ผมว่าพี่ตามต้องเป็นคนจำพวกเดี๋ยวผีเข้าผีออกแน่นอน ตอนดีดีคือผีเข้าไง แต่ตอนนี้ผีคงออกแล้ว แกถึงกลับมาร้ายกาจอย่างเดิมและดูท่าจะเฮี้ยนหนักกว่าก่อนหน้านี้ซะอีก ผมนี่ถึงกับปาดเหงื่อหลายรอบเราะตั้งแต่กลับมาถึงห้อง พี่แกเล่นใช้งานผมไม่หยุดเลย...เฮี้ยนจริงๆ
"มึงขัดห้องน้ำด้วย ห้องน้ำสกปรก"
"พี่ตาม...ภายในสองชั่วโมงนี้พี่ใช้ผมขัดห้องน้ำซัก 10 รอบได้แล้วมั้ง" จะสะอาดไปไหนครับพี่
"แต่ตอนนี้มันสกปรกแล้ว ให้เร็วเลย กูจะใช้ห้องน้ำตอนนี้" ผมเองก็ไม่อยากโวยวายเลยจะไปทำให้มันเสร็จๆไป โวยวายไปก็เท่านั้น พี่แกยอมฟังซะเมื่อไรละ
"เชิญครับคุณพี่ ห้องน้ำสะอาดแล้ว "
"กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ...โครม!!!" ปิดประตูใส่หน้ากูซะงั้น เอ้ออออออออ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าสมองของพี่ตามจะคิดเรื่องชั่วๆได้เร็วมากๆ เพราะพี่แกเล่นหาวิธีมาแกล้งผมได้อย่างต่อเนื่อง ไม่มีสะดุดหรือขาดตอนแม้แต่นาทีเดียว แกล้งอย่างโน้นเสร็จก็เปลี่ยนมาแกล้งอย่างนี้ๆ ก็เปลี่ยนไปแกล้งอย่างนั้น ตั้งแต่บ่ายสามโมงจนตอนนี้จะสองทุ่มอยู่แล้ว ผมละยอมพี่เค้าจริงๆ เหงื่อโทรมทั้งตัวเลยตอนนี้ คาดว่าน้ำในร่างกายผมตอนนี้คงไม่มีเหลือแล้ว เพราะมันกลายสภาพไปเป็นเหงื่อจนหมดเกลี้ยง...ทนไวว้ชีน พรุ่งนี้พี่ตามก็จะกลับแล้ว ทุกอย่างก็จะกลับมาเป้นเหมือนเดิม
"มึง....." เสียงนี้ที่ผมไม่อยากได้ยิน มันดังอีกแล้ว อะไรอีกละทีนี้
"อยู่ไหนว่ะ?" พี่แกบ่นงุ้งงิ้งๆไรไม่รู้ต่อ ผมล้มตัวนอนยาวบนโซฟาเลยทีนี้ แกล้งตายไปเลยดีกว่า
พอผมไม่ขานรับพี่แกก็เรียกหนักเข้าไปอีก...เรียกเข้าไป เรียกให้คอแตกตายไปเลยยิ่งดี
"มุดหัวอยู่ไหนวะ มึง มึง...มึ้งงงงงงงง....อ้าวมานอนตายอยู่นี่เอง" ไม่ได้ตายแค่แกล้งตายเฉยๆเว้ย
"ฆาตกรรมมันเลยดีมั๊ย หลับขนาดนี้มันไม่รู้ตัวหรอก หึหึหึ" พี่แกก็มีมุมฮาเหมือนกันนะ อย่างตอนนี้ไง พูดคนเดียวก็เป็น ถามเองตอบเอง
"ใจเสาะวะ...แกล้งแค่นี้ก็เกือบตายแล้ว โธ่ กระจอกวะ อ่อนอีกต่างหาก" พี่ใช้คำว่า 'แค่นี้' เหรอครับ พี่ทรมานผมมาสองวันเต็มๆ แล้วคุณพี่ยอมรับแล้วใช่มัียว่าคุณพี่แกล้งผมจริงๆ......ฟุบ!!!! โซฟาข้างตัวผมยุบตัวลง แสดงว่าพี่ตามต้องมานั่งข้างๆผมแน่ๆ ...ผมรับรู้ถึงไออุ่นจากร่างกายของอีกคน ออ พี่ตามมานั่งตรงข้างงลำตัวผมพอดีนี่เอง พี่แกคิดจะทำอะไรอีกละ
