-
ขอบคุณ หมออิน สำหรับเรื่องเล่าที่อนุญาตให้ผมเอามาลงที่เล้าเป็ดด้วยนะคับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
********************
เพลงประกอบเรื่องคับ
รักไม่มีกฎเกณฑ์ by เอกชัย เอื้อสังคมเศรษฐ์ (เอก UHT)
http://www.youtube.com/v/DXNtePcV8cs&rel
ระยะปลอดภัย by Wan Thanakrit(ว่าน AF2)
http://www.youtube.com/v/7hGPrVhoVJ8&rel
-
คนเราถ้าเลือกเกิดได้...ผมคงไม่ต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้...
การที่ผมไม่ชอบผู้หญิง...มันผิดมากเหรอครับ
---------------------
ตอนที่ 1 : การเริ่มต้น..........[21 ก.พ. 49]
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายให้คนอื่นรู้ได้ยังไง ถึงอาการสับสนในตัวเอง แต่ยังไงๆผมก้อต้องเลือกอยู่ดี
ว่าผมจะเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้ดีมั้ย
ผมกลัวเหลือเกิน....กลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ มันจะเป็นอะไรไปมั้ย ถ้าผมจะของทำตามสิ่งที่หัวใจผมเรียกร้อง....ตามใจตัวเอง...เปิดเผยตัวเอง...ว่าผม...เป็นเกย์
ไม่คิดเลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของผมเริ่มจะทำให้ผม ลำบากใจเสียแล้ว โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำ
อยู่ในเขตรั้วมหาวิทยาลัย...มันทำให้ผมรู้สึกสะดวกขึ้นในการปิดบังพ่อแม่(เพราะไกลบ้าน)...
และสบายใจขึ้นที่จะปล่อยให้หลุดบ้างในบ้างครั้ง...เพราะสมัยนี้มันดีกว่าสมัยก่อนเยอะ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก้อเถอะ...กันไว้ดีกว่าแก้...
ห้องนอนผมในตอนมอสี่มีรูมเมท สิบสองคน(ตอนนั้นหอชายมีหอเดียว) ก้ออยู่กันได้สบายๆ ไม่มีปัญหาอะไร
ผมก้อเริ่มทำความรู้จักกับคนที่ใกล้ที่สุด...คนที่นอนเตียงติดกัน
“หวัดดี...เราชื่อ เอ็ม” ผมเริ่ม...ทักกับคนที่ง่วนอยู่กับการจัดของอยู่
“อืม ดี...เรา ดิว” เขาเงยหน้าขึ้นแล้วตอบผม.....
ผมชะงักไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะทำหน้า เป็นปกติแล้วเริ่มคุยสานสัมพันธ์กับเขาต่อโดยที่ใจดวงน้อยๆ ของผม
ขณะนั้นกำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
เขาไม่ได้หน้าตาหล่อ...ไม่ใช่สเปคอย่างที่ตั้งไว้...ตัวไม่ได้สูงอย่างที่ชอบ...
แต่เพียงแค่ผมเห็นหน้าเขาผมก้อเริ่มรู้สึกแล้วว่า....ตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว...
--------------------------------------------------
ช่วงแรกๆตอนอยู่ในห้องเรียนผมก้อทำตัวแมนๆไว้ โดยคนอื่นในห้องเข้าก้อไม่ได้สงสัย
หรือมาจับผิดอะไรผมมากนัก เพราะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน....ห้องเรียนของผมนั้นน่าจะเรียกได้ว่า
มีครบทุกเพศเลยจริงๆ...ผู้หญิง...ผู้ชาย...เกย์ (ยังไม่รวมผม) ทอม และดี้ ไม่มีใครรังเกียจกันเลยนะ
แม้ว่าจริงแล้ว ผู้ชายในห้องจะเกลียดเกย์เอามากๆ...แต่ตราบใดที่ผมและเกย์อีกคนไม่เอาเค้าไปเป็น target
ทุกอย่างก้อรับกันได้
เพื่อนสนิทผมในห้องเรียนนั้นนอนห้องเดียวกับผม...แต่ไม่ใช่ดิวนะครับ ดิวเขาอยู่ห้องอื่นๆ
เพื่อนสนิทผมมีสองคน คนนึงชื่อเบสท์ อีกคนนึงชื่อโจ้ เบสท์เป็นคนตัวสูง ผิวสีน้ำผึ้ง
(คนในห้องล้อว่าเค้าดำนะ ถึงแม้ว่าจะเกินจริงไปหน่อยก้อเหอะ) ไม่ค่อยบึกเท่าไหร่
จัดไปว่าเป็นคนผอมละกันครับ ส่วนโจ้นั้น สูงพอๆกับเบสท์แต่ขาวกว่าครับ
ผมเก็บความลับไว้ได้นานประมาณครึ่งปีครับ เรื่องมาแตกก้อเพราะว่า เบสท์คนนี้มาจับสังเกตได้ว่า
ผมหน่ะแอบมองดิวอยู่บ่อยๆ
ผมไม่ได้ตั้งใจมองนะครับ ผมก้อแค่อ่านหนังสือจนเหนื่อย แล้วอยากพักสายตา มองไปรอบๆห้องนอน
แต่สายตาของผมมันไปหยุดอยู่ที่เขาเองตะหาก ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ
ดิวก้อเป็นอย่างที่ผมบรรยายแหละครับในตอนแรก อะครับ...เขาไม่ใช่คนหล่อ แต่จัดว่าดูดี ไม่ใช่คนตัวสูง
คงจะประมาณร้อยเจ็ดสิบเอ็ด เจ็ดสิบสองประมาณนี้แหละ แต่เขาเป็นคนหุ่นดีมากๆๆ
เพราะเขาเป็นคนชอบเล่นกีฬาแล้วเขาก้อชอบชวนผมไปเล่นด้วย ตอนแรกผมก้อปฏิเสธอยู่หรอกครับ
แต่หลังๆผมก้อไปกะเขานะครับ ไม่ได้ไปเล่นแต่ไปดูเขาเล่น เห็นเขาเล่นบาส เล่นแบท ผมก้อมีความสุข
ไปดูเขาเล่นก้อไม่รู้เรื่อง แต่ก้อยังไปกะเขา มีความสุขมากๆครับช่วงนั้น
พอความแตก(เพราะไอ้เบสท์ตัวดีแท้ๆเชียว) คนในห้องก้อไม่ได้เปลี่ยนแปลงอารายมากนัก
ผมรู้สึกสบายใจกว่าเดิมเยอะที่ไม่ต้องปิดบังเพื่อนห้องเรียน แต่กลับมีปัญหากับดิวเสียอีก......
******************
InLuSt say : เรื่องแรกนะ...ฝากตัวด้วยคร้าบ
จบตอนแรกคับ ไว้ผมจะมาต่อให้ทุกวันนะคับ
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่คร๊าบ
รออ่านต่อเลย :mc2:
-
:mc3: :mc3:
ว้าว~~ เรื่องของพี่หมออินมาเยือนเล้าแล้วววว :m4: :m4:
ขอการันตีใครที่เข้ามาอ่านว่าสนุกค่ะ อิอิ
-
สนุกเหรอ ขอตามอ่านอีกคนเลย :oni2:
-
แล้วผมเข้ามาแจมอ่านด้วยคนค้าบบบบบ :mc3:
-
เรื่องใหม่ เรื่องใหม่
ยิ่งมีคนมา Confirm ว่าสนุก ก็ตามอ่านแน่นอนนนนนน :mc2:
-
ไหนบอกว่า....ในห้องมีครบทุกเพศไง?? ไม่เห็นมีกระเทยเลย ( ขอเรียกร้องสิทธิ์!!! )
มาอัพบ่อยๆล่ะ....จะรออ่านต่อ
-
:mc4:
เอาครับบบบ ร่วมด้วยช่วยกัน...นาน ๆ จะได้ประเดิมนิยายใหม่ทันที...
ปกติต้องรอดองให้ได้ที่ก่อนค่อยอ่านนะเนี่ยยยยย.... :oni1:
การเขียนก็ไหลดีนะ...ไม่สะดุด...แต่ขอเก็บรายละเอียดต่อไปอีกหน่อย
จะมาแนวไหนหว่า....... :m28: ไงก็เอาใจช่วยกันต่อไปปปปปปป
ปล +1 เป็นกะลังจายยยยให้คน Post ค๊าบบบบบ :mc3:
-
นิยายใหม่มาอีกแล้วนะเนี่ย ของเก่ายังไม่มีเวลาอ่านจนหมดเลย
เด็กโรงเรียนประจำซะด้วย ต้องมีไรน่าสนุกเยอะแน่ๆเลย
-
ขอมาเจิมด้วยคน รออ่านอยู่นะครับ
-
มาแปะโป้งไว้ก่อน o13
-
เข้ามาสำแดงกายให้เห็น
ว่าเข้ามาตามอ่านแล้วนาเคอะ อิอิ
เรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไปน้อ อยากรู้ๆๆๆๆๆ :serius2:
-
:m4: :m4:
แวะมาให้กำลังคนโพสก่อน....แล้วพี่โยยจะมาตามอ่านนะจ๊ะ
:m1: :m1:
-
มารอลุ้นด้วยคน ชอบจริงๆ เด่หอเนี่ย
:mc2:
-
มารอตอนต่อไปค่ะ ส่งกำลังใจให้คนโพสต์นะคะ
-
ไอ้จา แอบแวะมาแปะให้ คับ เดี๋ยว สามทุ่ม มาแปะให้อีกตอน
**********************
ตอนที่ 2 : เปิดใจกับเพื่อนในห้อง.....[2 มี.ค. 49]
ผมพึ่งรู้จากโรงเรียนนี้นี่แหละว่าการเป็น"เกย์"นั้นก้อมีข้อดีกับเค้าเหมือนกัน
หลังจากที่ผมโดนไอ้เบสท์เปิดเผยเรื่องนี้...มันทำให้ผมมีเพื่อนผู้หญิงเพิ่มมากขึ้น...
ผมสนิทกับเพื่อนในห้องเรียนมากขึ้น
มันก้อเหมือนกับเหรียญที่มีสองด้านเมื่อมีข้อดีมันก้อมีข้อเสียอยู่เช่นกัน...
ดิวครับ...เขาเหมือนจะเลี่ยงๆผม...ไม่ค่อยคุยกับผมเหมือนแต่ก่อน….
ไม่ค่อยอยู่ในห้องนอน...หนีไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด….
พอกลับมาที่ห้องนอนก้อรีบไปอาบน้ำแล้วก้อไปอ่านหนังสือที่ห้องอื่นต่อ..
ผมที่รอคอยที่จะคุยกับเขาอยู่ทุกวันเป็นอันต้องผล็อยหลับไปก่อนที่เขาจะกลับมาที่ห้องเสียทุกที..
มันเป็นอย่างนี้อยู่นาน...จนผมเริ่มทนไม่ได้....
................................................................
"ดิว.... " ผมเรียกเขา...หลังจากที่เข้ากลับมาที่ห้องสมุดและเตรียมตัวไปอาบน้ำ..
ดิวชะงักแต่ไม่ได้หันกลับมา...
"มีอะไรเหรอเอ็ม... "
"นายหลบหน้าเราทำไม... " คำถามหลุดออกไปจากริมฝีปากของผม..
มันเป็นเพียงคำถามเดียวจากหลายคำถามที่ผมได้คิดเอาไว้....หลังจากนั้นความเงียบก้อเข้าปกคลุม.....
ดิวยังไม่ได้ตอบอะไร...ผมเองก้อชักจะเก็บอารมณ์ขุ่นมัวไว้ไม่อยู่...
"เราไม่ได้หลบหน้านาย..เอ็ม..... " ดิวตอบแล้วหันหน้ามามองผมที่นั่งอยู่บนเตียง...
เราจ้องตากันสักพัก...ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา...จนผมต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบอีกเป็นครั้งที่สอง...
"ดิว..นายเป็นเพื่อนเรานะ..... "
"ใช่เอ็ม...เราเป็นเพื่อนกัน.. ".เขาตอบ...สั้นๆแค่นั้น...
...............................................................................
หลังจากที่ดิวไปอาบน้ำ...สักพัก...ผมก้อทรุดตัวลงนอน..น้ำอุ่นๆไหลผ่านข้างแก้มอย่างหยุดไว้ไม่อยู่...
คำตอบของเขา...เพียงแค่ประโยคสั้นๆ...มันก้อได้บอกผมแล้วว่าดิวต้องการสื่ออะไรให้ผม....
เอ็มเราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะ...อย่าคิดเป็นอย่างอื่นเลย...
ผมถูกปฏิเสธเสียแล้ว....
-
เศร้าอ่า :m15: มาต่อเลยนะครับ
-
มาจิ้มไว้ก่อน เดี่ยวอ่านค๊าบ
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ครับผม :m1: :m1:
สู้ ๆ นะครับ :oni2: :oni2: :oni2:
-
:o เอ้า...................เปิดมาก็เศร้าขนาดนี้ จะมีน้ำตาท่วมจอป่าวคับเนี่ย
-
ตอนที่ 3 : การเรียน VS ความรัก....[3 เม.ย. 49]
ตอนนี้ผมกลายเป็นผีประจำห้องสมุดเสียแล้วดูเหมือนจะขยันนะครับ......
แต่ความเป็นจริงแล้วมันก้อมีเหตุผลเดียวกับที่ดิวเคยใช้.....หลบหน้า....
ห้องสมุดในตอนกลางคืนนั้นไม่ให้ความสงบอย่างที่ผมเคยคิดไว้เลย
นอกจากจะมีเสียงรบกวนที่เกิดจากการดูภาพยนตร์ในห้อง multimedia แล้ว
ยังมีรัศมีของความรักที่กระจายเป็นวงกว้าง ชวนให้ผมอิจฉาตาร้อนเป็นไม่ได้
คู่รักนับสิบคู่มาพรอดคำรักกันในห้องสมุด เห็นแล้วก้อทำให้ผมคิดถึงดิว......
---------------------------------------------------
พอผมกลับมาจากห้องสมุดผมก้อรีบอาบน้ำ....
เพราะผมไม่อยากทัก....ไม่อยากเห็น...ใบหน้า....แผ่นหลัง....หรือฟังเสียงที่ทำให้ผมต้องเจ็บช้ำใจอีก...
ปุ้ย(เพื่อนที่แสนจะน่ารักที่มาจากโรงเรียนเดียงกะดิว)เคยถามผม
"...เอ็มชอบดิวตรงไหนเหรอ เราอยู่รร.เดียวกะดิวมา...เราไม่เห็นว่าดิวจะน่ารักตรงไหนเลย..."
ผมยิ้ม...ผมตอบปุ้ยไม่ได้...มันไม่มีเหตุผลในการชอบของผม...
"...เอ็มเลิกชอบดิวเถอะ...คนอย่างนี้ไม่ดีพอหรอกน่า...เชื่อเราเถอะ...ย้ายห้องนอนไปเลย..."
ผมยิ้มอีกครั้ง...คำตอบที่คล้ายเดิม...เหตุผล...ที่ผมหามาใช้ในการทำให้ผมเลิกชอบดิวไม่ได้
...และอีกอย่าง...ดิวเป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจผมอยู่ในตอนนี้...ถ้าผมย้ายห้องนอน...ผมจะอยู่อย่างไร
เพราะความรักไม่เคยใช้เหตุผล......
----------------------------------------------------
เรื่องดิวยังไม่หายไปจากความคิด.....โชคร้ายของผมก้อยังไม่จบสิ้น....
การสอบที่โหดที่สุดในชีวิตของผมกำลังจะบังเกิด
ตอนนี้พวกเพื่อนของผมกำลังทุ่มเทเวลาทั้งหมด ให้กับการสอบที่กำลังจะมีในไม่ช้านี้
ทำให้บางคนไม่ไปที่ห้องสมุดแล้ว....
ผมนั่งอ่านหนังสือในห้องนอนอย่างไร้สมาธิ...เพราะผมเผลอใจ...มองไปทางดิว....อย่างไม่รู้ตัวเสียทุกที
มีความสุขเล็กๆที่ได้แอบมองดูเค้าอยู่ห่างๆโดยที่เค้าไม่รู้ตัว...
รู้หรอกครับว่ามันไม่ดี...และควรจะตัดใจแต่...ผมอยากจะขอเหลือเกินขอแค่ตอนนี้
ที่เค้ายังไม่มีใครให้ผมบาดตาบาดใจ...และให้ผมได้เก็บเค้าไว้ในความทรงจำในฐานะ...รักแรก...ของผม
(แล้วเรื่องสอบล่ะ ?)
------------------------------------------------------
คุณคิดว่าผลของการไม่อ่านหนังสือสอบจะเป็นอย่างไร...
แย่สิครับ...มันแย่มากๆเลย...เมื่อเทียบกะคนใกล้ตัวอย่างเบสท์(ในทุกวิชา)และโจ้(ในบางวิชา) คะแนนผมนั้นมันไม่ดีเอาเสียเลย...ผมเริ่มรู้สึกเสียใจอีกครั้ง..
โดยรู้ว่านี่เป็นความผิดของผมเอง...ที่หมกมุ่นอยู่กับสิ่งเพ้อฝันและเป็นไปไม่ได้...
ความรักกับการเรียน...อยากนักที่จะไปด้วยกันได้...
แต่ทำไม...ผมถึงเป็นคนที่พลาดกับทั้งสองสิ่งในเวลาเดียวกัน
***********************
ขอบคุณนะคับที่เข้ามาทักทาย :pig4:
ตอบแทนด้วยการเข้ามาแปะทุกวันหล่ะกันนะคับ :a2:
อ่ะนะ มีคนเคยอ่านแล้วด้วย
อ่านที่นู้นแล้วก็ตามอ่านในเล้าซ้ำอีกทีเนอะคับ
-
มาเจ๊อะกันอีกแล้ว :m13: จิ้มตูดกันทุกวัน
สงสารจังเลย :m15:
การเรียนกับความรักก็ยากนะ ใจคนมันห้ามกันยาก o7
-
กลับมาดึกกกกกินข้าวไปอ่านนิยายไปปปปป.... :m23:
รู้สึกมันเป็นท่อนๆ ห้วน ๆ ไปหน่อยยยยนะ...
ถ้าเดินเรื่องต่อเนื่องกว่านี้อีกซักนิดก็คงดี :oni1:
:เฮ้อ: อกหักมันเป็นเรื่องธรรมชาติ...แค่นี้ยังเบาะๆ
เอาใจช่วยกันต่อปายยยยยยยทั้งตัวละคร คน Post และคนแต่ง
:a12:
-
ตอนที่ 4 : หวั่นไหว.....[24 ม.ค. 50]
ตอนนี้ผมตั้งใจกับการเรียนมากขึ้นเยอะ(จากช่วงที่ heart หน่ะครับ)
เหตุผลสำคัญไม่ใช่เพราะต้องการได้เกรดสวยๆ อย่างที่คนอื่นเค้าทำกันหรอกนะครับ...
แต่ความจริงคือ...การที่ผมได้เกรดไม่ดีเนี่ย...มันจะนำไปสู่การระแวดระวังจากพ่อกับแม่ผมนะสิครับ...
ว่า....พอปล่อยผมไปอยู่หอที่อยู่ไกลจากหูตาท่านแล้ว ผมก้อไม่ตั้งใจเรียนจนทำให้เกรดตก
เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วผมก้อต้องขยันมากกว่าคนอื่นอีกหลายเท่าเลย
ผมหมกตัวอยู่ห้องสมุดเพื่อทบทวนเนื้อหาที่เรียนที่ผมไม่เข้าใจ
(เป็นความรู้สึกที่ดีนะครับ...เมื่อคิดว่าตัวเองได้ใช้ห้องสมุดสมกับหน้าที่ของมันเสียที)
เพื่อนในห้องสังเกตุ ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของผมที่เอาใจใส่กับการเรียนมากขึ้น...
บางคนก้อเข้ามาล้อผมครับ...(ตั้งใจเรียนก้อดีแล้วไม่ใช่หรือไงน้า)...
แต่เพื่อนบางคนเค้าก้อเป็นห่วงผมว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือป่าว
มีอยู่วันนึงที่แนน(เพื่อนกลุ่มเดียวกันกับปุ้ย)เข้ามาทักทายผมที่ห้องสมุด...
ทำให้ผมละสายตาจากหนังสือเพื่อยิ้มตอบ...
"ช่วงนี้เอ็มขยันขึ้นนะ...จะทำเกรดหรือป่าว"
"ป่าวหรอก....แค่พึงรู้สึกว่าตัวเองโง่มากกกก....ไม่เข้าใจเรื่องที่เรียนเลย....
โดยเฉพาะภาษาซีเนี่ย....อารายก้อไม่รู้ยุ่งยากมากๆเลย"
"อันนี้แนนก้อช่วยไม่ได้แหะ....เพราะคงโง่กว่าเอ็มแน่ๆ.....ว่าแต่ว่า.....เอ็ม.....ไม่ได้..
ทะเลาะอะไรกับดิวใช่มั้ย"
คำถามของแนนทำเอาผมสะดุดกึก...ดวงตาไหววูบด้วยแรงอารมณ์...จนคำพูดมาจุกอยู่ที่คอ...
ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี...
"ไม่ได้ทะเลาะอะไรนี่...ไปได้ยินอะไรมาหรือแนน"
"ไม่มีอะไรมากหรอกนะ...แค่ดิวมาบอกเราว่าเอ็มหน่ะ....หลบหน้าดิว....ไม่รู้ว่าเอ็มโกรธอะไรเค้าหรือป่าว....
ถ้าเค้าทำอะไรผิดก้อฝากขอโทษเอ็มด้วย"
คำตอบที่ผมได้รับทำเอาผมนิ่งอึ้งไปช่วงนึง...ผมหลบสายตาของแนน...พลุบสายตาลงมองหน้ากระดาษ...
ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่แนนบอกผม....พูดตรงๆคือผมไม่เข้าใจสิ่งที่ดิวทำต่างหาก.....ผมนะเหรอหลบหน้าดิว....
ถ้าแต่ก่อนคงใช่.....แค่ตอนนี้มันไม่ใช่สักหน่อย.....แล้วทำไมดิวต้องมาขอโทษผมด้วย....
การที่ดิวรับไม่ได้ที่ผมเป็นเกย์แล้วชอบเค้าเนี่ย....มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เค้าต้องมาขอโทษผมเลย.....
แล้วถ้าเค้าอยากขอโทษผมจริงๆ (ด้วยเหตุผลอะไรก้อไม่รู้ก้อตาม)
......ทำไมเค้าไม่มาขอโทษผมด้วยตัวเองนะ......เรานอนอยู่ห้องนอนเดียวกันแท้ๆ......ผมไม่เข้าใจจริงๆ...
"เอ็ม......เป็นอะไรหรือป่าว.....มีเรื่องอะไรกับดิวเหรอ"
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับแนน....ไม่รู้ว่าจะพูดตอบอะไรออกไปดี......
เพราะตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว...
"เราไม่มีอะไรกับดิวหรอก...ไม่มีอะไรจริงๆ....แนนอย่าทำหน้าสงสัยเราอย่างนั้นสิ...เราพูดจริงๆนะเนี่ย"
"เชื่อจ้า....เชื่อออออออ.......ไม่ถามต่อล่ะไปดีกว่า.....รบกวนเวลาอ่านหนังสือของเอ็มหมด....บายบาย"
แนนโบกมือลาแล้วเดินจากไป....ทิ้งผมที่เต็มไปด้วยความสับสนไว้เบื้องหลัง....ความรู้สึกบางอย่าง
ที่คิดว่าหมดไปแล้วกำลังประทุขึ้นมาอย่างช้าๆ....พวกมันกำลังประท้วงแล้วกล่าวโทษผมที่ทิ้งมัน
และไม่ใส่ใจ.....พวกมันกำลังพองตัวขึ้นจนคับแน่นในหัวใจผม.....
.......เฮ้อ.........
ผมลอบถอนหายใจ.....อุตส่าห์คิดว่าจะเลิกชอบได้แล้วนะเนี่ย...ทำไมมันยุ่งเหยิงขนาดนี้นา....
ผมบ่นกับตัวเองในใจแล้วเก็บหนังสือเรียน....เตรียมพร้อมที่จะกลับหอเพื่อเผชิญหน้ากับดิวให้รู้เรื่อง.......
_____________________________________________________________
InLuSt say : 555 หายไปนานเลย.... ยังมีคนอ่านอีกมั้ยน้า....
ฝากด้วยครับ....สำหรับนิยายที่ด้นเอาสดๆ
-
ตอนที่ 5 : เปลี่ยน.....[6 ก.พ. 50]
ท่ามกลางแสงนีออนที่ส่องลงมา...ความหนาวของอากาศทำให้ผมหนาวเหน็บ..
ผมกระชับมือที่ถือหนังสือเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเพื่อช่วยให้อุ่นขึ้น...
วันนี้ผมรู้สึกว่าทางเดินระหว่างห้องสมุดกับหอมันช่างยาวไกลนัก...แถมยังเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว
"เฮ้ย...เอ็ม...นายจะขึ้นหอแล้วเหรอ...ไม่หาไรกินก่อนเหรอ...สหกรณ์ยังไม่ปิดเลยนะ"
เสียงนึงดังขึ้นดึงผมออกมาจากห้วงความคิด
"ไม่เอาด้วยหรอกอาร์ท....ดึกแล้ว...กินตอนนี้ก้ออ้วนกันพอดี"
ผมตะโกนตอบกลับไป...ทำเอาอาร์ทยิ้มตาหยี...อาร์ทนอนห้องข้างๆผม...นั่นทำให้เรารู้จักกันครั้งแรก...
อาร์ทเป็นคนหน้าตาดี...โครงหน้ายาวเรียว...คิ้วคมเข้ม...กับรอยยิ้มที่กระชากใจสาวๆหลายๆคน...
อาร์ทวิ่งเข้ามาใกล้ผม...แล้วยกมือขึ้นโอบรอบเอวผม
"เอ็ม...อย่างนายเนี่ย...เค้าเรียกว่าผอมเกินไป...ส่วนเราเนี่ยไม่เรียกว่าอ้วนหรอก....
เค้าเรียกว่าดูดีต่างหากเล่า"
อาร์ทพูดแต่ยังไม่ปล่อยมือ...ทำเอาผมดันเค้าออกเต็มแรงด้วยหนังสือในมือก่อนจะพูดแก้เก้อ
"ระวังเถอะ...อ้วนขึ้นมาสาวๆหายหมดไม่รู้ด้วยนะ...เราขึ้นห้องก่อนดีกว่า...บายบายนะอาร์ท"
"อืม...ไว้จะไปหาที่ห้องล่ะกัน...บายบายเอ็ม" อาร์ทโบกมือ...ส่งยิ้มให้ทำเอาผมหน้าแดง (ต้องขอบคุณที่ตอนนี้มืดแล้วอาร์ทเลยไม่เห็นหน้าผม) แล้วส่งลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
ผมเดินขึ้นบันไดไปจนถึงหน้าห้องคิดอะไรไปเพลินๆจนลืมนึกไปว่า...ตัวเอง...
กำลังจะต้องเผชิญหน้ากับดิวแล้ว...ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าผมเคลียร์กับดิวแล้วมันจะจบยังไง...
ทั้งๆที่เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน...(แค่ไม่พูดกันเลยต่างหาก)...
แต่เราก้อต้องคุยกันให้รู้เรื่องและให้เรื่องมันจบลงในวันนี้ให้ได้...ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด
เพื่อรวบรวมความกล้าแล้วเปิดประตูห้องนอน...
ความจริงที่ผมเจอคือ...ยังไม่มีใครกลับมาที่ห้องนอน...ผมถอนใจอย่างโล่งอก...วางหนังสือบนโต๊ะ
แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้...ทอดสายตามองไปที่โต๊ะที่ยังไม่เห็นเงาของเจ้าของ...ถอนหายใจอีกครั้ง
แล้วลุกไปเตรียมตัวอาบน้ำ...พอเครียร์กับดิวเสร็จจะได้เข้านอน...ผมบอกตัวเอง...
สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านผมไป...หวังเป็นอย่างยิ่งว่าสายน้ำจะช่วยชำระความรู้สึกที่ขุ่นมัวไปจากผมได้...
ผมก้อคงทำได้แค่นั้น...ผมออกจากห้องน้ำด้วยความที่ไม่อยากให้ตัวเองไม่สบายในช่วงสอบ...
ผมนั่งลงที่โต๊ะแล้วริ่มอ่านหนังสือด้วยความไม่มีสมาธิ
แล้วเวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึงเมื่อดิวเปิดประตูห้องนอนเข้ามา...ดิวมองเห็นผม...
แล้วฉายแววประหลาดใจที่พบผมในเวลานี้...ดิวละสายตากลับไปก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะ...
ผมมองแผ่นหลังของเขา...เขานั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่...ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี...
ควรจะพูดกับดิวว่าอะไรบ้าง...แล้วผมก้อต้องประหลาดใจที่ดิวเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเอ็ม...ทั้งๆที่นอนห้องเดียวกันแท้ๆ"
"ฮะ..ฮะ...นั่นสินะ" ผมตอบกลับไปได้แค่นั้น...ผมแค่นหัวเราะสมเพชตัวเอง...พูดไม่ออกอีกแล้วสิเรา
ดิวลุกขึ้นมาจากโต๊ะแล้วนั่งลงบนเตียงที่ใกล้โต๊ะผมมากที่สุด...ดิวนั่งห่างจากผมไม่กี่ฟุต...
ใกล้เหลือเกินสำหรับผม...ผมมองหน้าเค้าแล้วก้อต้องพบกับสายตาที่มองกลับมา...
ใบหน้านี้ที่ผมคิดถึงเหลือเกิน...ผมจ้องหน้าเขาอยู่นานจนรู้สึกตัวเองได้เลยหันหน้าหลบวูบ
"อย่าหลบหน้าเราสิเอ็ม" ดิวพูดเสียงแผ่ว...เขายกมือขึ้นสัมผัสหน้าผมก่อนที่จะหันหน้าผมไปมองเขา...
ความอุ่นจากปลายนิ้วมือของดิวที่ผ่านมาสู่ตัวผม ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกหนักกว่าเดิม...
แต่ผมก้ต้องพูดตอบเขาไป
"คนที่หลบหน้าก่อนคือดิวไม่ใช่หรือ" ผมย้อน...ดิวละมือกลับไปนั่งกอดอก....เขาถอนใจเฮือกใหญ่
"ใช่...เราหลบหน้านายเอ็ม"
"อืม...เราเลยนึกว่าดิวไม่อยากมองหน้าเราแล้ว...เลยไม่อยู่ให้เห็นไง...ดิวน่าจะดีใจ"
ผมตอบออกไปอย่างปากดี...ในใจกลัวเหลือเกินว่าเขาจะตอบกลับมาว่าดีใจเหมือนกัน ที่ไม่ได้เห็นหน้าผม
"คำขอโทษที่ฝากแนนไว้หน่ะเราได้รับแล้ว...แต่เราว่านายน่าจะเปลี่ยนเป็นคำขอบคุณมากกว่านะ"
"เอ็ม...อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย...เอ็มไม่ใช่คนพูดแบบนี้นิ...มีอะไรก้อคุยกันดีๆสิอย่ามาประชดเราเลย"
"ดิว...เรายังเป็นเราอยู่...เอ็มคนที่ดิวพูดถึงคงไม่ใช่คนนี้แล้วหล่ะ"
"คงใช่...ดิวคนนั้นไม่ใช่เกย์แบบนี้หนิ" ดิวตอบสวนกลับมา...เขาขมวดมุ่นหัวคิ้วแสดงความไม่พอใจ...
ผมนิ่งไปกับคำพูดของเขา..น้ำตาที่กักไว้เอ่อคลอหน่วย...ผมตัดสินใจจบบทสนทนานี้โดยลุกขึ้นจะเดินไป...
แต่ต้องหยุดเพราะดิวกระชากข้อมือผมไว้แล้วดึงผมให้นั่งลงข้างเขา...
"อย่าเอาแต่หนีได้มั้ยเอ็ม" ดิวพูดแต่ยังไม่มองหน้าผมเขาก้มหน้าลงพื้น...ผมทนไม่ไหวแล้วในตอนนั้น...
น้ำตาร่วงลงมาจากดวงตาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่...ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอขนาดนี้...
เถียงอะไรออกไปไม่ได้เลย...จะหนีไปจากตรงนี้ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"จะให้เราทำยังไงดิว...ใช่...เราเป็นเกย์...ถ้าดิวสงสัยละก้อใช่....แล้วถ้าดิวรับไม่ได้ก้อปล่อยเราไปเถอะ...
อย่าทำให้เราเสียใจเลย...เราจะไม่มาให้เห็นหน้าแล้ว" ผมสะอื้นตอบ...คิดอะไรไว้พูดออกไปหมด...
"เอ็มเสียใจเพราะเรารับไม่ได้ที่เอ็มเป็นเกย์งั้นเหรอ" ดิวถาม..แล้วหันมามองหน้าผม.....
"หรือว่าเอ็มเสียใจที่คนที่เอ็มชอบรับไม่ได้ที่เอ็มเป็นเกย์..."
คำถามที่ดิวถามทำเอาผมชะงัก...น้ำตาเมื่อครู่หยุดลงดื้อๆ...ดิวรู้แล้ว...
ผมขืนแขนตัวเองออกมาจากมือดิว...ผมอยากไปจากตรงนี้เหลือเกิน....แต่ก้อไร้ประโยชน์
"อย่าพึ่งหนี...ตอบมาก่อน"
"ดิวอยากได้คำตอบอะไรจากเรากันแน่"
"ความจริง...แค่นี้ที่อยากได้จากนายเอ็ม...นายชอบเราใช่มั้ย"
ผมไม่ตอบ...เพราะไม่รู้ว่าถ้าผมพูดความจริงออกไปแล้วผลมันจะเป็นยังไง
"ไม่ตอบถือว่าเอ็มชอบเราจริงนะ" ดิวพูด..เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาจากหน้าผม...
ทำเอาผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่.....
"พึ่งรู้ว่าเอ็มขี้แง...เราไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อย...เอ็มเป็นเกย์ก้อยังเป็นเพื่อนเรานิ"
"ถ้างั้นดิวหลบหน้าเราทำไม"
"จะไม่ให้เราได้คิดอะไรบางเลยเหรอ...รู้นะว่าทำอย่างนั้นมันไม่ดี...แต่เพื่อนทั้งคนเปลี่ยนไป
ก้อต้องขอทบทวนอะไรบางอย่างนั้นแหละ....ที่ไหนได้...พอคิดได้...นายก้อมาหลบหน้าเราอีก"
ผมฟังคำพูดดิวแล้วต้องสะอึกกับคำว่าเพื่อนที่ดิวเน้นเหลือเกิน...
"ยังมีอะไรอีกมั้ยที่อยากถามเราหะเอ็ม" ผมส่ายหัวกึ่งพยักหน้าให้ดิวเป็นคำตอบ...
"เอาไงแน่เอ็ม...มี...หรือ...ไม่มี" ดิวถามแล้วมองหน้าผมที่ก้มอยู่....
"เรายังเป็นเพื่อนดิวต่อไปได้ใช่มั้ย" ในที่สุดผมก้อถามดิวออกไปจนได้
"มันก้อต้องแล้วแต่ล่ะนะ" ดิวปล่อยมือผมแล้วเอามาเกาคางทำหน้าครุ่นคิด...
"แล้วแต่อะไร...ดิวยังไม่หายโกรธที่เราปิดบังนายอีกเหรอ"
"นั่นก้อเกี่ยว...แต่ว่า.....มันก้อต้องแล้วแต่ว่านายอยากเป็นมากกว่า เพื่อนกับเราหรือป่าวต่างหากหล่ะ."
ดิวตอบมาทำเอาผมหน้าแดงพูดอะไรไม่ถูก...อึ้งไปกับคำถาม...เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วมองหน้าผม
"เอาไง...ยังอยากเป็นเพื่อนเหมือนเดิมหรือป่าว"
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ..ไม่คิดอะไรแล้ว...ดิวจะพูดจริงหรือป่าวก้อไม่รู้...ผมกอดเขาแล้วร้องไห้โฮ
อย่างไม่คิดอะไรแล้ว....ผมชอบเขามากจริงๆ
"ดิว...เราชอบนาย....ฮือๆๆ"
ผมพูดได้แค่นี้แล้วกดหน้าลงบนบ่าเขา...ดิวหัวเราะเป็นคำตอบ...เขาลูบหลังผมเบาๆแล้วกอดตอบ...
"ขอโทษนะที่ทำให้นายร้องไห้เอ็ม....พูดจริงๆว่าตอนแรกเราเองก้อรับไม่ได้อยู่เหมือนกัน....
เลยต้องขอหลบหน้านายไปคิดอะไรสักพัก...ตอนนั้นเราเองก้อเครียดอยู่เหมือนกันที่อยู่เฉยๆ
เพื่อนสนิทก้อกลายเป็นเกย์ไปสะได้...แล้วพอวันนั้นที่นายมาถามเรา...เราเลยตอบได้แค่ว่า
นายยังเป็นเพื่อนเราอยู่...ที่ไหนได้...ดันทำนายร้องไห้สะได้" ดิวหยุดสักพักจึงพูดต่อ
"เราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาปุ้ย....เราเลยโดนด่ากลับมาว่าใจร้าย...ไปทำร้ายจิตใจคนอื่นสะได้....
เลยได้รู้ว่านายชอบเรา...แล้วรู้ว่านายเสียใจที่เราให้นายได้แค่เพื่อน"
ผมดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของดิวแล้วถามเขาด้วยความสงสัย
"งั้นเมื่อกี้ที่นายพูดว่าเพื่อนก้อจงใจล่ะสิ"
"ใช่...ขอโทษนะ...แค่อยากพิสูจน์อ่ะ...อย่าโกรธดิเอ็ม...เอาน่าถือว่าเราเอาคืนที่นายปิดบังเราตอนแรกไง"
"ดิว...แล้วเมื่อกี้..ที่..บอกว่า....เป็นมากกว่าเพื่อนได้หน่ะ...มันหมายความว่า" ผมทิ้งค้างไว้กะจะให้ดิวตอบ...แต่เขาไม่ตอบ...ดิวระบายยิ้มแล้วโน้มตัวมาหอมแก้มผมเบาๆ
ก่อนลุกขึ้นมากเตียงไป
"นั่นสินะ...หมายความว่าไงกันนะ" ดิวตอบแค่นั้นแล้วหันมามองหน้าผม
"ว่าแต่ว่า...นายเนี่ย...ก้อหอมดีนะ"
"บ้า!!!!!..." ผมว่าเขาแล้วปาหมอนใส่เขา...รู้สึกได้ว่าตัวเองหน้าแดงมาก...มีความสุขเหลือเกินตอนนี้...
ผลตอบรับที่ได้มาดีกว่าที่คิดไว้มากนัก...ทั้งๆที่ตอนแรกไม่กล้าจะสู้หน้าดิวด้วยซ้ำแต่ตอนนี้
อยากมองหน้าดิวนานๆ เพื่อชดเชยกับที่ผ่านมา
"อ้าว...พูดจริงก้อหาว่าบ้า...แน่จริงมาให้พิสูจน์ทั้งตัวมั้ยเอ็ม"
"ไม่!!!!!!!...ไม่คุยด้วยแล้ว...อ่านหนังสือต่อดีกว่า...ดิวก้อไปอาบน้ำเลยไป...เหม็นจะแย่แล้วเนี่ย"
ดิวฟังแล้วหัวเราะเสียงดัง
"ไปก้อได้" ดิวตอบ...แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้
"เอ็ม"
"อะไร...ไม่ไปอาบน้ำสะที"
"จะไปแล้วแหละ....แค่อยากบอกว่า....คราวหน้าเราจะพิสูจน์ให้รู้ให้ได้เลย...ว่าจะหอมจริงหรือป่าว"
_______________________________________________________________
InLuSt say : เป็นการพิมพ์ที่ยาวที่สุดที่เคยมีมาเลยนะเนี่ย...คนอ่านน้อยดีเหลือเกิน...
ขอบอกนะครับว่าจะอัพเมื่อมีคนเม้นท์...แค่คนนึงก้อจะอัพให้อ่านครับแม้ว่า
อาจจะนานหน่อยเพราะผมสอบบ่อยเหลือเกิน
หวังว่าจะสนุกนะครับ....
:bye2:
-
:oni1:วิ่งเข้ามาจ๊ะเอ๋ก่อนเดี๋ยวมาอ่านจ้า
อย่าเพิ่งน้อยใจเข้ามาแล้วคนนึงแน่นอน :mc3:
-
จะมารออ่านการพิสูจน์ อิอิ แล้วนายอาร์มข้างห้องนั้น สงสัยๆๆๆๆๆๆ ไม่รอด
-
กะรอให้ post ให้เสร็จก่อนค่อย ment ทีเดียววววว โดนตัดหน้าเลยยยยย :o
เห็นว่าเป็น T-Jang ยอมให้กะด้ายยยยยย ( :m23: เพราะติดนิยายเค้าอ่ะ )
เอ.....มันจะยังไงกันหว่า....มีแผนป่าวอ่ะดิว....ไหนจะอาร์ทอีก...มันยังไง ๆๆๆๆๆ
กลิ่นมันตุ่ย ๆๆๆๆ แฮ๊ะ..... o12
-
อย่าน้อยใจนะเรามารออ่านอยู่ทู๊กวัน :oni2:
-
พี่อุ้ยเองเน้อ
มาอ่านละ :oni2:
สนุกดี :m4: น่ารักด้วยอะ
คิกกคิกก
มาลงค่อเร็วๆน้า
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:m1: :m1: :m1: มาต่อไวๆน้าค้าบ เรื่องน่าติดตามจัง ฮุฮุ
-
มาต่อไว ๆ นะครับ
สนุกดีคับผม :m1: :m1:
-
ติดเรทนิ๊ดดดดนึงคับ :oni2:
**************************
>>> Valentine DaY <<< (ตอนพิเศษ).....[15 ก.พ. 50]
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ครับ...บรรยากาศในวันนี้เรียกได้ว่าเป็นวันแห่งความรักจริงๆ ผมเห็นคู่รักหลายคู่
เดินกระหนุงหนิงจูงมือ กอดเอวกันอย่างสวีท เห็นแล้วช่างน่าอิจฉาจริงๆครับ...ผมหลบหนีภาพบาดตาบาดใจเหล่านี้
เข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุด โดยที่ใจนึงก็ยังคงพะวงหาใครบางคน
"เจอตัวจนได้...วันนี้ไปไหนรึป่าวเอ็ม" เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกความสนใจของผมออกจากหนังสือเล่มที่อ่านอยู่
"แล้ว...อยากให้เราไปไหนรึป่าวล่ะ" ผมเงยหน้าขึ้นตอบ แล้วส่งยิ้มให้ร่างสูงที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เบื้องหน้า
"อยากสิ...อยากให้ไปกับเรา" เขาตอบ ยกมือเกาหัวแก้เก้อ...เขาคงเขินน่าดู
"จำเป็นมั้ยล่ะ" ผมยวนเขา พร้อมปิดหนังสือที่อ่านลงอย่างเบามือ
"จำเป็นสิ...จำเป็นมากๆ...เพราะเราอยากฉลองวันวาเลนไทน์กับนาย"
"ถ้าเราบอกว่าเราไม่ว่างล่ะ...นายจะทำยังไง" ผมตอบ
"ไม่ทำไงหรอก...ฉุดเลย...ดีมั้ย" เขายิ้ม ดวงตาของเขาฉายแววขี้เล่น ทำเอาผมยิ้มตอบกลับไป
"บ้า..." ผมด่า...ผมรวบหนังสือมาถือไว้ในมือแล้วลุกเดินออกจากห้องสมุด
ชายหนุ่มอีกคนยิ้มเล็กๆที่มุมปากแล้วลุกเดินตาม เขาสะกิดไหล่ผมเบาๆ เรียกให้ผมส่งสมุดให้เขาถือ เขาใช้มือข้างที่ว่าง
ู่รวบมือผมไปจับอย่างถือวิสาสะ...ผมหันไปส่งสายตาต่อว่าเขา...แต่ก็ไม่อยากดึงมือกลับออกมาแต่อย่างใด
เราทั้งคู่เดินไปด้วยกันจนถึงที่จอดรถ ระหว่างทางเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย...มีเพียง ความร้อนจากตัวเขาที่ส่งผ่านมือของเขามายังผม...ผมชอบความรู้สึกนี้จริงๆเลย
"ตกลงนายจะพาเราไปไหนล่ะวันนี้หน่ะ" ผมถามขึ้นหลังจากที่นั่งมองวิวข้างทางที่รถขับผ่านมานาน
"ห้องเรา"
เขาตอบแล้วไม่พูดอะไรอีก...ผมรู้สึกได้เลยว่าวันนี้เขาดูประหม่ามากๆ...
คงเตรียมอะไรไว้เซอร์ไพรส์ผมแน่ๆ...ความเงียบในรถยนตร์ทำเอาผมอึดอัดพอสมควร...
แต่ผมก้อไม่รู้จะพูดอะไรดีเหมือนกัน
เมื่อรถยนตร์มาถึงที่หมายเราทั้งคู่ก้อเดินลงมาจากรถ เขาเดินมากุมมือผม
เพื่อพาผมไปที่ห้องของเขา มือของเขาสั่นและชื้นเหงื่อ มันบ่งบอกว่าเขากำลังตื่นเต้นมาก พอผมเดินมาถึงหน้าห้องเขาก้อหันมาพูดกับผม
"เอ็ม...หลับตานะ" เขาพูดเสียงแผ่วแล้วยกมือขึ้นลูบเปลือกตาผมให้ปิดลง...ผมทำตามอย่างว่าง่าย
โดยไม่ทวงติงอะไร...ผมได้ยินเสียงเขาไขประตูห้องเปิดแล้ว รู้สึกได้ถึงแรงที่ดึงผมให้เดินตามเขา
เข้าไปในห้อง...เขาปล่อยมือจากผมแล้วทำอะไรบางอย่างที่ส่งเสียงกอกแกก...
ผมยิ้มอย่างขำๆทั้งๆที่หลับตาอยู่อย่างนั้น
"อย่าลืมตานะเอ็ม"
"รู้แล้วหน่า...ไม่ลืมหรอก" ...สักพักหลังจากที่ผมตอบ...เขาก้อเดินมาด้านหลังผมแล้วดันผมเบาๆ
ให้ไปยืนตรงจุดที่เขาต้องการ เขาโอบมือของเขาขึ้นมารอบเอวผม ก่อนที่จะซุกหน้าลงบนบ่าของผมแล้วกระซิบ
"ลืมตาได้แล้วเอ็ม"
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ...ดวงตาผมกำลังปรับสภาพการทำงานให้รับรู้ภาพตรงหน้า...ภาพเบื้องหน้าที่ผมเห็น
ทำให้เกิดคลื่นอารมณ์เพิ่มขึ้นอย่างท่วมท้น...ความรู้สึก...รัก...ขอบคุณ...ห่วงใย
ผนังห้องของเขาทุกด้านนั้นเต็มไปด้วยรูปของเราทั้งคู่...มันมีตั้งแต่ตอนที่เรายังไม่ได้คบกัน...
ตอนที่เริ่มรู้จักกัน...ตอนที่เริ่มมีใจให้กัน...จนกระทั่งตอนนี้ที่เราคบกันภาพล่าสุด ที่บันทึกเหตุการณ์จนถึงเมื่อวานนี้...นอกจากนั้นยังมีโมบายเล็กๆที่ห้อยลงมาจากเพดาน...
มีทั้งรูปหัวใจ...รูปดาว...และรูปนกกระเรียน
เขาคลายอ้อมกอดที่รัดผมไว้แน่นจนเหมือนกลัวว่าผมจะหนีเขาไป...
แล้วหมุนตัวผมให้หันไปมองหน้าของเขา...ดวงหน้าที่เคยขาวตอนนี้กลับแดงก่ำไปด้วยความเขิน
คิ้วเข้มมุ่นน้อยๆ อย่างทำอะไรไม่ค่อยถูก..ดวงตาคมมองมายังใบหน้าของผมที่ผมเริ่มรู้สึกว่า
มันคงจะแดงไม่น้อยไปกว่าเขาสักเท่าไหร่ดวงตาที่ทอดมองมาแสดงออกถึงความรู้สึกของเขา
ได้เป็นอย่างดี...รัก...
"เอ็ม...เราให้"เขาเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ช่อใหญ่แล้วส่งมาให้ผม...ผมยิ้มตอบ...รับดอกไม้มาไว้ในมือ...
ผมสูดกลิ่นดอกไม้ในมือ
"นี่ด้วย" เขาพูดแล้วส่งกล่องเล็กๆที่บุภายนอกด้วยผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงิน...
ผมรับมาไว้ในมือก่อนที่จะเปิดออกดู...ภายในกล่องนั้นบรรจุแหวนสีเงินวงหนึ่ง...
ผมบรรจงหยิบขึ้นมาดู...มือของผมสั่นอย่างบังคับไม่ได้...มันเป็นแหวนที่ดูเรียบๆแต่มีสไตล์
ผิวด้านในมีลอยสลักปรากฏ...เป็นชื่อของเราสองคน...ผมมองดูแหวนในมือผมสักพัก
แล้วยื่นมือที่ถือแหวนไปที่เขา...ใบหน้าเข้มฉายแววงุนงงที่ผมส่งแหวนคืนเขา
"จะไม่ใส่ให้เราเหรอ"ผมถามแล้วยิ้มกว้าง...เขาพ่นลมหายใจพรืดยกมือขึ้นเสยผมแสดงความสบายใจ...
ก่อนที่จะรับแหวนไปแล้วบรรจงสวมลงที่นิ้วมือผม
"ขอบคุณ"ผมเอ่ยแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บริมฝีปากเขาเบาๆด้วยความเขิน...
แต่ในขณะที่จะละริมฝีปากออกมา...ร่างสูงก้อบดเบียดริมฝีปากตอบกลับมา...
มือข้างนึงโอบรอบเอวของผม..ส่วนมืออีกข้างก้อรับดอกไม้ช่อนั้นไปวางบนเก้าอี้เพื่อไม่ให้เกะกะ...
ลิ้นอุ่นแทรกลึกเข้ามาในปากแล้วควานหาความหวานลึกที่หาจากไหนไม่ได้...
ปลายลิ้นหยอกล้อไปมากระตุ้นความรู้สึกของผม...ความหวานที่ได้รับทำเอาผมเคลิ้มไปกับมัน...
เมื่อลิ้มรสภายในอย่างเต็มอิ่ม...เขาก้อปล่อยริมฝีปากบางเป็นอิสระ
"เอ็ม...วันนี้เราขอได้มั้ย" ...คำถามที่ได้มาทำเอาผมลังเล...แต่ผมก้อไม่วายที่จะแกล้งเขากลับ
"นายกะจะฟันแล้วทิ้งในวันวาเลนไทน์เหมือนคนอื่นเขาหรือป่าวล่ะ" ผมถาม...
เขาหน้าเสียแล้วแก้ตัวเป็นพัลวัน
"ป่าวนะ...เราไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นกับเอ็มเลยนะ...เรารักเอ็มนะ...รักมาก...
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เราจะทำไม่ดีกับเอ็มเอาไว้...แต่ตอนนี้เราก้อรู้สึกผิดกับเรื่องนั้นมาตลอด...
และเราก้อไม่เคยคิดจะทำให้เอ็มเสียใจอีก" เขาตอบหน้าเสีย
"รู้แล้วๆ...เอ็มล้อเล่น...แต่ว่า...ไม่เอาตรงนี้ไม่ได้เหรอ"ผมยิ้ม...กับผู้ชายคนนี้ที่ผมยอมให้เขาได้ทุกอย่าง
ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ แล้วอาจจะจากไปผมก้อจะให้...เขายิ้มกว้างกับคำตอบ
แล้วดึงผมไปจนถึงห้องนอน...เขาผลักผมนอนหงายแล้วขึ้นคร่อมผมไว้...
"เอ็มรู้มั้ย...หลังจากวันนั้น...ที่...เราได้รู้ใจตัวเอง...เรารู้สึกเกลียดตัวเองมากที่ได้ทำอย่างนั้นลงไปกับเอ็ม...
เรา......"
ผมไม่อยากให้เขาพูดต่อ...อะไรที่เคยผ่านมาผมก้ออยากให้มันผ่านไป...ผมจูบเขาอ้อยอิ่งเนิ่นนาน
ก่อนที่จะเริ่มหนักหน่วงอย่างอดรนทนไม่ได้อีกต่อไป...ร่างกายนี้ที่เขาเคยได้ไปครั้งแรก...
มีแต่สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้กับทั้งสองฝ่าย...แต่ในครั้งนี้มันจะเต็มไปด้วยความรักที่มีให้กันเท่านั้น
ฝ่ามือกว้างเลิกชุดนักศึกษาของผมขึ้นเผยผิวขาวและยอดอกสีทับทิม...
เขาลากปลายลิ้นผ่านท้องขึ้นมาแล้วไล้วนรอบติ่งเนื้อนั้น...ผมยกมือขึ้นปิดปากป้องกันเสียงที่จะลอดผ่าน...
อารมณ์ถูกปลุกขึ้นอย่างช้าๆ...ปลายลิ้นค่อยๆดุ้นเบาๆ...แล้วเปลี่ยนไปเป็นขบก่อนที่จะเข้าครอบครองมัน...
มือของผมกดไว้ที่หัวของเขา...ส่วนมืออีกข้างของเขากำลังปลดกางเกงของผมออก...
จนเหลือแต่กางเกงในเป็นอาภรณ์ชิ้นเดียวที่ใช้ปกปิดร่างกาย...เขาเลื่อนลงต่ำเปลี่ยนจุดมุ่งหมาย
ไปยังรอยนูนเด่นชัด...เขาลากลิ้นไปบนผ้าตามแนวรอยนูน...
การสัมผัสที่ได้รับผ่านผ้าที่กั้นนั้นทำเอาผมแทบคลั่ง..
"อย่าแกล้งกันสิ...อะ....อืม...."
เขาครอบครองแก่นกายของผมด้วยปากของเขาผ่านผ้าเปียกชื้น...เม้มเบาๆ...ถี่ๆ...
กระตุ้นอารมณ์อยู่อย่างนั้น...เขาส่งปลายนิ้วมือเข้ามาในปากผมแล้วหยอกล้อกับปลายลิ้น...
ตัวผมถูกพลิกให้หันหลังก่อนที่เขาจะเริ่มขบไปตามกระดูกสันหลัง...
ผมครางอย่างไม่ได้ศัพท์ด้วยอารมณ์ที่ถูกปล่อย ให้ค้างคาอยู่เบื้องล่างและการกระตุ้น ที่ด้านหลัง
"รักนะ...รัก...รักเอ็มมากๆ...อย่าหนีเราไปไหนนะ"เขาพร่ำบอกอยู่อย่างนั้น
โดยไม่ละริมฝีปากจากการขบเม้มเลย...นิ้วที่เปียกลื่นเริ่มเบิกทางทางด้านหลัง...
มันกดเน้นอยู่รอบด้านโดยมีบางครั้งลูบผ่านจุดที่ผมต้องการที่สุด...ผมแทบจะคลั่งเมื่อโดนละเลยอย่างนั้น...
จากปลายนิ้วกลับกลายเป็นปลายลิ้น...ดุน...ดูด...ลึกขึ้นเรื่อยๆ
"อะ.........อืม.....เร็วๆ.......อืม"
"อืมมมม" เขาครางตอบ....เปลี่ยนจากลิ้นชื้นๆเป็นแก่นกายของเขาเอง...
เขาดันเข้ามาทางเส้นทางที่คับแคบอย่างช้าๆ...ผมกอดเขาไว้แน่น...
"อย่าเกร็งนะ...เดี๋ยวเอ็มจะเจ็บ"
"อืม.."ผมตอบอย่างไม่รู้เรื่อง...ความคับแน่นทางด้านหลังกำลังทำให้ผมปวดหนึบ...
แต่การเสียดสีอย่างต่อเนื่องก็ทำให้ผมหฤหรรษ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ...เขาค่อยๆดันเข้ามาอย่างช้าๆ...
ผมซุกใบหน้าลงบนบ่ากว้างของเขา...ความสุขที่ได้รับถูกถ่ายทอดออกมาเป็นเสียงคราง
ที่แสดงถึงความสุขสม...เมื่อเขาดันเข้ามาครั้งสุดท้าย ร่างกายผมก้อกลืนร่างกายของเขาจนหมด...
ผมหอบช้าๆหลบหน้าโดยฝังหัวลงบนอกกว้าง...
เขาเริ่มขยับเข้าออก...จากช้าๆจนกลายเป็นเร็ว...ผมตอบรับสัมผัสนั้น...
จนกระทั่งอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นของเราทั้งคู่ถูกปลดปล่อยออกมา...
เขาล้มตัวลงนอนข้างผมแล้วกอดผมไว้แน่น...ผมไม่มีแรงที่กอดตอบเขาได้แต่ซุกตัวอย่างเงียบๆ
และอิ่มเอมไปกับความสุขที่ได้รับ...
"เรารักนายเอ็ม"
"เราก็รักนาย"ผมตอบ
_______________________________________________
InLuSt say : ตอนพิเศษอ่านะ...
เป็นเรื่องในอนาคตตอนที่เอ็มเรียนมหาลัยแล้ว...
(โตพอแล้วที่จะเรทได้เลยเอามาลง
เนื่องในวันวาเลนไทน์...ตอนนี้อยู่แค่มอปลายง่ะ)
ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้วยจะเป็นใครนั้นต้องรอตอนต่อๆไป
นี้เป็นการแต่งเรทครั้งแรกในชีวิต...ถ้าไม่ได้เรื่องก้อติมาได้นะครับ...(ยังแต่งไม่ค่อยเป็นอ่ะ)
ช่วงนี้จะสอบแล้ว...ขอลาไปอ่านหนังสือสักพักนะครับ
รักคนอ่านนะฮะ
**************
อย่างที่หมออิน บอก ตอนพิเศษ.....
บางคนอ่านอาจจะงงหน่อยๆ
กะสงสัย "เขา" คือ ใคร? แล้ว ทำไม? ยังไง?
ตามอ่านไปเรื่อยๆ คับ แล้วจะรู้ว่าเขาเป็นใคร เมื่อรู้แล้วลองกลับมาอ่านตอนนี้ซ้ำอีกที
ระหว่างที่อ่านครั้งนี้ กับ ที่จะอ่านในตอนนั้น ความรู้สึกสองครั้ง แตกต่างกันมะ
สำหรับผม ผมว่ามันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย ทั้งๆ ที่มันก็ตอนเดิม ทำไมนะ....
:bye2:
-
ตอนพิเศษนี่เอง มิน่าเลยงง
แต่อ่ะนะพิเศษจริงๆเพราะว่ามัน :m25:
แต่ก็อยากรู้อยู่ดีว่าเป็นไงมาไง
รออยู่นะคะ
-
โห
ติดเรท :m25: คีคี
น่ารักดีน้า ติดรูปยังกะรักแห่งสยาม
แต่นี่สมหวัง
รักกานนานๆๆน้า
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
รออ่านตอนต่อไปคับ :oni2: :oni2:
-
เวนกำ...อ่านไปนึกว่าดิว...ก็งง ๆ ทำไมมีขับรถด้วย... :m23:
ตอนพิเศษนี่เอง... :m25: เอามากระชากเรตติ้งแน่เลยยยย
เห็นตอนพิเศษหวานขนาดเนี้ยยยยมะต้องเป็นห่วงละมั้งงงงงงง
:mc4: :mc3:
-
ตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษษษษษ
:m30:
:oni2: :oni2:
แต่ชอบจัง อิอิ
-
ตอนที่ 7 : เปิดเทอมใหม่....ขึ้นมอห้า.....[22 ก.พ. 50]
การปิดเทอมหลังสอบไล่เป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก...มันมีทั้งข้อดีแล้วข้อเสีย...ข้อเสียคือ...
ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่ายังไม่ได้พักเลย...อยากหยุดต่ออีกนานๆ...แต่ข้อดีของการที่มีปิดเทอมสั้นก้อคือ...
ผมจะได้ไม่เหงาอยู่บ้านนานไปกว่านี้...เพราะผมคิดถึงเพื่อนๆที่รร.มากๆ...(โดยเฉพาะดิว)
พรุ่งนี้ผมต้องขนของกลับเข้าหอพักอีกครั้ง โดยห้องพักที่เคยอยู่มีการปรับเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เพราะทางรร.ได้สร้างหอพักใหม่ทำให้จำนวนคนต่อหนึ่งห้องนอนนั้นน้อยลง
และอีกอย่างคือในมอห้านี้ผมเลือกเมทเองได้...(โดยไม่ต้องสงสัย มีดิวอยู่ด้วยแน่ๆ) จริงๆแล้ว
วันเปิดเรียน เป็นวันมะรืนนี้แต่ที่ผมต้องกลับเร็วขึ้นหนึ่งวันนั้นเป็นเพราะ
พ่อที่รักของผมนั้นไม่ว่างไปส่งในวันนั้น...ผมคงต้องอยคนเดียวในหอแน่ๆเลย (แอบเศร้า)
....................................................................................
กว่าผมจะทำความสะอาดห้องนอนเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปสามชั่วโมงแล้ว...
ห้องนอนที่ไม่มีใครทำความสะอาดหนึ่งเดือนนั้น มันสกปรกอย่างไม่น่าเชื่อ...
ผมนั่งลงกับพื้นห้องเอนตัวพิงตู้...แทบจะไม่มีแรงลุกไปอาบน้ำ...เสื้อเชิร์ตเปียกเหงื่อลู่แนบตัว...
ลมจากพัดลมให้ความเย็นเพียงเล็กน้อย...ขณะที่ผมเคลิ้มๆจะหลับอย่างหมดแรงนั้น....
ประตูห้องก็เปิดผ่างออก...พร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคน
"หวัดดีเอ็ม...ทำไมกลับมาเร็วล่ะ" เสียงทักนั้นฟังดูสดใส...ผมปรือตามองแล้วจึงได้พบกับอาร์ท
"หวัดดีอาร์ท...พรุ่งนี้ไม่มีคนว่างมาส่งหน่ะเลยกลับมาวันนี้...แล้วนายละ...เป็นไงบ้าง"
ผมตอบแล้วยิ้มให้...การเจออาร์ททำให้ผมดีใจ ที่มีเพื่อนอยู่ด้วยในเวลาที่หอพักมันเงียบเหงาอย่างนี้
"ก็ดีแหละ...ปิดเทอมไปโดนแม่บังคับอ่านหนังสือล่วงหน้าอย่างเดียวเลย...
แต่ก็ได้เล่นเกมส์บ้าง...เออ...เอ็มเป็งไง...เกรดดีมั้ย" อาร์ทตอบแล้วนั่งลงบนพื้นตรงข้ามผม
"อืม...สำหรับคนโง่ๆอย่างเราเกรดมันก้อใช่ได้"
"เท่าไหร่ล่ะ"
"3.50 เสียฟิสิกข์หน่ะ...เสียดาย"...ผมตอบ..ส่ายหัวให้กับตัวเอง..."อาร์ทล่ะ...สี่จุดใช่มั้ย"
"อืม...ถ้าไม่ได้ไม่รู้ทำไงแล้ว...เราออกจะตั้งใจขนาดนั้น"
"นายเก่งอยู่แล้วต่างหาก...ไม่เหมือนเรา...วิชาคำนวนทีใกล้ตายทุกที" ผมบ่นอย่างเซ็งๆ...
"คราวหน้าให้เราสอนให้มั้ยล่ะ"
"ได้จริงป่ะ...เอาดิ...เด๋วจ่ายค่าจ้างให้...คิดเท่าไหร่ล่ะ" ผมพูดทำเอาอาร์ทหัวเราะเสียงดัง
"บ้าแล้ว...ไม่คิดเงินหรอก...แต่ถ้าอยากจ่ายจะคิดเป็นอย่างอื่นแทน"
"อะไรหล่ะ"
"ยังคิดไม่ออกอ่ะ...ไว้คิดออกแล้วจะบอกหล่ะกัน...เราไปแล้วดีกว่า...นี่...เอาของฝากมาให้...
เดี๋ยวต้องไปเดินแจกต่อ"อาร์ทยื่นกล่องขนมให้แล้วลุกขึ้นยืน
"เราว่าเอ็มน่าจะไปอาบน้ำได้แล้วนะ...ใส่เสื้อบางๆเปียกๆเดี๋ยวไม่สบายหรอก"
"คร้าบ...พ่อ" ผมตอบ อาร์ทหัวเราะเบาๆเอามือขยี้หัวผม แล้วดินออกไปจากห้อง
ผมสบัดหัวสองสามทีไล่ความง่วงแล้วไปอาบน้ำ
หลังจากนั้นสองวันทุกคนก้อย่ายเข้าหอกันครบ...หอกลับมาครื้นเครงและเสียงดังเหมือนเดิม...
ผมได้ฟังเรื่องราวตอนปิดเทอมของเพื่อนๆหลายคน...บางคนไปเที่ยวทะเล...บางคนก็ไปถึงต่างประเทศ..
ฟังแล้วสนุกดีจริงๆ
พอเปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์พวกมอห้าก็ได้มีเรื่องหน้าตื่นเต้นนั้น เรื่องน้องรหัสมอสี่ที่เข้ามาใหม่...
รร.นี้มีธรรมเนียมพี่รหัสน้องรหัส เหมือนในมหาลัยเนื่องด้วย การอาศัยอยู่หอพักการพึ่งพาอาศัยรุ่นพี่
ี่เป็นเรื่องจำเป็นอย่างหนึ่ง
น้องห้องแปดของผมนั้นมีคนหน้าตาดีอยู่ประมาณห้าคน...เป็นชายสามหญิงสอง...
แต่ว่าน้องผู้หญิงสองคนนั้นมีแฟนไปแล้ว (ทำเอาเพื่อนๆผมหลายคนแห้วกระป๋องไปตามๆกัน)
ส่วนน้องที่ดังจริงๆว่าน่ารักมากๆนั่นต้องยกให้น้องอิงค์ห้องสี่...น้องเค้าเป็นคนร่าเริ่ง
และเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีจึงเป็นที่ชื่นชอบของรุ่นพี่(ที่คิดจะกินหญ้าอ่อนทั้งหลาย)...
แต่สำหรับตัวผมแล้ว..ก็รู้สึกเฉยๆ
ในกลางดึกวันหนึ่งที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่...ดิวก็พึ่งกลับมาที่ห้อง...
ผมเห็นว่าเค้าดูท่าทางดีใจกับอะไรบางอย่างจึงทักเขา
"ดิว...ดีใจอะไรอยู่เหรอ"ผมถามเขา ดิวหันมามองผมแล้วเดินมานั่งลงบนเตียงใกล้ๆโต๊ะที่ผมนั่งอยู่
"ให้ทาย...เราได้ใครเป็นน้องรหัส"ดิวถาม...ยิ้มนิดๆที่มุมปาก
"ไม่รู้...บอกมาดิ"
"น้องอิงค์ไง...รู้จักป่ะ"ดิวตอบ...แล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม
"อืม...ดีใจด้วยนะ...ได้น้องรหัสน่ารักขนาดนั้นหน่ะ"
ผมตอบแล้วหันหน้ากลับมาอ่านหนังสือต่อ...ไม่สนใจดิวแล้ว........ดิวยื่นหน้ามาหาผม...
เขานิ่งไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"เป็นไรไปเอ็ม...หึงหรือไง"
"เราไม่ได้หึง...ทำไมเราต้องหึงนายด้วย" ผมตอบกลับทันทีแล้วหันไปหาดิวใหม่
"ไม่ได้หึงก็ไม่ได้หึง...ว่าแต่ว่า....เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าเอ็มหึงเรา...
เราอาจจะหมายความว่าเอ็มหึงน้องอิงค์ก็ได้"
ดิวพูดยียวน ทำเอาผมตอบอะไรไม่ได้... "อย่างนี้เค้าเรียกว่าร้อนตัวกันหรือป่าวน้า"
"ป่าวสะหน่อย...อย่าขี้ตู่ไปหน่อยเลยดิว"
"เหรอ...แล้วใครกันที่มากอดเราแล้วบอกว่าชอบเราหน่ะ...ใครน้า...ร้องไห้ใหญ่เลย...
แล้วก้อกอดแบบเนี้ย"...ดิวแซวกลับ..ไม่วายโอบมือมากอดผมไว้...แล้วกดหน้าลงบนไหล่
"เล่นบ้าๆ...ปล่อย...ดิว...ปล่อยดิ" ผมดันดิวออก...ถึงจะดีใจ...แต่ถ้าใครมาที่ห้องแล้วเห็นเข้าจะไม่ดี..
"ถ้าไม่ได้เล่นๆก้อทำจริงได้ใช่มั้ย...นี่เอ็มยังติดให้เราพิสูจน์อยู่เลยนะ...ว่าหอมจริงหรือป่าวหน่ะ...
ไหนๆวันนี้ก็อาบน้ำแล้ว...น่าสนเนอะ" ดิวพูดในขณะที่ยังคงกดหน้าอยู่อย่างนั้น
"ไม่เอา...จะอ่านหนังสือ...ปล่อยเหอะนะ" ผมเริ่มดิ้น...มันกลัวจะใครมาจริงๆนะเนี่ย...ให้ตายสิ
"ปล่อยก็ได้" ดิวคลายมือออก ยิ้มขบขันแล้วหอมแก้มผมผ่านๆ
"ดิว!" ผมดุ...ถลึงตามอง...แต่ดิวไม่สนใจ..เดินฮัมเพลงแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ..
ทิ้งให้ผมใจเต้นรัวอยู่อย่างนี้
...ดิว...ที่ทำแบบนี้...จะชอบเอ็มบ้างมั้ยนะ
(แล้วเอ็มก็ลืมเรื่องน้องอิงค์ไปเลยแหะ...เหอๆๆๆ)
_________________________________________________
InLuSt say : วันนี้พึ่งสอบฟิสิกข์ไปครับ...ยากมากๆ
ระหว่างนั่งสอบก็ตั้งปณิธานแน่วแน่ ว่าพอสอบเส็ดจะมาอัพนิยายให้จงได้
ถึงเวลาไปอ่าน ODE ต่อแล้ว...
บายบายครับ
:bye2:
-
วันนี้พึ่งสอบฟิสิกข์ไปครับ...ยากมากๆ
:m30: InLuSt ยังเรียนมัธยมเหรอ
:m29:เด็กเยอะจริง เล้าเป็ดเนี่ย
-
หึหึ
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
กลิ่นน้ำตาโชยมาแต่ไกล... มีรายการคนอกหักพักห้องนี้แหง๋ :เฮ้อ:
ลองดิวยิ้มกริ่มมาขนาดนั้น แสดงว่ามีใจกะน้องรหัส...ชัวส์....
งานนี้แอบเชียร์อาร์ท... รู้สึกดีกว่าดิวไงไม่รู้....ดูกันไปปปปปป
:pig4:
-
กลิ่นน้ำตาโชยมาแต่ไกล... มีรายการคนอกหักพักห้องนี้แหง๋ :เฮ้อ:
ลองดิวยิ้มกริ่มมาขนาดนั้น แสดงว่ามีใจกะน้องรหัส...ชัวส์....
งานนี้แอบเชียร์อาร์ท... รู้สึกดีกว่าดิวไงไม่รู้....ดูกันไปปปปปป
:pig4:
เห็นด้วยทุกประการครับป๋ม!!!
-
ใช่แล้วคับรุ้สึกอาร์ทจะเป็นห่วงเป็นใยใส่ใจกว่าดิวตั้งเยอะ
-
มารายงานตัวแล้ว :oni1: :oni1: :oni1:
-
:oni2: :oni2: :oni2:
พี่โยยอ่านทันแย๊ววววววววว....
สนุกดีจ้าน้องจา เนื้อหาน่าติดตาม...อิอิ
น้องอินเขียนดีนะ...ใช้ได้เลยแหละ อย่างนี้ต้องขอมาเป็นขาประจำแระ...
:m1: :m1:
:mc4:
-
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
มาวิ่งเล่นรอค่ะ
-
สนุกดีคับ มาต่อไวๆๆเน้อ :mc2:
-
ตอนที่ 8 : ไม่แน่ใจ......[28 ก.พ. 50]
"ติ๊ด...ติ๊ด...ตี่...ติ๊ด....ติ๊ด...ติ๊ด...ตี่...ติ๊ด..."...
"อืม..." เสียงนาฬิกาที่ดังข้างหูสร้างความรำคาญให้กับผมแต่ด้วยความง่วงงุน
ผมจึงไม่ได้ปิดเสียง...ผมหยิบหมอนมาแนบไว้ข้างหู...ลดความดังของเสียงมือถือ...
"เมื่อไหร่จะปิดเสียงเสียที...เอ็ม" เสียงข้างตัวฟังงัวเงีย...ดิวลุกขึ้นมานั่ง...
เอื้อมมือมาคว้ามือถือไปกดปิดเสียงให้...ผมมึนหัว...เพียงจะตอบขอบคุณยังทำไม่ได้..ได้แต่ครางตอบ
"ตื่นได้แล้วเอ็ม..." ดิวเขย่าตัวผมเบาๆเพื่อปลุก...ผมเลื่อนตัวหนี
"เอ็ม!!...นายตัวร้อนนี่..ไหน...หันหน้ามาดิ" ดิวลุกข้ามเตียงมาหาผม...
เขาพลิกตัวผมหงายแล้วเอามืออังหน้าผาก...มือของดิวเย็น...มันให้ความรู้สึกที่ดี...
"นายไม่สบาย...ไม่ต้องไปเรียนแล้ว...เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาลเอามั้ย" ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ...
พิษไข้ทำเอาผมปวดหัวจนไม่มีแรงที่จะลุกไปไหนได้...ผมกำเสื้อนอนดิวแน่น...ไม่อยากให้เขาทิ้งไปไหน...
ดิวเอามือลูบหัวผมเบาๆ
"เราไม่ไปไหนหรอก...แต่ขอไปอาบน้ำก่อนได้มั้ย...เดี๋ยวจะซื้อข้าวมาให้กิน"
ผมได้ยินดังนั้นเลยคลายมือออก ผมกดหน้าลงกับหมอนแน่นเพื่อให้คลายความปวดหัว...
ดิวผละไปจากผม...เขาคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ...บรรยากาศใกล้จะปิดหอเสียงดังมาก...
มันทำให้ผมนอนไม่หลับ...เพื่อนผมหลายคนกระวีกระวาดเตรียมตัวไปเรียน...บางคนก็ลงหอไปกินข้าวแล้ว...
เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก...ความเงียบก็กลับคืนมา...ทำให้ผมหลับไปพร้อมพิษไข้
"เอ็ม...ตื่น..." ผมงัวเงียด้วยความงง...หอปิดไปแล้วนี่...ผมปรือตาขึ้นมอง...
เห็นดิวกำลังเทข้าวต้มใส่ชาม...เขาเตรียมช้อนส้อมและแก้วน้ำไว้ให้แล้ว...
"กินข้าวก่อน...จะได้กินยา...แล้วค่อยนอนต่อ" ดิวโน้มตัวมาดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง...
ผมแบมือขอชามข้าว...แต่ดิวส่ายหัว...
"เดี๋ยวป้อนให้" ผมส่ายหัวบ้าง
"ไม่มีเรียนหรือไง" ผมถาม
"มี...วิชาเลข...เดี๋ยวทำโจทย์เองก็ได้" ดิวตอบแล้วยื่นช้อนข้าวต้มขึ้นป้อน
"ดิวไปเรียนเถอะ...อย่ามาขาดเรียนเพราะเราเลย"
"ได้ไง...คนอุตส่าห์วางแผนโดดเรียน...แล้วอีกอย่าง...เอ็มไม่สบายทั้งที...
เราจะมีกะใจไปเรียนได้ไงเล่า"เลิกเล่นตัวไปเลยครับนั่น...เจอคำตอบอย่างนี้มา...
ผมกินข้าวต้มเท่าที่จะกินได้...อารมณ์คนไม่สบายมันก็กินอะไรไม่ค่อยลง...ดิวยื่นยาให้กินแล้วปล่อยผมนอน
"เดี๋ยวเราไปเรียนต่อแล้วนะ...มีอะไรก็โทรตามได้...แล้วจะมาหา"
ดิวพูดหลังเก็บของเสร็จ...ผมพยักหน้ารับ...ดิวยิ้มแล้วห่มผ้าห่มให้...เขาโน้มตัวลงจุมพิตเบาๆบนหน้าผาก
"ไปก่อนนะ..." ดิวผละจากไป...ผมคล้อยหลับด้วยฤทธิ์ยาหลังจากนั้นไม่นาน
_________________________________________________________
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากหลับไปนาน...เสียงริงโทนที่คุ้นเคยดังขึ้น...ผมลืมตามอง...
เห็นดิวคว้าโทรศัพท์มาถือไว้...เขาระบายยิ้มบนใบหน้าเมื่อมองชื่อผู้โทร...แล้วกดรับสาย...
ผมหลับตาลงอีกครั้งแล้งฟัง
"ไง...มีอะไรหรือป่าวครับ" ดิวเดินไปนั่งคุยโทรศัพท์ที่โต๊ะ...ทำให้บทสนทนาที่ได้ยินนั้นเบาลง
"ใช่...โดดหน่ะ"
"ไม่ได้ขี้เกียจสะหน่อย...เอ็มไม่สบายเลยมาดู"
"อิงค์เป็นห่วงพี่เหรอ.......ล้อเล่นๆ.....อย่าโกรธดิ" ดิวหัวเราะขำๆ...
แต่ชื่อที่ผมได้ยินไม่ทำให้ผมขำไปด้วยเลย...
"เดี๋ยววันนี้ไปหาแน่ๆไม่โดดหรอก"
"สัญญาคร้าบ...เพื่ออิงค์สะอย่าง...พี่ดิวทำให้ได้อยู่แล้ว"คำพูดดิวที่ผมได้ยินทำเอาผมเจ็บลึกๆ...
ผมยังไม่เข้าใจ
"ไม่เป็นไรมากแล้วมั้ง...กินยาแล้วก็หลับไปแล้ว"
"คิดถึงเหมือนกันครับ...แค่นี้ก่อนนะ....บายครับ" พอดิววางสาย...
สีหน้าที่เคยดูมีความสุขตอนคุยโทรศัพท์นั้นหายวับไปในทันที...เขาเดินมานั่งข้างเตียงผม...
โดยยังไม่รู้ว่าผมตื่นแล้ว...และได้รับฟังบนสนทนาเมื่อกี้ด้วย...
ดิวถอนหายใจเฮือกใหญ่...เขาเอื้อมมือมาปัดผมที่ปรกหน้าผากของผม...
มือของเขาค้างอยู่สักพักใหญ่ก่อนที่เขาจะเอี้ยวตัวลงมาจูบผมเบาๆที่ริมฝีปาก...
มันเป็นการสัมผัสที่แผ่วเบาที่ผมไม่เข้าใจความหมาย...ผมขี้ขลาดเกินกว่าที่จะทำให้ดิวรู้ว่าผมตื่นแล้ว...
และยิ่งไม่กล้าพอที่จะถามว่าทำไมดิวถึงจูบผม...และเขามีใจให้ผมบ้างมั้ย...
แล้วยังเรื่องของน้องอิงค์ในโทรศัพท์เมื่อกี้นี่อีก...ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่า...
มันเป็นการพูดคุยที่เกินกว่าคำว่าพี่รหัสน้องรหัส
ดิวถอนริมฝีปากจากไป...เขานั่งค้างมองหน้าผมอยู่สักพัก...แล้วเปลี่ยนไปมองมือถือแทน...
ดิวกำมือถือแน่น...เหมือนกำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง...เขากดมือถือแล้วลุกจากเตียงไป...
"น้องอิงค์ใช่มั้ย" เสียงที่ได้ยินทำให้ผมรู้ว่าดิวโทรกลับไปหาน้องเค้าอีกครั้ง
"พี่ดิวขอโทษนะ...คืนนี้พี่คงลงไปตามสัญญาไม่ได้แล้วหล่ะ..."
"อย่าพึ่งโกรธสิจ้ะ...ฟังพี่อธิบายก่อนนะ" คำพูดที่ได้ยินเริ่มทำให้ผมสับสนยิ่งขึ้นไปอีก
"คืองี้...พี่เอ็มเขายังไม่หายดีเลย...ไข้ยังไม่ลด...พี่เลยจะอยู่ดูเขาก่อนหน่ะ" ดิวโกหก...
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม...เพราะว่าตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว...แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไม
"เข้าใจนะครับ"
"เดี๋ยวพี่ชดเชยให้...โอเคนะ"
"แค่นี้ก่อนนะครับ...เดี๋ยวเอ็มตื่น...บายครับ" ดิววางสายอีกครั้ง
ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะเขียนอะไรบางอย่างบนโพสต์อิทแล้วเอามาติดบนเตียงผมก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
ผมลืมตาขึ้นเมื่อแน่ใจแล้วว่าดิวไปแล้ว...ผมอ่านกระดาษแผ่นนั้น
เดี๋ยวมานะ...ไปซื้อข้าวมาให้
กินข้าวเสร็จจะเช็ดตัวให้ด้วย...อย่าลุกไปไหนนะ
แล้วจะรีบกลับมา
ดิว
ถึงแม้ว่าถ้อยคำบนกระดาษจะทำให้ผมดีใจในความห่วงใยที่ได้จากดิว...
แต่ในตอนนี้ความรู้สึกไม่แน่ใจในตัวดิวกลับมีมากกว่า...ผมเชื่อได้มั้ยว่าที่เขาทำอะไรให้ผมในตอนนี้นั้น
เป็นเพราะเขาชอบผมบ้างแล้ว...แต่...น้องอิงค์หล่ะ...
ผมไม่อยากจะคิดแล้ว...และตัดสินใจว่าอีกไม่นานผมจะถามดิวเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง...
ถ้าเพียงคำตอบเป็นว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย...ผมจะไปจากเขาเอง...
ไม่อยากให้รักครั้งนี้ทำร้ายจิตใจผมมากไปกว่านี้แล้ว
___________________________________________________
InLuSt say : มาอัพแล้วครับ...
เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้วล่ะ
เหอๆๆๆ
:bye2:
-
ดิวเริ่มจับปลาสองมือล่ะ ไม่ดีเลย :serius2:
-
:m17:
ตอนนี้คงต้องร้องเพลง " อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน "
กับ น้องอิงค์ ก็สนใจเพราะธรรมชาติชาย-หญิง
ยิ่งกับ เอ็ม ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสนใจและสงสาร
อ่านตอนนี้แล้วก็เห็นใจดิวนิดส์นึง... :เฮ้อ:
-
วันนี้พึ่งสอบฟิสิกข์ไปครับ...ยากมากๆ
:m30: InLuSt ยังเรียนมัธยมเหรอ
:m29:เด็กเยอะจริง เล้าเป็ดเนี่ย
มาแก้ข้อสงสัยให้นิดนึง คือพี่หมออิน(InLuSt ) เป็นนักเรียนแพทย์อ่ะจ่ะ มะงั้นไม่เรียกหมออินหรอก อิอิ :m4:
อ่านให้สนุกนะคะทุกคน เพราะเรื่องราวอาจจะคาดไม่ถึงก็ได้
:d1: :d1:
-
ดิวคงสับสนอยู่ :m13: :m13: :m13:
-
ในที่สุดก็มีเวลาแวะเข้ามาอ่านที่บอร์ดนี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ... :m13:
เห็น pajaa ลงเร็วขนาดนี้มีหวังตอนล่าสุดจะอัพไม่ทันเพราะเริ่มกลับมาผ่ากรอสอีกแล้ว(ไม่เหลือเวลาเลย :m15:)
และก็ขอฝากแก้ด้วยนะครับว่า
>>> Valentine DaY <<< (ตอนพิเศษ).....[11 มิ.ย. 50]
เป็น
>>> Valentine DaY <<< (ตอนพิเศษ).....[15 ก.พ. 50]
เพราะว่าตอนนี้ผมเข้าไปแก้แบล็กกราวด์แล้ววันที่อัพเดทมันก็เลยเปลี่ยน...(แต่ถ้าไม่แก้ก็ไม่เป็นไรครับผม...ไม่ค่อยสำคัญ)
ปล...satan666 อ่านอีกรอบหรือครับผม... :m1:
-
คุณหมออินเชียร์อยู่นะ
เรียนก็หนักอุตสาห์แบ่งเวลามาเขียน
นับถือจริงๆ o3
-
:m17:
ตอนนี้คงต้องร้องเพลง " อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน "
กับ น้องอิงค์ ก็สนใจเพราะธรรมชาติชาย-หญิง
ยิ่งกับ เอ็ม ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสนใจและสงสาร
อ่านตอนนี้แล้วก็เห็นใจดิวนิดส์นึง... :เฮ้อ:
ไม่อยากได้ยินคำว่าสงสารเลยอ่ะ มันแสลงใจยังไงมะรู้
เหมือนกับว่าสุดท้ายก็ได้แค่สงสาร แต่ช่วยอะไรไม่ได้ :เฮ้อ:
-
สนุกดีค่ะ รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :a2:
-
รออ่านคับ เจ้าของเรื่องเรียนหมอด้วย :mc3:
ปล.อีก66 แอด แล้วยังแอบมาอ่านนิยาย อิอิ
-
satan666<<<<<ขอบคุณนะคับ ที่ช่วยตอบแทน อิอิ :mc2:
ไอ้จา มาไม่ทันหมออิน นิ ........ว่างก็แวะมาอีกนะคับ :m13:
หล่ะก็ ผมแก้วันที่แล้วนะคับ
***************************
ตอนที่ 9 : ต่อเวลาให้กับความสุข
ผมนอนอ่านโพสต์อิทแผ่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าผมอยากไม่สบายนานๆ...
การมีคนมาคอยดูแลนั้นเป็นความรู้สึกที่ดี...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...คนนั้นเป็นคนที่เรารัก...
เพราะฉะนั้นอะไรที่ทำให้ความรู้สึกของผมต้องสั่นคลอน...ผมจะพยายามไม่เก็บมันมาคิดให้เป็นที่กังวล
เสียงประตูเปิดทำลายความเงียบขึ้น...ผมหันไปมองด้วยความหวังที่คนผู้นั้นจะเป็นดิว...แต่ไม่ใช่...
"เป็นไงบ้าง...ได้ยินว่าไม่สบาย" อาร์ทเดินมายืนข้างเตียงผม...
แววความเป็นห่วงเจืออยู่ในน้ำเสียงที่ทักผม...ผมยิ้มกว้างตอบเขา
"ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วล่ะ" ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง...อาร์ทเลยนั่งลงที่ข้างเตียง
"ไหนดูสิ" อาร์ทยื่นมือมาสัมผัสหน้าผาก "อืม...ตัวก็ไม่ร้อน...กินยาไปแล้วใช่มั้ย"
ผมพยักหน้าตอบ
"มีคนมาคอยดูแล...เลยหายเร็วอ่ะดิ" อาร์ทแซว...เล่นเอาผมเขินไปเลย
"ได้กินยายังไงมันก็หายอยู่แล้ว...ใครจะดูแลมันก็ไม่เกี่ยวเท่าไหร่หรอก" ผมตอบปัดไป...
แต่อาร์ทก็ขำขึ้นมาเฉยๆ
"ตอบมาอย่างนี้...ดิวมาได้ยินคงเสียใจแย่..." อาร์ทหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าผม
"หลอกใครก็หลอกได้ แต่หลอกใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ"
"อืม..." ผมไม่อยากโกหกอาร์ท
"หายแล้วก็ดีแล้ว...นี่...เอาชีทมาให้...มีการบ้านต้องส่งวันมะรืนด้วย...อย่าลืมทำนะ"
อาร์ทยื่นชีทมาให้...ผมรับมาถือไว้ในมือ...
"ขอบใจ"
"อืม...ไปแล้วนะ....นอนมากๆล่ะ" อาร์ทสั่ง....เขาลุกขึ้นยืน...ยกมือขยี้หัวผม...
ก่อนเดินออกจากห้องไป
ผมนั่งก้มลงมองชีทในมือ...พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
อาร์ทนี่นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังเป็นคนที่นิสัยดีด้วยแหะ...ผมนึกขำๆ...
มิน่าเพื่อนผมหลายคนจึงยังตามตื้ออาร์ทไม่เลิก...ผมได้ยินอาร์ทบ่นให้ผมฟังอยู่บ่อยๆ...
แต่พออาร์ทเจอเจ้าตัวกลับไม่เคยคิดจะตอบปฏิเสธให้เสียน้ำใจเลยสักครั้ง...๐มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด๐ อาร์ทเคยพูดไว้อย่างนั้นให้ผมฟัง...ซึ่งมันก็คงเป็นจริงอย่างนั้น
"คิดไรอยู่เอ็ม" เสียงดิวทักขึ้น...ทำเอาผมหลุดจากห้วงความคิด
"เรากลับมาเห็นเอ็มนั่งเหม่อ...นึกว่าจะเพ้อเพราะพิษไข้สะแล้ว" ดิวพูดขำๆ
"คิดอะไรไร้สาระหน่ะดิว....ไหน...ซื้ออะไรมาให้กินอ่ะ" ผมถาม...เพราะรู้สึกหิวขึ้นมาตะงิดๆ
"ข้าวห่อไข่...ที่เอ็มชอบกินอ่ะ" ดิวตอบแล้วยื่นจานข้าวมาให้...ก่อนจะชะงักมือค้างไว้
"หรือจะให้ป้อนอีก...ดีป่ะ" ดิวกวน
"ไม่ต้องแล้ว...กินเองได้แล้ว" ผมบ่นอุบ...ดิวทำอย่างกะผมเป็นเด็กๆ...
ดิวยิ้มอย่างขันๆก่อนที่จะยื่นจานมาให้...
______________________________________________________________
"ไป...จะเช็ดตัวให้" ดิวพูดขึ้นหลังผมกินเสร็จได้สักพัก
"ไม่ต้องหรอก...หายแล้ว" ผมตอบปัด...เพราะไม่ได้เป็นหนักถึงขนาดนั้น
"ไม่เอา...อย่าปฏิเสธดิ" ดิวยังคงดื้อ...ผมชักไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนป่วยกันแน่...
ผมส่ายหัวค้างไว้อย่างนั้น...ทำเอาดิวทำแก้มป่อง...งอนไปสะอย่างนั้น
"คนไม่สบายคือเรานะ...ดิวต้องตามใจเราสิ" ดิวฟังแล้วยิ้ม
"รู้ตัวว่าไม่สบายก็ให้เราเช็ดตัวสะดีๆ" ดิวพลิกคำพูดมาเอาชนะจนได้...ผมได้แต่ถอนหายใจ...
ก็ผมไม่กล้าให้ดิวเช็ดตัวให้นี่หน่า
ดิวเตรียมผ้าขนหนูและทุกอย่างที่ต้องใช้...ใบหน้าของดิวตอนหานู่นค้นนี่ดูสนุกมากๆ
ผมได้แต่นั่งยิ้มและดูอยู่อย่างนั้น...พอเตรียมทุกอย่างครบเขาก็ลากกึ่งจูงผมไปห้องอาบน้ำ
ห้องอาบน้ำที่ผมเคยคิดว่ากว้างกลับกลายเป็นแคบไปถนัดเมื่อผมกับดิวเข้ามายืนอยู่ในนี้..
"เปิดประตูไว้ไม่ดีกว่าเหรอ...แค่เช็ดตัวเอง..ในนี้มันแคบอ่ะ" ผมบ่น
"เอ็มเป็นพวกชอบโชว์ตอนอาบน้ำเหรอเนี่ย...ดิวพึ่งรู้นะ" ดิวขำอีกแล้ว...
ผมเลยเลิกพยายาม...ปล่อยให้ดิวจัดการแล้ว
"ถอดเสื้อ...กางเกงด้วย" ดิวสั่งหลังจากบิดผ้าขนหนูชุบ้ำเสร็จ
"ทำไมต้องถอดอ่ะ...เช็ดแขนเช็ดขาคร่าวๆก็พอนี่" ผมเถียงเลย...อายนี่ครับ...
อยู่ๆจะให้มาถอดเสื้อผ้าให้คนอื่นเห็นเนี่ย
"แล้วมันจะสะอาดมั้ยล่ะนั้น...จะถอดเอง...หรือจะให้ดิวถอดให้...เอาไง"
ดิวสวนเล่นเอาผมต้องตัดสินใจทันที...แหงหล่ะ...ไม่มีทางให้ดิวถอดให้แน่ๆ...
แค่อยู่ในห้องน้ำกับดิวสองคน...ผมก็แทบจะละลายอยู่แล้ว (มีความสุขมากไป)...
ผมหันหลังให้ดิวแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนออก...พอถอดเสื้อเสร็จดิวก็เอื้อมมือมารับเสื้อไป...
และในขณะที่ผมลังเลที่จะถอดกางเกงนอนออก...ดิวก็เป็นคนเกี่ยวขอบยางกางเกงลง
ทำให้ผมต้องถอดไปเลยตามเลยอย่างอดเสียไม่ได้...เมื่อผมถอดเสื้อกับกางเกงนอนออกหมดแล้ว
ผมก็ยังคงหันหลังให้ดิวอยู่อย่างนั้น...เพราะผมไม่กล้าที่จะหันไปเจอหน้าดิวจังๆ
ดิวคงรู้ว่าถ้ารอผมหันหน้าไปวันนี้เห็นทีจะไม่ได้เช็ดตัวกันเสียที...
เขาจึงลงมือเช็ดตัวผมทั้งๆที่ผมยังหันหลังอยู่อย่างนั้น...ความเย็นและเปียกชื้นจากผ้าขนหนูทำเอาผมสะท้าน
ผมยกมือขึ้นกอดอก...แก้อายและแก้หนาวไปในตัว...ผมได้ยินเสียงดิวขำ...เออ...แกล้งกันได้ลงคอ...
ดิวเช็ดหลังผมจนทั่ว..แล้วจึงดึงแขนผมไปเช็ดทีละข้าง...ตอนนั้นทั่วทั้งห้องน้ำนั้นมีเพียงเสียงของน้ำ
ที่หยดลงกระทบอ่างและเสียงหายใจของเราสองคนเท่านั้น
ดิวก้มลงไปเช็ดขาโดยยังมีผมยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น...ผมยืนเกร็ง...
ไม่กล้าขยับตัวแม้เพียงนิดเดียว...พอดิวเช็ดขาเสร็จจึงยืนให้ตรงใหม่
"เอ็มไม่คิดจะหันด้านหน้ามาจริงๆเหรอ" ดิวถามขึ้นมาจนได้...ผมหยุดไปสักพัก...
คิดจะตอบแต่เปลี่ยนใจทีหลัง...จึงหันหน้ามาหาดิว...ทั้งๆทีตายังได้แต่จ้องพื้นอยู่อย่างนั้น...
ดิวขยี้ผ้าแล้วเริ่มเช็ดตัวผมต่อ...สัมผัสจากผ้าลากผ่านตัวผม...ประกอบกับสายตาที่ดิวจ้องมองมา...
ทำเอาอุณหภูมิในตัวผมขึ้นสูงเพราะความอาย...ดิวลากผ้าผ่านอกไปช้าๆ
ผ่านหน้าท้องไปจนถึงขอบกางเกงใน...อาภรณ์สุดท้ายที่ปกปิดร่างกายผม...ดิวชะงักไปอย่างนั้น...
ทำให้ผมต้องละสายตาจากการจดจ้องพื้นขึ้นมามองหน้าดิว...ดิวหน้าแดง...อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...
ผมจึงหันหลังหลบโดยอัตโนมัติ...เพราะผมเองก็อายไม่แพ้กัน...เกิดมาจนโต...
ดิวเป็นเพียงคนเดียวที่ได้เช็ดตัวผมนอกจากแม่ของผมแล้ว
"ส่งเสื้อนอนมาเถอะดิว...เช็ดตัวเสร็จแล้วนี่" ผมรวบรัดไปอย่างนั้นเลย...
กลัวใจตัวเองที่ต้องอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้...แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเสื้อนอนที่จะถูกส่งให้มาแต่อย่างใด...
ขณะที่ผมจะหันกลับไปเอาเสื้อ...ผมก็โดนดิวสวมกอดจากด้านหลัง...ทำให้ผมขยับไปไหนไม่ได้
"ดิว..." ผมเรียก...ไม่แน่ใจว่าดิวเป็นไรไปหรือป่าว
"เอ็ม...เอ็มรู้มั้ย...ว่าดิวหาเวลาที่จะอยู่กับเอ็มยากมาก...
ดิวจะทำอะไรทีก็ต้องคอยตอนไม่มีใครอยู่ที่ห้องนอน...แค่จะกอดเอ็มไว้อย่างนี้ก็ยังทำไมได้...
วันนี้ที่เอ็มไม่สบาย...ดิวก็เลยต้องขอฉวยโอกาส" ดิวพูดแล้วสูดหายใจเข้าปอด...ผมก็ได้แต่ยืนฟัง
"เอ็ม...ดิวอยากให้เอ็มรอ...เอ็มก็คงรู้ว่าดิวยังไม่กล้าพอที่จะให้เพื่อนๆรู้ว่าดิวกำลังจะเป็นเกย์...
มันยากที่ดิวจะไม่กลัวว่าเพื่อนๆดิวอาจจะเปลี่ยนไป...เอ็มจะว่าดิวขี้ขลาดก็ได้...ดิวยอมรับว่าดิวเห็นแก่ตัว...
ในขณะที่เอ็มกล้ายอมรับความจริง"
"ดิว...เอ็มจะรอ...ถ้ามันมีวันนั้นจริง" ผมตอบแล้วมองหน้าดิว...
หวังอยากให้ดิวตอบสัญญาว่าจะไม่ทิ้งให้ผมต้องรอเก้อ...แต่ดิวก็ไม่ได้ตอบอะไร...เขาเพียงยิ้มให้ผม...
รอยยิ้มที่ผมรัก...และคอยมองอยู่ตลอดเวลา...ดิวส่งเสื้อและกางเกงให้ผมใส่...
แล้วเราสองคนก็เดินออกมาจากห้องน้ำ...กลับมาสู่โลกแห่งความจริงที่ไม่ได้มีแค่เราสองคนอีกครั้ง
....มันจะมีวันนั้นใช่มั้ยดิว.....เอ็มจะรอ.....
__________________________________________
InLuSt say : โอ้...ตีสามครึ่ง.....
พรุ่งนี้ (หรือจะเรียนว่าวันนี้) มีสอบอังกฤษ...
ไม่เจียมตัวเลยแหะเรา....
มาอัพให้แล้วนะครับ...
ไม่แน่ใจว่าปิดเทอมจะได้อัพมั้ย...แต่สัญญาว่าได้เล่นคอมเมื่อไหร่จะอัพให้แน่ๆครับ
:bye2:
-
....มันจะมีวันนั้นใช่มั้ยดิว.....เอ็มจะรอ.....
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกเศร้าใจจัง :m15: :m15: :m15:
-
วันนี้พึ่งสอบฟิสิกข์ไปครับ...ยากมากๆ
:m30: InLuSt ยังเรียนมัธยมเหรอ
:m29:เด็กเยอะจริง เล้าเป็ดเนี่ย
มาแก้ข้อสงสัยให้นิดนึง คือพี่หมออิน(InLuSt ) เป็นนักเรียนแพทย์อ่ะจ่ะ มะงั้นไม่เรียกหมออินหรอก อิอิ :m4:
อ่านให้สนุกนะคะทุกคน เพราะเรื่องราวอาจจะคาดไม่ถึงก็ได้
:d1: :d1:
ขอโต๊ดที่เข้าใจผิดไปนะคะ เพราะเรานึกแต่ว่าฟิสิกส์เค้าเรียนแค่มัธยมไง
อาจจะเพราะเรียนกันคนละสายกัน
แต่ยังไงก็รออ่านอยู่นะหมออิน :m13:
-
:o8:
ไม่เคยให้ใครเช็ดตัวให้เหมือนกัน...ตอนนี้ก็น่ารักดีแฮ๊ะ....
แต่...ขอให้รอเนี่ยนะ...นายดิว... o12
แล้วจะมีวันนั้นรึเปล่า.... เอ...อาร์ทหรือดิวเป็นตัวจริงกันแน่น๊า....
:serius2:
-
วันนั้น == วันไหน
ต้องรอไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย
:sad2: :sad2: :sad2:
-
วันจะมีวันนั้นใช่มั้ยครับ ผมอยากให้มีวัน ๆ นั้นจริง ๆ นะ
-
รู้สึกได้ถึงรัศมีความเศร้าฮะ
มาต่อเร็ว ๆ นะฮะ ชอบแนวนี้มากมาย งิงิ
-
ปลื้มใจจังเห็นคนเม้นต์...โดยเฉพาะคนที่เอามาลงให้...นะน้องจา :m4:
ส่วนเรื่องในตอนพิเศษ
โห
ติดเรท :m25: คีคี
น่ารักดีน้า ติดรูปยังกะรักแห่งสยาม
แต่นี่สมหวัง
รักกานนานๆๆน้า
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
ยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้เลย...มีติดรูปเหมือนกันเหรอ...
ส่วนเรื่องที่ผมเรียนฟิสิกข์...ปีหนึ่งมันมีเรียนอะครับ...ทั้งชีวะ...เคมี...ฟิสิกข์...แคลคูลัส...(ไม่รู้ว่าจะให้เรียนไปทำไม)...ก็คล้ายๆมอปลายนั่นแหละครับ
-
:m21: นึกว่ามาต่อนะน้องหมออิน
-
ปลื้มใจจังเห็นคนเม้นต์...โดยเฉพาะคนที่เอามาลงให้...นะน้องจา :m4:
ส่วนเรื่องในตอนพิเศษ
ยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้เลย...มีติดรูปเหมือนกันเหรอ...
ส่วนเรื่องที่ผมเรียนฟิสิกข์...ปีหนึ่งมันมีเรียนอะครับ...ทั้งชีวะ...เคมี...ฟิสิกข์...แคลคูลัส...(ไม่รู้ว่าจะให้เรียนไปทำไม)...
ก็คล้ายๆมอปลายนั่นแหละครับ
เรียกน้องจาแบบนี้ชอบจังคับ หมออิน ถ้าจะเรียก จา ก็ได้นะคับ :m13:
หล่ะก็ เผื่อจะมีเวลา หรือสนใจจะดูคับ รักแห่งสยาม หนังน่าดูมั่ก ๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3160.0
อีกทีก็ รอ dvd คับ
อ่านกันต่อมะ ป่ะๆ
********************
ตอนที่ 10 : ข่าวลือหรือความจริง...ความบังเอิญหรือจงใจ......[2 มี.ค. 50]
หลังจากหยุดเรียนไปหนึ่งวัน...ผมต้องตามงานประหนึ่งหยุดหนึ่งสัปดาห์...
นอกจากชีทที่อาร์ทเอามาให้แล้วยังมีงานกลุ่มกับเบสท์กะโจ้อีก...
นี่ยังไม่รวมเทสต์ย่อยในอีกสัปดาห์ข้างหน้าด้วย...จะเรียกได้ว่าเป็นการไม่สบายที่มีความสุขบนความทุกข์
์ที่หลังได้เลยนะเนี่ย
ช่วงบ่ายของวันนี้เป็นคาบว่าง...เพื่อนห้องผมเลยไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดกัน...
เพื่อตากแอร์และก็หานิตยสารอ่าน...พอได้นั่งสบายๆกันสักพัก...อ่านหนังสือไร้สาระจนหมด...
ก็ไม่มีอะไรให้อ่านอีก...จึงถึงเวลาเมาท์แตกของเพื่อนผู้หญิงในห้อง...กับพวกผู้ชายที่ไม่อยากจะตกข่าว...
ส่วนผมได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบๆอย่างนั้น
"อาร์ท...แกรู้ตัวป่ะ...ว่ามีสาวห้องเก้ามาแอบชอบแกอ่ะ" ส้มเริ่มเปิดประเด็น...
ทุกคนเลยเริ่มสุมหัวกัน
"คนไหนอีกอ่ะ...ถ้ากิ๊ฟต์อ่ะ...รู้แล้ว" อาร์ทตอบเรียบๆ
"ม่ายช่ายยยย...อันนั้นอ่ะเก่าแล้ว...คนนี้ได้ข่าวว่า...ทะเลาะกับกิ๊ฟต์ยกใหญ่เลย...
เกือบจะเป็นศึกชิงนายสะแล้ว" นิ้งค์ช่วยเสริม
"งั้นก็แวว...แววแน่ๆ...ใช่ป่ะ" สิทธิ์ได้ทีเข้าเสริม...อาร์ทได้แต่ส่ายหัวเซ็งๆ...
เพราะเห็นส้มพยักหน้าตอบ
"แล้วส้มไปรู้มาได้ไง...ว่าเค้าชอบเราจนทะเลาะกับกิ๊ฟต์"
อาร์ทถามก่อนที่จะตบหัวไอสิทธิ์ที่ท่าทางจะล้ออาร์ทไม่เลิก
"หน้าต่างมีหู ประตูมีตาหน่ะสิ...เราห้องนอนติดกับเค้าไง...อยู่หอก็ดีอย่างนี่ล่ะ...
ใครทำอะไรปิดไม่ค่อยมิด" ส้มตอบ..อาร์ทพยักหน้าว่าเข้าใจแล้วชำเลืองตามองมาทางผมที่กำลังฟังอยู่...
มองผมทำไมหว่า...ผมสงสัยเลยเลิกคิ้วกลับไป...แต่อาร์ทก็หันหน้ากลับไปแล้ว
"ว่าแต่เรื่องคนอื่นเค้า...แล้วนายแทนของแกอ่ะส้ม...เมื่อไหร่จะสมหวัง" สิทธิ์ตอกกลับ...
ทำเอาส้มค้อนให้วงใหญ่
"อย่าพึ่งเปลี่ยนเรื่อง...เราเองก็อยากรู้...อาร์ท...มีคนมาชอบนายตั้งหลายคน...
นายไม่ชอบใครบ้างเลยเหรอไง...หรือว่าชอบใครอยู่แล้ว" แนนถามบ้างหลังจากเป็นฝ่ายฟังเสียส่วนใหญ่...
อาร์ทเกาหัวแกรกๆ...อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงไม่พ้นตัวเสียที
"เอ้อ...ทำไมยังเป็นเรื่องเราอยู่อ่ะ...นี่กะจะเปิดสัมภาษณ์เหรอไง"
อาร์ทพูดแค่เท่านั้นก็พบว่าเพื่อนๆพยักหน้าตอบรับอย่างเห็นด้วย
"เออ...ได้...ถามมาเลย...อันไหนตอบได้จะตอบ...แล้วเอาไปบอกคนอื่นด้วยจะได้ไม่ต้องมาถามซ้ำ...
เราก็เบื่อเป็นนะเว้ย" อาร์ทบ่นยาวเหยียด...ทำให้เพื่อนฮาครืน...ผมยังหลุดหัวเราะไปด้วยเลย
"ข้อแรก...ตอนนี้ในผู้แข่งขันทั้งหมดมีใครเป็นตัวเก็งบ้างมั้ยค่ะ" นิ้งค์ถามแล้วทำท่ายื่นไมค์ให้
"คำตอบคือ...ไม่มี...ยังไม่โดนสเป็คพอ" อาร์ทตอบแล้วพลักมือกลับ
"งั้นข้อสอง.." สิทธิ์เอาบ้าง "...สเป็คแกเป็นยังไง"
"ตัวเล็ก...ขาว...น่ารัก...ใจดี...แต่ไม่เอาแบบบอบบางอ่ะ...รำคาญ" อาร์ทตอบเนื่อยๆ...
เพื่อนหลายคนนั่งจดคำตอบใหญ่...บางคนใช้มือถืออัดเสียงไปแล้ว
"งั้น...ข้อสาม...ตอนนี้มีใครที่พอจะโดนใจบ้างอ่ะยัง" ปุ้ยถามท่าทางสนุกที่ได้แกล้งอาร์ท...
คราวนี่อาร์ทนิ่งไปสักพัก...เหมือนกำลังคิดว่าจะตอบดีหรือป่าว
"มี.." อาร์ทตอบเท่านี้...คนอื่นก็ถามพร้อมกันทันทีด้วยความอยากรู้ว่าใคร...อาร์ทได้แต่ยิ้ม...
ปิดปากสนิท...เพื่อนหลายคนเขย่าตัวเขาเบาๆให้ตอบคำถาม...แต่อาร์ทเอาแต่หัวเราะ
"ใครอ่ะอาร์ท" ผมหลุดปากถามออกไปจนได้...ซึ่งเพื่อนคนอื่นก็ช่วยสนับสนุนคำถามกันใหญ่...
อาร์ทหันมาสบตาผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ได้แกล้งเพื่อนให้อยากรู้
"นั่นสิ...ใครนะ" อาร์ทพูดทิ้งไว้แค่นั้น...พอคนอื่นรู้แน่ๆแล้วว่ายังไงก็คงไม่ได้คำตอบเรื่องนี้
เลยเริ่มเปิดประเด็นใหม่อีกครั้ง
"เออ...พวกแกรู้อ่ะยัง...เรื่องน้องมอสี่อ่ะ"...นิ้งค์เริ่มใหม่
"ถ้าน้องพลอยน้องห้องเราอ่ะรู้แล้ว...ที่เลิกกะแฟนแล้วอ่ะ" โจ้ตอบปิดประเด็นไปสะงั้น
"ไม่ใช่...วู้ว...น้องพลอยนะน่ารัก...แต่ไม่เท่าคนนี้" นิ้งค์เอาอีกรอบ
"งั้นขอฟันธง...น้องอิ้งค์ห้องสี่ใช่ป่ะ" เบสท์เอาบ้าง...ชื่อนี่ทำเอาผมหายใจสะดุด...
อยู่ๆก็อยากตั้งใจฟังขึ้นมาเฉยๆ
"เออ...ถูก...ได้ข่าวว่าตอนนี่น้องเค้ากำลังจะเป็นไก่" นิ้งค์พูดทิ้งไว้...ให้เพื่อนงง
"ไก่ยังไง...ไม่เข้าใจ...อย่ากั๊กได้มั้ย...พูดมาให้จบดินิ้งค์" สิทธิ์ท้วง
"เป็นไก่ให้สมภารกินไง...พี่รหัสกะน้องรหัสที่เกินกว่าที่ควรจะเป็น" เอาลิส่ะ...
คำตอบจากนิ้งค์เป็นสิ่งที่ผมกลัวจะได้ยิน...ผมนั่งเกร็งโดยไม่รู้สึกตัว
"น้องอิ้งค์กะไอดิวอ่ะนะ?" โจ้ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
"ก็ใช่น่ะสิ...จะมีใครสะอีก...แกไม่เห็นหรือไง...เดี๋ยวนี่หน่ะ...เห็นกุ๊กกิ๊กกันทุกคืน...
ยืนสวีทกันหน้าสหกรณ์อ่ะ"นิ้งค์ตอบทันควันแสดงความภูมิใจที่มีข่าวใหม่...
โดยไม่ได้สังเกตหน้าผมสักนิด...ที่มันคงเจื่อนไปเสียแล้ว...แนนลอบมองหน้าผมอย่างเป็นห่วง
และเข้าใจในสถานะการณ์
"แค่ข่าวลืออ่ะดิ" ปุ้ยแย้ง "แน่ใจแล้วเหรอว่าชัวร์...แค่อาการบ้าเห่อน้องรหัสอ่ะป่าว"
"แก...ถามจริงเหอะ...ช้านเคยพูดมั่วๆเหรอ...แกต้องไปเห็นเอง...เดินจูงมือกันเงี้ย...
ลูบหัวควงแขนก็มีทั้งนั้น...แล้วได้ยินมาว่าโทรศัพท์หากันบ่อยๆด้วย" นิ้งค์ยังคงยืนยันในข่าว...
ส่วนผมนั้นกำลังเชื่อ...เชื่อในสิ่งที่ได้ยินอยู่...ความเชื่อที่กดลงไปในใจของผมอยู่ทุกขณะ
"จริงป่าวเอ็ม...โทรศัพท์กันบ่อยจริงป่ะ" สิทธิ์หันมาถามผม...
ด้วยความที่รู้ว่าผมอยู่ห้องเดียวกับดิว
"ใช่...ก็เห็นเหมือนกันว่าคุยกันบ่อย...ท่าจะเป็นจริงแหะ" ผมตอบตามความจริง...
คำตอบที่ออกจากปากผมมันเหมือนไม่ใช่เสียงของผมเองเลย...รู้สึกเลยว่าเจ็บในใจ...
คำพูดมันบาดลึกกว่าที่คิดไว้...สิ่งที่นิ้งค์พูด...เป็นจริง...ใช่มั้ย
หลังจากนั้นประเด็นเรื่องดิวกะน้องอิ้งค์ก็ยิ่งเปิดกว้าง...มีหลายคนหาหลักฐานมาช่วยยืนยันในข่าวที่นิ้งค์พูด...
หลายคนก็รับฟังและเก็บข้อมูลไว้ไปเม้าท์ต่อ...แต่ผมนั้นได้แต่นั่งนิ่งๆและรับฟัง
________________________________________________________________
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ...ผมก็ทิ้งตัวเองลงบนเก้าอี้...ความทรงจำเรื่องที่คุยกันเมื่อตอนบ่าย...
ยังคงวนเวียนรบกวนจิตใจผมอยู่อย่างนั้น...ดิวคยกับน้องอิ้งค์จริงๆหรือป่าว...ผมได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ...
ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงๆผมก็ไม่รู้คำตอบนอกจากจะถามเจ้าตัวโดยตรง
ผมหยิบโพสต์อิทที่แปะอยู่บนโต๊ะมาอ่านซ้ำ...ทำให้ใจนึกย้อนไปในวันที่ผมไม่สบาย...สิ่งที่ดิวพูด...
กับสิ่งที่ดิวกระทำในวันนั้น...มันช่างขัดกับสิ่งที่ผมได้ยินในวันนี้จริงๆ...
ผมแปะโพสต์อิทคืนที่เดิมแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ...แล้วผมก็นู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มาสะกิดแขนผม
"อาร์ท...มีอะไรอ่ะ...มาหาเราที่ห้องเนี่ย" ผมทัก...ตอนแรกตรงใจอยู่พอควรที่มีอะไรไม่รู้มาสะกิด
"จะมาชวนเอ็มลงไปสหกรณ์ข้างล่างเป็นเพื่อนอ่ะ...อยู่เฉยๆก็หิวขึ้นมา...
แล้วยังไม่มีใครกับมาที่ห้องนอนเลย...เอ็มไปเป็นเพื่อนเราได้ป่ะ" อาร์ทชวน...
ในขณะที่ผมลังเลอยู่อย่างนั้น...ก็คิดได้ว่าไม่ควรจะปล่อยให้ตัวเองนั่งคิดมากอย่างเมื่อกี้อีก
"อืม...เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน" ผมตอบรับแล้วคว้าเสื้อมาสวมทับเสื้อนอน...
ผมตามอาร์ทไปซื้อของกินข้างล่าง...เห็นอาร์ทหยิบไส้กรอกและลูกชิ้นไปหลายไม้...
ผมได้ทีเลยแซวไปว่าอ้วน...อาร์ทหัวเราะแล้วตอบกลับมาเหมือนเช่นเคย...
ผมสังเกตเห็นรุ่นน้องมอสี่หลายคนแอบมองอาร์ทอยู่เงียบๆ...บางคนพอเห็นอาร์ท
ก็เริ่มจับกลุ่มซุบซิบกันขึ้นมา...ผมได้แต่ขำอยู่เงียบๆว่าถ้าน้องรู้บทสัมภาษณ์เล่นๆของอาร์ท...
จะมีกี่คนนะที่จะแห้วไปตามๆกัน
ระหว่างรออาร์ทจ่ายเงินผมเลยมายืนอยู่ข้างนอก...เห็นคนหลายคนยืนอยู่เป็นคู่...บางคนผมก็รู้จัก...
แต่บางคนก็ไม่...แล้วสายตาของผมก็ต้องชะงักไปกับคนคู่หนึ่งที่ยืนห่างจากผมพอสมควร...
แต่ผมก็จำได้ว่าใคร...ใครคนที่ผมรัก
ดิว...กับ...น้องอิ้งค์
ความรู้สึกที่ได้มาเห็นกับตานั้นแตกต่างจากที่ได้ยินมาจริงๆ...มันให้ความรู้สึกของคู่รักมากกว่าที่ผมคิด...
มือซ้ายของดิวจับมือของน้องอิ้งค์อยู่แล้วแกว่งเบาๆ...ส่วนมืออีกข้างก็ถือหนังสือไว้...
ส่วนน้องอิ้งค์นั้นกำลังกินลูกชิ้นอยู่...โดยไม่รู้ถึงสายตาของผม...
ดิวโค้งตัวลงพูดอะไรบางอย่างกับน้องอิ้งค์...น้องเค้าจึงยื่นลูกชิ้นขึ้นป้อน...ผมยื่นมองนิ่ง...
กว่ารู้สึกตัวอีกครั้ง...น้ำตาผมก็รื้นขึ้นมาดื้อๆ...ผมรีบเดินหลบจะไปขึ้นหอ...
แต่ก็ต้องถูกตรึงไว้ด้วยแรงมือของใครบางคน...อาร์ทเอื้อมมือมาดึงแขนผมไว้...
ผมหันกลับไปสบตาเขา...ผมอยากขึ้นหอ...คิดได้เพียงแค่นี้...แต่ไม่ได้บอกอาร์ทออกไป...
แต่อาร์ทเหมือนรู้...จึงกลับขึ้นหอพร้อมกันโดยไม่ถามอะไร...พอถึงหน้าห้องอาร์ทก็เหมือนจะตามเข้ามาด้วย
"อาร์ท...เอ็มขอเถอะ" ผมพูดแค่นั้น...เห้นอาร์ทพยักหน้าแล้วจึงเดินกลับไป
ผมนั่งลงบนเตียง...น้ำตาหยาดหยดลงมา...เจ็บใจ...ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะดิว...
ตอนนี้ได้แต่ปลอบตัวเอง...ว่าครั้งนี้จะเสียใจเป็นครั้งสุดท้าย...และให้น้ำตา...ลบดิวไปจากใจเสียที
____________________________________________________
:bye2:
-
สงสารเอ็ม บาดตาบาดใจ :o12:
น้องอาร์ทดีกว่านะ :a1:
-
ทำไมดิวเป็นคนอย่างงี้นะ
เอ็มตัดใจจากดิวซะเหอะ ลองมองคนที่อยู่ใกล้ตัวก้อดีนะ อย่าให้ความรักเป็นม่านปิดบังความจริงเลยยย
-
ความทุกข์ขั้นเริ่มต้น...บทเรียนเรียนบทที่สองจากชายคนรักที่ชื่อ ดิว
ตอนแรกก็เชียร์อาร์ท แต่อ่านตอนนี้ความรู้สึกกลับไม่ค่อยไว้ใจอาร์ท
ที่แน่ ๆ เอ็มแหละน่าสงสารสุดดดดดด :เฮ้อ:
เอาใจช่วยกันต่อไปปปปปปป อย่าเศร้ามากนะ คนแก่หวใจจะวายยยย
:m15:
-
เศร้าจังคับ เอ็มน่าสงสาร
-
อาร์ทมันแอบร้ายนะคะเนี่ยยยยย
แต่ก็ยังเชียร์อาร์ทค่ะ อย่างน้อยๆก็ไม่ทำให้อาร์ทเสียใจนเหมือนดิว
-
เห็นตำตาเลย :o12: :o12: :o12:
-
เดาว่าอาร์ท คือตัวจริง ของ เอ็ม ครับ เพราะว่าอ่านตอนนี้แล้วย้อนกลับไปอ่านตอนพิเศษ ความรู้สึกบอกว่าคนนั้นคืออาร์ท
เหมือนอาร์ทเขาแอบเฝ้ามองเอ็มอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้รุกเร้าอะไร เนื่องจากรู้ดีกว่าเอ็มนั้นมีใจให้กับดิวอยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็ค่อย ๆ สานสัมพันธ์ไปในตัว
หรือ อาจจะเป็น ดิว ก็ได้ที่เป็นตัวจริง
-
น่าสงสารอ่ะ :m15:
-
แอบมาทวงตอนใหม่ ในเล้าเป็ดฮะ
เพิ่งอ่านตอน SweeT ไปเมื่อวาน แบบว่า ค้างง่ะ ปีใหม่นี้มาต่อให้ทุกวันเลยมะได้เหรอฮะ
-
อ๊ะๆ อย่าเพิ่งรีบเศร้าสิคับ ความรัก มันยังมีอะไรอีกเยอะ จะสุข จะทุกข์ เสียใจ มันก็คือ ความรัก ใช่ป่ะ :oni1:
แล้วสังเกตุกันมะคับ
ผมลงวันที่ ที่หมออิน เขาเขียนไว้ด้วย(ตามคำบอกของอิน) อินเขาบอกเป็นนัยๆ แล้วตั้งแต่ที่ให้ผมแก้วันที่
ที่เขียนตอน Valentine day วันที่ลงเริ่มเข้าไกล้ ปัจจุบันเข้าไปเรื่อยๆ คิดว่าเพราะอะไรถึงต้องลงวันที่เขียน....:teach:
เดาว่าอาร์ท คือตัวจริง ของ เอ็ม ครับ เพราะว่าอ่านตอนนี้แล้วย้อนกลับไปอ่านตอนพิเศษ ความรู้สึกบอกว่าคนนั้นคืออาร์ท
เหมือนอาร์ทเขาแอบเฝ้ามองเอ็มอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้รุกเร้าอะไร เนื่องจากรู้ดีกว่าเอ็มนั้นมีใจให้กับดิวอยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็ค่อย ๆ สานสัมพันธ์ไปในตัว
หรือ อาจจะเป็น ดิว ก็ได้ที่เป็นตัวจริง
นั่นสิเนอะ ใครจะเป็นตัวจริง :a4:
แอบมาทวงตอนใหม่ ในเล้าเป็ดฮะ
เพิ่งอ่านตอน SweeT ไปเมื่อวาน แบบว่า ค้างง่ะ ปีใหม่นี้มาต่อให้ทุกวันเลยมะได้เหรอฮะ
จุ๊ๆ คับ อย่าเอ็ดไป :m26:
ป่ะคับ อ่านกันต่อ
**********************
ตอนที่ 11 : ลืม...แล้วเริ่มใหม่......[2 มี.ค. 50]
"อ้าว...เอ็มมานั่งทำไรอยู่ตรงนี่อ่ะ" ดิวทักผมที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง...ผมไม่ตอบ
"เป็นไรหรือป่าว...ไม่สบายเหรอ" ดิวยังคงถามซ้ำ
"ไม่ได้เป็นไรหรอก" ผมตอบ...แค่นั้น
"ไม่ได้เป็นไรแล้วทำไมเงียบจัง" ดิวถาม...เขาเริ่มแปลกใจในตัวผม...แล้วดิวก็นั่งลงข้างๆผม
"ดิว...เอ็มถามอะไรดิวอย่างนึงได้มั้ย" ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
"เอ็ม...เอ็มร้องไห้ทำไม" ดิวพูดดูตกใจ
"ดิวจะตอบเอ็มตามความจริงได้มั้ย" ผมยังถามต่อ...ไม่ใส่ใจกับคำแสดงความเป็นห่วงที่ได้มา
"ได้...ดิวจะตอบเอ็มทุกอย่าง...ถามมาเถอะ" ดิวเริ่มสงสัยในความแปลกไปในตัวผมวันนี้...
แต่ก็ยังคงตอบ
"ดิว...ดิวคิดยังไงกับเอ็มกันแน่" ผมถาม...จ้องไปในดวงตาของดิว...
เห็นสายตาที่แสดงความลังเลใจ...ดิวทำท่าชะงัก...เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่หยุดไว้แค่นั้น
"ทำไมเอ็มถึงถามแบบนี้ล่ะ" ดิวถามกลับ...
"เมื่อกี้นี้เอ็มลงไปสหกรณ์มา" ผมพูดแค่นี้
"แต่เอ็มไม่เคย..." ดิวพูดแล้วหยุด...เขารู้ว่าเอ็มไม่เคยลงจากหอถ้าผมอาบน้ำแล้ว...
ไม่เลยสักครั้ง...จึงไม่มีทางที่จะได้เห็นอย่างที่วันนี้ได้เห็น...ดิวหน้าเสีย...เขาก้มหน้านิ่ง....
"ตอบเอ็มไม่ได้เหรอ...ดิว"ผมเร่ง...มันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...
หัวใจดวงนี้มันชาเสียจนไม่รู้จักเจ็บแล้ว...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...ขอรับรู้ความจริงเลยทีเดียวดีกว่า
"เอ็ม...ดิว...ดิวขอโทษนะ" ดิวตอบตะกุกตะกัก...ผมยิ้มเยาะตัวเอง...
คำว่าขอโทษจากปากดิวตอนนี้มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
"ถ้างั้น...เอ็มถามใหม่นะ...ดิวคิดยังไงกับน้องอิ้งค์" ผมเน้นไปอีกครั้ง...
ถามในสิ่งที่สงสัยมานาน...ดิวเงยหน้ามามองหน้าผม...อย่างไม่หลบตา...
สายตานั้นรู้สึกผิด...มันเว้าวอนให้ผมหยุด...หยุดทำร้ายตัวเองให้เจ็บช้ำเสียที
"เรา...เราชอบน้องเค้า" ดิวตอบ...สั้นๆแต่เข้าใจ...เข้าใจในสิ่งที่ผมควรจะเข้าใจมานานแล้ว...
แต่ก็ยังแกล้งเป็นไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น
"แต่เราแคร์เอ็มนะ...ไม่อยากให้เอ็มเสียใจ" ดิวพูด...สบตากันอย่างนั้นเนิ่นนาน...
แต่ผมไม่รู้สึกซาบซึ้งไปกับคำพูดนั้นเหมือนเดิมอีกแล้ว...คนเราเจ็บมันก็ต้องจำ...
เพราะถ้าเจ็บเหมือนเดิมซ้ำมันจะเป็นควายไม่ใช่คน...ใครบางคนเคยสอนผมไว้อย่างนี้
"ขอบคุณนะดิว...แต่หลังจากนี่ไม่ต้องมาคอยแคร์เอ็มแล้วหล่ะ...
เก็บความรู้สึกดีๆไว้ให้น้องอิ้งค์เถอะนะ...อะไรที่มันเกินเลยไป...เอ็มจะจบมันตรงนี้...แค่วันนี้...
ขอบคุณนะที่ทำดีกับเอ็มมาตลอด...เอ็มเคยมีความสุขมาก" ผมพูดเป็นเชิงลา...ไม่อยากยื้ดเยื้อ...
ในเมื่อดิวมีน้องอิ้งค์เป็นตัวเป็นตนแล้ว...ผมก็ควรเลิกฝันเฝื่องเสียที...ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป...
พอพ้นประตูผมก็พบใครบางคนยืนอยู่
............อาร์ท
"ไปห้องเราก่อนมั้ยเอ็ม" อาร์ทถามหลังจากเห็นพบเดินห่างประตูห้องนอนออกมา...
ผมพยักหน้าตอบแล้วตามอาร์ทไปที่ห้อง
"มีอะไรจะเล่าหรือป่าวเอ็ม" อาร์ทถามด้วยความเป็นห่วง...
เพราะตั้งแต่ที่ผมเข้ามาในห้องผมก็นั่งเงียบอยู่แค่นั้น
"ไม่มีอะไรหนิ...แค่ขี้เกียจอ่านหนังสือ...เลยลุกมาเดินเล่น" ผมตอบ...โกหกไปอย่างนั้น...
แต่ก็รู้ดีว่าอาร์ทรู้อยู่แล้ว
"ไม่เป็นไร...แค่เราต้องบอกความจริงกับเอ็มอย่างนึงเท่านั้นเอง"อาร์ทพูด...ผมเงยหน้าขึ้นมอง...
มีอะไรที่ผมต้องรับรู้มากกว่านี้อีกเหรอ
"เราจงใจชวนเอ็มลงไปข้างล่าง...เพื่อให้เอ็มได้เห็นความจริงกับตา"
คำตอบของอาร์ททำให้ผมอึ้ง...ทำไม...ผมไม่รู้จะโกรธหรือขอบคุณอาร์ทดี...
ใจนึงก็อยากจะขอบคุณที่ทำให้ผมได้ตาสว่างเสียที...แต่อีกใจนึงก็โกรธเหลือเกิน...
เพราะถ้าปล่อยไว้แบบเดิม...ผมคงจะตักตวงความสุขได้มากกว่านี้...ทำไมความสุข
ของผมมันทิ้งสั้นเพียงนี้นะ...ผมหลุบสายตาลงมาจ้องพื้น...ไม่อยากสบสายตาอาร์ท...
ใจอาร์ทรู้ดีอยู่แล้วว่าที่ผมไปกับเขาเมื่อกี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมานั่งอยู่ที่ตรงนี้ในเวลานี้
"จะโกรธเราก็ไม่ว่า...เราแค่ไม่อยากเห็นเอ็มโดนหลอก" อาร์ทพูดต่อ
"ขอบคุณนะ..." ผมตอบ...เจือน้ำเสียงประชดอย่างไม่ได้ตั้งใจ...ทำไมผมถึงเลวเพียงนี้...
โกรธคนที่หวังดีกับเราได้ลงคอ
"อย่าเลย...ถ้าเอ็มไม่คิดว่าที่เราทำไปมันดีต่อเอ็มจริงๆก็อย่าพึ่งมาขอบคุณเราเลย" อาร์ทกล่าว...
ไม่ได้แสดงความโกรธต่อสิ่งที่ผมทำลงไปแต่อย่างใด
"อืม...ขอโทษนะ...เอ็มง่วงนอนแล้ว...ขอตัวก่อนนะ" ผมตอบแล้วลุกขึ้นเดินกลับห้อง...
ไม่สนใจอีกแล้วว่าดิวจะอยู่ที่ห้องหรือป่าว...แล้วไม่สนใจอีกด้วยว่าจะผิดต่ออาร์ทแค่ไหน...
ตอนนี้ผมขอเห็นแก่ตัวสักหน่อย...แล้ววันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้...หรือเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมทำใจได้...
ผมจะไปขอบคุณเขาจริงๆ
....ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เห็นความจริง...
....ที่ทำให้รู้ว่าวันข้างหน้าที่ดิวบอกให้รอมันไม่มีวันเป็นจริง.....
____________________________________________________
InLuSt say : 555555
นั่งพิมพ์จนเมื่อยไหล่...
อัพให้แบบว่ารู้ตัวว่าจะหายไปอีกนานแน่ๆ
คนอื่นเค้ามีแต่มาว่างอัพให้ตอนปิดเทอม
แต่ผมนี่ว่างอัพแค่ตอนเปิดเทอม...
แปลกดีจริงๆ
*******************
ช่วงนี้อ่านหนังสือสอบใช่ป่ะคับ อิน o19
ก็อย่าลืมพักบ้างนะคับ อ่านหนังสือสำคัญก็จริง
ความพร้อมของร่างกายก็สำคัญด้วยนิ ........เนอะ :m9:
:bye2:
-
:เฮ้อ: เรียนเป็นหลักละกัน
ทางนี้รอได้เสมอนะหมออิน :sad2:
แต่เราว่าอาร์ทนี่แหล่ะ o12
-
พยายามคิดอยู่อ่ะค่ะ ว่าทำไมต้องลงวันที่ :m23:
ไอ้ที่คิดๆ ไว้ ก็ไม่รู้จะถูกรึป่าว
เอาเป็นว่ารอต่อไปละกันน้า
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
อาร์ท เริ่มทำคะแนนแล้ว เชียร์อาร์ทเต็มที่ :m4:
-
เฮ้ย....ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์ กลับมารักตัวเองให้มากๆดีกว่าคับเอ็ม
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เครียดๆๆๆ ทำไมดิวทำแบบนี้
ไม่รักกันก็ไม่น่าบอกให้รอ
ทำไงจะได้อ่านต่อหวา
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ยามแรกรักน้ำต้มผักแม่งก็ว่าหวาน พอเน้นนานน้ำตาลแม่งก็ว่าขม :angry2:
ผู้ชายเฮงซวย :เตะ1:
พี่ฮะการไม่รับรู้ความจริงนี้มันเจ็บปวดนานกว่าการยอมรับความจริงนะครับ บางครังแผลสดๆนี้เราก็ต้องทนใส่ยาเลยนะครับเจ็บแสบแค่แป็บเดียวมันจะหายเร็วกว่าปล่อยไว้นานนะครับ :m15:
-
:เฮ้อ: เมื่อไม่รักทำไมไม่บอก มาลวงมาหลอกกันเล่นทำไม :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 12 : รู้ตัวช้า......[10 มี.ค. 50]
หลังจากเรื่องในวันนั้น...มันก็ผ่านมาเกือบเดือน...ผมแทบไม่ได้คุยกับดิวเลย...
ที่ห้องนอนนั้นเราเองก็แทบไม่ได้เจอกัน...ผมขอให้อาร์ทเริ่มสอนฟิสิกข์ผม...
อาร์ทเองก็ยอมสอนให้โดยยังไม่ได้ขอสิ่งตอบแทนที่มาเสียเวลาให้กับผม...
อาร์ทนัดติวผมที่ห้องสมุดทุกวันจันทร์ พฤหัสและศุกร์...โดยผมต้องเหลือเวลาไว้ปั่นงานส่งอาจารย์ด้วย...
มันก็เป็นสิ่งดีที่ทำให้ผมได้ทุ่มเทให้กับการเรียนเสียที...ยิ่งในตอนนี้ที่เกรดทุกเทอมของผมมีค่า...
ผมก็ควรจะเริ่มมันเสียตั้งแต่ตอนนี้
"ตกลงเข้าใจรึป่าว...เอ็ม" อาร์ทถามหลังจากสอนเรื่องของไหลจนจบ
"ยังไม่แน่ใจแหะ...ขอลองทำโจทย์ก่อนแล้วกัน" ผมตอบ...
เอาจริงๆคือยังงงกับสูตรทั้งหลายแหล่อยู่...ผมเปิดหนังสือพันเทสต์แล้วเริ่มต้นทำโจทย์...
อาร์ทจึงว่างพอที่จะอ่านชีวะทบทวนบทที่เรียนอยู่จนกว่าผมจะถามเค้า
ผมไม่คิดว่าอาร์ทจะอ่านชีวะรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกในเมื่อผมถามเขาถี่เหลือเกิน...
แต่อาร์ทก็ไม่ว่าอะไร...ผมสิที่รู้สึกหงุดหงิดตัวเองเหลือเกินที่ทำโจทย์เองไม่ได้เสียที...
พอผ่านไปสักสามสิบข้อผมก็เริ่มทำโจทย์ได้แต่นั้นก็กินเวลาไปสามชั่วโมงเสียแล้ว...
มันเลยถึงเวลาที่ห้องสมุดจะปิด...เราเลยคิดจะกลับหอ...ซึ่งต้องแวะสหกรณ์ก่อนเสียทุกครั้ง...
ผมมักจะยืนรออาร์ทซื้อของกินอยู่ข้างนอกแล้วเดินขึ้นหอไปพร้อมเขา...
พอผมเดินจนถึงหน้าห้องนอนและกำลังจะเข้าห้องก็ต้องโดนเสียงของอาร์ทรั้งไว้...
"เอ็ม...เราขอคุยด้วยหน่อยสิ" อาร์ทพูดเบาๆ ราวกับเป็นเสียงกระซิบ
ผมมองหน้าเขาเป็นการตกลง...อาร์ทจึงพาผมไปที่ระเบียงตากผ้าแล้วจึงหันมาเริ่มพูดกับผม
"เอ็ม...คือว่า..." อาร์ทเริ่มแล้วหยุด...ผมงง...เขาดูไม่กล้าที่จะพูด
"เอ็ม...จำได้มั้ยที่เอ็มบอกว่าจะตอบแทนเรื่องที่อาร์ทสอนฟิสิกข์เอ็มหน่ะ" อาร์ทพูดรัวเร็ว...
จนผมแทบฟังไม่ทัน
"จำได้สิ...อาร์ทอยากได้อะไรล่ะ" ผมถามกลับ...ตอนนี้ผมเองก็มีเงินเก็บอยู่พอสมควร...
ถ้ามันเป็นของที่ไม่แพงมากนักผมคงพอซื้อให้ได้
"อาร์ทอยากขอ...ขอให้เอ็มมาคบกับอาร์ทหน่ะ...ได้มั้ย" อาร์ทตอบ...ผมนิ่งอึ้งไปกับคำตอบนั้น
"อาร์ทชอบเอ็มนะ...ชอบมาตั้งแต่ที่เจอเอ็มครั้งแรกเลย" อาร์ทกล่าวต่อ
"ต...แต่....เอ็ม" ผมคิดจะปฎิเสธแต่ผมต้องหยุดคิดอะไรบางอย่าง
"เอ็มอย่าพึ่งปฎิเสธอาร์ทเลยนะ...อาร์ทขอให้เอ็มฟังที่อาร์ทพูดให้จบก่อน"
อาร์ทพูดเร็วเหมือนกับว่าเขากำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมด
"อาร์ทรู้ว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเอ็ม...เพราะเรื่องเอ็มกับดิวมันพึ่งผ่านไปไม่นาน...
อาร์ทไม่ขอให้เอ็มลืมดิวตอนนี้และอาร์ทก็ไม่ได้ขอให้เอ็มหันมาชอบอาร์ท...อาร์ทแค่ขอ...ขอให้ได้รักเอ็ม...
ได้อยู่ข้างๆ...แค่นี้ก็ได้" อาร์ทพูดจนจบแล้วก้มหน้า...ใบหน้าของอาร์ทแดงจัดด้วยความอาย...ผมรับฟัง...
ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจอาร์ท...อาร์ทอยู่ข้างผมเสมอในตอนที่ผมไม่มีใคร...
แต่ผมไม่กล้าพอที่จะเสี่ยงเหมือนตอนดิวอีกแล้ว
"อาร์ท...เอ็มตกลงจะคบกับอาร์ท..." ผมพูดทำเอาอาร์ทเงยหน้าขึ้นสบตาผมอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ถ้าอาร์ทกล้าบอกกับคนในห้องว่าอาร์ทเป็นเกย์" ผมพูดต่อจนจบ...
มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผม...และความกลัวที่แฝงอยู่ลึกๆในใจของผม...เพราะถ้าอาร์ทไม่กล้า...
มันก็ไม่ต่างอะไรกับดิว...ที่เลือกน้องอิ้งค์
อาร์ทยังคงมองหน้าผมนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆผ่านทางสีหน้า...แต่เขาก็ไม่ได้โกรธผม...
อาร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบผม
"เอ็ม...อาร์ทไม่ใช่ดิว...อาร์ทยอมรับความเป็นจริงของตัวเองได้...ถ้าเอ็มอยากให้อาร์ทพูด...
อาร์ทก็จะพูด" อาร์ทตอบแล้วยิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบเขา...ทั้งๆที่ในใจผมมีแต่ความรู้สึกผิด
ผมรู้สึกผิดต่ออาร์ท...ผมไม่ได้ชอบอาร์ท...มันมีแต่ความรู้สึกขอบคุณในสิ่งดีๆที่เขาทำให้กับผม...
แต่มันไม่ใช่ความรักเหมือนที่ผมมีต่อดิว...ผมได้แต่คิด...ว่าสักวัน...ถ้าผมคบกับอาร์ทจริงๆ....
ผมจะรักเขาได้อย่างที่เขารักผม
วันถัดมาตอนที่เพื่อนๆของผมไปขลุกตัวเองที่ห้องสมุดเหมือนเช่นเคย...มีการตั้งวงเมาท์อีกครั้ง...
ผมก็ได้แต่นั่งฟังไปทำโจทย์เลขไป...แล้วผมก็ต้องสะดุด
เมื่อมีคนคิดจะรีดเอาบทสัมภาษณ์ของอาร์ทต่อจากคราวที่แล้ว
"อาร์ท...แล้วคนนั้นของนายอ่ะ...เมื่อไหร่จะบอกพวกเราสะที...สืบจนเหนื่อยแล้วนะเนี่ย"
สิทธิ์หันมาถามอาร์ท...ซึ่งทุกครั้งที่เขาเคยถามนั้น...มันไม่เคยประสบผลสำเร็จเลยสักครั้งเดียว...
แต่ครั้งนี้อาจแตกต่าง...อาร์ทฟังคำถามแล้วเหลือบมามองหน้าผมแวบหนึ่งแล้วหันไปตอบสิทธิ
"ทำไมถึงอยากรู้กันขนาดนั้น" อาร์ทตอบยียวน
"ก็ที่แกตอบไปคราวที่แล้วอ่ะ...ทำเอากิฟต์...วาว...
แล้วก็คนอีกนับสิบรอคอยคำตอบจากแกอยู่อ่ะดิ...ว่าเป็นสาวคนไหนที่มาขโมยหัวใจแกไปได้" สิทธิ์ยังต่อ
"ใช่ๆๆ ช้านโดนยัยแววบีบคอถามเลยนะแก" ส้มช่วยเสริม
"ถ้าเราบอกว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ" อาร์ทตอบยิ้มๆ...แต่ทำเอาเพื่อนๆชะงัก
"ล้อเล่น?" สิทธิ์ถาม
"เรื่องจริง"อาร์ทตอบ
"ใคร...บอกได้มั้ย" ส้มกับนิ้งค์ยังคงถามต่อ...อาร์ทยังคงยิ้ม...
"ใช่คนที่อยู่ด้วยที่ห้องสมุดใช่มั้ย" แนนถามแล้วหันมามองหน้าผมที่ตอนนี้โจทย์เลขไม่อยู่ในหัวอีกแล้ว
"ใช่....คนนั้นแหละ" อาร์ทตอบ...ทำเอาทุกคนหันมามองหน้าผมเป็นสายตาเดียว...
ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้เพื่อนๆ...เพื่อนบางคนขมวดคิ้ว...บางคนก็ยิ้ม...แต่ส่วนมากก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ปิดกันได้ตั้งนาน...นี่ข่าวใหญ่เลยรู้มั้ย...ในที่สุดห้องเราก็มีผู้ชายลดลงอีกแล้ว"นิ้งค์บ่น
"แกต้องดีใจที่เพื่อนมีแฟนสิ...ไม่ใช่บ่นที่ตัวเองยังหาไม่ได้" ส้มย้อนนิ้งค์...
แต่ในระหว่างนั้นอาร์ทหันมาสบตาผมเป็นระยะเหมือนเป็นการยืนยันในสิ่งที่เขาพูด
และต้องการคำยืนยันในคำพูดของผมด้วย...ผมพยักหน้าตอบอาร์ท..
..........คบ.....เพื่อว่าสักวันจะรัก
----------------------------------------------------------------------------------------
ภายในเวลาสามวันเรื่องของผมกับอาร์ทก็แพร่ไปทั่วโรงเรียน...
เหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะนี่เป็นโรงเรียนปิด...มีอะไรเกิดขึ้นทีก็รู้กันทั่ว...
ผมเองรู้สึกได้ว่าถูกมองด้วยสายตาแปลกๆอยู่มิใช่น้อย...
โดยส่วนมากมักจะเป็นพวกผู้หญิงที่มาหลงรักอาร์ท...เขาคงคิดว่าคนอย่างผมนั้นมีอะไรดี...
ซึ่งคำถามนี้ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ในวันนี้ผมกลับหอมาก่อนอาร์ทเพราะอาร์ทต้องเขาชุมนุมผมจึงขึ้นมานอนเล่นบนหอก่อน...
ผมทิ้งเป้ลงบนเก้าอี้สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะ...ผมจึงหยิบมานั่งอ่านบนเตียง...
จดหมายเขียนไว้ว่า
ถึง...เอ็ม
เราไม่รู้ว่าจะพูดกับเอ็มยังไงดี...ในเมื่อตอนนี้เราเองก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย...
เพราะเรื่องของเราสองคนมันได้จบลงไปแล้ว...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ...
แต่เราก็อยากจะบอกเอ็มว่าช่วงเวลาเหล่านั้นดิวมีความสุขจริงๆ
เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของดิวเอง...ตั้งแต่ตอนแรกที่รู้ว่าเอ็มชอบดิว...ดิวก็เก็บมาคิด...
เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน...มันเป็นไปไม่ได้...และดิวก็รู้สึกรับไม่ได้ด้วย...แต่พอเอ็มหลบหน้าดิวคราวนั้น...
ดิวถึงรู้ว่า...เอ็มไม่ได้สำคัญเพียงแค่เพื่อนอย่างที่ตัวเราเองเข้าใจ...วันนั้นดิวจึงพูดกับเอ็ม...
ดิวไม่ได้โกหกเอ็มเลยนะ...ดิวหวังอยู่ลึกๆว่าดิวจะกล้าพอที่จะคบกับเอ็ม
เอ็มรู้มั้ย...วันนั้นที่เอ็มไม่สบาย...ดิวมีความสุขมาก...ดิวอยากจะปฏิบัติต่อเอ็ม
ให้เหมือนกับความรู้สึกที่ดิวมีให้เอ็ม...สิ่งเดียวที่ดิวทำไม่ได้คือ...ยอมรับว่าดิวชอบเอ็มมาก...
ดิวคบน้องอิ้งค์...หลอกเอาความรู้สึกดีๆที่น้องเค้ามีต่อพี่รหัสอย่างดิว...
ดิวคบน้องอิ้งค์เพื่อไม่ให้ใครมาสงสัยว่าดิวคิดยังไงกับเอ็ม...วันที่เอ็มไม่สบาย...
ดิวเลือกที่จะอยู่ใกล้ๆเอ็มในตอนที่ไม่มีใครจะมาสงสัย ในสิ่งที่ดิวทำได้...ดิวคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด
ที่ดิวเขียนจดหมายนี้ให้เอ็มได้อ่าน...ดิวพึ่งได้รู้เรื่องเอ็มกับอาร์ท...
ดิวดีใจที่อาร์ทรักเอ็มพอที่จะกล้าเปิดเผยความจริงอย่างที่ดิวทำไม่ได้...
ตอนแรกดิวรับไม่ได้ที่อาร์ทคบกับเอ็ม...ดิวไปคุยกับปุ้ย...เล่าเรื่องให้ปุ้ยฟัง...ปุ้ยไม่ว่าอะไรดิวเลย...
ปุ้ยบอกดิวว่า..."ดิวได้รับผลในสิ่งที่ดิวเลือกแล้ว...แต่ปุ้ยอยากจะบอกดิวนะว่า...ดิวนะหลอกตัวเอง...
ที่ดิวตอบเอ็มว่าดิวแคร์เอ็ม...แต่ชอบน้องอิ้งค์หน่ะ...มันกลับกันทั้งหมด...
ดิวไม่กล้าบอกความจริงว่าดิวชอบเอ็ม...ดิวเอาคำว่าแคร์มาปิดบังความจริง...
และยิ่งเอาน้องอิ้งค์มาทำให้มันแย่กันเข้าไปใหญ่...มันสายเกินไปแล้วหล่ะดิว...ปล่อยเอ็มไปได้แล้ว"....
ดิวเชื่อปุ้ยอย่างไม่เคยเชื่อมากเท่านี้มาก่อนเลยเชื่อมั้ย...ถึงตอนนี้มันจะสายเกินไปแล้ว...
ดิวจะบอกสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้าย...
ดิว...ชอบ...เอ็ม
ดิวหวังว่าจดหมายนี้คงไม่ใช่สิ่งที่ดิวทำผิดอีกครั้ง...ดิวขอ...ขอให้อาร์ททำในสิ่งที่ดิวไม่ได้ทำ...
และขอ...ให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
คำขอโทษจากผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง
ดิว
_____________________________________________________________
InLuSt say : มาอัพให้แล้วคร้าบ....
ใครเชียร์อาร์ทก็สมหวังไปนิดนึง....
แต่ก็นะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
:bye2:
-
InLuSt say : มาอัพให้แล้วคร้าบ....
ใครเชียร์อาร์ทก็สมหวังไปนิดนึง....
แต่ก็นะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
:bye2:
มันหมายความว่าไงละเนี่ย :m21:
-
^
^
^
สงสัยเหมือนรีบนเลยค่ะ :serius2:
-
เอ่อ...สงสัย เหมือนกันครับ o12 o12
-
บางครั้งอะไรที่มันดีเกินไป...มันดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย...รู้สึกมะ :m29:
:o รู้ตัวช้า...แล้วจะเขียนบอกทำไม...เพราะไงก็เคลียร์ปัญหาของตัวเองไม่ได้
กลับมาสร้างปัญหาให้เอ็มเปล่า ๆ ...เป็นเอ็มตอนนี้คงทำใจลำบาก... :sad2:
เอาใจช่วยเอ็ม....ปล่อยตาอินกะตานาตีกันไป...ไปหาคนใหม่ดีกว่าเอ็มมมมมม
-
สมหวังนิดนึง? :m21: ง่า แสดงว่าเอมจะหวั่นไหวอีกล่ะสิ :เฮ้อ:
สงสารอาร์ทจัง :m15:
-
นั่นสิ น่าสงสัยอ่ะ
-
ในเมื่อรักแล้วทำไมไม่กล้าบอกความจิงละคับ คุณดิว มาบอกทำไมปานนี้ สงสาร คุรเอ็มที่ต้องลำบากใจ เฮ้ย...กลุ้มแทน
-
ดิวเห็นแก่ตัว
-
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด :o ลางร้ายมาแต่ไกลเลยวุ้ย :a6: :a6: :a6: :a6:
-
คนนึงก้กลัวที่จะเริ่มต้น
อีกคนก้กลัวที่จะผิดหวัง
อีกคนก้หลอกตัวเอง
ชีวิตชั่งไม่เปน อนิจจังเลย
:m15: :pig4:
-
InLuSt say : มาอัพให้แล้วคร้าบ....
ใครเชียร์อาร์ทก็สมหวังไปนิดนึง....
แต่ก็นะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
:bye2:
มันหมายความว่าไงละเนี่ย :m21:
ตอนแรกไอ้จาว่าจะตัดตรงนี้ออก แต่.........
5555 แกล้งคนอ่าน...... มีความสุข :m14:
น่าสงสัยเนอะ อิอิ :mc2: :mc2:
************************
ตอนที่ 13 : ความรู้สึกที่ไม่เปลี่ยนแปลง......[17 มี.ค. 50]
หลังจากอ่านจดหมายจบ...มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่าดิวคิดยังไง...และได้รู้ว่าตอนนี้ผมคิดยังไงกับดิว...
ผมไม่มีความรู้สึกว่ารักต่อดิวอีกแล้ว...การที่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ช่วยทำให้ผมแน่ใจแล้ว
ว่าหลังจากนี้ผมจะไม่เสียใจเพราะดิวอีกแล้ว...ตัวผมเองก็ไม่รู้สึกโกรธหรือเกลียดดิวอีกด้วย...
เพราะถ้าความจริงมันเป็นไปตามที่ดิวได้เขียนจดหมายให้ผมอ่าน...เขาเองก็ต้องหลอกตัวเองอยู่กับน้องอิ้งค์...
คงไม่ได้มีความสุขมากไปกว่าที่ผมได้รับเหมือนกัน...
ผมพับจดหมายเก็บแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...หลับตาลงแล้วคิดถึงช่วงเวลาที่
ผมเคยมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา...เวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน...ตอนนี้ผมเองก็อยู่ม.5 แล้ว...
อีกไม่นานก็ต้องขึ้น ม.6
แล้วก็ต้องมุ่งมั่นกับเรื่องเรียนต่อมหาลัย...ผมไม่รู้ว่าอนาคตของผมจะเป็นยังไง...
ผมคิดไปคิดมาจนเพลอหลับไป......มารู้สึกตัวอีกทีเมื่ออาร์ทมาปลุกผม...มันก็เลยเวลาจนสองทุ่มแล้ว...
ผมงัวเงียตั้งสติให้ตื่น...ไปล้างหน้าล้างตา...แล้วก็นึกขึ้นได้เรื่องจดหมาย...ผมจึงหยิบให้อาร์ทอ่าน...
อาร์ทรับจดหมายไปด้วยความงง...แต่เขาก็รับไปอ่าน...เมื่ออาร์ทอ่านจบก็คืนจดหมายให้ผม...
อาร์ทมีสีหน้าดูเครียด...ซึ่งผมคิดว่าอาร์ทคงกลัวว่าผมจะกลับไปรักดิวอีกครั้ง...ผมยิ้มให้อาร์ท...
เพราะในเมื่ออาร์ทไม่คิดจะถามอะไรผม...ผมก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องอธิบายเขา...
ผมรู้ว่าอาร์ทดีกับผมมาก...ตลอดเวลาหลังจากวันที่ผมจบเรื่องกับดิว...อาร์ทก็อยู่ข้างผมมาตลอด...
เขาดีกับผมอย่างที่ผมไม่เคยได้จากใคร...ผมเคยถามเขาเหมือนกันว่าเขาชอบผมได้ยังไง
"อาร์ท....อาร์ทชอบเราตรงไหนอ่ะ" ผมถาม...อาร์ทที่ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่เลิกคิ้วขึ้น...
มีอาการแปลกใจกับคำถามที่ผมถาม
"ไม่รู้สิ...เพราะเอ็มเป็นคนใจดีมั้ง" อาร์ทตอบ
"ยังไง...เอ็มเคยทำอะไรให้อาร์ทเหรอ" ผมถามอีก...
จำไม่ได้ว่าเคยไปทำอะไรดีๆให้อาร์ทด้วยเหรอ
"อืม...เอ็มเคยให้อาร์ทยืมปากกาวันสอบ" อาร์ทตอบสั้นๆ
"เมื่อไหร่...เอ็มจำไม่เห็นได้...อาร์ทจำคนผิดรึป่าว" ผมแกล้งเขา...แต่เอาจริงๆก็จำไม่ได้จริงๆ
"ตั้งแต่ตอนสอบเข้าที่นี่แหละ...ตอนนั้นมาที่นี่ครั้งแรก...ไปไหนก็ไม่ถูก...
จะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง...จะไปซื้อปากกาก็ไม่รู้ว่าต้องซื้อที่ไหน...
ก็เลยเดินไปทักคนที่หน้าตาเอ๋อๆหน่อยแล้วถามว่าจะซื้อปากกาได้ที่ไหน...ที่ไหนได้เด็กนั่นเอ๋อจริง...
เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าซื้อที่ไหน...เลยให้ปากกาตัวเองมาเลยสะงั้น" อาร์ทเล่าให้ผมฟัง...
"เด็กเอ๋อที่ว่านั่นเอ็มเหรอ" ผมถาม...จำไม่ได้เลยแหะ...แต่ก็รู้สึกว่าถูกหลอกด่าอยู่
"รู้ตัวด้วยแหะ" อาร์ทหัวเราะผม...
"อาร์ทชอบเอ็มเพราะเรื่องนี้เหรอ" ผมยังถามต่อ
"ก็ได้มารู้จักหลังจากติดที่นี่แล้วถึงหลงเข้าไปใหญ่นี่แหละ"
อาร์ทตอบขำๆแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ
ผมเริ่มคิดว่า...คนที่ดีทุกอย่างอย่างอาร์ทน่าจะไปคบกับคนอื่นที่ดีกว่าผม...
เขาน่าจะเจอผู้หญิงสักคนที่ดีพอสำหรับเขา...ใจหนึ่งผมคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา...
นั่นคงทำให้ตลอดเวลาสามเดือนที่ผมคบกับเขามานั้น...ยังไม่มีวี่แววว่าผมจะเริ่มรักเขาเลย...
มันมีเพียงความรู้สึกที่ดีๆให้...แต่มันไม่ใช่ความรัก...ผมไม่อยากจะหลอกอาร์ท...
แต่อาร์ทก็รู้ว่าผมไม่ได้รักเขาเลย...อาร์ทมักจะบอกผมว่า.....ขอให้เขาได้อยู่ข้างๆผม...
แค่นั้นก็พอ...จนกว่าผมจะรำคาญเขา...หรือชอบคนอื่นที่ไม่ใช่เขา...
ชีวิตช่วงมอห้าของผมไม่ค่อยมีอะไรโดดเด่นมากนัก...(แค่เรื่องที่ผมคบกับอาร์ท
ก็เป็นเรื่องที่คนอื่นเอาไปคุยกันไม่รู้จักเบื่อ)...จะมีก็เพียงเกรดที่ดีขึ้นทันตาเห็น...
พ่อแม่ผมดีใจที่เห็นผมเกรดดีขั้น...โดนเฉพาะฟิสิกข์...เพราะได้อาจารย์ดีที่สอนให้ด้วยความรักอย่างอาร์ท...
ทำให้เกรดโดยรวมเทอมหนึ่งของผมเพิ่มขึ้นเป็น 3.86...
จนกระทั่งผ่านพ้นเทอมสองไป (อย่างรวดเร็ว) ผมก็ต้องกลับบ้านเพราะมันเป็นปิดเทอมใหญ่...
อาร์ทชวนผมไปเที่ยววันหนึ่งก่อนกลับบ้าน...ผมก็ตกลงไปกับเขา...
อาร์ทชวนผมดูหนัง (lord of the rings 3 มั้ง...จำไม่ได้แล้วแหะ) แล้วก็พาผมเดินไปเดินมาทั่วเซ็นทรัลปิ่นเกล้า (โฆษณาห้างให้เขาอีกต่างหากเรา) เพราะมันเป้นห้างที่ใกล้รร.ผมมากที่สุด...ผมกลับถึงหอตอนเย็น...แล้งต้องลงมือเก็บ ของทันทีเพราะพ่อผมจะมารับผมพรุ่งนี้...อาร์ทมาช่วยผมเก็บของด้วยซึ่งกว่าจะเก็บเสร็จก็ปาไปห้าทุ่ม...
ผมจึงอาบน้ำเข้านอนด้วยความเหนื่อย...วันนี้เพื่อนๆผมออกหอพักกันไปเกือบหมดแล้ว...
ผมจึงย้ายไปนอนห้องเดียวกับอาร์ทอย่างถือวิสาสะ...(อาร์ทชวนไปครับ)
ผมนอนคุยกับอาร์ทไปเรื่อยๆ...(ที่จริงง่วงแล้ว...แต่ไหนๆก็จะหยุดยาวเลยคุยไปด้วย)
"เอ็มรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าตัวเองชอบผู้ชายหน่ะ" อาร์ทเปิดประเด็น...ทำเอาผมชะงัก...
ตื่นเลยสิ...ที่ง่วงๆอยู่เนี่ย
"ไม่รู้สิ...รู้แค่ว่าไม่ค่อยได้สนใจผู้หญิงเท่าที่ควรสนใจหน่ะ" ผมตอบตรงๆ
"แล้วดิว..เป็นรักแรกของเอ็มหรือป่าว" อาร์ทถาม...ผมคิดไว้แล้วว่าคงไม่พ้นเรื่องของดิว
"อืม...ใช่" ผมตอบตามจริง...อาร์ทเงียบไปสักพักแล้วจึงถามผมต่อ
"แล้วพ่อแม่เอ็มรู้มั้ยว่า...เอ็มเป็นอย่างนี้" คำถามนี้ทำเอาผมนิ่ง...พ่อแม่ผมไม่รู้แน่ๆ...
ตั้งแต่เกิดมา ที่นี่เป็นที่เดียวที่รู้ว่าผมเป็นอย่างนี้
"ไม่รู้"
"แล้วเอ็มคิดจะบอกมั้ย" อาร์ทถาม...เขามองหน้าผมนิ่ง
"คงบอก...เอ็มไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้จากคนอื่น...เอ็มอยากให้รู้จากปากเอ็มมากกว่า"
ผมตอบตามที่คิดได้เมื่อกี้
"เอ็มไม่กลัวเหรอ...อาร์ทว่ามันน่ากลัวนะ...ถ้าเกิดว่าท่านรับไม่ได้หล่ะ" อาร์ทพูด...
ทำเอาผมคิดตาม...ชักน่ากลัวแหะ
"ถึงยังไงเราก็เป็นลูกท่านนะ...ต้องรับได้สิ" ผมเริ่มพูดปลอบใจตัวเองแล้ว
"อืม.........ง่วงแล้ว...กู๊ดไนท์นะ" อาร์ทตัดบทขอนอนง่ายๆ...
ทิ้งให้ผมคิดเรื่องที่จะบอกพ่อกับแม่ต่อไปเงียบๆคนเดียว ท่ามกลางความมืด...แล้วจึงผล็อยหลับตามไป
_________________________________________________________________
InLuSt say : ปิดเทอมแล้ว....
เอ็มนะครับ...ส่วนผมไม่ว่างเลยตลอดปิดเทอมนี้...
ชักอยากกลับไปอยู่มอปลายใหม่...
ช่วงนั้นสบายจริงๆ
ช่วงมอห้ามอหกของเอ็มไม่มีอะไรมากเลยครับ...
เพราะฉะนั้นจะผ่านไปเร็วๆๆ
ช่วงนี้...แวบไปแล้วนะคร้าบ
:bye2:
-
สุขสันต์วันปีใม่จ้า แล้วเจอกันนะ :mc4:
เอ็ม หรือ หมออิน ตกลงคนเดียวกันใช่ไม๊ล่ะ :m23:
แล้วก็สวัสดีปีใหม่ด้วยนะ pajaa :m21:
-
เฮ้อออ :เฮ้อ: เศร้า แต่อย่างไรชีวิตในวันนี้ น้องคงมีความสุขอยู่ใช่ไหมคับบ งั้นพี่จะไว้อาลัยแค่ สองนาที แต่จะดีใจมากที่ตอนนี้น้องมีความสุขน่ะ
-
จะเปงไงต่อไปนะเนี่ย
อิอิ
มาตามด้วยคนนะคับ
เปงกำลังใจให้นะคับ :mc2: :mc2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคับ
ประทับใจนายอาร์ทมากมายเลยล่ะ
ขอบคุณมากนะคับ ^^
สวัสดีปีใหม่ด้วยนะฮะ อิอิ
-
:เฮ้อ: อาร์ทดีเกินไป :เฮ้อ:
-
ตามทันซะที เฮ้อ เหนื่อย แต่ขอนิดนึงนะ ชื่ออื่นไม่มีกันหรือไง อ่านแล้ว 'มันจี๊ด'
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองก็สายเกินไป
:เฮ้อ:
-
เอากำลังใจมาให้จ้า :m13: :m13: รออ่านต่อนะ
-
ตอนที่ 14 : ความรักของพ่อแม่......[24 มี.ค. 50]
ผมใช้ช่วงเวลาปิดเทอมไปอย่างสบายใจ...ได้พักผ่อนจากการเรียนอย่างเต็มที่...แม่บอกผมว่าตอนนี้จะพักก็พักให้พอ
เพราะเดี๋ยวขึ้นมอหกผมจะเหนื่อย...ผมเห็นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย...การสอบเอนทรานต์ในปีของผมยังไม่ลงตัว...รู้แต่ว่า
มันไม่ได้สอบเหมือนเดิมแน่ๆ...ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน....แต่เก็บเรื่องนี้เอาไว้ทีหลังดีกว่า
อาร์ทโทรหาผมตลอดช่วงปิดเทอม...อาร์ทบอกว่าคิดถึงผม...ซึ่งผมได้แต่ตอบกลับไปแกนๆว่าผมเองก็คิดถึงเขา
เหมือนกัน...ก็เพื่อนทั้งคนจะไม่คิดถึงได้ไง...ผมรู้ว่ามันฟังดูทำร้ายจิตใจอาร์ทอยู่พอสมควรในเมื่อเกือบปีที่ผมคบกับ
เขามา...ผมก็ให้เขาได้เพียงเพื่อนเท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ
ผมใช้เวลาส่วนมากกับคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ท...อ่านนิยายบ้างเป็นครั้งคราว...ผมชอบที่จะคุยอะไรๆผ่าน
อินเตอร์เน็ทเพราะมันไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของผม...ถึงผมจะประกาศตัวเองว่าชอบคนเพศเดียวกับมากถึงเพียง
ใด...ผมก็ไม่ต้องมาพบกับสายตาที่จ้องมองด้วยความรู้สึกที่มากมายหลากหลายเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ...
เมื่อเวลาปิดเทอมของผมใกล้จะจบลงเพราะก็ต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องที่ผมได้วางแผนเอาไว้...ผมจะบอกพ่อ
แม่ในสิ่งที่ผมเป็น...ผมเลือกช่วงเวลาก่อนเปิดเทอมหนึ่งสัปดาห์สำหรับเรื่องนี้...เพราะผมไม่อยากบอกพ่อกับแม่ของ
ผมแล้วหนีกลับมาโรงเรียน...ผมอยากรู้ว่าท่านจะรับผมได้มากน้อยแค่ไหน...แต่ผมก็ไม่อยากให้ช่วงเวลาที่ผมต้องรับ
กับผมของการบอกของผมยาวนานนัก...เพื่อไว้ว่าผลที่ได้รับอาจไม่ได้ดีอย่างที่ผมคิด...ผมคุยเรื่องนี้กับแม่ของผมก่อน
เพราะคิดว่าท่านคงเข้าใจในตัวผมมากที่สุด
ผมเลือกวันๆหนึ่งที่โอ๊ตน้องชายผมและพ่อยังไม่กลับบ้าน...ผมเข้าไปช่วยแม่ทำงานในครัว...ผมช่วยแม่ปอก
กระเทียมไปเรื่อย...เตรียมใจ...
"แม่ครับ" ผมทัก...สิ่งที่คิดไว้ในหัวว่าจะพูด...มันกลับหายไปหมด...
"มีอะไร...หืม" แม่ผมถามกลับทั้งๆที่มือยังง่วนอยู่กับการหั่นผัก
"คือ..." ผมยังคงนิ่ง "...ผมมีอะไรบางอย่างอยากจะคุยด้วยครับ" ผมวางมือจากมีดและเขียงก่อนที่จะเดินมานั่ง
เก้าอี้ข้างๆ
"หืม...มีอะไรหรือลูก" แม่ถาม...วางมีดลงแล้วมองหน้าผม...ตั้งแต่เด็กจนโต...แม่ไม่เคยโกรธผมเลย...อาจจะ
ด้วยว่าผมเป็นลูกคนโต...เป็นลูกชายคนแรก...แม่ผมจึงยอมผมเสียทุกอย่าง...ผมกลัวแต่ครั้งนี้จะไม่ใช่...
"คือ...ตอนนี้ผมคบกับใครบางคนอยู่หน่ะครับ" ผมเริ่ม...
"ใครหล่ะลูก...แม่รู้จักมั้ย" แม่ถามยิ้มๆ
"เอ่อ...รู้จักครับ" ผมตอบ...รู้ว่าคำถามต่อไปที่แม่จะถามคืออะไร...
"ใครล่ะจ๊ะลูก"
"อาร์ทครับ" ผมตอบนิ่ง...รอยยิ้มของแม่หุบลง...สายตาของแม่ฉายแววแปลกประหลาด...ผมกลัว...สายตาแบบนี้
ผมเคยได้รับจากคนอื่นแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อมันมาจากแม่ผมแล้วมันกลับทำให้ผมเจ็บได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"แต่...อาร์ท..." แม่พูดได้แค่นั้นแล้วเงียบไป...ผมรู้...แม่คงอยากบอกผมว่า...แต่อาร์ทเป็นผู้ชายนี่ลูก...แต่แม่พูด
ไม่ออกจึงหยุดไว้แค่นั้น...
"ทำไม...เอ็ม...ลูกอยากบอกอะไรแม่กันแน่" แม่หลับตารอคำตอบจากผม
"แม่ครับ...ตอนนี้...ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงฮะ" ผมตอบ...ยังไม่อยากพูดตรงๆว่าชอบแต่ผู้ชาย...หรือให้ชัดๆตามที่
คนอื่นเข้าใจว่าลูกชายคนนี้ของแม่เป็นเกย์ไปแล้ว
"ตั้งแต่เมื่อไหร่" แม่ถามเสียงสั่น...ผมเสียใจ...ที่แม่รับไม่ได้...เริ่มไม่แน่ใจว่าผมยังกล้าจะบอกพ่ออยู่หรือป่าวใน
เมื่อแม่ยังมีท่าทางแบบนี้
"ตั้งแต่ที่ผมจำได้ฮะ" ผมตอบตามจริง
"เอ็ม...เลิกได้มั้ย...แม่ขอร้อง" ผมนิ่ง....แม่จะให้ผมเลิกเป็นในสิ่งที่เป็นผม
"แม่ฮะ...มันไม่ใช่งานอดิเรก...หรืออะไรๆที่มันเลิกได้นะครับ...เอ็มก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้" ผมตอบ...แม่รับฟัง...
ท่านสูดหายใจเฮือกใหญ่...เหมือนกำลังไตร่ตรองความเป็นจริงอยู่
"เอ็มบอกแม่...เพราะไม่อยากให้แม่รู้เป็นคนสุดท้าย...หรือรู้จากคนอื่น...เอ็มรักแม่นะครับ" ผมพูดต่อ
"ผมหวังว่าแม่จะเข้าใจผม" ผมพูดได้เท่านี้...ถ้าแม่ไม่เข้าใจ...ผมเองก็ไม่มีอะไรที่จะทำได้อีก
"เอ็ม...แม่ก็รักเอ็ม...เอ็มเป็นลูกของแม่" แม่หยุดพูดเว้นช่วง
"ต่อให้ลูกเป็นคนเลวแม่ก้อรัก...แล้วนี่เอ็มไม่ได้ทำอะไรผิด...แม่ก็ยังรักเอ็มเหมือนเดิม...แม่พูดผิดไปเอง...แม่
รักเอ็มอย่างที่เอ็มเป็น...ถึงแม้ลูกจะชอบใครมันก็ไม่สำคัญ...แม่ขอแค่ให้ลูกเป็นคนดีก็พอ" แม่พูดจนจบ...ผมก็โผเข้า
กอดแม่...น้ำตาแห่งความปิติร่วงหล่น...ถึงใครจะรับไม่ได้ก็ไม่สำคัญ...แค่แม่คนนี้ของผมเข้าใจในตัวผมก็พอแล้ว
"แม่ครับ"
"อะไรจ้ะ"
"เอ็มจะบอกพ่อยังไงดี" ผมถาม...แม่ลูบหัวผมเบาๆ...
"บอกพ่อเหมือนที่บอกแม่ก็ได้...แม่จะช่วยพูดให้อีกที" แม่ตอบ...ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
หลังจากวันนั้นผมก็เล่าเรื่องนี้ให้อาร์ทฟัง...อาร์ทกล่าวยินดีกับผม...แล้วยังแซวว่าเขาควรจะมาพบแม่ผมหรือ
ป่าว...อาร์ทรู้ว่าผมอ้างชื่อเขาเพียงแค่ต้องการจะบอกแม่เท่านั้นว่าผมเป็นเกย์...อาร์ทบอกอีกว่า...บอกพ่อมักจะยากกว่า
บอกแม่...ให้ผมคิดให้ดี...ว่าผมพร้อมที่จะบอกท่านหรือป่าว...แต่ผมคิดแล้วว่า...ผมจะบอก...ภายในปิดเทอมนี้ให้ได้
แล้วผมก็เลือกเอาวันก่อนเปิดเทอมสามวันมาใช้บอกพ่อของผม...ตอนนั้นทุกคนกำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่...ยก
เว้นโอ๊ตที่ขึ้นห้องนอนไปแล้ว...ผมนั่งลงข้างแม่...ให้แม่นั่งกั้นกลางไว้...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่...รวบรวมความกล้าอีก
ครั้ง
"พ่อฮะ...ผมมีเรื่องจะบอกพ่อฮะ" ผมเริ่มเหมือนเดิม...พ่อละสายตาจากโทรทัศน์มามองหน้าผม...ไม่ได้พูดอะไร...
แต่ก็มีความหมายในเชิงให้ผมพูดต่อ...ผมสบตาแม่ก่อนที่จะพูด
"คือ...ตอนนี้ผมคบกับใครบางคนอยู่ครับ" ผมนิ่ง...รอปฏิกิริยาตอบสนองจากพ่อ
"ใครหล่ะ" พ่อถามแต่สายตากลับไปจ้องที่โทรทัศน์อีกครั้ง
"อาร์ทครับ" ผมต้องใช้ชื่ออาร์ทอีกครั้งนึง...พ่อผมเลิกสนใจทีวีทันทีแต่หันกลับมามองหน้าผม
"แกเป็นตุ๊ดหรือไง...ถึงไปชอบผู้ชายด้วยกัน" พ่อถามขึ้น...ยังไม่รู้ว่าท่านโกรธหรือป่าว...แต่แสดงความไม่พอใจ
ออกมาชัดเจน...ผมตะกุกตะกักเริ่มตอบไม่ถูก
"ป่าวครับ...แต่ใช่...ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง" ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองเสียงสั่น...แม่กุมมือผมไว้...ท่านรู้ว่าผมกลัว
"แม่รู้แล้วใช่มั้ย...ตั้งแต่เมื่อไหร่" พ่อถามแม่...ผมก้มหน้านิ่ง
"ตั้งแต่สองวันก่อน..." แม่ตอบ...ผมรู้ได้ว่าพ่อมองผม...แต่ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา...
"แม่...พ่อรับไม่ได้หรอกนะ" คำตอบของพ่อทำเอาผมนิ่ง...ท่านลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป...ทิ้งผมไว้กับแม่ที่ห้อง...ผม
ยังได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น...
"เอ็ม...ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเถอะ" แม่กุมมือผมแน่นขึ้น...มืออีกข้างลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
"แต่แม่ครับ...พ่อเค้า...รับ...รับไม่ได้" ผมพูดได้ไม่เต็มปาก...คำพูดของพ่อทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน
"ไปนอนถอะ...แม่จะพูดกับพ่อเค้าเอง" แม่ปลอบ...แต่ผมยังนั่งนิ่ง...ไม่ลุกไปไหน
"เอ็มฟังแม่นะ...ยังไงเอ็มก็เป็นลูกของพ่อ...ถึงวันนี้พ่อจะรับไม่ได้...แต่สักวันพ่อจะต้องรับได้...เชื่อแม่เถอะ...พ่อ
รักเอ็มไม่ต่างจากแม่หรอก" ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตากับแม่...แม่ยิ้มให้ผม...ผมฝืนยิ้มตอบแม่...แล้วลุกเดินขึ้นห้องตัว
เอง
หลังอาบน้ำเสร็จผมทิ้งตัวเองลงบนเตียง...ความรู้สึกที่หนักอึ้งกดผมไว้...น้ำตาผมไหลอย่างไม่รู้สึกตัว...ผมกด
โทรศัพท์หาอาร์ท...ด้วยความรู้สึกที่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจผม
"ไง...แปลกใจจริงๆ...ที่เอ็มเป็นฝ่ายโทรมา" เสียงอาร์ทฟังดูสดใส...ต่างกับความรู้สึกของผมตอนนี้เหลือเกิน
"อาร์ท..." ผมเอ่ยแค่นั้น...ไม่รู้ว่าจะเล่าให้อาร์ทฟังยังไง...
"เอ็ม...เอ็มร้องไห้เหรอ" อาร์ทถาม...น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเป็นห่วง
"เอ็มบอกพ่อแล้วอาร์ท" ผมไม่ได้ตอบคำถาม
"โธ่เอ็ม...." อาร์ทบอกผมแล้ว...ว่ามันอาจไม่ดีอย่างที่ผมคิด
"เอ็ม...เดี๋ยวมันก็ดีเอง...พ่อเค้าต้องเข้าใจแน่ๆ" อาร์ทปลอบผม
"พ่อบอกว่า...รับไม่ได้ที่เอ็มเป็นแบบนี้" ผมเล่าให้ฟัง
"แล้วไง...เอ็มต้องให้เวลาพ่อของเอ็มด้วยนะ...พ่อจะเปลี่ยนเอ็มในความคิดของเขาภายในวันเดียวไม่ได้หรอก"
อาร์ทพูด
"เชื่ออาร์ทเถอะ...ว่ายังไงๆพ่อเขาก็ไม่ตัดพ่อตัดลูกกับเอ็มเพราะเรื่องนี้หรอก...เอ็มเป็นลูกเขาทั้งคนนะ" อาร์ท
พูดเหมือนแม่ผมไม่มีผิด...ผมเริ่มยิ้มออก
"อืม...อาร์ทเข้าใจเอ็มเสมอเลย" ผมพูด "ขอบใจอาร์ทมากเลยนะ...ฌอ็มรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"
"วันนี้เอ็มนอนเถอะ...อย่าคิดอะไรมากเลย...เดี๋ยวพรุ่งนี้...มะรืนนี้ก้อรู้เองแหละ" อาร์ทพูดทิ้งท้าย
"อืม...บาย" ผมตอบ...แล้วกดวางสาย...
อาร์ทเป็นคนที่ดีจริงๆ...ยิ่งเรื่องในวันนี้แล้ว..ผมยิ่งรู้สึกติดหนี้บุญคุณเขา...ผมอยากรู้สึกรักเขา...จะได้ตอบแทน
ความหวังดีที่อาร์ทได้ให้มา...แต่ทำไม...หัวใจของผมมันถึงสั่งไม่ได้ตามใจคิดเท่าไหร่นัก...ขอโทษนะอาร์ท...ที่เอ็ม
ต้องให้อาร์ทรออย่างไม่มีกำหนดอยู่อย่างนี้
ผ่านมาสองวันพ่อยังคงหลบหน้าและไม่คุยกับผม...แม่บอกว่าแม่คุยกับพ่อแล้ว...และแม่คิดว่าพ่อจะเข้าใจผม...
ผมไม่สบายใจเลย...ยิ่งพรุ่งนี้ผมต้องกลับไปโรงเรียนแล้ว...ผมไม่อยากให้พ่อโกรธผม...พ่อด่าผมยังดีกว่าไม่พูดกับผม
อย่างนี้...เพราะมันทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน...ผมนอนไม่หลับทั้งสองคืน...ได้แต่คิดว่าวันพรุ่งนี้พ่อจะคุยกับผม...แม่มอง
หน้าผมเศร้าๆ...ผมฝืนยิ้มให้แม่...ในใจลึกๆเจ็บเสียจนชา...
ผมเก็บของเตรียมตัวไปโรงเรียนอีกครั้ง...แม่ลาผมแล้วให้ของฝากไปฝากเพื่อนๆด้วย...โอ๊ตเองก็กล่าวลากัน
สั้น...พ่อนั่งในรถรอผม...ผมขึ้นรถไปกับพ่อ...ไม่มีใครทำลายความเงียบตลอดทางไปรร....จนกระทั่งผมทนไม่ได้
"พ่อครับ...เอ็มขอโทษ" ผมเริ่ม...แต่พ่อไม่ตอบ...
ผมเสียใจ...ตลอดทางที่นั่งรถไปกับพ่อ...พ่อยังคงเงียบ...มันทำให้ผมอึดอัด...ผมได้แต่มองกระจกรถข้างทาง...
หวังว่าพ่อจะพูดกับผมสักคำ...อะไรก็ได้...จนกระทั่งพ่อขับรถถึงรร.ผมจึงทะยอยขนของขึ้นหอ...พอผมขนเสร็จผมจึง
เดินมาลาพ่อผม
"พ่อครับ...เอ็มคงทำให้พ่อผิดหวังมาก...แต่เอ็มคงจะเปลี่ยนไม่ได้...ขอโทษนะครับ" ผมพูดก้มหน้านิ่ง
"ก็ไม่ต้องเปลี่ยน" พ่อตอบ...ผมเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อหู
"พ่อ..."
"แกโตแล้วเอ็ม...ทำอะไรก็คิดเป็นแล้ว...พ่อเลี้ยงแกมาให้ดีที่สุดแล้ว...แม่แกพูดถูก...ยังไงแกก็เป็นลูกตัดยังไงก็
ไม่ขาด...แล้วแกก็ไม่ได้ทำอะไรผิด" พ่อพูด...ผมร้องไห้รับฟังคำพูดของพ่อ
"พ่อก็แค่หวังให้แกได้ดี...อยู่ได้ในสังคม...ไม่ต้องมาขอโทษพ่อ...แกไม่ได้ทำอะไรผิด" ผมยิ้มทั้งน้ำตา...พ่อไม่ได้
เกลียดผมอย่างที่ผมคิด
"ผมรักพ่อครับ" ผมพูด...ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
"พ่อก็รักแก" พ่อตอบ...ขยี้หัวผมแล้วเดินขึ้นรถ
"บายๆครับพ่อ"
"อืม...ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ...เอ็ม" พ่อกล่าวลา
:bye2:
-
สวัสดีครับ ผมน้องใหม่นะ
ชอบเรื่องแบบนี้มากๆเลย อ่านแบบมีฟามสุข เศร้า ผิดหวัง
ขอเปงกำลังใจให้นะครับ
แล้วรบกวนใครมีเรื่อง "มนต์รักโรงเรียนชายล้วน" รบกวนชี้ชัดด้วยนะครับ....
:mc4: :mc1:
-
พ่อรับได้แล้ว ดีจังเลย
-
:m15:
หัวอกคนเป็นพ่อแม่เนาะ... อ่านแล้วอบอุ่นดีจัง....
มักจะต้องเสียน้ำตากับฉากครอบครัวแบบนี้บ่อย ๆ
ความรักที่บริสุทธิ์จากคนในครอบครัว.... :m18:
:catrun:
+1 ให้ ทั้งคนเขียนและคน post สำหรับความประทับใจ
:oni2:
-
ยังไงพ่อกับแม่ก็คือคนที่รับเราได้มากที่สุดนะเนอะ :m13: :m13:
-
อ่านแร้วดีใจแทนคุนเอมคับ
ผมก้นึกนะ ถ้าเลือกได้ก้อยากเหมือนคนอื่น
ฝืนใจรักไปก้ไม่มีประโยชน์
อยากมีรักที่ปกติแบบคนอื่น
อยากรักแบบเปิดเผยโดยที่ไม่แคร์ใครๆที่รุ้
อยากให้มันมั่นคงกว่าความรักของคนที่เปนแบบเรา
:pig4:
คิดไปอ่านไป ผมก้ยินดีด้วย
ส่วนคนที่ยังไม่ได้บอก ผมก้ยังไม่รุ้ยังไงดี
ยังไงก้พยายามเข้านะคับ
:pig3:
-
อ่านแล้วน้ำตาคลอ o7
ดีใจจังที่ที่บ้านเข้าใจและยอมรับ
อย่างน้อยก็ทำให้สบายใจไปเรื่องนึง :m15:
เป็นกำลังใจให้เรื่องความรักด้วยนะ :mc3:
-
โชคดีจริงๆที่พ่อแม่เข้าใจ
แต่ผมว่าเดินทางผิดนิดหน่อย
ความจริงแค่บอกว่าเราชอบผู้ชายก่อนจะดีกว่า
บอกว่ามีแฟนเลยนี่คงตกใจไม่ใช่น้อย
ค่อยๆให้ท่านรับรู้และเดาไปเองก่อนในแรกๆ จะทำให้มีเวลาเตรียมตัวรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น
:mc1: :mc1: :mc1:
-
ตอนที่ 15 : เกมส์ + โครงงาน + ความบันเทิงหมู่.....[4 เม.ย. 50]
หลังจากบอกลาพ่อของผมแล้ว...ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปบนหอโดยทิ้งกองสัมภาระทั้งหลายไว้ที่ห้อง...ผมตรงไปยังห้องนอนของ
ใครบางคนแล้วผลักประตูให้เปิดออกโดยไม่ได้เคาะแต่อย่างใด...ทำเอาคนที่อยู่ในห้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ
"เป็นอะไรเอ็ม...รีบวิ่งมาเชียว...ตกใจหมด" อาร์ทกล่าวหน้าตาเหรอหรา...ผมยิ้มให้อาร์ทกว้าง...นั่งหอบสักพักก่อนตอบอาร์ท
"อาร์ท....พ่อเอ็ม....คุยกับเอ็มแล้ว...ท่านไม่โกรธเอ็มแล้ว" ผมรีบพูดด้วยความดีใจและตื่นเต้นที่จะได้เล่าให้อาร์ทฟัง...อาร์ทยิ้มตอบแสดงความยินดีอย่างจริงใจผ่านมาทางสีหน้า
"อาร์ทดีใจด้วยนะเอ็ม...เอ็มโชคดีนะ...ที่พ่อแม่เอ็มรักและเข้าใจในตัวเอ็ม" อาร์ทพูด...
"รู้มั้ยว่ามีคนไม่น้อย...ที่พ่อแม่ตัวเค้าเองไม่เข้าใจและไม่อาจจะเข้าใจว่าลูกตัวเองรู้สึกอย่างไรบ้าง..."
"อืม...เอ็มรู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน...เอ็มมีคนที่รักเอ็ม...มีทั้งพ่อแม่ที่เข้าใจ...และมีเพื่อนที่ไม่รังเกียจในสิ่งที่เอ็มเป็น" ผมตอบ...วันนี้เป็นวันที่ทำให้ผมมีความสุขมากเหลือเกิน...การที่อาร์ทอยู่ข้างผมเสมอทำให้รู้ว่าผมไม่เคยอยู่คนเดียว...
ผมนึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีอาร์ทคนนี้...ผมจะกล้าพอที่จะเล่าความจริงให้พ่อแม่รับรู้หรือป่าว...หรือจะทำใจกล้ายอมรับ
ความจริงที่ดิวไม่ได้รักผมและหลอกลวงผมได้มั้ย...ผมได้แต่มองใบหน้าของอาร์ทซึ่งตอนนี้มองผมตอบมาด้วยความไม่
่เข้าใจที่ผมเงียบไป...ผมติดหนี้อาร์ทมากมายเหลือเกิน........
ผมคุยกับอาร์ทอีกสักพักหลังจากที่ไม่ได้เจอกันตลอดช่วงปิดเทอม (แต่ก็โทรหากันบ่อยอยู่พอสมควร) แล้วจึง
ขอตัวกลับห้องมาเก็บของ...ผมกลับมาหอเป็นคนแรกของห้องนอนเสมอ...ผมจึงต้องเก็บของไปอย่างเงียบๆด้วย
ความเบื่อหน่าย...
ในปีมอหกนี้ผมคงต้องใส่ใจกับการเรียนให้มากขึ้น...ว่าด้วยเรื่องการสอบเอนทรานต์ที่ผมยังไม่รู้ข่าวคราวที่แน่ชัดแต่
อย่างใด...ผมรู้แค่ว่าปีที่ผมสอบนี้มีการเปลี่ยนแปลง...และต้องใช้เกรดมาเกี่ยวข้องด้วย (ได้ยินมาว่าใช้ 50 เปอร์เซนต์แต่ยังไม่แน่ใจ)...แต่ถึงยังไงเรื่องนี้ผมคงทิ้งไว้อีกนาน
เพื่อนผมบางคนกลับมาจากปิดเทอมในสภาพเจียนตาย...คล้ายๆกับศพเดินได้...ถ้าเล่าแล้วยังไม่เห็นภาพให้นึกถึง
ซอมบี้ในเรื่อง resident evil อะไรประมาณนี้...ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น...ทำไมปิดเทอมไปถึงดูเหนื่อยกว่าตอนเปิดเทอม...
ได้คำตอบว่า...เรียนพิเศษกันเจียนตาย...ทั้งหมดก้อ...แอพพลายส์...นีโอ...เจี๋ย...สมศรี...ดาวองก์...ลีลี่...อ.ปิง..อุ๋...และ
อีกมากมายก่ายกอง...เป็นเอาว่าปิดเทอมเรียนมากกว่าเปิดเทอมเสียอีก...ผมเองก้อมาลองคิดดูแล้วก้อแปลกใจ...
เพื่อนของผมเก่งๆกันทั้งนั้น...แต่ไม่วายต้องไปเรียนพิเศษกัน...
อาร์ทบอกผมว่า...ผมไม่ต้องไปเรียนพิเศษก้อได้...ถ้าทบทวนบทเรียนให้เข้าใจอยู่เสมอหน่ะ...(ซึ่งไม่ค่อยได้ทำสักเท่า
ไหร่หรอก)...แต่ก้อชั่งมันเถอะ...ขอเล่นไปเรื่อยๆดีกว่า...
ช่วงนี้เพื่อนๆผมเอาโน๊ตบุคมาใช้กันเยอะมากเลยทำให้เกิดการเล่นเกมส์ระบาดขึ้น...ผมเองก้อเป็นหนึ่งในนั้น...ผมติด
ใจเกมส์ RDM มาก...ทั้งๆที่มันก้อไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่...อย่างมากสุดก้อแค่แข่งกันทำลาย high score ของเพื่อน...
แต่ช่วงหลังๆเริ่มมีเกมส์ใหม่มาแข่งอีก ทั้ง counter strikeและdotA...ซึ่งผมนั้นไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ผิดกับอาร์ท
อย่างสิ้นเชิง...ที่เล่นได้ทุกวี่ทุกวัน...โดยบางวันมีผมนั่งดูเขาเล่นแลนด์กับเพื่อนๆ...บางครั้งอาร์ทก้อชวนผมเล่นด้วย
"เอ็มไม่ลองเล่นบ้างเหรอ...หนุกนะ" อาร์ทถามขึ้นหลังเปิดคอมได้สักครู่
"ม่ายอ่ะ...ไม่ชอบ" ผมตอบแล้วเปิดคอมเล่นเน็ทบ้าง
"กลัวแพ้อ่ะดิ...นู้บนะเนี่ย" อาร์ทพูดขำๆ
"ว่ากันได้อีกนะเนี่ย" ผมตอบเซ็งๆ
"รู้เหรอว่า นู้บ แปลว่าไร" อาร์ทถามกลับ
"ไม่...แต่คงไม่ใช่คำชมแน่ๆ" ผมตอบเสียงเรียบ...ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าจอ
"ประมาณว่า....อ่อน....รึป่าว"
"ประมาณนั้น" อาร์ทตอบ...คำศัพท์เกมส์วันละคำ...ผมคิด
ชีวิตมอหกเป็นเรื่องที่สนุกและสบายมากๆครับ...ถ้าไม่ติดเรื่องโครงงานที่ต้องทำก่อนจบ...ผมเลือกทำโครงงานชีวะคู่กับ
เพื่อนผมอีกคนนึง...เธอชื่อ...ดี...ดีเป็นคนที่แปลกในความคิดของผม...แต่ก็พอรับได้...ไม่ได้แย่มาก...ผมกับเธอทำโครง
งานเกี่ยวกับคุณภาพน้ำดื่มอะไรประมาณนี้อ่ะครับ...วิธีการทำโครงงานก้อประมาณว่า...เก็บตัวอย่างน้ำ...เอาอุปกรณ์ไป
ฆ่าเชื้อ(ที่มองไม่เห็น)...แล้วก็ต้องเจือจางน้ำ...(กรุณาคิดภาพการเจือจางน้ำเปล่าในน้ำเปล่า...ให้ตายเถอะ...มองไม่เห็น
ออกเลยว่ามันผสมกันไปแล้ว...ยังไงมันก้อเป็นน้ำนะ)...แต่ก็นั้นแหละครับ...มันเริ่มเห็นผลก็ต่อเมื่อเอาน้ำไปใส่ในตู้เพาะ
เชื้อจนเห็นโคโลนีแบคทีเรีย(และรา)...ผมจึงเริ่มตระหนักได้ว่า...น้ำที่กรูดื่มมาตลอดสามปีนี่มันสกปรกสักแค่ไหน...
(เริ่มใช้กรูแล้วครับ...อยู่หอชายก้อเงี้ย)
ผมต้องคอยเรียกดีเพื่อให้เธอมาทำโครงงาน...เพราะถ้าไม่เรียก..เธอก็ไม่คิดจะทำหรอกนะครับ...ส่วนมากผมทำหน้าที่
จดบันทึกและวิเราะห์ผล...ส่วนเธอก็ทำส่วนการทดลองไป...ตอนทำมันก็สนุกครับ...เสียตรงที่ว่า...ผมกับดีต้องมาล้าง
เพลทและหลอดทดลองมากมาย...และก็เป็นความโชคดีของผมที่มีคนอาสามาช่วยเสมอ...โดยให้เหตุผลว่าโครงงาน
ฟิสิกข์ของเขาใกล้เสร็จแล้ว
อาร์ทมาช่วยผมล้างและทำความสะอาดเสมอ...นั่นทำให้ผมได้รู้ว่าดีเองก็สนใจอาร์ทอยู่ไม่ใช่น้อย...แต่เค้าคงเกรงใจผม
อยู่...แต่ผมไม่คิดโกรธอะไรเค้าหรอก...
กลับมาเรื่องชีวิตหอพักอีกครั้ง...การอยู่หอชายมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...นั่นคือการมีความบันเทิง
หมู่...อย่างแรกที่พบบ่อยๆคือการเล่นไพ่...บางครั้งก็เล่นแบบกินเงิน...บ้างครั้งก็ไม่...ผมชอบเล่น สลาฟ กับ บริจด์...
เล่นอย่างอื่นมันเครียดเกินไปสำหรับผม...(ลืมป็อกไปอีกอย่างแหะ)...ส่วนความบันเทิงอย่างที่สองที่ขาดไม่ได้เลยคือการ
ดูหนังโป๊...ผมพิมพ์ไม่ผิดหรอกครับ...ผมเองก็ดูหนังโป๊เหมือนกับคนอื่นเค้าด้วย...แม้ว่าเพื่อนส่วนมากคิดว่าผมไม่ดูเลย
ชวนแต่อาร์ทไป
"เฮ้ย...อาร์ท...มรึงจะดูป่ะ...แอนนาอ่ะ" สิทธิ์เดินมาชวนอาร์ทถึงห้อง...
"ไปหามาจากไหนว่ะ" อาร์ทถามกลับ
"บิ๊กมันโหลดมา...มึงจะดูป่ะละ...ที่ห้องไอบิ๊กอ่ะ" สิทธิ์ถาม
"ครบสี่คลิปป่ะ...ถ้าครบกรูจะไป" อาร์ทตอบ
"มีหรือจะพลาด" สิทธิ์ตอบ
"ถ้ามรึงจะดูมรึงก้อไปที่ห้องบิ๊กละกัน...มันจะเปิดแล้ว" มันบอกแล้วเดินจากห้องไป
"เอ็มดูป่ะ" อาร์ทถาม..เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"ไปดิ...ไม่ดูได้ไง" ผมตอบ
"ดูแอนนา..หรือดูคู่ของแอนนา" อาร์ทถามกวนๆ
"แล้วแต่จะคิด" ผมตอบขำๆ
เพื่อนผมเวลาดูหนังโป๊หน้าตาจะหื่นๆกันทั้งนั้น...บางคนที่ดูเรียบร้อย...ก็ไม่เหลือเลยสักนิด...หื่นกันทั่วหน้า...ผมนั้นก็นั่ง
ดูไปงั้นๆ...เพราะอยากพิสูจน์ว่าใช่แอนนาตัวจริงรึป่าว...จากที่ได้ยินมา...ซึ่งมันก็เป็นแอนนาจริงๆเพราะว่ามีตอนนึงที่
ี่แอนนาคุยโทรศัพท์กับแม่แล้วได้เรียกแทนชื่อตัวเองไว้ด้วย...ซึ่งมันก็ดังพอที่คนดูจะได้ยิน...(ผมดูหนังโป๊เพื่อพิสูจน์ความ
จริงนะครับ......)
และแล้วช่วงเวลามันก็ผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน...เร็วจนกระทั่งผมต้องทุ่มเทให้กับการสอบ O-net A-net แล้ว...ผมไม่อยากคิดถึงมันเลยจริงๆ
________________________________________________________
InLuSt sey : พึ่งไปถอนฟันคุดมาครับ....เจ็บมากๆ
ตอนนี้ผมมีรุ่นน้องแล้วด้วย...ไม่รู้ว่าจะมีใครหน้าตาดีบ้างมั้ย
ผมได้แต่หวังว่าจะมีเวลาพอมาอัพตอนต่อไปนะครับ
คนอ่านอย่าพึ่งลืมนะคร้าบ
**************************
สุขสันต์ปีใหม่เพื่อนๆ นักอ่านทุกท่านนะคับ
ขอให้มีความสุขตลอดปี ไม่มีทุกข์ ไม่มีโรค นะคับ
สวัสดีปีใหม่คับ :pig3: :pig3:
:bye2:
-
หุหุ เชื่อจ้าว่าดูเพื่อพิสูจน์ความจริง :m12: :m12: :m12:
-
...(ผมดูหนังโป๊เพื่อพิสูจน์ความจริงนะครับ......)
:m20: :m20: :m20:
-
...(ผมดูหนังโป๊เพื่อพิสูจน์ความจริงนะครับ......)
จะเชื่อดีไม๊นะหมออิน :m12:
-
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
ใครล่ะจะคาดคิด...
*********
Happy New Year หมออินและคนโพส
มีความสุขมากๆน๊า :pig3: :pig3:
-
Happy New Year ค้าบหมออิน แร้วคนโพสต์ด้วย
:mc3: :mc3: :mc3:
ปล. อยากรุ้ว่าหมออินอยุ่ ม. ไรอ้ะ ป๋มก้อปี 1 เหมือนกัน ^^
-
Happy New Year ค้าบบ
-
สวัสดีปีใหม่นะ
-
ปัญหาครอบครัวก็หมดไปปปปป.... เหลือแต่ปัญหาหัวใจ..... :m4:
ดูไปดูมาอาร์ทก็ OK นะ....ดีอย่างนี้ต่อไปจริง ๆ ก็จะเชียร์
ไม่เคยอยู่โรงเรียนประจำ อยู่หอ ฯลฯ.... อยากมีชีวิตแบบนั้นมั่ง
Happy New Year Krabbbbbb :mc3:
:mc4:
-
สวัสดีปีใหม่ค่า ทั้งคนโพสคนเขียนเลยนะ
:mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
-
Happy New Year ค้าบหมออิน แร้วคนโพสต์ด้วย
:mc3: :mc3: :mc3:
ปล. อยากรุ้ว่าหมออินอยุ่ ม. ไรอ้ะ ป๋มก้อปี 1 เหมือนกัน ^^
หมออิน อยู่ปี 2 คับ ม.รัยไว้รอเขามาตอบเองเนอะ
*********************
ตอนที่ 16 : ช่วงเวลา.....[10 เม.ย. 50]
ผมตั้งชื่อตอนนี้ว่า"ช่วงเวลา"...ด้วยเหตุผลหลายประการ...
ประการแรกคือ...ช่วงเวลาที่เหลือก่อนที่ผมจะจบจาก รร.นี้นั้นช่างสั้นเหลือเกิน...ตอนที่16 ที่ผมพิมพ์อยู่นี่ถ้า
เทียบกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นไปแล้วนั้น...ก็คงอยู่ช่วงปลายปี...ประมาณเดือนธันวาเกือบจะมกรา...ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมและ
เพื่อน ไม่ได้ตระหนักถึงการจากลาที่จะมาถึงในเวลาอันใกล้นี้...
ผมเริ่มแจกเฟรนชิพให้เพื่อนๆเขียนแล้ว...เพราะเกรงว่าเมื่อเวลาใกล้สอบแล้วทุกคนจะเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือ
มากขึ้นจนไม่มีเวลาให้กับการเขียนเฟรนชิพ...แต่ถึงอย่างไรก็ตามเพื่อนบางคนที่ผมอยากให้เขียนเฟรนชิพให้ก็ไม่ได้
้เขียน...พอพูดเรื่องเฟรนชิพก็ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมให้เฟรนชิพกับอาร์ทขึ้นมาได้...
"อาร์ท...เอาเฟรนชิพเราไปเขียนด้วย" ผมหยิบเฟรนชิพให้อาร์ทในเย็นวันนึง
"ได้...เด๋วเขียนให้" อาร์ทรับเฟรนชิพไปถือไว้ในมือ..แล้วพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"เอ็ม....อาร์ทเขียนเฟรนชิพเอ็มเป็นคนแรกรึป่าว" อาร์ทถาม...ผมยืนนิ่ง...ก่อนที่จะตอบไปตามจริง
"เปล่า.....ดิวเขียนก่อน" ผมตอบ...คำตอบของผมทำเอาสีหน้าของอาร์ทเปลี่ยนไปชั่วครู่อย่างบอกไม่ได้ว่าอาร์ทโกรธหรือไม่...
แต่อาร์ทก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก...ผมจึงต้องบอกให้อาร์ทเข้าใจ
"อาร์ท...อาร์ทเคยคิดมั้ยว่าเอ็มจะให้ดิวเขียนเฟรนชิพให้หน่ะ" ผมถาม
"เคย...ยังไงดิวก็เป็นเพื่อนเอ็มหนิ" อาร์ทตอบสั้นๆ
"แล้ว...อาร์ทเคยอยากจะรู้ว่าดิวจะเขียนอะไรให้เอ็มหรือป่าว" ผมถามต่อ...อาร์ทมองหน้าผม...สักพักเขาก็ยิ้มออก
"เพื่ออาร์ทจะได้อ่านงั้นเหรอ"
"อืม...เอ็มคิดอย่างนั้น" ผมตอบ
"แต่เอ็มอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าอาร์ทจะอยากอ่าน...ไม่รุสิ...อีกใจนึงเอ็มก็ไม่อยากให้ดิวอ่านในสิ่งที่อาร์ทเขียนด้วย"
อาร์ทยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำอธิบายจากผม...อาร์ทเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยพอควร...ผมที่คบกับเขามาครบปีแล้ว
เลยค่อนข้างรู้นิสัยของอาร์ทดี...และความจริงคือ...ดิวไม่ได้เขียนอะไรให้ผมมากนัก...ส่วนมากก็มีแต่คำขอโทษในสิ่งที่
ได้ทำลงไป...ซึ่งมันทำให้ผมคิดได้ว่า...ถ้าเรื่องนี้มีคนรู้มากขึ้น...คนที่จะเจ็บจะไม่ใช่ผมเพียงคนเดียว...เพราะน้องอิ้งค
์เองก็ยังคบกับดิวอยู่...น้องเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแต่กลับต้องถูกดิวดึงเข้ามาใช้บังหน้า...ผมได้แต่หวังว่าตอนนี้ดิวจะ
มีความรู้สึก"รัก" น้องอิ้งค์ขึ้นมาบ้างก็เท่านั้นเอง
ประการที่สองคือ...ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจ...ผมต้องเลือกว่าจะเรียนอะไร...เลือกเส้นทางในอนาคตที่ผมจะต้องเดินต่อ
ไป...โดยอาจมีหรือไม่มีคนที่เข้าใจผมดังเช่นวันนี้...
ผมเคยบอกอาร์ทว่าผมจะเรียนหมอ...อาร์ทถามผมว่าทำไมถึงอยากเรียน...ผมตอบอาร์ทว่าผมอยากเลือกเรียนในทางที่
ี่จบมาแล้วมีคนยอมรับ...อาร์ทพยักหน้าแสดงความเข้าใจในความคิดของผม...อาร์ทบอกผมอีกว่า...ผมมักจะทำอะไร
เพื่อให้คนยอมรับเสมอ...เหมือนว่าผมกลัวคนจะรับผมไม่ได้...อาร์ทพูดถูก...ผมเข็ด...ช่วงเวลาที่พ่อไม่พูดกับผมตอนปิด
เทอมทำให้ผมได้คิด...ถ้าการที่ผมชอบคนเพศเดียวกันจะไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม...ผมก็ต้องเลือกทางเสริมที่ทำให้ทุก
คนรับได้...และมันก็มาประจบกันที่...แพทย์
เหตุผลของผมอาจไม่ได้เลิศหรูนักเมื่อเทียบกับเพื่อนผมคนอื่นที่มักจะตอบว่า...อยากช่วยเหลือคน...หรืออะไรอีกมาก
มายที่ฟังแล้วดูเป็น พ่อพระ แม่พระทั้งหลาย...ส่วนตัวอาร์ทนั้นอยากเรียนวิศวะ...ผมถามเขาว่าทำไมถึงอยากเรียน...อาร์ทบอก
ว่าไม่ได้อยากเรียน...แต่ไม่รู้จะเรียนอะไร...เห็นว่าตัวเองเรียนได้...และเป็นด้านที่สนใจ...แต่ไม่ได้ชอบอะไรมาก...
เขาเลยคิดจะเรียน...การพูดคุยวันนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะ...เพราะทั้งผมและอาร์ทต่างขำให้กับเหตุผลที่ไม่ได้เรื่อง
ของอีกฝ่าย
พอเวลามันผ่านพ้นจนกระทั่งปลายเดือนมกรา...ผมก็ต้องเตรียมตัวสอบไฟนอลของมอหก...ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญเลย
เมื่อเทียบกับการสอบโอเน็ตเอเน็ตที่จะถึงในปลายเดือนกุมภานี้...ในตอนนั้นผมอ่านหนังสือยังไม่จบสักวิชา...ทั้งๆที่ผม
ไม่คิดจะอ่านวิชาเลขแล้วแต่เคมีกับชีวะนั้นยังได้ไม่ถึงครึ่ง...แต่เชื่อมั้ยครับ...ต่อให้มันใกล้สอบแค่ไหน...แต่ถ้าคุณไม่มี
อารมณ์อ่านหนังสือแล้วยังไงๆก็คงอ่านไม่รู้เรื่องอยู่ดี...นั้นคือสิ่งที่ผมเป็นครับ.....ถ้าคนที่อ่านเรื่องที่ผมเขียนอยู่นี้ได้กลับ
ไปอ่านหน้ารวมนิยายเรื่องนี้จะเห็นได้ว่าตอนแรกที่ผมพิมพ์เรื่องนี้คือวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2549 ซึ่งเป็นวันเดียวกันกับ
วันที่ผมสมัครมายไอดีของเว็บเด็กดีนี้...และเป็นวันที่ใกล้สอบโอเน็ตมากๆด้วย...แต่ผมก็ยังเอาเวลาในตอนนั้นมาพิมพ์
เรื่องๆนี้...
ผมจำได้ว่าวันนั้นผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกขี้เกียจเหลือเกิน...เมทห้องนอนผมสองคนไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแต่เช้า...
อีกสองคนไปกินข้าวแล้ว...เหลืออีกคนนึงที่อยู่ห้องนอนด้วยในตอนนั้น...ผมแปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำเสร็จก็กลับห้องมา
เปิดคอมเลยทันที...ผมได้เข้ามาเช็คข่าวเกี่ยวกับการสอบจากในเว็บเด็กดีนี้...และได้เริ่มคิดที่จะสมัครเป็นสมาชิกของ
เว็บ...พอผมได้มายไอดีนี้มาผมก็ได้เห็นว่าคนอื่นได้เขียนเรื่องลงเว็บนี้เยอะมาก...ทำให้ผมคิดที่จะเขียนเรื่องของตัวเอง
ลงไปบ้าง...และนี่คือที่มาของเรื่องเรื่องนี้...
ตอนแรกของเรื่องนี้-----ก่อนสอบโอเน็ตเอเน็ตไม่กี่วัน
ตอนที่สอง--------------หลังสอบโอเน็ตเอเน็ตเสร็จแล้ว...อยู่หอรร.เป็นวันสุดท้าย
ตอนที่สาม--------------ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน...รอคอยผลสอบ
และหลังจากตอนที่สามผมก็เว้นระยะเวลาไปร่วมปีหนึ่งเลยทีเดียว...มาถึงตรงนี้ผมแค่ต้องการอธิบายว่าทำไมผมถึงเขียน
เรื่องๆนี้...และทำไมเรื่องนี้ถึงถูกทิ้งไว้..(บางคนบอกว่าผมดองไปแล้ว)...ซึ่งผมจะเขียนลงในตอนถัดๆไปว่าช่วงเวลา
มหาลัยปีหนึ่งของผมนั้นมันมีเรื่องเกิดขึ้นมากเพียงใด...แต่เรื่องปลายมอหกนั้นยังไม่จบเพราะผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องผม
กับอาร์ทซึ่งผมขอยกยอดไปตอนหน้านะครับ
_______________________________________________________________
InLuSt say : วันนี้เปลี่ยนที่อัพนิยาย...
ห้องคอมหนาวมากๆเลย...บรึ่ยๆๆๆ
ขอบคุณคนอ่านที่ยังติดตามนะครับ
******************************
ผมไม่แน่ใจว่าคิดตรงกับผู้อ่านท่านอื่นรึป่าว
เหตุผลที่ อิน ให้คงวันที่ ที่เขียนไว้ เพราะอะไร
ผมเดาจากเรื่องในตอนนี้
ช่วงสำคัญ เหตุการณ์สำคัญ
มั่ว&เดา 5555 :mc2: :mc2:
:bye2:
-
เวลาอ่านไม่ได้ดุเวลาเลย
แต่ก็ติดตามอยู่นะ :bye2:
-
สงสัยสมาชิกไปเที่ยวปีใหม่ยังไม่กลับมากันเนอะ .... เงียบจังงงง :mc2:
ช่วง 1 ปีที่ต้องติดตามใช่มะ.... เกิดไรขึ้นกับชีวิตหมออินน๊ะ.....
รอติดตามต่อไปนะคร๊าบบบบบบ :impress:
-
หนึ่งปีที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นน้อ :m13: :m13:
-
ตอนที่ 17 : จบ...ชีวิตในช่วงมอปลาย.....[17 เม.ย. 50]
ก่อนที่ผมจะเก็บข้าวของออกจากโรงเรียน...พวกรุ่นน้องจะจัดงานปัจฉิมฯให้กับรุ่นพวกผม...ผมจำได้ว่าในวันนั้นเพื่อนๆ
ทุกคนหน้าตายิ้มแย้มกันทั้งนั้น...เข้าไปไหว้อาจารย์ทุกๆคนที่ได้สอนพวกเรามาจนถึงวันนี้...มีผอ.และอาจารย์หลายคน
มาพูดอำลาและอวยพรให้พวกเราโชคดีหลังจากที่ต้องจากโรงเรียนนี้ไป...หลังจากนั้นมีการแสดงของรุ่นผมและรุ่นน้อง...
บางการแสดงฉายภาพบรรยากาศสมัยที่ผมพึ่งได้เข้ามาใหม่ๆ...ทำให้ความรู้สึกที่ไม่อยากจะจากไปท่วมท้นอยู่เต็ม...
หลายคนยิ้มไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องร้องให้...เพื่อนผู้หญิงหลายคนกอดกันร้องไห้ไปแล้ว...ส่วนผมได้แต่นั่งดูการแสดงนิ่งๆ
อย่างนั้น
ไม่ใช่ว่าผมไม่เศร้าไม่เสียใจที่ต้องจากทุกคนไป...แต่ผมพะวงถึงมันเกินกว่าจะเป็นความรู้สึกที่เรียกว่าเศร้าได้...ถ้าผม
จบจากที่นี้ไป...ผมจะเหลือใครอีก...คนที่เข้าใจในตัวผมอย่างอาร์ท...เพื่อนที่รับได้กับสิ่งที่ผมเป็นอย่างนี้...โรงเรียนนี้เป็น
โลกใบเล็กๆของผม...เป็นบ้านหลังที่สองของผมที่ผมอยู่ได้อย่างสบายใจ...แต่ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว...ที่พักพิงของผม...
ทั้งเพื่อน...รุ่นน้อง...น้องรหัส...พี่รหัส.......ของผม
หลังงานปัจฉิมฯ....น้องแบงค์น้องรหัสผมเอาของมาให้...มันคืออัลบัมรูปที่มีรูปผมตั้งแต่สมัยมอสี่...ผมถามว่าเขาไปหา
รูปมาจากไหน...น้องแบงค์บอกว่าต้องไปถามหารูปผมจากเพื่อนผมหลายๆคน...แต่รูปส่วนมากได้มาจากอาร์ททั้งนั้น...
น้องแบงค์เป็นน้องรหัสที่สนิทกับผมมาก...แบงค์รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผม...แต่อาจจะน้อยว่าที่อาร์ทรู้ไปบ้าง...ผมคุยกับแบงค
์อยู่นานพอสมคอรในวันนั้น...ก่อนจะจบที่แบงค์ถามผมว่า
"พี่เอ็มจะคบกับพี่อาร์ทจนขึ้นมหาลัยเลยหรือป่าวอ่ะ" แบงค์ถามผม
"คง....ไม่" ผมตอบในสิ่งที่ผมคิดถี่ถ้วนดีแล้ว
"อ้าว..ไหงงั้นอ่ะครับ" แบงค์ถามต่อ
"อืม....พี่รบกวนอาร์ทมามากพอแล้วล่ะ" ผมตอบแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ครับ...แล้วพี่อาร์ทเค้า..." แบงค์พูดค้างไว้แค่นั้น...แบงค์รู้อยู่แล้วว่าอาร์ทคงเป็นฝ่ายเจ็บถ้าผมจะคบเขาต่อ...เพราะปีครึ่งที่คบกันมาผมก็ไม่ได้มี
ใจให้อาร์ทสักนิด...มีแต่เพียงความเป็นเพื่อนที่คนอื่นไม่มีวันได้รับไปจากผม
"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะแบงค์.." ผมตอบ
วันนั้นผมรอที่จะได้คุยกับอาร์ท...เพราะอาร์ทมีคนจะคุยด้วยเยอะเหลือเกิน...เกือบทุกคนจะเป็นผู้หญิงที่ต้องการบอก
ความรู้สึกของตัวเองกับคนที่ชอบ...ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีหวัง...อาร์ทกลับมาที่ห้องพร้อมของมากมายที่เพื่อนผู้หญิง
หลายคนให้มา...บางชิ้นเป็นตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดนักเรียนที่ปักชื่อ...บางชิ้นเป็นขวดโหลพับนกกะเรียนพันตัว...ของที่ไม่
กล้าให้จนวันสุดท้ายที่ต้องจาก
ผมบอกอาร์ทว่าผมมีเรื่องจะคุยด้วยอาร์ทพยักหน้ารับแล้วเดินไปตามผมไปที่ระเบียงตากผ้าที่ไม่มีใครอยู่...ผมคิดว่าอาร์ท
รู้อยู่แล้วว่าผมจะคุยอะไรกับเขา...เวลาที่อาร์ทไม่อยากให้นึกถึง...
"อาร์ท...พรุ่งนี้เอ็มก็จะกลับบ้านแล้ว...เอ็มอยากจะ..." เอาเข้าจริงๆผมก็พูดไม่ออก...ประโยคที่รู้ว่าจะทำยจิตใจคนที่ห่วงผมที่สุดคนนี้
"เอ็ม...รู้มั้ยทำไมวันนี้อาร์ทถึงขึ้นมาช้า" อาร์ทถามขณะที่สายตาทอดไปยังท้องฟ้ามืด...ผมพยักหน้าตอบ...อาร์ทจึงพูดต่อ
"อาร์ทไม่เคยคิดว่าอาร์ทเป็นคนหน้าตาดี...ที่ทำให้ใครๆมาชอบ...แต่วันนี้...เชื่อมั้ย...มีคนบอกชอบอาร์ทเกือบสิบคน...ถ้า
เป็นคนทั่วไปเค้าคงดีใจที่มีคนมาบอกรัก...แต่อาร์ทไม่รู้สึกอย่างนั้น...เพราะคนที่อาร์ทชอบกลับไม่เคยพูดให้อาร์ทได้ฟัง" อาร์ทหยุดพูดแล้วหันมามองหน้าผม...ผมหลบสายตาที่อาร์ทมองมา...รู้สึกเจ็บลึกๆ...รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวที่ทำให้คน
อื่นไม่มีความสุข
"คำบอกรักเป็นสิบคำจากคนอื่น...ไม่ทำให้อาร์ทรู้สึกว่าสำคัญเท่าคำที่เอ็มจะขอให้อาร์ทเลิกกับเอ็มในวันนี้เลย" คำพูดของอาร์ทหยุดลงอีกครั้ง...ผมกัดฟันตัวเองแน่น...อาร์ทรู้อยู่แล้ว...รู้ว่าผมจะบอกเลิก...ให้เขาไปเจอคนอื่น...ที่ดีกว่าผม
"เอ็มรู้มั้ย...อาร์ทคิดนะ...ว่าวันนี้ในบรรดาคนที่บอกชอบอาร์ทจะมีเอ็มบางมั้ย...แต่พออาร์ทต้องขึ้นมาบนหออาร์ทก็รู้แล้ว
ว่า...เวลาปีครึ่ง...อาร์ทเปลี่ยนใจใครบางคนไม่ได้...เอ็ม...มองหน้าอาร์ท...เห็นมั้ยว่าอาร์ทไม่ได้ร้องให้เสียใจที่รู้ว่าเอ็ม
ไม่ได้รัก" ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตา...เห็นรอยยิ้มเจื่อนๆของอาร์ท...เขาพยายามยิ้มให้ผม...
"อย่าบอกเลิกอาร์ทเลยเอ็ม...จบจากที่นี่ไปเอ็มจะเจอคนใหม่ที่เอ็มรักก็ดี...แต่ขอให้อาร์ทได้รู้สึกเถอะนะว่าเอ็มไม่ได้
บอกเลิกอาร์ท...ให้อาร์ทได้รู้ว่าเราแค่ห่างกันไป...ให้อาร์ทได้...." แล้วอาร์ทก็ชะงัก...ไม่พูดอะไรอีก...อาร์ทยิ่งพูดยิ่งทำให้รู้ว่าผมทำร้ายเพื่อนคนนี้มากเหลือเกิน...อาร์ททำให้ผมคิดว่า
เขาไม่เป็นไร...และถึงผมจะเลิกกับเขาไปก็ไม่เป็นไร...แต่มันไม่ใช่...อาร์ทเจ็บ...แต่เขาไม่เคยทำให้ผมรู้สึก...ผมพูด
อะไรไม่ถูก...จึงค่อยๆยิ้มกว้างให้อาร์ท...ให้เขารู้ว่าผมจะทำตามสิ่งที่เขาอยากได้จากผม...
ผมดึงมืออาร์ทเพื่อเดินกลับเข้าไปในห้องนอน...เดินผ่านกองของขวัญและเพื่อนหลายคนที่เห็นอาร์ทเดินตามนิ่งๆ...ผม
เดินไปที่ห้องนอนผม...เดินผ่านดิวที่เหลือบมามอง...แต่ผมไม่ได้สนใจ...ผมให้อาร์ทนั่งรอก่อนที่ผมจะให้ซีดีเพลงแก่เขา
...อาร์ทรับไปดู...ผมไรท์เพลงทุกเพลงที่อาร์ทบอกว่าชอบ...แถมไฟล์บางไฟล์ที่อาร์ทจะไม่เจอถ้าไม่เปิดดูในคอม...ผมรู้
ู้ว่าอาร์ทไม่ได้ต้องการอะไรจากผมนอกจากคำพูดประโยคเดียวที่ผมให้เขาไม่ได้...แต่ผมอยากทำให้อาร์ทรู้ว่าอาร์ทเอง
ก็สำคัญกับผมถึงแม้จะคนละความหมายกับที่เขาต้องการก็ตามที...อาร์ทอ่านรายชื่อเพลงและยิ้มให้ผม...ยิ้มที่ไม่ได้ฝืน
เหมือนที่ระเบียง...
ผมกับอาร์ทแยกย้ายกันเก็บของ...พ่อจะมารับผมวันพรุ่งนี้...ซึ่งผมต้องเตรียมให้พร้อมก่อน...การเก็บของครั้งนี้จะเป็นครั้ง
สุดท้ายแล้วสำหรับผมและที่รร.แห่งนี้...อาร์ทบอกว่าจะช่วยผมขนของขึ้นรถตอนผมกลับเพราะเขาจะกลับตอนเย็น...วันนั้น
ผมตื่นมาแต่เช้าเพราะไม่อยากให้วันสุดท้ายเสียไปกับการนอน...ซึ่งรู้สึกว่าเพื่อนหลายคนนั้นคิดเหมือนผม...แต่ด้วยว่าไม่
่มีอะไรให้ทำมากนัก...เพราะของทุกอย่างถูกเก็บไปแล้ว...มองไปมองมาจึงเห็นไพ่สำรับหนึ่งที่เพื่อนที่กลับไปแล้วเขาทิ้ง
ไว้...เลยเป็นการตั้งวงแต่เช้าเลย...พวกผมเล่นไพ่กันเสียงดังลั่นหอ...แต่พวกอาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร...ผมอยากยืดเวลานี้
ี้ออกไปให้นานๆเพื่อที่ผมจะได้สนุกกับเพื่อนๆเป็นครั้งสุดท้าย...แต่เวลาของผมก็จบเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือผมดัง...
แสดงชื่อว่าพ่อผมโทรมาบอกว่าถึงแล้ว...ผมบอกลาเพื่อนๆแล้วเริ่มขนของ
อาร์ทช่วยขนลังหนังสือหลายลังและของอีกมาก...พ่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากเมื่อเห็นอาร์ทจนกระทั่งขนของเสร็จและพ่อ
ขึ้นรถไปแล้ว...ผมจึงเดินไปบอกลาอาร์ท
"อาร์ท...เราต้องไปแล้วนะ" ผมพูดขึ้น
"อืม...ปิดเทอมก็โทรหากันบ้างนะ" อาร์ทตอบผมด้วยรอยยิ้ม...
"อาร์ท...สัญญานะว่าจะยิ้มให้เอ็มบ่อยๆ" ผมพูด...ไม่อยากจะบอกว่า..อย่าร้องไห้...ถ้าเอ็มทำให้อาร์ทเสียใจ...จึงได้แต่พูดเลี่ยงไปอย่างนั้น
"อืม"...อาร์ทครางรับ...ผมจึงบอกลาแล้วเดินขึ้นรถไป
พ่อขับรถเคลื่อนออกจากที่จอดรถ...ผมจึงหันกลับไปมองด้านหลัง...ยังคงเห็นอาร์ทยืนอยู่ที่เดิม...เขาก้มหน้านิ่งไม่ได้มอง
มาที่ผมอย่างทุกครั้ง...ร้องไห้?....หรือแค่ก้มหน้าเฉยๆ......รถเคลื่อนไกลจากอาร์ทไปเรื่อยๆในขณะที่อาร์ทยังยืนก้มหน้า
อยู่ที่เดิม...ผมกดมือถือโทรหาอาร์ท...รอให้เขารับสาย...เห็นอาร์ทเอามือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา...เขามองที่มือถือก่อนที่จะ
มองมายังรถที่ผมอยู่...แล้วอาร์ทก็กดตัดสายไป....ผมโทรไปอีกครั้ง...แต่ผลที่ได้ก็เป็นเช่นเดิม...เขายังไม่อยากคุยกับ
ผม...หรือไม่ก็ไม่อยากคุยกับผมอีกเลยก็ได้
ตอนนั้นผมได้แต่คิด....ขอโทษนะอาร์ท...ที่เอ็มทำเพื่ออาร์ทไม่ได้
และหวังว่าช่วงปิดเทอมผมจะโทรหาอาร์ท...จนกว่าเขาจะยอมรับโทรศัพท์ผม
_________________________________________________________________
InLuSt say : จบช่วงมอปลายเสียที
ตอนนี้ไม่ค่อยว่างครับ...เมื่อวานพึ่งไปไหว้พระเก้าวัดมากับเพื่อนๆ...
สนุกมากเลยครับ..ใครว่างๆหาที่ไปไม่ได้ก็น่าจะลองไปดู...ได้บุญนะครับ
สัปดาห์หน้าเปิดเทอมแล้ว...จะหาเวลามาอัพตอนต่อไปนะครับ
บายบาย
ปล...ส่วนที่ถามว่าอินกับเอ็มเป็นคนเดียวกันหรือป่าวนี่...ขอเก็บไว้ก่อนครับ...ไว้จบเรื่องนี้จะบอกความจริงทุกอย่างครับผม
**************
^
^
^
ตอบจังหวะเดียวกะที่มีเพื่อนในเล้าถามพอดีเลยเนอะ :m4: :m4:
-
รีบๆมาลงต่อนะ พี่ติดเรื่องนี้มากๆ
-
รัก...ที่ฝืนใจให้รัก มันก้อไม่ได้
รัก...ที่ห้ามไม่ให้รัก ยิ่งทำไม่ได้
:sad2: :sad2: :sad2:
-
:mc4:...มาสวัสดีปีใหม่ย้อนหลังคร้าบบบ.. :mc4:.
ขอให้ทุกคนโชคดีมีความสุขตลอดปีหนูนี้นะครับ...
ขอบคุณน้องจาที่ยังทยอยลงอย่างต่อเนื่อง :m4:
ส่วนผมปีใหม่ปิดยาว...ตอนใหม่เลยยังไม่ได้อัพ....ค้างเติ่งอยู่นั้น (รอใช้ห้องคอม)
ส่วนที่มีคนอ่านถามว่าเรืยนมหาลัยอะไรนั้น....เอาเป็นว่าไม่บอกคณะ...แต่เป็นคณะแพทย์ที่เวลาเรียนจะรวมกันสามแพทย์นะครับ (ก็ 1 ในนั้น)
โชคดีๆนะครับ
-
:pig4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
ฝืนใดฤาจะเท่าฝืนใจรัก ถึงจะกักขังใจไม่ให้หนี
ไม่พบหน้าใครอีกชั่วชีวี ก็สุดที่จะฝืนใจให้รักเธอ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะหมออิน :mc4:
ขอให้มีความสุขกับการเรียนนะ
แล้วไม่มาลงต่อเลยล่ะ :mc2:
-
สำหรับเอ็ม ถึงอาร์ทจะเป็นคนดี แต่ไม่ใช่ คนที่รัก จะทำยังไงได้ละเนอะ :เฮ้อ:
สำหรับอาร์ท แม้ไม่สมหวังอย่างน้อยก็ได้ซื่อตรงและได้แสดงความรู้สึกของตัวเอง :m15:
ตั้งใจเรียนนะคะคุณหมอ :a1:
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆ :m4:
แต่อ่านมาถึงตอนนี้แล้วเศร้าอะ สงสารอาร์ทมากเลย
น้องอินรักอาร์ทมากเหมือนกันนะ ไม่งั้นคงไม่บรรยายออกมาให้อาร์ทน่ารักได้ขนาดนี้
บอกมาเลย น้องอาร์ทอยู่ไหน จะไปหา อยากดามหัวใจน้อง 555 วิศวะที่ไหน เก่งๆ แบบนี้
รออ่านต่อจ้า บวกให้คนโพส คนแต่งด้วย :oni2:
ปล สวัสดีปีใหม่น้องอิน น้องจา แล้วก็ทุกคนในทู้น้า มีความสุขตลอดปีจ้า :mc4: :mc4: :mc4:
ปล2 สำนวนการแต่งท้ายๆ ลื่นขึ้นเลย ชอบๆ
-
แล้วใครล่ะ ตัวจริง o12 o2
-
ความห่างไกลอาจไม่ใช่จุดสิ้นสุดเสมอไป...แม้มันจะทำให้เราเศร้าใจก็ตาม o1
ยังแอบหวังเอาใจช่วยอาร์ท....บทสรุปตอนนี้...
เห็นใจอาร์ท เข้าใจเอ็ม สมน้ำหน้าดิว.....สงสารตัวเอง
:impress:
-
:sad2:คนทีไม่ได้รักทำยังไงก็ไม่รัก :sad2:
-
เศร้าอ่ะ
-
ผมลงตอนต่อไปได้ด้วยเหรอ... :o
ลงไม่เป็น :m23:
เป็นแต่ reply... :a3:
น้องจาลงก็ดีแล้ว..(มั้ง) :m4:
-
^
^
^
^
^
^
^
จิ้มพี่หมออิน อิอิ
ดันคับดัน
-
ก็ลงเหมือนที่น้องอินตอบreply.น่านแล่ะจ้า เพียงแต่ว่ายางแก้หัวกระทู้เพื่ออัพเดทวันลงเองไม่ได้เพราะว่าไม่ได้เปงคนเริ่มกระทู้ แต่ลงเองก็ดีน๊า เผื่ออยากจะรีไรท์ตรงไหนใหม่ไง
ปล. ในเล้าหมอเยอะจังเลย อิอิ
-
เย้!!!!! :mc3:
เข้าเล้าได้แล้ว :oni1:
คิดถึงเล้าชะมัด ไม่ได้เข้าเล้าตั้งหลายวัน.....เหงามั่กๆ :m15: :m15:
*****************************
ตอนที่ 18 : เส้นทางของชีวิต.....[1 พ.ค. 50]
ปิดเทอมคราวนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเหมือนเช่นอย่างเคย...นอกจากเรื่องเกี่ยวกับแอดมิชชั่นที่จะตัดสินอนาคตผมแล้ว...ผมยังกังวล
ใจเกี่ยวกับอาร์ทอีกด้วย...พอขาดอาร์ทไป..ผมรู้สึกเหมือนว่าที่พักพิงของผมได้สูญหายไป...ประหนึ่งหายใจไม่ออก....เมื่อขาดอากาศ
ผมลองติดต่ออาร์ทไปหลายครั้งตั้งแต่ช่วงต้นปิดเทอม...ทั้งโทรศัพท์...เอ็มเอสเอ็น...และอีเมลล์...แต่มันก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด...
จนกระทั่งวันที่ประกาศคะแนนสอบโอเน็ตและเอเน็ต...ผมเจอเพื่อนทุกคนออนเอ็มรวมกระทั่งอาร์ทด้วย...
ด้วยความดีใจผมจึงรีบกดทักไป
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
หวาดดีอาร์ท...อยู่มั้ย
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
อาร์ท?
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
. . .
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
ดี ดี
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
คะแนนเป็นไงบ้าง...ดีมั้ย
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
ไม่ตอบ...
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
ทำไมโทรไปไม่รับสาย
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
ปิดเสียงไว้...ไม่รู้ว่าเอ็มโทรมา
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
งั้นไมไม่โทรกลับมา
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
พอดีไม่ค่อยว่างหน่ะ
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
. . .
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
เอ็มเกลียดอาร์ท...ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนกันอีกแล้วก็บอกมาสิ...ไม่ใช่เงียบไปอย่างนี้...ยังไงๆอีกไม่นานอาร์ทก็จะมีเพื่อน
ไหม่อยู่แล้ว...ลืมเพื่อนเก่าคนนี้ไปเลยละกัน...ขอบคุณนะที่เคยเป็นเพื่อนกันมา
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
ลาก่อน...บายบาย
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
เดี๋ยวสิเอ็ม...
หลังจากนั้นผมก็รีบกด sign out ออกมาเลย...ผมนั่งนิ่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์สักพักก่อนที่เสียงมือถือผมจะดังขึ้นมา...
ผมฟังเสียงริงโทนไปเรื่อยๆโดยไม่รับสาย...แล้วเสียงก็เงียบไป...ผมหยิบมือถือมาดูรายชื่อคนโทรเข้า...รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นอาร์ท...
เข้าใจแล้วทุกความรู้สึก...ที่เธอให้มาทุกอย่าง...แต่ฉันก็ยังไม่อาจจะรักเธอ...
ผมกดรับสายอย่างอัตโนมัติทันทีที่เพลง"เพื่อนใจ"ที่เป็นริงโทนดังขึ้นอีกครั้ง...ลืมไปว่าโกรธอาร์ทอยู่...แต่จะกดวางหลังจากรับสาย
แล้วก็ไม่ดี...ผมจึงตอบไป
"เอ็ม...อาร์ทโทรมาแล้วนี่ไง"
"แล้วไง...จะโทรมาถามคะแนนหรือไง...จะได้บอก...แล้วก็วางไป"
"ไม่เอานะเอ็ม อาร์ทขอโทษ...ยกโทษให้นะ"
หลังจากที่อาร์ทขอโทษผม...เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ...รวมทั้งเรื่องคะแนน...เราคิดกันว่าโอกาสที่จะให้ยื่นแต่ละคณะเป็นยังไง...
และก็เรื่องที่คะแนนออกมาเป็นทีสกอร์......ผมคุยโทรศัพท์ด้วยความสบายใจ...ถึงแม่ว่าเรื่องผลสอบยังค้างคาอยู่...
หลังจากวันนั้นผมต้องเข้าอินเตอร์เน็ตบ่อยขึ้น...เพราะมีข่าวการเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับการสอบถี่มาก...ระบบมันไม่คงตัว...
ตรวจคะแนนผิดเยอะ...และก็มีการแก้จากคะแนนทีสกอร์ไปเป็นคะแนนดิบ...ปรากฎว่าทีสกอร์กับคะแนนดิบไม่สัมพันธ์กัน...
อาร์ทบอกผมว่าไม่ต้องเป็นกังวล...เพราะยังไงผมก็คะแนนดี...
ในวันนั้นผมนอนหลับด้วยความสบายใจ...โดยไม่ได้คิดเลยว่าความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้น...เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ต้องพบว่า
มีการประกาศยกเลิกอะไรอีกมากมาย...ผมต้องไปตรวจคะแนนจากข้อสอบจากที่เขาจัดไว้ให้...จำได้ว่าผมเดินทางไปตึก สทศ. เพื่อไปเบียดเสียดกับคนนับพันที่ต่อคิวกันตรวจคะแนน....ผมเจอเพื่อนหลายคนที่นั้น...ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดประหนึ่งกลัวว่า
ตัวเองคะแนนจะลดลง...ผมไปเจออาร์ทที่นั้นด้วย...อาร์ทไม่มีสีหน้ากังวลใจอะไร...ผมดีใจที่เขาไม่สร้างความกดดันให้ผม...
การประกาศผลสอบแพทย์โดย กสพท.ผมได้รับผลที่ไม่ค่อยน่าพอใจ...ผมพลาดทั้งสามอันดับที่เลือกไว้...
พ่อกับแม่ของผมเครียดมาก...ผมเองก็เครียด...ไม่ได้กลัวไม่มีที่เรียนเพราะคะแนนอย่างผมจะเรียนบัญชีก็ติดชัวร์ๆ...แต่ผมกลัวว่า
พ่อแม่ผมจะผิดหวังที่ผมไม่ได้เรียนหมอ...แรงกดดันที่หนักอึ้งทับตัวผมอยู่...
และในวันสุดท้าย.....
เมื่อประกาศแอดกลาง...ผมก็มีความสุขได้เสียที....
เมื่อผมได้เรียนในสิ่งที่ผมหวัง...
เป็น...แพทย์.....ตามที่ต้องการ....
ผมโทรบอกอาร์ทเป็นคนแรก...ซึ่งอาร์ทแสดงความยินดีกับผมและบอกข่าวดีของเขาด้วย...เพราะอาร์ทเองก็ติดวิศวะตามที่เขาหวัง
เหมือนกัน...วันนั้นผมโทรเช็คว่าเพื่อนผมติดที่ไหนกันบ้าง...มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : เน็ตเจ็งกระทันหัน...
เหนื่อยจังเปิดเทอมแล้ว
รักคนอ่านนะคร้าบ
**********************
นั่นดิเนอะพี่แน๋ว หมออินมาลงเองก็ดีดิ :mc4:
ก็วันไหนที่หมออินมาลงเอง ผมเข้าเล้าเดี๋ยวผมแก้วันที่หัวกระทู้ให้คับ
หนับหนุน ๆ :m4: :m4:
:bye2:
-
คิดถึงจาชะมัด
วันนี้ได้มาจิ้มตูดจา
:m23: :m23: :m23:
-
มาอัพบ่อย ๆ นะครับ
ชอบมาก ๆ เลย o13 o13
-
ความรู้สึกที่เอ็นท์ติดเป็นความรู้สึกที่สุดยอดเลยอ่ะ อิอิ
-
ตกลงใครเป็นตัวจริงอ่ะ อาทหรือดิว
-
หุหุ เริ่มเป็นเฟรชชี่แระ :m4: :m4:
-
มาต่อไวๆนะรออ่านอยุ่ :m1:
ละดิวไปไหนเลยอะ :m23:
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
จะถึงตอนเป็นนักเรียนแพทย์แล้วเหรอเนี่ยยย :m15:
อ่านใหม่อีกรอบ แต่พอใกล้จะถึงตอนนี้ก็...
เป็นกำลังใจให้พี่หมออินค่ะ :m1:
ปล. มะอยากเลยอ่าพี่หมออิน 49 จิงหรอ :impress:
ปลล. มาเม้นในนี้แทนเม้นที่นู่น อิอิ
-
ตามอยู่ค่ะ :mc4:
-
คิดถึงจาชะมัด
วันนี้ได้มาจิ้มตูดจา
:m23: :m23: :m23:
เหอะๆ จิ้มเลยเหรอครับ อิอิ
ติดตามอยู่นะครับผม ชอบสุ๊ดดดดดๆๆๆๆ เลยยยยย
ขอบคุงคร๊าบบบบบบ
-
วันนั้นตกใจมาก...เข้าเล้าไม่ได้ :o
เป็นอันงง o2
ตอนนี้เข้าได้แล้ว... :mc3: :pig3:
พี่หมออินขอตามมาดูเฉยๆดีก่า... :m13:
เพราะถ้ามีเวลาจะไปอัพในเด็กดีเยอะๆแทน... :m23:
(ที่นี้มีอีโมเล่นเยอะดีจังเลยแหะ)
ปล. satan666 อย่าเอ็ดไปเรื่อง 49...เด๋วคนอ่านเลิกอ่านกัน.. :m22:
ปลล. คิดไว้ว่าจะมีตอนพิเศษแทนหน่ะนะ.. :o8:
-
มารอตอนต่อไปนะคะ :oni2: :oni2:
-
ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ ที่เข้ามาทักทาย กะติดตามอ่านกัน ด้วยนะคับ :pig4: :pig4:
คิดถึงจาชะมัด
วันนี้ได้มาจิ้มตูดจา
:m23: :m23: :m23:
อารายพี่ต้น :o8: :o8:
:m14: :m14: :m14:
มาอัพบ่อย ๆ นะครับ
ชอบมาก ๆ เลย o13 o13
คับผม ทุกวันอยู่แร้ววววววว
วันนั้นตกใจมาก...เข้าเล้าไม่ได้ :o
เป็นอันงง o2
ตอนนี้เข้าได้แล้ว... :mc3: :pig3:
พี่หมออินขอตามมาดูเฉยๆดีก่า... :m13:
เพราะถ้ามีเวลาจะไปอัพในเด็กดีเยอะๆแทน... :m23:
(ที่นี้มีอีโมเล่นเยอะดีจังเลยแหะ)
ปล. satan666 อย่าเอ็ดไปเรื่อง 49...เด๋วคนอ่านเลิกอ่านกัน.. :m22:
ปลล. คิดไว้ว่าจะมีตอนพิเศษแทนหน่ะนะ.. :o8:
จุ๊ๆ คับ อย่าเอ็ดไป :m26:
แหมๆ สนุกใหญ่เลย หมออิน ชอบก็แวะเข้ามาบ่อยๆ นะคับ :mc2:
ตอนพิเศษ ขอหลายๆ ตอน ก็ดีนะคับ :m1:
-
ตอนที่ 19 : FreShY....[8 พ.ค.50]
ผมต้องขอข้ามเรื่องการดำเนินการมากมายเพื่อที่จะทำให้ผมได้เข้าเรียนในชั้นปี 1 (เพราะมันดูเป็นเรื่องราวที่จริงจังไปหน่อย...เอาจริงๆคือขี้เกียจพิมพ์อ่ะครับ)...ในปีหนึ่งนี้ผมได้เรียนใกล้กับโรงเรียน
ในมอปลาย....ซึ่งมันก็ไกลบ้านผมเหลือเกิน...ผมจึงต้องขอออกมาอยู่หออีกแล้ว....แต่คราวนี้ผมไม่อยู่หอแบบมี mate อีกแล้วครับ...(กลัวใจตัวเอง)...เพราะกลัวมีผลกระทบต่อการเรียนจึงขอกันไว้ก่อนดีกว่า
ในคณะนี้มีคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันกับผมอยู่ 5 คนแต่ไม่มีใครมาจากห้องเดียวกันเลย...
ทำให้ผมคงต้องหาเพื่อนกลุ่มใหม่อีกแล้ว...ในวันแรกที่เจอเพื่อนร่วมคณะผมก้อได้เพื่อนใหม่อีกสี่คน....
มาจากโรงเรียนเดียวกันสองกันคนละโรงเรียนอีกสอง...
คนแรกชื่อ ท็อป....ท็อปเป็นคนไม่ค่อยขาว...(แต่ก็ไม่ได้ดำมาก)...หน้าตาไม่ได้แย่...
แต่ก็ไม่หล่ออีกนั่นแหละ.....ท็อปมาจากโรงเรียนเดียวกับ..วิน...วินเป็นคนผิวขาวมาก...แล้วก็สูงมากด้วย...
นอกจากนี้ก็เป็นคนเรียนเก่ง...(เรียนหมอก็ต้องเก่งอยู่แล้วแหละ)...แต่ก็อย่างว่าคนที่ดูจะสมบูรณ์แบบก็มีข้อเสีย...
เพราะวินเป็นคนค่อนข้างหลงตัวเอง...โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...แต่มันก็เป็นเรื่องของเขา
อีกสองคนชื่อ ริว กับ ป้อง...สองคนนี้ต่างกันสุดขั้ว...ริวเป็นคนขี้เล่น...ชอบปล่อยมุขแป้กๆตลอด...
ทำให้เพื่อนได้หัวเราะกันบ่อยๆ...ส่วนป้องเป็นคนเงียบๆจัดว่าเรียบร้อยเลยก็ว่าได้...แต่ถ้าให้นิยาม
น่าจะเป็นเนิร์ดหน่อยๆมากกว่า...ผมกับอีกสี่คน เจอกันครั้งแรกตอนสอบสัมภาษณ์...ผมสอบอยู่ห้องเดียวกัน...
เลยได้คุย...ตอนนั้นริวคอยปล่อยมุขทำให้ผ่อนคลายลงบ้าง...นั่นถือว่าเป็นหนี้บุญคุณเลยนะนั่น...
เพราะตอนนั้นผมเครียดมาก...เครียดจนปวดท้องเลยก็ว่าได้...
หลังจากนั้นผมก็เปิดเรียน...ผมต้องเรียนรวมกับหลายคณะ...ซึ่งในช่วงแรกๆห้องบรรยายรวมมักจะเต็มแต่หลังๆ
ก็จะว่าง...เพราะคนเริ่มโดด...ผมกับเพื่อนเลยแบ่งกันมาจองที่นั่งกัน...ในสัปดาห์แรกๆผมและเพื่อนๆต้องเตรียมตัว
กับกีฬา freshy มากกว่าเรื่องอื่นๆ...มีพี่ๆปีสองมาคัดหลีด...และที่น่าประหลาดใจที่สุดคือ...
ผมอยู่ในบรรดาคนที่ต้องเป็นหลีดด้วย...(เพื่อนผมสองคนสละสิทธิ์ไปเพราะกลัวกระทบการเรียน)...
ผมสงสารพวกพี่ๆที่ดูท่าจะกังวลใจที่ยังไม่ได้เริ่มซ้อมเสียที...จึงตอบตกลงไป
อ่านถึงตรงนี้...หลายคนคงคิดว่าผมหน้าตาดี....ไม่ใช่ครับ...ผมไม่ใช่คนหน้าตาดี...ผมเป็นคนผิวขาวครับ...
หน้าตาไม่ได้หล่อคมเข้มอะไร...อย่างดีคือไม่มีสิว..(ปัญหาสำหรับหลายๆคน)...เอาเป็นว่าไม่หล่อ...
เทียบกับไอวินแล้วผมต้องชิดซ้ายให้มัน...แต่ก็อย่างที่บอก...มันไม่ยอมเป็นหลีด...ซึ่งมันบอกเหตุผลเพิ่มเติมที่
ไม่ยอมเป็นว่า...พวกหลีดชายมีแต่เกย์กับกระเทย...ซึ่งมันไม่ใช่...ปล่อยมันไปเถอะครับ...แล้วแต่จะคิด...
(หรือว่าที่มันพูดจะจริง?)
ผมต้องเสียเวลาซ้อมหลีดจนถึงดึกเกือบทุกคืน...บางครั้งต้องเข้ามาค้างที่คอนโด
(หอนอก..หรืออะไรก็ตามที่เค้าเรียกกัน)โดยมีรุ่นพี่สละเวลามาสอนให้...การสอนโหดมากจนหลีดหญิงบางคน
ถึงกับร้องไห้...ซึ่งพวกรุ่นพี่ก็ได้แต่บอกให้พยายาม เพราะมันไม่มีเวลาแล้วที่จะหาคนใหม่...
ให้คิดสะว่าทำเพื่ออคณะ...ทำให้หลีดทุกคนมีกำลังใจซ้อมต่อไป...คนที่ไม่ใช่หลีดก็เหนื่อยเหมือนกัน...
เพราะต้องซ้อมแสตนด์อยู่ตลอด...บางวันซ้อมจนเสียงแหบแห้ง...แต่เพราะความรักคณะทุกคนเลยทำ...
สัปดาห์สุดท้ายก่อนวันจริง...หลีดต้องซ้อมแทบเป็นแทบตาย..เพราะต้องการคำว่าดีที่สุด...
เพื่อไม่ให้เสียใจภายหลัง...ผมเองบางวันเหนื่อยมากก็โดดเรียนไปสะดื้อๆ...(ตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายแล้ว)...
ซึ่งผมได้แต่คิดว่าผมจะตามเนื้อหาที่ขาดไปวันหลัง...ไม่รู้เหมือนกันว่าวันหลังนี้มันเมื่อไหร่กันแน่...พอถึงวันจริง...
ผมต้องแต่งหน้าหลายชั่วโมง...พร้อมเซทผมอีกก็เล่นเอาเหนื่อย...เสียหลีดที่ใส่ก็ไม่พอดีเอาเสียเลย...
ใส่แล้วดูขัดๆ...ไม่เหมาะกับตัวผมยังไงไม่รู้...ก่อนจะแข่ง...รุ่นพี่เข้ามาพูดอะไรนิดหน่อยประมาณว่า...
ไม่ต้องเครียด...แค่ทำให้ดีที่สุด...ซ้อมมาเยอะแล้ว...ไม่มีอะไรต้องกังวล...แต่ก็นั่นแหละ...
มันไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นเลย...จนกระทั่งเสียงมือถือผมดังขึ้น
"ดีดี..เอ็ม...ตอนนี้อยู่ไหน" เสียงดังอื้ออึงกรอกผ่านโทรศัพท์มา
"เอ่อ...ใครนะ...ตอนนี้ผมไม่ค่อยว่าง" ผมตอบปัดๆ
"นี่อาร์ทเองเอ็ม...อาร์ทมาหาเอ็มที่มหาลัย...ตอนนี้เอ็มอยู่ไหนนะ"
เสียงอาร์ทตะเบ็งแข่งกลบเสียงคนอื่นๆดังกลับมา
"อา..แถวๆตึก......อาร์ทจะมาหาหรือ" ผมเริ่มงงว่าอาร์ทมาหาผมทำไมวันนี้
"แหงสิ...เอ็มเป็นหลีดทั้งที...มีหรืออาร์ทจะพลาดไม่มาดู" อาร์ทตอบ
"รู้มาจากใครเนี่ย" ผมโพล่งถาม
"เดี๋ยวเจอแล้วจะบอก...แค่นี้ก่อนเด๋วเดินไปหา" อาร์ทพูดตัดบทแล้ววางสายไป
แต่ว่าผมยังไม่ทันได้เจออาร์ทผมก้อต้องออกไปแข่งแล้ว...เสียงเพลงที่เพื่อนๆทั้งคณะร้องนั่นทำเอาผมขนลุก...
น้ำเสียงที่หนักแน่นแสดงถึงความตั้งใจที่พวกเขาร้อง...ทำเอาผมเลิกคิดเรื่องอื่นและเต้นต่อไปได้ตามที่ซ้อม...
ผมไม่รู้ว่ามันดีที่สุดมั้ย...ผมรู้แค่ว่าผมทำเต็มความสามารถของผมแล้ว...ที่เหลือต้องขึ้นกันคนตัดสิน
ผลของการแข่งสแตนด์กันหลีดคณะของผมไม่ติด 1 ใน 3 แต่สแตนด์ได้ที่ 4 และหลีดได้ที่ 5 ...
ผลที่ได้เป็นที่พอใจแล้ว..เพราะในเวลาที่กระชั้นชิดทำได้เพียงนี้ถือว่าดีมากๆแล้ว...อาร์ทถามผมว่าผิดหวังมั้ย...
ผมตอบไปว่าไม่...แม่ว่าจริงๆแล้วเจ็บใจมากๆที่พยายามแล้วได้แค่นี้...เป็นอีกครั้งที่อาร์ทรู้ว่าผมโกหก...
แต่ก็อย่างว่า...ถ้าอาร์ทไม่รู้แล้วใครจะรู้
เรื่องราวปีหนึ่งที่วุ่นวายของผมได้ก็เริ่มต้นขึ้นภายหลังจากกีฬา freshy ครั้งนี้แหละครับ...
___________________________________________________________
InLuSt say : เหนื่อยมากมาก...พึ่งจัดค่ายรับน้องเสร็จ
เมื่อยขา...เพราะโดนทำโทษลุกนั่ง...
ตอนนี้ไม่ค่อยว่าง...
แต่จะมาอัพเรื่อยๆครับผม
:bye2:
-
มาต่อตอนใหม่ไวไวน๊า....................
พี่จะรออ่าน.....
เป็นกำลังให้ทั้งคนแต่งและคนเอามาลงนะ..........
อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ...
:o12:
-
เดายากขึ้นไปอีก
ใครเป็นตัวจิงหว่า
o2 o2 o2 o2
-
นั่นดิ ตัวเลือกเยอะจิงๆ :m13:
-
ตอนที่ 20 : เปิดเผย & เพื่อนแท้.....[11 พ.ค. 50]
นี่เป็นครั้งที่สองตั้งแต่ที่ผมเกิดมาที่ต้องโดนเป็นหัวข้อในวงพูดคุย...ครั้งแรกคือตอนที่ผมคบกับอาร์ท...
แต่คราวนี่กลับเป็นเรื่องที่ดูธรรมดากว่านั้น...ผมพึ่งรู้ว่าหลีดเดอร์นี่เปรียบได้กับหน้าตาของคณะเลยที่เดียว...
เพราะทุกคนเข้าใจว่า...คนที่จะมาเป็นหลีดได้เนี่ย...ต้องหน้าตาดีที่สุดแล้ว...(ซึ่งในกรณีผมนั้น...มันไม่ใช่)..
เลยเริ่มมีคำถามที่ทำให้ผมและเพื่อนหลีดคนอื่นๆต้องเข้าไปอยู่ในวงสนทนาอย่างเช่น...
"คนไหนชื่อเอ็มอ่ะ.....ที่เป็นหลีดคณะนี้อ่ะ"
"แกรู้จัก โย ป่ะ....หลีดคนนี้น่ารักนะเว้ย..."
"แล้วเธอว่า...ตั้มกะเอ็มใครหน้าตาดีกว่ากัน..."
ผลตอบรับส่วนมากจากคนที่อยากจะรู้ว่าผมหน้าตาเป็นยังไง...ส่วนมากจะผิดหวัง...แบบว่า...
"ไม่เห็นจะหล่อเลย...มาเป็นหลีดได้ยังไงเนี่ย"...หรือไม่ก็... "หน้าตางั้นๆ...ไม่ผ่านอย่างแรง"...
ผมก็รู้สึกเฉยๆกับเสียงส่วนมาก...เพราะผมรู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี...ไม่รู้สึกเสียใจอะไรเท่าไหร่...
บางครั้งผมก็โดนเพื่อนล้อเหมือนกัน...ประมาณว่า...มีหลีดอยู่ในกลุ่มพวกมันโดนดึงความสนใจไปหมด...
โดยที่พวกมันไม่รู้เลยว่าผมไม่สนใจผู้หญิงสักนิด
จนกระทั่งวันนึง...ตอนที่ผมจับกลุ่มทำแลปชีวะอยู่...ไอวินก็ทักขึ้นมาเรื่องเด็กทันตะคนนึง
"เออ...ใช่...กูได้ยินมาว่า...มีหญิงแอบชอบมึงอ่ะ...เอ็ม "
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากกระจกสไลด์ในมือเพื่อสนใจฟัง
"มึงไปได้ยินมาจากไหนอีกอ่ะ"
ผมถามกลับ...ตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งมา...ที่เคยแทนชื่อตัวเองว่าเอ็มอย่างนู้นเอ็มอย่างนี้...หายหมด...
กลายเป็นกูกับมึงแทน...
"จากเมทกู...มันมาถามว่า...เอ็มเนี่ยคนไหน...กูเลยตอบไป...ว่าเพื่อนกลุ่มกู...มีไรมั้ย"
...วินพูดยาวเหยียด...พักหายใจแล้วเล่าให้ฟังต่อ
"มันตอบว่าเพื่อนมันคนนึงสนใจ...มันเลยอยากรู้ว่าเอ็มเนี่ยเป็นใคร...หน้าตาเป็นยังไง...
แล้วกูก็รู้สึกผิดสังเกต...ประมาณว่าถ้าเป็นแค่เพื่อนมันเนี่ย...ทำไมมันถึงอยากรู้ขนาดมาถามกู...
แล้วกูก็ซักจนหมดยอมบอกกู....ว่าเพื่อนที่มันพูดถึงอ่ะ...คือดาวคณะมัน"พอวินพูดจบเท่านั้น...
โต๊ะทั้งโต๊ะก็มีแต่เสียงคนโห่...จนอาจารย์เดินมาส่งสายตาดุๆให้...ส่วนผมได้แต่นั่งคิดว่า...ดาวทันตะเนี่ยใคร
"น่าอิจฉาว่ะ...ป้องมึงว่างั้นป่ะ"
ไอริวเริ่มกระแหนะกระแหนเรื่องนี้อีกครั้ง...ประหนึ่งเป็นชีวิตประจำวันของมันที่ต้องล้อผมเรื่องที่เป็นหลีด...
ส่วนป้องมันก็ไม่เคยตอบ...ได้แต่อมยิ้มขำๆตลอด
"วิน...ที่มึงเอามาเล่าเนี่ย...เพราะอิจฉากูใช่มั้ยว่ะเนี่ย" ผมได้ทีกวนมันกลับด้วยความหมั่นไส้ทันที
"เออ...แหงดิ...ก็กูเล็งของกูอยู่...น่ารักขนาดนั้น...ไหงเค้าหลงผิดแอบสนใจมึงได้ว่ะ"
ไอวินตอบแล้วเอามือขยี้หัวอย่างเซ็งๆ
"จีบเลยดิเอ็ม...ไหนๆก็ไหนๆแล้วเนี่ย...อย่าต้องให้เค้ามาร้องเพลง...จีบฉันที...ให้ฟังนะเว้ย"
กุ๊กได้ทีเริ่มแซวผมบ้าง...ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่นั่งหัวเราะในความคิดนั้น...เพราะถ้าเค้าร้องเพลงนั้นจริงๆ...
ผมคงช่วยอะไรไม่ได้
"ไม่มีทางสมหวังหรอก...ก็ไอเอ็ม...มันไม่ได้ชอบผู้หญิงสักหน่อย...."
…
…
…
…
ประโยคเดียวของไอนัท...เพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับผม...ทำเอาโต๊ะทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ...
ผมจ้องหน้ามันตัวแข็ง...เพื่อนทุกคนก็จ้องมัน...มีแต่มันที่ก้มหน้าก้มตาทำแลปโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกมา...
คนแรกที่หันมามองหน้าผมกลายเป็นไอวิน...มันขมวดคิ้ว...คอยว่าผมจะตอบประโยคนั้นยังไง...แต่ผมนั่งนิ่ง
เหมือนเวลาหยุดเดิน...ใจกระวัดไปนึกถึงตอนอยู่มอปลาย...มันว่าดีเพียงไหนที่มีคนคอยอยู่ข้างๆเสมอ...
ไม่เหมือนในตอนนี้...ริวเป็นคนถัดมาที่หันมามองหน้าผม...สีหน้ามันไม่ได้ดูเล่นๆเหมือนทุกครั้ง...มันอยากรู้ว่า
ที่ไอนัทมันพูดนะจริงมั้ย...เพราะมันมาจากโรงเรียนเดียวกับผม...มันดูน่าเชื่อถือ...ริมฝีปากของผมแห้งผาก...
ยังตอบอะไรไม่ได้
"ทำไมมึงพูดอย่างนั้นว่ะไอนัท..."
ไอป้องโพล่งถามออกไป...ไอนัทเลยเงยหน้าขึ้นมาดู...มันเองก็คงรู้สึกแปลกใจนิดๆที่เพื่อนไม่ได้มีสีหน้าสนุกๆ
เหมือนเดิม....
"อ้าว...แล้วกูพูดผิดตรงไหนล่ะ" มันย้อนถามกลับ...มองหน้าผมนิ่ง
"ก็แล้วมึงรู้ได้ยังไง" ป้องถามต่อ
"กูรู้สิ...ก็ตอนมอปลายเอ็มมันมีแฟนเป็นผู้ชายหนิ"นัทตอบหน้าตาเฉย...
แต่เพื่อนคนอื่นหันกลับมามองหน้าผมแทน...สายตาพวกนี้มันเหมือนกับที่ผมเคยได้รับเมื่อตอนที่ผมเริ่มคบกับอาร์ท...
สายตาที่บอกถึงว่าพวกเขารับไม่ได้...กับสิ่งที่ผมเป็น...แต่ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา
"กูไม่คิดจะมีเพื่อนเป็นเกย์เป็นกระเทยว่ะ"
วินพูดลอดไรฟันออกมา...เสียงมันไม่ดังมาก...แต่ก้องไปมาในหัวผม...ผมมองหน้าเพื่อนคนอื่น...ไม่มีใครพูดอะไร...
ความเงียบไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลย...มันกดดัน...และบีบให้ผม...ได้รู้สึกว่า...ผมโดดเดี่ยวแค่ไหนในคณะนี้
ผมก้มหน้าลง...กลืนก้อนแข็งที่มาจุกอยู่ในลำคอ...ผมรีบปั่นแลปให้เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะ...
ก่อนที่่จะคว้ากระเป๋าแล้วเดินทางกลับหอ...ผมเดินเท้าไปหน้ามหาลัยด้วยความรู้สึกหดหู่ที่สุดที่มี...
ได้แต่คิดในใจว่าทำไมไม่บอกไปว่าที่ไอนัทพูดมันโกหก...นัทมันแค่ล้อเล่น...ทำไม...แต่ผมก็รู้คำตอบดีที่สุด...
ผมอยากรู้...อยากลองใจเพื่อนใหมในคณะนี้...
แล้วผลมันก็เป็นอย่างนี้...นั่นสิ...ใครที่มันรู้แล้วจะไปรับได้...เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ...เสือกไปชอบผู้ชายด้วยกัน...
เกิดมาเสียชาติเกิดน่าดู...ผมคิดไปน้ำตามันก็พาลจะไหล...ผมปิดตาเดินไปอีกสองสามก้าว...
กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล...สิ่งที่เคยสัญญาไว้กับตัวเอง...ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วตั้งแต่เรื่องดิว...ผมต้องทำให้ได้
พอผมถึงห้องผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันที...รู้สึกถึงความหนักอึ้ง...เหมือนมีอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นกดทับตัว
ผมอยู่...ผมหลับไปทั้งอย่างนั้น...จนกระทั่งตอนเช้าที่ผมต้องตื่นไปเรียนอย่างไม่มีกะจิตกะใจ...ผมนั่งรถเมล์ต่อนึง
แล้วนั่งมอเตอร์ไซต์ต่อ จนถึงโรงอาหาร...ผมนั่งกินข้าวคนเดียว...เพราะมือถือที่เคยดังเพราะมีคนโทรตาม...
วันนี้มันไม่ดังเสียแล้ว...
ผมเดินต่อไปจนถึงห้องบรรยายรวม...ห้องเต็มเหมือนทุกครั้ง...แต่วันนี้แตกต่างไปสำหรับผม...เพราะไม่มีใครจองที่
ให้เหมือนเดิมแล้ว...ผมลอบมองไปทางอดีตเพื่อนกลุ่มเดียวกัน...เห็นพวกมันนั่งคุยกันอย่างสบายใจ...
ผมหันกลับมามองรอบๆอีกครั้ง...เห็นผู้หญิงบางคนซุบซิบกันทั้งที่ยังมองมาทางผม...ผมถอนหายใจก่อนจะกระชับ
กระเป๋าในมือแล้วเดินออกน้องห้องบรรยายไป
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้วที่ผมไม่เข้าไปฟังอาจารย์สอน...ไม่ใช่เพราะไม่มีที่นั่ง...ถ้าแค่หาที่นั่ง...
ผมไปให้เช้าหน่อยก็ได้...แต่เพราะว่า...มันไม่มีใครต้อนรับแล้วต่างหาก...ผมหมกตัวเองอยู่ที่ห้องสมุด
เหมือนสมัยมอปลาย...นั่งอ่านหนังสือด้วยตัวเอง...โดยไม่มีใครเข้ามารบกวน....
“นี่ๆๆๆๆ...นายอ่ะ” เสียงผู้หญิงแหลมเล็กดังขึ้น...ทำเอาผมละสายตาจากหนังสือ
“ทำไมนายไม่ไปเข้าเรียนอ่ะ...เราเห็นนายมาห้องสมุดทุกวันเลย” เธอยังคงพูดต่อ...ผมมุ่นหัวคิ้ว...
เธอคนนี้หน้าตาคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก
“ผมไม่แน่ใจว่าจะรู้จักเธอนะ” ผมตอบห้วนๆ...อย่างไร้มรรยาท
“มันสำคัญนักเหรอ...ก็ชั้นรู้จักนาย...นายชื่อเอ็ม...แล้วเราก็อยู่คณะเดียวกันด้วย” เธอตอบ
“ถ้างั้น...เธอก็คงรู้แล้วว่าผมเป็นอะไร...ไปสะเถอะ” ผมรำคาญนิดๆไม่อยากถูกตอกย้ำอะไรเดิมๆ
“อืม...แล้วไง...เราชื่อทราย...นายมาอยู่กลุ่มเราเหอะ...นายเป็นตัวนาย...คนอื่นก็ช่างมันสิ”
ทรายตอบแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ
__________________________________________________________________________
InLuSt say : ห้องคอมปิดแล้ว เหอๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: สังคมมนุษย์ :เฮ้อ:
-
ทำไมคนเราชอบทำร้ายกันจัง :m15:
เค้าจะเป็นยังไงมันไปเกี่ยวอะไรกะตัวเองด้วยว้า :m16:
-
o12
ไหง๋เป็นเงี้ย
-
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
เพื่อนภาษาอารายเนี้ย :o12: :o12:
-
ความจริงของสังคมนอกกะลา
-
ตอนใหม่มาแล้ว.... ดีใจจัง :m1:
ช่วงนี้งานเยอะมากมาย (แว๊ปมาอ่านอ่ะเดี๋ยวต้องทำงานต่อ... เฮ้อออ.. เหนื่อย) :a6:
เข้ามาดัน...
ปล..มาลงให้อ่านทุกวันนะ
ไปแล้ว.... :bye2:
-
อ่านไปแล้วแต่ก็มาอ่านซ้ำอีก
ทรายน่ารักจังเลย อุตส่าห์เข้ามาทักทายก่อน
-
อืมมมม อย่างทรายนี่ละชอบบบบบบบ นี่สิเรียกว่าเพื่อนนนนน :m4:
อีกอย่างแค่แปลกใจนะ...เราจะเป็นอะไรทำไมต้องสนใจใส่ใจขนาดนั้น
โดยส่วนตัว ไม่ได้ปกปิด แต่ก็ไม่ได้เปิดเผย ใครถามก็พร้อมจะบอก
แต่ถ้าไม่ถามก็ไม่จำเป็นต้องเล่าให้ฟังจริงมะ.... :mc2:
ใช้ชีวิตปกติ...ไม่ได้คิดว่าตัวเองแตกต่างอะไรจากใคร...สู้ ๆ ครับบบบ
:oni1:
-
เป็นเรื่องธรรมดาของคน ที่จะกลัวคนที่ไม่เหมือนตัวเอง
ตั้งข้อรังเกียจ โดยที่ยังไม่ทำความรู้จัก
ทรายเนี่ย ดูเข้าใจ"คน"ดีเนอะ
-
อ่านจบแล้วครับ ตาลายเลย o2
ว่าแต่สงสัยว่าผม กับเอ็มนี่ต้องอยู่ม.ปลาย โรงเรียนเดียวกันแน่เลย :m30:
แต่ผมเป็นรุ่นพี่ชัวร์ เพราะเอนท์รุ่นสุดท้าย ตอนนั้นนี่วิ่งสอบตรงกันวุ่นเลย :m23:
อะเข้าเรื่องๆ เริ่มเอะใจตั้งแต่ว่า หอชายอยู่กัน 12 คนจนมีหอชายใหม่ขึ้นมา
ส่วนห้างที่ใกล้ รร.ที่สุด ก็เซ็นปิ่น ห้างที่เป็นที่เที่ยวของเด็กโรงเรียนนี้
แล้วก็มาแน่ใจที่บอกว่า ตอนมหาลัยอยู่ใกล้ รร.
อันที่จริงต้องบอกว่า รร. มันตั้งอยู่ในมหาลัยจะถุกกว่าหรือเปล่านิ :m23:
อีกอย่างเพื่อนๆส่วนใหญ่ในรร. จบแล้วก็เข้าแต่แพทย์ที่นี่อะหละ :m29:
พออินเข้ามาบอกว่า เรียนกับ 3 คณะแพทย์นี่มันใช่เลยอะ
ขอเดาว่า อินคงเรียน RA ช่ายปะ
เพราะปกติถ้าเป็น SI รร.เราก็น่าจะเกิน 5 คนอยู่แล้วอะ
หรือว่าจะเป็น SI หว่า เนื่องจากเพื่อนก็มาบ่นเหมือนกันตอนมันสอบ ODE
(เกือบได้เป็นเด็ก SI เหมือนกันแต่สละสิทธิไปก่อน ตอนนี้ไปเป็นเด็กวิศวะแล้ว :m29:)
อ่านแล้วรู้สึกคิดถึงตอนที่เรียนอยู่เลยเนอะ ที่พออ่านหนังสือห้องสมุดเสร็จก็ต้อง
แวะหาอะไรกินที่สหกรณ์ก่อนที่จะขึ้นหอ ไปอ่านหนังสือต่อที่หอ
ไหนที่จะมีโครงงานต้องทำตอนอยู่ ม.6 ที่ต้องปั่นกันตาลีตาเหลือกก่อนจะสอบเอนท์ o12
แล้วก็คิดถึงตอนงานปัจฉิมด้วย ที่มีรุ่นน้องมาแสดงอะไรให้ดู นึกถึงทีไรพาลน้ำตาจะไหล o7
ps. วันนี้เีขียนยาวแฮะ :m29:
ps2. สายห้องเดียวกับน้องอิงค์เลยแฮะตู = ="
มาต่อไวๆน่อ มาดันเป็นกำลังใจให้ :oni2: o13
-
ตอนที่ 21 : น้ำลาย.....[15 พ.ค. 50]
ผมนั่งนิ่งด้วยความที่สับสนเล็กน้อยถึงปานกลางที่อยู่ดีๆก็มีคนชวนให้ไปอยู่กลุ่มเดียวกัน...
รู้แค่ชื่อก็เท่านั้น...เมื่อผมไม่ได้ตอบอะไรเธอไป...ทรายก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามผม....
โดยไม่ได้ขออะไร
"ทำไม" ผมถาม
"ทำไมอะไรอีกอ่ะ" ทรายตอบ
"ทำไมคิดจะมาเป็นเพื่อนกับเรา" ผมถามเสียงแข็ง...เพราะผมไม่คิดจะไว้ใจใครอีก..
"จะเป็นเพื่อนใครต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ" เธอถามเสียงใส
"การที่คนเราเลือกที่จะไม่เป็นเพื่อนกับใครยังมีเหตุผลเลย" ผมตอบทันควัน
"ก็คงงั้น...แต่นั้นไม่ใช่กับเรา" ทรายตอบ
"ทำไม...เธอก็ได้ยินในสิ่งที่คนอื่นเค้าพูดกัน...ไม่ต้องฝืนใจหรอก...เราอยู่คนเดียวได้โดนไม่ต้องพึ่งใคร"
ผมตอบตัดบท
"น้ำลาย..." ทรายพูดสั้นๆ...แต่ผมยังไม่เข้าใจ
"อะไรนะ"
"ไม่เคยได้ยินหรือไง...เพลงนะ...ชื่อเพลงว่าน้ำลาย...เข้ากับนายดีออก..."
ทรายตอบ...ผมนึกออกว่าเคยได้ยินเพลงนี้...และมันก็คงเข้ากับผมอย่างที่เธอว่า
"แล้ว...ทำไมเธอไม่ไปเข้าเรียนล่ะ" ผมถามขึ้นบาง...หลังจากรู้สึกว่าเธอคนนี้ไม่ได้มาร้ายอย่างที่ผมคิด
"ง่วง...เลยหนีมานอนที่ห้องสมุด" ผมแอบขำกับคำตอบของทราย...เพราะมันดูจะไม่เข้าท่าเสียเลย
"ยิ้มออกแล้วสิ...นึกว่าจะไม่ยอมยิ้มเสียแล้ว" ทรายพูดแล้วยิ้มตอบผม
หลังจากนั้นผมก็ได้ทรายเป็นเพื่อน...จากคำที่ชวนผมเข้ากลุ่มกลับเป็นว่าจริงๆแล้วก็มีแค่ผมกับเธอ...
เธอเป็นคนที่นิสัยน่ารักและมีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก...เธอสนิทกับคนง่ายและเป็นที่รู้จักไปทั่ว...
ผมรู้ว่าเธอพยายามพูดให้เพื่อนๆในคณะลดอคติลง...และเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น...เพื่อนผู้หญิงส่วนมากเข้าใจ...
และกลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม...แต่เพื่อนผู้ชายส่วนมากกลับยังไม่เข้าใจ
ทรายบอกผมว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างตัดสินได้ด้วยเวลา...กาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในทางที่ดี...ผมรับฟัง...
และได้คำตอบที่ว่า...ทรายเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีจริงๆ....
ผ่านไปเกือบเดือนที่ผมมีทรายเป็นเพื่อน...ผมได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมากขึ้น...และในทำนองเดียวกัน...
ผมก็เล่าอะไรให้เธอฟังมากขึ้น...เธอรู้เรื่องที่โรงเรียนเก่าของผมบางเรื่อง...โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนที่แสนดีอย่างอาร์ท...
เธอบอกว่าอยากลองเจออาร์ทสักครั้ง...เพราะท่าทางจะเป็นคนดี...ผมก็ได้แต่บอกว่าสักวันนึงจะพามาให้เจอ
ทรายเองก็เล่าให้ฟังว่าเธอมีพี่ชายข้างบ้านที่สนิทกันมากๆ...ซึ่งแก่กว่าเธอเกือบสิบปี...
เขาเป็นแพทย์ที่โรงพยาบาลใกล้ๆบ้าน...และพี่คนนี้นี้เองที่เป็นแรงบรรดาลใจให้เธอเรียนแพทย์...
เธอบอกว่าสักวันผมก็จะเจอกับพี่คนนั้นแน่ๆ
แล้ววันนึงผมก็ได้พบความประหลาดใจ เมื่อมีคนเข้ามาทักผมตอนที่นั่งอยู่ที่ห้องสมุดอีกครั้ง
"เอ็ม" เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้น...ผมเงยหน้าขึ้นผมกับใบหน้าที่ห่างหายไปนาน...วิน ริว ป้อง และท็อป...ผมยังไม่พูดอะไรและรอให้เขาพูดก่อน
"คือ...พวกกู....อยากมาขอโทษ" ท็อปพูด
"ขอโทษ?....เรื่องอะไร" ผมถามขึ้นเสียงสูง...แสดงอาการไม่พอใจนิดๆ ในน้ำเสียง
"เรื่องที่กูพูดอย่างนั้นกับมึง...กูไม่ได้ตั้งใจ" วินตอบสีหน้าจริงจัง
"ตั้งเกือบสองสัปดาห์...ที่มึงบอกว่าไม่ตั้งใจ" ผมประชด
"โธ่...เอ็ม...มึงก็...พวกกูมาขอโทษมึงแล้วไง" ริวพูดตัดพ้ออย่าอดไม่ได้
"คือ...กูก็ทำได้เท่านี้...เพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันมีความลับกับกู...แล้วกูยังรับไม่ได้...
กูก็ขอเวลาปรับบ้างเป็นไรไป" วินอธิบายต่อ...ผมมองหน้ามัน...รู้ว่ามันเองก็คงไม่ได้ตั้งใจ
ทำให้ผมรู้สึกแย่ขนาดนั้นหรอก...
"เออ...กูเข้าใจ...แต่...ไม่เป็นไร...มีทรายเป็นเพื่อนตอนนี้กูสบายใจกว่า...กูบอกพวกมึงตามตรง" ผมตอบ
"ขอบใจที่พวกมึงยังเข้าใจกู"
จบวันนั้นผมสบายใจขึ้น...เรื่องวันนี้พิสูจน์สิ่งที่ทรายบอกผม...ผมไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมาก...
อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิด
(รวมถึงสิ่งที่ไม่ดีด้วย)
---------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ตอนนี้สั้นๆ...ไว้จะแต่งตอนหน้าๆให้ยาวๆนะครับ
เรียนหนักมากเลยช่วงนี้...เหนื่อย
อยากเห็นคอมเม้นต์เยอะๆจัง
โดยเฉพาะจากรุ่นน้องที่อ่านแล้วไม่ยอมเม้นท์
เฮ้อ...
-
หมออิน เรามาเมนท์ทุกครั้งนะขอบอก
เป็นกำลังใจให้กับทุกๆเรื่องนะคะ
รออ่านต่อไปนะ :oni2:
-
ดีใจที่ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มดีขึ้น :oni1: :oni1:
-
เข้ามาเม้นด้วย....
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมเน้อ.... ทั้งคนเขียนและคนโพส
อยากรู้แล้วว่าตกลงใครคู่ใครกันแน่?????
-
ฟ้าหลังฝน
ดีใจด้วยคับ
ผมก้อเคยมีเรื่องอะไรคล้าย ๆ อย่างงี้แหละ แต่เสียดายที่ไม่มี "ฟ้าหลังฝน"
-
ถึงอ่านแล้วก็ยังอ่านอีก
พออ่านอีกก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
ว่าทรายเป็นเพื่อนที่น่ารักจริงๆนะคับ
มีเพื่อนมากมาย แต่ก็สู้มีเพื่อนแท้แค่ 1 คนไม่ได้หรอกเนอะ
ปอลอ แต่ก็ยังแอบแปลกใจนิดนึง ถ้าคุณทรายเป็นคนเข้ากับคนง่าย คุยกับคนมากมาย ทำไมถึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวในตอนแรกก็ไม่รู้เนอะ
-
:pig4:
-
ตอบคุณ GUNKRUB (รุ่น 12 :o)
ไม่ใช่ SI หรอกครับ...เพราะ SI เรียนแยกแอลกัน...ผมหมายถึงหนึ่งในสามคณะที่เรียนด้วยกัน (อาจารย์สอนคนเดียวกัน นั่งเรียนอยู่ห้องเดียวกันเลยครับ)
ว่าแต่ว่า บอกได้มั้ยครับว่ารุ่น 13 น้องรหัสของพี่ชื่ออะไรอ่ะครับ :m23:
ปล. DUNTEY ใช่คนเดียวกับที่บอร์ดคุณเท็นหรือป่าวครับเนี่ย
-
o13 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ดีใจด้วยที่ทุกอย่างเข้าสู่วิถีทางที่ดีขึ้น....เป็นกำลังใจให้กันต่อไป :mc3:
ปล. รักทราย...คิดถึงอาร์ท
:m13:
-
:a2: :a2: :a2:
ตามอ่านมาจนทันอีกครั้งนึง....
เฮ่อออออ.... :เฮ้อ:
เข้าใจเอ็มเลยตอนเพื่อนๆ ทำแบบนั้น....เคยมีประสบการณ์เรื่องเพื่อนคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน
เป็นครั้งแรก แล้วก็ครั้งเดียวที่เสียน้ำตาให้กับคนที่เรียกว่า "เพื่อน" *ยกเว้นตอนเรียนจบนะ*
เป็นกำลังใจให้น้องชายนะคร๊าบบบบบบบบบ
ขอโทษด้วยที่หายไปไม่ได้มาเมนท์หลายตอน :m23:
ป.ล. ได้รับอนุญาตให้เรียก "น้องชาย" ได้ แต่ห้ามใส่ "ที่รัก" ต่อท้ายอ่ะ......
อ๊ากกกกกกกกกกกกก...จาโดนอิฐปาหัวมั้ยเนี่ย.....
หนีดีกว่า..... :mc1: :mc1: :mc1:
-
เพื่อนๆเข้าใจกันได้ก็ดีแล้วนะ เป็นกำลังใจให้นะค้าบ o13
ว่าแต่ว่า บอกได้มั้ยครับว่ารุ่น 13 น้องรหัสของพี่ชื่ออะไรอ่ะครับ :m23:
ตอบแล้วนะคร้าบ ไปเช็คใน pm น่อ
-
**ใครที่ไหนสั่งห้ามคับพี่โยย :m16:
บอกผมจัดการให้ ไม่ให้เรียกรึ ไม่เป็นรัย ผมเรียกพี่เองก็ได้
พี่โยย...พี่แสนดี พี่สาวสุดที่ร้ากกกกกกกกก ของไอ้จา :m1: :m1:
หายไปไม่ว่าคับพี่สาว อย่าทิ้งผมเป็นพอ.....นะคับ :m13:
ป่ะอ่านต่อคับ
***************
ตอนที่ 22 : คนโรคจิต....[18 พ.ค. 50]
ผมคิดว่าการเรียนแพทย์ในปีหนึ่งนั้นมันก็ไม่ยากและก็ไม่ง่าย...เนื้อหาที่เรียนบางส่วน
จะไปซ้ำซ้อนกับที่เคยเรียนไปในตอนมอปลาย...อย่างชีวะ...ฟิสิกข์...เคมี(บางบท)...เลข(บางบท)...
และอังกฤษ...ผมเองถึงจะไม่ใช่เด็กเรียนเก่งดีเด่อะไร...แต่ก็ไม่ได้เข้าเรียนสะส่วนมาก...ถ้าถามว่าทำไมถึงโดด...
คำตอบก็คงเป็นเพราะว่า..."ขี้เกียจ"....สั้นๆง่ายๆอย่างนี้แหละครับ...และบางครั้งเข้าเรียนไปก็เรียนไม่รูเรื่อง...
เพราะเสียงในห้องบรรยายก็ดังเหลือเกิน...ผมถึงใช้เวลาส่วนมากในห้องสมุดแทน...
ผมเรียนโดยการศึกษาเองเป็นส่วนใหญ่...บางครั้งก็ติวกับทราย...เพราะทรายนั้นเรียนเก่งมากๆ...
ทรายเป็นคนที่หัวไวเข้าใจอะไรง่าย...เรียนด้านคำนวนก็ดี..ด้านท่องจำก็ดี..เธอถือได้ว่า perfect เลยทีเดียว...
แต่ด้วยความที่ว่า...เธอสามารถรักษาระยะกับคนที่เข้ามาจีบเธอได้เป็นอย่างดี...
ทำให้ทรายไม่เคยมีเรื่องรักๆใคร่ๆมายุ่งวุ่นวายสะเท่าไหร่....แต่ในความคิดของผม...
ผมคิดว่าที่ทรายไม่ได้ตอบรับใคร...อาจจะเกี่ยวข้องกับพี่ชายที่แสนดีที่เธอพูดถึงให้ผมฟังบ่อยๆก็ได้...
พี่ชายคนนั้นชื่อ...ข้าว....พี่ข้าวแก่กว่าทรายเกือบสิบปี...ทรายเล่าให้ฟังว่า...
ทรายรู้จักกับพี่ข้าวตั้งแต่ 4-5 ขวบ...เพราะบ้านอยู่ติดกัน...พี่ข้าวเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเธอ...
คอยดูแลเธอตลอดจนเธออยู่ประถมปลาย...ที่ครอบครัวพี่ข้าวเค้าย้ายบ้านไปต่างประเทศ...
ทำให้เธอไม่ได้เจอกับพี่เค้าอีก...จนกระทั่งปลายปีก่อนพี่เค้าย้ายกลับมาอยู่ที่เดิมแล้วทำให้เธอได้เจอกับพี่เค้าอีก...
จึงได้กลับมาสนิทกันใหม่
ผมได้เจอพี่ข้าวแล้วสองสามครั้งตั้งแต่เปิดเทอมมาเกือบสองเดือน...พี่ข้าวเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก...
(ทรายบอกว่าหน้าตาอย่างนี้มีผู้หญิงพยายามจะจับเยอะมากๆ)...
แล้วด้วยความที่เป็นคนตัวสูงที่แต่งกายดูดีสุภาพเรียบร้อยตลอดเวลา...ยิ่งเป็นที่ต้องตาต้องใจอยู่แล้ว...
ซึ่งผมคิดว่า(คิดเอาเองอ่ะครับ)...คงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาขโมยหัวใจของพี่ข้าวไปได้หรอก...
ในเมื่อพี่เค้าเองก็ดูเหมือนว่าจะสนใจผู้หญิงอยู่แค่คนเดียว (ก็ทรายอ่ะแหละ)...
แต่ดูเหมือนว่าพี่เค้าก็เก็บท่าทีได้ลึกมากๆ (เพราะเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว)...
และทรายเองก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะคิดกับพี่เค้าเกินกว่าพี่ชายข้างบ้านสะด้วย...
เรื่องของทรายผมเองก็ได้แต่แอบตามข่าว ว่าที่ผมคิดอยู่นะจริงหรือป่าว...แต่ก็ไม่ได้บอกทรายไป
เผื่อว่าที่ผมคิดนั้นมันจะเป็นที่ผมเพ้อเจ้อไปเองคนเดียว...(ซึ่งมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น)...
ผมใช้เวลาที่ห้องสมุดจนถึงเย็นอยู่ทุกวัน โดยมีทรายนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดียวกัน...(บางครั้งกลุ่มวิน..
หรือเพื่อนในคณะคนอื่นก็มานั่งด้วย) ...โดยทรายจะกลับบ้านเมื่อพี่ข้าวแวะมารับ...
ซึ่งบางครั้งก็จะติดผมไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย...จนผมเองรู้สึกเกรงใจพี่เค้าเสมอ...จนวันนึงที่ผมปฏิเสธ...
แล้วขอตัวกลับเอง...เพราะวันนั้นมันก็ดึกมากแล้วถ้าพี่เค้าพาไปเลี้ยงข้าวที่ไกลๆ...
ก็ต้องเสียเวลาวนรถกลับมาส่งผมอีก...ผมจึงบอกทรายว่า...ผมไม่ค่อยหิว...แล้วขอตัวแยกกลับไปก่อน...
ทรายเลยบอกลาผมก่อนขึ้นรถกลับบ้านไป...
วันนั้นผมเดินออกจากห้องสมุดสะพายเป้ไว้ข้างตัว...ในเป้มีแค่ชีทไม่กี่แผ่นไม่ค่อยหนักอะไรมาก..
ผมเดินไปช้าๆเพราะไม่มีอะไรให้รีบมาก...ระยะทางระหว่างหน้ามหาลัยกับห้องสมุดนี่ก็ไกลกันอยู่พอสมควร...
ผมเลยพยายามเดินทางลัดที่ใกล้กว่าซึ่งจะผ่านด้านหลังตึกที่กำลังก่อสร้างอยู่...ผมเดินผ่านร้านขายขนม
ที่แยกถนนเห็นผู้ชายคนนึงกำลังยืนซื้อขนมอยู่...ชายคนนั้นใส่ชุดนักศึกษาซึ่งคงเรียนอยู่ปีหนึ่งไม่ก็ปีสอง
ไม่ต่างจากผมมากนัก.....เขามองที่ผมเหมือนกับว่ารู้จัก...แต่ผมเองไม่รู้จักเค้า...ผมเลยหันหน้ากลับแล้วเดินต่อ...
ผมเดินไปเรื่อยๆและได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมาจึงหันกลับไปดู...ผมเจอผู้ชายที่ร้านขนมคนนั้นเดินเข้ามาใกล้...
"หวัดดี" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น...ผมไม่ตอบอะไร...เพราะผมไม่รู้จัก...เลยเดินต่อ
"จะรีบเดินไปไหนล่ะ...เอ็ม" เท่านั้นแหละครับผมถึงชะงัก...ไอหมอนี่มันรู้จักผมแน่ๆ
"มีอะไร" ผมถามห้วนๆสั้นๆ
"ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากรู้จัก" เขาตอบแล้วเดินมาแตะที่บ่าผม..ผมมองมือเค้าแล้วจ้องหน้ากลับไป...
ประมาณว่ามึงเป็นใครก็ไม่รู้อย่ามาแตะถูกตัวกูจะได้มั้ย...เค้าเห็นดังนั้นเลยเอามือออก
"ผมไม่ว่าง...กำลังจะกลับบ้าน" ผมตอบเสร็จแล้วเลยเดินต่อ
"ไม่เอาน่า...เรามาดีนะ...แค่อยากรู้อะไรบางอย่าง" มันพูดแล้วเดินตามมาข้างๆ
"อะไร" ผมถาม....แค่นั้น
"เราอยากรู้ว่า...ที่เค้าบอกกันว่ามันดีเนี่ยจริงมั้ย...อยากลองพิสูจน์" มันตอบมา...ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด.....แต่ผมก็ได้รู้ในทันทีเมื่อมือข้างหนึ่งของมันเอื้อมมาจับก้นผม
"เฮ้ย!!!!!!!" ผมร้องแล้วผลักมันออกไปห่างๆผม
"มึงทำเหี้ยฺไร" ผมโวยลั่น
"มึงจะร้องสะดีดสะดิ้งทำไมว่ะ...จับนิดจับหน่อย" มันตอบหน้าตาเฉย
"สัตว์...มึงพูดยังงี้ได้ไงว่ะ" ผมอารมณ์เสีย...มันเป็นใครก็ไม่รู้มาทำอย่างนี้กับผมได้
"อ้าว...เกย์อย่างมึงจะเลือกมากทำไมว่ะ...แค่ยัดใส่ได้ก็น่าจะพอ" มันพูด...ทำเอาผมหน้าชา...
แต่โดยไม่ทันรู้ตัวมันก็กระชากผมลงไปนอนที่พื้น...ผมถีบมันไปทีที่ท้อง...แต่ดูเหมือนมันไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่...
เลยโดนชกกลับมา
ผมมึนไปทั้งหัว...แรงต่อยที่ได้รับทำเอางงไปสักพัก...เป็นพักที่นานพอควร...
ผมเห็นมันรีบปลดเข็มขัดแล้วควักเอาอวัยะเพศของมันออกมา...ผมในตอนนั้นยังรู้สึกเบลอๆอยู่แต่ก็รู้เรื่อง...
มันพยายามดึงกางเกงผมออก...เท่านั้นแหละผมก็ลุกขึ้นยืน...สะบัดหัวสองสามที...
มันเองพยายามดึงผมให้ล้มลงไปใหม่...แต่ผมตั้งหลักได้...ด้วยความโมโหที่ถูกทำอย่างนี้...
ผมเลยกระทืบลงไปที่หว่างขามัน ก่อนที่จะด่าทับถมมันที่ได้แต่ร้องโอดครวญอยู่อย่างนั้น
"ถ้ามึงเงี่ยนนัก...ก็ไปหาหมาตัวเมียที่อื่นไป!!!!!"
ผมด่าแล้วรีบวิ่งออกมาจากทางนั้น....ผมวิ่งไปจนขาอ่อนแรง...ถึงหน้ามหาลัย...แล้วต่อรถกลับหอทันที....
ผมหอบด้วยความเหนื่อยบนรถเมล์...คิดถึงไอโรคจิตคนเมื่อกี้...มันอยู่ที่มหาลัยนี้ได้ยังไง...คนชั่วๆอย่างมัน....
ไม่น่าจะมาเรียนถึงมหาลัยได้....ผมรู้สึกขยะแขยงในสัมผัสของมัน...
ตั้งแต่ผมเกิดมารู้สึกว่าไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว
..
..
..
..
.
.
(แล้วอีกไม่นานผมก็ได้รู้ว่าที่ผมคิด....มันผิด)
___________________________________________________________
InLuSt say : สั้นไปมั้ยครับ???
ฝนจะตกต้องรีบกลับบ้านแล้วอ่ะ
ผมขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ...อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากจะพิมพ์ตอนต่อไปเร็วๆ
ขอบคุณมากๆครับ
*******************
บทลงท้ายของตอนนี้คืออะไร??? :serius2:
อย่าลืมติดตามกันคับ ห้ามพลาด ขอบอกๆ : 222222:
:bye2:
-
ไม่น่าเชื่อมีคนอย่างนั้นอยู่ในมหาลัยด้วยอะ น่ากลัวจัง :o
"อ้าว...เกย์อย่างมึงจะเลือกมากทำไมว่ะ...แค่ยัดใส่ได้ก็น่าจะพอ"
พูดอย่างนี้มาได้ไงเนี่ย :angry2:
น่าจับคนพูดมา...ให้สาสมแก่ใจ o3
-
เลวมากอ่ะ
-
:o
:m16:
:a14:
-
โอ่ มันสะแด่ว จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกหนอ
ไปไหนมาไหนกับเพื่อนปลอดภัยกว่านะ
:mc2: :mc2: :mc2: :mc2:
-
สนุกดีครับ มาต่อบ่อย ๆ นะครับ :m1: :m1:
-
ไอ้คนนั้นมันน่า :เตะ1:จริงๆ
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
อารมณ์เสีย แมร่ง อย่างมันคงไม่มีใครเขาเอาแล้วมั้ง :m16: :m16: :m16:
ถึงต้องมาทำแบบนี้ ไอ้เลว :angry2:
-
จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกหรอ
-
งง
-
จะมีอะไรแย่กว่านี้อีกเหรอ???
แย่กว่ามั้ยอ่ะ..... :m15:
เฮ้อ... :เฮ้อ:
ที่นี้คนเม้นท์เยอะดีจังเลย...ขอบคุณนะครับ
ขอบคุณ gunkrub ที่ตอบนะครับ...(ผมก็ตอบไปแล้ว... :m29:)
ขอบคุณน้องจาอีกหลายๆรอบที่มาลงให้ทุกวันเลย :mc1:
ลงเร็วแบบนี้มีหวังพี่อัพไม่ทัน (เหอๆๆๆ) :m23:
-
น่าจะกระทืบซ้ำไปอีกสัก 2-3 รอบ
เอาให้ใช้การไม่ได้ไปสักปีนึงเลย แม่ม พูดมาได้ เซ็ง
ลงยาวกว่านี้อีกนื๊ดดดนึงก็ดีนะครับ เหอะ เหอะ
-
ทำไมพูดหมาๆแบบนั้นอ่ะ :angry2:
ไม่อยากจะเชื่อเรียนมหาวิทยาลัยนะเนี้ยความคิดอนาถจิตกับการศึกษาจริงๆ :เฮ้อ:
-
**ใครที่ไหนสั่งห้ามคับพี่โยย
บอกผมจัดการให้ ไม่ให้เรียกรึ ไม่เป็นรัย ผมเรียกพี่เองก็ได้
พี่โยย...พี่แสนดี พี่สาวสุดที่ร้ากกกกกกกกก ของไอ้จา
หายไปไม่ว่าคับพี่สาว อย่าทิ้งผมเป็นพอ.....นะคับ
<<< เอิ๊กๆๆ เขิลจังน้องจา ใครจะกล้าทิ้งน้องชาย*กระซิบ : สุดที่รัก* ได้ลงคอกันเล่า
ป.ล. ไม่รอดแน่ตรูคราวนี้ 5555+
-------------------------------------------------------------------
o12 o12 o12
มีอารายที่แย่ไปกว่านี้อีกเหรอเนี่ยหมออิน.....
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไอ้เลวนั่นน่าจะตื้บอีกซักหลายๆ ทีนะ... :m16: :m16:
-
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2:
เลว
ไอ้ชั่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :mc3:
เล้าเป็ด :m1: ในที่สุด ก็เข้าเล้าเป็ดได้แล้ว คิดถึงจังเลย
ขอขอบคุณ ผู้เกี่ยวข้องทุกคนเลยคับ โดยเฉพาะพี่เรย์ :m4: :m4: :m4:
o13 o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4:
********************
ตอนที่ 23 : บอกเล่า + (เตือน)ครั้งที่ 1......[11 มิ.ย. 50]
วันถัดมาผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทรายฟัง...เพราะผมว่าคนโรคจิตที่อยู่ในคราบนักศึกษานั้นดูยากต้องระวังตัวไว้...
แล้วยิ่งทรายเป็นผู้หญิงด้วย
"แต่เราว่า...นายคนนั้น..มันไม่ได้ดูโรคจิตแบบว่า....ใครก็ได้นะ" ทรายท้วงขึ้น
"ทำไมคิดยังงั้นอ่ะ" ผมถาม
"เขารู้จักชื่อเอ็มไม่ใช่เหรอ" ทรายถามขึ้นมา
"ก็ใช่...มันรู้ชื่อเรา....นั่นก็สงสัยอยู่เหมือนกัน" ผมตอบ
"นั่นแหละ...แล้วจากที่เอ็มเล่าให้ฟัง...มันก็ยังแสดงให้เห็นอีกอย่างหนึ่งว่า...มันอ่ะรู้ว่าเอ็มไม่ได้ชอบผู้หญิง...
สิ่งที่รู้แค่คนในคณะนี้เท่านั้น" ทรายบอก
"หมายความว่า...มีคนบอกมัน....งั้นดิ" ผมถาม...ไม่คิดว่าเพื่อนคนไหนจะกล้าบอก
"อย่าลืมสิว่า...ยังมีหลายคนที่คิดว่า...เรื่องที่เอ็มเป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร...บอกใครไปก็ไม่เป็นไร"
ทรายเสริมอีก
"อย่างนัท..." ผมต่อให้...
"อืม....มีคนอย่างนี้ก็อันตราย....ไม่รู้ว่าจะบอกใครไปบ้างแล้ว...." ทรายพูด...ผมฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
"ว่าแต่ว่า...เอ็มจำหน้าไอโรคจิตนั้นได้ป่ะหล่ะ"
"ได้ดิ...เล่นมาทำอย่างนั้น...ไม่ลืมหรอก" ผมตอบ
นอกจากทรายแล้วผมก็เล่าเรื่องนี้ให้อาร์ทฟังด้วย...อาร์ทดูกังวลใจมากเมื่อได้ฟัง (ทางโทรศัพท์)...
เตือนผมอีกล้านแปดข้อ...ซึ่งผมฟังแล้วก็ได้แต่แอบขำ...คิดในใจว่า...ผมไม่ใช่ผู้หญิงสะหน่อย....
จะมากังวลอะไรมากมายขนาดนี้...นอกจากนี้อาร์ทยังบอกอีกว่า...เขาจะมาหาผมที่มหาลัยให้บ่อยขึ้นอีก...
ซึ่งผมก็ได้แต่บอกปัดเพราะว่ามหาลัยผมกับเค้าก็ไกลกันพอสมควร...เสียเวลาเสียเงินปล่าวๆ....แต่ก็นั้นแหละ...
อาร์ทไม่ฟังผมหรอก
หลังจากนั้นเกือบอาทิตย์ก็ไม่มีเรื่องอะไรผิดปรกติเกิดขึ้น...พี่ข้าวมารับทรายกลับบ้านตอนเย็นเหมือนเคย...
โดยไม่ได้ชวนผมเหมือนทุกครั้งแล้ว...เพราะผมอ้างว่าจะอ่านหนังสือต่ออีกแล้วค่อยกลับ...
พี่ข้าวกับทรายเลยกลับไปก่อน...เหตุผลจริงๆคือ...ผมเองไม่ค่อยอยากอยู่เป็นก้างขวางคอเท่าไหร่ด้วย...
มีวันหนึ่งที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โรงอาหารจนเผลอหลับไปมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าเวลามันล่วงเลยไปจนถึงสองทุ่มแล้ว...
ด้วยความง่วงเลยคิดว่าจะกลับไปกินข้าวที่ห้องตัวเองดีกว่า...ผมจึงเก็บของแล้วเดินไปหน้ามหาลัย...
ด้วยความง่วงผมเลยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไหร่...มีเสียงคนเดินอยู่ข้างหลัง...ซึ่งผมก็คิดว่าคงเป็นใครสักคน
ที่คิดจะเดินไปหน้า ม. เหมือนกัน...แต่เสียงฝีเท้าที่ได้ยินนั้น...กลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
จนผมรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจจึงคิดจะหันหลังกลับไปดู...
แต่พอผมหันหน้าได้ครึ่งเดียว...ผมก็ได้ยินเสียง..."ผลั่ก"....คงเป็นเสียงอะไรกระแทกสักอย่าง...คิดได้แค่นั้น..
ความรู้สึกผมก็เริ่มวืบ...พร้อมกับความเจ็บที่แล่นไปทั่วศีรษะ...สายตามองเห็นพื้นที่เริ่มโคลง...
แล้วนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนที่ผมจะหมดสติไป...
....................
....................
...................
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง...ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน...ได้กลิ่มปูนกลิ่นทราย...คงเป็นตึกก่อสร้างสักแห่ง...
ผมลืมตาขึ้นมาก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำเหมือนความมืด...แต่มันไม่ใช่...ผ้า?....ผ้าปิดตา....
ผมคิดจะแกะผ้าผูกตาออก...แต่ก็ได้รู้ว่าทำไม่ได้...เพราะมือทั้งสองข้างถูกผูกติดกันแล้วโยงไว้เหนือหัวกับอะไรสักอย่าง
ผมลองพูด...และร้อง...ซึ่งมันก็ไม่มีผลอะไรอย่างที่คาด...เพราะมีผ้าอะไรสักอย่างอัดอยู่เต็มปาก...
และรู้ได้ว่าถูกปิดทับด้วยเทปกาวอีกที....ผมลองดิ้นแรงๆหลายๆครั้ง...แต่ไม่มีวี่แววว่าเครื่องพันธนาการของผม
จะหลุดไป...สักพักผมจึงหยุด...หยุดฟังเสียงรอบๆ...
"คิดได้แล้วสิว่าดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์" เสียงทุ้มดังขึ้น...ไม่ไกลจากผมมากนัก...สักพักก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น...ข้างหน้า...คนเดิม?...
ผมไม่แน่ใจในตอนนั้น...ไม่รู้ว่าใข่หรือป่าว...แล้วขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ก็ต้องสะดุ้งกับสัมผัสที่ใบหน้า...
มือใหญ่บีบข้างผมแน่น...ผลิกซ้ายขวา..ก่อนที่จะปล่อย
"หน้าตาแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะขายตัว" คำพูดบาดหูเสียจนผมอยากจะรู้นักว่ามันเป็นใคร...
ผมจะตอบด่ามันไปก็ไม่ได้จึงได้แต่นั่งฟังมันพูดต่อ...เผื่อว่ามันขออะไรจะได้ให้ๆมันไป...มันจะได้ปล่อยผมสักที
"นั่งนิ่งๆอย่างนี้แสดงว่าชินแล้ว...คงมีลูกค้าเป็นพวกซาดิสม์ด้วยสินะ...ก็ดี...สบาย" สิ้นคำพูดมือใหญ่ก็เข้ามาปลดเสื้อนักศึกษาผม...ผมร้องดังลั่นแล้วพยายามดันตัวห่าง....แต่มันกลับไม่เป็นผล...
มือนั้นยังคงจับและยุ่งอยู่กลับเสื้อ...ผมรู้ได้ว่าเสื้อของผมกำลังจะถูกถอดออกหมด...เพราะความเย็นที่สัมผัสผิวกายนั้น
เพิ่มมากขึ้น
"อื้อ!!!!......." ผมร้องในลำคอ...เลื่อนตัวขยับออกห่างไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พ้นมือ....ต่อจากเสื้อ...เป้าหมายต่อไปของมัน
ก็กลายเป็นกางเกง...มันดึงเข็มขัดอย่างแรงก่อนที่จะกระชากออกให้หลุด...
"เลิกดิ้นสะทีเหอะ...ของมันเคยๆกันอยู่" มันพูดเสียงนิ่งไม่มีท่าทีถึงอารมณ์อะไรเลย...แต่ผมก็ไม่หยุดนิ่ง...ในเมื่อมันพูดอะไรของมันก็ไม่รู้...ผมไม่ได้ขายตัว...
แล้วลูกค้าที่มันพูดถึงผมก็ไม่รู้เรื่อง...จะให้ผมเคยอะไรได้ยังไง
"อ่า!!! อุด!!!!!" คำร้องห้ามของผมฟังไม่รู้เรื่อง...กางเกงนักศึกษาถูกดึงลงไปถึงเข่า....ผมยกขาเตะไปมา...
ไม่สนแล้วว่าตัวเองในสภาพนั้นจะทุเรศแค่ไหน...
"ชิ..." เสียงแสดงความไม่พอใจหลุดออกมาจากมัน...ผมได้ทีเลยถีบๆต่อไป...แต่ไม่ทันไรขาผมก็ต้องหยุด
เมื่อมีน้ำหนักกดทับลงมาบนขาทั้งสองข้าง...มันนั่งทับขาผม...เมื่อผมไม่สามารถทำอะไรได้อีก....
ผมเลยได้แต่ตะโกนแหกปาก
"อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
มันไม่สนใจ...มือมันล้วงผ่านกางเกงในแล้วเลยไปจนถึงแก่นกลางตัวผม...มันจับแล้วกำค้างไว้...
ผมหยุดร้องในทันที...กลัวว่ามันโกรธแล้วจะทำอะไร
"กลัวล่ะสิ...ทำกับคนอื่นไว้..." ผมฟังแล้วนิ่งค้าง...มันเป็นคนเดียวกับคราวที่แล้ว?....ไม่ใช่...เสียงมันไม่ใช่...
ถ้าเป็นคนที่แล้วคงไม่ทำอะไรชักช้าขนาดนี้...ไอหื่นโรคจิตอย่างนั้นคงไม่มาเสียเวลาในการพูดกับผมแน่ๆ...
แต่ในเมื่อมันทำอย่างนี้ก็แสดงว่ามันรู้จักกัน....หรือว่ามันจะมาแก้แค้น
ความคิดของผมสะดุดกึก เมื่อมาใหญ่ที่ครอบครองของสงวนลูบไปมาปลุกอารมณ์...ผมพยายามทำใจให้นิ่ง...
ไม่ปล่อยให้เตลิด...มันลูบจนสุดไปมาก่อนที่จะหยุดตรงปลายแล้วเค้นคลึง...ผมกัดผ้าในปากแน่น...
ปลายนิ้วสร้างสัมผัสที่แปลกประหลาด...อารมณ์ความรู้สีกที่ซ่อนอยู่เริ่มประทุขึ้นมาทีละน้อย...
เกลียดตัวเอง...เกลียดเพศชาย...ที่ทำให้ผมเป็นอยู่ในตอนนี้...มีอารมณ์...แม้ว่าจะไม่ได้เต็มใจ...
อุณภูมิร่างกายที่สูงขึ้น...กับร่างกายที่เป็นไปตามการเคลื่อนไหวจากมือผู้รุกราน...ทำเอาผมรับตัวเองไม่ได้...
แม้ว่าจะข่มใจตัวเองเท่าไหร่ก็ทำไมได้...
"ทนไม่ไหวแล้วละสิ" คำพูดที่ได้ยินยิ่งตอกย้ำถึงความน่าสมเพชของผม...การเล้าโล้มทำให้ผมค้าง...
ทำอะไรไม่ได้...ทันใดความเย็นแปลกๆก็เกิดขึ้นที่หน้าอก...หลังจากที่มันทำให้ผมถึงขีดสุด...
มันก็มาคลึงเน้นอยูที่ปลายจนปวดนึบ..ยอดอกแข็งชันอย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน
"อื้อ.....อืม" ผมครางผ่านผ้า...กลั้นและทนต่อไปไม่อยู่...เมื่อตัวเองถูกนำพาไปอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน...
ลิ้นสากเลียผ่านหน้าท้อง...สร้างความเสียวซ่านจนขนตัวลุกชัน
"ง่ายดีจริงๆ" ได้ยิน...แต่ไม่รู้สึก...ความรู้สึกตอนนั้นผมคงชาด้าน...
นอกจากร้องไม่ได้ศัพท ์ผมก็ทำอย่างอื่นไม่ได้จนกระทั่งความรู้สึกทางด้านหลังถูกกระตุ้น...
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออะไรบางอย่างพยายามดันผ่านช่องทางคับแคบ...เจ็บ....
"ไอ่ๆๆๆๆ ไอ่เอา" ผมร้องแล้วดิ้นอย่างสุดกำลัง...แต่ที่ได้รับตอบมามีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอลึกๆ...
มันกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เจ็บจนจุก...รู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้อยู่...ผ้าปิดตาเปียกจนชื้น...แต่มันยังไม่หยุด....
รู้สึกได้ถึงการฉีกขาด....แต่มันยังไม่หยุดยั้ง...กระแทกซ้ำๆ...จน.....ทนไม่ไหว...อีกแล้ว
------------------------------------------------------------------
InLuSt say : คิดนานว่าจะพิมพ์ดีมั้ย...
แต่ก็นั้นแหละครับ....
เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย....
คราวหน้าอาจจะมาเกาให้ดีกว่านี้ครับ
:bye2:
-
ค้างอ่ะ..............
รีบๆมาต่อเลยน่ะ........ :m4:
คนเรานี่ก็จริงๆเลย ไอ้เรื่องไม่ดีนี่กล้าทำกันจัง.............. :a4:
-
:a5:
ไม่สามารถ comment ได้...
:m15:
o1
-
อืม เดี๋ยวนี้หญิงหรือชายก็อันตรายทั้งคู่แฮะ :sad2: :sad2:
-
บอกได้คำเดียวครับว่า เลวจริง ๆ :เตะ1: :เตะ1:
-
:o12: :o12: เคยดูหนังญี่ปุ่นเรื่องนึง Boys love
ตัวเอกก็โดนแบบนี้ มันซ้อมซะน่วมเลย
แต่ไม่คิดว่าจะมีจริงๆด้วย :sad2: :sad2:
สังคมมันโหดร้ายกันจริ๊ง :serius2:
-
no comment อ่ะ
:pig4:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
:o
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
สอบเสร็จพาร์ทแรกแล้ว :mc4: :mc3:
เลยแวะมาอ่านนิยาย :mc1:
(เลยไม่มีเวลาอัพเรื่องตัวเองเลย เหอๆๆ :m22:)
แวะมาอ่านคอมเมนท์และให้กำลังใจน้องจาในการลงต่อไป :m4:
-
ตอนที่ 24 : ท้อใจ.....[13 มิ.ย. 50]
หนาว...
เมื่อย....
ทำไมมันหนาวอย่างนี้?.....
ความหนาวปลุกผมให้ตื่น...ผมลืมตา...กระพริบตาหลายครั้งเพราะไม่คุ้นกับภาพที่เห็น......ที่ไหน?....
ทำไมผมมาอยู่ตรงนี้ได้.....รู้สึกหนาว...เหนียวตัว....ทราย....ทำไมตัวผมถึงมานอนอยู่ที่พื้นแล้วคลุกฝุ่นอย่างนี้นะ ......ผมเอื้อมมือมายันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง......ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ.....เจ็บ.....เจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่บั้นท้าย.....
เจ็บจนทำให้ผมนึกออกในทันทีว่าผมมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร......ผมเหลือบไปเห็นที่ข้อมือตัวเอง....รอยปื้นแดง........
แผลถลอกที่เกิดจากการเสียดสี......เชือกที่ตอนนี้ไม่ได้พันธนาการผมเอาไว้....มันได้ทิ้งรอยไว้ให้ผมได้มั่นใจว่า
สิ่งที่ผมจำได้นั้นไม่ผิดเลย.....ผมนั่งนิ่งอยู่บนพื้น....ขยับตัวไม่ได้.....ความรู้สึกที่ไม่ดีเข้าเกาะกุม.....
รู้สึกรังเกียจร่างกายตัวเอง.....ที่........สกปรก
ผมยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก....น้ำตาที่ไหลผ่านหน้าเปรอะเปื้อน....ผมไม่มีแรงพอที่จะเช็ด....
ปล่อยให้มันไหลผ่านไปเผื่อว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.....ผมเอื้อมลงไปหยิบเป้ที่กองอยู่ที่พื้นไม่ไกลนัก....
ค้นดูกระเป๋าสตางค์....มันยังอยู่...และยังมีเงินอยู่ครบ.....แสดงว่าไอโรคจิตคนนี้มันคงจะลืมเอาไป.....
นับได้วายังคงมีความโชคดีเหลืออยู่....ผมหัวเราะในลำคอเบาๆกับความคิดบ้าๆของตัวเอง....ทั้งๆที่น้ำตายังไม่หยุดไหล.....
ผมสูดหายใจเข้าหลายๆครั้ง......เพื่อให้ตัวเองหยุดร้องไห้....ผมเดิน.....ก้าวเท้าอย่างเกร็งๆ.....การเสียดสี......เจ็บ.....
ผมลองเดินอีกครั้งแล้วแกล้งทำเป็นไม่เจ็บ......ผมต้องกลับบ้าน.....ถึงแม้จะรู้สึกแย่ยังไงในตอนนี้....
แต่ก็ขอให้ได้กลับไปถึงบ้านก่อน.....นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่ม......รถยังพอมี....ผมกลั้นใจรีบเดินไปหน้ามอ.....
ผมทนอยู่ในมหาลัยนานกว่านี้ไม่ได้.....ผมกลัว....กลัวเกินไป.....แต่ผมก็ชะงัก.....ผมเดินมาใกล้คลองระบายน้ำที่หนึ่ง....
น้ำในคลองส่งกลิ่นโชยเหม็นเน่า.........
ถ้าตกลงไปในคลองนี้.....ผมจะตายมั้ยนะ.....น้ำดำมืดสะท้อนเงาของผมขึ้นมา...
ผมดูโทรมและหมดเรี่ยว แรงที่จะทำอะไร...ผมโน้มตัวลงไปเรื่อยๆ...ผิวน้ำสีเข้มดูดึงดูดให้ผมลงไป....ความตาย.....
จะถือว่าเป็นจุดจบเรื่องวุ่นวายทุกอย่างนี้หรือป่าว...ก่อนที่ผมจะหลับตาแล้วปล่อยตัวเองให้ล่วงผ่านสะพานไป....
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำ....ตัวอะไร.....
ปลาตัวน้อยว่ายขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำทำให้ผมชะงักและจ้องมองมัน....สักพักก็มีปลาอีกหลายตัว
ที่ผมไม่ได้สังเกตขึ้นมาหายใจอยู่ด้วย.....พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพน้ำอย่างนี้........ผมเห็นแล้วจึงได้คิด.......
ปลาพวกนี้อาศัยอยู่ในคลองระบายน้ำ ที่เป็นน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็นแก่คนทั่วไปที่เดินผ่านแล้วต้องเดินหนี.....
พวกมันอยู่ได้ ในสภาพที่เกลือกกลั้วอยู่กับสิ่งโสมมสกปรกและปฏิกูลต่างๆ......
พวกมันไม่เห็นจะคิดสั้นฆ่าตัวตายหนีความจริงไป....มันยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ.....
พยายามที่จะอยู่บนผิวน้ำหายใจเอาออกซิเจนเข้าไปให้ได้มากทีสุด.....แล้วผมจะมาทิ้งชีวิตตัวเองได้ไง
ผมยิ้มเนือยๆให้กับตัวเอง......หลังจากเวลาสั้นๆได้ผ่านพ้นไป....ความคิดของผมยุ่งเหยิงกระจัดกระจาย......
แต่อย่างน้อยมันก็ยังทำให้ผมยืนอยู่ได้.....ผมเดินต่ออีกครั้งโดยไม่คิดอะไรอีกนอกมาจุดหมายปลายทาง......
ไม่ไปคิดถึงเท้าที่ล้า.....ไม่คิดถึงความเจ็บจากการเสียดสี......ไม่คิดถึงรอยช้ำที่แขน.........คิดอย่างเดียว.......
ผมต้องไปถึงหอพักของผม
-------------------------------------------------------------------------
ผมกองเป้ไว้ที่ปลายเตียงทันทีที่เหยียบเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง.......
แต่ผลที่ได้รับคือความเจ็บแสบจนผมต้องสะดุ้งสุดตัว.....ผมกลั้นหายใจแล้วลุกขึ้น........อาบน้ำ.......
ล้างรอยเปื้อนออกไปจากตัว.....ผมเดินไปที่ห้องน้ำ........ยืนค้างอยู่ที่ฝักบัว........แล้วเปิดน้ำให้ไหลผ่านเสื้อผ้า.....
ผ่านหัวที่หนักอึ้ง.......ผมนั่งลงกับพื้นอย่างไม่กลัวที่จะเลอะ.....เพราะคงไม่มีอะไรที่จะสกปรกมากไปกว่าผมในตอนนี้ได้อีก.....
ผมเงยหน้าขึ้นรับน้ำที่หยดหยาดลงมาจนเปียกปอน.......น้ำ......จะล้างความสกปรกที่ผมได้รับออกไปได้มั้ยนะ
...
...
...
...
"กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!"
นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแผดเสียงดังลั่น.....ปลุกผมขึ้นมาจากการหลับไหล......ผมรู้สึกมึนหัว....
สมองที่เพี้ยนๆอยู่กำลังประมวลผล
น้ำ?
เสื้อผ้าเปียก...
หนาว....
ห้องน้ำ..........ผมตั้งสติแล้วค่อยๆลุกขึ้น......นึกขึ้นได้แล้วว่าผมเผลอหลับไปตอนอาบน้ำ....
ผมถอดเสื้อผ้าออกแล้วทิ้งไว้กองรวมกับผ้าที่อยู่หน้าห้องน้ำ.....ถึงแม้ว่าผมจะเบลอๆอยู่แต่ร่องรอย
บนผิวทั่วตัวก็ทำให้ผมมีสติขึ้นมาบ้าง......รอยสีแดงที่ข้อมือชัดเจนขึ้นจากเมื่อวาน....รอยขบกัดบริเวณต้นขา......
และรอยแดงจากการเม้มทั่วคอจนถึงท้องแขน......ผมเบนหน้าหนีจากกระจกแล้วคว้าเสื้อนอนมาใส่.......
ผมเดินเซไปมา.....พยายามพยุงตัวเองจนถึงเตียงแล้วล้มลงนอน.....ปวดหัว....เหมือนหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ.....
ปวดหัวสะจนน้ำตาไหล......ไม่รู้ว่าเพราะอาการจากไข้หรือเพราะผมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานกันแน่.....ผมหลับตา.....
ต่อให้อะไรจะเกิดขึ้น....ผมก็จะทำอะไรไม่ไหวแล้ว
.....
.....
ผมตื่นขึ้นมาหลายครั้งตลอดวัน...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....ด้วยพิษไข้ที่ขึ้นสูง.....มองภาพทุกอย่างเบลอไปหมด....
จนกระทั่งตอนเย็น....เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง....ผมเอื้อมไปดูนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลา 5.30 น.......
ผมลุกขึ้นมานั่ง....นึกไม่ออกว่าต้องทำอะไรบ้าง....รู้ว่าตัวเองขาดเรียน.....แต่ว่าวันนี้มันวันอะไรล่ะ?........
ผมนิ่งอีกครั้ง.....เหลือบสายตาไปมองปฏิทิน........คงยังเป็นความโชคดีของผมบ้าง ที่ขาดเรียนวันพุธที่มีการเรียนการสอนแค่ครึ่งวัน.......ผมยิ้มให้กับความคิดเพี้ยนๆ.....ไอโรคจิตมันคงตั้งใจขมขื่นผม
วันอังคารเพื่อให้ผมพักผ่อนหนึ่งวันละมั้ง......ไร้สาระจริงๆ.......
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู...พบว่าหน้าจอของมันดับ....ผมกดเปิดเครื่องหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล....
เลยสรุปได้ว่าแบทคงจะหมด.....ผมเสียบสายชาร์จแล้วลองเปิดเครื่องอีกครั้ง.....เห็นว่ามันเปิดได้ผมก็เบาใจ.....
ผมไปรื้อยาที่เก็บไว้มากินลดไข้อีก...เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะต้องหยุดอีกวัน....กลัวว่าจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน.....
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง.....เตือนตัวเองว่าอย่าเผลอหลับอีก
ผมอาบน้ำแล้วฝอกสบู่....พยายามถูรอยบนร่างกาย....แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วยังไงก็ไม่ออก....
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.....ผมล้างน้ำแล้วลูบสบู่ออกจากตัว....มือลูบไปบังเอิญโดนที่แผล.....
มันแสบจนสะดุ้ง.......ความเจ็บตอนโดนกระทำมาย้ำเตือนผมในตอนนี้....ผมกำมือแน่น....
ความรู้สึกโกรธแค้นและเกลียดอยู่ฝังตัวอยู่ลึกๆในใจ
หลังจากแต่งตัวและทายาเสร็จแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู....
มีข้อความส่งมาบอกว่าผมไม่ได้รับโทรศัพท์ 17 สาย....เป็นของแม่ 3 สาย และที่เหลือเป็นของสาย.....ผมลังเลใจว่าจะโทรกลับหาใครก่อน....พอคิดได้จึงกดโทรกลับทันที....
--------------------------------------------------------------
InLuSt say : จบตอนที่ 24 แล้น.....เรียนอีกสัปดาห์แล้วสอบ...
คงต้องเว้นไปอีกนาน....ก็คงได้แต่ขอ...ขอให้คนอ่านไม่หนีหายไปสะก่อน...
รอผมคนนี้กลับมาอัพตอนต่อๆไปด้วยนะครับ
:bye2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
อยากจะไป :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:มาน
-
:sad2: ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้......... :angry2:
ว่าแต่ใครเป็นคนทำเนี่ย o12
-
ขอสักครั้งเถอะ ไอ้เลว :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: เกลียดคนที่ทำแบบนี้จริงๆ :เตะ1: :เตะ1:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เลวร้ายมากจริง ๆ คับ
ก้อได้แต่หวังว่า คงจะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วนะคับ
ฟ้าหลังฝนมักสดใสคับ
-
...ก่อนที่ผมจะหลับตาแล้วปล่อยตัวเองให้ล่วงผ่านสะพานไป....
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำ....ตัวอะไร.....
ปลาตัวน้อยว่ายขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำทำให้ผมชะงักและจ้องมองมัน....สักพักก็มีปลาอีกหลายตัว
ที่ผมไม่ได้สังเกตขึ้นมาหายใจอยู่ด้วย.....พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพน้ำอย่างนี้........ผมเห็นแล้วจึงได้คิด.......
ปลาพวกนี้อาศัยอยู่ในคลองระบายน้ำที่เป็นน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็นแก่คนทั่วไปที่เดินผ่านแล้วต้องเดินหนี.....
พวกมันอยู่ได้ในสภาพที่เกลือกกลั้วอยู่กับสิ่งโสมมสกปรกและปฏิกูลต่างๆ......
พวกมันไม่เห็นจะคิดสั้นฆ่าตัวตายหนีความจริงไป....มันยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ.....
พยายามที่จะอยู่บนผิวน้ำหายใจเอาออกซิเจนเข้าไปให้ได้มากทีสุด.....แล้วผมจะมาทิ้งชีวิตตัวเองได้ไง
ไม่รู้ทำไม...แต่อ่านช่วงนี้แล้ว... :m15:
ไม่ใช่ปลาหรือสิ่งที่หมออินเห็นหรอก...แต่คือ " สติ " ต่างหาก ดีใจที่คิดได้ทัน...
อ่านสองตอนมานี่พูดไม่ออกจริง ๆ...เอาใจช่วยหมออินน๊าและคน Post ด้วยคับ
:a2:
-
แวะมาตามที่กระทู้นี้
ว่าอยากอ่านตอนต่อจากปิดเทอมอะคับ แหะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
สู้ๆ
-
โลกเราเดี่ยวนี้มันมีอันตรายรอบด้านจิงๆไม่ว่าหญิงหรือชายต้องระวังเอาใว้ คนทำช่างจิตใจโหดร้ายผิดมนุษย์จิงๆ
-
แล้วจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นใคร
ทำไมถึงทำอย่างนี้
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
บอกแล้วไปไหนมาไหน อย่าเดินที่เปลี่ยว
มีเพื่อนไปด้วยก็ยังดี
:mc1: :mc1: :mc1:
-
ใครกัน้าที่เป็นคนทำ เลวมาก ๆ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
มันเป็นครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ตอนที่ 25 : ปิดไม่มิด.....[ 24 ก.ค. 50]
"เป็นไงบ้างเอ็ม...โทรไปทำไมไม่รับ..." เสียงที่แสดงความเป็นห่วงกรอกมาตามสายโทรศัพท์....
"เอ่อ...ไม่เป็นไรมากครับ....เมื่อวานไม่สบายนิดหน่อย...แต่ตอนนี้หายแล้วครับ"
คำโกหกพรั่งพรูออกไปจากปาก....กลัว....จนไม่กล้าบอก....
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...แม่เป็นห่วง....เรียนหนักมากมั้ยลูก..."
แม่มีน้ำเสียงสดใสขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวผมไม่ได้เป็นอะไรมาก
"ครับ...ก็เรียนยาก...แต่ไม่เป็นไรหรอก....เพื่อแม่...เอ็มทำให้ได้ทุกอย่าง"
ผมตอบเสียงระรื่น....แม้ว่าความจริงจะหดหู่มากแค่ไหนก็ตาม...
"ให้จริงเถอะ...อย่าเครียดมากนะ..." แม่หัวเราะขำๆอย่างสบายใจ
"ครับ...." ผมตอบรับ
หลังจากที่คุยกับแม่เสร็จ....ผมก็นั่งนิ่ง...คิดดูว่าจะโทรกลับหาทรายดีมั้ย...เพราะผมยังไม่กล้าที่จะบอกเธอ....
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันแค่ไหน...แต่เรื่องแบบนี้......พอผมคิดได้แค่นี้...ก้อนแข็งๆก็มาจุกอยู่ที่คอ...
ความรู้สึกที่น่าขยะแขยงจนทนไม่ได้ค่อยๆครอบงำตัวผม....
"ฉันจะจำสิ่งที่เธอทำพันครั้งที่เธอทำดี...ฉันจะลืมสิ่งที่เธอเป็นสิบครั้งที่มันร้ายๆ..."
ยังไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจ...เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน...ทรายโทรมา...ผมจึงกดรับสายไป...
"เอ็ม...นี่อยู่ไหนอ่ะ....ทำไมไม่มาเรียนอ่ะวันนี้....โทรไปก็ไม่รับ" เสียงทรายพูดรัวเร็ว...ทำให้ผมที่แม้ว่าจะไม่ค่อยสู้ดีนักยังยิ้มและหลุดหัวเราะออกมาได้
"ใจเย็นๆทราย....เราไม่เป็นไรมากหรอก...แค่ไม่สบายนิดหน่อย"
ผมตอบโกหกอีกครั้ง...ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องโกหกอีกกี่ครั้งกันแน่..
"จริงเหรอ....เชื่อได้แน่นะ" ทรายถาม....แสดงความไม่เชื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"แล้วเราจะโกหกทรายทำไมล่ะ" ผมตอบเสียงแหยๆ....
"อืม...แล้วหายดีหรือยังล่ะ...พรุ่งนี้มาเรียนไหวมั้ย..."ทรายยังคงเป็นห่วง
"อืม....พรุ่งนี้ก็คงได้เจอเราแล้วล่ะ...อืม.....ไม่เป็นไร...แล้วเจอกันนะ"
ผมพูดให้ทรายหมดความกังวลแล้ววางสายไป...
ผมวางโทรศัพท์มือถือแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนล้า...แผลทางใจเจ็บมากกว่าแผลทางกาย...
แผลที่ร่างกายสักวันก็คงเลือนลาง....แต่ความรู้สึกที่ได้รับ....ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานสักเพียงใด...ผมหลุบตาลง...
ปล่อยให้น้ำตาหยาดหยดผ่านใบหน้า...สักพักเสียงมือถือผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง...ผมจึงค่อยๆเอื้อมมือไปกดรับสาย
"ดีเอ็ม....ว่างอยู่มั้ย...คุยได้หรือป่าว" เสียงอาร์ทผ่านมาตามโทรศัพท์...
ทั้งๆที่เป็นคนที่ผมคิดว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด...แต่คราวนี้กลับทำให้ผมอึดอัดใจอย่างประหลาด....รู้สึกว่าตัวเอง....
ไม่สมควรจะคุยกับอาร์ท
"เอ็ม...เอ็ม...ได้ยินมั้ย"
"ได้ยิน...อาร์ท...เป็นไงบ้างอ่ะ...."
"ก็ดี...คิดถึงเอ็มเลยโทรมาหา..."
"..." ผมฟังแล้วตอบอะไรไม่ถูก...พอคิดว่าผมไม่มีอะไรเหลือพอให้อาร์ทจะชอบได้แล้ว...
ความรู้สึกแย่ๆยิ่งเข้ามาทับถมตัวผม
"เป็นอะไรไปเอ็ม...ไม่สบายอะไรหรือป่าวเนี่ย..."
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก...แค่เมื่อกี้คิดอะไรเพลินๆอยู่...เอ็มก็คิดถึงอาร์ทเหมือนกัน...อยู่ตั้งไกล...
เลยไม่ค่อยได้เจอกันเลย...ไม่เหมือนแต่ก่อนที่อยู่หอแล้วได้เจอหน้าทุกวัน"...ผมพูด...
คิดถึงวันแย่ๆในสมัยก่อน ที่ผมมีอาร์ทค่อยอยู่ข้างๆและช่วยแก้ไขปัญหาให้เสมอ
"อืม...อาร์ทก็คิดอยู่...ว่าศุกร์นี้จะไปหาเอ็มที่ ม. ....เอ็มว่างหรือป่าว..." คำพูดอาร์ททำเอาผมชะงัก....
ไม่แน่ใจว่าผมอยากเจออาร์ทเร็วขนาดนี้แน่หรือป่าว...เพราะแผลที่ตัวคงไม่หายไปภายในวันมะรืนแน่ๆ..
"เอ่อ....ว่าง..." ผมตอบไปอย่างตะกุกตะกัก...เพราะในตอนนั้นในหัวมันโล่งสะจนคิดไม่ออก
ว่าจะโกหกว่าไม่ว่างเพราะอะไร
ผมคุยกับอาร์ทไปเรื่อยๆ...เพราะความคุ้นเคยทำให้ความตึงเครียดของผมลดน้อยลงเรื่อยๆ...อาร์ทยังดูสุขสบายดี...
อาร์ทเล่าให้ผมฟังว่า...มีคนมาอ่อยให้เค้าจีบมากแค่ไหน...ตั้งแต่ที่เค้ากลายเป็น"เดือน"ของคณะ...ผมฟังไปขำไป...
อาร์ทยังเล่าอีกว่ามีคนพยายามยัดเยียดเบอร์โทรให้เค้ายังไงบ้าง...บางคนอาร์ทก็เหนื่อยจนต้องเดินหนี (แบบไม่ให้เค้ารู้ตัว)...ผมมีความสุขขึ้นเยอะ...เมื่อได้ฟังเรื่องพวกนี้....อาร์ทได้ยินว่าผมบอกว่าไม่เป็นไร
เค้าก็ต้องเชื่อไปอย่างนั้น...ซึ่งผมเองก็รู้ว่าอาร์ทเองก็คงจะผิดสังเกตุในตัวผมแน่ๆ
----วันพฤหัสบดี -----
วันรุ่งขึ้นผมตื่นเช้ากว่าปรกติ...อาบน้ำแต่งตัว...
ผมมองกระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย...
พลันสายตาของผมก็มองเห็นความผิดแปลก...เมื่อพบรอยแดงทั่วคอและท้องแขนที่เกินมาจากเสื้อนักศึกษา...
ผมเบนสายตาหลบจากกระจก...แล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อ...ผมหยิบเสื้อแขนยาวขึ้นมา...
แล้วคิดได้ว่ายังไงมันก็ปิดรอย kiss mark ที่คอไม่ได้แน่ๆ...ผมเลยตัดสินใจใส่เสื้อยืดคอเต่าสีขาวไว้ข้างใน...
มันต้องดูแปลกแน่ๆ...ผมคิด....เพราะว่าคงไม่มีใครบ้ามาใส่เสื้อยืดข้างในเสื้อแขนยาวในหน้าร้อน ของเมืองไทยอย่างนี้
หรอก...แต่จะให้ไม่ใส่ก็ไม่ได้...ผมกัดริมฝีปากแน่น...พอคิดไปถึงสาเหตุที่ผมต้องมาหาวิธียุ่งยากพวกนี้แล้ว....
"ติ๊ดๆๆ" นาฬิกาข้อมือส่งเสียงร้องเบาๆเพื่อบอกเวลา 8.00 น...
ผมเลิกพะวงถึงความประหลาด ในเสื้อที่ใส่แล้วรีบไปจับรถเมล์เพื่อไปมหาลัยก่อนที่จะสายเกินไป...
ผมไปถึงห้องเลกเชอร์สายไป 10 นาที...ทรายจองที่ไว้ให้ผม...ผมจึงเข้าไปนั่งโดยไม่รบกวนใครมาก...
ทรายละสายตาจากสไลด์บนกระดานมามองที่ผมแวบนึง...สีหน้าฉายความประหลาดใจในอะไรบางอย่าง...
แต่เธอก็ยังไม่ได้ถามอะไร...จนกระทั่ง...พักกลางวัน
"วันนี้ร้อนเนอะ...ว่ามั้ย" ทรายถามระหว่างทางไปโรงอาหาร
"อืม...." ผมครางตอบแต่ยังดีที่คิดขึ้นได้ว่าตอบไปว่าร้อนคงไม่ดี
"แต่ในแอล(ห้องบรรยายรวม)ก็หนาวนะ...แอร์ตกใส่แล้วเย็นน่าดู" ผมตอบถูไถไป...ทรายฟังแล้วพยักหน้า...
"นั่งข้างกัน...แต่ตกใส่ที่นั่งเดียว?" ทรายพูดลอยๆทำเอาผมชะงัก...
"เอ็ม...มีอะไรหรือป่าว..." ระยะทางไปโรงอาหารดูไกลทีเดียวเมื่อผมต้องมาพูดถึงเรื่องนี้...ผมมองหน้าทราย...
แสร้งยิ้มออกไปแล้วบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ก็ทำไม่ได้
"ไม่เป็นไร...ถ้าเอ็มยังไม่พร้อม...แต่...มีอะไรก็อย่าเครียดเก็บไว้คนเดียวอีกนะ...เอ็มยังมีเพื่อนคนนี้อยู่นะ"
ทรายพูด...ใช่...ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม...ไว้ถึงตอนที่ผมพร้อม...ผมจะบอกเธอ...
ผมกินข้าวกลางวันแล้วเดินไปรอเรียนต่อที่ตึกวิทยาศาสตร์ เพราะช่วงบ่ายต้องทำแลปชีวะ...
การแบ่งกลุ่มของแลปชีวะทำให้ผมอยู่คนละห้องกับทราย (เพราะเรียงตามเลขที่)
ผมเลยนั่งอยู่กลุ่มเดียวกับไอริวกับไอป้อง...
"หนาวมากเหรอว่ะเอ็ม" ริวถามขึ้นระหว่างฟังอาจารย์ brief lab
"อืม...ในแอล (L=lecture room) มันหนาว" ผมตอบ
"แล้วเสือกนั่งที่เดิมทำไมวะ...ไม่ย้ายที่เอา...มึงใส่เสื้อแขนยาวกูเห็นแล้วร้อนแทนเลย"
ริวกล่าวทำเอาผมต้องขำแห้งๆ
"แล้วมึงจะมาร้อนแทนกูเพื่อ ~" ผมแกล้งตอบกลับไปอย่างนั้น...ทั้งที่ความเป็นจริงก็ร้อนแทบตาย...
แต่ในเมื่อผมหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้...ก็คงต้องทนไปอย่างนี้...
ระหว่างคาบแลปที่ดูวุ่นวาย...ทุกคนเดินไปมา(เพราะคุยกัน)ทำให้ในระหว่างคาบ
ผมต้องโดนถามคำถามเดิมๆบ่อยมาก...พอท้ายๆคาบเรียนทุกคนก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน...
โต็ะที่ผมนั่งอยู่ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย...ตั้งแต่เรื่องจีบสาวไปจนถึงเรื่องการเมือง...ที่ทำให้ผมนั่งฟังอย่างเงียบๆ...
จนต้องฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างเบื่อๆ...เพื่อนๆมีความเห็นไม่ตรงกันในเรื่องนี้...
หลายคนมีข้อมูลมายืนยันความไม่ดีของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร(ไม่ใช่โวลเดอร์มอร์นะครับ)...
บางคนก็เอาข้อเสียของกลุ่มพันธมิตรขึ้นมาพูด....ผมฟังไปนอนไปก็เริ่มเคลิ้มๆจะหลับ....
ก่อนที่จะมาสะดุ้งสุดตัวกับสัมผัสที่ไหล่
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วแล้วดันตัวออกห่างจากด้านที่ถูกสัมผัส....ความรู้สึกชั่ววินาทีที่ถูกแตะ...มันทำให้ผมนึกถึง...
"เป็นไรไปว่ะเอ็ม...กูนึกว่ามึงหลับ" ไอป้องพูด...สีหน้าแสดงถึงความตกใจไม่น้อยไปกว่าผม
"ป่าว...แค่ตกใจ" ผมตอบ...ร่างกายยังแข็งทื่อ...ความรู้สึกกลัวที่เกิดขึ้นในชั่วครู่กำลังทุเลาลง
"ตกใจไรว่ะ...กูสิตกใจเลย...เล่นลุกขึ้นมาพรวดเดียว"
ป้องยังบ่นต่อแต่ผมไม่สนใจแล้ว...ทนไม่ไหว...ไม่ชอบ...กลัว
"ไม่มีไรหรอก...กูกลับแล้วดีกว่า...ฝากส่ง report ด้วยนะ"
ผมยื่นรายงานแลปให้มัน...คว้าเป้มาสะพายแล้วเดินออกนอกห้องไป
ผมรีบเดินออกจากห้องนั้น...ลงบันไดมาชั้นล่าง...ขาทั้งสองข้างก้าวเร็วเหมือนกับว่าผมไม่ได้เป็นคนบังคับ....
ผมจะกลัวอะไร...แค่แตะ...ไม่ใช่มันสักหน่อย...ผมหยุดเดินก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆข้างทาง...
แค่คิดถึงเรื่องนั้นมันก็ทำให้ผมอยากจะอ้วก...ความรู้สึกคลื่นเหียนทำให้ผมก้าวขาไม่ออก...ผมเลิกเสื้อแขนยาวขึ้น...
มองรอยที่ข้อมือแล้วรู้สึกสะท้อนอยู่ในใจ...จางลงบ้างมั้ย?....เหมือนว่ามันจะเข้มขึ้น...แหงล่ะ...รอยช้ำก็เป็นอย่างนี้....
ผมได้แต่บอกตัวเอง...ผมดึงแขนเสื้อปิดลง...แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินต่อ....
พอเดินไปสักพักผมถึงรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์มือถือสั่น...
"ห้องเอ็มเลิกแล้วเหรอ" เสียงทรายกรอกมาตามโทรศัพท์
"อืม เลิกแล้ว" ผมตอบ
"ห้ามกลับก่อนนะ....ห้ามๆๆๆๆๆ...ได้ยินมั้ย"
ทรายพูด...ทำเอาผมหัวเราะ...เธอคงเป็นห่วงและก็คงมีอะไรจะคุยกับผมด้วย
"อืม...ทรายเลิกยังอ่ะ"
"เลิกแล้วๆ...คอยแปบ...แล้วนี่อยู่ไหนอ่ะ"
"ร้าน XXX ซื้อน้ำปั่นอยู่...จะซื้ออะไรหรือป่าว...จะได้สั่งให้" ผมพูดไปเดินไปให้ถึงร้านที่ว่า...
"บลูเบอร์รี่ปั่น...ไม่ใส่นมนะ"
"อืมๆ...แล้วเจอกัน" ผมตอบแล้ววางสายไป.....เฮ้อ......อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...อย่างน้อย...
ตอนนี้ผมก็ยังมีคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม
อีกสิบนาทีถัดมาทรายก็มาเจอผมที่ร้าน...เธอรับน้ำไปถือไว้แล้วบ่นเรื่องแลปให้ฟังบ้าง...
ซึ่งผมก็ฟังอยู่เงียบๆไม่ได้ตอบอะไร...ฟังไปเรื่อยๆ ใจก็หวนคิดถึงอาการแปลกๆของตัวเองตอนที่ป้องมันมาแตะโดน...
คิดไปเองมั้ง...ผมปลอบใจตัวเอง
"เป็นไรไปเงียบเชียว" ทรายถามหลังจากเห็นผมเงียบไปนาน
"ไม่นี่...สบายดี" ผมตอบแล้วดูดกาแฟปั่นในมือต่อ...แล้วทรายก็ไม่ได้ถามอะไรผมเลยเดินไปเรื่อยๆ
"เอ้อ!!!!! ลืมเลย" ทรายร้องเสียงหลงทำเอาผมตกใจ
"ลืมอะไร" ผมถาม
"จักรยาน...จอดไว้ข้างแอล....กลับไปเอานะ" ทรายป้ำๆเป๋อๆทำเอาผมขำ...
"ไปสิ...ดีนะไม่นึกออกตอนเดินถึงหอแล้วหน่ะ" ผมประชด
พอเดินไปถึงที่จอดจักรยานผมเห็นแล้วก็ต้องเซ็ง...เมื่อจักรยานที่ปกติจะจอดเรียงเป็นระเบียบ
มันกลับล้มเป็นโดมิโนเละเทะไปหมด...คงมีใครทำล้มแล้วหนีไป...แล้วทำไมวันนี้คนจอดจักรยานถึงเยอะนักฟร่ะ...
ผมได้แต่บ่นในใจ
"คันไหนอ่ะ ทราย...บอกข่าวดีทีว่ามันไม่ได้โดนทับอยู่" ผมถามแซว
"ข่าวร้ายแหะ...โดนทับอยู่อ่ะ" ทรายตอบแล้วเดินไปพยายามเขยือนจักรยาน...ซึ่งไม่เป็นผล
"เด๋วเอ็มเลื่อนจักรยานคันอื่นให้แล้วค่อยถอยออกมาก็ได้..."
ผมพูดแล้วดึงเสื้อผ้าให้สะดวกในการยกจักรยานที่ล้มทับกันไปหมด...
ทรายพยักหน้าตอบรับ แล้วเลื่อนจักรยานคันอื่นออกไปเพื่อง่ายต่อการปลดล็อกกุญแจ...
ผมยกจักรยานไปสักสามคัน ก็เห็นว่าพอแล้วเลยเดินมาหาทรายที่นั่งปลดล็อกกุญแจอยู่เงียบๆ...
เธอถอยจัรยานแล้วหันมาถามผม
"เราขับให้ซ้อนมั้ยเอ็ม" ทรายพูดติดตลกผมเลยยกแฟ้มขึ้นตีหัวเธอเบาๆ
"ไว้เป็นรถยนต์ก่อนแล้วค่อยพูดนะ..." ผมตอบแล้วก้าวขึ้นค่อมจักรยานแล้วทรายก็ซ้อนท้าย
ผมปั่นไปตามทางช้าๆเพราะทางเดินมีคนเดินอยู่...ทรายนั่งเงียบๆอยู่ข้างหลังไม่ได้พูดว่าอะไร...
ผมเลยขี่ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงสะพานที่คนน้อยลงหน่อย...แต่ด้วยความที่ผมไม่ถนัดให้คนซ้อนเลยขับไปอย่างช้าๆ
"เอ็ม" เสียงทรายเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง
"ถามอะไรหน่อยได้มั้ย" ทรายถามขึ้น...
"อืม...จะถามไรอ่ะ" ผมตอบ...ในใจไม่ได้คิดอะไร
"ข้อมือเอ็มไปโดนอะไรมา...ทั้งสองข้างเลย" คำถามทรายทำเอาผมตัวแข็งทื่อ...ไม่นึกว่าจะโดนถามคำถามนี้...
เหลือบไปดูแขนเสื้อถึงรู้ตัวว่าตัวเอง ถลกขึ้นมาพับไว้อย่างลวกๆตอนยกจักรยาน เพราะไม่สะดวก..
กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้ดึงลง...พลันสายตาที่เหลือบไปมองที่แขนตัวเอง...ทำเอารถจักรยานเสียหลักเซไปวูบหนึ่ง
ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวแล้วขับจักรยานไปต่ออย่างเงียบๆ...ด้วยความเครียดว่า...ผมจะตอบอะไรไปดี...
เห็นอยู่ชัดๆขนาดนี้...รอยมัด...จะตอบว่าไร...เอ็มแค่มัดตัวเองเล่นๆเท่านั้น.....บ้าแน่ๆตอบไปอย่างนั้น...
ความเงียบของผมกับทรายทำเอาน่าอึดอัด...จนกระทั่งถึงหน้าหอพักทรายก็ลงจากจักรยานแล้วเดินมาหาผม...
ดึงมือผมไปแล้วแตะที่ร้อยช้ำแล้วรอยถลอกอย่างแผ่วเบา....แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาผม...ทรายไม่ถาม...
เพราะถามไปแล้ว...จะไม่ถามซ้ำถ้าไม่อยากตอบ...ผมรู้ดี...ผมไม่ได้ดึงมือกลับ...รู้ว่าตัวเองที่แบกรับความรู้สึกนี้ไว้
มันหนักหนาเกินไป...แต่จะบอกยังไง...ว่าโดนทำเรื่องน่าอัปยศ...บัดสี....บอกไม่ถูก
"ก็..." ผมเริ่มแล้วก็หยุด...พูดไม่ออก....จำเป็นมั้ยที่จะต้องบอกทราย...ไม่บอกได้มั้ย...แต่ก็อยากให้มีคนเห็นใจ...
เป็นทรายได้มั้ย...ที่จะมาเข้าใจเราในตอนนี้ว่ารู้สึกอย่างไร...เป็นทรายได้มั้นที่จะมาทำหน้าที่แทนอาร์ท...
คนที่เข้าใจและพร้อมจะหาทางแก้ปัญหา
"ก็แค่...ถูกทำให้สูญเสียบางอย่างไปเท่านั้นแหละ...ไม่สำคัญนักหรอก" ผมตอบไป...ทรายคงเข้าใจ...
เพราะดวงตาที่ทอดมองมาเจือความเศร้าและความเข้าใจ...ที่บอกว่าไม่สำคัญมันก็ไม่จริง...แต่ให้ทำไงได้...
ร้องไห้คร่ำครวญว่าถูกคนขืนใจก็ใช่ที่...ตัวเราเองก็เป็นผู้ชาย
"โธ่...เอ็ม" ทรายพูด...ผมมองหน้าเธอเห็นน้ำตาที่คลอ...ก่อนที่จะหยดผ่านดวงหน้าหวาน
"อย่าร้องไห้เลยทราย...เอ็มไม่เป็นไรแล้ว...ตั้งสองวันแล้ว...เด๋วก็หาย...เอ็มไม่ใช่ผู้หญิง...
มันไม่มีอะไรสำคัญหรอก" ผมพูด...พูดไปเจ็บไป...เจ็บจนจุก...ทำไมต้องเป็นเราที่โดนทำเรื่องแบบนี้...
ผมเองก็ยังไม่เข้าใจ
"มัน.....เกิดขึ้นได้ยังไง...ทราย...."
ทรายหยุดร้องได้แล้ว...ผมรู้ดีว่าเธอกำลังคิดโทษตัวเองที่ไม่ได้ให้พี่ข้าวไปส่งผมถึงหอ...
แต่ก็นั่นแหละคนที่ปฏิเสธหาเรื่องใส่ตัวก็คือผมเอง...ผมลงจากจักรยานล็อกกุญแจแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน
ที่ปราศจากคน...ทรายเดินตามมาโดยไม่ถามอะไร
"ทรายอย่าโทษตัวเองเลย...ถึงไม่ใช่วันนั้นเอ็มก็คงไม่รอดมันอยู่ดี...มันตั้งใจ...มันรู้จักเอ็ม...
มันรู้ว่าเอ็มเคยกระทืบไอโรคจิตนั้น" ผมพูดขึ้นเบาๆ...ทรายเงยหน้าขึ้นฟัง
"มันคงแก้แค้นเอ็ม" ผมพูด...รู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเองที่ถูกกระทำ...พูดเหมือนเป็นคนอื่น...
จะได้ไม่รู้สึกเจ็บแล้วเล่าต่อไปได้
"มันมีสิทธิ์อะไรมาแก้แค้น...เอ็มไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...เอ็มแค่ป้องกันตัว...ทำไม...ทำไมถึง..."
ทรายพูดแล้วเงียบไป
"ไม่รู้สิ...ในสายตาพวกมัน...เกย์คงเป็นคนชั้นต่ำที่พวกมันจะทำอะไรก็ได้....มันคิด...คิดว่าเอ็มขายตัว...
จะนอนกับใครก็ไม่ต่างกัน...เหมือนไม่มีความรู้สึก" ผมเริ่มพูดอย่างตัดพ้อ...สมเพชตัวเอง....ทรายดึงมือผมไปกุมไว้...
มือเล็กๆบอกให้รู้ว่าผมยังมีเธอที่รับฟังได้ทุกเรื่อง...
"เอ็ม...ทรายเป็นห่วงเอ็ม...ตอนนี้ทรายช่วยอะไรเอ็มได้มั้ย...ช่วยให้เอ็มรู้สึกดีกว่านี้"ทรายพูดมือที่กุมอยู่สั่น
"ตอนนี้...ที่ทรายนั่งอยู่ข้างๆตอนเอ็มทุกข์ใจ...ก็ช่วยเอ็มได้แล้ว" ผมตอบแล้วยิ้มให้ทราย
---------------------------------------------------
InLuSt say : รู้สึกผิดจังแหะ...
ตอนแรกตั้งใจจะพิมพ์ให้จบ...แต่
แวะไปอ่าน spoiled harry 7
แต่ในที่สุดก็จบสักทีตอนนี้...อัพข้ามเดือน 555
วันศุกร์สอบ...บรึ่ย
ช่วยอวยพรกันด้วยนะ
:bye2:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
คนที่ทำแบบนี้ เขาจะคิดมั๊ยน้อว่าสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายแค่ไหน
ถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นกับเขา กับคนที่เขารัก จะเป็นยังไง
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านช่วงนี้กี่ทีๆก็... :m15: :sad2:
แต่ก็นะ มีวันพายุฝนก็ต้องมีวันฟ้าสดใส
ฟ้าหลังฝนย่อมมีเสมอ :m1:
เอ็มเป็นคนที่เข้มแข็งจริงๆ o13
-
:m15:
-
โชคดีในการสอบคับ
:pig4:
-
:o12: :o12: ใครมันเป็นคนทำเนี่ยยยยย :angry2:
ถ้าอาร์ทรู้จะเป็นยังไงเนี่ย :เฮ้อ:
-
สู้ต่อไปนะคับ
ผมเป็นกำลังใจให้เสมอ
-
ตอนนี้เป็นอีกหนึ่งในตอนที่ผมชอบมากที่สุดเลยคับ
วนอ่านตอนนี้มาหลายรอบแล้ว
ยิ่งอ่านก็ยิ่งประทับใจ (ไม่ใช่ดีใจที่เกิดเรื่องร้ายนะคับ)
เอ็มเข้มแข็งมากจริงๆ
แล้วทราย...เป็นเพื่อนที่ดีอย่างที่สุด
มีเพื่อนแบบทรายแค่คนเดียว ก็ถือเป็นโชคดีอย่างที่สุดแล้วคับ
หลายๆอย่างตรึงเข้ามาในสมองเลยคับ
ตอนที่ทรายเอ่ยคำถามขึ้นมาลอยๆ ไม่คาดคั้นเอาคำตอบ
ตอนจักรยานล้ม ทำให้เอ็มต้องถลกแขนเสื้อขึ้นมา
ตอนทรายซ้อนท้าย ถามเอ็มเรื่องข้อมือ
ตอนทรายลงจากจักรยาน ค่อยๆเดินมาหาเอ็ม ลูบข้อมือที่มีรอยช้ำและแผลฉลอก พร้อมทั้งมองมาที่ดวงตาของเอ็ม
ตอนเอ็มตอบ"ก็แค่...ถูกทำให้สูญเสียบางอย่างไปเท่านั้นแหละ...ไม่สำคัญนักหรอก"
ตอนทรายน้ำตาคลอ ก่อนจะไหลอาบดวงหน้าหวาน
ตอนที่เอ็มตัดพ้อที่โดนกระทำแบบนั้น
ถึงจะเศร้า แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งกับความห่วงใยของเพื่อนที่ทรายมีให้จริงๆคับ
-
เอ่อ....ชอบเม้นของคุนคนข้างบนนี่อ่ะค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นจัง :m13:
เอ็มก้อสู้ๆน้า เปนกำลังใจให้จ้า เราเชื่อว่าเอ็มต้องผ่านมันไปได้ อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ หุหุ :m23:
-
ไม่น่าเชื่อเลย มีคนแบบนี้ด้วย คนทำก็น่าจะเรียนอยู่ เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ทำได้ไง :angry2:
อีกอย่าง คณะนี้มันมีแค่เอ็มคนเดียวเหรอไง เห่อ
เอาใจช่วยๆ ผ่านพ้นมันไป บททดสอบของชีวิต อย่างน้อยก็มีทรายมีอาร์ท o13
-
เมื่อความโชคร้ายผ่านไป ... สิ่งดี ๆ ในชีวิตจะผ่านเข้ามาแน่นอน :a2:
อย่างน้อยก็ทำให้ได้รับรู้ถึงมิตรภาพความรักของเพื่อนแบบทราย o7
-
อ่านทันแล้วววววววว :mc4:
ใครว่ะ เลวได้โล่ห์มากกกก
ทำกันได้งัยเนี่ยยยย
ขอบคุณมิตรภาพคำว่าเพื่อนจริง ๆ
-
รู้ว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว
แต่ก็ต้องเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดอยู่ดี
กรรมใดใครก่อ คนนั้นก็ต้องได้รับกรรมอยู่ดี
ใจเราเข้มแข็ง ลุกขึ้นมาได้เป็นพอ :a2:
แต่ก็นะขอ :เตะ1:มันอีกทีก่อนส่งไปลงนรก
-
เห็นใจมากมายอ่ะ
-
:sad2: :sad2:
เอาน่ะคับ อย่าไปคิดมาก :oni3:
:a4: :a4:
:oni1: :oni1: :oni1:
อ่านต่อเนอะ
*******************************
ตอนที่ 26 : อาร์ท.....[9 ส.ค. 50]
เล่าให้ทรายฟังแล้วมีอะไรดีขึ้นมั้ย?
ถ้าเทียบกับไม่เล่าล่ะ
ต้องดีกว่าสินะ....ถ้ามันไม่ดีกว่าผมคงไม่เลือกที่จะบอก...
แล้วตอนนี้จะมาคิดในเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน....มันคงเหมือนคำพูดที่เราเคยได้ยินมา....
เราจะไม่มีทางเข้าใจในเส้นทางที่เราไม่ได้เลือก...สำหรับผมมันก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน
วันนี้ผมกลับถึงหอเร็ว...เพราะมีทรายกับพี่ข้าวมาส่งถึงที่...ตอนแรกผมก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจ...
แต่ทรายไม่ยอม...เธอบอกว่าเธอไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับผมอีก...ทรายบอกว่า...ผมน่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน...
เป็นคนที่จะคอยดูแลผมได้ตลอดเวลา...ผมฟังแล้วนึกขำ...ตอบกลับไปว่า...คนที่คิดว่าแฟนจะมาคอยปกป้อง...
คงมีแต่ผู้หญิง...ทรายฟังแล้วค้อนผมที่เอาแต่หัวเราะ...ถึงยังไงผมก็ยอมกลับด้วย...เพราะที่ทรายพูดไว้มันก็ถูก...
ผมไม่รู้ว่า...ไอโรคจิตมันจะคิดที่จะทำอะไรอีกหรือป่าว...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ให้ผมระวังตัวแค่ไหนก็คงสู้คนเลวๆ
อย่างมันไม่ได้....
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...ช่วงนี้ผมถอนหายใจบ่อยจริงๆ....
เคยได้ยินว่าถอนหายใจบ่อยๆจะอายุสั้น...ถ้าจริง....ตอนนี้ผมจะมีอายุขัยเหลือเท่าไหร่กันนะ
พรุ่งนี้อาร์ทบอกว่าจะมาหา...คิดแล้วผมก็ยกมือมาดูรอยแผล...ท่าไม่สังเกตคงไม่เห็นมั้ง...ใส่นาฬิกาคงปิดได้ข้างนึง...
แต่อีกข้าง...wrist band คงปิดได้บ้าง...พอถูไถไปได้...ถึงยังไงแผลก็ต้องจางลงเรื่อยๆ...
เพราะให้ใส่เสื้อแขนยาวอีกวันคงไม่ไหว...ร้อนจะตาย...
.....อาร์ท....
...ตอนนี้อาร์ทคิดยังไงกับเอ็ม....ที่อาร์ทมาหาเพราะคิดว่าเอ็มเป็นเพื่อนใช่มั้ย....ตัดใจหรือยัง.....
ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ....เพราะตอนนี้เอ็มยิ่งไม่มีค่าคู่ควรที่จะรับความรักจากอาร์ทอีกแล้ว...
จากแต่ก่อนที่ไม่รู้ว่าอาร์ทชอบเอ็มตรงไหน...ตอนนี้เอ็มยิ่งเจ็บมากขึ้น...เพราะไม่เหลืออีกแล้ว.....รู้สึก....สกปรก....
ทำไมต้องเป็นผม....ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง...ทำไมไม่ใช่คนอื่น...แต่ก็รู้ว่าถามกี่ทีก็คงไม่มีคำตอบ...
มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด...แก้แค้น....ผมเป็นคนผิดเหรอถึงมาทำกับผมอย่างนี้...ผมแค่ป้องกันตัวเอง....
คิดแล้วก็เจ็บใจ...ผู้ชายเหมือนกัน...แต่สู้แรงไม่ได้...เพราะมันลอบกัด....ทำตัวไม่สมเป็นผู้ชาย....มัน....
ด่าอยู่ในใจหลายรอบ...จนหาคำด่าที่สมกับการกระทำต่ำๆของมันไม่ได้แล้ว....คิดแล้วน้ำตาพาลจะไหล.....
อาร์ท....ช่วยเอ็มทีได้มั้ย....ช่วยให้ลืมว่าเคยผ่านอะไรมา....เคยโดนอะไร...ช่วยทำให้เอ็มนึกว่ายังอยู่มอปลายได้มั้ย....
สมัยที่เอ็มทุกข์ใจน้อยกว่านี้.....ผมนอนนิ่งจ้องเพดานห้อง...ปล่อยให้สายน้ำตาผ่านไป....
สักวันผมจะหยุดร้องไห ้ให้กับเรื่องนี้...พอแผลหายผมจะลืม...ไม่คิดถึงมัน...ปล่อยมันไป...ไม่จำไม่คิดถึงมันอีก....
ผมสลัดหัวตัวเองเบาๆแล้วลุกขึ้นนั่ง.....ก่อนที่จะลุกไปหยิบซีดีที่อาร์ทให้มาถือไว้ในมือ....มีแต่เพลงที่ผมชอบทั้งนั้น....
ยิ้มเศร้าๆให้ตัวเองแล้วเปิดซีดีฟัง....คงมีแต่อาร์ทที่เข้าใจเอ็ม....และคงมีแต่เอ็มที่ทำให้อาร์ทเสียใจ......
------------------------------------------------------------------------------
วันศุกร์
วันนี้เป็นการเรียนที่น่าเบื่อ.....เคมีอะไรก็ไม่รู้....ไม่เข้าใจว่าแพทย์อย่างผมจะเรียนไปทำไม....
บรรยากาศในแอลเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ...ความรู้สึกง่วงงุนเริ่มเข้ามาแทนที่...
จนเสียงอาจารย์ที่กำลังสอนค่อยๆเงียบลงจากโสตประสาท....รู้สึกตัวว่าค่อยๆวูบ...แขนทั้งสองข้างเกยซ้อนกัน...
แล้วผมก็ฟุบหลับไป....ง่วงจริงๆ.....ไม่น่านอนดึกเลยแหะเมื่อวาน
.....เอ็ม......
....ตื่นได้แล้ว......ไม่ตื่นจะทิ้งไว้นี่นะ......
.....เอ็ม.....หมดคาบแล้ว......
.........."อืม.....รู้แล้ว" ผมครางตอบ
"ไม่กินข้าวที่ตลาดกันเอ็ม.....เดี๋ยวคนเยอะ.....ตื่นได้แล้ว" เสียงทรายค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกตัวว่าตัวเองหลับจนหมดคาบเคมีที่แสนจะน่าเบื่อนี้....ผมเหยียดตัวบิดขี้เกียจ.....คิดได้ในใจว่า....
ถ้าจะมานอนในแอลแล้วตัวผมจะตื่นมาเรียนทำไมกันละเนี่ย...สู้นอนต่อที่หอดีกว่า....คิดแล้วก็ส่ายหัวอย่างเซ็งๆ...
"ง่วงเหรอ" ทรายถามขณะที่ช่วยผมเก็บของใส่เป้...ผมพยักหน้าหงึกหงักตอบเพราะยังง่วงอยู่
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนดึก...ไม่น่าเลย....อดเรียน...เซ๊ง" ผมตอบแล้วเดินออกนอกแอลไปกับทราย...
"วันนี้อาร์ทมาใช่มะ....จะได้เห็นสักที...คนที่เอ็มบอกว่าดีอย่างนู้นดีอย่างนี้...แถมหล่ออีกตะหากเนี่ย"
ทรายพูดทำเอาผมขำเล็กๆ...ก็เป็นความจริงนิ...ไม่ได้ชมเกินไปสักนิดเดียว
"อืม....แต่อาจจะไม่ดี ไม่หล่อเท่าพี่ข้าวของทรายก็ได้" ผมแซวกลับ
"อาราย....พี่ข้าวของทรายที่ไหน...แค่พี่ชายข้างบ้าน...แค่นั้น" ทรายหันมาทำตาโตแล้วรีบปฏิเสธ...
คราวนี้ทำผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่...ปากแข็งจริงๆ...โดยเฉพาะพี่ข้าว...คงไม่แสดงออกอะไร....
ทรายเลยได้แต่บอกอยู่อย่างนี้
ผมกับทรายซื้อของกินจากตลาดแล้วไปนั่งกินที่โรงอาหาร เพราะบริเวณตลาดไม่มีโต๊ะมากพอสำหรับนักศึกษาทั้งหมด....ผมเลือกนั่งด้านตรงข้ามกับทราย...
แล้วเราก็เริ่มคุยเรื่อยเปื่อย
"อืม...แล้วดิวที่เอ็มเคยเล่าให้ฟังอ่ะ...หล่อได้เท่าอาร์ทหรือป่าว" ทรายถามขึ้นมาจิ้มทาโกยากิขึ้นทาน
"ไม่...ไม่หล่อ...หน้าตาธรรมดาๆไม่มีอะไรเด่นมาก...ก็แค่...น่ารักดี" ผมตอบไปตามความจริง...
รู้สึกได้ว่าตัวเองเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่แล้ว เมื่อพูดถึงดิว
"อย่างอาร์ทก็....ไม่รู้สิ...เพราะขาวมั้ง...ดูหล่อแบบเอเชียอ่ะ...ออกแนวจีน เกาหลีญี่ปุ่นอะไรประมาณนั้น"ผมอธิบาย
"อย่างคนนั้นเรียกว่าหล่อหรือป่าว" ทรายพูดแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางผู้ชายที่นั่งโต๊ะที่ถัดไปทางซ้ายอีก 4 โต๊ะ...
เห็นผู้ชายคนนึง ที่ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังคุยกับเพื่อนในกลุ่มอย่างเมามันอยู่
"ไม่...เห็นได้ทั่วไป...เดินสยามก็เจอแล้วหน้าตาแบบบนี้" ผมตอบ..ทำเอาทรายหัวเราะ
"ก็ว่างั้น" ทรายตอบ
"แล้วคนนั้นล่ะ" ทรายถามอีก
"ไม่ไหว...อย่างนั้นเข้าขั้นแย่" ผมตอบ...ไปๆมาๆ
ผมกับทรายก็ผลัดกันวิจารณ์ผู้ชายที่อยู่ในรัศมีที่พอจะเห็นหน้าได้เกือบหมดอย่างสนุกปาก...
จนกระทั่งคนสุดท้ายก่อนที่จะออกนอกโรงอาหาร
"แล้วคนนั้นอ่ะ...คนที่ถือกาแฟปั่นอยู่อ่ะ..." ทรายถามเสียงเบา...แล้วผมก็มองตามไป....
"อืม...คนนี้หล่อ...ประมาณ dark tall and handsom" ผมตอบ
"อืม...เห็นด้วย...หล่อแบบเข้มๆ...คิ้วเข้มหน้าคม...ตัวสูง...ตรงสเปคเลยนะเนี่ย" ทรายพูด
"อ่านะ...แล้วเอ็มจะบอกพี่ข้าว..."ผมแกล้ง
"เชิญๆๆๆ...ไม่สน......เอ....เข้ามองมาทางนี้ด้วยแหะ"
...ผมฟังแล้วเลยเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเคยชิน จนลืมไปว่าควรจะหลบตามากกว่าเพราะกำลังนินทาถึงอยู่
สายตาที่สบมองไม่ได้ให้ความรู้สึกแปลกอะไร...เหมือนคนที่บังเอิญหันหน้ามาเจอกันเท่านั้น...
แต่ผมเป็นคนหลบตาก่อนเมื่อความคิดในหัวเริ่มเอาไปเปรียบเทียบกับอาร์ทอย่างไม่รู้ตัว...หล่อ...คนละแบบกับอาร์ท...
แต่หล่อจริงๆ....ถ้าอาร์ทคือแสงสว่าง...ผู้ชายคนนี้ก็คงเป็นความมืด....ผมทิ้งถุงขยะในมือพร้อมความคิดไร้สาระ...
แล้วผมจะเปรียบไปเพื่ออะไร...ใครก็ไม่รู้...ไม่รู้จักสักหน่อย...
"รีบเดินจังเลยเอ็ม" ทรายท้วงขึ้น...
"ก็รีบเดินไปบอกพี่ข้าวไงว่าทรายนอกใจ" ผมตอบไปเรื่อย
"ให้มันแน่...คงไม่ใช่ว่า...ถูกใจคนนั้นด้วยหรอกนะ" ทรายล้อ...ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไร...
เพราะรู้ว่าทรายเองก็ล้อเล่น...ผมชวนทรายไปเล่นคอมฆ่าเวลา...รอจนกว่าอาร์ทจะโทรมาบอกว่าถึงแล้ว....
พอผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงอาร์ทก็โทรมา...ซึ่งตอนนั้นก็ 4 โมงเย็นแล้ว
"ถึงแล้วเหรอ" ผมถาม
"อืม...กำลังจะเดินเข้ามอ...ให้ไปเจอที่ไหนอ่ะ"
อาร์ทถาม...เสียงเหมือนเหนื่อยๆ...สงสัยกำลังรีบเดินอยู่ระหว่างทางแน่ๆ
"อืม..........หอใน...มีคนอยากเจอ"
"ใครอ่ะ"
"ทราย...คนที่เอ็มเคยเล่าให้ฟังไง" ผมตอบ
"อ๋อๆ...อืม...เดี๋ยวเจอกันละกัน...มีเรื่องจะคุยเยอะแยะเลยละ" อาร์ทตอบ..ซึ่งผมตอบรับแล้วกดวางสายไป
วันนี้ขอให้มีแต่เรื่องดี...เพราะผมได้เจออาร์ทหลังจากไม่ได้เจอมานาน...ผมอวยพรให้ตัวเอง...
ขอให้อาร์ทเป็นคนที่นำโชคดีมาให้ผมด้วยละกัน...เรื่องแย่ๆให้มันจบไป...ตอนดิว..เพราะมีอาร์ทถึงรู้สึกดีขึ้นได้...
ตอนนี้...อาร์ทก็เหมือนเป็นความหวังเดียวของผม...
(..........สิ่งที่ขอ....ทำไมไม่เคยเป็นจริง.....)
(...คงเป็นเพราะผมคงไม่ใช่ลูกคนโปรดของท่าน... พระเจ้าที่อยู่บนฟ้า)
------------------------------------------------------------------------------------
:bye2:
-
อยากอ่านต่อน่ะ :a11:
มาต่อหน่อยนะ
ชอบสำนวนการเขียนจังเลย
ชอบตรงนี้ด้วย
แล้วตอนนี้จะมาคิดในเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน....มันคงเหมือนคำพูดที่เราเคยได้ยินมา....
เราจะไม่มีทางเข้าใจในเส้นทางที่เราไม่ได้เลือก...สำหรับผมมันก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน
-
:m15: :m15: :m15:
-
อืม อย่างว่านะ เจอคนดีก็ดันไม่รักเขาซะนี่
นี่คนเลวเริ่มปรากฏตัวหล่ะ
คนเลวมันจะเร้าจายเสมอ
:m30: :m30: :m30: :m30:
ขอให้ผ่านมันไปให้ได้ มีคนอื่นเจอเรื่องเลวร้ายมาเยอะกว่าเรามากมาย
:mc3: :mc3: :mc3:
-
:pig4:
-
:o
ปิดท้ายแบบนี้ไม่สวยเลย เหมือนเป็นลางบอกเหตุล่วงหน้า...
จะเกิดอะไรขึ้นอีก...พระเจ้าคงไม่ใจร้ายกับเราเกินไปหรอก
ขอชื่นชม หมออิน เก่งจริง ๆ o13
:a1:
-
ปิดท้ายไม่สวยจริงๆ ด้วย จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย :sad2:
อย่าบอกนะว่า ตาหล่อดำนั่นจะเป็นคนเดียวกับที่ข่มขื่น (อ่านนิยายมากไปป่าวหว่าตรู)
รออ่านจ้า :oni2:
-
ไม่มีอะไรสวยงามได้ตลอดเวลา... :mc2:
เฮ้อๆๆๆ :เฮ้อ:
ปิดท้ายตอนนี้ไม่สวยก็ต้องรอลุ้นเปิดมาตอนหน้า...ว่าสวยหรือเปล่า... :m12:
( :m22: เอ๊ะ...หรือไม่สวยอีก)
-
หมออินก็มาต่อซิค่ะจะได้รู้ว่าสวยไม่สวย :m13:
-
อาร์ทคงยังไม่มีแฟนใหม่มั้ง :m23:
-
มาต่อบ่อย ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับผม :m1: :m1:
-
ผู้ชายคนสุดท้ายนี่ หน้าสงสัย
หวังว่าตอนหน้าคงสวย แต่จะสวย
ด้วยเรื่องของใคร ????
-
ขอบคุณนะคับ ที่เข้ามาอ่านกะ reply ให้ อยากคุยด้วยนะคับ
แต่ไอ้จาพูดไม่เก่ง เขียนก็ไม่ได้เรื่อง ก็ :pig4: :pig4: :pig4:
็ผมบอกแล้ว หมออิน น่าจะมาลงเองนิ
:m1: :m1:
พร้อมจะอ่านยังคับ ถ้าพร้อม หายใจเข้าลึก ๆ คับ...... ป่ะคับ ป่ะอ่านกัน
v
v
v
ตอนที่ 27 : (เตือน) ครั้งที่ 2....[20 ส.ค. 50]
ผมนั่งอยู่ในรถอาร์ทเงียบๆเมื่ออาร์ทอาสามาส่งผมถึงหอพัก...วันนี้เป็นครั้งแรก
ที่เพื่อนรักทั้งสองคนของผมได้มาเจอหน้ากัน...ทรายพยักหน้าให้ผมในเชิงที่เข้าใจกันได้ว่า..
อาร์ทหล่ออย่างที่ผมชมไว้ไม่มีผิด...ในทันทีที่ได้เจอกัน...ส่วนอาร์ทเองก็ชมว่าทรายดูน่ารักทีเดียว
ในตอนที่กินข้าวเย็นอยู่ที่หน้ามหาลัย...อาร์ทแทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิมในวันสุดท้ายที่ผมพบเขา...
ผมล้ออาร์ทไปว่า...หล่อๆแบบนี้ยังไม่มีแฟนเหรอ...อาร์ทก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆกลับแล้วบอกปฏิเสธว่าไม่มี...
แล้วถามกลับมาถึงผม...
อาร์ทบ่นให้ผมฟังว่าเขามีปัญหากับเพื่อนใหม่เล็กน้อย...คนที่ชื่อ...เกมส์....
อาร์ทยังคงเล่าให้ฟังว่าถูกเพื่อนคนนี้เอาไปตั้งเป็นหัวข้อพนัน...ซึ่งเมื่ออาร์ทมารู้ทีหลังทำให้อาร์ทโกรธมาก...
บอกว่านายเกมส์คนนี้นิสัยไม่ค่อยดี...เหมือนที่ได้ยินคนอื่นเค้าบอกมาว่า...นายคนนี้มีดีแค่สองอย่าง...
คือ...รวย...กับ...หน้าตาดี..นี่เกือบจะเป็นครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายฟังอาร์ทเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง...
ส่วนมากอาร์ทจะเป็นคนฟังเรื่องจากผมสะมากกว่า...อาร์ทเล่าให้ผมฟังอย่างเพลินจนเขานึกขึ้นได้แล้วถามผมกลับว่า...
แล้วเอ็มล่ะ...มีอะไรจะเล่าให้อาร์ทฟังบ้างมั้ย...
จะเล่า....ดีมั้ย....
ผมใช้เวลาช่วงเสี้ยววินาที...ก่อนจะยิ้มแล้วตอบอาร์ท
"ไม่ค่อยมีอะไรเลยล่ะ...นอกจากเรื่องเรียน"
โกหก....
หลังจากกินข้าวด้วยกันเสร็จ(ซึ่งอาร์ทดื้อจะเลี้ยงข้าวผมให้ได้)...ผมเลยพาอาร์ทไปเลี้ยงขนมปังเย็นแทน...
ซึ่งอาร์ทได้แต่ยอมเดินตามผมอย่างขำๆ...ก็รู้ว่าผมไม่อยากกินข้าวใครฟรีๆ...พอกินขนมหวานเสร็จอาร์ทจึงมาส่งผม
ที่หอ...ผมจึงได้มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนรถคันนี้ในตอนนี้
"เลี้ยวตรงนี้ก็ถึงแล้วละอาร์ท" ผมบอกทางอาร์ทจนถึง...เห็นอาร์ทพยักหน้ารับแล้วหักพวงมาลัยเลี้ยว
"จะเข้าไปดูสภาพห้องมั้ย" ผมถาม...อาร์ทขมวดคิ้วเป็นปมอย่างคิดอะไรบางอย่าง...
"อย่าเลย" อาร์ทตอบ
"ไว้คราวหน้าละกัน"
"กลัวว่ามันจะเละมากเหรอไง" ผมถามขำๆ แล้วเปิดประตูจะลงจากรถ...
อาร์ทฟังแล้วยิ้มน้อยๆก่อนที่จะตอบผมว่า
"ปล่าว...แค่กลัวว่าจะติดใจแล้วไม่ยอมออกจากห้องต่างหาก"
"อืม...งั้นไว้คราวหน้าเถอะ...ขอบใจนะที่มาส่ง" ผมลาอาร์ท
"อืม...แล้วคราวหน้าอาร์ทจะแวะมาอีกนะ...บายบาย" อาร์ทโบกมือลา...แล้วถอยรถเพื่อกลับรถ
ผมมองตามรถของอาร์ทไปจนสุดตา...อาร์ท...ดีจริงๆที่อาร์ทไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ม...
เอ็มคิดดีแล้วล่ะที่ไม่ได้บอกอาร์ท...เพราะเอ็มอยากให้อาร์ทคิดว่าเอ็มยังคงสบายดีอยู่...
ยังอยู่ได้ดีโดยไม่มีอาร์ทอยู่ข้างๆ...ผมก้มลงมองพื้นอย่างคนปลงตกในชีวิต...ก่อนที่จะตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน...
ผมเดินไปจนถึงหน้าห้องแล้วจึงเริ่มควานหากุญแจในกระเป๋า...ไปไหนนะ...
ผมเริ่มตั้งใจหาต่อไป....โดยไม่ได้ใส่ใจกับเสียงฝีเท้าที่เดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...คงเป็นใครสักคนมั้ง...
รีบหากุญแจดีกว่าจะได้ไม่ขวางทางเค้า... พอมือไปสะกิดกุญแจที่แทรกอยู่กับชีทที่เรียนเลยรีบคว้าเอาไว ้แล้วเตรียมไขกุญแจห้อง...แต่ก่อนที่จะได้ไข...ผมก็ต้องชะงักกับเสียงที่ทักมาสะก่อน
"มีลูกค้ามาส่งให้ถึงที่พักเลยเหรอ"
ผมหันหน้าไปทางต้นเสียง...เสียงที่คุ้น....คุ้นแน่ละ...เพราะมันเป็นเสียงที่ผมได้ยิน
ในตอนที่ประสาทสัมผัสอื่นใช้งานไม่ค่อยได้...ในตอนที่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากฟัง...
แต่ในตอนนี้คนที่สายตาผมกำลังมองอยู่เป็นคนที่ผมคุ้นตาแล้ว...ผู้ชายคนนี้...คนที่ผมเคยเจอ...ที่โรงอาหาร...
ผู้ชายที่นำเอาความมืดมิดมาสู่ผม....
"นาย!!!!" ผมเรียกไปได้แค่นั้น...ไม่รู้ชื่อ...ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร...อารามตกใจจะขึ้นว่า..มึง...ยังไม่ทันจะคิดได้...
มือที่กำลังจะไขกุญแจห้องเลยชะงัก...ผมรีบหันหน้ากลับมาที่ประตูแล้วพยายามไขกุญแจ...ลน...ตกใจ...
รู้ว่าชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้...และก่อนที่ผมจะได้ไขประตูก็มีมือใหญ่มากระชากให้หันกลับไป...
เงากำลังโค้งตัวมาหาผม....เห็นชัดถึงใบหน้า...แล้วริมฝีปากของผมก็ถูกประกบ...ผมไม่ได้ร้องบอกให้มันหยุด
เพราะผมยังไม่ยอมเปิดปาก...เจ็บ....เจ็บที่ริมฝีปากเพราะถูกกระแทก...ความรู้สึกกำลังสับสน...
กุญแจในมือถูกมืออีกข้างของมันฉวยไป...ผมรู้สึกตัวจะหันไปมอง...เกือบร้องโวยวายที่ถูกเอากุญแจไป...
เลยเป็นโอกาสให้ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาในโพรงปาก.....ผมกลั้นหายใจอย่างลืมตัว....ลืมทุกอย่าง
ลืมคิดกระทั่งปล่อยเป้ในมือเพื่อต่อสู้...
ถ้าพูดบรรยายความรู้สึกในตอนนั้นคงบอกได้คำเดียวว่า....งง....ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง....
ลิ้นที่ร้อนและลื่นควานไปมาในปาก.....จนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...เริ่มเบลอจนไม่รู้เรื่อง...ได้ยินเสียงกลอนประตูห้องถูกไข...
มันเปิดประตู....ผละออกจากผม...ปล่อยให้ริมฝีปากผมได้เป็นอิสระ....เป็นอีกครั้งที่ผมยังคุมสติตัวเองไม่ได้...
มันพลักผมไปเข้าไปในห้อง...เข่าผมชนเข้ากับมุมเตียงจึงทรุดนั่งลง.....ผมหอบหายใจ.....ที่เบลอ...เพราะไม่ได้หายใจ...
ผมเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว!!!
เสียงลั่นกุญแจทำให้ผมได้สติ...มันยืนพิงประตูแล้วมองมาทางผม...ผมนั่งนิ่ง...คิด....จะหนีออกไปยังไง...
หรือจะสู้กับมัน...อาวุธ...ไม่มีอะไรอยู่ใกล้มือผม...ผมเริ่มหันซ้าย ขวามือมองหาของไว้ใช้ป้องกันตัว...
ลืมนึกไปว่ามันไม่ได้หยุดนิ่ง...และเหลือบไปเห็นมันก้าวมาที่เตียงแล้วกดตัวผมลง
"อย่า..." ผมร้องแหกปาก...แล้วพยายามยกขาถีบ...มือสองข้างดันมันออกห่าง...
"ออกไปสิวะ...มึง...ออกไปห่างๆกู" ผมดันมันออก...แต่ดูท่าไม่ได้ผลเมื่อตัวมันยังขึ้นมาทาบทับผมได้...
ผมทุบมันที่ไหล่หลายครั้ง...และใช้มือดันหน้ามันออกห่าง....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...มันไม่ได้ต่อยผมไม่ได้ด่าอะไร....
ผมกลับเห็นแค่คิ้วที่ขมวดอย่างไม่พอใจ และรอยที่เกิดจามฟันที่ขบกันแน่น....แล้วมันก็จูบผมอีกครั้ง...
หรือควรจะเรียกให้ถูกว่ากระแทก...โดยไม่สนใจสักนิดว่าผมขัดขืนและไม่เต็มใจมากแค่ไหน...ริมฝีปากแค่ชนกัน...
คงทำให้มันไม่พอใจ...มันจึงพละมือที่ตอนแรกใช้จับมือผมให้อยู่กับที่มาบีบกรามผม...เจ็บ...เจ็บจนแทบร้องไห้....
ริมฝีปากยังคงประทับและบดเบียดอย่างไม่หยุด...ผมกัดฟันแน่น...ซึ่งเป็นผลให้มือที่บีบอยู่นั้นให้ผลร้ายเหลือเกิน...
และเมื่อจนทนไม่ไหว...ผมจึงเผลอหลุดร้องออกไปด้วยความเจ็บ...แล้วก็เป็นเหมือนเดิม...มันหยุด...หยุดมือที่บีบ...
เพราะสิ่งที่มันต้องการได้ผลแล้ว...ลิ้นอุ่นตวัดไปมาหยอกล้อกับลิ้นของผมตามอำเภอใจ....
มือที่ว่างของมันเลยกลับมาทำหน้าที่เดิม...มันขืนแรงผมล็อกแขนไว้เหนือหัวกดไว้แนบหมอน...
เท้าที่ผมยกถีบแทบไม่เห็นผลแล้วเมื่อมันมานั่งอยู่กลางหว่างขา...เพราะถีบยังไงก็ไม่โดน
รสเลือดเค็มปร่ากระจายทั่วปาก...แทบไม่ต้องสงสัยว่าคงมีใครสักคนปากแตก...
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นตัวเองรึป่าว...เพราะริมฝีปากชาไปนานแล้ว...มันทิ้งน้ำหนักตัวลงบนมือข้างที่ตรึงแขนผมไว้
้แล้วใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อผมออก
เออ...ดี...อย่างน้อยคราวนี้กูก็ไม่ต้องมานั่งเย็บกระดุมใหม่.....ผมประชดมันในใจ
มันดึงตัวผมขึ้นมาให้นั่ง...และมันยังคงไม่เลิกจูบผม...เป็นห่าอะไรมากมั้ยวะ...เจ็บไปหมดแล้ว....
มือผมหลุดจากการถูกกดผมเลยดันตัวมันออกอีกครั้ง...มันก็ไม่ใส่ใจ...พยายามจะดึงเสื้อผมออกเท่านั้น...
ไม่เอาแล้วโว้ย....ผมร้องด่าในใจ...ถ้ามันไม่เลิกจูบผม...ผมจะกัดลิ้นมันให้ขาดแน่ๆ....ผมลังเลอยู่นาน...
จนไม่ต้องคิดเพราะมันเป็นฝ่ายผละออกไปเอง....และผมก็รู้สึก...เหนื่อย....โดนไอสัตว์นี่ขโมยจูบแล้วเหนื่อย....
ดิ้นจนเหนื่อย...จนไม่มีแรง...มันก้มตัวลงเริ่มต้นอีกครั้งที่ยอดอกผม...ผมเลยหาโอกาสถีบมันไปอีกครั้ง...
ผมถีบกลางตัวมัน...คราวนี้โดนเต็มๆ...
"แม่.ง ..." มันหลุดสบถ...พอถีบเสร็จผมดันตัวขึ้นด้วยแขนทั้งสองข้าง เพื่อลุกแต่มันดูจะไม่สนใจที่โดนถีบ
เพราะมันคว้าเข้าที่ขาของผมทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้น...จนขาผมทั้งสองข้างขึ้นไปพาดบนไหล่มัน
"เฮ้ย!!!!" ผมร้องโวย...เพราะแผนที่วางไว้ว่าจะหนีกลับไม่เป็นผล
"แม่.ง...ไอสัตว์ปล่อยกู...ปล่อยกูดิวะ...มึงจะทำอะไร...ปล่อยสิวะ..."ผมร้องโวยวายแต่มันดูไม่สนใจ...
มันปลดซิปกางเกงผม...แล้วใช้มือจับของสงวนผมอย่างไม่สนใจคำด่า
"เฮ้ย...สัตว์...ปล่อย" ผมร้องด่า
"ปากดีจริงๆ...ด่าไปเรื่อยๆนะ...แล้วจะคอยฟัง..." มันตอบ...ครั้งแรก...แต่พูดแล้วหยุดค้างไว้อย่างนั้น...
ก่อนจะเริ่มปลุกอารมณ์ผม...มือใหญ่ขยับรูดขึ้นลง...สัมผัสทำเอาผมทนไม่ไหว...ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไง...
ไม่ใช่ของตัวเองแท้ๆ...โรคจิต...แต่....มือของมันให้ความรู้สึกดีอย่างที่ผมไม่อยากจะยอมรับ...
แล้วมันจะกลายเป็นผมที่โรคจิตกว่า...บ้าที่สุด
"โรคจิต" ผมหลุดปากด่ามันไปอีก...มันบอกเองว่าให้ผมด่า...ได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอเบาๆ...
ผมกลั้นความรู้สึกตัวเอง...พยายามกดให้มันสงบ...แต่แล้วก็ต้องแทบเตลิดเมื่อ...มือของมันหยุดการเคลื่อนไหว
และเปลี่ยนเป็นลิ้นและโพรงปาก!!!
"ไอ้......อะ......อึก...." คำด่าของผมถูกกลืนหายไปในคอ...เมื่อจุดอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่...
มือที่ไร้ประโยชน์ในตอนแรก...กลับต้องมาใช้ในการปิดปากตัวเอง!....ลิ้นอุ่นร้อนดุนดัน...และเลียอย่างเป็นจังหวะ...
ริมฝีปากขบเม้มตลอด
"อืม.....อึก....อ...." ผมครางในลำคออย่างหยุดไม่อยู่...กัดฟันก็แล้ว...ปิดปากตัวเองก็แล้ว...
ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย....อารมณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างหยุดไม่อยู่...เป็นอะไรที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน...
ทรมานจนทนไม่ไหว...แต่ก็หฤหรรษ์ไปด้วย...จนกระทั่งถึงขีดสุดของอารมณ์...ความต้องการจึงถูกปลดปล่อย...
ผมได้ยินเสียง...เสียงตัวเองครางเบาๆ...อย่างไม่รู้ตัว...และรู้สึกเหนื่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ไม่ด่าแล้วหรือไง...หรือว่าครางจนไม่มีแรงแล้ว" คำพูดแดกดันทำให้ผมเข้าใจ...
มันท้าให้ผมด่า...เพราะรู้ว่าผมต้องเป็นอย่างนี้
"เหนื่อย?...น่าจะชินแล้วไม่ใช่เหรอ..." มันพูดแล้วกระชากตัวผมไปใกล้...
"นายอาจจะจบ...แต่ฉันเพิ่งจะเริ่ม!!!" คำพูดดังแส้ที่ฟาดลงมา...ทำเอาผมแทบสะดุ้ง....เริ่ม?...เริ่มอะไร..
ไม่ไหวแล้ว...ปล่อยผมไปเถอะ....
สิ้นคำพูดมันก็กระชากตัวผมเข้าไปจูบอีกครั้ง...ไม่เจ็บแล้ว...เพราะชาจนไม่รู้สึก.....
แต่ในปากรู้สึกได้ถึงรสหวานอย่างที่ไม่ได้รับมาก่อน...ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความหวานอย่างลืมตัว
.....หวาน.....
.....น้ำตาล?..........
.....จะมีน้ำตาลได้ไง..........
.....น้ำตาลฟรุตโตส!!!.....
ผมหลับตาลงอย่างละอายใจในความคิดที่เริ่มเพ้อไปไกล...หลงลืม...ว่าผมกำลังโดนขืนใจโดยไอโรคจิต....
มัวแต่ไปคิดถึงเรื่องไร้สาระว่าตัวเองเคยเรียนมาว่า...น้ำตาลฟรุคโตสพบได้ในน้ำเลี้ยงอสุจิ...
ความคิดของผมพลันชะงัก เมื่อความรู้สึกเย็นวาบสัมผัสเข้าที่รอยแผลเก่าที่ยังไม่หายดี
"อื้อ....อื้อ...." ผมเริ่มดิ้น...ถอยตัวหนีจากปลายนิ้วที่ค่อยๆรุกรานเข้ามา...
มันไล้วนอยู่รอบปากทางเข้า...บางครั้งก็กดผ่านรูแคบด้วยความเร็วทำเอาผมสะดุ้ง....
ผมขืนตัวหนีอย่างไร้ผลอีกครั้ง เพราะมืออีกข้างรั้งศีรษะให้ประกบจูบอยู่อย่างนั้น...สองนิ้ว...
ความรู้สึกที่ถูกชำแรกผ่านเข้ามาโดยสิ่งแปลกปลอม....ทำให้ผมเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ...มันเอานิ้วออกและเริ่มต้นใหม่...
ทำให้ผมรู้ตัวว่าถูกแกล้ง...จำนวนนิ้วที่เพิ่มขึ้น...เริ่มทำให้รู้สึกอึดอัด...อารมณ์ที่มอดไปแล้วค่อยๆถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง...
ความรู้สึกเบื้องหลังถูกดึงกลับมาที่ปากอีกครั้ง...ไอบ้านี่จูบเก่งชะมัด...จะจูบให้กูขาดอากาศหายใจไปเลยใช่มั้ย...
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อสิ่งที่ดุนเข้ามาไม่ใช่นิ้วมืออย่างเคย...ผมเกร็งตัวขัดขืน...
มันถอนจูบแล้วซุกหน้าบนไหล่ของผมแทน...
"อย่า....ขอร้อง....เจ็บ...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" รู้แล้วว่าด่าไปก็ไม่หยุด...ผมน้ำตาร่วงอย่างทนไม่ไหว...
ขอร้อง...ไม่เอาอีกแล้ว...มันชะงักหยุดการเคลื่อนไหว
"บ้าชิบ" มันหลุดด่า...มันจะหยุดจริงๆเหรอ...ผมหวัง...ลุ้น...รู้ว่าเป็นไปได้ยาก...
ตัวผมเองก็รู้ว่าความต้องการของมันก็คับแน่นอยู่...มันหายใจเข้าเฮือกใหญ่และเริ่มขยับตัวอีกครั้ง...ผมเจ็บ...
กัดฟันแน่น...น้ำตาร่วงไม่หยุด...มือทั้งสองข้างจิกลงบนหลังของมัน...เหมือนว่าจะช่วยระบายความเจ็บได้...
ความรู้สึกรอบตัวเริ่มพร่าเลือน...แวบเข้ามาน้อยนิด...รู้ว่ามันเข้ามาจนสุด....รู้ว่ามันขยับเร่งจังหวะ...
ได้ยินเสียงตัวเองครางเบาๆ...และก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง...ผมยังได้ยิน...
"ขอโทษ.......เรา....ไม่ได้ตั้งใจ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ทำไปได้....
ห้องคอมปิด...
รู้สึกว่าพิมพ์ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่
แหะๆ
-
มาจิ้มเลยนะเนี่ย
เลวจิงๆไอ้นี้ :sad2:
มันเปงครายฟระ
ฟ้องอาทเลย
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
ไม่ได้ตั้งใจ งง :m29:
ก็มันเจตนาชัดๆนี่หว่าไอ้บร้าเนี่ย :angry2:
แล้วตกลงมานเป็นคราย :m16:
-
เฮ้อมาทำอย่างนี้แล้วบอกไม่ตั้งใจก็ ยังไงอยู่น้าเนี่ย :m29:
-
มันแปลว่าอะไรไม่ได้ตั้งใจ
แล้วทำไมต้องทำแบบนี้อีก
:m15: :m15: :m15:
สงสัยจะหึงอาร์ทแน่เยย
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
:o
ถูกกระทำในห้องตัวเองเนี่ยนะ...ความปลอดภัยอยู่ที่ไหนกัน
ยังไม่ทันหายดี มาซ้ำแผลเดิมอีกกกกก สลบเลย จะสำนึกบ้างไหม ???
ท่าทางไม่น่าจะเป็นคนเลวร้าย แล้วมีเหตุผลอะไรทำแบบนี้ไม่เข้าใจ
:catrun:
รอต่อไป พร้อมกับเป็นกำลังใจให้หมออินและคน post อย่างต่อเนื่อง
:a2:
-
คำขอโทษ มันพอเหรอ :m15:
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
ไม่ได้ตั้งใจ...
ยังกล้าพูดนะ
-
no comment อ่ะ
สงสารเอ็มจัง
ว่าแต่คนนี้ตัวจริงใช่ป่ะคับ
:pig4:
-
ตาโหดนี่แอบหึงเอ็มอะดิ น่ากลัว ตั้งท่าเอาอย่างเดียวเลย :o
หรือคุณหล่อโหดคนนี้จะมาพิชิตใจเอ็ม เฮ้อ
รออ่านต่อจ้า บอกว่าคิดถึงน้องจาได้มะ (หวังว่าคงไม่โดนใครเขม่นนะ 55) :oni2: :oni2:
-
ช่วงนี้งานเยอะอีกแล้ว.....
แต่แว๊ปมาอ่านนิดนึง... อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดอ่า... อยากรู้ว่าตอนต่อไปเป็นไง
และไอ้คนที่มาข่มขืนหนะใคร... คิดไรอยู่... งงงง o2 งงงงงงงง o2
ไปดีกว่า... ยังมีงานอีกเยอะรอเราอยู่
-
3 ตอนรวด พร้อมๆ กับการเสียน้ำตาแต่เช้า.... :sad2: :sad2:
อารายมันจะเลวร้ายขนาดนี้....คำขอโทษไม่พอหรอกเว๊ยยยยยยยยยยย
ไอ่ชั่วววววววววววววววววววววว :angry2: :angry2:
คิดถึงน้องจาจังเลย ช่วงนี้ไม่ได้คุยเลยเนอะ....
กลับบ้านดึก เลยขี้เกียจออน เพราะมันจะติดลม เอิ๊กๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้หมออิน กะ น้องจาคร๊าบบบบบบบบบบบบบ!!
-
หวาน....หวานน้ำตาลฟลุ๊ตโตส...คิดได้คนเรา 555
อยากรุ้จริงว่ามันเป็นใครเนี่ยยยย...จบแบบมีขอโทดซะด้วย
-
no comment อ่ะ
สงสารเอ็มจัง
ว่าแต่คนนี้ตัวจริงใช่ป่ะคับ
:pig4:
ไมคิดเหมือนกันจัง
-
สงสารเอ็มอ่ะ ครัยกันน้า
:m1: :m1:
-
อัพตอนที่ 45 ในเด็กดีแล้วเลยมาให้กำลังใจน้องจาลงตอนต่อๆไป
สู้ๆ...สู้ตาย...
(แวะมาหายใจที่เล้าเป็ด....หายใจเข้า...หายใจออก...)
-
ตามมาให้กำลังใจ อ่านทันล่ะครับ
หวานนนนนนนนน หรอ 555 ไม่ดีมั๊งครับ เอ็ม
น่าสงสารจัง โดนข่มขืนด้วย
-
ตอนที่ 28 : ก้าวสู่ความจริง.....[22 ส.ค. 50]
หนาว...
ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในโสตประสาทแม้ว่ายังไม่ได้ลืมตา
เหนื่อย...
ความอ่อนล้าที่เกิดขึ้นจนหนักไปหมดทั้งตัว....
ผมปรือตาตื่น...สายตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าโดยไม่ได้คิดอะไร...ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น...
พยายามคิดในสิ่งที่เกิดขึ้น...
มันเกิดอะไรขึ้น?
ความทรงจำที่มีอยู่ดูสับสน...ผมแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน...
จำได้ว่าวูบหนึ่งผมตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเจ็บ...มันเจ็บแปลบที่หัวไหล่...เจ็บเหมือนโดนกัด...
ผมมองเห็นศีรษะที่ฝังอยู่ที่ไหล่นิ่ง...ในขณะที่ร่างกายของผมและมันขยับไหวไปในจังหวะเดียวกัน...
ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เจ็บหน่ะเป็นแผลหรือป่าว...รู้แต่ว่าตัวเองร้องไห้...เพราะใบหน้านั้นเปียกชุ่ม...
มันเคลื่อนศีรษะออก...หลังซุกไซร้จนพอใจ...มันมองหน้าผม...ในขณะที่ตัวผมกลับมองหน้ามัน
ด้วยความเลือนลาง...แล้วมันก็เอนหัวเข้ามาใกล้...
ผมตื่นขึ้นมาอีกหลายครั้งด้วยความรู้สึกงุนงง...ตื่นเพราะการขยับแทรกสอดเคลื่อนไหว
ที่เพิ่มความอึดอัด..เบื้องล่างถูกกระทำจนปวดหนึบ...แต่ก็ไม่มีแรงในการขัดขืน...
ปล่อยให้มันกระทำกับร่างกายของผมจนกว่ามันจะพอใจ...พอใจ...แล้วปล่อยผมไปสักที...
ปล่อยผมไปจากฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้...
"เรียก.." เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหู...ผมขบเม้มปากแน่น
ด้วยแรงอารมณ์และตัณหาที่ถูกก่อกำเนิด
"ที.." ให้เรียก...ถ้าเรียกแล้วจะหยุดมั้ย...จะหยุดทำอย่างนี้หรือป่าว...ผมได้แต่คิด...
และเกือบจะกลายเป็นขอร้องอยู่ในใจ
"เรียกสิ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นแสดงถึงความต้องการ...มันสั่งให้ผมทำ
"ท...ที...อะ...อึก" ทันทีที่ถ้อยคำได้เอื้อนเอ่ยออกจากริมฝีปาก...
มันก็โน้มเข้ามาประทับจูบอย่างแผ่วเบา...ลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างช้าๆ...นุ่มนวล...
และทำให้เคลิบเคลิ้มเสียจน...
..........
..........
..........
ผมนอนนิ่ง...รู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเองอย่างชัดเจน...ผมค่อยๆยันกายเพื่อลุกขึ้นนั่ง...
และพลันสายตาก็ได้เหลือบไปสบกับร่างของใครบางคนที่นอนอยู่........มัน.......
ผมเลื่อนตัวออกห่างจากเตียงโดยไม่รู้ตัว...และในฉับพลันที่ร่างกายพ้นขอบเตียง
ซึ่งผมต้องทรงตัวด้วยขาทั้งสองข้าง.....ความเจ็บก็แล่นเป็นริ้วๆขึ้นมาตามสะโพก
จนผมต้องทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า....
ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินอีกครั้ง...ทุกย่างก้าวเหมือนยิ่งเพิ่มความเจ็บที่กรีดลึก...ผมขบปากตัวเอง...
เพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บที่เกิดขึ้น...แล้วผมก็เดินมาสุดที่มุมครัว...ผมเอื้อมมือไปหยิบมีดปลายแหลมมาถือ
ด้วยมือทั้งสองข้าง...แล้วกระชับให้แน่นเพื่อเพิ่มความอุ่นใจ
พลันสัมผัสแผ่วเบาบนไหล่ข้างที่ถูกกัด....ผมหันกลับไปด้านหลังด้วยสัญชาติญาณ...
จนปลายมีดคมได้ทิ้งสัมผัสไปตามร่างกายคนเบื้องหลัง เป็นเส้นสีชมพูยาว
เส้นที่เกิดค่อยๆเพิ่มความเข้มจากสีชมพูแปรเปลี่ยนเป็นแดง...เห็นเม็ดเลือดแทรกตัวออกมาระหว่างรอยแผล...
และรวมกันจนไหลเป็นทางยาวตามแขน...และหยดล่วงลงสู่พื้น....มันยกแขนขึ้นปาดเช็ดเลือด...
ซึ่งดูเหมือนไม่เป็นผล...เมื่อมันดูเหมือนว่าแผลที่เกิดไม่มีวี่แววว่าเลือดจะหยุดไหล...
ผมยังคงยืนนิ่งด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก...
เจ้าของรอยแผลมุ่นหัวคิ้วด้วยความรู้สึกที่ไม่แน่ชัด...มันมองซ้ายแลขวาโดยไม่สนใจผมที่ยืนอยู่...
ก่อนที่มันจะเดินออกจากจุดเดิมและเข้าห้องน้ำไป...ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิดตัวเองต่อ...
ว่าจะทำอะไรต่อไปดี...
หนี...
.....เป็นความคิดแรกที่เข้ามา...แต่ก็ดูเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าที่สุดในเมื่อนี่เป็นห้องของผมเอง...
โทรศัพท์แจ้งตำรวจ...
.....เป็นความคิดที่ขัดแย้งอยู่ในที...จะแจ้งข้อหาอะไรล่ะ...ข่มขืนนะเหรอ...เป็นไปไม่ได้...
เพราะผมมันเป็นผู้ชาย...กฏหมายไม่รองรับในเรื่องนี้...ความคิดนี้ทำเอาผมน้ำตาคลอขึ้นมา....
แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น...
ผมเริ่มก้าวออกไปโดยแกล้งลืมความเจ็บ และคว้าโทรศัพท์มือถือเพื่อกดหมายเลข...
แต่ก็มีสียงที่ทำให้ผมต้องชะงักไปเสียก่อน
"ถามอะไรได้มั้ย" จะถามอะไร...ยังมีอะไรอีก...ยังต้องการอะไรจากกูอีก...
กูไม่มีอะไรเหลือแล้ว...มึงยังอยากได้อะไรอีก...
ผมหันหน้าไปสบตามัน...ไม่พูดอะไร...มันเองที่กลับเป็นฝ่ายมองลงต่ำแทน...ผมมองตามสายตา...
จึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลื่อยเปล่า.....ความร้อนอาบทั่วใบหน้า...
ผมกำมือแน่นด้วยความอายและความโกรธ....แต่ก็ยังไม่คิดที่จะมาอายอะไรตอนนี้ให้มันเห็น...
แม้ว่ามันจะไม่ได้เปลือยเหมือนผม...เพราะมันใส่กางเกงนักศึกษาแล้ว...
"มึงต้องการอะไร" ผมถามกลับไป...ไม่รู้ว่ามันจะเอาอะไรอีก...อยากได้เงินก็จะให้...
เอาเท่าที่มีอยู่...ให้มันไปพ้นๆจากชีวิตของผม...หรือถ้ามันต้องการชีวิตของผมก็ทำให้มันจบๆไปสักที...
"นาย..." มันพูด...แล้วหยุดในขณะที่ผมกำลังตั้งใจฟัง
"นายไม่เคยมีเซ็กส์ใช่มั้ย"คำถามที่ทำเอาผมหน้าชา...มัน....
มันถามคำถามที่ทำให้ผมไม่เข้าใจ...ว่ามันต้องการให้ผมตอบยังไง...
"ไม่!!...เพราะถ้าเซ็กส์คือการที่คนร่วมรักและมีอารมณ์ร่วมกัน...กูก็ไม่เคย...และถึงตอนนี้ก็ไม่"
ไม่รู้ว่ามันถามเพื่อจะตอกย้ำอะไรในสิ่งที่มันทำหรือป่าว...แต่ผมตอบไปเพื่อบอกว่าสิ่งที่มันทำกับผมนั้น
มันไม่ใช่เซ็กส์....ผมมองเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของมัน...มันขำ....ขำอะไรบางอย่างในคำตอบของผม
ที่ผมไม่เห็นขันด้วย
"มีอารมณ์ร่วม.....ไม่เคย...อืม...." มันพึมพำเบาๆ...ซึ่งผมได้ยินชัดเจน...
และรู้ว่ามันแกล้งย้อน...เหมือนจะถามผมเป็นนัยๆว่า.....มันไม่ได้ทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมเหรอ.....
และนั่นไม่ใช่เซ็กส์ในความหมายของผมใช่มั้ย....ผมก้มหน้าด้วยความโกรธ...
เพราะรู้ว่าผมเองที่ตอบไปอย่างนั้น
"ถ้างั้น...นายก็...ไม่ได้ขายตัวด้วยละสิ" เป็นอีกคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน
"กูไม่ได้ขายตัว" ผมตะโกนใส่หน้ามันแล้วขว้างมีดเชี่ยวมันไป...มันเองดูสีหน้าตกใจไม่น้อย
"กูไม่รู้ว่ามึงไปเอามาจากไหน...มึงหาว่ากูขายตัว....บอกว่ากูเคยอะไรๆมาแล้ว...มึงหาว่ากูง่าย...
มึงมาแก้แค้นแทนเพื่อนมึง....สะใจมึงรึยัง...พอใจรึยัง....รึต้องให้กูตายไปต่อหน้าต่อตามึง...
ถึงจะสาแก่ใจ...เมื่อไหร่จะปล่อยกูไปสักที" ผมโวยวายด้วยความเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้น...
คิดอะไรได้ก็พูดออกไปหมด...มันโดนมีดที่เฉี่ยวไปก็สีหน้าไม่ดี...พอโดนผมแหกปากใส่ยิ่งมีสีหน้าเจื่อนไป...
แต่มันก็เดินเข้ามาหาผมที่สายน้ำตาพร่วงพรูออกมาไม่หยุด...แล้วมันก็ดึงผมไปกอดอย่างไม่สนใจ
"ปล่อยกู...มึงจะเอาอะไรกับกูอีก" ผมดิ้นขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดที่มันยังคงไม่ปล่อย....
ผมดิ้นอยู่นานจนหมดแรง...จึงได้แต่สะอื้นอยู่เงียบๆ...
"ขอโทษ" มันเอ่ยบอกผม
.....(หมายเหตุว่า...นี่เป็นการพิมพ์ครั้งที่สาม.....ถ้ารู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เหมือนเดิมก็ไม่ต้องแปลกใจ.....)
---------------------------------------------------------------------
โดนกระทำจน สลบ :serius2:
วูบนึง......... รู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมา ซะงั้น :m16: :m16:
:bye2:
-
ทำไมมีดไม่พุ่งเข้าเสียบมันจะจะไปเลย :angry2: :angry2:
-
มันคือใครอ่า มันต้องการไรอ่ะ แล้วมันทำไปทำไม :m1: :m1:
-
ถามด้วยอีกคนว่ามานเป็นใคร :serius2:
คาใจจริงๆ :o
-
โย่......โย่
...นายที...
:pig4:
-
สงสัยต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่เลย
-
ความเข้าใจผิด...คงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา...
ถึงกระนั้นการทำกับใครขนาดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรซักนิด
และที่แน่ ๆ คำ ขอโทษ คงไม่พอ... :m16:
ที่สำคัญถ้าคนนี้คือพระเอกของเรื่องนี้จริงละก็...
...ทำใจลำบาก...อีกเรื่องละ... o12
-
มาทำเค้าทามม๊ายยย :angry2: :angry2: :angry2:
-
แค่ครั้งแรกก็น่าจะรู้แล้วนี่น่า
:m15: :m15: :m15: :m15:
มันจะให้อภัยกันได้หรือ ถ้าเราเคยเกลียดเขาคนนั้นมากๆ
:m21: :m21: :m21:
-
:เฮ้อ: เอางัยต่ออะ จะรับผิดชอบหรอ
-
ข่มขืนไป 2 ครั้ง เพิ่งจะมาถามเนอะ
-
ตอนที่ 29 : เข้าใจผิด....[4 ก.ย. 50]
เป็นเวลานานที่ตัวผมยืนอยู่อย่างนั้น...วงกอดหลวมๆไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดในใจแต่อย่างใด...
แต่ก็เพราะไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ยแหละ...กลับทำให้ผมลำบากใจ...ผมค่อยๆขืนตัวออกจากอ้อมอก...
หงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก...มันยอมปล่อยผมออกห่างตัวโดยง่าย...
จนผมกับมันยืนห่างกันประมาณสองก้าว...
"ขอโทษ?...." ผมเริ่ม
"นายทำเรื่องพรรณนี้กับคนอื่นแล้วขอโทษกันง่ายๆ อย่างนี้เลยหรือไง" ผมถาม....
เงียบ...
ความเงียบทำให้ผมโมโหขึ้นมาเล็กน้อย...เงยหน้าขึ้นมองอย่างต้องการคำตอบ....
จึงได้เห็นว่ามันมีสีหน้าแสดงความลำบากใจ...และศีรษะที่ส่ายหัวน้อยๆแทนคำตอบสำหรับคำถาม
"ทำไมไม่ตอบ" ผมซักซ้ำ
"พูดไป...ก็เหมือนแก้ตัว" มันตอบเรียบๆ.....เออ....มึงเลยไม่ตอบกู.....งั้นดิ....
"ถ้าบอกว่า...มันเป็นเรื่อง....ที่เราเข้าใจผิด....นายจะเชื่อมั้ย"
เสียงเบาๆที่ตอบมา...ทำเอาผมอารมณ์ขึ้นอย่างทนไม่ได้
"เข้าใจผิด?" ผมกระแทกเสียงประชด
"เข้าใจผิดว่ากูเป็นแฟนมึงรึไง...ถึงได้......แม่.ง" พูดต่อไม่จบ...อารมณ์เสีย...
.....
"เรายังไม่มีแฟน" ผมถลึงตามองหน้ามันเพราะคำตอบที่มันตอบมา....ไม่ใช่ประเด็นว้อย!!!.....
กูไม่ได้ถามว่ามึงมีแฟนหรือยัง....ผมเดินอย่างหัวเสียไปทรุดตัวนั่งลงที่เตียง...
แรงสะท้อนกลับมาทำเอาเจ็บไม่น้อย....
"เรา....ไม่รู้จะพูดยังไง.....คิดว่าพูดไปนายก็คงไม่เชื่อ" มันพูดแล้วเงียบไป....ผมนั่งนิ่ง...รอ....
เพราะมันเริ่มมาอย่างนี้มันต้องพูดต่อแน่ๆ.....มันเดินไปที่กระเป๋าของมันแล้วก้มลงหาอะไรบางอย่าง.....
สักพักหนึ่งมันก็เดินมาทางผมแล้วยื่นของในมือให้...ผมเหลือบตามอง...จึงรู้ว่ามันคือโทรศัพท์มือถือ....
แต่ผมยังไม่รับของมันมา
"นายรู้จักคนในรูปนี้หรือป่าว" ผมฟัง...เหลือบมองหน้ามัน...แล้วจึงรับมือถือมาดูรูป.....
มันเป็นรูปที่คนสองคนถ่ายคู่กัน...เป็นวัยรุ่นชายที่น่าจะประมาณมอปลาย....
คนทางซ้ายเป็นคนที่ผมจำได้ว่าเป็นชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมอยู่นี้....คงเพราะผ่านมาไม่กี่ปี...
หน้าตาเลยไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก....แต่คนทางขวากลับเป็นคนที่ผมคุ้นหน้ามากกว่า...ไอ้โรคจิต...
คนที่พยายามจะขมขื่นผมแต่ทำไม่สำเร็จ....เหอะ.....ไม่น่าสงสัยเลย....เพื่อนกัน....เมื่อเพื่อนเอาไม่ได้...
มันเลยสานต่อให้สำเร็จ....ผมกำมือถือแน่นด้วยความโกรธ.....เลว.....มันทั้งสองตัว....เลวพอๆกัน......
"นายรู้จักต้อมใช่มั้ย"
"ทำไมกูจะต้องรู้จัก" มันฟังคำตอบผมแล้วส่ายหัวก่อนที่จะรับมือถือคืนกลับไป
"เพราะต้อมรู้จักนาย....มันเล่าเรื่องนายให้ฟัง"
ผมมองหน้ามัน...เล่าเรื่อง?...เรื่องความเลวของตัวมันเอง....ไม่มั้ง...
"มันบอกว่า...มีอยู่วันนึงต้อมมันเซ็งมากเพราะคะแนนสอบย่อยของมันไม่ค่อยดี....
แล้วเลยอารมณ์ไม่ดี....มันเลยอยู่เล่นเกมส์จนเย็นเพื่อให้ตัวเองอารมณ์ดี...
พอดึกมากมันก็จะกลับบ้านเกิดหิวขึ้นมาเลยไปซื้อของกิน...พอกินเสร็จก็คิดจะกลับบ้าน....
บังเอิญมาเจอกับผู้ชายขายตัวคนนึง...มันบอกว่า...ไม่น่าเชื่อว่าจะปลอมอยู่ในคราบนักศึกษาแล้ว
ทำงานประเภทนี้ได้...ทั้งๆที่หน้าตาก็ไม่ได้แย่อะไรมาก...คงจะไม่มีเงินหรือไม่ก็เงี่ยนจัด...
เลยมาทำอะไรแบบนี้" มันเล่ายาวเหยียด...หยุดพัก...มองหน้าผมเป็นระยะๆ...ทำให้นึกขึ้นได้
....มันพูดถึงใคร....
..........อยู่ในคราบนักศึกษา....ขายตัว....
..........มันกำลังพูดถึงใคร.....
"มันบอกว่า....อยู่ดีๆไอกระหรี่เทียมนั้นก็เข้ามาหามัน....มาลูบๆคลำๆมัน...ยั่วยวนมันเต็มที่...
มันก็บอกไปว่าไม่สน...ไม่มีเงิน....แต่คนๆนั้นก็ไม่ยอม...เข้ามาคลำเปะปะ...แล้วรูดซิปกางเกงมัน....
ต้อมมันบอกว่ามันไม่อยากทำร้ายร่างกายใครเลยไม่ได้ต่อยกลับ.....เกย์นั้นเลยเอาใหญ่.....
ทำออรอลเซ็กส์ให้มัน....มันก็ตกใจ...แต่ด้วยที่ว่าไม่มีอารมณ์มันเลยไม่ตื่นตัว...พอกระเทยเห็นอย่างนั้น...
ก็ไม่พอใจ....ผลักมันล้มโดยไม่ให้ตั้งตัว...แล้วก็กระทืบไข่มัน....ก่อนที่จะวิ่งหนีไป..."
.....ออรอลเซ็กส์?....
..........ใคร....
"มันบอกผมว่ามันจำหน้าได้....มันโมโห....มันไม่ได้ทำอะไรผิด....มันเลยมาให้ผมแก้แค้นแทน...
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าถ้าเกย์นั้นมันขายตัวอยู่แล้ว...แล้วผมไปแก้แค้นให้มันอย่างนี้
มันจะเรียกว่าแก้แค้นได้ยังไง...มันก็บอกว่า...ให้เกย์นั้นโดนทำแต่ไม่ได้เงินไง..มันบอกว่า
ของซื้อของขายโดนฟรีๆก็แก้แค้นได้แล้ว...แล้วผมเลย....ทำ"...มันเล่าให้ผมฟังจนจบ..มองหน้าผม
"นายไม่ได้ขายตัวใช่มั้นล่ะ" มันถาม
"ถามตอนนี้มันได้อะไรขึ้นมา....ทำไมมึงไม่ถามตั้งแต่มึงคิดจะทำ....แลวมาบอกว่าเข้าใจผิด....
มึงคิดว่ากูจะเชื่อหรือไง" ผมย้อน
"ก็มันเป็นเรื่องจริง" มันตอบ
"ใครจะรู้....ว่าจริง....มึงอาจจะแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาก็ได้...
และมึงอาจจะใช้แผนนี้กับใครมาแล้วบ้างก็ไม่รู้....ขืนใจใครสักคน...
แล้วเล่าเรื่องให้เค้าเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด...ง่ายจะตาย"
ผมดูแคลนมัน....ไม่เชื่อ..ถึงจะเป็นเรื่องจริงผมก็ไม่เชื่อ
"เราไม่ได้..." มันตะกุกตะกัก
"มึงอยากให้กูเชื่อมึงก็หาคำตอบที่มีเหตุผลมาให้กูดูสิ....ข้อแรก....
ถ้าเพื่อนมึงบอกให้มึงทำอะไรมึงก็ทำงั้นเหรอ...ให้เป็นเรื่องเลวแค่ไหนก็ทำได้ใช่มั้ย...
มึงรักเพื่อนมึงมากเลยใช่มั้ย...แล้วถ้าไอต้อมเพื่อนมึงบอกให้มึงไปตายล่ะ...มึงก็จะทำใช่มั้ย"
ผมถามมันกลับเสียงดัง...มันที่ฟังอยู่หน้าเจื่อนลงเรื่อยๆ
"ข้อสอง...คำว่าแก้แค้นของมึงเนี่ย...กี่ครั้งถึงจะพอ...มึงจะแก้แค้นกู...ครั้งเดียวก็เกินพอ...
เพราะฉะนั้นเรื่องที่มึงเล่าให้กูฟังหน่ะ...กูไม่เชื่อ...มึงเล่าเหมือนว่าคนที่ผิด...
คนที่ทำให้กูเป็นแบบนี้คือเพื่อนมึง...ไม่ใช่ตัวมึง...แต่บอกไว้เลย...
กูฟังแล้วกูบอกได้คำเดียวว่าคนเลวที่ทำให้กูต้องเจ็บอย่างนี้คือมึง...เพื่อนมึงอาจเลวที่ยุแยงเพื่อน...
แต่คนที่ทำร้ายกูถึงสองครั้งสองคราคือมึง..." ผมพูดเสียงกร้าว...แค้นใจ...ทำอะไรมันไม่ได้...
"ออกไป!!!...มึงออกไปจากห้องกู...ถ้ามึงไม่ออกไปตอนนี้...มึงจะได้ตายในห้องนี้...
กูบอกให้ออกไปไง" ผมแพดเสียงลั่น...มันดูตกใจ...คว้าเสื้อไปใส่โดยไม่กลัดกระดุม...
ก้มลงจับกระเป๋าที่ถูกกองไว้ที่พื้น...ก่อนที่จะเหลือบสายตามองผมที่ลุกขึ้นมายืนตะโกนใส่มันเมื่อกี้....
แล้วมันก็คว้ากระเป๋าขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากห้องไป
ผมเดินไปล็อกประตูทันที...แล้วยืนหันหลังพิงประตู....
......เหนื่อย....
.....เหนื่อยเหลือเกิน...
.....ในที่สุด....ก็จบลงเสียที.....
------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : เห็นรูปนี้แล้วชอบมาก...
เข้ากับเรื่องดีครับ...
เลยเอามาลงให้ดูก่อน...
(เอารูปสวยๆไปดูก่อนละกันเนอะ)
ส่วนเนื้อเรื่อง....
จบตอนเสียที
555
:bye2:
(http://www.dekbaba.com/upload/images/5799boy__S_by_heise3.jpg) (http://www.dekbaba.com/upload/v.php?id=5799boy__S_by_heise3.jpg)
-
เข้าใจผิด ??? เชื่อเลย ???
รักเพื่อนขนาดนี้ ถูกเหมือนคนเขียนบอก
ถ้าเพื่อนมันบอกให้ไปตายมันจะไปไหมเนี่ยยย
-
ช่าย เพื่อนบอกให้ไปตาย ก็ไปตายซะ :angry2: :เตะ1:
-
อ๊าก!!!!
:pig4:
-
เย้ย เจ็บใจ ทำอะไรมันไม่ได้ :angry2: :angry2:
-
คนชื่อต้อมนี่เลวได้ใจจริงๆเลย
-
แม๊ มันเลวทั้งคู่เลยนะเนี่ย เชื่อกันดีเหลือเกิน
-
เชื่อเพื่อนได้ถึงขนาดนี้
ให้ไปตายคงไปตายจริงๆอ่ะแหละ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:beat:
การรับรู้ดี-ชั่ว คงไม่ทำงาน แปลกใจในเหตุผลที่กระทำอย่างมาก...
เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกันจริง ๆ คนนึงปั้นน้ำเป็นตัว อีกคนไร้สมอง
ภาวนาให้ได้รับผลตอบแทนที่สาสม... :call:
-
:beat:
เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกันจริง ๆ คนนึงปั้นน้ำเป็นตัว อีกคนไร้สมอง
ภาวนาให้ได้รับผลตอบแทนที่สาสม... :call:
เห็นด้วย สมกับเป็นเพื่อนกัน ไร้สมอง สั่งให้ไปทำอะไรก็ทำ ปัญญาอ่อนสุดๆ
รออ่านต่อ อ่านแล้วอารมณ์ขึ้น :angry2:
-
มารอแล้ว อยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก หรือจบกันไป :m16: :m16:
-
ตอนที่ 30 : ต้อม...[12 ก.ย. 50]
ผมก้าวออกจากประตูช้าๆ...
จบเสียที...
ไม่ต้องเจออะไรแย่ๆอีกแล้ว
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวจากราวตากผ้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ....ครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง....
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร....เพราะชินแล้วสะมั้ง...กับการที่ต้องโดนทำให้เจ็บใจ....
ผมอาบน้ำอย่างไร้ความรู้สึก...น้ำที่ไหลผ่าน....ภาพที่มองเห็นเหมือนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย.....
แขน....ขา....รอยต่างๆที่เกิดขึ้น....ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลยสักนิด....
ผมมองตามสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกาย...มองเห็นเครื่องเพศของตัวเองอย่างชัดเจน....
ทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....
สัมผัส.....ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน....
ข่มขืน...
เค้าทำออรอลเซ็กส์กันด้วยหรือไง?
ผมส่ายหัวอย่างเซ็งๆ....ทำไมกันนะ....ช่วงนี้ผมถึงคิดอะไรบ้าๆอยู่บ่อยๆ....ทั้งๆที่มันไม่ควร....
ผมฟอกสบู่และขัดตามตัวแรงๆ...อย่างน้อยคราวนี้ผมก็มีสติและรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้มากพอ...
คงไม่ต้องล้มป่วยอย่างคราวที่แล้วอีก....พออาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งที่ปลายเตียงแล้วเช็ดผมไปพลางๆ....
จึงสังเกตุขึ้นมาได้ว่าสภาพเตียงนอนมันแย่สักแค่ไหน....พอมองไปที่เตียง....
ความรู้สึกบางอย่างก็ไล่ขึ้นมาตามสันหลัง...กลัว?.....จะกลัวอะไรกันอีกนะ....
ผมเอาผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมพาดไว้ที่บ่า...แล้วลุกขึ้นกระชากผ้าปูที่นอนที่ต้องเปลี่ยนผืนใหม่....
แย่....แย่ที่สุด.....ผมได้แต่ด่าไปเรื่อยๆ.....ผมเริ่มต้นซักผ้าปูที่นอนทั้งๆที่ผมยังไม่แห้ง...
เพราะกลัวว่ามันจะซักไม่ออก....ซักไปอารมณ์เสียไป.....แม่.ง....ถ้าซักไม่ออกนะ....
จะไปบอกให้มันซื้อคืนให้เลย....
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้...รู้แต่ว่าผมซักผ้าเสร็จแล้ว...
และผมที่สระมาก็เริ่ื่มแห้งโดยที่ไม่ได้เช็ด...ผมเช็ดผมต่อคร่าวๆจนแห้ง...นั่งพักเหนื่อยบนเตียง...
คิดแล้วก็น่าเศร้า....ทำไมผมถึงต้องมาเจอเรื่องที่คนทั่วไปเค้าไม่ได้เจอกัน.....
ผมก้มลงมองพื้นอย่างปลงในชีวิตตัวเอง....มองเลยไปเห็นมีดที่ผมขว้างตกไว้...เลยลุกขึ้นไปเก็บ...
แล้วเลยมองเห็นหยดสีแดงตามพื้นสองสามหยด.....เลือด?.....เลือดใคร....ไม่น่าใช่ของผมแน่....
นึกไปนึกมา.....ใจผมก็หวนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไปทำร้ายคนอื่นไว้เหมือนกัน....ก็มันสมควรแล้วนี่หน่า....
แค่นั้นยังน่าจะน้อยไปด้วยซ้ำ...ผมเก็บมีดในมือ....ความรู้สึกหิวทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า...
ซึ่งนี่มันก็เกือบจะเที่ยงแล้วด้วยซ้ำ....ตั้งแต่มันกลับไป...ผมก็ทำทุกอย่างด้วยความสบายใจ
จนเวลามันผ่านเลยไปถึงชั่วโมง....ผมคว้ากระเป๋าเงินแล้วหากุญแจห้องเพื่อจะออกไปกินข้าวข้างนอกแล้ว...
แล้วเสียงดังข้างนอกห้องก็ทำเอาผมชะงัก
ก๊อกๆๆๆๆๆ.....
เสียงเงียบไปเว้นระยะ.....ผมสะดุ้งตัวขึ้นยืนตรง
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง.....
ใคร?
ใครมา....ผมเดินไปดูที่ตาแมวแล้วก็ต้องพบกับคนที่ทำให้ผมต้องตกใจ.......มันกลับมาอีก.......
มันกับเพื่อนของมัน.....
ผมถอยหลังกรูดทันทีที่เห็น....หูแว่วได้ยินเสียงคนบิดประตู.....มันล็อกอยู่....ผมลอบถอนหายใจ...
แต่ไม่ถึงนาทีผมก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงพวงกุญแจส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆ....
ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูไว้แน่น ในขณะที่หูยังคงฟังเสียงกุญแจไขที่ประตู....
แล้วกลอนประตูก็ถูกปลดออก....ไอต้อมกระแทกประตูเข้ามา....ผมตกใจพูดไม่ออก....
มันอีกคนยืนอยู่ข้างหลัง....ในมือถือกุญแจห้องผมไว้....สีหน้าของมันไม่แสดงถึงความรู้สึกผิด
อย่างที่ผมเคยเห็น....ผมโดนหลอก!!!!.....ผมก้าวถอยหลังหนี....ทำให้ไอต้อมที่มองอยู่แสยะยิ้มขำๆ...
"มึงคิดจะหนีไปไหน" น้ำเสียงแสดงการข่มขู่....ผมไม่ตอบ....พยายามก้าวช้าๆ....
หวังว่าจะเดินไปถึงมีดที่เอาไปเก็บโดยมันไม่รู้ตัวเสียก่อน.....รู้งี้ไม่น่าเก็บเลยว่ะ.....
ต้อมสามเท้าเข้ามาหาผมโดยเร็ว....ผมจึงชกหน้ามันไปเป็นการป้องกันตัวเอง.....
"ฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันบ่น....แล้วเอื้อมมือมากระชากแขนผมอย่างแรง....
ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างมาขยำผมบนศีรษะ....ความเจ็บทำเอาน้ำตาเล็ด....
"ไอเหี้ยฺ...." ผมด่าอย่างเหลือทน
"ปล่อยกูดิว่า.....บอกให้ปล่อย" ผมดิ้นใหญ่...ยกขาถีบมันไปหลายครั้ง....
ไอต้อมมันก็ง้างฝ่ามือขึ้นตบหน้าผมฉาดใหญ่....จนรู้สึกว่าหน้าชา....หัวหมุนๆ แปลกๆ
"คราวนี้มึงไม่รอดแน่" ไอต้อมกล่าวเสียงเหี้ยม...ผมน้ำตาไหล....
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้...
"มึงอยากได้มันขนาดนั้น.....แล้วทำไมมึงไม่เย็.ดมันไปตั้งแต่คราวที่แล้ว"
มันที่ยืนอยู่เงียบๆในตอนแรก เดินเข้ามารั้งมือไอต้อมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...แล้วพูดขึ้น
"คราวที่แล้วกูไม่มีอารมณ์" ต้อมตอบ...สีหน้าเลวๆของมันเปลี่ยนไป....
ดูเหมือนคนที่ถูกจับได้ทำผิด...พยายามจะลงมือกับผมต่อ...
"เค้าใช้ปากกับมึง...แต่มึงไม่มีอารมณ์...?"มันถามต่อแล้วสีหน้าเครียด...
ต้อมมองหน้าเพื่อนมัน...หันมามองหน้าผม....แล้วหันกลับไปมองหน้าเพื่อนมันใหม่
"แล้วมึงจะมาถามอะไรกูตอนนี้....ไว้ให้กูทำเสร็จก่อนได้มั้ยว่ะ....ห่า.......ขัดอยู่ได้"
ต้อมไม่ตอบ...
"ให้กูรอมึงพูดความจริง...แล้วกูยังต้องโดนมึงหลอกให้ทำอะไรให้มึงอีกหล่ะ"
มันพูดรอดไรฟัน...ต้อมมองหน้ามันตาเบิกกว้าง...ก่อนที่จะหรี่ลงอย่างระวัง
"มึงพูดอะไรของมึง" ต้อมปล่อยผมให้หลุดมือมันไป...ผมยืนพิงกำแพงเพื่อทรงตัว....
ส่วนตัวมันเองกลับก้าวถอยหลังไปทางประตูเรื่อยๆ
"กูพูดเรื่องของเอ็มนี้ไง....มึงเลิกแกล้งโง่สักทีเหอะ" มันตวาดเสียงดัง...
"เพราะมึงหลอกกู...ใช่มั้ย!!!"
"เหอะ....กูไม่รู้ว่าไอกระเทยนี้พูดอะไรให้มึงฟังนะ...แต่กูไม่ได้หลอกมึง"
ไอต้อมมันยังคงโกหก....ทั้งต่อหน้าต่อตาผมเลย
"สัตว์!!!.....มึงยังกล้าพูดอีกเหรอ...มึงบอกว่าเอ็มขายตัว....บอกว่ามาใช้ปากให้มึง...
สิ่งที่มึงพูดหน่ะมันเป็นไปไม่ได้...กูทำแล้วกูรู้ว่ามึงเป็นคนหลอกกู....
คนอย่างกูไม่โง่พอที่จะดูไม่ออกว่าใครเคยไม่เคยนะเว้ย...." มันยังคงแย้งสีหน้าเครียด...มีผมยืนฟังด้วยความสับสน....ใบหน้าของคนพูดแดงเถือก...
ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขิน.....ที่มึงพูดมาคนที่น่าจะทั้งโกรธทั้งเขินหน่ะ....มันกูที่ยืนอยู่นี้ไม่ใช่เหรอไง
ไอต้อมไม่ตอบ...มันชะงักทันทีหลังฟังเพื่อนมันพูดจบแล้วหลังจากนั้นมันก็เริ่มต้นขำ...
ขำอย่างสมเพช....
"มึงขำอะไร..."
"ขำมึง....มึงมาพูดตอนนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา...แทนที่จะช่วยกู...กลับมาพูดเรื่องไร้สาระ.....
มึงทำไปแล้ว...ก็ดี...ตูดมันตอดรัดมึงดีมั้ยล่ะ....ถ้าดีมึงก็แบ่งๆกูบ้างสิ...กูอุตส่าห์แนะนำมึงให้"
ไอต้อมมันพูดหน้าเฉย...แต่ผมฟังแล้วเลือดขึ้นหน้า...แต่ไอคนข้างหน้าผมพุ่งตัวไปชกอย่างเต็มแรง...
ทำให้ไอต้อมลงไปกองกับพื้น...
"มึงกลับไปเลยนะ...อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก...กูอุตส่าห์เชื่อใจมึง...อยากให้มึงยอมพูดความจริง....
แต่มึงก็ไม่...กูบอกไว้ก่อนเลย...เรื่องนี้จะถึงหูพ่อแม่.มึงแน่...แล้วกูจะดูว่ามึงจะทำยังไง"
มันพูดข่มขู่...ไอต้อมฟังแล้วลุกขึ้นยืน...
"มึงไม่กล้าหรอก"
"มึงลองดูสิ" น้ำเสียงกระชากบอกความเอาจริง...ไอต้อมหน้าเสีย...
เดินออกจากห้องผมด้วยความโกรธแค้นแล้วปิดประตูปังใหญ่...ทิ้งเพื่อนของมันไว้ในห้องกับผม
ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...
ผมยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม...ความเจ็บบนใบหน้าเริ่มรู้สึกได้ชัดขึ้น....พรุ่งนี้หน้าไม่ม่วงก็คงเขียว...
ผมได้แต่คิดในใจ...ผมเหลือบตามองคนข้างหน้าที่ยืนหันหลังให้ผมนิ่งๆอย่างนั้น....มองไปตามแผ่นหลัง...
แล้วก็มาสะดุดที่รอยแผลที่แขนซ้ายที่เป็นรอยเลือดจางๆ...
"นี่...นายอ่ะ" ผมเรียก...มันหันหน้ากลับมามอง....เลิกคิ้วมองผม
"เอากุญแจห้องคืนมา" ผมทวงของๆผม...มันทำหน้าเก้อ..แบบว่านึกขึ้นได้...
แล้วมันก็ล้วงเอากุญแจมาคืนผม...ผมคว้ากุญแจไปเก็บไว้ในเก๊ะใต้โต๊ะ...
แล้วเลยหยิบเบตาดีนทาแผลมาใส่แผลด้วย.....ผมยืนให้มัน....มันทำหน้างง...
"เอาไปสิ" ผมพยักเพยิดให้รับไป...มันลอบยิ้ม..แล้วเดินไปนั่งที่เตียงผม....
ใครให้มันนั่งว่ะ?....ช่างมัน
"เอ็มนี้แปลกดี" มันเริ่มพูด...ขณะหยดยาที่แขน...
"ใครที่ไหนเขามาสนใจคนที่ทำร้ายตัวเอง" มันพูด
"เราไม่ได้แปลก....แค่ยังรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ...คนที่ทำเลวแล้วไม่รู้สึกอะไรสิแปลก"
ผมพูดประชด....มันเงยหน้าขึ้นมองผม...ส่งยาคืนให้
"ขอโทษ" มันพูดอีกครั้ง....คำขอโทษจากมัน...อย่างน้อยที่มันเล่าก็ไม่ได้โกหกผม
"แล้วก็.....ทำไมเอ็มเรียกเราว่า...นาย...." มันถาม
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไร" ผมถาม
"ชื่อเราไง" มันตอบ...ผมมองหน้ามัน...
"เราบอกเอ็มไปแล้วนะ.....เอ็มก็เคยเรียกแล้วด้วย" เท่านั้นแหละ...ผมก็ถึงบางอ้อ....
ว่ามันเคยบอกผมตอนไหน...พอนึกถึง...ผมก็แทบขนลุก...เพราะดันไปนึกถึงตอนมันกระซิบบอกข้างหู......
บรึ่ย......
"รู้แล้ว...เมื่อกี้แค่นึกไม่ออก..." ผมโกหก...
"แล้วนี้...ที่นายพาไอต้อมมานี้หมายความว่าไง" ผมถาม
"ก็...เห็นว่านายไม่เชื่อ....เลยพามายืนยัน...แล้วเราก็อยากรู้ว่ามันตั้งให้โกหกจริงๆหรือปล่าว....
ไม่คิดว่ามันจะทำร้ายนายขนาดนี้" ทีตอบ..
"แล้วไง....เราบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่า...ถึงยังไง...
ก็ไม่สำคํญเท่าคำตอบสองข้อที่เราถามนายไป....ถ้าตอบไม่ได้...ก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมา" ผมพูดเอาเรื่อง
"เราตอบนายได้แค่ข้อแรกข้อเดียวเท่านั้น...แต่คำตอบของเรายาวมากนะ" ทีพูด...
แล้วส่งยิ้มน้อยๆ ให้ผม
--------------------------------
:bye2:
-
อยากบอกทีว่า ถึงจะถูกต้อมหลอกมา
แต่คุณก็ไม่มีสิทธิไปข่มขืน หรือ ทำอะไรที่ไม่ดี หรอกนะ
ยังไงคุณก็ผิด เข้าจายยยยยย :angry2:
-
ทำไมไอ้ต้อม มันถึงได้เลวได้ ขนาดนี้ๆๆ :angry2: :angry2:
ไม่รู้จะว่ามันยังไงเลย
จะทำไงกะมันดี เย้ยๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
ต้อมมันเลว :เตะ1:
แต่คนที่ไม่มีหัวคิดก้อเลวพอกัน ถึงจะไม่ตั้งใจก้อเหอะ o12 ทั้งเลว ทั้งโง่เลย
-
เลวจริงๆ นึกว่าจะโดนปล้ำอีกรอบแล้ว
-
อ่านตอนนี้แล้วชอบกระบวนความคิดของนายเอ็มมากเลยคับ
ดูคิดเป็นระบบระเบียบมากๆ
สมกับที่เรียนหมอเลย
ครั้งแรกที่อ่าน ตอนที่ตาผู้ชาย 2 คนนั้นเข้ามาในห้องนะ
ผมใจหายวาบเลย
นึกว่านายเอ็มโดนหลอกอีกรอบแล้ว
แทบจะกรี๊ดลั่นบ้าน
อารมณ์เหมือนกับว่า"มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตนายเอ็มเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
อินจัด อิอิ
-
เกลียดไอ้ต้อม :เตะ1: :เตะ1:
มาต่อไว ๆ น้า :m1: :m1:
-
อืมม รออ่านคำแก้ตัว :เฮ้อ:
-
วี่แววที่นายคนนี้จะเป็นพระเอกมีสูงมาก หมดรมณ์ o12
คนเรานี่ก็แปลกดี คนดีไม่รัก ชอบนักคน...เลว
-
ชอบตอนนี้...
เลยแย่งน้องจาลงสะเลย... :o8:
ตอนที่แล้วน้องจาเอารูปมาลงให้ด้วยแหะ... :a2:
เห็นคนคอมเม้นท์แล้วชื่นใจ...... :a11:
ต่อๆๆๆ
ll
ll
ll
v
v
V
ตอนที่ 31 : ไถ่โทษ...[25 ก.ย. 50]
ผมยืนนิ่งพิงโต๊ะเขียนหนังสือขณะที่ฟัง"คำตอบ" ที่ทีตอบให้ผมฟัง...
ทีเล่าให้ฟังว่า ทีเองกับต้อมรู้จักกันมานานแล้วเพราะว่า พ่อของต้อมเป็นญาติห่างๆของแม่ที...แต่มารู้จักกันบ้างเพราะว่าปลูกบ้านอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน...
แต่ทีมาสนิทกับต้อมเพราะได้เรียนมอปลายที่โรงเรียนเดียวกัน...พอเป็นอย่างนั้นความเป็นญาติเลย
ทำให้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายต่างฝากฝังให้ช่วยดูแลกัน...
ด้วยเพราะเป็นโรงเรียนชายล้วนซึ่งมันก็มีเพื่อนที่นิสัยแตกต่างกันไป...
ไอที่มันอยู่ในวัยคึกคะนองของวัยรุ่นเลยอาจจะเรียกได้ว่าที ต้อมและเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
จัดได้ว่าเป็นพวกวัยรุ่นที่ไม่ได้เรื่องเอาแต่เกเรหนีเที่ยวหนีเรียน...
บ้างก็มีเรื่องชกต่อยทะเลาะวิวาทกับโรงเรียนคู่อริ....เจ็บตัวกลับมา...ทำให้พ่อแม่ทั้งคู่ไม่สบายใจ...
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะว่าจะให้ย้ายโรงเรียนก็กลัวจะเสียประวัติ...
และก็ไม่แน่ใจว่าถึงจะย้ายโรงเรียนแล้วจะคุมลูกชายคนเดียวคนนี้ไหวหรือเปล่า...
ด้วยความว่าเป็นลูกโทนเลยตามใจกันเข้าไปใหญ่...
จนกระทั่งวันนึงตอนที่ทีอยู่มอห้า...วันที่ทีไม่นึกว่ามันจะเกิดขึ้น....ช่วงเดือนธันวาคม...
ครอบครัวของทีตั้งใจว่าจะไปเที่ยวกัน....แต่ตัวทีที่ตอนนั้นอยู่ในช่วงต่อต้านและหลงอยู่กับกลุ่มเพื่อน...
ปฏิเสธที่จะไปด้วย...และใช้เวลากับการขับมอเตอร์ไซด์อวดสาวไปเรื่อย...
และในตอนนั้นพ่อแม่ทีได้ฝากทีไว้กับบ้านต้อมเพราะทีไม่ยอมไปด้วย...พอวันสุดท้ายที่ต้องค้างบ้านต้อม...
เพราะพ่อและแม่จะเดินทางกลับมาในวันรุ่งขึ้น....ทีก็ต้องพบกับความจริงที่ว่า....พ่อ แม่ และป้าของที....
จะไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว!!!
ใครจะคาดคิดถึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น....ใครเล่าจะคาดคิดว่าท้องทะเลสีคราม
หาดทรายสีหม่นที่ทอดไปจนสุดลูกตา....และสายลมที่พัดพาเอากลิ่นอายแห่งมหาสมุทรจะแปรเปลี่ยนไป
จากทุกครั้ง....อาจจะเป็นเพราะพระมหาสมุทรทรงพิโรธ...หรือเพราะพระเจ้าต้องการจะลงโทษที
ที่อกตัญญูต่อพ่อแม่ (ทีบอกว่าอย่างนี้นะ) คงเหมือนที่คนเก่าแก่เคยสอนว่า "ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา"
เพราะทันทีที่ทีเห็นรายงานข่าวด่วนบนหน้าจอทีวี...ก็รู้สึกว่าใจหายวูบ...คิดว่าไม่น่าจะใช่...
แต่ก็รู้สึกอยู่ลึกๆว่าถ้าไม่เป็นไรคงโทรศัพท์มาบอกแล้ว...แต่นี้ไม่มี...ความว่างเปล่าที่ไม่มีอะไรเลย...
บางครั้งก็บอกอะไรได้มากกว่าที่คิด....
แล้วตอนนั้นทีก็ระลึกได้....ว่าอะไรหลายๆอย่างมันแก้กลับคืนไม่ได้...
ทีบอกว่าหลังจากนั้นก็วุ่นวายไปหมด....เพราะญาติที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวคือ
พ่อแม่ของต้อม...ซึ่งก็เอ็นดูตัวทีเองเหมือนลูกอยู่แล้ว...
ทีเลยย้ายทะเบียนบ้านเข้าไปอยู่ในบ้านเดียวกับต้อม....แต่ไม่ได้จดเป็นลูกบุญธรรม....
เพราะทีอยากรักษานามสกุลนี้เอาไว้...พอทีสำนึกผิดแล้วช่วงมอหกก็ตั้งใจเรียน
แต่ด้วยว่าสอบโอเอเน็ตต้องใช้เกรดทั้งสามปี...วิศวะมหาลัยดังเลยต้องคลาดโอกาสไป....
และได้มาเรียนอยู่ในตอนนี้....พอขึ้นปีหนึ่งทีก็ผละออกมาจากกลุ่มเดียวกับต้อมแล้ว....
แต่ทีเองก็ยังอยู่บ้านเดียวกับต้อม...ทีเลยคิดว่าถ้าต้อมมีอะไรให้ช่วยก็จะทำให้
เพราะตัวเขาเองติดหนี้บุญคุณบ้านนี้อยู่...ทีเองด้วยความเกรงใจเลยย้ายออกมาอยู่หอพัก...
(โชคยังดีที่มีเงินในธนาคารมากมายรวมทั้งเงินมรดกอีก)...แล้วขับรถไปกลับเอา...
ทีบอกว่าวันนั้นที่ต้อมมาเล่าให้ฟังเค้าไม่คิดว่าต้อมจะโกหก...ทีเลยโกรธแค้นแทนเพื่อน...
เลยตกลงแก้แค้นแทนให้......ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้......ทีเล่าจบแล้วมองหน้าผมที่ยืนฟังอยู่...
"แล้วไงอ่ะ..." ผมถาม
"คำตอบของเราไง.....ที่เอ็มถาม"ทีตอบ...ไม่มีรอยยิ้มใดๆบนใบหน้าเลย...
เอ็มเลยคิดว่าทีพูดจริง
"อืม......ยังไงก็แล้วแต่....ยังเหลืออีกข้อนึงอยู่ดี" ผมพูดเสียงเรียบ
"ข้อนั้นเราคงยังตอบนายไม่ได้....ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าทำไม....แต่ว่าเรามีเรื่องอยากจะขอ"
ทีพูดแล้วลุกเดินมาทางผม.....อะไรว้า....จะเดินมาทำไมกัน
"เราอยากจะขอโทษ...อยากทำอะไรไถ่โทษในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป...ได้มั้ย" ทีพูด...
แล้วจะให้ทำไงอ่า....ผมนิ่งคิดชั่วครู่...แล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
"อยากไถ่โทษเหรอ....งั้นทำอะไรให้สักอย่าง.....ขออย่างเดียว" ผมพูดแล้วยิ้มยั่วที่มุมปาก...
ขณะที่ทียืนฟังอย่างตั้งใจ
"ขอให้นายออกไปจากชีวิตเราสักที....แค่นั้นแหละ....จะดีมาก"
ผมพูดแล้วมองหน้าอย่างกวนประสาทที่สุด
"นั้นมันแทบจะเรียกได้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลยนะนั้น" ทีโอดครวญ
"นั้นแหละ...แค่นี้แหละ....ไหนบอกว่าจะทำไง" ผมยื่นคำขาด
ทีมองหน้าผมส่ายหัวน้อยๆ แล้วจำใจเดินออกมากห้องไปโดยไม่ได้กล่าวคำลา.....อย่างนี้แหละดีแล้ว
พอทีเดินออกจากห้องนี้ไป....ผมก็รู้สึกดีขึ้นในใจเรื่อยๆ....
มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม....เหมือนที่คนทั่วไปเค้าเจอกัน...
ผมใช้เวลาวันอาทิตย์เหมือนคนได้เกิดใหม่...อะไรๆก็ดูดีขึ้น...อย่างน้อยโลกเบี้ยวๆใบนี้
ยังมีความเมตตาต่อผมบ้าง....ผมโทรศัพท์หาแม่ด้วยความคิดถึง....
คงเป็นเพราะเคยชินแล้วว่าเมื่อมีอะไรมากดดันเรา....พ่อและแม่ดูเป็นทางออกที่ทำให้เราสบายใจที่สุด...
เพราะท่านจะช่วยคิดและให้กำลังใจอยู่เสมอ...ถึงแม้ว่าครั้งนี้ผมจะไม่ได้เล่าให้ท่านฟังก็เหอะ....
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่รหัสเลี้ยงที่จะเลี้ยงในวันพุธหน้า....กินฟรี...ดีจริงๆ....
วันอาทิตย์ทั้งวันผมใช้เวลากับเรื่องเล็กๆน้อยๆตลอด...ทำความสะอาดห้องตัวเองนิดหน่อย...
อ่านหนังสือเรียน...(เล็กน้อยยยยย)...และก็โทรศัพท์คุยกับอาร์ทบ้างเล็กน้อยอีกเช่นเดิม....
พอเปิดมาวันจันทร์...มันเป็นความรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่จริงๆครับ...ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา
ความรู้สึกหดหู่ที่สุดมันจะหายไปได้รวดเร็วขนาดนี้...
ทรายมองผมด้วยความประหลาดใจ และสังเกตุได้ว่าผมมีความสุขขึ้นมากจากวันศุกร์
์ที่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย....ผมจึงได้แต่บอกทรายไปว่าเรื่องมันยาวววว...คงต้องรอตอนเย็นนี้...
ทรายก็พยักหน้ารับคำแล้วตั้งใจเรียนต่อไป...พอเลิกเรียนตอนเย็นผมก็ไปห้องสมุดกับทราย
เพื่อฆ่าเวลารอพี่ข้าวมารับ...
พอหาเก้าอี้นั่งได้เท่านั้นทรายก็หันมามองหน้าผม แล้วพูดประโยคเดียวสั้นๆว่า...."เล่ามา"...
ผมก็เล่าคร่าวๆว่าในที่สุดผมก็รู้แล้วว่ามันทั้งสองคือใคร...บอกทรายว่ามีคนนึงทรายเคยเห็นหน้า...
เพราะเขาคือคนที่ทรายเคยถามว่าหน้าตาเป็นไงที่โรงอาหาร ในวันศุกร์ที่ผ่านมา...ส่วนอีกคนชื่อต้อม....
แล้วผมก็เล่าให้ฟังว่ามันเกิดจากความเข้าใจผิดกัน...ซึ่งผมไม่อยากจะให้มันยืดยาวต่อไปจากนี้...
ถึงแม้ว่าผมเป็นฝ่ายเสียหายแต่ก็อยากให้เรื่องมันจบๆไป...พอทีบอกว่าอยากไถ่โทษ
ก็บอกให้เขาออกไปจากชีวิตผม...เอ้อ...แล้วก็เล่าให้ทรายฟังถึงคำตอบข้อแรกของเขาด้วย...
ซึ่งตอนที่ทรายฟังยังบอกอีกว่าน่าสงสาร...ซึ่งผมได้แต่พยักหน้ารับน้อยๆเพียงเท่านั้น...
"น่าเสียดาย...เอ็มไม่เรียกเงินไปสักล้านเลยอ่ะ" ทรายพูดติดตลก
"เมื่อกี้ใครบอกว่าทีน่าสงสารนะ" ผมย้อน...ทรายจึงทำหน้านึกขึ้นได้ว่าตัวเองพึ่งพูดไป
"แต่ว่า....จริงๆแล้วมันก็มี"อะไร"บางอย่างที่ทีช่วยเอ็มได้นะ" ทรายพูดเปรยๆ
"ไม่เห็นมี...เอ็มไม่เห็นต้องให้ใครช่วยอะไร...โดยเฉพาะคนที่เอ็มยังไม่ไว้ใจ" ผมตอบ
"อ้าว...แล้วไหนบอกว่าเชื่อที่เขาพูดไง" ทรายถาม
"เชื่อกับไว้ใจมันไม่เหมือนกัน..." ผมตอบ...
แล้วหลังจากนั้นผมก็นั่งคุยกับทรายไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาล่วงเลยถึง 1 ทุ่ม
เพราะพี่ข้าวติดงานทำให้มารับช้า...พอพี่ข้าวโทรยิงมาทรายและผมก็เริ่มเก็บกองหนังสือเพื่อที่จะกลับบ้าน...
"ไม่ไหวเลย...ทรายทำให้เอ็มกลับบ้านดึกอีกแล้ว" ทรายกล่าวเชิงโทษตัวเอง
"ไม่เป็นไรหรอกหน่า...แค่ทุ่มนึง...ยังไม่ถือว่าดึกสักหน่อย" ผมตอบ..
"งั้นให้พี่ข้าวไปส่งมั้ย" ทรายถาม คำถามที่ผมคาดไว้แล้ว
"ไม่เอานะทราย...ไปส่งเอ็มอ้อม...คนละทางกันเลย...เอ็มเป็นผู้ชายนะ...แค่นี้...กลับได้หน่ะ"
ผมตอบเห็นทรายพยักหน้าเข้าใจน้อยๆ..ทอดสายตามองไปทางอื่น..ก่อนที่จะพูดเบาๆ
"ดีล่ะ" แล้วทรายก็เดินไปอีกทางนึงทำให้ผมต้องเดินตาม....แล้วผมก็ต้องเกือบสะดุด..
เพราะโต๊ะที่ทรายเดินไปหามีทีนั่งอยู่
"ทีใช่มั้ย" ทรายถามด้วยน้ำเสียงสนุก...สนุกอะไรล่ะ...ทีพยักหน้าตอบ...
มองผมแวบนึงแล้วหันไปหาทราย
"นายบอกว่าอยากไถ่โทษที่ทำผิดกับเอ็มใช่มั้ย" ทรายถามอีก ทีพยักหน้าอีก...
ผมเห็นท่าไม่ดีเลยได้แต่เรียกชื่อทรายเพื่อจะท้วง
"ทราย...พี่ข้าวรออยู่นะ"
"งั้น....นายเป็นคนรับส่งเอ็มไปกลับหอได้มั้ย"
---
---
อะไรนะ...ทรายว่าไงนะ....
ผมมองหน้าทรายอย่างงงๆ....แต่ยังไม่น่าตกใจเท่าที่ไอคนที่นั่งฟังอยู่มันเหยียดยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ
ก่อนที่จะตอบรับว่า
"ได้สิ"..คำตอบทีทำเอาผมยืนนิ่งค้าง....ทรายหันมายิ้มให้ผมแล้วบอกลา
"กลับบ้านดีๆนะเอ็ม...แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
------------------------------------------------------------------------
InLuSt say: อ่านะ...
อ่านไปเดากันไป...
เหอๆๆ
ปล..คราวนี้ไม่มี pajaa say เลย
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เข้ามาตามอ่านแล้วจ้า
จิ้มตูดคนเขียนหนึ่งที อิอิ
สนุกดี
เจ้ชอบบบบบบบบบบบ
ว่าแต่ นายทีก็น่าสงสารเหมือนกันเนอะ :o12:
-
นายทีก็น่าสงสารอยู่หรอก
แต่ยังไงก็ไม่ควรจะยอมทำตามต้อมขนาดนั้นอะ
แล้วก็ยังอยากรู้คำตอบข้อ 2 ด้วยอะ แหะๆๆๆๆ
ชอบหญิงทรายจังเลยฮะ อิอิ
นึกภาพตอนที่หญิงทรายเดินไปหานายทีแล้วถามว่า"ทีใช่มั้ย" นายทีคงงงๆ+ไม่แน่ใจว่าทรายเป็นใคร จะมาไม้ไหนเนอะ
พอทรายถามทีว่าอยากไถ่โทษไหมเนี่ย ทีก็คงแอบอึ้งมั้ง(ผมคิดเองแหละ) ไม่นึกว่าจะมีคนอื่นรู้เรื่องแล้วมาถามตรงๆแบบทราย อิอิ
พอบอกให้ไปรับ-ส่งเนี่ย ยิ้มมาเลยทีเดียว ชอบจัง ฮิฮิ
ปอลอ อยากมีคนไปรับไปส่งมั่ง
แต่ไม่อยากโดนข่มขืนนะ (หรือจริงๆอยากโดนหว่า ฮิฮิ)
-
ยังปลื้มไม่ลงหว่ะ :o
-
อืมม อยากปลื้มอะนะ เพราะเหมือนว่าจะมาเป็นพระเอก :a5:
แต่ก็นะ เฮ้อ
รออ่านต่อดีกว่า :a2:
-
โย่ โย่
:pig4:
-
รอลุ้นต่อ :m1: ดูทีก็ไม่ได้เลวร้าย แต่คิดโง่ที่เชื่อเพื่อนมากไป :o
-
ยังทำใจไม่ได้ ถ้าคนนี้เป็นพระเอกจริงๆ :m29: :m29:
-
สงสารที :เฮ้อ: กิ๊บน่ารักดี 55
-
อ่านะ :m29:
ก็ต้องรอดูกันต่อไป
:a11: :a11: :a11:
-
ก้อ รอดูกันปาย
ยังไม่ยกโทษให้ง่ายๆ หรอก :m16: :m16:
-
น้องจามาแก้ชื่อหัวตอนให้ด้วย เย้ๆ :m4:
ส่วนทีก็ :oni3:
ใจเย็นๆครับคนอ่านทุกๆคน :m13:
-
มาเชียร์นายทีอะ คนเราอาจทำผิดพลาดกันได้
จะโดนคนแถวนี้ :เตะ1: รึป่าว
รีบ :oni1: หนีอย่างรวดเร็ว
-
คนหล่อทำไรก็ไม่ผิด
:m30: :m30: :m30:
สงสัยทรายเจ้าวางแผนหาแฟนให้เลย คริคริ
:m20: :m20: :m20:
-
ที่จริงทีก็คงชอบเอ็มอยู่นั่นแหละ
-
:m23: :m23: :m23:
ไม่รู้ยังไง...รอน้องจามาลงต่อดีกว่า....
อ่านตอนนี้แล้วแอบคิดอารายนิดนึง....
คิดถึงน้องชายคนนี้จังเลยคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ :m1:
-
:m18: :m18: :m18:
*******************************
ตอนที่ 32 : คนขับรถ....[2 ต.ค. 50]
ผมคว้าเป้ตัวเองจากโต๊ะแล้วเดินออกมาจากห้องสมุดโดยเร็ว....ไม่สนใจคำตอบที่ทีตอบ....
มันเรื่องอะไรกัน...ที่ผมต้องให้คนอย่างทีมารับส่ง....ผมเดินจ้ำๆกระแทกส้นเท้าอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ...
ไม่รู้ว่าจะโกรธทรายหรือโกรธทีดี.....ผมเดินต่อไปจนถึงทางเดินข้างถนน โดยไม่ได้สังเกตรอบข้าง...
"ปี๊นๆๆๆ ปี้นๆๆๆ" เสียงแตรรถที่ดังอยู่ข้างๆทำเอาผมรีบจ้ำเดินให้เร็วขึ้น....
"เอ็ม....ขึ้นรถสิ" เสียงตะโกนออกมาจากรถข้างๆทำให้ผมต้องหันหน้าไปดู.....
ให้ตายสิ....
"เอ็มทำรถติดแล้วน้า" เสียงขำๆของทีดังมาจากในรถ....ผมถลึงตามองไปอย่างโกรธๆ....
ก็ถ้าคนเขาจะไม่ขึ้นรถแล้วนายจะทำยังไง.....
"คนเข้ามองกันใหญ่แล้วนะ" เสียงของทียังดูขำๆแม้ว่าสีหน้าจะดูจริงจังขึ้น
ขณะที่ค่อยเลื่อนรถตามผม
"เออ!! ก็ได้" ผมตอบอย่างหัวเสีย....มันขับรถตามอย่างไม่อาย....แต่ผมอาย....คนไรวะ....
ทำรถติดไม่รู้สึกอะไรสักนิด....ผมก้าวขึ้นรถแล้วปิดประตูปังใหญ่เพราะหลุดมือ...(ไม่ได้ตั้งใจนะ)
"รถเราท่าทางประตูจะเจ๊งก่อนนะเนี่ย" ทีพูดขึ้นมาลอยๆ แล้วขับรถออกสู่ถนนใหญ่
"ขอโทษ....มันหลุดมือ" โหคนไรวะ....แค่นี้บ่นอ่ะ....ไม่ได้ขอให้มารับสักหน่อย
"ตกลง....เราไปรับส่งเอ็มได้มั้ย" ทีถามเพื่อหาคำตอบจากผม
"ไม่ได้" ผมตอบ...นั่งนิ่งๆ...ทีหันหน้ามามองด้วยความแปลกใจในคำตอบ
"ทำไมอ่ะ" ทีถาม...
"เรา...หรือว่ามันจะเป็นการแย่งหน้าที่ใครคนอื่น" ทีต่อแล้วหันหน้าไปขับรถต่อ......
กวนประสาทชะมัด
"นายจะถามทำไม...เราก็นั่งอยู่บนรถนายอยู่เนี่ย" ผมตอบเรียบๆ...แกล้งคนนี่ก็สนุกดีแหะ
"ตกลงว่า...ยังไงกันแน่"
"จะทำอะไรก็ทำสิ" ผมตอบ....ได้ยินเสียงทีผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก....เอากับเขาสิ...
ระหว่างที่ทีขับรถไปส่งผม....เราแทบไม่ได้คุยกันเลย...
มีบ้างที่ทีจะหันมามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร....ผมเองก็มองกลับไปแล้วทำหน้างงๆใส่เขา...
หลังจากนั้นเวลาที่เขาจะมารับผมจากหอ...ผมจะเป็นคนโทรไปยิงเขา...เอ้อ....ได้เบอร์มาแล้ว
แต่ไม่เคยโทรคุยนอกจากผมโทรไปยิง.....แล้วสักพักเขาก็จะมารับ...
ส่วนตอนขากลับผมกับทีมักจะเจอกันที่ห้องสมุด....นอกจากบางวัน...เช่นวันที่พี่รหัสผมพาผมไปเลี้ยง....
ผมก็บอกทีว่าไม่ต้องมารับ....แต่....แต่.....นั้นแหละ...ผมก็เจอทีรออยู่ทุกที....
ถึงแม้ว่าทีจะมารับผมทุกวัน...แต่ก็อย่างที่ผมบอกไป...เราแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย...
ผมเลยรู้จักเรื่องของทีน้อยเท่าที่ผมรู้ตั้งแต่วันแรก...
จนกระทั่งเริ่มสัปดาห์ที่สอง....ซึ่งทีเลิกเรียนช้า...จนผมต้องนั่งอ่านหนังสือรอ...
ทรายกลับไปก่อนโดยมักจะทิ้งรอยยิ้มขำๆไว้ให้ผมเสมอ...เมื่อผมทำหน้าเซ็งๆ....
การรอมันก็ไม่ได้แย่อะไรมากหรอก....แต่ที่แย่คือความหิวตางหาก...
"ขอโทษที...เลิกช้าไปหน่อย" ทีวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผม กล่าวขอโทษขอโพยที่มาช้า...
ผมนั่งนิ่งไม่ได้ตอบอะไร....ในใจคิดดีใจมากเพราะว่าหิวข้าวแล้ว....แล้วผมก็เดินตามทีไปขึ้นรถ...
ผมคิดอยู่หลายรอบอยู่เหมือนกัน...ว่าจำเป็นด้วยเหรอที่ผมต้องให้ทีไปรับส่งอยู่อย่างนี้...
สิ่งที่เขาทำกับผมเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำกับมาให้เหมือนเดิมได้...แต่ก็....ไม่รู้สิ.....
สิ่งสำคัญสำหรับใครบางคนอาจไม่สำคัญกับคนอื่น....
ผมเองก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิง ที่ต้องหวงพรหมจรรยประหนึ่งชีวิต...
ถึงแม้จะเจ็บใจและเสียดายที่ต้องถูกทำร้ายจิตใจและร่างกาย...
แต่ทีเองก็ดูเหมือนว่าจะสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วจริงๆ...ผมเองก็ไม่อยากจำอะไรที่มันแย่ๆ
ให้ตัวเองต้องจมกับความทุกข์....การได้นั่งรถฟรีๆก็ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้ม...
เพราะเอาจริงๆว่ากันตรงๆ....ต่อให้ตัวผมไปขายตัวอย่างที่เขาพูด...จะได้เท่ากับค่าน้ำมันซักกี่ลิตร....
ซึ่งผมมั่นใจว่า...ผมได้ล้างผลาญค่าน้ำมันของเขาอีกนานแน่ๆ.....(ไม่ได้แก้แค้นนะเนี่ย...555)
"เอ็ม....แวะตลาดก่อนได้มั้ย" เสียงทีทำลายความเงียบในรถยนต์...ผมหันไปมองหน้าเขา...
เชิงถามว่าจะแวะทำไมกัน
"คือว่า...ทีหิวข้าวหน่ะ....แล้วเอ็มก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกันใช่มั้ย" ทีตอบ...อืม...แหงดิ...
ก็ไม่รู้ว่าพ่อคนขับรถจะเลิกเมื่อไหร่กันแน่เลยได้แต่นั่งรออยู่ที่ห้องสมุด...
กลัวว่าไปกินข้าวแล้วต้องรอกันอีก..วุ่นวาย....ผมเลยพยักหน้าตอบไป....
ทีขับรถไปจอดในซอยที่ไม่ห่างจากตลาดเท่าไหร่...แล้วลงจากรถ...ผมเลยลงตาม...
เขาหันมามองแล้วเดินไป....ไง...ก็เดินตามอีกดิ...
ทีหันซ้ายหันขวาเลือกร้านอาหาร...ผมหิวสะจนไม่คิดจะเลือกแล้วว่าจะกินอะไร...
อะไรก็ได้กินทั้งนั้นแหละ...แล้วทีก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเหล็กสีแดงโยกเยกตัวหนึ่ง.....อืม....ผัดไทหอยทอด...
แล้วผมกับทีก็สั่งหอยทอดกระทะร้อน...แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินกันไป....พอกินเสร็จทีก็ไปส่งผม...
แล้วมันก็เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ...ทีมารับตอนเช้า...แล้วผมก็ไปเรียนกับทราย...จนกระทั่งเย็น...
พี่ข้าวมารับทราย...ผมนั่งรอต่อ...จนทีมารับ....แล้วก็ไปแวะกินข้าวที่ตลาด....แล้วก็ไปส่งผมที่ห้องพัก...
ผมเองก็เริ่มรู้สึกว่าทีทำหน้าทีคนขับรถได้ดีเหลือเชื่อ...
การทีผม ไป-กลับ กับทีอย่างนี้ก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นสายตาเพื่อนในคณะไปได้....
ทรายมาบอกผมว่ามีหลายคนเห็นทีมารอรับผมและก็เห็นผมนั่งอยู่ในรถที....
เพื่อนผู้หญิงที่เห็นเค้าถามทรายว่า....ทีเป็นแฟนผมหรือป่าว....
ตอนฟังทรายเล่าผมได้แต่นั่งค้างด้วยความตกใจ....อะไรกัน....กูไปเป็นแฟนมันตั้งแต่เมื่อไหร่ว้า....
ถามตัวเองในใจ....
"แล้วทรายตอบไปว่าไรอ่ะ"....ผมถาม.....
"ไม่....." ทรายตอบ...ผมถอนหายใจ....ดีแล้ว....ที่ตอบปัดไป....
ทรายเห็นท่าทางผมแล้วขำขึ้นมา.....
"อะไร...."ผมถามทราย....
"ถ้าเกิดทรายตอบพวกนั้นไปว่า.... ไม่...แน่...ละเอ็ม" ทรายถามขำๆ
"อ้าว...ไหงงั้น" ผมย้อนทันที...
"ล้อเล่น..." ทรายตอบแล้วหัวเราะก๊ากปล่อยให้ผมทำหน้าปูเลี่ยนอยู่คนเดียว.....ไม่ขำเลยนะ.....
แล้วชีวิตผมก็ได้กลับมามีความสุขเหมือนชาวบ้านเขาทั่วไปสักที....
โดยเฉพาะความสุขบวกความวุ่นวายช่วงใกล้สอบ...ซึ่งแต่ละวิชาทำเอาอึ้งไปไม่ใช่น้อย....ทำไม....
ทำไมนักศึกษาแพทย์ต้องเรียนวิชาสถิติด้วยนะ...แถมฟิสิกข์อีก....
ซึ่งเมื่อผมนั่งทบทวนโจทย์ก็ไม่วายต้องร้อนถึงใครบางคนที่ต้องรับโทรศัพท์ผม......
ไม่ใช่ใคร....อาร์ทนั่นแหละครับ.....อาร์ทหัวเราะขำๆตอนฟังผมบ่นเรื่องฟิสิกข์กับสถิติ...
แล้วก็บอกผมว่าจะสอน...ถ้ามีโจทย์มาถาม...ก็จะช่วย...เท่านั้นผมก็มีโอกาสรอดตายในปีหนึ่งได้สูงแล้ว...
อาร์ทในตอนนี้ดูเปลี่ยนไปมาก....อาร์ทเล่าให้ฟังว่าอยู่วิศวะเนี่ยก๊งเหล้ากันถี่มากๆ....
จนอาร์ทเริ่มคอแข็ง....เพื่อนในกลุ่มก็ชวนกันเมาอยู่เรื่อย...นอกจากคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระ...
อาร์ทก็อิดออดมาด้วยว่า...อยากให้ผมไปหาที่มหาลัยบ้าง...ผมเลยได้แต่ตกปากรับคำว่าจะไป....
ผมไม่คิดที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้อาร์ทฟัง....ไม่คิด....ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...
แต่ว่า
สักวันนึง.....ผมจะบอก.....
ความจริง...
------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ขอโทษครับ....สั้นไปอีกแล้วใช่มั้ย
(มีคนรุมประนามอย่างแรงเลยแหะ)
โทษทีครับ....บล็อกนี้ยากมากเลย....
มีคนคิดถึงอาร์ทเยอะจังเลยแหะ...เหอๆๆ
:bye2:
-
:m29: ไว้ใจได้จริงง่ะ :m29:
-
สู้ สู้ คับ
:pig4:
-
จะชอบทีหรืออาร์ทดี
-
อาร์ทๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชียร์อาร์ทอ่ะ
-
จำเลยรักรึเปล่าเนี่ย ชักสงสัย :m21:
-
ไปรับไปส่งกันงี้ ก็เข้าตำราล่ะครับท่าน
อีกไม่นานหรอก ใจอ่อนแน่ๆ
-
รอตอนต่อไปนะครับ สู้ ๆ ครับผม :m1: :m1:
-
อืม หรือว่าจะเริ่มมีใจให้ทีอ่ะ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เชียร์ ที :m23: จะมีคนตื๊บปะ
เอาน่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว :m12:
รออ่านต่อจ้าน้องจา ให้ไวเด้อ :m4:
-
ใจอ่อนแน่ ไม่นานเกินรอ :m21:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็แอบชอบเอ็มเพิ่มอีกแล้วคับ
ชอบตรงที่จริงๆเอ็มเค้าหวง virgin ตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันมากจนอาจกลับมาทำร้ายตัวเองได้
ก็เลยทำให้เอ็มยกโทษให้กับนายทีได้ง่ายขึ้น
สรุปก็มีผลดีทั้งสองฝ่ายเลย
นายเอ็มก็จะได้สบายใจ ไม่เคียดแค้น โกรธเกลียด เพราะจะยิ่งทำให้ตัวเองแย่เข้าไปใหญ่
นายทีจะได้มีโอกาสจีบเอ็มด้วย เอ้ย ไม่ใช่ จะได้ไถ่โทษนายเอ็มได้ อิอิอิอิอิ
ขอบคุณนะค้าบบบบบ รออ่านตอนต่อไป ฮิฮิ
-
น้องเอ็ม...เข้มแข็งมากครับ o13
ดีแล้วล่ะ การเก็บเอาเรื่องที่ไม่น่าจดจำมาใส่ใจไว้ ก็เท่ากับเราจมอยู่กับอดีต
ทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ไปเปล่าๆ เพราะถึงเราจะเจ็บใจ เสียใจมากแค่ไหน
มันก็เรียกร้องอะไรกลับมาเป้นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
สู้มองไปข้างหน้า ก้าวต่อไปอย่างเข้มแข็งดีกว่า เพื่อนตัวของเราเอง
:a2: :a2:
มีสาระกะเค้าเป็นด้วยนะเนี่ยเรา 555555+
-
เชียร์ ที อ่า ครับ
:m23:
อย่างน้อยก็เหงคนเชียร์ที อีกคน เอิ๊กๆ
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
ตอนที่ 33 : รัฐประหาร + สอบปลายภาค....[17 ต.ค. 50]
ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน....ผมรู้สึกไว้ใจทีมากขึ้น...
อาจจะเป็นเพราะผมเชื่อใจคนอื่นง่ายก็ได้....ทั้งๆที่เรื่องที่เกิดขึ้นก็ผ่านมายังไม่ครบเดือนด้วยซ้ำ....
เรื่องเกี่ยวกับตัวทีเองก็หลุดออกมาจากปากของเขาเองน้อยเต็มทน.....ซึ่งสำหรับผมแล้ว...
ถ้าเค้าไม่เล่าผมก็ไม่อยากจะถาม...
ผมเองก็ได้กินข้าวเย็นกับทีอยู่เกือบทุกมิ้อตรงตลาดแถวๆหอพักของผม....
ที่นั่นเองก็ไม่ได้มีอาหารอะไรให้เลือกมากนัก...เพราะส่วนมากจะเป็นตลาดขายของสด
ให้ซื้อกลับไปทำเองสะมากกว่า...ผมกับทีเลยได้กินข้าวเย็นซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น....
ไม่มีใครเอ่ยปากที่จะเปลี่ยนไปกินที่อื่น...ทุกอย่างเลยเหมือนเดิม...จนกระทั่งวันนึง
"เอ็ม....ทีได้ยินมาว่าร้าน***ตรงถนน***เขาทำอาหารอร่อยมากเลย" ทีบอกผมเป็นประโยคบอกเล่าขณะที่อาหารที่สั่งกำลังมาเสริฟบนโต๊ะ....
ผมเลื่อนอาหารมาตรงหน้าแล้วมองหน้าที....แล้วไงอ่ะ....อาหารมาเสริฟแล้ว....
จะเปลี่ยนร้านตอนนี้หรือไง....ไม่เข้าใจแหะ....ทีมองหน้าผมแววตาไม่บอกอะไรเลยสักนิด....
ผมเลยตักอาหารเข้าปากไปคำหนึ่งแล้วกล่าวตอบ
"ไว้วันหลังไปกินมั้ยล่ะ....พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง" ผมตอบไปตรงๆ....ทีคงอยากกินมั้ง...
แล้วผมก็ก้มหน้ากินต่ออีกคำสองคำ...จึงชักสังเกตุได้ว่าคนตรงข้ามยังไม่เริ่มกินเลยเงยหน้าขึ้นมอง....
เห็นทีนั่งอมยิ้มบางๆ
"ยิ้มอะไร.....ไม่กินเหรอไง" ผมถาม...ทีส่ายหัว
"เปล่าไม่มีอะไร.....พรุ่งนี้เอ็มไปกินแน่นะ" ทีถามอีก....ก็บอกว่าจะไปแล้วไง
"อืม" ผมตอบแล้วมองรอยยิ้มของทีอย่างไม่เข้าใจจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
มีอีกอย่างที่ผมรู้สึกชินเพราะทำเป็นกิจวัตรประจำไปแล้ว....คือการเล่าเรื่องต่างๆให้ทรายฟัง....
ทรายไม่ถาม....ไม่พูดอะไรมาก...มีแต่ส่งสายตาอยากรู้มากระตุ้นให้ผมเล่าเอง....
ผมก็เล่าไปตามความจริง...เพราะไม่มีอะไรมากอยู่แล้ว....เล่าเรื่องทีให้ทรายฟังมีข้อดีตรงที่ว่า....
คนส่วนมากที่เห็นผมอยู่กับทีมักจะสงสัยแล้วเข้าไปถามทราย....
ทรายก็เลยเป็นคนแต่งเรื่องมากมายให้เพื่อนพวกนั้นฟัง....
จนผมเองไม่รู้ว่าคนอื่นเค้าเข้าใจว่าไงกันบ้างแล้ว....เรื่องนี้ก็เหมือนกันที่ผมเล่าให้ทรายฟัง...
แล้วทรายก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...ยั่วให้ผมสงสัยอยู่นั่นแหละ
"แล้วทรายยิ้มอะไร" ผมถามแบบหัวเสียนิดๆ...บอกว่าทียิ้ม...ทรายก็มายิ้มอีก...
"เปล่า....ไม่มีอะไร" ทรายโกหก....รู้นะเว้ย
"บอกมา" ผมคาดคั้น
"เอ็มคิดว่าทรายยิ้มทำไม" ทรายถาม....ผมส่ายหัวตอบ
"ทรายยิ้ม...เพราะคิดอยู่ว่าทียิ้มทำไม" ทรายตอบ...
"แล้ว?" ผมถาม....ทรายกั๊กคำตอบอ่า....
"ทีอาจจะยิ้มเพราะว่าเอ็มตกลงไปกินข้าวกับเค้าที่ร้านนั้นแล้ว....มันเหมือนว่าเอ็มนัดเด..."
ทรายอธิบาย
"อย่าพูดออกมานะ...เอ็มไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย....ก็ทีบอกว่าอร่อยก็เลยจะลองไปกินดู....
ไม่ได้จะนัดเดทอะไรสักกะหน่อย"ผมเถียงกลับมันที...รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว
(ไม่รู้ว่าตัวเองโกรธหรืออายกันแน่)...เห็นหน้าทรายที่ฟังแล้วปล่อยก๊ากออกมา
"คนร้อนตัว" ทรายแขวะ....ทำเอาผมตอบอะไรไม่ได้
ผมถูกทรายล้อเรื่องทีบ่อย....แต่ผมไม่ค่อยสนใจ...เพราะคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องล้อเล้น...
จะแปลกไปบ้างที่รู้สึกว่าตัวเองมีปฏิกิริยาที่แปลกๆตอบกลับไป...จนบางครั้งผมต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน...
แต่ทรายก็รู้ทันเลยยิ้มขำๆตลอดเวลา
จนกระทั่งวันนึง...ซึ่งเหมือนว่าเป็นวันที่ไม่น่าจะมีอะไรได้...
ทีก็ขับรถไปส่งผมที่หอหลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จ...ผมก็พยายามตั้งคลื่นวิทยุเพื่อจะหาเพลงฟัง
แต่ปรากฏว่าจะหากี่คลื่นกี่คลื่นก็ไม่มีเพลงที่ต้องการ...กลับกลายเป็นเพลงออกแนวปลุกใจแทน...
ผมเลยเลิกล้มความตั้งใจ...ทีเองก็ไม่ได้ว่าอะไร...แต่สีหน้าแสดงความแปลกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน.....
พอทีขับมาถึงหอพักผมก็ลงจากรถมีที่ลงจากรถตามมาด้วย....วันนี้แปลกกว่าทุกวัน...
เพราะผมเป็นคุณป้าเจ้าของหอพักจับกลุ่มคุยอะไรบางอย่าง กับคนที่เช่าห้องด้วยบ้างก็เป็นชาวบ้านแถวนี้..
ผมเลยเดินเข้าไปทัก
"สวัสดีครับป้า....มีอะไรกันหรือครับ" ผมยกมือไหว้แล้วถามในสิ่งที่อยากรู้...
มีทียกมือไหว้ตามข้างหลัง
"หวัดดีจ้ะ...ไม่รู้เรื่องอะไรกันเลยเหรอ" ป้ายกมือรับไหว้แล้วทำหน้าตกใจ..
เหมือนผมพลาดอะไรไปบางอย่าง
"ครับ" ผมตอบแล้วส่ายหน้า
"มีรัฐประหารกันนะสิ.....คนอื่นเค้าบอกกันมา....แต่มีคนเห็นรถถังขับผ่านถนนใหญ่นี่ไปด้วยนะ" ป้าเล่าให้ฟังน้ำเสียงตื่นตกใจ....รัฐประหารมันเป็นไงหว่า....เคยได้ยินจากที่เรียนมาในวิชาสังคมแค่นั้นเอง..
มันไม่ดีไม่ใช่เหรอไง
"ใครทำเหรอครับ" เสียงทีถามขึ้นมาจากด้านข้าง
"โอ๊ย....อันนี้ยังไม่แน่เลย....บ้างก็บอกว่าทั_ษิ_ทำ...
โทรมาจากต่างประเทศสั่งยึดนู่นยึดนี้แล้วปล่อยรถถังมาทั่ว....แต่บ้างก็ว่าของคนอื่นที่เค้าทำตัดหน้าทั_ษิ_..
ไม่รู้เหมือนกัน...ยังไม่มีใครออกมายืนยันการกระทำ...ยังไม่มีประกาศอะไรเลย...
ข่าวก็ไม่มีเพราะทีวีโดนยึดไปแล้ว" ป้าเล่ามาให้ฟังอย่างรวดเร็ว
"อ้าว...แล้วหนูพักอยู่ที่หอป้าด้วยเหรอ...ไม่เห็นจะจำหน้าได้" ป้าทักอย่างนึกขึ้นได้
"เปล่าครับ....เค้ามาส่งผมเฉยๆ" ผมตอบไป
"ดึกแล้วนะ...ไม่รีบกลับบ้านจะอันตรายเอานะ....รถถังเยอะแยะเลย" ป้ากล่าวเตือน
"ครับ...ถ้าอันตราย...ผมคงค้างที่นี่ละครับ" ทียิ้มตอบป้าเค้า...
ป้าตอบเ็็ห็นดีด้วยแล้วหันกลับเข้าวงคุยต่อ.....ใครให้ค้างกันเนี่ย.....ไม่ได้บอกว่าจะให้ค้างสักกะคำ....
คนไรว่ะ....แล้วส่ายหัวเซ็งๆแล้วเดินไปบันได...แต่เห็นว่าทีไม่ได้เดินตามมาเลยแปลกใจ
"ไม่ค้างแล้วเหรอไง" ผมถามที...ทียืนทำหน้าลังเลใจ
"ได้เหรอ" ทีถาม....อ้าว....แล้วเมื่อกี้ไม่ได้บอกแกมบังคับไปแล้วเหรอไง
"ตามใจนาย" ผมตอบแล้วหากุญแจเพื่อไขประตูห้อง...ทีเดินมาข้างๆ
"กลัวว่าจะทำให้เอ็มลำบากใจนะสิ...ทีขับรถกลับตอนนี้ได้นะ" ทีพูดต่อ...ผมหันไปมองหน้าเขา...
"เราไม่ได้บอกว่านายทำให้เราลำบากใจ" ผมตอบกลับแล้วเดินเข้าห้อง....ทีเดินตาม
ตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว...ผมเองไม่ได้รู้สึกลำบากใจ...
แต่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ค่อยถูก ทั้งๆที่มันเป็นห้องของผมเองแท้ๆผมวางเป้ไว้ข้างโต๊ะอ่านหนังสือ
แล้วหันไปมองที...เห็นทีนั่งนิ่งๆอยู่ที่ปลายเตียง...มองผมอยู่...เอาไงดีอ่ะ...
"เราอาบน้ำก่อนละกัน...นายจะใช้โต๊ะหรือจะเอาอะไรก็ตามใจเลยละกัน"
พูดไปอย่างนี้คงพอได้...แล้วผมก็คว้าเสื้อผ้าไปอาบน้ำ...ผมอาบน้ำไปก็คิดไปว่าจะชวนคุยอะไรดีหรือป่าว...
ทำตัวไม่ถูก...เพราะสถานการณ์ระหว่างผมกับเค้าจะบอกว่าเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อน มันก็แปลกๆ อยู่...
จะบอกว่าเป็นคู่อริ...ก็ไม่ใช่...งงงงงง....ทำไงดี...พอผมอาบน้ำเสร็จ
ก็ออกมาเห็นทีนั่งอ่านหนังสือภาษาซีที่โต๊ะ...ผมเลยเรียกให้เค้าอาบน้ำได้แล้ว....
แล้วก็ให้ยืมเสื้อหอพัก ตอนที่ผมใส่ตอนมอปลายที่เคยใส่แล้วหลวมโครกกับกางเกงเลตัวหนึ่ง...
ทีรับแล้วเดินไปอาบน้ำ...หลังจากนั้นผมก็เริ่มเปิดคอม แล้วเข้าไปหาข้อมูลอัพเดทเรื่องรัฐประหาร....
แต่ยังไม่ได้ใจความสำคัญอะไรมาก...ได้ชัวร์ๆมาแค่ว่าการรัฐประหารครั้งนี้ไม่ใช่ฝีมือของนายกรัฐมนตรีแน่ๆ...
เพราะว่าก่อนเกิดเหตุมีการใช้โทรทัศน์สักช่องเป็นเครื่องมือ....ยิ่งหาข้อมูลก็ยิ่งงง.....
ระหว่างที่ผมคุยกับเพื่อน หาข่าวอยู่ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกตัวว่าทีออกมาจากห้องน้ำแล้ว...
"เป็นไง...ได้อะไรเพิ่มบ้างมั้ย" ทีพูดขึ้นมาข้างๆทำเอาผมสะดุ้ง...ลืมไปแล้วว่าทีอยู่ด้วย
"โทษที...ตกใจเหรอ" ทีขอโทษขำๆ...ผมส่ายหัว...
"ยังไม่ได้อะไรมาก...รู้แต่ว่าไม่ใช่ฝีมือทั_ษิ_....แล้วก็ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้หยุดเรียน..." ผมตอบ
"ดีจัง...น่าจะเลื่อนสอบด้วย" ทีพูดติดตลก..ทำเอาผมขำ...ใช่...ยิ่งไม่ต้องสอบยิ่งดี
พอทีพูดจบเค้าก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือภาษาซีของเค้าต่อ...ผมหันไปมอง...
แล้วก็รู้สึกว่ายังไงๆก็ต้องชวนคุยให้ได้...ในเมื่อผมยอมให้เค้าค้าง...
แล้วกะดีแค่ชวนคุยมันจะยากอะไรนักหนา...แล้วผมก็ชวนคุยเรื่องที่ทีเรียน...
ที่ผมต้องเริ่มด้วยเรื่องน ี้เพราะอย่างน้อยผมก็เคยเรียนภาษาซีตอนมอปลาย...
ทีดูตกใจตอนที่ผมบอกว่าเล่มที่เค้าอ่านผมเคยอ่านแล้ว...
หลังจากนนั้นผมก็คุยเรื่องความวุ่นวายตอนสอบเอโอเน็ต...
มันเป็นการคุยที่ดูเป็นทางการมากๆเลยสำหรับผม...แต่จะทำยังไงได้ละในเมื่อผมไม่รู้จะชวนคุยอะไร...
ทีไม่ใช่อาร์ทที่ผมรู้จักมานานถึงสามปี...และก็ไม่ใช่ทรายที่ผมไว้ใจเธอมากๆ....ผมคุยจนเกือบเที่ยงคืน...
ผมก็เริ่มง่วงนอน...ทีเองก็คงจะสังเกตุเห็น
"ให้ทีนอนที่พื้นมั้ย..." ทีถามแล้วมองหน้าผม...
"ไม่ต้องมั้ง..." ผมตอบแบบลังเลใจ...เตียงก็ไม่ได้เล็กมาก...
"มันจะไม่เบียดเหรอ" ทีถาม...แววตาที่มองดูแปลกๆ
"ไม่หรอก...ก็เคยนอนแล้วนิ..อ่ะ" ผมหลุดปากพูด..
แล้วกัดปากตัวเองแน่น....ใช่สิ...เคยนอนแล้ว...สองคนบนเตียงนี้....พอคิดถึงตอนนั้น...
ภาพในหัวก็แวบเข้ามา...จนรู้สึกได้ว่าใบหน้าร้อนผ่าว....ผมหันหลังหลบที...พูดอะไรไม่ถูกอีก
"นั่นสิ...งั้นทีนอนข้างในนะ" น้ำเสียงทีดูสนุก...แต่ผมสิ...ยืนตัวเกร็ง....ตอบอะไรไม่ได้...
เลยพยักหน้าให้ทั้งๆที่หันหลัง...พอเห็นทีนอนสักพัก...ผมก็ถอดคอนแทกท์เลนส์แล้วล้มตัวลงนอนตะแคง...
หันหลังให้ที...นอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น...จนกระทั่งหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
-----------------------------------------------------------------------
ทำไมขยับตัวไม่ได้เลยแหะ...
ผมพยายามพลิกตัวแต่ก็รู้สึกเหมือนโดนล็อกเอาไว้...ผมปรือตาขึ้นมองอย่างงัวเงีย...
มองเห็นใครสักคนอย่างเบลอๆ...ใครอ่ะ....อืม...ที...แล้วผมก็หลับตาลงอีกครั้ง.....ที....เฮ้ย....
คราวนี้ตาสว่าง...ตอนนี้เช้าแล้วไม่รู้ว่ากี่โมง...ผมลืมตามองเห็นหน้าทีในระยะใกล้...
ดวงตาทั้งสองข้างหลับสนิท...มีเพียงลมหายใจเข้าออกเบาๆที่แสดงว่าเจ้าตัวคงหลับอยู่...
ผมมองหน้าทีอยู่อย่างนั้น...จึงค่อยๆรู้สึกตัวว่าตัวเองโดนแขนข้างหนึ่งของทีกอดเอาไว้อยู่...มิน่าล่ะ...
เลยขยับตัวไม่ได้....ใครให้กอดว่ะ...คนนะ...ไม่ใช่หมอนข้าง...ผมพ่นลมหายใจพรืดอย่างไม่สบอารมณ์
แต่ทีก็ยังไม่ตื่น
พอได้มามองใกล้ๆอย่างนี้...ผมก็ต้องยอมรับว่าทีเป็นคนหล่ออย่างที่เคยคิดไว้...
หล่อคนละแบบกับอาร์ท...คิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสัน...ให้ตามเหอะ....กูกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย....
อยู่ดีๆทีก็ขยับตัวขึ้นมารัดวงกอดกระชับขึ้นทำเอาผมตกใจ....ไออุ่นจากร่างกายทีส่งต่อมาผ่านเนื้อผ้า...
โอ๊ย...ปล่อยกูไปสะที...ผมหลับตาลง....นอนตัวเกร็ง...พอหลับตาภาพวันนั้นก็กลับมาอีก...โอ๊ยๆๆๆ....
ไม่เอา....ผมนอนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ....เอ็มเอ๊ย....แกกำลังเป็นอะไรเนี่ย...ผมหลับตาปี๋...
แล้วก็หลับไปอีกทีในอ้อมกอดของคนข้างๆ
"ใครให้กอด" ผมโพล่งคำถามแรกหลังจากตื่นขึ้นมาอีกครั้งเห็นทีนอนกระพริบตาปริบๆ
โดยยังไม่ได้ปล่อยมือ
"ไม่มี" ทีตอบตรงๆ...ไอบ้า....ผมลุกขึ้นนั่ง...
"เราเห็นว่าเอ็มนอนสะชิดขอบเตียง....กลัวว่าเอ็มจะตก...เลยดึงเข้ามาข้างใน...
ทีไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ" ทีตอบหน้าซื่อ...อ้าว...กลายเป็นว่ากูคิดเอง...
"ขอบใจ" ผมประชดตอบ....ไม่เชื่อโว้ย...ทีขำ...ผมเลยหันไปถลึงตามอง
แล้วเช้าวันนั้นก็แทบจะไม่มีอะไรมากอีก....นอกจากว่าไม่มีร้านอาหารเปิดให้กิน...ด้วยความหิว...
ทีก็บอกว่าจะทำผัดมาม่าให้กิน...ก็ดี....แอบเบื่อมาม่าต้มเหมือนกัน...ผมเลยไปรื้อกระทะไฟฟ้ามาใช้แล้ว
ก็ไปขอไข่สองฟองกับผักนิดหน่อยมาจากป้าเจ้าของหอพัก...มันก็สนุกดี...
เป็นการหยุดก่อนสอบที่ผมไม่ได้อ่านหนังสือ...แต่ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ...ทีบอกว่าทีทำอาหารเก่ง...
วันหลังจะทำโชว์..ผมหัวเราะ...แล้วตอบเขาไปว่ากลัวท้องเสีย...
วันนี้เลยถือได้ว่าเป็นวันที่ผมคุยกับทีอย่างไม่ต้องเกร็งมากเท่าไหร่...
หลังจากนนั้นก็เข้าสู่ช่วงสอบปลายภาค...ผมกับทีเลยได้คุยกันน้อยลง...
อาจจะเพราะว่าผมเครียดมากไปหน่อยก็ได้...ทีก็ไม่ได้ว่าอะไร...ยังมารับส่ง...
แล้วก็บ้างครั้งก็พูดอะไรตลกๆมุขแป้กๆให้ผมได้คลายเครียด...จนกระทั่งวันสอบล่วงเลยจนถึงวันสุดท้าย..
-----------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : จบตอนสักที...
เย้
พิมพ์ๆๆๆๆ
:bye2:
-
วันสุดท้ายแล้วอารายต่ออ่ะ
ทีชวนไปเที่ยวเหรอ เอ๊ะหรือว่าอาร์ทชวนไปที่ยว แล้วเผด็จศึก :m30: :m30:
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ :serius2: :serius2: กำลังลุ้นเลย
-
มีอะไรในวันสุดท้ายของการสอบเหรอ อยากอ่านๆๆ :oni2: :oni2:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆคับ
:pig4:
-
ชอบๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้หมออินน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m1: :m1:
ดูเหมือนเรื่องจะไปในแนวทางที่ดีแล้วแฮะ...เชียร์ทีด้วยคน :mc3: :mc3:
-
เริ่มใจอ่อนแล้ววววว :m1:
รักกันไว้เถิด เราเกิดร่วมแดนไทย :mc3:
-
ทีก็ออกจะนิสัยดีอ่ะ :m1:
-
รัฐประหารหรอ หุหุ วันนั้นอุตส่าห์ตื่นจะไปสอบ
อ่านมาทั้งคืน มันดันหยุด เราก้อไม่รู้ว่ามีรัฐประหาร หุหุ
เซ็งเลย
ปล. มาอัพบ่อย ๆ นะครับ สนุกมากเลย ชอบ ๆ :m1: :m1:
-
ทำไมกลายเป็นงี้ไปได้อ่ะ :m29: ตาทีกลายเป็นคนดีเหรอเนี่ย :m29:
-
:m23:จากร้ายกลายเป็นรักซะละมั๊งเนี่ย
-
ตอนที่ 34 : ไม่ไว้ใจ...[24 ต.ค. 50]
หลังจากวันที่ทีได้ค้างห้องผม...ผมกับทีก็ได้คุยกันน้อยลง...ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องจะคุย..
แต่เป็นเพราะมันไม่ค่อยว่างช่วงสอบต่างหาก...ถ้าไม่นับเรื่องทีโดนกอดไปตอนนอน...
ผมคิดว่าทีก็เป็นคนดีคนนึง...(แม้ทรายจะบอกว่าเรื่องที่โดนกอดเป็นเรื่องดีมากๆก็ตาม)...
จนกระทั่งวันที่ผมสอบเป็นวันสุดท้าย...วันนั้นเลิกเร็วพอสมควรประมาณ 4 โมงเย็น...
ทีก็มารับผมกลับหอทั้งๆที่เป็นวันสอบเสร็จแต่ก็ไม่ได้มีแผนจะไปเที่ยวไหน...
ผมเลยคิดว่าจะเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านในวันพรุ่งนี้....ผมนั่งสะลึมสะลืออยู่ในรถของที...
ง่วงนอนเพราะช่วงสอบนอนน้อย...ข้าวเย็นก็ยังไม่ถึงเวลากินเลยขอนอนสักนิด...ก่อนที่จะมีเสียงทีเรียกขึ้นมา
"เอ็มไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ...สอบเสร็จเนี่ย" เสียงทีพูดขึ้นตอนที่ผมกำลังเคลิ้มๆจะหลับ
"ไม่อ่ะ...คนอื่นอื่นก็เตรียมตัวกลับบ้านกัน..." ผมตอบ
"ไปดูหนังกันมั้ย" ทีถามขึ้นมาเรียบๆ...แล้วหันมามองผมที่นั่งนิ่ง.....
ดูหนัง......ดีมั้ย......อืม....ง่วงอ่ะ......เอาไงดี.....
"ไม่ไปก็ได้นะ...ทีแค่ลองชวนดู...เห็นว่าพึ่งสอบเสร็จ" ทีพูดทำลายความเงียบอีกครั้ง.....
ก็ดี....แต่ง่วง....ทำไงดี...
"ง่วง..." ผมหลุดปากตอบไปแค่นั้น....แต่ก็อยากดูหนังหนิ
"งั้นคราวหน้าละกัน" ทีพูดเบาๆแสดงอาการผิดหวัง.....ก็อยากดูเหมือนกัน....แต่....
"รอบทุ่มสองทุ่มได้มั้ย....อยากนอนสักงีบ" ผมเริ่มคิดแก้ปัญหา....ได้ทั้งนอนทั้งดูหนังด้วย....
"เอ็มง่วง...ไม่ไปดูก็ได้นะ" ทีพูดลองเชิง....เอ๊ะ....จะเอายังไงแน่เนี่ย
"เออ....ไม่ดูก็ไม่ดู" ผมตัดบท....
"งั้นเดี๋ยวจองรอบทุ่มสองทุ่มก็ได้....แล้วทีจะมารับละกัน" ทีพูดอีกรอบ...แหงดิ....
คงไม่ไปนอนบ้านนายแน่ๆ
พอถึงหอพักผมก็กล่าวลาแล้วเดินขึ้นห้องล็อกประตู....ตั้งมือถือปลุกตอน 6 โมง
แล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างง่วงงุน...ไม่ไหวแล้ว....เป็นการนอนหลับที่เรียกได้ว่าหลับเป็นตาย...
พอนาฬิกาปลุกดังก็ทำเอาผมงงไปบ้าง.....ผมนั่งตั้งสติอยู่พักนึงจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองจะไปดูหนังนี่หน่า....
ผมเลยลุกขึ้นอาบน้ำแล้วก็เตรียมตัว....พอแต่งตัวจนเสร็จผมก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย....
...ถ้าทรายรู้ว่าเอ็มไปดูหนังกับทีนะ......ไม่อยากจะคิดเลย....ต้องโดนล้อไปอีกนานแน่ๆเลย.....
แค่ทุกวันนี้ก็โดนล้อสะจนไม่รู้จะเถียงอะไรกลับไปอยู่แล้ว....จะล้อคืนบ้างเรื่องพี่ข้าว...ก็ยุไม่ขึ้นสะแล้ว.....
ก็คุณเธอเล่นยอมรับสะหมด...ให้ตายเถอะ...
ก๊อกๆๆๆๆ.....เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดความคิด....
ทีเหรอ....ทำไมไม่โทรเข้ามาหล่ะ...ผมลุกขึ้นไปดูตาแมวว่าใครมา....
แล้วก็ต้องพบกับความประหลาดใจ.....
ต้อม....
มันมาทำไม...
ผมลังเลใจชั่วครู่....นึกว่าจะเปิดประตูให้ดีมั้ย.....คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง.....เดี๋ยวทีก็มา....
ผมคิดได้อย่างนั้นเลยเปิดประตูเจอหน้ากับคนที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะต้องมาเจอหน้ากันอีก...
"มึงมาทำไม" ผมเริ่ม
"พูดกันดีๆก็ได้มั้ง" มันพูดหน้ายิ้มระรื่น...
"ไม่มีความจำเป็นขนาดนั้น" ผมตอบ
"ทำไมล่ะ...ตัวเราเองไม่ได้ทำอะไรให้นายสักหน่อย....กับทีนายยังพูดดีด้วยได้"
มันตอกกลับทำเอาผมเถียงไม่ออก...มันพูดแล้วแทรกตัวผ่านผมเดินเข้ามาในห้อง...
มันเอื้อมมือมาทางผมที่จับลูกบิดประตู...ผมเลยชักมือหนี....แล้วเดินถอยหลัง....
มันเห็นอย่างนั้นแล้วขำๆในลำคอ...
"มีอะไรก็ว่ามา" ผมตัดบท...ไม่อยากคุยด้วย...
"ใจเย็นก่อนสิ....สอบเสร็จแล้วทั้งที....จะรีบร้อนไปไหน..." มันพูดอย่างสบายๆ..
ผลิกข้อมือที่จับลูกบิดประตูจนประตูปิดสนิท
"เราอยากเจอนายมาก....รู้มั้ย....ตั้งแต่เกิดมาเนี่ย....ชีวิตเราก็ปกติสุขมาโดยตลอด....
จนกระทั่งวันที่ได้เจอนาย....เอ็ม" น้ำเสียงฟังรื่นหูผิดกับความหมายที่บ่งชัดถึงความไม่พอใจ...
และการโทษร้ายผู้อื่น....ผมเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ...โดยมีจุดมุ่งหมายไปที่โต๊ะที่เก็บกรรไกรไว้
"แล้วไง....พอได้เจอกู....ชีวิตมึงคงน่าอภิรมย์ขึ้นเยอะเลยละสิ" ผมประชดแดกดัน....
เดินถึงโต๊ะแล้วแต่ต้องคลำหาของทั้งๆที่หันหลังอยู่.....กรรไกรหายไปไหนนะ...
"จุ๊ๆๆ....เอ็มนี่พูดไม่เพราะเลยแหะ...." มันส่ายหน้าอย่างกับคนโรคจิตก่อนที่จะก้าวจ้ำตรงมายังผม...
ผมเลิกที่จะหันหลังหากรรไกรเลยตัดสินใจหันหน้าไปหาของทันที....พอเปิดลิ้นชักเจอ...
มือก็จะเอื้อมไปคว้า...ผมก็เซถลาเพราะโดนกระชากคอเสื้อ
"มึงคิดจะทำอะไร...จะเอากรรไกรมาเสียบกูรึไง" มันพูดอย่างบันดาลโทสะ....
แค่ชั่ววินาทีที่ผมตั้งตัวได้...เลยง้างหมัดต่อยมันไปเต็มๆที่หน้า.....กำปั้นผมโดนหน้ามันอย่างจัง....
แต่ปัญหาอยู่ตรงที่ว่ามันไม่ยอมปล่อยมือที่ขยำคอเสื้อผมไว้...ผมเลยยังนั่งอยู่กับพื้น...
"ทำได้แค่นี้หรือไง!!..." มันตะคอกสีหน้าเดือดดาล
"แค่มึงต่อยกู....กูทนได้....แต่มึงจะต้องเจ็บมากกว่ากู...."
มันพูดจบก็ลากผมที่ดื้นให้หลุดอยู่นั้นไปกับพื้น
"ไอเหี้.ย...ปล่อยกู" ผมด่าแล้วรั้งขาเตียงเพื่อจะลุกขึ้นแล้วเตรียมจะวิ่งหนี
"นึกว่าจะหลุดหรือไง..." มันพูดแล้วกระชากผมอีกครั้ง.....เจ็บชะมัด....ผมได้แต่บ่นในใจ...
"ตั้งแต่กูเจอมึงกูก็มีแต่เรื่องซวยๆ....ไอเหี้.ยทีก็ไม่ฟังที่กูพูด....เอาเรื่องที่กูทำไปฟ้องพ่อแม่กู....
แถมมีอีผู้หญิงบ้ามาตามรังควานกูไม่เลิก....เพราะมึง...ชีวิตกูถึงได้ซวย" มันโทษผม....
ทั้งๆที่ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วย...มันผลิกตัวผมแล้วใช้สองมือบีบคอ...ผมได้แต่พยายามใช้สองมือขัดขวาง...
"จะซวยไม่ซวยก็เรื่องของมึง...ไม่ได้เกี่ยวกับกู" ผมตอบกลับ...
พอสิ้นเสียงตอบผมก็ได้ยินเสียงมือถือของผมดัง.....
.....ที.....ใช่ทีแน่ๆ.....แต่พอผมคิดไปถึงมือถือ....มือของไอต้อมก็ล็อกเข้าที่คอของผม
ก่อนที่จะบีบเข้าหากัน...
"ป..ปล่อยกู...." ผมพูดตะกุกตะกัก...เพราะหายใจไม่ออก...
"ที!!!!!..." ผมตะโกนเรียก....มือสองข้างเลิกแกะมือมันออก...
เปลี่ยนเป็นจิกและข่วนบนหน้ามันแทน....เอาสิวะ....
"เหอะ....มันจะพังประตูห้องมึงเข้ามารึไง...ในเมื่อกูล็อกประตูให้แล้ว" มันพูดอย่างสะใจ....
กว่าจะเข้ามาได้ผมคงตายคามือมันแน่ๆ...ผมดิ้นอย่างแรงด้วยความหมดหวัง..
มือข้างนึงข่วนผ่านเปลือกตาขวามันไป...มันสะดุ้งด้วยความเจ็บเลยเผลอผ่อนแรก...ผมเลยดิ้นต่อ...
วืด...
อยู่ดีๆไอต้อมก็ลอยไปห่างจากผม...ผมลุกขึ้นนั่งหายใจลึกๆหลายๆครั้ง....
หลับตาด้วยความเหนื่อย...แล้วลืมตาขึ้นใหม่เห็นต้อมนั่งกองอยู่ที่พื้นโดยมีทียืนอยู่ข้างๆ...
"มึงอยากตายใช่มั้ย" เสียงทีฉายแววโกรธชัดเจน...สองมือของทีกระชากต้อมให้ยืนจนลอย...
"มึงคิดจะทำให้พ่อแม่มึงเสียใจอีกมากแค่ไหนกันหะ...มึงเคยคิดบ้างมั้ย" ทีเขย่าต้อมไปมา...
ต้อมไม่ตอบ...
"เรื่องของกู....พ่อแม่กู....ไม่ใช่ของมึง" มันยังกล้าตอบ
"มึงไปให้ไกลเลยนะ...ก่อนที่เรื่องจะถึงตำรวจ" ทีขู่แล้วผลักต้อมจนพ้นประตู...
ก่อนที่จะหันมาหาผมแล้วมอง...มองตั้งแต่หันยันเท้า.....สีหน้าบอกได้ว่าเป็นห่วง
"เจ็บตรงไหนรึป่าว" ทีถาม....ทุกที่เลย...ตั้งแต่คอจนถึงเท้า...แต่ผมไม่ตอบ...
เลยส่ายหัวแทนคำตอบ...
"แน่นะ" ทีถามซ้ำ
"อืม...ขอบใจ" ผมตอบ...เพราะทีช่วยไว้แท้ๆ...ตอนแรกคิดว่าต้องตายแน่ๆ....
แต่ไม่นึกว่าทีจะเข้ามาช่วยได้เร็วขนาดนี้.....พอคิดถึงเรื่องนี้...เลยทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างได้
"เอ็มยังอยากไปดูหนังอยู่รึป่าว" ทีถาม...แต่ผมยังไม่ตอบ...ผมมองที...มองประตูห้อง...
ก่อนที่จะมองทีอีกครั้งนึง...แล้วตัดสินใจถาม
" ทีเข้ามาในห้องได้ยังไง "
------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say: ต้องมาเล่นคอมที่โรงบาล...
อัพไปทีละนิด...
เหมือนหนอนเดินเลยแหะ...
:bye2:
-
^
^
^
^
^
จิ๊มๆ
วันนี้ได้จิ๊ม หลายคนแระ
เดินผ่านประตูมา~~~~~~~~~~~~~~
หุหุ
:m13:
-
ต้อมนี่เกินเยียวยา :m16: :m16:
-
จะโกรธทีมั้ยคะเนี่ย
:m29: :m29:
-
ต้อมน่ากัว...นั่นดิ ทีเข้ามาได้ไง
-
ปรกติคนชื่อต้อมก็ดีนะ :m13:
แต่ไอ้คนนี้อยู่ห่างๆมันดีก่านะหมออิน o12
-
คราวหลังต้องระวังให้ดี ไมมันจองล้างจองผลาญอย่างงี้น๊า :angry2: :angry2:
ห่างทีไม่ได้ซะแล้วงานนี้ :m12: :m12:
-
เย้ๆอ่านทันแล้ว
สนุกครับชอบๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ขอบคุณคนโพสที่นำเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันครับ
แล้วก็ขอบคุณพี่ฟางด้วยที่ช่วยแนะนำ....จุ๊บๆ :m1:
-
ทีมีกุญแจแน่เลย :m23: ทำเรื่องอีกแล้ว
รออ่านต่อนะกำลังมันเลย :m4:
-
ต้อม จะอะไรกันนักกันหนา :เฮ้อ:
-
ไอ่ต้อมนี่...ไม่ยอมเลิกรา น่าจะตื้บซ้ำเยอะๆ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
ที..แอบปั๊มกุญแจ.... :a5:
เป็นเรื่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทีแอบทำกุญแจสำรองแน่ๆเลยอ่ะ
-
ตอนที่ 35 : กุญแจห้อง....[30 ต.ค. 50]
ทีมองหน้าผม...สีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงเปลี่ยนไป....กลายเป็นความสงสัยปน
กังวล....ผมไม่พูดอะไรอีก...ยืนพิงโต๊ะนิ่งๆ...รอคำตอบจากที...ถึงแม้ว่าเขาจะเป็น
คนช่วยผม...แต่ถ้าผมคิดถูก...สิ่งที่เขาทำก็ต้องผิด...
"ทำไมเหรอเอ็ม" ทีถาม...คิ้วขมวดเป็นปมน้อยๆ
"เอ็มถามว่าทีเข้ามาในห้องได้ยังไง" ผมถามซ้ำ...และทียังคงนิ่ง....
ทีก้มหน้ามองพื้น...ก่อนที่จะมองหน้าผมอีกครั้ง
"ขอโทษ" ทีตอบผม....แต่มันไม่ใช่คำตอบของคำถาม....
ผมเลยยังยืนนิ่งอย่างเดิม
"ทีไขกุญแจเข้ามา" ทีตอบเสียงแผ่ว...เขาไม่กล้ามองหน้าผม
"เอากุญแจห้องเอ็มมาจากไหน" ผมถามต่อ
"คือ....เอ็ม...." ทีเริ่มได้แค่นั้น
"ยังไง"
"ทีเคยปั๊มกุญแจห้องของเอ็มไว้" ในที่สุดทีก็ตอบผม....
คำตอบที่ทำให้ทั้งผมและเขาเงียบ...
"แต่ทีไม่ได้คิดร้ายกับเอ็มนะ...แค่คิดว่ามีเผื่อเอาไว้" ทีพยายามอธิบาย
"ตั้งแต่เมื่อไหร่....นายปั๊มไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมจำไม่ได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันผม
เคยปล่อยให้เขาถือกุญแจผมเมื่อไหร่
"วันแรก" ทีตอบเสียงอ่อยลงเรื่อยๆ....
วันแรก...วันไหนกัน...ในที่สุดผมก็นึกออก...
วันที่ทีรู้จักห้องผมเป็นวันแรก...วันที่ต้อมรู้จักห้องผมเป็นวันแรก.....
วันที่ผมได้รู้ความจริงเป็นวันแรก....และทั้งๆที่ผมยังไม่ไว้ใจเขาในวันแรก...
ทีกลับเอากุญแจห้องผมไปปั๊มเก็บไว้
"นายมีกี่ดอก" ผมถามเสียงเรียบ...ผมไม่ได้โกรธที...แต่ความรู้สึกในตอนนี้
เป็นเพียงความไม่ไว้ใจ
"3 ดอก...อยู่ที่บ้านอีกสอง" ทีตอบ...ผมเชื่อว่าเขาไม่กล้าโกหกผมอีก
"นายปั๊มกุญแจห้องเราทำไม...ตั้งใจไว้ใช้ทำอะไร" ผมถามอีก
"ทีตอบเอ็มไม่ได้...ตอนนั้นอยู่ดีๆก็มีความคิดที่จะปั๊มขึ้นมา...
แต่ทีสัญญาได้เลยนะ...ว่าไม่เคยคิดจะใช้กุญแจนี้มาทำร้ายเอ็ม"..ทีตอบ
"แล้วอย่างนี้...เอ็มจะไว้ใจทีได้ยังไง" ผมถามเหมือนประโยคบอกเล่า...
ทีเงยหน้าขึ้นมองผม...แววตามีแต่ความเสียใจ
"ทีขอโทษ" คำพูดนี้ของทีไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว...
ทีก้มหน้าหลบตาผมที่มองไปยังเขา
"งั้น....ทีไปเอากุญแจมาคืนเอ็มละกันนะ..." ทีพูดจบ
แล้วก็ก้าวเดินไปจากห้องผม....ผมยืนมองเขาหันหลังเดินจากไป....
ในใจรู้สึกแปลกๆ....ไม่ถูกสิ....ไงๆไม่รู้แหะ...ผมกำกุญแจที่ทีให้ไว้ในมือ...
ก่อนที่จะตัดสินใจบางอย่างแล้วล็อกประตูห้องเดินตามทีออกมา
"ที.." ผมเรียกชื่อเค้าเสียงดัง....ทีหันหลังมามองผม.....
ชะงักโดยอยู่ที่ประตูรถ....เขามองหน้าผมเชิงถาม....ผมที่เดินตามมา...
ก็ลืมไปว่าเรียกทีทำไมกัน....
"เอ่อ....." พูดไรดีอ่ะ...
"...ตกลง....ดูหนังรอบกี่โมง" ผมพูดไปโดยคิดอะไรไม่ออกแล้ว
"อะไรนะ" ทีถามกลับมาด้วยความแปลกใจ....ทำไมอ่ะ...
ก็เอ็มอยากดูหนังนี่น่า
"เอ็มไม่โกรธทีเหรอ" ทีถาม...
"ไม่รู้....เอ็มอยากดูหนัง....ไว้ดูหนังเสร็จค่อยโกรธ" ผมตอบไปมั่วๆ....
แต่ทียิ้ม....ยิ้มกว้างอย่างดีใจ...แล้วผมก็ขึ้นรถ...โดยมีทีเป็นคนขับที่ยิ้มตลอดเวลา
"จะยิ้มอะไรหนักหนา" ผมถามประชด.....ทีส่ายหัวแล้วหุบยิ้ม
"ต้องขอบคุณ deathnote ที่ทำให้เอ็มยังไม่โกรธทีตอนนี้" ทีพูดติดตลก
"คงใช่" ผมตอบ...ก็มันไม่รู้จะตอบอะไร...คงเป็นเพราะหนังผมถึงยังไม่โกรธ..
ต้องใช่แน่ๆเลย
ถ้าถามผมว่าหนังเรื่องเดธโน๊ตแตกต่างกับหนังเรื่องอื่นยังไง....
ผมคงตอบไม่ได้มาก....อาจเพราะว่ามันทำมาจากการ์ตูนที่ผมชอบ...
หรือเพราะว่าคนแสดงเป็นแอลน่าตาดี....หรือเพราะว่าการ์ตูนเรื่องนี้
อาร์ทเป็นคนแนะนำให้ผมอ่าน....ผมก็ไม่รุ้ว่าคำตอบไหนเป็นคำตอบที่ถูก....
แต่มันก็ทำให้ผมแปลกใจว่า....ผมอยากดูหนังเรื่องนี้มาก
จนทำให้ผมหายโกรธทีได้หรือป่าว.....ซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ซักเท่าไหร่......
เนื้อเรื่องในหนังแตกต่างจากในการ์ตูนไปพอสมควร.....
ที่ต่างแน่ๆคือหน้าตาของไลท์ที่ในการตูนบรรยายไว้ว่าหล่อ
แต่คนแสดงกลับหน้าบานได้อย่างไม่น่าเชื่อ...เอาเถอะ....
อย่างน้อยแอลยังน่าตาดีสมกับที่รอคอย...พอหนังจบผมเลยอดไม่ได้ที่จะบ่น...
เรื่องหนัง...ดีจริงๆที่ทีก็เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ไม่งั้นก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง...
"ไลท์หน้าตาไม่ได้เรื่อง....สู้แอลก็ไม่ได้" ผมบ่น...
"เอ็มชอบอย่างแอลเหรอ" ทีถาม
"อืม...ใช่....ผิวขาวตัวสูง...ผมดำ..." ผมตอบไปตามความคิด
"แล้วไม่ชอบคนผิวเข้มเหรอ.."
"ก็...แล้วแต่...อย่างบางคนก็ดูดี...หะ.." ผมตอบอย่างลืมตัว...
พอนึกขึ้นได้หันไปเห็นทีแอบอมยิ้ม...เออ....วันหลังจะไม่เผลอแล้ว...
แล้วผมก็เลิกคุยเรื่องหนังอีก...กลัวว่าจะโดนหลอกถามอะไรแปลกๆอีก....
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าว.....แต่ตอบไปทีไร...รู้สึก....ทุกทีเลยแหะ......
ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถ...ก็เดินผ่านร้านสเวนเซ่น....
เลยรู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที.....บังเอิญชอบกินของหวาน...
และก็ดูเดธโน้ตแล้วอยากกินขึ้นมาอีกต่างหาก
"ที....กิน 59 กัน" ผมชวน...ทีชะงัก...ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ....
ตอนนี้เป็น 59 banana แหะ....
"เอ็มชอบกินของหวานเหรอ" ทีถามหลังจากสั่งไอติมเสร็จ...
"ทีไม่ชอบเหรอไง" ผมถาม...เขาส่ายหัวตอบ
"ก็กินได้...ไม่ได้ไม่ชอบ" ทีตอบ...อืม...ผมตั้งใจว่าจะเลี้ยงทีกลับบ้าง...
เพราะรู้สึกผิดที่ให้ทีจ่ายทุกอย่าง...ถึงจะบอกว่าไถ่โทษ
แต่ทีก็ไม่ได้รวยขนาดจะเลี้ยงไปได้เรื่อยๆ
หลังจากกินเสร็จผมก็นั่งรถทีกลับบ้าน...ในหัวของผมตอนนั้น
เริ่มคิดที่จะเลิกให้ทีมารับส่งแล้ว...ปิดเทอมก็ถือว่าจบก็คงดี...ผมได้แต่คิดในใจ...
ถ้าผมเลิกติดต่อ...ทีก็คงไม่ติดต่อมาเหมือนกัน...
จะได้จบความสัมพันธ์แปลกๆนี้สะที...ทรายจะได้เลิกล้อด้วย...
"พรุ่งนี้ทีเอากุญแจมาคืนเอ็มละกัน" ทีพูดทำลายความเงียบ....เอ....
ผมไม่แน่ใจในเวลา
"ไม่รู้สิ...เอ็มอาจจะกลับบ้านเร็ว" ผมตอบ...เอาไงดี
"งั้น...เปิดเทอมนะ" ทีเลือกเวลาใหม่.....อ้าว...ยังงี้
หลังปิดเทอมก็ยังเจอกันอีกสิ....ความคิดที่จะจบตอบปิดเทอมหายวับไปกับตา...
แล้วทำไมเป็นพรุ่งนี้หละ....ยังไงก็กลับเองอยู่แล้ว...ผมเริ่มงงตัวเองที่ตอบไปอย่างนั้น....
"อืม.....ก็ได้" ผมตอบด้วยความเซ็งตัวเอง
แล้วทีก็มาส่งผมถึงหอ....อวยพรให้ผมโชคดีช่วงปิดเทอม.....
แล้วก็ลาผมไป....ผมเดินขึ้นห้องแล้วนึกบางอย่างขึ้นได้...
ตกลง....
ผมโกรธทีเรื่องที่เขาปั๊มกุญแจหรือป่าว?
(นั่นสิ...)
-------------------------
:bye2:
เพลงประกอบเรื่องคับ รักไม่มีกฎเกณฑ์ เอามาจากทู้ของหมออินที่นู้นคับ
หล่ะก็ mv ใครเคยดูแล้วบ้าง ถ้ายัง... กลับไปดูที่หน้า 1 คับ
ถ้าบอกว่า mv ของเขาน่ารักนี่จะแปลกมะ
http://media.imeem.com/m/10K121Q82U
-
^
^
^
ได้จิ้มน้องจาแล้ววววววววววว :o8: :o8:
อืมมมมมมมนั่นสิ....โกรธ....ไม่โกรธ....เอ๊ะ ยังไงกันน๊า?? :m23:
หรือว่า............ว่า.................
เอ็ม กำลังจะมีใจ....... :m4: :m4:
-
นั่นสิ ๆ อย่าโกรธทีเลย :mc4:
-
เป็นความสัมพันธ์ที่อึดอัดและหน้าประหลาดเอามากๆ
แต่ก็ดีกว่าไม่ให้อภัยและเสียคนที่จะจริงใจกับเราไปคนหนึ่ง
:m13: :m13: :m13:
เมื่อไหร่จะได้นอนกอดกันอีกหนอ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
คนที่เอ่ยถึงในตอนพิเศษนี่ คงเป็นทีสินะ
แบบนี้จะเรียกว่าทุกขลาภได้มะ
-
:m1:
เข้ามาตะโกนบอกให้น้องจารู้ว่าพี่อ่านทันแล้วนะจ๊ะ
กว่าจะอ่านทัน :m29:
-
รักทีเข้าแล้วละสิ
ใจคนยากแท้หยั่งถึง
รออ่านต่อจ้า :oni2: :oni2:
ปล เพลงเพราะดี
-
:m4: ทีคงมีหวังแระ รออ่านต่อจ้า :oni2: :oni2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบคับ
:pig4:
-
ขอไปทำใจกับเรื่องทีก่อนนะ อาจจะเป็นคนนี้ :o12: :o12:
-
รอดูกานไป
อาจจะเป็นคนนี้ที่เราเฝ้าอยไขว่คว้า ที่เราคอยมองหา
-
ดูๆไป ที่ก้อน่ารัก เหมือนกันนะ :m23: :m23:
-
ตอนที่ 36 : ปิดเทอม...[9 พ.ย. 50]
ผมคิดถึงบ้านมากกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้....ทั้งพ่อและแม่....และอาจรวมไปถึงไอโอ๊ตด้วย....
เพราะฉะนั้นสามสี่วันแรกที่กลับมาทื่บ้านผมเลยใช้เวลาอยู่แต่ในบ้าน...
แม่เองก็ดีใจที่ผมได้กลับมาอยู่ในสายตาท่าน...เลยทำอาหารที่ผมชอบเต็มไปหมด....
ปิดเทอมคราวนี้ก็คงไม่วายจะอ้วนขึ้นอีกแน่ๆ...
แม่ไม่ค่อยเป็นห่วงเรื่องการเรียนของผมเท่าไหร่นัก...ท่านไว้ใจให้ผมดูแลตัวเองได้
ตั้งแต่ที่ผมไปเรียนมอปลาย...อย่างมากที่สุดก็แค่พูดเตือนว่า...อย่าลืมอ่านหนังสือนะ....ไม่ก็...
พักบ้างนะเอ็ม....เพราะฉะนั้นพอผมปิดเทอม...ท่านก็ให้ผมได้พักอย่างเต็มที่....
ปิดเทอมนี้ผมเลยมีแปลนการใช้วันหยุดอย่างเต็มที่...ทั้งหนังสือ....การ์ตูน...เกมส์....
จนกระทั่งวันนึงที่ผมไปสยามเพื่อเดินเล่น....เหล่มองคนหน้าตาดีๆ(อันนี้ล้อเล่นครับ)....
มองหาหนังสือที่ออกใหม่....แล้วระหว่างที่ผมเดินจะข้ามถนนผมก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นตา...
"ทราย!!!" ผมตะโดนเรียกเสียงดัง...ทำเอาทรายหันหลังกลับมาตามเสียงเรียกอย่างรวดเร็ว
"อ้าว...เอ็ม...." ทรายแสดงสีหน้าดีใจ...แล้วเดินมาหาผม
"โลกกลมจริงๆ" ทรายพูดต่อ
"ทำหน้าดีใจอย่างกับไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแน่ะ" ผมล้อ..
"จริงๆก็ไม่ได้อยากเจอ...แต่ใครก็ไมรู้ตะโกนเรียกสะเสียงดัง" ทรายแกล้งงอน...
ผมเลยอดหัวเราะไม่ได้
"เอาน่า...ล้อเล่น...ว่าแต่...นี่มาทำอะไรอ่ะ" ผมถาม...
เพราะเห็นว่าทรายเดินตัวปล่าว...แต่งตัวบอกว่าไม่ได้มาชอบปิ้งแน่ๆ
"มาตัดผมแถวนี้...แล้วเอ็มอ่ะ" ทรายถามกลับ
"มองหาคนหล่อ...อย่างพี่ข้าวหน่ะ.."
"อ้อเหรอ....แล้วอย่างทีละเอ็ม" ทรายย้อนกลับ
"เกี่ยวไรกับทีอ่ะ" ผมถามหน้ามุ่ย...คุยกับทรายทีไร....ไปเรื่องทีทุกครั้งเลย
"ไม่ล้อแล้วก็ได้...ว่าแต่...เอ็มไปตัดผมกับทรายมั้ย"
"อืม...ก็น่าสนอยู่...แต่นึกไม่ออกว่าจะตัดทรงไหนดี" ผมตอบ..
ยกมือจับผมของตัวเองที่ยาวขึ้นมาก
"เดี๋ยว เดี๋ยนจัดให้....รับรองเริ่ด" ทรายดัดจริตพูดแล้วจูงกึ่งลากผมไปยังร้านตัดผม
จนกระทั่งมาถึงร้านตัดผม...ทรายก็จัดการเข้าไปคุยกับช่างคนนึงเรื่องทรงผมของผมที่จะตัด.....
ทรายบอกว่าร้านนี้เป็นร้านประจำ...ตัดผมดีมากๆ....รับรองว่าผมจะติดใจ...ผมนั่งเกร็งๆ...
เพราะทรายไม่บอกผมสักนิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหัวของผมบ้าง.....ผมเลยได้แต่นั่งรอชะตากรรม...
แล้วช่างก็เริ่มจัดการ....ผมเปียกๆทำให้ตัวผมเองไม่รู้ว่า...ถ้ามันแห้งแล้วจะเป็นยังไง....เอาเหอะ....
เชื่อทรายสักครั้ง....ไม่ดีจริงก็ทำใจ.....ช่างทำผมมือเบามากๆ....จนกระทั่งผมเคลิ้มหลับไป....
รู้สึกตัวอีกทีก็ตัดเสร็จ....แล้วต่อด้วยไดร์....ผมตื่นมามองเห็นทรายอมยิ้มอยู่....คงขำที่เห็นผมหลับ....
"เสร็จแล้วจ้า" เสียงคนตัดผมปลุกผมจากความอึ้งในหัวตัวเอง....ทรงนี้....จะดีเหรอ..
"น่ารักจริงๆ...เข้ากับเอ็มจริงๆด้วย...คิดไว้แล้วเชียว" ทรายเสริมมาจากข้างๆ....น่ารักเนี่ยนะ....
"น่าเสียดายที่เอ็มไม่มีความคิดที่จะย้อมผม...ไม่งั้น...กลายเป็นหนุ่มน้อยเกาหลีแน่ๆ"
ทรายพูดต่อ...ส่วนผม...พูดไม่ออก....ได้แต่มองกระจกอยู่อย่างนั้น...
แล้วผมก็รอจนกระทั่งทรายไดร์ผมเสร็จ...ผมจ่ายตังค์.....แล้วเดินออกมาจากร้านพร้อมกับทราย
"เป็นไรป่าวเอ็ม.....ไม่ชอบผมทรงนี้เหรอ" ทรายถาม...
"ปล่าว...แค่ไม่ชินหน้าตัวเอง..." ผมตอบตามจริง...ทรายคงกลัวว่าผมจะไม่พอใจ
"แต่ถ้าทรายบอกว่าน่ารัก...เอ็มก็จะเชื่อ....แต่ว่า...ไม่มีทรงที่ตัดแล้วดูหล่อบ้างหรือไง"ผมถาม...
แล้วทรายก็เริ่มขำ
"เอ็มคิดมาก.....ที่ตัวเองน่ารักหรือไง" ทรายถาม....ไม่ใช่อย่างน้านนนน....
แต่ผมก็ไม่ได้ตอบ...
"ทรายขอถ่ายรูปเอ็มเก็บไว้หน่อยสิ....ว่าผมทรงนี้ทรายคิดให้"
ทรายพูดแล้วหยิบมือถือมาเตรียมถ่ายรูป...ผมก็ไม่ทันปฏิเสธเลยยิ้มให้ถ่ายรูป...
แม้ว่าจะยืนอยู่บนทางเดินที่มีคนเดินอยู่...
"อืมหืม.."แล้วทรายก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยอะไรบางอย่างที่ผมถามไป....ทรายก็ไม่ยอมตอบ......
อืม...อย่าให้เอ็มรู้นะ
แล้วตลอดวันนั้นผมก็ไม่ได้ซื้อหนังสือ...แต่กลายเป็นเดินไปทั่วสยามกับทรายแทน...
มีคนมองมาทางเราเยอะ...ซึ่งผู้ชายส่วนมากที่มองมาจะมองไปทางทราย...
ส่วนผมที่โดนมองทีก็เริ่มไม่มั่นใจในทรงผมตัวเอง....เหอๆๆๆ....ก็คนมันไม่ค่อย self
เย็นวันนั้นพอผมกลับไปที่บ้าน...ไอน้องชายตัวดีก็มาทักให้เสีย self คนแรกเลย...
เข้ามาถามว่า...พี่เอ็ม..คิดไงตัดทรงนี้...ผมเลยได้แต่ตอบแบบปลอบใจตัวเองไปว่า...คิดดีแล้วไง...
ส่วนแม่ของผมแค่มองด้วยความแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทักออกมาให้ผมหดหู่ใจ...
เพียงแค่พยักหน้ายิ้มๆ...(ก็ดีกว่าไอโอ๊ตตัวแสบ)...แล้วผมก็กินข้าวอาบน้ำ...เหนื่อยไม่ใช่เล่นเลย...
กับการเดินตะลอนๆไปทั่วกับทราย...ผมนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงอย่างสบายใจตอนที่มือถือดังขึ้นมาขัดจังหวะ...
เลยต้องละมือไปรับสายก่อนที่มันจะตัด
"หวัดดีที" ผมทัก...ปลายสายเงียบไปสักครู่
"หวัดดี...เอ็มเป็นไงบ้าง" คำถามเป็น pattern ดีจังแหะ
"สบายดี...เมื่อยขานิดหน่อย" ผมตอบ
"เอ็มไปทำอะไรมาหล่ะ" ทีถามเสียงใส...ผมได้ยินเสียงหัวเราะมาตามสาย...
(มือถือไม่มีสายแหะ)
"เดิน...เดิน...เดิน...แล้วก็เดิน...ทั่วสยาม...โดนทรายลากไปนู่นไปนี่" ผมแอบบ่น...
ทรายได้ยินคงน้อยใจแย่แน่ๆ
"ให้ทีขับไปรับมั้ยล่ะ"
"ล้อเล่นหน่า" ผมหัวเราะ...รับส่งรอบสยาม...ตลกพิลึก
"แล้ววันนี้เอ็มทำอะไรอีกเหรอ" ทีถาม...ถามแปลกๆ...ทีรู้อะไรมา...
"ปล่าวหนิ" ผมโกหก
"เหรอ" เสียงทีเรียบมาก
"ก็....ไปตัดผมมา..." บอกก็ได้ว่ะ
"เป็นไงล่ะ...เปลี่ยนไปเยอะมั้ย" ทีถาม...แต่ทำไมรู้สึกเหมือนทีแอบหัวเราะ
"ไม่รู้แหะ...ไม่คุ้น...แถมโดนน้องชายตัวแสบทำให้รู้สึกไม่ดีอีก" ผมตอบ...โทษทีนะโอ๊ต
"ไม่กล้าออกจากบ้านไปไหนแล้วเนี่ย" ผมพูดต่อ
"ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย...ก็น่ารักดีนี่"
"ทีรู้ได้ไง" ผมถาม
เงียบ..
"ที...บอกมาเดี๋ยวนี้" ผมซักต่อ
"ก็...ทรายส่งรูปมาให้..." ทีตอบ...มิน่าละ...ทรายๆๆๆๆๆ....ไม่น่ายอมให้ถ่ายเลยจริงๆ
"เอ็มโกรธเหรอ" ทีถามเสียงอ่อย
"ปล่าว" ผมตอบสั้นๆ
"เอ็ม..."
"ทำไม..."
"ไม่ได้โกรธแน่นะ" ทีถามอีกครั้ง
"อืม" ผมตอบ...ว่าแล้ว...ท่าทางทีจะกลัวผมโกรธจริงๆ...วันหลังจะแกล้งคืนบ้าง...
แล้วคืนนั้นผมก็คุยอะไรอีกมากมาย...ทั้งเรื่องหนังสืออ่านเล่น...ทั้งเรื่องเกมส์....
แล้วผมยังได้รู้เพิ่มอีกว่า...ตอนนี้ทีทำงานพิเศษเป็นอาจารย์พิเศษสอนวิชาฟิสิกข์ให้เด็กมอปลาย...
ทีบอกว่าทำงานไปเพื่อหาเงินเก็บ...ไม่อยากเอาเงินในธนาคารมาใช้เยอะ...กลัวจะหมดสะก่อนทำงาน...
ระหว่างที่ผมคุยโทรศัพท์กลับทีก็มีสายซ้อนเข้ามาแต่ผมไม่ได้รับสาย..........อาร์ท.........
พอผมคุยโทรศัพท์กับทีจบมันก็สี่ทุ่มแล้ว...ผมโทรกลับไปหาอาร์ท...ก็ไม่มีใครรับสาย...
อาร์ทอาจจะนอนไปแล้ว...เอ...หรือว่าโกรธ....จะโกรธเรื่องอะไรละ....ไม่มั้ง....
ผมเลยได้แต่คิดไว้ในใจว่า...ไว้วันหลังจะโทรไปหาอาร์ทบ้าง....
แล้วผมก็หลับไปทั้งๆที่มือยังกำมือถืออยู่อย่างนั้น...
--------------------------------------------------------------------------
InLuSt say: มีคนคิดถึงอาร์ท..
ตอนหน้าครับ..
เจออาร์ทแล้ว..
แต่ก็..
ดีหรือป่าวไม่รู้ที่ได้เจออาร์ท
:bye2:
-
^
^
^
จิ้มๆ
ตามจิ้มน้องจา :m14:
-
ไม่รู้จะขอมากไปป่าว
แต่อยากอ่านวันละสองตอนคับ
ไม่ได้ไม่เป็นไรครับ
เพราะมาอัพให้ทุกวันก็น่าชื่นชมมากๆอยู่แล้ว
:pig4:
-
ใจไม่ดีอีกแล้ว ๆ มันจะดีไหมอ่ะตอนหน้า
-
ทิ้งทายแบบน่ากลัวนิดๆ :o
-
ใจไม่ดีซะแล้ว ปิดท้ายซะน่ากลัว :sad2: :sad2:
-
ยังงัยก็เทใจเชียร์ทีไปแล้ว :m13: เชียร์ทีต่อไป :m18: :m18:
-
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า :m1: :m1:
-
ไม่รู้จะขอมากไปป่าว
แต่อยากอ่านวันละสองตอนคับ
ไม่ได้ไม่เป็นไรครับ
เพราะมาอัพให้ทุกวันก็น่าชื่นชมมากๆอยู่แล้ว
:pig4:
ไม่มากหรอกคับ แต่ ลงวันล่ะตอนนี่ก็จะทันต้นฉบับแล้วคับ
ถ้าทันได้รอนานแน่ๆ คับ
วันล่ะตอนหล่ะดีแล้ว เนอะ คับ
************
ตอนที่ 37 : บังเอิญ...[13 พ.ย. 50]
เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก...
....
.....
ทำไม
.....
.....
เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้ว...
.....
.....
ผมลืมตาตื่นมาเพราะแสงแดดที่ลอดผ้าม่านมา....ฝัน....ฝันถึงคำพูดใครบางคนที่เคยพูดให้ฟัง...
ใครบ้างคนที่ผมลืม...หรือควรพูดให้ถูกว่าจงใจไม่นึกถึงเขา...นาฬิกาบอกเวลา 9.30 น....เช้าแล้ว...
เอ๊ะ...หรือเรียกว่าสายแล้วดี...ผมสะบัดหัวตัวเองไล่ความง่วง...เหลือบไปเห็นมือถือบนเตียงนอน....
เมื่อวานคงลืมวางบนโต๊ะ...ผมรีบอาบน้ำ...แปรงฟันแต่งตัว...แล้วลงไปหาข้าวทานข้างล่าง...
"แม่ครับ....วันนี้เอ็มไปข้างนอกนะ"
ผมบอกแม่ที่อยู่อีกห้อง ในขณะที่มือทั้งสองยังคงง่วนอยู่กับการใช้ทัพพีตักข้าวในจาน
"ไปไหนอีกละ...เมื่อวานก็พึ่งไป" แม่ถาม...น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าโกรธ
"ซื้อหนังสือครับ...เมื่อวานไปแล้วยังไม่ได้ซื้อเลย" ผมตอบตามจริง
"ไปเถอะ...รีบไปรีบกลับละกัน...อย่ากลับดึกละ"
แม่พูดต่อด้วยความเป็นห่วง...ผมรีบกินข้าว...ไม่อยากออกจากบ้านตอนใกล้เที่ยง...ร้อน....ไม่ชอบ...
ผมนั่งรถเมล์ไปด้วยความง่วงงุน...เพราะแอร์เย็นๆบนรถทำให้ขี้เกียจขึ้นมา...แต่พอเคลิ้มๆจะหลับ....
คำพูดเดิมก็ลอยเข้ามาในความคิด.....เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก....ทำไม....ผมรู้คำตอบดี...
ทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้ว...แต่วันนี้ผมกลับฝันถึงมัน...มันคงไม่จริง....ไม่จริงอย่างที่ใครคนนั้นพูดไว้....
เพราะผมพยายามแล้ว...พยายามจะทำดีกับคนที่ดีต่อผม...แต่ว่า...ความรักมันบังคับกันไม่ได้...
ผมลงรถเมล์แล้วเดินต่อไปจนถึงศูนย์หนังสือจุฬา...ผมชอบที่นี้....ตั้งแต่ช่วงที่ต้องเรียนพิเศษ...
ผมมักเข้ามาอ่านหนังสือนิยายฆ่าเวลาที่นี้เสมอ...ผมเดินมองดูหนังสือ....เลือก....อ่านปกหลังดูเรื่องย่อ...
ทั้งหมดเป็นเวลาไปสามชั่วโมง....ผมมองนาฬิกาข้อมือแล้วก็พบกับความหิวที่ทวีคูณขึ้น....บ่ายสอง....
มิน่า....หิวชะมัด....ผมเดินหิ้วถุงหนังสือแล้วเดินออกมา.....
ไอร้อนเข้ามาปะทะทันทีที่เดินออกมานอกตัวอาคาร...กินที่ไหนดี....ผมเดินไปเรื่อยๆ...
จนกระทั่งมองไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตา
ความสูงเปลี่ยนไปบ้างนิดหน่อย.....คงจะสูงขึ้น...ผมสีดำถูกเซทจนดูดี...
เสิ้อเชิร์ทสีฟ้าปลดกระดุมเม็ดบนออก...เผยให้เห็นสร้อยหนังสีดำห้อยโลหะตัวอักษร A อยู่...
กางเกงยีนส์สีเข้มทำให้คนๆนี้ดูเท่ห์ไปอีกแบบ...รวมแว่นตากันแดดสีฟ้าอ่อนเนี่ยใช่เลย....อาร์ท....
ใช่อาร์ทแน่ๆ...ผมเดินตามไปโดยยังไม่ได้ทักเพราะอาร์ทอยู่กับเพื่อนอีกสามคน....เพื่อนที่ผมไม่รู้จัก...
ผมล้วงมือถือมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรหาอาร์ททันที
"ภาวนาให้ใจเธอนั้น...ปฏิเสธคำเขาไป...ภาวนาให้ใครคนนั้น....อย่าทำให้ใจเธอต้องหวั่นไหว...
เพราะฉันห่างเหลือเกิน..." เสียงเพลงรอสายทำเอาผมสะอึกไปไม่น้อยเหมือนกัน...
ทำไมไม่รับละ....ผมมองคนข้างหน้า...สักพักเขาก็รับโทรศัพท์
"หวัดดีเอ็ม" เสียงอาร์ทกรอกมาทักทาย
"หวัดดีอาร์ท...ตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย" ผมถาม...ทั้งๆที่รู้
"สยาม...เอ็มล่ะ" อาร์ทตอบแล้วถามกลับ
"ข้างหลังอาร์ท" ผมตอบแล้วตัดสาย...พอดีกับที่อาร์ทหยุดยืนแล้วหันหลังกลับมา...
ทำให้เพื่อนเขาหยุดเดินไปตามๆกัน
"เห็นแล้วเดินเข้ามาทักสิ...โทรมาทำไมกัน" อาร์ทเดินเข้ามาแล้วถาม...
เพื่อนๆเดินตามกลับมาด้วยความงุนงง...ใบหน้าหล่อยิ้มแย้ม...รอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องหลบตา
"ก็ไม่แน่ใจ...หล่อขึ้นจนจำไม่ได้" ผมตอบ...ผมยิ้มแห้งๆ เพื่อนอาร์ทมองผมยิ้มๆ...
เพราะยังไม่รู้จัก
"เอ่อ...เอ็ม...นี่เพื่อนอาร์ทเรียนที่เดียวกัน....นี่หมู...นี่เกมส์...แล้วนี่...กอล์ฟ"
อาร์ทเรียกให้ผมดูแต่ละคน
คนชื่อหมู...ไม่ได้หมูเหมือนชื่อ...ไม่ได้ตัวอ้วนกลม...แต่ก็ไม่ได้ผอมอย่างอาร์ท...
หมูใส่แว่นที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นแว่นสายตา...หน้าตาออกไปทางเด็กเรียน...ใส่เสื่อเชิร์ทสีเขียวเข้ม...
ไม่ได้มีอะไรดูเด่นนัก....สายตาที่มองมาดูเป็นมิตร....ผิดกับคนข้างๆ
เกมส์เป็นคนที่หน้าตาดี...ถ้าไม่มีใครบอกว่าเป็นผู้ชายผมคงทักผิดไปแล้ว...หน้าตาดูน่ารัก...
ตากลมโต...ผมที่ซอยสั้นเข้ารูปถูกย้อมเป็นสีช็อกโกแลต...ใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม...
และใส่กางเกงสั้นกว่าเข่า....ทำให้ผมยอมรับว่าไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเหมือนผู้หญิงได้เท่านี้...
แต่สิ่งที่ผมติดใจเกมส์มากที่สุดกลับเป็นสายตาที่มองมายังผมมากกว่า...มองมาประหนึ่งเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน
ตั้งแต่ปางก่อน...ซึ่งผมมั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจอเค้าแน่ๆ
คนสุดท้ายคือกอล์ฟ...กอล์ฟเป็นคนหน้าตาธรรมดา...ก็ไม่ได้แย่...
แต่ยืนข้างอาร์ทอาจถูกกลบรัศมีไปหมด...การแต่งตัวก็ดูดี...เอาจริงๆ จำไม่ได้แล้วละว่าใครใส่อะไรมั่ง...
นอกจากคนที่เด่นๆเท่านั้น...
"แล้วนี่เอ็ม" อาร์ทแนะนำผม...สั้นๆง่ายๆอย่างนี้...จนรู้สึกเหมือนขาดคำต่อท้ายไป...
ไม่มีบอกว่าเพื่อนเก่าอาร์ทสมัยเรียนมอปลาย...หรือว่า...ผมเริ่มคิด....ไม่มีคำต่อ...ก็ยังดีกว่าบอกว่า...
แฟนเก่าอาร์ทเอง....
"คนนี้เหรอ" หมูถามอาร์ทยิ้มๆ...ซึ่งบังเอิญเป็นคำถามที่ผมไม่เข้าใจ...แต่อาร์ทก็พยักหน้าตอบ
"ใช่..."
"อะไร" ผมถาม...มองหน้าอาร์ท
"ไม่มีอะไรมากหรอก...หมูแค่ถามว่าเอ็มใช่แฟนเก่าอาร์ทหรือป่าว"
เกมส์เป็นคนบอกในสิ่งที่ผมสงสัย...ผมยังไม่กล้ามองหน้าเกมส์...คนไรว้า ตาดุชิบ...
ผมมองหน้าอาร์ทด้วยยังสงสัย....ว่าคนอื่นจะรู้เรื่องเอ็มได้ไง
"มีคนไปตามสืบหน่ะ...ว่าอาร์ทมีเคยมีแฟนเป็นผู้ชายชื่อเอ็ม...ไม่มีอะไรมากหรอกหน่ะ"
อาร์ทตอบ...ผมฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ...เข้าใจก็ได้..ถึงแม้ว่าจริงๆจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงต้องตามสืบ...
"แล้วเอ็มมาทำอะไรแถวนี้ละ" อาร์ทถามต่อ
"เอ่อ...มาซื้อหนังสืออ่านเล่น...ปิดเทอมทั้งที...แต่นี่ซื้อเสร็จแล้ว...หิวข้าวเลยกะหาอะไรกิน..."
ผมตอบ...ยืดยาว...ไม่กล้ามองหน้าเพื่อนอาร์ท...โดยเฉพาะเกมส์
"งั้นอาร์ทไปเป็นเพื่อน...ไม่ได้เจอกันนาน...ไงๆ นี่ก็ถิ่นอาร์ท" อาร์ทตอบพร้อมรอยยิ้ม...
ถึงแม้ว่าดวงตาจะฉายแววหม่นลงจากแต่ก่อน
"อาร์ทยังไม่ได้กินข้าวเหรอ" ผมถาม
"กินแล้ว...แต่อยากคุยกับเอ็ม" อาร์ทตอบตรงๆ...ผมยังลังเลใจ...แล้วเพื่อนอาร์ทล่ะ
"แล้วเพื่อนอาร์ทละ" ผมถามต่อ
"ไปเหอะ...พวกเราเจอกันบ่อย...งั้นอาร์ท...แล้วค่อยเจอกัน" หมูพูดอย่างเป็นกันเอง...
ตบไหล่อาร์ทแล้วเรียกอีกสองคนเดินตามไปทิ้งผมให้ยืนอยู่กับอาร์ท
"ไปเอ็ม...กินร้านไหนดี" แล้วอาร์ทก็เดินพาผมไป
แล้วตลอดเวลาที่ผมนั่งกินข้าว...อาร์ทก็นั่งมองผมอยู่เงียบๆ...ผมรู้สึกว่าอาร์ทเปลี่ยนไปมาก...
ไม่ใช่ภายนอก...แต่เป็นความรู้สึกภายใน...หรืออาจจะเป็นเพียงเพราะว่าผมไม่ได้เจอกับอาร์ทนานก็เป็นได้...
อาร์ทเพียงแต่ส่งยิ้มน้อยๆให้โดยไม่ได้พูดอะไรมาก...อาร์ทดูโตขึ้น...ไม่รู้สิ...
จะบอกว่าแก่ขึ้นแบบหน้าแก่ก็ไม่ใช่..แต่แบบ...เหมือนอาร์ทที่ผมไม่รู้จัก...
"ทำไมเงียบจังเลยอาร์ท" ผมทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นมา...ตอนนี้ผมกำลังเดิน...
โดยมีอาร์ทเดินอยู่ข้างๆ...ตั้งแต่เจอกันอาร์ทก็ยังไม่ได้พูดอะไรเพิ่มอีก...นอกจากแนะนำผมให้เพื่อนรู้จัก
"ไม่มีอะไรหรอก....อาร์ทแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" อาร์ทตอบเรียบๆ
"อาร์ทเปลี่ยนไปมากเลยนะ" ผมพูด...ในหลายๆ ความหมาย...อาร์ทเงียบ...
หยุดมองหน้าผมพักนึง..
"ไปกินไอติมกันเถอะ" อาร์ทเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำไปร้าน Swensen's
ผมเลยต้องเดินตาม...ผมมองเห็นป้ายโฆษณา...59 banana.... รสเดิม...ยังไม่เปลี่ยนแหะ...
แล้วผมก็เดินเข้าร้านไป....อาร์ทนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งผมเลยเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม....
อาร์ทไม่พูดอะไรเลยนอกจากสั่งไอศครีมกับพนักงาน...และแน่นอนว่าสั่งให้ผมด้วย....
"อาร์ทเปลี่ยนไปยังไง" อยู่ๆอาร์ทก็ถามขึ้นมา...
"ก็...ไม่รู้สิ..." ผมตอบไม่ได้...เลยยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เครียด
"แต่ถึงจะเปลี่ยนยังไง...ก็ยังไม่ใช่แบบที่เอ็มจะรักได้ใช่มั้ย" อาร์ทถามเสียงเบา....
ทำเอาผมอึ้งกับคำถามไม่ใช่น้อย...ผมนิ่ง...สายตาอาร์ทดูเจ็บปวด...ทำให้ผมคิด...
คิดถึงวันสุดท้ายของมอหก...
"ใช่" ผมตัดใจตอบ...ความจริง...ที่ผมรู้สึกตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้....อาร์ทยังคงเงียบ...
"อาร์ทเคยคิดนะ...ว่าอาร์ทคงไม่ดีพอสำหรับเอ็ม...หรือว่าอาร์ทคงมีอะไรสู้ดิวไม่ได้...เอ็มถึง.."
"มันไม่เกี่ยวหรอกอาร์ท....เอ็มต่างหากที่คิดมาตลอด...ว่าไม่ดีพอ..."
คำพูดที่เหมือนคำน้ำเน่าที่ผมยังไม่อยากจะบอก...ว่าอาร์ทคงดีเกินไป
"คิดว่าอาร์ท...น่าจะเจอคนที่ดีกว่าเอ็มได้...ผู้หญิง...หรือใครสักคน...
ที่รักอาร์ทได้เหมือนที่อาร์ทรักเค้า" ผมพูดต่อ...
"เป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เอ็มใช่มั้ย" อาร์ทถามเสียงห้วน...ผมไม่ตอบคำถาม
"ทำไมอาร์ทถึงคิดว่าอาร์ทรักเอ็ม" ผมถาม
"แล้วทำไมเอ็มถึงถามว่าอาร์ทคิดว่าล่ะ...เอ็มไม่เคยคิดว่าอาร์ทรักเอ็มจริงๆเลยใช่มั้ย....
หรือว่าเอ็มเห็นเป็นเริ่องสนุก....เรื่องตลก" อาร์ทถามทั้งอารมณ์
"งั้น...ทำไมเอ็มถึงคิดว่าอาร์ทไม่ได้รักเอ็มล่ะ" ผมจนคำตอบ...ผมผิดเองที่ตั้งคำถามแบบนั้น
"โอเค...เอ็มถามผิดเอง..." ผมตัดเรื่อง...พอดีกับไอศครีมที่ถูกยกมาให้...
เราทั้งคู่เลยเงียบอีกครั้งเพื่อรอให้พนักงานไปก่อน
"เอ็มไม่ผิดหรอก...เพราะนั่นคงเป็นสิ่งที่เอ็มคิด" อาร์ทพูดแขวะ...ประชดตัวเอง
"อาร์ท...รู้มั้ย...เอ็มไม่เคยคิดว่าคนที่เรารัก...จะรักเราตอบทุกคนหรอกนะ...
เราอาจจะรักคนที่คิดว่าใช่...แต่จริงๆแล้วเค้าคนนั้นอาจจะแค่เพียงเหมือน...หรือคล้ายคนในอุดมคติของเรา..
ถ้าเป็นคนที่ใช่...ยังไงก็ได้รักกันอยู่ดี..." ผมพูด...ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดยาวเหยียดไปเพื่ออะไร...
แต่อย่างน้อย...การพูดก็ยังดีกว่าความเงียบ
"เอ็มจะบอกว่า...เอ็มคงไม่ใช่คนที่ใช่ของอาร์ทใช่มั้ย...คนคนนั้นคงเป็นคนอื่น...
และต้องการให้อาร์ทเลิกยุ่งกับเอ็ม...ใช่มั้ย" อาร์ทกล่าวลอดไรฟัน...แสดงให้ผมรู้ว่าอาร์ทยังโมโห
"อาร์ท...ยังไงอาร์ทก็เป็นเพื่อนเอ็ม....และ....ที่เอ็มไม่ได้รักอาร์ท...ก็ไม่ใช่ว่าเอ็มจงใจ...
เอ็มคบกับอาร์ทสองปี...เอ็มไม่เคยลืม...เอ็มพยายามมาตลอดที่จะรักอาร์ท...แต่เอ็มก็รักอาร์ทได้แค่เพื่อน"
"ความรัก...ต้องพยายามกันด้วยหรือไง..." อาร์ทถาม...เริ่มกวนประสาทผมที่เครียดอยู่
"ถ้าคิดอย่างนั้น...แล้วตอนนั้นมาคบกับเอ็มทำไม...ไม่คิดอย่างนี้ตั้งแต่แรก...
ตอนที่เอ็มชอบดิว...เอ็มไม่ต้องใช้เวลานาน...แล้วอาร์ทต้องการอะไรจากเอ็ม...จะให้รักอาร์ทอย่างที่รักดิว...
เอ็มบังคับอะไรไม่ได้หรอกนะ" ผมเริ่มโมโหบ้าง...ไอศครีมไม่ช่วยดับความร้อนจากอารมณ์โกรธได้เลย
"อาร์ทแค่..." อาร์ทหน้าเสีย...พูดเพียงแค่นั้น
"เอ็มคิดว่า....อาร์ทไม่ได้รักเอ็มงั้นเหรอ" อาร์ทถาม...เสียงเบา...เหมือนเปรยๆ
"อาร์ท.....เอ็มตอบอาร์ทไม่ได้...หัวใจของใคร...ก็มีแต่เจ้าของที่ตอบได้...
เอ็มเพียงแค่อยากบอกอาร์ทว่า...อย่าเอาสิ่งที่ตัวเองคิดว่าใช่...มาหลอกตัวเอง"
ผมพูดต่อ...บอกอาร์ททั้งๆที่ตัวเองยังมีเรื่องค้างคา
"บางทีมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด.....ไม่เคยคิดว่ารักก็รัก...และบางครั้งก็ไม่รู้ตัวว่ารักเข้าไปแล้ว...
ความรักมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...เหตุผลก็ไม่มี...ตอนจะไปก็ไม่รู้...บางคน....เราก็ลืมง่ายแสนง่าย...
แต่กับบางคน...ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่ลืม" อาร์ทนั่งฟังสิ่งที่ผมพูดใช้ช้อนคนไอติมในถ้วย......
ผมมองอาร์ทแล้วตักไอติมกินต่อ...
"เอ็ม" อาร์ทเรียก...ผมเงยหน้าขึ้นมอง
......
.....
.....
"แล้วตอนนี้...เอ็มรักใครไปรึยัง"
-----------------------------------------------------------------
InLuSt say : ตอนนี้ทั้งตอนยกให้อาร์ท...
ความจำไม่ค่อยดี
ยาวจังเลยอ่ะ
เหอๆๆๆ
:bye2:
เพลงประกอบเรื่องคับ รักไม่มีกฎเกณฑ์ เอามาจากทู้ของหมออินที่นู่นคับ
หล่ะก็ mv ใครเคยดูแล้วบ้าง ถ้ายัง... กลับไปดูที่หน้า 1 คับ
ถ้าบอกว่า mv ของเขาน่ารักนี่จะแปลกมะ
http://media.imeem.com/m/10K121Q82U
-
จิ้ม ๆ :m1: :m1:
-
"แล้วตอนนี้...เอ็มรักใครไปรึยัง"
คำถามนี้ โดนใจมากมาย
:m29: :m29:
-
อาร์ทยังรอเอ็มอยู่ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ชอบมกคับ
เพลงก็เพราะ
นิยายก็หนุก
มีความสุขอ่ะ
:pig4:
-
โห้ยยยย เจองี้ตอบไม่ถูกเลย :m29:
-
รอ...แม้รู้ว่าไม่มีทางสมหวัง น่าสงสารอ่า :m15:
-
ดีครับเพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้
พออ่านไปเรื่อยๆมารู้ตัวอีกทีก็ 13 หน้าครบเลย = =
เลยเวลานอนไปหลายเลย ฮ่าๆๆ
ชอบครับ ละจะเข้ามาตามอ่านทุกวันน๊า ^____^
:m4:
-
สงสารอาร์ทจัง... ทั้งๆที่รู้ว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้
แต่ก็ยังสงสารอาร์ทอยู่ดี...
-
เฮ่ออออออออออออ...
คนที่ไม่รัก...จะให้ทำยังไงก็ไม่รัก....
ก็เหมือนที่ไม่เคยเห็นด้วยกับคำว่า "รักคนที่เขารักเราดีกว่า"
เพราะ ต่อให้คนคนนั้นรักเราแค่ไหน ถ้าเค้าไม่ใช่คนที่เรารัก เราก็รักเค้าตอบไม่ได้
สงสารอาร์ตจังเลยตอนนี้.... :sad2:
-
อืม นั่นสิ
แล้วตอนนี้เอ็มรักใครไปรึยัง
-
วันละสองตอน?...
ไม่ดีม้างงงงง...
ใกล้ทันตอนล่าสุดแล้ว...
น้องจาตอนแทนผมแล้วว่าคงต้องรอนานนนนนน
สอบเสร็จและครับวันนี้...แต่.....ยุ่งมากเลยก่อนปิดเทอมนี้...
เฮ้อ...
-
^
^
^
เย้ๆๆ ได้จิ้มน้องหมออินแล้วววว :m4:
ยุ่งๆ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ น้องหมออิน สู้ๆ :m1:
+1 ให้ทั้งเจ้าของเรื่องและคนโพสเลยวันนี้
-
เอ็มรักไปแล้วอะดิ ให้เค้ามารับมาส่งทุกวัน ใจคนจะเป็นน้ำแข็งเชียวหรือ
รออ่านต่อจ้า :oni2: :oni2:
-
ตอนที่ 38 : ตอบไม่ได้....[19 พ.ย. 50]
ผมนั่งจ้องถ้วยไอศครีมนิ่งๆ...คำถามพึ่งผ่านหูไป...แต่ไม่มีคำตอบออกจากปากของผม...
โต๊ะแบบนี้...บรรยกาศสีแดงๆภายในร้าน...แก้วไอศครีมทรงนี้กับรสชาติเดียวกัน...
ทำให้อยู่ๆใจผมก็นึกไปถึงใครบางคน...ใครคนที่ผมนั่งกินไอศครีมรสนี้ด้วยกัน...เป็นครั้งล่าสุด....
ใครที่อยู่ดีๆก็มานึกถึงเมื่อคำถามถูกถามขึ้นมา.....
หัวใจเต้นแรงจนตัวเองรู้สึก...คำถามที่ตอบไม่ได้...หรือ....ยังไม่พร้อมที่จะตอบ...
ผมมองหน้าอาร์ทที่นั่งอยู่ตรงข้าม...ใบหน้าคมแสดงอารมณ์โกรธที่ลดลง...
แต่สายตาที่รอคอยคำตอบทำให้ผมกลับมานั่งจ้องแก้วไอศครีมอีกครั้งนึง
"เอ็ม?" อาร์ทเรียกผม...
"เอ็มตอบไม่ได้" ผมตอบอาร์ท...ตอบตามตรง...เพราะยังไม่รู้ว่าคิดยังไงกับคนๆนั้นกันแน่....
ที่ใจเต้นแรงคงเพราะถูกทรายล้อบ่อยๆ...ผมคงไม่ได้คิดอะไรหรอกมั้ง....แต่ทำไม...
ผมกลับไม่กล้าตอบอาร์ทไปว่า"ยัง"...
อาร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่...ไม่รู้ว่าพึงพอใจกับคำตอบหรือเปล่า.....
มีเพียงความเงียบหลังคำตอบ...สักพักก็มีเสียงเพลงมือถือดังขึ้นขัดจังหวะ...อาร์ทรับโทรศัพท์แล้วคุย
"อืม...มีไรเหรอ"
"swensen's .....กินเสร็จแล้ว"
"มื้อเย็น?....4 โมง เกือบ 5 ละกัน....ที่ไหนก็ได้...อืมๆ.....อืม"
"อีกแล้วเหรอ...เมื่อวานก็พึ่งจะ......อืม.....ใครเริ่มเนี่ย.....กูว่าละ....อืมๆ....ติดใจหรือไง...
เออๆๆๆ.....ล้อเล่น....แค่นี้แหละ.....แล้วเจอกัน"
ผมนั่งฟังบทสนทนา(ฝ่ายเดียว)ของอาร์ทอย่างไม่ค่อยเข้าใจ...
รู้เพียงแต่ว่าบรรยากาศเครียดๆหายไปแล้ว...แล้วอาร์ทก็ดูเปลี่ยนไปอีกครั้ง...
สายตาเศร้าๆที่มองมาทางผม...กลับกลายเป็นแววตาเย็นชาร้ายๆ...
เหมือนสายตาของคนที่เจอกับเรื่องอะไรๆก็ไม่สะทกสะท้าน...อาร์ทที่แสนดีของผมคงหายไปแล้วแหละ...
แต่ก็ดีแล้ว....เพราะในเมื่อผมไม่ได้รักอาร์ท....อาร์ทก็ไม่จำเป็นต้องเป็นในแบบที่ผมชอบ...
ความสัมพันธ์ที่อาร์ทพยายามจะยื้อไว้ตั้งแต่มอหกคงจบลงแล้วหล่ะ.....ผมได้แต่คิดในใจ
"โทษทีนะเอ็ม....พอดีเกมส์โทรมา" อาร์ทบอกเรียบๆ
"เพื่อนตามแล้วเหรอ" ผมถาม
"ป่าวหรอก...แค่ถามเฉยๆ...ว่ากินข้าวเย็นเมื่อไหร่...แล้วก็ชวนไปดื่มเหล้าต่ออีก"
อาร์ทพูดจบก็ลุกขึ้น...มีผมลุกตาม...เดินไปจ่ายเงิน
"ดื่มบ่อยหล่ะสิ"
"ก็....อืม....หายเครียดดี....ทำให้ลืมๆอะไรไปได้บ้าง..." อาร์ทตอบแล้วมองมาทางผม...
และเป็นอีกครั้งที่มีแววตาประหลาดๆในดวงตาคู่นั้นที่มองมา
"งั้นอาร์ทก็ไปหาเพื่อนเถอะ....เอ็มกลับบ้านแล้วดีกว่า..." ผมเริ่มบอกลา...อาร์ทพยักหน้ารับ
"ไปเถอะ...บายบายนะเอ็ม...แล้วอาร์ทว่างๆจะโทรไปหา" อาร์ทลาแล้วยิ้มกว้างให้ผม...
ผมโบกมือตอบ...แล้วหันหลังเดินจากมา..สองมือหิ้วหนังสือหนักอึ้ง...แต่หัวใจผมกลับเบาโหวง.....
ได้พูดในสิ่งที่คิด...ได้ทำอะไรที่ไม่ฝืนใจตัวเองนี่ก็ดีแบบนี้แหละ...ผมเดิมมาจนกระทั่งถึงหน้าโรงหนังลิโด
้เพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน....หนังสือในถุงที่ถืออยู่ก็ดูเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ...
ผมชะโงกดูสายรถเมล์ที่ขับผ่านมาก็ยังไม่มีวี่แววของรถที่ผมจะขึ้น....หนักแหะ.....ผมขมวดคิ้ว...
เมื่อไหร่รถจะมา....แต่แล้วอยู่ดีๆก็มีอะไรยื่นมาแกว่งอยู่ที่หน้าผม
"เฮ้ย!!!" ผมร้องเสียงดังอย่างตกใจ...มองดูสิ่งที่อยู่ข้างหน้างง..
แล้วมองไปยังคนที่ถือแกล้งให้ผมตกใจ....ใบหน้าอมยิ้มอย่างสนุก
"ที!!!...มาทำอะไรที่นี่" ผมถามเมื่อเจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ...
"อะ...รับไปสิ" ทีไม่ตอบแต่ยื่นแท่งช็อกโกแลต hershy ที่ทำให้ผมตกใจให้ผม....
ผมรับมาถือด้วยความงง
"ให้ทำไม" ผมถาม...ทียิ้มขำ..
"ทีมาซื้อของเซเว่น...เห็นใครก็ไม่รู้ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวด...
เลยนึกว่าอารมณ์ไม่ดีเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำสะอีก" ทีตอบ....มีเหตุผลนี้ด้วยเหรอเนี่ย
"ขอบใจ..." ผมตลกไปกับคำตอบของที
"แล้วตกลงมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ผมถามซ้ำ
"ก็ทีเคยบอกเอ็มไปแล้วไง....ว่าทีสอนพิเศษอยู่...แล้วเนี่ยก็พึ่งเลิก...กำลังจะกลับบ้าน...
แต่มาเจอเอ็มสะก่อน" ทีตอบ
"บังเอิญจริงๆ....แล้วนี่ทีกลับยังไง" ผมถามต่อ...ก็รถเมล์ยังไม่มา
"รถไฟฟ้า...เอ็มอ่ะ" ทีตอบ
"รถเมล์สาย***....อ้าว....รถมาพอดี...ทีเอ็มไปก่อนละกัน" ผมบอกลากระทันหัน...
แล้วเริ่มจะวิ่ง
"โอเค..บายบายเอ็ม....อย่าลืมกินช็อกโกแลตนะ" ทีพูดเตือน...แล้วผมก็วิ่งขึ้นรถเมล์ไป...
ผมนั่งรถเมล์จนกระทั่งถึงบ้าน...ซึ่งส่วนมากก็หลับไปตลอด....
พอถึงบ้านก็เอาหนังสือไปเก็บที่ห้อง แล้วเอาช็อกโกแลตที่ทีให้ไปเก็บในตู้เย็น....
แล้วก็ไปกิบข้าวเย็นที่แม่ที่รักของผมเตรียมไว้ให้....แล้วครอบครัวผมก็นั่งกินข้าวกัน...
พอกินข้าวเสร็จผมก็ไปล้างจาน...อาบน้ำ...แล้วก็มานั่งเล่นอยู่หน้าโทรทัศน์...มีแม่นั่งดูละครอยู่บนโซฟา...
ผมนั่งพิงโซฟาไปนิ่งๆ...ดูละครไปเคลิ้มๆง่วง...ไม่รู้เรื่องเพราะไม่เคยดูมาก่อน...
พอละครโฆษณาผมก็ไม่ได้สนใจ...
"ง่วงก็ไม่ขึ้นไปนอนล่ะลูก...มานั่งอะไรตรงนี้" แม่ถาม...สะกิดผมเบาๆ
"ยังไม่อยากนอนอ่ะฮะ" ผมตอบแล้วเลื่อนหัวมาพิงที่ขาแม่...
แล้วแม่ก็เงียบไม่ได้ถามอะไรอีกจนกระทั่ง
"เอ็ม....อาร์ทเค้าเป็นยังไงบ้างละลูกตอนนี้หน่ะ" คำถามที่ทำเอาผมงง...
แม่จะถามถึงอาร์ททำไมกันนะ
"ก็สบายดีฮะ...อาร์ทเค้าเรียนเก่ง...วันนี้เอ็มก็บังเอิญไปเจออาร์ทที่สยามด้วย" ผมตอบ....เรียบๆ
"แล้ว...ยังคบกันอยู่หรือป่าวเนี่ย" คบ?...ชักงง
"คบ...แบบไหนฮะ...ที่ถามเนี่ย"
"อ้าว...ก็ตอนนั้นเอ็มบอกแม่ว่าอาร์ทเป็นแฟนเอ็ม...แม่เลยถามดู...ว่ายังคบกันดีอยู่มั้ย"
ลืมไปเลยแหะ...ว่าตัวเองเคยใช้ชื่ออาร์ท เพื่อบอกแม่ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงเหมือนคนอื่นเค้า...
"ก็...เลิกกันไปแล้วฮะ...ตั้งแต่จบมอหก" ผมตอบตรงๆ...ไม่รู้สิ...
ถึงแม้อาร์ทจะบอกว่ายังไม่ยอมเลิกในตอนนั้นก็เถอะ
"ทำไมเลิกกันละจ้ะ...หืม" แม่ถามต่อ
"คือ....ผมบอกเลิกเองฮะ...เพราะว่า...จริงๆแล้ว...ผมไม่ได้รักอาร์ทนอกเหนือจากเพื่อนเลย"
ผมตอบ...เอาจริงๆแล้ว...ผมเองไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟังเลย...ท่านคงเป็นห่วงมาตลอด...
แต่คงไม่กล้าถาม
"ถ้าไม่ได้รักแล้วทำไมคบกันตั้งปีสองปีละลูก" แม่ถามต่ออีก
"คือว่า...เรื่องมันยาวววววฮะแม่....ถึงแม้ว่าเอ็มไม่ได้รักอาร์ท...แต่อาร์ทเค้าบอกว่าเค้ารัก...
แล้วเลย...ขอร้องให้คบกัน...ไม่รู้สิฮะ..." ผมตอบเองก็เริ่มงงเอง...
"อ่า...จ้ะ...แม่เข้าใจ...มั้งนะ...แล้วตอนนี้เอ็ม...ไม่ได้คบใครอยู่ใช่มั้ย"
ไม่ได้คบ?...เพราะไม่ควรจะคบใช่มั้ย....ช่างเถอะ...ถึงแม้ว่าแม่จะรับได้.....
แต่ถึงยังไงท่านก็คงอยากให้เราหันไปชอบผู้หญิงเหมือนปกติ
"ฮะ...ไม่ได้คบ" ผมตอบ...หัวใจเต้นเร็วขึ้นขณะที่ตอบ...
ไม่ได้โกหกอะไรแม่แล้วทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยฟร่ะ...ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
------------------------------------------------------------
InLuSt say : ตอนนี้อาร์ทไม่เป็นไรแล้วละ...
ก็อย่างที่เคยบอกไปแล้วว่าตอนนี้อาร์ทติดเกมส์อยู่ 555 (ถ้าใครสงสารนะ)
จบตอนสักที
ส่วนผมเกรดเทอมแรกออกครบแล้ว
A ,B+, B+, B+, B = 3.53
(แล้วจะบอกทำไมเนอะ...ก็ดีใจๆ)
:bye2:
-
สงสารอาร์ทอ่ะ :sad2: :sad2:
ตอนนี้ก้อหันมาเชียร์ทีเต็มตัวดีกว่า :m4: :m4:
อิอิ หมออินทร์คงเรียนหนักทั้งเทอม เกรดออกมาคงลุ้นจนตัวโก่ง ดีใจด้วยมากๆนะ ขอให้เรียนดียิ่งๆขึ้นไปอีกนะ ครับ พยายามเข้าน๊า o13 o13
-
สงสารอาร์ทอ่ะ
-
แอบชอบที
น่ารักอะ = = :m23:
-
:a2: :a2: ยังเชียร์ ที ต่อไป รออ่านต่นะ
-
:m1: :m1: :m1:
ทีน่ารักจังเลยตอนนี้....
หวั่นๆ ทำไมอาร์ตต้องทำตาน่ากลัวด้วยอ่ะ??
คงไม่มีเรื่องอะไรหรอกนะ ใช่มั้ย?? :m21:
-
มารอน้องคนเก่งคับ
:mc1: :mc1: :mc1:
-
มาสารภาพว่าอดทนไม่ไหว อ่านนำไปแล้ววว :a6:
แต่ยังไงก็มารออ่านต่ออยู่น้า :oni2: :oni2:
-
มาปูเสื่อรอ อยู่คร๊าบ จงลงๆๆๆๆ :oni3: :oni3:
-
มาสารภาพว่าอดทนไม่ไหว อ่านนำไปแล้ววว :a6:
แต่ยังไงก็มารออ่านต่ออยู่น้า :oni2: :oni2:
:m15:
:o12: :o12: :o12:
*******************
ตอนที่ 39 : โชคร้าย....[22 พ.ย. 50]
ในที่สุดปิดเทอมที่สุดแสนจะสั้นก็ผ่านพ้นไป...พร้อมกับเรื่องราวมากมายที่ทำให้ผมต้องคิด...
โดยเฉพาะเรื่องของอาร์ท...ที่มันดูเหมือนจะมีเรื่องให้ผมต้องคิดมาก...มันดูค้างคา...และสับสน...
ซึ่งมาพร้อมกับคำถามของแม่เรื่องแฟนของผม...ก็ไม่ได้มีแฟน...ไม่ได้โกหก...แต่มันแปลกๆ...
แค่นั้น...แต่หลังจากนั้นแม่ก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก...จนกระทั้งผมกลับมาที่หอในวันก่อนเปิดเรียน...
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างเบื่อหน่าย....ไม่อยากเปิดเทอมเลย...
ความรู้สึกทุกครั้งที่ต้องเปิดเรียนเป็นอย่างนี้เสมอ...ผมใช้เวลาที่เหลือตอนกลางคืนของวันแรกที่หอ
อย่างเรื่อยเปื่อย...นั่งอ่านอะไรนิดอะไรหน่อย...ไม่ค่อยมีสาระสักเท่าไหร่...
แล้วค่อยจัดสมุดเปล่าไปสองสามเล่ม สำหรับที่จะเริ่มเรียนในวันพรุ่งนี้แล้วเข้านอน...
ผมนอนนิ่งๆเพราะยังไม่หลับ...ตอบปิดเทอมนอนดึกกว่านี้เยอะ...นี่เลยเหมือนกับว่าผมนอนเร็วเกินไป...
ผมเริ่มคิด...ตั้งแต่ที่เจอทีที่สยามวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเข้าอีก...มันก็สามสัปดาห์แล้ว...ถ้าเกิดพรุ่งนี้...
เขาไม่ได้มารับ...เอ....หรือว่าผมควรจะเลิกยุ่งกับเขาเสียที...ค่าน้ำมันก็แสนจะเปลือง...
เขาเองก็ขับรถรับส่งผมนานแล้ว...ผมน่าจะยกโทษให้เขาไปสะ...แล้วจะได้จบเรื่องที่ติดค้างกัน...
แยกกันไปเหมือนไม่รู้จักกัน...มันคงจะดี....มันควรจะเป็นอย่างนั้น...ถ้าพรุ่งนี้ทีไม่ได้มารับนะ....
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ 7 โมงเลยอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปเรียน...
พอเสร็จเลยคว้าเป้เดินออกจากห้อง...ล็อกประตูห้องแล้วออกจากหอ...
พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่ตรงที่จอดรถ.....รถที.....ผมไม่เห็นใครนั่งอยู่ในรถ....
ผมเลยมองซ้ายมองขวาหา.....สักพักก็เห็นทียืนซื้อน้ำเต้าหู้อยู่เลยเดินเข้าไปหา..
"ไง...หวัดดี" ผมทัก...ทีหันกลับมาตามเสียงเรียก..มองหน้าผมแล้วยิ้ม...
"ดีเอ็ม...เอามั้ย" ทีตอบแล้วพยักเพยิดไปทางน้ำเต้าหู้
"จะไม่กินข้าวเช้าเหรอ" ผมถาม
"กิน...แต่อยากกินน้ำเต้าหู้...เอ็มเอาด้วยมั้ย"
"ไม่อ่ะ...แค่ข้าวก็พอ" ผมตอบ
แล้วทีก็นั่งกินน้ำเต้าหู้สักพักก่อนที่จะขับรถไปส่งผมที่โรงอาหารแล้วนั่งกินข้าวเช้าต่อ...
ผมไม่ได้ถามเรื่องที่ทีมารับผม...และยังไม่ได้บอกให้ทีเลิก...เพราะลืมไปแล้วในตอนนั้น...
ทีกินข้าวเสร็จก็ยื่นกุญแจมาให้ผมสองดอก...ตอนแรกผมก็งง...แต่มานึกออกที่หลังว่าเป็นกุญแจห้องตัวเอง...
ที่ทีเคยปั๊มเอาไว้...ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบคืนมาดอกนึง...แล้วเก็บเข้ากระเป๋า...
ทีมองกุญแจในมือตัวเองแล้วมองหน้าผมด้วยความสงสัย...ผมเลยบอกทีไปว่า...ผมมีกุญแจอยู่กับตัว...
แล้วก็อยู่ที่ห้องถ้าเกิดหายขึ้นมาจะไม่มีใช้...เลยฝากทีเก็บไว้ดอกนึงละกัน...แต่ถ้าห้องเอ็มของหาย..
เอ็มโทษทีแน่ๆ รู้มั้ย....ทีฟังแล้วพยักหน้าขำๆ...แล้วผมก็แยกไปเข้าเรียน
การเรียนในวันแรกเสียงดังมาก...เพราะไม่ได้เจอกันนานเลยคุยกันดังลั่น...มีของฝากจากหลายที่...
ทรายเองก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วย...มีเรื่องเล่ากันยาวเหยียด...ผมสักเรื่องทรายกับพี่ข้าวเพิ่มอีกเพียบ...
แล้วโดนเอาคืนกลับเรื่องทีด้วย...เอ้อ...ลืมบอกไปว่า...มีแต่คนทักผมว่าทรงผมใหม่ของผมนั้นดูดี...
ซึ่งผมยกเครดิตทั้งหมดนี่ให้ทราย...พอผมเล่าเรื่องทีให้ทรายฟังรวมถึงเรื่องกุญแจเมื่อเช้า....
ทรายก็แบมือยื่นมาให้ผม...ทำเอาผมงง
"อะไรเหรอ" ผมถาม
"กุญแจไง...ไม่คิดจะฝากทรายบ้างเหรอ...เจอกับทรายบ่อยกว่าทีอีก...เผื่อหายไงเอ็ม"
ทรายยังยื่นมือมาอีกผมเลยล้วงเอากุญแจที่ทีคืนมาให้ทรายไป...ซึ่งทรายรับไปแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"เข้าใจหาเหตุผลนะเอ็ม" ทรายพูดทิ้งท้าย
สัปดาห์แรกของการเรียนผ่านไปอย่างยากเย็นเพราะทุกคนซึ่งรวมผมด้วยนั้นยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเรียน...
โดยเฉพาะกับวิช่ที่แสนจะยาก...เปิดเทอมมานี้ผมได้รับฟังทั้งข่าวที่ดีและไม่ดี...
ซึ่งล้วนแล้วแต่ไม่เกี่ยวกับผม....ข่าวดีก็คือ..ไอวินเพื่อนผม...ตอนนี้มันได้เป็นแฟนกับ กิ๊ก ดาวทันตะ....
ที่เคยมาชอบผมตั้งแต่เทอมหนึ่ง...(จำกันได้มั้ยว่าเคยมีคนหลงผิด 555)...
ซึ่งไอวินมันก็ตามจีบจนกระทั่งติดในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมานี่เอง....ส่วนข่าวร้าย...
ที่ผมได้ยินมาจากไอเบสท์(มันเรียนหมอคนละคณะกับผม...แต่เรียนที่เดียวกัน)...มันบอกผมว่า...
ดิวกับน้องอิ้งค์เลิกกันแล้ว...ดิวเป็นฝ่ายบอกเลิก...ข่าวลือยังบอกอีกด้วยว่า...ดิวไม่เคยรักน้องเค้าเลย..
น้องอิ้งค์เสียใจมาก...ผมฟังแล้วใจหาย...ไม่รู้ว่าข่าวลือเรื่องนี้...มันจะมาโยงถึงผมหรือป่าว...
ผมไม่ได้ใส่ใจกับข่าวทั้งสองมากนัก...เพราะมันล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของคนอื่น...แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า...
มันล้วนเกี่ยวกับผม...จนกระทั่งปลายสัปดาห์...ผมก็ลืมเรื่องข่าวนี้ไปแล้ว...วันศุกร์ผมเลิกเรียนเร็ว...
พี่ข้าวก็จะมารับทรายแล้วผมเลยขี่จักรยานมาส่งทรายที่หน้าหอ...
แล้วโทรไปบอกทีว่าผมจะรอที่ใต้หอพักหญิงแทนที่จะเป็นห้องสมุดเหมือนเคย...
ผมใช้เวลาช่วงที่ต้องรอเข้าไปเดินดูการ์ตูนที่เปิดอยู่....ผมอ่านการ์ตูนไม่มากเรื่อง...
ส่วนมากก็ติดตามจากในบูมเอา...ผมยืนเปิดดูการ์ตูนไปเรื่อยๆ...จนกระทั่งทีโทรยิงมาหาผม...
ผมเลยเก็บการ์ตูนเข้าชั้นแล้วเดินไปหาที....ผมเดินออกมาจากร้าน...มองหารถของที...
เห็นแต่ไกลว่าจอดอยู่หน้าเซเว่น...ผมเลยเดินไปหา...ตอนเลิกเรียนเช่นนี้คนเดินใต้หอกันเยอะมาก...
โดยผมไม่รุ้ว่าใครเป็นใคร....และอีกเกือบยี่สิบก้าวที่ผมจะเดินถึงรถของที...
ก็บังเอิญมีคนเดินปาดหน้าและชนผมเข้าอย่างจัง...
ผมถอยหลังกลับมาขอโทษคนที่ผมชน.....
ผมมองหน้า...เธอ.....ดวงหน้าน่ารักที่เคยคุ้นตา....บัดนี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา...
ดวงตาแดงก่ำ...ริมฝีปากแดงขบแน่น....
"น้องอิ้งค์" ผมหลุดเรียกชื่อ...สายตาที่มองมาไหววูบ...ผมจึงพึ่งสังเกตเห็นมีดในสองมือบาง...
เลือด....เลือดที่มีด....เลือดที่เสื้อผม....แล้วความรู้สึกเจ็บก็แล่นเข้ามา....ทุกอย่างดูช้าไปหมด...
ผมยกมือมั้งสองข้างดันตัวอิ้งค์ออกไปให้ห่าง.....แล้วให้มือกดที่แผลที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน...
รู้แค่ว่าเลือดออก....แล้วเดินไปขึ้นรถที...ตอนที่ผมเดินไปถึงรถ...
ทีกำลังออกมาจากรถเพื่อมาหาผมสีหน้าแสดงความเ็ป็นห่วงและกังวลใจ...แต่ผมขึ้นรถ...
ที่เลยกลับขึ้นรถใหม่อย่างรีบร้อน...
"พาเอ็มไปโรงบาลที" ผมพูดแล้วพยายามกดแผลต่อ....เพื่อให้เลือดหยุดไหล....
แต่ด้วยความที่มองไม่เห็นแผลเลยใช้ฝ่ามือกดลงไปตรงๆเลย....ทีไม่พูดอะไร...
ตั้งแต่ผมบอกชื่อโรงบาลที่ให้พาไป...ทีขับรถอย่างเร็ว...มีหันมามองผมบ้างเป็นระยะๆ...
จนกระทั่งถึงโรงพยาบาล
มันดูวุ่นวายกันไปหมดเมื่อถึงโรงบาล...ผมหาหมอ....ที่จริงแผลไม่ได้ใหญ่มาก....
ยาวประมาณ 2 ถึง 3 เซนติเมตร...ผมต้องเย็บแผล....และคอยไม่ให้ติดเชื้อ....
บอกตรงๆว่าตัวเองก็ช็อกตอนที่เห็นเลือด....ทำอะไรไม่ถูก...ทีเองก็ไม่ได้ถามอะไรผมเลย....
ผมเห็นทีหน้าซีด...มันทำให้ผมขำได้บ้าง....ว่าตกลงใครกันแน่ที่เสียเลือด....
แล้วผมก็เลยต้องนอนโรงบาล...ทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรมากเลย....หมอสั่งว่าห้ามโดนน้ำ....
ผมต้องกินยาแก้อักเสบ...แล้วก็ต้องฉีดยากันบาดทะยัก....นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมนอนโรงบาล...
ซึ่งครั้งนี้ค่าใช่จ่ายก็ฟรี่...เพราะผมใช้สิทธินักศึกษา....(เอะ....จะบอกทำไม...เนอะ)
ผมนอนนิ่งๆบนเตียงไม่มีอะไรทำ...มีทีนั่งที่โซฟา....เวลาสองชั่วโมงที่วุ่นวายและงุนงง...
รู้แต่ว่าตอนนี้มีเพียงความเงียบ....ผมไม่ได้พูดอะไร...ทีเองก็ไม่ได้ถาม....
แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่ายังไงก็ควรจะโทรบอกที่บ้านเรื่องนี้ผมเลยกดโทรหาแม่....ผมบอกแม่ว่าโดนมีดแทง...
แม่ฟังแล้วตกใจใหญ่...ถามว่าใคร...ผมไปมีเรื่องกับใครมา....ผมเลยเล่าเรื่องให้แม่ฟัง
"น้องอิ้งค์ครับ....เขาพึ่งเลิกกับดิว....ครับ....ดิวเคยเป็นเมทเอ็มตอนอยู่มอสี่ฮะ....
แล้วเอ็มก็เคยเป็นแฟนกับดิว....มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องฮะ....ดิวเขาบอกเอ็มว่าดิวชอบน้องอิ้ง...
แต่เขาแคร์ผม...ผมรับเรื่องที่เขาคบน้องอิ้งค์ไม่ได้...ผมเลยเลิกความสัมพันธ์ครึ่งๆกลางๆนั้น....
แล้วผมก็คบกับอาร์ท....นั้นเป็นเหตุผลที่แม่เคยถามเอ็มไงฮะ...ว่าทำไม....ฮะ.....
ดิวบอกเอ็มที่หลังฮะว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้รักน้องอิ้งค์...แต่ผมไม่.....ฮะ......
ผมไม่อยากเอาเรื่องน้องเค้านะ.......ไม่รู้สิ....แม่ครับ....ผมเข้าใจน้องเค้า....
ขอโทษนะฮะที่มีเรื่องมากมายที่ผมไม่ได้บอกแม่จนกระทั่งเกิดเรื่องแบบนี้......อยู่โรงบาลฮะ......
พรุ่งนี้เช้าเหรอ....ครับๆ......ไม่ต้องเป็นห่วงเอ็มนะครับ.....ครับๆ" ผมเล่าให้แม่ฟังอย่างย่อๆ.....
เห็นทีที่นั่งอยู่มองมา....เขาเองก็คงอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน....แล้วผมก็วางสาย.....
ทีมองมาที่ผมแล้วลุกเดินมาที่เตียงแล้วนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ
"เจ็บมั้ย" ทีถาม
"ไม่ค่อย...แค่รู้สึกแปลกๆ...เหมือนจะปวดๆ" ผมตอบ
"ขอโทษนะที่ฟัง....เป็นความลับหรือป่าว" ทีถามสายตาเรียบๆ..ไม่ได้บอกอารมณ์
"ไม่หรอก....ถ้าเป็นความลับเอ็มคงไล่ทีไปข้างนอกแล้ว" ผมตอบตามจริง...
แล้วทีก็เงียบ...แล้วอยู่ดีๆทีก็คว้ามือผมไปกุมไว้ด้วยสองมือ...ทำเอาผมตกใจ...แต่ไม่ได้ชักมือกลับ...
ทีก้มหัวลง...หน้าผากแนบกับมือทั้งสองของตัวเอง
"เอ็มรู้มั้ยว่าทีตกใจมาก....ทีนั่งมองเอ็มอยู่ในรถดีๆ...มีคนเดินชนเอ็มแล้วชะงักไป...เอ็มผลักเขาออก...
แล้วอยู่ดีๆเอ็มก็เลือดไหล....ทีทำอะไรไม่ถูก...ทีขึ้นมานั่งบนรถแต่ลืมไปเลยว่าต้องขับรถยังไง...
เห็นเอ็มกดแผลไม่ให้เลือดไหลอยู่ข้างๆ....จะถามเอ็ม...ทีก็รู้ว่าไม่ใช่เวลา...ที....ที....เป็นห่วง"
---------------------------------------------------
InLuSt say : จบตอนแล้นครับ...
หลังจากนั่งอ่านการ์ตูนอย่างจุใจ
ขอบคุณทุกคนสำหรับคอมเม้นต์นะครับ
อ่านแล้วมีกำลังใจมากครับ...
อ่านของ น้องแนน แล้วขำ...
ขอบคุณจริงๆที่อ่านและยื่นข้อเสนอเรื่องคอม..พร้อมสาปแช่งเครื่องที่แล้ว
********************
มี mv ประกอบเรื่องเพิ่มอีกเพลงนะคับ (หมออินชอบน่ะคับ แปะให้ดู&ฟังกัน)
ถ้าสนใจก็กลับไปดูที่หน้า 1 เลยคับ
:bye2:
-
จิ้มคับ
:pig4:
-
อิ้งค์น่ากลัว.... :a5:
-
ตอนที่ เอ็ม ให้กุญแจทีไว้รู้สึก ว่า อะนะ (ไม่อยากแซว) :m12: :m12:
นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว แต่เริ่มเอะใจว่าชื่อตอนมันแม่งๆ อ่ะ
เฮ้อ ในที่สุดก้อโดนอีกจนได้ :sad2: :sad2:
-
:oni2:รอนะครับ
-
ความรัก มันทำให้คนทำได้ทุกอย่างเลยเนอะ
แม้กระทั่งทำเรื่องไม่ดีๆ :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่านายเอ็มเนี่ย สามารถหาเหตุผลมาได้ตลอดเลยคับ ฮิฮิ
ทั้งๆที่เรื่องบางเรื่องเนี่ย แค่ทำตามความรู้สึกก็พอแล้วนะ
หรือว่า คนเก่งเค้าต้องทำแบบนี้หว่า อิอิอิอิอิ
ไม่นึกว่าน้องอิ๊งค์จะกล้าทำแบบนี้นะคับ
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออ
แต่ก็ถือว่านายเอ็มตั้งสติได้ดีนะคับ ยังประคองตัวไปที่รถแล้วบอกนายทีให้พาไปรพ.ได้
ชอบตอนที่นายทีนั่งนิ่งๆสักพัก แล้วเอามือมากุมแล้วมาแตะที่หน้าผากจังเลยคับ
ตลอดเวลาที่เกิดขึ้น นายทีนั่งเงียบ แต่ในใจคงร้อนรนน่าดูเลย แต่ก็ยังไม่เอ่ยถามอะไรมาก
ลองคิดถึงความรู้สึกของนายทีตอนนั้นแล้ว คงเต็มไปด้วยความร้อนรน ห่วงใย แต่ก็ต้องพยายามอดทนนิ่งเงียบเพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่ถามล่ะนะ
คงอึดอัดน่าดูเลย
แต่ "ผมเห็นทีหน้าซีด...มันทำให้ผมขำได้บ้าง....ว่าตกลงใครกันแน่ที่เสียเลือด...."===> นายเอ็มยังจะมีอารมณ์ขันอีกนะ คนอุตส่าห์เป็นห่วง จิ๊
ปอลอ ชอบตอนที่นายทีกุมมือมาแตะที่หน้าผากจริงๆนะคับ (รู้ว่าบอกไปแล้ว แต่อยากบอกอีกที อิอิ)
ความรู้สึกตอนนั้น หลังจากอึดอัดนั่งเงียบมานาน คงดีใจ โล่งใจ สบายใจขึ้นเยอะ
นายทีคงอยากจะแสดงออกว่าดีใจกับโล่งใจมากที่นายเอ็มไม่เป็นอะไร
แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ จะดึงมากอดก็คงกลัวแผลจะเจ็บหนักขึ้น
เลยทำได้แค่จับมือมาแตะเท่านั้น
(ผมคิดเอาเองนะ ไม่รู้นายทีจะคิดแบบนี้รึเปล่า หุหุ)
ปอลออีก รีตอบยาวมากเลยคับ โทษทีคับ แหะๆๆๆๆๆๆ
ปอลออีกที จริงๆอ่านจากบอร์ดโน้นถึงตอนปัจจุบันแล้ว แต่มาตอบในนี้แทนละกันนะคับ อิอิ
-
:o :o :o :o
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....กุว่าแล้วว่าต้องมีเรื่อง
เมื่อรัก...กลับกลายเป็นแค้น มันก็ทำให้คนคนหนึ่งทำในสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดอย่างไม่รู้ตัว
:sad2: :sad2: :sad2:
เศร้าใจแทนน้องอิงค์
ชอบตอนที่ทีมากุมมือเอ็มจัง สื่อะไรออกมาได้มากมาย....
แล้วอย่างนี้ เอ็มจะยอมเปิดใจให้ทีมั้ยน๊ออออออ??
:m1: :m1: :m1:
ขอบคุณน้องจาสำหรับ MV น่ารักๆ ของน้องว่าน
ดูกี่ทีก็ชอบบบบบบ ทั้งว่านทั้งน้องตาล น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยย
-
เธอช่างกล้า :a5: ท่ามกลางสาธารณชน :o
-
อิ๊งค์ทำอย่างนี้ แล้วดิวล่ะ
-
มาสารภาพอีกคนว่าแอบไปอ่านก่อนแล้ว แหะๆ :m23:
แต่ว่าก็จะเข้ามาให้กำลังใจน้องจาเรื่อยๆ น้า :m13:
-
:sad2:
มีเรื่องจนได้แหะ
มะเปงไรๆ
เปิดใจรับทีได้ละยังละรอบนี้ :m15:
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
ปอลอ ชอบตอนที่นายทีกุมมือมาแตะที่หน้าผากจริงๆนะคับ (รู้ว่าบอกไปแล้ว แต่อยากบอกอีกที อิอิ)
ความรู้สึกตอนนั้น หลังจากอึดอัดนั่งเงียบมานาน คงดีใจ โล่งใจ สบายใจขึ้นเยอะ
นายทีคงอยากจะแสดงออกว่าดีใจกับโล่งใจมากที่นายเอ็มไม่เป็นอะไร
แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ จะดึงมากอดก็คงกลัวแผลจะเจ็บหนักขึ้น
เลยทำได้แค่จับมือมาแตะเท่านั้น
(ผมคิดเอาเองนะ ไม่รู้นายทีจะคิดแบบนี้รึเปล่า หุหุ)
ปอลออีก รีตอบยาวมากเลยคับ โทษทีคับ แหะๆๆๆๆๆๆ
ปอลออีกที จริงๆอ่านจากบอร์ดโน้นถึงตอนปัจจุบันแล้ว แต่มาตอบในนี้แทนละกันนะคับ อิอิ
มาสารภาพอีกคนว่าแอบไปอ่านก่อนแล้ว แหะๆ :m23:
แต่ว่าก็จะเข้ามาให้กำลังใจน้องจาเรื่อยๆ น้า :m13:
:a14: :a14:
:o12: :o12: :o12:
:m17:
****************
ตอนที่ 40 : ดิว & อาร์ท & ที ....[30 พ.ย. 50]
ผมนั่งมองมือตัวเองที่ถูกดึงไปกุมไว้....ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี...จะชักออกก็ใช่ที่...เลยได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น...
จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นมาระหว่างความเงียบ...ผมสะดุ้งอย่างตกใจ...ทีเองก็ปล่อยมือผม...
ผมเลยรีบรับโทรศัพท์โดยไม่ได้หันไปมองทีทีมองมาทางผม...
"หวัดดีทราย..." ผมทักไปอย่างรวดเร็ว...หัวใจเต้นรัว
"นี่เอ็มอยู่ที่ไหน" ทรายถามมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน..
"โรงบาล***" ผมตอบ
"งั้นที่มีข่าวว่าเอ็มโดนทำร้ายก็จริงละสิ" ทรายถาม.....มีข่าว?
"ไปได้ข่าวมาจากไหนเนี่ย..." ผมถาม
ทรายบอกว่าพอพี่ข้าวขับรถมาส่งทรายถึงบ้าน ก็มีคนโทรศัพท์มาบอกทรายว่ามันมีข่าว
ว่าเอ็มโดนมีดแทง...แต่เค้าไม่แน่ใจ...เพราะเกิดขึ้นเร็ว...เลยโทรมาถามทรายว่าเรื่องจริงรึป่าว.....
ตอนนั้นทรายยังไม่รู้...แต่พอวางสาย...อีกสักแปบก็มีคนโทรมาอีก...ทรายเลยเริ่มเชื่อข่าว....
เลยตัดสินใจโทรหาเอ็ม...พอผมยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง...ทรายก็ถามว่า.....เกิดขึ้นได้ยังไง...
ใครเป็นคนทำ...อะไรประมาณนี้...จนผมต้องค่อยๆตอบคำถามทราย....พอผมอธิบายจบ...
ทรายก็บอกอีกว่าพรุ่งนี้จะมาหาผม...ผมเลยได้แต่หัวเราะตอบไปว่า....ได้....แล้วผมก็วางสายไป....
เงียบ.....พอวางสายก็เงียบ...ผมมองที...ทีมองหน้าผม...เอ้า....จะมองทำไม...
พูดอะไรสักคำก็ไม่ได้...แล้วผมก็เลิกมอง...วางมือถือไว้ที่โต๊ะหัวเตียงแล้วมองไปทางอื่นแทน.....
คืนนั้นทั้งคืนมีโทรศัพท์มาหาผมหลายสาย...ข่าวส่งต่อไปเรื่อยๆแบบแปลกๆ.....
ไม่รุ้เหมือนกันว่าข่าวมันจะไปถึงไหนแล้ว...แล้วผมก็ชักไม่แน่ใจว่า...เรื่องที่ผมเป็นเกย์...
กับ...เรื่องที่ผมโดนแทงคราวนี้...อันไหนมันทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่ากัน.....
แล้วประมาณทุ่มนึงทีก็อาสาไปซื้อข้าวเย็นมาให้ผมทาน...แล้วก็บอกว่าจะไปเอาเสื้อผ้ามาค้าง....
ซึ่งตอนแรกผมก็บอกปัดไปหลายรอบมาก...แต่ทีไม่ฟัง....ผมเลยได้แต่ยอมๆไป....
ทิ้งให้ผมนั่งปลงตกกับชีวิตตัวเอง...ว่าทำไมถึงเจอเรื่องซวยๆได้มากถึงขนาดนี้....
จนกระทั่งตอนเช้า...แม่พ่อและโอ๊ตก็มาเยี่ยมผม....ซึ่งคนที่เปิดประตูไปเจอคือที....
แม่ผมดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ท่านก็ไม่ได้ถามอะไร...แล้วทีที่ทำตัวไม่ถูกก็บอกว่าขอไปหาข้าวเช้าทาน....
ห้องผู้ป่วยเลยเหลือแต่ครอบครัวผมเท่านั้น...แม่เป็นห่วงผมมาก....และด้วยความเป็นห่วง
เลยเตรียมกับข้าวและผลไม้มาให้ทานเยอะแยะ....ส่วนพ่อ...ไม่ได้ถามอะไรผมมาก...บอกแค่ว่า....
ผมไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว...และระหว่างที่ผมอยู่กับครอบครัว....ประตูหน้าห้องผมก็ถูกเคาะ....
โอ๊ตเลยเดินไปเปิดประตู....ผมมองตามไป...เห็นคุณน้าคนนึงที่มีอายุไล่เลี่ยกับแม่ผม...แต่ผมไม่รู้จักเธอ...
"ห้องน้องเอ็มหรือเปล่าจ้ะ" คุณน้าถาม....สีหน้าดูซีดเซียว
"ครับ" โอ๊ตตอบแล้วหลีกทางให้เดินเข้ามา...
เธอเดินเข้ามาส่ายตาสอดส่องมองพ่อและแม่ของผม....
"ขอโทษนะจ้ะ....น้ามาขอโทษแทนลูกสาวของน้า...แทนน้องอิ้งค์ด้วย"
คำขอโทษมาพร้อมคำแนะนำตัวที่ผมและครอบครัวผมอยากรู้....คุณแม่ของน้องอิ้งค์
"นั่งลงก่อนเถอะคะ..." แม่ผมบอกแล้วลุกขึ้นพาแม่น้องอิ้งค์ไปนั่งที่โซฟา....
ดวงตาแดงก่ำของเธอไม่ต่างกับของน้องอิ้งคในวันที่ผมเจอ
"น้าต้องขอโทษแทนลูกสาวจริงๆ....น้าไม่รู้ว่าลูกน้าเค้ากล้าทำได้ยังไง....น้าแค่รู้ว่าน้องเค้าเสียใจ...
แต่ไม่คิดว่า...." คำพูดถูกเอ่ยมาพร้อมเสียงสะอื้น
"น้าอยากขอให้เอ็มยกโทษให้น้องด้วย....น้า....น้า..."คำพูดขาดห้วงพร้อมหยาดน้ำตา.....
นั่นสิ.....ไม่มีใครไม่รักลูกตัวเองหรอก.....ผมเห็นแล้วถอนหายใจ
"ผมเข้าใจอิ้งค์...แล้วก็ไม่เอาเรื่องด้วยครับ...คุณน้าสบายใจเถอะครับ" ผมตอบ...แม่มองหน้าผม...ยิ้มน้อยๆกับการตัดสินใจของผม...ส่วนพ่อทำเพียงแค่ยืนมองอยู่เงียบๆ
"ไม่เป็นไรนะคะ....ชั้นเชื่อว่าคุณเองก็คงตักเตือน และก็สอนลูกของคุณในเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว...
ทางนี้ไม่โกรธลูกสาวคุณ.....แล้วก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างดี...." แม่ผมพูด....
กุมมือเธอไว้ไม่ให้เธอทุกข์ไปมากกว่านี้....ผมรู้....อิ้งค์ทำร้ายผม.....ผมเจ็บตัว....
อิ้งค์เองก็ทุกข์ในสิ่งที่เค้าทำ....แล้วยังมีผลต่อแม่น้องอิ้งค์ด้วยที่ผิดหวัง ในสิ่งที่ลูกสาวตัวเองทำลงไป.....
การกระทำของมนุษย์เป็นเหมือนฟันเฟืองตัวเล็กๆที่ทอดยาวหมุนวนต่อกัน...
และส่งผลต่อฟันเฟืองตัวอื่นๆ....แค่ความรู้สึกรักที่ผมมีต่อดิว.....แค่การเลือกของดิว.....
เพียงจุดเล็กๆเมื่อสามปีก่อน....มันกลับส่งผลต่อใครหลายคนในวันนี้....
ซึ่งล้วนไม่ใช่สิ่งที่ดีและมีความสุข.....ไม่มีใครมีความสุขกับผลสรุปในตอนนี้เลยสักคน....
ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ....เมื่อต้องมองภาพตรงหน้า
หลังจากนั้นไม่นานแม่น้องอิ้งค์ก็กลับไป....ซึ่งตลอดเวลาที่ผมเจอเธอ...
ผมได้รับคำขอโทษมานับไม่ถ้วน....ซึ่งผมได้แต่พยักหน้ายิ้มรับและบอกว่า...ไม่เป็นไรครับ....
หลังจากนั้นสักพักแม่ครอบครัวผมก็กลับ....แม่ถามผมหลายครั้งมากว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่า...
ซึ่งผมก็ได้แต่ปฏิเสธแล้วบอกว่าพรุ่งนี้ก็จะออกจากโรงบาลแล้ว...แม่ไม่ต้องเป็นห่วง....แต่ก็นั่นละครับ...
ผมห้ามท่านไม่ได้....
ผมนั่งอยู่บนเตียงแล้วดูโทรทัศน์อย่างเซ็งๆ....ทีไปกินข้าวตั้งแต่พ่อแม่ผมมา...
แต่ตอนนี้ท่านกลับไปแล้วทีก็ยังไม่มา...ผมมองโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ...ความอิ่มทำให้ผมเริ่มง่วง....
จนกระทั่งผมเผลอหลับไป
.....เอ็มไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ....
....ท่าทางจะเผลอหลับไปละมั้ง.....
.....งั้นอยู่สักแปบ...ถ้าไม่ตื่นก็กลับ.....
เสียงคุ้นๆแหะ....ผมงัวเงียลืมตา...เห็นเงาคนสองคน.....ใครหว่า.....ผมขยี้ตามองดูให้ชัดๆ
"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทีดังขึ้นมา....อ้อ...ที....แล้วใครอีกคนหว่า....
"ใครอ่ะ" ผมถามด้วยความง่วง
"อะไรกันโดนมีดแทงไปทีนึง...จำเพื่อนไม่ได้เลยเหรอไง" ทราย....ทรายแน่ๆ....เหอๆๆ
"หายไปนานเลยนะที" ผมพูดงัวเงีย...มือซ้ายขยี้ตามอง
"ก็พอดีลงไปกินข้าวแล้วเจอทรายเข้าเลยนั่งคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย...." ทีตอบ
"แล้วนี่เป็นไงบ้างเนี่ย" ทรายถามผม
"ก็ดี....มีรูเพิ่มมาที่ท้องหน่อยนึงเท่านั้นเอง" ผมตอบทีเล่นทีจริง
ทรายมาอยู่กับผมประมาณสองชั่วโมง....โดยใช้เวลาส่วนใหญ่ถามถึงเหตุผล
ที่ผมต้องมานอนโรงบาลอย่างนี้...ผมเลยต้องเล่าเรื่องดิวกับน้องอิ้งค์ให้ฟัง...โดยมีทีนั่งฟังอยู่เงียบๆ...
ทรายบอกว่าสงสารน้องเค้า....เพราะคบกันมาเกือบจะสามปี....เข้าใจกันว่ารักกันมาตลอด....
แต่อยู่ดีๆก็โดนบอกเลิก...เป็นใครบ้างจะไม่เสียใจ....ดิวเองก็ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงเลิก....
พอมารู้ข่าวลือว่าดิวไม่เคยรักน้องเค้า...แถมในใจมีแต่เอ็ม....ผู้หญิงเรา...แพ้ผู้หญิงยังตบตีแย่งชิงกันได้...
แต่มาแพ้ผู้ชาย...ทำใจลำบากอยู่นะ....ผมฟังทรายแล้วพยักหน้าเข้าใจ....ส่วนทีกลับมีความคิดที่แตกต่าง...
ทีบอกว่า....น้องเค้าน่าจะเข้าใจ...ว่าที่เค้าเลิกไม่ใช่ว่าเราไม่ดี...เราไม่สวย...
แต่ผิดที่ผู้ชายที่รักเพศเดียวกันมากกว่า....ฝ่ายเสียน่าจะเป็นฝ่ายดิวสิ....
เหมือนกับพึงจะรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง......ผมฟังแล้วเลยอดแย้งไปไม่ได้....
ว่าสองสามปีนั้นนานเกินไป...ถ้าดิวรักเอ็ม....ก็ต้องไม่เลือกอิ้งค์ตั้งแต่วันนั้น.....
แล้วทุกคนก็ได้แต่ส่ายหัวกับสิ่งที่เป็นไป...ว่ามันช่างวุ่นวาย.....มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น...
แต่บอกไม่ได้ว่าสิ่งนี้เกิดจากความผิดของใครกันแน่.....พอคุยกันจนไม่มีเรื่องจะคุยทรายก็กลับ.....
เพราะเห็นแล้วว่าผมปลอดภัยดีและคิดจะออกจากโรงบาลพรุ่งนี้ด้วยเลย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
หลังจากนั้นผมก็นั่งดูโทรทัศน์ไปเงียบๆ...ทีเองก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก....นอกจากนั่งอ่านหนังสือนิยาย...
และมองมาทางผมบางครั้ง....และก็เป็นอีกครั้งที่ผมหลับ....แล้วผมก็ตื่นมารู้สึกตัวอีกทีตอนห้าโมง....
แล้วก็กินข้าว....แล้วก็เช็ดตัว...เช็ดเองครับ.....ใครคิดว่าทีจะมาเช็ดละก็คิดผิดนะนั่น...(555)...
แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเล่นบนเตียง...เพราะนอนจนเบื่อ....จนกระทั่งผมได้ยินเสียงเคาะประตู...
แล้วทีก็เดินไปเปิด.....ใครสักคนที่มา...แต่ผมมองไม่เห็นเพราะทีบังอยู่
"เอ่อ....นี่ห้องเอ็มรึป่าว" เสียงผู้ชาย
"ใช่" ทีตอบแล้วเบี่ยงตัวจนผมเห็นเค้า.......ดิว
"ดิว"
"เอ็ม..." ดิวพูดชื่อผม...ก่อนที่จะเดินเบี่ยงทีแล้วมายืนที่ข้างเตียงที่ผมนั่งอยู่...
ส่วนทีเห็นว่าผมรู้จักเลยกลับไปนั่งอ่านนิยายที่โซฟาต่อ ปล่อยให้ผมคุยกับดิว
"ไม่ได้เจอกันนานนะดิว" ผมพูด
"เอ็มเป็นยังไงบ้าง...เจ็บแผลรึป่าว" ดิวถาม...
"ตอนนี้ไม่แล้วหล่ะ"ผมตอบ...มองหน้าดิว...ดิวดูดีขึ้นตั้งแต่ขึ้นมหาลัย...
คงเพราะการแต่งตัวที่ไม่ได้อยู่ในกฏระเบียบโรงเรียน
"ดิวไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้นะเอ็ม....ดิวไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"
"ช่างเถอะ...เอ็มถือว่าช่วงนี้เอ็มดวงไม่ดี...ว่าแต่...เอ็มถามอะไรดิวหน่อยได้มั้ย"ผมถาม...
ดิวพยักหน้าตอบ
"ดิวเลิกกับน้องอิ้งค์แล้ว....ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเอ็มหรือป่าว"ดิวฟังแล้วหยุดคิดก่อนที่จะส่ายหัวป็นคำตอบ
"ดิวไม่ได้บอก....ดิวแค่เลิก...เพราะรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ได้รักอิ้งค์แล้ว....ไม่อยากหลอกตัวเองและน้องเค้าอีก"
ดิวตอบสีหน้าดูสลดลงทันที
"งั้นเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับดิว....เอ็มไม่เป็นไรหรอกนะ....พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงบาลแล้ว....ว่าแต่...
ดิวรู้เรื่องที่เอ็มโดนแทงได้ยังไงกัน"
"เอ่อ....ไอเบสท์มันเห็นมันบอกว่าตอนนั้นมันอยู่ใน 7/11 แล้วจำหน้าน้องอิ้งค์กับเอ็มได้....
เลยคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับดิว...เลยโทรมาบอก"ดิวเล่าให้ผมฟัง....พอดิวเล่าจบ...
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง....คราวนี้ดิวเป็นคนเดินไปเปิดประตู....ทีที่นั่งอยู่มองหน้าผม...
สีหน้าไม่ได้บอกอะไร...
"มึงยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ" เสียงที่หน้าประตูทำเอาผมต้องรีบหันไปดู...ไม่ต่างกับทีที่ลุกขึ้นไปดู...
แต่สักพักทีก็กลับไปนั่ง...เพราะทีรู้ว่าใครอีกคนที่พึ่งมาก็เป็นเพื่อนผม.....อาร์ท
"ทำไม" ดิวถาม
"เอ็มเป็นอย่างนี้ก็เพราะมึง..." อาร์ทกล่าวเสียงแข็ง....
ดิวฟังแล้วหันหลังเดินกลับมายืนที่ข้างเตียงเหมือนเดิม
"กูไม่ได้เป็นคนทำ...แล้วจะบอกว่าเพราะกูได้ยังไง" ดิวถาม...มองหน้าอาร์ทกลับ...
แววตาวาววับด้วยแรงอารมณ์...อาร์ทเดินเข้ามาในห้องปิดประตูแล้วเดินมายืนหน้าดิว
"อย่าพูดเหมือนไม่รับว่าตัวเองผิดอย่างนั้นสิ...มึงไม่ได้เป็นคนเอามีดแทงเอ็มแต่มึงก็เป็นคนทำให้อิ้งค์
คิดที่จะแทงเอ็ม" อาร์ทตอบหาเรื่อง
"อาร์ท....มึงพูดอย่างกับว่ากูไปพูดกรอกหูเค้าให้ทำแบบนี้....กูแค่บอกเลิกน้องเค้า...
เพื่อตัวน้องเค้าเอง....ไม่มีอะไรโยงมาถึงเอ็มสักนิด" ดิวเถียงกลับ...
ผมนั่งมองอย่างใจเย็นเมื่อเพื่อนสองคนนี้มายืนเถียงกัน
"ไม่ได้โยงมาถึงเอ็ม....มึงยังกล้าพูด...ก็ใครละที่แทงเอ็ม...แฟนเก่ามึงไม่ใช่หรือไง...
แถมกูยังได้ยินข่าวเรื่องที่มึงเลิกกับน้องเค้าว่า เพราะมึงไม่ได้รักเค้าเลย...ในใจมึงมีแต่เอ็มมาตลอด"
อาร์ทพูดกระแทกเสียง...ส่วนดิวหน้าซีดลงเมื่ออาร์ทพูดเรื่องข่าวลือ
"พอเหอะ....มาเยี่ยมหรือมาทะเลาะ" ผมถามทั้งสองเลยหันมามองที่ผม...
"โทษทีเอ็ม....แค่คิดว่าใครเป็นคนที่ทำให้เอ็มเจ็บ...อาร์ทก็อดที่จะโมโหไม่ได้"
อาร์ทพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้ผม
"อาร์ท....เมื่อไหร่จะเลิกสักที....ไอ้การสร้างภาพพจน์ให้ดูดีในสายตาเอ็มเนี่ย"
ดิวพูดขึ้นมาทำเอาอาร์ทหันกลับไปมอง
"มึงพูดเรื่องอะไรของมึง"
"พูดถึงสิ่งที่มึงทำ....อย่าคิดว่าเอ็มไม่รู้สิ" ดิวพูดเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองมาทางผม....ผม...รู้....?
"พูดอะไรไม่รู้เรื่อง" อาร์ทตวาด...แต่ดิวกลับหัวเราะ
"มึง....พยายามทำตัวให้เป็นคนดี....ทำให้ทุกคนเห็นว่ามึงเป็นคนดี....
ทำให้เอ็มคิดว่าไม่ควรพลาดคนที่แสนดีอย่างมึง....แต่อย่าบอกว่ามึงลืมไปแล้วว่า...
คนที่ทำให้เอ็มต้องเลิกกับกู.....คือมึง" ดิวพูดน้ำเสียงราบรื่นปนสนุกในสิ่งที่ได้บอก
"คนที่ทำให้มึงต้องเลิกคือตัวมึงเองต่างหาก....ไม่เกี่ยวกับกู....แล้ว...ถึงกูจะทำตัวเป็นคนดี....
คนอื่นก็เห็นว่ากูเป็น...ไม่เหมือนมึง...ที่ไม่มีใครเห็น" อาร์ทย้อน
"ก็กูไม่ได้คิดจะหลอกใครนี่หว่า.....ต่างกับมึง.....ที่มึงทำก็เพื่อที่มึงจะได้คบกับเอ็ม....
เพื่อที่จะได้ครอบครอง....แล้วไง....ยังไงเอ็มก็ไม่เคยรักมึง" ดิวพูดตอกใส่อาร์ท
.........เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก...
....
.....
ทำไม
.....
.....
....เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้ว...
"ดิวเคยบอกเอ็มแล้ว" ดิวหันมาพูดกับผมที่นั่งนิ่ง....ทำให้อาร์ทหันมามองหน้าผม...
"มัน...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก" ผมตอบดิวไป...แต่ในใจสับสน
"มึงพูดเรื่องไรของมึง" อาร์ทเดินไปกระชากปกคอเสื้อดิวด้วยความโกรธ
"ทำไมล่ะ...มึงก็ได้คบกับเอ็มแล้ว....แล้วไง....มึงรู้มั้ย...ว่าเอ็มตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าน่ากอดแค่ไหน"
ดิวพูด....เฮ้ย....ไม่เคยเว้ย....ดิวพูดเรื่องอะไร...
แต่ทำเอาอาร์ทที่ฟังอารทณ์ขึ้นกระชากจนดิวไปนั่งอยู่กับพื้น
"สัตว์!!!!"อาร์ทสบถแล้วง้างมือจะต่อย
"นายพูดถูก...เอ็มตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเนี่ยน่ากอด...แถมลีลายังดีอีกต่างหาก"
ประโยคเดียวที่พูดออกมาทำเอาทั้งผม...ดิวและอาร์ทต่างหยุดชะงัก....
ประโยคแรกตั้งแต่ที่ทั้งสองคนมา....คำพูดของทีทำเอาอาร์ทปล่อยมือจากเสื้อดิวแล้วมองที...
ดิวลุกขึ้นมายืนได้ใหม่....ส่วนผมหน้าแดงด้วยความโกรธและอาย
"มึง...พูดอะไร" ดิวถาม...ใบหน้าบอกถึงความสับสนปนความโกรธ
"พูดไม่ต่างจากที่นายพูด" ทีตอบ...ปิดหนังสือนิยายในมือแล้วมองหน้าดิว
"กูแค่พูดเพื่อยั่วโมโหอาร์ท...แต่มึง" ดิวพูดแค่นั้น...อารทฟังแล้วหันมามองหน้าดิว...
เห็นเค้าลอบถอนหายใจ...ส่วนทีฟังแล้วยิ้มกว้าง...แล้วหันสายตามามองที่ผมแวบนึง....
แล้วหันกลับไปมองที่ดิวใหม่
"งั้นก็....เช่นกัน....เราก็พูดเพื่อให้พวกนายหยุดทะเลาะกัน..."
ทีพูดจบแล้วยังยิ้มยั่วก่อนที่จะเปิดหนังสือแล้วก้มลงอ่านต่อ....คำตอบของทีทำให้ทั้งอาร์ทและดิวเก้อกันไปเลย...
อาร์ทหันมามองหน้าผม...ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสับบางอย่าง...อาร์ทไม่เชื่อนั้นคือสิ่งที่ผมคิด
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขอโทษที่มาทะเลาะกันต่อหน้าผม...แล้วก็ถามไถ่ถึงแผลบ้างเล็กน้อย...
ก่อนที่จะลากลับไป....คงรู้สึกอายที่มาทำอะไรแย่ๆต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักอย่างที....พอดิวและอาร์ทกลับไป...
ผมก็เริ่มพัก...บอกตรงๆว่าเมื่อกี้เครียดจริงๆ...ถ้าทั้งคู่ต่อยกันขึ้นมา...ผมคงเข้าไปห้ามไม่ไหว...
แต่สิ่งที่ทีทำก็เสี่ยงไม่น้อยเลยจริงๆ
"จะนอนเลยหรือป่าว..." ทีถามแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง...ผมหันไปมองหน้าเค้า
"เมื่อกี้ขอบใจมากนะ" ผมพูด
"เอ็มยังคิดมากเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ" ทีถาม..สีหน้าเป็นกังวล
"อืม...ไม่คิดว่า...จะทะเลาะกันได้" ผมตอบ
"งั้น...ช่วยหลับตาหน่อย" ทีพูดแล้วยิ้มน้อยๆ....จะทำอะไรหว่า.....ผมลังเล...แต่ก็ยอมหลับตา
ชั่วครู่...สัมผัสนุ่มก็เกิดที่ริมฝีปาก...ความร้อนจากปลายลิ้นไล้ดุนริมฝีปากที่ยังปิดอยู่...
จนเผลอไม่ได้ที่จะเผยอริมฝีปากเพื่อรับสัมผัส....ลิ้นร้อนลากไปมาที่เพดานปาก...เสียดสี....จูบเบาๆ...
ที่หวานและลุ่มลึก...ทำให้ผมยังคงปิดตาและรับสัมผัสที่ทีหมอบให้...ลมหายใจเริ่มผ่อนลงอย่างช้าๆ...
ด้วยความสบาย...ก่อนที่ทีจะถอนริมฝีปากไป...ผมลืมตา...มองหน้าที...ทีมองหน้าผมตอบ...แล้วพูด
"รู้มั้ยว่าจูบดีๆสักครั้งก่อนนอนจะทำให้หายคิดมากแล้วนอนหลับฝันดี"
ทีพูดแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟา...ปล่อยให้ผมนอนหัวใจเต้นรัวอยู่บนเตียงด้วยความสับสน
------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ยาวววววว อ่านหนังสือไม่ทัน
แต่มีคนบอกว่าค้าง...เลยมาต่อให้ครับ
วันจันทร์สอบง่า....5 หน่วยกิต.....
ช่วยอวยพรด้วยนะครับ
ฮึ่ม
ชอบเพลงนี้มาก....ไม่รุว่าเพลงขึ้นหรือเปล่า...
ฟังแล้วขึ้นถึงทีเลย ........(ฟังกะดู mv ที่หน้า 1 คับ)
-
ชอบทีเพิ่มขึ้นอีกแระ :m1: :m1: เชียร์ทีต่อไป :a2: :a2:
-
:เฮ้อ: ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ถ้าทีจะกลายเป็นพระเอก :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนที่ผมชอบที่สุดเหมือนกันคับ ^^
แต่ว่า...ห้องคอมจะปิดแล้วอะ แหะๆๆๆๆๆๆๆ
ไปก่อนละคับ อิอิ
-
อิอิ :m1:
-
อ่านช่วงท้ายๆแล้วร้อนๆที่หน้าคับ
:pig4:
-
พยายามจะไปอ่านล่วงหน้าแต่ตาลายอ่ะ
เลยกลับมาตายรัง :m23:
เชียร์เอ็มค่ะสู้ๆ
-
โอ๋ๆ น้องจาคนดี๊ คนดี ไม่งอนน้า
ยังไงพี่ก็ยังเข้ามาให้กำลังใจน้องจาเหมือนเดิมแหละ :m13:
-
"รู้มั้ยว่าจูบดีๆสักครั้งก่อนนอนจะทำให้หายคิดมากแล้วนอนหลับฝันดี"
ชอบประโยคนี้มากมาย
แต่ไม่เคยฝันดี จูบก่อนนอนทีไร เจ็บตัวทู๊กกกที เอิ๊กๆ o12 o12
ปล. เชียร์ ที เต็มที่ก๊าบบบบบบ :m1: :m1:
-
มีคนบอกให้มาอ่าน 555 เปงศิษย์ร่วมสำนัก o13
ว่าแล้ว ผมจะเอาโปรเจคทั้งหมดไปทำที่หอสมุดดีก่า
รอหอสมุดปิดแล้วค่อยกลับบ้าน 555
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:m1:
ทีน่ารักอ่ะ
แต่ว่า ก่อนนหน้านี้น่ากลัวโคตรๆ
เอ็มโดนทีไปกี่ฉ็อต :serius2:
ดิว กะ อาร์ ก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดี โอโห อย่างนี้ก็อีรุงตุงนังแหงมๆ
-
ทีน่ารักจัง.... :m1:
-
อะไรก็เกิดขึ้นได้เมื่อมีปาปริก้า...
ไม่เกี่ยว... :m29:
แค่แวะมาอ่านคอมเม้นท์...
อ่านนิยายแล้วอย่าลืมอ่านหนังสือนะครับ...สำหรับคนที่ยังเรียนอยู่ :a5:
(อย่าทำตัวเหมือนผม :m23:)
-
:oni1: เชียร์นายทีเหมือนเดิม
-
รอรอรอ :oni1:
-
ทีน่ารักที่สุดเลยนะเนี่ย
-
ยกแรกสำหรับสามหนุ่ม :oni2: ทีชนะขาดดดดดดดดดดดดลอยค๊า
เคยอ่านตอนต้นของเรื่องนี้จากอีกเวปหนึ่งมาเหมือนกันค่ะ
แต่อย่าเพิ่งน้อยใจไปน๊า :m13: เพราะว่ายังไม่ได้อ่านนำไปหรอก
ยังไงก้อจะตามเปงกำลังใจให้ทั้งสองที่เลยแล้วกันน๊า :m1:
เพราะเรื่องนี้ก้อเปงอีกเรื่องที่ชอบมากเหมือนกันอ่ะ*-*
-
ทีเจ๋งมากกกกกกกกกกกกก o13 o13
แว่บไปดู MV ที่หน้า 1 ด้วยยยย *ฟิ๊ววววววววววว*
-
ที o13 เจ๋งเลยอ่ะ
พูดออกมาทีเดียวสองคนจอดเลย o13 o13
-
แล้วครัยจะเป็นพระเอกเนี้ย หุหุ :m1: :m1:
-
ตอนที่ 41 : ฝัน...[14 ธ.ค. 50]
ไม่สนอีกแล้ว...ไม่ว่าจะต้องเจอกับดิวในห้อง...หรืออาจจะทำให้อาร์ทไม่พอใจ...
แต่ตอนนี้....ความรู้สึกมันหนักจนเกินจะรับไหว....ทำไมถึงต้องหลอกกัน....ผมทำอะไรผิด...
ถ้าไม่รักก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก...ทำไมต้องทำให้เจ็บซ้ำๆอย่างนี้ด้วย...
ผมเดินกลับห้องแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะตัวเอง...ดิวมองผม..ผมรู้...แต่ผมไม่อยากคุยกับเค้าอีก...
ดิวเลือกน้องอิ้งค์แล้ว...ไม่ใช่ผม...สายตาเหลือบไปเห็นโพสต์อิทแผ่นน้อย....ทำไม....
จะเขียนมันขึ้นมาทำไม...อะไรๆที่มันแสดงความเป็นห่วงที่ไม่มีจริง...
ผมดึงมันออกมาก่อนที่จะขยำแน่นไว้ในมือ..แล้วหย่อนทิ้งลงถังขยะใต้โต๊ะ...
ก่อนที่ผมจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วร้องไห้อย่างเงียบๆ....ฟังเสียงเพื่อนหลายคนคุยกัน...เบาลงเรื่อยๆ...
จนกระทั่งห้องนอนปิดไฟ..ทุกคนรวมถึงดิวที่ผมไม่อยากจะเจอหน้าเข้านอนหมดแล้ว...
ผมเลยลุกไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ.....
กระจกสะท้อนใบหน้าโทรมๆของผม..ดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาตลอด....
ผมล้างหน้าอีกหลายรอบแต่มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นนอกจาก..ทำให้ผมตื่นและนอนไม่หลับ
ซึ่งมันก็ยิ่งแย่ลงไปใหญ่.....ผมเดินกลับห้อง...คลานจากปลายเตียง..หันหลังให้ดิวที่นอนเตียงติดกัน...
แล้วข่มใจให้ตัวเองหลับ...ห้องนอนเงียบๆทำให้ได้ยินเสียงเล็กๆน้อยๆได้ชัดเจนขึ้น...เสียงลมหายใจ...
เสียงลั่นของเตียง...เสียงคนพลิกตัว...ผมไม่ชอบเลย...สักพักด้านหลังก็มีเสียงขยับเขยื้อน
จนเตียงส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด...ผมไม่หันไปดู...
จนกระทั่งมีมือข้างนึงสอดมาใต้ตัวผมแล้วกระชับเข้ากอด...ทำให้ผมขืนตัว...และพยายามดิ้น
"เอ็ม...ขอร้อง...อย่า" เสียงดิวเบาแผ่วดังจากบริเวณท้ายทอย
"ปล่อย" ผมพูดเสียงแข็งแล้วดิ้นขืนแรงอ้อมกอด
"อย่าเลยเอ็ม...ดิวแค่...อยากคุยกับเอ็ม"
"ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วดิว" ผมเถียง
"ปล่อยสิ" ผมเร่งเขาเสียงเบาด้วยความเกรงใจเพื่อนที่หลับไปแล้ว
"เอ็ม...รู้มั้ยว่าดิวไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เอ็มต้องเสียใจ"ดิวไม่สนใจการขัดขืนและเพิ่มแรงในอ้อมกอด
จนผมเหนื่อยที่จะดิ้น
"ดิวจะพูดอะไรก็ได้...เพราะยังไงคนที่เสียใจก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับนายนี่...ดิว" ผมค่อนแคะ
"เอ็ม...ดิวคิด...ไม่รู้สิ...มันอาจดูเห็นแก่ตัว...แต่ดิวอยากถาม..ตลอดเวลาที่เอ็มอยู่กับดิว...
เอ็มมีความสุขมั้ย" ดิวถาม..กดใบหน้ากับไหล่ของผม...จนความร้อนผ่านเนื้อผ้ามาถึง...
"ไม่ใช่ตอนนี้" ผมตอบ...มีสิ...ใครบ้างไม่มีความสุขเมื่ออยู่กับคนที่เรารัก
"ดิวก็มีความสุข...อิ้งค์เองก็มีความสุข...ดิวเลย...คิดอะไรไม่ออก...ตัดสินใจอะไรไม่ได้..."
คำพูดของดิว...ทำให้ผมรู้สึกแย่
"เอ็มและอิ้งค์ต่างมีความสุขตราบเท่าที่คนใดคนหนึ่ง หรือทั้งสองคนยังไม่รู้ว่าดิวไม่ได้คบใคร
เพียงแค่คนเดียวเท่านั้นเอง..."ผมตอกกลับ...ยังไงผมก็คิดว่าดิวผิด...ดิวถอนหายใจ
"ถามหน่อยสิเอ็ม...ทำไมวันนี้ถึงลงไปที่สหกรณ์ได้...มีใครชวนลงไปหรือป่าว" ถามทำไม...
ดิวถามถึงทำไม
"ทำไม...จะเป็นใคร...เอ็มก็ขอบคุณเค้าที่ทำให้เอ็มได้รู้ความจริงเสียที...ไม่ต้องโง่ให้ดิวหลอกต่อไปอีก"
"เอ็ม.." ดิวเรียกชื่อผมน้ำเสียงแสดงความใจหาย
"ถ้าเอ็มจะคิดอย่างนั้นดิวก็พูดอะไรไม่ได้...แต่หวังว่าใครคนนั้นจะไม่ใช่...อาร์ท"
ดิวพูดเว้นช่วงจนทำให้สงสัย...ทำไม...ทำไมต้องอาร์ท...
"ถ้าเป็นอาร์ทแล้วจะทำไม...ยังไงๆสิ่งที่ดิวทำมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไป...
ยังไงเอ็มก็เป็นคนที่ถูกหลอกให้เป็นคนโง่ไม่รู้อะไรอยู่อย่างนี้" ผมตอบแดกดัน
"ไม่รู้สิ...เอ็มอาจจะคิดว่าไม่ต่างแต่ดิวก็มีเรื่องอยากให้เอ็มได้รู้...
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ดิวทำลงไป" เรื่องอะไรที่ผมควรรู้...
ผมนอนปล่อยให้ดิวโอบกอดและตั้งใจฟัง
"สัปดาห์ที่แล้วอาร์ทมาคุยกับดิวตอนพักกลางวัน...ดิวเองก็ไม่ได้คุยกับอาร์ทมากอยู่แล้ว อย่างที่เอ็มรู้เพราะว่าอยู่คนละห้องกัน....พออาร์ทมาขอคุยด้วย..ก็เลยยอมคุย...
พอเจอหน้าอาร์ทก็ถามเรื่องเอ็มขึ้นมาทันที....ว่าดิวกำลังคบกับเอ็มอยู่หรือปล่าว...
ตอนนั้นด้วยความตกใจที่โดนถามเรื่องนี้...พูดตรงๆว่าดิวก็ตอบไปตามอัตโนมัติเลยว่า..ไม่.."
ดิวพักกลางเรื่อง...ดูท่าทีผมที่ได้ฟัง...รู้สึกเลยว่าพอได้ฟังคำว่าไม่ที่ดิวตอบผมก็รู้สึกเจ็บไปทั้งใจ...
เสียใจที่ได้ยิน
"อาร์ทฟังแล้วก็ถามดิวต่ออีกว่า....แล้วดิวกำลังคบอยู่กับอิ้งค์หรือป่าว...
และคำถามนี้ก็ทำให้ดิวเริ่มคิดว่าทำไม อาร์ทต้องมาถามเรื่องส่วนตัวของดิวด้วย...
ดิวเลยย้อนถามอาร์ทว่ามาถามเรื่องนี้ทำไม...อาร์ทก็มองดิวหน้าโกรธๆแล้วย้อนดิวมาว่า...
ดิวหน่ะไม่ได้คิดเรื่องที่คบกับเอ็มสักนิดเดียว...ตอบมาว่า..ไม่..โดยไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ...
แต่พอถามเรื่องอิ้งค์ดิวกลับไม่ยอมตอบ...เอ็มเองได้ฟังที่ดิวเล่าก็คงคิดเหมือนที่อาร์ทพูด...
แต่ดิวบอกเอ็มได้เลยว่า...ความจริง...ที่ดิวไม่ได้ตอบอาร์ทเรื่องอิ้งค์ไม่ใช่ว่าดิวไม่อยากตอบว่า ใช่ ....
ดิวมันโง่เอง....ดิวแยกไม่ออกจริงๆว่าความรู้สึกที่มีให้เอ็มกับน้องอิ้งค์มันต่างกันยังไง...
และดิวรักใครกันแน่....แต่ถึงตอนนี้มันก็คงจะสายไป" ดิวเล่า..
ขณะที่เคลื่อนใบหน้ามาอยู่ที่ซอกคอและกระซิบใกล้ใบหู...จนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
"ที่เล่าให้ฟังเรื่องนี้...ต้องการจะบอกอะไรกันแน่...จะให้เอ็มหายโกรธ
แล้วกลับไปคิดกับดิวเหมือนเดิมนะเหรอ....หวังมากไปหรือป่าว" ผมก้มหัวลงหนีดิว...
พยายามขืนตัวหนีอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
"ไม่หรอก...ดิวรู้อยู่แล้ว...ว่าเอ็มคงไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ....แต่ดิวก็ยังเล่าไม่จบ....
ตอนนั้นดิวไม่เข้าใจว่าอาร์ทจะมาคาดคั้นคำตอบอะไรจากดิว...ดิวยังไม่รู้ใจตัวเองเลย...
อาร์ทก็บอกมาว่าดิวเห็นแก่ตัว...แล้วก็บอกอีกว่าจะให้เวลาดิวหนึ่งสัปดาห์เพื่อให้ตัดสินใจ...
ถ้าดิวเลือกไม่ได้...อาร์ทจะจัดการกับเรื่องนี้เอง...ดิวก็เลยถามไปว่าเรื่องของดิวกับเอ็มและก็อิ้งค์
มันไปเกี่ยวอะไรกับอาร์ท...อาร์ทก็ไม่ยอมตอบแล้วก็เดินหนีไป...จนกระทั่งวันนี้...
อาร์ทมาทวงถามคำตอบของดิวที่ดิวยังคิดไม่ได้...อาร์ทก็บอกดิวว่า...
เวลาที่ดิวจะหลอกเอ็มมันหมดลงแล้ว...ตอนนั้นดิวก็ไม่รู้หรอกว่าอาร์ทคิดจะทำอะไร...
จนกระทั่งขึ้นมาบนหอแล้วเจอเอ็มอย่างนี้"
"แล้วไง...เล่ามาตั้งนาน...เอ็มยังไม่รู้ว่าดิวต้องการจะบอกเอ็มเรื่องอะไรอยุ่ดี"
ผมถามอีกครั้ง...
"เอ็มคิดว่าดิวชอบที่จะต้องหลอกทั้งเอ็มและอิ้งค์หรือไง...ทั้งสองคนต่างก็รักดิว...
ดิวแค่อยากเลือก...และมันก็ต้องใช้เวลา...ตอนแรกดิวก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอาร์ทต้องเข้ามายุ่งเรื่องนี้...
จะบอกว่าอาร์ทเป็นเพื่อนที่ดีสุดๆ...อดเห็นเอ็มต้องรู้เรื่องนี้ที่หลังไม่ได้มันก็ไม่น่าจะใช่....
ดิวจึงได้รู้ความจริงที่ว่า....สิ่งที่อาร์ททำลงไป..ส่วนหนึ่งอาจจะเพื่อเอ็ม...แต่อีกส่วนหนึ่งนะ...
อาร์ททำเพื่อช่วยตัวเองทั้งนั้น" ในที่สุดดิวก็บอกในสิ่งที่เขาต้องการจะบอกผมสักที
"เอ็มเลิกกับดิวมันจะเป็นการทำเพื่อตัวอาร์ทเองได้ยังไง" ผมถามสวนกลับไป...
ซึ่งทันทีที่คำถามหลุดออกไป...ในใจผมเองกลับรู้สึกถึงคำตอบที่ผมเองก็คิดออกเองได้
"เพราะว่าอาร์ทชอบเอ็มนะสิ" ดิวตอบคำถามของผมทันที
"นั่นดิวก็คิดเอาเอง...เพื่อจะบอกว่าที่ดิวต้องเลิกกับเอ็มเป็นเพราะอาร์ทจงใจ..." ผมเถียงทันที
"ดิวไม่ได้พูด...เห็นมั้ยว่าเอ็มก็คิดอย่างนั้น" ดิวย้อนที่ผมพูด
"เอ็มไม่ได้..."
"ยอมรับเถอะ...เอ็ม...ดิวมีความสุขจริงๆเวลาที่ได้อยู่ใกล้เอ็ม...
และก็อดเสียใจไม่ได้ที่ดิวไม่คิดอะไรให้มันเร็วกว่านี้....จนกระทั่งเวลามันสิ้นสุดลง....เพราะอาร์ท"
"คงไม่ใช่เอ็มคนเดียวที่ทำให้ดิวมีความสุข...ถึงมันจะเป็นอย่างที่ดิวพูดเรื่องอาร์ท...
แต่สิ่งที่อาร์ททำลงไปมันก็ส่งผลดีต่อเอ็มทั้งนั้น" ผมพูด...ความจริงจะเป็นอะไรผมก็ต้องยอมรับมันอยู่ดี
"อาจจะใช่...ถ้าอาร์ทไม่ได้ทำเพียงเพื่อที่จะได้คบกับเอ็ม...ดิวเชื่อว่าสักวันอาร์ทจะบอกรักเอ็ม"
ดิวพูดน้ำเสียงดูมั่นใจ..และอาจจะเจือแววโกรธเล็กน้อย
"ถ้างั้นก็คงดี" ผมตอบประชดดิว
"จริงเหรอ...เอ็มจะรักอาร์ทได้เหรอ" ดิวถามคำถามแปลกๆ
"ทำไม...สักวันนึง...ทำไมจะเป็นไปไม่ได้" ผมถามกลับ
"เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก"คำพูดที่เหมือนจะสาปแช่งทำให้ผมอดแปลกใจในความมั่นใจของดิว
ที่พูดออกมา
"ทำไม"
"เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้วก็คงคิดอยู่ว่าอาร์ทเป็นคนทำลายความสุขของเอ็มกับดิว.....
เป็นคนที่เข้ามาแทรกแซงโดยที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย"
คำตอบที่ดูเหมือนจะไร้เหตุผลกลับทำให้ผมเถียงอะไรไม่ออก...เพราะสิ่งที่ดิวพูดออกมา...
มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้ขอบคุณอาร์ทได้อย่างเต็มปาก...
เพราะผมได้เคยคิดไปแล้วว่าอาร์ททำให้ความสุขของผมสั้นนัก....มันดูเหมือนผมเป็นคนเลว
"เอ็ม" ดิวเรียกผมที่นอนนิ่งๆหมกหมุ่นอยู่ในความคิด
"...."
"เอ็มไม่ใช่คนไม่รู้บุญคุณคนขนาดนั้น" ผมตอบดิว
"ความรักมันใช้ตอบแทนความหวังดีไม่ได้หรอกนะ...และที่สำคัญคือ...มันบังคับไม่ได้...ถูกมั้ย"
ดิวพูดถูก...ผมเลยได้แต่นอนเงียบๆ
"ดิวคงได้แต่พูดขอโทษกับเอ็ม...และขอ....ขอให้คืนนี้ดิวได้นอนกอดเอ็ม...
ได้มีความสุขครั้งสุดท้าย...เพราะดิวคงไม่ได้มาทำอะไรแบบนี้อีกแน่" คำขอ...ที่ผมเองก็เต็มใจจะให้...
ติดอยู่ที่ประโยคสุดท้าย
"ทำไม" ผมเอ่ยปากถาม
"เพราะอาร์ทคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่ๆ" ดิวพูดแล้วกระชับอ้อมกอด...ผมรู้ตัวว่าผมร้องไห้...
บางครั้งคนสองคนที่รักกันก็คบกันไม่ได้...ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...
แต่ที่แน่ๆคือผมรู้ว่าถึงแม้ว่าผมจะรักดิวมาก...ผมก็ไม่กลับไปทำให้มันเหมือนเดิมแน่ๆ....
เพราะผมไม่อยากให้อิ้งค์ต้องมาเสียใจกับเรื่องยุ่งๆนี้อีกคน....แล้วผมก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน
..........
..........
..........
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยความมึนงง.....
ฝันเหรอ?...
สายตาพร่ามัวเพราะพึ่งตื่นนอน...เห็นเงาใครคนนึงนั่งอยู่...เงาที่เห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ....
ใครคนนั้นส่งยิ้มให้ผม...ต้อนรับรุ่งเช้าของวันใหม่....
"ฝันดีมั้ยเอ็ม" เสียงทีค่อยๆปลุกผมจนตื่นจากความฝัน
ฝันดีมั้ย?.....ไม่รู้สิ....แต่เห็นทีจูบนั้นคงไม่ดีพอจะทำให้เอ็มฝันดีนะสิ....
------------------------------------------------------------------
InLuSt say : มาต่อแล้น...
วันจันทร์สอบ...แตมาอัพวันศุกร์...
ช่างกล้าจริงๆ..
เพื่อความสุขของตัวเองและคนอ่าน..
หึ่มๆ
(เพลงคราวที่แล้วหายไปแล้วเลยเอามาลงให้ฟังอีกครั้ง...)
:bye2:
-
ก่อนนอนก็เจอ ตื่นมาก็เจอ ที :-[ :-[ เชียร์ทีต่อไป
-
:เฮ้อ: ยังรักฝังใจกับดิวขนาดเอามาฝันอ่ะ
-
จะเป็นต่อไปอ่า
รออ่านเสมอครับ :m1: :m1:
-
:เฮ้อ:นี้สิน๊า คือเหตุผลที่ทำให้เอ็มรักอาร์ทไม่ได้
น่าสงสารอาร์ทเหมือนกันนะ
แต่ยังไงก้อยังเชียร์ทีนะจ้า :m1:
-
ก้อเปลี่ยนใจมาเชียร์ทีแล้วอ่ะ :m23:
ฝันร้ายอย่างนี้ จูบอย่างเดียวไม่ได้แล้ว :m12: :m12:
-
เข้ามาให้กำลังใจน้องจาเท่ร๊ากกกกเหมือนเดิม :m1:
(ตรูจิโดนตื๊บมั้ยนิ :m29:)
-
เข้ามาให้กำลังใจน้องที่ร้ากกก ด้วยเหมือนกัน อิอิ :oni2: :oni2:
-
อิิอิ :oni1:
-
ยาย ๆ ป้า ๆ และเหล่าแม่ยกทั้งหลายยย
มาให้กะลังใจกันเยอะแยะไปหมดดดดด
น่าอิจฉาจิงๆๆๆๆๆๆๆๆ :m12:
-
สงสารอาร์ท ไม่รุ้จะเชียร์ใครดี
อาร์ท หรือ ที เลือกไม่ถูก
-
เข้ามารวบ 2 ตอน
แล้วก็ ... สะดุดกะตอนที่ 40 ...
ห้องผู้ป่วยเลยเหลือแต่ครอบครัวผมเท่านั้น...แม่เป็นห่วงผมมาก....และด้วยความเป็นห่วง
เลยเตรียมกับข้าวและผลไม้มาให้ทานเยอะแยะ....ส่วนพ่อ...ไม่ได้ถามอะไรผมมาก...บอกแค่ว่า....
ผมไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว...และระหว่างที่ผมอยู่กับครอบครัว....ประตูหน้าห้องผมก็ถูกเคาะ....
โอ๊ตเลยเดินไปเปิดประตู....ผมมองตามไป...เห็นคุณน้าคนนึงที่มีอายุไล่เลี่ยกับผม...แต่ผมไม่รู้จักเธอ...
คุณน้าที่มีอายุไล่เลี่ยกับผม ????
เค้างงอีกแระ
-
เค้าอยากฝันดีมั่งอ่ะ :m13:
ฝันร้ายตลอดเลย ใครสงเคราะห์ทีดิ อิอิ
-
นิยายชิมิงับ
เน่าได้ใจ....โฮะๆๆๆๆๆ o7
คนอารายรันทดจริงๆ มีคนมารักเยอะ....โดนเกลียด โดนโทรม โดนแทง โดนหลอก
ตายจริง 3 ปี จากที่เล่านี้....ดวงแย่มากนะ....
ปล.เชิญไปปรึกษาเทพธิดาพยากรณ์เถอะนะ.....เผื่อดวงจะดีขึ้น :m14:
-
ทั้งอาร์ทและดิวคงเป็นไปไม่ได้แระ :m29:
-
เข้ามารวบ 2 ตอน
แล้วก็ ... สะดุดกะตอนที่ 40 ...
ห้องผู้ป่วยเลยเหลือแต่ครอบครัวผมเท่านั้น...แม่เป็นห่วงผมมาก....และด้วยความเป็นห่วง
เลยเตรียมกับข้าวและผลไม้มาให้ทานเยอะแยะ....ส่วนพ่อ...ไม่ได้ถามอะไรผมมาก...บอกแค่ว่า....
ผมไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว...และระหว่างที่ผมอยู่กับครอบครัว....ประตูหน้าห้องผมก็ถูกเคาะ....
โอ๊ตเลยเดินไปเปิดประตู....ผมมองตามไป...เห็นคุณน้าคนนึงที่มีอายุไล่เลี่ยกับผม...แต่ผมไม่รู้จักเธอ...
คุณน้าที่มีอายุไล่เลี่ยกับผม ????
เค้างงอีกแระ
:m30: พิมพ์ตกน่ะคับ ขอบคุณนะคับที่บอก
ที่ถูกคือ เห็นคุณน้าคนนึงที่มีอายุไล่เลี่ยกับแม่ผม แก้แล้วเรียบร้อยคับ :m23: :m23:
นิยายชิมิงับ
เน่าได้ใจ....โฮะๆๆๆๆๆ o7
คนอารายรันทดจริงๆ มีคนมารักเยอะ....โดนเกลียด โดนโทรม โดนแทง โดนหลอก
ตายจริง 3 ปี จากที่เล่านี้....ดวงแย่มากนะ....
ปล.เชิญไปปรึกษาเทพธิดาพยากรณ์เถอะนะ.....เผื่อดวงจะดีขึ้น :m14:
นายอ่ะมีปัญหารัยป่ะ m มาคุยกันเลยม่ะ :m16: :m16:
:oni1: :oni1: :oni1:
********************
ตอนที่ 42 : เลิก.....[26 ธ.ค. 5]
ผมออกจากโรงพยาบาลตอนเที่ยงของวันนั้น...ทีดูดีใจที่ผมออกจากที่นั่นได้สักที....
ผมเองก็ดีใจ...เพราะคงไม่มีใครชอบที่จะนอนอยู่โรงพยาบาล...
ผมไม่ได้ตอบคำถามที่ทีถามตอนที่ผมตื่น...เพราะผมไม่สามารถตัดสินให้มันเป็นฝันดีหรือฝันร้ายได้..
มันก็แค่เรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่ผมพยายามจะลืมและปฏิเสธ....
มันอาจจะเป็นทั้งความจริงและความรู้สึกที่ผมไม่ต้องการ....เรื่องอาร์ท....
"เอ็ม...ว่างๆไปทำบุญไหว้พระกันมั้ย" ทีถามขึ้นมาเฉยๆขณะที่เขากำลังขับรถอยู่...
ผมหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ...ชวนไปทำบุญ?
"ทำไมเหรอ..." ผมถามกลับ
"ก็...เอ็มเกิด 31 ใช่มั้ย" ทีถาม...ผมพยักหน้าตอบ
"ก็ปีนี้...ตามดวงเกิดแล้วคนเกิดปีมะโรงมันชงไม่ใช่เหรอ...แล้วทีก็เห็นว่าเอ็มเจอเรื่องโชคร้ายเยอะเลย...
ทีเลยกะจะชวนไปทำบุญให้โชคดี" ทีตอบ...สายตาไม่ได้ละจากการขับรถเลย...
คำตอบของทีทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ..มันทำให้ผมรู้สึกวูบๆ...ผมเลยหันหน้าออกไปข้างหน้าต่างแทน...
"ก็ดีเหมือนกัน....แล้วทีเกิดปี 31 ด้วยหรือป่าว..." ผมถามบ้าง...ทีส่ายหัว
" 30 หน่ะ...ทีเป็นพี่เอ็มนะเนี่ย" ทีตอบยิ้มๆ...
แล้วหลังจากนั้นทีก็ส่งผมถึงห้อง...บอกให้ผมพักผ่อนมากๆ...
ทั้งๆที่ผมรู้สึกว่าสองวันที่ผ่านมาผมได้แต่นอนกับนอน...แต่ผมก็ยังนอนต่ออยู่ดี...
ผมลงตัวลงบนที่นอน...แล้วเริ่มต้นคิด...ผมรู้สึกว่าตัวเองแปลกไป....หัวใจเต้นรัวเร็ว..
ตั้งแต่บนรถของที...ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรจะให้ทีมารับส่งผมอย่างนี้ต่อ....
ไม่ควรจะมาเจอหรือคุยอะไรอีก...เพราะทุกครั้งที่ผมคุยกับที...สายตาของทีทำให้ผมพูดอะไรไม่ถูก...
ผมพยายามไม่คิดว่าผมรู้ว่าสิ่งที่ผมเป็นอยู่คืออะไร...พยายามไม่คิดว่าผมก็เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน...
ตอนที่คุยกับดิว....ไม่ใช่หรอก....คงเป็นผลกระทบจากการที่ถูกทรายล้อบ่อยๆมั้ง...ผมนึกถึงตรงนี้...
ผมก็หวนคิดไปถึงคำถามของทีตอนตื่นนอน...ฝันดีมั้ยเอ็ม?...คำถามที่เหมือนว่าจะไม่มีอะไรมาก...
ทำให้ผมได้คิด...คิดถึงประโยคก่อนที่ผมจะนอน...."รู้มั้ยว่าจูบดีๆสักครั้งก่อนนอนจะทำให้หายคิดมาก
แล้วนอนหลับฝันดี"...มันจะเกี่ยวกันมั้ยนะ....ถ้าผมตอบทีไปว่า...ฝันดี...
จะเท่ากับว่าผมได้รับจูบดีๆจากเขาหรือป่าว...แล้วถ้าผมตอบไปว่าฝันร้ายหล่ะ?...
หรือผมคิดไปเองว่ามันเกี่ยวกัน...คิดไปคิดมาผมก็เม้มปากตัวเองแน่น...ไม่น่าไปนึกถึงมันเลย...
ในความคิดผมทีเป็นคนเจ้าเล่ห์...คำพูดทุกคำของเขาผมต้องคิดให้มาก...
เพราะบางครั้งคำถามของเขาก็ไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่านั้นเลย...
แต่บางครั้งมันก็หลอกให้ผมต้องตอบหรือบอกอะไรเขา...บางครั้งมันก็สื่อไปถึงเรื่องอื่นที่ผมคิดไม่ถึง....
แต่ทรายก็บอกผมว่ามันอาจจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้...แต่ถึงมันจะเป็นอย่างนั้น...ผมก็รู้สึกไว้ใจทีอยู่ดี...
และอาจจะเพราะว่าผมเป็นคนเชื่อคนง่ายแบบนี้ผมเลยต้องเจ็บ...ทีทำให้ผมกลัว...กลัวตัวเอง...
กลัวจนผมยอมที่จะทิ้งความสุขเล็กน้อย ตอนนี้เพื่อที่จะไม่ต้องมาทนเจ็บกับวันข้างหน้า
ผมคบกับดิว...คนที่ผมรัก....แต่เขาก็ทำร้ายผมให้เจ็บ...เจ็บจนรู้ว่าคนเราเชื่อใจกันไม่ได้
ผมคบกับอาร์ท...คนที่รักผม...แต่ผมก็ไม่ได้รักเขา...จนผมรู้สึกผิด...ที่ต้องรั้งตัวอาร์ทไว้ให้อยู่กับผม...
ผมไม่คิดว่ามันจะมีทางเลือกอื่นให้ผมเลือกได้อีก...คนที่ผมรักกับคนที่รักผม...
ทีจะอยู่นอกเหนือจากกรณีนี้ได้เหรอ...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกหนักใจ...
แล้วทำไมผมต้องมาคิดเรื่องนี้ด้วยเนี่ย!!!!...มีแต่คิดไปเอง....คิดอย่างกับว่าทีจะมาขอคบ....โอ๊ย....
ผมรู้สึกจะเป็นบ้า....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมเองเนี่ย...เพราะว่าผมใจง่ายแน่ๆเลย...ทีแค่อยากจะไถ่โทษ...
ผมกับคิดเรื่องจะคบกับเขา....บ้าเอ๊ย....พอหมดเวลาไถ่โทษ...ผมกับทีก็ไม่มีอะไรกันแล้ว....
ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ได้ตัวเองเพ้อเจ้ออย่างนี้อีก
วันรุ่งขึ้นทีก็มารับผมอย่างปรกติ...ส่วนผมกลายเป็นคนผิดปรกติไปเสียเอง...
ผมไม่กล้ามองหน้าทีตรงๆ...ได้เพียงแต่มองไปทางอื่น...แต่ถ้าทีชวนคุยผมก็ยังตอบได้ตามปรกติ..
ขอแค่เพียงอย่าต้องมองหน้าเท่านั้น...ที่ผมทำไม่ได้...ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตามตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่บนรถ...
ผมก็ยังรู้สึกได้ว่าหัวใจของผมเต้นเร็วแปลกๆ...มันรู้สึกตื้นเต้น...เอ็มเอ๊ย....แกไม่รอดแน่ๆเลยเนี่ย...
"ทราย....เอ็มถามอะไรหน่อยได้มั้ย" ผมพูดกับทรายทันทีที่เรียนจบครึ่งเช้า....
ทรายหันมามองหน้าผมแล้วพยักหน้า
"มีอะไรอ่ะ"
"เอ็มกำลังคิดว่า...จะให้ทีเลิกขับรถรับส่งไถ่โทษเมื่อคราวนั้นแล้ว....ดีมั้ย"
ผมถาม...เรียบเรียงประโยคไม่ค่อยถูก...ทรายมองหน้าผมเลิกคิ้วน้อยๆ...
ทำท่าเหมือนจะตอบแล้วก็หยุดมองหน้าผมอีกครั้ง...แล้วยิ้มกว้าง
"ก็ดีแล้วนี่...ถ้าเอ็มให้อภัยในสิ่งที่ทีทำไปแล้วก็จบ...ไม่มีอะไรอีก" ทรายตอบผมยิ้มๆ...
แล้วกลายเป็นผมเองที่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ...
"อืม...ที่ทรายพูดมาก็ถูก" ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินไปโรงอาหาร
"ทำไมเอ็มถึงถามคำถามนี้กับทรายหล่ะ" อ้าว...คำถามนี้มันแปลกยังไงเหรอเนี่ย
"ก็ไม่มีอะไร...แค่คิดไม่ตก" ผมตอบ
"มีอะไรที่คิดไม่ตก...หรือว่าจริงๆแล้วเอ็มถามเพื่อต้องการคำตอบอื่นจากทราย" ทรายถามแปลกๆ
"ไม่เข้าใจ" ผมตอบตรงๆ
"ก็...ตอนแรกทรายไม่คิดจะตอบเอ็มไปอย่างนั้นหรอก...ถ้าเป็นปรกติทรายคงต้องตอบเอ็มไปว่า....
ทำไมเอ็มจะทำอย่างนั้นหล่ะ...อยู่ดีๆก็เลิกสะอย่างนั้น...เพราะว่าทรายชอบแกล้งเอ็มเรื่องทีบ่อยๆอยู่แล้ว...
แต่คราวนี้ดูท่าว่าถ้าทรายตอบเอ็มไปอย่างนั้นจะเข้าทางเอ็มสะเปล่าๆ" ทรายอธิบายยาวเหยียด...
ผมรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว...เพราะอะไรไม่รู้
"เอ็มแค่ถาม...ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น" ผมปฏิเสธ
"แหมแหมแหม....แหมแหมแหม....อย่านึกว่าไม่รู้นะ...ถ้าเกิดทรายบอกว่าอย่าเลิกเลย...
เอ็มก็คงคิดว่า...ทรายก็เห็นว่าทีเป็นคนดี...ทรายคิดว่าดี...เอ็มก็เออออไปด้วยว่าดี...
ไม่ใช่ความคิดเอ็มเลย....อย่านะ...คราวนี้รู้ทันหรอก...คราวนี้เอ็มต้องตัดสินใจเอาเองแล้ว" ทรายยิ้มกวนๆ..ส่วนผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆเถียงอะไรไม่ถูก
"แต่ที่แน่ๆทรายต้องถามเอ็มอย่างนึงแหละ...ว่าอะไรทำให้เอ็มคิดที่จะให้ทีเลิกมารับส่งอย่างนี้...
กลัวอะไรอยู่เหรอไง...อันนี้ไม่ต้องตอบ..แต่บอกไว้ก่อนนะว่า....อย่า-คิด-ว่า-ทราย-ไม่-รู้" ทรายพูดเน้นทีละคำ...ส่วนผมก็ยืนกระพริบตาปริบๆ
ตอนบ่ายผมทำแลปเคมีด้วยความมั่วซั่ว...ใจคิดไปคิดมาตลอดว่าจะเอายังไงดี...
ถ้าจะยกเลิกการไถ่โทษจะทำยังไง...แล้วเรื่องคำถามทรายอีก...คิดไปคิดมาตลอดคาบ...
ผมทำหลอดทดลองแตกไปอันนึง...แอลดีไฮด์หกบนโต๊ะ....ผสมสารผิดไปสามครั้ง...
โชคดีที่ยังไม่ได้ทำหลอดทดลองทั้งหมดตกแตกไม่งั้น...กลุ่มแลปผมได้โกรธกันควันออกหูแน่ๆ
เอาว่ะ...เลิกก็เลิก....ไม่มีทีเป็นคนขับรถก็ไม่เห็นเป็นไร...แต่ก่อนก็ไม่เคยมี...
ไม่มีเพื่อนคุยอย่างทีก็ยังมีคนอื่นอีกเยอะ...ทั้งทรายทั้งอาร์ท...ไม่ได้ก็โทรหาไอวิน ไอริว ไอท็อป
เอาก็ได้ว่ะ....เลิกๆๆๆๆๆๆๆ.....กูจะได้เลิกบ้าอย่างวันนี้สักที...ในที่สุดผมก็สรุปได้...
แล้วเลยไปรอทีหน้า 7-11 ที่ใต้หอพักหญิง...รอไปก็ตื่นเต้นไป...ถ้าจะพูดกับทีมันน่ากลัวขนาดนั้น
ไม่พูดจะดีกว่ามั้ยนะ....ไม่เอาสิ...ตัดสินใจว่าจะเลิกก็ต้องเลิก....เดี๋ยวทรายก็บอกอีกว่า...
อย่า-คิด-ว่า-ทราย-ไม่-รู้....พอทีมาผมก็ขึ้นรถ...แล้วก็ไปกินข้าวเย็นกันที่หน้ามอ....มื้อนี้ผมเป็นคนจ่าย...
วันนี้ผมรู้ตัวว่าผมเผลอมองหน้าทีอยู่หลายรอบ...พอคิดว่าหลังจากนี้คงไม่ได้เจอกันอีก
ก็รู้สึกเหมือนกระเพาะจะบิดตัว...ลำไส้ก็พันกันยุ่งเหยิง....ไม่เอา....ไม่คิด.......
แล้วทีก็ไปส่งผมจนถึงหน้าหอ...ผมนั่งค้างอยู่ในรถหลังจากที่ทีจอดรถจนนิ่ง
"ที..." ผมเรียก...ทีมองหน้าผม
"มีอะไรจะพูดกับทีหรือป่าว...วันนี้เอ็มดูเงียบๆนะ" ทีถามผมสายตาหม่นๆ
"แค่จะบอกว่า...หลังจากนี้ทีไม่ต้องมาคอยรับส่งเอ็มแล้วหล่ะ...เรื่องวันนั้นเอ็มยกโทษให้ทีหมดแล้ว"
ผมบอกรัวเร็ว...ทีดูตกใจกับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป...ทีนิ่ง...ผมมองหน้าทีแล้วยิ้มฝืนๆก่อนจะเปิดประตู
แล้วรีบลงจากรถ...จบสักที....แต่อยู่ดีๆทีก็ลงจากรถตามมา
"เดี๋ยวก่อนเอ็ม...เอ็ม...คุยกันก่อน" ทีดึงแขนผมไว้ให้ยืนคุยกับเขา
"ทำไม" ทีถามสายตาของเขาทำให้ผมรู้สึกผิด...
"ทำไมอะไร...เอ็มก็แค่คิดว่ามันน่าจะพอแล้วกับสิ่งที่ทีให้เอ็มมา...
ไม่อยากให้มันเหมือนกับว่าเอ็มจะโกงที...รีดไถที...พอคิดอย่างนั้น...เรื่องนี้มันก็ควรจะจบสักที" ผมตอบ...
ปากตอบไปอย่างที่ผมเองยังคิดไม่ทันด้วยซ้ำ
"ทีไม่เคยคิดว่าเอ็มเอาเปรียบเลยนะ....ทีเต็มใจ...ตะ...แต่ทำไม...หรือว่าทีทำให้เอ็มลำบากใจ"
ทีถาม
"ใช่!!" ผมตอบอย่างเร็ว...ทีหน้าเจื่อน...ส่วนผมพูดอะไรต่อไปถูก...ต้องต่อให้จบ
"ทีมารับส่งเอ็มทำให้คนอื่นเข้าใจผิด...มันไม่ดีหรอกนะ...เพราะเอ็มกำลังคิดว่าจะหาแฟนสักคนอยู่...
เอ็มเลยต้องบอกทีตรงๆว่าตอนนี้เอ็มลำบากใจ"ผมตอบเขา...แต่รู้สึกเหมือนขอบตาร้อน...อย่า...อย่าร้องนะ
"ก็เพราะอย่างนี้...เอ็มเลยหวังว่าทีจะเลิกมารับส่งเอ็ม...และพรุ่งนี้เอ็มคงไม่ต้องเห็นทีมารับอีก"
มือของทีที่รั้งผมไว้กลับไปอยู่ข้างตัวเขา....ผมมองหน้าที...แล้วเดินกลับห้อง...
ไม่หันกลับไปมองทีอีกครั้ง...ดีแล้วหล่ะ...เพื่อตัวเอง...และเพื่ือที...ผมไม่ควรจะรั้งเขาไว้กับการไถ่โทษ
ที่ไม่มีวันรู้จบ...
ร้องไห้...ทำไม...
ทั้งๆที่เคยสัญญาไว้กับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีก....
ดีแล้ว....แต่ทำไมกลับรู้สึกเสียใจ
------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : กลับมาผ่ากรอสอีกครั้ง...
เวลาหายเกลี้ยง...
ขอบคุณทุกคนที่ยังตามอ่าน...
ส่วนเรื่อง 49 ตอนนั้น...
ไม่ใช่ว่าไม่ว่างอัพ..
แต่มันจบแค่นั้นต่างหาก...เพราะถ้าจะมานั่งพิมพ์ชีวิตประจำวันเรื่อยไปมันก็ไม่ใช่...
ตอนที่เอามาพิมพ์เป็นช่วงที่เอ็มมีเรื่องอะไรๆมากที่สุด..
ปล.....ถ้าจะเกิน 49 ตอนก็คงเป็นตอนพิเศษละนะครับ
:bye2:
-
อ่านแล้วเอ็มเป็นไงไม่รู้
แต่เราปวดใจอ่ะ :m15:
มันดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้ :เฮ้อ:
-
สงสารทีนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พูดซะ ห่อเหี่ยวเลย
ไม่เข้าจาย :sad2: :sad2:
-
มาให้กำลังใจน้องจาเท่ร๊ากกกกก (อีกแล้ว) :m1:
-
เรื่องมันเศร้า
-
ทำไมทำกับทีอย่างงี้....เมื่อจะแน่ใจตัวเองซะที
-
ที สู้ๆ :a2: :a2: อย่ายอมแพ้ :oni2: :oni2:
-
:เฮ้อ: เลิกก็ดี จะได้สำรวจใจตัวเองสักหน่อย :m13:
-
อิอิ :oni1:
-
นั่นสินะ ตอนนี้จะได้สำรวจหัวใจของตัวเองทั้งสองคนเลย ว่ารู้สึกกันยังไง
แหม ความรักเนี่ย กว่าจะลงตัวมันก็เหนื่อยเอาเรื่องเนอะ
-
เฮ้อ อ่านแล้วเห็นภาพเลย แอบถอนหายใจ :a6: ่ทำไม มันใกล้กับตัวเองอย่างนี้น้อ โดยเฉพาะชื่อ ยิ่งอ่านยิ่งจี๊ด :o12:
-
เรื่องนี้โดนจายมากมายเรย
พลาดสายตาไปได้เยี่ยงไร
แอบร้อง แอบเศร้า แอบลุ้นไปด้วยเลยคับ
เป็นกำลังใจให้นะคับป๋ม
o7 o7 o7
-
ชอบสำนวนการเขียนมากเลย
เขียนดีและลื่นไหล.......
ก็ขอให้เขียนดียิ่งๆๆนะ
-
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคับ :o8: :o8:
ส่วนจะเป็นเรื่องแต่งรึเรื่องจริง รอจบ หมออิน จะบอกนะคับ
ตอนที่ 43 : SweeT...[3 ม.ค. 51]
ผมยืนพิงประตูที่ตัวเองเป็นคนปิด....จะเสียใจอะไร...ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วว่าดีที่สุด...
ผมนั่งลงกับพื้น...มองห้องของตัวเอง...ทำยังไงต่อดี...รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรให้ทำ....
เรื่องที่ตอบทีไป...จริงๆไม่เคยอยู่ในหัวเลย...ทีเหรอทำให้เอ็มลำบาก....
เอ็มต่างหากที่คิดอยู่ตลอดว่าทำให้ทีลำบาก...แต่ก็บอกทีไปอย่างนั้นแล้ว...แล้วทำไม...สายตาของที...
มันถึงดูเศร้านัก...ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องดีที่ทีไม่ต้องมาเสียเงินค่าน้ำมัน ค่าข้าวอยู่อย่างเมื่อก่อน...
ผมลุกไปวางเป้...แล้วตัดสินใจอาบน้ำ...ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือ...
เสร็จแล้วก็หยิบมือถือมาถือไว้ในมือ...จะโทรหาใครละ...อาร์ทเหรอ....ไม่ดีกว่ามั้ง...
ขืนคุยกับอาร์ทก็คงเผลอหลุดเรื่องทีออกไป...ตอนที่อยู่โรงพยาบาลอาร์ทยังไม่เชื่อว่าทีพูดเล่นเลย...
เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมจะทุกข์ใจมากกว่าเดิม....
แล้วผมก็โทรหาทราย...เพื่อเล่าให้ทรายฟัง...นั้นคงเป็นอย่างนึงที่ผมทำเพื่อยืนยัน
ว่าผมไม่ได้คิดว่าคำตอบของคำถามที่ผมถามทรายไป....ผมจะเอามาใช้เป็นข้ออ้าง...
เพราะผมตัดสินใจทำลงไปแล้ว...พอคุยเสร็จผมก็นอนตัดความกังวลใจไปสะ
ผมตื่นเร็วขึ้นกว่าปรกติ...เพราะต้องกลับไปนั่งรถเมล์เหมือนเดิม...ไม่รุ้ว่ารถจะติดมากมั้ย...
ผมแต่งตัว...จัดตารางเรียน...เช็คความเรียบร้อยของห้องก่อนจะออกมาจากห้องล็อกประต
ูแล้วเตรียมตัวไปมหาลัย...ผมเดินลงบันไดตึก...มองไปเห็นร้านขายน้ำเต้าหู้...ใจก็พาลนึกไปถึง
คนที่ชอบกิน...มันคงอร่อย...ผมเลยเดินไปซื้อ...สั่งน้ำเต้าหู้ถุงนึงแล้วยืนรอ...สักพักก็ได้ยินคนเดินมา
ข้างหลัง...และเสียงคนกระซิบข้างหู
"สั่งให้ทีถุงนึงสิ" ผมฟังแล้วหันหลังขวับตามต้นเสียง...ใบหน้ายิ้มที่ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร
กับสายตาโกรธๆของผม...
"ไม่.." ผมตอบแค่นั้น...ไม่เข้าใจ...ที่พูดไปเมื่อวานก็ไม่น่าจะทำให้ทียังยืนอยู่ตรงนี้ได้...
"งั้นไม่เอาก็ได้..."ทีบ่น...เอื้อมมือไปรับน้ำเต้าหู้ของผมพร้อมจ่ายเงินแล้วดึงผมไปที่รถ
"คิดจะทำอะไร" ผมถาม...นั่งอยู่ในรถและมีถุงน้ำเต้าหู้ในมือ...และที่สำคัญคือกำลังงง...
ทีหันมามองหน้าผมยิ้มกว้าง ก่อนที่จะตอบแบบเน้นทีละคำเหมือนทรายไม่มีผิดว่า
"ที-กำลัง-จะ-จีบ-เอ็ม" ทีตอบแล้วขับรถไปเหมือนเช่นทุกวันส่วนผมได้แต่นั่งอึ้งกับคำตอบ...
ในขณะที่รถเคลื่อนไปเรื่อยๆ
"ล้อเล่นกันหรือไงที" ผมถามบังคับเสียงให้ดูโกรธแต่ตอนนี้ความกดดันเมื่อวานได้จางหายไปแล้ว...
ทันทีที่ทีพูดประโยคเมื่อกี้
"เปล่า....เมื่อวานเอ็มบอกเอง..." ทีพูดหันมาทางผมแวบนึงแล้วหันไปขับรถต่อ
"ไม่กินน้ำเต้าหู้เหรอ...เดี๋ยวเย็นหมดนะ"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!!!" ผมสวนกลับทันทีพร้อมปั้นหน้าโกรธ...แต่ทไม่ียักรู้สึก...ยังคงยิ้มต่อไป
"เอ็มบอกเองว่าจะหาแฟนสักคน...แล้วก็ไม่ให้ทีมารับส่ง....ทีก็มาตามจีบเอ็มแทนไง" ทีตอบ...
เฉยๆ...อย่างกับประโยคบอกเล่า
"ที่ทีบอกว่าจีบเนี่ย...เพราะแค่ต้องการจะมารับส่งเอ็มเหมือนเดิมแค่นี้นะเหรอ" ผมถามกลับ...
ความหวังเล็กๆกำลังโบกไม้โบกมืออยู่ในตัวผม
"ไม่ได้เหรอ" ทีถาม...มองหน้าผมทำสีหน้าสงสัยนิดหน่อย...ความหวังล้มลงไปใหม่
"ไม่ได้" ผมตอบ...รู้สึกว่าตัวเองกำลังหวังคำตอบอะไรบางอย่างจากที...
"แล้วถ้าบอกว่าที่จีบเนี่ย...เพราะต้องการจะมารับส่งคนที่ทีตกหลุมรักละ...
เหตุผลพอจะฟังขึ้นมั้ย"...ทีถามแล้วหันมายิ้มกับผมที่ได้แต่นั่งอึ้ง...มือถือน้ำเต้าหู้ร้อนๆ...
สายตามองทีค้างอยู่อย่างนั้น....จะตอบอะไรออกไปดีหล่ะเนี่ย...
กว่าผมจะพูดอะไรออกไป ทีก็เลี้ยวรถเข้ามหาลัย...และไปจอดข้างโรงอาหาร...
ทีหันมามองผมหลังจอดรถเสร็จ...ยิ้มกว้างให้กับผม
"เอ็มไม่กินงั้นทีกินนะ" พูดแล้วไปพูดเปล่า...คว้าน้ำเต้าหู้จากมือผมไปจิ้มหลอดดูด...
นี่มันอะไรกันเนี่ย...
"ที..." ผมเรียกแค่นั้น...แต่ทีแบมือมากันไว้ที่หน้าผมเพื่อบอกว่าไม่ให้พูดต่อ
"ไม่เอาเช้านี้....ทียังเตรียมตัวไม่พร้อม...ตอนเย็นนี้ทีจะมารับ...แล้วจะคุยกับเอ็ม...
ห้ามเอ็มหนีกลับก่อนนะ...แล้วก็ไม่เอาแบบเมื่อวานแล้วด้วยนะ...ทีไม่ชอบเลยจริงๆ"
ทีทำปากยื่นแสดงอาการงอนเต็มที่....
"เข้าใจนะ" ทีถามเสียงจริงจัง...ผมพยักหน้าอย่างงงๆ...แล้วอยู่ดีๆทำไมทีมาสั่งผมได้เนี่ย...
"งั้นทีไปก่อนนะ....ขอโทษที่ต้องทิ้งเอ็มไว้กินข้าวเช้าคนเดียวนะ...เพราะทีต้องใช้เวลา
เตรียมตัวทั้งวัน" ทีพูดต่อเรื่อยๆ ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่นั่น...แล้วเขาก็หันซ้ายหันขวามองนอกรถ..
ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเขามองหาอะไรเลยมองตาม...แต่พอจะหันกลับมามองหน้าทีอีกครั้ง...
คนข้างหน้าก็โน้มตัวมากดจมูกลงบนแก้มของผมทันที...
"ที!!!!" ผมร้อง...แหกปากไม่ออก...กลัวคนอื่นหันมาสนใจ...ใบหน้าร้อนผ่าว...
ถลึงตามองคนข้างหน้าทีทำเหมือนไม่สนใจอะไรเลย
"เอ้า...ไม่รีบลงจากรถเนี่ยแปลว่าจะให้หอมอีกข้างใช่มั้ยเอ็ม" ทีถามแล้วคว้าเป้เบาะหลังก้าวลงจากรถ...ผมรีบลงมาทันที...ทั้งโกรธทั้งอาย...ไอบ้า....ทำอะไรไม่คิดเลย...
"บายๆ...แล้วตอนเย็นจะมารับ"ทีโบกมือลา.. ส่วนผมตอบกลับไปด้วยหน้าตาแปลกๆจะโกรธก็โกรธไม่ลง...
เพราะหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นรัวจนซ่อนความรู้สึกไว้แทบไม่อยู่
ผมเดินเข้าโรงอาหารก็ต้องแปลกใจที่เจอทรายนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนึง...ผมเลยเดินไปนั่งด้วย...
ซึ่งทรายก็ยิ้มมาให้แบบแปลกๆ...ทำไม...แค่ผมมาเช้ามันก็ไม่น่าจะแปลกถึงขนาดนั้น
"เมื่อกี้เห็นรถใครคุ้นๆ" ทรายเปิดบทสนทนาที่ทำให้ผมแทบอยากจะปิดมันลงทันที...
ผมส่งสายตาดุๆมองทราย...ก็รู้อยู่แล้วยังถาม
"ไหนเมื่อวานบอกว่าเลิกให้รับส่งแล้วไง" อ้อ..ถามเพราะเรื่องนี้
"ก็เลิกให้รับส่งแล้ว...นี่ทีเป็นคนตัดสินใจเอง" ผมตอบ
"เอ็ม...เล่ามาเดี๋ยวนี้" ทรายถาม...ดวงตาฉายแววเรื่องสนุก...
แล้วผมเลยเล่าแค่ว่าทีมารับเพราะบอกว่าจะจีบ
"อืม...มิน่าถึงได้เห็นอะไรหวานๆ" ทรายพูดขึ้นมาลอยๆ
"อะไร" ผมถาม...ด้วยที่ว่าลืมไปแล้ว...ทรายไม่ตอบแต่ยกมือแล้วเอานิ้วชี้จิ้มลงบนแก้มอย่างยิ้มๆ...
เท่านั้นผมก็ถึงบางอ้อ...และเถียงอะไรไปไม่ออกอีก
ผมเข้าเรียนช่วงเช้าและบ่ายแบบเบลอๆ...เพราะเผลอเมื่อไหร่ก็กลับไปคิดถึงเย็น ที่จะถึงนี้ทันที....
จะทำยังไงดี...แค่คิดใจก็เต้นผิดจังหวะแล้ว...จะบอกว่าไม่รู้ใจตัวเองก็ไม่ใช่...
แต่เพราะรู้นี้แหละถึงไม่คิดที่จะปล่อยให้ตัวเองทำตามใจได้ง่ายๆ...เพราะถ้าผิดพลาดขึ้นมา
คนที่เจ็บที่สุดก็คงไม่พ้นตัวเองอยู่ดี...แล้วผมก็ต้องถอนหายใจด้วยคิดไม่ตกอีกครั้ง...
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะนะ...ผมเองก็ไม่เคยจะหยุดอะไรได้...ก็ได้แต่หวังว่าคราวนี้...จะไม่เจ็บอีก
จนกระทั่งตอนเย็นผมก็รอทีอย่างกระสับกระส่าย...ทีมารับผมยิ้มๆ...ไม่ได้พูดอะไรมาก...
รับผมแล้วก็ขับตรงไปที่หอของผมทันที...แล้วจะคุยเมื่อไหร่ละเนี่ย...ผมมองหน้าทีอย่างลังเลใจ...
ทีหันมาสบตาเหมือนรู้ว่าผมมองอยู่ทำให้ผมต้องหันไปทางอื่น...ไม่บอกก็ไม่เป็นไรนั่งไปเรื่อยๆก็ได้...
จนกระทั่งถึงหอพัก ทีก็พูดประโยคแรกกับผม
"คุยที่ห้องเอ็มได้มั้ย" ทีถามสายตาอ้อนวอน...ไม่ต้องมองแบบนั้นก็จะให้ขึ้นอยู่แล้ว...
ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินขึ้นห้องมีทีเดินตาม...ผมไขกุญแจห้องเดินเข้าไปเก็บกระเป๋า...แล้วทิ้งตัวลงนั่ง...
ทีเดินตามมาวางเป้ไว้ที่ปลายเตียง แล้วยืนด้านหน้าผมที่มองตามตลอดเวลา
"เอ็มทำให้ทีเครียดรู้มั้ย....อย่าจ้องอย่างนั้นสิ...ยังกับโดนสอบสัมภาษณ์เข้าทำงาน"ทีพูดติดตลก...
ผมขำแล้วยิ้มน้อยๆ
"ทีบอกว่าจะจีบ...เอ็มจะสอบสัมภาษณ์ก็ไม่แปลกนี่" ผมย้อน...ทียิ้มรับ
"อย่างแรกก็...คำถามข้อที่สองที่ทียังไม่ได้ตอบ...ตอนนี้ทีตอบได้แล้ว" ผมนั่งมองที...
พยักหน้าบอกให้เค้าตอบได้เลย...
"อย่างแรกเลยก็...อืม...เอาเป็นว่าทีจะขอให้เอ็มเชื่อ...เอ็มถามทีว่า...ถ้าทีต้องการแก้แค้น...
ต้องกี่ครั้งถึงจะพอใช่มั้ย...ก็...สิ่งที่ทีตอบให้เอ็มได้คือ...ที่ทีทำลงไป...วันที่มาที่ห้องเอ็มเนี่ย...
ทีไม่ได้จะทำเพื่อแก้แค้น...จริงๆแล้ว...ทีอาจจะทำลงไปเพราะว่า...ทีหึงเอ็มก็ได้" ทีตอบตะกุกตะกัก...มิน่าถึงบอกว่าขอให้เชื่อ...เพราะที่ทีพูดมามันไม่น่าเชื่อเลยสักนิดเดียว
"หึงเนี่ยนะที...ทียังไม่รู้จักเอ็มเลยแท้ๆตอนนั้น" ผมถาม...ทีเกาหัวแก้เก้อ...
"ก็...ถ้าไม่ใช่หึงก็คงเป็นหวงละมั้ง...ทีเองก็คิดเรื่องที่เอ็มถามมาตลอด...
แล้วคำตอบที่ทีตอบได้ก็เป็นอย่างนี้" ทีตอบผมอีกรอบ
"หวง?"
"ก็..ทีพูดตรงๆเลยละกัน...ตอนนั้นทียังเข้าใจว่าเอ็ม...เอ่อ...ขายตัว...แล้ว...
ทีก็พึ่งจะมีอะไรกับเอ็ม...สองวันถัดมาก็มาเห็นเอ็มไปนั่งกินข้าวอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง...
แถมหัวเราะร่า...ทีก็เลยคิดว่า...นั่นเป็นลูกค้า...แล้วก็รูู้้สึกลึกๆว่า...เอ็มควรจะเป็นของที...
คนอื่นไม่มีสิทธิ์ยุ่ง" ทีตอบ...หยุดมองหน้าผมบางครั้ง...แต่ผมก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้เขารู้มากมาย
"นายซื้อบริการใครสักคนแล้วคนนั้นจะเป็นของนายเหรอ...เพิ่งเคยได้ยิน" ผมย้อน
"ไม่ใช่อย่างนั้น...ก็เห็นว่าวันนั้นเอ็มปฏิเสธทีหนักหนาแต่พอกับคนนั้นกลับ..." ทีไม่พูดต่อ...
สีหน้าสลด...หึงหรือหวงก็ไม่รู้สิเนอะ
"บอกตรงๆ...อาร์ททำให้ทีหมดความมั่นใจไปเลย...ยอมรับว่าอาร์ทหน้าตาดีจริงๆ"
ผมไม่ได้พยักหน้ารับ...เพราะรู้ใจตัวเองดีว่าต่อให้อาร์ทหน้าตาดีมากแค่ไหน...
ผมก็ไม่เคยคิดกับอาร์ทเกินกว่าเพื่อน
"อาร์ทเป็นเพื่อนสนิทเอ็ม...แล้วก็อย่างที่ทีคงจะรู้แล้ว...เอ็มเคยคบกับอาร์ทตอนมอปลาย"
ผมบอกเขา...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่ออะไร...แต่ทีก็เงยหน้ามามองแล้วยิ้มน้อยๆ
"แล้วมีอะไรจะบอกอีกมั้ยล่ะ" ผมถาม
"ก็...อยากจะบอก...ว่าเมื่อวานเอ็มทำให้ทีรู้ตัว...รู้ว่าไม่อยากห่างเอ็ม...
การที่เอ็มบอกให้ทีไม่ต้องมารับส่งเอ็มอีก...ทีทนไม่ได้...คิดหลายรอบว่าต้องหาวิธีแก้...พอคิดไปคิดมา
ก็เริ่มมาสังเกตุตัวเองว่า ทำไมถึงพยายามที่จะอยู่ใกล้เอ็มเหมือนเดิม...จึงได้รู้ว่าที่ไม่อยากห่าง...
เพราะเอ็มเป็นคนที่ทีตกหลุมรักไปแล้ว" ......คำที่ีทีเคยบอกผมว่าจะจีบยังไม่เท่ากับประโยคสุดท้ายที่ทีพูด...
คำพูดของทีทำให้ใจเต้นแรง...รู้สึกเหมือนหูจะอื้อ...ยิ่งสายตาที่มองมา...ทำให้ผมต้องหลบสายตาทันที...
แต่ทีก็ยังคงพูดต่อ
"วันแรกที่ทีทำร้ายเอ็ม...ทีติดใจที่ทำไมคนที่ดูดีอย่างเอ็มต้องมาขายตัว...
คำพูดของต้อมดูน่าเชื่อถือสะจนทีไม่คิดไหวตัว...พอสองวันถัดมา...เห็นเอ็มที่โรงอาหาร...
สายตาที่มองมาก็ดูซื่อสะจนทีเริ่มไม่แน่ใจ...แต่เอ็มก็เดินหายไป...ทีเลยตามไปจนถึงร้านหน้ามหาลัย
ที่เอ็มกินข้าวกับอาร์ท...เห็นเอ็มคุยกับอาร์ท...ทีก็เริ่มถูกอารมณ์ครอบงำ...ทั้งโกรธทั้งหวง...
แล้วเลยตามไปจนถึงหอพัก..."ทีหยุดพัก...ผมเงยหน้ามาสบตาเขา...สายตาที่บอกว่าสิ่งที่พูดมาทั้งหมด
เป็นเรื่องจริง...มันทำให้ผมเชื่อ
"แล้วทีเลยได้รู้ว่าเอ็มไม่เคย.....แต่ทีหยุดไม่ได้...มันเหมือนความฝันของที....
หลังจากนี้ทีอาจจะต้องรับกรรมในสิ่งที่ทีทำลงไป...ทีเห็นแก่ตัวทีรู้...ถ้ายังไงๆก็ต้องผิด...
วันนั้นทีก็เลือกที่จะกอดเอ็ม...ทีได้ยินที่เอ็มขอร้อง...บอกให้ทีหยุด...บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว...
ตอนนั้นทีเองก็ลังเลใจ...แต่...ทีคงโดนความเลวครอบงำไปแล้ว...หยุดไม่ได้จริงๆ...ได้แต่พยายาม...
พยายามให้คนที่มีความสุขในวันนั้นไม่ได้มีแค่ทีคนเดียว..." ประโยคบอกเล่าที่แทรกมาด้วยประโยคคำถาม...ใช่มั้ย?...ไม่ใช่ทีคนเดียวใช่มั้ย?....
ผมส่ายหัวน้อยๆให้กับประโยคนั้น...ทีมีสายตาสลด...เศร้า...แต่ผมไม่คิดจะโกหก...
ในเมื่อวันนี้ทีเลือกที่จะพูดแต่ความจริงผมก็จะไม่โกหก...
"ที...เรื่องวันนั้น...ช่างมันเถอะ...เอ็มบอกไปแล้วไงว่ายกโทษให้" ผมรู้ว่าทีเศร้าไม่ใช่ว่าคิดว่าผมจะไม่ยกโทษให้...มันซับซ้อนกว่านั้น...
"ทียังมีอะไรปิดบังเอ็มอีกมั้ย...อย่างเรื่องกุญแจห้องที่แอบเอาไปปั๊มเนี่ย" ผมถาม...ทีมองหน้าผม...
สีหน้าครุ่นคิด...
"ถ้ามันไม่ใช่เรื่องสิ่งของล่ะ" ทีถาม
"ทุกอย่าง" ผมตอบ
"ก็...วันที่ทีมาค้างห้องนี้...วันที่มีรัฐประหารหน่ะ....วันนั้น...ทีตั้งใจกอดเอ็มจริงๆ...
ขอโทษนะที่โกหก...ตอนนั้น...อยู่ดีๆก็อยากกอด...ส่วนที่บอกว่ากลัวตก...
ทีพึ่งนึกได้ตอนที่เอ็มถามก็เลยตอบไปอย่างนั้น" ....เจ้าเล่ห์ชะมัด...ผมรอต่ออีก...ยังมีอะไรอีกมั้ย
"แล้วก็.....เอ่อ....วันที่อยู่โรงพยาบาล....ก่อนที่เอ็มจะนอนหน่ะ...จริงๆแล้ว..."
"ทีแค่ยกมาอ้างเฉยๆใช่มั้ย" ผมเริ่มรู้ทัน...แค่อยากจูบอีกละสิ...ทีพยักหน้าอย่างอ่อนแรง...
"มีอีกมั้ย...ไม่มี...เอ็มจะถามบ้างแล้วนะ" ผมถาม...ทีส่ายหัว
"...ทีเคยมีเซ็กส์มาก่อนใช่มั้ย" ผมถาม...ทีดูแปลกใจกับคำถาม...ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย...
"ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมถามต่อ...ทีมีสีหน้าลังเลใจอย่างมาก
"ก็...ต้องตอบด้วยเหรอ" ทีถาม..ผมพยักหน้ารับอย่างเร็ว
"มอสามขึ้นมอสี่....ก็...ตอนนั้นทีมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน...แล้วทีกำลังจะต้องย้ายบ้าน...ก็เลย..."
ทีเว้นไว้ในฐานที่เข้าใจ....เป็นการอำลาจากเพื่อนรักที่ผมไม่เคยได้ยินอย่างนี้มาก่อน
"งั้น...ก่อนหน้าเอ็ม...ทีเคยนอนกับคนอื่นมากี่คนแล้ว" คำถามนี้ทำทีอึ้งอย่างออกนอกหน้า...
ก่อนที่จะละล่ำละลักตอบ
"เอ่อ...ต้องตอบอีกใช่มั้ย"
"ใช่..." ผมตอบเสียงจริงจัง...ทีไม่ได้มีสีหน้าบอกว่ากำลังนึกอยู่สักนิดเดียว...
ไม่ได้เอามือขึ้นมานับด้วยซ้ำ...นั่นทำให้ผมรู้คำตอบอยู่ในใจ...
"นับไม่ไหวหรือไง" ผมถาม...รู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังแกล้งที...โทษฐานที่เจ้าเล่ห์นัก
"ส่วนมากก็เพื่อนของเพื่อน...แล้วมันก็ฉลองกันตลอดสัปดาห์...อีกอย่างมันก็นานมาแล้วด้วย...เอ่อ..."
ทีรอดจากโรคมาได้ไงว่ะเนี่ย...ผมมองหน้าเค้าอย่างลังเลใจ
"ทีป้องกันตลอดนะตอนนั้น...แล้วหลังจากสัปดาห์นั้นทีก็ไม่เคยแตะใครอีกเลยด้วย"
คนร้อนตัวเริ่มแก้ต่างให้ตัวเอง...ผมแกล้งมองหน้าเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู...
ทีมองตามผม
"แล้ววันนั้นไม่กลัวว่าเอ็มจะเป็นโรคหรือไง..." ผมถาม...ทีไม่ตอบ...
"เอ็มไม่มีอะไรจะถามแล้ว...เอาเป็นว่า....สองสัปดาห์...ให้เวลาเอ็มหน่อย...แล้วเอ็มจะตอบที"
ผมบอกเขา...ทีดูใจชื้นขึ้นตั้งแต่โดนผมซักเรื่องประสบการณ์เซ็กส์...
"เอ็ม...ทีรักเอ็มจริงๆนะ" ทียืนยันกับผมอีกครั้งก่อนจะเดินจากห้องผมไป...
.....รู้ว่าทีรัก.....
.....แต่ต้องให้เวลาเอ็มหน่อย.....
..........
.....ขอเวลาให้เอ็มแกล้งทีคืนบ้างเหอะ.....
--------------------------------------------------------
InLuSt say : สวัสดีปีใหม่ครับผม...
มีความสุขมากๆนะครับ
:bye2:
-
:m1: :m1:ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
เอาอีกมาลงอีกนะนะนะนะ :o8:
-
หุหุ วันแห่งการสารภาพ :m14: :m14:
-
เอ็มอย่าแกล้งทีนานเลยนะ
ตอนนี้ทีน่ารักเนอะ
:m13:
-
ยอมยอมทีไปเหอะ
:m25: :m25: :m25:
-
เหอะๆ...
เอ็มจะเอาคืนทีซ๊ะงั้น
:m29: :m29:
-
เข้ามาส่งสายตาเอาให้ช่วยน้องจาเท่ร๊ากกกก :m13:
-
รออ่านต่อนะ ที สู้ๆ ลุยเลย :oni2: :oni2:
-
เอาคืนด้วยการบอกรักตอบปะ 55
รออ่านต่อจ้า :oni2:
-
จะเปลี่ยนเปนรุกหรอ :oni1:
-
:m30:สองสัปดาห์
นึกว่าจะทำให้ทีเศร้าซะแล้ว :เฮ้อ:
แต่เปงแค่การเอาคืนเลกๆน้อยๆเงอเนอะ
สู้ๆนะทีจ๋า เปงกำลังใจให้จ้า
-
จะเป็นไงต่อไปน้า ลุ้น ๆ :m1: :m1:
-
ตอนที่ 44 : บอกรักครั้งแรก....[16 ม.ค. 51]
ช่วงเดือนธันวาคมอากาศที่มหาลัยก็หนาวขึ้นมาบ้าง...นั่งเรียนทีนี้ต้องปิดแอร์กันเลยบางครั้ง...
และเรื่องที่ทำให้ยิ่งตื่นตาตื่นใจในช่วงเดือนนี้คือ..."PY LoVe ProJeCt"...รู้จักกันมั้ยอ่ะ....ก็...
มันเป็นบริการของคณะเภสัช...ในการส่งความรัก...บริการก็มีให้ล่วงหน้าในการสั่งจองเป็นเวลาสัปดาห์หนึ่ง
แล้วก็จัดส่งในอีกสัปดาห์ถัดมา...โดยส่งลูกโป่งหนึ่งลูกกับการ์ดหนึ่งใบคิดเป็นเงิน 29 บาท...
ลูกโป่งสองลูกการ์ดหนึ่งใบ 39 บาท...แล้วถ้าเป็นชุดใหญ่จะคิดราคา 99 บาท....
ซึ่งบริการจัดส่งจะมีขึ้นระหว่างคาบเรียน...เพราะฉะนั้นพอเลิกเรียนคาบหนึ่งๆของวัน...
เด็กเภสัชก็จะกรูกันเข้ามาส่งลูกโป่งกับการ์ด...โดยประกาศเรียกเอาทีละคน...
แล้วที่เล่ามานี้มันเกี่ยวอะไรกับผมละ...มันก็เกี่ยวตรงที่ผมก็เป็นหนึ่งในคนที่ได้รับลูกโป่งนี้สิ...
"เอ็ม XX" เสียงประกาศชื่อตามด้วยคณะดูคุ้นหู...แต่ผมก็ยังไม่สนใจ...
จนกระทั่งทรายสะกิดที่ศอกนี้แหละ
"เอ็ม...เค้าเรียกไปรับลูกโป่งหน่ะ" ผมมองหน้าทรายงงๆ...
แล้วเลยลุกจากที่นั่งไปรับลูกโป่งสามลูกกับการ์ดใบหนึ่ง...ผมยังไม่ได้เปิดการ์ดทันที
แต่เดินกลับไปนั่งที่ก่อน...แล้วเดินสวนทางกับทรายที่ลงไปรับลูกโป่งที่มีคนส่งมาให้ด้วย...
พอผมนั่งลงด้านหลังก็มีคนชะโงกมาทันที...ไอริวกะไอเล้ง...มันมองหน้าผมสีหน้าทะเล้น...
แล้วทรายก็เดินกลับมานั่งข้างๆผมก่อนที่มันทั้งสองจะถามอะไรผม
"ใครส่งให้...ทราย" ผมหันไปถาม...ของตัวเองยังไม่แกะ
"ไม่รู้สิ...รู้สึกว่าจะคนละคณะ" ทรายตอบแล้วยื่นการ์ดให้ดูสองใบ...
"โห...สเน่ห์แรงจริงๆ...ยังงี้ต้องบอกพี่ข้าว" ผมพูดท้ายประโยคเสียงเบาให้พอแค่ทรายที่ได้ยิน..
"อะไรรรร....ทรายได้ลูกโป่งสองลูกจากสองคน...แต่เอ็มได้สามลูกจากคนเดียวเนี่ย....
ใครกันแน่ที่สเน่ห์แรง...ทุ่มทุนสร้างจริงๆ"ทรายพูดแล้วพยักเพยิดไปทางลูกโป่งสีแดง
ที่นอนอยู่เก้าอี้ข้างๆผม
"แล้วตกลงจากใคร" ทรายถาม...ผมส่ายหัวตอบ...เพื่อบอกว่ายังไม่ได้แกะ...
แล้วก็ลงมือเริ่มแกะซองเพื่อดูการ์ดข้างใน
To M
ให้เอ็มคนดี...อย่าแกล้งกันเลยนะ...ช่วยตอบรับ(รัก)หน่อยนะ...
ได้รับลูกโป่งแล้วเย็นนี้ช่วยยิ้มหวานๆให้ทีหนึ่งได้มั้ย...จะได้เก็บรอยยิ้มไปนอนหลับฝันดี....
รัก(จริงๆนะ)
T_T
"ใครส่งมาให้วะ" เสียงริวถามขึ้นมาจากด้านหลัง...ผมหันไปมองหน้ามัน
แล้วกลับมามองที่การ์ดอีกรอบ..ริวไม่รู้แหะว่าใครส่งมา...ทรายชะโงกมาดูการ์ดแล้วยิ้มกว้าง
"ริวไม่มีบุญไม่มีทางรู้หรอกว่าใครเป็นคนส่งมา" ทรายตอบ...ริวกับเล้งทำหน้าเซ็ง..
"ทำไมต้องส่งหน้าร้องไห้มาด้วยหล่ะ....ว่าแต่มีใครมาขอความรักมึงวะเอ็ม" เล้งถามบ้าง
"ไม่รู้...ส่งผิดมั้ง...ก็ดี...จะได้อ้างได้ว่าเป็นของตัวเอง" ผมโกหกหน้าตาย...
มันสองตัวทำหน้าลังเลไม่เชื่อที่ผมพูด
"เอา...บอกแล้วก็ไม่เชื่อ" ผมพูดแล้วเก็บการ์ดลงซอง...ทีนะที...คิดได้ไงเนี่ย...
ทั้งบอกชื่อ...ทั้งร้องไห้...
ตอนเย็นวันนั้น...ทีมารอรับผมที่หน้า 7-11 เหมือนเดิม...ทียิ้มกว้าง...
แต่ผมจงใจทำหน้าตาเฉยๆใส่ทั้งๆทีมือยังถือลูกโป่งพร้อมก้านสามใบ...
ทีเห็นผมทำหน้านิ่งๆ สีหน้าแววลังเลใจเลยเข้ามาแทนทียิ้มกว้างเมื่อกี้...
ผมเข้าไปนั่งในรถวางลูกโป่งไว้เบาะหลังแล้วรออย่างนิ่ง...
"วันนี้ไปกินร้านอาหารเวียดนามที่เปิดใหม่ข้างมอกันมั้ย" ทีถาม...มองหน้าผม
"...แล้วแต่ทีละกัน" ผมตอบ...
"เอ็มเป็นอะไรหรือป่าววันนี้" ทีถามผม...หน้าตาเป็นห่วง
"เปล่าหนิ" ผมตอบ
"แล้วทำไมวันนี้หน้าบึ้งจัง...ไม่ยิ้มสักครั้งเลยเนี่ย" ทีถามหน้าตาเป็นกังวลสุดๆ...
ผมมองหน้าทีแล้วสงสาร...ไม่แกล้งแล้วดีกว่า
"ก็...กลัวว่าทีฝันเห็นหน้าเอ็มแล้วจะกลายเป็นฝันร้ายนะสิ" ผมตอบแล้วมองหน้าที...รอ...
จนกว่าทีจะเข้าใจที่ผมพูด...แต่ทียังงง...ผมเลยชี้ไปที่ลูกโป่ง...ทีมองตามแล้วหันมามองหน้าผม...
แล้วมองลูกโป่งอีกครั้ง...ท่าทางจะไม่เก็ทแหะ...
"ก็ในการ์ดทีบอกให้เอ็มยิ้มให้ที...ทีจะได้เก็บไปฝันไง" ผมเฉลย...อะไรว้า...แกล้งไม่สนุก...
กลายเป็นทีไม่เข้าใจสะงั้น...ผมเลยเซ็ง...แต่ทีเข้าใจแล้ว...ทำหน้าเหมือนจะพูดอะไรแล้วอมยิ้ม...
หลังจากนั้นก็ขำจนตัวงอ
"ขำอะไรที...ไม่ไปกินข้าวแล้วเหรอไง" ผมเริ่มโวย...แกล้งคนไม่สำเร็จ
"ขำเอ็ม...ตอนแรกไม่รู้ว่าเอ็มเป็นไรเห็นหน้าบึ้ง...แต่พอเห็นลูกโป่งแล้วก็จำได้ว่า
ทีขอให้เอ็มยิ้มให้ที...เพราะงั้นที่เอ็มทำหน้านิ่งใส่ทีเนี่ยต้องแกล้งทีแน่ๆเลย..." ทีพูดไม่จบแล้วขำต่อ
"แล้วมาแกล้งเอ็มกลับเนี่ยนะ!!" โอย...จะบ้าตาย......ที.....เจ้าเล่ห์ที่สุด
"หน้าเอ็มตอนแกล้งทีไม่สำเร็จเนี่ย....น่ารักมากๆเลยนะ...รู้มั้ย" ทีหยุดขำแล้วยิ้มให้ผม....เว้ย...
ฟังแล้วขนลุก...ไม่วายรู้สึกว่าหน้าจะแดงเอาสะด้วย...จำไว้เลยที....เอ็มจะแกล้งคืนให้ได้เชียว
"เอ็มรู้มั้ยว่าทำไมทีถึงซื้อลูกโป่งให้เอ็มสามลูก" ทีถามขึ้นมาระหว่างขับรถ...ผมมองหน้าเขา...
"ไม่รุสิ" ผมตอบ...ทียิ้มแบบลังเล
"ก็ชื่อเอ็มกับทีมันเกี่ยวข้องกับเลขสามได้นะสิ..." ทีอธิบาย....ยังไงหว่า
"ชื่อเอ็มเขียนด้วยตัว M พอมาตะแคงข้างก็ได้ 3 ส่วนชื่อที...
ก็คล้ายกับเลขสามในภาษาอังกฤษไง" ทีพูดต่อ...เออ...คิดไปได้...
"ไม่ตกใจเหรอ" ทีหันมาถาม
"จะให้เอ็มตกใจอะไร...เรื่องทีที่เสียเงินซื้อลูกโป่งสามลูก 49 บาทนะเหรอ..." ผมถาม...
ทีทำปากยื่นงอนๆ...เอ้อ...ก็ลูกโป่งแค่สามลูกซื้ออย่างนี้ก็แพงสิ
"วันหลังทีจะซื้อแบบยกถุงมาเป่าให้เอ็มละกัน" ทีงอนแหะ....
"อืม...ถ้าทีซื้อมาเอ็มจะช่วยเป่า" ผมตอบ...ง้อคนงอน...
ผมพยายามจะแกล้งทีอีกหลายครั้ง...แต่...ไม่สำเร็จ...ทีเจ้าเล่ห์เกินกว่าผมจะทำอะไรเขาได้...
จนกระทั่งวันนึง...วันที่ใกล้จะครบสองสัปดาห์ตามที่ผมได้บอกทีไป...ผมก็นึกออก....สิ่งที่ผมจะแกล้งทีคืน
เป็นอย่างสุดท้าย...นั่นคือ...ผมจะเลื่อนวันตอบคำถามของทีออกไป...ไม่เลวเลยละความคิดนี้...
(รู้สึกตัวเองเริ่มเลว)...แล้วถ้าจะเลื่อนจะเลื่อนไปถึงเมื่อไหร่ดี....ผมเอาเรื่องนี้ไปบอกทราย...
ทรายจ้องหน้าผมก่อนจะพูดสั้นๆใส่ผมว่า...."ร้ายนัก"...อ้าว...ชมใช่มั้ยเนี่ย...
แล้วทรายก็พร่ำบอกกับผมต่ออีกว่าสงสารทีอย่างนั้นอย่างนี้....
"อ้าวทราย....แล้วไม่สงสารเอ็มบ้างเหรอไง" ผมถาม...เพื่อนใครเนี่ย...ไม่มีช่วย
"ไม่...ไม่เอาน่า...ล้อเล่น...แล้วจะบอกทีเมื่อไหร่ละ...หืม?" ทรายถาม....
"นั่นแหละ...ที่จะให้ทรายช่วยคิด..." ผมบอก
"เปิดปีใหม่ดีมั้ย..." ทรายตอบทันที...เน้นนะว่าทันที
"ไหนบอกว่าสงสารนั่นจากสองสัปดาห์เป็นสี่นะนั่น...เดือนนึง...อย่างนาน" ผมตอบ
"ใครบอกว่าจะแก้แค้นนะ...อยากตอบก็ตอบเลยสิ...ยิ่งนาน...
คนที่ได้รับผลจากการแกล้งจะกลายเป็นเอ็มเองนะ" ทรายแย้ง...
"ตกลง...เปิดปีใหม่...แต่ว่า...จะตอบยังไงหล่ะ" ผมถามอีก...
"เอ็มก็บอกว่ารักทีไปสิ" ทรายพูด...พูดง่ายๆแต่ผมฟังแล้วอาย...
"พูดง่าย...จะให้เดินไปยืนตรงหน้าแล้วบอกว่ารักเนี่ยนะ...ยังกับบทละครเวที...
ไม่สิการ์ตูนยังดีกว่าที่พูดนี่อีก" ผมโยเย
"ทรายเคยบอกรักใครบ้างมั้ย" ผมถาม... ทรายส่ายหัว...อ้าว...มิน่า...
"อืม...เอ็มพูดแล้วทำให้ทีนึกถึง Swensen's" ทรายพูดขึ้นมาลอยๆ...ลอยจริงๆ...
เกี่ยวกันตรงไหนหว่า
"เอ็มเคยดูโฆษณา 59 strawberry รึป่าว...รู้สึกว่าจะมีตอนเราอยู่มอหก" โฆษณาๆๆๆๆ...
คุ้นๆว่าเคยเห็น
"ที่เค้าบอกว่าให้สตรอเบอร์รี่แสดงว่ารักอ่ะ" ทรายต่อ.....อ้อ...
ที่เพื่อนมันตักสตรอเบอร์รี่ให้อีกคน....จำได้และ
"ดีมั้ย?" ทรายถาม
"แต่ตอนนี้มันไม่มีหนิ 59 strawberry เนี่ย..." ผมแย้ง...วิธีนี้ก็ดูดี...
ตราบใดที่ผมไม่ต้องบอกออกไปจากปากตัวเอง
"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นหรอกเอ็ม...มันอยู่ที่ว่าทีจะเคยดูโฆษณาหรือป่าวต่างหาก"
ทรายโบกนิ้วส่ายบอกว่าผมคิดผิด
"อันนั้นก็ช่วยไม่ได้...เอาวิธีนี้แหละ...เปลี่ยนเป็นสตรอเบอร์รี่ที่วางบนน้ำปั่นดีมั้ย" ผมคิดต่อ
"คงได้" ทรายตอบ...เรื่องตื่นเต้นในการวางแผนหมดลงเมื่อคิดได้...
ผมทำเป็นเลยวันตอบคำถามอย่างแนบเนียน...ผมรู้ว่าทีไม่กล้าเป็นฝ่ายถามคำตอบออกมาเอง...
เพราะผมบอกว่าขอเวลาคิด...วันที่ครบกำหนดพอดี...ผมเห็นสายตาทีที่มารับผมตอนเช้ามีประกายวาววับ
และตอนเย็นวันนั้นก็ยังคงอยู่...การพูดคุยเป็นปรกติ...แต่ผมก็พอสังเกตุได้ว่าทีเกร็งเป็นบางครั้ง...
แต่พอผมบอกลา...ทีก็รู้แล้วว่าวันนั้นผมไม่ได้ตอบ...และคงคิดว่าเขานับสองสัปดาห์ผิดไป...
แต่วันถัดๆมาผมก็ยังไม่ตอบ...ทีพยายามทำตัวเหมือนปรกติ...(หรือจริงๆเขาก็ปรกติอยู่แล้ว)...
แต่แววตาไม่ได้โชนแสงอย่างมีชีวิตชีวา...มันทำให้ผมเริ่มคิด....ผมแกล้งทีมากเกินไปหรือป่าวเนี่ย....
จนกระทั่งวันก่อนหยุดปีใหม่...ทีกลับมายิ้มให้ผมอย่างจริงใจเหมือนเดิม...แต่ทีเศร้า...ผมรู้...
แต่อีกแค่ไม่กี่วัน...รอยยิ้มของทีเหมือนต้องการให้ผมมีความสุข...แม้เขาจะไม่มี...ผมทำอะไรลงไป...
เขาถามผมว่าวางแผนไปเที่ยวไหนหรือป่าว...ผมตอบไปว่าไม่...แค่อยู่กับครอบครัว...ทีพยักหน้ารับเงียบๆ
ครอบครัว...ที่ทีไม่มีอีกแล้ว...ผมไม่น่าทำอย่างนี้เลย...มันเป็นปีใหม่แท้ๆ...
ตลอดเวลาที่ผมอยู่บ้านทีไม่ได้โทรมาเลยสักครั้ง...ส่วนผมก็ต้องไปเยี่ยมญาติฝ่ายนั้นฝ่ายนี้ตลอดเลย
ไม่ว่างพอที่จะโทร...แต่พอถึงเที่ยงคืนของวันที่ 31 ทีก็ส่งข้อความ Happy New Year มาสั้นๆ...
ผมอยากเปิดเรียน...นั้นคือสิ่งที่คิดได้....เปิดเรียนเมื่อไหร่เอ็มจะตอบทีเลย...ขอโทษนะที...
เอ็มเข้าใจในสิ่งที่ทรายบอกแล้ว...แกล้งทีไป...เอ็มเองก็เจ็บ...ไม่ดีเลย...
"หวัดดีปีใหม่ที" ผมทักแล้วยิ้มให้เขากว้างๆ...ทียิ้มตอบ...ผมดูไม่ออกว่าทีคิดยังไง...
"เป็นไรหรือป่าว...ไม่สบาย?" ผมถาม...เป็นห่วง...คนที่ตัวเองแกล้ง...
"เปล่า...ไปเถอะ...วันแรกเดี๋ยวรถติดนะ" ทีตอบ....ยิ้ม
ผมลืม...ลืมไปว่าร้านขายน้ำปั่นที่มีสตรอเบร์รี่ให้มาด้วยเนี่ย...มันไม่มาขายในวันธรรมดา...
ผมเลยต้องถามเพื่อนหลายคนมาก...กว่าจะรู้ว่าที่ corner(ตลาดตรงมุมสี่แยก) มีขาย...
ผมเริ่มเครียดในสิ่งที่ทรายเตื่อน...ถ้าเกิดทีไม่เคยดูโฆษณานั้นล่ะ?....ทำไง.....โอ๊ยๆๆๆ....
แค่บอกรักไม่น่าจะยาก...ผมปลอบใจตัวเอง...พอคิดถึงหน้าทีขึ้นมา...ผมก็กัดปากตัวเองแน่น....
ไม่กล้า.....ไม่ได้แน่ๆ....เอ็มแย่ๆๆๆๆ...แล้วถ้าเกิดว่าทีตัดใจไปรักคนอื่นแล้วหล่ะ....เพราะผมตอบช้า...
ทำให้เขาเสียเวลา...เข้าใจผิด...แล้วเดินออกไปจากชีวิตผมหล่ะ....ยิ่งคิดยิ่งไปไกล
"เอ็ม..." เสียงเรียก...ใคร...ผมหันไปข้างหลังเห็นทียืนมองขมวดคิ้วมุ่น
"เป็นอะไรหรือป่าว...เรียกหลายทีแล้ว..."ทีเป้นห่วง...ทียังเป็นห่วงผมอยู่....เฮ้อ...
"เปล่าๆๆๆ...ที...วันนี้ไป corner ได้มั้ย...เอ็มจะไปซื้อน้ำปั่น" ผมบอกทันที...
ทีพยักหน้าตอบรับงงๆ...งงสิ...ร้านปั่นที่มอก็มีแต่นี่ไปซื้อถึง corner
ทีขับรถไปจนถึง...ผมลงไปซื้อ...แผนสำเร็จไปแล้วอย่างนึง...ที่เหลือคงต้องขึ้นกับที...
ผมดูดน้ำปั่นแล้วเดินขึ้นรถ...ทีขับรถไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ...ผมและทีลงจากรถแล้วไปนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่ง....
ผมบอกได้เลยว่าเครียด...
"ที...เอ็มให้" ผมยื่นแก้วน้ำปั่นให้ที...ทีเลิกคิ้วมอง...
"เอ็มไม่กินล่ะ" ทีถาม...ไม่ถามได้มั้ย...ถ้ากินคงไม่ให้หรอก...
"เอ่อ...เอ็มไม่ชอบกินสตรอเบอร์รี่" ผมตอบ...เป็นการแก้ตัวที่โง่ที่สุด...ทีมองผมแปลกๆ...
"ทีก็จำได้ว่าอย่างนั้น...นี่ทีก็แปลกใจอยู่" ทีตอบ...ส่วนคนฟังอย่างผมเหนื่อย...
เลยดึงแก้วกลับมาที่หน้าตัวเอง...
"ช่างเถอะ.." ผมจบคำพูด...ยากจัง...การบอกอะไรอ้อมๆ...ทั้งๆที่บอกตรงๆไม่ได้...
ทีสั่งข้าวในขณะที่ยังมองผมนั่งเซ็งอยู่อย่างนั้น...ทีไม่ได้ถามอะไร...ก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ...
ปล่อยผมให้นั่งคิดแผนอื่นๆ...สักพักทีก็กลับมา...พร้อมรอยยิ้มกว้าง...กว้างพอทีจะทำให้ผมใจชื้น...
"เอ็ม...ทีอยากได้สตรอเบอร์รี่แล้วหล่ะ" ทีพูดทันทีที่นั่งลง..
"เมื่อกี้ให้...ทำไมไม่เอา" ผมถาม...แปลกใจ...
"ตอนนี้เอาแล้ว....นะนะนะ" ผมงง...แต่มือก็ยื่นแก้วให้...ทีรับไปเขี่ยเนื้อสตรอเบอร์รี่เข้าปาก....
ทีเข้าใจในสิ่งที่ผมคิดแน่หรือป่าว...ทียื่นแก้วน้ำปั่นคืนผม
"เอ็ม...เอ็มจะทำให้ทีเป็นบ้ารู้มั้ย..." ทีบอกผม...เสียงแผ่วเบา...ผมไม่ตอบ...แค่มองตาของเขา
"ทีรักเอ็มนะ" ทีพูดอีกครั้ง..ไม่สนเลยว่าจะอยู่ที่ร้านอาหาร...ผมอาย...ทีพูด...
ทั้งน้ำเสียงและสายตาบอกว่าจริงจัง...
"ตอบให้ทีฟังแล้วชื่นใจหน่อยได้มั้ย" ทีถามแล้วรอ...ผมลังเล...ทีรู้แล้วแน่ๆ
"ไม่ใช่ที่นี่..." ผมยังไม่กล้าพอ...
"ไม่เป็นไร...แค่รู้ว่าเอ็มเตรียมการแสนยากลำบากนี้ทีก็ดีใจแล้ว" ทียังคงยิ้ม....อะไรนะ....
"รู้มาจากไหน..." ผมตัดสินใจถาม
"โทรถามทรายในห้องน้ำ...ทีแปลกใจเรื่องน้ำปั่นมากนะเอ็ม...เอ็มไม่เคยสั่งสตรอเบอร์รี่
ี่ทุกครั้งจะกินแต่บลูเบอร์รี่...จนกระทั่งรู้ความจริง" ทีพูดต่อ...ส่วนผมเขิน...ไม่น่าแปลกใจ...
ผมติดหนี้ทรายหลายเรื่องแล้ว...ถ้าไม่ได้ทราย...ผมจะสื่อใจตรงกับทีมั้ยเนี่ย
ทีคนนี้...
กับรอยยิ้มที่ทำให้ผมอุ่นใจเสมอ...
ทีคนนี้...
ที่ผมรัก
---------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ตอนที่ 44 แล้ว...
สัญญาว่าจะมีตอนพิเศษนะ...
(คนอ่านอย่าพึ่งรุมประนามคนเขียนนะคร้าบ)
:bye2:
-
เง้อ เริ่มเชียร์ทีขึ้นมาแล้วอ่ะ (ไม่มีใครให้เชียร์แล้วนี่เนอะ :m23: )
-
ทีรักจริงก็โอล่ะ :m1:
คิดมากปวดตับ :m23:
-
:pig4:
-
ตอนนี้เป็นอีกตอนหนึ่งที่ชอบมากที่สุด
ชอบที่เอ็มพยายามหาวิธีมาบอกรักทีเนี่ยแหละ :o8:
ลป.เข้ามาเป็นกำลังใจให้น้องจาเท่ร๊ากกกกกอีกแว้วววว :m13:
-
ยังเชียร์ทีจ้าไม่เคยเปลี่ยนใจ :oni2: :oni2:
-
เกือบจะหวาน แต่ก็ไม่หวานเนาะ หุหุ
แต่แบบนี้ก็เป็นแบบฉบับของเอ็ม
หวังว่าทีคงรักเอ็มจริงเน่อ
จะรอเชียร์อย่างใจจดใจจ่อคับ
:m23: :m23: :m23:
-
ในที่สุดก็ผ่านมันมาได้สักที
คนรอบๆตัวทำให้เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น
กลายเป็นว่าทีกลับต้องมารับกรรมอันนั้นไปด้วย
เพราะกว่าเอ็มจะพร้อม กว่าจะกล้ารักได้อีกหน ก็ช่างนานเหลือ
ขออย่ามีเรื่องร้ายๆอีกเลย
:mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
-
ไม่เชียร์ทีไม่ว่าครับ...เพราะอีก 5 ตอนจบ...
:m4:....
รู้สึกตัวเองรั่วๆ....ขอบคุณคนอ่านทุกคน(อีกรอบ)
และน้องจาที่แก้คำผิด(...มีคนอ่านเจอด้วยอ่า.....)และอัพนิยายอย่างสม่ำเสมอ
-
อิอิ :oni1:
-
ตอนนี้เป็นอีกตอนหนึ่งที่ชอบมากที่สุด
ชอบที่เอ็มพยายามหาวิธีมาบอกรักทีเนี่ยแหละ :o8:
ลป.เข้ามาเป็นกำลังใจให้น้องจาเท่ร๊ากกกกกอีกแว้วววว :m13:
เด๋วมันก็โดนจนได้ หึหึหึ.... :m16:
รอดูปลาทองโดนอิฐปาหัวดีก่า กร๊ากกกกกกกกกกกก :m14:
-------------------------------------------------------------------
เอ็มน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......
ชอบตอนนี้จังเลย....
ขอบคุณน้องจาที่เอามาลงอย่างต่อเนื่องนะจ๊ะ....
คิดถึงจัง ไม่ได้คุยเลย...พอจะเรียกคุย ก็....นะ....ได้เวลานอนของน้องทุกที
เลยไม่อยากกวน... :m23: :m23: :m23:
-
ตอนนี้เป็นอีกตอนหนึ่งที่ชอบมากที่สุด
ชอบที่เอ็มพยายามหาวิธีมาบอกรักทีเนี่ยแหละ :o8:
ลป.เข้ามาเป็นกำลังใจให้น้องจาเท่ร๊ากกกกกอีกแว้วววว :m13:
เด๋วมันก็โดนจนได้ หึหึหึ.... :m16:
รอดูปลาทองโดนอิฐปาหัวดีก่า กร๊ากกกกกกกกกกกก :m14:
อะไรล่ะ
ก็เข้ามาเป็นกำลังใจน้องจาเท่ร๊ากกกกเนี่ย ผิดด้วยเหรอ :m14:
-
ตอนนี้ก้อเป็นตอนที่รู้สึกชอบมากๆเลย
โดยเฉพาะตอนที่เอ็มแกล้งที แต่ตัวเองก้อคิดมากไปต่างๆนาๆ
ลุ้นให้เอ็มบอกรักทีอยู่
:m4: :m4: :m4:
-
เอ้อออออ
ตกลง ... ทีเจ้าเล่ห์ รึว่าซื่อบื้อกันแน่เนี่ย
-
อ่านจบตอนแล้วยิ้มขึ้นมาเลย
คนข้างๆบอกว่า //อยู่ดีดีก็ยิ้มบ้าป่ะ//
แต่ผมยิ้มไม่หุบเลย
-
แหม อิจฉาจังเลย
ในที่สุดก็ลงเอยกันแล้ว อิอิ
-
อุตส่าห์คิดวิธีบอกรักเนอะ ดีนะ ยังโทรไปถาม
ถ้าไม่เกทมุขนี่คง เซ็งจิตไปเลย 55
ชอบตอนนี้เหมือนกัน รออ่านต่อนะ :oni2:
-
ตอนนี้เป็นอีกตอนหนึ่งที่ชอบมากที่สุด
ชอบที่เอ็มพยายามหาวิธีมาบอกรักทีเนี่ยแหละ :o8:
ลป.เข้ามาเป็นกำลังใจให้น้องจาเท่ร๊ากกกกกอีกแว้วววว :m13:
เด๋วมันก็โดนจนได้ หึหึหึ.... :m16:
รอดูปลาทองโดนอิฐปาหัวดีก่า กร๊ากกกกกกกกกกกก :m14:
อะไรล่ะ
ก็เข้ามาเป็นกำลังใจน้องจาเท่ร๊ากกกกเนี่ย ผิดด้วยเหรอ :m14:
เป็นอะไรกันคับสาวๆ :confuse:
เอ้อออออ
ตกลง ... ทีเจ้าเล่ห์ รึว่าซื่อบื้อกันแน่เนี่ย
:laugh: :laugh:
ยิ้มกันต่ออีกนิดมะ :m13:
ตอนที่ 45 : บนสนทนา(ยาวเหยียด)....[29 ม.ค. 51]
ทีเอาแต่มองหน้าผมตลอดเวลาที่กินข้าวเย็น...ไม่พูดอะไร...อมยิ้มน้อยๆตลอดเวลา...
ผมเองก็เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตากิน...ไม่กล้ามองหน้าทีเหมือนกัน...
เป็นคุณจะกล้ามองหน้าคนที่เอาแต่จ้องมองหน้าคุณ แล้วยิ้มอย่างนั้นเหรอ...
ผมตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่สนใจที...พอเรากินข้าวเย็นเสร็จทีก็ดึงมือผมไปขึ้นรถ...อย่างเนียน....
จูงมือไปสะงั้น...แต่ผมเองก็ไม่ได้สะบัดมือออกแต่อย่างใด...อยากจับก็จับไปสิ...
ผมนั่งเงียบๆบนรถเหมือนหลายๆครั้ง...แต่ในวันนี้ความรู้สึกของผมไม่ได้เหมือนวันไหนๆที่ผ่านมา...
มันมีความสุข...มีความสุขมากเสียจนบรรยายไม่ได้...มีทีที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ...แม้ว่าไม่ได้พูดอะไรกัน...
แค่การมีตัวตนอยู่...ให้ผมได้รู้ว่ามีทีอยู่ข้างกายเสมอก็มีความสุขมากแล้ว...ทีขับรถจนถึงหอ...จอดรถ...
แล้วจับมือผมเดินไปถึงหน้าห้อง...หยุดแล้วมองหน้าผม...
"นึกว่าทีจะไขประตูห้องเอ็มด้วยเลยสะอีก" ผมเหน็บ...เห็นเดินจูงนำมาตลอด...
ทีเลิกคิ้วขึ้น...ขำ...ผมเลยหยิบกุญแจแล้วไขเพื่อเปิดประตู...ทีเดินตามผมเข้าไปในห้อง...
ล็อกประตูตามหลัง...แล้วหยุดยืน...ผมเดินไปเก็บเป้แล้วเดินมายืนหน้าทีที่หยุดยืนยิ้มอีกครั้ง...
ยิ้มอย่างนี้มีอะไรแน่ๆ
"เอ็ม" ทีเรียกชื่อผม...ผมยิ้ม...มองหน้าที
"ทีอยากฟัง" ทีพูดเสียงแผ่วแล้วรั้งผมทียืนอยู่ข้างหน้าให้เซไปซบ...ก่อนที่จะกอดไว้หลวมๆ....
ถ้าเอ็มไม่บอกทีไม่ปล่อยแน่ๆเลย...ผมกดหน้าลงไปกับไหล่ของทีก่อนจะพุดให้เบาที่สุด..
"เอ็ม..รัก..ที" ....
"ไม่ได้ยินอ่า...เอาใหม่นะ" ทีโวย...พยายามมองหน้าผม...ผมหลบก้มหน้างุด...ไม่เอาๆๆๆๆๆ...
ทีไม่ละพยายาม...สัมผัสริมฝีปากหนักๆเลยเริ่มไล้ตั้งแต่ซอกคอ...ขึ้นมาตามหู...แย่แล้ว..
"ไม่เอาๆ...ทีๆๆๆ....ไม่เอา..." ผมดันที.....และยังคงก้มหน้า...
แต่พอดันทีออกห่าง เลยเป็นจังหวะให้ที ละจากลำคอมายังริมฝีปากที่ว่าง...ริมฝีปากได้รูปเลยประกบ...
แลกความอ่อนหวานนุ่มนวล...ผมเริ่มเซ...ทีใช้มือข้างหนึ่งยึดหลังผมไว้ไม่ให้ล้ม...
เท้าค่อยๆดันเดินไปข้างหน้า...ในขณะที่ลิ้นอุ่นร้อนแทรกเข้ามา...ผมชนขอบเตียงแล้วล้มลงบนฝูก...
มีทีคร่อมอยู่ด้านบน...การหายใจผมเริ่มติดขัด...การจูบดูเหมือนเนิ่นนานออกไปเรื่อยๆ...จูบกับคนเดิม...
แต่ให้ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง...เมื่อความรักเข้ามาพูกพันผมกับที...ทีผละริมฝีปากออก...
มองผมที่หายใจช้าๆเพื่อรับออกซิเจน...จูบกับทีอาจทำให้ผมตายได้...ทีจูบเก่ง...รู้ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว...
จูบที่ทำให้ผมไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืน...ทีมองผม...ดวงตาที่ทอดมองมาอบอุ่น...จนผมรู้สึกได้...
"นะ...เอ็ม...ทีรอฟังอยู่" ทีอ้อน..แต่ยังไม่ลุกออกไปจากตัวผม...ผมกัดริมฝีปากตัวเอง...
ก่อนจะเอ่ยปากบอก...
"เอ็มรักที" ...ทียิ้ม...ยิ้มที่ทำให้ผมมีความสุขเหมือนเคย...จนผมอดยิ้มตามไม่ได้...
ทีลุกขึ้นนั่งแล้วดึงให้ผมลุกขึ้นนั่งตาม...
"นึกว่าชาตินี้ทีจะไม่ได้ยินแล้วสะอีก..." ทีพูดอมยิ้ม...
"เว่อร์ไป" ผมย้อน...อมยิ้มบ้าง
"ไม่เวอร์หรอก...เพราะถ้าเอ็มไม่รักที...ชาตินี้เอ็มก็คงไม่พูด...จริงมั้ย" ทีถาม...
จริง...ผมตอบคำถามในใจ...
"เอ็มแกล้งทีได้โหดร้ายมากเลยรู้มั้ย...ตอนที่ถามทราย...แล้วทรายตอบทีว่าเอ็มแกล้งเนี่ย...
ทีเหมือนยกภูเขาออก จาก อกเลยนะนั่น..." ทีบ่นอุบ
"ก็...ทียังเคยแกล้งเอ็มเลย...ว่าเอ็มไม่ได้หรอกนะถ้าเอ็มคิดจะเอาคืน.." ผมแก้ตัว
"ทีไม่เคยแกล้งเอ็มสักหน่อย..แค่ตอดเล็กตอดน้อย..."ทีบอก
"เหมือนเมื่อกี้?" ผมถาม...ทียิ้ม
"ช่วงเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา...เอ็มทำให้ทีได้คิด...ว่าถ้าเอ็มไม่ได้รักเอ็มจะบอกทีว่า..ไม่...
ตรงๆ...หรือว่าการเงียบไปโดยไม่ตอบอาจจะเป็นการปฏิเสธของเอ็ม...ทีไม่แน่ใจ...
เอ็มเฉยเหมือนเดิมจนทีคิดว่า...เพื่อนอาจจะเป็นคำตอบที่เอ็มให้มา" ทีพูด...
ก้มหน้ามองพื้น...ผมคงแกล้งแรงไป...นั่นคือสิ่งที่คิดได้...ผมเลยเลื่อนไปนั่งข้างที
ีแล้วเอนหัวไปพิงกับหลังของที
"เอ็มขอโทษ" ผมบอก...ทีหันมา
"จูบ"
"ไม่!" ผมตอบทันที...ขอโทษไม่เกี่ยวกับจูบสักหน่อย...ทียิ้มแม้ว่าผมจะบอกปัด...
"ทีดีใจที่เอ็มเชื่อทีนะ...เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างที่ทีบอก...เอ็ม...ทีอยากถาม...
ทำไมเอ็มถึงไม่ฟ้องทีข้อหาข่มขืนเอ็มหล่ะ...ทำไมถึงไล่ทีไปในวันนั้น" คำถาม...แปลก...
"ทีอยากให้เอ็มทำอย่างนั้นเหรอ" ผมถาม...ไม่เข้าใจว่าทีจะถามเรื่องเก่าทำไม...
เรื่องที่ผมไม่อยากจำ
"เปล่า...ทีแค่คิดว่า...เอ็มอาจไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเอ็มฟ้องทีได้...เพราะมีการแก้กฏหมายแล้ว...
ไม่ว่าชายหรือหญิงเป็นผู้ถูกกระทำและผู้กระทำ" ทีพูด...จริงจัง
"ใช่...เอ็มไม่รู้" ผมยอมรับ...
"ทีแค่อยากบอก...เพื่อว่าสิ่งที่ทีทำลงไปมันไม่น่าจะเป็นเรื่องที่จะยกโทษได้ง่ายๆแล้วเอ็มอาจเปลี่ยนใจ"
ทีพูด...เสียงเบา...เปิดโอกาสให้ผม...
"ที...เค้าแก้กฏหมายตั้งแต่เมื่อไหร่.." ผมถาม
"มิถุนา..วันนั้นทีเลยพยายามขอไถ่โทษเอ็ม...ทำลงไปแล้วพึ่งกลัวความผิดตัวเอง...
ไม่อยากให้นามสกุลที่เหลืออยู่เพียงทีต้องมัวหมอง" ทีตอบ..ไม่มองหน้าผม
"ถ้าทีบอกเอ็มตั้งแต่วันนั้นเอ็มคงฟ้องไปแล้วหล่ะ...แต่ตอนนี้...เอ็มจะฟ้องคนที่เอ็มรักทำไม...
เอ็มเชื่อว่าทีไม่ลืมสิ่งที่ทีทำลงไปแน่ๆ...แล้วนั่นแหละจะเตือนใจทีอยู่เสมอ...ไม่ให้ทีทำร้ายเอ็มอีก...
ทีจะไม่ทำให้เอ็มต้องเสียใจอีกใช่มั้ย" ผมถาม...ยิ้มให้ทีที่มองมายังผม...ทียิ้มอย่างลังเล
"อืม...ทีจะจำทุกอย่างที่ทีทำไว้กับเอ็ม...แล้วบอกตัวเองทุกครั้งว่าทีทำร้ายเอ็มไว้มากแค่ไหน...
บอกตัวเองว่าความรักที่เอ็มให้มามันมีค่ามากสำหรับคนอย่างที...จนเกือบจะมากเกินไป"ทีพูด...
ลดค่าตัวเองลง...
"มันไม่มากเกินไป...ถ้าทีรักเอ็มตอบกลับมา...ทุกอย่างต้องแลกด้วยสิ่งที่เท่ากันเสมอ..ที"ผมตอบ..
ทีคิดมาก...แต่ไม่ยอมบอกผม..ผมยกมือโอบรอบคอแล้วกอด...ทีกอดผมตอบ...
ซุกหน้าลงบนเส้นผมหนา...
"ขอบคุณ...เอ็ม...เอ็มเป็นแสงสว่างของทีรู้มั้ย..." ทีพูดอยู่ข้างหัวผม..ผมฟังแล้วขำน้อยๆ...
เพราะผมเองเคยเทียบทีไว้กับอาร์ท...ผมคลายอ้อมกอดแล้วนั่งมองหน้าที
"วันที่เอ็มเจอทีที่โรงอาหาร...เอ็มแอบเปรียบทีกับอาร์ทด้วย.." ผมบอกยิ้มๆ
"ว่าอาร์ทโคตรหล่อ...ส่วนทีหน้าตาไม่ได้เรื่องหรือป่าว" ทีถาม...ทำปากยื่น...
"บ้าสิ...เอ็มคิดว่าอาร์ทเหมือนแสงสว่าง...ส่วนทีเหมือนความมืด" ผมบอก...
ทีจะคิดว่าผมแอบว่าเค้าดำหรือป่าว...ทีไม่ได้ดำสักหน่อย...แค่ไม่ขาว...
"แล้วเอ็มไม่ชอบแสงสว่างเหรอ...ทำไมถึงมาเลือกความมืดอย่างที" ทีถาม..
ไม่ได้ติดใจอย่างที่ผมคิด..
"อาร์ทเหมือนพระอาทิตย์...ส่องแสงสว่างเจิดจ้า...เอ็มคงเหมือนดวงจันทร์ที่ต้องอยู่เป็นบริวาร...
แต่พระอาทิตย์สว่างเกินไป...ร้อนเกินไป...ทำให้..มองไม่เห็นพระจันทร์...จนไม่มีใครเห็น...
เหมือนไม่มีตัวตน.. " ผมพูดไปเรื่อย..ทีมองผมแววตาอ่อนลง
"งั้นทีคงเป็นความมือมิดของอวกาศ...ต้องการแสงสาดส่อง...ถึงแม้ว่าจะเป็นแสงน้อยๆของดวงจันทร์"
ทีต่อ...ทำให้ผมยิ้มได้...ทีเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
"เพราะทีความมืดถึงมีแสงสว่าง" ผมบอกที..
"เอ็มนี้แปลก..คนอื่นเค้าบอกกันว่าเพราะมีแสงสว่างถึงมีความมืดต่างหาก.." ทีหัวเราะ..
ส่วนผมไม่ตอบ
"ทีไม่รู้ว่าเอ็มพูดปลอบใจทีหรือป่าวนะ....เพราะว่าคนเราหาเหตุผลให้กับทุกอย่างได้อยู่แล้ว...
แต่ทีก็มีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เอ็มทำให้อยู่ดี"..ทียิ้ม...
"ไม่หรอก...แต่รู้มั้ย..ทีพูดน้ำเน่าจริงๆนะเมื่อกี้นี้..." ผมตอบแล้วหัวเราะ...
ทีขำตามแล้วเอื้อมมือมาโคลงหัวผม...
"เพราะเอ็มเริ่มหรอกนั่น..." ทีตอบ...ผมยังขำต่อ..ส่วนทีก็ล้มตัวลงนอน...
เอาต้นขาผมต่างหมอน...แล้วจ้องหน้าผม...ผมก้มหน้ามองที...ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ...
เลยได้แต่อมยิ้มมีความสุขแทน...
"ตกลง...เอ็มเป็นแฟนทีแล้วนะ..." ทีบอก...เน้นความสัมพันธ์ที่ลงตัวสักที...
ผมยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ...ทีใช้สองมือถิดสร้อยบางอย่างให้ผม...ผมรับไว้มาดู...เกียร์..
(จริงๆตอนนั้นไม่รู้จัก...เลยเรียกไปว่าเฟือง...555)...เด็กวิศวะ...
"รู้ความหมายใช่มั้ย.." ทีถาม...ผมส่ายหัวแทนคำตอบ..
"เด็กวิศวะมีได้คนละอันจากรุ่นพี่...ถ้าให้ใครเหมือนให้ใจกับคนนั้น...
แล้วยังบอกคนอื่นได้ด้วยอีกว่าใครคนนั้นมีเจ้าของแล้ว..." ทีตอบ..ผมพยักหน้ารับ...
แล้วเลยเอาคล้องรอบคอ...
"อย่างนี้ถ้าเอ็มใส่...เอ็มไม่กลายเป็นเด็กวิศวะเหรอเนี่ย...ใครเค้าจะคิดว่าเป็นคนมีเจ้าของ"ผมถาม
แต่ทีไม่ตอบคำพูดติดตลกของผม...
"เอ็มคนดี...ทีขอถือว่าเอ็มเป็นคนในครอบครัวทีได้มั้ย..." สายตาจริงจัง...
ทำให้ผมชะงักไม่น้อย...คนในครอบครัว...มันมีความหมายมากนะ...
มือของผมยังเพลินกับการลูบเส้นผมของที...แต่ปากนั้นยังไม่กล้าตอบ...ผมไม่แน่ใจ...
แฟนกับคนในครอบครัวมันต่างกัน....ครอบครัวเดียวกันมันเลิกกันไม่ได้...แต่แฟนเลิกได้...
ความคิดผมลอยไปไกลกับคำถามนี้...มันเหมือนการขอแต่งงาน...
คำขอจากผู้ชายคนนึงที่อายุยังไม่เกิน 20 ....
"เอ็มยังไม่ต้องตอบทีตอนนี้ก็ได้....ทีคิดว่าทีอาจจะถามเอ็มเร็วไป..." ผมมองลึกเข้าไปในตาที...
ทีจริงใจกับคำบอกเลื่อนเวลาตอบของผม...คนจะเป็นแฟนมันง่าย...ผมเคยคบกับอาร์ทย่อมรู้ดี...
แต่การที่จะคบกันตลอดไปนี้สิ...ถ้าไม่ได้รักกันจริง...คงไปกันไม่รอด...ผมคิดได้ดังนั้นเลยพนักหน้าตอบ...
ทียกมือมาลูบข้างแก้มผม...มืออุ่นลากผ่านแก้มเย็นๆของผม...ทิ้งความรู้สึกที่ค้างคาไว้บนผิวเนื้อ
"พรุ่งนี้...ไปส่งเอ็มที่สยามได้มั้ย" ผมถามตัดเรื่องเดิม...
เพราะผมมีความคิดที่จะทำเรื่องบางอย่างให้มันถูกต้องเสียที...
"ได้สิ...ไปหาอาร์ทเหรอ" ทีถาม...ทีรู้อยู่แล้วว่าผมกับอาร์ทมีอะไรที่ค้างคากันอย่างแปลกๆ.....
การเลิกเป็นแฟนกันไม่ได้ ทำให้ความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนนี้สิ้นสุดลงได้...
แม้ผมจะบอกไม่ได้ว่าอาร์ทเลิกชอบผมแล้ว...แต่ผมรู้ว่าอาร์ทไม่ได้ชอบผมแล้ว...ผมแน่ใจอย่างนั้น
"เอ็มเคยเล่าเรื่องทีให้อาร์ทฟังหรือป่าว" ทีถาม...ขยับหัวไปมาถูกับต้นขาผม....
ไม่ยอมลุกขึ้นนั่ง...เหมือนแมวเวลามาคลอเคลีย
"ไม่เคยหรอก...เป็นที...ทีจะเล่าเหรอไง" ผมถามกลับ....
"ไม่รู้สิ...แต่ทีว่าถ้าเอ็มเล่า...ป่านนี้ทีคงไปอยู่ในคุกแล้ว...คงไม่ได้มานอนหนุนตักเอ็มอย่างนี้...
ดีนะที่เป็นทรายไม่ใช่อาร์ท" ทีกล่าว...ยิ้มกว้าง....วันนี้ยิ้มบ่อยจริงๆ...ทั้งผมและที...
อยู่ดีๆ..ทีก็เปลี่ยนจากนอนหงายกลายเป็นตะแคง แล้วก็กลายเป็นคว่ำหน้าลงกับขาผม...ผมสะดุ้งสุดตัว...
ยังไงก็ตกใจ...แล้วทีก็กดหน้าแนบไปกับขาผม...พูดอะไรบางอย่างที่ฟังไม่รุ้เรื่อง...
มีแค่แรงสั่นสะเทือนจากเสียงที่ไล่ขึ้นมาจากต้นขา...
"ทีๆๆๆ...ลุกขึ้นมานั่งเลย..." ไม่ไหว...ไม่งั้นผมหยุดไม่อยู่แน่ๆ...
"เอ็มมมม" ทีครางชื่อผม...ไม่ยอมลุก...ผมเขย่าตัวที...
ทีกดหน้าแล้วไล่ขึ้นมาเรื่อยจนใกล้ขาหนีบ...ผมว่าไม่ได้การณ์...เลยผลุดลุกขึ้นยืนทันที...
ทีไม่ได้กลิ้งตกจากตัวผมไปนอนอยู่ที่พื้น...เพราะทีหมุนตัวแล้วเอาขาลง...
กับกลายเป็นนั่งที่ข้างเตียงอีกครั้ง...ทีขำ....นั่นคือสิ่งที่ผมเห็นหลังจากที่ควบคุมการเต้นของหัวใจ
อย่างตื่นเต้น
"แกล้งเอ็มงั้นเหรอ" ผมถาม...เสียงขุ่น...แต่ไม่ได้โกรธ...ขอเล่นบทโหดไว้ก่อน....
"เปล่าๆๆๆๆ...ทีแค่อยากแก้ตัว.." ทีพูดแล้วใช้สองมือโอบเอวผมเพื่อดึงเข้ามาใกล้...
การที่ทีนั่งกับผมยืน...ทำให้ตำแหน่งการมอง..ดูรับไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่....
(พอเข้าใจระดับสายตาปรกติโดยไม่มีมุมก้มเงยออกมั้ยครับ...แม้ว่าตอนคุยกันทีจะเป็นมุมเงยมองผม
ที่ยืนอยู่ก็เถอะ...)
"ได้มั้ยเอ็ม...ทีอยากมีความสุขกับเอ็ม.." ผมรู้ความหมายของทีดี...เพราะงั้น...
เลยอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อถูกขอจะๆขนาดนี้..
"ที...เอ็มมีความคิดเรื่องนี้ค่อนข้างแตกต่างกับทีนะ...ไม่ใช่ว่าเอ็มหัวโบราณ..แต่ว่า...
อายุแค่นี้เอ็มว่ามันเร็วไป...เพื่อนปรกติคนอื่นเค้ายังสนใจแค่เรื่องเรียนเท่านั้น...เรื่องนั้นมัน...มัน..แบบว่า..
คนอื่นที่เค้าเป็นแฟนกัน..ก็คงยังไม่...ไม่ได้มีอะไรกันเกินเลยขนาดนี้..." ผมตอบ...
สับสนในตัวเองเล็กน้อยถึงปานกลาง...แต่ผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ...ผมมองหน้าทีแล้วอดใจอ่อนไม่ได้...
ทีไม่ได้ทำหน้าอ้อนว้อน...แต่มองผมด้วยสายตาหวานหยด...
"ทีเข้าใจ..." ทีตอบ...นิ่งๆ
"ก็ถ้ามันเป็นวันสำคัญ..." ผมเริ่มพูด...ใบหน้าทีก็กลับกลายเ็ป็นเจ้าเล่ห์ทันที
"วันนี้สำคัญมั้ย!!" ทีถามอย่างรวดเร็ว
"ไม่!!" ผมตอบทันทีเช่นกัน
"แล้ววันไหนสำัคัญบ้างอ่ะเอ็ม" ทีถาม...สนใจเรื่องนี้จริงๆแหะ.
"ไม่รู้...ทีก็ถามเอ็มบ่อยๆสิ...ว่าวันไหนสำคัญบ้าง...ตอนนี้เอ็มนึกไม่ออก" ผมตอบปิดเรื่อง...
แล้วก้มหัวลงเอาชนกับหัวทีแล้วขยี้จนผมฟู...ทีขำ...ขำเพราะมีความสุข...แหงสิ...
ประเด็นทั้งหมดมันมาลงเรื่องวันสำคัญเนี่ยแหละ....
...
...
...
คุณคิดว่าวันไหนเป็นวันสำคัญบ้างหล่ะ?
...
...
------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ตามชื่อตอน...
ยาวเหยียด......
สอบเสร็จแล้วครับ..
แต่..
จันทร์หน้าๆสอบอีกแล้ว...
ยังงี้เมื่อไหร่จะอัพจบนะเนี่ย..
ให้กำลังใจด้วยนะ
เฮ้อ...
ฟังเพลงกันหน่อยเนอะ เอามาจากทู้คุณอิน เช่นเคยคับ (เพลงโปรดผมด้วยหล่ะ) :m1:
ผู้ชายของเธอ by J Jo- P Pop
http://media.imeem.com/m/tCI1Mt9L1m
**************
ทันแล้วนะคับหมออิน :m14:
:bye2:
-
:m13: อิจฉา
-
เพื่อทีแล้ว สำคัญทู๊กวันอ่ะ :o8: :o8: :o8:
-
ช่าย สำคัญทุกวันเลย :m4: :m4: :m4:
-
"ได้มั้ยเอ็ม...ทีอยากมีความสุขกับเอ็ม.." ผมรู้ความหมายของทีดี...เพราะงั้น...
เลยอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อถูกขอจะๆขนาดนี้..
:m25: :m25: :m25:
รอวันสำคัญ :m13:
-
วันสำคัญวันพรุ่งนี้เลยแล้วกัน ครบรอบเป็นแฟนกันได้ 1 วัน :oni2:
-
เป็นแฟนกันแล้ว :oni2: :oni2: ไปเจออาร์ทจะเป็นไรบ้างน๊อ :m21: :m21:
-
วันสำคัญ :m21: อยากให้ทุกวันเป็นวันสำคัญจะได้....... :m25: :m25: :m25:
-
^
^
^
คิดเหมือนกันรีบน งับ อยากให้ทุกวันเป็นวันสำคัญ
-
อิอื :oni1:
ิ
-
ทุกวันที่เจอกันนั่นแหละเป็นวันสำคัญ :m1:
-
นึกว่าจะได้มีอะไรกันซะอีก........ :o8:
-
:a5:
น้องจา....
ตามมาทันแล้วอ่ะ...
ทำไงดี....พิมพ์ไม่ทัน... :a1:
เอาวันสำคัญทุกวันเหรอ...
เหอๆๆๆ...
ไม่ดีมั้ง...เดี๋ยวไม่เป็นอันได้เรียนกันหรอก... :oni3:
รอเจออาร์ทตอนหน้าดีกว่านะ....
ไปแระ...เอาให้จบตอน.....
-
"อืม...ทีจะจำทุกอย่างที่ทีทำไว้กับเอ็ม...แล้วบอกตัวเองทุกครั้งว่าทีทำร้ายเอ็มไว้มากแค่ไหน...
บอกตัวเองว่าความรักที่เอ็มให้มามันมีค่ามากสำหรับคนอย่างที...จนเกือบจะมากเกินไป"ทีพูด...
ลดค่าตัวเองลง...
เข้าใจตอบ คะแนนสงสารให้เต็ม 10
จะมีใครรู้สึกกะเราแบบนี้มั่งมั๊ยนะ o7
-
สำคัญทุกวันเลยเรอ :m25:
-
ตามอ่านจนทันแล้ว o7
-
หมดสต๊อคแล้วนะค้าบบบบ :m23: :m23:
*************
ตอนที่ 46 : (จูบ + ความกังวลใจ)ของอาร์ท ....[ 5 ก.พ. 51]
ถึงแม้ว่าทีจะไม่ใช่แฟนคนแรกของผม แต่ทีก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมมีความสุขในความรัก
การรักใครสักคนมันดีอย่างนี้นี่เอง...พอผมคิดอย่างนี้ทำให้ผมคิดถึงอาร์ท...อาร์ทเองก็ดีกับผมมาก...
วันนี้ผมเลยตัดสินใจไปหาไปคุยกับอาร์ท...ไปบอกในสิ่งที่ผมควรจะบอกตั้งแต่แรก...เรื่องของที...
ทีพูดถูกว่า...เรื่องที่ผมไม่ได้เล่าเรื่องทีให้อาร์ทฟังตั้งแต่แรกเพราะถ้าผมเล่า...
ผมและทีในตอนนี้คงเปลี่ยนไป...ซึ่งผมไม่กล้าตัดสินใจว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่ดี...
ทีรู้ว่าผมคิดมากเรื่องอาร์ท...เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้อาร์ทคิดอะไรกับผม....
และผมให้ความสำคัญกับอาร์ทมากแค่ไหน...ถึงแม้ว่าผมไม่ได้รักอาร์ทแต่ผมก็มั่นใจว่าผมแคร์อาร์ทมากแน่ๆ
เพราะฉะนั้นการตัดสินใจไปหาอาร์ทในวันนี้ผมจึงต้องคิดแล้วคิดอีก....ผมจะบอกกับอาร์ทว่าผมมีแฟนแล้ว...
และคงจะบอกว่าเป็นที...แต่ผมควรจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดหรือป่าว...มันควรหรือป่าว...
หรือจริงๆแล้วมันไม่จำเป็น...ทีหันมามองผมหลายครั้งขณะที่ขับรถไปส่งผมที่สยาม...ทีไม่ได้ถามอะไร...
ทีเคยเจออาร์ทแต่ไม่รู้เรื่องของอาร์ทมากนัก...เพราะฉะนั้นทีเลยไม่เข้ามาก้าวก่ายในเรื่องนี้...
ทีจอดรถในลานจอดรถ ไม่ไกลจากคณะของอาร์ทเท่าไหร่เพื่อที่ผมจะได้เดินไปได้โดย ไม่เมื่อยสะก่อน...
ทียิ้มให้ผม...
"รอนะ" ผมพูดแค่นี้...เพราะในหัวตีกันยุ่ง
"อื้ม" ทีรับคำ...ยิ้มให้ผม
ผมเดินไปตามทาง...ไม่ช้าไม่เร็ว...ขาค่อยๆก้าวเดิน...มันดูเหมือนว่าจะเป็นอัติโนมิติ...
คงเป็น reflex เพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ใช้สองในการบังคับการเดินของผม...
สักพักก็เลี้ยวเข้าประตูรั้วแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ....ผมกำลังเสี่ยง...ผมไม่รู้ว่าตอนนี้อาร์ทอยู่ที่ไหน...
ผมกำลังไปหาเขาที่คณะ...ซึ่งเขาอาจจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ได้...แต่ก็นั่นแหละ...ผมแค่ถ่วงเวลา...
ผมเดินจนไปหยุดที่ลานปูน...มีโต๊ะไม้นั่งตั้งอยู่ใต้ต้นไม้หลายตัว...ผมถอนหายใจ
ก่อนล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร....ผมรอ...
"อาร์ท...ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ" ผมถาม...ฟังเสียงตัวเองดูแปลกๆ...
"อยู่---" อาร์ทบอกชื่อตึก...ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่รู้จัก
"ตอนนี้เอ็มอยู่--- อยากเจออาร์ท" ผมพูดตรงประเด็น...อาร์ทเงียบไปสักครู่...
ผมได้ยินเสียงเก็บของ
"รอที่นั่น...เดี๋ยวอาร์ทไปหา" อาร์ทพูดแล้วตัดสายไป...ผมมองมือถือตัวเอง...
ตื่นเต้นในสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...
ผมนั่งรอ...มันเหมือนจะนาน...แต่ก็นั้นแหละ...เมื่อเรารออะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้ทำอะไร...
เวลาดูเหมือนจะผ่านไปช้าแสนช้า...สักพักผมก็เห็นเงาคนเดินมาแต่ไกล...คงเป็นอาร์ท..
เพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีใคร....นักศึกษาคนอื่นคงกลับบ้านไปหมดแล้ว...อาร์ทไม่ได้วิ่งให้เร็วขึ้น...
แต่ก็เดินมาหาผมอย่างไม่รีบร้อน...แต่ผมกับกระวนกระวายใจ...
"เป็นครั้งแรกที่เอ็มมาหาอาร์ทถึงที่นี่...ไม่นับวันนั้นนะ" อาร์ททักพร้อมรอยยิ้ม...
ยิ้มที่ผมลังเลที่จะยิ้มตอบ...
"เอ็มแค่มาหาอาร์ท" ผมพูด...นึกอะไรไม่ค่อยออก...หัวโหวงๆ...
อาร์ทก็รู้ว่าผมมีจุดประสงค์ในการมาหาเขาเองในวันนี้แน่ๆ
"มีเรื่องจะบอกอาร์ทใช่มั้ย" อาร์ทถาม...สีหน้ายังระบายยิ้มให้ผม...ผมพยักหน้าตอบ...
"งั้นรอแปบนึง...อาร์ทไปเข้าห้องน้ำก่อน" อาร์ทพูดแล้วเดินไป...ผมเลยเดินตาม...
มันป็นห้องน้ำในอาคารนึง...ผมปล่อยให้อาร์ทไปเข้าห้องน้ำโดยผมยืนพิงกำแพงอยู่ไม่ไกล...
จะบอกว่ามีแฟนแล้วเลยดีมั้ยนะ...หรือจะต้องเล่าเรื่องวันนั้นด้วย...ไม่ดีหรอก...ไม่เล่าดีกว่า...
"ไง" อาร์ทเดินกลับมาหาผม...
"มีอะไรที่อาร์ทควรรู้แล้วตอนนี้" เป็นคำถามที่ฟังดูแปลก...
แต่ก็ดีสำหรับผมที่จะตอบโดยไม่ต้องเกริ่นอะไรมาก...
"ไม่สำคัญมากหรอก...เอ็มแค่จะบอกว่าตอนนี้เอ็มมีแฟนแล้ว" ผมพูดออกไปเร็ว...
เพราะลิ้นเกือบจะพันกัน...สีหน้าอาร์ทไม่ได้เปลี่ยนไปตอนที่ผมพูดจบ...ไม่รู้สิ...
ผมคาดหวังว่าเขาจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรบ้าง...จะโกรธก็ต้องทำหน้าโกรธ...
จะดีใจก็ควรจะบอกว่าดีใจด้วยหรือยิ้มแย้ม...ไม่ใช่แบบนี้...
"ที?...ที่อาร์ทเคยเจอที่โรงบาลฯ...ใช่มั้ย" อาร์ทรู้...ผมมองหน้าอาร์ทที่ยังเรียบเฉย...
ผมเลิกพิงกำแพง...กลับมายืนตรงก่อนตอบ
"ใช่" ผมตอบขัดเจน...แล้วผมก็ได้เห็นอาร์ทยิ้ม...ยิ้มหยันๆที่มุมปากซึ่งผมแปลไม่ออก...
"เอ็ม...อาร์ทสงสัย - " อาร์ทเกริ่นประโยค...ผมมองตาอาร์ทอย่างลังเล...
" - ถึงสิ่งที่ทีพูดที่โรงบาลฯ....เรื่องที่เค้าบอกว่าพูดไปงั้นๆ" ผมยืนตัวแข็งทื่อ...อาร์ทจำได้!!!!...
ผมควรจะตอบมั้ย...
"จริงหรือป่าว...ทีเคยได้เห็นสิ่งที่เค้าพูดหรือป่าว"ผมนิ่ง...มองหน้าอาร์ท...จะตอบ...
หรือไม่ตอบ...หรือจะพยักหน้า...หรือส่ายหน้า...จะทำยังไงดี....
"เอ็ม.." อาร์ทเร่งโดยการเรียกชื่อผม...ผมไม่จำเป็นต้องบอก...
พอแค่นี้แล้วเดินไปเลยดีกว่า...แต่...
........
"เอ็ม"
"เคย" เสียงใคร...เสียงตัวเอง...ตอบไปแล้ว...
เรียวคิ้วของอาร์ทกดลงเล็กน้อยด้วยอารมณ์ขุ่นมัว...อาร์ทยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ
เหมือนกลับต้องการกำจัดสิ่งรำคาญใจ
"อาร์ทเคยคิดว่าสิ่งที่อาร์ททำให้เอ็มคงดีไม่พอ...เคยคิดว่ามีอะไรบ้างมั้ยที่ยังไม่ได้ทำ
เพื่อให้เอ็มมารัก...ที่แท้..." อาร์ทพูดเสียงรอดไรฟัน...ผมกลัว...กลัวอาร์ท....
เป็นครั้งแรกที่คิดอย่างนี้...แล้วสักพักผมก็ต้องตกใจ...เมื่ออาร์ทใช้มือข้างนึงมาคว้าคอผมไปใกล้จนผมเซ...
ริมฝีปากกระแทกบดเบียดรุนแรง...เจ็บ...เพราะฟันกระทบกัน...เป็นจูบที่ดูดดื่มล้วงลึก...
ลิ้นอุ่นร้อนควานไปทั่ว...ไม่มีความหวานชื่น...มีแต่อารมณ์ล้วนๆ...ซึ่งไม่ใช่ความพิสวาส
แต่เป็นความโกรธที่ครอบงำ......ด้วยความตกใจทำให้ผมสะดุ้งและมือกระตุกขึ้นมายันอาร์ทที่อก...
แต่พอรู้ว่าถูกทำอะไร..ผมก็ปล่อยมือลง...อาร์ท......พอใจแค่นี้เหรอ....ต้องการอย่างนี้จริงๆเหรอ...จูบ...
ที่มีแต่เจ็บ....ความรุนแรงค่อยๆแปรเปลี่ยน...จนท้ายสุดกลายเป็นการขบเม้มที่ริมฝีปากของผม....อาร์ท...
อาร์ทหาอะไรอยู่....จูบเนิ่นนานต้องการทดสอบอะไร...ใจเอ็มหรือใจอาร์ท....จนแล้วที่สุด...
อาร์ทก็ผละจากไป...ทิ้งไว้เพียงความชาด้าน...และความเจ็บปวด....ผมมองหน้าอาร์ท...
ที่ตอนนี้สงบลงอย่างเห็นได้ชัด...ไม่เหลือความโกรธอีกแล้ว...ไม่เหลือ...เหมือนเส้นใยบางๆ
เส้นสุดท้ายระหว่างผมกับอาร์ท...
"พอใจแล้วใช่มั้ย" ผมถาม...กัดฟัดแน่นจนเจ็บ...อาร์ทมองผม...สายตาอ้อนวอน...
เขากำลังลังเลใจและสับสน...แต่ผมช่วยเขาไม่ได้....เพราะผมไม่สามารถยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก...
ผมเลยเริ่มเดิน...เดินจากไป...เดินเร็วขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นวิ่ง...
ผมวิ่งผ่านใครไปบ้างไม่รู้...รู้แต่ว่าอยากกลับ...ไม่อยากอยู่ที่นี่...วิ่งจนมองไม่เห็นทาง...
ทำไม...ทำไมมองไม่เห็น...น้ำตา....ผมหยุดวิ่ง...แล้วร้องไห้อย่างเหนื่อยใจ...ไม่คิดจริงๆ...
ว่าอาร์ทจะทำแบบนี้.....อาร์ทที่แสนดีไม่เหลืออีกแล้ว....ผมผิดเองที่บอก...
ผิดเองที่เปลี่ยนให้อาร์ทเป็นแบบนี้...เป็นความผิดของผมเอง.....อาร์ท....เอ็มไม่ดีพอจริงๆ...เห็นมั้ย...
ผมสะอื้นอีกสะพัก...บังคับให้ตัวเองหยุดร้องไห้...ปาดน้ำตาลวกๆ...แล้วค่อยๆเดินต่อ...
ทำไมรู้สึกว่าขากลับมันช่างไกลแสนไกล...เมื่อไหร่จะถึงสักที...ถึงคนที่รอเอ็มอยู่...
ถึงคนที่จะไม่ทำให้เอ็มต้องร้องไห้อย่างนี้...
ขาสองข้างค่อยๆก้าวอย่างช้าๆ...ขณะที่มือทั้งสองปาดน้ำตาออกจากใบหน้า...
ไม่อยากให้ทีรู้ว่าร้องไห้...ระหว่างทางที่ต้องเดินกลับ...ผมต้องทำให้กลับมาเนียนเหมือนเดิมมากที่สุด...
และพอเห็นรถทีอยู่ในสายตาผมก็ต้องกลับมาตีหน้านิ่ง เหมือนว่าที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย...
ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ...ผมไม่ได้หันไปมองหน้าที...แต่ทีกำลังมองผมอยู่
"เอ็ม..." ทีเรียก...ผมลังเลใจอยู่ชั่วครู่...หันไปมองที...
สายตาทีขุ่นไปนิดหน่อยเมื่อมองเห็นใบหน้าผม...แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าโกรธออกมา...
"ไปไหนต่อดี" ทีถามเสียงเรียบ
"กลับ...แต่...เอ็มหิวข้าวแล้ว" ให้ทีคิด...แล้วแต่ทีว่าจะไปที่ไหนก็ได้...แต่ไม่เอาที่นี่...
อยากไปจากที่นี่...ทีไม่ได้ว่าอะไรอีก...รถค่อยๆเคลื่อนออกจากที่และทะยานไปบนท้องถนน...
ปล่อยผมให้จมไปกับความคิดตื้อตัน...ทีขับรถไปยังหอพักของเขา...มันทำให้ผมได้สติ...
แล้วหันไปมองหน้าที...
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ทีถามผม...หน้าแบบไหน?
"เอ็มกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่?" ผมไม่รู้ตัว...ทียิ้มฝืนๆ...ก่อนจะตอบ
"ทำหน้ายังกับจะบอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ" ทีพูดติดตลก...ผมหลุดหัวเราะ...
วันนี้มันสำคัญตรงไหนกันเนี่ย...
ผมเดินตามทีเข้าไปในห้องที่จัดเป็นระเบียบ...ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องของผม...
ซึ่งมันก็คงจะแพงกว่าด้วย...ผมมองไปรอบๆ...ส่วนทีเดินไปเปิดตู้เย็นเอาอะไรบางอย่างมาเทใส่ชาม
และจานก่อนจะเอาเข้าไปอุ่นไมโครเวฟ...ผมเดิมตามไปช่วย...เห็นเป็นกับข้าวหลายอย่าง
และข้าวสวยในถุงสองถุงใหญ่...อย่างกับเตรียมไว้แล้วว่าวันนี้ผมจะมาที่นี่อย่างนั้นแหละ....
ทีทำให้ผมกินข้าวอย่างสบายใจ...ทีไม่ได้ถามเรื่องที่ผมคุยกับอาร์ท...ตลอดเวลาที่ผมกินข้าวอยู่...
ทีแค่มองผมอย่างเงียบๆ...ถามเรื่องนู่นเรื่องนี้...เรื่องไร้สาระที่ทำให้ผมหลุดหัวเราะได้...
จนกระทั่งกินข้าวเสร็จและทีพาผมมาส่งที่หอ...ทีก็เข้ามากอดผมหลวมๆไว้ก่อนที่จะกลับ...
ผมพยายามมองหน้าทีที่กดลงกับเส้นผม...
"เป็นอะไรไปเหรอที" ผมถามอย่างเป็นห่วง...ทีสั่นศีรษะตอบ...
"จูบได้มั้ย" ทีถาม...ผมรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวทันที...ขอกันอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย...ผมไม่ตอบ...
ทีเลยดึงตัวออกมามองหน้าผม...ใช้มือข้างนึงมาแตะที่แก้มก่อนที่จะไล้ปลายนิ้วไปบนริมฝีปาก...
ผมมองตาทีอย่างกล้าๆกลัวๆ...จนทีค่อยๆโน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากแตะกัน...
คราวนี้ทีไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาในโพรงปากเหมือนคราวก่อนๆ...เพียงแต่แตะริมฝีปากประกบกัน
และบดเบียดอย่างอ้อยอิ่ง...แต่ความรู้สึกเหมือนประจุไฟฟ้าวิ่งแล่นไปทั่วร่างกายนั้น ยังปรากฏกับผม
อย่างไม่แปรเปลี่ยน...สักพักปลายลิ้นร้อนก็แทรกเข้ามา...ทีจูบผมเหมือนเป็นการบรรเลงดนตรี...
มันทำให้ผมตกอยู่ในโลกส่วนตัวชั่วครู่...ตัดขาดตัวเองจากโลกภาย..และมีความสุขจนลืมเรื่องราวรอบตัว...
ทีถอนริมฝีปากออก...พยุงผมไว้ด้วยแขนที่โอบกอด...ผมหอบหายใจน้อยๆ...ต่างกันมาก...
ผมได้แต่คิดในใจ...จูบของอาร์ทกับที...ถึงแม้จะกระทำเหมือนกัน...แต่ความรู้สึกที่ผมได้รับมันต่างกัน...
อาร์ททำให้ผมรู้สึกเหมือนกับที่ทีทำไม่ได้...ทำไม...ทีมองหน้าผม...ยิ้มน้อยๆ...
"มีอะไรก็บอกกันได้นะเอ็ม...รู้ว่าเอ็มร้องไห้แล้วทีเป็นห่วง...แล้วเนี่ย...
เห็นปากช้ำกลับมาแบบเนี่ย...อย่านึกว่าทีไม่รู้ว่าโดนอาร์ททำอะไรมา"ทีพูดแล้วเอานิ้มจิ้มๆริมฝีปากผมเบาๆ
ผมเลยขบริมฝีปากแน่น...
"ทีรู้?...แล้วไม่โกรธเอ็มเหรอ" ผมถามเสียงอ่อย...
"ทีจะโกรธเอ็มทำไม...เห็นเอ็มร้องไห้มาก็โกรธไม่ลงแล้ว...ถ้าจะโกรธคงจะโกรธอาร์ทละ..." ทีทำปากงอนๆแล้วทำหน้าโกรธๆเล็กน้อย...ผมเลยยิ้มออก....แล้วทีก็ลากลับไป...
ลาจากไปพร้อมเอาความทุกข์ใจของผมจากไปด้วย...ทำให้ผมรู้สึกดีใจ...ดีใจที่ไม่ได้อยู่คนเดียว...
ดีใจที่มีคนเข้าใจและช่วยแชร์ความรู้สึกด้วย...ดีใจที่ได้เจอที...
วันถัดมาผมก็เข้าเรียนอย่างปรกติสุข...มีทีมาคอยส่งมีทรายคอยล้อเรื่องที...แหงล่ะ...
เพราะเธอคอยเชียร์ตั้งแต่ยังมองหน้ากันไม่ติดจนถึงตอนนี้...ผมคงต้องยกความดีความชอบทั้งหมดให้เธอ
ผมนั่งเรียนหนังสือตามปรกติ...เรื่องที่เรียนในเทอมหลังยากมากเมื่อเทียบกับเทอมแรก...
ผมเลยพยายามทำความเข้าใจตั้งแต่ตอนเรียน...จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาอ่านอีกหลายๆรอบ...
วันนี้ผมเลยรู้สึกหมดพลังงานเมื่อเรียนเสร็จ...ผมเดินลงบันไดตึกเรียนมาพร้อมทราย...
แต่พอกำลังจะเดินไปตามทาง...ทรายก็สะกิดแล้วชี้ให้ผมมองไปเจอใครบางคน...ผมมองใบหน้าคุ้นเคย...
ต่างคนต่างไม่ได้ยิ้มให้กัน...ผมเลยได้แต่หันไปบอกทรายให้ฝากบอกทีว่าให้รอผมก่อน...
เพราะท่าทางผมต้องมีเรื่องคุยยาว...
อาร์ทที่ผมเจอในวันนี้ต่างจากเมื่อวาน...ใบหน้าหล่อมีแววหมองหม่น...
ดูเศร้าจนผมอดคิดในใจไม่ได้ว่าผมหรืออาร์ทกันแน่ควรจะเป็นคนเศร้า...อาร์ทเดินตามผมไปที่โรงอาหาร...
ไม่รู้จะไปนั่งคุยที่ไหนดี....ผมเป็นคนนั่งลงก่อน...แล้วอาร์ทก็นั่งตามในฝั่งตรงข้าม...
"ขอโทษ" อาร์ทเปิดประเด็น...ผมมองหน้าอาร์ทสีหน้าเฉยชา...
"เมื่อวาน...อาร์ทผิดเอง...อาร์ท...ไร้สาระไปเอง...ขอโทษที่ทำร้ายเอ็ม" อาร์ทพูดต่อ
"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอไง" ผมถาม...ความจริงผมไมได้โกรธอาร์ท...
เพียงแต่เสียความรู้สึกที่อาร์ททำร้ายความเชื่อใจของผมอย่างนี้...อาร์ทมองหน้าผมแววตาปวดร้าว...
มันทำให้ผมอดใจอ่อนไม่ได้...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ช่างเถอะ" ผมตัดบท...ผมเองก็ทำร้ายจิตใจอาร์ทไว้มากเหมือนกัน...
"เอ็มไม่โกรธอาร์ทแล้วละ" อาร์ทฟังคำพูดผมแล้วยิ้มน้อยๆ...แต่สีหน้ายังมีแววกังวลใจอยู่มาก...
"ขอบคุณที่เอ็มไม่โกรธ...ตอนนี้อาร์ทไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน...
เอ็มอาร์ทถามอะไรเอ็มหน่อยได้มั้ย" อาร์ทถามผมสีหน้าจริงจัง...ผมพยักหน้าตอบ
"ทำไมตอนนั้นที่เอ็มคุยกับอาร์ทตอนปิดเทอม...เอ็มถึงบอกกับอาร์ทประมาณว่า
อาร์ทแค่คิดไปเองว่ายังรักเอ็ม" อาร์ทถามประโยคเดิมซ้ำ...เหมือนวันนั้นที่เค้าถาม...
แต่อารมณ์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"ไม่รู้สิอาร์ท...เอ็มแค่...คิดว่าอย่างนั้น..."อาร์ทมองหน้าผม...รอผมตอบ...
เมื่อฟังจบก็ถอนหายใจ...ท่าทางเหมือนหวังว่าผมจะตอบอย่างอื่น...
"เมื่อวานที่ฟังเอ็มพูดถึงที...อาร์ทรู้สึกโกรธ...อาร์ทก็เข้าใจว่าหึง...แล้วพอมารู้คำตอบเอ็มอีก...
อาร์ทก็เลยทำอย่างนั้นลงไป..." อาร์ทหยุดพัก...มองหน้าผม...ผมมองตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ...
แม้ว่าจริงๆจะรู้สึกกระดากอายอยู่บ้าง...
"แต่จูบ...ไม่ได้ทำให้อาร์ทรู้สึกอย่างที่อาร์ทคิด...มันไม่ใช่...มันมีอะไรที่ผิดไป...
อะไรที่ทำให้อาร์ทรู้ตัวว่าที่อาร์ทโกรธไม่ใช่เพราะหึง...แต่อาร์ทโกรธที่เอ็มไม่เคยบอกอาร์ทต่างหาก...
อาร์ทโกรธที่ความเป็นเพื่อนเราห่างเหินกัน...แต่ไม่ใช่เพราะรัก...อย่างที่อาร์ทคิด..." ผมฟังแล้วโล่งอก...อย่างน้อยตอนนี้...มันก็ออกมาดูดีกว่าที่ผมคิด
"ที่อาร์ทบอกมาเนี่ย...แสดงว่า...มีคนที่จูบแล้วทำให้อาร์ทรู้สึกดีอย่างที่คิดแล้วใช่มั้ย" ผมถาม..
อาร์ทเบิ่งตากว้างด้วยความแปลกใจ...ก่อนที่จะมีสีหน้าดูเก้อๆออกมาอย่างเห็นได้ชัด...
"มันก็...มันไม่ใช่อย่างที่อาร์ทคิดไว้หรอก" อาร์ทพูดแล้วก้มหน้าลงอย่างกลุ้มใจ
"ให้เอ็มช่วยมั้ย..." ผมถาม...อาร์ทมองหน้าผมอย่างมีความหวัง...
"แต่เอ็มหิวข้าวแล้ว...แล้วเรื่องของอาร์ท...ให้ทีรู้ได้มั้ยละ" อาร์ทเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ..
ก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างลังเลใจ...
ผมลากอาร์ทไปหาทีอย่างไม่รอช้า...อาร์ทก็ไม่ได้บ่นอะไร...พอทีเจอหน้าผมก็ยิ้มกว้างมาให้...
แต่พอเจออาร์ท...ทีกลับยิ้มแบบแปลกๆ...นั่นทำให้ผมได้แต่ขำในลำคอ...ทีกลับมามองหน้าผมอย่างงงๆ...
แต่ผมไม่บอกอะไรนอกจาก...ที...ไปกิน Sizzler กัน...ทีก็พยักหน้ารับแม้ว่าจะค่อนข้างแปลกใจ...
ส่วนอาร์ทเริ่มขำผมแล้ว...พอขึ้นรถ...ผมก็คาดคั้นอาร์ททันที...(เริ่มเข้าใจความรู้สึกทรายแล้ว...555)
"ก็...เอ็ม...จำเพื่อนอาร์ทที่เจอตอนปิดเทอมได้มั้ย" อาร์ทเริ่ม...
"ได้..." ผมตอบทันที
"ก็มีอยู่คนนึง...ที่...คือ...แบบว่า...อาร์ทไปมีความสัมพันธ์แบบแปลกๆหน่ะ" อาร์ทเล่าไป..
สีหน้าก็ค่อยๆเข้มขึ้น...
"คือ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิเอ็ม...ที่มันเป็นอย่างนี้เพราะฝ่ายโน้นยื่นขอเสนอว่า
จะเป็นคู่นอนกับอาร์ทเองอาร์ทก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้...ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้ผูกมัดอะไรกัน..."
อาร์ทพูดต่อทันที...
"แล้วเมื่อวาน...กล้าโกรธเอ็มได้ยังไงกันเนี่ย...ทีอาร์ทยัง...เฮ้อ..." ผมโกรธเพื่อนไม่ลง...
-----------------------------------------------------
InLuSt say : ชื่อตอนน่าสนใจมั้ยครับ
ต้องอ่านแบบคณิตศาสตร์นะ
อะไรอยู่ติดวงเล็บก็ต้องคูณกระจายเข้าไปข้างในวงเล็บ (ไม่รวมเปอร์เซ็นต์สิครับ)
เกือบจบ...แต่ไม่จบ.....ติดทำงาน...ขอสัญญาว่าจะต่อให้จบตอนในสัปดาห์นี้ครับผม
:bye2:
-
^
^
^
มาจิ้มตูดpajaa ไว้ก่อนน๊า
:เฮ้อ:.ในที่สุดอาร์กะเอ็มก้อแฮปปี้
กลับมาเปงเพื่อนกันเหมือนเดิมแระ
ดูเหมือนทีจะเปงคนใจเย็นน๊า ดูมีเหตุผลอ่ะ
...ชอบเรื่องนี้จังเลยอ่ะ :m1: อ่านแล้วรู้สึกถึงควาใอบอุ่นเล็กๆ
ที่ทั้งที และ ทราย มีให้กับเอ็มอ่ะ...
-
จาเปนงายต่อไปน้า :m1: :m1:
-
จาเอาวันสำคัญครับ :m13: :m13:
-
ขอบคุณค๊าบ
:pig4:
-
ใครอ่ะใครที่อาร์ทคบ :o12:
-
ลุ้นคู่อาร์ทต่อ
:m4: :m4:
-
รออ่านต่อจ้า ว่าแล้วอาร์ท :เตะ1: น้องจาไปเร่งคนเขียนดิ :m23: :m23: อยากอ่านต่อแล้ว
-
ตามทันกันแล้ว :m4:
อยากให้อาร์ทได้เจอคนที่รักจริงๆ ซะที :m1:
-
จบตอน 46 แล้วครับ... :m13:
รอน้องจาเอามาลงแล้วกัน...
ว่าแต่น้องจาจะลงตอนใหม่ทั้งๆที่ติด % อยู่ด้วยเหรอ... :m29:
มันจะค้างๆคาสำหรับบอร์ดนี้หรือป่าว...
แล้วแต่จาละกัน...thx หลายๆ... :m4:
ไปเรียนดีก่า :mc1:
-
อิอิ :oni1:
-
อ่ะ ว่าแล้วอาร์ทมีอะไรแปลกๆไป
อยู่ดีๆเพื่อนจะหวงจะหึงอะไรได้ขนาดนั้น
เขาคงรักอาร์ทมากนะ ถึงยอมขนาดนี้
ดีแล้วที่รักลงตัว
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อารายๆ ก็ลงตัวแระ ดีจัง :m4: :m4: :m4:
ป.ล. คิดถึงน้องชายจังเลยยยยยยยยยยยย :m13: :m13:
-
จาเอาวันสำคัญครับ :m13: :m13:
วันสำคัญมีให้อ่านแล้วตอนนึงคับ
>>> Valentine DaY <<< (ตอนพิเศษ).....[15 ก.พ. 50] อยู่หน้า 2 อ่ะคับ
ผมเคยบอกไว้หลัง ลงตอนพิเศษจบ ว่า...
อย่างที่หมออิน บอก ตอนพิเศษ.....
บางคนอ่านอาจจะงงหน่อยๆ
กะสงสัย "เขา" คือ ใคร? แล้ว ทำไม? ยังไง?
ตามอ่านไปเรื่อยๆ คับ แล้วจะรู้ว่าเขาเป็นใคร เมื่อรู้แล้วลองกลับมาอ่านตอนนี้ซ้ำอีกที
ระหว่างที่อ่านครั้งนี้ กับ ที่จะอ่านในตอนนั้น ความรู้สึกสองครั้ง แตกต่างกันมะ
สำหรับผม ผมว่ามันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย ทั้งๆ ที่มันก็ตอนเดิม ทำไมนะ..
:o8: :o8:
ใครอ่ะใครที่อาร์ทคบ :o12:
อยากรู้ อ่านตอนต่อนี่เลยคับ
รออ่านต่อจ้า ว่าแล้วอาร์ท :เตะ1: น้องจาไปเร่งคนเขียนดิ :m23: :m23: อยากอ่านต่อแล้ว
ผมก็อยากให้หมออินมาต่อให้ทู๊กกกกก วันเหมือนกันคับ
แต่ๆ..............เนอะคับ :mc2:
จบตอน 46 แล้วครับ... :m13:
รอน้องจาเอามาลงแล้วกัน...
ว่าแต่น้องจาจะลงตอนใหม่ทั้งๆที่ติด % อยู่ด้วยเหรอ... :m29:
มันจะค้างๆคาสำหรับบอร์ดนี้หรือป่าว...
แล้วแต่จาละกัน...thx หลายๆ... :m4:
ไปเรียนดีก่า :mc1:
จบตอนแบบค้างคามากเลยคับ
เพราะงั้น จา ให้แก้ตัวด้วยตอนพิเศษ หลายๆ ตอนนะคับหมอ :oni2: :oni2:
อารายๆ ก็ลงตัวแระ ดีจัง :m4: :m4: :m4:
ป.ล. คิดถึงน้องชายจังเลยยยยยยยยยยยย :m13: :m13:
คิดถึงพี่สาวเหมือนกันคับ :give2: :give2:
***********************
ตอน 46 (ต่อ) ....[6 ก.พ. 51]
"แล้วไงต่อ" ผมถาม...
"มันก็ไม่มีอะไรมาก...เพราะฝ่ายนั้นเขาก็รู้ว่าอาร์ทยังชอบเอ็มอยู่...
อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่อาร์ทบอกตัวเอง...เขาเองก็ไม่เคยบอกว่าชอบหรือรัก...
อาร์ทก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามาก...ก็มีห่วงบ้างเพราะไม่ค่อยรู้จักคิดสักเท่าไหร่" อาร์ทเล่าไปสีหน้าดูมีความสุขขึ้นเรื่อยๆ...นี่แค่พูดถึงยังเป็นสะขนาดนี้...อาร์ทนี่ไม่ไหว...
"แล้วเมื่อวาน...มันก็เหมือนทุกๆครั้งที่กินเหล้ากัน...ขอร้องเอ็ม...อย่าทำหน้าแบบนี้สิ" อาร์ทเล่าแล้วชะงักเมื่อผมทำหน้าแบบรู้ทันเข้าใส่...มิน่า...อาร์ทถึงบอกว่าดื่มเหล้าบ่อย...
มันมีเบื้องหลังต่อมานี่เอง...
"ต่อๆๆๆ" ผมเร่ง
"เมื่อวาน...ฝ่ายนั้นเป็นคนมาชวน...บอกว่าเห็นอาร์ททุกข์ใจ...ที่จริงเมื่อวานอาร์ทไม่ได้เครียดเรื่องเอ็มมาก
แต่อาร์ทกำลังสับสน...ตอนเขามาชวนอาร์ทเองก็แปลกใจ...แต่ก็อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง
ให้จบๆไปเหมือนกัน...แต่ว่าตอนที่มีอะไรกันเนี่ย...อาร์ทก็เริ่มแปลกใจที่เขาร้องไห้...อาร์ทก็งง...
จนเกมส์บอกว่า...ใช้ตัวเขาแทนเอ็มก็ได้...อาร์ทเลยทำอะไรไม่ถูก...เกมส์ก็ร้องไห้หนักขึ้นมาอีก
แล้วนั่นก็ทำให้อาร์ทรู้สึกปวดใจแปลกๆ...แล้วก็เริ่มรู้สึกว่ามันอะไรที่ผิดไป" อาร์ทจบประโยค...หลังเปลี่ยนสีหน้าไปมา...เดี๋ยวหน้าแดงเดี๋ยวหน้าซีด...บางช่วงก็พูดเร็วสะเหลือเกิน...
ที่สำคัญคือ...หลุดพูดชื่อเกมส์ออกมาจนได้...ถึงไม่บอกก็สงสัยอยู่แล้วละ...
"มันผิดตรงที่เมื่อวานอาร์ทรู้ตัวแล้วว่าไม่ได้รักเอ็ม...แถมยังทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองรักมาตลอดนะสิ"
ผมต่อให้....อาร์ทเงยหน้าที่ก้มอยู่มามองผม...น่าเศร้าจริงๆ
"จะให้หมูช่วยก็ไม่ได้...เพราหมูสนิทกับเกมส์มานาน...ถ้ามารู้สิ่งที่อาร์ททำลงไป...มีหวัง..."
อาร์ทพูดแล้วถอนหายใจ...จนความเงียบเข้าปกคลุมในรถยนต์...จนมีคนทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน...
"ถามอะไรหน่อยได้มั้ย" เสียงทีถามขึ้น...ผมลืมไปแล้วว่าทีขับรถอยู่...แย่จริงๆ...
อาร์ทมองไปหาทีที่ละสายตามองมาทางกระจกมองหลัง
"เกมส์กับหมูที่พูดถึงเนี่ย...สนิทกันมาตั้งแต่ประถมแล้วหรือป่าว" ...อาร์ทฟังแล้วชะงักไปกับคำถาม...ก่อนจะตอบ...
...
...
"รู้ได้ยังไง"
-----------------------------------------------------
InLuSt say : ตัดตอนสะงั้น...
เอาไปโปะตอนหน้านิดนึง...
เพราะตอนนี้มันชักจะยาวไปแล้ว
********************
โหยยยยยยยยยยย หมอ ตัดตอนเงี้ย o12 o12
:serius2: :serius2: :serius2:
--ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง กะชื้นๆ เนอะ
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคับ--
-
อย่าจบ ข้างอย่างนี้ซิก๊าบบบบ สงสารปุ๋มหน่อย ลุ้นอ่านใจจะขาดแว้วววววว
-
:pig4:
-
ทำไมจบอย่างงี้
ค้างงงงงงง
-
:m4:
เย้ๆ ทันกันแล้ว
-
รอตอนต่อไปค้าบ :m1: :m1:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทามไมตัดจบแบบนี้
ทีต้องรู้จักสองคนนั้นแลยอ่ะ ช่ายม่ะ :m13:
มาต่อเร็วนะค๊า
-
อ่ะนะทำร้ายจิตใจกันจริงๆ :เฮ้อ:
มาต่อด่วนเลยนะตะเอง :a11:
-
:o8: :o8: :o8:
เพิ่งรู้พี่อินเอามาลงนี่ด้วย
รอต่อปายยย :m4: :m4: :m4:
-
เอาละซี งานนี้จะรู้จักกันหมดรึเปล่า :m21: :m21:
-
ค้างคาอย่างแรง
-
สุขสันต์วันปีใหม่จีน คร้าบบบบ
มาต่อไวไวนะงั๊บ
สนุกดีครับ
แต่จบแบบนี้ :serius2:
-
อ้าว อย่าบอกนะว่าทีรู้จักอ่ะ
-
อิอิ :oni1:
-
อย่าบอกนะว่าโลกกลม
อ่านมานานจะเห็นว่าที เป็นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว หลังจากรู้ว่าทำอะไรผิดไป ก็ไม่เคยทำอะไรผิดพลาดซ้ำสองเลย
แต่ก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมตอนนั้น ทีถึงปักใจเชื่อต้อมเสียจนสนิทใจ
ถึงตอนนี้ก็ยังอดแปลกใจไม่ได้
-
อิอิ :oni1:
-
อยากได้แบบทีอ่ะ
แต่ ... ชีวิตจริงคงเลือกไม่ได้หรอก
และก็อย่าบอกนะว่าโลกกลม
-
ตอนนี้ปริ้นท์ไปอ่านอยู่นะครับ
คุณหมอเขียนได้ดีมากๆเลย
ขอบคุณคนโพสอย่างพี่จาด้วยนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้จ้า o13
จ๊ากกก!! กระดาษหมดไปเกือบ 100 แผ่น :m30:
[/color]
-
มารอครับ :a12:
-
มาแวะให้กะลังใจคน post และคนแต่ง
+1 ให้ทั้งคู่เลยยยยยยค๊าบบบบบบบบบ
:m4:
-
เง้อ...เหมือนจะเป็นเหตุการณ์คล้ายๆ กัน
เป็นกำลังใจให้คุณจาอะหมออินจ้า :a2:
-
ขยันจริงคับ หมอ สอบเสร็จก็ลงตอนใหม่ให้อ่านทันทีเลย :m1: :m1:
มาจุ๊ฟๆ ทีดิ๊ิ :o8:
ตอนที่ 47 : เพื่อนเก่า & PostValentine (ครึ่งแรก).....[ 11 ก.พ. 51]
ทียิ้มผ่านกระจกมาให้ผม...ก่อนที่จะมองหน้าอาร์ทอย่างขำๆ...
ส่วนผมได้แต่แสดงอาการหงุดหงิดทางใบหน้า...ก็มัวแต่ยิ้มแล้วไม่ยอมบอกเนี่ยหล่ะ...
"ที...รู้จักหมูกับเกมส์ใช่มั้ย...แล้วจะยิ้มอีกนานมั้ยนั่น" ผมถามด้วยความอยากรู้เต็มที่...
"ก็...ไม่แน่ใจ...แต่จากที่ฟังมาน่าจะเป็นคนเดียวกับที่ทีเคยรู้จัก...
คนชื่อหมูกับเกมส์คงจะไม่ได้สนิทกันทุกคนละมั้ง" ทีตอบ...มองหน้าอาร์ทแล้วกลั้นยิ้มต่อ...
"แล้วขำอะไร" ผมถามต่อ...
"ก็แค่ไม่คิดว่าเกมส์...ท้ายที่สุดก็เป็นเหมือนที.." เหมือนที...เป็นเกย์อ่ะนะ...
แล้วมันน่าขำตรงไหน...ผมมองหน้าอาร์ทที่นิ่งเงียบทันทีที่รู้ว่าทีกับเกมส์อาจจะรู้จักกัน...
อาร์ทมีสีหน้าครุ่นคิด...
แล้วตลอดเวลาที่ Sizzler ก็กลายเป็นการรวมหัวกันสามคนเพื่อช่วยอาร์ท...
พอมาคิดมันก็ตลกดี...ทั้งๆที่วันนั้นอาร์ทมาขอโทษผมแท้ๆ...กลายเป็นว่าผมก็ต้องช่วยเขาต่อ...
นอกจากน ี้ทียังช่วยยืนยันความจริงที่ว่าเกมส์เป็นเพื่อนเก่าของทีด้วยประโยคที่ว่า..."
เกมส์มีดีแค่สองอย่างคือหน้าตาดีกับรวย"...คำพูดที่เหมือนคำด่าแต่คนพูด
ไม่ได้ให้อารมณ์อย่างนั้นเลยสักนิด...
ส่วนอาร์ทที่นั่งฟังก็ยิ้มอย่างพอใจ...ทีเล่าต่อให้ฟังโดยย้อนให้ผมนึกถึงคำตอบที่เขาเคยตอบไปแล้ว...
ที่เคยบอกว่ามีเพื่อนสนิทอยู่สองคนตอนมอต้น...สองคนนั้นคือเกมส์กับหมู...
ทีบอกว่าทั้งสามคนนิสัยไม่ได้เหมือนกันมาก...เกมส์เป็นคนตรงๆซื่อๆ...คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น...
เพราะฉะนั้น ที่บอกว่ามีดีแค่สองอย่างนั้นจริงๆแล้วก็เอาไว้พูดแกล้งเกมส์เฉยๆ....
(อาร์ทฟังแล้วพยักหน้าบวกอมยิ้มตลอดเลย...)...ส่วนทีเป็นคนเรียบร้อย...จริงใจ...ซื่อๆ
"พอๆๆๆ...อันนี้ไม่เชื่อ" ผมขัดทันที...ใครจะไปเชื่อ...
ส่วนอาร์ทหลุดขำออกมาทันทีหลังจากนั่งยิ้มเงียบๆ...
"ก็นั่นแหละ...ว่าแต่...ทำไมถึงไม่เอาไปปรึกษาหมูอ่ะ" ทีถาม...สีหน้ากลับมาจริงจัง
"อาร์ทไม่คิดว่าหมูจะรู้เรื่องที่อาร์ทมีอะไรกับเกมส์" อาร์ทตอบเรียบๆ
"แต่...ไม่มีเรื่องอะไรของเกมส์ที่หมูไม่รู้" ทีพูดต่อ...อาร์ทมองอย่างลังเลใจ...
ส่วนผม...นั่งกินไปตลอดเวลา...เอ้า...ก็ไม่รู้เรื่องนี่หน่า
"แต่หมูไม่เคยว่าอะไร...กับเกมส์ก็เริ่มมาตั้งนาน" อาร์ทยังไม่เชื่อ
"ไม่รู้สิ...แต่หมูที่เคยรู้จักมาเป็นอย่างนี้...ไม่เข้าไปก้าวก่าย...
ตราบใดที่ทีหรือเกมส์ทนไม่ไหวจริงๆ" ทีพูดกึ่งๆชื่นชม...
"แต่เรื่องนี้...ไม่รู้สิ...รู้มั้ย...อาร์ทรู้สึกเหมือนบาปกรรมตามทันเลย"
อาร์ทกล่าวเปรยๆกับตัวเอง...เหมือนจะตัดพ้อ...ก่อนจะถอนหายใจ...ส่วนผมมองอาร์ทอย่างเข้าใจ...
"ดิวคงคอยสาปแช่ง.." ผมต่ออย่างขำๆ...อาร์ทก็ขำด้วย...ส่วนทีส่ายหน้าอย่างขำๆด้วยอีกคน...
"ตอนนี้เลยเข้าใจแล้วว่าดิวตอนนั้น...สับสนแค่ไหน..."อาร์ทพูดแล้วดูกลุ้มกว่าเดิม...
ผมเลยนิ่งตาม...
"มีวิธีนึง...ถ้านายยอมเสี่ียง..." ทีพูดขึ้นมาลอยๆ.....วิธี?
"เพราะตอนนี้...ให้นายไปตะโกนบอกว่ารักเกมส์...เกมส์ก็คงไม่เชื่อ...
เรื่องของเรื่องคือเกมส์มันฝังใจไปแล้ว..." ทีสรุปสถานการณ์..
"อาร์ทก็คิดอย่างนั้น...เมื่อวานเกมส์ร้องไห้ใหญ่..." อาร์ทพูดเสริมเนือยๆ
"แล้วอาร์ทรักเกมส์จริงหรือป่าว...แน่ใจแล้วหรือป่าวเพราะถึงตอนนี้จะช่วยอาร์ทได้...
แล้วหลังจากนี้พึ่งมารู้ตัวว่าไม่ได้รักเกมส์...อาร์ทจะเสียใจเปล่าๆ" ผมถามอาร์ท
"เอ็ม...อาร์ทบอกไม่ถูก...อาร์ทไม่เคยคิดว่ารักเกมส์...
เคยแปลกใจในตัวเองบ้าง ตอนที่มีรุ่นพี่มาเทียวไปเทียวมาจีบเกมส์หรือตอนมีปัญหาอะไรๆ...
แต่เมื่อวาน...เกมส์ทำอาร์ทเจ็บทั้งใจ...เรื่องเอ็มยังไม่ทำให้อาร์ทเจ็บได้เท่านี้...เพราะเกมส์ร้องไห้...
ทำให ้อาร์ทพึ่งรู้ตัวว่าอาร์ทต้อนให้เกมส์จนมุมสะจนไม่เหลืออะไรแล้ว...และพึ่งรู้ว่าเกมส์ยอมทุกอย่าง
เพื่ออาร์ทจริงๆ" อาร์ทพูดด้วยสายตาเจ็บปวด...
คนเรามักเป็นอย่างนี้...ไม่รู้ตัวจนกระทั่งมันสายเกินไป...ทั้งๆที่จริงแล้ว
เพียงแค่เราหยุดสักวินาทีหรือหนึ่งนาทีเพื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้...เราก็จะเข้าใจอะไรมากขึ้นแท้ๆ...
วันนั้นอาร์ทกลับไปด้วยความเบาใจไปเปาะหนึ่ง(ไม่รวมรอยเจ็บตัวที่เพิ่มขึ้นเพราะแผนการของที)...
ส่วนผมก็รู้สึกดีใจที่ตอนน อาร์ทกับผมไม่มีความเหลื่อมล้ำทางความรู้สึก...
เพราะคำว่าเพื่อนเข้ามาแบ่งไว้อย่างชัดเจนแล้ว...จะทำให้อะไรๆก็สบายใจ...
ส่วนทีก็ดูมีความสุขที่ได้ข่าวเรื่องเพื่อนเก่าตัวเอง...แถมยังดูมีความสุขมากๆที่ได้ร่วมมือกับอาร์ท...
ส่วนเรื่องที่ทีกับเพื่อนอีกสองพากันไปขึ้นครูตั้งแต่สมัยก่อนนั้น ทำเอาอาร์ทตาขวางทันทีที่รู้...
(ผมฮามากๆตอนนั้น)...อาร์ทถามว่าหญิงหรือชาย...ทีก็ตอบมายังไม่อาย(เลยจริงๆ)ว่าทั้งชายและหญิง...
แต่ตอนนั้นเกมส์ยืนยันตลอดว่ายังไงๆก็ต้องกับผู้หญิง...พอมาวันนี้...ทีเลยขำเมื่อคิดว่าเกมส์แพ้สะแล้ว...
สำหรับเรื่องแผนการณ์ของที...ผมฟังแล้วก็ยังรู้สึกแปลกใจ...แต่อาร์ทกลับคิดว่ามันน่าจะได้ผล...
ก็ต้องปล่อยเค้าไป...เอาเป็นว่าผมขอให้สมหวังละกัน...ส่วนผมก็ได้แต่ค่อนขอดทีไปเรื่อยๆ
"ทีนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ" ผมพูดทันทีหลังทีเริ่มเข้าแผนการณ์...อาร์ทหัวเราะทั้งน้ำตาอย่างขำๆ
"ไม่สักหน่อย...ทีแค่คิดอะไรแบบนี้ได้มากกว่าเอ็มเท่านั้นเอง...ทียังสู้หมูไม่ได้เลย...
เทียบแล้วก็ต้องหมูเนี่ยแหละที่เจ้าเล่ห์ที่สุด"ทีพูดแก้ตัว
"อย่างหมูเนี่ยนะ" อาร์ทถามอย่างแปลกใจ
"ถ้าอาร์ทไม่รู้...ก็แสดงว่าหมูยังไม่เชื่อใจนายมากเท่าที่คิด...แต่ก็นั่นแหละ...ร้ายที่สุด...
เจ้าเล่ห์ที่สุดนะหมู...ไม่เชื่อลองถามเกมส์หลังจากนี้ได้" ทียังคงยืนยันนั่งยันนอนยัน...
ว่าตัวเองไม่ได้เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น...
แค่คิดผมก็อดขำไม่ได้...ที่เรื่องอะไรๆก็ดูจะบังเอิญสะจนผมต้องประหลาดใจหลายครั้งขนาดนี้...
แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี...เพราะถือว่าต้นปีใหม่เดือนมกราของผมนี้...ยังไม่มีเรื่องไม่ดีที่ผมต้องเจอ...
(นับเอาเรื่องจูบของอาร์ทเป็นเรื่องดีไปละกัน...ทีคงไม่ว่าอะไร)...และผมก็หวังว่าหลังจากนี้
ี้ผมจะเจอแต่เรื่องดีๆ...รวมถึงขอให้อาร์ทแก้ปัญหาเรื่องเกมส์ได้ด้วยละกัน...
----------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : เพื่อนเก่าจบ...
เหลือ postvalentine....
พิมพ์จนชักมึนหัว...
มีคนแอบมา spoiled ถามตลอด...(รู้ตัวใช่มั้ย...น้องบอย) :m12:
(ปล...ถึงน้องจา...ถ้าจะเอาตอนที่อัพไม่จบไปลงก็ได้...แต่ถ้าพี่อัพจบแล้วพี่ขอเสนอให้จาไปเพิ่มเหมือน edit อันเดิมอ่ะ...ให้มันรวมกันเป้นตอนเดียวกันดีก่านะ...แค่เสนออ่ะ...เพราะพี่ว่ามันตามอ่านง่ายกว่านะ)
^
^
^
รับทราบคับผม :a2: :a2:
:bye2:
-
มารออ่านต่อนะ อาร์ทจาสมหวังป่าวน๊า แต่คู่ทีกะเอ็มสมหวังแล้ว :m4: :m4:
-
ลุ้นคู่อาร์ทดีกว่า :m1: :m1: :m1:
-
โย่ โย่
ได้อ่านแล้ว
:pig4:
-
ลุ้นๆ
ลุ้นคู่อาร์ทเกมส์
:m1:
-
มีความรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะลงเอยด้วยดี :m4:
ห้ามหักหลังคนอ่านนะหมออิน :m13:
-
จาเป็นไงต่อไปน้า
รออ่านอยู่คับ :m1: :m1:
-
อิอิ...
ได้ลุ้นคู่ใหม่เลยชะมะนี่
:m1: :m1:
-
หุหุ มาลุ้นคู่ที่สองต่อ :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ลุ้นอาร์ทเกมส์อีกคู่ :mc4:
-
แหะๆ ไม่ได้มาอ่านนานแล้ว ไล่อ่านต่อตอนที่เหลือ :m13:
ทีนี้ปัญหาระหว่างอาร์ทกับเอ็มคงหมดไปแล้วสินะ เพราะสถานภาพสองคนคือคำว่าเพื่อน
มารอติดตามว่าแผนของทีจะเป็นอย่างไรดีกว่า :m12:
ปล. น้องหมออินรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ o13
-
กำลังลุ้นอีกคู่จะลงเอยอย่างไรกำลังสนุกอยู่เลยคับ รออ่านอยู่นะคับ :oni2: :oni2:
-
หุหุ สองคู่ชู้ชื่น
ว่างๆอย่าลืมหาคู่ให้หมูด้วยนะครับ เหลืออยู่คนเดียว เหงาแย่
-
คู่อาร์ทเกมส์ไปลุ้นในอีกเรื่องดีกว่ามั้ยครับ... :m13:
ส่วนหมู...จะเอาอีกคู่จริงๆอ่ะ...
ถึง GUNKUN รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ
ไปเรียนดีก่า :oni1:
-
คู่อาร์ทเกมส์ไปลุ้นในอีกเรื่องดีกว่ามั้ยครับ... :m13:
ส่วนหมู...จะเอาอีกคู่จริงๆอ่ะ...
ถึง GUNKUN รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ
ไปเรียนดีก่า :oni1:
หมูคู่กะใครหว่า ???
-
คู่อาร์ทเกมส์ไปลุ้นในอีกเรื่องดีกว่ามั้ยครับ... :m13:
ส่วนหมู...จะเอาอีกคู่จริงๆอ่ะ...
ถึง GUNKUN รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ
ไปเรียนดีก่า :oni1:
หมูคู่กะใครหว่า ???
นั่นสิคู่กะใครอ่ะ??
แล้วคู่อาร์ทเกมส์เนี้ยไปลุ้นในเรื่องไหนค่ะ
จะได้ตามไปอ่าน หุหุ :m1: :m1:
-
คู่อาร์ทเกมส์ไปลุ้นในอีกเรื่องดีกว่ามั้ยครับ... :m13:
ส่วนหมู...จะเอาอีกคู่จริงๆอ่ะ...
ถึง GUNKUN รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ
ไปเรียนดีก่า :oni1:
หมูคู่กะใครหว่า ???
นั่นสิคู่กะใครอ่ะ??
แล้วคู่อาร์ทเกมส์เนี้ยไปลุ้นในเรื่องไหนค่ะ
จะได้ตามไปอ่าน หุหุ :m1: :m1:
"GaME LoVE" ช่ายป่ะคับหมออิน :oni2: :oni2:
-
^
^
^
"GaME LoVE" อยากอ่านค๊า ทามไงดี
-
^
^
^
ด้วยค่า อยากอ่านด้วย
น้องจาเอามาลงหน่อยสิ
:m1: :m1: :m1:
-
คู่อาร์ทเกมส์ไปลุ้นในอีกเรื่องดีกว่ามั้ยครับ... :m13:
ส่วนหมู...จะเอาอีกคู่จริงๆอ่ะ...
ถึง GUNKUN รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ
ไปเรียนดีก่า :oni1:
หมูคู่กะใครหว่า ???
นั่นสิคู่กะใครอ่ะ??
แล้วคู่อาร์ทเกมส์เนี้ยไปลุ้นในเรื่องไหนค่ะ
จะได้ตามไปอ่าน หุหุ :m1: :m1:
"GaME LoVE" ช่ายป่ะคับหมออิน :oni2: :oni2:
:angry2: อย่าบอกนะว่า หมูคู่กับดิว :o
-
เฝ้ารอวันวาเลนไทน์......อยากอ่านต่อจริงๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กำลังใจในการเอนท์
^
^
^
ดูเหมือนข้างบนจะเริ่มเดากันไปมากมาย....จริงๆก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าจะมีอีกคู่รึป่าว
คุณหมออินรักษาสุขภาพนะคะ เดี๋ยวป่วยไปแย่เลย เรียนหมอก็หนักแทบตาย
-
(ถ้าเว้นไปนาน...อินจะเห็นคอมเม้นต์เยอะๆมั้ยอ่ะ
ไม่ได้ว่าอะไรนะ...
แค่เปรยลอยๆๆๆๆๆๆ) :m29:
ก็ตามที่เขียนไว้ที่ลายเซ้นต์อ่ะครับ...Game Love ....ถ้ามีเวลานะ :เฮ้อ:
แล้วก็...หมูคงไม่คู่กับดิวหรอก.... :m20:
เพราะดิวชอบผู้หญิง...
ส่วนวาเลนไทน์....อดใจรอได้เลยครับ :mc1:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่มาอ่านแล้วมีคอมเม้นต์น่ารักนะครับ...
เห็นเดากันไปมาแล้วสนุกดีจังแหะ
ขอบคุณจาที่อัพเดททันทีที่อัพเสร็จ...วันต่อวันจริงๆ :m1:
-
รอวันวาเลนไทน์ ด้วยใจจดจ่อ :m10:
-
รีบน ออกแนวหื่นนะคร๊าบบบบ :m14: :m14:
-
รอเหมือนกัน..............
-
แวะมาแปะให้ก่อนคับ :mc2:
ตอน(ต่อ)นี้จะบอกว่าเป็นตอนพิเศษช่วง วันแห่งความรัก ก็ได้คับ
เป็นตอนต่อจาก
>>> Valentine DaY <<< (ตอนพิเศษ).....[15 ก.พ. 50]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3164.30
ที่หมออินเขียนไว้เมื่อปีที่แล้วคับ
ตอนที่ 47 (ต่อ)....[13 ก.พ.51]
ผมตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย...หิวน้ำจังแหะ....เหนียวตัวไปหมดด้วย....ผมกระพริบตามองปริบๆ....
ไม่มีแสงจากข้างนอกส่องเข้ามา...คงยังไม่เช้า...อากาศตอนนี้ค่อนข้างหนาวจนผมขนลุก....
หนาวจนผิดปรกติ....จนกระทั่งผมมองไปเห็นคนนอนอยู่ข้างๆ...ความหนาวก็เปลี่ยนเป็นความอุ่นร้อน...
ทีนอนอยู่ข้างๆในขณะที่ร่างกายเปลือยเปล่าทั้งคู่ทำเอาความเขินเข้าจู่โจมจนใบหน้าร้อนผ่าว...
ผมลุกขึ้นนั่งมองทีที่หลับสนิท...ลมหายใจผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะ...ร่างกายสมส่วนของที
ทำให้ผมต้องมองตามอย่างอิจฉา...ทีไม่ได้ยกเวทหรือเล่นกล้าม...
ผมเลยไม่ได้เห็นกล้ามเนื้ออกแบบพวกประกวดประเวศน์ยิม...แต่ก็ดีแล้ว...ผมว่ามันน่ากลัว...
ผมหันซ้ายหันขวาจนเจอเสื้อนักศึกษาของใครสักคนที่กองอยู่ตรงมุมหนึ่งของเตียง...เลยเอื้อมไปหยิบมาใส่
พยายามไม่เคลื่อนไหวมากจนทำให้ทีตื่น...ปรากฏว่ามันเป็นเสื้อที...ผมมองหาเสื้อตัวเองต่อ...
แต่ด้วยความมืดแบบมีแสงสลัวๆแค่นี้ทำให้ผมหาไม่เจอ...ผมเลยสวมเสื้อทีแล้วกลัดกระดุมสองสามเม็ดแรก
กันหนาวก่อนที่จะลุกลงจากเตียงแล้วลื่นหล่นลงไปนั่งกับพื้น.....ใช่...ผมลงไปกองกับพื้น....ก็มันเจ็บอ่ะ....
ขยับตัวอย่างเร็วโดยไม่ได้คิดเลย...กว่าผมจะชินคงอีกนาน...
...กว่าจะชิน.....
ผมสลัดความคิดของผมไปไว้ข้างๆ...บ้าจริงๆเลยเอ็มเอ๊ย...ผมลุกขึ้นช้าๆ...
แล้วเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเทน้ำมาดื่ม...ผมดื่มไปหลายอึกเพื่อดับกระหาย...
แต่พอคิดว่าเดี๋ยวทีตื่นมาก็คงหิวเหมือนกันผมเลยไม่เก็บขวดน้ำเข้าตู้เย็น...
ผมเดินไปวางขวดไว้แถวๆเตียงก่อนจะเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลา 1.15....นอนต่อดีกว่า...
ความคิดหนึ่งเดียวทีบอก...แต่ไม่ทันที่ผมจะล้มตัวลงนอน...สองมือยาวก็เข้ามาโอบเอวผมอย่างรวดเร็ว
จนผมร้องเสียงหลง
"ที!!!" หัวยุ่งๆของคนกอดเข้ามาไซร้อยู่ที่เอว
"ตื่นมาทำไม...นอนต่อสิ" ผมพูดต่อหลังจากตั้งสติได้
"โดนยั่วเลยนอนไม่หลับ" ทีตอบเสียงฟังดูตื่นแล้ว...แถมฟังเหมือนจะสนุกเสียด้วย
"ใครยั่ว" ผมถามอย่างไม่เข้าใจ....ทีเลื่อนหัวออกมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม
"เอ็มไง"
"เอ็มยั่วตรงไหน" ผมถาม...แล้วนั่งกึ่งคุกเข่าลงข้างๆทีที่คลายอ้อมกอดแล้ว...
ทียิ้มกว้างแล้วชี้มาที่ตัวผม...ผมก้มลงมองอย่างงงๆ...ทำไม...ก็ใส่เสื้อแล้วไม่ได้ใส่กางเกง...
แล้วมันยั่วตรงไหน
"ใส่เหมือนในพวกหนังสือโป๊เลย...ใส่เสื้อนอนตัวใหญ่ๆที่บังไว้นิดๆหน่อยๆ....
แล้วโชว์ขาไว้อย่างนี้" ทีไม่พูดเปล่าแต่ลากมือไปที่ขอบเสื้อก่อนจะเลื่อนเข้าไปข้างใน...
ผมใช้สองมือตระครุบให้หยุดทันที...ทีใช้มือข้างทีเหลือแทรกผ่านรอยแยกตรงปลายของเสื้อเชิร์ท
เข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของผม...
"ที...ไม่เอา...." ผมร้อง....ผมปล่อยมือข้างนึงอีกข้างก็ลุกลานเข้ามาใต้เสื้อมากขึ้น...
"นะๆๆๆ...ไหนๆก็ตื่นแล้ว" พูดไม่พูดเปล่า...สายตายังมองไปยังที่ๆทำให้ผมหวั่นใจ
กับคำว่า"ตื่น"ของทีจริงๆ...แต่มือที่สัมผัสอยู่ก็เริ่มเค้นคลึงจนความคิดผมเริ่มสับสน.....
ทีโน้มตัวลงมาจูบที่ต้นคอที่เผยอยู่นอกปกเสื้อ...ริมผีปากเย็นแนบมาบนร่างกายของผมที่ร้อนขึ้น
จากแรงอารมณ์และความเขินอาย...
"อื้อ...ที....วันนี้ก็ทำไปแล้วไง...ไม่เอาแล้วนะ....อึก..." ผมพยายามท้วง...
ในหัววูบๆโหวงๆ....พอคิดจะพูดก็โดนปลายนิ้วบดขยี้ตรงปลายเสียจนเสียวซ่าน...ทีไม่ตอบ...
มีเพียงเสียงหัวเราะอย่างขำๆในลำคอ...ก่อนผละมือที่ประคองศีรษะผมออกไปแล้วยกตัวผม
ไปนั่งไว้บนตัวเขา.....ผมใช้แขนสองข้างโอบรอบคอที...ซุกหน้าหลบไม่ให้มอง...จะทำอะไรก็ทำ.....
ไม่กล้ามองแล้ว...ร่างกายของตัวเองแท้ๆ...ทำไมบังคับไม่ได้...มันยอมตามมือของทีไปเสียหมด...
"อย่าก้มหน้าสิ....อยากมอง..." เอะ...ก็คนไม่อยากให้มอง....ผมส่ายหัวแล้วก้มหน้าต่อ....
แล้วผมก็สะดุ้งสะจนต้องเงยหน้าเมื่อปลายนิ้วทีข้างไหนไม่รู้จิ้มพรวดเข้ามาในร่างกาย...
มันถูกสอดเข้ามาอย่างรวดเร็วสะจนผมแปลกใจ...ผมมองหน้าที...ขบริมฝีปากแน่น...ทียิ้มยั่ว...
ดันนิ้วเข้าออกไม่สนใจผมที่มอง....ทำไมมันลื่นๆละ....หรือว่ามัน...หลวม?....
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ทีถาม...ผมลังเลใจ...แม้จะมีแรงอารมณ์สุมอยู่ในตัวเอง
แต่ความคิดใหม่ทำให้ผมสลดลงทันที
"เปล่า.....อ..อ..อื้อ" ผมตอบปัด...จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง...ผมเลิกคิดแล้ว...ช่างมันเถอะ...
ผมบอกตัวเองแต่ในใจมีอะไรบางอย่างทำให้เจ็บ...
"วาสลีนหน่ะเอ็ม" ทีกระซิบบอกข้างหู...แล้วกดริมฝีปากหนักๆที่ข้างแก้ม....อะไรนะ....
แต่ทีไม่ปล่อยให้ผมว่างคิดอะไรอีกแล้ว...มือข้างที่คอยปรยเปรอทางเบื้องหน้านำพา
ให้ความแข็งขืนมาเจอกัน...แรงเสียดสีและการถูไถนำพาเราสองไปไกลจากการควบคุมตนเองมากขึ้นเรื่อย...
หยาดหยดสีขาวขุ่นทำให้การเสียดสียิ่งทวีความรุ่มร้อน....ริมฝีปากหนักๆเคลื่อนลงมาตามลำคอ...ไหปลาร้า
ก่อนที่จะหยุด...ทีมองเสื้อที่ขัดขวางจุดมุ่งหมายของเขาแล้วมองใบหน้าของผม...ทีเปลี่ยนใจ....
ยกตัวผมขึ้นเล็กน้อยเพื่อสอดใส่ร่างกายเข้ามาทางด้านหลัง...กดตัวผมลงแนบกับเตียง...
มือแกร่งยกสะโพกของผมขึ้น...ถึงแม้ว่าจะมีการเตรียมพร้อมแต่ด้วยขนาดที่แตกต่าง
ทำให้ร่างกายของทีแทรกเข้ามาได้เพียงเล็กน้อย
"ที...." ผมครางเสียงอ่อย...มองหน้าที...ต้องการ...ผมรู้ตัว...ผมต้องการที...ทั้งหมด....
ทียิ้มให้แล้วหยิบยื่นการตอบสนองให้แก่ผม....แก่นกายร้อนค่อยๆดันผ่านเข้ามา...
พร้อมกับความต้องการที่ค่อยๆถูกเติมเต็ม
"ที...อืม....อึก" ทีหยุด...เมื่อการบีบรัดมันมากมายเกินกว่าจะใช้เวลายาวนาน
และแรงเพียงน้อยนิดในการทำให้สำเร็จได้...
"...ทีรักเอ็มนะ..." เสียงทีแหบพร่า....ผมพยักหน้ารับ...ทีขยับถอนออกช้าๆ...
ก่อนจะดันเข้ามาใหม่....และค่อยๆเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ...โดยทุกครั้งทีดันเข้า...
ผมรู้สึกบางอย่างถูกกระตุ้นมากขึ้นเรื่อยๆ...มากจนผมแทบคลั่ง....
"รัก....รัก....ที..." ผมตอบ..มือทั้งสองเกร็งแน่นจิกลงบนไหล่กว้างของที...
ทีกัดฟันแน่นจากความเจ็บปวดและความอึดอัด....การสอดใส่ทวีความเร็วและการปลุกเร้าอารมณ์เราทั้งคู่
จนกระทั่งถึงจุดสูงสุดของความต้อง...น้ำสีขาวขุ่นจึงถูกปลดปล่อยเพื่อแสดงถึงความสุขสมที่ได้รับ...
ทีหอบหายใจแรง...มองหน้าผม...ก่อนจะถอนกายออกช้าๆ...ทีใช้ปลายนิ้วก้อยเกี่ยวเส้นผม
ที่ปรกลงบนใบหน้าของผม...ก่อนจะประกบจูบเบาๆแสดงความรัก...
"เอ็ม...ทำให้ทีได้มั้ย...เหมือนที่ทีเคยทำ" ผมมองหน้าที...คำขอของที...ผมไม่แน่ใจ...
มันต้องเจ็บแน่ๆ...ผมไม่รุ้ว่ามันต้องแรงแค่ไหน...
"เอ็มกลัวทีจะเจ็บนะ..."ผมท้วง...ทีส่ายหน้า
"นะ...ทีเชื่ออย่างนั้นนี้...ทีอยากให้เอ็มเป็นเจ้าของทีบ้าง..." ทีตอบผมยังลังเล...
แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่ง...
"นะนะ" ทียังอ้อนวอน
"ถ้าเจ็บก็รีบบอก...เข้าใจมั้ย" ผมสั่ง...ทีพยักหน้าหงึกหงัก...ผมมองไหล่เปลือยเปล่าของที
ที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากกิจเมื่อครู่...ผมโน้มตัวลงไปที่บ่าใกล้ๆลำคอก่อนจะอ้าปากแล้วฝังฟัน
ลงบนเนื้อแน่นแล้วกัดด้วยแรงที่ผมกะไม่ค่อยถูก...
"อึก" เสียงร้องในลำคอทำเอาผมสะดุ้ง...ผมถอนฟันแล้วดันตัวเองกลับมามองทีอย่างเป็นห่วง...
แต่ทียิ้มกว้าง...ผมเลยหันไปมองรอยกัดของผม...มันแดงและมีรอยช้ำเลือดจางๆแต่เลือดไม่ไหล
"เจ็บใช่มั้ย...บอกแล้วไม่เชื่อ" ผมพูด...ทีส่ายหน้า
"ไม่เจ็บหรอก..."ทีโกหกด้วยความจริงจัง
"รอยกัดของเอ็มสำหรับทีมันเป็นการแสดงถึงความเป็นเจ้าของ...ว่าตอนนี้ทีเป็นของเอ็มแล้ว..."
ทีพูดต่อ...ใช้ปลายนิ้วรูปผ่านรอยฟันเบาๆ...
"เหมือนทีที่เคยกัดเอ็มวันนั้นใช่มั้ย" ผมถาม...ทีพยักหน้า...ทั้งๆที่วันนั้นเขายังไม่ได้รักผม...
แต่เขากลับทำให้สิ่งที่เขาเชื่อว่ามันคือการเป็นเจ้าของให้กับผม...ทีมองผมนิ่งคิดอะไรบางอย่าง...
เขาดึงตัวผมลงนอนแล้วนอนข้างๆ...ผมหันหน้าไปมองอย่างสงสัย
"เอ็มคนดี...เลิกคิดอะไรได้แล้ว...พรุ่งนี้ยังมีเรียนนะ..."ทีเตือนผม...
เขาดึงผ้าห่มมาคลุมเราทั้งสองแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอดจนอุ่น..
ผมหันหน้าเข้าหาเขาซุกตัวเข้ารับไออุ่นจากอกกว้าง....
ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าผมจะต้องเจออะไรอีกบ้าง...แต่วันนี้ตอนนี้...
ผมมีคนข้างๆที่คอยแบ่งไออุ่นให้กัน...ถึงแม้อดีต...สิ่งที่เราสองคนผ่านพ้นกันมาจะไม่ได้เรียบรื่น
และสวยหรู...แต่ถ้ามันจำเป็นและทำให้เราได้ยืน ณ จุดๆนี้...มองที่จุดนี้...
และได้มีความสุขร่วมกันอย่างนี้....มันก็คุ้มค่ากับสิ่งที่เราได้เจอ
----------------------------------------------------------------------------------
อยากจะขอบคุณ ที่รู้ใจเข้าใจ สิ่งดีดีที่ให้มา
อยากจะขอบคุณ ที่สัญญาว่าใจ ไม่มีวันห่างเหิน
กับคนหนึ่งคน ที่ไร้วันเวลา หมดกำลังจะก้าวเดิน
จากคนที่เคย เจ็บเหลือเกินที่ใจ กลับกลายเป็นเบิกบาน
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
แค่คนหนึ่งคนกับหัวใจ ให้เธอ หมดไปเลยที่ฉันมี
จะเป็นจะตายจะร้ายดี ไม่แคร์ ไม่เคยจะหวั่นไหว
จะมีแต่เธอที่แสนดี ร่วมทาง ตราบจนวันที่สิ้นใจ
หนึ่งวันจะนาน สักเท่าไร ถ้าไกล ห่างเธอไปสักวัน
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
ให้เธอได้ยิน เสียงจากใจฉัน
ที่จะคอยบอกทุกคืนวัน ว่ารักเธอ
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
เสียงใจฉันเอง ร้องเพลงให้เธอ
ฟังอยู่คือเสียง ดังจากใจ
ร้องเพลงที่ใคร ไม่อาจฟังเสียง ใจฉันเอง
ร้องเพลงให้เธอ ฟังอยู่คือเสียง ดังจากใจ
ร้องเพลงที่ฟัง เข้าใจเพียงเรา
----------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : จบตอนแล้ว...
ระหว่างพิมพ์ๆอยู่ duntey ก็เข้ามาอ่านก่อนจะพิมพ์จบ สะอีกแหะ...
ยิ่งเรื่องนี้ใกล้จบ...ผมยิ่งรักคนอ่าน...
ที่เป็นแรงผลักดันในการพิมพ์..
และมีทำให้จุดมุ่งหมายในแต่ละวัน
http://media.imeem.com/m/XeD05XVr-j
********
มีคนเคยบอกว่า ผมดื้อนะคับ หมออิน
รับทราบแต่ไม่ทำตามนี่จะโกรธมะ
ผมไม่อยากให้คนที่จะตามอ่านที่หลังงง reply อ่ะคับ
เนอะ ๆ
:bye2:
-
:m25: :m25: :m25:
ไม่เสียแรงที่แสดงความหื่นออกไป :o8:
-
อิอิ...
ฉากนี้ถูกจาย
รักกานนานๆ น่ะจ๊ะ
:m1: :m1:
-
ชอบมากคับ
:pig4:
-
ชอบตอนนี้จังเลยอ่า :m1: :m1:
-
รักที รักที รักที
:m1:
-
:m24: :m24: :m24: เก็บหลักฐานอย่างด่วน :m4: :m4:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
ทีรักที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดันนิ้วเข้าออกไม่สนใจผมที่มอง....ทำไมมันลื่นๆละ....หรือว่ามัน...หลวม?....
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ทีถาม...ผมลังเลใจ...แม้จะมีแรงอารมณ์สุมอยู่ในตัวเอง
แต่ความคิดใหม่ทำให้ผมสลดลงทันที
เอ็มกังวนใจเรื่องนี้เหรอ??? ทำไมน๊า
-
"เอ็ม...ทำให้ทีได้มั้ย...เหมือนที่ทีเคยทำ" ผมมองหน้าที...คำขอของที...ผมไม่แน่ใจ...
มันต้องเจ็บแน่ๆ...ผมไม่รุ้ว่ามันต้องแรงแค่ไหน...
"เอ็มกลัวทีจะเจ็บนะ..."ผมท้วง...ทีส่ายหน้า
"นะ...ทีเชื่ออย่างนั้นนี้...ทีอยากให้เอ็มเป็นเจ้าของทีบ้าง..." ทีตอบผมยังลังเล...
แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่ง...
"นะนะ" ทียังอ้อนวอน
"ถ้าเจ็บก็รีบบอก...เข้าใจมั้ย" ผมสั่ง...ทีพยักหน้าหงึกหงัก...
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจผิดไปไกลถึงขั้วโลกเหนือนู่น :m23: :m23:
-
"เอ็ม...ทำให้ทีได้มั้ย...เหมือนที่ทีเคยทำ" ผมมองหน้าที...คำขอของที...ผมไม่แน่ใจ...
มันต้องเจ็บแน่ๆ...ผมไม่รุ้ว่ามันต้องแรงแค่ไหน...
"เอ็มกลัวทีจะเจ็บนะ..."ผมท้วง...ทีส่ายหน้า
"นะ...ทีเชื่ออย่างนั้นนี้...ทีอยากให้เอ็มเป็นเจ้าของทีบ้าง..." ทีตอบผมยังลังเล...
แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่ง...
"นะนะ" ทียังอ้อนวอน
"ถ้าเจ็บก็รีบบอก...เข้าใจมั้ย" ผมสั่ง...ทีพยักหน้าหงึกหงัก...
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจผิดไปไกลถึงขั้วโลกเหนือนู่น :m23: :m23:
เป็นเหมือนกันครับ :m23: :m23:
-
พอกันคับผมก็นึกไปนู้นแล้ว :m29:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
ทีรักที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดันนิ้วเข้าออกไม่สนใจผมที่มอง....ทำไมมันลื่นๆละ....หรือว่ามัน...หลวม?....
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ทีถาม...ผมลังเลใจ...แม้จะมีแรงอารมณ์สุมอยู่ในตัวเอง
แต่ความคิดใหม่ทำให้ผมสลดลงทันที
เอ็มกังวนใจเรื่องนี้เหรอ??? ทำไมน๊า
อ่านตรงนี้แล้วผม นิ่งไปพักเลยคับ
เอ็มนี่ช่างคิด ช่างจิตนาการสุดๆ <<<เพราะนี่รึป่าว วันนี้ก็ทำไปแล้วไง...ไม่เอาแล้วนะ.
แถมยังสลดเพราะคิด ว่าหลวมอีก :m29: :m29:
ยิ่งอ่านยิ่งเจออาการความคิด แปลกๆ ของเอ็มมากขึ้นเรื่อยๆ นิ:m14: :m14:
"เอ็ม...ทำให้ทีได้มั้ย...เหมือนที่ทีเคยทำ" ผมมองหน้าที...คำขอของที...ผมไม่แน่ใจ...
มันต้องเจ็บแน่ๆ...ผมไม่รุ้ว่ามันต้องแรงแค่ไหน...
"เอ็มกลัวทีจะเจ็บนะ..."ผมท้วง...ทีส่ายหน้า
"นะ...ทีเชื่ออย่างนั้นนี้...ทีอยากให้เอ็มเป็นเจ้าของทีบ้าง..." ทีตอบผมยังลังเล...
แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่ง...
"นะนะ" ทียังอ้อนวอน
"ถ้าเจ็บก็รีบบอก...เข้าใจมั้ย" ผมสั่ง...ทีพยักหน้าหงึกหงัก...
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจผิดไปไกลถึงขั้วโลกเหนือนู่น :m23: :m23:
เป็นเหมือนกันครับ :m23: :m23:
ไอ้จาก็คิดเช่นนั้นคับ แต่คิดไม่ถึงขั้วโลกเหนือนะคับ แค่ขอบเตียง เองคับ :m13: :m13:
-
^
^
^อยากจะบอกว่า...อันนี้ก้อคิดไปไกลเหมือนกันน๊า
:m23:
-
มีคนเข้าใจไปไกลเยอะเหมือนกันแหะ... :m25:
แค่...กัด...เอง... :m13:
ส่วนเรื่องลงนิยายก็แล้วแต่จาเถอะ...เพราะพี่ไม่ได้เป็นคนเอามาลง...แล้วแต่ความสะดวกในการอ่านละกัน :a4:
แต่พี่ว่าเพลงนี้เข้ากับเรื่องดี...ชอบมากเลย
ขอให้เน็ทหายเจ๊งนะ...
แล้วก็
:pig3: Happy Valentine day :pig3:นะครับถือว่าตอนนี้เป็นของขวัญแด่ทุกคน
(ปล...เพื่อมีคนยังไม่รู้ว่า postvalentine คือตอนต่อ valentine นะครับ)
-
อ่าวแล้วมีความสุขจัง :m1:
ขอบคุณมากครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ปล. ทำไมแค่กัดอ่า เอิ๊กๆ
-
เข้ามารอ..หมออินกะน้องจาคร๊าบบบบบบบบบ
:L2: :L2: :L2:
ป.ล. คิดถึงน้องชายที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด :o8:
-
รอยกัดแสดงถึงความเป็นเจ้าของหรอ.......5555555+
-
ติดตามเรื่อง เอ็ม กับ ที มาตั้งแต่ต้น จนถึงปัจจุบัน แล้วพอมาประมวลเรื่องราวระหว่างทั้งสองคนแล้ว ช่างเหมาะเจาะกับเพลงนี้จริง ๆ ใครจะคาดคิดว่าทั้งสองคน จะมาเป็นคนรักของกันและกันได้ในที่สุด เพราะจากการพบกันครั้งแรกแล้ว มันไม่ใช่เลย
ลองดูเนื้อและลองหาเพลงมาฟังดูครับ
+++++++++++++++++++
เพลง: เรื่องมหัศจรรย์
อัลบั้ม: โซฟา
================
บนโลกนี้ มีคนเป็นล้านคน
ทุกคนมีเป็นล้านใจ ฉันก็ไม่ใช่ใคร ก็แค่คนหนึ่ง
โลกเราดูช่างกว้างใหญ่
ท้องฟ้าดูช่างกว้างไกล เธอแปลกใจบ้างไหม
มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ
มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือฝันไป
การที่เรานั้นได้เจอกันที่บนโลกนี้
ก็ไม่รู้จะพูดมันอย่างไร แต่หมดทั้งหัวใจที่ฉันมี
ฉันเชื่อว่าสิ่งนี้...
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่ฉันได้รักเธอ
คือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุด ที่ฉันเคยได้เจอ
ฉัน..ฮืมม...คือเรื่องมหัศจรรย์
วันที่ฉันนั้นได้บอกรักเธอ
เหมือนฉันนั้นได้เจอทุกสิ่ง เหมือนฉันได้พบความจริงในหัวใจ
ฉันจะยืนอยู่ข้างเธอ นับตั้งแต่บัดนี้ไป
และจะไม่ไปไหน
มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ
มันเกิดขึ้นจริงๆ หรือฝันไป
การที่เรานั้นได้เจอกันที่บนโลกนี้
ก็ไม่รู้จะพูดมันอย่างไร แต่หมดทั้งหัวใจที่ฉันมี
ฉันเชื่อว่าสิ่งนี้...
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่ฉันได้รักเธอ
คือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุด ที่ฉันเคยได้เจอ
ฉัน..ฮืมม...คือเรื่องมหัศจรรย์
-
:c1: :c2:
:L3:
-
จริงอย่างที่บอกด้วยคับพออ่านมาถึงตรงนี้กลับไปอ่านตอนพิเศษหน้า 2 มันให้ความรู้สึกแตกต่างกัน
สาวกทีตรึมงานนี้ได้ใจไปหลายขุมเลย :oni2:
-
แวะมาดันให้น้องชาย *ฮึบบบบบ*
:m1: :m1:
-
ขอบคุณสำหรับเนื้อเพลงด้วยนะคับคุณ myLoveIsYOu
ไว้เน็ตผมดีๆ จะเอามาแปะให้เพื่อนๆ ฟังนะคับ
แวะมาดันให้น้องชาย *ฮึบบบบบ*
:m1: :m1:
:oni1: :oni1: :oni1:
ตอนที่ 48 : จากใจ...เอ็ม ....[18 ก.พ. 51]
ถึงตอนนี้...ตอนที่ผมดูเหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้คิดมากมาย...มีคนที่รักและคอยห่วงใยอยู่เสมอ...
แต่ในใจผมกลับมีความในซ่อนอยู่ลึกๆ...ผมกลัว...กลัวอนาคต...กลัวในสิ่งที่ยังไม่ได้เกิด...
ผมกลัวว่าจะมีอะไรแย่ๆอีก...เพราะตอนนี้ผมสบายเกินไป...มีความสุขเกินไป...
แม้ว่าผมจะพยายามบอกตัวเองทุกครั้งว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด...ผมห้ามมันไม่ได้...
แต่พอผมลองคิดว่าความสัมพันธ์ของผมกับทีจะเป็นอย่างไรต่อไป...ผมก็หยุดคิดไม่ได้...
ถ้าทีเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นละ....
หรือ....ถ้าผมเป็นคนเปลี่ยนใจ......
ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องเลิกกัน...ผมกลัว....ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น...แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ...
ผมจะทำอย่างไร...ผมคงจะร้องไห้เสียใจ...หรือไม่ก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะหัวใจมันคงจะด้านชาไปแล้ว...
แต่ผมก็ควรจะปล่อยทีไป....ใช่มั้ย...
ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจที....
แต่เพราะเชื่อมาก...จนกลัวว่าความเชื่อมั่นจะกลับมาทำร้าย...เหมือนที่ผมเคยเป็น...ที่เคยเจอ...
ที่ต้องร้องไห้เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้...นอกจากปล่อยเขาไป....รัก....แต่คบกันไม่ได้....ผมยอมรับว่า...ดิว...
มีอิทธิพลต่อความคิดของผมมาก...มันทำให้ผมระวังและกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด...จนอดคิดไม่ได้ว่า...
ถ้าท้ายสุด ต้องเป็นอย่างนั้น...เลิกกันตอนนี้จะดีกว่ามั้ย...
ทีรู้ว่าผมยังกลัว...ทีจึงคอยกระซิบข้างหูว่า"รัก"ให้ฟังอยู่บ่อยๆ...ผมยิ้ม...ตราบใดที่ทียังบอกผม...
ผมก็จะเชื่อว่าเราต่างรักกัน...แล้วผมก็ทำใจละเลยเสียงเล็กๆที่ร้องบอกผมว่า...ตอนนั้นดิวก็บอกว่ารักผม....
รักจนกระทั่งวันที่เลิก...ผมบอกตัวเองเสมอๆ....ทีไม่ใช่ดิว...ผมไม่ควรเอาไปเปรียบกัน...
สิ่งที่ผมเผชิญคงเรียกได้ว่าเป็นการป้องกันตัวเองโดยอัติโนมัติ...เหมือนกับที่เรารู้ว่า....
ถ้ากระโดดจากที่สูงๆลงมาบนพื้นปูน...เราจะเจ็บขา...เมื่อคราวหน้าเราเห็นที่สูงๆอีกแต่ข้างล่างเป็นพื้นหญ้า
เราก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่า ถ้าโดดลงไปแล้วเราจะไม่เจ็บขาเหมือนครั้งที่แล้ว.....
แล้วคุณพร้อมที่จะเสี่ยงหรือเปล่า...
ความวิตกกังวลของผมมีมากขึ้นเรื่อยๆ...จากที่คิดว่าหมดรักเริ่มกลายเป็นตายจากกัน...
ถ้าเกิดทีจากผมไป...แบบที่ไม่กลับมาอีกเลยละ...แล้วตอนนั้นผมจะเป็นยังไง...จะอยู่ต่อไปได้หรือป่าว...
ผมควรจะอยู่ต่อไปได้...จากประโยคที่เคยสอนผมว่า...ก่อนหน้าที่เราจะเจอเขาเราก็อยู่ของเรามาได้
ไม่เห็นเป็นไรแต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ผมจะทำตามที่ได้ยินมาได้หรือป่าว....
แล้วถ้าผมเป็นฝ่ายหมดรักในตัวทีละ...ทีที่รักผมจะเสียใจมั้ย...ผมจะเลิกกับทีแล้วทำให้ทีเสียใจ
เหมือนที่อาร์ทเสียใจหรือเปล่า...หรือทีจะเป็นเหมือนน้องอิ้งค์ที่ถูกดิวบอกเลิกมั้ย...แล้วผมจะกลายเป็นคนเลว
ที่ดูเหมือนเป็นทากดูดเงินมาจากทีตลอดเวลาที่เคยคบกันมั้ย
ทั้งหมดคือสิ่งที่ผมคิด...หลังวัน Valentineมาหนึ่งสัปดาห์..
หลังวันที่ผมยอมให้เป็นวันพิเศษของผมกับที มันไม่ได้มีเหตุผลอะไรในการตัดสินใจ...มันเป็นเพียงแค่ความกลัว
กลัวว่าถ้าผมคบกับทีโดยไม่ยอมมีอะไรด้วยกันเลย...ทีจะเบื่อผมหรือเปล่า...เลิกรักผมหรือเปล่า...หรือ...
ผมจะยังมีค่าอยู่หรือเปล่า....เพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้นเอง...
ทุกครั้งที่ผมคิดเรื่องนี้ ผมจะใช้ปลายนิ้วลูบไปตามเกียร์ที่ห้อยคออยู่
แล้วก็นั่งมองแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างขวา...ใจก็พาลนึกไปถึงเจ้าของที่สวมแหวนอีกวง
และสร้อยคอพร้อมจี้รูปตัว T ที่ผมซื้อให้ไป...ถ้าเขารู้ว่าผมคิดถึงเรื่องแบบนี้เขาจะโกรธมั้ยนะ...
หรืออาจจะไม่ก็ได้...
เพราะมีครั้งนึงผมเคยต้องนั่งรอทีเพราะเขาติดงานคณะ ทีเป็นพระเอกวีทีอาร์ที่คณะถ่าย
เพื่อใช้ในค่ายรับน้องปีหน้า...ผมมองทีแสดงกับนางเอกที่น่ารักมากๆ...
ตอนนั้นผมมองแล้วอดคิดไม่ได้ว่า...ทีน่าจะเหมาะสมกับผู้หญิงอย่างนี้...ผิวขาวตัวเล็กตาโตปากนิดจมูกหน่อย...
ทีมองมาทางผมแล้วแสดงสีหน้าลังเลที่ตอนแรกผมไม่เข้าใจ...แต่พอเริ่มถ่ายทีก็ไม่ได้หันมามองผมอีก...
ตอนที่ถ่ายเป็นฉาก sweet ของนางเอกกับพระเอก...มีฉากเดินกุมมือกัน...
ทีขี่จักรยานแล้วมีนางเอกซ้อนอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้นั่งคร่อมจักรยาน...เธอพิงหัวแนบไปกับหลังของที...
ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัว...รู้แต่ว่าตัวเองมองแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย...ไม่รู้สึกที่ว่านี่คือไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่...
นั่งอยู่ที่ไหน..เสียงรอบข้างก็ไม่ได้ยิน...มีใครตรงไหนบางก็ไม่รู้...
สิ่งที่ผมรับได้มีเพียงอย่างเดียวคือคนสองคนตรงหน้า...ผมงงในอาการตัวเอง...
และผมก็เป็นอย่างนี้ซ้ำอีกครั้งตอนที่ทีกับนางเอกอยู่ในฉากกินข้าว...ทีกุมมือนางเอกที่วางอยู่บนโต๊ะ...
ส่งสายตาหวานให้...พูดอะไรบางอย่างที่ผมนั่งไกลเกินไปเลยไม่ได้ยิน...แล้วเขาก็หัวเราะ...
พร้อมเอื้อมมือไปหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่มุมริมฝีปากออก...แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป...
ผมมารู้สึกตัวอีกทีพร้อมกับยืนอยู่หน้าร้านอาหาร...ผมหอบหายใจ...เจ็บในอก...
มือข้างนึงกำเกียร์ไว้แน่น...ผมรู้แล้วว่าผมเป็นอะไร...ผมยืนนิ่งอีกสักพัก...หายใจเข้าออกลึกๆ..
แล้วหันกลับเพื่อจะเดินเข้าร้าน...แล้วผมก็เห็นทีที่กำลังเกินออกมา...ผมมองหน้าทีด้วยความแปลกใจ....
แล้วทีก็ดึงผมเข้าไปกอด...
"เป็นห่วง...เอ็มคนดีเป็นอะไร...อยู่เฉยๆก็เดินออกมา" ทีถาม...กระชับวงกอดแน่น...
ไม่สนใจสักนิดว่ายืนอยู่หน้าร้านอาหาร...โชคยังดีที่ตอนนั้นคนไม่เยอะ...
แต่เชื่อว่าเพื่อนทีก็คงมองออกมาจากในร้านอยู่ดี...ซึ่งทีคงไม่สนว่าใครจะเห็น
"เปล่า...ทีดูเอ็มอยู่เหรอ" ผมถาม...ไม่คิดว่าตอนทีแสดงอยู่จะเห็นผม...
เพราะผมเห็นว่าเขามองแต่หน้านางเอก
"เห็นสิ....ไม่ต้องใช้ตามองก็เห็น...เอ็มเป็นอะไรหรือป่าว...หรือว่าไม่สบาย" ทีคลายวงกอด
แล้วดันตัวผมออกนิดหน่อยเพื่อดูสีหน้าผม...ผมมองหน้าเขา...ทีเป็นห่วงผม...สีหน้าที่มีให้ผมคนเดียว
ไม่ได้แสดงเหมือนในร้าน
"ไม่มีอะไรหรอก...เอ็มแค่ไม่อยากดูทีแสดงแล้ว...เลยเดินออกมา...ทีไม่โกรธใช่มั้ย" ผมถาม...
ผมไม่แน่ใจว่าที่ผมเดินออกมาอย่างนี้...ไปขัดการถ่ายวีทีอาร์หรือป่าว
"ไม่ๆๆ...ทีจะโกรธเอ็มเรื่องอะไรละ...ทีแค่...เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่อยากให้เอ็มมาดู...หืม?" ใช่....
ตอนนั้นผมดื้อด้านที่จะมาดูเอง...ถ้ารู้อย่างนี้คงไม่มา...
"กลับเข้าไปนั่งต่อเถอะ...เดี๋ยวยุงกัด...แล้วทีถ่ายอีกฉากก็เสร็จแล้ว" ทีพูดแล้วจูงมือผมเดินกลับ...
ผมเห็นเพื่อนทีมองผ่านกระจกประตูออกมา...หนึ่งในนั้นมีนางเอกวีทีอาร์นี้ด้วย
"นางเอกน่ารักดีเนอะ" ผมหลุดปากพูด...ทีชะงัก...หันมามองหน้าผม...ผมมองตอบ..
รู้สึกว่าไม่ควรจะพูดอะไรเมื่อกี้ออกไปเลยสักนิดเดียว...ทีหันหลังให้ประตู...ทำให้ผมโดนบัง..
ผมมองไม่เห็นประตูร้านอีกแล้ว...ซึ่งคนข้างในก็คงมองไม่เห็นผม...แล้วทีก็ก้มลงจูบปากผม...
หลังจากนั้นทีก็เดินพาผมกลับเข้าร้าน...โดยที่ผมไม่กล้ามองหน้าใครอีกเลย...
มีแต่พื้นกับมือตัวเองเท่านั้น...
ผมได้ยินเสียงเพื่อนของทีหลายคนพูดอะไรบางอย่าง...และได้ยินเสียงทีตอบหลายครั้งว่า...
"เงียบไปเหอะ"..."อิจฉาเหรอไง"และก็.."ถ่ายต่อให้จบสิ"...แต่ผมก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใครทั้งนั้น...
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับคำว่าหึงอย่างจริงจัง...ดิวกับอาร์ทไม่เคยทำให้ผมเป็นอย่างนี้...
และวันนั้นผมก็กลัวเหลือเกินว่าทีจะโกรธผม...เพราะว่ามันไร้สาระ...แต่ทีบอกผมว่า...ถ้าเอ็มหึง...
แสดงว่าเอ็มรัก...แล้วทีจะโกรธทำไม...แล้วถ้าคราวนี้ผมบอกเรื่องที่ผมกังวลอยู่...
ทีจะไม่โกรธผมแล้วบอกว่าที่ผมคิดอย่างนั้นเพราะผมรักทีอีกมั้ย
-------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : พิมพ์ไปพิมพ์มามองแต่แป้น...เงยมาอีกที...
เฮ้ย...
ยาวอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
แต่มันยังไม่จบ...
พรุ่งนี้ต้องสอบสัมภาษณ์เข้าเรียน PHD.MD.
ไม่รู้ว่าตัวเองจะผ่านมั้ย...แอบเครียด...เหอๆๆๆ
****************
สอบสัมภาษณ์ไปแล้วใช่ป่ะคับ
ขอให้สอบผ่านนะคับ หมออินเก่งอยู่แล้ว นิ
ตอนที่ 48 แล้วนี่เนอะคับ หมออิน :เฮ้อ:
ขอตอนพิเศษหลายๆ ตอนหน่อยนะคับ
แล้วค่อยขึ้นภาคใหม่ เนอะๆ :m1: :m1:
-
ทำไมตอนนี้มันอ่านแล้วเศร้าอ่า
:m15: :m15:
-
อ่านตอนท้ายๆไปแบบงงๆ o2 ก็ทีหึงก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
-
ตอนนี้รู้สึกว่าหลายอารมณ์ดีอ่ะ
ทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ทั้งเหงา ทั้งรัก
:oni2: :oni2: :oni2:
-
สงสารเอ็มจังเลย
:m1: :m1:
-
อ้าว...
ไม่มี % สะงั้น... :a3:
เหอๆๆๆ
ตอนนี้เศร้าเหรอ... :sad2:
แค่รู้สึกสับสน :serius2:...ไม่ถึงกับเศร้าหรอก...
ไปแระๆๆ...แวะมาอ่าน comment เฉยๆ o7
-
^
^
^
จิ้มหมออิน :m1:
หลายอารมณ์จริงๆ เลยตอนนี้
คนที่เคยเจ็บปวดกับเรื่องบางอย่างมาก่อน ก็มักจะกลัวว่ามันจะเกิดซ้ำกันทั้งนั้นแหละ
อยู่ที่ว่า เราจะปล่อยให้มัน ทำร้ายเราหรือเปล่า...เท่านั้นเอง
ป.ล. คิดถึงน้องชายจังเลยคร๊าบบบบบบบบบบ
-
อ่านตอนนี้แล้วได้หลายอารมณ์มากมาย
แต่ยังไงก็อย่าเยอะไปเรยย
-
^
^
^
จิ้มหมออิน :m1:
หลายอารมณ์จริงๆ เลยตอนนี้
คนที่เคยเจ็บปวดกับเรื่องบางอย่างมาก่อน ก็มักจะกลัวว่ามันจะเกิดซ้ำกันทั้งนั้นแหละ
อยู่ที่ว่า เราจะปล่อยให้มัน ทำร้ายเราหรือเปล่า...เท่านั้นเอง
ป.ล. คิดถึงน้องชายจังเลยคร๊าบบบบบบบบบบ
หลายอารมณ์จนงงเลยอะ o2
ป.ล.คิดถึงน้องชายด้วยคนนะพี่โยย
หึหึ
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
หวังว่าเรื่องนี้จบไม่เศร้านะ :m23: กำลังไปกันได้ดี :o8: ทีน่ารักมาก
-
เปงช่วงสับสน :a6:
กังวนผสมความรัก :m1:
หวังเหมือนรีบนอ่ะ
-
ฝากบอกหมอว่า
โชคดีในการสอบคับ
:pig4:
-
:เฮ้อ: ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ :เฮ้อ:
-
มาเป็นกำลังใจให้สอบ Ph.D M.D ติดนะครับ
สู้เขาๆ ไม่อยากยิ่งที่คิดหรอกครับ
-
ทีนี่เป็นคนดีจังเลยนะเนี่ย หุหุ
-
ตอนที่ 48(ต่อ)....[20 ก.พ.51]
"ที...ถ้าเอ็มเป็นอะไรไป...ทีจะทำยังไง" เสียงเบาๆที่ผ่านริมฝีปากออกมา...
ผมยังไม่แน่ใจว่าผมตั้งใจพูดให้ทีได้ยินหรือป่าว...แต่ผมคิดว่าทีคงได้ยิน
เพราะรถที่นั่งอยู่นั้นเบรกกระตุกอย่างแรงและส่ายไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปรกติ...
เพียงแค่ชั่วเวลาเท่านั้นจริงๆ...ผมมองหน้าทีที่มองมาทางผม...
"ทำไมถึงถามอย่างนี้" ทีถามกลับ....น้ำเสียงเรียบจนผมรู้สึกผิดที่พูดออกไป...
"เปล่า" ผมตอบแล้วหันกลับมานั่งหน้าตรงเหมือนเดิม...ทียังคงมองดูผมที่เงียบไปแล้ว...
แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนกระทั่งมาถึงที่หอผม...ผมลอบมองทีที่เงียบตั้งแต่อยู่ในรถเป็นระยะๆ...
ไม่กล้าพูดอะไรอีก...ทีคงรู้แล้วว่าช่วงนี้ผมคิดและกังวลใจเรื่องอะไรอยู่...
ทีเดินตามผมจนเข้าไปในห้อง...ผมวางกระเป๋าแล้วหันมามองทีที่นั่งอยู่ที่เตียง...
สายตาที่มองมาไม่ได้บอกว่าโกรธอะไร...แต่เหมือนคนที่คิดอะไรอยู่เสียมากกว่า...ผมไม่นั่งข้างที...
เพียงแค่ยืนมอง...เท่านั้น...ทีถอนหายใจ...แล้วเป็นฝ่ายเริ่ม
"ที่เอ็มบอกว่า..เป็นอะไรไป..เนี่ย...มันหมายความว่าไง" ทีถาม...
เอื้อมมือมาขว้าแขนผมให้ไปนั่งข้างๆ...แต่ผมยังยืนค้างอยู่และยอมให้ทีจับมือไว้อย่างนั้น...
"ก็...ในหลายๆความหมาย...อย่าง..ถ้าเกิดเอ็มเกิดอุบัติ.." ผมพยายามอธิบายแต่ถูกทีคั่น
"ทำไมถึงแช่งตัวเองอย่างนั้น!!!" เสียงทีดังสะจนผมตกใจ...เลยปิดปากมองหน้าทีทำตาปริบๆแทน...
ทีโกรธแล้ว...ทีหายใจอย่างเร็ว...พยายามผ่อนอารมณ์...
"เอ็มแค่...ถาม...อาจจะ..ไม่ถึงขั้นนั้น...เพียงแค่...ถ้าท้ายที่สุด...เอ็มกับทีไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก..
ทีจะเป็นยังไง..จะรู้สึกยังไง" ผมพูดต่อ...
"แล้วเอ็มละ...เอ็มจะตอบว่ายังไง" ทีย้อนถามกลับ...ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย..
"ก็...เอ็มก็ไม่รู้เหมือนกัน...เอ็มคงเศร้า...ไม่ว่าแค่เลิกกันหรือว่า...ต้องเสียทีไป"
ผมพูดท้ายประโยคเสียงเบา...เบาจนผมไม่แน่ใจว่าได้ยินเสียงตัวเองพูดคำนั้นออกมา
"เอ็มฟังทีพูดให้ดีนะ...ทีไม่คาดหวังอะไรทั้งสิ้นจากความรักของเอ็ม...
ถ้าเกิดทีกับเอ็มต้องเลิกกันจริง...ไม่ว่าสาเหตุจากใครก็ตาม...ทีอยากให้เอ็มเลิกคิดถึงทีสะ..." ทีพูดเรียบๆ
แต่ใจผมแทบจะตกลงไปที่เท้า...
"ถ้าตอนนั้นที่เป็นฝ่ายทำให้เอ็มเจ็บ...ทีอยากให้เอ็มเอาเวลาไปอยู่กับครอบครัว...กับทราย...
ใครหรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้เอ็มลืมที...แต่ถ้าเอ็มจะเป็นฝ่ายไป...ทีก็จะไม่รั้งเอ็มไว้...
แต่ทีอยากบอกว่าถึงยังไงทีก็จะรักเอ็ม....ส่วน...ที่เอ็มถามว่า...ถ้าเกิดเอ็มเป็นอะไรไป..." ทีมองหน้าผม..
สายตาจริงจังบ่งบอกว่าคำตอบของเขานั้นเขายังไม่แน่ใจว่าจะบอกผมดีหรือป่าว...ผมได้แต่มองตาทีรอคอยคำตอบ
"ทีก็จะไม่อยู่ต่อไปเหมือนกัน" คำตอบของทีทำให้ผมนั่งตัวแข็งทื่อ...ตกตะลึงเหมือนถูกทุบด้วยค้อน...
ในหัวมึนไปหมดแถมมาด้วยอาการเจ็บที่ใจอย่างบอกไม่ถูก...ผมตั้งสติพยายามพูดอะไรสักอย่าง...
"ล้อเล่นใช่มั้ย?" ถาม...รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่ทีตอบไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ...ทีไม่ตอบ...มองหน้าผมนิ่งๆ...
ผมคว้ามือทีมาเขย่า...บอกมาสิว่าที่พูดเมื่อกี้หน่ะ...แค่ล้อเล่นกันเท่านั้นเอง
"เอ็ม...จำได้มั้ยว่าทีเคยขอให้เอ็มมาเป็นหนึ่งในครอบครัวของที...นั่นทีจริงจัง...
ตอนนี้ทีไม่เหลือใครแล้ว...แต่ก่อนหน้านี้ทีรักครอบครัวของที...แต่ทีพลาดไป...
ไม่มีครอบครัวให้ทีรักอีกแล้ว...ตอนนี้ความรักเดียวที่เหลือคือความรักที่ทีจะให้ได้กับคนรัก...
และทีก็เอาความรักทั้งหมดมารักเอ็ม...ถ้าเกิดทีเสียเอ็มไป...ทีจะอยู่ต่อไปทำไม....
สู้ตายตามเอ็มไปไม่ดีกว่าหรือ...ความตายคงไม่น่ากลัวกว่าการที่ทีต้องอยู่โดยไม่มีเอ็มหรอก" ทีตอบ...
ยืนยันความคิด...ผมฟังโดยทำอะไรไม่ถูก...รู้แต่ว่าภาพทีที่ขยับริมฝีปากตอบไปมานั้นเบลอเหลือเกิน...
เห็นแค่เพียงภาพมัวๆ...ผมร้องไห้...มือที่เมื้อกี้ใช้ขย่าทีกับกลายเป็นเกาะแขนของทีแน่นๆ...
ก่อนจะร้องไห้ออกมา...
"ไม่เอาหน่ะเอ็ม...เอ็มคนดีอย่าร้องไห้สิ..." ทีพยายามปลอม...ดึงตัวผมเข้าไปกอด....
ผมยอมตามแต่โดยดีแต่น้ำตายังไหลมาไม่ขาดสาย...
"เลิกคิดได้มั้ย...ไม่เอาอย่างนี้...ทีต้องอยู่ต่อไปสิ..." ผมพูดตะกุกตะกัก...
ทีใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังผมเบาๆ...ไม่ตอบ
"บอกเอ็มสิ...ว่าเมื่อกี้ล้อเล่น" ผมเริ่มดิ้น...พยายามดันตัวทีออก...
พยายามให้ทียอมบอกผมว่าทั้งหมดแค่ล้อเล่น...แต่ทีไม่คลายวงกอด...มีแต่จะกระชับให้แน่นขึ้น
"เอ็ม..." ทีเรียกชื่อผม....เตือนให้ผมรับความจริง
"ก็เอ็มถาม...ทีก็ตอบ...ความจริงที่ทีคิด...เอ็ม...หยุดร้องไห้ได้แล้ว" ทีกอดผมแนบอก...
โยกตัวเบาๆเหมือนเวลากล่อมเด็กที่งอแง...ผมเลิกดิ้น...สะอื้นกับความจริงที่ได้รับ...ทีจริงจัง...
ทีรักผมมากเหลือเกิน....ผมน้องไห้ในอ้อมกอดทีสักพัก...ทีจึงเลื่อนมาจูบบนเปลือกตาเบาๆทั้งสองข้าง...
"ยังไงทีก็ยืนยันคำตอบเดิมใช่มั้ย" ผมถามเสียงอ่อน...ทีครางรับในลำคอ...
เลื่อนริมฝีปากจากเปลือกตาไปที่ดั้งจมูก...ไล่มาตามสันจมูก...แล้วฝังจมูกลงหอมหนักๆที่แก้ม...
ผมหดคอพยายามหลบเพราะทีตั้งใจพาผมออกไปจากเรื่องที่คุย....
"งั้นเอ็มจะอยู่ต่อไปนานๆ...เอ็มจะรักตัวเองให้มากๆเท่ากับที่ทีรัก....
เพื่อที่จะได้อยู่กับทีนานๆ...ดีมั้ย" ผมถามเชิงอ้อน...คำตอบของทีทำให้ผมรักเขามากยิ่งขึ้น...
-----------------------------
:bye2:
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมมมมม
:m20: :m20:
-
^
^
^
จิ้มต่อ 5555
กั๊กมากๆ น้องจา แต่ก็คิดถึงน้า จุ๊บๆๆ
-
ไวเจรงๆ สองคนข้างบนนี้เนี่ย....
ผิดมั้ย....ที่นั่งอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหล.... :o12:
แต่ไม่ได้เศร้า ไม่ได้เสียใจ แต่ซาบซึ้งกับความรักที่ทีมีให้เอ็ม
เราเหรอ??
:L3:
น้องจาจ๋า..มาซบไหล่ทีซิ.....
ป.ล. ช่วงนี้ไม่ได้ออนเลย คิดถึงน้องชายจะแย่แล้วววววววว
-
ว้าาา มาไม่ทันจิ้มกะเค้า จิ้มโยยก็ได้ :m14:
:o8: ไม่ผิดหวังที่ชอบทีมาตั้งแต่แรก :m4:
-
ฮื่อ ทีน่ารักดีเนอะ :pig3:
-
:m15: :m15:ทีรักเอ็มมาก ๆ เลยเนอะ
อ่านแล้วมีหลายอารมณ์จิง ๆ ด้วยอ่ะ
ขอให้ทั้งคู่รักกันตลอดไปนะ อย่ามี
อะไรมาทำให้ต้องเป็นไปแบบที่เอ็มคิด
เลยนะ ซ้าธุ (บ้าไปแล่ว)
-
ซื้งคับพี่ ซื้งมาก ๆ
-
อ่านมาตั้งแต่แรก ไม่คิดว่าทีจะดีได้ขนาดนี้ o7 o7 o7
ชีวิตดั่งนิยายเจงๆ o7 o7
-
:m15:รักกันขนาดนี้น่าดีใจไม่ใช่เหรอ
แต่มันซึ้งงงง o7
-
น่ารักคับ
:pig4:
-
แล่มมากคับซึ้ง o7
-
อ่านไปใจหายใจคว่ำไป :เฮ้อ: รักกันต้องฝ่าฝันอุปสรรค์ไปด้วยกันซิคับ :m15:
-
ซึ้งจายยยยยยยย
o7 o7 o7
:L2: :L2: :L2:
-
หวานกันจริง :m1: :m1:
-
น่ารักจังเลยคะ.......ทีน่ารักอ่า......>___<
อย่างงี้เอ็มต้องรักทีมากๆน้า.....อย่าคิดเรื่องอื่นเลยเน้อออ......สงสารทีอ่า....T^T
-
:o8: o7 o13
-
แอบซึ้งนะพี่่อิน o7
ชอบๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาอ่านแล้วช็อก... :o
น้องจาลืมอะไรไปอ่ะป่าว...
ที่เอามาลงต่ออ่ะ....มันยังไม่จบนิ...
งง...ทำไม่มันหายไปอ่ะ.....
หรือว่าน้องจาก็อปมาลงระหว่างที่พี่พิมพ์อยู่....เลยมองไม่เห็นช่วงสุดท้าย
เหอๆๆๆ
(เพราะจำได้ว่าวันนั้นอัพไปหลายยยยยยชั่วโมงมากๆ...)....
งั้นมาต่ออีกนิดละกัน
----------------------------------
(ส่วนที่ขาด.....)
"งั้นเอ็มจะอยู่ต่อไปนานๆ...เอ็มจะรักตัวเองให้มากเท่ากับที่ทีรัก....เพื่อที่จะได้อยู่กับทีนานๆ...ดีมั้ย" ผมถามเชิงอ้อน...คำตอบของทีทำให้ผมรักเขามากยิ่งขึ้น...ทำให้ผมมั่นใจ...เพราะทีไม่เคยโกหกผม....
ทีเริ่มรุกผ่านซอกคอ...กดริมฝีปากที่เนินไหล่...ทีเพียงแค่ยิ้มรับคำตอบผมแต่ไม่ยักจะหยุดทำ...
"ทีๆๆๆๆๆ" ผมดิ้นหลบ...เรียกชื่อเพื่อเตือนให้หยุด....แล้วทีก็หยุดจริงๆ...
ทีมองหน้าผมพร้อมรอยยิ้ม...ก่อนที่จะขมวดคิ้วเหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้
"มีอะไรเหรอ" ผมถาม...ก็เห็นยิ้มอยู่ดีๆ..
"เอ็ม...ปีหน้าเอ็มต้องย้ายออกจากหอนี้ใช่มั้ย" ทีถามเปลี่ยนเรื่องจนผมงง....ก็ใช่...ปีสองผมไม่ได้เรียนที่นี้แล้ว...
"ใช่...ทีรู้ได้ไง" ผมถามด้วยความสงสัย...
"ไม่สำคัญหรอก...ทีแค่อยากรู้ว่าเอ็มจะย้ายไปอยู่ที่หอไหนหรือป่าว" ทีถาม...คลายหัวคิ้วที่มุ่นลงแล้ว...
"ก็ยังไม่แน่ใจ...เอ็มว่าจะถามรุ่นพี่ดูว่ามีที่ไหนให้อยู่บ้าง..." ผมตอบตามจริง...
"เอ็ม...ไปอยู่ที่บ้านทีมั้ย" บ้านที?????? ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน...
"ทีอยู่กับต้อมไม่ใช่เหรอ" ผมถาม...ทีสั่นหัวพรืด...
"ป่าว...นั่นแค่ไปพัก...ทีพูดถึงบ้านที...บ้านของพ่อแม่ที...บ้านต้อมแค่อยู่ใกล้ๆ..." ทีอธิบาย...
"แต่ตอนนี้ทีก็อยู่หอไม่ใช่เหรอไง" ผมถาม...ยังไม่แน่ใจ...
แม้ว่าใจจะค่อยๆพองคับอกด้วยความดีใจขึ้นเรื่อยๆ
"ใช่...แต่ถ้าเอ็มจะไปอยู่...ทีก็จะกลับไปอยู่กับเอ็ม" คำพูดง่ายๆของทีทำเอาผมเริ่มเขิน
จนใบหน้าร้อนผ่าว...
"เอ่อ...ที...รู้มั้ยว่าเอ็มตัดสินใจเองไม่ได้...บ้านทีไม่ใช่หอ...เอ็มคงต้องถามพ่อแม่....
แล้วตอนนี้พ่อกับแม่เอ็มยังไม่ได้รู้จักอะไรทีเลยนอกจากที่เคยเจอที่โรงพยาบาล..." ผมบอกต่อ...
"อืม...ไม่เป็นไร...ทีแค่อยากให้เอ็มมาอยู่ด้วย...บ้านทีก็อยู่ใกล้แถวนั้น...
เพียงแต่ทีไม่แน่ใจว่าพ่อแม่เอ็มจะยอม" ทีพูดแบบยอมรับความจริง...
"นั่นสิ...อุปสรรคเยอะจริงแหะ" ผมพูดแล้วถอนหายใจ...ทีระบายยิ้ม...
"พูดอย่างนี้แสดงว่าตัวเอ็มเองอยากไปอยู่กับทีล่ะสิ" ทีถาม...ผมยิ้มกว้างตอบ...
ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ...ผมยกมือทั้งสองข้างโอบรอบคอทีแล้วกอดไว้แน่น...เพราะเป็นที...ผมถึงสบายใจ...
มั่นใจ...ไม่ว่าพ่อกับแม่หรือใครอื่นอาจจะไม่เข้าใจ...แต่ผมเชื่อว่าผมกับทีจะพยายามไปด้วยกัน...
เอาเป็นว่าอย่างแรกที่ผมต้องทำหลังจากนี้...คือเดินไปหาแม่...และเริ่มเล่าเรื่องทีให้แม่ฟัง...
ให้แม่รู้จักคนที่รักผมและเป็นคนที่ผมรัก...(ถึงแม้จะต้องโกหกเรื่องที่ทำให้เราได้เจอกันไปนิดหน่อยก็เหอะ)....
..........
..........
อยากให้โลกนี้มีแต่ความรัก
..........
..........
--------------------------------------------------------------------------------
Just last one เท่านั้น
วันที่ 3 สอบ....สู้ตายยยยย
ปล..วันที่ 22 กุมพานี้ครบรอบ 2 ปีแล้วครับ....ไม่น่าเชื่อเลยแหะ
InLuSt
-
แสดงความยินดีด้วยนะ กะวันครบรอบ :mc3:
ยังรออ่านต่อจ้า :m4: :m4: อิจฉาเอ็มที่มีคนรักดีดี
-
มาแสดงความยินดีด้วย :mc4:
มีความสุขมากๆ รักกันไปนานๆ นะ :m1:
วันนี้ก็เป็นวันสำคัญสิเนี่ย :m25:
-
อิจฉา
อยากมีแบบทีมั่งอ่ะ
-
สอบวันเดียวกันเลยยยยยยย
-
เพิ่งมาอ่านวันนี้เอง
สนุกมากๆ
ทีตอนเเรกรักเพื่อนในทางที่ผิดนะเนี่ย
เเถมเเอบเลว
5555+
ตอนหลัง ดีเวอร์เลย
อิจฉาๆๆ
55555+
:L1: :L1: :L1: :L1:
Ps.ฉลองครบร้อง 2 ปี ย้อนหลัง
:L2: :L2:
:mc4: :mc4:
-
:m1: :m1:มาปูเสื่อรอค่ะ :pig3: :pig3:
-
อยากให้เอ็มไปอยู่กับที.....
:o8:
แม่เอ็มไม่ให้แต่พ่อเอ็มอาจจะให้น้า.......
อยู่กับทีต้องดีแน่ๆเลย.....มีฟามสุข....
(แต่จะไม่ดีก็ตรงที่อยู่ใกล้ๆบ้านต้อมเนี่ยแหละ.....เหอะๆๆๆ... :m16:...)
-
น้องจาไม่ลงตอนที่ 49 เหรอ...
:m15:
-
เข้ามารอน้องจาด้วยคน :a11: :a11: :a11:
-
ตอนที่ 49 : จากใจ...InLuSt (จบตอนหลัก).....[ 22 ก.พ. 51]
พอเรื่องทั้งหมดเดินมาถึงตรงจุดนี้...ผมก็รู้สึกว่าความตั้งใจจริงทั้งหมดได้ถูกทำจนลุล่วง...
สิ่งที่ตัวผมเองอยากบอกกับผู้อ่านจำนวนนึงและทุกคนคือสองสิ่ง...ขอบคุณ...และ...ขอโทษ
ขอโทษ...
ผมที่ต้องตอบคำถามจากคนที่อ่านหลายคนที่ว่า..."เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงรึเปล่า"....
"เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงใช่มั้ย"...และ...คำให้กำลังเอ็ม...ที่มีมาโดยตลอด...พอถึงตอนที่ 49 นี้ผมคงต้องตอบอย่างจริงจังว่า...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นที่มีบุคคลบางคน...
สถานที่และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงและมีตัวตนอยู่จริง...
ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยบอกหรือป่าวว่าเรื่องของเอ็มผมเอามาจากเรื่องของเพื่อนผม...
ใน 3 ตอนแรกเท่านั้นที่มีตัวตนอยู่จริง...และนั้นเป็นเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้น...
ในช่วงที่ผมเริ่มเขียนเรื่องนี้ผมอยู่มอหก...ตอนนั้นผมมีแรงบันดาลใจในเรื่องนี้มากมาย...
ซึ่งส่วนมากมาจากคนที่ผมรู้จักสามคน...หนึ่งในนั้นคือเอ็มตัวจริง...ซึ่งตอนนั้นทั้งสามคนต่างมีความสุขสมหวัง
ในความรักของแต่ละคน...โดยที่เอ็มตัวจริงตอนอยู่มอสี่นั้นจะพลาดรักกับดิวเหมือนในเรื่องของผมก็เถอะ...
แต่ท้ายที่สุดเขาก็สมหวัง....นั้นทำให้ผมอยากบอกว่าแม้จะรักเพศเดียวกัน...และเคยผ่านความเสียใจมาแล้วก็ตาม
ท้ายที่สุดเราก็ยังสมหวังในความรักได้...และนั้นเป็นสาเหตุให้ผมเริ่มพิมพ์...
แต่ตอนนี้...ถ้าผมจะบอกว่าผมหมดศรัทธาในความรักแล้ว...คุณจะเชื่อมั้ย...
มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันซึ่งเมื่อผมได้ทบทวนถึงมัน...มันทำให้ผมรู้สึกว่า...
ความรักนั้นช่างไม่มั่นคงและเปราะบาง...แรงบันดาลใจทั้งมวลเลยหมดหายไป...
และผมก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้เกือบครบปี...เพราะเรื่องของเพื่อนที่คิดจะนำมาถ่ายทอดนั้นทันไม่ได้ happy ending
และสุขสมหวังเสียแล้ว...แล้วผมจะเขียนเรื่องอะไรต่อได้เล่า
คนทั้งสามที่ว่าคือ...เอ็มตัวจริง....เพื่อนของผมอีกคนนึง...
และเจ้าของกระทู้ในเว็บพันทิพที่บนได้ติดตามอยู่ช่วงหนึ่ง...ชื่อกระทู้นั้นคือ...
ความในใจของเกย์คนหนึ่งถึงคนทั่วไป...จะเห็นได้ว่ากระทู้นี้และเรื่องของเพื่อนผมเกี่ยวของกับนิยายเรื่องนี้...
ซึ่งตอนที่ผมรู้เรื่องราวความรักของทั้งสามคนนี้ผมรู้สึกยินดีด้วยจริงๆ....
เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะดูแคลนความรักของชายหญิงว่า...จะหาความจริงจังรักแท้นั้นยากเหลือเกิน...
บางว่ารักกันนักหนา....แต่ไม่วายมองหากิ๊กไปทั่ว...ถ้าแฟนรู้ก็คงเลิกถ้าแฟนไม่รู้ก็กิ๊กต่อ...อะไรประมาณนี้...
เพราะฉะนั้นพอผมได้มาผมเจอความรักในอีกแง่มุมนึง...ความรู้สึกชื่นชมและหลงปลื้มไปกับมันจึงเกิดขึ้นทันที...
ด้วยความคิดที่ว่า...ความรักที่มีอุปสรรคมากมายเยี่ยงนี้...ใครจะกล้าลองเสี่ยงอย่างเล่นๆ..
และมันคงจะเป็นรักแท้ที่ไม่มีข้อแม้มาผูกมัดแน่ๆ...
แต่อย่างที่บอกไปแล้ว...ว่ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกหมดศรัทธาในความรัก.....
นั้นก็คือทั้งสามคนที่ผมพูดถึงกลับเลิกกันแฟนของตัวเองในช่วงเวลาที่แสนจะไล่เลี่ยกัน...ทำให้ผมรู้ว่า...
รักแท้หรือเนื้อคู่คงไม่มีจริง...อย่างมากก็คือทำบุญมาร่วมกัน...เป็นบุพเพสันนิวาสที่ได้มารักกัน...
ไม่ว่าจะนานหรือเพียงช่วงเวลาหนึ่งๆก็ตาม...และนั้นคือความรู้สึกก่อนที่ผมจะเลิกเขียน...
แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไปช่วงหนึ่ง...เพื่อนของผมทั้งสองคนก็กลับมามีชีวิตที่เป็นสุข...
แม้จะยังไม่ได้มีแฟนคนใหม่อย่างเป็นตัวเป็นตน...แต่ก็กลับมาเป็นเพื่อนที่แสนดีดังเดิม...
แสดงให้เห็นว่าตัวเขาได้เรียนรู้จากรักครั้งเก่าและเตรียมพร้อมกับรักครั้งใหม่ในวันข้างหน้าได้แล้ว...
แต่สำหรับตัวผมความคิดที่ไม่เชื่อถือในความรักของแต่ละคนไม่สามารถกู้คืนกลับมาได้...
แต่ไม่ใช่ว่าผมดป็นคนไม่มีความรักหรอกนะ...
แล้ววันนึงผมก็เข้ามาเจอคอมเม้นท์ของ ~point~ที่บอกว่าอยากอ่านเรื่องนี้ต่อ...
ทำให้ผมเริ่มลังเลใจ...อยากอ่านต่อ?...เรื่องของใครละ...ในเมื่อเอ็มตัวจริงไม่ได้มีความรักที่สมหวังพอ
ที่จะเอามาลงในนิยายนิหน่า...แต่คุณเชื่อมั้ย...ผมเอากลับมาคิดตลอด...ว่า....ถ้าผมแต่งต่อเองละ...
เอ็มของผมจะเป็นอย่างไร...แล้วผมจะทำให้เขาสมหวังได้หรือป่าว...แต่ที่แน่ๆคือเอ็มกับดิวคงไม่ได้รักกันแน่ๆ...
เพราะผมไม่อยากเปลี่ยนความจริง...ที่รักครั้งนั้นไม่ได้สมหวัง...
ผมมั่นใจว่าหลังจากที่ผมพิมพ์ตอนที่ 4 เสร็จหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเรื่องราวของเอ็มได้ถูกร่างจนจบ....
จิตนาการในความรักของผมยังไม่หมด...แต่ความไม่เชื่อยังมีอยู่มากโข...ทำให้เรื่องราวชีวิตของเอ็มเป็นอย่างนี้...
ผมทำให้เอ็มไม่รักอาร์ท...เพราะผมเชื่อว่าความรักบังคับไม่ได้...และพยายามทำให้เกิดไม่ได้...
เพราะความรักไม่ใช่ความลุ่มหลง.....ผมทำให้ทีเสียพ่อและแม่...ครอบครัวทั้งหมด...
เพื่อทีจะได้รักเอ็มไปคนเดียวหลังจากนี้...ผมวางโครงสร้างของทีให้รักเอ็ม...และให้ว่าหลังจากนี้ไป
นานสักเท่าไหร่ก็ตาม..เขาจะไม่ไปจากเอ็ม...
ถ้าจะถามผมว่ามีตัวละครตัวไหนบ้างมีตัวตนจริงๆ...เอ็ม(มีเพียง 3 ตอนแรก)....
ดิว(มีจริง...และขออภัยที่ไม่ได้เปลี่ยนชื่อให้ใหม่....แต่นายคงไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้หรอกนะ...
และความจริงดิวตัวจริงเพียงแค่ไม่ได้รับรักจากเอ็มเท่านั้น..ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับน้องอิ้งค์ทั้งสิ้น)...
อิ้งค์(ไม่มีจริง...ผมยืมชื่อมาจากเพื่อนคนนึง)....อาร์ท(ไม่มีจริง....และถ้ามีจริงก็คงดี)...
ทราย(ไม่ได้เรียนแพทย์...เป็นตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแทนคนที่ยังเข้าใจคนอื่นและเป็นเพื่อนที่แสนดีทุกคน)...
ที(ไม่มีจริง...)....แต่ผมไม่อยากให้คิดว่าเรื่องนี้ทั้งหมดเป็นการโกหกคนอ่านทุกคน...แต่ถ้าคิดอย่างนั้น...
ผมก็คงต้องบอกในสิ่งที่กล่าวไว้ข้างต้นว่า...ขอโทษ
ที่ต้องมากล่าวขอโทษคนที่ผมทำให้เข้าใจผิดนี้เพราะว่าผมเคยได้อ่านเรื่อง"นายเป็นต่อกับน้องพลาด"
(หรือชื่ออะไรประมาณนี้)ซึ่งเรื่องที่ว่านี้เขียนได้เหมือนจริงมาก...แต่เจ้าตัวคนเขียนไม่เคยบอกว่าเป็นเรื่องจริง
หรือไม่...ปรากฏว่าพอถึงช่วงกลางเรื่อง...พวกคนอ่านก็ออกมาว่าคนเขียนว่า....ได้มาหลอกเอาความเห็นใจ
และความสงสารจากเขาไปทั้งๆที่เรื่องที่เขาอ่านไม่ได้เป็นเรื่องจริง....ผมอ่านดังนั้นก็อดตกใจไม่ได้
แม้ว่าตอนนั้นผมยังไม่ได้เขียนเรื่องนี้เลยก็ตาม...และคอมเม้นท์ที่ผมอ่านประมาณนี้ไม่ได้มีเพียงความคิดเห็นเดียว
ผมเลยอดเสียใจไม่ได้...ว่าเรื่องราวดีๆที่ผู้เขียนถ่ายทอดออกมาไม่ว่าจะด้วยเจตนารมณ์ใดก็ตาม...
ถ้ามันนำความสุขแก่ผู้อ่าน...และคุณเป็นฝ่ายเลือกที่จะอ่านเอง...มันก็ควรเป็นเรื่องดี...จริงมั้ย...
(ท้ายที่สุดมารู้ภายหลังว่าเรื่องนั้นแท้จริงแล้วเป็นเรื่องที่เกิดจริง...คนที่เคยว่าไว้เลยเงียบกันไปหมดเลย)
เพราะฉะนั้น...ขอโทษทุกคนที่ผมไม่ยอมบอกแต่ต้นเรื่องว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง...
(สาเหตุโดยรวมคือผมอยากให้ผู้อ่านได้รู้สึกว่าถ้าเอ็มเป็นเพื่อนของคุณและคุณได้รู้ความคิดของเขา...
รู้เรื่องที่เข้าได้พบเจอแล้ว...คุณคงรู้สึกเห็นใจและสงสารและคอยเป็นกำลังใจให้..
ซึ่งถ้าคุณไม่ได้รู้ถึงความคิดของเอ็มมองเพียงภายนอกที่รู้จัก...เอ็มจะเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบ...
โดยทีเพื่อนที่สนิทคือทรายและมีแฟนคือทีเท่านั้นเอง....คุณจะมองเขาในมุมมองไหนในตอนนั้น...
เพราะผมชื่ออยู่เสมอว่าคนที่อยู่ข้างๆเราบางครั้งที่เรารู้สึกไม่ดีด้วยนั้นแท้จริงแล้วเราอาจไม่ได้เข้าใจ
ในสิ่งที่เขาคิดและเขาเจอก็เป็นได้)
พอๆๆๆ...เครียดนานไป...ชักปวดหัว..ต่อๆๆๆ
...
...
ขอบคุณ...
ทุกคนที่อ่านและคอยให้กำลังใจเอ็มและที....
สำหรับตัวผมเอ็มไม่ใช่แค่ตัวละครแต่เป็นเหมือนเพื่อนคนนึงของผม...
เพราะผมรู้สึกว่าผมสร้างเขาได้เหมือนจริงเกินไปในสมองผม...
ซึ่งบางครั้งการตัดสินใจหรือความคิดของเอ็มนั้นผมคงทำตามไม่ได้...
นั้นเพราะเอ็มได้คิดอย่างรอบคอบแล้ว..เพราะผมมีเวลาในการทบทวนว่าเอ็มควรจะคิดอย่างไร...
ซึ่งถ้าเป็นตัวผมเองเจออะไรกระทันหันอย่างนั้นคงคิดไม่ได้อย่างเอ็มหรอกมั้ง
ตอนนี้คงต้องบอกว่าเรื่องราวที่ผมวางแพลนไว้แต่แรกได้ดำเนินมาถึงจุดจบแล้ว...แต่เดี๋ยวก่อน...
สำหรับผู้ที่อ่านตอนนี้จนถึงตอนนี้แล้วยังไม่ได้รู้สึกโมโหโกรธาผู้แต่งที่หลอกลวงมาโดยตลอด...
ผมจะบอกว่าเรื่องนี้จะมีตอนพิเศษต่อไปอีก...(ซึ่งไม่รู้ว่าจะเหลือคนอ่านอีกมั้ยตอนนี้)...และพิเศษไปกว่านั้นอีก...
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว....อยากจะบอกว่านอกจากเรื่องความในใจของเกย์คนหนึ่งนี้แล้ว...
ในหัวของผมมีนิยายอีกหลายเรื่อง...ซึ่งถ้ามีคนอยากอ่านผมจะมาทยอยพิมพ์เหมือนเดิม...
อย่าง "GamE LoVe"(คู่อาร์ทเกมส์)..."Due 2 U"(คู่ดิวกะใครสักคนที่ยังนึกชื่อไม่ออก..
แต่เรื่องนี้เป็นชายหญิงนะ...เพราะโดนน้องรหัสคอยถามว่าทำไมพี่แต่งแต่ชายๆอ่ะ)...
"เม็ดข้าวและเม็ดทราย"(ดูชื่อเรื่องก็คงรู้แล้วแหละ)...และอื่นๆ(คู่หมู...ถ้าคิดเรื่องออกนะ)
สุดท้ายนี้...ขอบคุณเว็บเด็กดีที่ทำให้ผมได้รู้ว่านักอ่านที่น่ารักๆเป็นอย่างไง...
ปล. ถ้าจบตอนนี้ผมขอคนละ 1 คอมเม้นท์ได้มั้ยอ่ะ...ทั้งคนประจำและนักอ่านเงาทั้งหลาย(ถ้ามีนะ)
ปลล.ครบสองปีนิยายทำให้ตัดสินใจลงตอนจบสักที
ปลลล.ที่เคยตอบน้องบอยไป...ไม่ได้โกหกนะ...เพราะเรื่องที่คิดต่อไว้เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ปลลลล. ตอนพิเศษจะให้ลงต่อเป็นตอนที่ 50ไปเรื่อยๆ อะเปล่าหรือว่าจะให้ขึ้นเป็นเรื่องใหม่ดี...มีใครคิดว่าไงบ้างครับ
-
โห พลิกล็อคกระจัดกระจาย นึกว่าเรื่องจริงนะนี่ :o :serius2: :serius2:
แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่ค่อยอยากให้ใครมาเจอแบบเอ็มเท่าไหร่ ประเภทเจอข่มขืนแล้วยังมารักกันได้นี่ คงมีแต่ในนิยายมั้ง :m12:
แต่ก็แต่งได้ค่อนข้างเนียนนะ บรรยายตอนเอ็มเจ็บได้ซึ้งดี
ยังไงจะรออ่านตอนพิเศษนะ :bye2:
-
เรื่องนี้ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้น (ในบอร์ดอื่น) แต่มาได้ต่อเนื่องในเล้านี้ สำหรับพี่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ เพราะพี่ไม่เคยสนใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องที่แต่งขึ้น ขอแต่ได้อ่านแล้วมีความสุข และก็มีความสุขมากที่ได้อ่านจนจบ น้องถ่ายทอดตัวตนของเอ็มได้อย่างดีเยี่ยม (ถึงจะเป็นเรื่องแต่ง) มองเห็นภาพพจน์ ความคิด ความรู้สึก ชีวิตจิตใจของเอ็มได้ครบถ้วน ราวกับเป็นตัวเอ็มที่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ นี่แสดงให้เห็นว่าน้องคงจะเป็นนักเขียนที่ดีได้ต่อไปแน่ๆ (ขอเป็นกำลังใจค่ะ) สำหรับทีนั้นถึงจะไม่มีตัวตนจริงๆ แต่ก็รู้สึกซึ้งนะ ในความคิด ความรัก ความอดทน ที่ทีมีต่อเอ็ม ยิ่งอ่านทีก็ยิ่งน่ารักจริงๆ เอาเป็นว่าถึงเรื่องนี้จะจบแต่ก็ขอให้มาต่อตอนพิเศษให้คนอ่านได้มีจินตนาการที่อบอวลไปด้วยความรัก ความสุข ไปกับเอ็มและทีด้วยบ่อยๆ ก็แล้วกัน
แล้วจะรอเรื่องต่อๆ ไปของน้องอินนะคะ :pig3: :pig3: :pig3:
-
:pig4: เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เอคอยติดตามอ่านจากบอร์ด เด็กดี มานะค่ะ แต่กลับมาอ่านตอนจบที่นี้ได้ไงก็ไม่รู้ อ่านมาตั้งแต่ตนเรื่องคนเขียนก้ลองให้เดาว่าเรื่องแต่ง/เรื่องจริง เอก็สองจิตสองใจเพราะคนเขียนบรรยายความรู้สึกของเอ็มได้จนเราอ่านยังสงสารเอ็มมากเลย
:pig4:ที่ให้เราได้มาอ่านผลงานดีอีกหนึ่งเรื่องนะค่ะ
:pig4:ที่ให้ใจกลับคนอ่านค่ะ เอจะรออ่านตอนพิเศษนะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดี
เอาไป 1 เม้น
-
มาขอบคุณคนเขียนค่า :m13:
เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็ไม่เป็นไรค่า อ่านแล้วมีหลากหลายอารมณ์ให้ลุ้นตลอด o13
สุดท้ายยังแฮปปี้อีกต่างหาก :m1:
จะรอติดตามตอนพิเศษ และเรื่องต่อๆ ไป ของน้องหมออินนะคะ :m4:
เป็นกำลังใจให้ค่า :a2:
-
เรื่องจริง หรือไม่จริง ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ
แค่อ่านแล้วมีความสุข อ่านแล้วประทับ กับเรื่องที่เขียนให้อ่าน
บางครั้งเวลาอยู่คนเดียว เรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้อ่าน มันก็ช่วยให้หายเหงาได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง แต่ยังไงก็ขอขอบคุณมากมาก สำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่มาแบ่งปันกันครับ
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:m4: :m4:ยังไง ก็ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน
อ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งในความรักของทีที่มีกะเอ็ม จนอยาก
ให้มีความรักแบบนี้อยู่จริง ๆ ขอบคุณค่ะ :oni2: :oni2:
-
ตอนอ่านทีแรกก็ยังสงสัยว่าเป็นเรื่องเล่าหรือเปล่า :m23:
แต่ถึงไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่
ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ใช่เรื่องจริงเพราะช่วงแรกๆที่เอ็มโดนทีกระทำ
เรารู้สึกว่าชีวิตมันโหดร้ายเกินไป ถ้าคนๆนึงต้องเจอแบบนี้คงรับไม่ไหวหรอก o7
ขอบคุณสำหรับคนเขียนค่ะ ถ้าคนอ่านอินว่าเรื่องแต่งเป็นรื่องจริงจนมีความรู้สึกร่วมได้
ก็เป็นสิ่งที่ผู้เขียนต้องดีใจนี่ค่ะ o13
เพราะงั้นคำว่าขอโทษที่หมออินให้มาขอตอบกลับด้วยคำว่า"ขอบคุณ"นะค่ะ
แล้วจะรออ่านตอนพิเศษค่ะ :a2:
-
ไม่เป็นไร ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว
ขอแค่อ่านแล้วมันโดนใจก็พอ
เพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริง หรือเรื่องแต่งนั้นย่อมต้องมีข้อคิดให้คนอ่านอยู่แล้ว
ดังนั้นไม่ต้องกังวลใจไปหรอก o7
-
เปงกำลังใจให้คับ
ไม่ว่าเรื่องจริงหรือแต่ง
มันก็ดีเหมือนกานคับ
แค่เรามีความสุขก็พอคับ
สู้ๆๆๆ สู้ตายนะคับ :oni2: :oni2: :oni2:
-
เรื่องแต่งรึเรื่องจริง มันไม่ใช่สาระสำคัญนะคับ
สาระมันอยู่ที่ คนเขียน เขียนเพื่อจะบอกอะไร
คนอ่าน อ่านแล้วรู้สึกยังงัย
มีความสุขมะ ทุกข์มะ เศร้ามะ ประทับใจกะเรื่องที่อ่านมะ โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องแต่ง
แล้วสามารถทำให้คนอ่านมีความรู้สึกร่วมได้ นั้นถือว่า
ผู้เขียนประสบความสำเร็จมากๆ แล้วคับ
และแน่นอนว่าผู้อ่านก็อยากที่จะอ่านเรื่องราวดี ๆ อยู่แล้ว
ไม่ต้องเครียดไปคับ
สำหรับผม ที่อยากจะบอกกับนักเขียนทุกคน น่าจะเป็นคำขอบคุณมากกว่าคับ
.
.
ขอบคุณ เอ็ม เพื่อนหมออิน ที่ทำให้มีเรื่องนี้
ขอบคุณ หมออิน ที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่าน ทั้งๆ ที่มีข้อจำกัดมากมาย ทั้งเวลา และสถานที่
ขอบคุณ ตัวละครทุกคน โดยเฉพาะ T (รู้ป่ะ เพราะที ทำให้คนบางคน ได้อ่านเรื่องนี้แต่ตอนแรกๆ
แล้วก็ไม่อ่านต่ออีกเลย ได้แต่ ment ให้ :m14:)
ขอบคุณ ~point~ ด้วยคับ อิอิ
..................
ความรักมันมีหลายรูปแบบ ถูกป่ะ แล้วจะหวังให้คนทุกคน มีความสุข สมหวัง ก็เป็นไปไม่ได้ ใช่มะ
บางครั้งการผิดหวังก็ทำให้เราแกร่งขึ้น หัวใจมีภูมต้านทาน ถ้าึึมีความรักที่ไม่สมหวัง แล้วเราสามารถ
อยู่ได้ อาจจะแย่บ้างบางครั้ง แต่ถ้าผ่านไปได้ นั่นหล่ะ บอกตัวเองไว้เลย ว่าเราก็เป็นคนเก่งคนนึงเชียวหล่ะ
ความในใจของเกย์คนหนึ่ง (ถึงคนทั่วไป) โดยคุณวิศรุต บลูสกาย ใช่มะ
เรื่องนี้ผมก็เคยมีโอกาส ได้อ่านเหมือนกัน แต่ก็ไม่ทั้งหมดคับ อ่านแล้วก็ได้อะไรกลับมาเยอะเหมือนกันคับ
นึกแล้วก็อยากจะอ่านซ้ำอีกนิ เสียดายไม่ได้เก็บไว้
-ตอนพิเศษหมายถึง GamE LoVe ป่าวคับ ที่บอร์ดนู้นหมออินจะต่อยังไงก็ได้คับ
แต่ที่นี่ผมอาจจะลงต่ออ่ะ เพราะถ้าขึ้นใหม่ เรื่องนี้ก็จะตกหน้าไปเรื่อยๆ
กะคนที่จะตามอ่านทีหลังอาจจะงงๆ.....รึอาจขึ้นใหม่ ยังไม่รู้คับ 5555
-21 ก.พ 49 วันที่ เป็นสมาชิก web เด็กดีวันแรก
-22 ก.พ 49 วันที่ post เรื่องนี้วันแรก ...2 ปีเร็วเนอะ
-22 ก.พ 51 วันที่ จบตอนหลัก และส่งท้ายเรื่อง 49 ตอนตามที่บอกแต่แรก :a1:
้
พอหล่ะคับ ยาวมั่กๆ :o8: :o8:
-
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง ก็สร้างรอยยิ้มและความสุขให้กผม คนอ่านครับ :m4: :m1:
ขอบคุณนะครับ
-
มาเม้นในนี่แล้วกันเนอะ
ตอนอ่านช่วงแรกๆ อ่ะ คิดว่าต้องเป็นเรื่องจริงแน่เลย
พออ่านไปเรื่อยๆ ก็คิดว่าสงสัยจะเป็นเรื่องแต่
พออ่านไปอีกก็เปลี่ยนความคิดใหม่ว่าเป็นเรื่องจริง
เริ่มสับสน o2
แต่ท้ายที่สุด
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งมันก็ไม่สำคัญหรอก
สำคัญที่ว่าคนแต่งต้องการจะสื่ออะไรให้คนอ่านได้รับรู้มากกว่า
ขอบคุณหมออินที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
ขอบคุณน้องจาที่นำเรื่องนี้มาลงให้คนในเล้าได้อ่านกัน
ขอบคุณตัวละครในเรื่องทั้งที่มีตัวจริงหรือไม่มีตัวจริง
:oni2: :oni2:
-
ในที่สุดก็จบซะแล้ววว o7 เรื่องนี้เราเคยเห็นที่บอร์ดอื่นมาหลายครั้งแล้วนะคะ แต่ไม่ได้อ่าน เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านที่นี้
ต้องขออภัยที่ไม่ได้คอมเม้นท์เลย *-* แบบว่าขอโทษจริงๆคะ :m23:
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆๆ :m13: คือ เราไม่รู้จะคอมเม้นท์ไปแบบไหน เพราะเรื่องที่เล่ามาเหมือนเป็นนิทานอะคะ
อ่านไปเรื่อยๆ แล้วเรารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนในความรู้สึกของตัวละครมากๆ เลยไม่ค่อยมีปฏิกิริยาโต้กลับ
นอกจากหลงรัก :m1: :m1: กับความเป็นไปของทุกๆคนในเรื่อง
ส่วนเรื่องจริงหรือไม่จริงนี่ เราไม่เคยคิดนะ เพราะเราถือว่าเอามาเล่าแล้ว จะจริงหรือแต่ง ก็เป็นสิทธิของผู้เขียน
ไม่ใช่การหลอกลวงแต่อย่างไหน อีกอย่างสถานที่ของเรื่องมันก็ไม่ไกลตัวเท่าไร -*- :m12:
ยังไงเราจะรออ่านตอนพิเศษและเรื่องต่อๆไปนะคะ :m4:
สุดท้ายขอบคุณมากจริงๆที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปคะ
-
ขอบคุณมากครับ
สนุกมากเลยครับ
o13
-
:pig4:
-
ดีครับ
จะเป็นเรื่องแต่งหรือไม่แต่งอุ้ยว่ามันไม่ใช่ประเด็นอะครับ
แต่มันก้อทำให้เราได้อ่าน ได้เข้าใจกับตัวละครต่างในเรื่อง ทั้งความสุข ความเศร้า สมหวัง ฯลฯ
ก้อขอบคุณหมออินทร์ที่เขียนเรื่องนี้มานะครับ
ขอบคุณpajaaด้วยนะที่เอาเรื่องดีๆมาลงไว้
ขอบคุณค๊าบบบบ
:m14::m14: :m14: :m14: :m14:
-
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ ถ้าอ่านแล้วเรามีความสุขก็ไม่่ต้องคิดมากหรอกนะครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะครับ o13
ps. น้องเอ็ม...ใช่คนๆเดียวกันกับที่พี่คิดหรือเปล่าหว่า เหอๆ :m23:
-
จะเรื่องจิงเรื่องแต่งไม่เป็นไร :m1: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ :m4: :m4: รอติดตามผลงานต่อนะ
-
อืมมม.......ชอบตอนพิเศษคะ.....^^....อยากอ่านตอนพิเศษ......
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย......ทีกะเอ็มน่าร้ากกกกกกก........
ชอบตอนที่ทีเอาใจใส่เอ็มมากๆ......อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นอะคะ.....ชอบๆๆๆๆ........ :oni2:
-
ไม่ว่าจะเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก้อดีค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดี รู้สึกมีความสุข
หรือแม้แต่อ่านแล้วอินไปกับมัน (อันนี้คนแต่งเขียนได้ดีมากๆ)
เรื่องนี้เปงอีกเรื่องที่ชอบมากๆอ่ะ อยากที่เคยบอกไปครั้งนึง
ว่าอ่านแล้วรู้สึกถึงความอบอุ่น(ไม่รู้คิดไปเองคนเดียวรึป่าว)
ความอบอุ่นของทรายที่มีต่อเพื่อน ความอบอุ่นที่ให้แก่คนรักอย่างเอ็ม
อ่านแล้วก้อยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าเรื่องนี้เปงเรื่องจริง
..... :L2:ยังไงก้อเปงกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ ชอบบบบบบ :m13:
เอาแบบตอนพิเศษของวันพิเศษ :m10: :m10:ก้อดี
-
ตอนที่ 50 : พิเศษ 1 (บทสัมภาษณ์)....[26 ก.พ. 51]
บทสัมภาษณ์ 1
เอ็ม
InLuSt : ชื่อไรหรือ
เอ็ม : ชื่อเอ็ม
InLuSt : เรียนที่ไหน
เอ็ม : คณะแพทย์...ปีสอง
InLuSt : เกิดวันที่เท่าไหร่
เอ็ม : 21 ก.พ. 2531...(InLuSt...คนอ่านจำวันที่ได้อ่ะป่าว)
InLuSt : ตอนนี้มีความสุขมั้ย
เอ็ม : อืม...มีความสุขมาก...
InLuSt : แล้วนี่รอใครอยู่หรือป่าว
เอ็ม : (หน้าแดงเล็กน้อยก่อนตอบ) รอทีอยู่....เดี๋ยวคงมารับ
InLuSt : คิดยังไงกับทีบ้าง
เอ็ม : (คราวนี้หน้าแดงมาก...มองหน้าคนถามแบบอึ้งในคำถามสุดๆ...แล้วตอบเสียงเบาๆ)
ก็...เป็นแฟนกัน...ก็...รักแหละ..(ตอบแล้วเม้มปากแน่น...ก่อนมองซ้ายมองขวาประหนึ่งกลัวคนใกล้ๆได้ยิน)
InLuSt : วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาไปไหนด้วยกันมาหรือป่าว
เอ็ม : (หน้ายังแดงได้อีก...ทำหน้าเหมือนถูกคนถามแกล้ง) ก็ไปกินข้าว...แค่นี้..แล้วก็กลับบ้าน
InLuSt : (ไม่กล้าถามเรื่องหลังจากกลับบ้านแล้ว) อยากได้อะไรจากทีในวันเกิดมากที่สุด
เอ็ม : ไม่มี...แค่ทีอยู่ด้วยแล้วไม่ไปไหนก็พอ...แค่นั้นจริงๆ
InLuSt : แล้วคิดว่าทีอยากได้อะไรจากเอ็มในวันเกิด
เอ็ม : (จากที่หายหน้าแดงไปแล้วในข้อเมื่อกี้....พอมาข้อนี้ก็หน้าแดงอีกแล้วครับท่าน)...ก็...คงอยากให้เอ็ม...
เป็นฝ่ายเริ่มอะไรๆ...บ้างละมั้ง (เสียงตอนกลางเบามาก...แต่..."ละมั้ง"ดังชัดเจน)
InLuSt : คิดยังไงกับอาร์ทบ้าง
เอ็ม : ก็...อาร์ทเป็นเพื่อนที่ดีมาก...เป็นคนหน้าตาดีสุดๆ...แล้วก็...ตอนนี้อาร์ทคงมีความสุขแล้วมั้ง
InLuSt : คิดยังไงกับเกมส์บ้าง
เอ็ม : เห็นหน้าครั้งแรกก็คิดแล้วว่า...เกมส์เนี่ยหน้าตาดีจริงๆ...ออกจะน่ารัก...แต่วันนั้นแอบกลัวนิดหน่อย...
ตอนนี้เฉยๆแล้ว
InLuSt : วันหลังไปขอถ่าย reality ที่ห้องนอนได้มั้ย
เอ็ม : ไม่!!! (ตอบอย่างเร็ว...แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก)
InLuSt : สุดท้าย...ถ้าเลือกได้...อยากย้อนเวลาไปเปลี่ยนเรื่องร้ายๆที่เคยเจอ(ทำ)หรือป่าว
เอ็ม : คงไม่...เพราะมาตอนนี้...พอผมมาคิดถึงเรื่องปัจจุบัน...ผมก็รู้สึกว่าเรื่องร้ายๆที่เคยเจอมันเหมือนผม
ยอมแลกเพื่อให้ผมมีทุกอย่างที่ผมมีในวันนี้...ผมก็ไม่ขอเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น...ก็ตอนนี้ผมมีความสุขดีนิ
--------------------------------------------------------------------------------------------
ที
InLuSt : ชื่อไรหรือ
ที : ที...
InLuSt : เรียนที่ไหน
ที : วิดวะ
InLuSt : เกิดวันที่เท่าไหร่
ที : 10 พ.ค. 2530
InLuSt : ตอนนี้มีความสุขมั้ย
ที : มาก...ดีกว่าแต่ก่อนเยอะ...(ตอบแล้วอมยิ้ม)
InLuSt : แล้วนี่รอใครอยู่หรือป่าว
ที : อ๋อ...เปล่า...กำลังจะไปรับแฟนต่างหาก
InLuSt : คิดยังไงกับเอ็มบ้าง
ที : รัก...รักมาก...จนบางทียังกลัวใจตัวเองเลย...ว่าจะรักใครได้มากเท่านี้มั้ย
InLuSt : วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาไปไหนด้วยกันมาหรือป่าว
ที : ก็ไปกินข้าว...แล้วก็กลับบ้าน...จะถามต่อหรือป่าวละว่าทำอะไรต่ออีกมั้ย...(ไม่กล้าถาม...
เพราะเห็นรอยยิ้มยั่วอย่างนั้น)
InLuSt : อยากได้อะไรจากเอ็มในวันเกิดมากที่สุด
ที : อยากให้เอ็มเป็นคนเริ่มบ้าง..(ทีแอบขำ)..เอ็มก็รู้...เคยบอก...แต่...ไม่เป็นไรหรอก...แกล้งเอ็มเฉยๆ...น่ารักดี
InLuSt : แล้วคิดว่าเอ็มอยากได้อะไรจากทีในวันเกิด
ที : อันนี้ไม่แน่ใจ...เป็นเอ็มคงตอบว่าไม่มี...ใช่มั้ยละ...อืม...ขอให้อยู่ข้างๆมั้ง...หรือจะขออย่างอื่น...
(ทำหน้าตากรุ่มกริ่มใส่...คิดไปไหนแล้วเนี่ย)
InLuSt : คิดยังไงกับอาร์ทบ้าง
ที : อืม...หล่อ...เห็นแล้วตัวเองต้องชิดซ้ายเลย...คงเป็นคนดีคนหนึ่ง เพราะดูแลเอ็มได้ดีมากมาตลอด
InLuSt : คิดยังไงกับเกมส์บ้าง
ที : มีดีอยู่แค่สองอย่าง (ตอบแล้วหัวเราะ) ล้อเล่น....ก็เป็นคนซื่อ...เป็นคนที่จริงใจที่สุดที่เคยเจอมา
InLuSt : วันหลังไปขอถ่าย reality ที่ห้องนอนได้มั้ย
ที : แน่ใจเหรอ...แต่ไม่เอาด้วยหรอก...ไม่อยากให้ใครเห็นอะไรทั้งนั้น...
InLuSt : สุดท้าย...ถ้าเลือกได้...อยากย้อนเวลาไปเปลี่ยนเรื่องร้ายๆที่เคยเจอ(ทำ)หรือป่าว
ที : อืม....ก็อยากเปลี่ยน...ถ้าเลือกได้...ขอให้ตัวเองไม่ทำอะไรแย่ๆอย่างที่เคยทำ...
ไม่กลัวว่าจะไม่ได้เจอเอ็มนะเหรอ?....ไม่กลัวหรอก...ทุกวันนี้เชื่อว่าถึงวันนั้นไม่ได้ทำอย่างนั้นลงไป...
ยังไงทีก็ต้องได้เจอเอ็ม...อาจจะช้าลงไปอีกนิด...แต่ก็คุ้มที่ไม่ได้ทำให้เอ็มต้องเสียใจแล้วหล่ะ
--------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say :มาลงไว้ก่อน...
พรุ่งนี้สอบ physical exam วันจันทร์สอบไฟนอล
อยากบอกว่า...ปิดเทอมผมอัพนิยายไม่ได้อ่ะ...
คงต้องรอเปิดเทอม(หรือถ้าแวบได้จะพยายามมาอัพให้ได้)
รอ...หน่อยนะครับ
ปล. ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะครับ...ตามอ่านหมดแล้ว...ชื่นใจมากๆครับผม
-
ในความคิดผมอะครับ จะเป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องจริงมันก็ได้ทั้งนั้นอ่ะ
แต่เรื่องที่เจ้าของเรื่องแต่งขึ้นมานี้ มันก็ให้ทั้งความสนุกและสาระกับเพื่อนๆในบอร์ดอย่างมากมาย
แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เราติดตามอย่างใจจดใจจ่อ และก็ต้องขอบคุณผู้แต่งมากๆ เลยด้วยละ
ที่มอบความบันเทิงนี้ให้กับพวกเราชาวเล้าเป็ด อิอิ o13 o13 o13
-
หุหุน่ารักดี :oni2:
อยากบอกว่า...ปิดเทอมผมอัพนิยายไม่ได้อ่ะ...
คงต้องรอเปิดเทอม(หรือถ้าแวบได้จะพยายามมาอัพให้ได้)
รอ...หน่อยนะครับ
ตั้งแต่อ่านมา กลัวไอ้ที่บอกนี้แระที่สุด
แต่ยังไงก็จะรอ และเป็นกำลังใจให้นะง๊าบบบบบบ
-
อยากให้สัมภาษณ์บ่อย ๆ :oni1:
-
น่ารัก
อีกและ
เขินวะ
:pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มีเเต่ความสุข หุหุ
อ่านไปเห็นคำว่า
"อิ-จ-ฉ-า-"
ลอยขึ้นจากคอม
555555555+
^_______^
-
คู่นี้น่ารักดีเนอะ :m1: :m1: :m1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
มีความสุขที่ได้อ่านค่ะ
-
หนุกมากครับ วันนี้เลยโดดงาน 1วัน
............................................
จะโดนไล่ออกรึป่าวเนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง มันก็ไม่สำคัญหรอก
สำคัญที่ว่า ได้อะไรจากเรื่องนี้มากกว่า
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่นำเสนอด้วย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะเรื่องจริงหรือเรื่องแต่มันไม่สำคัญ แต่มันกลั่นออกมาจากความรู้สึกของผู้แต่ง เนี่ยแหล่ะคับเยี่ยมสุดแล้ว o13
-
รออ่านตอนพิเศษนะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก :m4: :m4:
-
ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ
-
น่ารักจังเลยอ่ะ
:o8: :o8:
-
:m4: ชอบตอนสัมภาษณ์จัง มาต่ออีกนะจะรอ :o8:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวๆดี
ทั้งสร้างความเพลิดเพลิน และสอนประสบการณ์
และหลักการใช้ชีวิต ซึ่งคนอ่านจะค่อยๆซึบซาบและเรียนรู้
มากกว่าจะสอนกันปาวๆ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
และชื่นชมคนเขียนที่ออกมาพูดกันตรงๆว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ซึ่งก็มีปัญหามามากมายให้เห็นกันในหลายๆเรื่อง
ถ้าคนอ่านแฟร์บอกก็คิดซะว่ามันเป็นเรื่องแต่งซะทั้งหมด
ก็หมดเรื่องแหละ อิอิ
แต่ว่าเป็นเทคนิคการนำเสนอที่ว่าเหมือนประสบการณ์จริงเลยทำให้อินขนาดนี้
ตอนแรกยอมรับเลยเรื่องของดิวกับเอ็มทำให้เรย์ ตื่นตระหนกหยุดอ่านไม่ได้ตามไปอ่านถึงบล็อคเลย
แล้วก็กลับมาอ่านต่อในเล้านี้ อิอิ กัวจาจะน้อยใจ คริคริ
หวังว่าคงได้อ่านนิยายดีๆทั้งจากคนเขียนและคนโพสนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
บทสัมภาษณ์น่ารักดี เข้าใจคิด 555
ตอนอ่านยังแอบคิดว่านี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย ดูเว่อร์ๆ(ตอนทีข่มขืนเอ็มอะ)
เรื่องจริงเรื่องแต่งก็ไม่เป็นไร รับได้
ขอให้จริงใจบอกกัน ไม่ใช่ว่าเรื่องโกหกแล้วก็ยังยืนกรานอยู่ว่ามันเป็นเรื่องจริง
ยังคงรออ่านต่ออยู่น้า ชอบเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้จ้า
ขอบคุณน้องจาแล้วก็น้องอินคนแต่งด้วย
-
ยังน่ารักได้อีก :m1: ขอบคุณทั้งคนโพสและคนแต่งจ้า
จะเรื่องจริงหรือไม่ใช่...ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แค่สร้างความสุขให้คนอ่านได้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ
เป็นกำลังใจให้ค่า... :L2:
-
:m22: เรียนท่านประธาน... ขอใช้สิทธิ์ถูกพาดพิงค๊าบบบบบบ
โดยส่วนตัว...เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็คงไม่มีอิทธิพลอะไรมากมาย
ทุกเรื่องที่อ่านจะรักในความเป็นไปของตัวละครทุกตัว อาจจะต่างกัน
ซักนิดก็ตรง ตัวละครที่มีชีวิตจริง ๆ จะยังมีช่วงเวลาต่อไปในอนาคต
แต่ตัวละครที่ไม่มีจริงทุกสิ่งจะยุติเมื่อนิยายที่อ่านจบลง...
ช่วงแรกที่อ่านเรื่องนี้ชื่นชมเอ็มมากมายที่ถ่ายทอดความคิดในแง่ +
ได้อย่างดีเยี่ยม...แต่เมื่อมั่นใจว่า ที เป็นพระเอกเรื่องนี้แน่นอน...
จึงหยุดอ่านเรื่องนี้ต่อเพราะเกิดคำถามและความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ
เราจะให้อภัยและหันกลับมารักคนที่ทำร้ายเราอย่างแสนสาหัสได้ไม๊ ?
คำตอบสำหรับตัวเองคือ "ไม่" นอกจากตัวเองจะไม่แล้วยังอดคิดเผื่อ
ไปถึงบางคนอีกไม่ได้...หวาดกลัวว่าเค้าจะทำได้...ใจแคบไปไม๊....
เอานิยายและชีวิตจริงมาปนกัน...ลำบากใจที่จะอ่านต่อไป ณ เวลานั้น
ถึงวันนี้...เมื่อลบภาพทีในช่วงแรกออกไปแล้ว ย้อนกลับมาอ่านจนจบ
เรื่องนี้กลายเป็นนิยายรักที่หวาน น่ารัก และโรแมนติกส์มากเรื่องหนึ่ง
ถือว่าเป็นความสำเร็จของผู้แต่งรึเปล่าที่ทำให้คนอ่านวิตกจริตขนาดนี้
ยาวเกินไปละ เอาเป็นว่าเอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้ทุกคนต่อไปคับ
:L2:
-
เรื่องนี้แต่งได้ดีมากอยู่แล้วละ จะเรื่องจริงหรือแต่งมันก็มีความสุขที่ได้อ่านอยู่แล้วอะ
โดยส่วนตัวก็คงไม่เกิดเรื่องจริงแบบในนิยายอะ มีคนที่มาทำร้ายสุดท้ายกลายเป็นรักนี่เราว่ามันไม่มีทางอะ
-
สารภาพเพิ่งอ่านเมื่อคืนเอง อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ดูเวลาอีกที ตี5เลยต้องรีบนอน ความจริงก็เดาไว้แล้วว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องแต่งแน่ เพียงแต่ไม่ชัวร์ว่าแต่งทั้งหมดรึแค่บางส่วน แต่จะอย่างไรก็ช่างอ่านแล้วก็มีความสุขเราก็พอใจแล้ว ไงเป็นกำลังใจให้จ้า ขอให้ชีวิตจริงคนแต่งแฮปปี้แบบเอ็มน๊า o13
-
ทีแบบว่า......ความผิดนี้ติดตัวมากๆเลย...555+....
เอ็มยกโทษให้แล้วนี่นา....ทีก็ยังกลุ้มใจอยู่เลยคะ....555+
ชอบที่เอ็มตอบอะคะ.....ทุกข้อเลย....เอ็มตอบได้น่ารักมากๆ....
ชอบที่สุดคงเป็นข้อที่บอกว่าอยากให้ทีอยู่ใกล้ๆแค่นั้นก็พอ.......
โห.....หวานนนนนมั่กๆๆๆเลย....... :m1:
-
เรื่องนี้สนุกมากคับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็ไม่ชีเรียสคับอ่านเพื่อความสนุกคับ o13
-
ความจริงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องแต่งแน่ๆ ตั้งแต่ตอนเอ็มโดนทีข่มขืนแล้วแหละ
แต่ไม่ได้อะไร กับเรื่องเล่าหรือเรื่องแต่งเท่าไหร่....ที่อ่าน ก็เพราะชอบ
ชอบสไตล์การเขียนของหมออิน ชอบช่วงบรรยายความรู้สึก ทำได้ดีมากๆ
ถ้ามีเรื่องใหม่ ก็จะติดตามผลงานต่อไปนะจ๊ะ :m1: :m1:
ขอบคุณหมออิน สำหรับเรื่องราวดีๆ สนุกๆ เรื่องนี้
ขอบคุณน้องจา น้องชายผู้น่ารัก ที่นำเรื่องนี้มาโพสให้ได้อ่านกันนะจ๊ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1:
-
ถ้าทำให้คนอ่านมีความสุขกับเรื่องราวที่เขียนขึ้น
จะเป็นเรื่องจริง หรือเรื่องแต่ง มันไม่ใช่ประเด็นครับ
แล้วก็จะบอกว่า ผมมีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้คับ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย :m1: ตามอ่านมาจากบอร์ดคุณเท็น
เราคิดว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง แต่ว่ามีข้อคิดดีๆมากมายที่ทำให้ผู้อ่านได้มีความสุขในการอ่านและได้รับสาระที่ดีๆ
นั่นแหละเป็นสุดยอดของการแบ่งปันสิ่งดีๆให้แก่ผองเพื่อนลูกเป็ดในเล้าของเราแล้วหล่ะ :m4:
ขอบคุณหมออินที่เขียนเรื่องราวดีๆเช่นนี้ให้ได้อ่าน
ขอบคุณน้องจาที่นำมาโพสท์ให้พวกเราได้อ่านกันนะจ้ะ
กดให้คนละ 1+ เรยเจ้าค่ะ :a2:
รออ่านผลงานต่อไปนะจ้ะ :bye2:
-
:m1:สนุกมากกกกกกกกเลย
ขอบคุณน้องหมออินคนแต่ง ขอบคุณน้องจาคนโพส
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง แต่คนอ่านได้รับความเพลิดเพลิน
แง่คิดดีๆ,ความอบอุ่นใจฯลฯ สำหรับเรามันดีเกินพอแล้วหล่ะ
ไม่ต้องเอามาคิดมากหรอกนะ :a2:
เขียนเก่งจังเยย...ทำเอาเราอินไปกับเอ็มด้วยอ่า
รออ่านเรื่องของ เกมส์-อาร์ท ต่อนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆๆจ๊วบบบบบบ
ป๋อหลอ จะเป็นลูกช่างขอไปไหม ถ้าจะรีเควสท์ตอนพิเศษของเอ็ม-ที อีกอ่ะ :o8:
-
ชอบเรื่องนี้นะเเบบว่าต้นร้ายปลายดีนะครับ ไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องเศร้าๆด้วย น่ารักๆแบบนี้เเหละที่ชอบจริงหรือเเต่งก็ช่างไม่สนใจ :pig3:
-
:m1:สนุกมากกกกกกกกเลย
ขอบคุณน้องหมออินคนแต่ง ขอบคุณน้องจาคนโพส
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง แต่คนอ่านได้รับความเพลิดเพลิน
แง่คิดดีๆ,ความอบอุ่นใจฯลฯ สำหรับเรามันดีเกินพอแล้วหล่ะ
ไม่ต้องเอามาคิดมากหรอกนะ :a2:
เขียนเก่งจังเยย...ทำเอาเราอินไปกับเอ็มด้วยอ่า
รออ่านเรื่องของ เกมส์-อาร์ท ต่อนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆๆจ๊วบบบบบบ
ป๋อหลอ จะเป็นลูกช่างขอไปไหม ถ้าจะรีเควสท์ตอนพิเศษของเอ็ม-ที อีกอ่ะ :o8:
ไม่มากหรอกคับ ตอนพิเศษมีแน่ๆ คับ
แต่ต้องรอนิดนึงตอนนี้หมออิน ปิดเทอมคับ
InLuSt say : เอะ...มีคนถามว่าทำไมปิดเทอมแล้วอัพไม่ได้..
คำตอบคือที่บ้านมีคอมเครื่องเดียวซึ่งเครื่องนั้นเป็นของพี่ชาย...
ที่ไม่ค่อยจะอนุญาติให้ใช้คอมสักเท่าไหร่...
ใช้ทีก็บ่น....
ก็เลย...
เว้นว่างงงงงงงงง
อดใจรอ...หรือทำใจลืมไปสักเดือน(นานดีจัง)ก่อนนะๆๆๆ
สุขสันต์วันปิดเทอมครับผม
:a1:
-
รอบทสัมภาษณ์ต่อไป อ่านแล้วสนุกมากเลย :oni1: :oni1: :oni1:
น่ารักเป็นที่สุด ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะเรื่องนี้ :o12: :o12:
จงเขียนต่อๆๆๆๆ :oni3: :oni3: :oni3:
-
:oni1: :oni1:
ตอนที่ 51 : พิเศษ 2....[7 มี.ค. 51]
ผมกับทีเคยมานั่งตกลงกันเรื่องที่ผมจะเล่าถึงทีให้พ่อแม่ฟัง...เพราะจากความจริง...
ตอนที่เราพบกันสองสามครั้งแรกดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่(มันก็ถือว่าไม่ดีนี่แหละ)...
ถึงแม้ว่าผมจะรับได้ในสิ่งที่ทีเคยทำและได้ให้อภัยไปหมดสิ้นแล้ว...แต่ถ้าขืนไปเล่าให้พ่อแม่ฟังตามจริง...
ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรๆมันจะแย่มากแค่ไหน...ก็นั่นแหละ...ผมเลยต้องมานั่งแต่งปั้นเรื่องกับทีอยู่อย่างนี้...
"ที...ให้เอ็มบอกความจริงไปเลยดีมั้ย" ผมถามด้วยความเซ็งเล็กน้อย
เพราะว่าตั้งแต่บอกให้ทีมาช่วยคิด...ทีก็มานั่งมองหน้าผมอยู่อย่างนี่แหละ...จนผมทนไม่ไหวเลยต้องพูดออกไป...
ใครจะยอมให้ถูกจ้องด้วยสายตา...แบบนั้น...นานๆได้หล่ะ
"ไม่...นะๆๆๆ...คิดละๆ" แล้วก็หันไปเก็กหน้าเครียดต่อ...
"ให้ทีเป็นเพื่อนใครแล้วเอ็มไปรู้จักทีมาอีกต่อเนี่ยดีมั้ย" เสนอมาละขอนึง...
"แล้วจะไปเป็นเพื่อนใครละ" ผมถาม...ยังไงก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ
"อืม...ถ้าจะเป็นทราย"
"ไม่ไหวมั้ง...ทรายมาจากหญิงล้วน...จะมารู้จักทีได้ไง..." ผมตัดความคิด
"นั่นสิ..." ทีตอบแล้วทำเสียงงึมงำในลำคอ...ที่ผมฟังแล้วขำน้อยๆ...
ตอนนี้ลักษณะของผมคงเข้าใกล้คนบ้าเข้าไปทุกทีๆ...เพราะเดี๋ยวนี้ผมจะขำและอมยิ้มเล็กๆน้อยๆตลอด
เมื่อได้สังเกตุท่าทางของที...อย่างเช่นเมื่อกี้...ถ้าทีไม่เห็นก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าทีเห็นว่าผมขำเขา
ก็จะกลับมานั่งจ้องหน้าผมแล้วส่งสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆมากขึ้นไปอีก...ไม่ไหวละ...
"ถ้าเป็นอาร์ทละ...เพราะยังไงเอ็มก็สนิทกับอาร์ทถ้าทีเป็นเพื่อนเก่าอาร์ทแล้วเอ็มจะรู้จักกับทีมันก็ไม่แปลกนี่"
ผมคิดได้บ้าง...แต่ทีกลับขำกับความคิดนี้...
"ทีจะขำอะไรละ...เป็นเพื่อนอาร์ทสมจริงกว่าเป็นเพื่อนทรายตั้งเยอะ" ผมเริ่มตั้งแง่
"สมจริงนะใช่...แต่ถ้าอย่างงั้น...ทีก็เป็นคนเลวน่าดู" ทีพูดหลังจากหยุดขำ...
แล้วเอาสองมือคว้าผมไปนอนกอดกลิ้งไปบนเตียง....อะไรละเนี่ย...จะมาสนุกอะไรตอนนี้....
"เลวยังไง" ผมถามแล้วหมุนตัวไปมองหน้าทีที่นอนกอดผมอยู่...ใบหน้าระบายยิ้มอ่อนโยน
"อ้าว...เลวที่ไปแย่งแฟนเพื่อนนะสิ...ไม่จริงเหรอไง"....พอทีพูดเลยนึกขึ้นได้...จริงด้วยสินะ...
"เรื่องแค่นี้มันไม่เทียบเท่าเรื่องนั้นหรอกนะ" ผมพูดลอยๆแกล้งที
"มันก็จริง...ทีมันเลว...ทีมันไม่ดี...แต่ทีคนนี้ก็รักเอ็มที่สุด"...เริ่มมา ทำเอาผมใจเสียแต่ตอนจบนี้สิ...
"ครับๆๆๆ...เอ็มก็รักทีที่สุดเหมือนกันแหละ" ผมตอบ...
เขินก็เขินแต่ทีเล่นพูดมาอย่างนี้ผมก็คงตอบอย่างอื่นไปไม่ได้แน่ๆ..แล้วทีก็กอดผม...จรดริมฝีปากบนหน้าผาก...
แล้วก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
"เอ็มคนดี...ยังไงทีคนนี้จะไม่ทิ้งเอ็มไปไหนแน่...ขอสัญญา" ทีประกาศคำมั่นที่ทำให้ผมน้ำตารื้นขึ้นมาหน่อยๆ...
------------------------------------------------------------------------
"แม่ฮะ...เรื่องปีสองอะฮะ...เอ็มคิดว่าอาจจะไปอยู่บ้านเพื่อนนะครับ"
ผมพูดขึ้นระหว่างที่นั่งดูโทรทัศน์กับแม่ ในวันเสาร์อาทิตย์ที่กลับมาบ้าน...
พยายามบังคับน้ำเสียงให้เรียบๆแล้วนะ
"ทำไมไม่กลับมาอยู่บ้านละจ้ะ.." แม่ถามสาเหตุต่ออีก
"พญาไทมันก็อยู่ไกลบ้าน...แล้วตอนปีสองมันก็มีเรียน gross เลิกเย็นมากๆเลยนะ...
เพื่อนหลายคนก็อยู่หอกัน" ผมพยายามกล่อมแม่สุดๆ...แต่เรื่องสำคัญมันก็ยังไม่เข้าประเด็น
"แล้วทำไมลูกถึงขอแม่ไปอยู่บ้านเพื่อน...ไม่ใช่หออย่างเพื่อนคนอื่นเขาละ" ตรงจุดแล้ว...
"ก็พอผมมาคำนวนเงินดูแล้วมันถูกกว่านะครับ...แล้วเพื่อนคนนี้เขาก็ชวนไปอยู่ด้วยอยู่แล้ว"
เอ...พูดแบบนี้เป็นไรมั้ยนะ
"เพื่อนคนไหนเนี่ย...ไหนบอกสิ...เผื่อแม่จะรู้จัก" แล้วแม่จะรู้จักมั้ยละครับ....เฮ้อๆๆๆๆ
"เอ่อ...ชื่อ..ที..ฮะ...ที่แม่เคยเจอแวบนึงตอนที่เอ็มต้องเขาโรงบาลไงครับ" ผมตอบเรื่องจริงไปก่อน
"อืม....จำได้นิดหน่อยละ...ที่หน้าตาดีๆหน่อยใช่มั้ย" โหแม่...
"ไม่เท่าอาร์ทหรอกครับ" พอแม่พูดถึงที...ใบหน้าทียิ้นกวนๆ ก็ลอยไปมาในหัวเต็มไปหมดเลย...
ไม่ได้..เดี๋ยวแม่จับได้..ผมเลยตอบแบบนั้นออกไป
"อืม...หล่อคนละแบบหรอก...ว่าแต่ทีเค้าเรียนที่ไหนละลูก...เพื่อนคณะเดียวกันหรือป่าว"
ไม่ถามก็ได้นะฮะแม่...คำถามนี้หน่ะ
"เปล่าครับ...ทีเค้าเรียนวิดวะ...แต่บ้านเขาอยู่แถวนั้น" ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
"อ้าว...แล้วเอ็มไปรู้จักวิดวะได้ไงละจ้ะเนี่ย" ในที่สุดคำถามนี้ก็มาถึงจนได้
"ก็บังเอิญว่าทีเป็นเพื่อนเก่าอาร์ทนะครับหลังๆผมเลยสนิทกับเขา..
แล้วพอตอนนั้นที่มีปัญหาเรื่องอิ้งค์ผมก็ได้เขาข่วยไว้อีก" ผมพูดในสิ่งที่ตกลงไว้กับที
"แล้วลูกไปพักกับทีจะสะดวกเหรอ...พ่อแม่ทีละจ้ะ..เขาจะว่ายังไง" แม่ถามผมด้วยความเป็นห่วง...
แต่ผมฟังแล้วสลดใจนิดๆ
"พ่อแม่ทีเสียแล้วฮะ...เพราะเหตุการณ์ซึนามิ" ผมตอบเสียงอ่อย
"ตายจริง...น่าสงสารจริงๆ..แล้วทีเขาอยู่กับใครละเนี่ย" น้ำเสียงของแม่ดูตกใจจนผมเศร้ามากขึ้นอีก
แล้วผมก็เล่าเรื่องของทีต่อจากนี้เท่าที่ผมรู้...โดยมีแม่ของผมตั้งใจฟังและถามเป็นระยะๆ...
โดยท้ายที่สุดดูท่าว่าแม่ของผมจะมีคะแนนสงสารให้ทีอยู่มากมาย...
เพราะฉะนั้นความคิดที่ผมจะได้ไปอยู่กับทีจึงมีลุ้นสุดๆ...แต่พอเล่าให้แม่ฟังเรื่อยๆ...
ผมก็ต้องมาเจอกับคำถามที่ทำให้ผมอึ้งไปสุดๆเหมือนกัน...
"ลูกเอ็มชอบทีรึป่าว...บอกแม่มาเถอะ" ผมมองหน้าแม่ด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินคำถาม...
ผมไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นให้แม่รู้ได้เลยนะ...แล้วทำไมถึงรู้ละ...
"ก็.." บอกดีมั้ยละ...หรือจะโกหกแม่อีก...บอกเหอะ...แม่ไม่โกรธหรอก...มั้ง
"ครับ" ผมตอบแล้วหลบสายตาของแม่ที่มองมา
"เอ็ม...คบกับทีแล้วหรือลูก" น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าโกรธแต่อย่างใดผมเลยพยักหน้าตอบไปอีก...
อย่างกับขอแม่แต่งออกไปอยู่กับคนอื่นเลยแหะ...
"โกรธหรือป่าวฮะ" ผมถามแม่...
"แม่ไม่โกรธเอ็มหรอกนะ...แล้วไม่คิดจะพาทีมาให้แม่รู้จักบ้างเหรอ" แม่พูดแล้วยิ้มให้ผม...
ผมเลยเข้าไปกอดแม่...ผมรักแม่คนนี้ที่สุด...เพราะท่านเข้าใจผมทุกอย่างและรับในสิ่งที่ผมเป็นได้
หลังจากนั้นแม่ก็ถามไถ่อะไรอีกมากมาย...ส่วนเรื่องที่จะให้ผมไปอยู่กับทีหรือป่าวนั้น
แม่บอกว่าต้องรอเวลาเพื่อดูอะไรบางอย่างแล้วแม่ถึงจะอนุญาติได้...แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว...
ว่าแต่...แม่ผมจะรอดูอะไรละ....
(แต่ผมรู้ว่าคนอ่านรอดูอะไร...555)
:bye2:
-
คุณแม่จะดูตัวลูกเขย :oni1: :oni1: :oni1:
-
:oni2: รอดูด้วยคนค่า :oni2:
-
ดูตัวลูกเขยย
หรือดูอะไรน๊า
ฮิ้ววววว ว ว ว :oni2:
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:a2: :a2:เย้ ดีใจจังเลย ในที่สุดก็มาต่อจนได้ วี๊ดวิ้วววว o13
:bye2:
-
ดีจังเลยมาต่อแล้ว :m4:
รอต่อไปค่ะ :m1:
-
เย้ๆ นานๆ จะได้เข้ามาซักที
ยังรอเรื่องนี้ต่อไปนะครับ
-
รอดูลูกเขยไง อิอิ
-
ฮิ้ว ฮิ้ว
:pig4:
-
ดีใจจังที่มีตอนพิเศษมาต่อ :a3:
คุณแม่ของเอ็มน่ารักจัง :o8:
:pig4:
-
ตอนที่ 52 : พิเศษ 3 : SCID221....[12 มี.ค. 51]
ในที่สุดผมก็ได้รู้ว่าสิ่งที่แม่ของผมรอดู เพื่อใช้ในการพิจารณาให้ผมไปอยู่กับทีได้หรือไม่นั้นคืออะไร...
มันเป็นสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง...(ถึงแม้ว่าทีจะบอกผมว่า..."คิดไว้แล้วเชียว"ก็ตาม)...
สิ่งนั้นก็คือเกรดเทอมสองของผม...ผมคาดว่าแม่คงรู้อยู่แล้วว่าผมได้คบกับทีตั้งแต่ก่อนสอบปลายภาค...
เพราะฉะนั้นถ้าแม่ของผม ต้องการจะดูว่าผมสามารถดูแลตัวเองได้ดีแค่ไหนและรู้จักแบ่งเวลาของตัวเอง
ได้มากแค่ไหนตอนอยู่กับที...ก็คงไม่อะไรใช้เป็นเกณฑ์ได้ดีเท่าเกรดอีกแล้ว...ซึ่งก็แน่แหละว่า...
เกรดของผมมันก็อยู่ในระดับที่ใช้ได้...3.45...อย่างน้อยมันก็ไม่แย่...
ถึงแม้ว่าตัวผมจะหวังอยู่ลึกๆว่าจะได้เกิน 3.5 ก็ตาม...
แต่ยังไงผมก็รู้ตัวเองดีว่าผมคงไม่สามารถชนะเด็กรามาได้หรอก...
หลังจากที่ผมบอกเกรดของผมให้แม่ฟังได้สองวันในช่วงปิดเทอม...
แม่ก็บอกผมว่าแม่ได้คุยกับพ่อเรื่องที่ผมขอไปอยู่บ้านเพื่อนแล้ว...พ่อไม่ว่าอะไร...ให้แม่ตัดสินใจ..
เพราะพ่อคิดว่าผมโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วส่วนแม่ก็บอกผมว่า...
แม่เชื่อว่าผมจะทำให้เกรดของผมดีอย่างนี้ตลอดไป...แม่ไว้ใจผม...และบอกอีกว่า...ไปอยู่กับที...
จะทำอะไรๆก็ระวังๆด้วย...ผมว่าคำพูดของแม่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...ไม่รุ้เหมือนกับว่าแปลกตรงไหน..
ตรง"จะทำอะไรๆ"หรือว่า"ระวังๆด้วย"ก็ไม่รู้
หลังจากปิดเทอมทีก็มีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างเหมือนกัน...
ผมที่เคยยาวจนผูกไว้เป็นปอยข้างหลังตอนนี้ก็ตัดไปจนสั้นเสียแล้ว...
โดยทีให้เหตุผลกับผมว่า..."เวลาเจอพ่อแม่เอ็มจะได้ดูเรียบร้อยไง"...
ผมไม่รู้ว่าทีคิดอย่างนั้นจริงๆหรือป่าว...แต่ถึงอย่างไรทีก็ดูดีในสายตาของผมเสมออยู่แล้ว...
เรื่องที่ทีพบกับพ่อแม่ของผมนั้นเป็นเรื่องที่ตอนแรกผมเองก็เครียดๆอยู่เหมือนกัน...
จำได้ว่าวันนั้นทีมาส่งผมที่บ้านพร้อมข้าวของกองใหญ่...เพราะผมออกจากหอพักที่เดิมแล้ว...
วันนั้นผมรอดูท่าทีทั้งของทีและของพ่อแม่...และมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คาดการณ์ไว้...
(วันนั้นทำให้ผมเข้าใจว่า เวลาคนที่จะไปขอลูกสาวบ้านไหนเขาแต่งงานมันกดดันมากแค่ไหน...
ขนาดผมไม่ใช่ลูกสาว...และทีไม่ได้มาขอผมแต่งงานก็เถอะ)...อาจจะเป็นเพราะว่า
ทีถูกแนะนำในฐานะที่เป็นเพื่อน ที่บังเอิญมีความชอบพอกันเท่านั้นละมั้ง...
และพ่อกับแม่อาจจะคิดว่าเรื่องของผมกับที มันคงยังไม่แน่นอนสะจนไม่จำเป็นต้องกังวลกับมันก็ได้...
แล้วผมก็แน่ใจแล้วว่าปีสองผมได้อยู่บ้านเดียวกับทีแน่ๆ...ซึ่งระหว่างปิดเทอมผมกับทีก็ยังได้เจอกันบ่อยๆ...
เพราะทีมักจะขับรถมารับผมไปไหนๆ(ซึ่งล้วนต้องขออนุญาติแม่ผมทั้งสิ้น...แม่เองก็ขำๆตอนผมขอ...
เพราะทุกครั้งก็ไม่เคยขอ...แต่ทีบอกว่าให้ผมขออนุญาติสะ...มันจะได้ดูดี...แต่ทีไม่รุ้หรอกว่าผมเขินแม่ทุกครั้ง
ทีขอแม่ออกไปไหนกับที)...
รวมถึงวัน BYE NIOR ...ทีก็ขับรถไปรับผมจาก Sofitel ด้วยถึงแม้ว่ามันจะดึกมากก็ตาม...
โดยวันนั้นมีเพื่อนหลายคนเห็นทีมารับผม...ไม่ต้องพูดเลยว่ามีคนเข้ามาถามแล้วเข้ามาแซวผมมากแค่ไหน...
ทีก็ไม่ได้ตอบอะไร...เพียงแค่ยิ้มๆขบขันเล็กน้อยเท่านั้น...ผมสิหน้าแดงตอบอะไรเพื่อนไม่ได้...
----------------------------------------------------------------
InLuSt say : เล่นคอมนานๆไม่ได้...
แย่จริง
************
สงสัยอ่ะคับ หมออิน SCID221 คืออะไรคับ :m29:
-
:a2: :a2:ได้จิ้มตูดคนแรกแล้ว เย้ o13
ขอตอนพิเศษเรื่อย ๆ นะคะ น่ารักมากค่ะ :bye2:
-
น่ารักอ่ะ
ขำเอ็มด้วย คงเขินแม่น่าดู
ทีก็นะ...อิอิ
:o8:
-
:oni1: มารอวันที่จะอยู่ด้วยกัน
:oni2: มาต่ออีกนะจ้ะ
-
น่ารักอ่ะ
ชอบคับ
:pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาซะนาน
แต่ยังคงความน่ารักไว้เหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมม
o13
-
หุหุ เอ็มน่าร๊ากกก :o8: :o8: :o8:
-
ขอตอนพิเศษแบบนี้เรื่อยๆ เรยน๊า
แบบว่าชอบง่ะ น่ารักมากมายครับ
:m4: :m4: :m4:
-
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักจริงๆ
:pig3:
-
ได้อยู่กับทีแล้ว......ดีใจๆ.......
ทีนี้ก็เอ็มก็อยู่ในสายตาทีตลอดแน่เลย......555+
-
:m4: :m4:ดีใจจังได้อ่านตอนพิเศษแล้ว น่ารักมากค่ะ แต่อยากอ่านของอาร์ทบ้างอะเมื่อไรคนเขียนจะเอามาแย็บๆให้อ่านบ้างค่ะ :pig4:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:ชอบมากเลยครับ อ่านรวดเดียวจบครับ
-
จะติดตามต่อไปนะคร้าบบบบ
-
ทีน่ารักได้อีกนะคร๊าบบ :o8:
-
:m4:ตอนพิเศษน่าร๊ากกกกก
ขอบคุงหลายๆ ชอบอ่า เอาอีกๆๆๆๆๆ :o8:
เหะเหะ แต่ก็รอเรื่องของเกมส์-อาร์ทอยู่ด้วยน้า
-
อ้าวๆ :oโดนย้ายมาอยู่ นิยายจบแล้ว ซะงั้น
กะจะเอาภาคต่อ GamE LoVe มาลงต่อซะหน่อยนิ
อืมๆ ไว้ึ้ขึ้นทู้ใหม่ก็ได้ เนอะคับ
ตะว่า ภาคนี้ตอนพิเศษยังไม่หมดนะคับ :m13: :m13:
อย่าเพิ่งลืมกันนะคับ :m15:
-
:m24: :m24:มาต่อด้วยนะคะ รออยู่ค๊า o13
:bye2:
-
:a1:ซื้งมาก ๆ
-
ได้โอกาสมาเข้าเล้าเป็ดสักที... o7
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะครับ... :oni2:
ส่วนที่น้องจาถามว่า SCID221 คืออะไรเนี่ย o2
มันคือรหัสวิชาครับ...หมอเรียนเป็นblogๆ บล็อกละวิชาเรียนรวดเดียวจบวิชา... :sad2:
แล้ว221 เนี่ยมันเป็นเรื่อง biochem ครับ.. :o12:
คือผมตั้งชื่อตอนเอาไว้แบ่งเป็นช่วงเวล่แล้วก็บางตอนจะสัมพันธ์กับเรื่องที่เรียนด้วยนะครับ... o13
-
มันอ่า
อ่านได้นิดเดียวก็มันแล้วอ่า
เดียวมาอ่านต่อ
-
มันอ่าคับ
จะมาติดตามเรื่อยๆนะคับ
o7 o7 o7
-
รอตอนพิเศษต่อค๊า
น่าจะได้อยู่ด้วยกันแน่ๆแล้วสินะ
แต่อยากรู้ว่าตอนอยู่ด้วยกันจะเปงไงบ้างน๊า :m13: :m13:
-
ขอบคุณครับ
-
เพิ่งอ่านจนถึงตอนล่าสุด
หนุกหนานมากมายอ่า รอตอนต่อปายย
ชอบอ่ะ น่าร้ากกดี
จะเรื่องจริงเรื่องแต่ง แต่ทำให้เรายิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ได้เนี้ย สุดยอยแร้นน
โรงเรียนที่อยู่ตอนม.ปลายในเรื่องคุ้นมากกก โรงเรียนช่ายเอกชนป่ะค่ะ เด็กโรงเรียน ท.ผ.ง.อ่ะป่าวหว่า :oni1: :oni1:
-
ตอบ reply บนเน้อ...
ไม่ใช่เอกชนแต่เป็นมหาชน(มีโรงเรียนเดียวละมั้ง)
เอาชื่อย่อเหรอ....ม.ว.ส. ไง (ไม่ค่อยมีใครใช้ชื่อนี้กันนะเนี่ย)
-
^
^
^
เข้ามาจิ้มหมออิน หุหุ
หายหน้าไปจากทู้น้องนานมาก งานยุ่งเป็นบร้าเลยช่วงที่ผ่านมา
คิดถึงหมออินกับน้องชายเสมอนะคร๊าบบบบ
:m1: :m1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย :m4:
สนุกมากๆๆ ^______^
ตอนพิเศษเหมือนมันยังไม่จบเลยเน่อหมออิน
อยากอ่านเรื่อง GAME LOVE ด้วยอ่า :oni2:
-
ตอนที่ 52 : พิเศษ 3/ต่อ : SCID221...[1 เม.ย. 51]
นอกจากทรายที่เข้ามาแซวผมแล้วโดนผมแซวกลับเรื่องที่พี่ข้าวก็มารับทรายเหมือนกัน...
แล้ววันก่อนเปิดเทอมสองวันทีก็ขับรถมารับผมพร้อมของหลายอย่าง...
พ่อกับแม่ก็บอกให้ผมดูแลตัวเองให้ดีๆ...แล้วยังบอกอีกว่าให้เกรงใจทีด้วย...
นอกจากนี้แม่ยังบอกทีให้ฝากดูแลผมด้วย...จำได้ว่าตอนนั้นผมมองหน้าแม่แบบงงๆประมาณว่า...
แม่ฮะเอ็มดูแลตัวเองได้แล้วนะ...แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไร...บ้านของทีอยู่ใกล้กับที่เรียนของผมมาก...
ในบ้านมีห้องนอนใหญ่ห้องนึงซึ่งเคยเป็นห้องของพ่อแม่ทีมาก่อน...และก็มีห้องย่อยอีกสองห้อง...
ซึ่งห้องนึงเป็นห้องทีเดิมอยู่แล้ว...ส่วนผมก็ไปใช้อีกห้องนึงโดยมีทีคอยบอกว่าให้ผมไปนอนห้องเดียวกับเขาเถอะ
แต่...ผมไม่เอาด้วยหรอก...วันแรกที่ผมไปอยู่กับทีผมค่อนข้างเกร็ง...ไม่รู้ว่าเกร็งเพราะแปลกที่
หรือเพราะว่าผมอยู่กับทีสองต่อสองกันแน่...แต่อยากนึงที่ผมรู้ก็คือ...ผมกลัว...
เพราะหลังจากที่ผมเก็บของตลอดทั้งวันผมก็ตั้งใจจะอาบน้ำและเข้านอน...
ตอนนั้นผมก็รู้สึกว่าง่วงและเพลีย...ยังไงๆก็คงหลับ...แต่ที่ไหนได้...ผมตื่นตลอด...
ผมหันไปมองนาฬิกาเห็นบอกเวลาห้าทุ่ม...ดึกแล้ว...แล้วทำไมถึงนอนไม่หลับ...แล้วผมก็ข่มตานอน...
แต่เชื่อเถอะ...สมองผมตื่น...ผมรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรๆอยู่ตลอดเวลา...ทั้งเสียงนาฬิกาเดินเอย...
เสียงกิ่งไม้นอกบ้านชนกับกระจกเอย...จนท้ายสุดผมก็ทนไม่ไหว...คว้าหมอนและผ้าห่มเดินออกจากห้องไปเลย
ผมเดินไปเคาะประตูห้องที...ซึ่งทีก็ตื่นง่ายเหมือนเคย...
"มีอะไรหรือเอ็ม...นอนไม่หลับเหรอ" เสียงทุ้มๆปนงัวเงียทำให้ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนปลุก..
"อืม...เอ็มขอนอนด้วย" ผมบอกตรงๆ...ไม่คิดแล้วว่าทีจะสนใจเป็นอื่น...
ทีเลิกคิ้วมองผมอย่างแปลกใจแล้วก็เปิดประตูให้กว้างขึ้นให้ผมเดินเข้าไป...
ผมเดินเข้าไปแล้วก็เริ่มการแย่งเตียงโดยการล้มตัวลงนอน...ทีก็กลับมานอนที่เตียงตัวเองแล้วดึงผมไปกอด
"ที...เอ็มไม่ใช่หมอนข้างนะ" ผมท้วง...ชักวิตกว่าตัวเองคิดถูกมั้ยเนี่ย
"เอ็มไม่ใช่หมอนข้างแต่เป็นคนรักที่ทีอยากกอด" ทีตอบขณะที่ใบหน้าอยู่ที่หลังของผม...
แรงสั่นสะเทือนส่งมาถึงผมตามเสียงพูด
"แล้วเอ็มเป็นอะไรหรือเปล่า...หรือแค่นอนไม่หลับเฉยๆ" เอะ..นี่ขนาดง่วงขนาดนี้ยังถามได้อีกแหะ
"ประมาณนั้น...คงจะแปลกที่นิดหน่อยเลยรู้สึกกลัวๆ" ผมตอบทีอย่างที่คิด...
ทีครางในลำคอเหมือนจะหัวเราะก็ไม่เชิง
"ท่าทางจะกลัวมากจนกล้ามาขอนอนกับทีนะเนี่ย...งั้นก็นอนเถอะ" ทีบอกผมแล้วกระชับอ้อมกอด...
ไออุ่นจากทีส่งมาถึงผม...หัวใจที่เต้นแรงของผมก็ค่อยๆสงบก่อนที่จะเต้นไปพร้อมๆกับที...ไม่เป็นไรแล้ว...
มีทีอยู่ข้างๆแล้วนี่...แล้ววันนั้นผมก็นอนหลับไป
พอผมเปิดเทอมผมก็ต้องเจอการเรียนแบบใหม่...ซึ่งต่างจากที่เคยเรียนอย่างสิ้นเชิง...
โดยผมจะขออธิบายคร่าวๆว่า...หมอปีสองคณะที่ผมเรียนจะมีการเรียนการสอนเป็นบล็อกๆ...กล่าวคือ...
ถ้าจะเปรียบการเรียนชั้นมอปลายเป็นบล็อกๆก็คงได้ว่าสองสัปดาห์แรกเรียนคณิตศาสตร์...
เรียนรวดเดียวจนจบแล้วก็สอบตัดเกรดเลย...หลังจากนั้นก็เรียนชีวะอีก 2 สัปดาห์เรียนจนจบ
แล้วก็สอบตัดเกรด...
ซึ่งจะเห็นได้ว่าการเรียนแบบนี้ทำให้เราไม่ต้องอ่านหนังสือรวดเดียวตอน final หรือ midterm
ซึ่งเป็นอย่างนั้นเราคงอ่านไม่ทันแน่ๆ...แต่เรียนแบบนี้ก็มีข้อเสียตรงที่ว่า...ผมต้องสอบถี่มากๆ...
ประมาณ 3 สัปดาห์ต่อครั้งเลยทีเดียว...ส่วนวิชาแรกที่ผมต้องเรียนคือ SCID221Biochemistry ซึ่งเป็นเรื่องว่าด้วยน้ำตาลโปรตีนไขมัน..การสร้างและสลายสารต่างๆ...ประมาณนั้น
(คือเรียนเรื่องเครบส์ไซเคิลและพวกไพรูเวตอะไรเถือกนี้แหละ...ไม่อธิบายมากเด๋วจะกลายเป็นวิชาการไปสะก่อน).
ผมเปิดเทอมปีสองด้วยฤดูฝน...ฝนตกหนักมากเกือบทุกวันทำเอาเสื้อผ้าเปียกชื้นตลอดเวลา...
ที่เรียนใหม่ไม่ได้ต่างไปจากที่เก่ามากนัก...ห้องเรียนยังชวนให้รู้สึกง่วงอยู่เหมือนเดิม
และนอกจากนี้โต๊ะนั่งเรียนยังเข้าออกยากเสียเหลือเกินอีกด้วย...แต่ก็เอาเถอะ...
แล้วพอผ่านไปได้สองสัปดาห์วันๆหนึ่งทีก็บอกกับผมว่าทีจะขายรถของเขา
"ทำไมอ่ะ" ผมถามกลับทันที
"ทีก็คิดไว้นานแล้วหล่ะว่าจะขาย...ตอนนี้ค่าน้ำมันก็ขึ้นเยอะสะด้วย" ทีตอบผม...
แล้วมองผ่านกระจกมองหลัง...เพราะวันนี้ผมไม่ได้นั่งที่ที่นั่งคนขับเหมือนทุกๆวัน
แต่ไปนั่งกองอยู่รวมกับถุงชีทที่พี่รหัสของผมให้มา
"และที่ยังไม่ขายจนถึงตอนนี้เนี่ย...เพราะเอ็มใช่มั้ย" ผมถามต่อ...
ไม่ได้โกรธนะที่เขาจะขายแค่รู้สึกเกรงใจที่สาเหตุเป็นเพราะผม...ทียิ้ม...
"เพราะทีเองต่างหาก...คิดว่าจะเอาไปขายศุกร์นี้ละ" ทีพูดต่อ...
"เอ็มแอบเสียดายนะ...พอมาคิดว่าถ้าไม่มีรคันนี้...ทีจะจีบเอ็มได้ยังไง" ผมถามแกล้งที...
ทีขำในลำคอเบาๆแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
"นั่นสิ..." ทีตอบแล้วยิ้มค้าง...ผมมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของทีด้วยความรู้สึกแปลกๆ....
ทีต้องคิดจะทำอะไรแน่ๆเลยแหะ...แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร...จนกระทั่งรถขับมาถึงที่บ้าน...
ทีจอดรถแล้วไปปิดประตูบ้าน...ส่วนผมก็ยกถุงชีทลงไปเก็บก่อนสองถุงเหลือไว้อีกถุง
ที่คงต้องมายกไปอีกรอบ...แล้วเมื่อผมเดินกลับมาที่รถเพื่อจะเก็บชีทที่เหลือทีก็เดินยิ้มตามผมมาที่รถด้วย...
ไม่รู้เหมือนกันว่าทีลืมอะไรหรือป่าวผมเลยเข้าไปนั่งในรถ...แต่ที่ไหนได้...ทีกลับตามเข้ามาด้วย
"ที...จะทำอะไร" ผมถาม...ใจเต้นแรงด้วยความหวาดวิตกเล็กน้อย...แต่ทีไม่ตอบ....
แต่โน้มตัวเข้ามาใกล้ผม...ผมหลับตาแน่น...หลบสายตาของทีที่มองผม...ไม่น่าเลย...
ผมน่าจะรู้อยู่แล้วว่าอย่างทีเนี่ย.....ไม่น่าเลยจริงๆ....
สัมผัสนุ่มของกลีบปากพรมไปทั่วใบหน้าและมาจรดที่ริมฝีปาก...
ทีดันผมเข้าไปจนชนถุงชีทที่ประตูอีกฝั่งหนึ่ง...ตัวทีคร่อมตัวผมไว้กว่าครึ่ง...
ปลายลิ้นเริ่มระรานเข้าไปในโพรงปาก...ในขณะที่มือข้างหนึ่งสอดผ่านปลายเสื้อนักศึกษา
ขึ้นไปยังจุดที่ต้องการบริเวณที่ตอบสนองต่อการหยอกเย้าของปลายนิ้วแล้วชูชันเป็นไตด้วยความเสียวซ่าน...
ลิ้นอุ่นร้อนยังคงตอบโต้กันในโพรงปาก...ความรู้สึกของผมถูกแยกไปยังทั้งสองส่วน...
ความรู้สึกนึกคิดเริ่มจะเบลอๆเหมือนทุกครั้งที่ได้จูบกับที...ทีละริมฝีปากจากไปและไล่มาตามลำคอ...
"ที...อะ...อย่า.." ผมพยายามจะท้วง...ให้ตายเถอะ...นี่มันในรถ...รถที่มีกระจกรอบด้าน...
ต่อให้มันจะจอดอยู่ในบ้านก็เถอะ...แต่ยังไงมันก็น่ากลัวที่จะมีใครมองเห็นอยู่ดี...
แต่แค่ผมมีความคิดว่าจะมีใครซักคนเห็น...อารมณ์ที่ถูกปลุกก็ดูจะทวีขึ้นได้ง่ายๆ...
ทีจูบยอดอกผ่านผิวผ้าบางเบา...ก่อนจะดูดเม้มจนเสื้อเปียกเป็นวงจนมองเห็นสีแดงข้างใต้ผืนผ้า...
ยอดอกสองข้างถูกจัดการปลุกเร้าด้วยปลายนิ้วและปลายลิ้น...สร้างความพึงพอใจให้ผมเสียจนเกร็งไปทั้งตัว
"ท...อะ...อา.......อา" พอหลุดเสียงครางออกไป...ผมก็เห็นหยักยิ้มที่มุมปากของที...
มือสองข้างของผมก็กระตุกมาตะครุบปากตัวเองทันควัน...รู้สึกอายจนทนแทบไม่ไหว
"อย่าปิดปากสิ...อยากฟัง" ทีพูดแกล้งผมแล้วเลื่อนริมฝีปากต่ำลงไปจนถึงท้องน้อย...
มือข้างหนึ่งสอดใต้ตัวผมเหมือนจะอุ้มอยู่กลายๆ...ส่วนอีกข้างเริ่มปลดกางเกงของผมอย่างรวดเร็ว
เผยให้เห็นรอยนูนเด่นที่เกิดจากอารมณ์ที่ผมกักเก็บไว้ไม่อยู่...ทีผละมือของตัวเองไปจัดการกับเข็มขัด
และกางเกงของตัวเองบ้าง...โดยลิ้นอุ่นได้เริ่มลากไล้ไปบนความโค้งนูนของผ้าแล้ว...
ผมสะดุ้งเฮือกหนึ่ง เมื่อมันลากผ่านและโดนขบเบาๆด้วยเรียวฟัน...
ทีใช้มือทั้งสองข้างรูดรั้งขอบกางเกงในลงมาเรื่อยๆในขณะที่ยังใช้ปากปรนเปรอผม...
"อือ...อ......อะ...........อืมมมม" และเมื่อกางเกงในไม่ได้เป็นอุปสรรคอีกต่อไป...
มือแกร่งก็เริ่มรูดไปตลอดของสงวนของผม...ความเร็วที่เป็นจังหวะและการเสียดสี
ทำให้หยาดหยดสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไปทั้งมือของทีและยิ่งทำให้หนืดมากขึ้น
"ทะ...ที..." ผมเรียกชื่อ...ที่เรียกไม่ใช่เพราะต้องการให้หยุด...แต่ต้องการ...
ต้องการที....ทีรู้...ผมรู้ว่าทีรู้...เพราะทียิ้มกว้างให้ผมก่อนที่จะเปลี่ยนมือที่ใช้ในการปลุกเร้า
แล้วใช้มือที่เปื้อนรอยอารมณ์ของผมพยายามเปิดช่องทางคับแคบแทน...ปลายนิ้วค่อยๆดันผ่านเข้าไปช้าๆ...
ผมเกร็งตัวตอบรับการถูกรุกราน...ทีกดนิ้วไปรอบๆด้าน...เพื่อขยายช่องทางและเพิ่มปริมาณจากหนึ่งเป็นสอง...
ผมพยายามดันตัวเองและโน้มตัวไปใกล้ที...จนกระทั่งริมฝีปากจรดกันและเริ่มแลกเปลี่ยนและเกี่ยวกระหวัดลิ้นกัน
ทีจูบตอบผมและดึงนิ้วออกอย่างรวดเร็วพร้อมเปลี่ยนสิ่งที่เข้ามาแทนเสียใหม่...
"อื้อ!!! ...."เจ็บ...เจ็บจนแทบร้องไห้
"เอ็ม...ผ่อนคลายหน่อย" ทีผละริมฝีปากแล้วกระชิบบอกผม...
มือข้างหนึ่งกอดผมที่นอนเอียงแปลกๆไว้...เพราะความสูงของรถมีจำกัด...จะนั่งตรงๆก็ไม่ได้...
ผมพยักหัวตอบทีที่กดสะโพกผมช้าๆพร้อมกับที่ดันตัวเองขึ้นมา...จนผมรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนจากภายใน
"อา...เอ็ม..." เสียงทีทำให้ผมผ่อนคลาย...และรู้ว่าไม่ใช่แค่ผมที่สุขสมและเสียวกระสันต์อย่างนี้...
แล้วทีก็กระแทกเข้ามาจนสุดก่อนที่จะเริ่มเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ...ผมกอดรอบคอทีจนได้ยินเสียงหัวใจ
ของทั้งตัวเองและของที...ปลายเล็บจิกไปที่บริเวณสะบักเพราะคลื่นแห่งอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ...ไม่ไหวแล้ว...
ผมบอกตัวเองในใจ...แต่ปลายนิ้วของทีกลับกลั่นแกล้งผม...มันถึงไม่ยอมปล่อยผมเป็นอิสระเสียที
"ไม่ไหวแล้ว..ที....อะ.....ปล่อย.....เถอะ......อะ........อือ.......อื้อ!!" ทียอมปล่อยผมเป็นอิสระ...
พร้อมๆกับที่ตัวเขาเองก็ได้ปลดปล่อย...แรงรักฉีดพุ่งมาภายในจนผมรู้สึกได้และไหลออกมาด้วย
ตอนที่ทีถอนกายออกมา...เส้นผมของทีเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อซึ่งไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่...
สายตาของทีที่มองมาหวานเยิ้ม...ส่วนผมก็พูดอะไรไม่ออก...ได้แต่นอนพักเหนื่อยอย่างนั้น
ทีเอื้อมมือไปยังลิ้นชักหน้าที่นั่งข้างคนขับก่อนจะหยิบผ้าผืนหนึ่งที่ถูกพับไว้ออกมา...
ผมมองด้วยความแปลกใจ...เพราะจำไม่ได้ว่าเคยมีผ้าผืนนี้ในรถ...ทีคลี่ผ้าออกแล้วห่อรอบตัวผม...ผมเริ่มคิดได้
"ที...นี่เตรียมผ้าไว้ล่วงหน้าแล้วเหรอเนี่ย" ผมถาม...จะโกรธก็โกรธไม่ลง...
เพราะความเหนื่อยมันมีมากกว่า...ทียิ้มกว้างแล้วอุ้มผมลงมาจากรถอย่างทุลักทุเล
"เปล่า..."
"โกหก" ผมต่อทันควัน...ทียิ้มแล้วปล่อยผมลงยืนเมื่อเข้ามาถึงในตัวบ้าน...
ผมกำผ้าพันตัวไว้แน่นแล้วมองหน้าทีแบบเอาเรื่องน้อยๆ...
"ก็...นิดหน่อย..แค่อยากมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับรถมาเก็บไว้บ้าง"
"ที!!!" ผมพูดอะไรไม่ออกเลย...นอกจากยืนค้อนทีอย่างนี้...
"เอ็มโกรธเหรอ..." ทีเริ่มง้อ...แต่อย่าหวังเลยเหอะว่าผมจะให้อภัยง่ายๆ...
"โกรธ" ผมตอบ...แต่ดูท่าทีจะไม่เชื่อคำตอบผมเลยเดินมาแกล้งกระตุกผ้าผมเล่น...
"อย่าโกรธทีนะนะนะนะ" นี่มันข้อร้องหรือบังคับกันแน่...
ในเมื่อผ้าที่ผมพยายามฉวยไว้บังตัวเองค่อยๆหลุดเพราะฝีมือทีตัวดีคนนี้
"ได้ๆๆๆ...พอแล้ว" ผมขยุ้มผ้าไว้กับตัว...กัดริมฝีปากตัวเองแน่น...คราวนี้รอดไปได้นะที...
"ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ...ไม่งั้นเอ็มกลับไปอยู่บ้านแน่" ผมคาดโทษล่วงหน้า...
ทีแกล้งทำหน้าจ๋อย...(เน้นว่าแกล้งเท่านั้น)
"ครับ...เอ็มคนดีไปใส่เสื้อเหอะ...ก่อนที่ทีจะทนไม่ไหวแล้วต่ออีกรอบ"
แล้วผมก็ต้องรีบชิ่งทันทีทันใดเพราะคำพูดของทีเนี่ยแหละ
เฮ้อ...
แล้วอย่างนี้ผมจะคอยกันตัวเองจากความเจ้าเล่ห์ของทีไหวมั้ยเนี่ย...
----------------------------------------------------------------
InLuSt say : เล่นคอมนานๆไม่ได้...
แย่จริง
รู้สึกว่าตัวเองมีพัฒนาการด้านความยาวของแต่ละตอนนะเนี่ย
:bye2:
-
พัฒนาการด้านบทรักก็ดีด้วย :o8:
-
^
^
^
จิ้มๆ น้องนนท์ คิๆๆ
:m25: :m25: :m25: :m25:
บทรักน่ะ...พัด-ตะ-นา มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยด้วยน้องนนท์ หุหุ
:o8: :o8: :o8:
ตอนนี้ทำเอาหายใจไม่ออกเลย....+1 ให้เลยทั้งคู่
ขอบคุณหมออินกะน้องจานะคร๊าบบบบบบ :m1: :m1:
-
^^^
หมั่นไส้คนข้างบนวุ้ยยยยย :a14:
ตอนนี้ติดเรทเชียวววว :o8:
-
:oni1: :oni1:
หลังจากลงไว้เมื่อเช้า
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตอนล่าสุดคับ
อ่านแล้วก็ :-[ :-[
-
ซา..หวีท น้ำตาล(+น้ำลาย)หยดแหมะๆ
น่าร๊ากจางงงคู่เนี้ย :o8:
ขอบคุงน้องจาที่มาโพสกะคุณหมออินที่เขียนเรื่องน่ารักๆให้ได้อ่านน้า จุ๊บๆ :จุ๊บๆ:
เอาปาย+1ทั้งคนเขียนคนโพสน้า
ป๋อหลอ รออ่านคู่เกมส์กะอาร์ทจ้า :oni1:
-
ทีหวานซะร้อนแรงด้วย :m25: :m25: :m25:
-
จบแล้วเหรอคับ
ยังน่าติดตามอยู่เลย
:pig4:
-
o2
เข้าเล้ามาก็ไม่ค่อยมีเวลาจะได้อ่านนิยายอะไรเลย
เพิ่งได้มาอ่านตอนพิเศษเนี่ยแหละ
ชอบๆ :m1: :m1:
-
:oni2: :oni2:
น่ารัก หวานกันจิงน้า
ทียังเจ้าเล่ห์ไม่เลิก คริคริ
หลงรัก เอ็มกะที :o8:
-
^^^
หมั่นไส้คนข้างบนวุ้ยยยยย :a14:
ตอนนี้ติดเรทเชียวววว :o8:
มาหมั่นไส้ไรเพื่อน...อิอิ น้องชายน่าน้องชาย เหอๆๆ
*จะโดนฆ่าทิ้งป่าวฟะเนี่ย 5555+*
Gamelove มาเมื่อไหร่บอกด้วยนะน้องจา
-
อ๋าาา ..
หมออินหลอกกันได้แนบเนียนมาก T^T
อุส่าคิดว่าเป็นเรื่องจริง ฮ่าๆ
.
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะฮะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
o7
มาต่อไวไวนะ
-
เพิ่งได้มาอ่าตอนพิเศษ
สุดยอดดดด :m25: :m25:
แล้วอย่าลืมมาต่ออีกนะ ชอบเอ็มจัง น่ารักอะไรอย่างงี้ :o8:
-
ชอบมากเลยครับ :oni2:
-
มาตามอ่านคอมเม้นท์
นานๆทีได้เข้าเล้า...ค่อยชื่นใจหน่อย o7
-
ตอนที่ 53 : พิเศษ 4 : SCID222 [24 เม.ย. 51]
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ผมก็งอนทีไปเลย...พยายามระมัดระวังตัวตลอดเวลา...ทีเองก็รู้แหละ..
เห็นผมมองเขาก็แอบขำ...แต่พอใกล้ช่วงสอบบล็อกแรก...ผมก็ไม่ต้องมากังวลเรื่องทีหรอก...
เพราะทีรู้ว่าผมต้องอ่านหนังสือ...ทีชอบมานั่งมองผมอ่านหนังสือ...ยิ่งช่วงสอบน่าจะเรียกว่า
มานั่งหลับอยู่ตรงหน้าผมมากว่า...พอไล่ให้ไปนอนทีก็ไม่ไป...แต่มาฟุบเป็นเพื่อนผมตอนกลางคืน...
แต่พอสอบเสร็จ...มันก็กลับมาเป็นแบบเดิม...แต่เดี๋ยวก่อน...ก่อนที่ผมจะพูดถึงเรื่องแบบเดิมๆ...
ขอพูดกึ่งวิชาการก่อนละกัน
ผมสอบบล็อกแรกด้วยความรู้สึกอึ้ง...ไม่เคยเจอข้อสอบที่มีโจทย์ยาวขนาดนี้มาก่อน...
แถมเป็นภาษาอังกฤษเสียด้วย...ไอโจทย์เกือบสามบรรทัดทำให้ผมได้คิดว่า...
ถึงอาจารย์จะเขียนให้มันเหลือแค่บรรทัดเดียวยังไงผมก็ตอบไม่ถูกอยู่ดีนะแหละ...แต่เอาเถอะ...
มันผ่านไปแล้ว...ส่วนบล็อกสองเนี่ย...มันก็เป็นจับฉ่ายเสียเหลือเกิน...ประมาณว่ามันรวมมิตรมากๆ...
เหมือนเป็นสรุปรวบยอดของทุกบล็อกที่กำลังจะได้เรียนในปี2นี้...อา...บรรยากาศเย็นๆในแอล
กับเนื้อหามากมายทำให้นักศึกษาส่วนมากง่วง....และ...หลับ
แต่สิ่งที่ดีที่สุดของการมาเรียนในแต่ละวันคือห้องคอมพิวเตอร์ที่สำนักงานไอที...
เครื่องคอมที่ความเร็วสูง(หรือศูนย์?)กับแอร์ที่เย็นฉ่ำ(จบบางครั้งถึงกับทำให้มือแข็งได้)...
มันเลยเป็นสถานที่ที่ผมได้พิมพ์เรื่องต่างๆ...ซึ่งในช่วงที่ผมเรียนบล็อกสองอยู่เนี่ย...
หลังจากที่ผมพิมพ์บอกเล่นคอมเสร็จแล้ว...ผมก็ต้องลุยฝนกลับบ้านตัวเปียกปอนเลยทีเดียว
หลังจากที่เท้าแตะถึงบ้านผมก็ต้องย่องๆผ่านทางเดินบ้านเข้าไป...มีรอยน้ำหยดเป็นทางตามที่ผมเดิน...อืม...
หลังอาบน้ำต้องไม่ลืมออกมาเช็ด...ไม่งั้นไม้ปาเกต์จะเป็นรอย...ผมเดินไปเหยียบที่ผ้าเช็ดเท้า
แล้วไถๆผ้าไปจนถึงห้องตัวเอง...ผมโยนเป้ไว้ตรงพื้นปลายเตียงแล้วขว้าเอาผ้าเช็ดตัวกับชุดนอน
ก่อนที่จะไถลตัวเองไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ...
น้ำอุ่นจากฝักบัวทำให้ร่างกายที่หนาวสั่นดีขึ้นบ้าง...ผมปล่อยให้น้ำไหลผ่านเส้นผมที่เปียกชื้น...
ผ่านใบหน้า...ลำตัวจนล่วงสู่พื้น...ถ้าไม่ได้เครื่องทำน้ำร้อนนี้ก็คงจะพูดว่าสบายไม่ได้เต็มปาก...
หลังจากอาบน้ำถูสบู่ด้วยความสบายใจและสบายตัวแล้วผมก็รีบเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อที่เตรียมมา...
ผมที่พึ่งสระเสร็จนั้นเปียกและมีน้ำหยดจนเสื้อด้านหลังเริ่มเปียก...แต่ผมปล่อยไว้อย่างนั้น
แล้วก็รีบออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงคนไขกุญแจบ้าน...น่าจะเป็นที...และทีก็น่าจะเปียก...
ผมเดินออกจากห้องน้ำได้ไม่กี่ก้าวก็เจอทีในสภาพเปียกโชก
"อาบน้ำแล้วเหรอ" ทีถามผม...ผมมองที...ทีเปียกมากจริงๆ...ท่าทางว่าจะตกหนักกว่าตอนที่ผมกลับมา...
ผมซอยยาวแนบไปกับลำคอ...ไล่ไปจนถึงเสื้อนักศึกษาที่แนบไปกับลำตัว...แย่แล้ว........
"เอ็ม?"...ง่า...
"อ่า...ใช่...ทีก็อาบน้ำเลยสิ...เดี๋ยวเอ็มไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้" ผมตอบทีอย่างเร็ว...
รู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูก...ลิ้นแทบจะพัน...ผมหันหน้าหลบทีแล้วรีบจ้ำเดินไปทางห้องนอนของที...
แต่สักพักมือเย็นๆของทีก็คว้าเข้าตรงต้นแขน...
"เอ็มมมมม..." เสียงเรียกของทีทำให้ผมชะงักแล้วหันไปมอง
"ม...มีอะไร" ผมถาม...ทียิ้ม...ให้ตายเถอะ...ไม่หนาวหรือไง...ทำไม่ไม่รีบไปอาบน้ำ...
"อาบเป็นเพื่อนหน่อยสิ" คำตอบของทีมาพร้อมมือสองข้างที่พยายามถอดเสื้อยืดผ่านหัวของผม...
"เอ็มอาบน้ำไปแล้ว...ทีจะอาบก็ไปอาบสิ...ที....หยุดๆๆ" ผมบอกปัด
แล้วพยายามดึงกางเกงขาสั้นของตัวเองไว้...ในเมื่อเสื้อของผมมันลงไปกองที่พื้นแล้ว
"เอ้า...ทีรู้นะ...เห็นหน้าเอ็มอยากอาบน้ำพร้อมที.." ทีตอบแล้วหัวเราะ....ส่วนผมก็ตอบอะไรไม่ได้...
ในเมื่อกางเกงโดนทีดึงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วผมเกือบสะดุดหกล้มหัวขะมำ...
"ปล่าว...ที...เอ็มหนาวนะ...อย่าทำแบบนี้.." ผมใช้แผนเลี่ยงสุดท้าย...ทีหยุดมือ...แล้วมองหน้าผม...
"ทีทำเอ็มหนาวเหรอ" ทีทำหน้าอ้อนวอนสุดๆ...แต่ผมลังเล...จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย..
"อากาศหนาวจะแย่" ผมตอบ...ขนลุก...เพราะทั้งลม...ทั้งคนข้างหน้า..
เสื้อบางๆของคนตรงหน้ายังคงแนบจนเห็นได้ชัด...ไม่ได้ๆๆ...อย่ามอง...ผมเมินหน้าหนีหันซ้ายไปเลย..
ทีมองผมแล้วก้มลงมองตัวเอง...ก่อนจะหัวเราะลั่น...
"หนาวอย่างนี้ไปอาบน้ำอุ่นกันเถอะ" ทีว่าแล้วดึงกางเกงในผมลงไปกับพื้น...
ทียิ้มเมื่อเห็นว่าร่างกายของผมมีปฏิกิริยากับเสื้อที่ลู่แนบไปกับผิวของตัวเอง...
และผมก็หงุดหงิดตัวเองเป็นที่สุด...ทีลากผมเข้าห้องน้ำที่ผมพึ่งเดินออกไปได้ไม่ถึง15นาทีดี...
ทีดันผมไปใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำ...ละอองน้ำที่ไหลออกมาทำให้ทีเปียกยิ่งกว่าเดิม...ทีจูบเบาๆที่ริมฝีปาก...
ตัวทีเย็นกว่าผม...น่าจะเพราะพึ่งตากฝนมา...ริมฝีปากบดเบีบดเค้นคลึงในขณะที่เสื้อผ้าของที
ค่อยๆถูกถอดแล้วโยนไว้บนพื้นห้องน้ำ...มือแกร่งสอดที่หลังท้ายทอยและดันกระชับริมฝีปากให้แนบแน่น...
มือที่เย็นเยียบอีกข้างไล้ไปตามผิวเนื้อ...ความเย็นทำเอาผมสะดุ้ง...เข่าข้างหนึ่งค่อยๆสอดมาเสียดสี
อวัยวะที่หว่างขา...
"อือ..อ......อืม" ผมครางเบาๆเมื่อการเสียดสีแรงขึ้น...ทียังคงแทะเล็มที่ริมฝีปาก...
และใช้นิ้วมือบนขยี้ติ่งเนื้อที่ชูชัน....ลิ้นสากลากมาจนถึงต้นคอและเรียวกระดูกไหปลาร้า...
และไรมาจนถึงยอดอกที่ถูกปลุกเร้า...ปลายลิ้นวนรอบและลากผ่าน...บางก็ขบกัดก่อนที่จะดึงเบาๆ....
ความรู้สึกเหมือนไฟช็อตก็แล่นมาทั่วตัว...จนอดครางออกมาไม่ได้
"อะ...อา...." ทีคว้าขวดสบู่เหลวมาก่อนจะบีบแล้วชะโลมใส่มือตัวเอง...
ทีลูบสบู่ไปตามซอกหลืบเบื้องล่างของร่างกาย...ผมบิดตัวพยายามหลบเมื่อนิ้วมือค่อยๆแทรกผ่านมา...
ทียังคงพรมจูบไปทั่วตัว...จนตัวผมเองเริ่มเห็นรอยแดงๆปรากฏ...นิ้วแกร่งดันไปรอบผนังที่อ่อนนิ่ม...
และเพิ่มจำนวนจากหนึ่งเป็นสอง...
"เอ็ม...ยังหนาวอยู่มั้ย" เสียงแหบพร่าสั่นเล็กน้อยเมื่อถาม...ผมซุกหน้าลงซอกคอของที...
มือสองข้างเกาะเกี่ยวเพื่อทรงตัว...ผมกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมตอบคำถาม...ไอร้อนจากตัวทีและตัวผมเอง
เป็นเครื่องยืนยันได้ดีกว่าคำตอบ...ทีงอนิ้วที่ค้างอยู่ภายใน...ผมเกร็งตัวด้วยแรงอารมณ์บีบรัดนิ้วทั้งสอง...
ที่ถอนนิ้วออกแล้วแทนที่ด้วยแก่นกาย...ความร้อนที่ค่อยๆสอดแทรกเข้ามาทำให้ผมรู้สึกถึงสิ่งนั้นตลอดเวลา...
แค่คิดว่าร่างกายตัวเองกลืนกินเข้ามามากเพียงใด...ใบหน้าก็ร้อนผ่าวด้วยความอาย...
ผมพิงตัวเองไว้กับกำแพงห้องน้ำ...สะโพกถูกยึดไว้ด้วยมือของที...ขาเหยียดตรงน้อยๆ
ด้วยความเกร็งทำให้มันลอยเหนือพื้น...น้ำหนักตัวทั้งหมดของผมถ่ายผ่านสู่ที...
ทีกดสะโพกของผมลงในขณะที่ดันตัวเองเข้ามา...
"เอ็ม...ดูสิ...กินของทีจนหมดแล้วนะ..." เสียงทีกระซิบใกล้ใบหู...ทีดันตัวผมจนชิดกำแพง...
มือข้างหนึ่งประคองพยุงตัวผม...ส่วนมืออีกข้างลูบตามแก้ม...ผมไม่คิดแม้แต่จะลืมตา...
สัมผัสของทีผมรู้สึกได้ทั่วทั้งตัว...แม้กระทั่งเสียงหัวใจเต้นที่ผมไม่รู้ว่าได้ยินหรือรู้สึกผ่านข้างในร่างกายกันแน่
"อึก...ที...อย่าแกล้งกัน" ผมเริ่มท้วงเมื่อทีโล้มไล้ทั่วร่างกายแต่ยักไม่สนใจจะสานต่อในสิ่งที่เริ่มไว้...
ความต้องการการถูกเติมเต็มจึงค่อยๆทวีขึ้นเรื่องๆจนอดที่จะร้องขอไม่ได้...ทียิ้มแล้วประทับริมปีปากแผ่วเบา...
ทีถอนตัวแล้วกระแทกกลับเข้ามาเป็นจังหวะจนร่างกายผมสะท้านด้วยรสสัมผัส...
จนคลื่นของอารมณ์พุ่งถึงขีดสุดผมก็แทบจะยืนต่อไปไม่ไหว...ปล่อยให้ทีเป็นคนอุ้มผมไปถึงห้องนอน...
ทีจัดการเช็ดตัวให้ผมคร่าวๆแล้วทิ้งผมไว้สักพัก...ผมเหลือบตามองร่างกายเปลื่อยเปล่าของตัวเอง...
หนาวจังแหะ....พอไม่มีทีแล้วทำไมมันหนาวขนาดนี้...ผมคิดในใจแล้วมุดตัวเองลงไปใต้ผ้าห่ม...
แล้วเริ่มเคลิ้มหลับ
แต่ยังไม่ทันจะหลับสนิทก็รู้สึกได้ว่าทีมาดึงผ้าห่มออก...ผมปรือตามอง...ทีเปลี่ยนมาใส่ชุดนอนแล้ว..
รอยยิ้มระบายทั่วใบหน้า...เดินมานั่งบนเตียงพร้อมเสื้อผ้าของผมที่โดนถอดไปก่อนหน้านี้
"ใส่เสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยนอน" ผมยังไม่ทันได้ตอบทีก็ดึงขาของผมมาสวมกางเกงใน...
แค่นั้นผมก็รู้สึกตื่นมาขึ้นเลยพยายามดึงเสื้อผ้ามาใส่ด้วยตัวเอง...ทีเห็นแล้วยิ้มขำ...
ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหน้าผาก...แต่ก่อนที่ทีจะชะโงกตัวกลับไป...
ผมก็ยืดตัวไปแตะริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากอุ่นๆของที...จูบเบาๆแล้วล้มตัวลงนอน...
ทียกมือขึ้นลูกหัวผมเบาๆ...แล้วผมก็ได้ยินเสียงทีเดินออกจากห้องไป
อย่างน้อย...
ตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่า...
คนเขาแก้หนาวกันยังไง...
*************************
InLuSt say:ตอนนี้น่าจะสั้น
แต่ก็คงไม่พลาดเรท T_T
สั้นๆได้พร้าเล่มงาม 555
-
อิอิ ตอนพิเศษน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
หนาวเนื้อห่มเนื้อ
ถ้ามีตอนพิเศษอีกก็ดีนะ ชอบๆๆ
ขอบคุณน้องจาจ้า จุ๊บๆๆ คิดถึงจัง
-
ชอบตอนพิเศษจังเลย :m25:
อยากให้เขียนเรื่องนี้ต่อจัง ทีกับเอ็มน่ารักชะมัดยาก :o8:
-
:m25: :m25:
น่ารักนะเนี่ยย
ยังรักกันหวานแหววเหมือนเดิมเลยยย :a2: :a2:
-
:m1: น่าร๊ากกกก ชอบคู่นี้ เหะเหะ แต่ก็แอบรอคู่เกมส์-อาร์ทอยู่เหมียนกัลล์
ขอบคุณคุงหมออินและน้องจาคนโพสหลายๆที่มาต่อตอนพิเศษให้
แควนๆหายคิดตึ๋งน้า :กอด1:
-
ตอนที่ 54 : **ว่าด้วยเรื่องข่มขืน** [21 พ.ค. 51]
"เป็นอะไรไปเอ็ม...จะนั่งจ้องมือถืออีกนานมั้ยเนี่ย"
เสียงทรายออกจะหงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง..แต่ผมหันไปมอง...เห็นทรายเดินมานั่งที่พื้นข้างผม
หลังจากไปเมาท์แตกกับเพื่อนกลุ่มใหญ่มาเรื่องละครชื่อสวรรค์เบี่ยงที่โด่งดัง
"ไม่นาน...จนถึงเวลาที่ไอมะเฟืองจะประชุมคณะสะทีนี่แหละ" ผมตอบตามที่คิด...เพราะทั้งๆที่วันนี้ยังอยู่ในช่วงปิดเทอมแต่ผมต้องนั่งรถเมล์สองต่อถ่อมาถึงโรงบาล
ก็เพราะประธานคณะหรือไอมะเฟืองเนี่ยมันนัดประชุม...แต่นัดตั้งแต่9.30 จนถึงตอนนี้ 10.15
มันก้ยังไม่มีวี่แววที่จะประชุมสักที...ผมที่กำลังกลุ้มใจเลยได้แต่นั่งเซ็ง
"จะโทรหาทีก็โทรสิ" ทรายแนะอย่างรู้ทัน
"รู้ได้ไง...เอ็มอาจจะอยากโทรหาอาร์ทก็ได้" ผมเบี่ยงไปหาอาร์ทแทน..
"ไม่มีทาง...ขืนเอ็มโทรไป...อาร์ทมีหวังต้องมานั่งกลุ้มเรื่องเกมส์ต่อ" ทรายพูดอย่างคนรู้ดี...
แหงล่ะ...ก็ผมเป็นคนเล่าให้ทรายฟัง...ส่วนที่ทรายบอกว่าอาร์ทจะกลุ้มเรื่องเกมส์เนี่ย...มันก็ชัวร์ล่ะ...
เพราะถึงแม้ว่าตอนนี้อาร์ทจะได้คบกับเกมส์แล้วก็ตาม...เกมส์ก็ยังไม่เชื่อใจอาร์ทอยู่ดี...ไม่เชื่อว่า
อาร์ทจะรักเกมส์จริงๆ...ก็น่าสงสารอาร์ทอยู่เหมือนกัน
"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก..."
"แล้วทีมีอะไรเหรอ" ทรายถามเปลี่ยนเรื่องทันที
"ไม่มี...ทีไม่ได้บอกว่ามีอะไร...แค่เอ็มรู้สึกว่าทีเงียบๆไป...ออกจะซึมๆหน่ะ"
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ...เพราะสองสามวันที่ผ่านมาทีเงียบลงไปถนัดตาจนผมรู้สึกได้...
พอถามว่าเป็นอะไรหรือป่าวก็ตอบผมว่า..ไม่
"ซึมเพราะคิดถึงเอ็มหรือป่าว...เพราะปีสองอยู่ด้วยกันตลอด..แล้วพอปิดเทอมแล้วเอ็มก็ย้ายกลับมาอยู่บ้าน"
"ไม่น่าใช่...ถ้าเพราะคิดถึงโทรไปก็ต้องคุยดิ" ผมลองคิดดูแล้วมันแปลกๆ
"แล้วเอ็มคิดว่าน่าจะเป็นเพราะอะไรอ่ะ...แฟนเอ็มหนิ"
ทรายคงรู้ว่าผมคงคิดเหตุผลที่ทีเป็นแบบนี้ไว้ในใจอยู่แล้ว
"อืม...ก็...ไม่รู้สินะ...เอ็มแค่คิดว่า...อาจจะเป็นเพราะข่าวช่วงนี้อ่ะดิ"
ผมลองเสนอให้ทรายช่วยคิดว่าเห็นด้วยหรือป่าว
"ข่าวช่วงนี้?...ข้าวขึ้นราคา?"
"เล่นมุกเหรอทราย...ทีจะไปเครียดเรื่องนี้ทำไมละ...ธรรมดาไปหน่อยหรือป่าว...ไม่บอกข่าว..
ทิเบตประท้วงจีน..หรือว่า..ฮิลารี่มีแววชนะโอบาม่า..สะเลยล่ะ" ผมค้อนทรายที่ขำกับคำตอบของผม
"อ้าว...ก็ข่าวเยอะขนาดนี้ใครจะไปรู้ว่าเรื่องไหนล่ะ" ทรายอมยิ้มขำๆตอบผม
"นึกไม่ออกจริงๆหรือ" ผมถามน้ำเสียงจริงจัง
"ก็พอนึกออกแหละ...พาดหัวข่าวกันหลายวันละ" ทรายตอบ..เลิกพูดเล่นแล้ว...น่าดีใจจริงๆ
"เป็นห่วงก็ไปหาสิ"
"ก็เดี๋ยวจะเปิดเทอมแล้ว" ผมตอบแต่ขมวดคิ้วมุ่น...
"ก็แล้วแต่เอ็ม" ทรายพูดลอยๆแล้วมองหน้าผม...สังเกตท่าที
"งั้นพรุ่งนี้ไปหาทีดีกว่า" ผมพูดแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋า...
แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงทรายค่อนขอด.."ว่าแล้ว"...เบาๆ
ผมรีบตื่นเช้าในวันถัดมา...ล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวแล้วลงมาทานข้าวเช้าที่ไม่ค่อยได้กินตั้งแต่ปิดเทอมมา...
แม่หันมามองผมที่ลงตื่นมาก่อนเวลาอันควร(หรืออันไม่ควร...)...
"วันนี้ไปข้างนอกเหรอ" เสียงเรียบๆ...แสดงว่าไม่โกรธ
"ฮะ...ว่าจะไปหาทีสักหน่อย" แม่พยักหน้ารับ...อืม...คงไม่เป็นไร...
แค่นอนตื่นสายทุกวันนอกจากวันที่จะออกไปข้างนอกเท่านั้น...
"แล้วจะกลับมากินข้าวเย็นหรือป่าว" แม่ถามต่อ...นั่นสิ...เอาไงดี...
ไปเช้าก็น่าจะกลับเร็วหน่อย...อืมๆๆๆๆ...
"ฮะ...น่าจะกลับมาก่อนมืด" ผมตอบ...
"เอ้า...ไปเถอะ...รีบไปรีบกลับ..ระวังตัวด้วย" แม่ทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วง...
ผมยิ้มแฉ่งให้แม่...แล้วออกจากบ้าน...
ผมไม่ได้บอกทีว่าจะมาหา...ไม่คิดจะบอก...ไม่รู้เหมือนกันว่าจะบังเอิญโชคร้ายทีไม่อยู่บ้านหรือป่าว...
แต่ผมไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอก...ผมนั่งรถเมล์จากบ้านกว่าจะถึงบ้านทีก็ประมาณชั่วโมงนึง...
ถ้ารถไม่ติดก็อาจจะเร็วถึงครึ่งชั่วโมง...แต่ส่วนมาก...รถติด...ผมลงรถเมล์แล้วเดินต่อ...
พอผมเดินมาถึงหน้าบ้านผมก็ลังเลใจที่จะไขประตูเข้าไป...ถึงแม้จะมีลูกกุญแจอยู่ในมือก็เหอะนะ...
ผมเลยกดกริ่ง...ซักพักผมก็รู้ได้ว่าทีกำลังมาเปิดประตู
"อ้าว..." เสียงแว่วลอยมาแต่ไกล...ผมอดยิ้มไม่ได้...เห็นทีรีบเดินมาเปิดประตู...
"จะมาทำไมไมบอกก่อน...แล้วกุญแจละทำไมใช้ไขเข้ามาเลย..." ทีถามไปไขกุญแจไป...
ผมเห็นแล้วได้แต่ขำ...
"บอกแล้วจะเซอร์ไพรส์มั้ยละ" ผมถามกลับแล้วเดินตามทีเข้าไปในบ้าน
"ส่วนเรื่องกุญแจ...เอ็มไม่อยากใช้...อยากให้ทีเดินมาไขให้มากกว่า" ผมตอบคำถาม...ทีหยุดเดิน...
หันมามองหน้าผม...ดวงตาที่มองสบกันไม่ได้บอกอะไรผมเลย...ริมฝีปากที่เห็นก็ไม่ได้คลี่ยิ้ม...
บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรที่ผมมาหาวันนี้...แต่ผมก็ไม่ต้องกังวลนานเพราะมือข้างหนึ่งของทีก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด
แขนสองข้างล้อมตัวผมไว้...อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่น
"ที.." ผมเรียก...เป็นอะไรรึป่าวนะ...ใบหน้าของทีซุกอยู่กับเส้นผม...มือข้างหนึ่งไล้จากกลางแผ่นหลัง
ขึ้นมาถึงท้ายทอย...แล้วทีก็ปล่อย...ดึงตัวผมออกมามองหน้า...แล้วยิ้มให้ผม...โอเคละ...ทียิ้ม...แต่ขอเหอะ...
ผมสับสนเล็กน้อยแล้วละ...
"ทีเป็นอะไรหรือป่าว" ผมเริ่มถาม...มือข้างหนึ่งของผมถูกทีจูงให้เข้าไปในตัวบ้าน...ผมนั่งบนโซฟา...มองตามทีที่ไปเปิดตู้เย็น
เทน้ำมาให้ผมดื่ม
"เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร...ทำไมเหรอ" ทีตอบแล้วยื่นแก้วน้ำให้ผม
"ไม่เชื่อ" ผมสวนกลับทันที...แถมมองค้อนให้ด้วย...ทีมองผมแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
"ทำไมไม่เชื่อ...ทีไม่เคยโกหกเอ็มสักหน่อย" ทีถามแล้วทำหน้าทะเล้นใส่ผม...
แกล้งหรอก...อย่านึกนะว่าดูไม่ออก
"ไม่เป็นไรแล้วทำไมตอนโทรศัพท์ไม่ยอมคุย"
"ก็คุย..."
"ไม่จริง" ผมตัดเรื่อง...แล้วทำหน้าจริงจังทบเข้าไปอีก
"ทีเป็นอะไรกันแน่...รู้มั้ย...ว่าเอ็ม....เป็นห่วง" ผมพูดแล้วสบตาคนที่นั่งข้างๆ...
ทีฟังแล้วทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบ...
"ขอโทษนะ...ที...ไร้สาระเองแหละ..." ทีบอกผมแล้วระบายลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง...
"รู้ตัวก็ดี" ผมว่า...ทีมองตาผม...เรานั่งมองกันเงียบๆโดยไม่พูดอะไรกัน...
ผมรอเวลาที่ทีจะบอกผม...เอนตัวลงพิงบนไหล่ของเขาที่นั่งมองโทรทัศน์ซึ่งฉายโฆษณาเครื่องสำอางค์
แบบผ่านๆตาไป...
"ช่วงนี้เอ็มได้ดูข่าวหรือป่าว" ทีเริ่มพูดด้วยประเด็นที่ผมคิดเอาไว้แล้ว
"อืม..." ผมครางรับเบาๆ
"แย่จังเลยนะ...คนเรานี่มัน...เลวจริงๆ...ทำอะไรไม่คิด...ทำลายชีวิตคนทั้งคนไปได้"
ประโยคพูดไม่ค่อยต่อเนื่องแต่ก็แสดงความจริงให้ผมได้รู้
"ไม่เอาหน่ะที...เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว...ทีไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้ายหนิ...ไปคิดถึงมันอีกทำไม"
ผมชะโงกตัวมานั่งมองหน้าที...ทีเหลือยตามามองผม...สายตาบอกว่าขอโทษชัดเจน
"ทีไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย...ที่ทีทำลงไปมันก็ไม่ต่างจากคนพวกนั้น...ไม่ว่าจะมองในมุมไหนก็ตาม"
ผมเถียงไม่ได้...ว่ากันด้วยเหตุผลทั้งหมดที่ผมพยายามจะหามา
"เอ็มเองก็รู้ใช่มั้ย...ว่ามันแย่แค่ไหน...กับสิ่งที่ทีทำลงไป.."
"โธ่....ที..." ผมทำอะไรไม่ได้เลย...แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...ลองหน่อยจะเป็นไรไป
"ถ้าเกิดเอ็มบอกทีว่า...วันนั้นไม่ใช่การถูกขืนใจ...แต่เป็นเอ็มสมยอมเองล่ะ"
ผมลองพูดอย่างที่ทรายบอกในโทรศัพท์บ้าง...ทีส่ายหน้าแถมรอยยิ้มขำๆที่ทำให้ผมชื่นใจ
"ก็รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่" ทีตอบ...
"เอางี้...ทีรู้ตัวใช่มั้ยว่าสิ่งที่ทีทำลงไปมันแย่มาก...สมควรถูกชาวบ้านเขาประนาม...ควรถูกลงโทษ"
ผมนึกอะไรได้แล้วละ...
"อืม.." ทีรับเสียงอ่อย...ทำหน้าเศร้าๆเสียงอ่อยๆแต่แววตาสงสัยใคร่รู้
"ถ้าอย่างนั้นเอ็มจะสั่งลงโทษให้สาสมกับสิ่งที่ทีทำลงไป...ตกลงมั้ย" ผมถาม...ชักสนุกแหะ...
"ต้องเทียบเท่ากันนะ" ทีบอกกำชับผม...ผมพยักหน้า
"แหงล่ะ...โอเค...เอ็มจะลงโทษโดยให้ทีถูกเอ็มขืนใจบ้าง" ทีทำหน้าปุเลี่ยนๆทันที...
"อะไรนะ!!"
"อ้าว...ไมทำหน้างั้นอ่ะ...ก็จะให้รับโทษเท่ากัน...ก็ต้องทำเหมือนๆกันสิ" ผมบอก
"ไม่ใช่อย่างนั้น...ทีหมายความว่า...แล้วเอ็มจะทำยังไง..." ทีถามกลับ...
"ทำไม...ทีแปลความหมายของคำว่าขืนใจไว้ว่ายังไงล่ะ" ผมย้อนถามกลับ...แหงล่ะ...
อย่างน้อยตัวผมก็ไม่ได้คิดว่าจะมาสลับบทบาทกันตอนนี้หรอก...
"ก็...อย่างที่ทีทำลงไป...แล้ว...แล้วเอ็ม.." ทีพูดไม่จบประโยค...งงแดกไปแล้ว...
ผมนึกขำจนอดหัวเราะไม่ได้
"ขืนใจ...คือการที่เราไปฝืนใจให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำ...แค่นั้นเอง...
เอ็มคิดว่าไงๆก็ต้องมีเวลาที่ทีไม่อยากทำบ้างแหละ" ผมเฉลย...
ทีมองหน้าผมก่อนจะหัวเราะเสียงดังทิ้งผมให้มองโดยไม่รุ้ว่าจะขำอะไรกันนักหนา
"ขำอะไรนักหนา.." อดใจไม่ถามไม่ได้...
"ขำเอ็มหน่ะสิ..." ทีบอกแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม
"รู้มั้ย...ไม่มีเวลาไหนที่ทีไม่อยากทำกับเอ็มหรอกนะ" สิ้นคำตอบริมฝีปากก็ประทับลงมา...
แลกความอบอุ่นและหอมหวานให้กันและกัน...ลิ่นอุ่นร้อนควานไปทั่ว...ทีเอนตัวจนกดตัวผมลงบนโซฟา...
ริมฝีปากปรนเปรอความสุขสมให้ด้วยความช่ำชอง...ก่อนจะผละออกเพื่อสานความต้องการต่อ...
"เดี๋ยวที!!" ผมดันทีออกห่างนิดหน่อย
"อะไรหรือ" สายตาแสดงความรุ่มร้อนโลมเลียจนผมคิดไม่ออกไปครู่หนึ่งว่าจะพูดอะไร
"เอ่อ..."
"เอ็มบอกแม่ว่าจะไม่กลับมืดนะ" ทียิ้มรับ...ก่อนจะก้มลงจูบซอกคอ...
ไม่ถึงมืดหรอก...
ก็นี่มันพึ่งเที่ยง!!!
-------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : เปิดเทอมละ...
ยังมีคนอ่านอยู่แหะ...
555
ทำใจขึ้นเรื่องใหม่ไม่ได้เลย
-
เย้ๆๆ :m4: :m4:
มาแล้วๆ :mc4: :mc4:
ขืนใจกันให้เหนื่อยไปเร้ยยยยยยยย :laugh: :laugh:
-
ทีน่ารักจริงๆ ชอบตอนพิเศษมากๆ เลย :mc4:
-
o13 บอกได้คำเดียว ว่ามันส์มาก
ถึงจะคิดเป็นบางตอนว่า เอ็มเป็นคนที่มองโลกได้แปลกดี ตัวละครน่าสนใจเนอะ
สนุกจ้ะ สนุก
แล้วจะตามอ่านต่อไปอย่างใจจดจ่อ
:oni1:
-
เพิ่งตามอ่านวันเดียวจบ
ไม่ยอมลุกไปไหนเลยจนน้องจะเตะเอา(มันจะเล่นเกมส์ :m31:)
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆ สถานที่เห็นชัดมากๆ ค่ะ
ว่าแต่เอ็มเกิดปีเดียวกันเยย :m13:
-
:m1: ชอบตอนพิเศษจ้ะ
เอาแบบสั้น ๆ แต่ได้พร้าเล่มงามอ่ะ ชอบ ๆ :m4:
-
เหอเหอ :m10: สวีทจังเยย
มาลงตอนพิเศษอีกแว้ว ชอบๆๆ :m13:
จะขอยืนยัน...ยืนยัน ว่ายังรออ่านเกมส์-อาร์ทอยู่ฉะเหมอ หุหุ
-
ทีน่ารักได้อีกง่ะ :o8:
-
o13 o13 o13
:o8: :o8: :o8:
:oni1: :oni1:
-
น่ารักดีคับ o13 o13 o13
จะเรื่องเเต่งหรือเรื่องจริงก็ชอบคับ :o8: :o8: :o8:
:oni2: :oni2: :oni2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รูปน่ารักทั้งสี่คนเลย โดยเฉพาะเอ็มน่ารักมากๆชอบๆ :m1:
-
:L1:
ทีคิดมากไปป่ะ :L1:
น่ารักทั้งคู่เลยนะ ชอบคร้าบ
รีบมาต่อนะคะ :L2:
-
:oni2:สนุกมากเลย ..ตามอ่านมาตั้งแต่ตีสาม... จะแต่ง หรือจริงก็สนุก..
จริงๆ ชอบเรื่องแนวนี้มากเลย.. เรื่องความรักที่ค่อยๆเกิด ..ในรั้วโรงเรียน หรือ มหาวิทยาลัยนี่..มันอ่านแล้วทำให้เห็นบรรยากาศของแต่ละที่...
แต่ละเรื่องมีจุดเด่นแตกต่างกันไป..เรื่องนี้..ชอบการวางปมในชีวิตของเอ็มดี.. ความไม่เชื่อมั่นใจความรัก..
คนที่เรารัก... ก็ทำให้เราเจ็บ .... คนที่รักเราเราก็ทำให้เขาเจ็บ
สุดท้ายทีก็เป็นคนที่เอ็มรัก.. แล้วทีก็รักเอ็ม มันเลยลงตัวมั้ง... ชอบดี.. แต่คู่ อาร์ตยังไม่เฉลยเลยเน้อ.. แอบลุ้นน้องเกมส์อยู่..รอๆจ้า.. :oni1:
-
:oni1:
เอ็มกับทียังหวานกันอยู่เหมือนเดิมแฮะ... :o8:
ทำไมไม่เห็นเหมือนเราเลยยยย...แฟนไม่รัก
:o12: :o12: :o12:
-
เฮ้ ติดตามมาจาก เด็กดี ง่ะ :m1:
เอ็ม ที น่ารักโฮก หวานวะน่าอิจฉา :a1: :a1:
-
ชอบๆ :o8:
ตอนพิเศษน่ารักมากๆเลย
-
อัพเสร็จสดๆร้อนๆเลยเอามาลงต่อ... :laugh:
ตอนที่ 55 : พิเศษ 5 : SCID223
"ไม่..." ผมปฏิเสธเสียงดังทันควัน...หันไปมองคนที่ขอร้องและมองมาด้วยแววตาอ้อนวอนก็ทำให้สงสัย
"นะ...เอ็ม...ทีอยากไปดู...นะๆๆๆ" เรื่องอะไรล่ะ...
"ไม่ๆๆๆ...มันไม่มีอะไรให้ดูหรอก..." ผมบอกปัด....อีกรอบ
"ทีก็แค่อยากรู้ว่าผ่ากรอสมันเป็นยังไง...นะนะ....ทีไม่ไปกวนตอนเอ็มผ่าหรอก" ผมมองหน้าทีเพื่อสังเกต...แค่นั้นเนี่ยนะ....แปลกไปหน่อย
"ไว้ทีรอวัน open house ละกัน...แล้วเอ็มจะพาขึ้นไป" ยังไงก็ไม่พาขึ้นไปวันเรียนหรอก...แค่คิดว่าเพื่อนทั้งคณะจะได้เจอที....ไม่มีทาง!!!...
"แล้วทำไมทีขึ้นไปวันเรียนไม่ได้ล่ะ?" ทียืดตัวขึ้นแล้วกอดอก...รอยยิ้มมุมปากทำให้ผมเริ่มกังวล
"เอ็มกลัวอะไรหรือไง"
"ป่าว" ผมตอบทันทีพร้อมทำตาใสซื่อ...เชื่อเหอะ....
"หรือว่า...." ทีเว้นวรรค...จ้องตาผม....ผมจ้องตอบแล้วก็กระพริบตาปริบๆแนวไร้เดียงสา...
"ไม่อยากให้ทีขึ้นไปเจอเพื่อนเอ็ม".....อ่า.....ไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยอ่ะ
"ใช่มั้ย?"...พยักหน้า...หรือ...ส่ายหน้า....เอาไงดี
"ทีจะโกรธหรือป่าว...ถ้าเอ็มตอบว่าใช่" ผมถาม...ใจแป้วไปแล้ว...แล้วทีก็ยิ้มแล้วดึงแขนผมให้เข้าไปใกล้ก่อนใช้วงแขนโอบไว้หลวมๆ..
"ไม่หรอก...ทีไม่แกล้งเอ็มแล้วแหละ...ก็เห็นว่าเอ็มตื่นเต้นเรื่องที่จะได้ผ่ากรอสครั้งแรก...เลยอยากแกล้งเล่น" ยังจะขำอีก...ทำเอาเครียดไปเลยทีเดียว
"ตลอดอ่ะที" ผมบ่นพึมพำ
"อะไรนะ" ทีแนบหน้ามาข้างๆแก้มแล้วถาม....ทำเอาผมใจเต้นแรงอย่างหยุดไม่ได้...
"ทีก็แกล้งเอ็มตลอดแหละ........อืม" ริมฝีปากอุ่นแนบประกบ....ความร้อนจากทีที่ถ่ายทอดมาทำให้ความร้อนในกายเพิ่มสูงขึ้น...ในขณะที่ร่างกายก็ดูเหมือนจะสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว...ถ้าไม่ได้แขนทั้งสองข้างของทีก็ไม่รู้ว่าผมจะยังทรงตัวอยู่ได้หรือป่าว...
"ถ้าไม่ใช่เอ็ม..ทีก็ไม่แกล้งหรอก" ทียิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบและอดที่จะคิดในใจไม่ได้ว่า...ผมควรจะดีใจมั้ยที่โดนแกล้ง?
ตั้งแต่เปิดเรียนปีสองมา...วันพฤหัสที่จะถึงนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เรียนกรอสจากอาจารย์ใหญ่...กลุ่มนึง 6 คนต่ออาจารย์ใหญ่นึงท่าน...บล๊อกนี้ผมจะได้ผ่ากล้ามเนื้อส่วนหลัง...หน้าอก...แขน...ขา...และก้น...ซึ่งผ่าเยอะขนาดนี้ผมคิดว่าหลังๆผมคงหายตื่นเต้นแน่ๆ...การผ่าแต่ละครั้งใช้เวลานานมาก...ถ้าเป็นช่วงเช้าก็ตั้งแต่ 8.30 ถึง 12.00 ถ้าเป็นช่วงบ่ายก็ตั้งแต่ 13.00 ถึง 18.00 (เวลาเลิกกรอสขึ้นกับความสามารถของนักศึกษาแต่ละคนเอง...ว่าจะหาตาม check list เจอหรือป่าว) ซึ่งกลุ่มผมก็ยังคงมีทรายที่เทพในการ identify เส้นเลือดกับเส้นประสาท...แต่ยังไงมันก็ยังกินเวลายาวนานและทำให้เหนื่อยอยู่ดี...เพราะต้องยืนตลอดหลายชั่วโมง...ประกอบกับกลิ่นฟอร์มาลีนที่จะติดไปกับเสื้อผ้าและเส้นผมจะทำให้นักศึกษาที่ผ่าเหมือนศพเดินได้หลังจากผ่าเสร็จในแต่ละครั้ง
"ขาดอะไรอีกเอ็ม" เสียงทรายถามขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาจากการใช้ forceps(ที่หนีบ-แหนบ) clean เส้นเลือดให้เห็นชัดๆ..
"pudendal nerve" ผมอ่านตามเช็กลิสต์...สายตาเริ่มเบลอจากการใช้สายตาเพ่งนานๆ
"อืม.....เอ๊ะ!!" เสียงทรายร้องพร้อมสะดุ้งทำเอาผมตกใจตามไปด้วย...แต่เห็นท่าทางรีบถอดถุงมือก็ทำให้ผมรู้....มือถือสั่นนี้เอง...ทรายหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์...ก่อนจะเหลือบมองหน้าผมนิดนึง....แล้วกดรับสาย...
"โทรผิดป่ะเนี่ย.....ฮะๆๆ...ล้อเล่น....อืม....มี....อยู่ในล็อกเกอร์เบอร์ 22....จ้า....แล้วเจอกัน...." ทรายพูดสั้นๆแล้วก็เก็บมือถือ...สวมถุงมือแล้วยิ้มให้ผม....ยิ้ม?
"เอ็มอู้..."
"ป่าว...." ผมแก้ตัวทันทีกับเสียงของริว...
"ก็เห็นอยู่...."
"แล้วทีมึงอ่ะ...ได้ข่าวว่าพึ่งเดินกลับมาจากโต๊ะไอวิน...ยังกล้ามาว่าคนอื่นอีกนะ" ผมสวนกลับ...ไอริวก็เอาแต่หัวเราะ...แล้วคว้า probe ไปเขี่ยต่อ...ผมส่ายหัวขำๆแล้วก็ก้มหน้าก้มตาหาเส้นประสาทเส้นต่อไป....
"ขยันจริงแหะ..."
"อืม..." ผมครางตอบเสียงคนข้งหลังที่ทักขึ้นมา....เอ...เสียงคุ้นๆ....เอะ....พอนึกได้ผมก็หันหลังกลับไป.... พบกับรอยยิ้มที่ทำให้ผมแทบช็อก!!!
"ช่วยผ่ามั้ย?" อ่า....ผมยืนนิ่ง....มองทีในชุดเสื้อกาวน์ที่ไม่ได้ปักชื่อขนาดพอดีตัวทำให้สงสัย....เสื้อใคร?...
"มาก็ดีเลยที...จะได้ช่วยผ่า" เสียงทรายพูดขำๆทำให้ผมรู้ต้นตอของเสื้อ....ทรายต้องไปยืมใครมาแน่ๆ
"ถ้าทรายไม่กลัวทีผ่าเจ๊งล่ะนะ" ผมยืนฟังประโยคโต้ตอบพร้อมเสียงหัวเราะเลยได้สติ..
"ที" ผมเรียกด้วยเสียงแปร่งๆ...ชักไม่แน่ใจอารมณ์ตัวเอง...ทีหันมามอง...รอยยิ้มเริ่มหายไป...อาจจะเป็นเพราะสังเกตุได้ว่าผมไม่ได้กำลังยิ้ม...แล้วไงละ...จะพูดอะไรต่อก็ยังนึกไม่ออก...
"เอ็ม...โกรธเหรอ" ทีกระซิบเสียงแผ่ว...ผมก้มหน้าลงมองพื้น...แต่สายตายังไม่วายมองเห็นสายตาของเพื่อนในคณะหลายคนมองมาทางที...มือข้างนึงของทีเอื้อมมาแตะศอกผมเบาๆ...ผมยังไม่พูดอะไร...สมองว่างโล่ง....
"ทีขอโทษ..." ผมไม่ตอบ...แล้วเงยหน้าขึ้นมองทีอีกครั้ง...ก่อนจะหันไปพูดกับทราย
"เดี๋ยวเอ็มมานะ" ผมเดินผ่านทีออกจากห้องกรอส...และรู้ว่าทีคงเดินตามผมมาแน่ๆ...พอพ้นประตูกระจกหน้าห้องผมก็หายใจเข้าออกแรงๆให้ตัวเองผ่อนคลาย...สักพักทีก็ผลักประตูตามผมออกมาอย่างที่ผมคาดไว้
"เอ็ม..." ผมหันไปมองตามเสียงเรียก...ทีหน้าเสีย...เขาคงกลัวว่าผมจะโกรธ...แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองโกรธอยู่หรือป่าว
"เอ็มโกรธ...เหรอ"...ผมไม่ตอบ...ได้แต่ยืนมองหน้าทีนิ่งๆ
"ทีขอโทษ"...
"ทีคิดว่าเอ็มโกรธเหรอ" ผมถามกลับ...ก็อย่างที่บอก...ว่าผมไม่รู้...แต่ผมรู้ว่าผมดีใจที่ได้ยินคำขอโทษจากที
"ก็...น่าจะเป็นอย่างนั้น" ทีตอบผม...หัวคิ้วมุ่น...ผมระบายลมหายใจด้วยความเหนื่อยล้า...
"ก็คงเป็นอย่างนั้น" ผมตอบ...ผมมองที่ทำหน้าจ๋อยๆแล้วก็ยิ้มออก...ผมเครียดมากไปเอง...ทีแค่อยากจะมาเจอผมเท่านั้นแท้ๆ
"แล้ว...ยกโทษให้ทีได้มั้ย..."
"อื้ม~" ผมตอบแล้วยิ้ม...วันนี้ผมอาจจะเหนื่อยกับการผ่ากรอสมากไปทำให้โกรธทีในเรื่องที่ไม่ควรจะโกรธ
"ทีไม่ผิดหรอก...ช่างมันเถอะ" ผมยิ้มแล้วหันหลังเดินลงไปชั้นล่าง...ปล่อยให้ทีเดินตามคนอารมณ์แปรปรวนอย่างผมด้วยความงงๆ
"เอ็ม...แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย"
"ห้องน้ำ...ทีก็รออยู่หน้าห้องกรอสก่อนก็ได้..." ผมตอบถำถามทีโดยไม่ได้หันกลับไปมองคนที่เดินลงบันไดตามมา
"ไปด้วย" ผมชะงัก...ไปด้วย?...แล้วผมก็หันหลังขวับไปมองหน้าทีก่อนจะยิ้มแบบเสรแสร้งสุดๆ
"ไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ...ทีปวดฉี่นะ...จริงๆ....ทำไมเอ็มทำหน้าไม่เชื่ออย่างนั้นล่ะ" สีหน้าท่าทางแอบแบ๊วสุดๆล่ะที่ทำให้ผมไม่เชื่อ
"ตามใจ" แล้วผมก็หมุนตัวรีบเดินเข้าห้องน้ำโดยมีคนตัวสูงเดินตามมาติดๆ
"เอ็ม"...อะไรอีกเนี่ย...
"ทำไมไม่ใช่โถฉี่ล่ะ" เป็นคำถามที่ตอบง่ายมาก...ทีก็ลองส่องกระจกมองสายตากรุ่มกริ่มของตัวเองดูสิ....แล้วลองบอกว่าทำไมผมไม่ใช้!!
"ไม่ล่ะ...เกรงใจ" ผมตอบแล้วพยายามที่จะปิดประตูห้องน้ำให้เร็วที่สุด
"เอ็มอ่า~..."โอ๊ย!!..ทีแรงควายพยายามดันประตูเข้ามา....
"ที...เอ็มไม่เล่นนะ"
"ทีก็ไม่ได้เล่น"...แล้วนายยิ้มอะไร...หา!!
"หยุดเลยที...ออกไปนะ"
"ไม่...หึหึ" เสียงทีหัวเราะอยู่ในลำคอทำให้ผมรู้ว่าทีกำลังแก้แค้นเรื่องเมื่อกี้ที่ผมโกรธทีแบบไม่มีเหตุผล....
"ทีเอ็มต้องขึ้นไปผ่ากรอสต่อนะ" แล้วทีก็เข้ามาครึ่งตัว...ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีคนคิดจะลงมาเข้าห้องน้ำตอนนี้จะเป็นยังไง
"เอ็มก็อย่าถ่วงเวลาสิ" อ้าว...ตกลงนี่ผมเป็นคนผิดที่ไม่ยอมให้ทีเข้าห้องน้ำมาด้วยกันดีๆแต่แรกใช่มะเนี่ย
"แกร๊ก..." เหนื่อย....เสียงกลอนประตูเป็นตัวบอกความผ่ายแพ้ของผม...ดันประตูยังไม่ชนะเลย...เพราะคนจอมวางแผนอย่างทีตอนนี้เข้ามายืนยิ้มเผล่อยู่ตรงข้ามผมในห้องน้ำแคบๆห้องนี้
"ทีจะเข้ามาทำไม" ผมมองหน้าที...หงุดหงิดเล็กๆ...แต่ไม่ได้โกรธ...เพราะรู้.........รู้ว่าจะมีอะไรต่อจากนี้
"นั่นสิ" ยังจะมาย้อนอีก....ผมยืนพิงกำแพง...เลิกจ้องตาที...เพราะรู้ว่าขืนจ้องตาทีต่อไป...คนที่แพ้อีกก็คือผม...
"ออกไปเหอะนะ...เอ็มจะรีบขึ้นไปผ่าต่อ...ไม่งั้นวันนี้เลิกช้านะ" ผมเริ่มต่อรอง
"ไม่เป็นไร...วันนี้ทีอยู่รอเอ็มได้" แง....เอ็มปวดฉี่อยู่นะเนี่ย....ผมมองโถส้วมแล้วรู้สึกน้ำลายแห้งผาก...ขืนทียังอยู่ในห้องนี้...ผมก็ต้องยืนต่อไปอย่างนี้แน่ๆ...
"เอ็มรู้มั้ย" เหวย!!...ผมสะดุ้ง...ที่อยู่ดีๆทีก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหู
"คนเราเวลาปวดฉี่มักจะไวต่อความรู้สึกมากขึ้น" ผมฟังแล้วก็พึ่งจะรู้ตอนนี้นะแหละ...
"ขอบใจที่บอกนะที" ผมยิ้มแห้งๆ...
"ไม่เป็นไร" ทียิ้มรับคำขอบคุณของผมพร้อมมือขวาที่ล้วงผ่านเสื้อกาวน์เข้ามาปลดซิปกางเกงผมอย่างรวดเร็ว....
"........ท...." ผมร้องไม่ได้...ซึ่งสาเหตุนั้นเป็นเพราะผมได้ยืนเสียงฝีเท้าคนเข้ามาในห้องน้ำ....และยังได้ยินเสียง"แกร๊ก"ของประตูอีก....แต่ดูเหมือนทีจะยิ่งมีความสุขที่เห็นผมโวยวายอะไรไม่ได้...เพราะการลุกล้ำของทีมีท่าทีจะเร็วขึ้น...ปลายนิ้วอุ่นบดเบียดกับปลายยอดที่ต้องการจะปลดปลอยจนอัดอั้นไว้แทบไม่อยู่...ความรู้สึกภายในค่อยๆประทุออกมาจนขนลุกซู่
"ที....อย่า" ผมครางห้ามเสียงเบา...เบาเสียจนห้ามความตั้งใจในเรื่องอย่างว่าของทีไว้ไม่ไหว
"ชู่ว..." ยังจะมาห้ามอีก....
"อื้ม...อึก" ผมกลั้นเสียงร้องไว้ในลำคอเมื่อนิ้วของทีเริ่มขยับรูดรั้งแรงๆ...ทำให้ความรู้สึกและสมาธิทั้งหมดของผมทั้งหมดจดจ่ออยู่เพียงตำแหน่งเดียว....และทำให้ผมละเลยต่อริมฝีปากร้อนๆที่แนบลงมาบริเวณลำคอ....
"ปล่อย...เถอะ" ผมข้อร้อง....เมื่อความรู้สึกเริ่มวูบๆและขาทั้งสองข้างเริ่มล้าจากการยืนเกร็ง....และผมอาจยืนพิงกำแพงต่อไปไม่ไหว
"รอก่อน..." เสียงทีต่ำลง....บอกถึงการกดความรู้สึกตัวเองเอาไว้...
"ไม่ไหว..." มือของผมเริ่มชื้นเหงื่อ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...นอกจากปล่อยทุกอย่างตามใจที...แล้วอยู่ดีๆทีก็อ้อมไปยืนด้านหลังผม...จนผมรู้สึกได้ถึงความต้องการของที...
"ที..."
"ขอแปบนึง"..แล้วทุกอย่างก็หยุดลง...แบบค้างๆคาๆ...ทีกดหน้าลงตรงซอกคอของผม...เสียงสูดหายใจเข้าทำให้ผมกลั้นหายใจตามไปด้วย...แล้วทีก็จรดปากลงเบาๆที่ต้นคอ...เวลาของผมดูเหมือนหยุดลงเนิ่นนานแม้ว่าอะไรๆที่กำลังรอการสานต่อก็ไม่ได้จะลดลงเลยแม้แต่น้อย....
"โอเค...ไม่แกล้งละ" เสียงทีตอนนี้เหมือนเสียงสวรรค์สำหรับผม...เพราะผมเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้วจริงๆนะแหละ....มืออีกข้างของทีที่กอดรอบเอวผมรัดแน่นขึ้น...ยึดตัวด้านหลังของผมให้แนบไปกับที...ส่วนมืออีกข้างเริ่มเร่งเร้าสานต่ออารมณ์ให้เพิ่มมากขึ้น...นิ้วทั้งสองกดลงเน้นๆที่ปลาย...ขณะที่นิ้วโป้งกำลังบีบเค้นอย่างหนัก....
"ทีรักเอ็มนะ..." ทีกระซิบเสียงแผ่วก่อนจะปลดปล่อยให้ผมถึงจุดมุ่งหมายเสียที...
หลังจากนั้นผมก็แทบจะต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น...ผมยืนพิงพนังนอกห้องน้ำมีทียืนยิ้มอยู่ข้างๆ...ผมพูดอะไรไม่ออกพอๆกับที่ทีไม่คิดจะพูดอะไรออกมา...
"นี่ๆ...เมื่อกี้แกเห็นป่ะ" ผมยังคงนิ่งที่อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา....คงมาจากห้องน้ำหญิงที่อยู่ติดกัน.....
"เห็นๆ...ก็หน้าตาดีนะ" ผมมองหน้าทีตามเป็นภาพประกอบ...ทีก็เลิกคิ้วมองผมอมยิ้มใหญ่
"ใช่คนเดียวกับที่ไปรับเอ็มที่โซฟิเทลหรือเปล่า...แก"
"น่าจะใช่นะ..."
"น่าอิจฉาอ่ะ...ผู้ชายดีๆก็กลายเป็นเกย์ไปหมดแล้ว..."
"ไม่ใช่ๆ...ต้องบอกว่าผู้ชายหน้าตาดีต่างหาก..."
"มันก็จริง...จะไปยังแก..." แล้วบทสนทนาก็สิ้นสุดลงพร้อมเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังต๊อกแต๊กไปตลอดทาง...
"เฮ้อ..." ผมระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่..มองหน้าตัวเองในกระจกว่าดูปรกติดีหรือป่าว
"หนักใจหรือ...เอ็ม" ทีถาม....
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้น" ผมถามกลับ....อมงหน้าทีที่สะท้อนผ่านกระจก
"ก็เอ็มถอนหายใจ"
"ไม่หรอก..." ผมเว้นวรรคแล้วยิ้มให้ที
"ไม่มีอะไรที่ไม่ดีหนิ...ตอนนี้เอ็มก็มีความสุขดีอยู่"
"อืม...งั้น...เดี๋ยวทีไปรอเอ็มใต้ตึกกลมละกัน...ส่วนเอ็มก็ขึ้นไปผ่ากรอสต่อเถอะ...ไม่กวนล่ะ" ทีกระชับกะเป๋าสะพายแล้วพูดก่อนออกจากห้องน้ำไป
"รู้ตัวก็ดี" ผมแขวะ
"รีบๆผ่าละ...จะได้กลับไปต่อที่บ้าน" ทีหย่อนระเบิดลงตู้มแล้วหายวับไปจากห้องน้ำทันที
"บ้า...." ผมด่าทีเบาๆก็ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่ให้ว่าแล้ว...ผมจัดเสื้อกาวน์ใหม่...เช็คสภาพตัวเองให้ดีอีกทีแล้วขึ้นไปผ่ากรอสต่อ...พอผมไปถึงที่โต๊ะทรายก็เงยหน้าขึ้นมามอง
"ไปนานมาก...ที่หายไปเนี่ย...ไปทะเลาะกันมา......หรือว่า?"
"ไม่ต้องมาเดา..."ผมส่งสายตาดุๆปรามรอยยิ้มที่มุมปากของทราย...
วันนี้ผมถึงได้รู้ว่าทรายไม่ได้อยู่ข้างผมเสียแล้ว...เพราะดูท่าจะให้ความร่วมมือกับทีดีเหลือเกิน...ส่วนวันนี้...ผมก็คงต้องรีบผ่ากรอสหน่อยละ
---------------------------------------------
จบสักที...
เครียด...
เพื่อนนั่งใช้คอมอยู่ข้างๆ..
ส่วนเกมส์กับอาร์ท....เหนื่อยใจแหะ...พิมพ์ไม่ถนัด
ปล...มีคนบอกให้ทำเป็นหนังสือ...555...ทำมาก็ไม่มีใครซื้อนะสิครับ
InLuSt
-
ตอนพิเศษ คุ้มค่าแก่การรอคอยมาก :m25:
ขนาดไปดูการผ่าอาจารย์ใหญ่ทียังจะ :o8: :laugh:
-
มาดันและมา
:L2: :b: :L2:
มีความสุขทุก ๆ วันนะคะ
-
พึ่งได้อ่านงับ ตอนแรกเหงเรื่องมานยาวเกินไป เลยมะค่อยยากอ่าน แต่พอลองอ่านคร่าวๆชักติดจัย
เลยอ่านซะรวดเดียวจบเลย เป็นเีืรื่องที่แต่งได้เหมือนจริงมากๆ แต่ก้อมีบางตอนที่อาจจะอ่านแล้วรู้ว่าแต่ง
แต่ยอมรับว่าคนแต่งนี่ได้สวมจิตวิญญาณของเอ็มไปอย่างเต็มตัว และถึงผมจะอ่านแล้วมารู้ทีหลังว่าเป็นเรื่องแต่ง
ผมก้อยังไม่คิดว่าเรื่องนี้เปนเรื่องแต่งอยู่ดี เพราะเอ็มจริงๆแล้วก้อคือจิตวิญญาณของคนแต่งซึ่งมีตัวตนอยู่จริง
อย่างเช่นเรื่องที่เอ็มเรียนแพทย์ และก้อได้เอาประสบการณ์ของตัวผู้แต่งเองมาเป็นเอ็ม
เพราะคุณผู้แต่งได้สวมจิตวิญญาณนั้นได้อย่างลงตัว พอผมอ่านแล้วรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเอ็มได้ลึกซึ้งมาก
ขอบคุณมากงับ ที่สร้างนิยายดีๆแบบนี้มาให้เก็บไว้ในความทรงจำไปอีกนานเท่านาน...
-
อ่านจบแล้วฮับ สนุกมาเลยอ่ะ ซึ้งมาก เศร้าด้วย แต่ขอบอกว่าทีเป็นคนน่ารักมากอ่ะ ชอบๆๆๆๆ อยากได้แนวนี้ :o8: ยิ่งตอนพิเศษนะ หวานสะ ทำให้รุว่าทีเจ้าเล่ห์มากๆๆๆ อ้อนก็เก่ง สรุปคือน่ารักมากอยากได้แนวนี้มั้งอ่ะ
คนเขียนช่างคิดจริงๆๆๆ ชอบฮับ สนุกมาก รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ฮับ o13 o13
-
นังเอ็มมมมมมมม ทำไมถึงมากล้าที่ตึกผ่ากรอสสสสสสสสสสสสสส
แต่ว่า..............ก็นะ :o8: :o8:
เอาใจช่วยให้ต่อเรื่องอาร์ทเกมส์ อยากอ่านมากมายอ่ะคร้าบบบบบบบบ
-
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆๆแบบนี้ o13 :t2:มีต่ออีกปะ? :o8: :o8:
-
อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ
ชอบทีจังเลยค่ะ
คิดว่าเป็นผุ้ชายที่ดีมากเลย
ถึงตอนแรกๆๆจะไม่ดีก็เถอะ
-
อ่านจบแล้วค่า :mc4:
แรกๆ โหดมาก บีบคั้นจิตใจสุด ๆ แต่ตอนหลัง ๆ น่ารักมากเลย
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดี ๆ รออ่าผลงานชิ้นต่อไปอยู่นะคะ :oni2:
-
อ่านเรื่องนี้ตอนเเรก ช่วงที
ขอบอกว่าเเบบหน้าเบ้ไปเลย
คิ้วขมวด รุ้สึกเเย่ รุ้สึกว่าคนเราทำอะไรได้ขนาดนี้
เเต่พอมาจนจบ จนถึงตอนนี้
ยิ้มค่ะ ยิ้มจิงๆ
พี่ไม่เชื่อถือในความรักเเล้ว เเต่ความรุ้สึกเเป้งลึกๆยังไงพี่หมอ ก็อยากให้ความรักสวยงามตลอดไปใช่ไม๊ค้ะ
เเป้งไม่รุ้ว่าพี่เคยเจออะไรบ้าง เเต่ เรื่องที่พี่เขียนขึ้นมา
เเป้งมีความสุขมากน่ะค้ะ ที่ได้อ่าน เเง่มุมที่พี่สร้างขึ้นมา
ทำให้เเป้งรุ้สึกอยากจะก้าวเดินต่อไปเพื่อเจอความรัก
ไม่ว่าจะเจ็บช้ำ เเต่สุดท้าย ความรักก็ต้องทักทายเราอยุ่ดี
ฮิฮิ วันนี้ อยากจะบอกว่า รักพี่น่ะค้ะ รักที่พี่สร้างสรรค์เรื่องนี้ขึ้นมา
ขอบคุนมากๆค่ะ
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
อ่านตอนแรกๆ รู้สึกกดดันมากเลยคับ
แต่ว่าคุน อิน ก้แต่งได้เก่งมาก
สามารถถ่ายถอดความรุสึกของตัวละครออกมาได้อย่างดีเยี่ยม
พอตอนหลังๆนี่รุ้สึกจาติดเรททุกฉากเลยน้า หุหุ :haun4: :haun4: :haun4:
ถ้าเรื่องไหม่มาแล้วหรือมีความคืบหน้ายังไงก้เอาลิ้งมาฝากลงไว้ก้ดีนะคับ
ปล.ขี้เกียจหา
ไปนอนละคับดึกแระ อิอิ :a12:
-
หมออินครับ
เพื่อนมาเมนต์ให้ตามสัญญาแล้ว
...แต่ยังไม่ได้อ่าน ไว้อ่านเสร็จ จะมาเม้นต์ให้แบบฟูลออพชั่นนะ
ยังมี hemato รอเราอยู่ ฮู้ ฮู
-
o13
:pig4:
-
ตอนที่ 56 :
พิเศษ 6 : SCID224
ผมลองมานั่งคิดดูถึงเรื่องราวที่เกิดกับผมตลอดช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้...ทุกๆอย่างก็ดูราบรื่นขึ้นมาก...จนต้องผมบอกตัวเองว่า..."1ปีที่โชคร้ายที่สุดในชีวิตที่ผมต้องเจอ...มันได้ผ่านพ้นไปแล้ว"...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนหรือกระทั่งเรื่องความรัก...ผมนึกแล้วก็ได้แต่ขำอยู่ในใจเดียว...ตอนที่ผมเสียดิวไป...ใจผมเจ็บจนคิดว่าชาตินี้คงจะรักใครไม่ได้อีก...แต่พอมาตอนนี้...ก็ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้...
เนื้อหาที่เรียนในปีสองแตกต่างจากที่เรียนตอนปี 1 อย่างสิ้นเชิง...โดยเฉพาะในบล๊อกนี้...แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีพื้นฐานให้พอระลึกชาติได้เลย...ยิ่งเรียนก็ยิ่งเหนื่อย...เรียนแต่ละวันเหมือนใช้พลังงานหมดตัว...ทีก็เหมือนจะรู้ว่าผมเหนื่อย...เพราะทีจัดการดูแลทุกเรื่องจนผมไม่ต้องทำอะไรเลย...และสามารถทุ่มเวลาให้การเรียนบล๊อกนี้ได้อย่างเต็มที่...ตื่นมาก็มีข้าวให้กิน...จานก็มีคนล้างให้...ผ้าไม่ก็ต้องซักเอง...แถมบ้างเย็นทียังไปรอที่ตึกเรียนเลยด้วยซ้ำ...ที่จริงวันแรกๆที่ทีทำให้ผมแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่...เพราะเหมือนผมไปเอาเปรียบที...ปล่อยให้ทีทำทุกอย่างให้...แต่พอผมบอกทีว่า...
"ไม่เอา...ไม่ต้องทำ"...ทีก็เดินเข้ามากอดผมด้วยรอยยิ้ม...ก่อนที่จะเอ่ยเบาๆที่ข้างหูผมว่า...
"ให้ทีทำเถอะ...ถ้าคิดว่าเป็นการเอาเปรียบ...เอ็มค่อยตอบแทนทีด้วยอย่างอื่นก็ได้นี่"...
อ่านะ...ไม่ต้องบอกก็รู้...ผมกดหน้าตัวเองเข้ากับอ้อมกอดอุ่นๆของที...ไม่ตอบอะไรกับประโยคที่ได้ยิน...ทีก็รู้ว่าผมเข้าใจ...
"อย่าลืมละกัน" ทีกำชับผมแบบขำๆจนผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้...
"คร้าบบบ" ผมตอบแล้วขืนตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของที...
เพราะฉะนั้นผมจึงสบายสุดแสนสบายในเรื่องชีวิตประจำวัน...จนกระทั่งผ่านการสอบครึ่งแรกของบล๊อกนี้ก็เริ่มมีปัญหา...เรื่องของเรื่องคือทีเจ็บ...ซึ่งสาเหตุเกิดจากการโชว์ฟอร์มตอนเล่นฟุตบอล...สับขาหลอกโยกซ้ายโยกขวาจนกระทั่งพลาดเหยียบลูกบอล...ขาพลิก...เส้นเอ็นฉีก...ต้องเข้าเฝือก...จำได้ว่าวันแรกที่ผมกลับมาเจอทีนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมไม้ค้ำ...ผมได้แต่ยืนมองตาปริบๆ...วางกระเป๋าแล้วมายืนตรงหน้าที...มองรอยยิ้มของคนเดี้ยงด้วยความประหลาดใจ...
"ไปทำอะไรมา"ผมมองเฝือกที่ขาแล้วมองหน้าทีอีกรอบ
"เล่นบอล...แล้วขาพลิก" ทีตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้ผม...
"หมอบอกว่าไงบ้าง" ผมซักต่อ
"เส้นเอ็นฉีก...บางส่วน...ยังไม่ถึงกับขาดไปเลย...เดี๋ยวก็หาย" ทีพูดตบท้ายไม่ให้ผมเป็นห่วง...แต่...มันไม่ช่วย...
"นานแค่ไหน"
"ไม่เกินเดือนก็เดินได้คล่องเหมือนเดิมแล้ว...เชื่อเหอะ...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"...มันห้ามกันได้ด้วยเหรอไง....
"แล้วจะไปเรียนยังไง" คำถามของผมยังไม่จบลงง่ายๆ
"รถเมล์ต่อเดียวก็ถึง...อย่างแย่สุดก็วานเพื่อนสักคนมารับ...ไม่เอาน่า...เป็นแค่นี้เอง..."....แค่นี้???....ผมฟังแล้วไม่รู้สึกคลายกังวลลงสักนิดเดียว
"ก็ได้...เอ็มไม่ห่วงทีแล้วละกัน...แต่ว่า...ทีห้ามทำงานบ้านอะไรอีกจนกว่าขาจะหาย...ตกลงมั้ย" ผมยื่นคำขาด...ไม่ยอมปล่อยให้คนเจ็บอย่างทีมาลำบาก
"เอ็มมมม"
"ไม่ต้องมาร้อง....ถ้าไม่ยอมเอ็มจะนั่งรถไปส่งทีถึงคณะเลยคอยดู" ผมจ้องตาที...สายตาบอกถึงความตั้งใจจริง...
"คร้าบคุณภรรยา" ผมหันขวับตามคำเรียกแล้วมองเขม่นคนขาเดี้ยงแต่ไม่เจียมอย่างที...และเจอรอยยิ้มที่เห้นทีไรก็ต้องแพ้ทุกที
ผมมองทีทำนู่นทำนี้อย่างตะกุกตะกักแล้วอดสงสารไม่ได้...แค่เดินก็ลำบากละ...แต่ก็นั่นหล่ะ...ถ้าทีต้องการจะหยิบหรือทำอะไรก็ไม่ค่อยยอมบอกผมเท่าไหร่...มักจะทำเองสะอย่างนั้น...ผมเลยต้องคอยมองว่าทีแอบทำอะไรหรือป่าว...จะได้ถามว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ย...หลังๆผมเลยต้องเริ่มสร้างภาพในหัวดูว่าทีน่าจะทำอะไรเองได้หรือไม่ได้บ้าง...เริ่มตั้งแต่เปลี่ยนเสื้อผ้า...อาบน้ำ...และอื่นๆ
หลังจากเข้าเฝือกมา 4 วันทีก็ไปถอดเฝือกออก...ทั้งๆที่ขามันยังไม่หายอย่างนั้นล่ะ...ด้วยเหตุผลที่ว่ามันเกะกะ...และมันเด่นเกินไป...อ้อ...ผมลืมบอกไปว่า...ตกลงแล้วทีไปเรียนโดยติดรถเพื่อนไป...เพื่อนทีอุตส่าห์ใจดีขับรถมารับและส่งถึงที่...(เรื่องนี้เด๋วเอาไปบ่นตอนอื่นละกัน)...แต่พอถอดเฝือกออกแล้วทีก็ไปเอง...แต่โดยรวมแล้วข้อเท้าของทีก็ดีขึ้นมาก...บวมน้อยลง...และก็ถ้าไม่ไปลงน้ำหนักลงไปที่ขาข้างนั้นมันก็ไม่เจ็บเท่าไหร่...แต่...เชื่อผมมั้ย...บางครั้งถ้าทำอะไรบางอย่างแล้วขามันเจ็บทีก็ยังจะทำ... :m16:
"ที...ทายารึยัง" ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าหนังสือเมื่อเห็นทีกำลังเขย่งๆขาเพื่อไปนอน...
"อา.....ยัง" ทีไม่ค่อยยอมทายาให้ขามันหายบวมเร็วๆ...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ผมเลยต้องคอยถามทุกครั้ง
"ทำไมไม่ทา"
"งั้น...เดี๋ยวขึ้นไปทา" แล้วทีก็เดินขึ้นบันไดไปห้องตัวเอง...ผมปิดหนังสือขึ้นบันไดตามไป
"แล้วเอ็มขึ้นมาทำไมล่ะเนี่ย...หืม"
"ก็...ขึ้นมาทายาคนดื้อ" ผมตอบ...เอาสิ...ถ้าไม่ยอมให้ทา...ผมก็ไม่ไปอ่านหนังสือต่อแน่
"เดี๋ยวทีทาเองก็ได้...เอ็มไปอ่านหนังสือต่อเหอะ..."ผมเลิกที่จะเถียงกับทีแล้ว...เลยเดินเข้าห้องทีไปหยิบยามาเตรียม...ทีคงรู้ว่าคงต้องยอมผมเลยนั่งลงทีปลายเตียง...
"ยิ้มอะไร" ผมอดถามด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้...คนอะไร...อมยิ้มตลอด...ปากก็ถาม...มือก็เริ่มทายา
"เอ็มน่ารัก" ผมมองหน้าที...แล้วมองที่เท้าที่กำลังทายาต่อ...
"ก็รักสิ" ปากอ่ะตอบไปได้...แต่ไม่กล้ามองตา...
"รักเสมอแหละ"...เอ่อ...เท้ามันบวมความเน่าหรือเปล่านะ...ทำไมเริ่มรู้สึกแปลกๆไม่รู้
"แล้วเอ็มล่ะ" จะมาถามอะไรตอนนี้เนี่ย...ผมเริ่มเครียด(หรือเขินไม่รู้)..อย่าถามเหมือนไม่เคยบอกได้มั้ย
"นั่นสินะ" ผมตอบ...แกล้งคนเจ็บที่กำลังจะเริ่มอะไรๆอย่างไม่เจียมตัวเอง...ผมเดินไปเก็บยาแล้วก็หันหลังมาเจอทีที่ลุกขึ้นมายืน(ขาเดียว)ข้างหลังผม
"ทำไมตอบอย่างนี้ละ...ใจร้ายจัง" ทีพูดจบผมก็ไม่ต้องตอบ...เพราะใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ขโมยริมฝีปากของผมไปแล้ว...อืม...ขาเจ็บแต่ลิ้นไม่ได้เจ็บไปด้วย...แขนข้างนึงของทีเริ่มโอบรอบหลังผมแล้วลูบไล้...ขณะที่มืออีกข้างของทียันอยู่กับตู้ข้างหลัง...มันเป็นการจูบที่ยาวนานที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ...ทีผละริมฝีปากออกแล้วขมวดคิ้วซึ่งผมก็ได้แต่อมยิ้มอย่างขำๆ
"แปลกๆ" ทีเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง...ผมเลยหลุดขำออกมาแล้วหัวเราะจนตัวงอ
"รู้มั้ยว่าแปลกตรงไหน" ผมถามที...ทีมองผม...หันไปมองเตียงแล้วมองผมอีกรอบก่อนจะส่ายหัว...
"เรายืนอยู่กับที่..." เพราะทุกครั้งที่ผ่านมาเวลาทีจูบผม...ผมจะไม่ค่อยจะมีสติเท่าไหร่...รับรู้แต่ความรู้สึกร้อนรุ่มและเพลิดเพลิน...ทีจะเป็นคนจัดการทุกๆอย่าง...และพอการแลกรสสัมผัสจบลง...ผมก็จะมารู้ตัวว่าอยู่บนเตียงแล้ว...แต่ครั้งนี้...ทีขาเจ็บ..เราเลยไม่ได้ขยับไปไหน
"นั่นนะสิ" ทีรับรู้แล้วถอนหายใจแล้วดึงผมมานั่งที่เตียง
"ไหวเหรอ" ผมยั่ว...ทียิ้ม
"ถ้าทีไม่ไหว...เอ็มก็ต้องไหว" หมายความว่าไง...ผมเริ่มงง...แต่ทีไม่ปล่อยให้เวลาเสียไป...จัดการปลดกระดุมชุดนอนผมเสียเรียบร้อย...ริมฝีปากอุ่นกดหนักๆลงตรงชอกคอและไล่ขึ้นมาต่อที่ปากอีกครั้ง..ปลายนิ้วลูบผ่านยอดอกหลายรอบกอดจะหยุดลงตรงปลายแล้วบีบเค้น
"อึก..." ความรู้สึกตึงๆทำเอาผมสะดุ้ง...เจ็บบ้าง...แต่ถูกความมึนเมาจากลิ้นอุ่นร้อนในโพรงปากทำให้มันเลือนๆไป...มืออีกข้างล้วงผ่านกางเกงเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหว...แล้วขยับ..ช้า....ช้า
ผมโอบสองมือรอบคอของที...ปล่อยความรู้สึกล่องลอยไปตามการชักนำของที...จนกระทั่งเริ่มสะดุด
"โอ๊ะ" เสียงทีร้องทำเอาผมชะงัก...เกิดอะไรขึ้น...มองหน้าทีแล้วนึกขึ้นได้...อา...ผมไปกดโดนเท้าทีได้ยังไงไม่รู้...
"เลิกดีกว่ามั้ย...เดี๋ยวเอ็มทำเจ็บอีก" ผมถาม...เพราะผมไม่ได้มีสติว่าต้องระวังขาทีได้ตลอดเวลา...ผมอาจทำทีเจ็บกว่านี้ก็ได้...ทีนิ่งไปสักพักแล้วยิ้มให้ผม...สายตาวาววับน่ากลัวเป็นที่สุด
"ทีมีวิธี" ว่าแล้วทีก็นอนยืดขาไปข้างหน้า...หลังพิงพนักหัวเตียง...ผมมองแล้วรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว...
"แล้วจะให้เอ็ม..." อยู่ดีๆก็ไม่กล้าถามต่อ...แล้วจะให้เอ็มทำยังไง?...คงไม่...ใช่...อย่างที่คิดไว้หรอกนะ
"เอ็มคนดี..." ไม่ดีแล้ว...ผมอยากจะร้องให้...หรือไม่ก็เอาหน้ามุดหมอนไปเลย...
"นะ...." มือผมเย็นเฉียบ...จะดีเหรอ...ทีก็จ้องมาเรื่อยๆผมก็เริ่มเกร็ง...ครั้งนึง...จะเป็นไรไป...โอ๊ย...ผมหลับตาแล้วยันตัวเองก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมตรงต้นขาที...หูก็ได้ยินเสียงทีขำอยู่เบาๆ...น่าอายจะตาย...
"ลืมตาสิ" ผมถอนหายใจไล่ความกังวลแล้วลืมตามองคนตรงหน้า...มือก็เย็นเฉียบทั้งๆทีร่างกายทุกส่วนที่สัมผัสกับทีร้อนรุ่มสะจนเหมือนจะลุกไหม้ได้...แล้วผมก็นั่งนิ่ง...รอคำสั่งต่อไปของที...
"เอ็ม...ช่วยตัวเองให้ดูหน่อย" ผมก้มหน้า...มือสองข้างเริ่มขยับเหมือนมีใยบางๆคอยชักไปมาให้ผมทำตามคำสั่งของที...ขณะที่มือของทีทั้งสองข้างกดอยู่ที่สะโพกของผมและเค้นคลึงเบาๆ...แต่พออารมณ์ของผมใกล้ถึงขีดสุด...มือทั้งสองข้างของผมก็ถูกทีรวบไป...
"ที..."ผมโวยประท้วงความใจร้ายของที...แล้วจ้องหน้าทีตรงๆ...
"ทีอยากเข้าไปในตัวเอ็มนะ".....อา....ผมหน้าร้อนวูบและเกร็งขาที่ใช้รับน้ำหนักของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว...ทียอมปล่อยมือผมเป็นอิสระแล้วเริ่มนวดช่องทางคับแคบด้วยปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยสารหล่อลื่น...ต้องทำอย่างนี้จริงๆเหรอ...ผมสัมผัสแก่นกายของที...ลูบไล้พลัดกับสัมผัสหนักๆ...ผมกำลังถ่วงเวลา...ได้ยินเสียงทีครางในลำคอก็ยิ่งทรมานตัวเอง...เอาเถอะ...ครั้งเดียว...ผมเคลื่อนตัวเองเพื่อหาตำแหน่ง...สัมผัสได้ถึงความร้อนจากตัวทีเมื่อปลายยอดของแก่นกายแตะกับตัวผม...ผมกดน้ำหนักตัวเองลงและรับรู้เมื่อมันค่อยๆแทรกลึกเข้ามา...ทีทำให้มันง่ายขึ้นเมื่อเขาพยายามดึงความสนใจของผมไปที่อื่น...จนกระทั่งทีเข้ามาจนสุดในตัวผม...ทียังคงยิ้ม...ยิ้มตลอดเวลาที่ผมทำตัวว่าง่าย...ไม่ไหวแล้วละ...ผมขอยกที่เหลือให้ทีจัดการต่อ...ผมทำเหมือนเคย...และจึงเริ่มทิ้งทุกอย่างตามการชักนำของที...ทีรู้หน้าที่ของตัวเองดี...จึงค่อยๆยกตัวเองกระแทกขึ้นมา...และเร่งจังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผมและตัวทีเองเหนื่อยจนไม่มีแรงเหลือ...ผมจึงล้มตัวลงนอนข้างๆที...ก่อนจะหลับ...ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
"ที...เมื่อกี้ไม่เจ็บขาเหรอ"
เงียบไปสักพัก
"เจ็บ"....อ้าว...ตกลง...
"แล้วจะให้เอ็มออนท็อปทำไม"....
"เปลี่ยนบรรยากาศ"คราวนี้ตอบกลับมาเร็ว..
.นั่นสินะ....
เหตุผลของที....
ไม่เกี่ยวอะไรกับที่ขาเจ็บเลยสักนิด
----------------------------------------------------------
ชะแวบ...
ช้าๆได้พร้าเล่มงามเหมือนเคย
เรทไร้คุณภาพ...555
ปล...เข้ามาเรียนในโรงบาลแล้วไม่มีคอมให้ใช้....เศร้าจริงๆ
InLuSt
-
หวัดดีคับหมออิน
ผมไม่ได้เข้าที่นี่ตั้งนาน ขอโทษนะคับ
อ่านแล้วแอบอิจฉาเล็กๆ แฮะ
รักษาสุขภาพด้วยคับ
:L2: :L2:
-
คิดถึงนิยายเรื่องนี้จัง..........ขอบคุณนะคะที่มาลงตอนพิเศษให้
เรทแบบมีคุณภาพ (รึป่าว) แต่ก็ยังสนุกเหมือนเดิม ขอบคุณคร่า
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานแล้ว พอเปิดมาเจอว่ามีตอนพิเศษดีใจมาก ชอบเรื่องนี้ o13
-
หายไปนานนนนนนเลยหมออิน...ดีใจที่กลับมา :impress2: :impress2:
ทีนี่เยี่ยมไปเรยยย...ขาเจ็บแต่ยังได้-*- :m20: :m25:
-
ดีจังได้เจอ...เ็อ็ม กะ ที....ที่นี่ด้วย
-
ขาเจ็บก็ยังสามารถ.... :z1:
รอตอนพิเศษตอนต่อไป :z2:
-
อ่านเเล้วรู้สึกชอบจังครับ แอบอิจฉาความหวานของคู่รัก
เจอเเบบนี้รับรองรักตายเลย ......
รอตอนพิเศษตอนต่อไปน่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบ :call: :call: :call:
-
:กอด1:ขอบคุณคุณหมออินที่มาต่อตอนพิเศษจ้า
ชอบเอ็มกะทีมั่กๆแล้วก็รอคู่เกมส์กะอาร์ตอยู่น้า จุ๊ฟๆ
ช่วงนี้เรียนหนักป่ะจ๊ะ รักษาสุขภาพน้า
ป๋อหลอ...เรื่องรวมเล่มเป็นหนังสืออ่ะ โซขอลงชื่อจองด้วยคนจิ
ว่าแต่หมออินจะทำแน่ไหมเอ่ย :m13:
-
ตอนที่ 57 : พิเศษ 7 : Physical Examination
"ต่อไปนี้หมอจะทำการตรวจร่างกายนะครับ...ดูจากสภาพภายนอกแล้ว...ไม่พบ sign ของความผิดปรกตินะครับ...ช่วยแลบลิ้นให้ดูหน่อยนะครับ" ทันทีที่ผมพูดจบคนตรงหน้าก็แลบลิ้นออกมาตามคำสั่ง...แววตาใสกิ๊งกระพริบปริบๆ
"โอเคครับ...ไม่มีsign ของ central cyanosis...ขอดูมือหน่อยนะครับ...พบว่ามีสีที่ปรกติ...บ่งบอกว่าไม่มี peripheral cyanosis" ผมทวนตามสเตปที่ท่องเอาไว้เพื่อใช้ในการสอบ"การตรวจร่างกาย"ในวันศุกร์ที่จะถึงนี้
"ต่อไปก็...คนไข้ช่วยถอดเสื้อหน่อยนะครับ.........ที...." ผมเรียกชื่อ...เมื่อเห็นว่าเหยื่อที่ผมเอามาใช้ซ้อมไม่ตอบสนองสะแล้ว
"เอ็ม...เอ็มซ้อมมาสามรอบแล้วนา...ถึงไม่มีคนไข้เอ็มก็ตรวจได้แล้วเนี่ย" ทีพูดเนือยๆแต่ก็ยอมถอดเสื้อให้เป็นรอบที่สาม
"ก็ถ้าไม่ซ้อมให้แม่น...พอถึงเวลาจริงมันก็จะพูดไม่ได้นะสิ" ผมยืนกรานที่จะซ้อมต่อ...
"อยากเอาให้แม่นหรือว่าที่จริงอยากมาลูบๆคลำๆทีกันแน่" ผมแอบชะงัก...เหยื่อเริ่มไหวตัวทันแล้วแหะ
"หรือถ้าทีไม่สะดวก...เอ็มไปขอร้องอาร์ทก็ได้นะ" เอาสิ...จะลองดูมั้ย
"อืม...ถ้าเอ็มอยากให้อาร์ททะเลาะกับแฟนสักสัปดาห์ก็ลองดูได้นะ" ผมเงียบ...ทำไมเดี๋ยวนี้แพ้ทีอยู่เรื่อย...ไม่ได้การละ
"งั้น...เลิก....ไม่ซ้อมละ...ง่วงนอน...ขอบใจทีมากนะ...เอ็มไปนอนดีกว่า" พูดจบผมก็คว้า stretoscope ออกจากคอแล้วเดินหนีทีเข้าห้องนอน...สักพักผมก็ได้ยินเสียงทีเดินตามขึ้นมา...ผมหมุนตัวนอนตะแคงแล้วแกล้งทำเป็นหลับ...หูแว่วได้ยินเสียงทีหัวเราะขำๆในลำคอ...ใจฟังแล้วก้อยากรู้ว่าขำอะไร...แต่ยังไงก็ต้องแกล้งหลับต่อ
"อืม...เริ่มไงนะ...สวัสดีครับ...ผมนายแพทย์ทีนะครับ...ขออนุญาตตรวจร่างกายนะครับ" ผมฟังแล้วอดที่จะขำไม่ได้...ท่าทางผมซ้อมสามรอบมันจะมากไปจริงๆเพราะเท่าทีได้ยิน...ทีก็พูดเริ่มเหมือนผมไม่มีผิดเพี้ยน
"ดูจากสภาพภายนอกโดยรวมแล้ว...พบว่าบริเวณลำตัวมีการสั่นไหวเล็กน้อย...แสดงว่าคนไข้ยังไม่หลับและน่าจะกำลังขำอยู่" โอ๊ย...ผมแอบเอามือกดท้องไปขำไป...ทีก็คงรู้แล้วละว่าผมไม่ได้โกรธและก็ไม่ได้งอนอะไรเลย...ทีจึงเริ่มพูดเล่นต่อ
"ยังไงต่อนะ...เอ็ม...ดู...คลำ...ฟัง...เคาะ...ใช้ตรวจกับทุกระบบยกเว้นระบบทางเดินอาหารใช่มั้ย" ผมไม่ตอบ...แต่ก็ยังอดปลื้มใจในตัวทีไม่ได้...เห็นว่าเป็นเหยื่อนิ่งๆตั้งสามรอบ...ผมไม่คิดว่าทีจะจำในสิ่งที่ผมพูดได้ทั้งหมด
"เวลาดูก็ต้องสังเกตให้ดีๆ" พอเสียงทีพูดจบ...มือข้างหนึ่งของทีก็หันมาพลิกให้ตัวผมเปลี่ยนเป็นนอนหงายแทนการนอนตะแคงอย่างเมื่อครู่...และเมื่อผมยังไม่ทันตั้งตัว...ผมเลยอดร้องออกไปด้วยความตกใจไม่ได้ตอนที่กางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ถูกถอดออกไปอย่างเร็ว
"ที!!!"
"อะไรเหรอ" ใบหน้ากวนๆยิ้มแบบไม่รู้เรื่อง...
"ทำอะไร!!!" ผมถามแล้วพยายามดึงกางเกงทั้งๆทียังอยู่ในท่านอนหงาย
"ตรวจร่างกายไงเอ็ม"...พอทีตอบผมก็เริ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง...ชั่งกางเกงมันแล้ว!!!...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร...ทีก็โน้มตัวเองลงมาจูบบดเบียดริมฝีปากกับผม...ลิ้นทีค่อยๆลากและเสียดสีกับลิ้นของผมก่อนจะละไล้ไปตามขอบฟันและดันดุนที่กระพุ้งแก้ม...ความหวานจากรสจูบของดีทำเอาผมหมดแรงเสียดื้อๆ...ยังจูบเก่งเหมือนเดิม...เหมือนวันแรกที่เจอเลย...ผมหลับตาปรือ...ร่างกายเริ่มลืมที่จะต่อต้าน...
มือข้างหนึ่งของทีรั้งท้ายทอยของผมขึ้นส่วนอีกข้างค่อยๆลากผ่านรอยนูนของกางเกงในและวกผ่านเข้าไปด้านใต้...ปลายนิ้วหยอกเย้ากับช่องทางแคบเพียงเบาบางแล้วเปลี่ยนจุดมุ่งหมายของการกระทำเป็นการถอดอุปสรรคชิ้นสุดท้ายออกไป...เผยส่วนอ่อนไหวสู่สายตาของเจ้าของฝ่ามือ...
"อืม...สีชมพูอมแดง...ไม่เห็นถึง sign ของความผิดปรกติ" ผมสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของที...นี่ยังไม่เลิกเล่นอีกเหรอเนี่ย....แต่พอกำลังจะแย้ง...ปลายนิ้วเย็นๆของทีก็ทำเอาผมสะดุด
"ส่วนตรงนี้...มีสีชมพูจางๆ...และก็...ยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิม" ปลายนิ้วเย็นเยียบสอดผ่านเข้าไปช้าๆ...
"...ทะ....ที....ไม่เอา" สิ่งแปลกปลอมภายในร่างกายค่อยๆกดและเคล้าคลึงผนังรอบข้าง...แค่โดนกระทำมันก็น่าอายพออยู่แล้ว...แต่การที่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ทำให้ผมยิ่งอายจนพูดอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่...แต่ทีกลับยิ้มรับกับคำพูดของผม
"ไม่ได้หรอกนะเอ็ม...ผมขออนุญาติเพิ่มนิ้วนะ...ถ้ารู้สึกเจ็บก็บอกนะครับ" แง...ไม่อนุญาต....ผมกลืนคำปฏิเสธลงคอแล้วแนบฝ่ามือกดปากตัวเองเอาไว้แน่น...กลั้นเสียงครางรับต่ออารมณ์ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นตามอุณหภูมิของร่างกาย...ผมรู้สึกได้ถึงช่องทางที่กำลังขยายตัว...ปลายนิ้วซุกซนหยอกล้อผนังรอบด้าน
"การคลำแบบ deep touch ก็ยังไม่พบก้อนหรือให้ความรู้สึกกดเจ็บ...หึหึ" ทีกำลังสนุก!!!...ส่วนผมแถบจะคลั่ง...ขาทั้งสองข้างต้องเหยียดเกร็งกับการกระตุ้นที่ได้รับ...กล้ามเนื้อในช่องท้องบีบรัดตอบสนองนิ้วทั้งสองของที...สร้างความรู้สึกหวิวๆไล่ขึ้นมาถึงคอ
"อือ...ที....พอแล้ว...ไม่เอานิ้ว..."
"แน่ใจนะ?" น้ำเสียงยกสูงจนผมแปลกใจในเสี้ยววินาที...ทีดึงนิ้วออกอย่างรวดเร็วจนส่วนอ่อนไหวบีบตัวแน่น...เรียกร้องถึงความต้องการการถูกเติมเต็ม...แล้วผมก็รู้ถึงสิ่งที่ผมพูดผิดไป...เมื่อสิ่งที่ทีเอามาแทน"นิ้ว"ของทีกำลังแทรกเข้ามาในกาย
"...ม..ไม่ใช่......" พลาดท่าอีกแล้ว....ผมเถียงได้แค่นั้นก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อแก่นกายของทีลึกเข้ามาในตัวมากขึ้นเรื่อยๆ...ความร้อนทำเอาผมสติหลุด...ความรู้สึกของพลาสติกตอนโดนไฟลามเลียก็คงประมาณนี้...
"ต่อจาก ดู คลำ ก็ต้องเป็นเคาะใช่มั้ย...เอ็ม"...เคาะ?....เคาะ?.....นึกไม่ออกแล้ว....ทีกระซิบถาม...ละปากจากการเล้าโลมยอดอกด้วยปลายลิ้น...แต่ผมไม่มีแรงที่จะตอบ...ขนาดมือทั้งสองข้างยังทำได้แค่สางไปในผมของทีเท่านั้นเอง...แต่อยู่ดีๆทีก็ทำท่าเหมือนจะถอนกายออกทั้งๆที่พึ่งจะเข้ามา...มือสองข้างกดแน่นที่สะโพกของผมก่อนที่ทีจะกะแทกตัวเองเข้ามาจนสุดอย่างเร็ว...ผมตอบสนองการกระทำนั้นของทีได้แค่กัดฟันแน่น...จะว่าเจ็บก็ไม่ใช่...ไม่เจ็บก็ไม่ใช่...รู้แต่มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไขสันหลังเข้ามาตามด้วยความรู้สึกโหวงๆในช่องท้อง...พอผมรู้สึกผ่อนคลายลงก็อดที่จะหลุดเสียงครางออกมาไม่ได้
"อ...อา..."
"อืม...โอเค..." โอเคอะไรของทีไม่รู้ผมรู้แต่ว่าทีกำลังจะทำแบบเดิมอีกรอบ...ผมจิกปลายเล็บลงบนสะบักของทีทั้งสองข้าง...ไม่สนแล้วว่าทีจะเจ็บหรือป่าว...ถือสะว่าแลกกันก็แล้วกัน...จังหวะทิ้งช่วงของการกระแทกเข้าออกของทีที่ลดลงเรื่อยๆทำเอาสมองผมหยุดทำงานไป...การเข้ามาแต่ละครั้งนำมาซึ่งความรู้สึกที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...และส่งผลกระทบให้เกิดการตอบสนองเป็นการเปล่งเสียงครางออกไปอย่างที่ผมไม่อาจควบคุมได้...พอๆกับนิ้วมือของผมที่ทั้งจิกและข่วนแผ่นหลังของที...แต่ดูท่า...มันคงไม่ได้ส่งผมอะไรต่อทีมากนักเพราะทีดูไม่ได้ใส่ใจอะไรอย่างอื่นเลย...
"เอ็ม...ชอบมั้ย......" หรือผมควรจะเอามือมาข่วนปากไม่ให้ทีถามอะไรแบบนี้ตอนที่กำลังมีอะไรกันอยู่จะดีกว่านะ...แค่ตั้งสติไม่ให้หลุดไปได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว
"ไม่ไหวแล้วที...ปล่อยเอ็ม..อ......อะ....อ๊า....ที!!!" ผมเหนื่อย...หอบ...และตอบอะไรไม่ไหวแล้ว...หลังจากที่ความรุนแรงทางอารมณ์ทุกปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด...ทีก็หมุนตัวมากอดผมทางด้านหลังโดยที่ยังไม่ยอมถอนตัวเองออกไป
"เอ็ม...ยังไม่ตอบทีเลยว่าชอบมั้ย" เจ้าตัวยังคงซักไซร้ไม่เลิก...ผมกัดริมฝีปากตัวเองนั้น...ไม่รูว่าจะตอบยังไงดี...เหนื่อยก็เหนื่อย...ยังต้องมาคิดคำตอบอีก...อืม
"เอ็มไม่ต้องตอบทีก็ได้" ทีเว้นจังหวะ...และกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
"เพราะจากการตรวจร่างกายเอ็มทีก็รู้แล้วละว่าเอ็มชอบรึป่าว..." ตรวจร่างกาย?...อย่างเมื่อกี้เขาเรียกว่าตรวจร่างกายที่ไหนกันเนี่ย...
"ที..." ผมกัดปากตัวเองอย่างลังเลใจว่าจะพูดต่อดีมั้ย...เอาเหอะ...ไม่มีใครเขินจนตายสักหน่อย
"เมื่อกี้มันไม่ใช่ตรวจร่างกายสักหน่อย...มีแค่ดูคลำ...แล้วก็...เคาะเอง" ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งเบาลงเรื่อยๆ...แล้วผมก็ได้ยินเสียงทีหัวเราะพร้อมกับรับรู้ความสั่นผ่านมาทางร่างกายที่เชื่อมกันอยู่...
"ทีว่าทีทำครบแล้วนะ...ทั้งดู..คลำ...เคาะ..ฟัง...เพียงแค่ที'ฟัง'เสียงเอ็มตอนที'เคาะ'ไปพร้อมกันต่างหาก" โอย...แย่...
"จากการฟังเสียงครางของเอ็ม...ทีก็พบว่าร่างกายเอ็มแข็งแรง...ปรกติดี...แล้วก็บอกได้อีกว่า...เอ็มพอใจกับการเคาะของที" เสียงทีพูดกลั้วหัวเราะทำเอาผมใบหน้าร้อนผ่าว
"บ้า!!!...ตรวจร่างกายระบบไหนกันถึงตรวจวิธีนี้...ไม่มี...ทีมั่วเอาเองทั้งนั้น..."
"อ้าวเอ็ม...ระบบสืบพันธุ์ไง"
"ทำแบบนี้มันสืบพันธุ์กันได้ที่ไหนเล่า" ผมเถียงสุดใจขาดดิ้น...ทีพูดไม่พูดป่าว...เพราะริมฝีปากเริ่มขบกระดูกสันหลังแถวต้นคอแล้ว
"อืม...ทำรอบเดียวคงไม่พอมั้ง...ถ้าหลายรอบคงจะสืบพันธุ์ได้เองแหละ" ...โอย...ผมยอมแพ้...วันนี้ไม่ได้นอนแน่ๆเลย
ใช้ทีมาซ้อมตรวจร่างกาย 3 รอบ...แต่ไม่รู้ผมต้องโดนคิดคืนมากี่รอบ...แง
ใครว่านักศึกษาแพทย์ฉลาด....ผมขอเถียงว่าไม่จริง...
อย่างน้อย...
ทีก็ฉลาดกว่าผม....
ในเรื่องพรรค์นี้เสมอ...
เฮ้อ
...
พิมพ์จนปวดไหล่แล้ว
แว้บมาแต่งช่วงสอบ
เพราะอ่านหนังสือสอบแล้วอยู่ดีๆก็คิดออกขึ้นมา...
เป็นโชคดีของทีไป
ปล...สอบตรวจร่างกายทำไม่ได้เลย...คงเพราะไม่มีทีไว้ให้ซ้อมอย่างเอ็มละมั้ง
InLuSt
-
ตอนที่ 57 : พิเศษ 7 : Physical Examination
"บ้า!!!...ตรวจร่างกายระบบไหนกันถึงตรวจวิธีนี้...ไม่มี...ทีมั่วเอาเองทั้งนั้น..."
"อ้าวเอ็ม...ระบบสืบพันธุ์ไง"
"ทำแบบนี้มันสืบพันธุ์กันได้ที่ไหนเล่า" ผมเถียงสุดใจขาดดิ้น...ทีพูดไม่พูดป่าว...เพราะริมฝีปากเริ่มขบกระดูกสันหลังแถวต้นคอแล้ว
"อืม...ทำรอบเดียวคงไม่พอมั้ง...ถ้าหลายรอบคงจะสืบพันธุ์ได้เองแหละ" ...โอย...ผมยอมแพ้...วันนี้ไม่ได้นอนแน่ๆเลย
หมอทีนี่มัน...จริงๆเลย ถ้าเอ็มสืบพันธุ์ขึ้นมาได้จริงๆเดี๋ยวมีเบบี๋มาให้เลี้ยงหรอก ก๊าก
สอบเสร็จหรือยังคะ ยังไงขอให้ได้คะแนนดีๆนะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษด้วยค่า :man1:
-
หวัดดีค่ะ คุณหมออิน
อ่านจบแ้ล้วคะ สนุกมาก ฮาด้วย ฉากเอ็นซีก็หวานอ่านแล้วอุ่นๆในใจ ครึๆ
ชอบนิสัยของเอ็มมากคะ รู้สึกว่า เป็นคนดีอย่างที่ทีชอบเรียกจริงๆตามนั้นเลย
เวลาจะโกรธ หรือไม่พอใจก็จะคิดโกรธไม่นาน แล้วนิสัยขี้อาย เป็นเหยื่อให้ทีแกล้งซะทุกทีเลย
น่ารักแบบนี้สมแล้วที่ใครๆก็หลงรัก ชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังเป็นเืพ่อนกัน
ถึงแม้ว่าจะรักกัน แต่ไม่ได้คบกันจริงๆก็ตามยังไงความรักมันก็ยังจะคงอยู่ เป็นความทรงจำที่ดี ณ ช่วงเวลาหนึ่ง จริงๆ
ชอบตอนพิเศษ คุณหมอที ตรวจร่างกายคนไข้จำเป็นซะ :-[ :-[ เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด
สู้ๆนะคะจะเป็นกำลังใจคะ
-
กรี๊ดกร๊าดๆ :กอด1:
เรียกเลือดๆ :m25:
หมออินสู้ๆเน่อ :L2:
-
:กอด1: ให้กำลังใจหมออินคนดี หุหุ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน้า เอ็ม-ที น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[
-
คิดถึง เอ็มกะที.... ดีจังได้อ่านตอนพิเศษให้หายคิดถึง
(พึงจะหาเจอ ) :bye2:
-
สนุกมากค่า
อ่านแล้วอินตาม
ถึงขั้นจะไปตามหาเอ็มจากเพื่อนที่เรียนหมอเลยทีเดียว :laugh:
ยังรอตอนพิเศษอยู่เรื่อยๆ น้าาาา
o13
-
เรื่องนี้หนุกครับ ชอบเหมือนกัน อ่านจบไปหลายรอบแล้วนะ
-
ตอนที่ 58 : พิเศษ 8 : break
...
ติ๊ก...ติ๊ก
...
...
ติ๊ก....
คุณเคยชินกับคำว่า"ลางสังหรณ์"มากแค่ไหน
มากพอๆกลับการได้ยินเสียงนาฬิกาเดินหรือป่าว
ไม่มากครั้งใช่มั้ย?
วันนี้ผมตื่นเพราะเสียงนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาผนังส่งเสียงเดินเบาๆปลุก...เสียงติ๊กๆๆ เป็นเสียงเดียวที่ดังที่สุดในบ้านหลังนี้ตอนนี้...ผมขยับตัวเองออกจากความง่วงงุนและพบว่าตัวเองนอนหลับไปบนโซฟายาวหน้าโทรทัศน์...มือข้างหนึ่งของผมถือนิยายแนวสืบสวนไว้หลวมๆโดยมีนิ้วโป้งคั่นหน้าที่กำลังอ่านอยู่เอาไว้...ผมสรุปสภาพของตัวเองได้ว่าผมคงจะเผลอหลับไปตอนนั่งอ่านหนังสือ...ดีนะที่ถอดคอนแทกต์เลนส์ออกไปแล้ว
ผมตัดสินใจทิ้งหนังสือนิยายถือผมถือไว้ทั้งคืนไว้บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์โดยไม่ลืมที่จะเอาทีคั่นหนังสือคั่นหน้าเอาไว้...ลุกขึ้นบินแขนบิดตัวสักสองสามนาทีแล้วตัดสินใจขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าที่ห้องน้ำชั้นบน...
แปลกมาก...
ความรู้สึกในใจบอกว่าวันนี้มันแปลกๆ...รู้สึกโหวงๆอย่างบอกไม่ถูก
ทียังไม่กลับมาอีกเหรอ?
ผมปล่อยให้สายน้ำเย็นเหยียบจากฝักบัวชะความไม่สบายใจออกไป...รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ได้ผล...อะไรบางอย่างบอกผม...หลังจากอาบน้ำล้างหน้าแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของที...
อาจจะล็อกหรืออาจจะไม่?...
ผมลังเลใจอยู่หน้าประตู...ก่อนจะตัดใจเดินหมุนตัวลงสู้ชั้นล่าง...หาอะไรในตู้เย็นกิน...สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลา 9.18 น. สาวขนาดนี้แต่ทำไมวันนี้ถึงได้เงียบขนาดนี้...ผมพยายามมองไปทางประตูเพื่อดูว่ามีแม่กุญแจล็อกอยู่หรือป่าว...ถ้าล็อกแสดงว่าทีกลับมาแล้วและอาจจะนอนหลับอยู่ในห้อง...แต่ถ้าไม่...
ทำไม?...
เมื่อวานถือเป็นครั้งแรกทีที่บอกผมว่าจะไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน...ผมเห็นด้วยกับที...ผมดึงทีมาอยู่กับผมมากเกินไป...ถึงยังไงทีก็ต้องมีเพื่อนที่คณะตัวเองบ้าง...ทีเป็นคนไม่ชอบกินเหล้าแต่ไม่ใช่กินไม่ได้...ผมรู้ว่าความจริงเพื่อนชวนทีไปเที่ยวหลายรอบ...บางครั้งเขายังเคยโทรมาขออนุญาติผม..และนั่นทำให้ผมแปลกใจ...เพราะผมไม่รู้...เพื่อนทีคิดว่าผมไม่ให้ทีไป...แต่ความจริงผมแทบจะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ...ทีให้คำอธิบายกับผมแบบทีเล่นทีจริงว่า"อยู่กับผมมีความสุขมากกว่าอยู่กับแก้วเหล้า"...ผมไม่เอามาเป็นเรื่องติดในมากเท่าไหร่
แต่ครั้งนี้...ทีพึ่งสอบเสร็จ...และดูท่าว่าครั้งนี้ยังไงๆเพื่อนกลุ่มเดียวกับทีก็ยังยืนยันว่ายังไงๆทีก็ต้องไปก๊งก๋วนเหล้าครั้งนี้ให้ได้...ทีเองก็แค่บอกผมเป็นประโยคบอกเล่า...ไม่ใช่เชิงขออนุญาติสักหน่อย...(เพื่อนทีบ้ากันไปเองนั้นแหละ)...ผมพยักหน้ารับและก็ทำอะไรตามปรกติจนมาถึงตอนนี้...ตอนที่ผมหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน...ล๊อกแบบเดิมเหมือนที่ผมล๊อก...ใช้กุญแจไขเข้ามาได้แต่ไม่มีแม่กุญแจคล้องจากในบ้าน...
ผมนิ่งไปชั่วอึดใจ...บอกตัวเองว่าไม่ต้องคิดอะไร...เพราะมันไม่มีอะไร...อย่าพึ่งกังวลไปเอง...ผมเดินไปหยิบมือถือบนโต๊ะมาดู...คาดหวังว่าจะเห็นข้อความสักข้อความหรือ miss call สักอัน...แต่ไม่...ผมพบแต่ความว่างเปล่า...
ผมตัดสินใจเดินขึ้นไปห้องนอนที...หยุดอยู่หน้าประตู...กลั้นหายใจอย่างไม่รุ้สึกตัวแล้วบิดลูกบิดประตู...
มันไม่ได้ล็อก...
ผมเปิดเข้าไปเจอห้องที่ว่างเปล่า...ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่าเจ้าของห้องได้กลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อวาน..ผมเดินไปนั่งลงบนเตียง...นั่งนิ่งๆอยู่สักพัก...ความรู้สึกโหวงๆในใจยังไม่หายไป...มันคงจะเกาะติดไปอีกสักพัก...และคงเป็นพักใหญ่ๆเลยทีเดียว...ผมหลับตา...หายใจเข้าออกเพื่อปลดความรู้สึกไม่สบายใจออกไป...แล้วลุกขึ้นเดินลงไปห้องข้างล่าง
ผมกดเปิดโทรทัศน์เพื่อลดความเงียบของบ้าน...หยิบมือถือตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้ในมือครู่นึง...ก่อนที่จะกดโทรออกไปยังเบอร์โทรออกล่าสุด...
ตรู๊ด....ตรู๊ด...
อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเข้าระบบฝากข้อความ...ผมปลอบใจตัวเอง
ตรู๊ด....ตรู๊ด...
ตรู๊ด....ตรู๊ด...
ตรู๊ด....ตรู๊ด...
"แกรีก...ฮัลโหล" ผมชะงักไป...
เสียงคนรับสายบอกให้ผมรู้ว่าคนที่รับสายคงง่วงมาก...แต่มีอีกอย่างนึงที่มันบอกผมคือ...คนที่รับสายไม่ใช่ที...เพราะมันเป็นเสียงผู้หญิง...
"ฮัลโหล...เอ็มเหรอ"...ผู้หญิง...เพื่อนที?....ใครสักคนที่รู้จักผม...แล้วผมจะตอบว่าอะไรดี...
"ฮัลโหลเอ็มใช่มั้ย..." เสียงที่ตอนแรกฟังดูง่วงๆเริ่มสดใสขึ้นตามลำดับ
"ใช่..."ผมกรอกเสียงตอบลงไป...
"อ่อ...นี่ชาร์มเองนะ" ....ชาร์ม?...อ้อ...คนที่ช่วยรับส่งทีตอนที่ทีเข้าเฝือก...
"เอ็มจะคุยกับทีเหรอ" ผมนิ่งกับคำถาม...ถามแปลกไปมั้ย...นี่ผมโทรเข้าเครื่องทีนะ...ถ้าจะคุยกับคนอื่นจะโทรเข้าเครื่องทีทำไม
"อืม"...ผมครางรับเป้นคำตอบ
"หรอ...แต่ว่าทีหลับอยู่อ่ะ...จะให้ชาร์มปลุกให้มั้ย"....หลับ?
"งั้น...ไม่ต้องหรอก...ถ้าทีตื่นฝากบอกด้วยนะว่าเราโทรไป" แล้วผมก็กดวางสาย...
ผมยืนนิ่งมือถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้นแปบนึง...สับสนหรืองงก็ไม่รู้...โอเค...ทีหลับค้างที่อื่น...คงเมามาก...เลยกลับบ้านไม่ไหว...แล้วก็โทรมาบอกไม่ได้...จนถึงตอนนี้...แต่ว่า...ทำไมชาร์มถึงไปรับโทรศัพท์ทีได้...ทีค้างกับชาร์ม?
ผมสั่นหัวไล่ความคิดแย่ๆที่เริ่มจะกินหัวผมออกไป...ผมรู้ดีว่ามันไม่หลุดหรอก...ผมพลาดไปแล้วที่คิดเรื่องนี้
"ไอเลิฟยู หว่ออ้ายหนี่ อิชเลเบดิก เชอแตม...ก็จะให้พูดยังไงก็ไม่เท่าหัวใจที่มี..."
...
เมสเสจ?
...
ผมเดินไปหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง...จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกละ...ผมต้องเจอกับอะไรอีก...
"คุณได้รับ1ข้อความมัลติมีเดีย"
ใครส่งมา?...
มือกดเปิดไปตามอัตโนมัติ...ก่อนที่การรับรู้ทุกอย่างของผมต้องหยุดชะงัก...เพราะไฟล์วีดีโอที่เล่นอยู่ตรงหน้า...ภาพเคลื่อนไหวของใครสองคนที่ผมรู้จัก...ใครคนนึงเป็นคนที่ผมรู้จักดี...ดีมาก.......ส่วนอีกคน....เป็นคนที่ผมพึ่งวางสายไปเมื่อครู่....ชาร์ม....กับ....ที
นี่มันเกิดอะไรขึ้น....?
ผมหยุดภาพ...มองดูชื่อผู้ส่ง...เบอร์ที่ไม่รู้จัก...แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเบอร์ของใคร...ใครคนที่ผมไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปทำไม...
ผมรีเพลย์ภาพดูอีกรอบ...คลิปสั้นๆที่ยาวไม่ถึง 3 นาที...ถึงคุณภาพของไฟล์จะไม่ชัดมากอย่างไฟล์หนังชนิดอื่น...แต่มันก็ชัดพอที่จะบอกว่าคนสองคนที่อยู่ในคลิปคือใคร...และกำลังทำอะไรกันอยู่...
ทำไม...ที....
ดูแค่นี้ก็รู้ว่าคลิปนี้ไม่ได้ทำขึ้นมาในแง่ของการตัดต่อ...และผมก็ไม่สนว่ามันอาจจะถูกทำขึ้นมาในแง่อื่น...
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ที่ผมอยากรู้ก็คือ....
ที...คิดยังไงกับสิ่งนี้...สิ่งที่ทำลงไป....สิ่งที่เกิดขึ้น...แล้วผม....ควรจะทำยังไง...
ผมตัดสินใจปิดมือถือทิ้ง....กลัวว่าตัวเองจะได้รับอะไรเพิ่มมาอีก...ผมไม่อยากเห็นรูป...หรือคลิปอะไรเพิ่มอีกแล้ว...และที่สำคัญ...ผมกำลังกลัวว่า"เธอ"อาจจะโทรมาหาผมเองเลยก็ได้...
ผมเดินขึ้นห้องตัวเองในสภาพเบลอสุดขีด...ในหัวคิดไปต่างๆนานา...ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวผม...ผมต้องทำอะไรบ้าง...เดินไปวีนแตกใส่ชาร์มเหรอ...บอกว่าทีเป็นของผม?....ด่าเขา?....ตบเขา?....แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา....แล้วยังไงต่อ..ยิ่งไปกว่านั้น...ผมต้องทำอะไรกับที...ขอเคลียร์?....ทะเลาะ?....โวยวาย...ถามว่าทีทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง....?.....หรือว่า
ผมควรจะเลิกกับที?
ถึงเวลาแล้วใช่มั้ย...ระหว่างเราสองคน...
ผมนอนหลับตาคิดอยู่บนเตียง...รู้สึกได้ว่าตัวเองร้องไห้....ประวัติศาสตร์กลับมาย้อนรอยเดิมใช่มั้ย...เหมือนเดิม....หรือว่าจริงๆแล้วมันมากว่าเดิม...มากเกินกว่าผมจะรับไหว....
ผมหลับไปอย่างไม่รู้ตัว...เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลา 11.30....ทำให้ผมรู้ว่าหลับไปไม่กี่ชั่วโมง...และตอนนี้...ผมรู้อะไรเพิ่มมาอีกอย่าง...นั่นคือ...ทีกลับมาบ้านแล้ว...
ผมได้ยินเสียงกุกกักจากห้องข้างๆ...เหมือนทีกำลังหยิบหรือหาอะไรบางอย่าง...ผมเดินไปเอาหูแนบกับกำแพงห้อง...เสียงดังต่ออีกสักพักแล้วก็เงียบไป.....ผมยินนิ่งรออีกอึดใจ...แต่ก็พบแต่ความเงียบ...ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูออกจากห้องตัวเอง...ไปหยุดยืนหน้าห้องที...แล้วเคาะประตู....
ความเงียบทำเอาผมกลัว...และลังเล...ผมควรจะเคาะห้องอีกรอบ...หรือเปิดประตูเข้าไปเลย...
ผมไม่ต้องคิดนาน...เพราะเสียงคนเดินและลูกบิดประตูกำลังหมุน...ประตูเปิดแล้ว.....
ผมเลื่อนสายตาขึ้นเรื่อยๆจนถึงใบหน้าคนที่ผมรัก...รักมาก...
แต่สายตาที่มองกลับมาทำให้ผมเจ็บ...เจ็บปวดมากกว่าทุกๆวันตั้งแต่รู้จักกับเขามา...สายตาของทีทำร้ายผม...สีหน้าของทีทำให้ผมเจ็บปวดที่หัวใจ...แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้...ก็อาจจะน้อยไปกว่าที่ทีกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้....
"เอ็ม..." เสียงแหบพร่าเรียกชื่อผมเบาๆ....เราหยุดยืนอยู่หน้าประตูสักพัก...จนกระทั่งทีหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องและนั่งลงบนเตียง...ผมก้าวเข้าห้องทีด้วยความลังเล...ผมไม่มั่นใจในทุกสิ่งทุกอย่าง...ไม่มั่นใจพอๆกับที่รู้สึกไม่ไว้ใจ...ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าที...ก้มลงมองทีนั่งก้มหน้ามองพื้น...แล้วไง....
ผมยืนปล่อยเวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า....รอทีพูดอะไรสักอย่างกับผม...หรือจริงๆทีไม่มีเรื่องจะพูดแต่ผมเป็นฝ่ายที่ควรจะมี...เพราะผมเป็นคนมาเคาะประตูห้องเขา...แต่ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดหนิ...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมๆกับที่ทีเงยหน้าขึ้นมามองผม...ผมตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าทีจะเงยมาสบตาพอดี...
"เอ็ม....ที....ขอโทษ"
ผมยินนิ่งไว้อาลัยให้คำขอโทษของทีครู่ใหญ่....
"รู้ได้ไงว่าเอ็มรู้เรื่องแล้ว..." ผมถามเสียงเรียบ...แต่ในใจสั่นรัว
"ชาร์มบอกว่าเอ็มโทรมา" อ้อ...ลืมไปว่าอยู่กับชาร์ม
"แล้วทีก็โทรหาเอ็มไม่ติด....ทีเลยคิดว่าเอ็มน่าจะรู้เรื่องแล้ว" นั่นสินะ...ถึงแม้ว่าผมจะปิดมือถือด้วยจุดประสงค์อื่นก็เถอะ....
"เอ็มไม่ได้แค่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะที...แต่เอ็มเห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้น..." ผมมองสีหน้าตกใจของทีแล้วก็ต้องคิด...ว่าระหว่างที่เขารู้ว่าผมเห็น...กับเรื่องที่ผมเห็นเรื่องที่เกิดขึ้น...อะไรมันจะน่าตกใจกว่ากัน...
ผมเห็นทีทำหน้างง..ผมเลยตัดสินใจเดินออกจากห้องของทีลงมาชั้นล่าง...มาหามือถือตัวเอง...ทีเดินตามผมลงมาด้วย...ตอนนี้ผมไม่สนใจเรื่องที่เขาอาจจะเข้าใจผิดว่าผมรู้สึกโกรธเขามากก็ตาม...ผมหยิบมือถือมาเปิดเครื่องใหม่อีกครั้ง..มีทียืนอยู่ข้างๆและพูดอะไรบางอย่างกับผม
"เอ็ม...ฟังทีอธิบายก่อน..." แต่ก่อนที่ทีจะได้พูดอะไรต่อ...ผมก็เปิดคลิปแล้วยื่นมือถือให้ที...ทีมองแล้วชะงักไป...
"เบอร์ชาร์มใช่มั้ย" ผมถามทันทีที่คลิปเล่นจนจบ...ทีหน้าเครียด...ล้วงเอามือถือตัวเองมากดเช็กเบอร์ก่อนที่จะพยักหน้าให้ผม...
โอเคละ...ผมคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว...
"แล้วทีจะอธิบายอะไร" ผมใจเย็นลงเรื่อยๆ...เพราะถ้าสิ่งที่ผมคิดนั้นไม่ผิด...เรื่องที่เกิดขึ้นมีทางจบอยู่แค่สองทางตามสิ่งที่มันควรจะเป็น
"อาจจะดูเหมือนการแก้ตัวนะเอ็ม...แต่ทีก็อยากจะบอกเอ็มว่าทีเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น...ทีไม่เคยคิดอะไรกับชาร์มจริงๆ...และทีก็ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปด้วย"
"แล้วทีรู้หรือป่าวว่าชาร์มคิดอะไรกับที"....ผมถามไปตรงๆ...ทีเบิกตาโตด้วยความตกใจกับคำถามของผม...เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตอบผมว่า
"ก็พอสังหรณ์ใจอยู่บ้าง"
-----------------------------------------------------------
มาต่อแล้วครับผม...
จบตอนนี้แล้วครับ
รอ broke เป็นตอนจบนะครับ
ช่วงนี้เข้าแลปตลอดเวลา
บอกตรงๆว่าไม่คิดว่าเวลาจะไม่เหลือขนาดนี้จริงๆ
เศร้าใจจังT_T
InLuSt
-
ขอร้อง อย่า้เศร้านะคะ ฟังชื่อตอนแล้วใจเสียเลยค่ะ
-
หวังว่าคงจะไม่เศร้า :monkeysad:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ทำมายทีทำอย่างนี้ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
ปล. ที่อ่านมาเชียร์ดิวตลอดเลย แอบเซงนิดๆที่ไม่ได้กลับมาดีกัน :serius2:
-
รวดเดียวจบครับ
ทีทำไรไม่คิดเลย
แต่อย่าเลิกกันเลยนะ
สงสารเอ็ม
-
ไม่น้า!!!! มันน่าจะมีเบื้องหลังใช่ไหม ทีต้องไม่ทำอย่างนั้นสิ :monkeysad:
-
ตอนที่ 59 : พิเศษ 9 : broke
ผมนิ่งไปกับคำตอบของที
สังหรณ์ใจ...แปลว่ารู้ใช่มั้ย...
ผมหลับตา...ไม่สนใจว่าทีมองมาทางผม...ไม่รู้จะโกรธหรือเสียใจดี......ผมตัดใจ...ลืมตาขึ้นมองหน้าทีแล้วถามคำถาม
"แล้วทีจะทำยังไง...ตอนนี้...เอ็มกับชาร์มก็เป็นคนที่ทีต้องรับผิดชอบทั้งคู่" โทนเสียงของผมต่ำกว่าปรกติเล็กน้อย...อาจเป็นเพราะคอแห้งหิวน้ำหรือว่าเครียดก้ได้...ทีทำหน้าเสียแต่ไม่ได้ตอบอะไร...
"ที...นี่มันเป็นปัญหาของที...ไม่ใช่ของเอ็ม" อยู่ดีๆความเป็น"เรา"ก็กลายเป็นผมกับที...แยกกันแล้ว...
"เอ็ม...ทีผิด...ที่มีอะไรกับชาร์ม...ชาร์มเป็นอีกคนที่ทีต้องรับผิดชอบ...แต่ว่า...ทีไม่อยากเลือกชาร์ม...คนที่ทีรักคือเอ็มคนเดียว"..ประโยคบอกรักของทีตอนนี้ทำให้ผมไม่อยากยืนคุยกับทีต่อจริงๆ...แล้วผมจะทำอะไรได้...
"ทำไปแล้วพูดอย่างนี้ไม่ได้หรอกที...ชาร์มเป็นผู้หญิง...เอ็มเป็นผู้ชาย...มันเทียบกันไม่ได้..." เถียงไปเสียงก็สั่น...สิ่งที่ควรทำกับสิ่งที่อยากทำมันต่างกัน...ผมควรจะเลือกให้ดี.....ผมมองทีชะงัก...
"เมื่อวาน...ตอนที่ไอเต้ชวนไปกินเหล้า...ทีไม่รู้ว่ามีชาร์มไปด้วย..." ทีเริ่มพูดอะไรบางอย่าง...ผมเลยยืนนิ่งๆรอฟังต่อไป
"ทีคิดว่าตัวเองก็คอแข็ง...แต่พอถึงจุดนึงก็รู้สึกว่าตัวเองเมาแล้ว...เลยขอไปนอนที่ห้องของไอเต้...แต่ปรากฏว่าพอตื่นมาอีกที...มันก็ไม่ใช่ห้องไอเต้แล้ว..."
"แล้วก็มีชาร์มอยู่ข้างๆ?" ผมสวนคำถาม..ทีพยักหน้าแทนคำตอบ
"...ทำไปแล้วแน่ๆใช่มั้ย..." ผมถามไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ...ทีพยักหน้าตอบผมอีกรอบ...
"เอ็ม..ทีไม่ใช่คนดี...เอ็มก็รู้...ที่จริงทีก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของชาร์ม...ถ้าถือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วผ่านไปก็อาจจะไม่เป็นไร..."
"ทีคิดว่าชาร์มส่งคลิปมาให้เอ็มเพื่ออะไร...ส่งมาเล่นๆงั้นเหรอ...ทีไม่รู้จุดประสงค์ของชาร์มหรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่" ผมเริ่มเสียงดังขึ้นด้วยความโกรธ...พูดตรงๆว่าคนที่ไม่ดีอาจไม่ใช่แค่ทีหรือชาร์ม...คนที่ไม่ดีที่สุดอาจจะเป็นผม...
"เอ็ม..ทีขอโทษ..ทีรู้ว่าชาร์มส่งคลิปมาให้เอ็มทำไม...แต่ถ้าทีต้องเลิกกับเอ็มเพราะเรื่องเมื่อวาน...ทีก็รู้สึกว่ามันไม่ถูก..."
"ถ้าอย่างนั้นอะไรคือสิ่งที่ทีคิดว่าถูก"...ผมมองหน้าทีแบบคาดคั้นเอาคำตอบ...แต่ทีเพียงแค่จ้องหน้าผมเงียบๆ...
"...บอกได้แค่รัก...มากมาย...รักเธอ...มากมาย...ไม่มีหน่วยวัดได้หรอกความรักนี้...ที่อยู่ในใจ..." ผมคว้ามือถือมารับโดยเร็ว...ลืมดูกระทั่งชื่อคนที่โทรเข้ามา
"ฮาโหล..." เสียงผู้หญิง..ผมตกใจนิดหน่อย...แต่ก็พอคิดได้ว่าเป็นใคร
"เอ็มหรือเปล่า" เสียงระรื่นจนผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจ
"อืม...ชาร์ม...มีอะไรหรือ..." ผมเหลือบสายตามองทีที่สะดุ้งเล็กๆตอนที่ได้ยินผมเรียกชื่อชาร์ม...ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วเดินมายืนใกล้ๆผม...
"คือว่า....ชาร์มมีเรียกอยากจะคุยกับเอ็ม" ....เอาแล้วไง....ผู้หญิงคนนี้
"รีบมั้ย...วันนี้ไม่ค่อยว่าง" ผมโกหกทันที...ไม่อยากเจอ...ภาพในคลิปยังติดตา...
"เรื่องของทีหน่ะ" ....
"ทีทำไม..." ผมแกล้งพาซื่อ...ทีกำลังโกรธ...แบมือขอมือถือของผมไปคุยแทน...ผมส่ายหัวแล้วหมุนตัวเดินห่างทีออกมา...แต่ทีก็เดินตามมาอยู่ดี...
"เอ็มไม่ได้รับข้อความเหรอ..." เสียงเริ่มเรียบ...
"แล้วไง....จะคุยอะไรก็บอกมาเลย..." ผมขี้เกียจโยกโย้...
"คุยทางโทรศัพท์จะดีเหรอเอ็ม...ทีอยู่กับเอ็มใช่มั้ยตอนนี้...ชาร์มไม่อยากให้ทีรู้เรื่องที่เราคุยกันนะ"...ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้...
"ให้เอ็มไปหาที่คอนโดชาร์มมั้ย...ถ้าอยากจะคุยกันจริงๆ".....ปลายสายเงียบไป...คงไม่คิดว่าผมจะยอมไปเจอเจ้าตัวตรงๆ...ส่วนทีได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น...
"ก็ดี...ชาร์มอยู่คอนโดเดียวกับเต้นะ..."
"ได้...งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน..." ผมกดวางสาย...แล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...แต่ก็ต้องหยุดเพราะโดนที่คว้าแขนเอาไว้สะก่อน
"เอ็มคิดจะทำอะไร...เราจะเป็นยังไงต่อไป...เอ็มบอกที่ก่อนได้มั้ย" ทีมีสีหน้าวิตกมากจริงๆ...ผมยิ้มตอบ
"ทีคิดว่าเอ็มเป็นคนดีมั้ย...ลองทายดูสิว่าเอ็มคนดีของทีจะทำอะไร" ทีจำใจปล่อยผมไป...ทีไม่ได้รู้จักผมดีเท่าตัวผมเอง...ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่แสนดีอย่างที่ทีบอก...แล้วชาร์มจะมารู้จักอะไรผม...คิดอะไรผิดไปหรือป่าว?...
ระหว่างนั่งรถเมล์ปรับอากาศผมก็นั่งคิดอะไรๆไปเรื่อยๆ...ทีรักผมจริงอย่างที่ผมคิดหรือเปล่า...ที่ผ่านมาผมเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า...หรือว่าจริงๆผมหลงรักทีอย่างไม่ลืมหูลืมตา...จนยอมให้ทีได้ทุกอย่าง...แล้วเรื่องชาร์ม...ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเรื่องมันเป็นอย่างที่ผมคิด...อย่างที่ทีบอกผมจริงๆ...ไม่มีใครบอกผมได้...สิ่งที่ผมกำลังจะทำ...มันเป็นสิ่งที่ถูกแล้วหรือไม่กันแน่นะ...ที่จริงชาร์มอาจเหมาะกับทีมากกว่าผมก็ได้...
ผมเดินเข้าคอนโดผ่านยามรักษาความปลอดภัยก่อนจะกดลิฟต์ไปยังชั้นที่ฃาร์มอยู่...ทียอมบอกเลขห้องของชาร์มกับผม...โดยก่อนออกจากบ้าน...ทีถามผมอีกประโยคนึง....ทีขอไปด้วยได้มั้ย...แน่ละ...ผมไม่ยอมให้ทีมาด้วยแน่...
ที่จริงผมเองก็รู้อยู่แล้วว่าชาร์มคิดอะไรกับที...ผมไม่ได้หมายถึงว่าชาร์มรู้สึกรักอะไรในตัวทีหรอกนะ...น่าจะประมาณแค่อยากได้ไว้ควงอะไรแบบนี้มากกว่า...เพราะตั้งแต่ที่ผมเจอชาร์มครั้งแรกตอนที่ทีขาเจ็บแล้วไปเรียนเองไม่ถนัด...สายตาของชาร์มก็มองดูผมเพื่อประเมินแล้ว...เธอคงคิดว่าแผนแค่นี้คงทำให้เธอได้ทีไป...แถมเธอก็ไม่ได้เสียหายอะไร...(ยังไงๆนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก..เหอๆๆ)...แต่จะบอกว่าทีไม่ผิดเลยก็ไม่ได้...ถึงแม้ว่าทีจะไม่รู้เรื่องอะไร...ดีไม่ดีผู้ชายอย่างทีอาจโดนมอมยาไปด้วยก็ได้...ใครจะไปทันได้คิดละว่าเรื่องแบบนี้ผู้หญิงเขาคิดจะทำกัน...เพราะถึงแม้ทีจะชอบว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี...เป็นคนเลว...แต่นอกจากเรื่องของผม...ผมก็ยังมองไม่เห็นเรื่องอื่นเลย...
ทำไมชีวิตรักของผมมันถึงวุ่นวายขนาดนี้นะ...
คณะวิศวะไม่มีคนอื่นนอกจากทีแล้วหรือไง...เซ็ง...
"ตื้ดดดด" ผมกดออดหน้าห้อง...แล้วรอสักพัก...ตามการคาดการณ์ผมว่าชาร์มน่าจะอ้อยอิ่งทำตัวเชื่องช้าแล้วค่อยๆเดินมาเปิดประตูให้ผม...ตามประสาเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายพึงกระทำ...เอาเถอะ...คงไม่นานนักหรอก...เพราะตัวเธอคงตื่เต้นกับผลของแผนของเธอเองใจจะขาดอยู่แล้ว...
"เอ็ม...แปบนึงนะ" พอสิ้นเสียงตอบเธอก็เปิดประตู..ตอนนี้ชาร์มสวมเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น...ตรงข้ามกับเสื้อผ้าปรกติที่ผมเห็นสิ้นเชิง...ผมเดินตามเธอเข้าไปในห้อง...อุณหภูมิในห้องสูงกว่าปกติเล็กน้อย...ผมไม่อยากคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร..ด้านขวาผมเห็นประตูที่คาดว่าเป็นปรตูห้องนอน...แล้วชาร์มก็เดินไปนั่งที่โซฟา...ผมหยุดยืน...ก้มมองโซฟาแต่ยังไม่นั่งลง...
"มีอะไร...ชาร์ม" ผมเปิดเรื่อง
"...คือ..." คำพูดสั้นๆที่ทิ้งเวลานานๆก่อนเข้าเรื่องทำเอาผมรู้สึกหงุดหงิดใจ...
"เอ็มเลิกกับทีเถอะนะ".....ตรงดีจริงๆ...ผมเป็นฝ่ายดึงเวลาบ้าง...ยืนมองคนตรงหน้าที่พูดจบแล้วก็ยืนนิ่งพร้อมกับทำตาแดงๆก็อดนึกขำไม่ได้...เศร้าเหรอ...เสียใจ...มันไม่ใกล้เลยสักนิด...
"ทำไม..."
"เพราะทีมีอะไรกับชาร์มแล้ว...ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเราทั้งคู่จะไม่ได้ตั้งใจ...ต...แต่ว่า...ทีก็คงเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป"...อืม...มีเหตุผล....
"แล้วทีต้องรับผิดชอบชาร์มยังไง...แค่เลิกกับเอ็มเนี่ยนะ...หรือชาร์มคิดว่าทีจะหันไปคบกับชาร์ม...เอ็มว่า...เรื่องคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอก"...ผมเห็นชาร์มชะงัก...
"หรือว่า...ชาร์มคิดว่าทีจะต้องแต่งงานกับชาร์มเพื่อเป็นการรับผิดชอบ?" ผู้หญิงอย่างชาร์มไม่เอาตัวเองไปผูกมัดกับใครง่ายๆหรอก...เธอวางเกมส์ง่ายไป...
"เรื่องดูใหญ่โตไปนะ...แค่ตนเมาเหล้าสองคนเนี่ย" ผมกึ่งประชดใส่...
"เอ็ม...ทีจะรับผิดชอบยังไงมันไม่สำคัญต่อเอ็มหรอกนะ...การทีเอ็มพูดอย่างนี้แสดงว่าเอ็มเห็นดีด้วยกับการที่ทีไปมีอะไรกับคนอื่นโดยไม่ต้องรับผิดชอบอะไรสินะ...ชาร์มมองเอ็มผิดไปจริงๆ" อ้าว...เรื่องมาลงที่ผมสะงั้น...น่าเบื่อจริงๆ...
"ชาร์ม....เอ็มเบื่อเรื่องของชาร์มแล้วละ" ผมพูดจบก็ค่อยๆก้าวเดินไปใกล้ชาร์มที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา
"ชาร์มคิดว่ามีแค่ชาร์มคนเดียวรึไงที่ทีต้องรับผิดชอบ" ผมผลักตัวชาร์มให้ล้มลงนอนบนโซฟา...เธอดูตกใจแต่ก็คิดได้เร็วพอที่จะขัดขืนผม..
"ว้าย!...ทำบ้าอะไร...ปล่อยสิ" ผมไม่ฟัง...ออกแรงกดตัวชาร์มให้นอนราบลงไปกับโซฟามือทั้งสองข้างถูกมือของผมล็อกไว้...ยังไงผู้หญิงก็แพ้แรงผู้ชายอยู่ดี...
"ชาร์ม...เอ็มมี 3 ตัวเลือกให้ชาร์มเลือก...ฟังให้ดี...แล้วก็เลิกดิ้นสักที...." ผมกดน้ำหนักตัวเองทับลงไป...ชาร์มหน้าเสียจริงๆ...เธอคงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรแบบนี้...เอาเถอะ...
"ข้อแรก...ปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันผ่านไป...แล้วชาร์มก็เลิกยุ่งกับทีสะ
ข้อสอง...ชาร์มไม่ตัดใจ...แต่เอ็มจะพาทีไปแจ้งตำรวจข้อหาข่มขืน...ซึ่งมันคงฟังดูแย่นะ...ผู้หญิงข่มขืนผู้ชายเนี่ย...
ข้อสุดท้าย...เปลี่ยนคนรับผิดชอบจากทีเป็นเอ็มแทน...ไง....ฟังดูน่าสนใจมั้ย" ผมยื่นข้อเสนอแล้วรวบข้อมือชาร์มทั้งสองข้างด้วยแขนเดียวก่อนที่จะใช้มือข้างที่ว่างอยู่ลากผ่านเสื้อยืดตัวบาง...
"ปล่อยนะ...ไอชั่ว" โห...โดนด่าว่าชั่วเลยแหะ....ชาร์มพยายามเถิบตัวหนี...แต่ไม่เป็นผล...อืม...แกล้งคนอื่นมันก็สนุกดีอย่างนี้นี่เอง...มิน่าทีถึงทำบ่อยนักนะ
"เอาไง...อย่าคิดนาน...เพื่อตัวชาร์มเองนะ...ไม่งั้นเอ็มจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้สะก่อน"...อารมณ์หงุดหงิดหน่ะ...ไม่ใช่อย่างอื่น...
"ปล่อยเดี๋ยวนี้...ไม่ต้องมาขู่...ตุ๊ดอย่างมึงทำผู้หญิงไม่ได้หรอก...ปล่อย!!!..." ชาร์มดิ้นแรงขึ้นผมก็ยิ่งหงุดหงิด...ทำไม...ตัดใจเลิกยุ่งเลิกแย่งแฟนคนื่นมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ...
"จะลองดูมั้ยละ...ว่าทำได้หรือไม่ได้...อย่าลืมนะว่าทียังทำได้เลย..." ผมขู่...ไม่วายแกล้งเพิ่มโดยการเลิกเสื้อยืดขึ้นเรื่อยๆ...
"ปล่อยนะ...ไอโรคจิต...ไอชั่ว...อื้อออ" ผมเอามือปิดปากแทนรำคาญ...
"เลือกสะ!!!..." ชาร์มยังดิ้นต่ออีกสักพักจนหมดแรง...ผมยอมปล่อยมือที่ปิดปากออกให้...แต่ยังไม่ลุกออกจากท่านั่งที่คร่อมตัวเธอไว้...
"เพราะเธอไม่ยอมเลือกสักที...เอ็มจะทึกทักเอาเองเลยนะว่าเธอเลือกข้อแรก...ชาร์ม...ฟังนะ...แผนของเธอมันตื้นเกินไป....และมันก็ใช้ได้แค่ในละครน้ำเน่าเท่านั้น...อย่าเอาตัวเองไปแลกในแผนไร้สาระอย่างนี่อีก....แล้วก็อย่าคิดแย่งแฟนคนอื่นเค้า...เพราะคนอื่นอาจไม่ได้ใจดีเหมือนเอ็ม"
ผมพูดจบก็ลุกออกมาจากตัวชาร์ม...เธอร้องไห้...แต่ผมไม่สน...ถือสะว่ามันเป็นบทเรียนที่ผมตั้งใจให้เธอ...เกิดเป็นผู้หญิงก็ควรจะรักนวลสงวนตัว...ไม่ใช่เอาไปแจกไปแลกอะไรเล่นๆ...น่าเสียดายแทนเธอจริงๆ
ผมรีบเดินออกจากห้อง...รู้สึกสนุกบวกสะใจ...ดูท่าทุกคนคงวาดภาพของผมเป็นคนดีแสนประเสริฐ...ผมไม่ใช่นางเอกละครช่อง5นะจะได้ยอมทุกคนไปเสียทุกอย่าง...แล้วอีกอย่าง...ชาร์มอาจจะลืมคิดไปว่ายังไงๆผมก็ยังเป็นผู้ชาย...การยอมให้ผมไปหาถึงในห้องไม่ใช่เรื่องที่เธอควรทำเลย...แต่ก็อย่างว่าแหละ...เธอคงไม่ได้สนใจเรื่องอะไรแบบนี้หรอก...คงมัวแต่ดีใจที่แผนตัวเองใกล้จะสำเร็จ...ใครจะไปคิดว่าท้ายที่สุดมันจะล้มลงไปไม่เป็นท่าอย่างนี้...เฮ้อ...ยังเหลือทีอีกคน...ปล่อยให้เข้าใจผิดคิดว่าผมจะเลิกกับเค้าไปเลยก็ดี...ถือสะว่าเป็นการแก้แค้นคืนที่ทำให้ผมต้องมากลุ้มใจทั้งวันอย่างนี้
ถ้ามีแฟนแล้วต้องลำบากอย่างนี้...
สู้ไม่มีมันจะดีกว่ามั้ย?
-----------------------------------------------------------------
:}
InLuSt
-
o13 เอ็มสุดยอดมากๆ เด็ดขาดจริงๆ
สมน้ำหน้าชาร์มด้วย อยากแย่งแฟนคน
อื่นดีนัก ว่าแต่ว่า เรื่องนี้เต้ต้องเกี่ยว
ด้วยแน่ๆ เลย
-
กลับมาอ่านตอนนี้อีกที สะใจชะมัด
พวกร้ายๆ อย่างชาร์มนี่ต้องเจอแบบ
เอ็มนี่แหละ ขืนมายอมหงอ หรือ มัว
แต่เป็นคนดีก็เข้าทางเค้าหมดน่ะสิ
ส่วนที น่าสงสารนะ แต่งานนี้สมควร
ต้องเอาคืน หึ หึ หึ
-
ชอบๆๆๆ
แต่เอ็มจะเลิกกับที จริงหรอ ไม่น้า
ที ออกจะรักขนาดนั้น ผิดกันได้ๆๆ
อยากอ่าน อาร์ท & เกมส์ อะ ^^ :call:
-
สะใจไปกับเอ็ม สมน้ำหน้า :z6:
เห็นด้วยกะรีบนนะหมออิน
อยากอ่าน อาร์ท เกมส์ :impress2:
-
สะใจอ่ะครับ
สะใจ!!
-
ตบมือให้ดังๆ ด้วยความสะใจ :mc4:
-
ดัดนิสัย..นานๆ..นะหมอ
^^
-
บอกได้คำเดียวว่าสะใจมากกกกก สมน้ำหน้านังชามคว่ำนั่น เล่นกับใครไม่เล่น มาเจอตัวแม่ของจริงเข้าให้ สม
-
ว้าววๆๆ แรงได้ใจจริงๆ o13 o13 o13
-
อ่านรวดเดวจบ
มันส์ครับบ
55+
ชอบที
เปนกำลังใจให้คุณหมอนะครับ ^__________^
-
ตอนที่ 60 : พิเศษ : เบื้องหลัง(ที)
InLuSt : อ้าวที...เป็นไงบ้าง
ที : ถามมาได้...เพราะใครละ...ยังมีหน้ามาถามอะไรแบบนี้อีกนะ
InLuSt : 555...เอ็มจัดการให้เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ
ที : แล้วไง...เรื่องมันไม่ควรจะเกิดขึ้นต่างหาก...วันนั้นที่ยอมไปกินเหล้าก็เพราะมึงกะไอเต้ชวนหรอกนะ...ถ้ารู้ว่าจะมีเรื่องตามมาอย่างนี้...วันนั้นสู้อยู่บ้านกับเอ็มสองคนดีกว่า
InLuSt : ใจเย็นๆเพื่อน...ค่าจ้างจากชาร์มงามนัก...ไม่ร่วมมือด้วยก็ไม่ได้...ที่จริงมีหลายคนอยากเห็นทีทะเลาะกับเอ็มด้วย...ก็เลยช่วยชาร์ม..
ที : แม่ง...เห็นเงินเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อน
InLuSt : อ้าวแหง...ก็ทีไม่เคยมาเม้นท์ในเว็บหนิน่า...555(คนอ่านเป็นใหญ่ไงเคยได้ยินป่ะ)
ที : เออ...แต่คราวนี้เล่นแรงไปป่ะ...ถ้ากูต้องเลิกกับเอ็มมึงจะทำไง
InLuSt : ถามตลกๆว่ะ...กูทำให้มึงคบกันได้...ทำให้ทะเลาะกันได้...ก็ย่อมทำให้กลับมารักกันได้...
ที : เชี่ยว่ะ...เห็นชีวิตเพื่อนเป็นของเล่น...
InLuSt : แหม...ทำเป็นโกรธ...ทะเลาะกับเอ็มคราวนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องไม่ดีอย่างเดียวหนิ
ที : นั่นมันก็จริง...อย่างน้อยก็รู้ความคิดรู้ใจเอ็มมากขึ้น
InLuSt : หึย...ไอคนหลงแฟน...พูดถึงเอ็มเป็นไม่ได้...ยิ้มเชียวนะ
ที : อิจฉาอะเด่ะไอคนโสด...มิน่าชิบทำให้คนอื่นร้าวฉาน
InLuSt :...(เจ็บ)...เออ...ที่จริงมีคนบอกให้เปลี่ยนพระเอกไปเลย...น่าสนใจดีนะ
ที : เหี้ย!!...มึงจะแกล้งกูไปไหนไออิน...พ่อแม่กูก็ไม่เหลือ...ชีวิตกูตอนนี้ก็มีแค่เอ็มคนเดียว...มึง(กับคนอ่าน)ยังคิดจะแกล้งกูได้ลงคออีกเหรอหะ...คนไรว่ะ...ใจร้ายชิบหาย
InLuSt : 555...คนมันหมั่นไส้ไง...มึงลองดูตั้งแต่ตอนที่ 50 ดิ...เอากันเกือบทุกตอน...กู(กับคนอ่าน)เลยรู้สึกหมั่นไส้...จะหวานกันไปไหน
ที : แสดงว่ามีแต่คนขี้อิจฉา...ขอทายเลยว่าต้องเป็นพวกคนโสดไร้คู่แน่ๆ...
InLuSt : ไม่รู้...ไว้เค้ามาอ่านก้คงมาตอบเองอ่ะว่าโสดจริงมั้ย...เออ...ว่าแต่มีแต่คนสนใจเรื่องตอนขึ้นมอปลายอ่ะ
ที : เรื่องไหน...?
InLuSt : เรื่องก๊วนเก่าอ่ะ...มึงหมูกับเกมส์อ่ะ
ที : ทำไมอ่ะ...(นี่จะหาเรื่องให้กูงานเข้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย...)
InLuSt : (เอาเหอะ...เอ็มไม่รู้เรื่องหรอก..หึหึ)
ที : (ไอตอแหล...)...ทำไมอ่ะ...มีไรก็ถามมาเดะ
InLuSt : ไปเอาคนที่มานอนด้วยมาจากไหนอ่ะ...กี่คน.....หญิงหรือชาย
ที : (แม่ง....) ก็เพื่อนของเพื่อน...ตอนเรียนมอต้นมันเป็น สห. ไง...แล้วพอทำไปสัก 2-3 คน...เพื่อนๆก็เริ่มรู้ละว่าไอกลุ่มนี่มันเล่นไรกัน...ใครอยากสนุกก็มาร่วม...บางคนแก่กว่าก็มีนะ...พวกมอปลายหรือมหาลัยประมาณเนี่ย...ส่วนกี่คน...ก็ไม่ได้นับอ่ะ...เอาเป็นว่าทำจนหมดอยากไปได้ช่วงนึงเลยอ่ะ...ส่วนชายหรือหญิงก็แล้วแต่จิตฝักใฝ่...อย่างกูชายหญิงไม่ว่าอยู่ละ...ขอแค่ให้กูเป็นคนเอาก็เท่านั้นแหละ...ส่วนไอเกมส์มันยืนยันนั่งยันนอนยันของมันว่ายังไงๆมันก็จะโอเคแค่หญิง...ก็เข้าใจ...มันคงกลัวเป็นฝ่ายถูกกดแทน 555...ส่วนหมูก็เหมือนกู...เอาเป็นว่าชายหญิงไม่เกี่ยวเราเป้นฝ่ายเอาอย่างเดียวเท่านั้นพอ...
InLuSt : เหี้ยว่ะ
ที : อ้าว...มาด่ากูเรื่องไรเนี่ย...มึงถามกูเองนะ...
InLuSt : เออ...รู้งี้กูจัดเอ็มไปฝึกอย่างมึงบ้างก็ดี
ที : สัตว์...ไปตายเลยไออิน...เรื่องของกูมันผ่านมาตั้งปีมะโว้
InLuSt : เอ็มกับอาร์ทกูว่ามันก็ไม่เลวนะโว้ย..
ที : แต่มึงอ่ะเลว...พอเห้ออออ
InLuSt : 555...หรือกับดิวดีว่ะ...ตอนนี้ดิวแม่งเงียบไปเลย...
ที : เงียบไปก็ดีแล้ว..
InLuSt : มึงไม่รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอว่ะ...ทีตัวเองอ่ะ...ผ่านมาเยอะแล้ววว...แต่เอ็ม...ไม่เคยเจอใครเลยนะเว้ย...กุว่ามันไม่ยุติธรรมว่ะ
ที : แล้วจะให้กูทำไง...ที่จริงกูก็หวงของกู...แต่ถ้าเอ็มอยากไปมีอะไรกับใครจริงๆก็กูคงไม่ห้ามเอาไว้หรอก...กูก็รู้ว่าตัวกูกับเอ็มไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นฐานของคำว่ายุติธรรมเท่าไหร่
InLuSt : แน่อยู่แล้ว...เอ็มอ่ะดีแสนดี...สวนมึงอ่ะ..
ที : กูรู้แล้ว...ไม่ต้องมาย้ำ...ใครจะไปเหมือนมึง
InLuSt : อะไร...กูไม่ได้ทำอะไรมีชะนักติดหลังเหมือนมึงนะ...
ที : ...เออ...พ่อคนหลายใจ...ไอคนหัวใจไม่เคยว่าง....
InLuSt :....เห้ย...เข้าตัว...ไม่เอา....
ที : 555...ว่าแต่...เอ็มจะโกรธกูนานมั้ยเนี่ย...เรื่องชาร์มเป็นเรื่องที่กุคาดไม่ถึงจริงๆ...(ว่ามึงจะทำอย่างนี้กับกูได้)
InLuSt : ไม่หรอก...ก็เอ็มรักมึง..มึงก็ห้ามทำพลาดอีกละกัน...(กูทำไรกูรับผิดชอบหน่ะ..ไม่ต้องห่วง)
ที : (นี่กูเป็นคนทำพลาดเหรอเนี่ย...ไม่ใช่เพราะมึงตั้งใจเหรอไออิน)..เหรอ...
InLuSt : (เอาเหอะ...)..เออ...กูยอมให้มึงมาพูดแก้ตัวกับคนอ่านละกัน...อยากพูดอะไรก็พูดไป...
ที : กูไม่ได้อยากแก้ตัว..ที่จริงกูก็ไม่ได้แคร์สายตาคนอื่นที่มองมายังกูเท่าไหร่...เขาอาจไม่ได้รู้จักตัวกูดีก็ได้...ถ้าเขาฟังจากที่มึงเล่ามา...ตัวตนของกูก็แทบจะไม่มีอะไรดี...เคยมั่วเซ็กส์ตั้งแต่มอ4...เคยหนีออกจากบ้าน...ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา...เคยข่มขืนคนอื่น...แถมตอนนี้ยังมามีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนอีก...แล้วลองมามองดูเอ็มสิ...เป็นแค่ผู้ชายที่ดูออกไปทางเรียนร้อย...การเรียนก็ดี...ประวัติขาวสะอาด...แทบไม่มีอะไรเป็นข้อเสียเลยสักอย่าง...
InLuSt : ที่จริงมึงกับเอ็มเนี่ย...ไม่มีอะไรคู่ควรกันเลยสักอย่างนะเนี่ย...
ที : ถูกของมึง..ไออิน
InLuSt : แล้วไงต่อ
ที : เท่านี้...ชีวิตกูที่ผ่านมามีเท่านี้...อนาคตข้างหน้ากูก็มองไม่เห็นอะไร...เอ็มเป็นคนเดียวที่กูรู้สึกรัก...กูอยากให้เอ็มดูสวยงามขาวสะอาดอยู่ตลอด...ถึงแม้ว่าการอยู่กับกูอาจทำให้เอ็มต้องแปดเปื้อน...กูก็ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น...แต่พูดตามตรง...ตอนนี้กูขาดเอ็มไม่ได้จริงๆ
InLuSt : ทำไม...มึงพูดเว่อร์ไปหรือป่าว...กูว่าถึงไม่มีเอ็ม...เดี๋ยวมึงก็ไปมีคนอื่นใหม่...
ที : กูไม่แปลกใจที่มึงอาจจะคิดอย่างนั้น...แต่กูรู้ตัวกูดี...ว่าความรักที่เอ็มให้กูเปลี่ยนชีวิตกูไปแล้ว...เอ็มทำให้กูรู้สึกว่าโลกนี้ยังมีคนที่พร้อมที่จะให้โอกาสและความหวังกับคนที่เคยผิดพลาด...กูยังจำได้เลยว่าวันนั้น...วันที่กูขืนใจเอ็ม...เอ็มคิดจะปามีดใส่กู...แต่ก็ไม่อยากให้โดนกู...มึงคิดดูดิ...กูว่าถ้าเป็นมึงนะ...คงเอามีดมากระสวกกูไส้ไหลไปแล้วหล่ะ..
InLuSt : เออ...กูจะตัดไอนั่นของมึงไปโยนให้หมาแถวนั้นแดกต่อด้วย...
ที : เออ...พอแล้ว...กูแค่ยกตัวอย่าง...แล้วหลังจากนั้น...กูก็วนกลับไปอีกรอบ...มึงคิดดู..เอ็มหาเบตาดีนมาทำแผลให้กูด้วยซ้ำ...ถ้าเป็นมึง...กูก็ตายตั้งแต่ทีแรกแล้วใช่มั้ยละ...
InLuSt : อ้าวกูอุตส่าห์จะหาวิธีฆ่ามึงเพิ่มอยู่...ทำไม่ได้เพราะมึงตายไปแล้วใช่มั้ย..
ที : เออ...(ตัดเพื่อนกับกูเลยมั้ย...มึงเนี่ย)
InLuSt : (ใจเย็น...กูยังไม่ใช่ไอต้อม)
ที : เออ..พูดถึงไหนแล้วว่ะ...เออ...ก็นั่นแหละ...สรุปง่ายๆคือ...กูจะไม่ทำอะไรให้เอ็มต้องเสียใจอีกแล้ว...กูเคยสัญญากับตัวเองไว้ตั้งแต่วันที่กูได้เป็นแฟนกับเอ็ม...ถ้ามันอยู่ในขอบเขตที่กูควบคุมได้...กูจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด...เรื่องคราวนี้ที่ผ่านมาคงเป็นเพราะพระเจ้า(อย่างมึง)แกล้งกู...มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่กูจะทำอะไรได้...เพราะปกติกูก็อุตส่าห์ไม่ไปกินเหล้ากับเพื่อนแล้วเชียวนะ...
InLuSt : เออ...คนอ่านเขารู้แล้วว่ามึงไม่ผิด...(แต่เป็นเพราะฝีมือกู..555)
ที : เออ...แล้วกูขอมึงเหอะนะ...มึงต้องชดเชยที่ทำให้กูทะเลาะกับเอ็มครั้งนี้ด้วย...
InLuSt : เออ...อยากได้ไรว่ามา...จะ swinging หรือ จะ 3P หรือจะเอาอะไร...
ที : นั่นก็เว่อร์ไป...เอาเป็นว่า...ตามแต่ความรู้สึกผิดของมึงละกัน..(หรือไม่ก็ตามแต่คนอ่านจะรีเควสต์มึงละกัน)
InLuSt : อ่า...ไว้กูจะคิดดู...ว่าแต่ตอนนี้มึงเด่นจังนะ...ไม่มีเอ็มโผล่มาเลย
ที : เอ็มโผล่มาก็วงแตกดิว่ะ...
InLuSt : เออ...งั้นกูไปคุยกับเอ็มหลังไมค์ละกัน
ที : แล้วแต่มึง...เออ...อย่าลืมนะ...แกล้งคู่รักแล้วตัวเองจะต้องไร้คู่ไปอีกนาน..
InLuSt : เออ...รู้แล้ว...มึงไม่ต้องมาแช่งกูเพิ่มก็ได้...
ที : 2 ปีแล้วนะมึงอ่ะ...
InLuSt : รู้แล้ว...ความรักกูต้องการเวลาเฟ้ย...พอละเด๋วหลุดหมด...
ที : เออ...ไปก็ได้...
-
หมออินก็ความลับเยอะนะเนี่ย :z1:
อยากอ่านต่อแล้วว
อยากได้แบบเอ็มสอนบทเรียนทีแบบแรงๆ :laugh:
-
เอ็มเท่ห์
ส่วนที สุดๆ ชอบ
-
^^
-
รู้สึกเสียใจยังไงไม่รู้ว่ะ
เหอๆ
-
ผิดไหม ถ้าจะบอกว่า รออ่านเรื่องของเกมส์กับอาร์ทตอนต่อไปอยู่ หึ หึ หึ
ชื่นชมคุณอินครับ เขียนได้ดีมาก o13
-
:กอด1: ร้ากกกกกกหมออินจังเยย :L2:
ชอบเอ็มตอนล่าสุดมาก o13 มันต้องฉลาดๆหยั่งงี้สิถึงจะเจ๋ง o13
รอติดตามเรื่องของเอ็มกับที ต่อไปนะจ้ะ ชอบคู่นี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ โฮกกกกกกกกกกก
-
เฮ้อ...หามาหลายเว็บเลยกว่าจะได้อ่านจนจบ :o11: แต่ก็สนุกสมใจมากเลยค่ะ ขอบพระคุณมากเลยนะค่ะ o1 :m13: :L2:
-
ชอบเรื่องนี้จังคับ ขอบคุณนะคับ o13
-
Thxxxxxxx
-
อ่านรวดเดียว บอกไม่ถูกเลยมีหลายรสชาติมากมายก่ายกองเลย
อ่านตอนแรกคิดว่าได้อาร์ทชัว พอทีโผล่มาเท่านั้นแหละ
เริ่มเปลี่ยนความคิดเลย รู้สึกว่าทีน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้
หมออินเขียนได้ดีมากมายก่ายกองเลยจ๊ะ ตอนแรกที่อ่านยังคิดว่าเรื่อง
จริงเลย พอได้อ่านตอนเฉลยแล้วทิ่งนะเพราะเขียนได้ดีมาก
ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมานะจ๊ะ
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
อยากอ่านต่อค้าบ
-
ขอบคุณนะคะ
แต่ว่า.... ไม่มีต่อแล้วเหรอคะ
แอบเสียดาย ...
-
ขอบคุณครับ :L2: :L2: :L2:
-
เจอในห้องแนะนำนิยาย/ตามหานิยาย
สนุกจริง ๆ ทำให้อินตามไปด้วย
ชอบการเขียนสไตล์เรื่องเล่า เพราะมันดูสมจริง
-
จบแล้วหรอค่ะ T^T
-
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกมากๆเลย
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ หมออิน
-
เป็นป๋มนะ
ไม่ปล่อยหรอก o18
เรื่องอะไร ในเมื่อมันอยากได้ ป๋มจะส่ง clip คืนตัดต่อเอาหน้า ที ออก :laugh3:
แล้วใส่ลายน้ำประจานว่า มอมยา "แย่งผัว" ชาวบ้าน o12
E นี่ดังแน่ :laugh:
-
o13 o13 o13
-
สนุกนะ ดีแล้วที่เป็นเรื่องแต่ง
ขอบคุณนิยายดีๆ :mew1: :mew6:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก อ๋อยย ไปเจอกระทู้แนะนำนิยายมา พอเข้ามาอ่านติดจร้า ชอบเอ็มมากๆ ดูมีคาเรกเตอร์ดี ชอบทุกคน ชอบเรื่องนี้ ชอบพี่อิน5555 นิยายนานเเล้ว เเต่่สนุกมาก เสียดายที่มาอ่านช้า สก สนุกจริงๆ แล้วตอนสุดท้ายนี้ เอ็มน่าจะตีก้นทีเเรงๆนะ หึ่มมม นางชาม o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นคอมเมนท์ปี 2016
ซึ้งใจจัง
จริงๆเคยคิดภาคต่อไว้ ถ้าช่วงเวลาในชีวิตว่างเมื่อไหร่
จะต่อแน่นอน :)
ปล กลับมาอ่านคอมเมนท์ครับ