หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[nongrak]

นับวันสิงห์นี่แทบจะไม่ห่างกรณ์เลย
สงสารเหมไปขัดคนจะทำลูกได้ไง

[ladymoon_yy]

น้องกรณ์ยั่วหรออออออออออ   

[jj@room]

เกิดไรขึ้น??? เพิ่งหวานได้แป๊บเดียวเองน่ะ ไรหว้าาาาา

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 24







กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อคละคลุ้งจนน่าเวียนหัวของสถานพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่งในต่างจังหวัดทางภาคเหนือ ความวุ่นวายอลหม่านเกิดขึ้นในค่ำคืนที่มืดมิด ชายหนุ่มหน้าตาคมคายตากลมโตมีเสน่ห์เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องคลอด

สีหน้าแสดงความเป็นกังวลกับผู้ที่เรียกว่า ‘ภรรยา’ ที่เข้าไปภายในห้องคลอดนานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว การแสดงออกของเขาทำให้ชายหญิงคู่หนึ่งที่อุ้มเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังไว้ในอ้อมกอดต้องพลอยเป็นกังวลตามไปด้วย

เหตุผลที่ ‘กรกรรณ์’ ต้องกังวลไม่ใช่เพียงแค่ภรรยากับลูกชายคนใหม่เท่านั้น แต่เขากังวลเรื่องเวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดสำหรับการ ‘หลบหนี’ ออกจากที่นี่ ทั้งๆที่เก็บเสื้อผ้าและข้าวของเสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแต่ ‘รริน’ เกิดอาการเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนดจึงต้องแวะมาโรงพยาบาลก่อน

“คุณท่าน...”หญิงสาวที่อุ้มเด็กชายที่พริ้มตานอนหลับในอ้อมอกอุ่นครางเรียกผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง กรกรรณ์หันมามองคนที่เรียกแล้วหลุบตาลงมอง ‘ลูกชาย’ ของตัวเองนอนหลับแล้วเกิดสะท้อนขึ้นมาในอกข้างซ้าย

“นี่ฉันทำให้ทุกคนต้องลำบากใช่ไหม”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างหดหู่ จนคนที่ฟังสัมผัสได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดกับคนรอบข้างที่ต้องมารับผลของการกระทำของตัวเอง

กรกรรณ์เป็นนายตำรวจที่ประจำอยู่ที่อำเภอเล็กๆในจังหวัดทางภาคเหนือ ด้วยอายุเพียงสามสิบต้นๆแต่ได้ยศถึงพันตรีฯทำให้เขาเป็นตำรวจหนุ่มที่ถูกจับตามอง และเพราะกรกรรณ์เป็นคนไม่โกงกิน ไม่อ่อนข้อให้กับใครหน้าไหนทั้งนั้นเขาจึงมีทั้งมิตรที่พร้อมจะช่วยเหลือและศัตรูที่เป็นผู้อิทธิพลมากมายเช่นกัน

แต่ก่อนเขาเคยคิดอย่างคนเข้มแข็งว่าเขาคือผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เขาจึงต้องขจัดสิ่งผิดกฎหมายให้หมดไป...กรกรรณ์คิดแบบนี้มาตลอด จนกระทั้งถึงวันนี้

...วันที่จิตใจสับสนกับสิ่งที่ตนเองทำไป...ทั้งๆที่เชื่อมาตลอดว่ามันคือความถูกต้อง...แต่มันก็ทำให้ทั้งลูกทั้งเมียและลูกน้องต้องพลอยเสี่ยงชีวิตไปกับเขาด้วย

เพราะกรกรรณ์ไปยุ่งเกี่ยวกับคดีค้าไม้เถื่อน ทั้งๆที่คดีนี้ไม่มีใครกล้าจะเข้ามาแม้แต่ข้องเกี่ยว แต่ที่กรกรรณ์รับทำเพราะต้องการจะทำให้ ‘เพื่อน’ พ้นข้อกล่าวหาจากข้อสันนิษฐานว่าเพื่อนของเขา... ‘เสือ’ มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีนี้

