## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๔o ##
กินข้าวเสร็จแล้ว.....
อ่ะ..ต่อๆ........................
*********************************************************************
ช่วงอาทิตย์ที่มีการสอบเอ็นฯนั้นเราไม่ค่อยได้เจอกะป๊อบเท่าไหร่ เพราะสอบคนละห้องกัน ส่วนใหญ่ก็จะคุยโทรศัพท์กันมากกว่า
เหตุการณ์ที่เราจะเล่านี้มันเกิดขึ้นในวันสุดท้ายที่มีการสอบเอ็นทรานซ์ หลังที่สอบวิชาสุดท้ายเสร็จเราก็เดินออกมาจากห้องสอบเพื่อที่จะเดินลงไปนั่งเล่นกะเพื่อนๆและก็นัดคุยกันเรื่องที่จะไปเที่ยวกันพรุ่งนี้ด้วย (ที่จะไปเกาะช้างกันไง.. ไปกันทั้งห้องเลย จำได้กันป่าว..... ) แต่ตอนที่เรากำลังเดินลงบันไดเราก้ได้ยินเสียงต๊ะตะโกนเรียกเรา
“ ปอ ๆ เดี๋ยวก่อน.....” เราก็เลยหยุดยืนรอต๊ะ ต๊ะวิ่งมาหาเราพร้อมกับหน่า...
“ เดี๋ยวปอจะรีบไปไหนรึป่าว...” ต๊ะถามเรา
“ ก็ว่าจะลงไปคุยกะพวกนั้นอ่ะ... เรื่องที่จะไปเกาะช้างกันพรุ่งนี้ ทำไมเหรอวพกแกมีไรป่าว...” เราพูด
“ เราไปหาที่คุยกันเหอะนะ...” หน่าพูด ท่าทางต๊ะกะหน่าดูรู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเราก็เลยตอบตกลงไป
“ เออ...ตกลงมีไรกันเหรอ ” เราถามหลังจากหาที่นั่งคุยกันได้แล้ว
“ คือว่างี๊นะปอ หลังจากวันนี้ไปเราไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกรึป่าว..... เค้าก็เลยคิดว่า....” หน่าหยุดพูดไปเฉยๆ ท่าทางหน่ากังวลกับสิ่งที่จะพูดออกมา
“ เราคิดว่าปอกะพวกนั้นน่าจะปรับความเข้าใจกันหนะ ....” ต๊ะพูดขึ้นมาแทนหน่า
“ เราว่าอย่าเลย.... ไหนๆเรื่องมันก็เลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว อย่าไปขุดคุ้ยอะไรกินมาพูดอีกเลยนะ ” เราพูดไปตามที่เรารู้สึก ในช่วงที่เรากำลังพูดไอ้โอ๊ต เจมส์ และภีมก็เดินเข้ามา
“ เมิงก็คิดแต่แบบนี้แหละ ยังไงก็เพื่อนกันนะเว้ย ” ไอ้โอ๊ตพูด
“ ก็แล้วสิ่งที่พวกมันทำมันเห็นว่ากูเป็นเพื่อนรึป่าวล่ะ...” เราพูดออกไปด้วยความโมโห
“ ใจเย็นๆก่อนน่าปอ...” เจมส์พูดแล้วเอามือมาแตะที่ไหล่เรา
“ ปอ... แกรู้มั้ยเวลาที่พวกเรานัดไปไหนกันแล้วมันไม่มีแกหนะ... พวกเค้ารู้สึกว่ากลุ่มเรามันขาดอะไรไป เราอยากให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ...” หน่าพูด
“ นะปอ.... พวกเราอ่ะคบกันมาตั้งสามปี เราผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะ... แกไปปรับความเข้าใจกะพวกมันเหอะนะ” ภีมพูด
“ เพื่ออะไรอ่ะ ” เราพูด
“ ก็เพื่อคำว่าเพื่อนไง.... ต่อให้อะไรมันไม่กลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ขอให้ได้ปรับความเข้าใจกันสักครั้งนะ ” ต๊ะพูด
“ กลุ่มเรายังต้องมีปอนะ... เพราะเราคือเพื่อนกัน ” เจมส์พูด
“ เมิงไม่ต้องเรื่องมาก... เดี๋ยวกูโทรให้พวกนั้นมาที่นี่เลยแล้วกัน” แล้วไอ้โอ๊ตก็โทรให้พวกนั้นมาทันที ตอนที่เรากำลังจะอ้าปากห้ามไอ้โอ๊ตภีมก็พูดขึ้นมาขัดทันทีว่า