"ถ้ากูเอาหมอนอุดปากอุดจมูกมึง มึงจะตายแบบทรมานมั๊ยนะ?" เอ๊ย พี่เอาจริงดิ เริ่มกลัวๆ
"กูรู้ว่ามึงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่จะโทษกูฏ้ไม่ถูก ต้องโทษหนังหน้ามึงเองที่ดันไปคล้ายกับคนที่ทำให้กูแค้น ถึงกูจะจำไม่ได้ว่ามันคนนั้นคือใครก็ตาม..." อย่างนี้ก็มี แค้นเค้า แต่กลับจำเค้าไม่ได้...แต่ก็น่ารักดี
"แต่มึงรู้ตัวมั๊ยว่ามึงก็ทำให้กูรู้สึกดีได้เหมือนกัน อาจเป็นเพราะมึงยอมกูทุกอย่าง คนอย่างกูไม่ชอบใครมาขัดใจ...เอาเป็นว่าถ้าคราวหน้ากูกับมึงยังเจอกันอีก กูจะแกล้งมึงให้น้อยกว่านี้ละกัน หึหึหึ" ผมก็ดีใจนะที่ทำให้พี่รู้สึกดีได้ แต่มันจะดีมากพอที่พี่จะยอมยกน้องชายของพี่ให้ผมรึเปล่าละ....โซฟายกตัวขึ้นนิดหน่อยแสดงว่าพี่ตามลุกออกไปแล้ว..............ทันใดนั้น!!!!!!!!!!!!!!!
"ฮั่กฮั่กฮั่กฮั่กฮั่กฮั่กฮั่กแค่กแค่กแค่กแค่กแค่กแค่ก" หายใจไม่ออก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
"พี่ตา...ตาม...ปล่อย" ผมดิ้นพร่านเลยเพราะพี่แกเล่นเอาหมอนมาอุดปากกับจมูกผมจริงๆนะสิ หายใจไม่ออกเลยงานนี้
"ฮ่าๆๆๆๆ" พี่สนุก แต่ผมกำลังจะตายนะ
ก่อนที่ผมจะขาดอากาศหายใจตายไปจริงๆ พี่แกก็ยอมเอาหมอนออกไป ผมรีบหายใจเข้าปอดทันที...อื้อออออ ค่อยยังชั่วหน่อย หัวหมุนติ้วๆเลย
"หึหึหึ..." ยังมีหน้ามาขำอีกนะ
"เล่นอะไรบ้าๆนะพี่ ถ้าผทขาดอากาศตายไปจริงๆ จะทำไง" แค่กๆๆๆหายใจเร็วไปหน่อย สำลักเลย
"เอาน่า....." พี่แกเอามือมาลูบหลังผมเบาๆ "ถ้ามึงขาดอากาศจริงๆ กูจะเอาอากาศของกูให้มึงเอง"
"..........." หมายความว่าไง? ผมมองหน้าพี่ตามแบบงงๆ แต่พี่แกก็ไม่ตอบอะไร ได้แต่หัวเราะหึหึหึในคอ มือก็ลูบหลังเบาๆไม่หยุด
"ถ้าพี่ไม่มีอะไรจะแกล้งผมแล้ว ผมกลับบห้องนะ เหนื่อยโคตร"
"ยังกลับไม่ได้"
"ทำไม!!!!" ผมยืนขึ้นเลยทีนี้ จะแกล้งอะไรอีก คราวนี้ผมไม่ยอมแล้วนะ
"กูมีของจะให้"
"ห๊า!!!!" ไม่อยากจะเชื่อ
"แต่มึงต้องทำอะไรอย่างหนึ่งให้กูก่อน" นั่นไงว่าแล้ว
"งั้นผมไม่เอาก็ได้ กลับได้ยัง?"
