ปอลอ ชอบตอนที่นายทีกุมมือมาแตะที่หน้าผากจริงๆนะคับ (รู้ว่าบอกไปแล้ว แต่อยากบอกอีกที อิอิ)
ความรู้สึกตอนนั้น หลังจากอึดอัดนั่งเงียบมานาน คงดีใจ โล่งใจ สบายใจขึ้นเยอะ
นายทีคงอยากจะแสดงออกว่าดีใจกับโล่งใจมากที่นายเอ็มไม่เป็นอะไร
แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ จะดึงมากอดก็คงกลัวแผลจะเจ็บหนักขึ้น
เลยทำได้แค่จับมือมาแตะเท่านั้น
(ผมคิดเอาเองนะ ไม่รู้นายทีจะคิดแบบนี้รึเปล่า หุหุ)
ปอลออีก รีตอบยาวมากเลยคับ โทษทีคับ แหะๆๆๆๆๆๆ
ปอลออีกที จริงๆอ่านจากบอร์ดโน้นถึงตอนปัจจุบันแล้ว แต่มาตอบในนี้แทนละกันนะคับ อิอิ
มาสารภาพอีกคนว่าแอบไปอ่านก่อนแล้ว แหะๆ 
แต่ว่าก็จะเข้ามาให้กำลังใจน้องจาเรื่อยๆ น้า 
****************
ตอนที่ 40 : ดิว & อาร์ท & ที ....[30 พ.ย. 50] ผมนั่งมองมือตัวเองที่ถูกดึงไปกุมไว้....ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี...จะชักออกก็ใช่ที่...เลยได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น...
จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นมาระหว่างความเงียบ...ผมสะดุ้งอย่างตกใจ...ทีเองก็ปล่อยมือผม...
ผมเลยรีบรับโทรศัพท์โดยไม่ได้หันไปมองทีทีมองมาทางผม...
"หวัดดีทราย..." ผมทักไปอย่างรวดเร็ว...หัวใจเต้นรัว
"นี่เอ็มอยู่ที่ไหน" ทรายถามมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน..
"โรงบาล***" ผมตอบ
"งั้นที่มีข่าวว่าเอ็มโดนทำร้ายก็จริงละสิ" ทรายถาม.....มีข่าว?
"ไปได้ข่าวมาจากไหนเนี่ย..." ผมถาม
ทรายบอกว่าพอพี่ข้าวขับรถมาส่งทรายถึงบ้าน ก็มีคนโทรศัพท์มาบอกทรายว่ามันมีข่าว
ว่าเอ็มโดนมีดแทง...แต่เค้าไม่แน่ใจ...เพราะเกิดขึ้นเร็ว...เลยโทรมาถามทรายว่าเรื่องจริงรึป่าว.....
ตอนนั้นทรายยังไม่รู้...แต่พอวางสาย...อีกสักแปบก็มีคนโทรมาอีก...ทรายเลยเริ่มเชื่อข่าว....
เลยตัดสินใจโทรหาเอ็ม...พอผมยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง...ทรายก็ถามว่า.....เกิดขึ้นได้ยังไง...
ใครเป็นคนทำ...อะไรประมาณนี้...จนผมต้องค่อยๆตอบคำถามทราย....พอผมอธิบายจบ...
ทรายก็บอกอีกว่าพรุ่งนี้จะมาหาผม...ผมเลยได้แต่หัวเราะตอบไปว่า....ได้....แล้วผมก็วางสายไป....
เงียบ.....พอวางสายก็เงียบ...ผมมองที...ทีมองหน้าผม...เอ้า....จะมองทำไม...
พูดอะไรสักคำก็ไม่ได้...แล้วผมก็เลิกมอง...วางมือถือไว้ที่โต๊ะหัวเตียงแล้วมองไปทางอื่นแทน.....
คืนนั้นทั้งคืนมีโทรศัพท์มาหาผมหลายสาย...ข่าวส่งต่อไปเรื่อยๆแบบแปลกๆ.....
ไม่รุ้เหมือนกันว่าข่าวมันจะไปถึงไหนแล้ว...แล้วผมก็ชักไม่แน่ใจว่า...เรื่องที่ผมเป็นเกย์...
กับ...เรื่องที่ผมโดนแทงคราวนี้...อันไหนมันทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่ากัน.....
แล้วประมาณทุ่มนึงทีก็อาสาไปซื้อข้าวเย็นมาให้ผมทาน...แล้วก็บอกว่าจะไปเอาเสื้อผ้ามาค้าง....
ซึ่งตอนแรกผมก็บอกปัดไปหลายรอบมาก...แต่ทีไม่ฟัง....ผมเลยได้แต่ยอมๆไป....
ทิ้งให้ผมนั่งปลงตกกับชีวิตตัวเอง...ว่าทำไมถึงเจอเรื่องซวยๆได้มากถึงขนาดนี้....
จนกระทั่งตอนเช้า...แม่พ่อและโอ๊ตก็มาเยี่ยมผม....ซึ่งคนที่เปิดประตูไปเจอคือที....
แม่ผมดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ท่านก็ไม่ได้ถามอะไร...แล้วทีที่ทำตัวไม่ถูกก็บอกว่าขอไปหาข้าวเช้าทาน....
ห้องผู้ป่วยเลยเหลือแต่ครอบครัวผมเท่านั้น...แม่เป็นห่วงผมมาก....และด้วยความเป็นห่วง
เลยเตรียมกับข้าวและผลไม้มาให้ทานเยอะแยะ....ส่วนพ่อ...ไม่ได้ถามอะไรผมมาก...บอกแค่ว่า....
ผมไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว...และระหว่างที่ผมอยู่กับครอบครัว....ประตูหน้าห้องผมก็ถูกเคาะ....
โอ๊ตเลยเดินไปเปิดประตู....ผมมองตามไป...เห็นคุณน้าคนนึงที่มีอายุไล่เลี่ยกับแม่ผม...แต่ผมไม่รู้จักเธอ...
"ห้องน้องเอ็มหรือเปล่าจ้ะ" คุณน้าถาม....สีหน้าดูซีดเซียว
"ครับ" โอ๊ตตอบแล้วหลีกทางให้เดินเข้ามา...
เธอเดินเข้ามาส่ายตาสอดส่องมองพ่อและแม่ของผม....
"ขอโทษนะจ้ะ....น้ามาขอโทษแทนลูกสาวของน้า...แทนน้องอิ้งค์ด้วย"
คำขอโทษมาพร้อมคำแนะนำตัวที่ผมและครอบครัวผมอยากรู้....คุณแม่ของน้องอิ้งค์
"นั่งลงก่อนเถอะคะ..." แม่ผมบอกแล้วลุกขึ้นพาแม่น้องอิ้งค์ไปนั่งที่โซฟา....
ดวงตาแดงก่ำของเธอไม่ต่างกับของน้องอิ้งคในวันที่ผมเจอ
"น้าต้องขอโทษแทนลูกสาวจริงๆ....น้าไม่รู้ว่าลูกน้าเค้ากล้าทำได้ยังไง....น้าแค่รู้ว่าน้องเค้าเสียใจ...
แต่ไม่คิดว่า...." คำพูดถูกเอ่ยมาพร้อมเสียงสะอื้น
"น้าอยากขอให้เอ็มยกโทษให้น้องด้วย....น้า....น้า..."คำพูดขาดห้วงพร้อมหยาดน้ำตา.....
นั่นสิ.....ไม่มีใครไม่รักลูกตัวเองหรอก.....ผมเห็นแล้วถอนหายใจ
"ผมเข้าใจอิ้งค์...แล้วก็ไม่เอาเรื่องด้วยครับ...คุณน้าสบายใจเถอะครับ" ผมตอบ...แม่มองหน้าผม...ยิ้มน้อยๆกับการตัดสินใจของผม...ส่วนพ่อทำเพียงแค่ยืนมองอยู่เงียบๆ
"ไม่เป็นไรนะคะ....ชั้นเชื่อว่าคุณเองก็คงตักเตือน และก็สอนลูกของคุณในเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว...
ทางนี้ไม่โกรธลูกสาวคุณ.....แล้วก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างดี...." แม่ผมพูด....
กุมมือเธอไว้ไม่ให้เธอทุกข์ไปมากกว่านี้....ผมรู้....อิ้งค์ทำร้ายผม.....ผมเจ็บตัว....
อิ้งค์เองก็ทุกข์ในสิ่งที่เค้าทำ....แล้วยังมีผลต่อแม่น้องอิ้งค์ด้วยที่ผิดหวัง ในสิ่งที่ลูกสาวตัวเองทำลงไป.....
การกระทำของมนุษย์เป็นเหมือนฟันเฟืองตัวเล็กๆที่ทอดยาวหมุนวนต่อกัน...
และส่งผลต่อฟันเฟืองตัวอื่นๆ....แค่ความรู้สึกรักที่ผมมีต่อดิว.....แค่การเลือกของดิว.....
เพียงจุดเล็กๆเมื่อสามปีก่อน....มันกลับส่งผลต่อใครหลายคนในวันนี้....
ซึ่งล้วนไม่ใช่สิ่งที่ดีและมีความสุข.....ไม่มีใครมีความสุขกับผลสรุปในตอนนี้เลยสักคน....
ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ....เมื่อต้องมองภาพตรงหน้า
หลังจากนั้นไม่นานแม่น้องอิ้งค์ก็กลับไป....ซึ่งตลอดเวลาที่ผมเจอเธอ...
ผมได้รับคำขอโทษมานับไม่ถ้วน....ซึ่งผมได้แต่พยักหน้ายิ้มรับและบอกว่า...ไม่เป็นไรครับ....
หลังจากนั้นสักพักแม่ครอบครัวผมก็กลับ....แม่ถามผมหลายครั้งมากว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่า...
ซึ่งผมก็ได้แต่ปฏิเสธแล้วบอกว่าพรุ่งนี้ก็จะออกจากโรงบาลแล้ว...แม่ไม่ต้องเป็นห่วง....แต่ก็นั่นละครับ...
ผมห้ามท่านไม่ได้....
ผมนั่งอยู่บนเตียงแล้วดูโทรทัศน์อย่างเซ็งๆ....ทีไปกินข้าวตั้งแต่พ่อแม่ผมมา...
แต่ตอนนี้ท่านกลับไปแล้วทีก็ยังไม่มา...ผมมองโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ...ความอิ่มทำให้ผมเริ่มง่วง....
จนกระทั่งผมเผลอหลับไป
.....เอ็มไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ....
....ท่าทางจะเผลอหลับไปละมั้ง.....
.....งั้นอยู่สักแปบ...ถ้าไม่ตื่นก็กลับ.....
เสียงคุ้นๆแหะ....ผมงัวเงียลืมตา...เห็นเงาคนสองคน.....ใครหว่า.....ผมขยี้ตามองดูให้ชัดๆ
"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทีดังขึ้นมา....อ้อ...ที....แล้วใครอีกคนหว่า....
"ใครอ่ะ" ผมถามด้วยความง่วง
"อะไรกันโดนมีดแทงไปทีนึง...จำเพื่อนไม่ได้เลยเหรอไง" ทราย....ทรายแน่ๆ....เหอๆๆ
"หายไปนานเลยนะที" ผมพูดงัวเงีย...มือซ้ายขยี้ตามอง
"ก็พอดีลงไปกินข้าวแล้วเจอทรายเข้าเลยนั่งคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย...." ทีตอบ
"แล้วนี่เป็นไงบ้างเนี่ย" ทรายถามผม
"ก็ดี....มีรูเพิ่มมาที่ท้องหน่อยนึงเท่านั้นเอง" ผมตอบทีเล่นทีจริง
ทรายมาอยู่กับผมประมาณสองชั่วโมง....โดยใช้เวลาส่วนใหญ่ถามถึงเหตุผล
ที่ผมต้องมานอนโรงบาลอย่างนี้...ผมเลยต้องเล่าเรื่องดิวกับน้องอิ้งค์ให้ฟัง...โดยมีทีนั่งฟังอยู่เงียบๆ...
ทรายบอกว่าสงสารน้องเค้า....เพราะคบกันมาเกือบจะสามปี....เข้าใจกันว่ารักกันมาตลอด....
แต่อยู่ดีๆก็โดนบอกเลิก...เป็นใครบ้างจะไม่เสียใจ....ดิวเองก็ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงเลิก....
พอมารู้ข่าวลือว่าดิวไม่เคยรักน้องเค้า...แถมในใจมีแต่เอ็ม....ผู้หญิงเรา...แพ้ผู้หญิงยังตบตีแย่งชิงกันได้...
แต่มาแพ้ผู้ชาย...ทำใจลำบากอยู่นะ....ผมฟังทรายแล้วพยักหน้าเข้าใจ....ส่วนทีกลับมีความคิดที่แตกต่าง...
ทีบอกว่า....น้องเค้าน่าจะเข้าใจ...ว่าที่เค้าเลิกไม่ใช่ว่าเราไม่ดี...เราไม่สวย...
แต่ผิดที่ผู้ชายที่รักเพศเดียวกันมากกว่า....ฝ่ายเสียน่าจะเป็นฝ่ายดิวสิ....
เหมือนกับพึงจะรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง......ผมฟังแล้วเลยอดแย้งไปไม่ได้....
ว่าสองสามปีนั้นนานเกินไป...ถ้าดิวรักเอ็ม....ก็ต้องไม่เลือกอิ้งค์ตั้งแต่วันนั้น.....
แล้วทุกคนก็ได้แต่ส่ายหัวกับสิ่งที่เป็นไป...ว่ามันช่างวุ่นวาย.....มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น...
แต่บอกไม่ได้ว่าสิ่งนี้เกิดจากความผิดของใครกันแน่.....พอคุยกันจนไม่มีเรื่องจะคุยทรายก็กลับ.....
เพราะเห็นแล้วว่าผมปลอดภัยดีและคิดจะออกจากโรงบาลพรุ่งนี้ด้วยเลย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
หลังจากนั้นผมก็นั่งดูโทรทัศน์ไปเงียบๆ...ทีเองก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก....นอกจากนั่งอ่านหนังสือนิยาย...
และมองมาทางผมบางครั้ง....และก็เป็นอีกครั้งที่ผมหลับ....แล้วผมก็ตื่นมารู้สึกตัวอีกทีตอนห้าโมง....
แล้วก็กินข้าว....แล้วก็เช็ดตัว...เช็ดเองครับ.....ใครคิดว่าทีจะมาเช็ดละก็คิดผิดนะนั่น...(555)...
แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเล่นบนเตียง...เพราะนอนจนเบื่อ....จนกระทั่งผมได้ยินเสียงเคาะประตู...
แล้วทีก็เดินไปเปิด.....ใครสักคนที่มา...แต่ผมมองไม่เห็นเพราะทีบังอยู่
"เอ่อ....นี่ห้องเอ็มรึป่าว" เสียงผู้ชาย
"ใช่" ทีตอบแล้วเบี่ยงตัวจนผมเห็นเค้า.......ดิว
"ดิว"
"เอ็ม..." ดิวพูดชื่อผม...ก่อนที่จะเดินเบี่ยงทีแล้วมายืนที่ข้างเตียงที่ผมนั่งอยู่...
ส่วนทีเห็นว่าผมรู้จักเลยกลับไปนั่งอ่านนิยายที่โซฟาต่อ ปล่อยให้ผมคุยกับดิว
"ไม่ได้เจอกันนานนะดิว" ผมพูด
"เอ็มเป็นยังไงบ้าง...เจ็บแผลรึป่าว" ดิวถาม...
"ตอนนี้ไม่แล้วหล่ะ"ผมตอบ...มองหน้าดิว...ดิวดูดีขึ้นตั้งแต่ขึ้นมหาลัย...
คงเพราะการแต่งตัวที่ไม่ได้อยู่ในกฏระเบียบโรงเรียน
"ดิวไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้นะเอ็ม....ดิวไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"
"ช่างเถอะ...เอ็มถือว่าช่วงนี้เอ็มดวงไม่ดี...ว่าแต่...เอ็มถามอะไรดิวหน่อยได้มั้ย"ผมถาม...
ดิวพยักหน้าตอบ
"ดิวเลิกกับน้องอิ้งค์แล้ว....ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเอ็มหรือป่าว"ดิวฟังแล้วหยุดคิดก่อนที่จะส่ายหัวป็นคำตอบ
"ดิวไม่ได้บอก....ดิวแค่เลิก...เพราะรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ได้รักอิ้งค์แล้ว....ไม่อยากหลอกตัวเองและน้องเค้าอีก"
ดิวตอบสีหน้าดูสลดลงทันที
"งั้นเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับดิว....เอ็มไม่เป็นไรหรอกนะ....พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงบาลแล้ว....ว่าแต่...
ดิวรู้เรื่องที่เอ็มโดนแทงได้ยังไงกัน"
"เอ่อ....ไอเบสท์มันเห็นมันบอกว่าตอนนั้นมันอยู่ใน 7/11 แล้วจำหน้าน้องอิ้งค์กับเอ็มได้....
เลยคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับดิว...เลยโทรมาบอก"ดิวเล่าให้ผมฟัง....พอดิวเล่าจบ...
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง....คราวนี้ดิวเป็นคนเดินไปเปิดประตู....ทีที่นั่งอยู่มองหน้าผม...
สีหน้าไม่ได้บอกอะไร...
"มึงยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ" เสียงที่หน้าประตูทำเอาผมต้องรีบหันไปดู...ไม่ต่างกับทีที่ลุกขึ้นไปดู...
แต่สักพักทีก็กลับไปนั่ง...เพราะทีรู้ว่าใครอีกคนที่พึ่งมาก็เป็นเพื่อนผม.....อาร์ท
"ทำไม" ดิวถาม
"เอ็มเป็นอย่างนี้ก็เพราะมึง..." อาร์ทกล่าวเสียงแข็ง....
ดิวฟังแล้วหันหลังเดินกลับมายืนที่ข้างเตียงเหมือนเดิม
"กูไม่ได้เป็นคนทำ...แล้วจะบอกว่าเพราะกูได้ยังไง" ดิวถาม...มองหน้าอาร์ทกลับ...
แววตาวาววับด้วยแรงอารมณ์...อาร์ทเดินเข้ามาในห้องปิดประตูแล้วเดินมายืนหน้าดิว
"อย่าพูดเหมือนไม่รับว่าตัวเองผิดอย่างนั้นสิ...มึงไม่ได้เป็นคนเอามีดแทงเอ็มแต่มึงก็เป็นคนทำให้อิ้งค์
คิดที่จะแทงเอ็ม" อาร์ทตอบหาเรื่อง
"อาร์ท....มึงพูดอย่างกับว่ากูไปพูดกรอกหูเค้าให้ทำแบบนี้....กูแค่บอกเลิกน้องเค้า...
เพื่อตัวน้องเค้าเอง....ไม่มีอะไรโยงมาถึงเอ็มสักนิด" ดิวเถียงกลับ...
ผมนั่งมองอย่างใจเย็นเมื่อเพื่อนสองคนนี้มายืนเถียงกัน
"ไม่ได้โยงมาถึงเอ็ม....มึงยังกล้าพูด...ก็ใครละที่แทงเอ็ม...แฟนเก่ามึงไม่ใช่หรือไง...
แถมกูยังได้ยินข่าวเรื่องที่มึงเลิกกับน้องเค้าว่า เพราะมึงไม่ได้รักเค้าเลย...ในใจมึงมีแต่เอ็มมาตลอด"
อาร์ทพูดกระแทกเสียง...ส่วนดิวหน้าซีดลงเมื่ออาร์ทพูดเรื่องข่าวลือ
"พอเหอะ....มาเยี่ยมหรือมาทะเลาะ" ผมถามทั้งสองเลยหันมามองที่ผม...
