ไม่รู้จะขอมากไปป่าว
แต่อยากอ่านวันละสองตอนคับ
ไม่ได้ไม่เป็นไรครับ
เพราะมาอัพให้ทุกวันก็น่าชื่นชมมากๆอยู่แล้ว
ไม่มากหรอกคับ แต่ ลงวันล่ะตอนนี่ก็จะทันต้นฉบับแล้วคับ
ถ้าทันได้รอนานแน่ๆ คับ
วันล่ะตอนหล่ะดีแล้ว เนอะ คับ
************
ตอนที่ 37 : บังเอิญ...[13 พ.ย. 50] เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก... ....
.....
ทำไม
.....
.....
เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้ว... .....
.....
ผมลืมตาตื่นมาเพราะแสงแดดที่ลอดผ้าม่านมา....ฝัน....ฝันถึงคำพูดใครบางคนที่เคยพูดให้ฟัง...
ใครบ้างคนที่ผมลืม...หรือควรพูดให้ถูกว่าจงใจไม่นึกถึงเขา...นาฬิกาบอกเวลา 9.30 น....เช้าแล้ว...
เอ๊ะ...หรือเรียกว่าสายแล้วดี...ผมสะบัดหัวตัวเองไล่ความง่วง...เหลือบไปเห็นมือถือบนเตียงนอน....
เมื่อวานคงลืมวางบนโต๊ะ...ผมรีบอาบน้ำ...แปรงฟันแต่งตัว...แล้วลงไปหาข้าวทานข้างล่าง...
"แม่ครับ....วันนี้เอ็มไปข้างนอกนะ"
ผมบอกแม่ที่อยู่อีกห้อง ในขณะที่มือทั้งสองยังคงง่วนอยู่กับการใช้ทัพพีตักข้าวในจาน
"ไปไหนอีกละ...เมื่อวานก็พึ่งไป" แม่ถาม...น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าโกรธ
"ซื้อหนังสือครับ...เมื่อวานไปแล้วยังไม่ได้ซื้อเลย" ผมตอบตามจริง
"ไปเถอะ...รีบไปรีบกลับละกัน...อย่ากลับดึกละ"
แม่พูดต่อด้วยความเป็นห่วง...ผมรีบกินข้าว...ไม่อยากออกจากบ้านตอนใกล้เที่ยง...ร้อน....ไม่ชอบ...
ผมนั่งรถเมล์ไปด้วยความง่วงงุน...เพราะแอร์เย็นๆบนรถทำให้ขี้เกียจขึ้นมา...แต่พอเคลิ้มๆจะหลับ....
คำพูดเดิมก็ลอยเข้ามาในความคิด.....เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก....ทำไม....ผมรู้คำตอบดี...
ทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้ว...แต่วันนี้ผมกลับฝันถึงมัน...มันคงไม่จริง....ไม่จริงอย่างที่ใครคนนั้นพูดไว้....
เพราะผมพยายามแล้ว...พยายามจะทำดีกับคนที่ดีต่อผม...แต่ว่า...ความรักมันบังคับกันไม่ได้...
ผมลงรถเมล์แล้วเดินต่อไปจนถึงศูนย์หนังสือจุฬา...ผมชอบที่นี้....ตั้งแต่ช่วงที่ต้องเรียนพิเศษ...
ผมมักเข้ามาอ่านหนังสือนิยายฆ่าเวลาที่นี้เสมอ...ผมเดินมองดูหนังสือ....เลือก....อ่านปกหลังดูเรื่องย่อ...
ทั้งหมดเป็นเวลาไปสามชั่วโมง....ผมมองนาฬิกาข้อมือแล้วก็พบกับความหิวที่ทวีคูณขึ้น....บ่ายสอง....
มิน่า....หิวชะมัด....ผมเดินหิ้วถุงหนังสือแล้วเดินออกมา.....
ไอร้อนเข้ามาปะทะทันทีที่เดินออกมานอกตัวอาคาร...กินที่ไหนดี....ผมเดินไปเรื่อยๆ...
จนกระทั่งมองไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตา
ความสูงเปลี่ยนไปบ้างนิดหน่อย.....คงจะสูงขึ้น...ผมสีดำถูกเซทจนดูดี...
เสิ้อเชิร์ทสีฟ้าปลดกระดุมเม็ดบนออก...เผยให้เห็นสร้อยหนังสีดำห้อยโลหะตัวอักษร A อยู่...
กางเกงยีนส์สีเข้มทำให้คนๆนี้ดูเท่ห์ไปอีกแบบ...รวมแว่นตากันแดดสีฟ้าอ่อนเนี่ยใช่เลย....อาร์ท....
ใช่อาร์ทแน่ๆ...ผมเดินตามไปโดยยังไม่ได้ทักเพราะอาร์ทอยู่กับเพื่อนอีกสามคน....เพื่อนที่ผมไม่รู้จัก...
ผมล้วงมือถือมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรหาอาร์ททันที
"ภาวนาให้ใจเธอนั้น...ปฏิเสธคำเขาไป...ภาวนาให้ใครคนนั้น....อย่าทำให้ใจเธอต้องหวั่นไหว...
เพราะฉันห่างเหลือเกิน..." เสียงเพลงรอสายทำเอาผมสะอึกไปไม่น้อยเหมือนกัน...
ทำไมไม่รับละ....ผมมองคนข้างหน้า...สักพักเขาก็รับโทรศัพท์
"หวัดดีเอ็ม" เสียงอาร์ทกรอกมาทักทาย
"หวัดดีอาร์ท...ตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย" ผมถาม...ทั้งๆที่รู้
"สยาม...เอ็มล่ะ" อาร์ทตอบแล้วถามกลับ
"ข้างหลังอาร์ท" ผมตอบแล้วตัดสาย...พอดีกับที่อาร์ทหยุดยืนแล้วหันหลังกลับมา...
ทำให้เพื่อนเขาหยุดเดินไปตามๆกัน
"เห็นแล้วเดินเข้ามาทักสิ...โทรมาทำไมกัน" อาร์ทเดินเข้ามาแล้วถาม...
เพื่อนๆเดินตามกลับมาด้วยความงุนงง...ใบหน้าหล่อยิ้มแย้ม...รอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องหลบตา
"ก็ไม่แน่ใจ...หล่อขึ้นจนจำไม่ได้" ผมตอบ...ผมยิ้มแห้งๆ เพื่อนอาร์ทมองผมยิ้มๆ...
เพราะยังไม่รู้จัก
"เอ่อ...เอ็ม...นี่เพื่อนอาร์ทเรียนที่เดียวกัน....นี่หมู...นี่เกมส์...แล้วนี่...กอล์ฟ"
อาร์ทเรียกให้ผมดูแต่ละคน
คนชื่อหมู...ไม่ได้หมูเหมือนชื่อ...ไม่ได้ตัวอ้วนกลม...แต่ก็ไม่ได้ผอมอย่างอาร์ท...
หมูใส่แว่นที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นแว่นสายตา...หน้าตาออกไปทางเด็กเรียน...ใส่เสื่อเชิร์ทสีเขียวเข้ม...
ไม่ได้มีอะไรดูเด่นนัก....สายตาที่มองมาดูเป็นมิตร....ผิดกับคนข้างๆ
เกมส์เป็นคนที่หน้าตาดี...ถ้าไม่มีใครบอกว่าเป็นผู้ชายผมคงทักผิดไปแล้ว...หน้าตาดูน่ารัก...
ตากลมโต...ผมที่ซอยสั้นเข้ารูปถูกย้อมเป็นสีช็อกโกแลต...ใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม...
และใส่กางเกงสั้นกว่าเข่า....ทำให้ผมยอมรับว่าไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเหมือนผู้หญิงได้เท่านี้...
แต่สิ่งที่ผมติดใจเกมส์มากที่สุดกลับเป็นสายตาที่มองมายังผมมากกว่า...มองมาประหนึ่งเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน
ตั้งแต่ปางก่อน...ซึ่งผมมั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจอเค้าแน่ๆ
คนสุดท้ายคือกอล์ฟ...กอล์ฟเป็นคนหน้าตาธรรมดา...ก็ไม่ได้แย่...
แต่ยืนข้างอาร์ทอาจถูกกลบรัศมีไปหมด...การแต่งตัวก็ดูดี...เอาจริงๆ จำไม่ได้แล้วละว่าใครใส่อะไรมั่ง...
นอกจากคนที่เด่นๆเท่านั้น...
"แล้วนี่เอ็ม" อาร์ทแนะนำผม...สั้นๆง่ายๆอย่างนี้...จนรู้สึกเหมือนขาดคำต่อท้ายไป...
ไม่มีบอกว่าเพื่อนเก่าอาร์ทสมัยเรียนมอปลาย...หรือว่า...ผมเริ่มคิด....ไม่มีคำต่อ...ก็ยังดีกว่าบอกว่า...
แฟนเก่าอาร์ทเอง....
"คนนี้เหรอ" หมูถามอาร์ทยิ้มๆ...ซึ่งบังเอิญเป็นคำถามที่ผมไม่เข้าใจ...แต่อาร์ทก็พยักหน้าตอบ
"ใช่..."
"อะไร" ผมถาม...มองหน้าอาร์ท
"ไม่มีอะไรมากหรอก...หมูแค่ถามว่าเอ็มใช่แฟนเก่าอาร์ทหรือป่าว"
เกมส์เป็นคนบอกในสิ่งที่ผมสงสัย...ผมยังไม่กล้ามองหน้าเกมส์...คนไรว้า ตาดุชิบ...
ผมมองหน้าอาร์ทด้วยยังสงสัย....ว่าคนอื่นจะรู้เรื่องเอ็มได้ไง
"มีคนไปตามสืบหน่ะ...ว่าอาร์ทมีเคยมีแฟนเป็นผู้ชายชื่อเอ็ม...ไม่มีอะไรมากหรอกหน่ะ"
อาร์ทตอบ...ผมฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ...เข้าใจก็ได้..ถึงแม้ว่าจริงๆจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงต้องตามสืบ...
"แล้วเอ็มมาทำอะไรแถวนี้ละ" อาร์ทถามต่อ
"เอ่อ...มาซื้อหนังสืออ่านเล่น...ปิดเทอมทั้งที...แต่นี่ซื้อเสร็จแล้ว...หิวข้าวเลยกะหาอะไรกิน..."
ผมตอบ...ยืดยาว...ไม่กล้ามองหน้าเพื่อนอาร์ท...โดยเฉพาะเกมส์
"งั้นอาร์ทไปเป็นเพื่อน...ไม่ได้เจอกันนาน...ไงๆ นี่ก็ถิ่นอาร์ท" อาร์ทตอบพร้อมรอยยิ้ม...
ถึงแม้ว่าดวงตาจะฉายแววหม่นลงจากแต่ก่อน
"อาร์ทยังไม่ได้กินข้าวเหรอ" ผมถาม
"กินแล้ว...แต่อยากคุยกับเอ็ม" อาร์ทตอบตรงๆ...ผมยังลังเลใจ...แล้วเพื่อนอาร์ทล่ะ
"แล้วเพื่อนอาร์ทละ" ผมถามต่อ
"ไปเหอะ...พวกเราเจอกันบ่อย...งั้นอาร์ท...แล้วค่อยเจอกัน" หมูพูดอย่างเป็นกันเอง...
ตบไหล่อาร์ทแล้วเรียกอีกสองคนเดินตามไปทิ้งผมให้ยืนอยู่กับอาร์ท
"ไปเอ็ม...กินร้านไหนดี" แล้วอาร์ทก็เดินพาผมไป
แล้วตลอดเวลาที่ผมนั่งกินข้าว...อาร์ทก็นั่งมองผมอยู่เงียบๆ...ผมรู้สึกว่าอาร์ทเปลี่ยนไปมาก...
ไม่ใช่ภายนอก...แต่เป็นความรู้สึกภายใน...หรืออาจจะเป็นเพียงเพราะว่าผมไม่ได้เจอกับอาร์ทนานก็เป็นได้...
อาร์ทเพียงแต่ส่งยิ้มน้อยๆให้โดยไม่ได้พูดอะไรมาก...อาร์ทดูโตขึ้น...ไม่รู้สิ...
จะบอกว่าแก่ขึ้นแบบหน้าแก่ก็ไม่ใช่..แต่แบบ...เหมือนอาร์ทที่ผมไม่รู้จัก...
"ทำไมเงียบจังเลยอาร์ท" ผมทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นมา...ตอนนี้ผมกำลังเดิน...
โดยมีอาร์ทเดินอยู่ข้างๆ...ตั้งแต่เจอกันอาร์ทก็ยังไม่ได้พูดอะไรเพิ่มอีก...นอกจากแนะนำผมให้เพื่อนรู้จัก
"ไม่มีอะไรหรอก....อาร์ทแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" อาร์ทตอบเรียบๆ
"อาร์ทเปลี่ยนไปมากเลยนะ" ผมพูด...ในหลายๆ ความหมาย...อาร์ทเงียบ...
หยุดมองหน้าผมพักนึง..
"ไปกินไอติมกันเถอะ" อาร์ทเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำไปร้าน Swensen's
ผมเลยต้องเดินตาม...ผมมองเห็นป้ายโฆษณา...59 banana.... รสเดิม...ยังไม่เปลี่ยนแหะ...
แล้วผมก็เดินเข้าร้านไป....อาร์ทนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งผมเลยเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม....
อาร์ทไม่พูดอะไรเลยนอกจากสั่งไอศครีมกับพนักงาน...และแน่นอนว่าสั่งให้ผมด้วย....
"อาร์ทเปลี่ยนไปยังไง" อยู่ๆอาร์ทก็ถามขึ้นมา...
"ก็...ไม่รู้สิ..." ผมตอบไม่ได้...เลยยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เครียด
"แต่ถึงจะเปลี่ยนยังไง...ก็ยังไม่ใช่แบบที่เอ็มจะรักได้ใช่มั้ย" อาร์ทถามเสียงเบา....
ทำเอาผมอึ้งกับคำถามไม่ใช่น้อย...ผมนิ่ง...สายตาอาร์ทดูเจ็บปวด...ทำให้ผมคิด...
คิดถึงวันสุดท้ายของมอหก...
"ใช่" ผมตัดใจตอบ...ความจริง...ที่ผมรู้สึกตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้....อาร์ทยังคงเงียบ...
"อาร์ทเคยคิดนะ...ว่าอาร์ทคงไม่ดีพอสำหรับเอ็ม...หรือว่าอาร์ทคงมีอะไรสู้ดิวไม่ได้...เอ็มถึง.."
"มันไม่เกี่ยวหรอกอาร์ท....เอ็มต่างหากที่คิดมาตลอด...ว่าไม่ดีพอ..."
คำพูดที่เหมือนคำน้ำเน่าที่ผมยังไม่อยากจะบอก...ว่าอาร์ทคงดีเกินไป
"คิดว่าอาร์ท...น่าจะเจอคนที่ดีกว่าเอ็มได้...ผู้หญิง...หรือใครสักคน...
ที่รักอาร์ทได้เหมือนที่อาร์ทรักเค้า" ผมพูดต่อ...
"เป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เอ็มใช่มั้ย" อาร์ทถามเสียงห้วน...ผมไม่ตอบคำถาม
"ทำไมอาร์ทถึงคิดว่าอาร์ทรักเอ็ม" ผมถาม
"แล้วทำไมเอ็มถึงถามว่า
อาร์ทคิดว่าล่ะ...เอ็มไม่เคยคิดว่าอาร์ทรักเอ็มจริงๆเลยใช่มั้ย....
หรือว่าเอ็มเห็นเป็นเริ่องสนุก....เรื่องตลก" อาร์ทถามทั้งอารมณ์
"งั้น...ทำไมเอ็มถึงคิดว่าอาร์ทไม่ได้รักเอ็มล่ะ" ผมจนคำตอบ...ผมผิดเองที่ตั้งคำถามแบบนั้น
"โอเค...เอ็มถามผิดเอง..." ผมตัดเรื่อง...พอดีกับไอศครีมที่ถูกยกมาให้...
เราทั้งคู่เลยเงียบอีกครั้งเพื่อรอให้พนักงานไปก่อน
"เอ็มไม่ผิดหรอก...เพราะนั่นคงเป็นสิ่งที่เอ็มคิด" อาร์ทพูดแขวะ...ประชดตัวเอง
"อาร์ท...รู้มั้ย...เอ็มไม่เคยคิดว่าคนที่เรารัก...จะรักเราตอบทุกคนหรอกนะ...
เราอาจจะรักคนที่คิดว่าใช่...แต่จริงๆแล้วเค้าคนนั้นอาจจะแค่เพียงเหมือน...หรือคล้ายคนในอุดมคติของเรา..
ถ้าเป็นคนที่ใช่...ยังไงก็ได้รักกันอยู่ดี..." ผมพูด...ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดยาวเหยียดไปเพื่ออะไร...
แต่อย่างน้อย...การพูดก็ยังดีกว่าความเงียบ
"เอ็มจะบอกว่า...เอ็มคงไม่ใช่
คนที่ใช่ของอาร์ทใช่มั้ย...คนคนนั้นคงเป็นคนอื่น...
และต้องการให้อาร์ทเลิกยุ่งกับเอ็ม...ใช่มั้ย" อาร์ทกล่าวลอดไรฟัน...แสดงให้ผมรู้ว่าอาร์ทยังโมโห
"อาร์ท...ยังไงอาร์ทก็เป็นเพื่อนเอ็ม....และ....ที่เอ็มไม่ได้รักอาร์ท...ก็ไม่ใช่ว่าเอ็มจงใจ...
เอ็มคบกับอาร์ทสองปี...เอ็มไม่เคยลืม...เอ็มพยายามมาตลอดที่จะรักอาร์ท...แต่เอ็มก็รักอาร์ทได้แค่เพื่อน"
"ความรัก...ต้องพยายามกันด้วยหรือไง..." อาร์ทถาม...เริ่มกวนประสาทผมที่เครียดอยู่
"ถ้าคิดอย่างนั้น...แล้วตอนนั้นมาคบกับเอ็มทำไม...ไม่คิดอย่างนี้ตั้งแต่แรก...
ตอนที่เอ็มชอบดิว...เอ็มไม่ต้องใช้เวลานาน...แล้วอาร์ทต้องการอะไรจากเอ็ม...จะให้รักอาร์ทอย่างที่รักดิว...
เอ็มบังคับอะไรไม่ได้หรอกนะ" ผมเริ่มโมโหบ้าง...ไอศครีมไม่ช่วยดับความร้อนจากอารมณ์โกรธได้เลย
"อาร์ทแค่..." อาร์ทหน้าเสีย...พูดเพียงแค่นั้น
"เอ็มคิดว่า....อาร์ทไม่ได้รักเอ็มงั้นเหรอ" อาร์ทถาม...เสียงเบา...เหมือนเปรยๆ
"อาร์ท.....เอ็มตอบอาร์ทไม่ได้...หัวใจของใคร...ก็มีแต่เจ้าของที่ตอบได้...
เอ็มเพียงแค่อยากบอกอาร์ทว่า...อย่าเอาสิ่งที่ตัวเองคิดว่าใช่...มาหลอกตัวเอง"
ผมพูดต่อ...บอกอาร์ททั้งๆที่ตัวเองยังมีเรื่องค้างคา
"บางทีมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด.....ไม่เคยคิดว่ารักก็รัก...และบางครั้งก็ไม่รู้ตัวว่ารักเข้าไปแล้ว...
ความรักมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...เหตุผลก็ไม่มี...ตอนจะไปก็ไม่รู้...บางคน....เราก็ลืมง่ายแสนง่าย...
แต่กับบางคน...ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่ลืม" อาร์ทนั่งฟังสิ่งที่ผมพูดใช้ช้อนคนไอติมในถ้วย......
ผมมองอาร์ทแล้วตักไอติมกินต่อ...
"เอ็ม" อาร์ทเรียก...ผมเงยหน้าขึ้นมอง
......
.....
.....
"แล้วตอนนี้...เอ็มรักใครไปรึยัง" -----------------------------------------------------------------
InLuSt say : ตอนนี้ทั้งตอนยกให้อาร์ท...
ความจำไม่ค่อยดี
ยาวจังเลยอ่ะ
เหอๆๆๆ
เพลงประกอบเรื่องคับ รักไม่มีกฎเกณฑ์ เอามาจากทู้ของหมออินที่นู่นคับ
หล่ะก็ mv ใครเคยดูแล้วบ้าง ถ้ายัง... กลับไปดูที่หน้า 1 คับ
ถ้าบอกว่า mv ของเขาน่ารักนี่จะแปลกมะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