"แต่กูจะให้ แล้วมึงก็ต้องรับด้วย" เฮียแกไม่ชอบให้ใครขัดใจจริงๆด้วย
"จะให้ผมทำอะไรว่ามา" อย่างที่บอกขัดไปก็เท่านั้น ยอมๆไปจะได้จบ
"นั่งก่อนดิ" พี่ตามดึงผมให้ลงนั่งที่เดิม "พ่อกูตายตั้งแต่กูยังเด็ก ตอนที่ท่านมีชีวิตท่านก็ทำงานตลอดก็เพื่อครอบครัวเรา แต่ท่านจะมีเวลาให้เราสามพี่น้องเสมอในช่วงอาหารเช้ากับเย็น ช่วงเวลานั้นคือช่วงที่กูมีความสุขที่สุด แต่ความสุขของกูก็สั้นไป สั้นจนกูคาดไม่ถึง................กูมีอะไรที่อยากจะทำอะไรกับพ่ออีกตั้งมากมาย แต่กูก็ไม่มีโอกาสได้ทำ" ผมไม่เข้าใจว่าพี่ตามจะพูดเรื่องนี้กับผมทำไม แต่ผมก็นิ่งเพื่อรอฟัง....ถึงแม้ผมจะไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ แต่ถ้าวันไหนที่ผมคิดถึงหรืออยากเจออยากได้ยินเสียงพวกท่าน ผมก็ยังสามารถทำได้ แ่สำหรับพี่ตามและพ่อของเค้าไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว
"ไม่เป็นไรนะพี่ อย่างน้อยพี่ก็ยังแม่ มีพี่ชายแล้วก็น้องชาย พี่ไม่ได้อยู่คนเดียว" ผมตบไหล่พี่ตามเบาๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าแม้แต่ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้อยู่คนเดียว พี่ยังมีผมอยู่ข้างๆอีกคน
"ไม่อยากพูดคำนี้หรอก แต่ก็ขอบใจนะ" ยังมีท่าอีก...พี่แกพูดเสียงอู้อี้เพราะมือทั้งสองข้างปิดหน้าอยู่ ผมว่าพี่ตามคงไม่อยากให้ผมเห็นตาแดงๆของแกแน่ๆเลย
"พี่ตามจะให้ผมทำอะไรละ?....อย่ายากนักนะเพราะผมไม่ใช่ซูเปอร์แมน"
"มึงมีดีกว่านั้นอีก......."
"หืม?"
"ตอนกูเด็กๆกูชอบไปนั่งที่สนามเด็กเล่นบ่อยๆ กูมักจะเห็นเด็กผู้ชายขี่หลังพ่อของเค้าแล้วก็วิ่งเล่นกันไปมาสนุกสนาน กูอยากทำอย่างนั้นบ้าง แต่กูไม่เคยได้ทำเลย" จ้องหน้าผมไมอ่ะ อย่าบอกนะว่า
"พี่ล้อผมเล่นใช่มั๊ย?" ก็ตัวพี่อย่างควายสเปนเลยนะ
"มึงทำให้กูไม่ได้" กดดันเข้าไป จ้องตาผมเข้าไป
"ก็พี่ไม่ใช่เด็กแล้ว"
"สรุปมึงไม่ยอม" จะบ้าตาย แล้วพี่จะจ้องหน้าผมไรนักหนา กดดันเว้ย
"พี่ตาม มัน......"