แต่ยิ่งสืบยิ่งได้เห็นความจริงที่เพื่อนของเขาโกหกออกมา เสือกลายเป็นหนึ่งในขบวนการค้าไม้เถื่อนโดยที่ใช้รีสอร์ทของตัวเองเป็นที่เก็บไม้เถื่อนที่ถูกผู้มีอิทธิพลอีกคนลักลอบนำเข้ามา

ความผิดอย่างเดียวที่กรกรรณ์พลาดนั่นก็คือไปบอกให้เสือยอมเปลี่ยนใจ...มอบตัว...รับความผิดและบอกผู้ร่วมกระทำความผิดทั้งหมด เขายังเชื่อว่ารู้จักเสือเพื่อนที่รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต แต่เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ กรกรรณ์จึงต้องเก็บข้าวของหลบหนี ‘ความตาย’ ที่กำลังจะมาสู่พวกเขา

ถ้าแค่ตัวเขาคนเดียวเขาไม่เคยจะเกรงกลัวต่อด้านมืดของสังคมเลยแม้แต่น้อย แต่จากคนที่หวังดีมาเตือนให้กรกรรณ์หนีไปบอกมาว่ามือปืนได้รับคำสั่ง ‘ฆ่าทั้งครอบครัว’

กรกรรณ์สะดุ้งออกจากภวังค์เศร้าเพราะเสียงเปิดประตูของห้องที่เขายืนรออยู่ พยาบาลสาวเดินออกมาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่าการคลอดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทั้งแม่และเด็กปลอดภัย พร้อมกับอุ้มเด็กชายตัวแดงๆน่าตาคล้ายคลึงกับพี่ชายแบบไม่มีผิดเพี้ยนมาให้ดู

เหล่าคนที่มารอลุ้นเดินเข้าไปหารรินที่เปลี่ยนมานอนบนเตียงพักสำหรับคนที่รอคลอดด้วยใบหน้าที่ชื้นเหงื่อแต่ดวงตาใสของเธอก็ดูมีความสุขมากเหลือเกิน กรกรรณ์เดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นภรรยาด้วยความรักใคร่

อยากจะขอบคุณที่มอบลูกชายคนที่สองให้และที่อยากขอบคุณยิ่งกว่าคือขอบคุณที่รรินเข้าใจเขาคอยอยู่เคียงข้างมาตลอด

“ลูกของเราน่ารักนะคะ หน้าตาเหมือน ‘กรณ์’ จริงๆ”รรินพูดด้วยน้ำเสียงยินดี

“โชคดีที่ลูกหน้าตาเหมือนผมไงริน ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”กรกรรณ์แซวคนรักจนทั้งห้องต้องหัวเราะ

“ค๊าๆ รินมันไม่สวยนี่คะ”

“โอ๋ๆ ก็ให้ลูกหน้าตาเหมือนผมแหละดีแล้ว ให้เหมือนลูกเราก็สวยกว่าผู้หญิงทุกคนซิ ลูกเราเป็นผู้ชายนะริน”กรกรรณ์คว้าตัวรรินมากอดอีกครั้งหวังจะง้อ

“ก็แล้วไป...ถ้าลูกโตขึ้นแล้วไม่หล่อนะน่าดู”รรินชี้หน้าทำขู่ กรกรรณ์ได้ยินคำพูดของคนรักจึงนึกถึงเรื่องที่ตนเองพึ่งตัดสินใจได้ตอนที่เห็นหน้าลูกชายที่พึ่งมีชีวิตมา สีหน้าที่เปลี่ยนไปของกรกรรณ์ทำให้รรินรู้ว่าสามีของตัวเองกำลังจะตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ริน...ผมตัดสินใจแล้วนะ...ผมจะไม่หนี คุณพาลูกหนีไปเถอะนะ ผมจะเอาหลักฐานที่มีทั้งหมดไปแจ้งความ”กรกรรณ์ตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกไป คนติดตามชายหญิงสองคนดูตกใจกับคำพูดของกรกรรณ์แต่ไม่ใช่กับรริน

เธอเพียงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับชายที่เธอรัก เธอรู้อยู่แล้วว่ากรกรรณ์ต้องตัดสินใจแบบนี้และเธอก็ยอมรับได้กับการตัดสินใจนั้นเพียงแต่ว่า

“รินไม่ไปหรอก รินจะอยู่สู้กับคุณนะ”

“ไม่ได้นะริน!”

