ฮ้า~~~ สุดท้ายเเละ ฝากด้วยน๊า
บทที่ 35
รู้ตัวอีกทีผมก็ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของไอ้ชิพ...ภายในห้องเล็กๆมืดสนิท มีเตียงตั้งอยู่กึ่งกลางห้อง ตัวผมสั่นไปหมดด้วยความหนาว ใจผมเองก็สั่นเพราะความกลัว ตื่นเต้น ไม่แพ้กัน...
“ชิพ…ปล่อยกู”
แต่มันไม่ฟัง…ร่างสูงเดินเข้ามาจับผมล้มลง กดไว้กับพื้น…เฮ้ย มึงจาทามไรกรูฟ่ะ??? O_O*!@#(>///
นิ้วเรียวๆของชิพไล้ไปตามแก้มของผม ทำให้ร่างกายของเราสองคนเอนเข้าหากัน อ้อมกอดแข็งแรงของมันรัดแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บหน่อยๆ ใบหน้าของชิพถูกบดบังด้วยเงามืดของเราสองคน มันเริ่มจูบผม...จูบที่รุนแรงทว่ายิ่งต้องการเพิ่มขึ้นทุกๆวินาที
มันเร่งถอดเสื้อผมออก เท่านั้นแหละ ผมขัดขืนมันนิดเดียวเองง่ะ…แต่ชั่ววินาทีที่ไอ้ชิพเปลื้องผ้ามันแล้วเปลื้องผ้าผม…ผมร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด >/////<
“มึง…ทำไม…ต้อง…ปั่นหัวกูด้วย!”
ทุกจังหวะหนักหน่วงที่มันบุกเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ผมได้แต่โดนมัน…เอ่อ กระทำ ต้องก้มหน้าไปกับพื้น หลับตาปี๋ อ้าปากร้องแต่มันไม่มีเสียง…เจ็บชิบหาย O[]O!! ไอ้ชิพยังคงเน้นกระแทกกระทั้นทุกจังหวะ ร่างผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ชิพ…มันตั้งใจทำร้ายผมด้วยวิธีนี้จริงๆเหรอ?
มันโน้มลงมากอดผมจากทางด้านหลัง กัดเข้ามาที่ซอกคอ อ๊ากกกกก!!! พึมพำอะไรไม่รู้ที่หู สักพักตัวมันก็สั่น กระตุกอย่างน่ากลัว…อีกสองสามทีผมก็รู้สึกได้ถึงความแสบร้อน ณ ตรงที่ๆเราสองคนยังแนบสนิทกันอยู่…และความอุ่นร้อนของอะไรบางอย่างข้างในตัวผม
โห…นี่ขนาดยังเหลืออันเดิร์แวร์ตัวจิ๋วของผมกับบอกเซอร์ของอีกฝ่ายเท่านั้นนะเนี้ย…เสียงลมฝนพัดกระหึมภายนอกโหมแรงขึ้น แวบเดียวที่สายฟ้าฟาดผ่าน ร่างร้อนระอุของชิพก็ทับลงมาบนตัวผม นอนบดเบียดไปด้วยกันอย่างเร่าร้อน จู่ๆมันก็กัดลำคอผมอย่างแรงอีกครั้ง ทว่าไม่ทันได้ร้องเพราะมันรีบจ่อปากมาปิดโอกาสของผมไว้...แสงวาบอีกทีผมเห็นสีหน้าเจ็บปวดแหยเกของมัน ไม่ใช่เจ็บปวดอะไร แต่เป็นเพราะมันกำลังมีความสุขมากต่างหาก...(ไอ้เลว แต่กรูเจ็บนะเฟ้ย!)
มันกอดผมไว้ จัดท่าทางของเราให้เป็นปกติ(คือการเอาไว้อันเดอร์แวร์ออกไปให้พ้นๆขา)…มันค่อยๆเคลื่อนตัวอีกครั้ง เชรี่ย??? มึงยังไม่พอใจอีกเหรอ…
“อะ…โอย กูเจ็บ”
“กูก็เจ็บ…เจ็บใจที่มึงไม่เคย ไม่เคยมองเห็นกู ต้องให้กูทำแบบนี้ใช่มั้ย? มึงถึงจะยอมรับ”
คำพูดของมันเสียดแทงใจของผม ทำให้ผมหมดแรงขัดขืน น้ำตาอยู่ๆมันก็ไหลลงมาพรากๆ…หมายความว่ามันรักที่จะใช้กำลังกับผมมากกว่ารักตัวผมใช่มั้ย?
สักพัก ผมรู้สึกได้ถึงความเสียวซ่านแปลกๆ จังหวะของไอ้ชิพรวดเร็วกระชับขึ้น มันบดเบียดเข้ามา เพิ่มความร้อนระอุจนผมถึงกับต้องร้องครางออกมาว่า…
“อ๊า~~~”
ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ไอ้ชิพใช้มือหนาๆของมันจับเอวผมไว้ แล้วหลังจากนั้น…>.<
“อ๊า!!!...อ๊ะ!~~~”
ไอ้ชิพล้มตัวลงมา กลิ้งให้ผมที่กำลังงุนงงกับความรู้สึกเสียวซ่าน ความรู้สึกสุขสุดยอดเกินบรรยาย เหมือนมีพลุนับล้านๆดวงมาแตกอยู่หลังม่านตา…นอนเคียงข้างมัน ปล่อยให้มันกอดไว้ ผ่อนลมหายใจไปพร้อมๆกัน
ลมหายใจของเราทั้งคู่เริ่มผ่อนแรงลงกลับสู่จังหวะเดิม ผมนอนหันหลังให้มันพลางก้มหน้าในความมืด...และแล้วสิ่งที่คุกกรุ่นมานานระหว่างเราสองคนก็เกิดขึ้นจนได้ ผมได้มีอะไรกับไอ้เพื่อนชายหน้าหล่อคนนี้แล้ว...
ครั้งแรกในชีวิต
กับเพื่อนสนิท...ชิพ...
ดูเหมือนว่าทั้งหมดที่ประกอบขึ้นเป็นไอ้ชิพนั้นน่าทึ่ง...เด็กหนุ่มที่เสน่ห์แรง เร่าร้อน...จูบของชิพตื่นเต้น รุนแรง และเย้ายวน ผิวสัมผัสของมันร้อนแรง แข็งแกร่งแล้วก็อ่อนโยนในคราเดียวกัน...
ให้ตายเถอะ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมกำลังนอนนึกอะไรบ้าๆอยู่ข้างมัน
รู้สึกว่าตัวเองเลวมาก ผมก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนหลอกลวง ถูกแล้วที่พี่มาร์คเคยว่าผม...คนทรยศ ผมทำผิดซ้ำซากหลายครั้งหลายครา ทั้งร่างกายและจิตใจ...
จนรู้สึกยากที่จะให้อภัยตัวเอง
เจ็บปวดร้องไห้ไปตอนนี้ก็เสียเวลาเปล่า...ผมได้สติลุกขึ้นท่ามกลางความมืดและเสียงฝนพรำ รู้สึกโหวงๆ...เจ็บปวดใจยังไงไม่รู้ อยากให้เป็นแค่ฝัน แค่ความฝันเท่านั้น...
แต่ไอ้เจ้าของร่างสูงข้างๆนี่ซิ มันไม่ใช่ความฝันสักนิด
ความน้อยใจของผมทะลักเข้ามา…มันบังคับผม ด้วยความไม่ยินยอม ด้วยความไม่เต็มใจในตอนแรก…แต่แล้วผมกลับหลงในบทรักของมันเอง แต่กระนั้นมันก็ไม่ได้บอกว่ามันทำไปเพื่ออะไร
มันแค้นผมเหรอ? ที่แอบตามมาถึงนี้เพียงเพื่อจะมาทำร้ายกัน ล้างแค้นกัน แค่นี้ ใช่มั้ย?
“แดน...”
เงาตะคุ่มๆลุกพรวดตาม ผมไม่ทันได้สังเกตหรอก น้ำตานองหน้าหมดแล้ว
“แดน อย่าเพิ่งไป”
“ไม่...ไม่ต้องพูดแล้ว” เออ... อารมณ์พาไป น้อยใจมันง่ะ (ขี้แง>~>~(+_+))
“ไม่...” เราสองคนนั่งชิดกันบนเตียง มีผ้าห่มไว้ผืนเดียวกัน เปลือยเปล่าทั้งคู่แต่ก็ไม่อายแล้วแหละ...ชิพเอาหัวแม่มือวาดแก้มผม เช็ดน้ำตาออกไป แต่ผมเกลียดมันเวลามันทำแบบนี้ เวลามันสัมผัสอ่อนโยน...มองผมด้วยสายตาที่ผมรู้ความหมายดี...ลึกซึ้งทั่วทั้งห้วงหัวใจ...แต่ไม่ยอมรับมาโดยตลอด ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นช้าลงและเจ็บปวด จนเหมือนทุกอัตราการเต้นแต่ละครั้งจะทำให้อกของผมทนรับต่อไปอีกไม่ได้...
“ทำไมชิพ? แค่กูไม่ได้รับรักมึง มึงต้องทำลายกูแบบนี้เลยเหรอ?”
ว่าแล้วก็เริ่มทุบมัน ทุบเป็นว่าเล่นโดยไม่ทันมอง ตาพร่าหมดแล้ว!
แต่ไอ้ชิพทำสิ่งที่เกินความคาดหมาย แทนที่มันจะต่อยผมสลบเหมือด??? มันกลับ…รีบคว้าร่างผมเข้าไปกอด จูบผมที่สันมือเบาๆ…
“แดน...กูรักมึงนะ กูฝันว่าจะได้กอดมึงแบบนี้มานานมากแล้ว”
“ไม่...ไม่จริง มึงเกลียดกู กูก็เกลียดมึงเว้ย!”
ฮือ…ฮึก…ฮึก…ใครบอก กูรักมึงที่สุดต่างหาก
“ไม่ใช่!” ไอ้ชิพห้วนเสียง กอดผมแน่นจนเจ็บ “มึงอย่าโกหกกู อย่างน้อยอย่าโกหกตัวเองอีกต่อไปเลยว่า...มึงก็มีความสุข มึงรักกู…กูรักมึงมากนะ”
ความสุข...ถ้าไอ้ความเจ็บปวดขมขื่นในตอนแรก...และความเสียวซาบซ่าในเวลาต่อมาคือความสุขอย่างที่มันว่า ก็คงไม่ผิดหรอกครับ
‘กูรักมึงมากนะ…’
คำๆนี้มันค่อยๆไหลไปตามร่าง อืม…มีความสุขจัง
ชิพทำให้ผมมีความสุข
“…แล้วมึงทำแบบนื้ทำไม?”
“ไม่รู้ซิ…เพราะกูทนไม่ไหวแล้วมั้ง?”
ไอ้บ้า เหตุผลทุเรศ
“จะสนทำไม ก็ตอนนี้กูมีความสุขแล้ว”
เออดิ ได้กูแล้วนี่… \(-_-*)
“กูเมา…ไม่รู้เรื่องหรอก”
“ฮื้อ? ไม่จริง”
เอ่อ อธิบายไงดี…สภาพผมในตอนนี้คือนั่งอยู่บนตักมันอ่ะคับ หันหน้าเข้าหากัน ไม่กล้าสบตาหรอกนะ…มันจับมือผม ค่อยๆเลื่อนเอาไปวางไว้บนหน้าท้อง ที่เต็มไปด้วยกล้ามมัดๆแข็งแกร่งของมัน ค่อยๆให้มือผมลูบลงไป…ลูบลงไป ปากมันก็ไล้ลงมาเรื่อยตั้งแต่ข้างแก้ม พลางกระซิบเบาๆว่า
“อย่างนี้น่ะเหรอเมา…”
ผมก้มหน้างุด…มือของผมสัมผัสเข้ากับกระบอกไฟฉายอันเขื่อง ที่รอพร้อมให้บริการแล้ว…ท่ามกลางความมืด…เสียงไอ้ชิพครางฮึมๆพึงพอใจ
“ยอมรับหรือยัง?”
ผมพยักหน้าช้าๆอย่างเลื่อนลอย
“กูมีความสุข...จากไออุ่นของมึง”
ชิพพูดเหมือนกำลังยิ้ม
“กูก็เหมือนกัน…”
ชิพยกตัวผมนั่งลง คราวนี้ไม่เจ็บอย่างที่คิดแฮะ…ยอมรับว่าตอนนั้นถึงแม้ว่าสมองจะยังคงมึนๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นท์ รู้สึกตัวทุกอย่าง จะเลิกก็ได้แต่…
ไอ้ชิพกอดผมไว้แน่นอย่างนี้…(ขอโยนความผิดให้ชิพก่อนนะงวดนี้>.<)
“แล้วกูเป็นอะไรกับมึง?” ผมถาม
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น...ขอแค่ให้กูได้รักมึง...ได้มั้ย?”
ร่างของเราขยับไปพร้อมๆกันด้วยความเย้ายวน ช้าๆ…
ชิพกอดผม ในอ้อมแขนอบอุ่น ชิพสัญญา...สัญญา...เสียงเว้าวอนเศร้าๆนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหู
“กูสัญญา กูจะรักมึงตลอดไป...”
“…”
“เป็นกำลังใจ ในยามที่มึงท้อแท้...เป็นความหวัง ในยามที่มึงหมดหนทาง...มึงล่ะ รักกูรึเปล่า?...”
ผมกอดตอบ พยักหน้ารับคำชิพ...ตอนนี้ผมหักห้ามใจตัวเองต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมรักผู้ชายคนนี้มาก นอกเหนือจากนั้นคือความรู้สึกดีๆที่มีระหว่างกันเสมอ ผมไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อยที่รักชิพ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่รู้สึกผิดที่ต้องทำร้ายหัวใจพี่มาร์คแบบนี้...
ทุกๆสัมผัส ทุกๆลมหายใจ ทุกๆถ้อยคำ...ทำให้ผมต้องจดจำและยากจะลบเลือนคืนนี้ไปตลอดชีวิต
ผมได้ยินเสียงชิพครางเบาๆอยู่ด้านหลัง พลอยทำให้ผมยิ้มไปด้วย
“นึกว่าจะไม่บอกซะแล้ว”
ผมเป็นฝ่ายจูบปากมัน ก็แปลกดีนะเพราะผมไม่เคยเริ่มจูบปากชิพ ซึ่งเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทที่สุดของผม ตอนนี้เป็นมากกว่านั้น...ความรู้สึกที่มีมันอยู่ในตัวผม ช่างอธิบายไม่ถูก บทรักลึกซึ้งช้าๆแต่หอมหวานบรรเลงไปเรื่อยตลอดทั้งคืนโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...ชิพหลับไปก่อน ข้างๆผม หนุนแขนในอ้อมกอดของผม รู้สึกถึงความละเอียดอ่อน...ผมจูบหน้าผากมันด้วยความรัก ประทับตราแทนหัวใจของผม ที่มอบให้มันแล้วหมดทั้งดวง
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<< (อ่าน 484427 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก