หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558

[Just let it be]

ถ้ามันหนักมาก

ก็อย่าลืมหาเวลาพักผ่อนให้พอนะค้าบบ

ตัวเราเองก็สำคัญ  ต้องคอยดูแลตัวเองด้วย

สู้ๆ ค้าบบ

[abcd]

อ่ะ ร่วมด้วยช่วยเดา

ตัดบัวยังเหลือใย แล้วนี่ใจคนมีสายสัมพันธ์ตัดกันไม่ขาดหรอก เชื่อว่าภีมต้องทำทุกวิถีทางเพื่อง้อขอคืนดีก่าปอ โอ๊เย!!! 

[suregirl]

รอ ร้อ รอ 

[OT]

พักผ่อนเยอะ ๆ ค่อย ๆ ทำไปทีหล่ะอย่าง   

ถ้าจะให้เดาเรื่อง  คงเดาไม่ได้อ่ะ   

เพราะไม่ใช่  อับดุล 

[^^sky^^]

รักษาสุขภาพจ้า

[acht]

ขนาดงานหนักๆ ยังอุตส่าห์มาพิมพ์ให้อ่าน พักผ่อนให้พอแล้วก้อทำงานให้เสร็จก่อนละกันน้า นานแค่ไหนก็รอได้ 

[a22a]

เหนื่อยหนักก็พักบ้างนะคับ รักษาสุขภาพด้วยนะคับ รอต่อไปคับ

[abcd]

[OsTrich]

ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงเราน๊า........

เข้ามาอ่านเม้นแล้วชื่นนนนนนนนนนนนนนนนน......... จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย................

รักคนอ่านมากขึ้นอีกเป็นกองเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.............................

อ้อขอบคุณเรื่องดอกไม้ด้วย................  ได้รับแล้วน๊า..............................................

  ทุกๆคนด้วย................ ขอให้ทุกคนมีความสุขที่ได้มีรัก......................

สมหวัง... ไม่สมหวัง... ไม่เป็นไร  อย่างน้อยขอให้รักให้เป็นก็พอ...........................

สัญญาว่าคืนนี้เราจะมาลงตอนใหม่ให้....................... ทั้งที่ยังไม่เริ่มพิมก็เหอะ.....

แต่อาจจะมาดึกหน่อยนะ.........  ตอนนี้ขอไปเคลียร์งานก่อน...................

คืนนี้เจอกันดึกๆจร้า................................

 

 

 




                                                                           

[wan]

  เป็นกำลังใจให้นะครับ พักผ่อนพอแล้วก็มาต่อนะครับ  ภีมสู้ ๆ

[SoN]

อดตาหลับ ขับตานอน

เพื่อ.............รอคับ

 

[naumi]

อดตาหลับขับตารอเช่นกันกะคนข้างบนง่ะ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า

[OsTrich]

##  เรื่อง  “  รักของเราสามคน ” ๒ ##

มาต่อให้แล้ว.......

โทษทีที่เราผิดสัญญานะ.....

เรื่องมันมีอยู่ว่า... เราพิมตอนนี้เสร็จตั้งแต่เมื่อคืน...  แต่เน็ตหอเรามันมีปํยหาอ่ะไม่รู้เป็นไร... เข้าเว็บอะไรไม่ได้เลย... พูดแล้วก็อารมณ็เสีย..

เราก็เลยเพิ่งมาลงให้....  อย่าโกรธกันนะ....

**********************************************************************************************

หลังจากเสร็จพิธีก็แยกย้ายกันกลับหอ  ช่วงที่เรากำลังจะเดินขึ้นหอภีมก็เดินตรงจะเข้ามาหาเราแต่มันก็โดนรุ่นพี่มันเรียกไว้ซะก่อน  คือคณะมันหนะค่อนข้างที่จะเข้มงวดเรื่องกฎระเบียบมาก  มันก็เลยหันไปตามพี่ที่เรียกมันส่วนเราก็รีบเดินขึ้นหอทันที

พอเข้าไปในหอก็มีการเรียกรวมในหออีกแต่ก็ไม่มีอะไรมาก  พี่หอก็แค่มาแนะนำตัวว่าชื่ออะไรกันบ้างแล้วก็มีการพูดถึงกฎระเบียบของการอยู่หอใน  จากนั้นก็แยกย้ายกันเข้าห้องของแต่ละคน

หลังจากที่เราอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเราก็โทรไปหาป็อบ  คือป็อบกะเราหนะเรียนกันคนละที่ซึ่งก็ค่อนข้างอยู่ไกลกัน  วันที่เราแยกกันเราก็รู้สึกใจหายอยู่มากทีเดียวเพราะช่วงที่ปิดเทอมเราก็อยู่กะป็อบเกือบตลอด  เรากะป็อบก็กลัวเหมือนกันนะว่า..............  ความห่างของระยะทางจะทำให้ระหว่างเราสองคนเปลี่ยนแปลงไปรึป่าว....  แต่ป็อบก็บอกเราว่าให้เชื่อใจป็อบได้เลย....... ป็อบขอเราอย่างนึงว่าให้โทรหาป็อบบ่อยๆ  เพราะป็อบเป็นห่วงไม่อยากให้เราต้องไกลกัน.................

