หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[Donaldye]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงพี่สิงห์เข้าใจกรณ์ด้วยนะ

[DasHimmel]

หวังว่าพี่สิงห์จะฟังกรณ์น้าาา อย่าทำอะไรรุนแรงหรือฝืนใจกรณ์ล่ะ ><
อิกฤษณ์จะแค้นฝังหุ่นไปไหนฮ๊ะะะะะะะ!!!!!!!?!!!!!!! ใจคนมันทำได้ขนาดนี้เลยหรอ!!!!

[YELLOWSTAR]

อะไรเนี่ยย!!!!  ทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้
คนเลวๆน่าจะตายไปซะให้หมดเลย 

[roseen]

ชีวิตของมันยังขาดอะไรอีกเหรอ รวยขนาดนั้นจะเอาไหนนั้นสักกี่อันก็ได้


หรือว่าที่มีอยู่ยังไม่ใหญ่พอ ที่จะเอาไว้ล่อสนองตัญหาของตัวมันเอง

โรคจิตวิปริตทั้งแม่ทั้งลูก

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องกรณ์ของแม่
 
คุณพระคุณเจ้า พี่สิงห์คุ้มครองหนู
ช่วยให้หนูรอดจากปากหมาหื่นกามมาได้
แค่นี้คนอ่านแม่ยกคนนี้ก็ดีใจน้ำตาแทบไหลพรากๆแล้วค่า
 

ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกลียดอิกฤษณ์จริงๆ
อินี่มันมาจากนรกขุมไหนไม่ทราบคะ?
ทำไมมันเลว เล้ว เลว ได้ขนาดนี้
แม้แต่น้องสาวแท้ๆของมันๆยังทำร้ายได้
ชีวิตนี้คิดจะทำความดีมั่งมั้ยถามจริง?
 

[iforgive]

หวังว่าคงจะสอบถามกันดี ๆ ก่อนนะ  เฮ้อ

[w1234]

พี่สิงห์ คงไม่ซ้ำเติมกรณ์ นะ เฮ้อ

[whipcream]

  เกือบไปแล้วววววววววววววววววววววววววววววว
กฤษณ์แบบ...แกเลวชั้นเยี่ยมเลยอ่ะ แม่แกคงสรรเสริญปลื้มใจตายแหละ สืบทอดเชื้อชั่วร้ายได้เวอร์มาก 

[maxtorpis]

ชอบมาก เรืองนี้

[fuku]

น้องสาวก็แอบงี่เง่าหน่อยๆ นะ พาออกมาจากบ้านได้ แต่ไม่กล้าบอกพี่ชาย
มันแอบขัดๆแฮะ เป็นครอบครัวที่แปลกประหลาด ที่มันแย่ได้ขนาดนี้
เพราะไม่กล้าทำอะไรที่ควรทำ คนที่เลวก็เลวต่อไปเรื่อยๆ
กรรมของบ้านหลังนี้แล้วล่ะ

ว่าแต่สิงห์จะบ้าอาละวาดใส่กรณ์รึเปล่าเนี่ย

[ต่ายน้อย]

ผมพลาดนิยายเรื่องนีร้ไปได้ยังไงเนี่ย
สนุกมาก แนวที่ผมชอบเลย แต่งเก่งสุด ๆ
กฤษณ์ เมิงเตรียมโดนยำตีน 
พี่สิงห์อย่าทำรุนแรงกับน้องกรณ์นะเฟ้ย

[Karn12]

ค่อยๆพูดๆค่อยๆจานะสิงห์

[nongrak]

อะไรมันจะร้ายได้อย่างนี้ไอ้กฤษณ์อยากกระทืบมัน
สงสารกรรณ์จังเลยเมื่อไหร่จะได้ออกมาเจอกรณ์

[menano]

งานเข้ากรณ์อีกละ
ขอให้สิงห์ควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่าทำรุนแรงกับกรณ์เลยเท้อออออ

[ujen]

สงสารกรณ์จัง 

 

[LiTTlE [A]]

ไอ้กฤษณ์เมิง
ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้
น้องภทัร ขอร้องโทรบอกโยรินเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย
ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เชื่อว่าพวกเค้ามีวิธีการดูแลกรรณ์ได้ดีขึ้นแน่นอน
 

[tuek]

สิงห์เบาๆกรณ์หน่อยสิ
สงสารกรณ์บ้างรู้หรอกนะว่าโกรธอะ

[cher7343]

อย่ารุนแรงกับน้องนะ ฟังน้องก่อน

[LUCKY STAR]

ไปอยู่บ้านโยรินซะตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องมีปํญหาแบบนี้หรอก

รู้ว่าเกรงใจแต่เค้าก็เต็มใจให้ไปอยู่ด้วยจริงๆ
แล้วก็ไม่ได้ให้ไปอยู่เฉยๆซะเมื่อไหร่
ช่วยงานอะไรเค้าได้ก็ทำไปสิ

สงสารน้องกรรณ์ของเจ้จริงๆ---มาอยู่กับเจ้ก็ได้มา

ปล. แล้วอีนี่จะอินไปไหนของแก

[Guill]

อิกฤษนี่แม่ม...

