ตอนที่ 11"ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ"ผมยิ้มแย้ม แฝงรอยสังหารเอาไว้ในวาจาอย่างแนบเนียน ไอ้ตรีทำหน้ามึนๆก่อนจะเออออห่อหมกเดินไปปลดล็อคกุญแจรถ แล้วขึ้นไปนั่ง ผมสังเกตุ สายตาของมันลอบประเมิณผมอยู่ในที
ผมเหล่กระจกข้างงรถมองไปด้านหลัง เมื่อยังพบไอ้หนุ่มกับหมวกกันน็อกอยู่ มารยาหมื่นเล่มเกวียนที่เคยร่ำเรียนมากับอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิอย่างอานิล เจ้าของฉายา ไอ้นิลแปดล้านเกวียนก็มีโอกาศได้งัดออกมาใช้อีกครั้ง
"อุ๊บ!"ผมแกล้งทำถุงมีดหลุดมือจนมีดที่ห่อพลาสติกเอาไว้กระจายเกลื่อน นั่นคือขั้นแรก
ไอ้ตรีตกใจหน้าตาตื่น เตรียมจะลงจากรถมาช่วยผมเก็บ แต่ผมยิ้มบางๆส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ระหว่างผมเก็บมีดขึ้นมาผมก็แอบแกะพลาสติกที่ห่อมีดเล่มเล็กอยู่ช้าๆ ไม่ให้ผิดสังเกตุโดยการทำเป็นควนหามีดที่หล่นอยู่ใต้ท้องรถ ระหว่างนั้นก็แอบมองซะหน่อยว่าอีกฝ่ายมีท่าทีอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า
ไอ้หมอนั่นยังคงคร่อมมอไซค์BMWคันใหญ่ของตัวเอง ลอบสังเกตตุผมเป็นระยะๆ ผมอมยิ้ม เร่งมืกแกะมีดหั่นผักขนาดกลางอย่างรวดเร็วหลังงจากแกะอันเล็กๆเสร็จแล้ว
ผมมุดออกมาจากใต้ท้องรถ ทำเป็นเก็บมีดใส่ถุง พร้อมกันนั้น แผนการที่สองก็ได้เริ่มขึ้น
ฟุบ!
มีดเล่มเล็กสำหรับแกะสลัก จึงมีความแหลมคมมากตรงปลายมีดสองเล่ม พุ่งออกจากมือของผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปักเข้าบนล้อใหญ่มหึมาด้านหน้าของมอไซค์สีดำคันใหญ่อย่างแม่นยำ
ขั้นที่สาม....มารยาถูกขุดออกมาอีกครั้ง ผมซุกมีดขนาดกลางที่เอาไว้หั่นผักไว้ในแขนเสื้อเชิ้ต(หากไม่ชำนาญไม่แนะนำให้ทำ มันจะบาดเอานะจ๊ะ)ก่อนจจะปั้นหน้าเสียอกเสียใจ เดินเข้าไปขอโทษไอ้หนุ่มกันน็อกดำที่ลอบตามผมมาตั้งแต่ออกจากคอนโด
"เอ่อ คุณครับ ขอโทษด้วยจริงๆ ช่วงนี้ผมเบลอๆ ชอบทำของหลุดมือบ่อยๆ"นอกจากอากาศเสียใจแล้วผมยังทำทีเป็นลุกลี้ลุกลนหน่อยๆ"เอ่อ ยังไงผมขอมีดคืนนะครับ"
ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบผมดึงมีดออกมาดังฉึก พร้อมแก๊สของยางที่ถูกปล่อยออกมา ผมทำหน้าตกใจ "อ๊า!! ผมขอโทษๆ"แสร้งทำเป็นตกใจอีกรอบทำอะไรไม่ถูกมือไม้เงอะงะทั้งๆที่ถือมีดอยู่
อีกฝ่ายยังคงไม่มีปฏิกริยาใดๆนอกจากนิ่งๆ ผมเลยแกล้งทำมีดหลุดมืออีกครั้ง
ฟุบ!
มีดยี่ห้อนี้ผมรับรองว่าคมมากจริงๆครับ ถ้าปาโดยกะแรงและองศาให้ดี มันสามารถตัดเหล็กบางๆไว้สบายเลยแหละครับ....
หมวกกันน็อกสีดำขาดเป็นสองท่อนทันทีหลังปามีดออกไปได้สักพัก ผมแสยะยิ้มเล็กน้อยแต่พอดีที่มุมปาก ขยับเข้าไปเหมือนจะช่วยดูว่าอุบัติเหตุเมื่อครู่ทำให้เลือดตกยางออกหรือไม่...