“ เป็นไงบ้างนิสิตใหม่.......... เหนื่อยมั้ย” ป็อบด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ นิดหน่อยอ่ะ......... แต่ไม่เป็นไร.... คุยได้ ” เราพูด

“ คิดถึงปอจัง.......” ป็อบพูดด้วยน้ำเสียงเหงาๆ

“ นี่แค่วันเดียงเองนะ................ ” เราแกล้งพูดเล่น

“ ก็ใช่อ่ะดิ.... แค่วันเดียวป็อบยังคิดถึงปอขนาดนี้เลย.... แล้วต่อไปอ่า.....” ป็อบพูดเสียงเศร้าๆ

“ คิดมากน่า........ ปอก็คุยกะป็อบอยู่นี่ไง ” เราพูด

“ ก็คนมันรักหนิ........ ถ้าปออยู่ข้างๆป็อบตอนนี้นะ  ป็อบจะทั้งกอดทั้งฟัดให้หายคิดถึงเลย..  ” ป็อบพูด

“ เวอร์น่า........ พูดไรอายบ้างเหอะ..” เราพูดเขินๆ

“ แหม.... แต่คำพูดของป็อบก็ทำให้ใครบางคนหน้าแดงได้ก็แล้วกันน่า....” ป็อบพูดกวนๆ

“ พอเลยๆ.... ” เราพูดอายๆ

“ ครับ... ก็ได้ครับ ” ป็อบพูด

“ แล้วป็อบอ่ะ.... เป็นไงบ้าง  เหนื่อยมั้ย...” เราถามเพราะว่าวันนี้ป็อบมันก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวเก็บของเพราะพรุ่งนี้มันก็ต้องเดินทางไปที่มหาลัยมันเหมือนกัน...

“ เหนื่อยดิ... ถ้าปออยู่ข้างๆนะ  ป็อบจะใช้ให้นวดเลย... ” ป็อบพูด

“ ไม่ต้องมาอ้อนเลย... ตอนนี้ก็ทำเป็นพูดดีเหอะ  เดี๋ยวไปเจอผู้หญิงที่มอก็ลืมกร ” เราแกล้งพูดงอนๆ เพื่อลองใจป็อบ

“ จะบ้าเหรอ... ป็อบไม่ทำงั้นหรอก...” ป็อบพูดเสียงเข้ม

“ ใครจะไปรู้....  รักแท้แพ้ใกล้ชิด ” เราพูด พร้อมกับอั้นขำไปด้วย

“ ไม่หรอก.... เชื่อใจกันดิ  ยิ่งเราอยู่ห่างกันแบบนี้ด้วย ” ป็อบพูดด้วยเสียงจริงจัง

“ โอเคๆ เชื่อแล้วๆ” เราพูดไปหัวเราะไป

“ นี่แกล้งกันเหรอ ” ป็อบพูดเสียงเคืองๆ

“ ก็แค่ลองใจดูเฉยๆ ” เราพูดเสียงอ้อนๆ

“ ยังไม่เชื่อใจป็อบอีกเหรอ..” ป็อบพูดเสียงที่แสดงถึงความน้อยใจ

“ เชื่อดิ... แค่เล่นขำๆ  ไม่มีไรหรอก ” เราพูด

“ จริงนะ...” ป็อบถาม

“ จริงดิ...” เราพูด

จากนั้นเรากะป็อบก็คุยกันอีกมากมาย  เราก็เล่าเรื่องวันนี้ให้ป็อบฟังรวมถึงเรื่องภีมด้วย  พอป็อบรู้ก็พูดด้วยเสียงโมโหว่า

“ ปอ...... ปอไม่ต้องไปยุ่งกะมันเลยนะ  ไม่ต้องไปคุยกะมันด้วย ”

“ ไม่มีไรหรอกน่า.......... ” เราพูด

“ ไม่เอาอ่ะ.. ปอสัญญากะป็อบก่อนนะ  ว่าจะไม่ยุ่งกะมัน ” ป็อบพูดน้ำเสียงร้อนใจ

“ โอเคๆ... ปอสัญญา ” เราพูด

“ เซ็งว้ะ..... แล้วมันมาเรียนที่เดียวกะปอได้ไงเนี่ย..” ป็อบบ่น

“ มันคงบังเอิญหนะ.... อย่าไปสนใจเลย ” เราพูด

“ จะให้ไม่สนได้ไงอ่ะ.....  เดี๋ยวมันก็มาวุ่นวายกะปออีก ” ป็อบพูด

“ น่านะ... ปอบอกไม่มีไรก็ไม่มีดิ ” เราพูด

“ อืม... ก็ได้  แต่ถ้ามันมายวุ่นวายไรกะปอ  ปอต้องบอกป็อบนะ...” ป็อบพูด

“ อืม....” เราตอบ

“ ป็อบว่า.. ปอไปนอนได้แล้วป่ะ... เหนื่อยมาทั้งวัน  พรุ่งนี้ปอก็ต้องเข้ารับน้องอีก”  ป็อบพูด

“ อืม.... ฝันดีนะ  พรุ่งนี้ก็เดินทางดีๆนะ ” เราพูด

“ ค๊าบบบบ...  เรียบร้อยแล้วป็อบจะโทรบอกนะ...” ป็อบพูด

“ อืม...... แล้วคุยกัน ” เราพูด

“ ครับ...” ป็อบตอบกลับมา

หลังจากกวางสายจากป็อบเราก็กำลังจะเดินขึ้นห้อง ( คือเราออกมาคุยที่สนามหญ้าข้างหลังหอหนะ...  มันเงียบดี) ตอนนั้นเราก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เหยียบลงที่พื้นหญ้า  เสียงใบไม้แห้งที่โดนเหยียบดัง... กรอบๆ..  เรานี่ขนลุกซู่เลย   คิดในใจว่าเจอดีเข้าซะแล้ว..................  ก็ไหนบีมมันบอกแล้วไงว่าถ้านิสิตคนไหนทำพิธีแล้วจะไม่โดนผีหลอกไง.....  แต่นี่มันไรกันเนี่ย....  ตอนนั้นนะขาเรามันก้าวไม่ออกเลย  รู้สึกว่าขนมันลุกทั้งตัวเลย.... รู้ได้ในทันทีว่าขนหัวลุกหนะเป็นไง.............. 

เรากลั้นใจว่าจะวิ่งเข้าหอให้เร็วที่สุด  เตรียมใจพร้อม.... ในขณะที่เรากำลังจะออกวิ่งก็มีมือมาจับที่ข้อมือเราไว้  ทำให้เรากระแทกไปตามแรงดึงนั้นอย่างเต็มที่

“ เฮ้ย..... ใครอ่ะ ” เราตะโกนไปสุดเสียง

“ โห....... นึกว่าขโมย.....” เสียงไอ้คนที่ดึงเราพูดขึ้น... ใครว้ะ... เสียงมันคุ้นๆแฮะ พอเราหันไปดูก็ถึงบางอ้อ

“ ฮัทเองหรอกเหรอ............ ” เราพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ................

“ แล้วนึกว่าใครล่ะ ” ฮัทถามเสียงกวนๆ

“ นึกว่าผีซะอีก” เราพูดแบบโล่งออก

“ ผีอะไรหล่อขนาดนี้....” ฮัทพูดพร้อมกับยิ่มที่มุมปาก

“ คนไร... หลงตัวเองชิบหาย” เราเป็นบ่นกับตัวเองแต่ก็ตั้งใจให้มันได้ยิน

“ ทำยังกับตัวเองไม่เคยหลงงั้นแหละ ” ฮัทมันพูดยิ้มๆ

“ เราเคยไปหลงแกตั้งแต่เมื่อไหร่... อย่ามามั่ว” เราพูดกระแทกกับไป

“ เหรอ.... ทำเป็นลืม  เห็นฮัทครั้งแรกก็มองจนหลงเลยไม่ใช่เหรอ ” ฮัทด้วยน่าหากวนส้นตี_ มากมาย

“ ป่าวซะหน่อย...” เราพูดเขินๆเพราะก็จริงอย่างที่ฮัทพูด

“ คนอะไร... มีแฟนแล้วยังมองคนอื่นอีก ” ฮัทพูดเสียงกวนๆ

“ รู้ได้ไงว่าเรามีแฟนแล้ว ” เราพูด

“ ก็เห็นคุยกันหวานขนาดนั้น............. ใครไม่รู้ก็โง่แล้ว” ฮัทพูด

“ นั่นมันเรื่องส่วนตัว ” เราพูดแล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลย

อารมณ์เสียมากมาย.... ตอนนั้นรู้สึกว่าฮัทเป็นคนที่ปากเสียมากๆแถมยังหลงตัวเองอีก......

******************************************************************************

ในช่วงแรกของการเข้ามหาลัยใหม่ๆก็จะเป็นช่วงของการรับน้องซึ่งจะรับติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน  เริ่มตั้งแต่รับน้องมหาลัย  รับน้องคณะ  รับน้องเอก.........  ซึ่งเป็นกิจกรรมที่สนุกสนาน........

ด้วยเหตุที่เราเรียนนิเทศทำให้ค่อนข้างเป็นที่สนใจ  และด้วยความที่เราเป็นกะเทยทำให้เราโดนพี่ๆบังคับให้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างซึ่งก็แน่นอนว่าทำให้เราเป็นที่รู้จักของใครหลายๆคนด้วย...................

ในส่วนที่ทำกิจกรรมและการรับน้องเราจะไม่ขอพูดถึงนะเพราะว่ามันไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจ  และมันก็เยอะมากเพราะเราทำกิจกรรมเยอะจริงๆอันไหนที่เกี่ยวกับเรื่องเราถึงจะหยิบเอามาพูดถึงก็แล้วกันนะ....


*********************************************************************

ก่อนอื่นที่จะเล่าต่อเราจะบอกก่อนว่ามหาลัยที่เรามาเรียนมีเพื่อนเราในห้องตอนมอปลายประมาณ 9-10 คน ที่มาเรียนที่นี่  ซึ่งแต่ละคนอยู่ในคณะที่ต่างกันออกไป........... บางคนก็อยู่ในคณะเดียวกัน  อย่างคณะที่เราอยู่ก็มีเพื่อนในห้องอีกประมาณ 5-6 คนที่อยู่คณะเดียวกับเราซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ เจมส์

ในช่วงเที่ยงของวันหนึ่งหลังจากที่เราเลิกเรียนก็ไปกินข้าวกับเพื่อนๆในเอกที่เพิ่งเริ่มทำความรู้จักกัน  เราก็ได้เจอกับเจมส์  เจมส์เดินมาทักเราแล้วเรียกเราออกไปคุยด้วย

“ ปอ........ เห็นไอ้ภีมมันบอกว่า.. ปอไม่เคยรับโทรศัพท์มันเลยเหรอ ” เจมส์พูด

“ ทำไมเหรอ.. ” เราถาม

“ เราอยากรู้หนะ.. ว่ามันจริงรึป่าว?? ” เจมส์พูด

“ อืม.......” เราตอบ

“ ท่าทางไอ้ภีมมันคงมีเรื่องจะคุยกับปอนะ ” เจมส์พูด

“ แต่เราไม่อยากคุยกะมันอีก ” เราพูด

“ เจมส์ก็ไม่ได้จะมาขอร้องให้ปอคุยกับมันหรอกนะ  เพียงแต่มันฝากเค้ามาบอกปอว่าให้รับโทรศัพท์มันหน่อย ” เจมส์พูด

“ อืม... ” เราตอบออกไปได้แค่นั้น

“ ถือซะว่าสงสารมันเหอะ... มันคงมีอะไรในใจที่อยากจะพูดก็ได้ ” เจมส์พูด

“ เอาไว้เราพร้อมแล้วเราจะรับก็แล้วกัน” เราพูด  เจมส์ก็พยักหน้ารับแล้วเรากะเจมส์ก็แยกกัน  เราก็ไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วก็ขึ้นเรียนวิชาตอนบ่ายต่อ..............

ในช่วงบ่ายที่เรียนเราเรียนไม่รู้เรื่องเลย  มัวแต่คิดว่าภีมมันเป็นอะไรของมันอีกนับจากที่เรากะมันเจอกันครั้งสุดท้ายที่หาดวันนั้น  มันก็น่าจะเข้าใจอะไรทุกอย่างแล้ว  เราจะทำยังไงดีถ้าจะคุยกะมันให้รู้เรื่องก็เกรงใจป็อบอีก  เพราะเราก็สัญญากะป็อบไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งกะภีมมันอีก........

พอเลิกเรียนเราก็รีบเก็บของเพราะว่าจะต้องรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวเพื่อมาเข้ากิจกรรมรับน้องในตอนเย็น  ตอนที่เราลงมีที่หน้าคณะเราก็เห็นภีมกำลังเดินเข้ามาที่คณะเราสงสัยมันจะมีเรียนที่ตึกเรา  ตอนที่เราเดินสวนกะมันเราก็ทำหน้าให้เป็นปกติกะว่าจะทักมันซะหน่อย  ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันป็อบคงไม่ว่าหรอกถ้าแค่ทักกันเฉยๆ  แล้วอีกอย่างการเดินสวนกันแบบนี้ถ้าเราไม่ทักมันก็ดูจะไม่เท่าไหร่นัก.............. 

ดังนั้นตอนที่เดินสวนกันมันเดินเข้ามาเราเดินออกไปเราก็หันหน้าไปมองมันแล้วก็ยิ้มให้มัน  ตอนนั้นเรารู้สึกว่าหน้าตัวเองชาไปหมดทั้งๆที่เรามั่นใจว่ามันจะต้องเห็นเราและทักเรา  แต่มันกลับแสร้งให้หน้าไปทางอื่นแล้วยังทำหน้าเฉยเมยเหมือนกับว่าเรากะมันไม่รู้จักกัน  เราหันหน้ากลับมาทันทีแล้วก็รีบเดินออกจากตรงนั้น

ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากกับการกระทำที่มันแสดงออกมา....... เรากลับมาที่หอแล้วก็เดินขึ้นห้องตัวเองด้วยใจที่รู้สึกสับสนกับภีมว่ามันเป็นอะไร  ไหนฝากเจมส์มาบอกเราว่าอยากคุยกะเราแต่พอเจอเรากลับทำเป็นคนไม่รู้จักกัน

เราเดินใจลอยนึกถึงแต่เรื่องที่เพิ่งได้เจอมา.... จนได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้นมา  ทำให้เราหลุดออกมาจากภวังค์

“ เป็นไรป่าว...... ทำหน้ายังกับโดนทิ้งมางั้นแหละ ” เราหันไปตามต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นฮัท  เรามองหน้ามันแต่ไม่ได้พูดอะไร  จากนั้นเราก็เดินขึ้นบันไดต่อเพราะมันยังไม่ถึงชั้นเรา

“ ไม่ปฎิเสธแบบนี้แสดงว่าโดนพูดแทงใจดำ ” ฮัทพูดกวนไม่เลิก

“ เรื่องส่วนตัวอย่ามายุ่ง ” เราพูดแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปไม่สนใจว่าฮัทมันจะพูดหรือแสดงท่าทางอะไรอีก

 พอเรากลับมาบนห้องเราก็นอนเล่นอยู่บนที่นอนเรื่อยเปื่อย  คิดยังไงก็ไม่เข้าใจภีมว่ามันต้องการอะไรกันแน่.......

############################################################################

จบไปอีกตอนแล้ว............

ช่วงนี้อย่างที่บอกว่าเรางานเยอะมากๆ..... แล้วดันมาป่วยอีก.....

ปวดหัวมากๆ... ตัวร้อนด้วย.... เจ็บคออีก.. กินไรก็ไม่อร่อย...  เพลียอ่ะ... (ขออ้อนคนอ่านหน่อย....)

คนอ่านอย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยเน้อ......... เดี๋ยวจะไม่สบายเหมือนเรา  เราโครตไม่ชอบเวลาที่ไม่สบายเลย... จะทำไรก็ลำบาก เซ็งๆ

เราไปก่อนนะ......... ต้องออกไปซ้อมละครแล้ว......... เฮ้อออออออ..................

[naumi]

ขอให้หายไวๆนะจ๊ะ

[THIP]

เชอะ ตาภีมงอน คิดว่าจะง้อเรอะ     

ปล. ดูแลสุขภาพดีๆ นะน้อง 

[wan]

  ภีมเค้าก็เล่นตัวไปอย่างงั้นแหละ ใจเค้ามันจะขาดรอน ๆ อยู่แล้ว เชื่อซิ ใช่ไหมปอ ไม่ต้องตอบก็ได้ เดี๋ยวปอก็เฉลยเองแหละ  ลองเดาเล่น ๆ   ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะ กินยาถ้ายังไม่หาย ก็รีบไปหาหมอเสียละ ไม่งั้นอาจจะเป็นหนักกว่าเดิมก็ได้ เป็นกำลังใจให้นะ ปอคนดีของ .....

[IZE]

ไอ้ภีมมันจะเอายังไงกันแน่

[OT]

พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้แข็งแรงหายไว ๆ 

ไอ่ภีมมันเป็นบร้าอะไรของมัน  กวนว่ะ 

ฮัทกวนดี   

[anston]

 :L2:ยังงัยก็ขอให้หายไวไวน๊า..พักผ่อนเยอะๆล่ะ

[SoN]

รักษาสุขภาพนะคับ

 

[ifwedo]

หายไวๆๆนะจ๊ะ

[OsTrich]

## เรื่อง  “ รักของเราสามคน”  ๓  ##

มาต่อให้อีกตอนเน้อ.........................

ไปอ่านกันเล้ย............................................

******************************************************************************

เรานอนเล่นไปได้พักนึงภีมมันก็โทรมาหาเรา  ถ้าเป็นปกติเราก็คงจะไม่รับหรอกแต่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมันก็ทำให้เราอดที่จะแปลกใจและน้อยใจไม่ได้ว่าทั้งๆที่ขอร้องให้เราคุยกะมัน  แต่มันดันมาทำแบบนี้  เราก็เลยตัดสินใจรับโทรศัพท์มัน

“ ฮัลโหล...”

“ปอ.......... ปอใช่มั้ย ?? ”ภีมพูดด้วยความดีใจ

“ ก็โทรมาหาเค้าแล้วจะเป็นใครได้อ่ะ... ” เราพูดเสียงกวนๆ

“ ปอจริงๆด้วย ” ภีมพูด

“ โทรมามีไร ” เราถามเสียงห้วน

“ เมื่อกี๊ที่เราเจอกันที่หน้าคณะอ่ะ........ ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆแล้วก็เงียบไปซะเฉยๆ

“ เออทำไม???” เราถามต่อ

“  เค้าเห็นปอนะ...  ไม่ใช่ไม่เห็น” ภีมพูดเสียงเรียบๆ

“แสดงว่าจงใจทำเป็นไม่เห็นงั้นดิ...” เราพูดเสียงโมโห

“ เค้ายอมรับนะว่า... เค้าไม่กล้าทักปอ  เค้ากลัวเพื่อนเค้ามันจะรู้ว่าเค้าคิดไงกะปออ่ะ ...” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ

“ โอเค... งั้นแกก็อย่าลำบากอีกเลย...  เราก็แค่ไม่ต้องรู้จักกันอีก”  เราพูดแล้วก็กดตัดสายไปเลย  ภีมมันก็โทรเข้ามาอีกทีนี้เราก็เลยกดปิดเครื่องทันที  ตอนนั้นเราทั้งโมโหทั้งน้อยใจมันในใจก็คิดว่าจากนี้คงพอกันทีแล้วจริงๆ

*********************************************************************

อย่างที่เราเคยบอกไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้วว่าเราทำกิจกรรมเยอะก็เลยมีคนรู้จักเยอะ...  เราก็พลอยมีเพื่อนเยอะไปด้วยซึ่งเราก็จะมีเพื่อนอยู่สองกลุ่มคือ  กลุ่มเพื่อนในเอกและกลุ่มเพื่อนหอใน 

ในช่วงนี้เราจะขอพูดถึงเพื่อนหอในก่อนนะ  กลุ่มเพื่อนหอในของเราจะมีกันอยู่ 6 คน คือ เรา แช็ป  เติ้ง  บิว น็อต และ กอล์ฟ  ซึ่งเพื่อนในกลุ่มเราก็จะมีทั้งเกย์และกะเทยปนๆกันไป  กลุ่มเราค่อนข้างจะสนิทกันอย่างรวดเร็วแม้ว่าจริงๆแล้วเราจะมีกันหกคนแต่พอมาช่วงหลังๆก็จะมีฮัทติดสอยห้อยตามมาด้วยเพราะว่าฮัทเรียนเอกเดียวกับบิวและน็อต

การที่ฮัทเข้ามาอยู่กลุ่มเราก็ทำให้ฮัทเป็นที่น่าสนใจของใครหลายๆคน  เพราะมันก็น่าแปลกว่าผู้ชายจะมาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราได้ยังไง  ไม่ใช่ว่าผู้ชายเกย์กะเทยจะอยู่กลุ่มเดียวกันไม่ได้หรอกนะ  แต่ว่าฮัทมันดันเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มเรานี่สิ  ทำให้หลายๆคนสงสัยกันว่ามันเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์รึป่าว????

แต่ความคิดเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในหัวสมองของพวกเราในกลุ่มเลยเพราะฮัทก็ดูเป็นผู้ชายปกติแล้วอีกอย่างพวกเราก็คิดแค่ว่าฮัทมันเรียนเอกเดียวกับบิวและน็อต  และยังอยู่หอเดียวกันอีกก็เลยไม่แปลกที่จะสนิทกัน 

หลังจากที่ฮัทปากเสียใส่เราครั้งนั้นเราก็ไม่เคยคยกะมันอีกเลยแม้ว่าจะอยู่กลุ่มเดียวกันก็เหอะ  ไม่ว่ากลุ่มเราจะไปไหนด้วยกัน... กินข้าว...  ดูหนัง....  ร้องเกะ... หรือที่อื่นๆ...  เรากะมันก็ไม่เคยคุยกัน  หรือหลายๆครั้งที่เราลงไปคุยโทรศัพท์กะป็อบที่สนามด้านหลังหอเราก็จะเจอฮัทบ่อยๆ  เหมือนกับว่ามันก็จะโทรศัพท์คุยกะแฟนของมันเหมือนกัน  แต่เรากะมันก็ไม่ได้คุยกัน.....

จนมาวันนึง......  เพื่อนๆในกลุ่มเราก็เริ่มสงสัยในตัวฮัทกันขึ้นมา  เพราะว่าบิวมันเอารูปแฟนฮัทมาให้พวกเราดู  ตอนนั้นเรานั่งเล่นกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้าหอ  วันนั้นเป็นวันที่ฮัทมันกลับบ้านบิวมันก็เลยแอบเอารูปมาให้พวกเราดู  รูปที่บิวเอามามีแค่รูปเดียวนะมันเป็นรูปหมู่อ่ะ... แต่ฮัทกะแฟนมันยืนติดกัน

 ตอนที่ดูรูปกันอยู่ก็เป็นช่วงที่มีเด็กในหอคนนึงเดินผ่านมาพอดีมันชื่อ... นะ ( คือเด็กหอในเนี่ยจะรู้จักกันหมดอ่ะ)  มันก็เลยนั่งเล่นที่โต๊ะม้าหินกับพวกเราด้วย

“ เฮ้ย... ดูรูปไรกันว้ะ...” นะพูดพร้อมกับดึงรูปในมือน็อตไปดู

“ เฮ้ย........ นี่รูปของใครอ่ะ” นะพูด

“ รูปของฮัทมันหนะ..” บิวตอบ

“ คนนี้นี่หน้าคุ้นๆอ่ะ” นะพูด  บิวที่นั่งข้างนะจึงชะโงกหน้าเข้าไปดู

“ ใครเหรอ..” บิวพูด

“ เนี่ย.... คนเนี๊ยะ...”  นะพูดพร้อมกับชี้ไปที่รูปแฟนฮัท

“ นี่มันฟะ.....แฟ...” ตอนที่บิวกำลังจะบอกว่าคนที่นะมันคุ้นหน้านั้นอ่ะเป็นแฟนฮัท  นะมันก็พูดแทรกมาซะก่อนว่า

“ นึกออกแล้ว... นี่มันเพื่อนเรานี่หว่า..  แหมเหมือนผู้หญิงซะจำเกือบแทบไม่ได้” นะพูด  ทำเอาพวกเราที่นั่งอยู่งงไปตามๆกันว่า..... นี่ฮัทมันมีแฟนเป็นกะเทยเหรอ???????????????????

“ แน่ใจเหรอ... ว่าเพื่อนแกอ่ะ ” เติ้ง... เพื่อนในกลุ่มเราถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ

“ ใช่ดิ... เพื่อนเราทั้งคน... ไม่น่าจะจำผิดนะ” นะพูดด้วยความแน่ใจ

“เฮ้ยนะ........ ปะ...” เสียงเพื่อนนะเรียกมันก็เลยวิ่งออกไปที่เพื่อนมันปล่อยความงงไว้ที่พวกเรา  เพื่อนเราแต่ละคนก็ดูตื่นเต้นกันยกใหญ่  อยากจะสืบนั่นสืบนี่กันให้รู้ความจริง.... เพราะในกลุ่มเราก็กรี๊ดๆฮัทกันอยู่บ้างเหมือนกัน..... แต่ยกเว้นเรานะ..  ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของมัน

“ กูว่านะ...  ฮัทมันชักจะยังไงๆแล้วว่ะ... ” เติ้งพูดขึ้น

“ ถ้าไปถามมันตรงๆมันจะบอกป่าวว้ะ??? ” น็อตพูด

“ ใครมันจะบอก ” แช็ปพูด

“ งั้นบิวเมิงก็ลองเรียบๆเคียงถามมันดูดิ ” เติ้งพูด

“ เออ... ลองดูดีกว่า” บิวพูด

“ พอมารู้แบบนี้ก็อดแปลกใจไม่ได้นะ...  ว่าถ้าฮัทมันเป็นผู้ชายทั้งแท่งมันจะมาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราเหรอว้ะ” เติ้งพูด

“ ก็น่าคิดว่ะ” แช็ปพูด

“ อย่าเพิ่งคิดไรไปเยอะแยะเลยน่า...  เราก็ยังไม่แน่ใจอะไรสักหน่อย ”กอล์ฟพูดหลังจากที่เงียบมาพักนึง

“ แต่ดูจากรูปก็เหมือนผู้หญิงนะ.... ไม่เห็นเหมือนกะเทยเลย...” บิวพูด

“ ก็จริงว้ะ ”น็อตพูด

“ ฮัทมันกลับมาวันไหนว้ะ???”  แช็ปพูด

“ คงจะเป็นวันอาทิตย์เลยอ่ะ ”บิวพูด

ตอนนั้นโทรศัพท์เราก็ดังขึ้นมา...  คนที่โทรมาก็คือ... ป็อบ เราก็เลยเดินแยกออกมาเพื่อรับโทรศัพท์

“ ว่าไงป็อบ” เราพูด

“ ปอรู่ป่าว.... ว่าตอนนี้ป็อบทำไรอยู่ ” ป็อบพูด

“ ปอจะรู้ได้ไงอ่ะ” เราพูด

“ ลองทายดูหน่อยดิ ” ป็อบพูด

“ จะเล่นมุขไรป่ะเนี่ย...” เราลองถามหยั่งเชิง  เพราะป็อยฃบมันชอบแกล้งอะไรเราแบบนี้แล้วสุดท้ายมันก็จะพูดไรเน่าๆกะเรา

“ น่า..... ลองทายดูก่อน” ป็อบพูดสียงอ้อนๆ

“ กำลังคิดถึงปอเหรอ...” เราพูด

“ ถูกแค่ส่วนนึง........ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด   อ่ะทายต่อ”    ป็อบพูด

“ ทำไม... ป็อบคิดถึงปอจนกำลังมาปอรึไง” เราแกล้งพูดขำๆ

“ ถ฿กต้องนะค๊าบบบบ....” ป็อบพูด

“ จริงดิ.... อำปอป่ะเนี่ย??” เราพูด

“ ก็จริงอ่ะดิ... ไม่เชื่อป็อบรึไง???”  ป็อบพูด

“ ก็ไหนป็อบบอกว่าช่วงยุ่งๆไง” เราพูด

“ จริงๆก็ยุ่งนะแหละ... แต่ป็อบคิดถึงปออ่ะ.... นี่เราก็ไม่ได้เจอกันมาเดือนนึงแล้วนะ” ป็อบพูดอ้อนๆ

“ ถ้ายุ่งก็ไม่ต้องมาก็ได้..... ยังไงเราก็โทรคุยกันทุกวันอยู่แล้ว” เราพูด

“ โห....... พูดงี๊ป็อบน้อยใจนะเนี่ย ” ป็อบพูด จริงๆเราก็คิดถึงป็อบนะ... อยากเจอมันเหมือนกันแหละ

“ อย่าเพิ่งน้อยใจดิ... ก็ปอไม่อยากให้ป็อบลำบาก  ป็อบขับรถมาหาปอมันก็ตั้งหลายชั่วโมง” เราพูด

“ ไม่ได้ลำบากซะหน่อย.... ก็ป็อบอยากเจอปออ่ะ... คุยโทรศัพท์กันมันก็ไม่เหมือนเวลาที่เจอหน้ากันหนิ” ป็อบพูด

“ จร้า...” เราพูดเสียงกวนๆ

“ ถ้าปอจะห้ามป็อบตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ....  เพราะขับรถมาเกือบจะถึงมอปอแล้ว” ป็อบพูดดักเราซะก่อน  เหมือนรู้ว่าเรากำลังจะห้าม  ถึงเราจะอยากเจอป็อบยังไงแต่ก็สงสารมันอ่ะที่ต้องขับรถมาตั้งไกลหลายชั่วโมง

“ จะถึงแล้วจริงดิ..” เราพูด

“ ก็ใช่นะสิครับ........ จะห้ามก็ไม่ทันแล้ว...” ป็อบพูดเสียงกวนๆ

“ งั้นจะถึงประมาณกี่โมงเนี่ย... ” เราถาม

“ คงอีกสักสองชั่วโมงอ่ะ” ป็อบพูด

“ โห.... จะมาก็ไม่บอกปอก่อนเลยนะ ” เราพูด

“ ทำไม... ปอไม่ว่างเหรอ???  รึว่าอแบนอกใจป็อบ??” เราพูดงอนๆ

“ เปล่า..... ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย.... คิดมาก” เราพูด

“ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ” ป็อบพูด

“ ขับรถดีๆล่ะ...” เราพูด

“ คร๊าบ............. เดี๋ยวถึงแล้วป็อบโทรหานะ” ป็อบพูด

“ จร้า..........”  เราพูด  แล้วก็วางสายกันไป  เราก็เดินไปหาเพื่อนๆ

“ นี่ปอ........ เย็นนี้ไปดูหนังด้วยกันป่าว” กอล์ฟถามเราทันทีที่เราลงนั่ง

“  คงไม่ไปอ่ะ เพราะเดี๋ยวป็อบจะมาหา ” เราพูด

“ ป็อบแฟนเมิงอ่ะนะ” เติ้งพูด

“ อืม” เราตอบ

“  เออ........ จะได้เห็นหน้าแฟนเมิงซะที ”  บิวพูด  เราก็ยิ้มกลับไป.......................

##############################################################################
 กว่าจะพิมเสร็จ........  ปาเข้าไปซะดึกเลย...................  ตอนนี้มีแต่บทสนทนาล้วนๆ

แต่ไม่เป็นไร... ช่วงนี่ถ้าเราว่างก็จะพยายามมาพิมเรื่องให้อ่านกันนะ.............  เดี๋ยวมันจะขาดตอน

ขอบคุณที่ทุกคนเป็นห่วงเรานะ.................

นี่เราก็เรื่มง่วงแล้ว.. กินยาแก้ไข้ไป....   ไปนอนดีกว่า............

[anston]

อย่าบอกนะว่าฮัทก็แอบติดใจปออยู่ด้วยอ่ะ..
มะใช่อะไรหรอก..แอบอิจฉาน่ะ..
แต่ไม่เข้าใจอีตาภีมจริงๆเลย..
กลัวเพื่อนรู้ขนาดนั้น..ก็อย่าทัก อย่าคุยกันเลยดีกว่า..มากมายจริง..ชิส์

ขอบคุณน๊า..ที่มาอัพให้ยามดึก..พักผ่อนเยอะๆนะ

[THIP]

  ตาภีมนี่เกินเยียวยา 

[nartch]

เป็นกำลังใจให้ปอนะ....คนมันมีสเน่ห์ทำไงได้จริงมะ...
ภีม เจมส์ ป๊อป และก็มีฮัทเพิ่มมาอีกละ...น่าอิจฉาจิง ๆ
หรือจะสงสารดีหว่า....เพราะมันยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังจางงง
กะนายภีมเป็นงี้ทั้งปี...กลัวคนอื่นรู้....แล้วจะรักกันยังไง
จะว่าไปตอนนี้เชียร์ป๊อปแฮ๊ะ....อย่าทำไรผิดต่อปอละกัน
 

[Poes]

  รอลุ้นต่อ

[wan]

อย่าไปว่าภีมมันเลย คนเรามันกำลังสับสนเดี่ยวภีมมันก็ค้นพบตัวเองแหละว่า ตกลงมันจะเป็นอะไร ให้เวลาภีมมันหน่อยก็แล้วกัน จริงไหมปอ  ฮิ ฮิ ตามดูอยู่หาง ๆ ก็แล้วกัน เป็นกำลังใจให้นะปอคนสวย  แต่ชักสงสารป๊อบซะแล้วซิ เอจะยังไงนะ

[OT]

ภีมเป็นไรมากป่ะเนี่ยยยย  เซ็ง

แต่ก็สงสารมันเหมือนกัน  ดีใจ ๆ ป๊อบจะ

มาหาปอแล้ว  ห่างกันอย่างงี้กัวจริง ๆ เลย   

คิดถึงฮัททททท  ตอนนี้ไมไม่มีฮัทเลยอ่ะ   

[ifwedo]

ลุ้นนน

[naumi]

เฮ้อ.... เราไม่รู้จะพูดยังไงกะภีม เราไม่ได้เกลียดภีมในเรื่องนี้นะ
แต่เราไม่ชอบคนแบบภีม(เอ๊ะ ยังไง?? )
เราไม่ชอบคนที่แคร์สังคนรอบข้างมากเกินไป จนสูญเสียความเปนตัวของตัวเอง
ปากบอกว่ารัก แต่แค่จะทักยังทำไม่ได้เพราะกลัวคนอื่นเข้าใจผิด ตกลงแล้วอะไรคือสิ่งที่ควรแคร์มากที่สุดหรอ?? คนที่ตัวเองรัก...รึคนอื่น??? ถ้าแค่นี้ยังเลือกไม่ได้ ก้ออย่าคิดจะรักเลย มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
เราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงนะ แต่สำหรับเรา ขอแค่คนที่เรารักเข้าใจเรา นอกนั้นใครจะคิดยังไงก้อช่างหัวมันเหอะ (ขอหยาบคายหน่อยนะ:m23:) เราบอกทุกคนที่เราคบเสมอ ถ้ามึงอายกับการที่ต้องยืนข้างๆกู มึงก้อไสหัวออกไปจากชีวิตกูได้เลย แฮ่ะๆ จะมีคนคิดว่าเราเถื่อนมะเนี่ย

ปล.โทษทีนะพล่ามซะยาวเรย แบบว่าเก็บกดอ่า 
ปล.เปนกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ ขอให้หายป่วยไวๆจ้ะ