CHAPTER 19
“ทะเล…”
“พ่อดินฮ่ะๆดูทะเลสิฮ่ะ”
“โฮ่งๆ”
“แกเห็นใช่ไหม นั้นแหละทะเล ไอ้เจ้าดุ๊กดิ๊ก”แซมใช้มือเล็กๆของตนโอบคอหมอน้อยที่อาบน้ำมาขนนุ่มฟูฟ่อง นัยน์ตาใสแจ๋วจ้อง
มองออกไปนอกกระจกรถ วริณยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นแซมมีความสุขกับการเห็นทะเลครั้งแรก
“โฮ่งๆ แฮ่ๆ”หมาน้อยเลียหน้าเจ้านายเล็กของตน ก่อนจะมองออกไปเหมือนจะรับรู้ แซมโอบคอหมาน้อยไว้แน่น และคงจับจ้อง
ไปยังทะเลกว้างสุดลุกหูลุกตาดังเดิม…
“นั่งเรือจากนี่…ไปจนถึงเกาะของคุณกี่ชั่วโมงเหรอครับ”
“ก็ราวๆครึ่งชั่วโมง ไม่นานหรอก กว่าจะถึงก็ดูวิวไปจนเพลิน”อธิปตอบ ก่อนจะยิ้มโอบมือแตะเอวบางที่ยืนชมวิว วริณขืนตัวเล็ก
น้อย เพราะบนเรือนี่ไม่ได้มีแค่เขากับอธิปและมีลูกเรืออีกหลายๆคนซึ่งล้วนจะเป็นพนักงานในบริษัทของอธิปแทบทั้งสิ้น
“คุณไฟปล่อยมือเถอะครับ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า”
“ช่างปะไร ดีซะอีก ผมจะได้ประกาศให้ทั่ว ใครแอบนินทาก็ไล่ออกซะ แค่นั้นเอง…”อธิปว่า ก่อนจะเอวร่างคนรักให้แนบร่างตนยิ่ง
ขึ้น วริณยิ้มเขิน แต่ก็ยอมชายหนุ่มเช่นเคย
“ฮะแฮ่มๆ”
“คุณ…สา”วริณหันไปตามเสียง พยายามแกะมืออธิปออก แต่ชายหนุ่มก็ยังเกาะไว้แน่นดังเดิม
“ตกอกตกใจอะไรกันย่ะ…คนกันเองทั้งนั้น สาแค่ออกมาบอกว่าแซมหลับไปแล้วนะ อากาศมันก็แย่ๆด้วย เข้าไปด้านในดีกว่าค่ะ”
“ขอบคุณที่เตือนครับ คุณสา…แต่ผมไม่อยากเข้าไปพบสาวๆเท่าไหร่เลย”อธิปพูดติดตลก เพราะก่อนขึ้นเรือก็มีสงครามประสาท
ของเหล่าสาวๆไปแล้ว ถ้าหากเข้าไปตอนนี้ก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้
“แหม เนื้อหอมก็งี้แหละค่ะ อีกคนหนึ่งก็แฟนเก่า อีกคนก็คู่หมั้น แล้วนี่ก็ภรรยา ปัญหาเยอะแยะไม่รู้จักจบสิ้น…”อริสาตำหนิเจ้า
นายหนุ่มกรายๆ วริณเผลอยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในเรือ
“ไปเถอะครับ อากาศชื้นๆคล้ายฝนจะโปรย”วริณบอก ชายหนุ่มจึงพยักหน้าตกลงก่อนจะเดินเข้าไปในตัวเรือ
“โฮ่งๆ!”
