หัวข้อ: Royal Of Love ตำนานรักสองราชวงศ์[บทพิเศษP.14 R 410] จบแล้วค่ะ (แจ้งข่าวเล็กๆ)

[TanyaPuech]

    ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีและสนุกค้าบ

[takara]

มีความสุขด้วยจัง รออ่านตอนพิเศษต่อ

[Rafael]

ฮ่าา
จบแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ +เป็ด +1 ค่ะ

[pare_140]

+เป็ด +1 จ้าา

[aoihimeko]

ขอบคุณสหรับรื่องดีๆ ลขอทษด้วยที่ม่ด้ข้มซนน

[Jthida]

สนุกมากจริงๆเคอะ

[owo llยมuมข้u]

สนุกมากกก

[PetitDragon]

หัวปีท้ายปีเลยหรอ เยี่ยมมากฝ่าบาท 


เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับที่ชี้แจงนะครับ ^^ 

[kasune]

หัวปีท้ายปีเลยหรอ เยี่ยมมากฝ่าบาท 



ปล แอบงง ตรง 'องค์ชายรัชทายาทเฮเซีย ข้าดีใจจริง ๆ ที่พระองค์ทรงมีความรักเป็นของพระองค์เองได้เสียที ในที่สุดพระองค์ก็ทรงตัดพระทัยจากองค์ราชินีได้ ช่างน่ายินดี' <<<< น่าจะเป็นโซเทเรียหรือเปล่าครับ เพราะเฮเซียเป็นลูกคนที่สองของคาเซียนี่นา

แอบงงเหมือนกัน ก็ว่าอยู่สงสัยคนเขียนเขาอาจะเขียนผิดก็ได้



จบแล้วอ่ะ เฮ้อ... เราชักชอบแนวนี้ซะละ พวกฝ่าบาท องค์ราชินี ทหาร ฯ
ชอเรื่องนี้มาก  อ๊ะแต่ยังยังไม่เช็คข่าวหนังสือเลย เตรียมเงินโอนดีกว่า 

[midnight]

หัวปีท้ายปีเลยหรอ เยี่ยมมากฝ่าบาท 



ปล แอบงง ตรง 'องค์ชายรัชทายาทเฮเซีย ข้าดีใจจริง ๆ ที่พระองค์ทรงมีความรักเป็นของพระองค์เองได้เสียที ในที่สุดพระองค์ก็ทรงตัดพระทัยจากองค์ราชินีได้ ช่างน่ายินดี' <<<< น่าจะเป็นโซเทเรียหรือเปล่าครับ เพราะเฮเซียเป็นลูกคนที่สองของคาเซียนี่นา

เขียนไม่ผิดนะคะ... ลูกคนที่สองของคาเซีย คาเซียตั้งชื่อให้เป็นชื่อเดียวกับพี่ชายต่างมารดาของตัวเองค่ะ

องค์รัชทายาทแห่งเซเรียล ชื่อ เฮเซียค่ะ ^^ พี่ชายที่แสนดี

[Poseidon]

สนุกมากจริงๆเรื่องนี้
รอตอนพิเศษครับ
ทุกคนมีความสุขกันถ้วนหน้าเลย

[ormn]

:-[ชอบจังอะจบแบบนีมีความสุขกันทุกคนเลยอะ


ปล.แล้วแต่งเรื่องอื่นมาให้อ่านอีกนะ

[midnight]

:-[ชอบจังอะจบแบบนีมีความสุขกันทุกคนเลยอะ


ปล.แล้วแต่งเรื่องอื่นมาให้อ่านอีกนะ

อย่าเพิ่งลากันน้า~ มาอ่านตอนพิเศษแบบจินตนาการต่อเองก่อนนนน

ปล. เอาแนวไหนดีคะ? ^^"v จีน ๆ ดี หรือ วัยรุ่นดี...