"พอ...มึงกลับไปได้แล้ว" นั่นเดินหนีเป็นเด็กเลย แล้งยังงอนอีก
"พี่ตาม..." ผมคว้าแขนพี่แกไว้ทัน
"..........." พี่ตามไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมหยุดเดินต่อและหันหน้ากลับมาทางผมด้วย
"ขึ้นมาสิ..." ผมย่อตัวลงนิดหน่อยเพื่อให้พี่ตามขึ้นหลังได้สะดวก
"เร็วสิพี่...ผมย่อเข่าจนเมื่อยแล้วนะ" ผมเร่งอีกครั้ง............และผมก็รู้สึกได้ว่ามีตัวอะไรมาเกาะบนหลังและรอบคอผมก็โดนคล้องเอาไว้ หลังกูจะเดาะมั๊ยวะ....หนักโคตร
"พี่กินควายเข้าไปทั้งตัวรึไง หนักชิปเป๋ง" ผมเริ่มออกเดินช้าๆ
"พูดมากอยู่ได้ วิ่งให้เร็วเลย" ผมรับรู้ได้ถึงแรงกระชับรอบคอมากขึ้น...เริ่มละนะ
แล้วการขี่ม้าในห้องก็เริ่มขึ้น พี่ตามขู่ผมให้ผมวิ่งไปหน้าถอยหลัง เลี้ยวซ้าย ปาดขวา แกทำเหมือนผมเป็นรถบังคับกันเลยทีเดียว
เดี๋ยวให้กระโด
เดี๋ยวให้ย่อตัว
พี่แกหัวเราะเสียงดังมาก สนุกสุดเหวี่ยง
ส่วนผมนี่แทบกระอักเลือดตายกันเลยทีเดียว หายใจไม่ทัน เหนื่อยโคตรเหนื่อย
"ว ิ่งๆๆๆๆ กระโด ซ้าย ก็บอกให้ซ้ายไง อ้าวๆจะไปขวาอีกแล้ว กูบอกให้ซ้ายไง" ผมอยากจะบอกใจแทบขาดว่า 'กูไม่ได้จะเลียงซ้ายโว้ย แต่กูเซ เซนะรู้จักมั๊ย' แต่พูดออกไปไม่ได้ เก็บแรงไว้หายใจดีกว่า
"ย่อ ย่อย่อแล้วกระโดดเลย.....ถอยหลังงงงงงงง...หมุนๆๆๆๆ.....เลี้ยววววววว....ฮ่าๆๆๆๆๆ" เหงื่อผมจะท่วมห้องอยู่แล้วนะ พอได้ยัง
"วิ่งให้เร็วเลย เร็วอีก เร็วอีก กว่านี้อีก.....โว้วววววววววววให้ตรงทางหน่อยซี้....โว้ววววววจะชนโซฟาแล้ว....ย้ากกกกกก เลี้ยวซ้าย วู้ ปลอดภัย" ดูท่าพี่แกจะสนุกมากจริงๆ หัวเราะไม่หยุดเลย แต่ผมจะตายแล้วนะ สงสารเหอะ
"ชีน.....ช้าๆนะ พากูเดินรอบห้องช้าๆ" แรงกระชับรอบคอผมเพิ่มขึ้นอีกแล้ว และไหล่ขวาผมก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น พี่ตามเกยคางตัวเองที่บ่าผมไง
"ขอบใจนะ ที่ทำให้ฝันกูเป็นจริงซะที มันรู้สึกดีมากๆเลยนะ ก็ว่าทำไมเด็กๆเหล่านั้นถึงได้หัวเราะเสียงดังขนาดนั้น เพราะมันมีความสุขมากมายขนาดนี้นี่เอง...ขอบใจจริงๆ กูจะจำวันนี้เอาไว้ กูจะไม่ลืมเลย กูสัญญา"
"..........." ผมไม่ตอบออะไรได้แต่หันไปยิ้มตอบเบาๆ พี่ตามก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน รอยยิ้มของพี่ตามเหมือนของเตมากๆ มากจนผมใจสั่น เลยต้องรีบหันหน้าหนี จังหวะนั้นผมเสียการทรงตัวนิดหน่อย มือเลยไปครูดกับฝาผนังค่อนข้างแรงเลยทีเดียว....แสบ
"เป็นไรรึเปล่า?"