“ อย่าหนีอีกเลยนะปอ.......” เราก็เลยต้องจำยอมนั่งอยู่แบบนั้น
“ ยังไงก็ถือซะว่าเคลีย์ๆกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่ะนะ อย่าปล่อยให้มันค้างคาแบบนี้เลย..” ภีมพูด
ไหนๆพวกนี้ก็อุตส่าลงทุนมาเกลี้ยกล่อมเราขนาดนี้แล้ว เราก็เลยตัดสินใจที่จะเคลียร์กะพวกสี่คนนั้นให้เรื่องมันจบๆเสียที
สักพักนึงพวกสี่คนนั้นก็มา..... ต๊ะก็พูดขึ้นว่า
“ นิด... ไหนแกเล่าเรื่องวันนั้นดิ๊ ว่าทำไมถึงไม่ชวนปอไปลอยกระทงด้วยกัน ”
“ เรายอมรับนะว่าวันนั้นเราตั้งใจที่จะไม่โทรไปปอ เพราะเราคิดว่ายังไงปอก็ต้องไปเที่ยวกะพวกของปออยู่แล้ว แล้วอีกอย่างเราก็แค่อยากให้ฝนกะภีมได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน ถ้าปอมาเห็นเดี๋ยวก็ต้องคิดมากอีก” นิดพูด ซึ่งเราฟังแล้วก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
“ แล้วแกก็เลยไม่ชวนปองั้นเหรอ ” ไอ้โอ๊ตพูด
“ อืม....” นิดตอบด้วยน่าตาเฉยเมย เหมือนตัวเองไม่ได้ทำไรผิด
“ ไอ้ภีมเมิงชอบฝนรึป่าว ” ไอ้โอ๊ตหันไปถามภีม
“ ป่าว... กูไม่ได้ชอบ... กูกะฝน เป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา ” ภีมพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“ โห... พูดมาได้ว่าไม่ชอบ แต่แกแสดงออกกะฝนแบบนั้นอ่ะนะ ” นิดพูดเจียอารมโมโห
“ เรายอมรับนะว่าบางอย่างที่เราทำกะฝนอาจจะทำให้คนอื่นมองว่า.... เราชอบฝน แต่จริงๆแล้วไม่เคยคิดอะไรเกินเลย เราอาจจะสนิทกะฝนมากเกินไปจนบางทีทำอะไรที่มันไม่เหมาะ เราผิดด้วยแหละเรื่องเนี๊ยะ.....” ภีมพูด
“ แล้วมาพูดตอนนี้เนี่ยนะ...” บัวพูดขึ้นบ้าง
“ ฝน... แกชอบภีมรึป่าว ” ฝนเงียบไปไม่ยอมตอบ
“ ฝนเมิงมีไรก็พูดไปดิ ” นิดพูด
“ ไม่ได้ชอบ” ฝนพูดไม่เต็มเสียงนัก มันทำให้คนฟังรู้ว่าฝนกำลังมาแน่ใจกับสิ่งที่ตอบ
“ แกชอบภีมไม่ใช่เหรอ” บัวพูด
“ ป่าว...ไม่ได้ชอบ” ฝนพูดมาด้วยเสียงจริงจัง
“ งั้นเรื่องนี้ก็เกิดจากความเข้าใจผิดทั้งหมด.....” ต๊ะกำลังพูดไกล่เกลี่ย แต่นิดก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
“ ต๊ะ... เรามีเรื่องที่ข้องใจอยากจะถาม”
“ มีไรอ่ะ..” ต๊ะพูด
“ เราไม่เข้าใจว่าทำไมปอต้องเอาเรื่องที่เรามีปัญหากันไปบอกคนอื่นด้วย จริงๆมันเป็นเรื่องวงในไม่น่าจะเอาไม่พูดให้คนอื่นฟัง ” นิดพูดด้วงเสียงถากถางเรามากๆ
“ ว่าไงปอ ” ต๊ะถามเรา
“ ถ้าคนอื่นที่แกว่าหมายถึงเพื่อนในห้องละก็.... เค้าไม่เคยพูดให้ใครฟัง” เราพูด
“ แล้วคนอื่นมันจะรู้กันได้ไงในเมื่อแกไม่ได้พูด เพราะพวกเค้าก็ไม่เคยพูดอยู่แล้ว ” นิดพูด
“ เราไม่รู้.... แต่จะบอกว่าเราไม่ได้พูดให้เพื่อนในห้องคนไหนฟังเลย แต่เรายอมรับว่าเราเคยเอาไปพูดให้โบ้ทฟัง เพราะโบ้ทมาถามเรา แล้วเรากะโบ้ทก็สนิทกัน” คนอ่านงงป่าวว่าโบ้ทไหน.... โบ้ทที่เป้ฯคณะกรรมการนร.ด้วยกันอ่ะ แต่มันอยู่ห้องอื่น