และวินาทีนั้นเอง มีดที่เก็บเอาไว้ในแขนเสื้อก็ถูกจ่อเข้าที่คอหอยของอีกฝ่าย โดยใช้มุมที่พอดี ทำให้คนอื่นๆมองไม่เห็นมีดนี้
"ไม่ทราบว่าใครส่งคุณมาหรือครับ"ใบหน้าผมยิ้มแย้มน้อยๆ มองดูใบหน้าที่สามารถบอกได้ว่าหน้าตาดีและน่าจะมีการศึกษาของอีกฝ่ายอย่างพิจารณา
ไอีหมอนี่น่าจะแก่กว่าผมสักห้าหกปี ไว้หนวกเคราะหรอมแหรม เหมือนลืมโกนมากกว่าจงใจไว้ ผมยาวถึงกลางหลัง ฟูเล็กน้อยเพราะใส่หมวกกันน็อก
จะว่าไป มันหน้าคล้ายๆใครสักคนอยู่นะ?
"ก็ฝีมือไม่เลวนี่ไอ้หนู อย่างนี้ฉันคงไม่ต้องห่วง"เขาเปิดปากพูดเป็นครั้งแรก เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์ชะมัด!แค่เสยผมก็ทำให้มีรัศมีเปล่งประกายได้!"ไอ้หลานตัวดีมันก่วงมากเกินไปจริงๆ"
ผมขมวดคิ้ว พูดอะไรของมันฟร่ะเนี่ย ตกลงที่ตามมานี่ต้องการอะไร?
"ฉันรู้ว่าเธอสงสัยอะไร เธอลองโทรถามมิวสิคดูสิ เขาจะอธิบายเอง"พ่อหนุ่มหน้าตาดี เอานิ้วที่สวมถุงมือหนังดันมีของผมออกไปเบาๆ แต่ผมยัวไม่ไว้ใจ ขืนมีดเอาไว้ ให้ห่างจกลำคอเพียงเล็กน้อย ถ้าตุกติกเมื่อไหร่ หลอดลมขาด!!
ผมต่อสายหามิวสิคทันทีแต่ตายังจับจ้องอยู่ที่ท่าทีของอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง
"ฮัลโหล"ปลายสายรับด้วยนำ้เสียงอ่อนเพลียเหมือนคนเพิ่งตื่น ไอ้นี่ แอบหลับกลางวันเรอะ!
"มิวสิค นายรู้จักคนที่ผมยาวสีดำ หน้าตาดีไว้หนวดเล็กน้อย เจาะหูสามรูที่ข้างซ้ายหนึ่งรูข้างขวา สูงประมาณ ร้อยเจ็ดสิบห้า ขับมอไซค์คันใหญ่สีดำบ้างรึเปล่า"
"หา!เขามาเมืองไทยแล้วเรอะ!เอ้อ ฉันรู้จักเขา นายนิ่งๆไว้นะ อย่าเพิ่งไปซัดมีดใส่เขาเข้าล่ะ"
ไม่ทันแล้วล่ะมิวสิคเอ๋ย...ว่าแต่รู้ได้ไงว่าผมปามีดเก่ง?
"จะให้ฉันทำยังไงกับเขา"
"เอ่อ นายช่วยพาเขากลับมาหาฉันที่คอนโดทีนะ อาแกยิ่งแก่ๆขี้หลงขี้ลืม หลงทางเป็นประจำ...."ผมถอนหายใจ ตกลงไอ้ที่ตามๆมานี่ไม่ใช่คนของ'หมอนั่น'แต่ดันเป็นบุคคลที่เชื่อได้ว่ารู้จักกับมิวสิค
"อืมๆ โอเค แล้วเจอกัน"ผมวางสาย หันมามองไอ้คนที่ยังนั่งหน้านิ่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์อย่างชั่งใจ เฮ้อ สงสัยต้องพาไปจริงๆ
"หลานฉันบอกว่าไง"ผมเลิกคิ้ว บางทีเขาอาจจะหมายถึงมิวสิค
"มิวสิคบอกผมให้พาคุณไปที่คอนโด เขาบอกว่าคุณหลงทางเก่งมาก"ผมยิ้ม เก็บมีดกลับเข้าไปในแขนเสื้อเชิ้ต แล้วเดินนำคุณคนนี้กลับมาที่รถของตรีซึ่งเปิดอแร์รอผมอยู่ ไอ้นี่นิ ไม่ช่วยกันลดโลกร้อนเลย
"แล้วมอไซค์ฉันล่ะ"เขาชี้ไปทางมอเตอร์ไซค์ที่ถูกเจาะลมยางจนแบนแล้วยิ้มเหี้ยมๆ ผมได้แต่ยิ้มแหย พร้อมกดเบอร์โทรหาคุณอินทร์
"คุณอินทร์ครับ รบกวนช่วยส่งคนมารับรถที่ยางแตกของเพื่อนผมที่ XXX หน่อยได้ไหมครับ"คุณอินทร์ไม่ชอบให้พูดมากน้ำเยอะผมเลยต้องกระชับหน่อย
"ได้"
"ครับ ขอบคุณครับ"
ติ๊ด!
จากนั้นก็วางสายไป....
"คุณชื่ออะไร"ผมถามระหว่างเดินกลับไปที่รถ
"เนโร เรียกว่าโรเฉยๆก็ได้ ผมเป็นอาของมิวสิค ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ทำให้คุณตกใจ"เขาพูดยิ้มๆ เดินล้วงกระเป๋าตามผมมานิ่งๆ
"ผมชื่อมีน ส่วนคนที่อยู่ในรถนั่นชื่อตรี เป็นเพื่อนผม ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำล้อรถคุณเป็นรู"
"ไม่เป็นไรๆ"
จากนั้นพอถึงรถ ผมก็จรงเข้าไปอธิบายความเป็นมาให้ตรีฟัง แล้วจึงขึ้นรถ กลับไปที่คอนโดระหว่างนี้พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมจึงนั่งควงมีดเล่นไปมาในรถ ไม่ได้จับมีดนานแล้วเหมือนกันแฮะ คิดถึงมีดชุดเก่าที่อานิลริบไปชะมัดเลย....
อ่ะ...หลายคนอาจจะสงสัย เป็นชาวไร่ชาวสวนธรรมดา ต้องฝึกปามีดด้วยหรือ? คำตอบคือ ไม่จำเป็น หากคุณเป็นชาวสวนธรรมดาๆล่ะก็นะ.....
ก็พอดีว่า ญาติฝั่งพ่อของผมดูจะไม่ธรรมดา....อย่าสิ้นเชิง
รู้สึกว่าปู่ที่ไม่เคยเห็นหน้าจะเป็นอดีตพ่อค้าอาวุธเถื่อนข้ามชาติซึ่งมีเส้นสายมากมายทั่วโลก ก่อนจะส่งต่อกิจการให้ลุงของผม....ก็ไอ้ลุงที่ฮุบกิจการเล็กๆของพ่อและแม่ของผมนั่นแหละ!
เห็นอานิลบอกว่า หลังศึกช่วงชิงอำนาจในตระกูล พ่อผมก็ถอนตัวออกมายกทุกอย่างให้ลุงที่ขึ้นเป็นบอส มาแต่งงานกับแม่ใช้ชีวิตธรรมดา...
แต่ดูเหมือนลุงจะกลัวใครมาแว้งกัดอ้างสิทธิ์ชอบธรรมแล้วยึดกิจการคืน ลุงก็เลยเก็บพ่อผมพ่วงด้วยแม่...แต่ดูลุงจะลืมไปว่ายังเหลือผมอีกคน....ผมเลยรอดมาได้หวุดหวิด
แล้วตอนนี้ลุงก็กำลังพยายามตามเก็บอานิลอยู่แต่ไม่สำเร็จเพราะมีคุณอินทร์คอยขวางและยังมีคนของอานิลเองอีกด้วย เห็นแบบนี้อานิลแกเองก็โหดเอาเรื่องนะครับ มีกองกำลังเป็นของตัวเอง....