“เคยห้ามรินได้เหรอ...ไม่รู้แหละรินจะอยู่ด้วย รินรู้ว่าที่คุณไม่หนีไปด้วยกันเพราะคุณอยากปกป้องลูก รินเองก็เป็นแม่และเมียของคุณ รินอยากจะอยู่สู้เพื่อลูกและคุณด้วยเหมือนกัน”รรินกล่าวอย่างมาดมั่น กรกรรณ์ที่ได้ฟังก็ได้แต่ถอนหายใจ อยากจะขัดขื่นเพราะมันอันตราย แต่ก็รู้ดีว่ารรินเป็นคนพูดจริงทำจริงและใจเด็ดอย่างกับผู้ชาย

“แต่...”

“ไม่มีแต่แล้ว ‘สมใจ’...ลูกของฉันทั้งสองคนคงต้องฝากเธอกับนายมิ่งดูแลด้วยนะ”

“คุณท่านครับ...ผมว่าคิดดูกันใหม่อีกทีดีกว่านะครับ”

“ใช่ริน...ให้ผมอยู่แค่คนเดียวเถอะนะ ลูกของเรายังต้องการแม่นะ”ทุกคนในห้องเสียงอ่อนพูดหวังจะให้รรินเปลี่ยนใจ แต่คนอย่างรรินใจแข็งยิ่งกว่าหินผา ทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่าถ้าตัดสินใจแบบนี้ออกไปคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกชายทั้งสองอีก ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่น้ำตาแห่งความอ่อนแอก็ไม่มีไหลจากเบ้าตาคู่สวยของเธอซักหยด

“รินตัดสินใจปกป้องลูกค่ะ รินรู้ว่ามันไม่ดีต่อลูกของเรา แต่ถ้าให้รินหนีไปด้วยไม่มีใครรับประกันนี่ว่าลูกเราจะปลอดภัย สู้ให้สมใจกับนายมิ่งที่ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าเป็นคนของเราพาหนีไปซะยังดีกว่า”

“แต่คุณก็รู้ว่าถ้าอยู่ที่นี่...โอกาสรอดมันมี...น้อยมาก”กรกรรณ์พูดเสียงเบาลง ไม่อยากจะตอกย้ำเรื่องความเป็นความตายให้รรินต้องรับรู้

“สมใจจ้ะ นายมิ่งจ้ะ ขอลูกๆให้ฉันหน่อยซิ”รรินไม่ได้ตอบคำถามของสามี หันไปหาสมใจและมิ่งที่นั่งอุ้มลูกชายทั้งสองคนของเธออยู่ ทั้งสองคนจึงอุ้มพากรณ์มาวางไว้บนเตียงและวางเด็กทารกไว้บนตักของรริน

รรินลูบหัวเด็กทารกที่พึ่งเกิดอย่างรักใคร่ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความสุขได้ได้พบเทวดาตัวน้อยๆของเธอ

“เด็กคนนี้ให้ชื่อ ‘กรรณ์’ นะ...กรณ์กับกรรณ์ รวมกันจะได้ชื่อพ่อของพวกเขาพอดี รินอยากให้ทั้งสองคนโตมาเป็นแบบพ่อของเขา เป็นคนที่กล้าหาญ...เป็นคนดีรักความยุติธรรม ไม่เบียดเบียนไม่คิดร้ายทำร้ายใคร”รรินพูดโดยที่ยังก้มหน้ามองลูกน้อยตัวเอง ก่อนที่จะสลับไปลูบหัวกรณ์ที่นอนหลับอยู่ข้างๆตัว