เนื้อเรื่องตีกันยุ่งในหัวไปกับวิชาเรียนTT//บ่น ๆ ฮ่า ๆ

[kingkakingka]

จบแล้ววว

จะรออ่านเรื่องใหม่นะค่ะ

[sunshadow]

   อ่า. . . จบซะแล้ว
   ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ ^ ^

[HISY]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ

[midnight]

มาพูดคุยกันหน่อยนะคะ ^^ (เดี๋ยวจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฮ่า ๆ ตอนพิเศษอีกตอนก็จะบริบูรณ์แล้ว)

ก่อนอื่น ขอขอบคุณทุก ๆ คนที่หลงเข้ามาอ่านตำนานรักนะคะ

ตอนเอามาลงแรก ๆ ยังหวั่น ๆ ใจอยู่เลย จะมีใครอ่านไหมนะ... สุดท้ายก็มีคนอ่าน ดีใจมาก ๆ เลยค่ะ

เดี๋ยวเอาไว้พล่ามทีเดียวหลังจบตอนพิเศษ ฮ่าๆ

เอ่อ... เฮเซีย นอกจากจะเป็นชื่อของลูกคนที่ 2 ของคาเซียแล้ว

ยังเป็นชื่อของพี่ชายของคาเซียด้วยนะคะ(คนเขียนไม่ได้พิมพ์ผิดนะ...) องค์ชายรัชทายาท เฮเซีย แห่ง เซเรียล

+++++++++++

[Rafael]

 

[midnight]

ตำนานรักสองราชวงศ์ : หลังตำนานแห่งรัก : บันทึกขององค์ชาย

เสด็จพี่... หันมามองข้าหน่อยสิพะยะค่ะ...

เสด็จพี่... ได้โปรด หันมามองน้องบ้างเถอะพะยะค่ะ...

เสด็จพี่... เสด็จพี่...

แสงอาทิตย์ของรุ่งอรุณแห่งวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้องบรรทมของข้า แสงที่เหมือนๆกับทุกๆ เช่นเดียวกับชีวิตที่เหมือนเดิมทุกๆวัน...

“ตื่นบรรทมแล้วหรือเพคะ องค์ชายโซเนล์”เสียงของนางกำนัลพี่เลี้ยงรินทาเน่ดังขึ้นเรียกข้าเหมือนวันวาน “อีกเพียงสองวันก็ถึงวันคล้ายวันประสูติแล้วนะเพคะ องค์ชาย ปีนี้องค์ชายจะทรงมีพระชนมายุครบ 10 ชันษาแล้วนะเพคะ”

“นั่นสินะ...”อีกสองวันก็จะถึงวันเกิดของข้าแล้ว... ปีนี้พี่เฮเซีย จะหันมามองและสนใจข้าบ้างไหมนะ

รินทาเน่พาข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวเหมือนปกติ ก่อนที่จะไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อและเสด็จแม่

“โซเนล์”เสียงหวานๆและอ่อนโยนนี่... เสียงของเสด็จแม่ “มาให้แม่กอดหน่อยเร็ว”

“เสด็จแม่”ข้าวิ่งเข้าไปกอดร่างบอบบางของเสด็จแม่เอาไว้แน่น กายของเสด็จแม่ยังคงนุ่มและหอมเหมือนกับปกติ อ้อมกอดของเสด็จแม่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่มอบให้กับข้าและทุกๆคนเสมอมา

“ถวายพระพรองค์คาเซียเพค่ะ”

“สวัสดี รินทาเน่”เสด็จแม่ทรงหันไปยิ้มให้กับนางกำนัลพี่เลี้ยงก่อนจะหันกลับมาหาข้า “จะถึงวันเกิดของลูกแล้วนะ โซเนล์ ปีนี้ลูกอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม หืม”

“ไม่พะยะค่ะ เสด็จแม่”ข้าตอบพระองค์เสียงอ่อย... ของที่ข้าอยากจะได้... ยังไงเสด็จแม่ก็มอบให้ข้าไปได้อยู่แล้ว ถ้าจะเอา ข้าคงต้องพยายามด้วยตัวเอง

“แน่ใจนะลูก”เสด็จแม่ถามข้าอีกครั้ง ข้าก็พยักหน้ารับคำของพระองค์เป็นการยืนยัน... “เอาเถอะ... ถ้าลูกอยากได้อะไรรีบมาบอกแม่นะ ถ้าแม่ทำให้ได้ แม่ก็จะทำนะลูกรัก”

“พะยะค่ะ”

เสด็จแม่หอมแก้มของข้าก่อนที่พระองค์จะทรงเสด็จกลับตำหนัก... คงไปอยู่กับเสด็จพ่อไม่ก็พระชายาเหมือนเคยกระมัง...

