ขยันจริงคับ หมอ สอบเสร็จก็ลงตอนใหม่ให้อ่านทันทีเลย
มาจุ๊ฟๆ ทีดิ๊ิ
ตอนที่ 47 : เพื่อนเก่า & PostValentine (ครึ่งแรก).....[ 11 ก.พ. 51] ทียิ้มผ่านกระจกมาให้ผม...ก่อนที่จะมองหน้าอาร์ทอย่างขำๆ...
ส่วนผมได้แต่แสดงอาการหงุดหงิดทางใบหน้า...ก็มัวแต่ยิ้มแล้วไม่ยอมบอกเนี่ยหล่ะ...
"ที...รู้จักหมูกับเกมส์ใช่มั้ย...แล้วจะยิ้มอีกนานมั้ยนั่น" ผมถามด้วยความอยากรู้เต็มที่...
"ก็...ไม่แน่ใจ...แต่จากที่ฟังมาน่าจะเป็นคนเดียวกับที่ทีเคยรู้จัก...
คนชื่อหมูกับเกมส์คงจะไม่ได้สนิทกันทุกคนละมั้ง" ทีตอบ...มองหน้าอาร์ทแล้วกลั้นยิ้มต่อ...
"แล้วขำอะไร" ผมถามต่อ...
"ก็แค่ไม่คิดว่าเกมส์...ท้ายที่สุดก็เป็นเหมือนที.." เหมือนที...เป็นเกย์อ่ะนะ...
แล้วมันน่าขำตรงไหน...ผมมองหน้าอาร์ทที่นิ่งเงียบทันทีที่รู้ว่าทีกับเกมส์อาจจะรู้จักกัน...
อาร์ทมีสีหน้าครุ่นคิด...
แล้วตลอดเวลาที่ Sizzler ก็กลายเป็นการรวมหัวกันสามคนเพื่อช่วยอาร์ท...
พอมาคิดมันก็ตลกดี...ทั้งๆที่วันนั้นอาร์ทมาขอโทษผมแท้ๆ...กลายเป็นว่าผมก็ต้องช่วยเขาต่อ...
นอกจากน ี้ทียังช่วยยืนยันความจริงที่ว่าเกมส์เป็นเพื่อนเก่าของทีด้วยประโยคที่ว่า..."
เกมส์มีดีแค่สองอย่างคือหน้าตาดีกับรวย"...คำพูดที่เหมือนคำด่าแต่คนพูด
ไม่ได้ให้อารมณ์อย่างนั้นเลยสักนิด...
ส่วนอาร์ทที่นั่งฟังก็ยิ้มอย่างพอใจ...ทีเล่าต่อให้ฟังโดยย้อนให้ผมนึกถึงคำตอบที่เขาเคยตอบไปแล้ว...
ที่เคยบอกว่ามีเพื่อนสนิทอยู่สองคนตอนมอต้น...สองคนนั้นคือเกมส์กับหมู...
ทีบอกว่าทั้งสามคนนิสัยไม่ได้เหมือนกันมาก...เกมส์เป็นคนตรงๆซื่อๆ...คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น...
เพราะฉะนั้น ที่บอกว่ามีดีแค่สองอย่างนั้นจริงๆแล้วก็เอาไว้พูดแกล้งเกมส์เฉยๆ....
(อาร์ทฟังแล้วพยักหน้าบวกอมยิ้มตลอดเลย...)...ส่วนทีเป็นคนเรียบร้อย...จริงใจ...ซื่อๆ
"พอๆๆๆ...อันนี้ไม่เชื่อ" ผมขัดทันที...ใครจะไปเชื่อ...
ส่วนอาร์ทหลุดขำออกมาทันทีหลังจากนั่งยิ้มเงียบๆ...
"ก็นั่นแหละ...ว่าแต่...ทำไมถึงไม่เอาไปปรึกษาหมูอ่ะ" ทีถาม...สีหน้ากลับมาจริงจัง
"อาร์ทไม่คิดว่าหมูจะรู้เรื่องที่อาร์ทมีอะไรกับเกมส์" อาร์ทตอบเรียบๆ
"แต่...ไม่มีเรื่องอะไรของเกมส์ที่หมูไม่รู้" ทีพูดต่อ...อาร์ทมองอย่างลังเลใจ...
ส่วนผม...นั่งกินไปตลอดเวลา...เอ้า...ก็ไม่รู้เรื่องนี่หน่า
"แต่หมูไม่เคยว่าอะไร...กับเกมส์ก็เริ่มมาตั้งนาน" อาร์ทยังไม่เชื่อ
"ไม่รู้สิ...แต่หมูที่เคยรู้จักมาเป็นอย่างนี้...ไม่เข้าไปก้าวก่าย...
ตราบใดที่ทีหรือเกมส์ทนไม่ไหวจริงๆ" ทีพูดกึ่งๆชื่นชม...
"แต่เรื่องนี้...ไม่รู้สิ...รู้มั้ย...อาร์ทรู้สึกเหมือนบาปกรรมตามทันเลย"
อาร์ทกล่าวเปรยๆกับตัวเอง...เหมือนจะตัดพ้อ...ก่อนจะถอนหายใจ...ส่วนผมมองอาร์ทอย่างเข้าใจ...
"ดิวคงคอยสาปแช่ง.." ผมต่ออย่างขำๆ...อาร์ทก็ขำด้วย...ส่วนทีส่ายหน้าอย่างขำๆด้วยอีกคน...
"ตอนนี้เลยเข้าใจแล้วว่าดิวตอนนั้น...สับสนแค่ไหน..."อาร์ทพูดแล้วดูกลุ้มกว่าเดิม...
ผมเลยนิ่งตาม...
"มีวิธีนึง...ถ้านายยอมเสี่ียง..." ทีพูดขึ้นมาลอยๆ.....วิธี?
"เพราะตอนนี้...ให้นายไปตะโกนบอกว่ารักเกมส์...เกมส์ก็คงไม่เชื่อ...
เรื่องของเรื่องคือเกมส์มันฝังใจไปแล้ว..." ทีสรุปสถานการณ์..
"อาร์ทก็คิดอย่างนั้น...เมื่อวานเกมส์ร้องไห้ใหญ่..." อาร์ทพูดเสริมเนือยๆ
"แล้วอาร์ทรักเกมส์จริงหรือป่าว...แน่ใจแล้วหรือป่าวเพราะถึงตอนนี้จะช่วยอาร์ทได้...
แล้วหลังจากนี้พึ่งมารู้ตัวว่าไม่ได้รักเกมส์...อาร์ทจะเสียใจเปล่าๆ" ผมถามอาร์ท
"เอ็ม...อาร์ทบอกไม่ถูก...อาร์ทไม่เคยคิดว่ารักเกมส์...
เคยแปลกใจในตัวเองบ้าง ตอนที่มีรุ่นพี่มาเทียวไปเทียวมาจีบเกมส์หรือตอนมีปัญหาอะไรๆ...
แต่เมื่อวาน...เกมส์ทำอาร์ทเจ็บทั้งใจ...เรื่องเอ็มยังไม่ทำให้อาร์ทเจ็บได้เท่านี้...เพราะเกมส์ร้องไห้...
ทำให ้อาร์ทพึ่งรู้ตัวว่าอาร์ทต้อนให้เกมส์จนมุมสะจนไม่เหลืออะไรแล้ว...และพึ่งรู้ว่าเกมส์ยอมทุกอย่าง
เพื่ออาร์ทจริงๆ" อาร์ทพูดด้วยสายตาเจ็บปวด...
คนเรามักเป็นอย่างนี้...ไม่รู้ตัวจนกระทั่งมันสายเกินไป...ทั้งๆที่จริงแล้ว
เพียงแค่เราหยุดสักวินาทีหรือหนึ่งนาทีเพื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้...เราก็จะเข้าใจอะไรมากขึ้นแท้ๆ...
วันนั้นอาร์ทกลับไปด้วยความเบาใจไปเปาะหนึ่ง(ไม่รวมรอยเจ็บตัวที่เพิ่มขึ้นเพราะแผนการของที)...
ส่วนผมก็รู้สึกดีใจที่ตอนน อาร์ทกับผมไม่มีความเหลื่อมล้ำทางความรู้สึก...
เพราะคำว่าเพื่อนเข้ามาแบ่งไว้อย่างชัดเจนแล้ว...จะทำให้อะไรๆก็สบายใจ...
ส่วนทีก็ดูมีความสุขที่ได้ข่าวเรื่องเพื่อนเก่าตัวเอง...แถมยังดูมีความสุขมากๆที่ได้ร่วมมือกับอาร์ท...
ส่วนเรื่องที่ทีกับเพื่อนอีกสองพากันไปขึ้นครูตั้งแต่สมัยก่อนนั้น ทำเอาอาร์ทตาขวางทันทีที่รู้...
(ผมฮามากๆตอนนั้น)...อาร์ทถามว่าหญิงหรือชาย...ทีก็ตอบมายังไม่อาย(เลยจริงๆ)ว่าทั้งชายและหญิง...
แต่ตอนนั้นเกมส์ยืนยันตลอดว่ายังไงๆก็ต้องกับผู้หญิง...พอมาวันนี้...ทีเลยขำเมื่อคิดว่าเกมส์แพ้สะแล้ว...
สำหรับเรื่องแผนการณ์ของที...ผมฟังแล้วก็ยังรู้สึกแปลกใจ...แต่อาร์ทกลับคิดว่ามันน่าจะได้ผล...
ก็ต้องปล่อยเค้าไป...เอาเป็นว่าผมขอให้สมหวังละกัน...ส่วนผมก็ได้แต่ค่อนขอดทีไปเรื่อยๆ
"ทีนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ" ผมพูดทันทีหลังทีเริ่มเข้าแผนการณ์...อาร์ทหัวเราะทั้งน้ำตาอย่างขำๆ
"ไม่สักหน่อย...ทีแค่คิดอะไรแบบนี้ได้มากกว่าเอ็มเท่านั้นเอง...ทียังสู้หมูไม่ได้เลย...
เทียบแล้วก็ต้องหมูเนี่ยแหละที่เจ้าเล่ห์ที่สุด"ทีพูดแก้ตัว
"อย่างหมูเนี่ยนะ" อาร์ทถามอย่างแปลกใจ
"ถ้าอาร์ทไม่รู้...ก็แสดงว่าหมูยังไม่เชื่อใจนายมากเท่าที่คิด...แต่ก็นั่นแหละ...ร้ายที่สุด...
เจ้าเล่ห์ที่สุดนะหมู...ไม่เชื่อลองถามเกมส์หลังจากนี้ได้" ทียังคงยืนยันนั่งยันนอนยัน...
ว่าตัวเองไม่ได้เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น...
แค่คิดผมก็อดขำไม่ได้...ที่เรื่องอะไรๆก็ดูจะบังเอิญสะจนผมต้องประหลาดใจหลายครั้งขนาดนี้...
แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี...เพราะถือว่าต้นปีใหม่เดือนมกราของผมนี้...ยังไม่มีเรื่องไม่ดีที่ผมต้องเจอ...
(นับเอาเรื่องจูบของอาร์ทเป็นเรื่องดีไปละกัน...ทีคงไม่ว่าอะไร)...และผมก็หวังว่าหลังจากนี้
ี้ผมจะเจอแต่เรื่องดีๆ...รวมถึงขอให้อาร์ทแก้ปัญหาเรื่องเกมส์ได้ด้วยละกัน...
----------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : เพื่อนเก่าจบ...
เหลือ postvalentine....
พิมพ์จนชักมึนหัว...
มีคนแอบมา spoiled ถามตลอด...(รู้ตัวใช่มั้ย...น้องบอย)
(ปล...ถึงน้องจา...ถ้าจะเอาตอนที่อัพไม่จบไปลงก็ได้...แต่ถ้าพี่อัพจบแล้วพี่ขอเสนอให้จาไปเพิ่มเหมือน edit อันเดิมอ่ะ...ให้มันรวมกันเป้นตอนเดียวกันดีก่านะ...แค่เสนออ่ะ...เพราะพี่ว่ามันตามอ่านง่ายกว่านะ)
^
^
^
รับทราบคับผม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