“กรี๊ดด ไอ้หมาบ้า ! แกจะส่งเสียงดังทำไมฮ่ะ ไร้มารยาท!”ฟ้าใสเบ้ปาก ก่อนจะจ้องเจ้าหมาน้อยด้วยสายตาขยะแขยง
“สุนัขมันไม่รู้จักมารยาทหรอกนะค่ะ คุณฟ้า มนุษย์ซะอีก เกิดเป็นคนแต่ไร้มารยาทยิ่งกว่า”อริสาที่นั่งอยู่อีกมุมตอบกลับเสียงหวาน
เรียกเสียงหัวเราะเบาๆให้คนในเรือ วริณหน้าเสีย เพราะตนดื้อดึงอยากจะพาเจ้าหมาน้อยมาเที่ยวบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคน
รังเกียจมันมากขนาดนี้
“ดุ๊กดิ๊ก มาหาพ่อมา จุ๊ๆ”วริณย่อเข่าส่งเสียงจุ๊ๆให้เจ้าหมาออกจากมุมแคบของเรือ หมาน้อยกระดิกหาง พร้อมกับค่อยๆเดินออกมา
หาเจ้าของ วริณขยี้หัวเจ้าหมาซน ก่อนจะดึงสายจูงพามันมายังที่นั่งใกล้ๆแซมที่หลับไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกดิน…อย่าทำหน้ากังวลแบบนั้นสิ”อธิปกล่าว ก่อนจะจับมือบางของชายหนุ่ม วริณยิ้มพร้อมกับพยักหน้า ด้วยความ
เหนื่อยล้าของการเดินทาง ทำให้ทั้งสองผล็อยหลับซบไหล่กันไปตลอดทางเรือ
“หงิง~”
“ดิน…คุณไฟค่ะ ตื่นๆเถอะค่ะ”เลขาสาวเขย่าร่างของชายหนุ่มตรงหน้า เด็กน้อยตื่นขึ้นมาก่อนพร้อมกับขยี้ตา เมื่อรู้สึกได้ว่าเรือที่
พาตนมานั้นได้หยุดจอดลงแล้ว
“พี่สาวฮะ ถึงแล้วเหรออ…”แซมว่าเสียงงึมงำ อริสาพยักหน้า ก่อนจะเรียกเจ้านายและวริณต่อ อธิปลุกขึ้นมาก่อน พร้อมหาวนอน
จ้องมองหญิงสาวกึ่งหลับกึ่งตื่น ก่อนจะยืดตัวและปลุกชายหนุ่มขี้เซา
“โฮ่งๆๆ”
“ดิน…ตื่นได้แล้ว”อธิปยื่นหน้าไปใกล้ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่า ชายหนุ่มอมยิ้ม เมื่อคนขี้เซาสะดุ้งตื่นพร้อมกับมองเขาค้อนๆ
“ดินนี่ ขี้เซาจังเลยนะ”อริสาพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกไป…แซมลุกขึ้นหาว แก้มัดสายจูงของเจ้าหมา พร้อมกับยื่นมือไปจับอธิป
ชายหนุ่มอุ้มเด็กน้อยขึ้น ให้วริณจูงเจ้าดุ๊กดิ๊กออกไปแทน
“โฮ่งๆๆ หงิงงๆ”
“ครางเสียงหวานเลยนะแก คงหิวแล้วล่ะสิ”วริณบ่นกับเจ้าหมา และตัวเองก็หิวไม่ต่างกับดุ๊กดิ๊กเลย ชายหนุ่มมองแผ่นหลังของ
อธิปที่หยอกเล่นกับแซมไปเรื่อย ก่อนจะต้องสะดุดกับภาพทะเล หมู่เกาะ และบ้านพักตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกลสายตานัก ทุกสิ่งอย่าง
เหมือนถูกตกแต่งให้ลงตัวกัน เจ้าหมาน้อยเห่าเรียกสติ วริณยิ้มกับภาพตรงหน้า ไม่คิดมาก่อนว่าตนจะโชคดีได้มาเที่ยวกับ
ธรรมชาติที่สวยงามเช่นนี้ อากาศชื้นๆถูกกลบด้วยบรรยากาศของชายหาดขาวสะอาดแดดอ่อนๆส่งผ่านความอบอุ่น ชายหนุ่มลง
จากเรือ พร้อมกับจูงเจ้าดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาอธิป ชายหนุ่มยืนคุยกับหญิงสาวที่คุ้นตาและหัวเราะร่าอยู่กับแซม หญิงสาวเอื้อมมือหยิก
แก้มของเด็กชาย วริณยืนมองภาพตรงหน้าอยู่นานก่อนจะหลุดจากภวังค์เมื่อเสียงหวานของมินตราเรียกให้เข้าไปหา
“คุณน่ะ ทำไมยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ”
“ครับ”วริณไม่ได้ตอบ เพราะไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกไป อธิปหันมามองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะกวักมือเรียกให้วริณเดินเข้ามา
“ดินมานี่สิ”
“ครับ”
“นี่คุณมินตรา แล้วก็นี่วริณ และแซม”อธิปแนะนำให้หญิงสาวรู้จัก เธอยิ้มรับอย่างเป็นมิตร ก่อนจะควงอธิปให้หันกลับและเดินมุ่ง
เข้าไปยังที่พักหรูของชายหนุ่ม
“มิมมาพักที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ เกาะของคุณสวยมากๆเลยนะค่ะ แต่เกาะที่คุณใช้ในการทำธุรกิจรีสอร์ทก็สวยไม่แพ้กันเลย
ค่ะ….”
“ครับ”
“อ่อ ฮ่าๆๆ”อธิปและหญิงสาวคุยกระหนุงกระหนิงตลอดทาง แซมที่ขี่คออธิปอยู่ก็เพลินสนุกไปด้วย เพราะหญิงสาวเอาใจเก่ง แถม
ยังเอ็นดูเขามาก วริณเดินตามหลังอย่างเหงาหงอยกับหมาน้อยดุ๊กดิ๊ก เจ้าหมาหลงทางที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นส่ง
เสียงครางเหมือนตอนแรก แม้แต่เอ็งยังเข้าใจฉันใช่ไหม ดุ๊กดิ๊ก…
“หงิงงง”
“บ้านหลังนี้ของคุณฟ้ากับคุณสานะครับ”จ้อยเด็กขนของมอบกุญแจบ้านติดชายหาดให้หญิงสาวทั้งสอง ฟ้าใสเบ้ปากเพราะไม่
อยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกับเลขาปากจัดอย่างอริสา
“แล้วยัยคนล่ะ ที่อี๋อ๋อกับพี่ไฟเขาพักบ้านหลังไหนห๊า!”ฟ้าใสตะคอกใส่ หน้าตาหงุดหงิดแทบจะกรี๊ดร้องให้ลั่นแต่ต้องรักษาหน้าตา
และสำรวมกริยาไว้
“คุณผู้หญิงคนนั้นเขาพักอยู่อีกเกาะหนึ่งครับ”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่พักเกาะนี้ล่ะ”อริสาถามขึ้นบ้าง เด็กหนุ่มส่ายหน้าด้วยความไม่รู้ ทั้งสองจึงไล่เด็กหนุ่มออกไปพร้อมกับขน
กระเป๋าข้าวของเข้าบ้านพักของตน
ดินเอ้ยย มารหัวใจนายมันเยอะจริงๆเลยนะ…
“มิมต้องกลับก่อนแล้วนะค่ะ เดี๋ยวลุงเรือเขาจะคอยนาน”
“อืม ครับ”
“พี่สาวกับก่อนนะค่ะ”
“ฮ่ะ”
“ดินจ๊ะ ฉันกลับก่อนนะ”หญิงสาวหันมาโบกมือลา วริณได้แต่ผงกหัวลง มองเธอหันหลังเดินออกไป วริณจูงเจ้าหมาเข้าบ้าน อธิป
ไขกุญแจบ้าน ก่อนจะรับกระเป๋าจากลูกจ้างในเกาะ แซมนั่งลงบนโซฟานุ่มหน้าทีวีห้องรับรองแขก วริณช่วยอธิปจัดเก็บกระเป๋าขึ้น
ห้อง ก่อนจะลงมานอนเล่นกับแซมหน้าทีวี
“โฮ่งๆๆ หงิงง”หมาน้อยครางพร้อมกับหมอบหน้าลงกับพื้น เลียขาตัวเองก่อนจะ แลบลิ้น แฮ่ๆ วริณยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นไป หยิบ
กล่องอาหารสุนัขที่พกมาด้วยเทใส่จานให้เจ้าหมาน้อย
หลังจากออกจากครัว เจ้าหมาน้อยเริ่มลุกขึ้นอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อได้กลิ่นอาหารในมือของชายหนุ่ม
“โฮ่งๆ”
“มีความสุขล่ะสิ ทีนี่”วริณว่าก่อนจะลูบขนเจ้าหมา อธิปหันมามองยิ้มๆเมื่อเห็นวริณร่าเริงขึ้นมาบ้าง ส่วนแซมก็หลับบนตักเขาไปอีก
รอบ สงสัยคงจะเพลียมากนั้นเอง
“ดิน หิวรึเปล่า”อธิปจัดท่าทางให้แซมนอนสบายบนโซฟา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งลงข้างๆวริณ
“นิดหน่อยครับ”ชายหนุ่มตอบ พลางลูบขนเจ้าดุ๊กดิ๊กไปพา
“ฉันล่ะอยากแตะแกจริงๆเลย”อธิปสบถ ก่อนจะขยี้หน้าเจ้าหมาที่มีความสุขกับการกิน
“คุณไฟก็…ยังจะไปแกล้งดุ๊กดิ๊กมันอีก ไม่รู้จะเกลียดมันทำไมนักหนา”วริณว่า ก่อนจะโดนชายหนุ่มรั้งเอวกลิ้งไปตามพื้นบ้าน
“ก็คุณใส่ใจมันมากกว่าผมซะอีก”อธิปว่าก่อนจะฝังจมูกขยี้คอขาวอย่างแรง วริณดิ้นพรวดเพราะรู้จักจั๊กจี้ตามต้นคอ อธิปยิ่งได้ใจ
เลื่อนมือสอดเข้าไปในเชิ๊ตตัวบางก่อนจะเคล้นคลึงจนชายหนุ่มหน้าแดง
“โฮ่งๆๆ”
“อา…คุณไฟ ปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น…”วริณร้อง แต่กลับถูกชายหนุ่มคร่อมตัวไว้ อธิปยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะปลด
กระดุมชายหนุ่มให้อายเล่น
“คุณไฟ! ทำอะไรเนี่ย”วริณปัดมือป้อง อธิปไม่ยอมแพ้สอดมือเข้าไปในกางเกงสามส่วน ลูบไล้ตามไปขาอ่อนเนียน สอดให้ลึก
เข้าไปสัมผัสกับก้มกลมในรูป วริณทุบไหล่หนาเป็นระยะ ก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อมือหนาสัมผัสกับจุดกึ่งกลางของลำตัว
ครืดด
“เฮ้ ! เซอร์ไพรส์…”
“ทำอะไรกันอยู่ว่ะ”ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตตัวบางสบายๆ ชะโงกหน้าเข้ามา พร้อมกับแกล้งทำตาตกใจใสซื่อ วริณรีบลุกขึ้นแต่งตัว
ให้เรียบร้อย อธิปจึงลุกขึ้นหน้ามุ่ยพร้อมกับการปรากฏตัวของบุคคลมาใหม่สองคนที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน โดยไม่ต้องรอการ
อนุญาต
“มาได้ไงว่ะ”
“กูก็ขับรถ แล้วก็ต่อเรือมาเนี่ย~”
“กวน”
“ก็มาพักผ่อนไง มึงมาเที่ยวทั้งทีไม่ชวนกูเลยนะ”
“มึงเป็นแม่กูเหรอ…?”
“ลูกไฟมากอดแม่มา”
“เดี๋ยวเหอะมึง!”
“ฮ่าๆ”
กรหรือภัทรกรนั่งลงข้างๆเด็กชายที่นอนอยู่ อธิปไล่ให้วริณไปแต่งตัวใหม่บนห้อง พร้อมกับเด็กผู้ชายผิวขาวอีกคนที่ก้าวเข้ามา
พร้อมกับกระเป๋าเดินทางพะรุงพะรัง
“มึงยังจะแกล้งเด็กมันอีกเหรอ?”อธิปกระซิบถาม ภัทรกรเหยียดยิ้มมุมปากแต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกไป
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ยกของขึ้นไปด้านบนสิ”ภัทรกรเอ่ย เด็กหนุ่มยกมือปาดเหงื่อเพราะอากาศร้อนแถมยังต้องลากกระเป๋าเดินทางมา
ไกลที่หนักแสนหนัก อธิปแสดงสีหน้าเห็นใจ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเนื่องจากไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อนอยู่แล้ว
“อุ้มลูกมึงขึ้นไปนอนด้านบนเหอะ อากาศข้างล่างมันอบอ้าวยังไงไม่รู้”
“อืม”อธิปรวบตัวแซมอุ้มขึ้น เดินสวนกับวริณที่แต่งชุดมาใหม่
“พาแซมขึ้นไปนอนเหรอครับ”
“อืม ดินนั่งเล่นกับไอ้กรไปก่อนนะ”
“ครับ”วริณว่า ก่อนจะเดินลงมา เห็นภัทรกรกำลังดูรายการทีวีอยู่ จึงตัดสินใจนั่งลงใกล้ๆอย่างกล้าๆกลัวๆ
“คุณกรมาพักผ่อนเหรอครับ ไม่เห็นคุณไฟบอกมาก่อนเลย”วริณเริ่มต้นการสนทนา ชายหนุ่มละสายตาจากจอทีวี ก่อนจะยิ้ม
ทักทายอย่างเป็นมิตร
“ครับ กะว่าจะมาเซอรไพร์น่ะ ไม่คิดว่าจะมาเห็นภาพบาดตาบาดใจขนาดนี้”ภัทรกรว่าติดตลก อดที่จะแซวคู่รักใหม่ปลามันไม่ได้ ว
ริณงุดหน้าอายๆ ก่อนจะยิ้มเก้อเขิน
“อ่อ…ตะกี้ผมเห็นเด็กคนนั้นด้วยนะครับ เขาชื่ออะไรเหรอ…ครั้งที่เจอล่าสุดผมยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลย”วริณนึกไปถึงเด็กหนุ่มที่
ลากกระเป๋ามาอย่างเก้ๆกังๆ ที่จริงแต่งตัวเสร็จแปบเดียวแต่มัวเข้าไปช่วยจัดของเลยลงออกมาช้า
“เด็กนั้นเหรอครับ…ชื่อต้นข้าว”
“ชื่อน่ารักจังเลยครับ ดูน่าปกป้อง”วริณกล่าวอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปสนใจรายการทีวีตรงหน้า
“คนแบบนั้นน่ะ…”
“อะไรนะครับ…เอ่อ เมื่อกี้คุณกรว่าไงนะ”วริณถามซ้ำเมื่อได้ยินถ้อยคำของชายหนุ่มไม่ชัด เพราะมัวแต่สนใจสารคดีสัตว์ตรงหน้า
“เปล่านี่ครับ”
“เหรอครับ..?”วริณถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ หรือว่าตะกี้หูฝาดไป แต่ช่างเถอะ…ดูครอบครัวลิงนี่สิ น่ารักจัง…
“คุณดูเหมือนจะชอบธรรมชาติ แล้วก็รักสัตว์นะครับ”ภัทรกรออกความเห็นเมื่อสัมผัสได้ถึงความสดใสของคนตรงหน้า
“ไม่หรอกครับ นี่ครั้งแรกเลยนะที่ผมได้มาเที่ยวที่สวยๆแบบนี้ ส่วนสัตว์เหรอฮ่ะ ผมไม่รู้รักมันรึเปล่า ครั้งแรกก็เลี้ยงแต่เจ้าดุ๊กดิ๊กนั้น
แหละ มันก็น่ารักดีนะครับ นอนอืดอยู่ตรงนั้นแหละ…”วริณยิ้มแปล้นเมื่อชี้ไปที่เจ้าสุนัขที่หลับไม่ทุกข์ไม่ร้อน ขนที่เคยลีบๆร่วงบาง
ไม่เท่ากันบ้าง ต่างจากครั้งแรกที่เห็น เริ่มฟูฟ่อง ตัวหอมขึ้น ขนนุ่มขึ้น และก็ยังน่ารักเหมือนเดิมในสายตาชายหนุ่ม
“ไอ้ไฟมันไม่ชอบสุนัขนี่ครับ”
“ออ…ครับ แต่คุณไฟก็ให้ผมเลี้ยงนะครับ สงสัยคงสงสารมันนั้นแหละครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ?”ภัทรกรถามอย่างสงสัย เจ้าหมาน้อยไม่ได้เป็นสุนัขที่อธิปซื้อให้หรอกหรือ…
“มันเป็นหมาจรจัดน่ะครับ นอนซมอยู่หน้าบ้าน ผมสงสารเลยให้ข้าวมันกิน หลังจากนั้นผมก็อยู่หน้าบ้านไม่ยอมไปไหนเลยครับ”
“อย่างนี้นี่เอง…”
“ฮะแฮ่มม !...คุยกันสนุกเชียวนะ ไม่ทราบว่าผมมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า?”อธิปเดินลงมาจากชั้นบน พร้อมกับทำตาขวาง ทำไมดิน
ต้องยิ้มให้มันแบบนั้นด้วยล่ะ…แถมยังคุยถูกคอกันอีก…หึ่ม…
“กำลังคุยสนุกเชียวล่ะ รบกวนช่วยขึ้นไปข้างบนอีกครั้งได้ป่าว”ภัทรกรเอ่ยกวนเพื่อนรัก อธิปเดินเข้ามาพร้อมกับเบียดร่างยักษ์ๆ
ของตนข้างๆวริณ ก่อนจะทำหน้ายุ่ง อยากให้ชายหนุ่มง้อ
“เป็นอะไรครับ…?”วริณถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของอธิปดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังอ้อนเขาอยู่…บางทีก็คล้ายเจ้าดุ๊กดิ๊กเวลา
อ้อนอยากกินข้าว…
“เปล่า”
“หรือว่าคุณไฟหิวแล้ว?”
“อืม ทำไมถึงรู้ล่ะ ดินนี่รู้ใจผมไปหมดเลยนะ”อธิปกล่าวเสียงหวานก่อนจะซุกหน้ากับไหล่ชายหนุ่ม
“เปล่าหรอกครับ…ก็คุณไฟหน้างอเหมือนไอ้เจ้าดุ๊กดิ๊กตอนหิวเมื่อกี้เลย”
“อึก…อึม…ฮ่าๆๆ”
“ไฟ…หน้ามึงเหมือนหมาว่ะ”
ภัทรกรระเบิดเสียงหัวเราะ อธิปมองเพื่อนรักตาขวาง ก่อนจะกอดคนข้างกายอ้อน ไม่อยากให้ดินคุยกับผู้ชายคนอื่นเลย…
“หุบปากไปเลยไอ้เพื่อนเวร…เออ แล้วทำไมเด็กมึงยังไม่ลงมาอีกว่ะ”อธิปถาม ก่อนจะหันซ้ายขวาก็ยังไม่เห็นวี่แววของเด็กชาย
ตัวขาวๆลงมาจากห้องชั้นบน
“งั้นกูขึ้นไปดูก่อนละกัน”
“อืม…ดินเดี๋ยวเราออกไปเดินเล่นรอบบ้านด้วยกันนะ แล้วก็เดินออกไปสั่งอาหารจากแม่บ้านจากบ้านอีกหลังด้วย”อธิปว่า ชาย
หนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะลุกออกจากบ้านไปพร้อมๆกัน และตามด้วยเจ้าสุนัขพันธ์โกเด้ลตัวเล็กที่เพิ่งตื่นนอน…
แกรก…
“ทำไมถึงไม่ลงไปด้านล่างล่ะ…?”
“คุณ…ไม่ดีกว่าครับ”
“เป็นอะไร เรียกร้องความสนใจเหรอไง”เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆก่อนจะนั่งลงบนเตียงกว้าง เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือกของเด็กหนุ่ม
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“ไหนดูมือหน่อย”มือขาวยื่นออกไป มือหนาจับมันไว้ก่อนจะลูบเบาๆ
“เจ็บมากล่ะสิ”
“นิดหน่อยครับ…แต่ไม่กี่วันผมต้องไปเรียนแล้วนะครับ”
“แล้วไง?”
“ผมอยากไปเรียน…”
“ในเมื่อเธอเรียกขอความช่วยเหลือจากฉันแล้ว ก็ต้องทำตามคำสั่งของฉันสิ เธอคือลูกหนี้ที่ต้องทำงาน อย่าลืม…”
“ครับ”
“ฮืออๆ อึกก…พ่อไปไหนฮ่ะ”
“หนูระ…ร้องไห้ทำไมน่ะ แล้วเข้ามาได้ไง หนูเป็นใคร”เด็กหนุ่มท่าทีเงอะงะเมื่อเดินลงก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กร้องไห้ตาบวม และ
เขาก็เป็นคนปลอบใครไม่เป็นด้วยสิ
“แซมฮ่ะ…พ่อดินกับพ่อไฟทิ้งแซม…ฮือออๆ”
“พ่อเหรอ…อย่าร้องนะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมานะครับ”เด็กหนุ่มดึงเด็กน้อยเข้ามากอดประโลม ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ ภัทรกรที่กำลังเดิน
ลงมาแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตรงเดินเข้ามา
“กรรม…ไอ้เจ้าไฟชวนพ่อแซมไปเที่ยวไม่รู้เรื่องรู้ราวเล๊ย”ภัทรขยี้หัวแซม เด็กน้อยรู้สึกดีขึ้น เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอถ้าตื่นขึ้นมา
ไม่เจอใครก็มักร้องไห้…
“รู้สึกดีขึ้นแล้วนะ”ต้นข้าวว่าก่อนจะรวบตัวแซมอุ้ม
“ตะ…ตัวหนักจังเลย”แซมโอบคอพี่ชายไว้แน่น ก่อนจะอ้ามือรับแขนของภัทรกรที่ยื่นเข้ามา
“ฉันอุ้มเอง”ต้นข้าวยอมปล่อยแซมสู่อ้อมกอดของภัทรกร เด็กหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นความสดใสของเด็กน้อย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้
สัมผัสความรู้สึกถึงความใสบริสุทธิ์…
“แซมอยากออกไปข้างนอกจัง…คุณอาพาไปหน่อยนะฮ่ะ”
“ครับผม”ต้นข้าวช่วยเปิดประตูให้ ลมทะเลพัดปะทะกับผิวหน้า แดดเริ่มอ่อนลง แซมดิ้นอยากจะเดินเอง ภัทรกรจึงปล่อยให้เด็ก
น้อยเดินเองพร้อมกับจูงมือชายหนุ่มทั้งสองเดินออกจากบ้านพักมุ่งหน้าไปยังทะเลสวยตรงหน้า
“พี่ชายคนสวยชื่ออะไรฮ่ะ”ดวงตาใสจ้องมองพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ต้นข้าวครับ”
“แล้วคุณอาชื่ออะไรฮ่ะ”แซมหันไปมองภัทรกร ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะจ้องมองเด็กหนุ่มและละสายตามาตอบคำถามแซมแทน
“กรครับ”
“แซมอยากเล่นน้ำจัง แต่ไม่รู้พ่อดินไปไหน”แซมว่า ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มๆไปตามผืนทรายที่กำลังนั่งอยู่
“เดี๋ยวพ่อดินของแซมก็กลับมานะ”ต้นข้าวว่าเสียงใส สายตาจับจ้องไปที่ทะเลสีคราม
“แซม!!!”
“โฮ่งๆๆ!!!~”
“พ่อดินนน!”
“ให้ตาย เวียนหัวชะมัดเลย”อธิปส่ายหน้าโล่งใจเมื่อเห็นแซมนั่งเล่นกับกรและต้นข้าว เพราะก่อนหน้านี้วริณเพิ่งนึกได้ว่าแซมนอน
อยู่ เลยกลับไปหา พอกลับไปไม่พบแซมวริณเข่าก็แทบทรุดและจิตตก
“ขอโทษๆ ขอโทษนะแซม พ่อขอโทษ…ฮือๆ”วริณร้องไห้โผกอดแซมไว้แน่น เด็กน้อยลูบหลังคนเป็นพ่อก่อนะเกลี่ยน้ำตาให้
“ขี้แยทั้งพ่อและลูก”ภัทรกรเอ่ยติดตลก ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนในเหตุการณ์เผลอยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ เจ้าหมาน้อยแลบลิ้นแฮ่ๆ
ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียขอมีส่วนร่วม
“โฮ่งๆ”
“พ่อดินอย่างร้องไห้นะ”
“ครับ จะไม่ร้องแล้ว พ่อตกใจหมดเลยแซมรู้ไหม”
“แซมรู้ แซมก็ตกใจเหมือนกัน”เด็กน้อยกอดวริณอีกรอบ ก่อนจะถูกอธิปรวบเข้าไปกอด แล้วให้ขึ้นขี่หลัง
“พ่อไฟ เราไปเล่นน้ำกันเถอะนะๆ แซมอยากเล่น”
“ได้อยู่แล้ว”อธิปวิ่งโร่เข้าไปในทะเลก่อนจะอุ้มเด็กน้อยลงแล้วโยนลงทะเล แซมไอแค่กๆก่อนจะรีบฉวยแขนของอธิปไว้
“พ่อไฟแกล้งแซม แค่กๆ น้ำทะเลเค็มปี๋เลย”แซมทำหน้าแปลกๆก่อนจะยกมือลูบหน้า และตวัดน้ำใส่อธิปและวริณ
“ฮ่าๆ”
“ดิน อย่าหนีนะ ยังไม่เปียกเลยมานี่ๆ”อธิปรวบเอวบางมากอดก่อนจะกดให้ล้มลงไปด้วยกัน แซมหัวเราะลั่น ก่อนจะรวบคอเจ้าดุ๊
กดิ๊กที่ว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกสนานไปด้วย
“โฮ่งๆๆ”
“พ่อไฟดูดุ๊กดิ๊กสิฮ่ะ ขนเปียกน้ำหมดเลย ตลกจัง”หมาน้อยครางหงิงๆ ว่ายน้ำไปมา แซมเล่นกับเจ้าดุ๊กดิ๊กจนสนุกส่วนวริณก็ถูก
อธิปแกล้งกดน้ำอยู่อย่างนั้น
แค่กๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า”อธิปที่เล่นจนเพลินเอ่ยน้ำเสียงห่วงใยเมื่อวริณไอสำลักอยู่หลายรอบ ดวงตาแดงก่ำเพราะถูกกดน้ำ
“ไม่เป็นไรครับ แฮ่ๆ”วริณตอบ ก่อนจะสะบัดน้ำใส่ อธิปรวบตัวมากอด ก่อนจะหอมจนพอใจ
“แซมลากคอไอ้ดุ๊กดิ๊กมานี่เลย อย่าไปเล่นที่ลึกๆนะ”อธิปดุ ก่อนจะว่ายน้ำออกไปให้แซมขี่หลังส่วนมืออีกข้างก็ดึงหูเจ้าดุ๊กดิ๊กก่อน
จะเปลี่ยนเป็นรวบคอมันแทน เมื่อสบตากับนัยน์ตาขุ่นๆของวริณ
“โฮ่งๆๆหงิงง”
“คุณก็ชอบแกล้งมันอยู่ได้ ดุ๊กดิ๊กมันเป็นแค่หมา ไม่ได้ทำอะไรคุณไฟเลยนะครับ”วริณว่า ก่อนจะอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นฝั่ง
“ก็ดินน่ะรักมันตีเสมอผม! ผมรู้นะ คุณน่ะรักมันมากกว่าผมแล้วใช่ไหมล่ะ ! ไอ้หน้าหมาชิส์”อธิปเบะปากใส่เจ้าหมาน้อยที่ถูกอุ้ม
แซมหัวเราะคึกคัก ส่วนวริณก็ถอนใจที่อธิปก็น้อยใจได้แม้แต่หมาตัวเล็กๆ
“ผมน่ะรักคุณมากกว่ามันหลายเท่าเลยนะ!”วริณเขย่งตัวหอมแก้มชายหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนฝั่ง อธิปลูบแก้มตัวเอง ก่อนจะยิ้ม
อย่างมีความสุข
“แล้วทำไมพ่อดินไม่ยอมหอมแก้มแซมง่า ไม่ยอมๆ”แซมโวยวาย ก่อนจะถูกพ่อไฟหอมแก้มซะเอง
“แซมก็รักพ่อไฟเหมือนกันนะ”
“ครับผม! พ่อไฟก็รักแซม”มือเล็กๆของแซมโอบคอชายหนุ่มไว้แน่น อธิปรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เพราะกลัวว่าจะไม่สบาย ต้นข้าวที่
มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ก่อนจะรีบหุบมันอย่างเร็วเมื่อสบตากับนัยน์ตาดุเข้าอย่างจัง…
อยาก…
มีความสุขแค่เสี้ยวหนึ่งก็ยังดี…
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เปิดตัวคู่ใหม่อย่างเป็นทางการ ..... - _-
สำหรับเด็กขายพวงมาลัย ไม่เฉลยให้เดากันเอาเอง...กร๊ากก ที่จริงมีคนเดาถูกแหละ จะเป็นใครซะอีกเนอะ 555 (หลบตรีน)
ได้อ่านหลายๆเม้นแล้วนะค่ะ เรื่องหอบลูกหนีเนี่ย มีคนเดาถูกเยอะแยะได้อ่า แต่ที่ตั้งใจไว้ แค่ดินหนีไปคนเดียวค่ะ
แต่สุดท้ายก็ไม่เขียน ฮา - -...... ดินเขาผ่านเรื่องราวมามากมายได้ขนาดนี้แล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้จะทนไม่ได้จริงไหมค่ะ
รักได้ แต่ถ้าหากไม่ได้ครอบครองหัวใจก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา...
ไม่พูดแหละ
ตอนนี้เขียนได้ยากมาก มั่วมาก อ่านแล้วงงมาก เพราะตัวละครออกมาป้วนเปี้ยวเยอะเกิน = =
แถมยังไม่เคยนั่งเรือกะเขาด้วย ไม่รู้จะเขียนออกมายังไง สรุปตอนนี้มั่วแหลกค่ะ ขอบโทษด้วยนะค่ะ
ถึงเขียนไม่ดีก็เม้นให้เค้าเถอะตัวเอง
เย้ๆๆๆ ไฟเลือกดินอะนะ
ที่เมาคราวนั้น น่าจะมาจากความเจ็บปวดครั้งก่อน
แต่สุดท้าย ก็หวานอ่ะ อร๊ากกก ชอบๆๆๆ
ตอนหน้าสาวๆมาด้วยเหรอ มีเรื่องอีกแน่ๆ สู้ๆนะคุณแจง
เรียกซะแก่เลยง่าาา เค้ายังละอ่อนน้อยอยู่เลยนะตะเอง
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 480957 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก