หัวข้อ: +++ หมู่บ้านหัวกุด +++ บทส่งท้าย + ปริศนาเงาเที่ยงคืน 25/9/55

[tonkhaw]

ต่างคนต่างก็ไม่ไว้ใจกัน ตอนนี้กำลังงงอยู่ว่าทำไมทุกคนซึ่งเป็นลมล้มไปหมด

เหลือไว้เเค่สามคนที่ไม่เป็นอะไรเลย

[vi2212]

ไม่เดาดีกว่า...รอลุ้นอย่างเดียว

[silverphoenix]

เหลืออยู่สามคน 

อะไรมันจะน่ากลัวขนาดนี้  รัฐจะทำยังไงหว่า
+1 ให้จ้าาาา

[loveview]

เอ่อ แบบว่าจะระแวงกันก็โอเคนะ แต่เล่นถืออาวุธกันอย่างนั้น เฮ้อ น่ากลัว

[Tifa]

เอาล่ะค่ะ ชักจะไปกันใหญ่เเล้ว ต่อกันเลยนะคะ



บทที่ 13 คนถัดไป



“รัฐ ไหวหรือเปล่า” อาญาถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นคนรักของตนนั่งก้มหน้าทำตัวโย้ไปมา กองหนังสือถูกเปิดค้างไว้อยู่หลายเล่มอยู่นานแล้วแต่ไม่มีทีท่าว่ารัฐกรณ์จะเปิดพลิกเป็นหน้าต่อไปแต่อย่างไร ช่วงนี้ใกล้สอบปลายภาคแล้ว เป็นช่วงมรสุมสำหรับนักศึกษาอย่างพวกเขาเสียจริง

“หืม…..ฮะ” คนที่เด็กกว่าได้สติ รีบหันความสนใจกับหังสือตรงหน้าอีกครั้งแต่ตัวหนังสือมันก็ช่างเล็กและเยอะเสียจนทำให้หมดกำลังใจไปเสียดื้อๆ
“นอนพักก่อนไหม”
“ยังเหลืออีกเยอะเลยพี่”
“ถึงอ่านตอนนี้ก็ไม่เข้าหัวอยู่ดี เชื่อพี่สิ งีบสักชั่วโมง” รุ่นพี่ให้คำแนะนำ อาญาเองดูท่าทีของรัฐกรณ์แล้วก็พอจะเข้าใจ เพราะเขาเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน การเรียนสายแพทย์ต้องใช้ความอดทนในการเรียนมากจริงๆ
“แต่”
“เชื่อพี่สิ มาๆ นอนตักพี่นี่” ชายหนุ่มตบที่ตักตัวเองเชื้อเชิญรุ่นน้องให้มาพักสายตา ทำเอารัฐกรณ์หน้าแดงไป
“นอนพักซะนะ เดี๋ยวพี่จะปลุกเอง” อาญาลูบหัวรุ่นน้องเล่นอย่างเอ็นดู รัฐกรณ์เองก็ชอบให้เขาทำแบบนี้ เพราะมันรู้สึกว่าอาญาเองคอยดูแลเอาใจใส่อยู่เสมอ ได้หนุนขาแบบนี้ถึงแม้จะไม่นุ่มสบายเหมือนกับหมอน แต่ก็อุ่นใจมากกว่านอนกับหมอนที่เย็นชืด ได้ใกล้กับคนที่รักแบบนี้ ยิ่งทำให้สุขใจยิ่งนัก

     เปลือกตาของรัฐกรณ์ค่อยๆปิดลง เขารู้สึกเพลียเหลือเกิน ตัวของเขาก็รู้สึกหนักไปหมดจนไม่อยากจะเคลื่อนไหวอะไร ปล่อยให้นอนอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ แต่ช่างแปลก เขาควรจะนอนอยู่บนตักอุ่นๆของพี่อาญา แต่ทำไมกลับรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งร่างกายแบบนี้ ทุกอย่างรอบตัวดูจะดำมืดไปเสียหมด เขาพยายามลืมตาอันหนักอึ้งขึ้นมา แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าที่มืดมิด เขานอนอยู่ตรงพื้นที่โล่งอันไร้จุดสิ้นสุด
“ที่นี่มัน…..” รัฐกรณ์พยายามดันตัวให้ลุกขึ้นเพื่อประเมินสถานการณ์ แต่ก็เป็นไปได้ลำบาก หัวของเขาเหมือนมีคนเอาเหล็กนับสิบกิโลมาถ่วงไว้ ทั้งแขนขาที่ดูจะไม่ยอมทำตามคำสั่ง นั่นทำให้เด็กหนุ่มทำได้เพียงขยับหัวไปมาเพื่อดูรอบตัว แต่ก็พบเพียงความมืดมิด

“ตื่นได้แล้ว รัฐ” น้ำเสียงที่รัฐกรณ์จำได้ดีดังขึ้นจากด้านหน้าไกลออกไป

“รีบตื่นเร็ว รัฐ” เสียงนั้นดังขึ้นแสดงว่าต้นกำเนิดเสียงใกล้เข้ามา แต่รับกรณ์เองยังมองไม่เห็นใครในความมืดนั้น