[yeyong]

กรณ์จะรอดมือสิงห์ได้ไหมเนี่ย

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ

[hotladyanyavee]

เฮ่ออ่านแล้วเศร้าใจ นังกฟษณ์ระยำได้ใจมาก แต่อ่านตอนนี้แล้วสิงห์ชอบกรณ์ ก็ยังมีสิ่งดีๆในสิ่งเลวร้าย

[koikoi]

สงสารกรณ์กับกรรณ์

[bytoey]

 

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 13







แรงอารมณ์ของราชสีห์ที่กำลังพัดโหมกระหน่ำอยู่ตอนนี้น่ากลัวราวกับพายุลูกใหญ่ที่แค่พัดผ่านมาก็จะทำลายร้างทุกสิ่งทุกอย่างให้พังราบเป็นหน้ากอง ด้วยเพราะความเป็นคนโมโหร้ายอยู่แล้ว ถ้าโกรธขึ้นมาสันดานดิบมักจะพวยพุ่งขึ้นมาอย่างที่สิงห์ไม่รู้ตัว เรี่ยวแรงที่ตัวเองคิดแค่ว่าจะลากคนที่ทำเรื่อง ‘อุบาด’ เมื่อครู่ไปสอบถามก็กลายเป็นว่าข้อมือเล็กถูกบีบจนกระดูกแทบจะป่นลงคามือของสิงห์

สิงห์ตามกรณ์ออกมาด้วยความเป็นห่วง เห็นว่าดึกมากแล้วจึงกลัวว่ากรณ์จะเป็นอันตราย และก็แปลกใจเมื่อกรณ์โบกแท็กซี่ออกไปข้างนอกสิงห์จึงต้องรีบขับรถตามไป และความสงสัยก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อรถแท็กซี่ที่เขาตามมาจอดส่งคนตัวบางลงที่ย่านสถานที่ท่องเที่ยวยามค่ำคืน แล้วร่างของกรณ์ก็รีบเดินไปจนคลาดสายตาของสิงห์

ทันทีที่หาที่จอดรถได้ราชสีห์ก็วิ่งตามหากรณ์ทันที วิ่งเหมือนคนที่ทำสิ่งของสำคัญหายไป ตอนนี้สิงห์เข้าใจจิตใจของกรณ์ได้ทันทีเมื่อ ‘คนอันเป็นที่รัก’ ได้หายไปจากสายตา ความรู้สึกกลัวและกังวลของสิงห์แสดงออกทางสีหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ เขาวิ่งเข้าวิ่งออกทุกร้านไล่ไปเรื่อยๆไม่สนใจว่าจะมีคนมองมาที่เขามากขนาดไหน ไม่สนใจว่าร้านที่เข้าเป็นร้านแบบไหน สนใจแค่ว่าในร้านที่ตัวเองเข้าไปมีคนที่กำลังหาอยู่หรือเปล่า

จนกระทั่งถึงร้านๆหนึ่ง แค่หน้าร้านก็รู้ได้เลยว่าคนที่มาเที่ยวที่แห่งนี้ไม่ได้จะมาแค่มึนเมาเพียงอย่างเดียวแน่นอน แต่สิงห์ก็ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อยที่จะเข้าไปทั้งๆที่รู้ว่าร้านนี้เป็นร้านที่ค่อนข้างพิเศษไปทางชายรักชาย

ทันที่ที่สิงห์เข้าไปในร้าน เสียงเฮลั่นก็ดังขึ้นจนต้องมองไปทางต้นเสียง...นั่นทำให้ราชสีห์ถึงกับผงะเพราะภาพตรงหน้าภาพที่กรณ์กำลังถูกผู้ชายที่สิงห์ไม่รู้จักกอดไว้ทั้งตัว และชุดที่ใส่ก็มองออกทันทีว่ากรณ์กำลังทำอะไรอยู่ และก่อนที่ทุกคนจะรู้ตัวเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใกล้มือของสิงห์ก็ถูกฟาดเข้ากลางลำตัวของคนที่กอดกรณ์เอาไว้อย่างไม่ยั้งมือ

ความวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครที่เข้ามาดับความโกรธดั่งพายุของราชสีห์ได้ซักคน ที่ทำได้ก็มีแค่รอ...รอให้สิงห์ระบายอารมณ์ออกไปให้หมดเท่านั้น

“โอ้ย!!”เสียงร้องของกรณ์ดังขึ้นเมื่อถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มบนคอนโดหรูของราชสีห์ ตลอดทางที่สิงห์ลากกรณ์มาแม้ว่าจะโดนบีบข้อมือหนักขนาดไหนไม่ว่าจะถูกลากจนชนอะไรกรณ์ก็เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาจะมีก็แค่เสียงร้องบอกว่า ‘เจ็บ’ เท่านั้น

“คุณสิงห์จะทำอะไรน่ะ..อ๊ะ!!”ไม่ทันได้พูดอะไรทันทีที่สิงห์เหวี่ยงกรณ์ลงบนเตียงและตามด้วยกดจูบจูบลงไปบนกลีบปากบาง ด้วยเสื้อผ้าที่กรณ์ใส่มันทำให้อารมณ์ของสิงห์พลุกพล่านไม่ใช่แค่อารมณ์ปรารถนาแต่ยังมีอารมณ์โกรธที่กรณ์ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ในสถานที่อย่างนั้นแค่คิดว่ามีคนเห็นกรณ์ในรูปลักษณ์นี้สิงห์ก็แทบจะบ้าตายเสียให้ได้

เพราะแบบนั้นจูบที่ควรจะอ่อนหวานของ ‘คนที่รักกัน’ กลับกลายเป็นจูบที่ทรมานของกรณ์ สิงห์กดจูบราวกับจะระบายอารมณ์ทั้งหมดไปบนปากเล็กๆ ทั้งดูดดุนและเลาะเล็มไปจนทั่วทั้งโพรงปาก แม้กรณ์จะพยายามเม้มปากเอาไว้แต่ก็ต้องยอมเปิดปากเพราะแรงบีบที่กรามด้วยความเจ็บปวด

จากจูบที่สิงห์ต้องการแค่ระบายอารมณ์แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่มีแต่ความต้องการ ความรุนแรงกลายเป็นความเร้าร้อนเพราะกรณ์ที่เริ่มตอบสนองกับจูบของสิงห์ทำให้สติของสิงห์ขาวโพลน ลืมความโกรธทั้งหมดตอนนี้สิงห์แค่ต้องการคนตรงหน้าเท่านั้น ‘ต้องการให้กรณ์กลายเป็นของตัวเอง’

“อ...อย่า...ค...คุณ...สิงห์..อ๊า...ไม่”เสียงของกรณ์ดูเหมือนจะไม่มีความหมาย ที่จริงมันไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของสิงห์ด้วยซ้ำ มือใหญ่เริ่มลูบไล้ตามเนื้อตัวและกระดูกสันหลังของกรณ์จนเกิดความรู้สึก

“เงียบซะ..”

“อ๊ะ...คุณสิงห์...ม..ไม่...ไม่นะ..อ๊า”สิงห์ไม่ได้หยุดแค่จูบ แต่เขาเลือนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวเนียนดูดเม้มสลับกับขบเข้าที่เนื้อนุ่มๆของกรณ์ มือของสิงห์ก็เลื่อนลงมาปลดกางเกงหนังตัวจิ๋วที่คงออกแบบมาเพื่อให้ถอด เพราะแค่ไม่กี่วินาทีกรณ์ก็มีสภาพที่ไม่มีอะไรปกปิดกายซักชิ้น

“บอกให้เงียบไง!”เสียงเข้มจนติดเหมือคำสั่งทำให้กรณ์ชะงักและหยุดตามที่สิงห์บอก แต่สิ่งที่กรณ์ไม่สามารถหยุดได้คือน้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาของกรณ์เพราะความกลัวความเสียใจและความ ‘น้อยเนื้อต่ำใจ’

แค่สิงห์พากรณ์ออกมาจากที่แห่งนั้นกรณ์ก็ ‘หวาดกลัว’ มากพออยู่แล้ว...กลัวที่เขาทำผิดสัญญาที่ตกลงกันไว้กับคนที่จับกรรณ์ไป กลัวว่ากรรณ์จะต้องเป็นอันตราย คิดแล้วกรณ์ก็อดสมเพชตัวเองไม่เพราะขณะที่กรณ์โดนลวนลามโดยชายแปลกหน้าวินาทีที่เขาเห็นสิงห์เข้ามาช่วยกรณ์รู้สึก ‘ดีใจ’ ขึ้นมาทั้งๆที่ถ้าผิดสัญญากรณ์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องชายจะปลอดภัยดีหรือไม่

“ฮึก...ฮึก...”เสียงสะอื้นและความชื้นเปียกที่สิงห์รับรู้ทำให้สติของเขากลับคืนมา สิงห์ผละออกจากจูบที่ทั้งหวานและน่าหลงใหล กรณ์ที่เป็นอิสระรีบก้มหน้าหนีสิงห์ทันที ทำให้สิงห์ถึงกับใจเสียด้วยคิดว่ากรณ์จะโกรธเขา

“ก...กรณ์ครับ...เงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่หน่อยนะ”ไร้การตอบรับ กรณ์ยังคงก้มหน้าซ่อนน้ำตาอย่างเช่นทุกครั้งที่ร้องไห้

‘น้ำตา’ เหมือนเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่ากรณ์กำลังอ่อนแอและอ่อนไหวซึ่งเป็นสิ่งที่กรณ์ไม่ต้องการที่จะมีแต่เพราะกรเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายและเจ้าน้ำตาเกินใครเพียงแค่ฟังเพลงเศร้าๆกรณ์ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆได้ การซ่อนใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาจึงเป็นสิ่งที่กรณ์ทำในเวลาแบบนี้

“พี่ขอโทษ...พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจ กรณ์อย่าเงียบได้มั้ย ต่อยพี่ ตบพี่ ทำอะไรก็ได้นะ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ”สิงห์จับมือเล็กๆของกรณ์ไปรั่วตีที่ตัวของเขาจนคนที่โดนบังคับตีรู้สึกเจ็บที่มือตัวเอง

“..ฮึก..คุณสิงห์ครับ ปล่อยผมเถอะ...ผม...ไม่ได้โกรธคุณสิงห์หรอกครับ”

“ไม่จริง! กรณ์โกรธพี่แน่ๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ เชื่อพี่นะ”

“ผมไม่ได้โกรธคุณ..ฮึก..คุณสิงห์จริงๆครับ”

“แล้ว...กรณ์จะร้องไห้ทำไม?”

“ผม...”กรณ์มีสีหน้าลำบากใจที่จะพูดเรื่องราวให้สิงห์ฟัง

“ถ้ากรณ์ไม่บอกพี่ พี่จะถือว่ากรณ์โกรธพี่จริงๆนะครับ”

“ไม่ครับ!...คือผม เป็นห่วงกรรณ์”

“...? เป็นห่วงกรรณ์ตอนเรากำลังจะมี ‘อะไร’ กันเนี่ยนะ!?”สิ่งที่สิงห์พูดออกมาทำให้กรณ์หน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ เป็นความจริงที่กรณ์และสิงห์เกือบจะมีอะไรเกินเลย

“ครับ...”

“เป็นห่วงกรรณ์?...แล้วทำไมกรณ์ถึงไปที่แบบนั้น แล้วยังจะแต่งตัวแบบนี้อีก?”

“....”

“มันเกี่ยวกับที่กรรณ์หายไปใช่มั้ย...กรณ์ ถ้ากรณ์ไม่บอกพี่แล้วพี่จะเข้าใจกรณ์ได้ยังไง พี่รู้เรื่องทุกอย่างมาจากโยรินหมดแล้ว รู้แล้วว่าข่าวลือพวกนั้นมันไม่จริง แต่ถ้ากรณ์ไม่พูดออกมาพี่ก็จะเข้าใจผิด พูดซิกรณ์”น้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่มั่นคงและคำพูดที่สิงห์ต้องการที่จะแบ่งปันความรู้สึกซึ่งกันและกันทำให้กรณ์เริ่มอ่อนไหวอีกครั้ง

ตลอดมากรณ์แค่ทำตัวให้เข้มแข็งไม่ว่าเจออุปสรรค์อะไรเขาต้องฝ่าฝันให้ได้เพื่อที่จะ ‘มีชีวิตอยู่’ เพราะชีวิตของกรณ์ก็คือชีวิตของกรรณ์ ที่กรณ์ทำทุกอย่างก็เพื่อน้องชาย เข้มแข็งขึ้น แกร่งขึ้น ขยันขึ้น ทุกอย่างก็เพื่อกรรณ์

แต่...บางช่วงเวลากรณ์ก็อ่อนแอและอ่อนไหว ทุกครั้งกรณ์จะไปเติมพลังใจและพลังกายของตัวเองโดยการมองแม่น้ำเจ้าพระยาสายใหญ่ที่ไหลผ่าน มองชีวิตคนบนสะพาน

และครั้งนี้ คำพูดดวงตาน้ำเสียงของสิงห์ทำให้ใจที่อ่อนแอเกินอ่อนไหว กรณ์ต้องการใครซักคนเป็นที่พึ่งพิง

“มีโทรศัพท์เข้ามาบอกว่ากรรณ์อยู่กับเขา....”เรื่องราวทั้งหมดถูกถ่ายทอดให้ราชสีห์ฟัง ดวงตาของคนที่เล่าเรื่องเศร้าลงเมื่อคิดว่ากรรณ์จะเป็นอันตรายมากขนาดไหน เศร้าขนาดที่ว่าสิงห์ทนเห็นไม่ได้ดึงคนตัวเล็กกว่าในจมลงในอ้อมกอดของตัวเองทันที

“ไม่เป็นไร...พี่ขอโทษที่ทำอะไรโดยไม่คิด...แต่กรณ์มีอะไรต้องบอกพี่ พี่จะไม่ยอมให้กรณ์ต้องไปเป็นอันตรายและพี่สัญญาว่าจะหาน้องกรรณ์ให้เจอ”สิงห์กอดปลอบกรณ์ที่เริ่มสะอื้นอีกครั้ง คราวนี้กรณ์ร้องไห้หนักกว่าเดิม..หนักจนเหนื่อยและหลับไปทั้งๆที่โดนกอดอยู่ทั้งตัว

สิงห์มองคนในอ้อมกอดตัวเองแล้วยิ้มออกอย่างไม่รู้ตัว ร่างเปลือยเปล่าของกรณ์ทำให้กรณ์ดูน่าถนอมมากยิ่งขึ้นแม้มันจะน่าหลงใหลและน่าครอบครองมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวแต่ก็ต้องห้ามใจไม่ให้แตะต้องกรณ์มากเกินไป สิงห์รู้ว่ากรณ์ยังมีเรื่องของน้องใจที่ค้างคาใจ เขาจะรอ...รอจนกว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะลงตัว แล้วตอนนั้นเขาจะทำให้กรณ์ ‘กลายเป็นของๆเขา’ อย่างสมบูรณ์แบบ

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

สายน้ำที่ค่อนข้างเชียวเนืองจากอยู่ในหน้ามรสุมและเมื่อคืนก็พึ่งจะมีฝนตกไปทำให้แม่น้ำที่กรณ์ชอบมามองประจำเวลาว่างๆหรือเวลาที่เขาเหงากลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆไปทั้งสาย ผู้คนต่างเริ่มออกไปทำงานบ้างเรียนบ้างตั้งแต่เช้า ท่ามกลางสิ่งที่วุ่นวายมีเพียงกรณ์ที่หยุดนิ่งอยู่กลางสะพาน

เช้านี่กรณ์ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดอุ่นที่กอดเขาอยู่เพียงหลวมๆ ลมหายใจจากคนข้างๆก็ใกล้แก้มของกรณ์จะรู้สึกขนลุก กรณ์ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้างมองสิงห์ที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขก่อนจะถอนหายใจเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมทิ้งโน๊ตขอบคุณสิงห์เอาไว้ด้วย

กรณ์ขึ้นรถเมล์มาลงที่สะพานพระรามแปดที่เดิมที่เขาชอบมาหยุดนิ่งและมองดูทิวทัศน์เรื่อยๆ แต่ในใจของกรณ์ยังคงเต็มไปด้วยเรื่องของกรรณ์เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องชายจะเป็นอันตรายหรือเปล่า ถึงแม้ว่าคนที่โทรมาขู่จะไม่บอกว่าถ้ากรณ์ไม่ทำตามแล้วกรรณ์จะได้รับอันตรายแต่กรณ์ก็อดคิดไปก่อนไม่ได้จริงๆ

“สวัสดีครับ...”เสียงโทรศัพท์ของกรณ์ดังขึ้น นึกแปลกใจหน่อยๆที่มีคนโทรมาหาเขาแต่ก็รีบรับทันทีเพราะคิดว่าเป็นคนที่ลักพาตัวกรรณ์ไป

“กรณ์!! กรณ์! กรณ์!”เสียงที่ตอบกลับมาทำให้กรณ์อึ้งไปชั่วขณะ กรรณ์ที่อยู่ปลายสายก็เรียกหากรณ์ด้วยน้ำเสียงที่สั่นมากขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าพี่ชายจะหายไป

“กรรณ์! กรรณ์อยู่ไหน บอกกรณ์หน่อยกรณ์จะไปหาเดี๋ยวนี้”

“ฮิฮิ...กรรณ์บอกไม่ได้ พี่ใจดี...สั่งไว้”

“พี่ใจดี?”

“ใช่...พี่ใจดี...ให้กินสตอเบอรี่เต็มเลย!”

“น้องกรรณ์จ๊ะพี่ขอคุยกับพี่กรณ์หน่อยได้มั้ย”เสียงผู้หญิงปลายสายที่พูดกับน้องชายของกรณ์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนกรณ์นึกสงสัย

“สวัสดีค่ะ”

“...คุณคือใคร แล้วน้องชายผมไปอยู่กับคุณได้อย่างไง?”

“ขอโทษจริงๆนะคะ ฉันคงตอบคำถามอะไรคุณได้ไม่มาก”

“แล้วตอบอะไรผมได้บ้าง!”กรณ์ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เมื่อเหมือนถูกแกล้งจากปลายสายทั้งๆที่เขาเป็นคนอารมณ์เย็นแต่เพราะนี่คือเรื่องของกรรณ์

“เอาเป็นว่าฉันคืออาสาสมัครที่เข้าไปดูแลน้องชายคุณบ่อยๆ ตอนนี้คุณและน้องชายคุณมีคนจ้องจะทำร้าย ฉันยังคืนกรรณ์ให้คุณไม่ได้และบอกไม่ได้ว่าใครจะทำร้ายคุณ”

“นี่มันเรื่องอะไร...นั้นคุณภัทรใช่มั้ย...คุณภัทร..ผมขอน้องชายผมคืนนะ”เสียงอ้อนวอนราวกับจะขาดใจของกรณ์ทำให้ปริยาภัทรที่ฟังอยู่ปลายสายถึงกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

ภัทรตัดสินใจโทรหากรณ์ตามคำร้องของของกรรณ์ที่ตื่นมาขอร้องแต่เช้า เพราะภัทรเองก็อยากจะเตือนและบอกเรื่องราวบางส่วนให้กรณ์ได้รับรู้กรณ์จะได้สบายใจและจะได้ไม่เป็นอันตราย...หรือบางทีกรณ์จะได้ระวังตัวมากขึ้น

“ขอโทษทีค่ะ แต่ฉันคือพี่ใจดีของกรรณ์ ไม่ใช่ใครทั้งนั้น และที่ขอกรรณ์คืน...ตอนนี้คงจะไม่ได้ แต่คุณกรณ์ไม่ต้องห่วงนะคะฉันรักกรรณ์เหมือนกันน้องชายแท้ๆ กรรณ์จะปลอดภัยแน่ๆฉันรับรองได้”

“....คุณภะ...คุณทำแบบนี้ไปทำไม”

“ฉันแค่ต้องการให้กรรณ์ปลอดภัย กรุณาเชื่อฉันนะค่ะ และอย่าบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดเพราะมันหมายถึงความปลอดัยขอกรรณ์...หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

“ฮึก..อืม..ผมมีทางเลือกเหรอ”กรณ์ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจ เมื่อปลายสายบอกว่าที่ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องกรรณ์ ในขณะกรรณ์ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง รู้สึกแย่จน ‘ไม่อยากจะอยู่ต่อ’

“เอ่อ..ฉันจะให้โทรศัพท์เครื่องนี้ไว้กับกรรณ์ ถ้าคุณอยากคุยกับกรรณ์ก็โทรมาได้ตลอดแต่อย่าลืมว่าอย่าบอกใครเด็ดขาดนะคะ”ภัทรบอกกรณ์อย่างเห็นใจ ความจริงภัทรเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้อยากจะคืนกรรณ์ให้กับกรณ์

แต่เพราะความที่เป็น ‘น้องสาว’ ภัทรไม่สามารถบอกได้ว่าใครที่เป็นคนจ้องจะทำร้ายกรณ์เธอจึงเลือกใช้วิธีที่โหดร้ายเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองคน

“อ..อืม..ผมเข้าใจแล้ว...ขอคุยกับกรรณ์หน่อยซิ”

“กรณ์!”เสียงกระตือรือร้นของกรรณ์ที่เรียกทำให้กรณ์ยิ้มออกมาได้อย่างสุดใจในขณะที่กำลังเจ็บปวดที่แค่ดูแลน้องชายคนเดียวยังทำไม่ได้

“กรรณ์ ลืมอะไรรึเปล่า กรณ์ยังไม่ได้ยินคำทักทายตอนเช้าเลยนะ”

“..อรุณสวัสดิ์...ครับ”

“อรุณสวัสดิ์ครับกรรณ์”

“นี่ๆ...เมื่อไรกรณ์จะมาหากรรณ์...พี่ใจดี...บอกว่ากรรณ์ไปที่บ้านไม่ได้...อันตราย”

“อืม กรณ์ก็อยากเจอกรรณ์แต่ตอนนี้กรณ์มาทำงานไง งานคราวนี้อยู่ไกล กรณ์ไม่รู้จะได้กลับไปตอนไหน”

“กรณ์...ไม่ได้..ทิ้ง..ใช่มั้ย”

“ไม่ๆๆๆ! กรณ์ไม่ได้จะทิ้งกรรณ์นะ รับรองว่ากรณ์จะไปหากรรณ์ให้ไวที่สุด”

“...สัญญา”

“สัญญาซิ กรณ์สัญญา...แต่ตอนนี้กรรณ์ต้องเชื่อพี่ใจดีนะ ทำตามที่พี่ใจดีบอก ห้ามดื้อห้ามซนเหมือนตอนอยู่กับกรณ์นะ ฮึก..แล้วก็..กรรณ์ต้องทานข้าวเยอะๆนะ..ฮึก...ถ้า..ถ้ากรณ์กลับมาเจอกรรณ์ผอมล่ะก็ กรณ์จะโกรธกรรณ์อาทิตย์หนึ่งเลยคอยดู”

“...ไม่เอา...กรรณ์จะกิน”

“ครับ..กรณ์คิดถึงกรรณ์นะ คิดถึงที่สุดเลยรู้มั้ย”

“กรรณ์ก็คิดถึง...ที่สุด”

เนิ่นนานกว่าที่กรณ์จะยอมตัดใจวางสายของกรรณ์ ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ชื่อว่าพี่ใจดีต้องทำแบบนี้ ชีวิตที่ผ่านมากรณ์ใช้ชีวิตมาแบบเรียบง่ายไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนที่จ้องจะทำร้ายตัวเอง

แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว...กรณ์จึงต้องยอมเข้าใจและเชื่อใจว่าพี่ใจดีที่กรณ์ได้ยินชื่อได้ยินเสียงจะสามารถดูแลกรรณ์ได้จนกว่าเรื่องราวนี้จะจบ

สายตาที่เคยอับแสงของกรณ์เปลี่ยนเป็นสายตาที่มุ่งมั่นแน่วแน่และมั่นคง ตอนนี้กรณ์ไม่สามารถปกป้องน้องได้ มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่กรณ์ต้องการ คือต้องการที่จะได้พบกับกรรณ์ให้เร็วที่สุด

เพราะอย่างนั้นกรณ์จึงต้องหาสาเหตุของเรื่องนี้และ ‘ทำให้มันจบให้เร็วที่สุด’ เพื่อที่เขาจะได้กรรณ์กลับมาอย่างปลอดภัย

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

รุ่งเช้าที่ไม่ค่อยจะสดใสเท่าไรนักเพราะก่อนรุ่งสางมีพายุฝนเข้าทำให้เมฆที่ควรเป็นสีขาวกลายเป็นสีบุหรี่ท้องฟ้าก็อับแสงเพราะดวงอาทิตย์ไม่สามารถส่องแสงผ่านมาได้ บรรยากาศแบบนี้ทำให้คนที่นอนหลับอย่างสบายเพราะได้กอด ‘คนที่รัก’ ตื่นสายทั้งๆที่ปรกติเขาจะตื่นแต่เช้าเพื่อไปวิ่งออกกำลังกายเป็นประจำ

ทันทีที่สิงห์ตื่นก็ต้องตกใจเมื่อข้างกายที่ควรจะมีกรณ์กลับว่างเปล่า ตะโกนเรียกก็แล้วก็ยังไม่มีคนตอบรับ สายตาก็เหลือบไปเจอข้อความที่แปะอยู่ข้างหัวเตียงทำให้เขาสงบลงมาได้

‘ขอบคุณคุณสิงห์สำหรับที่นอนครับ ผมขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณสิงห์โกรธ’

ข้อความเล็กๆของกรณ์ทำเอาสิงห์ส่ายหน้ายิ้มๆ ทั้งๆที่ฝ่ายที่ต้องขอโทษคือสิงห์แท้ๆแต่กรณ์กลับไม่โกรธเลยที่สิงห์พยายามจะขืนใจ กรณ์มีจิตใจที่ดีจนสิงห์ชื่นชม... ‘แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักอย่างไงไหว’

ราชสีห์ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกไปหากรณ์ที่สถานรับเลี้ยงฯเพราะมั่นใจว่ากรณ์ต้องอยู่ที่นั้นแน่ๆ ตอนนี้เขาอยากเจอหน้ากรณ์มากที่สุด อยากกอด อยากจูบถ้าไม่ติดว่าจิตใจของกรณ์กำลังกังวลกับเรื่องของน้องชายสิงห์ก็อยากจะ ‘สัมผัส’ กรณ์เพิ่มอีกอย่าง

“อ่าวไอ้กฤษณ์...ไปไหนมามึงกลับมาซะเช้าเชียว”สิงห์ทักกฤษณ์ในขณะที่เดินสวนตอนที่ลานจอดรถ กฤษณ์เดินมาด้วยสภาพที่เมามาย รอบคอมีรอบสีกุหลาบไปทั่วและถ้าเปิดเสื้อผ้าออกก็คงจะเห็นรอยอีกนับไม่ถ้วน

“อ..เอ่อ..กูไปนอนบ้านมา”

“นอนบ้านเชี่ยไรกลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้”

“เออน่า..ไม่มีอะไรหรอก กูขอตัวก่อนนะง่วงๆ”

“เดี๋ยว!!!!...”ไม่ทันจะเดินผ่านสิงห์ก็ทักให้กฤษณ์หยุดอย่างดัง

“อ..อะไรว้า”

“กูอยากได้รูปของกรณ์ที่มึงเคยให้กูดู แล้วกูก็อยากรู้ว่ามึงได้มากจากไหน”

“ด...เดี๋ยวกูเอาไปให้”

“กูอยากได้ตอนนี้ เดี๋ยวกูไปเอาที่ห้องมึงก็ได้”

“เฮ้ย!! ไม่ได้”

“ทำไมว่ะ...ห้องมึงมีอะไรรึไงกูถึงเข้าไปไม่ได้...ไม่รู้ล่ะกูต้องการตอนนี้เดี๋ยวนี้ด้วย”ไม่ทันรอให้กฤษณ์อนุญาตคนใจร้อนก็เดินกลับเข้าไปในคอนโดตรงไปห้องของเพื่อนอย่างรวดเร็วจนเจ้าของห้องถึงกลับเหงื่อตก

เพราะกฤษณ์ไม่รู้ว่ากรรณ์ถูกภัทรพาออกไปแล้ว เมื่อวานหลังจากที่มีเรื่องที่บาร์กฤษณ์ก็ออกไปหาความสำราญดับความริษยาจนเช้าถึงได้กลับมา

กฤษณ์เดินตามสิงห์ไปแบบประวิงเวลาให้มากที่สุดภาวนาให้สิงห์ไม่เปิดห้องเก็บของที่ปรกติสิงห์ก็ไม่ได้ไปยุ่งกับห้องนั้นอยู่แล้วพร้อมนึกก่นด่ากรณ์ในใจ ‘ให้ตายซิ เป็นเพราะมึงคนเดียวไอ้กรณ์...กูถึงต้องลำบากแบบนี้’







  ตอนแรกว่าจะอัพวันเสาร์แต่งานไม่เสร็จเลยต้องไปนั่งปั่นเมื่อวาน วันนี้เลยว่าง

  กะว่าอาทิตย์จะนั่งหานิยายอ่านหลายๆเรื่องซะหน่อย

ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ

[iforgive]

แล้วจะยังงัยต่อล่ะเนี่ยะ

[Guill]

กฤษ....รอกรรมตามสนองมันอยู่...

[hotladyanyavee]

สงสารกรณ์ แต่ก็ดีแล้วนะกรณ์ ที่พี่ใจดีดูแลกรรณ์ให้ หากอยู่กับกรณ์อินังกฤษณ์ไม่รู้จะมาทำร้ายตอนไหน
สงสารนะ แต่ตอนนี้ลุ้นว่ามีNCไหม แต่แป่วเลยอะ แต่ดีแล้ว เพราะยังต้องเดินหน้าของรักไปเรื่อยๆๆๆ

[seaz]

สงสารทั้งกรณ์ ทั้งกรรณ์เลยเนี่ย