“ เห็นม่ะ..... มันสมควรเลยที่จะเอาไปพูด แกเอาไปพูดแบบนั้นคนอื่นฟังก็ได้พาลกันเกลียดพวกเรากันหมดดิ” นิดหันไปพูดกับคนอื่นๆ
“ แล้วเรื่องที่แกจะตบฝนล่ะ แกคิดจะทำแบบนั้นได้ไง ” บัวพูด
“ เราเบื่อจะคุยเรื่องนี้แล้วอ่ะ.... ไปก่อนนะ” เรารู้สึกว่าการมาเคลียร์ที่ตั้งใจไว้มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด มันเหมือนเป็นการมานั่งว่านั่งด่านั่งจับผิดกันมากกว่าว่าตกลงใครทำผิดมากกว่ากัน ซึ่งเรารู้สึกว่ามันเปล่าประโยชน์ถ้าต้องคุยกะมันสี่คน เพราะต่อให้เราพูดอะไรออกไปมันก็ไม่คิดจะรับฟัง แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรยังไงในความเป็นเพื่อนเราก็ไม่มีเหลือให้มันสี่คนนั้นอยู่แล้ว
“ เดี๋ยวสิปอ.... แกต้องพูดนะ อย่าหนีแบบนี้ดิ” ภีมเดินมาดึงเราไว้
“ แหมภีม.... เข้าข้างมันตลอดเลยนะ ” นิดพูด
“ พอเหอะภีม..... เพื่อนที่รู้จักกันมาสามปีหนะมันก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้รู้ว่าใครเป็นยังไง นิสัยแบบไหน แต่นี่สิ่งที่มันถามทำให้เค้ารู้สึกว่ามันไม่ได้รู้จักเค้าเลย แล้วอย่างงี๊จะพูดให้เปลืองน้ำลายทำไม ปล่าวประโยชน์” เราพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น
“ โดนพูดแทงใจดำนะสิ ถึงต้องเดินหนี” นิดพูด เราไม่สนใจแล้วไม่ว่ามันจะพูดอะไรเราจะเดินออกมาจากตรงนั้นแต่ภีมก็ดึงเราไว้อีก
“ เงียบก่อนนิด... ตกลงว่ายังไงก็คุยกันไม่รู้เรื่องใช่มั้ย” ต๊ะพูด
“ เราว่านะ...ที่ปอยอมมาคุยกะพวกเราเนี่ย มันแปลกๆนะ แกไม่คิดกันบ้างเหรอว่าทำไมเพิ่งมาคุย ที่เมื่อก่อนพวกเราตามง้อตามคุยปอก็ไม่ยอมมา เราว่าจริงๆคงไม่ได้ตั้งใจจะมาเคลียร์หรอก เค้าว่ามันคงอยากจะไปเที่ยวกะพวกเรามากกว่า... เพราะมันคงหวังอยากจะไปกับภีมอ่ะ มันยอมมาเคลียร์ ” นิดพูด ตอนที่เราได้ยินมันพูดประโยคนี้อ่ะตอนนั้นรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเลยอ่ะ มันเป็นความรู้สึกน้อยใจอ่ะว่าเพื่อนที่รู้จักกันมามันรู้จักเราได้แค่นี้เหรอ.... พร้อมกับความโมโหด้วย ตอนนั้นพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ เพราะคิดว่ามันไม่มีค่าพอที่เราจะเสียน้ำตาให้คนแบบมันอ่ะ
“ เราว่าคงไม่ใช่แบบนั้นว่ะนิด ” เจมส์พูด
“ แต่ขอโทษนะ... เราคิดแบบนั้นไปแล้วว่ะ”
“ เออ... ยังไงก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง เพราะเรายังไม่เข้าใจในสิ่งที่ปอทำหลายๆอย่าง” นิดพูด
“ เราด้วย... ถ้าเป็นแบบนี้เราก็คงจะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมกะมันไม่ได้หรอก ” บัวพูด
“ แต่เราเข้าใจปอนะ... เราขอโทษปอด้วยที่ทำให้ปัญหามันเกิดขึ้นมา ” ฝนพูดด้วยหน้าเศร้าๆ
“ ไม่เป็นไรหรอกฝน เราดีใจนะที่แกเข้าใจเรา ” เรายิ้มแล้วพูดกะฝน อย่างน้อยถึงเราจะเคยไม่ชอบมัน แต่ในตอนนี้มันเป็นคนที่เข้าใจเรา ยอมฟังเรา.... เราก็จะถือว่ามันเป็นเพื่อนเรา เพื่อนอาจจะคิดว่ามันง่ายไปมั้ยที่เรารู้สึกดีกะฝน แต่ในสภาวะตอนนั้นที่อีกสามอีกคนไม่เข้าใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด
นิด..... ปฏิเสธทุกอย่างที่เรากำลังอธิบาย
บัว.... ยังสงสัยเรื่องที่เราจะตบฝน
ชาติ....... ไม่พูดอะไรออกมาเลย
และที่เราเสียใจคือ บัวกะชาติเป็นคนที่เราค่อนข้างสนิทมากกว่าคนอื่นในกลุ่มอย่างที่เราเคยเล่าให้ฟัง แต่ ณ ตอนนั้นมันสองคนควรจะเข้าใจเรามากกกว่าใคร แต่มันกลับไม่ใช่เลยคนที่เข้าใจเราคือ ... ฝน
“ โอเคแล้วนะต๊ะ... เราว่าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ เราขอตัวนะ ” เราพูดแล้วก็เดินออกจากตรงนั้นมาด้วยอารมณ์โหวงๆอย่างบอกไม่ถูก..............
*********************************************************************
พอกลับมาถึงบ้านหลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จเรียบร้อย เราก็จัดเตรียมของที่จะไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้แล้วก็มีคนโทรมาหาเรา ซึ่งก็คือภีม
“ เออ... ว่าไงภีม” เราถาม
“ ทำไรอยู่ ” ภีมถามเรา
“ เตรียมของอยู่อ่ะ... แล้วภีมจะไม่เปลี่ยนใจไปเที่ยวกะพวกเค้าเหรอ” เราถาม
“ คงไม่อ่ะ... ปัญหาเยอะกันเหลือเกิน เค้าเลยตั้งใจว่าจะไม่ไปเที่ยวกะใครเลย ดีที่สุด เพราะเดี๋ยวไปกับคนนั้นไม่ไปกับคนนี้ เดี๋ยวก็จะมามีปัญหากันอีก” ภีมพูด
“ เสียดายจัง... ไปเที่ยวกันครั้งสุดท้ายก็ดันไม่ได้ไปด้วยกันอีก แต่ก็เอาเหอะ... เค้าเข้าใจ” เราพูด
“ ปอเรื่องวันนี้อ่ะ... เครียดป่าว” ภีมถามด้วยความเป็นห่วง
“ ก็มีบ้างนะ... เค้าแค่รู้สึกว่าเพื่อนที่คบกันมาสามปีอ่ะ.... รู้จักกันแค่นี้เหรอ... ก็เท่านั้นเอง” เราพูด
“ โดยเฉพาะบัวกะชาติใช่ป่ะ ” ภีมพูด
“ ใช่... คงเพราะเค้าสนิทกับมันมากอ่ะ... แล้วเค้าก็แคร์มันสองคนมากก็เลยเสียใจ” เราพูด (จะร้องไห้แฮะ...เมื่อนึกถึงเวลาเก่าๆ)
“ อย่าคิดมากเลยนะแก.... เค้าว่าอีกไม่นานมันก็คงจะคิดได้แหละ...” ภีมพูด
“ ช่างพวกเถอะ... เมื่อตอนเย็น ต๊ะกะหน่าก็โทรมาคุยกะเค้า เจมส์ก็ด้วย คุยกะพวกมันแล้วก็สบายใจดี” เราพูด
“ ปอเข้าใจเค้าเรื่องฝนแล้วใช่มั้ย...” ภีมพูด
“ อืม.... ” เราพูด
“ เค้าอยากให้ปอรู้ว่าเค้าอาจจะทำให่ปอเสียใจแต่เค้าไม่เคยโกหกปอเลยนะ...” ภีมพูดด้วยเสียงจริงจัง
“ จะเชื่อดีมั้ยเนี่ย ” เราแกล้งลองใจมัน.... ยิ่งได้รู้อะไรมากขึ้นก็ยิ่งเข้าใจภีมมากขึ้น ถ้าเราคุยกันเชื่อใจกันมันคงจะลงเอยได้ดีกว่านี้
“ โห... จะไม่เชื่อกันเหรอ...” เสียงภีมมันงอนๆ
“ อ่ะ... เชื่อก็ได้ ” เราพูด
“ แต่เค้ามาพูดตอนนี้มันก็คงสายไปแล้วเนอะ...” ภีมพูดน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ ไม่หรอก... ยังไงมันก็ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นนะ..... เพื่อน” เราพูด...
“ อืม.... เพื่อน เค้ามันแย่เองแหละที่รักษาปอให้อยู่กะเค้าไม่ได้อ่ะ มาเสียดายตอนนี้มันก็สมควรแล้วแหละ...” ภีมพูดประชดประชันตัวเอง
“ น่า... ไหนๆเราก็จะจากกันแล้ว... มาบอกลากันหน่อยดีกว่า.... เค้าขอ....” ในขณะที่เรากำลังพูดภีมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า..
“ อย่าเพิ่งบอกลากันเลยได้มั้ย..... เราอาจจะยังไม่ได้จากกันจริงๆก็ได้..... เอาไว้ให้ถึงวันสุดท้ายที่จะเจอกันจริงๆแล้วค่อยพูดนะ....” ภีมพูด
“ อืม.... เอางั้นก็ได้ ” เราพูด
“ นี่เฟรนด์ชิปที่จะเขียนให้เค้าเล่มนึงอ่ะ...... ถึงไหนแล้วเนี่ย ไม่ใช่หลอกให้เค้าดีใจนะ....” ภีมพูดไปหัวเราะไป
“ เขียนอยู่ๆ.... จะรีบๆเขียนให้แล้วกัน ” เราบอก
“ เริ่มรักเค้ายังไง.... เริ่มรักเค้าตั้งแต่ตอนไหน..... ก็อย่าลืมเขียนมาให้ละเอียดนะ เค้าอยากอ่าน...” ภีมด้วยเสียงแบบกวนสุดฤทธิ์
“ ขอร้อง.... อย่ามาเน่า เดี๋ยวใจอ่อน...” เราแกล้งพูดเล่นกะมัน
“ โห..... งั้นรีบๆเลยนะ เค้ารออยู่” ภีมเล่นกลับมาอีก
“ โถ...... แกทำเค้าไว้เยอะอ่ะ ทำเค้าร้องไห้กี่ทีเหอะ..... นับไม่ถ้วน รอไปก่อนเลยป่ะ...” เราพูดเล่นกะมันอีก
“ จร้า....... เอาเลยเธอ..... เอาให้พอใจ... แต่ผมเข็ดแล้วนะคร๊าบบบบบบบ” ภีมพูด
“ รู้ตัวก็ดีแล้ว...” เราแกล้งมันอีก
“ ค๊าบ.... งั้นไปนอนได้แล้วค๊าบ... พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ” ภีมพูด
“ งั้นเค้าไปนอนนะ... เดี๋ยวจะเที่ยวเผื่อ.....”เราพูด
หลังจากนั้นเราก็เตรียมของต่อ.... แล้วก็โทรนัดป็อบให้มารับที่บ้านในวันพรุ่งนี้........
#####################################################################
ตอนนี้พอเล่าๆไปแล้วรู้สึกว่าป็อบหายไปเลย..... งงตัวเองเหมือนกันว่าป็อบหายไปไหน
แต่เอาจริงๆช่วงที่เราไปเคลียร์กะเพื่อนพวกนั้นป็อบก็กลับไปแล้ว.... ง่ายๆก็คือวันนั้นทั้งวันเราไม่เจอป็อบเลยก็ได้คุยกันหลังจากที่คุยกะภีมเสร็จนั่นแหละ แต่มันไม่มีไรไงเลยไม่ได้เล่าต่อ.....
จะบอกว่า.... ตอนหน้าก็จะจบครึ่งแรกแล้ว..................... ถ้าไม่นึกอะไรขึ้นมาได้อีกอ่ะนะ
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เค้ากะแกนะ....................... ครึ่งหลังคงได้คำตอบตามข้อสงสัยที่ทุกคนๆมีอยู่
ไปแล้ว................................... รักคนอ่านน๊า.............
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 326693 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก