ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt  (อ่าน 191960 ครั้ง)

nartch

  • บุคคลทั่วไป
ความเข้าใจผิด...คงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา...
ถึงกระนั้นการทำกับใครขนาดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรซักนิด
และที่แน่ ๆ คำ ขอโทษ คงไม่พอ... :m16:

ที่สำคัญถ้าคนนี้คือพระเอกของเรื่องนี้จริงละก็...
...ทำใจลำบาก...อีกเรื่องละ... o12

ออฟไลน์ MeepadA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1069
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3

มาทำเค้าทามม๊ายยย   :angry2: :angry2: :angry2:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
แค่ครั้งแรกก็น่าจะรู้แล้วนี่น่า
 :m15: :m15: :m15: :m15:
มันจะให้อภัยกันได้หรือ ถ้าเราเคยเกลียดเขาคนนั้นมากๆ
 :m21: :m21: :m21:

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
 :เฮ้อ: เอางัยต่ออะ จะรับผิดชอบหรอ

duntey

  • บุคคลทั่วไป
ข่มขืนไป 2 ครั้ง เพิ่งจะมาถามเนอะ

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
ตอนที่ 29 : เข้าใจผิด....[4 ก.ย. 50]

    เป็นเวลานานที่ตัวผมยืนอยู่อย่างนั้น...วงกอดหลวมๆไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดในใจแต่อย่างใด...
แต่ก็เพราะไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ยแหละ...กลับทำให้ผมลำบากใจ...ผมค่อยๆขืนตัวออกจากอ้อมอก...
หงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก...มันยอมปล่อยผมออกห่างตัวโดยง่าย...
จนผมกับมันยืนห่างกันประมาณสองก้าว...

          "ขอโทษ?...." ผมเริ่ม

          "นายทำเรื่องพรรณนี้กับคนอื่นแล้วขอโทษกันง่ายๆ อย่างนี้เลยหรือไง" ผมถาม....

         
          เงียบ...

          ความเงียบทำให้ผมโมโหขึ้นมาเล็กน้อย...เงยหน้าขึ้นมองอย่างต้องการคำตอบ....
จึงได้เห็นว่ามันมีสีหน้าแสดงความลำบากใจ...และศีรษะที่ส่ายหัวน้อยๆแทนคำตอบสำหรับคำถาม

          "ทำไมไม่ตอบ" ผมซักซ้ำ

          "พูดไป...ก็เหมือนแก้ตัว" มันตอบเรียบๆ.....เออ....มึงเลยไม่ตอบกู.....งั้นดิ....

          "ถ้าบอกว่า...มันเป็นเรื่อง....ที่เราเข้าใจผิด....นายจะเชื่อมั้ย"
เสียงเบาๆที่ตอบมา...ทำเอาผมอารมณ์ขึ้นอย่างทนไม่ได้

          "เข้าใจผิด?" ผมกระแทกเสียงประชด

          "เข้าใจผิดว่ากูเป็นแฟนมึงรึไง...ถึงได้......แม่.ง" พูดต่อไม่จบ...อารมณ์เสีย...

          .....
          "เรายังไม่มีแฟน" ผมถลึงตามองหน้ามันเพราะคำตอบที่มันตอบมา....ไม่ใช่ประเด็นว้อย!!!.....
กูไม่ได้ถามว่ามึงมีแฟนหรือยัง....ผมเดินอย่างหัวเสียไปทรุดตัวนั่งลงที่เตียง...
แรงสะท้อนกลับมาทำเอาเจ็บไม่น้อย....

          "เรา....ไม่รู้จะพูดยังไง.....คิดว่าพูดไปนายก็คงไม่เชื่อ"  มันพูดแล้วเงียบไป....ผมนั่งนิ่ง...รอ....
เพราะมันเริ่มมาอย่างนี้มันต้องพูดต่อแน่ๆ.....มันเดินไปที่กระเป๋าของมันแล้วก้มลงหาอะไรบางอย่าง.....
สักพักหนึ่งมันก็เดินมาทางผมแล้วยื่นของในมือให้...ผมเหลือบตามอง...จึงรู้ว่ามันคือโทรศัพท์มือถือ....
แต่ผมยังไม่รับของมันมา

          "นายรู้จักคนในรูปนี้หรือป่าว" ผมฟัง...เหลือบมองหน้ามัน...แล้วจึงรับมือถือมาดูรูป.....

          มันเป็นรูปที่คนสองคนถ่ายคู่กัน...เป็นวัยรุ่นชายที่น่าจะประมาณมอปลาย....
คนทางซ้ายเป็นคนที่ผมจำได้ว่าเป็นชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมอยู่นี้....คงเพราะผ่านมาไม่กี่ปี...
หน้าตาเลยไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก....แต่คนทางขวากลับเป็นคนที่ผมคุ้นหน้ามากกว่า...ไอ้โรคจิต...
คนที่พยายามจะขมขื่นผมแต่ทำไม่สำเร็จ....เหอะ.....ไม่น่าสงสัยเลย....เพื่อนกัน....เมื่อเพื่อนเอาไม่ได้...
มันเลยสานต่อให้สำเร็จ....ผมกำมือถือแน่นด้วยความโกรธ.....เลว.....มันทั้งสองตัว....เลวพอๆกัน......

          "นายรู้จักต้อมใช่มั้ย"

          "ทำไมกูจะต้องรู้จัก" มันฟังคำตอบผมแล้วส่ายหัวก่อนที่จะรับมือถือคืนกลับไป

          "เพราะต้อมรู้จักนาย....มันเล่าเรื่องนายให้ฟัง"
ผมมองหน้ามัน...เล่าเรื่อง?...เรื่องความเลวของตัวมันเอง....ไม่มั้ง...