"โทษทีเอ็ม....แค่คิดว่าใครเป็นคนที่ทำให้เอ็มเจ็บ...อาร์ทก็อดที่จะโมโหไม่ได้"
อาร์ทพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้ผม
"อาร์ท....เมื่อไหร่จะเลิกสักที....ไอ้การสร้างภาพพจน์ให้ดูดีในสายตาเอ็มเนี่ย"
ดิวพูดขึ้นมาทำเอาอาร์ทหันกลับไปมอง
"มึงพูดเรื่องอะไรของมึง"
"พูดถึงสิ่งที่มึงทำ....อย่าคิดว่าเอ็มไม่รู้สิ" ดิวพูดเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองมาทางผม....ผม...รู้....?
"พูดอะไรไม่รู้เรื่อง" อาร์ทตวาด...แต่ดิวกลับหัวเราะ
"มึง....พยายามทำตัวให้เป็นคนดี....ทำให้ทุกคนเห็นว่ามึงเป็นคนดี....
ทำให้เอ็มคิดว่าไม่ควรพลาดคนที่แสนดีอย่างมึง....แต่อย่าบอกว่ามึงลืมไปแล้วว่า...
คนที่ทำให้เอ็มต้องเลิกกับกู.....คือมึง" ดิวพูดน้ำเสียงราบรื่นปนสนุกในสิ่งที่ได้บอก
"คนที่ทำให้มึงต้องเลิกคือตัวมึงเองต่างหาก....ไม่เกี่ยวกับกู....แล้ว...ถึงกูจะทำตัวเป็นคนดี....
คนอื่นก็เห็นว่ากูเป็น...ไม่เหมือนมึง...ที่ไม่มีใครเห็น" อาร์ทย้อน
"ก็กูไม่ได้คิดจะหลอกใครนี่หว่า.....ต่างกับมึง.....ที่มึงทำก็เพื่อที่มึงจะได้คบกับเอ็ม....
เพื่อที่จะได้ครอบครอง....แล้วไง....ยังไงเอ็มก็ไม่เคยรักมึง" ดิวพูดตอกใส่อาร์ท
.........เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก... ....
.....
ทำไม .....
.....
....เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้ว... "ดิวเคยบอกเอ็มแล้ว" ดิวหันมาพูดกับผมที่นั่งนิ่ง....ทำให้อาร์ทหันมามองหน้าผม...
"มัน...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก" ผมตอบดิวไป...แต่ในใจสับสน
"มึงพูดเรื่องไรของมึง" อาร์ทเดินไปกระชากปกคอเสื้อดิวด้วยความโกรธ
"ทำไมล่ะ...มึงก็ได้คบกับเอ็มแล้ว....แล้วไง....มึงรู้มั้ย...ว่าเอ็มตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าน่ากอดแค่ไหน"
ดิวพูด....เฮ้ย....ไม่เคยเว้ย....ดิวพูดเรื่องอะไร...
แต่ทำเอาอาร์ทที่ฟังอารทณ์ขึ้นกระชากจนดิวไปนั่งอยู่กับพื้น
"สัตว์!!!!"อาร์ทสบถแล้วง้างมือจะต่อย
"นายพูดถูก...เอ็มตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเนี่ยน่ากอด...แถมลีลายังดีอีกต่างหาก"ประโยคเดียวที่พูดออกมาทำเอาทั้งผม...ดิวและอาร์ทต่างหยุดชะงัก....
ประโยคแรกตั้งแต่ที่ทั้งสองคนมา....คำพูดของทีทำเอาอาร์ทปล่อยมือจากเสื้อดิวแล้วมองที...
ดิวลุกขึ้นมายืนได้ใหม่....ส่วนผมหน้าแดงด้วยความโกรธและอาย
"มึง...พูดอะไร" ดิวถาม...ใบหน้าบอกถึงความสับสนปนความโกรธ
"พูดไม่ต่างจากที่นายพูด" ทีตอบ...ปิดหนังสือนิยายในมือแล้วมองหน้าดิว
"กูแค่พูดเพื่อยั่วโมโหอาร์ท...แต่มึง" ดิวพูดแค่นั้น...อารทฟังแล้วหันมามองหน้าดิว...
เห็นเค้าลอบถอนหายใจ...ส่วนทีฟังแล้วยิ้มกว้าง...แล้วหันสายตามามองที่ผมแวบนึง....
แล้วหันกลับไปมองที่ดิวใหม่
"งั้นก็....เช่นกัน....เราก็พูดเพื่อให้พวกนายหยุดทะเลาะกัน..."
ทีพูดจบแล้วยังยิ้มยั่วก่อนที่จะเปิดหนังสือแล้วก้มลงอ่านต่อ....คำตอบของทีทำให้ทั้งอาร์ทและดิวเก้อกันไปเลย...
อาร์ทหันมามองหน้าผม...ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสับบางอย่าง...อาร์ทไม่เชื่อนั้นคือสิ่งที่ผมคิด
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขอโทษที่มาทะเลาะกันต่อหน้าผม...แล้วก็ถามไถ่ถึงแผลบ้างเล็กน้อย...
ก่อนที่จะลากลับไป....คงรู้สึกอายที่มาทำอะไรแย่ๆต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักอย่างที....พอดิวและอาร์ทกลับไป...
ผมก็เริ่มพัก...บอกตรงๆว่าเมื่อกี้เครียดจริงๆ...ถ้าทั้งคู่ต่อยกันขึ้นมา...ผมคงเข้าไปห้ามไม่ไหว...
แต่สิ่งที่ทีทำก็เสี่ยงไม่น้อยเลยจริงๆ
"จะนอนเลยหรือป่าว..." ทีถามแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง...ผมหันไปมองหน้าเค้า
"เมื่อกี้ขอบใจมากนะ" ผมพูด
"เอ็มยังคิดมากเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ" ทีถาม..สีหน้าเป็นกังวล
"อืม...ไม่คิดว่า...จะทะเลาะกันได้" ผมตอบ
"งั้น...ช่วยหลับตาหน่อย" ทีพูดแล้วยิ้มน้อยๆ....จะทำอะไรหว่า.....ผมลังเล...แต่ก็ยอมหลับตา
ชั่วครู่...สัมผัสนุ่มก็เกิดที่ริมฝีปาก...ความร้อนจากปลายลิ้นไล้ดุนริมฝีปากที่ยังปิดอยู่...
จนเผลอไม่ได้ที่จะเผยอริมฝีปากเพื่อรับสัมผัส....ลิ้นร้อนลากไปมาที่เพดานปาก...เสียดสี....จูบเบาๆ...
ที่หวานและลุ่มลึก...ทำให้ผมยังคงปิดตาและรับสัมผัสที่ทีหมอบให้...ลมหายใจเริ่มผ่อนลงอย่างช้าๆ...
ด้วยความสบาย...ก่อนที่ทีจะถอนริมฝีปากไป...ผมลืมตา...มองหน้าที...ทีมองหน้าผมตอบ...แล้วพูด
"รู้มั้ยว่าจูบดีๆสักครั้งก่อนนอนจะทำให้หายคิดมากแล้วนอนหลับฝันดี"
ทีพูดแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟา...ปล่อยให้ผมนอนหัวใจเต้นรัวอยู่บนเตียงด้วยความสับสน
------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ยาวววววว อ่านหนังสือไม่ทัน
แต่มีคนบอกว่าค้าง...เลยมาต่อให้ครับ
วันจันทร์สอบง่า....5 หน่วยกิต.....
ช่วยอวยพรด้วยนะครับ
ฮึ่ม
ชอบเพลงนี้มาก....ไม่รุว่าเพลงขึ้นหรือเปล่า...
ฟังแล้วขึ้นถึงทีเลย ........(ฟังกะดู mv ที่หน้า 1 คับ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