เพราะฉะนั้นพอผมไปอยู่กับอานิล อาแกเลยฝึกสอนให้ผมมีวิชาต่อสู้ และรับมือกับสถาณการ์ณต่างๆกันเอาไว้กันเหนียว
นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมขว้างมีดได้
ไหนๆก็พูดถึงตรงนี้แล้ว ผมจะพูดถึง 'He' ที่อานิลเคยส่งข้อความมาเลยแล้วกัน
หมอนี่เป็นลูกชายของลุงครับ มันเป็นคนที่ลุงส่งมาให้คอยตามฆ่าผมโดยเฉพาะ นิสัยมันโรคจิตหน่อยๆด้วย โคตรน่ากลัว
มันเคยมาล่าผมตอนอยู่เชียงใหม่ครับ แต่ผมก็เล่นมันเดี้ยงนอนโรงบาลเป็นปีไปแล้วรอบหนึ่ง ตอนนี้...มันก็กลับมาอีกแล้วครับ :m31:ไม่รู้จักหลาบจำเสียเลยนะคนเรา :เฮ้อ:รู้งี้น่าจะเล่นใให้พิการไปเลย
ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย พอรู้สึกตัวอีกที รถก็จอดเข้าที่จอดของห้องไอ้ตรีแล้ว
ผมกำลังจะหยิบข้าวของลงลมาจากรถ ก็โดนตรีตัดหน้ารวบทั้งหมดหิ้วเข้าตัวตึกไปทันที ทิ้งให้ผมเดินตามไปแบบมึนๆ
"คอนโดสวยดีนะ"คุณโร เผยแววตาชื่นชม แน่นอนสิครับ ที่นี่ตกแต่งสวยมากทีเดียว ไม่งั้นคนหัวสูงอย่างคุณอินทร์คงไม่ลงทุนซื้อไว้หรอกที่นี่ดูก็รู้ว่าแพงมากแน่ๆ
"ขอบคุณครับ"ผมยิ้ม แล้วเดินนำคุณโรเข้าห้องไป ผมตรงเข้าห้องครัวก่อนเลยเป็นอันดับแรก ปล่อยให้คุณโรกับมิวสิคจัดการกันเอง
ให้ตายคันไม้คันมืออยากทำขนมจริงๆเลยเชียว
"อามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย นึกว่าอยู่รัสเซียซะอีก"เสียงมิวสิคครับ มันพูดด้วยเสียงไม่เข้าใจสุดๆ
"ฉันก็เพิ่งตัดสินใจ บินกลับมาที่นี่เมื่อคืนวานนี้เอง เอ็งก็ไม่ได้เช็คว่าข้าอยู่ที่ไหนตลอดเวลาเสียหน่อย"สักพักทั้งคู่ก็เงียบไปก่อนมิวสิคจะโพล่งขึ้นมาพร้อมหัวเราะเจ้าเล่ห์
"หึหึ ดีแล้วที่อางอนแฟนหนีกลับมาแบบนี้ อะไรๆจะง่ายขึ้นเยอะ"
ระหว่างแอบฟังคนเขาคุยกัน ผมก็ล้างไข่ไก่และอุปกรณ์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไปพลางๆอย่างสบายใจ ฮึมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะงัก เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นจากทางด้านหลัง
"ให้ช่วยอะไรไหม?"ไอ้ตรีในชุดเสื้อยืดสบายๆกับกางเกงบอลเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆผม มันทำให้นึกถึงเมื่อก่อนจริงๆตอนนั้นบ้านเรายังอยู่ใกล้ๆกันไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ตอนเด็กๆจำได้ว่าเคยอาบนำ้ด้วยกันด้วย พอโตมาก็ไปเล่นบอลเล่นบาสด้วยกัน ตัวติดกันยังกะปลิง
"ช่วยล้างกระทะหน่อย กูมือเปื่อยหมดล่ะ"ได้ทีต้องใช้สามี
เอ๊ย ไอ้ตรีซะหน่อย ไปอยู่เมืองนอกเมืองนาติดความสบายมากไป คิดจะมาเป็นผัวไอ้มีน เรื่องแค่นี้ต้องทำได้
หลังจากนั้นมหกรรมใช้งานสามีก็ได้เปิดฉากเริ่มขึ้น ผมสั่งให้มันล้างนู่นทำนี่ไปเรื่อยๆ โดยผมกระดิกเท้านั่งมองมันเตรียมส่วนผมแบบเงอะๆงะๆอย่างชอบใจ
ตรีเอ๋ย จงอดทนเอาไว้ นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.
ขอโทษๆๆๆ
อิงมาช้าไปหลายวันโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ขออภัยอย่างสูง
แถมมาอัพวันนี้ยังมาแบบมึนๆ และไม่ได้แก้ไขอีกต่างหาก ขอโทษด้วยจริงๆเวลาข้าพเจ้ามีมะพอ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะค่ะที่คอยคอมเม้นท์ให้กำลังใจ เสมอมา เพื่อแทนการขอบคุณ อีกไม่นาน บทอานิลก็จะโผล่มาแล้ว!!เย้!
เชื่อว่าพออ่านตอนนี้จบ ภาพลักษณ์อานิลแกจะเปลี่ยนไป ฮา....
ตอนนี้น่าจะมีข้อผิดพลาดด้านถาษาเยอะมา ต้องขออภัยไว้ด้วย
แถมยังมาแบบสั้นๆอีก
แง้ๆ หนูขอโทษ
ด้วยความสำนึกผิดจากใจจริง
อีกไม่นานเลยจะลงตอนพิเศษ อินทร์นิลให้แก้ขัด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