ถึงแม้ว่าจะใกล้วันเกิด แต่ข้าก็ต้องทำกิจวัตรเดิมๆ เหมือนทุกๆวัน น่าเบื่อจังเลยแหะ... เฮ้อ...

++++++++++++++++++

ตอนนี้เป็นคืนก่อนวันเกิดของข้า พรุ่งนี้ข้าก็จะมีอายุเพิ่มขึ้นอีกปีแล้วสินะ... อ่า... ข้าอยากเจอเสด็จพี่เฮเซียจัง

“เอ... รินทาเน่หลับไปแล้วสินะ”

เมื่อข้าเห็นนางกำนัลพี่เลี้ยงคนเก่งของข้าหลับสนิท ข้าจึงแอบหนีออกจากห้องบรรทมออกมาเงียบๆแล้วมุ่งหน้าไปยังตำหนักแดฟโฟดิล

“อ้าว องค์ชาย”ทหารผู้เฝ้าหน้าตำหนักเอ่ยทักข้า... พวกเขารู้จักข้าดีพอๆกับที่ข้ารู้จักเขา ก็ข้าแอบมาที่นี่บ่อยๆนี่น่า “ดึกมากแล้วนะพะยะค่ะ ทรงเสด็จมานี่ เดี๋ยวพระพี่เลี้ยงก็เป็นห่วงหรอกพะยะค่ะ”

“นางหลับไปแล้ว... พวกเจ้าเงียบๆไว้ อย่าบอกใครล่ะ”

ข้าเดินเข้าตำหนักมายังหน้าห้องบรรทมของเสด็จพี่เฮเซีย... ดึกป่านนี้แล้วเสด็จพี่ยังไม่นอนอีกหรือ... เหตุใดถึงมีเสียงออกมาจากห้องกันนะ...

ข้าเปิดแง้มบานประตูเล็กๆเพื่อให้เห็นภาพข้างใน... ภาพที่ข้าเห็นนั้นทำให้ใจของข้าบีบรัดจนเจ็บไปหมด ขอบตาของข้าร้อนผะผ่าว น้ำตาพร้อมจะไหลรินลงมาตลอดเวลา

เสด็จพี่เฮเซียทรงร่วมสังวาสกับนางบำเรอนางหนึ่งอย่างรุนแรง กลิ่นคาวของน้ำกามคละคลุ้งไปทั่ว เสียงครวญครางของนางบาดลึกเข้าไปในจิตใจของข้า...

แม้ข้าจะรู้ว่าเสด็จพี่จะไม่ได้รักนาง ข้ารู้ว่าเสด็จพี่ทำเพื่อปลดปล่อยอารมณ์... แต่ข้าก็อดเสียใจมิได้ ข้าเฝ้ามองท่านพี่มา 3 ปี... ตั้งแต่ท่านพี่อายุ 12 จนตอนนี้ ข้าอยากบอกพระองค์ถึงความรู้สึกของข้า... แต่ข้าจะพูดได้อย่างไร...

ข้ากลับตำหนักของตัวเองด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เมื่อเข้าไปถึงในห้อง เสด็จแม่ก็ทรงประทับอยู่ข้างในพร้อมด้วยเสด็จพ่อ...

“โซเนล์ ลูกไปไหนมา”เสด็จแม่ทรงเรียกข้าด้วยความเป็นห่วง “แม่เป็นห่วงลูกมากนะ”

ข้าวิ่งเข้าไปโถมกอดเสด็จแม่ทันที แล้วเสด็จพ่อก็ทรงโอบกอดข้ากับเสด็จแม่เอาไว้ในอ้อมแขนอีกชั้นหนึ่ง...

น้ำตาของข้าหลั่งรินลงมาไม่หยุด เสด็จพ่อและเสด็จแม่ตกพระทัยอย่างมากเมื่อเห็นน้ำตาของข้า แต่ทั้งสองพระองค์ก็ไม่ได้ถามอะไร ทรงกอดข้าเอาไว้ให้ข้ารับรู้ว่าไม่ว่าเมื่อใด ข้าก็จะยังมีพวกท่านอยู่เคียงข้างเสมอ

ข้าหลับไปในอ้อมอกของเสด็จแม่ และค่ำคืนนั้นทั้งสองพระองค์ก็บรรทมอยู่เคียงข้างข้าตลอดคืน...