“ตื่นเถอะ รัฐ” เสียงนั้นดังขึ้นซ้ำๆ และดังขึ้นทุกขณะ จนกระทั่งรัฐกรณ์เองสังเกตเห็นส่วนขาของชายหนุ่ม รองเท้าหนังคู่เก่าและกางเกงขากระบอกสีดำนั้นดูคุ้นตา หัวเข็มขัดที่มีตรามหาวิทยาลัยติดนั้นดูค่อนข้างเก่า

“รีบตื่นเร็ว” เสื้อกาว์น สีขาวไหวไปตามการเดิน  ใบหน้าขาวใส ประกอบด้วยแว่นขอบดำนั้น อ้าปากเร่งให้คนที่นอนอยู่ตื่นเสียที

“เร็ว รัฐ” อาญาประครองรัฐกรณ์ให้ลุกขึ้น มือของรุ่นพี่รองตรงท้ายทอยยกเด็กหนุ่มขึ้นมา

“รัฐต้องเข้มแข็งนะ รีบตื่นเถอะ” อาญาพูดพลางปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม แต่จากน้ำตาใสๆ ค่อยๆมีสีแดงปนมาจนเหลือเพียงเลือดสีข้นที่ไหลอาบข้างแก้มย้อยลงเปรอะหน้าของรัฐกรณ์ ผิวหนังที่ขาวผุดผ่องกลับกลายเป็นสีน้ำตาลดำและส่งกลิ่นไหม้ตลบ มืออันนุ่มนวลที่พยุงท้ายทอยรัฐกรณ์ไว้เหลือเพียงความหยาบกร้านและรอยแผลแยกออกเห็นเนื้อสีแดงและรอยแผลจากเปลวเพลิง

“ตื่นเถอะ รัฐ” สิ้นเสียง ศีรษะที่เคยตั้งอยู่บนคอ ก็ร่วงหล่นลงมาราวกับมีมีดดาบที่มองไม่เห็นจัดการตัดแยกให้หัวหลุดออกมา จนรัฐกรณ์ที่เห็นเข้าคาตา ต้องเปิกตากว้างด้วยความตกใจ


“ไม่”รัฐกรณ์ร้องเสียงดัง






“รัฐ ไม่เป็นไรนะ” การุณ
“…………” รัฐกรณ์ที่ลืมตาขึ้นมาเอ่ย แต่คงเพราะน้ำตาที่เอ่อนองที่นัยน์ตา ทำให้ภาพที่เห็นนั้นไม่ชัดเจน เขารู้เพียงตอนนี้เขาตื่นจากฝัน และรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดของคนๆหนึ่ง
“ไม่เป็นไรแล้วๆ” น้ำเสียงที่เป็นห่วงนั้นส่งผ่านคำพูดและร่างกายที่ใหญ่โต มือทั้งสองของการุณ สวมกอดรัฐกรณ์ไว้มั่น พร้อมกับลูบหัวปลอบใจให้กับคนที่พึ่งตื่นจากฝันร้าย
“แล้วคนอื่นล่ะ” ไม่นานรัฐกรณ์ก็เริ่มที่จะเข้าใจ สถานการณ์ เขารีบดันตัวการุณออกห่างพลางมองไปทั่วห้อง เขายังอยู่ที่ห้องครัวเช่นเดิม มีเพียงเขาและการุณที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว ที่พื้นกลางห้องมีวสันนอนนิ่งอยู่ ส่วนตรงทางเข้าห้องครัวมีร่างของสรรพวุฒิและสาวิตรีนอนนิ่งอยู่ด้วยกันตรงพื้น

“นายไปดูคุณวสัน” รัฐกรณ์ใจเสีย เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้พวกเขาหมดสติไปเสียแบบนั้น เขาสั่งให้การุณรีบไปดูอาการของวสัน ส่วนตนเองรีบไปดูคู่สองสามีภรรยา
ทั้งสองนอนนิ่งอยู่ตรงทางเข้าออกห้องครัว มีดด้ามเล็กตกอยู่ใกล้ตัวนับว่าโชคดีที่ไม่ได้ล้มทับมีดจนบาดเจ็บ รัฐกรณ์ จัดแจงท่าให้ทั้งคู่นอนหงาย ปลดเสื้อผ้าออกให้คลายเพื่อการหายใจที่ดี
“คุณสรรพวุฒิ คุณสาวิตรี” เขาเขย่าตัวลองเรียกดูแต่ก็ไร้ผล ยังดีที่ทั้งคู่ยังมีลมหายใจ ชีพจรก็ยังเต้นดีเป็นปกติ รัฐกรณ์ใจคอไม่ดี ลองเรียกทั้งคู่อีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้ผล
“คุณวสันเป็นไง” คนตัวซีดหันไปถามการุณ และต้องโล่งใจเมื่อเห็น วสันที่ฟื้นกำลังนั่งก้มตัวส่ายหัวไปมา
“คุณ ตื่นได้แล้ว” เมื่อเรียกเฉยๆไม่เป็นผล รัฐกรณ์จึงลองตบหน้าเบาๆ จนสรรพวุฒิและสาวิตรีเริ่มส่งเสียงในลำคอและเคลื่อนไหว ตอนนี้การุณเข้ามาช่วยดูทั้งคู่ด้วยอีกแรง

“ใจเย็นๆครับ ค่อยๆหายใจ” รัฐกรณ์จับตัวสาวิตรีให้นั่งพิงกับกำแพง ส่วนสรรพวุฒิที่ตัวใหย๋กว่านั้นเป็นหน้าที่ของการุณ จนทั้งคู่ลืมตาตื่นขึ้น จนเป็นเหตุการณ์วุ่นวาย
“แก! แกทำอะไรพวกเรา มีดอยู่ไหน” สรรพวุฒิตกใจเมื่อเห็นรัฐกรณ์อยู่ใกล้ เขารีบผลักคนตัวซีดให้ออกไปไกลๆ
“ใจเย็นๆคุณสรรพวุฒิ ผมเองก็โดนเหมือนทุกคนนั่นล่ะ”
“ไม่จริง”
“จริงครับ ผมยังต้องไปปลุก รัฐเขาเลย” การุณช่อยออกตัวให้อีกแรง แต่สรรพวุฒิยังมีท่าทีไม่เชื่อเท่าไรนัก
“อย่าพึ่งเถียงกันเลย แล้ว กรรณิกากับภคดลล่ะ” รัฐกรณ์ร้อนใจเมื่อเห็นว่าอีกสองคนที่เหลือหายไป จะว่าไปตอนที่เขาร้องขอ     ความช่วยเหลือ ก็มีเพียงสาวิตรีและสรรพวุฒิเท่านั้นที่เข้ามา ก่อนที่คู่สามีภรรยาจะหมดสติไปก่อน ตามมาด้วยตัวรัฐกรณ์เองที่หลับไป ไร้วี่แววของอีกสองคนที่เหลือ

“หนูณินอนอยู่ที่โซฟา”

“ไอ้หนุ่มนั่น หลับอยู่บนชั้นสอง”
ทั้งสาวิตรีและสรรพวุฒิบอกมาพร้อมกัน

“แย่แล้ว รีบไปดูเร็ว” การุณรีบวิ่งออกไปเป็นคนแรก ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เขานึกภาวนาในใจอย่าให้เกิดอะไรขึ้นอีก เพียงแค่วรวิทย์คนเดียวก็มากเกินกว่าที่จะรับได้แล้ว
“ณิ! อยู่ไหน” เมื่อเข้ามาถึงโถงกลับมองไม่เห็น กรรณิกาตรงโซฟา การุณร้อนใจวิ่งไปด้านหน้าของอาคาร แต่มันก็ปิดแน่นด้วยแผ่นไม้และตะปูด้วยฝีมือของพวกเขาเอง

ไม่มีคนนอกเข้ามา และไม่มีใครออกไป

“กรรณิกา” คนที่เหลือช่วยกันตะโกน วสันกับสาวิตรีเปิดห้องเก็บของดู แต่ก็พบเพียงอุปกรณ์ช่าง
“ไม่มีเลย ไปหาชั้นสองกัน ดูเจ้าหนุ่มนั่นด้วย” สรรพวุตเสนอให้ขึ้นไปชั้นสอง เผื่อทั้งสองจะอยู่ด้วยกันบนนั้น
     การุณวิ่งนำไปคนแรก เพียงแต่เขากำลังจะก้าวขึ้นบันไดนั้นเอง เท้าเขาเหยียบลงกับน้ำใสๆ ที่เอ่อนองจนทั่วบริเวณลานหน้าบันใด เมื่อเหลือบตาไปด้านข้างจะรู้ว่าเป็นน้ำที่ล้นมาจากบ่อน้ำเล็กๆข้างบันไดนั่นเอง

     แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือร่างของหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่ในสระเล็กๆนั่น ผมสีน้ำตาลเข้มพลิ้วสยายไปกับผืนน้ำ ผิวกายที่เริ่มจะซีดขาวบอกได้ว่าเธออยู่ในน้ำมาสักพัก  การุณร้องลั่น รีบคว้าเอาหญิงคนนั้นขึ้นมา คนที่ตามาต่างตกใจ ชายหนุ่มที่เหลือพากันช่วยการุณ จนนำร่างของหญิงสาวที่แช่น้ำนั้นลงนอนกับพื้น
     ผมที่เปียกลู่นั้นปรกลงบนใบหน้างาม เผยเพียงปากอวบอิ่มที่เย้ายวนชวนให้ชายมาหลงใหล การุณใช้มือปาดผมออกจากใบหน้า ก่อนจะเริ่มคร่ำคราญ

“หลีกไป” รัฐกรณ์ผลักคนตัวใหญ่ให้พ้นทาง เขาจับลมหายใจและชีพจรของเธอไม่ได้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ละความพยายาม เขาเริ่มผายปอดและทำการกู้ชีพเบื้องต้น
“อย่าเป็นอะไรนะ” รัฐกรณ์ กดผ่ามือลงตรงอกของหญิงสาวเป็นรอบที่ห้า แต่ก็ยังไร้วี่แวว
“ฟื้นสิณิ!”การุณ ที่นั่งใกล้ๆ จับมือที่เย็นเฉียบนั้นไว้
“พวกนายไปตามหา ภคดล เร็วเข้า ตรงนี้ผมจัดการเอง” รัฐกรณ์บอกอย่างเร่งร้อน เขาเองไม่มั่นใจนักว่าจะสามารถช่วยกรรณิกาได้หรือไม่ แล้วจะยังภคดลที่ยังหาไม่เจออีก

การุณพยักหน้า รีบนำทีมขึ้นไปชั้นสอง โดยมีวสันและสองสามีภรรยาตามขึ้นไปด้วย


“อย่าเป็นอะไรนะ ฟื้นมาสิ” รัฐกรณ์ใช้แรงทั้งหมดที่มีปั๊มหัวใจอีกครั้ง แต่ร่างที่นอนนิ่งก็ไร้การตอบรับ เขาเป่าลมเข้าปอดหญิงสาวอีกครา แต่ก็ไร้ผล จนเหงื่อของเขาโทรมกาย เขาลองอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เสียงวิ่งลงบันไดก็ดึงความสนใจเขาไป
“เกิดอะไรขึ้น”
“ดลมัน ล๊อกห้อง เข้าไปไม่ได้” การุณตอบสั้นๆ เขากับวสันตรงเข้าไปที่ห้องเก็บของ ถือเอาค้อนมันใหญ่มาใช้
รัฐกรณ์กลับมาสนใจงานของตนต่อด้วยใจคอที่หวั่นไหวกว่าเดิม เขาวนการกระทำซ้ำๆหลายรอบแข่งกับเวลา แต่ก็ยังไร้วี่แวว จนเขาทำครบรอบเป็นครั้งที่สามของการช่วยกู้ชีพเบื้องต้น นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มยอมรับ ว่าคงช่วยได้เท่านี้
“โถ่เอ้ย” รัฐกรณ์โกรธตัวเองที่ไม่รีบตื่นให้เร็วกว่านี้ แม้สักนิดอาจมีทางช่วยเหลือกรรณิกาได้ทัน



     เสียงค้อนกระทบกับเหล็กและเสียงตะโกนดังมาจากชั้นสองเร่งให้รัฐกรณ์รีบขึ้นไปหาพรรคพวกที่ห้อง 202 ทันทีที่เลี้ยวหัวมุมรัฐกรณ์ก็พบกับพวกที่เหลือรุมกันอยู่ที่ประตูหน้าห้อง โดยมีการุณและวสันที่ผลัดกันใช้ค้อนใหญ่ทุบทำลายโซ่ที่คล้องปิดประตูห้องด้วยแม่กุญแจสีแดง
“ดล! ตื่นสิ”การุณร้องเรียกเพื่อนอย่างบ้าคลั่ง เขาเงื้อค้อนขึ้นมากระแทกกับโซ่ที่พันธนาการไว้ ทว่าโซ่อันนี้กลับแข็งแรงเกินกว่าที่คิด วสันทุบซ้ำเข้าอีกครั้งจนเริ่มเกิดรอยแยกเล็กๆ
“กุญแจล่ะ” รัฐกรณ์ถาม
“อยู่ที่เจ้าเด็กนั่นทุกดอกเลย” สรรพวุฒิตอบ เพราะเมื่อตอนที่ขึ้นมาดูห้องที่ชั้นสอง เขาได้ให้ภคดลถือกุญแจไว้แล้วดันลืมไม่ได้ถือลงมาด้วย เนื่องด้วยเสียงขอความช่วยเหลือของรัฐกรณ์
“กุญแจสำรองล่ะครับ”รัฐกรณ์ถามต่อ
“ไม่มีครับ” วสันส่ายหน้า
“เร็วเข้าสิ” รัฐกรณ์เร่ง เมื่อมองเข้าไปข้างในห้องผ่านลูกกรง พบบนที่นอนมีร่างของคนๆหนึ่งนอนอยู่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมไว้ แต่ส่วนชายกางเกงที่โผล่มา ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นภคดล

เคร้ง

     การุณออกแรงจนสุด โซ่ที่คล้องไว้แตกออกจากกันการุณทิ้งค้อนทันที เขากระชากประตูเหล็กออกอย่างเร็ว ตรงไปที่เตียงที่ตั้งอยู่ริมห้องด้านใน คนที่เหลือวิ่งตามมาอย่างร้อนใจ

“ดล แก!............” การุณพูดได้เพียงแค่นั้น เมื่อเขาเปิดผ้าห่มที่คลุมออก

     สาวิตรีร้องไห้อย่างคนเสียสติอยู่ข้างเตียง โดยมีสรรพวุฒิกอดไว้อยู่ข้างๆ การุณนั่งทรุดตัวอยู่ติดกับผนังด้านใน วสันเองก็เช่นกันเขายืนนิ่งอ้าปากค้างชี้นิ้วไปที่เตียง รัฐกรณ์กำหมัดแน่นจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือให้ได้มากที่สุด

      ภคดลหลับตาราวกับนอนหลับ ทว่ากลับไม่มีเสียงลมหายใจเข้าออกอีกต่อไป ร่างกายที่ผอมสูงนอนแน่นิ่ง เสื้อถ้าที่สวมใส่ยังคงเป็นชุดเดิม เพียงแค่มีบางสิ่งสวมทับเพิ่มเข้ามา เสื้อกาวน์สีขาวที่เต็มไปด้วยรอยขาดวิ่นจากการไหม้ไฟ คราบเลือดสีแดงเลอะเปรอะไปทั่วทั้งเลือดเก่าและใหม่ รอยปักด้ายสีเขียวยังคงอยู่อ่านได้ว่า นศ.พ. อ……. ใบหน้านวลของภคดลนั้นเปรอะได้ด้วยรอยเลือดที่ย้อมให้ทั้งผิวเนื้อและเตียงสีขาวนั้น นองไปด้วยสีแดง ลำคอผอมเรียวนั้นถูกหั่นออกจากกันเพื่อดับชีวีของเด็กหนุ่ม เลือดที่พอเหลือในร่างกายค่อยๆรินไหลออกจากลำคอที่เห็นได้อย่างชัดเจนถึงโครงสร้างภายใน ทำเอาทุกคนไม่สามารถทนมองได้ต่อไป





แต่





เมื่อไรกันหนอที่ รัติการนองเลือดครั้งนี้ จะจบลงเสียที

[๛ナーリバス๛]

^
^
^


จิ้มค่า....

ตายทีเดียวสองคนเลย โอ๊ยตื่นเต้นๆๆ

อะไร? ก็ครบแล้วนี่ แล้วยังไม่จบอีกเหรอ? หรือว่า อาญาอยากฆ่าการุณที่มาก้อร่อก้อติกแฟนตัวเอง หรือคราวนี้อยากฆ่า รัฐกรจะได้หาได้พาไปอยู่ด้วยกัน??(ประชดนะ)

รอดูต่อไปว่าบทสรุปออกมาแล้วฆาตกรคือใคร?

 

[loveview]

โอ้หนังสยองขวัญชั้นยอดจริง

[wolfram]

ต่อไปจะมีใครตายอีกมั๊ยคะ

ใครเป็นคนทำเนี่ย

ลุ้นมากๆ!! 

 

[silverphoenix]

ยังไงๆก็สามัคคีกัรไว้เท้อออ 
อย่าได้แตกกันเองเลยน้าาาาา

...ปล......บางทีเราก็คิดว่าการุนน่าสงสัย  = ="

+1 ให้กับความน่ากลัว  อิอิ

[$VAN$]

โอ้ รวดเดียวสอง เดินเรื่องเร็วดี ทีนี้ก็หาฆาตกรละ
อาญามาเข้าฝันรัฐได้สยองมาก บรื๋อส์~ มาหล่อๆไม่ได้เรอะไง

[tonkhaw]

เป็นคนหรือผีที่ทำเรื่องอย่างนี้

 ทำไมการุณตื่นก่อนเพื่อนละ แอบสงสัยว่าจะไม่ใช่เพราะผีซะเเล้ว

[uknowvry]

โอย...อยากใส่โคนัน ไม่ก็คินดะอิจิลงไปด้วย...นี่มัน ฆาตกรรมในห้องปิดตายชัดๆ....

[vi2212]

ลุ้นกันต่อไป

[sukie_moo]

13 ตอนรวดเดียว   ลุ้นจนเครียดปวดหัว ปวดต้นคอ ตุบๆๆเลย

[patee]

ใครเป็นคนทำกันแน่ 

[cancan]

   กลับมาอีกทีมีคนตายไปแล้วง่ะ

[t2007]

น่ากลัวมาก

[Tifa]

ช่วงนี้นอนไม่หลับบ่อยเกินไปเเล้ว สงสัยจะแก่เเล้วนะนี่



บทที่ 14 กุญแจสีแดง



      ในห้องมีแต่เสียงสะอึกร่ำไห้ แม้แต่รัฐกรณ์ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก รู้สึกแย่ที่ต้องมาทนเห็นคนต้องจากไปถึงสามคนด้วยกัน และด้วยเหตุผลอันใดเขาเองก็มิอาจทราบได้

      เขาเริ่มจากสิ่งที่พอจะทำได้ก่อน รัฐกรณ์สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อไล่ความกลัวในจิตใจ เขาปล่อยให้คนที่เหลือโวยวายไปอย่างไม่ใส่ใจ เขาเดินผ่านหน้าการุณมายังด้านในของเตียง ผ้าห่มด้านในและเตียงนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด คาดว่าภคดลคงถูกสังหารบนเตียงแห่งนี้ รอยแผลเหวอะที่แยกส่วนหัวกับลำตัวให้แยกกันนั้น เละเสียจนทนดูไม่ได้แม้กระทั่งตอนนี้เลือดยังไม่หยุดไหลจากสองเส้นเลือดใหญ่ข้างลำคอ กระดูกสันหลังส่วนต้นคอ โผล่พ้นออกมาเล็กน้อย

     ว่าที่แพทย์หนุ่ม ดึงเอาผ้าห่มส่วนที่เหลือออกไปข้างเตียง จนการุณต้องรีบถอยหนีไปนั่งกอดเข่ากัดเล็บอยู่ที่มุมห้อง รัฐกรณ์สำรวจร่างกายส่วนอื่นๆ แต่ไม่พบบาดแผลใดๆ คาดว่าคงมีเพียงการตัดคอเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ใครเป็นคนทำ……แล้วทำได้อย่างไร นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ตก
“หลีกไป” เสียงออกคำสั่งกร่างดัง จนรัฐกรณ์ต้องหันไปมอง สรรพวุฒิที่ชักมีดออกมาอีกครั้ง
“ถอยออกไปให้ห่างจากเตียง” เขาชี้นิ้วสั่ง
“ใจเย็นครับ” วสันหน้าซีดเข้าไปอีก เขายกมือทำสัญญาณบอกให้ลดมีด แต่สรรพวุฒิเองดูจะไม่สนใจ
“คุณคะ” สาวิตรีเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่จู่ๆสามีของตนก็ตะโกนออกมาแม้เธอจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“คุณอยู่เฉยๆ” ผู้เป็นสามีกระชับวงแขน มืออีกข้างถือมีดด้ามสั้นนั้นไว้แน่น

     เขาค่อยๆเคลื่นตัวเข้าไปใกล้เตียงทีละนิด พร้อมกับไล่ให้คนที่เหลือไปรวมตัวกันที่มุมห้องอีกฟาก จนถึงขอบเตียง สาวิตรีหลับตาตลอดเวลาไม่กล้าที่จะมองศพบนเตียง ปล่อยให้สรรพวุฒิทำสิ่งที่ต้องการ สรรพวุฒิ ปล่อยมือจากภรรยาของตนพร้อมกับกำชับให้อยู่กับที่ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของผู้ตาย มีเพียงกระเป๋าเงินสีดำใบเล็กที่ติดออกมา
“คุณจะทำอะไร” รัฐกรณ์ตกใจไม่คิดว่าสรรพวุฒิจะกล้ายุ่งกับศพ และยังไม่มีทีท่าจะหยุดค้นหาสิ่งของจากกระเป๋าอีกข้าง
“อยู่ไหน….” สรรพวุฒิชั่งใจพอควรที่จะล้วงมือไปค้นในกระเป๋าเสื้อกาวน์ที่เกรอะเลือดนั้น แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า “มันอยู่ไหน” เขาโวยวายอย่างเหลืออด ถือมีดแกว่งไปมาอย่างน่าหวาดเสียวเมื่อเห็นว่ารัฐกรณ์จะเข้ามา
“อย่า  เข้า  มา” เขาพูดเสียงดังช้าๆเน้นทีละคำ พลันสายตาก็สังเกตเห็นสิ่งที่ต้องการ มันอยู่ตรงนั้นเอง

      สรรพวุฒิใช้มือที่ว่างอยู่แกะมือของศพที่เริ่มจะเย็นให้แบออก ลูกกุญแจทั้งสี่อยู่ตรงนั้น ในกำมือของภคดล ผู้เป็นสามีฉกเอาลูกกุญแจสีเหลืองอันเป็นกุญแจของตนไว้ ก่อนจะกอดสาวิตรีแล้วค่อยๆถอยออกมาไปทางประตูอย่างระแวง
“คุณจะไปไหน”
“ อย่าตามมา….ใครจะไปอยู่กับพวกแก แม่งฆ่าไปสาม….บอกว่าอย่าเข้ามาไง” สรรพวุฒิตะคอกใส่วสันที่ทำท่าจะเดินเข้าไปหา
“คุณคะ ใจเย็นๆ”
“เย็นไม่ได้แล้ว….ประตูทางเข้าออก ปิดสนิทหมด ไม่มีทางที่จะมีคนนอกเข้าหรือออกได้” เขาชี้มีดไปยังวสัน
“แล้วก็ดันมีคนตาย” มีดเล่มเล็กเปลี่ยนเป้าหมายไปที่การุณ
“มันก็ต้องเป็นคนใน……แกนั่นไง” สรรพวุฒิชี้ปลายมีดแหลมไปยังรัฐกรณ์
“ผมไม่ได้ทำ” รัฐกรณ์ปฏิเสธทันที
“อย่ามาโกหก”
“คุณคงลืมไปนะว่าห้องนี้มันปิดล๊อก” รัฐกรณ์ชี้เหตุผล ทำเอาสรรพวุฒิเงียบไป คนตัวซีดค่อยๆเดินยังยังขอบเตียง หยิบเอา   กุญแจที่เหลืออีกสามดอกที่อยู่บนกำมือของศพนั้นชูขึ้น กุญแจสีเขียวของรัฐกรณ์ กุญแจสีส้มของวสัน

และกุญแจสีแดงของภคดล

     สรรพวุฒิหน้าซีด เขามัวแต่รีบจนลืมคิดถึงความจริงข้อนี้ไป เป็นไปไม่ได้ที่จะปิดห้องโดยไม่มีกุญแจ และหากกุญแจอยู่ในห้องแบบนี้ ใครกันเล่าที่จะสามารถปิดล๊อกได้นอกจากร่างที่ไร้วิญญาณที่นอนอยู่บนเตียง

“ผี”

“ผีแน่ๆ” การุณเสียงสั่น เขายังนั่นขดตัวอยู่ที่มุมห้อง
“ไร้สาระน่า” รัฐกรณ์ที่ไม่เคยคิดเชื่อเรื่องแบบนี้มาก่อนขัด
“งั้นใครจะทำได้ ไอ้วิทย์อีก”การุณยังยืนยันความคิดของตน
“หรือว่าเพราะพวกเขาไม่ได้ขอขมา” วสันคิดทวนถึงตอนหัวค่ำที่ พยายามบอกให้ทั้งสามมาทำพิธีแต่กลับถูกปฏิเสธ
“ไม่หรอก” รัฐกรณ์ส่ายหัวอย่างระอา ไม่คิดว่าในยุคนี้ยังมีคนเชื่อเรื่องงมงานอีก
“จะอะไรก็ช่าง อย่าเข้ามาใกล้พวกเด็ดขาด….” สรรพวุฒิลากสาวิตรีตรงไปยังห้องของตน เขาไขกุญแจเข้าไป และลงล๊อกอย่างแน่นหนา ทั้งสองนั่งกอดกันอยู่ตรงเตียงด้านใน สรรพวุฒิกอดภรรยาไว้แน่นค่อยๆปลอบแฟนสาวที่ยังขวัญเสียให้เงียบลง






     รัฐกรณ์มองภาพคนตัวใหญ่นั่งพนมมืออยู่บนหัว เสียงบทสวดดังงึมงำอยู่ในลำคอ ทำเอาคนตัวซีดอดขำเสียไม่ได้ที่การุณจะขี้กลัวขนาดนี้ เหมือนกับตอนที่เขาเข้าไปเจอในห้องน้ำที่อาคารเรียนไม่มีผิด
“นาย ใจเย็นๆ” รัฐกรณ์เข้าไปจับมือที่ประกบกันไว้ แล้วพบว่ามันสั่นและเย็น
“ไม่เป็นไรนะ” เขาพยายามดึงตัวของการุณให้ยืนขึ้น
“ผมว่าไปข้างล่างกันเถอะครับ” วสันใจคอไม่ดีที่ต้องทนอยู่กับศพแบบนี้เสนอให้ลงไปด้านล่าง ตอนนี้เวลา ตีสองแล้วอีกไม่ถึงสามหรือสี่ชั่วโมง ก็คงเช้า ชาวบ้านที่มาส่งอาหารคงมาตอนรุ่งเช้า
“เดี๋ยวนะครับ คุณวสัน คุณมีกุญแจสำรองไหมครับ” รัฐกรณ์บอกปฏเสธที่จะลงไปข้างล่างในตอนนี้ เขาชูลูกกุญแจทั้งสามขึ้นมาแล้วถาม
“ไม่มีหรอกครับ ผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้ว” วสันอธิบาย
“ชุดกุญแจที่ให้ไป ผมซื้อมาใหม่จากร้านครับ จะมีแค่แม่กุญแจกับลูกกุญแจดอกเดียวเท่านั้น”
“แล้วแบบนี้ถ้าทำหายไม่แย่เอาหรอครับ”
“ก็ต้องใช้ค้อนทุบเอาแบบนี้ล่ะครับ” วสันยิ้มตอบ และให้เหตุผลว่าในสมัยก่อน มีพนักงานคนหนึ่งลักลอบใช้กุญแจขโมยของลูกทัวร์ จึงเป็นเหตุให้บริษัทถูกฟ้องร้อง และหลังจากนั้นเป็นต้นมา ทางบริษัทก็ใช้กุญแจระบบนี้มาตลอด

     รัฐกรณ์ได้ยินแบบนั้นกลับยิ่งทำให้มืดแปดด้าน จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะลงมือฆ่าคนแล้วหนีออกจากห้องที่ปิดล๊อกไว้ ครั้นจะลอดผ่านซี่กรงก็คงมีแต่หนูเท่านั้น ด้วยความห่างของเหล็กนี้แม้แต่เด็กสิบขวบยังผ่านไม่ได้เลย

     แต่นี่กลับเหมือนกับว่า ภคดลโดนตัดคออยู่บนเตียง แล้วคนร้ายเดินทะลุผ่านลูกกรงออกมาได้หน้าตาเฉย ราวกับวิญญาณเสียแบบนั้น



วิญญาณ



เสียงสวดของการุณยังดำเนินต่อไป นั่นทำให้รัฐกรณ์รู้สึกรำคาญ เขาต้องการสมาธิ

“ไปกันเถอะครับ” วสันสะกิดรัฐกรณ์ที่ยืนคิดอยูเงียบๆ
“อีกแป๊บนะครับ” รัฐกรณ์เดินตรวจร่างของภคดลอีกรอบ ผลก็ออกมาเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีการต่อสู้ มีมีร่องรอยบาดแผลอื่นๆ จนรัฐกรณ์ถอนหายใจ เก็บเอากระเป๋าเงินของภคดลขึ้นมา
“จะเอาไปด้วยหรอครับ” วสันถามเมื่อเห็นรัฐกรณ์เก็บกระเป๋านั้น ใส่ในถุงพลาสติกที่ตกอยู่แถวนั้น
“ครับ เผื่อมีหลักฐานอะไรเหลืออยู่”
“งั้นเก็บแม่กุญแจหน้าห้องด้วยไหมครับ เดี๋ยวผมเอาให้”
“ดีเลยครับ” รัฐกรณ์เห็นด้วย วสันขอลูกกุญแจสีแดงไปจากเด็กหนุ่ม เขาเดินไปหน้าห้องก้มลงเก็บแม่กุญแจสีแดงนั้นขึ้นมา พร้อมกับใช้ลูกกุญแจแดงเสียบแล้วหมุน จนตัวล๊อกคลายออก เสียงโซ่ไหลตกกระทบพื้นดังขึ้นทำเอาการุณสะดุ้ง
“เสร็จแล้วก็ลงไปกันเถอะครับ” วสันยื่นแม่กุญแจที่มีลูกกุญแจใส่ถุงพลาสติกของรัฐกรณ์

ชายหนุ่มผูกปากถุงเข้าด้วยกัน แล้วจัดแจงคลุมผ้าห่มให้กับภคดลเสียเป็นที่เรียบร้อย

“ไปได้แล้วนาย….ไม่งั้นก็อยู่นเดียวนะ” รัฐกรณ์ขู่การุณที่ยังก้มหน้าก้มตาสวดมนต์
“อย่านะ” คนตัวใหญ่เด้งตัวขึ้นยืน จับมือรัฐกรณ์แน่น เหมือนเด็กที่จะถูกผู้ปกครองทิ้ง
“อืม ปะลงไปกัน” รัฐกรณ์อมยิ้ม แล้วเดินลงมาชั้นล่าง แต่พอลงมาถึงปลายบันใดก็พบร่างของกรรณิกานอนอยู่ ทั้งสามคนจัดการยกศพหญิงสาวมาไว้ตรงมุมห้อง วสันวิ่งไปเอาผ้าคลุมโต๊ะที่ห้องครัวมาคลุมไว้เป็นที่เรียบร้อย




     บัดนี้เหลือเพียงชายหนุ่มสามคน นั่งอยู่ที่โซฟาคนละตัว ไม่มีใครพูดอะไรกัน วสันนั่งมองการุณทีสลับกับรัฐกรณ์ ส่วนหนุ่มตัวใหญ่ยังคงพนมมือสวดมนต์ต่อไม่หยุดหย่อน ปล่อยให้รัฐกรณ์ นั่งมองแม่กุญแจในมืออยู่นานสองนาน

     แม่กุญแจสีแดงสดอันใหม่ มีรอยบุบเสียเล็กน้อยจากการถกค้อนทุบ แต่มันก็ยังดูสมบูรณ์ดีและใช้การได้เหมือนเคย รัฐกรณ์หมุนลูกกุญแจสีแดงนั้น จนตัวล๊อกคลายออก ก่อนจะหมุนปิดล๊อกอีกครั้ง ทุกอย่างดูแข็งแรงเกินกว่าจะใช้กำลังงัดได้ อีกทั้งที่ก้นของแม่กุญแจก็ดูไร้รอยงัดแงะใดๆ

     คิ้วสีดำของรัฐกรณ์ขมวดเข้ามาติดกันตรงกลางหน้าผาก เขาคิดจนปวดหัว ทั้งการตายของภคดลที่ถูกตัดคอ กรรณิกาที่จมน้ำ และวรวิทย์ที่ถูกตัดคอเหมือนกัน คนตัวซีดเก็บกุญแจแดงลงถุงเหมือนเดิม เขาพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เมื่อคิดได้ว่าเขายังไม่ได้ตรวจสอบ วรวิทย์ละเอียดดีนัก  อาจจะมีอะไรที่ตกหล่น หรือมองข้ามไป เขาบอกสองคนที่เหลือว่าจะออกไปข้างนอก แน่นอนว่าถูกทั้งสองห้ามไว้

“อันตราย” การุณบอก เขาไม่ยอมท่าเดียวที่จะปล่อยให้รัฐกรณ์ออกไป





แต่มีหรือ ที่คนอย่างรัฐกรณ์จะเชื่อ

[wichaiP]

ง่ะ น่าลุ้นๆ สนุกมากครับ

[tonkhaw]

ฮืมมม งานนี้จะเหลือใครมั่งเนี้ยยย

[๛ナーリバス๛]

คดีนี้ต้องรอโคนันมาสืบแล้วค่ะ
ดีฆาตกรรรมในห้องปิดตาย คริคริ

ต้องช่วงที่เน้นคำว่าวิญญาณตัวหนา แอบตกใจเบาๆ ทั้งๆที่เป็นแค่ตัวหนังสือ 5555


ปล. เห็นคลิปผีที่ห้องพูดคุยยังคะ ดูแล้วหลอนดี ..... พอๆ กับการอ่านเรื่องนี้เวลากลางืนเลย อิอิ

[sukie_moo]

ใครกันนะ ที่ทำ ตอนนี้ทุกคนเป็นผู้ต้องสงสัยทั้งหมด จากนี้จะมีใครเป็นอะไรอีกไหม

[$VAN$]

รัฐกรณ์ ช่างไม่กลัวเลยนะ ไปคนเดียวเดี๋ยวเจอฆาตกรหรอก
อยากรู้เฉลยแล้วอ่ะคนแต่งจ๋า

[Loveyoujung]

อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากเลยค่ะ สนุกมากกก
เหมือนได้อ่านคินดะอิจิอะ??? แบบลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน
อยากรู้แล้วค่ะว่าจะเป็นไงต่อไป
มาต่อเร็วๆนะะะะะะ

[pandorads]

ชักเริ่มสงสัยสาวิตรีแล้วอ่ะ ใครคิดเหมือนเรามั้ง =__=

[U_Ton]

  พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่อนี้

กรี๊ดดดดดด!!!! สยองกระชากตับ แหวะไต ไขสันหลังมากกกกกกกก

  สงสารรัฐอ่ะ โดนกล่าวหามาทั้งเรื่อง ทั้งที่จริงๆจะว่าเป็นผู้เสียหาย(หรือผู้สูญเสียดี)

ดีนะที่มีการุญอยู่ข้างๆ... แม้จะไม่มีประโยชน์สักเท่าไหร่ก็ตาม ==!

[loveview]

ก็ยังสงสัยวสันอยู่ดีอ่ะ

[silverphoenix]

เริ่มสติหลุดกันไปทีละคนแล้ว

น้องรัฐนี่สติเกินมนุษย์มนาเค้าจริงนะเนี่ย
จิตแข็งจัดๆ

[uknowvry]

การุณ...แกดูเป็นสาวน้อยน่าปกป้องมากมาย 5555+

[t2007]

น่าลุ้น วิญญาณชัวร์