“กรณ์เองก็ต้องรักน้องให้มากๆนะ ดูแลน้องให้ดีที่สุด คอยสอนหนังสือน้อง สอนน้องว่าอะไรดีไม่ดี กรณ์เป็นพี่ที่ดีนะถ้าน้องเกเรแม่อนุญาตให้ตีน้องได้ แต่ทุกครั้งที่ตีกรณ์ต้องบอกเหตุผลน้องนะ น้องจะได้โตมาเป็นเด็กที่มีเหตุผล”

“กรรณ์เองก็ต้องเชื่อฟังพี่เขานะลูก...แม่อยากให้กรรณ์โตมาเป็นเด็กที่แข็งแรง...ฮึก...แม่...ไม่ขอให้ลูกต้องเก่งแบบใครๆ...แม่แค่อยากให้ลูกแม่แข็งแรงและมีความสุขทุกๆวัน...”

เสียงสะอื้นราวกับขาดใจของรรินผู้เข้มแข็งทำเอาทุกคนที่อยู่ใกล้ถึงกับร้องไห้ตาม กรกรรณ์ดึงรรินเข้ามาสอมกอดเบาๆอย่างปลอบประโลม รู้ว่ารรินไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ จึงได้แต่สะเทือนใจที่ตัวเองเป็นคนทำให้รรินและลูกๆต้องพรากจากกัน ถึงตอนนี้คงจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว...มีแต่คำภาวนาที่สิ้นหวังเท่านั้นสำหรับกรกรรณ์

‘ถ้าชาติหน้ามีจริง...ผมขอเกิดมาเป็นคนรักและเป็นพ่อกับคุณและลูกๆทั้งสองของเรา...ทุกชาติ’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

“....หลังจากนั้น ตัวของดิฉันและมิ่งสามีจึงพากันระหกระเหินเดินทางหนีไปเรื่อยๆ ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง โชคดีที่ได้เจ้านายของคุณกรกรรณ์มาช่วยลบข้อมูลส่วนตัวของเราออกไปจนหมด แต่เหมือนสวรรค์แกล้งค่ะ เราหนีกันมาได้เกือบห้าปีแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น พวกที่ยังตามเราอยู่จำหน้าสามีของดิฉันได้ พวกดิฉันจึงตัดสินใจฝากคุณหนูทั้งสองคนไว้ที่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กแห่งหนึ่งก่อนจะแยกย้ายกันหนี โชคร้ายของมิ่งที่ไปไหนไม่รอดถูกจับและถูกฆ่า แต่คงเป็นโชคดีของดิฉันและพวกคุณหนูที่พวกนั้นได้หลักฐานที่มิ่งเก็บไว้ไปด้วย แต่ดิฉันก็ยังไม่กล้าที่จะกลับไปรับคุณหนูทั้งสองเพราะกลัวว่าทั้งสองคนจะเกิดอันตราย...ได้แค่หลบๆซ่อนๆอยู่ภายในบ้านของคุณหญิงเท่านั้น...จนถึงวันนี้ดิฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าถ้าดิฉันไปปรากฏตัวข้างนอกจะเป็นอันตรายกับพวกคุณหนูหรือไม่ แต่ดิฉันเชื่อค่ะว่าคุณหญิงเนตรคงช่วยคุ้มครองพวกเราได้....ด้วยความเคารพอย่างสูง สมใจ”

เสียงของโยรินที่เป็นคนอ่านจดหมายนี่อีกรอบต่อหน้าครอบครัวของเสือทุกคน ที่คุณหญิงเนตรเชิญมาพบหลังจากที่ทุกคนกลับมาจากการไปพักผ่อนที่ทะเลทางใต้

และหลังจากที่สมใจและกรณ์กับกรรณ์ ‘หายตัว’ ไปจากกรุงเทพฯ

ราชสีห์ที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดถึงกับเข่าอ่อนไปต่อไม่ถูก หัวสมองตื้อคิดอะไรไม่ออก...ตลอดหนึ่งวันที่ติดต่อคนรักไม่ได้นั่นก็พอจะทำให้สิงห์คลั่งอยู่แล้ว พอมาได้รู้เรื่องพวกนี้ยิ่งทำให้สิงห์ช็อคขึ้นมา

ใจหนึ่งก็อยากจะเจอหน้ากรณ์...แต่อีกใจก็ละอายเกินกว่าจะพบหน้าได้อีก

“นี่มันเรื่องจริงเหรอครับ”น้ำเสียงเลือนลอยของร่างสูงที่ถามไปยังเสือกับนลินีทำเอาคนถูกถามต้องก้มหน้าหลบสายตาที่เจ็บปวดปานจะขาดใจ

“...ขอโทษ”เสือเอ่ยกล่าวเพียงคำขอโทษ ราชสีห์ที่ได้ฟังคำตอบที่ตนเองไม่อยากฟัง กุมใบหน้าอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ

เขาไม่อยากจะฟังคำขอโทษ อยากจะฟังคำว่า ‘ไม่จริง’ มากกว่า

“หรือนี่เป็นสาเหตุที่กลอนหายไปคะคุณแม่”

“แม่ก็คิดว่าอย่างนั้น...คุณสิงห์ค่ะ ดิฉันขอไหว้วานอะไรหน่อยได้มั้ย”คุณหญิงเนตรมีสีหน้าหนักใจกับคำถามของลูกสาว แม้จะมั่นใจเต็มร้อยว่าคงเป็นสมใจที่พาสองพี่น้องหายไป แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม...ทั้งๆที่บอกว่าคิดว่าเธอจะคุ้มครองทั้งสามคนได้แต่กลับพาหนีหายไปแบบนี้

“....”สิงห์ยังก้มหน้าไม่รับคำหรือแม้กระทั่งหันมามอง คุณหญิงเนตรถอนหายใจเบาๆก่อนจะเริ่มพูดต่อ เพราะรู้ว่าสิงห์รับฟังเธออยู่แน่ๆ

“ดิฉันอยากให้คุณไปตามหากรณ์ให้ดิฉันที ถ้าเป็นคุณสิงห์กรณ์คงจะยอมกลับมาแน่ๆ”

“...ทั้งๆที่ครอบครัวเราทำร้ายกรณ์ซะขนาดนั้นน่ะเหรอครับ”

“คุณสิงห์ก็น่าจะรู้ดีว่ากรณ์เป็นคนแบบไหน”

สิงห์นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรคุณหญิงเนตรอีก...ใช่...สิงห์รู้ดีว่ากรณ์เป็นคนดี ถ้ายอมขอโทษจริงๆกรณ์ก็คงพร้อมที่จะอภัยให้พ่อของเขาที่ทำร้ายครอบครัวของกรณ์ เพราะกรณ์เป็นคนดีแบบนี้นี่แหละ

สิงห์เลยไม่กล้าที่จะแม้แต่คิดที่จะรั้งกรณ์ไว้....

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ยามเย็นที่ใบไม้สีส้มกำลังผลัดตกลงจากต้นไม้ ลมเฉื่อยๆพัดกลิ่นธูปที่ลอยขึ้นมาจนรู้สึกสงบ โกศสีขาวหม่นๆตั้งตะง่านอยู่หน้าของร่างบาง แม้จะพุพังไปตามกาลเวลาแต่รูปขาวดำของชาย-หญิงสองที่ติดอยู่ด้านหน้ากลับยังคงชัดเจน

‘กรกรรณ์ ศุโกศล’.... ‘รริน ศุโกศล’

กรณ์ก้มลงกราบพร้อมกับหยิบธูปในมือของน้องชายที่นั่งคุกเข่าข้างๆไปปักในกระถางธูป ไม่ถือที่จะบอกให้น้องก้มกราบแบบเดียวกับที่ตัวเองทำ

หลังจากที่กลับมาจากทะเล กรณ์ก็พบสมใจที่มาดักรออยู่ที่สถานรับเลี้ยงฯ หลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวกับชีวิตตัวเองทำเอากรณ์ถึงกับใจหาย อยากจะโกรธแต่ก็ไม่รู้ว่าจะโกรธไปทำไม...

“คุณหนูจะกลับเลยรึเปล่าค่ะ”สมใจที่ยืนรออยู่ข้างๆเอ่ยถาม

กรณ์หันมายิ้มจางๆให้สมใจ ตอนแรกที่รู้ว่าสมใจเป็นคนเลี้ยงดูตัวเองมาก็นึกแปลกใจตัวเองที่จำไม่ได้ เพราะตอนนั้นกรณ์อายุก็จะสิบขวบอยู่แล้ว มีแต่กรรณ์ที่พอเจอหน้าสมใจก็ตะโกนร้องเรียก ‘แม่’ ทันทีทันใด

“ยังไม่อยากกลับเลยครับ กรณ์อยากอยู่กับพวกท่านอีกซักหน่อย พึ่งรู้ด้วยว่าวันนี้เป็นวันเกิดกรรณ์...แล้วก็เป็นวันตายของพ่อกับแม่ด้วย”พูดเสียงเศร้าแต่ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“กรรณ์ครับ...วันนี้เป็นวันเกิดกรรณ์ อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

“....สตอเบอรี่!!!”เสียงใสตอบกลับทำเอากรณ์ถึงกลับหัวเราะเบาๆ

“อ่าๆ เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯแล้วกรณ์ซื้อให้ซักลังดีไหม?”

“ไม่...ไม่เอาสตอเบอรี่!!...จะ..ไปหา..สตอเบอรี่!!”

“หืม...จะอ้อนเอาอะไรจากพี่สิงห์ล่ะไอ้ตัวแสบ!”

“..ไม่บอก!!”เสียงใสตอบกลับ กรณ์นึกหมั่นไส้เอื้อมมือไปขยี้หัวน้องจนกรรณ์รำคาญทำหน้ามุ้ยอมลมจนแก้มพ่องเป็นปลาทอง เสียงหัวเราะของสองพี่น้องดูร่าเริงจนใครผ่านไปผ่านมองคงอดจะยิ้มตามไม่ได้..เว้นแต่สมใจที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ข้างๆ

“คุณหนูกรณ์จะกลับไปหาพวกนั้นหรือค่ะ...อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะคะ แต่ป้ากลัวเหลือเกินค่ะ กลัวว่าคุณหนูจะเป็นอันตรายไป”กรณ์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ที่ฟังคำของสมใจ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้แบบเดิม

“กรณ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าฝ่ายนู้นไม่พอใจที่กรณ์เป็นลูกชายของคนที่เคยขัดแย้งกับพวกเขากรณ์ก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ”กรณ์ยังคงเป็นกรณ์ที่เอาแต่คิดว่าตัวเองไม่ดี ไม่เคยนึกโกธรหรือเกลียดใครซักคน

“อีกอย่าง...กรณ์ก็อยากกลับไปอโหสิเรื่องพ่อกับแม่ให้พวกเขาด้วย แต่ก่อนอื่นกรณ์มีเรื่องอยากจะทำก่อน...ถ้าไม่รบกวนป้าสมใจจนเกินไป กรณ์ฝากกรรณ์ให้ป้าสมใจเลี้ยงซักพักได้มั้ยครับ”

“เรื่องอะไรเหรอคะ?”สมใจถามอย่างสงใจ กรณ์ก็ยิ้มกลับมาให้นิดหน่อยก่อนจะหันหน้าไปที่รูปพ่อและแม่ของเขาแล้วยิ้มให้ทั้งคู่อีกครั้ง







“กรณ์จะบวชครับ”



ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ 

ปล ตอนหน้าจบแล้วเน้ออ

[bulldog17]

กรณ์ดีจนน่าใจหาย

ที่รักกรณ์เพราะแบบนี้เนี้ยแหละ

[dawnthesky]

เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ อนุโมทนาบุญกับกรด้วยนะคะ การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการให้อภัย!

[gupalz]

กรณ์เป็นคนดีมากเลย
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
การให้อภัยจะมีแต่ทำให้ตัวเอง
และคนรอบข้างมีความสุขอ่ะ

[Giniz]

ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยย
น้องกรณ์น้องกรรณ์น่ารักมากๆ เค้าอยากอ่านต่อ 

[A-J.seiya*]

ทำไมจะจบแล้วอ่ะ
ฮืออออ
น้องกรณ์เป็นคนดีจริงๆ นะ
ขอให้ความดีนี้ ทำให้น้องพบเจอแต่สิ่งดีดี
^^
ตอนหน้า ขอให้พบความสุข สมหวัง สาธุ!!!
(บอกตัวเอง)

[lampp]

เย้ย!!!!บวช 

[choijiin]

น้องกรณ์ของพี่
หนูทำดีที่สุดแล้วจริงๆ
หนูไม่คิดร้าย ไม่เบียดเบียนจองเวร
มีแต่ให้อภัย ทำแต่ความดี
ต่อไปกรณ์ของพี่จะต้องมีแต่ความสุขแน่ๆจ้ะ
 
ตอนหน้าจะจบแล้ว ใจหายจังเลยน้อ
 

[evilheart]

น้องกรณ์เป็นคนจิตใจดีจัง

[santra]

ทำไมเป็นคนจิตใจดีงามขนาดนี้เนี่ย
น้องกรณ์ บวชให้พ่อแม่ใช่ไหม?
อนุโมทนาบุญด้วยนะจ๊ะ
ต่อจากนี้ก็ขอให้มีแต่ความสุข
ความเจริญเนอะ

[koikoi]

คิดถึงน้องกรรณ์
ขอให้เข้าใจกันนะ

[naiin]

                               จิตงามผ่านขวากหนามมามากมาย พ้นเรื่องร้ายๆมาได้อโหสิก็ได้อนิสงค์มากมาย      

[♠DekDoy♠]

น้องกรณ์เป็นคนดีมาก ๆ เลย
คือที่หายไป คือไปบวชใช่มั้ย เฮ้อออ พอแล้วนะดราม่าไม่เอาแล้ว

[Bowbonk]

 

[yayee2]

ความดีของกรณ์นี่แหละจะทำให้ชนะทุกสิ่ง

[sakiko]

หวาน ได้ไม่นาน เศร้า อีก แล้ว  อ่ะ

[Karn12]

น้องกรณ์เป็นคนดีมาก ๆ เลย

[yashi]

จะจบแล้วเหรอ  อยากให้ต่ออีกนิดอ่ะ  น้องเป็นคนดีมากๆๆๆขอให้น้องเจอแต่สิ่งดีๆๆๆ ขอตอนจบแบบหวานๆๆๆนะๆๆๆๆๆ

[roseen]

 

[ladymoon_yy]

นายเอกเรื่องนี้ใจดีที่สุดดด 

[Paracetamol]

น้องกรณ์ 

[boworange]

   รักน้องกรณ์ที่สุด

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ

[CarToonMiZa]

นู๋กรณ์เป็นนายเอก
ที่น่ารักจิตใจดี
ขนาดนี้คงสมหวัง
มีความสุขกับเค้า
สักทีนะ

บวกเป็ด

[Pakbung Mazo]

บวช!! o_O ?!

[White]

กรณ์ดีเกินไป เกินไปจริงๆ

[MaRiTt_TCL]

ในที่สุดความจริงก็กระจ่าง
สงสารกรกรรณ์จัง สองพี่น้องนี้เจอเรื่องลำบากมาตั้งเยอะ
ยังไงมันก็ถึงเวลาที่จะให้สองคนนี้ได้มีความสุขกันซ่ะทีนะ ^^