          "มันบอกว่า...มีอยู่วันนึงต้อมมันเซ็งมากเพราะคะแนนสอบย่อยของมันไม่ค่อยดี....
แล้วเลยอารมณ์ไม่ดี....มันเลยอยู่เล่นเกมส์จนเย็นเพื่อให้ตัวเองอารมณ์ดี...
พอดึกมากมันก็จะกลับบ้านเกิดหิวขึ้นมาเลยไปซื้อของกิน...พอกินเสร็จก็คิดจะกลับบ้าน....
บังเอิญมาเจอกับผู้ชายขายตัวคนนึง...มันบอกว่า...ไม่น่าเชื่อว่าจะปลอมอยู่ในคราบนักศึกษาแล้ว
ทำงานประเภทนี้ได้...ทั้งๆที่หน้าตาก็ไม่ได้แย่อะไรมาก...คงจะไม่มีเงินหรือไม่ก็เงี่ยนจัด...
เลยมาทำอะไรแบบนี้" มันเล่ายาวเหยียด...หยุดพัก...มองหน้าผมเป็นระยะๆ...ทำให้นึกขึ้นได้

          ....มันพูดถึงใคร....

..........อยู่ในคราบนักศึกษา....ขายตัว....

..........มันกำลังพูดถึงใคร.....

          "มันบอกว่า....อยู่ดีๆไอกระหรี่เทียมนั้นก็เข้ามาหามัน....มาลูบๆคลำๆมัน...ยั่วยวนมันเต็มที่...
มันก็บอกไปว่าไม่สน...ไม่มีเงิน....แต่คนๆนั้นก็ไม่ยอม...เข้ามาคลำเปะปะ...แล้วรูดซิปกางเกงมัน....
ต้อมมันบอกว่ามันไม่อยากทำร้ายร่างกายใครเลยไม่ได้ต่อยกลับ.....เกย์นั้นเลยเอาใหญ่.....
ทำออรอลเซ็กส์ให้มัน....มันก็ตกใจ...แต่ด้วยที่ว่าไม่มีอารมณ์มันเลยไม่ตื่นตัว...พอกระเทยเห็นอย่างนั้น...
ก็ไม่พอใจ....ผลักมันล้มโดยไม่ให้ตั้งตัว...แล้วก็กระทืบไข่มัน....ก่อนที่จะวิ่งหนีไป..."

          .....ออรอลเซ็กส์?....

..........ใคร....

          "มันบอกผมว่ามันจำหน้าได้....มันโมโห....มันไม่ได้ทำอะไรผิด....มันเลยมาให้ผมแก้แค้นแทน...
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าถ้าเกย์นั้นมันขายตัวอยู่แล้ว...แล้วผมไปแก้แค้นให้มันอย่างนี้
มันจะเรียกว่าแก้แค้นได้ยังไง...มันก็บอกว่า...ให้เกย์นั้นโดนทำแต่ไม่ได้เงินไง..มันบอกว่า
ของซื้อของขายโดนฟรีๆก็แก้แค้นได้แล้ว...แล้วผมเลย....ทำ"...มันเล่าให้ผมฟังจนจบ..มองหน้าผม

          "นายไม่ได้ขายตัวใช่มั้นล่ะ" มันถาม

          "ถามตอนนี้มันได้อะไรขึ้นมา....ทำไมมึงไม่ถามตั้งแต่มึงคิดจะทำ....แลวมาบอกว่าเข้าใจผิด....
มึงคิดว่ากูจะเชื่อหรือไง" ผมย้อน

          "ก็มันเป็นเรื่องจริง" มันตอบ

          "ใครจะรู้....ว่าจริง....มึงอาจจะแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาก็ได้...
และมึงอาจจะใช้แผนนี้กับใครมาแล้วบ้างก็ไม่รู้....ขืนใจใครสักคน...
แล้วเล่าเรื่องให้เค้าเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด...ง่ายจะตาย"
ผมดูแคลนมัน....ไม่เชื่อ..ถึงจะเป็นเรื่องจริงผมก็ไม่เชื่อ

          "เราไม่ได้..." มันตะกุกตะกัก

          "มึงอยากให้กูเชื่อมึงก็หาคำตอบที่มีเหตุผลมาให้กูดูสิ....ข้อแรก....
ถ้าเพื่อนมึงบอกให้มึงทำอะไรมึงก็ทำงั้นเหรอ...ให้เป็นเรื่องเลวแค่ไหนก็ทำได้ใช่มั้ย...
มึงรักเพื่อนมึงมากเลยใช่มั้ย...แล้วถ้าไอต้อมเพื่อนมึงบอกให้มึงไปตายล่ะ...มึงก็จะทำใช่มั้ย"
ผมถามมันกลับเสียงดัง...มันที่ฟังอยู่หน้าเจื่อนลงเรื่อยๆ

          "ข้อสอง...คำว่าแก้แค้นของมึงเนี่ย...กี่ครั้งถึงจะพอ...มึงจะแก้แค้นกู...ครั้งเดียวก็เกินพอ...
เพราะฉะนั้นเรื่องที่มึงเล่าให้กูฟังหน่ะ...กูไม่เชื่อ...มึงเล่าเหมือนว่าคนที่ผิด...
คนที่ทำให้กูเป็นแบบนี้คือเพื่อนมึง...ไม่ใช่ตัวมึง...แต่บอกไว้เลย...
กูฟังแล้วกูบอกได้คำเดียวว่าคนเลวที่ทำให้กูต้องเจ็บอย่างนี้คือมึง...เพื่อนมึงอาจเลวที่ยุแยงเพื่อน...
แต่คนที่ทำร้ายกูถึงสองครั้งสองคราคือมึง..." ผมพูดเสียงกร้าว...แค้นใจ...ทำอะไรมันไม่ได้...

          "ออกไป!!!...มึงออกไปจากห้องกู...ถ้ามึงไม่ออกไปตอนนี้...มึงจะได้ตายในห้องนี้...
กูบอกให้ออกไปไง" ผมแพดเสียงลั่น...มันดูตกใจ...คว้าเสื้อไปใส่โดยไม่กลัดกระดุม...
ก้มลงจับกระเป๋าที่ถูกกองไว้ที่พื้น...ก่อนที่จะเหลือบสายตามองผมที่ลุกขึ้นมายืนตะโกนใส่มันเมื่อกี้....
แล้วมันก็คว้ากระเป๋าขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากห้องไป

          ผมเดินไปล็อกประตูทันที...แล้วยืนหันหลังพิงประตู....



           ......เหนื่อย....

          .....เหนื่อยเหลือเกิน...

          .....ในที่สุด....ก็จบลงเสียที.....



