ตอนที่ 30 : ต้อม...[12 ก.ย. 50]
ผมก้าวออกจากประตูช้าๆ...
จบเสียที...
ไม่ต้องเจออะไรแย่ๆอีกแล้ว
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวจากราวตากผ้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ....ครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง....
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร....เพราะชินแล้วสะมั้ง...กับการที่ต้องโดนทำให้เจ็บใจ....
ผมอาบน้ำอย่างไร้ความรู้สึก...น้ำที่ไหลผ่าน....ภาพที่มองเห็นเหมือนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย.....
แขน....ขา....รอยต่างๆที่เกิดขึ้น....ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลยสักนิด....
ผมมองตามสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกาย...มองเห็นเครื่องเพศของตัวเองอย่างชัดเจน....
ทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....
สัมผัส.....ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน....
ข่มขืน...
เค้าทำออรอลเซ็กส์กันด้วยหรือไง?
ผมส่ายหัวอย่างเซ็งๆ....ทำไมกันนะ....ช่วงนี้ผมถึงคิดอะไรบ้าๆอยู่บ่อยๆ....ทั้งๆที่มันไม่ควร....
ผมฟอกสบู่และขัดตามตัวแรงๆ...อย่างน้อยคราวนี้ผมก็มีสติและรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้มากพอ...
คงไม่ต้องล้มป่วยอย่างคราวที่แล้วอีก....พออาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งที่ปลายเตียงแล้วเช็ดผมไปพลางๆ....
จึงสังเกตุขึ้นมาได้ว่าสภาพเตียงนอนมันแย่สักแค่ไหน....พอมองไปที่เตียง....
ความรู้สึกบางอย่างก็ไล่ขึ้นมาตามสันหลัง...กลัว?.....จะกลัวอะไรกันอีกนะ....
ผมเอาผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมพาดไว้ที่บ่า...แล้วลุกขึ้นกระชากผ้าปูที่นอนที่ต้องเปลี่ยนผืนใหม่....
แย่....แย่ที่สุด.....ผมได้แต่ด่าไปเรื่อยๆ.....ผมเริ่มต้นซักผ้าปูที่นอนทั้งๆที่ผมยังไม่แห้ง...
เพราะกลัวว่ามันจะซักไม่ออก....ซักไปอารมณ์เสียไป.....แม่.ง....ถ้าซักไม่ออกนะ....
จะไปบอกให้มันซื้อคืนให้เลย....
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้...รู้แต่ว่าผมซักผ้าเสร็จแล้ว...
และผมที่สระมาก็เริ่ื่มแห้งโดยที่ไม่ได้เช็ด...ผมเช็ดผมต่อคร่าวๆจนแห้ง...นั่งพักเหนื่อยบนเตียง...
คิดแล้วก็น่าเศร้า....ทำไมผมถึงต้องมาเจอเรื่องที่คนทั่วไปเค้าไม่ได้เจอกัน.....
ผมก้มลงมองพื้นอย่างปลงในชีวิตตัวเอง....มองเลยไปเห็นมีดที่ผมขว้างตกไว้...เลยลุกขึ้นไปเก็บ...
แล้วเลยมองเห็นหยดสีแดงตามพื้นสองสามหยด.....เลือด?.....เลือดใคร....ไม่น่าใช่ของผมแน่....
นึกไปนึกมา.....ใจผมก็หวนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไปทำร้ายคนอื่นไว้เหมือนกัน....ก็มันสมควรแล้วนี่หน่า....
แค่นั้นยังน่าจะน้อยไปด้วยซ้ำ...ผมเก็บมีดในมือ....ความรู้สึกหิวทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า...
ซึ่งนี่มันก็เกือบจะเที่ยงแล้วด้วยซ้ำ....ตั้งแต่มันกลับไป...ผมก็ทำทุกอย่างด้วยความสบายใจ
จนเวลามันผ่านเลยไปถึงชั่วโมง....ผมคว้ากระเป๋าเงินแล้วหากุญแจห้องเพื่อจะออกไปกินข้าวข้างนอกแล้ว...
แล้วเสียงดังข้างนอกห้องก็ทำเอาผมชะงัก
ก๊อกๆๆๆๆๆ.....
เสียงเงียบไปเว้นระยะ.....ผมสะดุ้งตัวขึ้นยืนตรง
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง.....
ใคร?
ใครมา....ผมเดินไปดูที่ตาแมวแล้วก็ต้องพบกับคนที่ทำให้ผมต้องตกใจ.......มันกลับมาอีก.......
มันกับเพื่อนของมัน.....
ผมถอยหลังกรูดทันทีที่เห็น....หูแว่วได้ยินเสียงคนบิดประตู.....มันล็อกอยู่....ผมลอบถอนหายใจ...
แต่ไม่ถึงนาทีผมก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงพวงกุญแจส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆ....
ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูไว้แน่น ในขณะที่หูยังคงฟังเสียงกุญแจไขที่ประตู....
แล้วกลอนประตูก็ถูกปลดออก....ไอต้อมกระแทกประตูเข้ามา....ผมตกใจพูดไม่ออก....
มันอีกคนยืนอยู่ข้างหลัง....ในมือถือกุญแจห้องผมไว้....สีหน้าของมันไม่แสดงถึงความรู้สึกผิด
อย่างที่ผมเคยเห็น....ผมโดนหลอก!!!!.....ผมก้าวถอยหลังหนี....ทำให้ไอต้อมที่มองอยู่แสยะยิ้มขำๆ...
"มึงคิดจะหนีไปไหน" น้ำเสียงแสดงการข่มขู่....ผมไม่ตอบ....พยายามก้าวช้าๆ....
หวังว่าจะเดินไปถึงมีดที่เอาไปเก็บโดยมันไม่รู้ตัวเสียก่อน.....รู้งี้ไม่น่าเก็บเลยว่ะ.....
ต้อมสามเท้าเข้ามาหาผมโดยเร็ว....ผมจึงชกหน้ามันไปเป็นการป้องกันตัวเอง.....
"ฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันบ่น....แล้วเอื้อมมือมากระชากแขนผมอย่างแรง....
ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างมาขยำผมบนศีรษะ....ความเจ็บทำเอาน้ำตาเล็ด....
"ไอเหี้ยฺ...." ผมด่าอย่างเหลือทน
"ปล่อยกูดิว่า.....บอกให้ปล่อย" ผมดิ้นใหญ่...ยกขาถีบมันไปหลายครั้ง....
ไอต้อมมันก็ง้างฝ่ามือขึ้นตบหน้าผมฉาดใหญ่....จนรู้สึกว่าหน้าชา....หัวหมุนๆ แปลกๆ
"คราวนี้มึงไม่รอดแน่" ไอต้อมกล่าวเสียงเหี้ยม...ผมน้ำตาไหล....
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้...
"มึงอยากได้มันขนาดนั้น.....แล้วทำไมมึงไม่เย็.ดมันไปตั้งแต่คราวที่แล้ว"
มันที่ยืนอยู่เงียบๆในตอนแรก เดินเข้ามารั้งมือไอต้อมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...แล้วพูดขึ้น
"คราวที่แล้วกูไม่มีอารมณ์" ต้อมตอบ...สีหน้าเลวๆของมันเปลี่ยนไป....
ดูเหมือนคนที่ถูกจับได้ทำผิด...พยายามจะลงมือกับผมต่อ...
"เค้าใช้ปากกับมึง...แต่มึงไม่มีอารมณ์...?"มันถามต่อแล้วสีหน้าเครียด...
ต้อมมองหน้าเพื่อนมัน...หันมามองหน้าผม....แล้วหันกลับไปมองหน้าเพื่อนมันใหม่
"แล้วมึงจะมาถามอะไรกูตอนนี้....ไว้ให้กูทำเสร็จก่อนได้มั้ยว่ะ....ห่า.......ขัดอยู่ได้"
ต้อมไม่ตอบ...
"ให้กูรอมึงพูดความจริง...แล้วกูยังต้องโดนมึงหลอกให้ทำอะไรให้มึงอีกหล่ะ"
มันพูดรอดไรฟัน...ต้อมมองหน้ามันตาเบิกกว้าง...ก่อนที่จะหรี่ลงอย่างระวัง
"มึงพูดอะไรของมึง" ต้อมปล่อยผมให้หลุดมือมันไป...ผมยืนพิงกำแพงเพื่อทรงตัว....
ส่วนตัวมันเองกลับก้าวถอยหลังไปทางประตูเรื่อยๆ
"กูพูดเรื่องของเอ็มนี้ไง....มึงเลิกแกล้งโง่สักทีเหอะ" มันตวาดเสียงดัง...
"เพราะมึงหลอกกู...ใช่มั้ย!!!"
"เหอะ....กูไม่รู้ว่าไอกระเทยนี้พูดอะไรให้มึงฟังนะ...แต่กูไม่ได้หลอกมึง"
ไอต้อมมันยังคงโกหก....ทั้งต่อหน้าต่อตาผมเลย
"สัตว์!!!.....มึงยังกล้าพูดอีกเหรอ...มึงบอกว่าเอ็มขายตัว....บอกว่ามาใช้ปากให้มึง...
สิ่งที่มึงพูดหน่ะมันเป็นไปไม่ได้...กูทำแล้วกูรู้ว่ามึงเป็นคนหลอกกู....
คนอย่างกูไม่โง่พอที่จะดูไม่ออกว่าใครเคยไม่เคยนะเว้ย...." มันยังคงแย้งสีหน้าเครียด...มีผมยืนฟังด้วยความสับสน....ใบหน้าของคนพูดแดงเถือก...
ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขิน.....ที่มึงพูดมาคนที่น่าจะทั้งโกรธทั้งเขินหน่ะ....มันกูที่ยืนอยู่นี้ไม่ใช่เหรอไง
ไอต้อมไม่ตอบ...มันชะงักทันทีหลังฟังเพื่อนมันพูดจบแล้วหลังจากนั้นมันก็เริ่มต้นขำ...
ขำอย่างสมเพช....
"มึงขำอะไร..."
"ขำมึง....มึงมาพูดตอนนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา...แทนที่จะช่วยกู...กลับมาพูดเรื่องไร้สาระ.....
มึงทำไปแล้ว...ก็ดี...ตูดมันตอดรัดมึงดีมั้ยล่ะ....ถ้าดีมึงก็แบ่งๆกูบ้างสิ...กูอุตส่าห์แนะนำมึงให้"
ไอต้อมมันพูดหน้าเฉย...แต่ผมฟังแล้วเลือดขึ้นหน้า...แต่ไอคนข้างหน้าผมพุ่งตัวไปชกอย่างเต็มแรง...
ทำให้ไอต้อมลงไปกองกับพื้น...
"มึงกลับไปเลยนะ...อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก...กูอุตส่าห์เชื่อใจมึง...อยากให้มึงยอมพูดความจริง....
แต่มึงก็ไม่...กูบอกไว้ก่อนเลย...เรื่องนี้จะถึงหูพ่อแม่.มึงแน่...แล้วกูจะดูว่ามึงจะทำยังไง"
มันพูดข่มขู่...ไอต้อมฟังแล้วลุกขึ้นยืน...
"มึงไม่กล้าหรอก"
"มึงลองดูสิ" น้ำเสียงกระชากบอกความเอาจริง...ไอต้อมหน้าเสีย...
เดินออกจากห้องผมด้วยความโกรธแค้นแล้วปิดประตูปังใหญ่...ทิ้งเพื่อนของมันไว้ในห้องกับผม
ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...
ผมยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม...ความเจ็บบนใบหน้าเริ่มรู้สึกได้ชัดขึ้น....พรุ่งนี้หน้าไม่ม่วงก็คงเขียว...
ผมได้แต่คิดในใจ...ผมเหลือบตามองคนข้างหน้าที่ยืนหันหลังให้ผมนิ่งๆอย่างนั้น....มองไปตามแผ่นหลัง...
แล้วก็มาสะดุดที่รอยแผลที่แขนซ้ายที่เป็นรอยเลือดจางๆ...
"นี่...นายอ่ะ" ผมเรียก...มันหันหน้ากลับมามอง....เลิกคิ้วมองผม
"เอากุญแจห้องคืนมา" ผมทวงของๆผม...มันทำหน้าเก้อ..แบบว่านึกขึ้นได้...
แล้วมันก็ล้วงเอากุญแจมาคืนผม...ผมคว้ากุญแจไปเก็บไว้ในเก๊ะใต้โต๊ะ...
แล้วเลยหยิบเบตาดีนทาแผลมาใส่แผลด้วย.....ผมยืนให้มัน....มันทำหน้างง...
"เอาไปสิ" ผมพยักเพยิดให้รับไป...มันลอบยิ้ม..แล้วเดินไปนั่งที่เตียงผม....
ใครให้มันนั่งว่ะ?....ช่างมัน
"เอ็มนี้แปลกดี" มันเริ่มพูด...ขณะหยดยาที่แขน...
"ใครที่ไหนเขามาสนใจคนที่ทำร้ายตัวเอง" มันพูด
"เราไม่ได้แปลก....แค่ยังรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ...คนที่ทำเลวแล้วไม่รู้สึกอะไรสิแปลก"
ผมพูดประชด....มันเงยหน้าขึ้นมองผม...ส่งยาคืนให้
"ขอโทษ" มันพูดอีกครั้ง....คำขอโทษจากมัน...อย่างน้อยที่มันเล่าก็ไม่ได้โกหกผม
"แล้วก็.....ทำไมเอ็มเรียกเราว่า...นาย...." มันถาม
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไร" ผมถาม
"ชื่อเราไง" มันตอบ...ผมมองหน้ามัน...
"เราบอกเอ็มไปแล้วนะ.....เอ็มก็เคยเรียกแล้วด้วย" เท่านั้นแหละ...ผมก็ถึงบางอ้อ....
ว่ามันเคยบอกผมตอนไหน...พอนึกถึง...ผมก็แทบขนลุก...เพราะดันไปนึกถึงตอนมันกระซิบบอกข้างหู......
บรึ่ย......
"รู้แล้ว...เมื่อกี้แค่นึกไม่ออก..." ผมโกหก...
"แล้วนี้...ที่นายพาไอต้อมมานี้หมายความว่าไง" ผมถาม
"ก็...เห็นว่านายไม่เชื่อ....เลยพามายืนยัน...แล้วเราก็อยากรู้ว่ามันตั้งให้โกหกจริงๆหรือปล่าว....
ไม่คิดว่ามันจะทำร้ายนายขนาดนี้" ทีตอบ..
"แล้วไง....เราบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่า...ถึงยังไง...
ก็ไม่สำคํญเท่าคำตอบสองข้อที่เราถามนายไป....ถ้าตอบไม่ได้...ก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมา" ผมพูดเอาเรื่อง
"เราตอบนายได้แค่ข้อแรกข้อเดียวเท่านั้น...แต่คำตอบของเรายาวมากนะ" ทีพูด...
แล้วส่งยิ้มน้อยๆ ให้ผม
--------------------------------