"ไม่เป็นไร"
"แต่กูเห้นว่ามือมึงครูดกับฝาผนังเมื่อกี้ แรงด้วย วางกูลง"
"ผมพาพี่เดินวนอีกรอบละกันนะ"
"ไม่ต้องแล้ว กูสนุกมากพอแล้ว วางเหอะมึง"
"คราวนี้ผมขอเป็นคนตัดสินใจเองนะ" ผมพาพี่ตามเดินช้าๆ จากตอนแรกที่รู้สึกว่าพี่ตามตัวหนักมากๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยๆ
"พี่ตาม?"
"ว่า?"
"ถ้าผมจะขออะไรพี่สักอย่าง พี่จะให้ผมมั๊ย?"
"ก็ต้องดูก่อนว่าสิ่งที่มึงขอคืออะไร"
"สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่พี่ตามรักาก และผมเองก็รักมากไม่แพ้พี่ตามเหมือนกัน"
"พูดมาเลยตรงๆดีกว่า....กูไม่ชอบอ้อมโลก เหนื่อย"
"ผมอยากจะขอ.....ผลั่ก" จู่ๆประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของเตที่ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น ส่วนผมกับพี่ตามก็นิ่งเหมือนกัน
แต่ดูเหมือนว่าพี่ตามจะได้สติก่อนใครเพื่อน จึงกระโดดลงจากหลังผม
"เแ้งกลับมาแล้วเต แล้วกินไรมารึยัง?" แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบหลังจากที่พี่ตามพูดจบ ผมไม่เข้าว่าเตเงียบเพราะอะไร แต่จากสายตาผมอ่านมันได้ว่าเตสงสัย แต่สงสัยอะไร
"สองคนทำอะไรกัน?" นั่นคือคำถามของเต คำถามที่ทำเอาผมถึงกับงง มันหมายถึงอะไร แล้วเตกำลังคิดอะไรอยู่
"เฮียอยากเล่นขี่ม้า เลยบังคับชีนให้มาเป้นม้าให้หน่อย" ผมเต็มใจเองต่างหาก
"เฮียเล่นบ้าอะไรของเฮียอ่ะ!!!!! เฮียทำกับชีนเกินไปแล้วจริงๆ เฮียทำอย่างนี้ได้ยังไง" เตมาเปHนชุดเลยครับคราวนี้ ไหนบอกให้กูใจเย็น อดทน แต่ไหงมันกลับเป็นคนระเบิดซะเอง
"เต...ใจเย็นๆดิมึง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย อีกอย่างกูก็สบายดี ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย ใจเย็นๆนะ"
"พอเลยชีน!!!!มึงยอมมากเกินไปแล้ว แล้วเฮียก็ทำมากเกินไปด้วย"
"เฮียทำอะไรที่เอ็งบอกว่ามากไป!!!" อ้าว พี่ตามเสียงดังบ้างแล้ว ผมมองเตที พี่ตามที ห้ามฝ่ายไหนจะได้ผลกว่ากันละทีนี้
"เฮียแกล้งชีนตั้งขนาดนี้เฮียยังบอกว่าเฮียยังไม่ได้ทำอะไรอีกเหรอ....แล้วนี้..." เตยกมือผมข้างที่เจ็บขึ้นมา "ชีนถึงกับเลือดตกอยางออกขนาดนี้...เฮียยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกเหรอ"
"........" พี่ตามเงียบ ผมรู้ว่าพี่ตามไม่ได้ตั้งใจทำให้ผมเจ็บผมไม่ได้โกรธพี่แกซักนิดเลย
"ทำไมไม่พูดต่อละเฮีย...พูดอีกสิ เถียงอีกสิ ทำให้คนอื่นเจ็บนี่คือความสุขของเฮียใช่มั๊ย!!!!" มันมากไปแล้ว
"พอ!!!!!...เต มึงเลิกขึ้นเสียงกับพี่มึงได้แล้ว นั่นพี่มึงนะ!!!!! ต่อให้พี่ตามทำเรื่องร้ายแรงกว่านี้ แต่มึงก็ไม่มีสิทธิ์ไปตะคอกแบบนี้ เค้าเป็นพี่มึง" ผมทนไม่ได้จริงๆ ผมรู้ว่าเตเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่พี่ตามขนาดนี้ ส่วนพี่ตามก็ได้แต่นิ่งให้น้องชายตะคอกใส่อยู่ได้...ผมแค่อยากจะเบรคอารมณ์ของเตก็เท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่เตเลย...แต่ดูเหมือนเตจะไม่คิดเหมือนผมซะแล้ว
"ชีน....กูเป็นห่วงมึง แต่มึงกลับหาว่ากูโวยวาย...มึงกลับมาตะคอกใส่กู...กูแค่ห่วงที่มึงเจ็บ กูผิดมากเหรอ?"
"กูไม่เจ็บเลยเต ไม่เจ็บเลยจริงๆ มึงไม่ต้องห่วงนะ" ผมพูดด้วยเสียงที่อ่อนลงมากๆ
"เฮียไม่ได้ตั้งใจ" ผมไม่รู้ว่าพี่ตามพูดกับเตหรือพูดกับผมกันแน่ แต่สายตาของพี่ตามจ้องอยู่ที่มือผมที่เตจับอยู่หรือแกอาจจะตั้งใจดูแผลผมอยู่ก็ได้...ผมไม่รู้เลยจริงๆ
"เต ใจเย็นๆ พี่ตามไม่ได้ตั้งใจทำให่กูเจ็บหรอก มันเป็นอุบัติเหตุ....กูเต็มใจให้พี่ตามขี่หลังเอง....กุไม่อยากให้มึงกับพี่ตามต้องมาทะเลาะกันเพราะกู....กูขอร้องนะ"
"แต่ที่มึงต้องมาลำบากอย่างนี้ก็้เพราะกูนะ กูแค่ห่วงมึง กูผิดเหรอ" นั่นไง มันตาแดงๆแล้ว น้ำตาคลอด้วย.....ผมผิดเองแหละที่เผลอเสียงดังใส่มัน
ผมดึงมันมากอดและลูบหัวขึ้นลงเบาๆ เตเองก็เบียดตัวเข้าหาผม
พี่ตามมองผมกับเตใหญ่เลย แต่ตอนนี้ผมสนใจความรู้สึกเตมากกว่าอะไรทั้งนั้นแล้ว
"กูขอโทษนะเตที่กูเสียงดังใส่ กูไม่ได้ตั้งใจ" มันพยักหน้ากับบ่าผมเบาๆ
"นี่มันเรื่องอะไรกันเต!!!!" พี่ตามกระชากตัวเตจนปลิวจากอกผมไปเลย
"พี่ตาม...ปล่อยเตนะ" ก็พี่ตามบีบข้อมือเตซะเป็นรอยเลย
"เฮีย....ผมขอโทษ"
"เอ็งขอโทษเรื่องอะไรเต เอ็งบอกเฮียมาเลยนะ บอกให้บอกไง บอกสิ" พี่ตามเขย่าตัวเตจนหัวสั่วหัวคลอนเลยทีเดียว ผมทนไม่ได้เลยผลักพี่ตามออกไป
"มึงอย่าเสือก นี่เรื่องของกูกับน้องกู ว่าไงเต จะบอกเฮียได้ยัง" พี่ตามว่าพลางกดไหล่เตอย่างหนัก จนเตถึงกับหน้าเบ้ แต่พอผมจะเข้าไปช่วยก็โดนเตกันออกมา นี่ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั๊ย
"เฮียอยากรู้มั๊ยว่าทำไมผมกับชีนถึงสนิทกันมากขนาดนี้ ทำไมชีนถึงมาที่ห้องผมได้บ่อยๆ ทำไมผมต้องแคร์ชีน ทำไมชีนต้องยอมเฮียสารพัด"
"อย่ามาอ้อมค้อมเต บอกเฮียมา"
"ผมกับชีน เราคบกัน เราเป็นแฟนกัน เรารักกัน" เตพูดออกไปแล้ว....ผมนี่ถึงกับหลับตาเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของเตที่ไหลระหางตาทั้งสองข้าง
"ไม่จริง...." พี่ตามรำพึงเบาๆกับตัวเอง มือตกข้างลงตัว
"เรื่องจริงครับเฮีย ผมรักชีน รักมาก....ผมขอโทษที่ทำให้เฮียต้องผิดหวัง ผมขอโทษจริงๆ" พี่ตามไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ได้แต่เดินหันหลังเข้าห้องนอนและปิดประตูไปเท่านั้น
ส่วนเตนี่ถึงกับทรุดลงบนพื้นก้มหน้าร้องไห้โฮเลย
ผมรู้แล้วครับว่ารักเรามันไม่ง่ายเลย ไหนจะสู้กับตัวเอง ไหนจะสู้กับครอบครัว สังคมรอบตัว มันไม่ง่ายเลยจริงๆ....เพราะฉะนั้นผมไม่โทษหรือโกรธพี่ตามเลยถ้าพี่เค้าจะไม่ยอมรับ...ผมไม่พูด เตไม่พูด ได้แต่นั่งมองหน้ากันไปมาบนโซฟา แต่ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าผมจะไม่ยอมให้รักครั้งนี้ของผมต้องจบลงเหมือนครั้งแรก ผมยอมจบรักครั้งแรกเพราะผมรักเค้าข้างเดียว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ผมไม่ได้รักเค้าข้างเดียวอีกแล้ว แต่เรารักกัน
"เจ็บมั๊ย?" เตกุมมือข้างที่เจ็บของผมไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของมัน
"เจ็บไท่ามึงตอนนี้หรอก"
"จุ๊บ.....หายเจ็บยัง?" มันก้มลงจูบตรงรอยแผลที่เลือดเริ่มแห้งจับตัวกันแล้ว
"กูหายเจ็บตั้งแต่มึงถามว่ากูเจ็บมั๊ยแล้วแหละ"
"ถ้ามึงหวานอย่างนี้ในตอนอื่นนะ กูคงจะยิ้มได้มากกว่านี้นะชีน แต่ตอนนี้มันแน่นไปหมดแล้วในตัวกู"
"ตอนนี้มึงก็ไม่ได้ดูแย่นิ...น่ารักกว่าเดิมซะอีก" ผมขยี้หัวมันเบาๆ นั่นแหละมันถึงพอยิ้มออกมาได้บ้าง
"ขอบใจนะที่ยังอยู่ข้างๆกู...ขอบคุณนะชีน"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก...กูแค่อยู่ในที่ที่เป็นของกูเท่านั้นเอง..." มันยิ้มตาหยีเลยทีนี้...น่ารักว่ะ ผมอดใจไม่ไหวเลยกดหอมแก้มมันไปแรงๆทีหนึ่ง
"
หัวข้อ: ตกลงเราเป็นอะไรกัน (เต-ชีน) เตมาเอง 13/11/55 จบแล้ววว รบกวนย้ายให้หน่อยครับ (อ่าน 232992 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก