองเบอร์เว้ย” พอเริ่มกินก็เริ่มมีเสียงโม้ครับ คือกลุ่มผู้ชายถ้ามาอยู่ด้วยกันนี่ใครบอกว่าผู้ชายไม่นินทากูให้เตะเลยนะ และเรื่องที่พูดกันส่วนมากก็เรื่องสาว สาวคนไหนเป็นยังไงใครลองมาบ้างแล้ว แต่ก่อนกูนี่ล่ะคนพูดเพื่อนๆคนอื่นๆก็คอยเสริมแต่วันนี้กูนั่งฟังครับ ไม่รู้จะพูดไปทำไม
   “สู้กูกะบ่อได้ กูได้มาสี่เว้ย มีแต่งามๆนมใหย่ๆ”
   “ป๊าด ไสมึงมีรูปบ่อเอามาเบิ่งแน่ติ๊”
   “กูถ่ายมาได้ผู้เดียว” แล้วพวกมันก็แย่งกันดูรูปในโทรศัพท์ของเพื่อนคนนั้นล่ะครับ
   “งามสู้สาวเพ็ญกะบ่อได้” นั่นไง วกกลับมาเรื่องใกล้ตัวแล้วไง
   “โว้ย งามปานได๋บักเดี๋ยวกะแดกไปพอแฮงล่ะ” กูไม่อยากพูดแล้วนะเนี่ย
   “เออ ว่าแต่เป็นจั่งได๋มึง ดีบ่อสาวเพ็ญน่ะ” กูว่าแล้วเชียว
   “อีหยัง บ่อเว้าเว้ย อยากฮู้ไปเฮ็ดหยัง” กูตอบเลี่ยงไปครับ
   “หวงเนาะ บักห่านี่ ไสบอกตอนนี้อยากลองเปลี่ยนแนวบ่อ นักเรียนมาใหม่นั่นซื่อหยังเกาะ ผู้ขาวๆเป็นตาฮักๆ โตน้อยๆนั่นแหมะ”
   “อุ่นๆ ซื่ออุ่น” ไม่รู้เสียงใครบ้างครับ กูเริ่มใจเต้นแรงแล้ว ให้ตายเถอะแต่ก่อนจะคุยว่าเคยอะไรกับใครสาวคนไหนมามากนักต่อนักแต่ไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้เลยนะ
   “เป็นจั่งได๋มึง” “เฮ้ยๆ อย่าไปถามมันหลาย ถามบักต้านี่ตี๊มื้อนั่นมันให้อีสุชาติโม้กให้น่ะ ดีบ่อล่ะบักต้า” ไอ้เคนครับ เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมรู้สึกขอบใจมัน เพราะมันเบี่ยงประเด็นออกจากผมแล้วไปลงที่ไอ้ต้า ไอ้นั่นก็คงอายล่ะครับแต่เอาไปเอามาก็เล่าตามประสาเด็กผู้ชายเหมือนกูแต่ก่อนล่ะ กว่าจะแยกย้ายกันได้ก็เกือบสี่ทุ่มครับ พวกเพื่อนๆชวนกันไปต่อที่คาราโอเกะแถวตลาด ถ้าเป็นแต่ก่อนนี่กูไปนะแต่วันนี้ไม่อยากไปว่ะ อยากกินอยู่เหมือนกันนะเหล้าแต่ไม่อยากไปกินในที่มันเอะอะเสียงดัง
   “ซื้อมากินเฮือนมึงกะได้ตั้ว สามคนเฮา” สัดไม้มันแนะนำครับ เออเข้าท่าว่ะ สรุปกูสามคนก็แยกกันมากินแสงโสมต่อที่บ้านล่ะครับ อากาศมันครึ้มๆอ้าวๆเหมือนฝนจะตกเอาซะหน่อย อารมณ์ก็เปลี่ยวๆ
   “มื้ออื่นกูบ่อไปโรงเรียนกะน้า” สัดเคนพอกึ่มๆก็เริ่มออกลายครับเริ่มพูดมากแล้วมัน
   “แม่นๆ กูกะว่าสิบ่อไป ซั่นเฮามาจัดหนักเว้ย จัดไป” เออนะ กูด้วยสินะถ้างั้น แม่กับพ่อผมนอนแล้วครับเพราะต้องตื่นแต่เช้าส่วนผมกับเพื่อนนั่งอยู่หลังบ้านใต้ต้นมะม่วงมีม้าหินอ่อนเก่าๆอยู่เอาไว้วางเขียงคุณนายแม่ครับ กวาดเขียงออกแล้วตั้งวงได้สบายมาก
   “โว้ย เซ็งโว้ย” กูเองล่ะที่ร้องขึ้น แม่งมันอัดอั้นยังไงไม่รู้ว่ะให้ตายเถอะ
   “อ้าวๆ อย่าฟ้าวป่วงเฮ้ย แดกยังบ่อทันเคิ่งกลมเด้ มาๆซนๆ” ที่พวกมันไม่สนใจมากเพราะมันเมาล่ะครับ เอาไปเอามากูก็เมา เสียงเริ่มอ้อแอ้
   “มึงว่าบ่อ คั่นให้มึงมักไผสักคน มึงสิเฮ็ดจั่งได๋ ให้เลือกระหว่าง ความถืกต้องกับหัวใจของมึงเอง” สัดเคนเปิดประเด็นครับ กูก็รู้เรื่องนะเว้ยถึงจะเมาก็ตามที
   “กูว่า คั่นให้กูเลือกกูเลือกหัวใจกูเว้ย คนเฮาคั่นบ่อมีใจอยู่ไปกะเลิกรากันซื่อๆ หรือคั่นบ่อได้คบกันกะคือสิทรมานหลาย” สัดไม้สาธยายครับแล้วหันมาหากูทั้งสองคนเหมือนกับว่า เอาล่ะตามึง
   “บ่อต้องมาแนม กูบ่อมีความคิดเห็น” กูก็ตวาดไปตามเรื่องล่ะครับ
   “เอาดีๆติ๊ เปิดใจมาโลดบักเดี๋ยว กูว่าคั่นเป็นกู กูเลือกใจกูคือบักไม้ บ่อว่าหยังกะซ่ามกูสิเลือกเฮ็ดที่ใจกูมัก คนที่กูมักบ่อว่ามันสิบ่อถืกต้องต่อสายตาไผกะตามซ่าง” สัด นี่มันเหมือนอยากให้กูได้ไอ้เตี้ยนั่นเป็นเมียจริงๆ เอ๊ะ ทำไมกูต้องคิดไปเรื่องนี้ด้วยวะ
   “ฮ่วย แม่นสูอยากให้กูเว้าหยังเดี่ยวนิ่ คั่นเป็นกู กูต้องเบิ่งความเหมาะสมเว้ย บ่อแม่นหลับหูหลับตามักแล้วเอาโตบ่อรอด แนวนั่นกูบ่อเอา”
   “ความฮักเป็นหยังต้องเอามาเปรียบกับความเหมาะสม คนเฮาสิมักกันมีไผกำหนดอยู่ติ๊มึง บักห่านี่” อ้าวสัดเคนด่ากูซะงั้น อย่านะมึงคนยิ่งกึ่มๆเหล้าเดี๋ยวจะได้ยันหงายท้อง
   “สูอย่าสิเว้าหลาย ตอนนี้กูยังบ่อทันอยากมีความฮัก เป็นหยังเดี๋ยวนิ่คือซวนเว้าเรื่องนี้ สูมีความฮักติ๊” ผมเปลี่ยนประเด็นครับ แม่งถามได้ถามดี
   “ย้อนว่าเรื่องมึงนั่นล่ะบักเดี๋ยว กูสองคนเห็นว่ามึงแปลกๆไปเด้ แต่ก่อนบ่อเคยเป็นแนวนี้ แต่มาตอนนี้มึงแปลกไปอีหลี” สัดไม้ครับ
   “แปลกจั่งได๋”
   “มึงบ่อเคยสังเกตเจ้าของแม่นบ่อ บัดยามมึงแนมเพิ่นนั่นน่ะกูว่าสายตามึงมีความสุขหลาย แต่บัดยามมึงอยู่ผู้เดียวมึงกะคือคนบ้า กูว่ามึงน่ะคึดฮอดเพิ่นนั่นหลาย” พูดเชี่ยไรเนี่ยกูไม่เข้าใจเว้ย
   “ย้อนว่าความผูกพันธ์บ่อที่มึงมักไปแหย่หยอกเพิ่นนั่น มึงเลยติด พอบ่อได้หยอกกะคึดฮอด”
   “ซั่นกูสิเซาไปวุ่นวายมัน สูจั่งสิบ่อต้องมาสังเกตกูอีก” ผมสรุปให้มันสองคนครับ พวกมันนิ่งอยู่มองหน้ากันส่วนกูกระดกเหล้ากรอกปาก อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลยพวกมึง กูรู้ดีว่ากูคิดอะไรอยู่ กูเข้าใจภาวะนี้ล่ะว่ามันเป็นแค่กูอาจจะติดที่ได้แกล้งมัน ถ้าไม่ได้แกล้งก็อาจจะมีคิดถึง อาจจะมีมองมันบ้าง แต่มันก็แค่นั้น มันไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรมากไปกว่านั้น ไม่มีทางเว้ย
   “ว้าย นี่พากันแดกเหล้าจนถึงเช้าเลยเหรอพวกมึง แล้วจะไปโรงเรียนยังไง บักเดี๋ยว ตื่นเดี๋ยวนี้นะ เลวมากทำไมทำตัวแบบนี้ โอ๊ย ลูกนะลูก” ไม่รู้ว่าเช้าหรือยังแต่เสียงคุณแม่ที่แผดแว้ดๆมาแต่ไกลนี่เล่นเอากูสะดุ้งเลยนะ โอยๆ มึนหัวจังวะ
   “ฉลองเด้แม่”
   “ฉลองอีหยัง แค่เตะบอลชนะแค่นี้ฉลองหัวราน้ำ นี่ถ้าแกไปได้แชมป์ใหญ่มาไม่มากกว่านี้เหรอ ห่วงการเรียนบ้าง”
   “ขอจั่กมื้อน่านะคุณแม่ คุณแม่คนสวย” ผมงัวเงียลุกขึ้นล่ะครับ
   “จิ๊ เออ ดีนะที่แกพูดความจริง มันจริงอยู่ก็เรื่องเดียวนี่ล่ะ คือฉันสวย อิอิ” ผมรู้ครับว่าแม่ผมต้องพอใจ แกเดินหนีไปแล้วครับ ผมเลยมาปลุกเพื่อนๆสองตัวให้ลุก มันเมามากกว่าผมเสียด้วยซ้ำนะ
   “บ่อไปโรเรียนแล้วสิพากันไปไสวะ กลับเมือยามนี้แม่กูตีหัวแตกคั่กๆ” สัดเคนครับ เรื่องของมึงดิวะเกี่ยวไรกะกู
   “แม่นๆ ไปหาใส่เบ็ดบ่อสู ไคกว่าอยู่ซื่อๆ ไปหานอนนอกท่งนำ” สัดไม้ครับ เออ เข้าท่าๆ ความคิดดีนี่ สรุปหลังจากอาบน้ำกินข้าวแล้วพวกเราก็เอาเบ็ดแล้วไปขุดเหยื่อคือไส้เดือนที่หัวทุ่งทางไปนาล่ะครับ คือผมมีนานะครับแต่ให้เขาเช่า พอเขาเก็บเกี่ยวแล้วเขาก็จะแบ่งมาให้ คิดเป็น 40-50 คือเจ้าของนาได้สี่สิบส่วนคนทำเขาได้ห้าสิบเราเอาไว้พอกินแล้วก็เอาไปนึ่งขายที่ร้านเท่านั้นครับ ส่วนไอ้เคนนามันมีทางไปอุบลฯโน่นครับ ส่วนสัดไม้นามันเยอะนะแต่อยู่อำเภอหัวตะพานเขตเมืองยโสฯซึ่งไกลมากไม่สามารถไปได้ สรุปนาบักเล็กครับอยู่ทางไปยโสฯเหมือนกันแต่ไม่ไกลมากนัก
   “พากันไปปักไว้ซื่อๆเนาะ เดี๋ยวกูสิไปขึ้นบักม่วงมากินมันจั่งสิซ่วง สูว่าเถียงนาบักเล็กมันมีแจ่วบ่อ” สัดเคนบอกล่ะครับดีเหมือนกันไม่ต้องคอยเดินดู พวกเราก็แยกกันไปปักเบ็ดล่ะนะครับตามคันนา นาของบักเล็กมันเป็นนาหว่านนะต้นข้าวยังขึ้นไม่โตมากนักแต่ก็เขียวขจีอยู่เต็มทุ่ง ผมเดินลัดเลาะไปตามคันนาเพื่อปักเบ็ด เสร็จแล้วก็มานอนรอเพื่อนอยู่ที่กระท่อมปลายนาของบักเล็กมันล่ะครับ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีเครื่องครัวอยู่เต็มเลยเว้ย มีกระปุกปลาร้าด้วยเว้ยเฮ้ย
   “บักไม้ไปซ่อยกูขึ้นบักม่วงแนะ มดแดงหลาย” สัดเคนมันคุยอยู่กับสัดไม้ล่ะครับผมส่วนผมก็นอนสิจะนั่งทำเพื่อ
   “ป๊าดมีปลาแดกนำเฮ้ย มาๆกูสิเฮ็ดปลาแดกแจ่ว” พอสัดเคนมันกลับมามันก็จัดแจงค้นหาอุปกรณ์ล่ะครับ ส่วนสัดไม้หาถังไปใส่มะม่วงเอาไปล้าง เป็นถังเลยนะเว้ยที่มันปีนมาได้ นี่ถ้าบักเล็กมันรู้คงโดนมันเล่นงานเอาแน่ๆ กูไม่เกี่ยวนะเว้ยกูแค่มานอนเท่านั้นเอง อิอิ

เขียนโดย อิ๊กกี้เด้อ



ปล. ตอนนี้ก็เล่าผ่านๆนะคร้าบ บอกเล่าความในใจของบักเดี๋ยว ค่อยเป็นค่อยไปนิ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ
จุ๊บๆ

[Tiamo_jamsai]

 

[นิรนาม]

บักเดี๋ยวเอ้ยเมื่อรัยจะฮู้ใจตัวเองสักสิ

[คันจัง]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ มักๆ มักหลาย
วาแต่คนเขียนเป็นคนจังหวัดได๋น้อ อิอิ

[taroni]

เมื่อไหร่จะกลับมาคืนดีกัน 

[gupalz]

บักเดี๋ยวเอ๊ย ตัวเองก็ชอบอุ่นอยู่ลึกๆแต่อาจจะยังไม่รุตัวก็ได้

[Supermimt]

ค่อยเป็น ค่อยไปเนาะ

[uknowvry]

โอ๊ย.....อยากกินตำบักหุ่ง!!!!

[yunjaelover]

ส่งเพลงนี้ให้บักเดี๋ยวฟัง เพื่อนจะตื่น "ช่างไม่รู้ อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่าง ที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไร บ้างเลย ว่าเพื่อนคนหนึ่ง มันแอบมันคิดอะไรไปไกล กว่าเป็นเพื่อนกัน ..."  สงสัยต้องรอให้ มอคอปอดอ ก่อนถึงจะรู้ตัว