รุ่งเช้า เสด็จแม่ทรงพาข้าไปอาบน้ำ ชำระร่างกาย ก่อนที่พระองค์และเสด็จพ่อจะทรงทำกิจวัตรของพระองค์เอง

วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า เสด็จพ่อ เสด็จแม่และพระชายาของเสด็จแม่จึงพาข้าออกเยี่ยมประชาชน เสด็จพี่บางพระองค์ก็ออกมากับข้าด้วย... แต่หนึ่งในนั้นก็ไม่มีเสด็จพี่เฮเซีย...

ตกเย็นงานเลี้ยงฉลองก็ถูกจัดขึ้น เหล่าราชนิกุล นางกำนัล ขุนนาง ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างเข้าร่วมงานเลี้ยงกันอย่างคับคั่ง แต่ละคนแต่งตัวกันมาอย่างเต็มที่ ดูระรานตา แต่ข้ากลับไม่รู้สึกชอบการแต่งกายพวกนี้เท่าไหร่ ข้ารู้สึกว่าอะไรที่มันมากเกินไปก็ไม่ได้ทำให้ดูดีขึ้นสักนิด...

เหล่าขุนนาง ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างพากันมาอวยพรวันเกิดข้า พร้อมกับให้ของขวัญมามากมาย... แต่ข้าว่าน่าจะเอาของเหล่านี้ไปแจกจ่ายให้ประชาชนเสียมากกว่าเอามาทิ้งไว้ในวังหลวง...

กว่าเสด็จพี่เฮเซียจะทรงเสด็จมาร่วมงานเลี้ยง เวลาก็ล่วงเลยไปครู่ใหญ่แล้ว... นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เสด็จพี่ไม่สนพระทัยข้า

“สุขสันต์วันเกิดนะ น้องข้า ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของเจ้า”เสด็จพี่ทรงตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย พร้อมกับส่งของขวัญมาให้ข้าเหมือนทุกๆปี...

ท่านจะรู้บ้างไหมนะ... เสด็จพี่ ว่าข้าเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ท่านเมินเฉยกับข้า เย็นชากับข้าเช่นนี้...

ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง... ไม่ใช่สิ่งที่สมควรเลยแม้แต่น้อย... แต่ข้าก็... รักท่านไปเสียแล้ว... ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่ข้าจ้องมองแต่ท่าน มองหาแต่ท่านเสมอมา...

หรือว่าข้า... ควรจะลองเสียงดูสักครั้ง...

หลังจากงานเลี้ยงเลิกรา... ข้าก็ตัดสินใจไปยังตำหนักแดฟโฟดิล สิ่งที่ข้าตั้งใจเอาไว้... มันคงเปลี่ยนอนาคตของข้าต่อจากนี้ไปตลอดกาล แม้มันอาจจะไม่สำเร็จ แต่ข้า... จะขอเดินพันดูสักครั้ง

ข้าก้าวเข้าไปในตำหนักของเสด็จพี่อย่างเงียบเชียบเช่นทุกครั้ง จนกระทั่งถึงหน้าห้องบรรทมของท่าน

“เสด็จพี่ยังไม่บรรทมสินะ”ข้าแอบมองเข้าไปในห้องนั้น เห็นเสด็จพี่เฮเซียทรงนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟานุ่ม “เอาล่ะ...”

ข้าเปิดห้องของเสด็จพี่แล้วเดินเข้าไปข้างใน เสด็จพี่ทรงเงยหน้ามามองข้าอย่างตกใจเล็กๆ ก่อนที่จะปิดหนังสือลงวางไว้ที่ข้างกาย

“โซเนล์ เจ้ามีธุระอะไรกับข้างั้นหรือ”ยังไม่ทันที่เสด็จพี่จะทรงทำอะไร ข้าก็โถมกายเข้ากอดทับร่างของท่านที่อยู่บนโซฟาเสียก่อน ข้ารวบมือสองข้างของท่านเอาไว้แน่น “โซเนล์ เจ้าจะทำอะไรน่ะ”

“เสด็จพี่อย่าทรงฝืนจะดีกว่า... แม้กายของท่านจะใหญ่กว่าน้อง... แต่ท่านเป็นนักปราชญ์ แรงที่มีมิอาจสู้ทหารอย่างข้าได้หรอก...”ข้าเอ่ยกับเสด็จพี่เสียงแผ่ว เมื่อท่านเริ่มขัดขืนข้า

ข้าพันธนาการมือทั้งสองของเสด็จพี่เอาไว้ด้วยกัน ก่อนที่เริ่มปลุกเร้าแก่นกายของท่านให้พร้อม...

“โซเนล์ เจ้าจะทำอะไรน่ะ”เสด็จพี่ร้องถามข้าอย่างตื่นตระหนก

ข้าปลดเครื่องแต่งกายที่บางเบาออกเหลือเพียงกายอันเปล่าเปลือย ข้ายกตัวขึ้นคร่อมร่างของเสด็จพี่ก่อนที่จะกดร่างลงทับส่วนแข็งขืนของท่านให้เข้าไปในช่องทางเล็กน้อย

“นี่เป็นการเดินพันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตของน้อง น้องขอเดินพันด้วยร่างกายของตัวน้องเอง เสด็จพี่เฮเซีย... ถ้าท่านพอจะมีเยื่อใยให้ข้าแม้เพียงน้อย ขอได้โปรดรับกายบริสุทธิ์นี้เอาไว้ด้วย แต่ถ้าท่านรังเกียจน้อง ก็ขอให้ท่านผลักไสน้องออกไป... แล้วน้องจะตัดใจจากท่าน แม้มันจะทำให้น้องเจ็บเจียนตายมากเพียงไรก็ตาม...”ข้ากลั้นใจพูดออกมาในขณะที่ปลดพันธนาการจากมือของเสด็จพี่...

+++++++++++++++++++++++++++++++

ข้าไม่เคยคาดคิดสักครั้ง ว่าน้องชายที่น่ารักคนนี้ของข้าจะกล้าเสี่ยงเอาร่างกายตัวเองมาเดินพันกับพี่ชายคนนี้ ที่ไม่เคยจะใส่ใจกับน้องสักครั้ง

กลิ่นกายหอมอ่อนๆที่ข้าแอบสูดดม ร่างกายที่ข้าแอบเมียงมองมาตลอด บัดนี้มาอยู่เบื้องหน้าข้าแล้ว...

ข้าไม่เคยคิดว่าน้อยชายของข้าจะสนใจข้า ในเมื่อรอบกายของเขามีพี่ๆที่รักเขามากล้อมรอบแทบจะตลอดเวลา แล้วยังน้องๆอีก

ข้ามองเข้าไปในดวงตากลมโตที่สบกับข้า... ข้าอยากจะครอบครองร่างของน้องคนนี้ซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ... แต่มันคงยังไม่สมควร...

ข้าดันร่างเล็กออกจากกาย น้ำตาของน้องข้าไหลรินอาบแก้มใส ดวงตาของน้องฉายแววเจ็บปวดและผิดหวังอย่างมาก

“โซเนล์”ข้าเรียกชื่อของน้องอย่างอ่อนโยน ก่อนจะดึงน้องเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมแขน “เจ็บนึดนึงนะ น้องพี่”

ข้าส่งนิ้วเข้าไปเบิกช่องทางเล็กๆของน้อง อืม... น้องจะพร้อมรับข้าได้อย่างนั้นหรือ...

“เสด็จพี่... ข้าเจ็บ”เพียงแค่นิ้วเดียว น้องก็เจ็บขนาดนี้แล้ว... เฮ้อ... เอายังไงดีนะ...

“ให้พี่หยุดไหม โซเนล์”น้องส่ายหน้าทันทีที่ข้าพูดจบ

“ไม่พะยะค่ะ เสด็จพี่”น้องยิ้มให้ข้าเล็กๆอย่างน่ารัก “ข้าทนได้”

ข้าเพิ่มนิ้วเข้าไปทีละนิ้วจนครบสามนิ้ว แล้วขยับเพื่อเบิกทางของน้องอยู่พักใหญ่ เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างกายของโซเนล์เริ่มผ่อนคลาย ข้าก็ถอนนิ้วทั้งสามออก

ข้ากดร่างของน้องให้กลืนกินกายข้าเข้าไปทีละนิด ร่างของโซเนล์สั่นระริกด้วยความเจ็บปวดจนข้ารู้สึกได้ แต่เขาก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา

ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่ข้าจะเข้าไปในกายของโซเนล์ได้หมด... น้องของข้าช่างมีความอกทนนัก

“เจ็บมากไหมหืม น้องพี่”

“ฮึก... พะยะค่ะ”

เลือดสีสดไหลซึมลงมายังเบาะนั่ง ข้าตัดสินใจอุ้มน้องไปยังเตียงทั้งๆที่กายของเรายังติดกันอยู่เช่นนี้... น้องร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้น เมื่อขึ้นลุกเดิน

“อ๊ะ อ๊า เจ็บ ฮึก.”แก่นกายของข้าขยับเข้าออกเล็กๆระหว่างเดิน แต่ก็เพียงครู่เดียว

“อดทนหน่อยนะ โซเนล์”ข้าขยับกายเข้าออกช้าๆ เมื่อน้องเริ่มผ่อนคลายจึงเร่งความเร็วขึ้น

เสียงครวญครางของน้องกับข้าประสานกับเสียงเนื้อกระทบกัน จนกระทั่งสานธารแห่งรักจองเราทั้งคู่ถูกปล่อยออกมา...

ข้าถอนกายออกจากร่างของน้อง น้ำรักสีขาวขุ่นไหลอาบลงมาหน้ากับโลหิตสีแดงเข้ม... ยังไม่ทันที่ข้าจะพูดอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

“เฮเซีย พาโซเนล์ไปอาบน้ำ แล้วมาคุยกับแม่”เสียงเย็นๆของเสด็จแม่ดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง ข้ากับโซเนล์หันไปมองท่านเป็นตาเดียวกัน

ข้ารีบพาโซเนล์มาชำระกายตามรับสั่งของเสด็จแม่ทันที ก่อนที่พระองค์จะทรงกริ้วไปมากกว่าที่เป็นอยู่...

“เสด็จพี่... จะทำอย่างไรดีพะยะค่ะ”

“ไม่เป็นไร... พี่จะอยู่ข้างน้องเอง..."

ทั้งสองเดินกลับไปหาพระมารดาของพวกเขา

“ไหนบอกแม่มาหน่อยสิ... ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้”องค์คาเซียทรงตรัสถาม พระองค์สงบพระทัยขององค์เองไว้ให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เสด็จแม่... ลูกรักโซเนล์ ลูกรักน้อง...”องค์ชายเฮเซียตรัสบอกกับพระองค์ พระเนตรของโอรสของพระองค์นั้นฉายแววจริงจัง

“ลูก... แน่ใจใช่ไหมว่าเป็นความรัก มิใช่ความหลงใหล”องค์ราชินีตรัสถามอีกครั้ง

“พะยะค่ะ เสด็จแม่”องค์ชายตอบรับอย่างหนักแน่น

“แล้วลูกล่ะ โซเนล์ คิดอย่างไรกับพี่เขา”พระองค์หันไปถามโอรสอีกคนที่อยู่ในอ้อมแขนของพระเชษฐา

“ลูก... รักเสด็จพี่เฮเซียพะยะค่ะ เสด็จแม่”องค์ชายน้องตรัสกับพระมารดาอย่างเขินอาย

“เฮ้อ... ลูกซื่อตรงกับตัวเอง... เหมือนกับเสด็จลุงและเสด็จอา ที่เป็นที่มาของชื่อของลูกจริง ๆ”องค์ราชินีตรัสด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “แม่จะไปคุยกับเสด็จพ่อของพวกเจ้าให้แล้วกัน”

“ขอบพระทัยพะยะค่ะ เสด็จแม่”ทั้งสองขานรับพร้อมกัน

การทุ่มเถียงขององค์ราชาและองค์ราชินีเป็นที่กล่าวขานของคนในพระราชวังไประยะหนึ่ง แต่สุดท้ายการถกเถียงครั้งนี้ก็สิ้นสุดด้วยการที่องค์ราชินีเอาพระวรกายเข้าแลกกับการยอมรับขององค์ราชา เพื่อให้โอรสทั้งสองได้อยู่เคียงคู่กันอย่างที่ต้องการ

ประชาชนต่างฮือฮาในการประกาศพิธีหมั้นขององค์ชายทั้งสอง บางคนต่อต้านกับการรักร่วมสายเลือดเช่นนี้ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดี ด้วยความรักที่องค์ชายเฮเซียมีต่อองค์ชายโซเนล์

สุดท้ายแล้ว ข้ากับเสด็จพี่เฮเซีย ก็ได้อยู่ร่วมกันจนแก่เฒ่า


+++++++++++++++

ตอนแรกจะลงจบแบบในเด็กดี... กลัวโดนซัด ฮ่า ๆ ลงให้แบบจบจริง ๆ แล้วกันค่ะ

จบจริง ๆ แล้วนะคะ สำหรับเรื่อง ตำนานรักสองราชวงศ์

ขอบคุณทุก ๆ คนที่หลงเข้ามาอ่าน และได้ติดตามกันมา

ขอโทษในความผิดพลาดหลาย ๆ อย่างที่ได้เกิดขึ้นในการเขียนนิยายเรื่องนี้

คิดว่าคงมึนคำราชาศัพท์ไปหลายตลบ... ตอนแรกก็จะไม่ใช้เยอะขนาดนี้หรอกค่ะ...

แต่มานั่งคิด ๆ ดู ก็ใช้ไปเยอะหน่อยดีกว่า... แม้ว่าจะขัด ๆ ไปหน่อยก็ตาม

เชื่อว่าหลาย ๆ คน คงได้ความรู้จากตรงนี้มากขึ้นด้วย

ภาษาดอกไม้ เป็นอีกอย่างที่เลือกใช้ แม้ดอกไม้ที่เลือกมาใช้จะเป็นดอกง่าย ๆ

แต่ก็เชื่ออีกว่า คงมีคนที่ไม่รู้ความหมายของมันบ้างล่ะ

ตัวละครในเรื่องตำนานรักนั้น แต่ละคนมีมุมที่แตกต่างกันไป และมีความหลังที่แตกต่าง

มีความคิดที่ถูก ก็ต้องมีความคิดที่ผิดพลาด มีความเห็นแก่ตัว ก็มีการเสียสละ

อาจจะไม่มีใครโชคดีที่โซเทเรีย ที่ผิดพลาดในตอนแรก แต่ก็ยังสามารถที่จะเริ่มต้นใหม่ได้

อาจจะมีคนคิดว่าตัวเองเสียสละมากมาย แต่ใครจะยอมสละได้เท่ากับคาเซีย

ใครหลายคนที่กล้ารัก แต่ไม่กล้าเริ่มต้น ไม่กล้าไขว่คว้าให้ได้จนต้องเสียไปมาอย่างที่เฮเซียทำ

ใครหลายคนที่กล้าไขว่คว้าคนในความทรงจำ และพยายามที่จะเอามาเป็นของตน อย่างทริสเซย์

แง่คิดที่วางเอาไว้ก่อนจะกำเนิดมาเป็นตัวละครเหล่านี้...

ขอบคุณสำหรับข้อติชม และติเตียน นะคะ จะขอนับคำเหล่านั้นไปปรับปรุงในการเขียนเรื่องหน้าค่ะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ที่มีให้กันเสมอมา ตั้งแต่แรกมาถึงปัจจุบัน

ขอบคุณค่ะ

[aoihimeko]

ขอบคุณสหรับตอนพิศษ จรออ่นรื่องหม่น

[Rafael]

จบแล้วๆ อิอิ
น่ารักมากเลย ขอบคุณมากนะคะ

[maru]

เฮเซียชอบโซเนียร์แล้วทำเย็นชากับโซเนียร์แบบนั้น รู้่ไหมโซเนียร์คิดมากนะนั่น

[takara]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีให้อ่านน๊า

[midnight]

จบแล้ว... ลืมแจ้งย้าย ^^// ย้ายได้เลยนะคะ

[railay]

 

[LSK]

ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะ นิยายายเรื่องนี้มีหลายรสชาติมากเลย 

[midnight]

^^

[ammlovey]

ขอบคุณสำหรับนิยายหนุกๆค่ะ 
ตอนสุดท้ายนี้........
 

[pare_140]

 

[naamsomm]

อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก

คาเซียทั้งสวย ทั้งเก่ง แบบนี้
พระราชา ทริสเซย์  หลังรักตั้งแต่ 3 ขวบ ก็ไม่แปลก
คิดแล้วเขิล

พระราชา ทริสเซย์  วางแผนมาอย่างดีป่ะเนี่ย
ไม่งั้นไม่บอกว่าต้องการเชลยอายุ 15 หรอก เพราะมีคาเซียคนเดียว