------------------------------------------------------------------------------------------
   InLuSt  say : เห็นรูปนี้แล้วชอบมาก...
                      เข้ากับเรื่องดีครับ...
                      เลยเอามาลงให้ดูก่อน...
                      (เอารูปสวยๆไปดูก่อนละกันเนอะ)
                      ส่วนเนื้อเรื่อง....
                      จบตอนเสียที
                      555
 :bye2:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-01-2008 23:01:45 โดย pajaa »

OT

  • บุคคลทั่วไป
เข้าใจผิด ??? เชื่อเลย ???

รักเพื่อนขนาดนี้  ถูกเหมือนคนเขียนบอก

ถ้าเพื่อนมันบอกให้ไปตายมันจะไปไหมเนี่ยยย


ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ช่าย เพื่อนบอกให้ไปตาย ก็ไปตายซะ  :angry2:  :เตะ1:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

ออฟไลน์ MeepadA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1069
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3

เย้ย  เจ็บใจ ทำอะไรมันไม่ได้   :angry2: :angry2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
คนชื่อต้อมนี่เลวได้ใจจริงๆเลย

น้ำค้าง

  • บุคคลทั่วไป
แม๊ มันเลวทั้งคู่เลยนะเนี่ย เชื่อกันดีเหลือเกิน

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
เชื่อเพื่อนได้ถึงขนาดนี้
ให้ไปตายคงไปตายจริงๆอ่ะแหละ
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
:beat:
การรับรู้ดี-ชั่ว คงไม่ทำงาน แปลกใจในเหตุผลที่กระทำอย่างมาก...
เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกันจริง ๆ คนนึงปั้นน้ำเป็นตัว อีกคนไร้สมอง
ภาวนาให้ได้รับผลตอบแทนที่สาสม... :call:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-01-2008 19:18:48 โดย nartch »

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
:beat:
เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกันจริง ๆ คนนึงปั้นน้ำเป็นตัว อีกคนไร้สมอง
ภาวนาให้ได้รับผลตอบแทนที่สาสม... :call:


เห็นด้วย  สมกับเป็นเพื่อนกัน  ไร้สมอง  สั่งให้ไปทำอะไรก็ทำ ปัญญาอ่อนสุดๆ 

รออ่านต่อ  อ่านแล้วอารมณ์ขึ้น  :angry2:

ออฟไลน์ MeepadA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1069
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3

มารอแล้ว อยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก  หรือจบกันไป     :m16: :m16:

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
ตอนที่ 30 : ต้อม...[12 ก.ย. 50]

 ผมก้าวออกจากประตูช้าๆ...

          จบเสียที...

          ไม่ต้องเจออะไรแย่ๆอีกแล้ว

          ผมคว้าผ้าเช็ดตัวจากราวตากผ้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ....ครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง....
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร....เพราะชินแล้วสะมั้ง...กับการที่ต้องโดนทำให้เจ็บใจ....

ผมอาบน้ำอย่างไร้ความรู้สึก...น้ำที่ไหลผ่าน....ภาพที่มองเห็นเหมือนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย.....
แขน....ขา....รอยต่างๆที่เกิดขึ้น....ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลยสักนิด....
ผมมองตามสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกาย...มองเห็นเครื่องเพศของตัวเองอย่างชัดเจน....
ทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....

         สัมผัส.....ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน....

         ข่มขืน...

         เค้าทำออรอลเซ็กส์กันด้วยหรือไง?

          ผมส่ายหัวอย่างเซ็งๆ....ทำไมกันนะ....ช่วงนี้ผมถึงคิดอะไรบ้าๆอยู่บ่อยๆ....ทั้งๆที่มันไม่ควร....
ผมฟอกสบู่และขัดตามตัวแรงๆ...อย่างน้อยคราวนี้ผมก็มีสติและรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้มากพอ...
คงไม่ต้องล้มป่วยอย่างคราวที่แล้วอีก....พออาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งที่ปลายเตียงแล้วเช็ดผมไปพลางๆ....
จึงสังเกตุขึ้นมาได้ว่าสภาพเตียงนอนมันแย่สักแค่ไหน....พอมองไปที่เตียง....
ความรู้สึกบางอย่างก็ไล่ขึ้นมาตามสันหลัง...กลัว?.....จะกลัวอะไรกันอีกนะ....

ผมเอาผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมพาดไว้ที่บ่า...แล้วลุกขึ้นกระชากผ้าปูที่นอนที่ต้องเปลี่ยนผืนใหม่....
แย่....แย่ที่สุด.....ผมได้แต่ด่าไปเรื่อยๆ.....ผมเริ่มต้นซักผ้าปูที่นอนทั้งๆที่ผมยังไม่แห้ง...
เพราะกลัวว่ามันจะซักไม่ออก....ซักไปอารมณ์เสียไป.....แม่.ง....ถ้าซักไม่ออกนะ....
จะไปบอกให้มันซื้อคืนให้เลย....

          เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้...รู้แต่ว่าผมซักผ้าเสร็จแล้ว...
และผมที่สระมาก็เริ่ื่มแห้งโดยที่ไม่ได้เช็ด...ผมเช็ดผมต่อคร่าวๆจนแห้ง...นั่งพักเหนื่อยบนเตียง...
คิดแล้วก็น่าเศร้า....ทำไมผมถึงต้องมาเจอเรื่องที่คนทั่วไปเค้าไม่ได้เจอกัน.....
ผมก้มลงมองพื้นอย่างปลงในชีวิตตัวเอง....มองเลยไปเห็นมีดที่ผมขว้างตกไว้...เลยลุกขึ้นไปเก็บ...
แล้วเลยมองเห็นหยดสีแดงตามพื้นสองสามหยด.....เลือด?.....เลือดใคร....ไม่น่าใช่ของผมแน่....

นึกไปนึกมา.....ใจผมก็หวนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไปทำร้ายคนอื่นไว้เหมือนกัน....ก็มันสมควรแล้วนี่หน่า....
แค่นั้นยังน่าจะน้อยไปด้วยซ้ำ...ผมเก็บมีดในมือ....ความรู้สึกหิวทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า...
ซึ่งนี่มันก็เกือบจะเที่ยงแล้วด้วยซ้ำ....ตั้งแต่มันกลับไป...ผมก็ทำทุกอย่างด้วยความสบายใจ

จนเวลามันผ่านเลยไปถึงชั่วโมง....ผมคว้ากระเป๋าเงินแล้วหากุญแจห้องเพื่อจะออกไปกินข้าวข้างนอกแล้ว...
แล้วเสียงดังข้างนอกห้องก็ทำเอาผมชะงัก

          ก๊อกๆๆๆๆๆ.....

         เสียงเงียบไปเว้นระยะ.....ผมสะดุ้งตัวขึ้นยืนตรง

          ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

          เสียงดังขึ้นอีกครั้ง.....

          ใคร?

          ใครมา....ผมเดินไปดูที่ตาแมวแล้วก็ต้องพบกับคนที่ทำให้ผมต้องตกใจ.......มันกลับมาอีก.......
มันกับเพื่อนของมัน.....

          ผมถอยหลังกรูดทันทีที่เห็น....หูแว่วได้ยินเสียงคนบิดประตู.....มันล็อกอยู่....ผมลอบถอนหายใจ...
แต่ไม่ถึงนาทีผมก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงพวงกุญแจส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆ....

ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูไว้แน่น ในขณะที่หูยังคงฟังเสียงกุญแจไขที่ประตู....
แล้วกลอนประตูก็ถูกปลดออก....ไอต้อมกระแทกประตูเข้ามา....ผมตกใจพูดไม่ออก....
มันอีกคนยืนอยู่ข้างหลัง....ในมือถือกุญแจห้องผมไว้....สีหน้าของมันไม่แสดงถึงความรู้สึกผิด
อย่างที่ผมเคยเห็น....ผมโดนหลอก!!!!.....ผมก้าวถอยหลังหนี....ทำให้ไอต้อมที่มองอยู่แสยะยิ้มขำๆ...

          "มึงคิดจะหนีไปไหน" น้ำเสียงแสดงการข่มขู่....ผมไม่ตอบ....พยายามก้าวช้าๆ....
หวังว่าจะเดินไปถึงมีดที่เอาไปเก็บโดยมันไม่รู้ตัวเสียก่อน.....รู้งี้ไม่น่าเก็บเลยว่ะ.....
ต้อมสามเท้าเข้ามาหาผมโดยเร็ว....ผมจึงชกหน้ามันไปเป็นการป้องกันตัวเอง.....

          "ฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันบ่น....แล้วเอื้อมมือมากระชากแขนผมอย่างแรง....
ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างมาขยำผมบนศีรษะ....ความเจ็บทำเอาน้ำตาเล็ด....

          "ไอเหี้ยฺ...." ผมด่าอย่างเหลือทน

          "ปล่อยกูดิว่า.....บอกให้ปล่อย" ผมดิ้นใหญ่...ยกขาถีบมันไปหลายครั้ง....
ไอต้อมมันก็ง้างฝ่ามือขึ้นตบหน้าผมฉาดใหญ่....จนรู้สึกว่าหน้าชา....หัวหมุนๆ แปลกๆ

          "คราวนี้มึงไม่รอดแน่" ไอต้อมกล่าวเสียงเหี้ยม...ผมน้ำตาไหล....
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้...

          "มึงอยากได้มันขนาดนั้น.....แล้วทำไมมึงไม่เย็.ดมันไปตั้งแต่คราวที่แล้ว"
มันที่ยืนอยู่เงียบๆในตอนแรก เดินเข้ามารั้งมือไอต้อมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...แล้วพูดขึ้น

          "คราวที่แล้วกูไม่มีอารมณ์" ต้อมตอบ...สีหน้าเลวๆของมันเปลี่ยนไป....
ดูเหมือนคนที่ถูกจับได้ทำผิด...พยายามจะลงมือกับผมต่อ...

          "เค้าใช้ปากกับมึง...แต่มึงไม่มีอารมณ์...?"มันถามต่อแล้วสีหน้าเครียด...
ต้อมมองหน้าเพื่อนมัน...หันมามองหน้าผม....แล้วหันกลับไปมองหน้าเพื่อนมันใหม่

          "แล้วมึงจะมาถามอะไรกูตอนนี้....ไว้ให้กูทำเสร็จก่อนได้มั้ยว่ะ....ห่า.......ขัดอยู่ได้"
 ต้อมไม่ตอบ...

          "ให้กูรอมึงพูดความจริง...แล้วกูยังต้องโดนมึงหลอกให้ทำอะไรให้มึงอีกหล่ะ"
มันพูดรอดไรฟัน...ต้อมมองหน้ามันตาเบิกกว้าง...ก่อนที่จะหรี่ลงอย่างระวัง

          "มึงพูดอะไรของมึง" ต้อมปล่อยผมให้หลุดมือมันไป...ผมยืนพิงกำแพงเพื่อทรงตัว....
ส่วนตัวมันเองกลับก้าวถอยหลังไปทางประตูเรื่อยๆ

          "กูพูดเรื่องของเอ็มนี้ไง....มึงเลิกแกล้งโง่สักทีเหอะ" มันตวาดเสียงดัง...

          "เพราะมึงหลอกกู...ใช่มั้ย!!!"

          "เหอะ....กูไม่รู้ว่าไอกระเทยนี้พูดอะไรให้มึงฟังนะ...แต่กูไม่ได้หลอกมึง"
ไอต้อมมันยังคงโกหก....ทั้งต่อหน้าต่อตาผมเลย

          "สัตว์!!!.....มึงยังกล้าพูดอีกเหรอ...มึงบอกว่าเอ็มขายตัว....บอกว่ามาใช้ปากให้มึง...
สิ่งที่มึงพูดหน่ะมันเป็นไปไม่ได้...กูทำแล้วกูรู้ว่ามึงเป็นคนหลอกกู....
คนอย่างกูไม่โง่พอที่จะดูไม่ออกว่าใครเคยไม่เคยนะเว้ย...." มันยังคงแย้งสีหน้าเครียด...มีผมยืนฟังด้วยความสับสน....ใบหน้าของคนพูดแดงเถือก...
ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขิน.....ที่มึงพูดมาคนที่น่าจะทั้งโกรธทั้งเขินหน่ะ....มันกูที่ยืนอยู่นี้ไม่ใช่เหรอไง

          ไอต้อมไม่ตอบ...มันชะงักทันทีหลังฟังเพื่อนมันพูดจบแล้วหลังจากนั้นมันก็เริ่มต้นขำ...
ขำอย่างสมเพช....

          "มึงขำอะไร..."

         "ขำมึง....มึงมาพูดตอนนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา...แทนที่จะช่วยกู...กลับมาพูดเรื่องไร้สาระ.....
มึงทำไปแล้ว...ก็ดี...ตูดมันตอดรัดมึงดีมั้ยล่ะ....ถ้าดีมึงก็แบ่งๆกูบ้างสิ...กูอุตส่าห์แนะนำมึงให้"
ไอต้อมมันพูดหน้าเฉย...แต่ผมฟังแล้วเลือดขึ้นหน้า...แต่ไอคนข้างหน้าผมพุ่งตัวไปชกอย่างเต็มแรง...
ทำให้ไอต้อมลงไปกองกับพื้น...

           "มึงกลับไปเลยนะ...อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก...กูอุตส่าห์เชื่อใจมึง...อยากให้มึงยอมพูดความจริง....
แต่มึงก็ไม่...กูบอกไว้ก่อนเลย...เรื่องนี้จะถึงหูพ่อแม่.มึงแน่...แล้วกูจะดูว่ามึงจะทำยังไง"
มันพูดข่มขู่...ไอต้อมฟังแล้วลุกขึ้นยืน...

          "มึงไม่กล้าหรอก"

          "มึงลองดูสิ" น้ำเสียงกระชากบอกความเอาจริง...ไอต้อมหน้าเสีย...
เดินออกจากห้องผมด้วยความโกรธแค้นแล้วปิดประตูปังใหญ่...ทิ้งเพื่อนของมันไว้ในห้องกับผม
ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...

          ผมยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม...ความเจ็บบนใบหน้าเริ่มรู้สึกได้ชัดขึ้น....พรุ่งนี้หน้าไม่ม่วงก็คงเขียว...
ผมได้แต่คิดในใจ...ผมเหลือบตามองคนข้างหน้าที่ยืนหันหลังให้ผมนิ่งๆอย่างนั้น....มองไปตามแผ่นหลัง...
แล้วก็มาสะดุดที่รอยแผลที่แขนซ้ายที่เป็นรอยเลือดจางๆ...

          "นี่...นายอ่ะ" ผมเรียก...มันหันหน้ากลับมามอง....เลิกคิ้วมองผม

          "เอากุญแจห้องคืนมา" ผมทวงของๆผม...มันทำหน้าเก้อ..แบบว่านึกขึ้นได้...
แล้วมันก็ล้วงเอากุญแจมาคืนผม...ผมคว้ากุญแจไปเก็บไว้ในเก๊ะใต้โต๊ะ...
แล้วเลยหยิบเบตาดีนทาแผลมาใส่แผลด้วย.....ผมยืนให้มัน....มันทำหน้างง...

          "เอาไปสิ" ผมพยักเพยิดให้รับไป...มันลอบยิ้ม..แล้วเดินไปนั่งที่เตียงผม....
ใครให้มันนั่งว่ะ?....ช่างมัน

          "เอ็มนี้แปลกดี" มันเริ่มพูด...ขณะหยดยาที่แขน...

          "ใครที่ไหนเขามาสนใจคนที่ทำร้ายตัวเอง" มันพูด

          "เราไม่ได้แปลก....แค่ยังรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ...คนที่ทำเลวแล้วไม่รู้สึกอะไรสิแปลก"
ผมพูดประชด....มันเงยหน้าขึ้นมองผม...ส่งยาคืนให้

          "ขอโทษ" มันพูดอีกครั้ง....คำขอโทษจากมัน...อย่างน้อยที่มันเล่าก็ไม่ได้โกหกผม

          "แล้วก็.....ทำไมเอ็มเรียกเราว่า...นาย...." มันถาม

          "แล้วจะให้เรียกว่าอะไร" ผมถาม

          "ชื่อเราไง" มันตอบ...ผมมองหน้ามัน...

          "เราบอกเอ็มไปแล้วนะ.....เอ็มก็เคยเรียกแล้วด้วย" เท่านั้นแหละ...ผมก็ถึงบางอ้อ....
ว่ามันเคยบอกผมตอนไหน...พอนึกถึง...ผมก็แทบขนลุก...เพราะดันไปนึกถึงตอนมันกระซิบบอกข้างหู......
บรึ่ย......

          "รู้แล้ว...เมื่อกี้แค่นึกไม่ออก..." ผมโกหก...

          "แล้วนี้...ที่นายพาไอต้อมมานี้หมายความว่าไง" ผมถาม

          "ก็...เห็นว่านายไม่เชื่อ....เลยพามายืนยัน...แล้วเราก็อยากรู้ว่ามันตั้งให้โกหกจริงๆหรือปล่าว....
ไม่คิดว่ามันจะทำร้ายนายขนาดนี้" ทีตอบ..

          "แล้วไง....เราบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่า...ถึงยังไง...
ก็ไม่สำคํญเท่าคำตอบสองข้อที่เราถามนายไป....ถ้าตอบไม่ได้...ก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมา" ผมพูดเอาเรื่อง

          "เราตอบนายได้แค่ข้อแรกข้อเดียวเท่านั้น...แต่คำตอบของเรายาวมากนะ" ทีพูด...
แล้วส่งยิ้มน้อยๆ ให้ผม

--------------------------------
:bye2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-01-2008 21:48:33 โดย pajaa »

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
อยากบอกทีว่า ถึงจะถูกต้อมหลอกมา
แต่คุณก็ไม่มีสิทธิไปข่มขืน หรือ ทำอะไรที่ไม่ดี หรอกนะ
ยังไงคุณก็ผิด เข้าจายยยยยย  :angry2:

ออฟไลน์ MeepadA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1069
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
ทำไมไอ้ต้อม มันถึงได้เลวได้ ขนาดนี้ๆๆ   :angry2: :angry2:

ไม่รู้จะว่ามันยังไงเลย  

จะทำไงกะมันดี เย้ยๆๆๆ   :serius2: :serius2:

ออฟไลน์ ~ScAreD:SAcreD~

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1811
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-2
ต้อมมันเลว :เตะ1:

แต่คนที่ไม่มีหัวคิดก้อเลวพอกัน ถึงจะไม่ตั้งใจก้อเหอะ  o12 ทั้งเลว ทั้งโง่เลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
เลวจริงๆ นึกว่าจะโดนปล้ำอีกรอบแล้ว

duntey

  • บุคคลทั่วไป
อ่านตอนนี้แล้วชอบกระบวนความคิดของนายเอ็มมากเลยคับ
ดูคิดเป็นระบบระเบียบมากๆ
สมกับที่เรียนหมอเลย

ครั้งแรกที่อ่าน ตอนที่ตาผู้ชาย 2 คนนั้นเข้ามาในห้องนะ
ผมใจหายวาบเลย
นึกว่านายเอ็มโดนหลอกอีกรอบแล้ว
แทบจะกรี๊ดลั่นบ้าน
อารมณ์เหมือนกับว่า"มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตนายเอ็มเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
อินจัด อิอิ

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
เกลียดไอ้ต้อม  :เตะ1: :เตะ1:

มาต่อไว ๆ น้า  :m1: :m1:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
อืมม  รออ่านคำแก้ตัว  :เฮ้อ:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
วี่แววที่นายคนนี้จะเป็นพระเอกมีสูงมาก หมดรมณ์  o12
คนเรานี่ก็แปลกดี คนดีไม่รัก ชอบนักคน...เลว

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
ชอบตอนนี้...
เลยแย่งน้องจาลงสะเลย... :o8:
ตอนที่แล้วน้องจาเอารูปมาลงให้ด้วยแหะ... :a2:
เห็นคนคอมเม้นท์แล้วชื่นใจ...... :a11:
ต่อๆๆๆ

ll
ll
ll
v
v
V


ตอนที่ 31 : ไถ่โทษ...[25 ก.ย. 50]


          ผมยืนนิ่งพิงโต๊ะเขียนหนังสือขณะที่ฟัง"คำตอบ" ที่ทีตอบให้ผมฟัง...

          ทีเล่าให้ฟังว่า  ทีเองกับต้อมรู้จักกันมานานแล้วเพราะว่า พ่อของต้อมเป็นญาติห่างๆของแม่ที...แต่มารู้จักกันบ้างเพราะว่าปลูกบ้านอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน...
แต่ทีมาสนิทกับต้อมเพราะได้เรียนมอปลายที่โรงเรียนเดียวกัน...พอเป็นอย่างนั้นความเป็นญาติเลย
ทำให้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายต่างฝากฝังให้ช่วยดูแลกัน...

          ด้วยเพราะเป็นโรงเรียนชายล้วนซึ่งมันก็มีเพื่อนที่นิสัยแตกต่างกันไป...
ไอที่มันอยู่ในวัยคึกคะนองของวัยรุ่นเลยอาจจะเรียกได้ว่าที ต้อมและเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
จัดได้ว่าเป็นพวกวัยรุ่นที่ไม่ได้เรื่องเอาแต่เกเรหนีเที่ยวหนีเรียน...
บ้างก็มีเรื่องชกต่อยทะเลาะวิวาทกับโรงเรียนคู่อริ....เจ็บตัวกลับมา...ทำให้พ่อแม่ทั้งคู่ไม่สบายใจ...
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะว่าจะให้ย้ายโรงเรียนก็กลัวจะเสียประวัติ...
และก็ไม่แน่ใจว่าถึงจะย้ายโรงเรียนแล้วจะคุมลูกชายคนเดียวคนนี้ไหวหรือเปล่า...
ด้วยความว่าเป็นลูกโทนเลยตามใจกันเข้าไปใหญ่...

          จนกระทั่งวันนึงตอนที่ทีอยู่มอห้า...วันที่ทีไม่นึกว่ามันจะเกิดขึ้น....ช่วงเดือนธันวาคม...
ครอบครัวของทีตั้งใจว่าจะไปเที่ยวกัน....แต่ตัวทีที่ตอนนั้นอยู่ในช่วงต่อต้านและหลงอยู่กับกลุ่มเพื่อน...
ปฏิเสธที่จะไปด้วย...และใช้เวลากับการขับมอเตอร์ไซด์อวดสาวไปเรื่อย...
และในตอนนั้นพ่อแม่ทีได้ฝากทีไว้กับบ้านต้อมเพราะทีไม่ยอมไปด้วย...พอวันสุดท้ายที่ต้องค้างบ้านต้อม...
เพราะพ่อและแม่จะเดินทางกลับมาในวันรุ่งขึ้น....ทีก็ต้องพบกับความจริงที่ว่า....พ่อ แม่ และป้าของที....
จะไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว!!!

          ใครจะคาดคิดถึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น....ใครเล่าจะคาดคิดว่าท้องทะเลสีคราม
หาดทรายสีหม่นที่ทอดไปจนสุดลูกตา....และสายลมที่พัดพาเอากลิ่นอายแห่งมหาสมุทรจะแปรเปลี่ยนไป
จากทุกครั้ง....อาจจะเป็นเพราะพระมหาสมุทรทรงพิโรธ...หรือเพราะพระเจ้าต้องการจะลงโทษที
ที่อกตัญญูต่อพ่อแม่ (ทีบอกว่าอย่างนี้นะ) คงเหมือนที่คนเก่าแก่เคยสอนว่า "ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตา"
เพราะทันทีที่ทีเห็นรายงานข่าวด่วนบนหน้าจอทีวี...ก็รู้สึกว่าใจหายวูบ...คิดว่าไม่น่าจะใช่...
แต่ก็รู้สึกอยู่ลึกๆว่าถ้าไม่เป็นไรคงโทรศัพท์มาบอกแล้ว...แต่นี้ไม่มี...ความว่างเปล่าที่ไม่มีอะไรเลย...
บางครั้งก็บอกอะไรได้มากกว่าที่คิด....

          แล้วตอนนั้นทีก็ระลึกได้....ว่าอะไรหลายๆอย่างมันแก้กลับคืนไม่ได้...
ทีบอกว่าหลังจากนั้นก็วุ่นวายไปหมด....เพราะญาติที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวคือ
พ่อแม่ของต้อม...ซึ่งก็เอ็นดูตัวทีเองเหมือนลูกอยู่แล้ว...
ทีเลยย้ายทะเบียนบ้านเข้าไปอยู่ในบ้านเดียวกับต้อม....แต่ไม่ได้จดเป็นลูกบุญธรรม....
เพราะทีอยากรักษานามสกุลนี้เอาไว้...พอทีสำนึกผิดแล้วช่วงมอหกก็ตั้งใจเรียน

          แต่ด้วยว่าสอบโอเอเน็ตต้องใช้เกรดทั้งสามปี...วิศวะมหาลัยดังเลยต้องคลาดโอกาสไป....
และได้มาเรียนอยู่ในตอนนี้....พอขึ้นปีหนึ่งทีก็ผละออกมาจากกลุ่มเดียวกับต้อมแล้ว....
แต่ทีเองก็ยังอยู่บ้านเดียวกับต้อม...ทีเลยคิดว่าถ้าต้อมมีอะไรให้ช่วยก็จะทำให้
เพราะตัวเขาเองติดหนี้บุญคุณบ้านนี้อยู่...ทีเองด้วยความเกรงใจเลยย้ายออกมาอยู่หอพัก...
(โชคยังดีที่มีเงินในธนาคารมากมายรวมทั้งเงินมรดกอีก)...แล้วขับรถไปกลับเอา...

          ทีบอกว่าวันนั้นที่ต้อมมาเล่าให้ฟังเค้าไม่คิดว่าต้อมจะโกหก...ทีเลยโกรธแค้นแทนเพื่อน...
เลยตกลงแก้แค้นแทนให้......ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้......ทีเล่าจบแล้วมองหน้าผมที่ยืนฟังอยู่...

        "แล้วไงอ่ะ..." ผมถาม

          "คำตอบของเราไง.....ที่เอ็มถาม"ทีตอบ...ไม่มีรอยยิ้มใดๆบนใบหน้าเลย...
เอ็มเลยคิดว่าทีพูดจริง

          "อืม......ยังไงก็แล้วแต่....ยังเหลืออีกข้อนึงอยู่ดี" ผมพูดเสียงเรียบ

          "ข้อนั้นเราคงยังตอบนายไม่ได้....ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าทำไม....แต่ว่าเรามีเรื่องอยากจะขอ"
ทีพูดแล้วลุกเดินมาทางผม.....อะไรว้า....จะเดินมาทำไมกัน

          "เราอยากจะขอโทษ...อยากทำอะไรไถ่โทษในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป...ได้มั้ย" ทีพูด...
แล้วจะให้ทำไงอ่า....ผมนิ่งคิดชั่วครู่...แล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

          "อยากไถ่โทษเหรอ....งั้นทำอะไรให้สักอย่าง.....ขออย่างเดียว" ผมพูดแล้วยิ้มยั่วที่มุมปาก...
ขณะที่ทียืนฟังอย่างตั้งใจ

          "ขอให้นายออกไปจากชีวิตเราสักที....แค่นั้นแหละ....จะดีมาก"
ผมพูดแล้วมองหน้าอย่างกวนประสาทที่สุด

          "นั้นมันแทบจะเรียกได้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลยนะนั้น" ทีโอดครวญ

          "นั้นแหละ...แค่นี้แหละ....ไหนบอกว่าจะทำไง" ผมยื่นคำขาด
ทีมองหน้าผมส่ายหัวน้อยๆ แล้วจำใจเดินออกมากห้องไปโดยไม่ได้กล่าวคำลา.....อย่างนี้แหละดีแล้ว 

          พอทีเดินออกจากห้องนี้ไป....ผมก็รู้สึกดีขึ้นในใจเรื่อยๆ....
มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม....เหมือนที่คนทั่วไปเค้าเจอกัน...
ผมใช้เวลาวันอาทิตย์เหมือนคนได้เกิดใหม่...อะไรๆก็ดูดีขึ้น...อย่างน้อยโลกเบี้ยวๆใบนี้
ยังมีความเมตตาต่อผมบ้าง....ผมโทรศัพท์หาแม่ด้วยความคิดถึง....

          คงเป็นเพราะเคยชินแล้วว่าเมื่อมีอะไรมากดดันเรา....พ่อและแม่ดูเป็นทางออกที่ทำให้เราสบายใจที่สุด...
เพราะท่านจะช่วยคิดและให้กำลังใจอยู่เสมอ...ถึงแม้ว่าครั้งนี้ผมจะไม่ได้เล่าให้ท่านฟังก็เหอะ....
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่รหัสเลี้ยงที่จะเลี้ยงในวันพุธหน้า....กินฟรี...ดีจริงๆ....

          วันอาทิตย์ทั้งวันผมใช้เวลากับเรื่องเล็กๆน้อยๆตลอด...ทำความสะอาดห้องตัวเองนิดหน่อย...
อ่านหนังสือเรียน...(เล็กน้อยยยยย)...และก็โทรศัพท์คุยกับอาร์ทบ้างเล็กน้อยอีกเช่นเดิม....
พอเปิดมาวันจันทร์...มันเป็นความรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่จริงๆครับ...ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา
ความรู้สึกหดหู่ที่สุดมันจะหายไปได้รวดเร็วขนาดนี้...

          ทรายมองผมด้วยความประหลาดใจ และสังเกตุได้ว่าผมมีความสุขขึ้นมากจากวันศุกร์
์ที่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย....ผมจึงได้แต่บอกทรายไปว่าเรื่องมันยาวววว...คงต้องรอตอนเย็นนี้...
ทรายก็พยักหน้ารับคำแล้วตั้งใจเรียนต่อไป...พอเลิกเรียนตอนเย็นผมก็ไปห้องสมุดกับทราย
เพื่อฆ่าเวลารอพี่ข้าวมารับ...

พอหาเก้าอี้นั่งได้เท่านั้นทรายก็หันมามองหน้าผม แล้วพูดประโยคเดียวสั้นๆว่า...."เล่ามา"...

          ผมก็เล่าคร่าวๆว่าในที่สุดผมก็รู้แล้วว่ามันทั้งสองคือใคร...บอกทรายว่ามีคนนึงทรายเคยเห็นหน้า...
เพราะเขาคือคนที่ทรายเคยถามว่าหน้าตาเป็นไงที่โรงอาหาร ในวันศุกร์ที่ผ่านมา...ส่วนอีกคนชื่อต้อม....
แล้วผมก็เล่าให้ฟังว่ามันเกิดจากความเข้าใจผิดกัน...ซึ่งผมไม่อยากจะให้มันยืดยาวต่อไปจากนี้...

          ถึงแม้ว่าผมเป็นฝ่ายเสียหายแต่ก็อยากให้เรื่องมันจบๆไป...พอทีบอกว่าอยากไถ่โทษ
ก็บอกให้เขาออกไปจากชีวิตผม...เอ้อ...แล้วก็เล่าให้ทรายฟังถึงคำตอบข้อแรกของเขาด้วย...
ซึ่งตอนที่ทรายฟังยังบอกอีกว่าน่าสงสาร...ซึ่งผมได้แต่พยักหน้ารับน้อยๆเพียงเท่านั้น...

         "น่าเสียดาย...เอ็มไม่เรียกเงินไปสักล้านเลยอ่ะ" ทรายพูดติดตลก

          "เมื่อกี้ใครบอกว่าทีน่าสงสารนะ" ผมย้อน...ทรายจึงทำหน้านึกขึ้นได้ว่าตัวเองพึ่งพูดไป

          "แต่ว่า....จริงๆแล้วมันก็มี"อะไร"บางอย่างที่ทีช่วยเอ็มได้นะ" ทรายพูดเปรยๆ

          "ไม่เห็นมี...เอ็มไม่เห็นต้องให้ใครช่วยอะไร...โดยเฉพาะคนที่เอ็มยังไม่ไว้ใจ" ผมตอบ

          "อ้าว...แล้วไหนบอกว่าเชื่อที่เขาพูดไง" ทรายถาม

          "เชื่อกับไว้ใจมันไม่เหมือนกัน..." ผมตอบ...

          แล้วหลังจากนั้นผมก็นั่งคุยกับทรายไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาล่วงเลยถึง 1 ทุ่ม
เพราะพี่ข้าวติดงานทำให้มารับช้า...พอพี่ข้าวโทรยิงมาทรายและผมก็เริ่มเก็บกองหนังสือเพื่อที่จะกลับบ้าน...


          "ไม่ไหวเลย...ทรายทำให้เอ็มกลับบ้านดึกอีกแล้ว" ทรายกล่าวเชิงโทษตัวเอง

           "ไม่เป็นไรหรอกหน่า...แค่ทุ่มนึง...ยังไม่ถือว่าดึกสักหน่อย" ผมตอบ..

          "งั้นให้พี่ข้าวไปส่งมั้ย" ทรายถาม คำถามที่ผมคาดไว้แล้ว

           "ไม่เอานะทราย...ไปส่งเอ็มอ้อม...คนละทางกันเลย...เอ็มเป็นผู้ชายนะ...แค่นี้...กลับได้หน่ะ"
 ผมตอบเห็นทรายพยักหน้าเข้าใจน้อยๆ..ทอดสายตามองไปทางอื่น..ก่อนที่จะพูดเบาๆ

          "ดีล่ะ" แล้วทรายก็เดินไปอีกทางนึงทำให้ผมต้องเดินตาม....แล้วผมก็ต้องเกือบสะดุด..
เพราะโต๊ะที่ทรายเดินไปหามีทีนั่งอยู่

          "ทีใช่มั้ย" ทรายถามด้วยน้ำเสียงสนุก...สนุกอะไรล่ะ...ทีพยักหน้าตอบ...
มองผมแวบนึงแล้วหันไปหาทราย

          "นายบอกว่าอยากไถ่โทษที่ทำผิดกับเอ็มใช่มั้ย" ทรายถามอีก ทีพยักหน้าอีก...
ผมเห็นท่าไม่ดีเลยได้แต่เรียกชื่อทรายเพื่อจะท้วง

          "ทราย...พี่ข้าวรออยู่นะ"

          "งั้น....นายเป็นคนรับส่งเอ็มไปกลับหอได้มั้ย"


          ---

          ---
     
          อะไรนะ...ทรายว่าไงนะ....

          ผมมองหน้าทรายอย่างงงๆ....แต่ยังไม่น่าตกใจเท่าที่ไอคนที่นั่งฟังอยู่มันเหยียดยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ
ก่อนที่จะตอบรับว่า

          "ได้สิ"..คำตอบทีทำเอาผมยืนนิ่งค้าง....ทรายหันมายิ้มให้ผมแล้วบอกลา

          "กลับบ้านดีๆนะเอ็ม...แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"



                 
------------------------------------------------------------------------

InLuSt say:  อ่านะ...
                  อ่านไปเดากันไป...
                  เหอๆๆ


ปล..คราวนี้ไม่มี pajaa say เลย

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-01-2008 21:51:22 โดย pajaa »

ออฟไลน์ oaw_eang

  • Global Moderator
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8418
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2122/-586
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เข้ามาตามอ่านแล้วจ้า

จิ้มตูดคนเขียนหนึ่งที  อิอิ

สนุกดี

เจ้ชอบบบบบบบบบบบ

ว่าแต่  นายทีก็น่าสงสารเหมือนกันเนอะ  :o12:

duntey

  • บุคคลทั่วไป
นายทีก็น่าสงสารอยู่หรอก
แต่ยังไงก็ไม่ควรจะยอมทำตามต้อมขนาดนั้นอะ
แล้วก็ยังอยากรู้คำตอบข้อ 2 ด้วยอะ แหะๆๆๆๆ

ชอบหญิงทรายจังเลยฮะ อิอิ
นึกภาพตอนที่หญิงทรายเดินไปหานายทีแล้วถามว่า"ทีใช่มั้ย" นายทีคงงงๆ+ไม่แน่ใจว่าทรายเป็นใคร จะมาไม้ไหนเนอะ
พอทรายถามทีว่าอยากไถ่โทษไหมเนี่ย ทีก็คงแอบอึ้งมั้ง(ผมคิดเองแหละ) ไม่นึกว่าจะมีคนอื่นรู้เรื่องแล้วมาถามตรงๆแบบทราย อิอิ
พอบอกให้ไปรับ-ส่งเนี่ย ยิ้มมาเลยทีเดียว ชอบจัง ฮิฮิ

ปอลอ อยากมีคนไปรับไปส่งมั่ง
แต่ไม่อยากโดนข่มขืนนะ (หรือจริงๆอยากโดนหว่า ฮิฮิ)

nartch

  • บุคคลทั่วไป
ยังปลื้มไม่ลงหว่ะ  :o

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
อืมม  อยากปลื้มอะนะ  เพราะเหมือนว่าจะมาเป็นพระเอก  :a5:
แต่ก็นะ  เฮ้อ 

รออ่านต่อดีกว่า  :a2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด