ขอโทษนะคะ ขอจบเรื่องไว้เพียงเท่านี้ก่อน
ส่วนเรื่องไปทะเลจะมีตอนพิเศษมาแน่นอนค่ะ
เอาไว้มีเวลาก่อนนะคะ
ทิ้งไว้ให้คิดถึง......(หุหุ คิดเอาเองตลอด)
บทที่ 14 ปีนภู (2)ตื่นเช้ามาพวกเราก็ทั้งสี่คนก็มาทานอาหารเช้าทีทาง Baan Rai Jit Thaboon จัดไว้ให้
แลพร้อมออกเดินทาง 7 นาฬิกา วันนี้ไอ้เอกเป็นคนขับครับผมเองก็เหนื่อยที่เมื่อวานขับทั้งวัน
ขับมาได้ประมาณ 20 นาทีก็ถึง ทางขึ้นภูกระดึงที่เป็นเป้าหมายครับ พวกเราฝากสัมภาระบางส่วนให้ลูกหาบ
ทำหน้าที่แบกขึ้น พวกผมเดินทางกันทันทีจุดที่เรียกว่า “ซำแฮก” ดูเหมือนไอ้เตี้ย(ปิงปอง) เพื่อนตัวเล็ก
ที่แสนน่ารัก ของพวกผมออกอาการขาสั่นพึบพับ ไม่นึกว่ามันจะอ่อนขนาดนี้ ปกติก็เหมือนแข็งแรงดี
แข่งกีฬาทีไร แม่งวิ่งซะรอบสนามไม่เห็นมันจะเหนื่อยวันนี้ขึ้นเขานิดหน่อยล้าซะแล้วเหรอว่ะ
พวกเราหันไปมองไอ้ปิงปองเป็นระยะ จนต้องตะโกนไปถาม ด้วยความเป็นห่วงว่าไหวไหม
สรุปว่ามั้ยให้พวกผมล่วงหน้าไปกันก่อน ส่วนมันกับไอ้เชี่ยเป้จะค่อยไต่ขึ้นมาทีหลัง
ผมกับไอ้เอกเดินๆ หยุด เน้นไม่ทางถ่ายรูปธรรมชาติ (รวมถึงท่าที่ธรรมชาติ)
เช่นท่าลิงปีนต้นไม้ ท่าหมาฉี่ ท่าหมีเกาะเสา ซึ่งทั้งหมดเป็นท่าที่ผม Design.เองล้วน ๆ
แต่ก็มีท่าหล่อ ๆ อยู่บ้างรวมถึงรูปคู่ระหว่างผมกับไอ้เอก ที่มันแอบเนียนกระแซะผมจะล้ม
แล้วเอื้อมมือมาโอบเอวผม ...เหมือนๆ ไม่ได้ตั้งใจ แต่กล้องก็แชะได้ภาพที่มันโอบเอวผมพอดี
ท่าที่มันยืนกอดคอผมด้วย .... พวกผมไปถึงหลังแปลนั่งรอไอ้คู่สูงเตี้ย..ที่ยังมาไม่ถึง
ไอ้เอกตั้งขากล้องเตรียมเสร็จสรรพรอ มันก็ถ่ายนั่นถ่ายนี่ไปเรื่อยสุดท้าย มันแอบตั้งเวลากล้อง
ขณะที่ผมยังมองหาไอ้ปิงปองกับไอ้เป้ ไอ้เอกก็เรียกผมซะดังทั้งที่มันนั่งอยู่ข้าง ๆ
“นัย!!” ผมตกใจรีบหันไปมองด้วยความตกใจ
“จุ๊บ ...แชะ!! แชะ!! แชะ!!” ริมฝีปากผมแตะริมฝีปากไอ้เอกพอดี แล้วกดจูบ ขณะที่กล้องก็รันถ่ายภาพต่อเนื่องแบบ 3 แอค
“เห้ย...เอก เดี๋ยวมีคนเห็น” ผมโวยวายด้วยความตกใจมากกว่าโกรธ
“ไหนใคร...ไม่เห็นมี” ไอ้เอกลอยหน้าลอยตาตอบ แถมยังส่งยิ้มระรื่นมาให้ผมอีก ก่อนจะวิ่งไปดูผลงานตัวเอง
มันเรียกผมไปดูเล่นผลงาน ผมก็เลยเดินไปดูซะหน่อย ภาพที่ออกมาทำผมเขินหน้าแดงแปร๊ดดดด
ภาพแรก ผมลืมตาจ้องมองไปที่ไอ้เอกท่าทางตกใจเหมือนไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากแค่แตะกัน
ภาพสอง ผมหลับตาพริ้มเหมือนรอรับสัมผัสของอีกฝ่าย ไอ้เอกกำลังดูดปากผมเบาๆ
ภาพที่สาม มือที่ผมเอื้อมมาดันตัวไอ้เอกออกกลายเป็นเหมือนผมกำลังโอบกอดคอมัน หลับตาพริ้ม ไอ้อารมณ์
ขณะที่มันก็มองมาที่ผม ....อารมณ์เหมือนคนที่รักกันมากๆ ผมเดินชิ่งหนีหน้าแดงแปร๊ดดดดขึ้นมาอีก
ไอ้เอกก็ถ่ายภาพบรรยากาศอื่น ๆ ก่อนจะมานั่งลงข้างผม กระซิบถามเบาๆ
“ชอบมั้ย ” มันว่ายิ้มๆ รู้ทั้งรู้ว่าผมอาย แต่ผมก็พยักหน้าช้าๆ จริง ๆ ก็ชอบเหมือนกัน หึหึ
สักพักไอ้เพื่อนสุดที่รักทั้งสองก็ถ่อสังขารมาถึง ไม่รั้งรออะไรทั้งนั้น พวกเราก็เริ่มถ่ายรูปที่ระรึก
สารพัดท่า อย่าให้พูดทั้งฮา ทั้งหล่อ ทั้งบ้า ทำแม่งทุกอย่างอ่ะครับ ก็สนุกสนานเลยทีเดียวก่อนจะเดินต่อไปที่พัก
กางเต็นท์จัดของเรียบร้อยความหิวก็มาเยือนพวกเรามุ่งไปร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ไม่ไกล
“เอากระเพราไก่ ไม่เผ็ดครับ” ผมสั่งส่งสายตาอ้อนๆ ไปที่สาวสวยที่รับออเดอร์ หมั่นไส้ไอ้เอกเห็นมองน้องเค้
“คนสวยครับ พี่ขอกระเพราหมูเผ็ด ๆ ครับ” ไอ้เอกว่า (กุคิดแล้วไม่มีผิด )ส่งสายตาคม ๆ ไปที่น้องเค้า
“ค่ะ” น้องเค้าก็ยิ้ม ๆ รับออเดอร์ครับ
“พี่ขอกระเพราทะเลครับ” ไอ้ปิงปองสั่ง ผมหันไปมองหน้ามันงง ๆ ก่อนจะก้มดูเมนู...เออมีด้วยว่ะ
“2 เลยครับน้อง พิเศษทั้ง 2 จานเลยนะ” ไอ้เป้สั่งต่อ
จากนั้นผมกับไอ้เอกก็แข่งกันโปรยเสน่ห์แข่งกันจีบน้องเค้าไม่มีใครยอมใคร แม่งหมั่นไส้หว่ะ
.
.
ตกเย็นนั้นไปก็ไม่ได้ไปไหนหรอกคับ นั่งกินเบียร์ นั่งผิงไฟ และคุยกันที่เต็นท์
ที่ภูกระดึงกลางคืนบรรยากาศดีมากครับ ท้องฟ้าถูกประดับประดาด้วยดวงดาว นับร้อยนับพันดวง
“สวยว่ะ” ไอ้ปิงปองเอ่ยขึ้น ตอนนี้พวกผมสี่คนปูเสื่อใกล้ เต็นท์
นอนเรียงเป็นแผง ไอ้เอก ไอ้นัย ผม และไอ้เป้ ห่มผ้าห่ม
ผืนเดียวกัน รอบ ๆ ตัวมืดมิด เหลือเพียงแสงไฟน้อย ๆจากกองไฟ
ต่างคนต่างจ้องไปที่ท้องฟ้ากว้างตรงหน้า ตาไม่กระพริบ
“อืมม ถ้ากุทำได้กุอยากมาที่นี่ทุกปี มานอนมองดาวสวย ๆ
ธรรมชาติที่สวยงาม กับพวกมึงอ่ะ” ผมพูดลอยๆ
“ถ้ามึงอยากมาก็มาดิ กุมากับมึงทุกปีได้อยู่แล้ว” ไอ้เอกว่า ยื่นมาลูบหัวผมเบาๆ
ผมรู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมที่ผมอ่อนไหวเรื่องเพื่อน ๆ เสมอ แต่จะทำไงได้หล่ะก็ผมรักพวกมันทุกคนนี่นา
มันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมาเลยก็ได้
“ห่า ... อย่ามาทำซึ้ง มึงกะพวกกุอ่ะ ก็เป็นเพื่อนกันตลอดชีวิตน่ะแหล่ะ” ไอ้เป้ว่าแซวๆ
ก่อนพลิกตัวข้ามไอ้ปิงปอง ก่อนจะยื่นมือข้ามไปขยี้หัวผม
“ชิส์...เชี่ยนี่ หัวกุยุ่งหมด หมดหล่อเลยกุ” ผมด่ากลบเกลื่อนทั้งที่ซาบซึ้งในความห่วงใยของพวกมัน
แล้วพวกผมก็ขำกันไป เลิกซึ้งครับขุดเรื่องขายหน้าของแต่ละคนมาเผาซะงั้น
มีความสุขจริงๆ บรรยากาศที่สวยงาม สุดท้ายก็แยกย้ายกันไปนอน
ผมนอนในเต้นท์กับไอ้เอก นอนกอดกัน กอดแน่นๆ ที่แสนอบอุ่น.... ความหนาว แทบไม่มีผล
เพราะความอบอุ่นทางใจ และร่างกายของคนข้างๆนี้ ทำให้ผมมีความสุขอย่างเหลือเชื่อ
“หนาวเหรอ...จมูกเย็นเชียว” ไอ้เอกถาม เอาจมูกมันมาเขี่ยเล่นที่จมูกผม จนต้องอมยิ้ม
“ไม่หนาวหรอก ....กอดมึงอุ่นขนาดนี้จะหนาวได้ไง” ผมยิ้มหวานไปให้ มันแตะจูบเบาๆที่ริมฝีปากผม
“หึหึ...ปากหวานก็เป็นเหรอเนี่ย” มันแซวขำๆ ยิ้มปากกว้างไปแล้ว (ดีใจจนออกนอกหน้านะมึงอ่ะ)
“ก็แค่กับมึงน่ะแหล่ะ” ผมหยอดต่อ ...นานๆจะพูดกับมันสักที ไอ้เอกส่ายหัว
“ตอแหล...เมื่อกี้ยังจีบน้องร้านข้าวอยู่เลย” มันว่าขำๆ
“หมั่นไส้มึงแหล่ะ มองอยู่ได้ กุเลยจีบเผื่อ” ผมตอบประชดเล็ก ๆ ทำแก้มพองใส่
“กุดุไว้ก่อน ...กลัวว่าจะเป็นสเป็คมึงก็จะได้กำจัด....ไม่ให้เข้าใกล้มึงได้” มันตอบยักคิ้วกวนๆ ส่งมาให้
“หรอออออออออออออ นอนได้แล้ว.กุง่วงแล้ว” ผมหลับตาพริ้มซุกอกคนตรงหน้า แอบอมยิ้ม ขำๆ
เหมือนวันนั้นที่มันจูบผมในลิฟท์..เพราะมันรู้ว่าน้องผู้หญิงคนนั้นอ่ะ สเป็คผมเลย... แต่มันไม่รู้ว่าตอนนี้
ผมมีคนที่ชอบยิ่งกว่านั้นแล้ว.... คนที่ผมไม่อยากละสายตาไปไหน และไม่อยากให้มันมองใคร
อยากให้มองแค่ผม ...แค่คนเดียว....
.
.
พวกผมตื่นขึ้นมาตอนตีห้า พอเห็นแต่ไอ้เป้ที่ตื่นแล้วมันบอกว่าไอ้ปิงปิงเป็นไข้
เดี๋ยวมันจะอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเองให้พวกผมไปเที่ยวก่อนเลย พวกเรากางแผนที่ซึ่งจริงๆ แล้วเดินตามเขาไปง่ายดี
(
http://travel.kapook.com/view477.html)
ผมกับไอ้เอกเดินจับมือกันบ้าง กอดคอกันบ้าง แอบโอบเอวกันบ้าง กินลมชมวิวที่สวยงามไปเรื่อยๆ
ที่นี่ยังมีธรรมชาติที่สวยงามอยู่มาก ต้นเมเปิ้ล ต้องไม้อีกหลายชนิด หลายพันธุ์ที่ผมไม่รู้จัก
ลมเย็นๆ พัดเอื่อยๆ เสียงนกร้อง ท้องฟ้าสีครามสดใจ หมู่มวลต้นไม้ที่มองเห็นจนสุดลูกหูลูกตา
ทำให้ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นอกเสียจากหลงรักที่นี่ ...รักธรรมชาติ รักความสงบ
ที่ไม่เคยหาได้ในกรุงเทพฯ รักช่วงเวลานี้.....ที่มีมันอยู่ข้างๆ ยิ้มให้ผม หัวเราะกับผม และเดินไปกับผม
..... ผมละสายตาจากไอ้คนหล่อตรงหน้า มองหาธรรมชาติที่สุขสงบ.. ทำไมรู้สึกโรแมนติกขนาดนี้
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ..............แค่มีกันและกัน....มันก็เกินพอ...ผมได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข
.... ไม่นานพวกเราก็มาถึงที่พัก แต่ไอ้เป้กับปิงปองยังไม่กลับ ค่ำแล้วตะวันลับขอบฟ้า
แต่ก็ยังไม่เห็นหัวมันสองคน ....ผมกับไอ้เอกไม่ได้กังวล ซื้ออาหารเครื่องดื่มมานั่งรอ
ผมเชื่อว่าไอ้เป้ไม่มีทาง..ที่จะหลง คนอย่างมันฉลาดแทบทุกอย่าง มันรู้วิธีแก้ไขเสมอ
และครั้งนี้ก็เช่นกัน ...พวกผมเชื่ออย่างนั้นถึงไม่ได้มีอาการร้อนรนแต่อย่างใด
ผ่านไปประมาณชั่วโมงก็เห็นเงาไอ้เพื่อนรักที่สอง ที่เดินตรงดิ่งกลับมาที่เต้น พวกมันน่าจะหนาวน่าดู
“ไงพวกมึง กลับซะช้าเชียว กุนี่แทบจะเรียกเจ้าหน้าที่ ออกตามหาเด็กดอยที่หลงป่าซะแล้ว”
ผมแซวพวกมันขำๆ ที่เด็กบ้านป่าจะมาหลงป่า กัน (แต่เป็นป่าคอนกรีตว่ะ) พวกมันยิ้มตอบไม่มีทีท่าจะอารมณ์เสียสักนิด
“แล้วไม พวกมึงไม่ไปตามเองอ่ะ ไม่รักพวกกุจริงนิ” ไอ้เป้ตอบกลับ
“ห่า ...พวกกุไปตามมึง เดี๋ยวก็หลงอีกคู่เจ้าหน้าที่วุ่นวายตายเสียเวลาตามหาไอ้พวกเด็กดอย ที่เสือกหลงป่า
มึงว่าป่ะเอก ฮ่าๆ” ผมเถียงเอาฮา ฮ่าๆ
“อืม ใช่ครับ” ไอ้เอกทำท่าตะเบะ เหมือนตำรวจรับคำสั่งจากนาย
“ดีมาก ๆ เดี๋ยวเย็นนี้ให้เพ็ดดีกรีแดก” ผมชื่นชมมัน พร้อมเอามือลูกหัวไอ้เอกเลยฮากันไปทั้งหมด
พวกเรานอนดูดาวกันนิ่ง ๆ ดื่มด่ำกับบรรยากาศสวยงาม ร้องเพลงเบา ๆ ด้วยกันไปเรื่อย ๆ จนถึง 4 ทุ่ม
“พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว กุขอนอนตื่นสาย ๆ แล้วกัน” ไอ้เอกว่า
“เกี่ยวไรวะกลับพรุ่งนี้กะนอนตื่นสายอ่ะ” ผมขมวดคิ้วเป็นปม
“ก็กุต้องขับรถอ่ะ มึงอ่ะอย่ามากวนกุเลย” ไอ้เอกว่า
“เชี่ยนี่ กุกวนไรมึง แม่งไอ้ปิงปองกุนอนด้วยนะ ไม่นอนกะแม่งแล้วเซ็ง” ผมเริ่มงอน ๆ
(ในหัวคิดวกวน..เมื่อคืนกุทำไรวะ ไม่ได้ทำไรสักหน่อย ....แอบเขินหรือละเมอว่ะ)
“เพี๊ยะ.. อย่าดื้อนอนกะกุดีแล้วไม่ใช่เด็กแล้วนะมึง” ไอ้เอกว่าดุๆ มันก็ตีเบา ๆ ที่หน้าผากผม
“เออ ๆ เชี่ยนี่ บอกดี ๆ ก้อได้” ผมบ่นเล็กน้อยครับสักพักต่างคนต่างแยกย้านกันไปนอน
พอเข้าเต็นท์ผมก็เริ่มซักว่าเมื่อคืนผมกวนไรมัน ...ซักไปซักมามันก็ปริปากว่าเมื่อคืนผมนอนละเมอ
แล้วล้วงมือไปลูบ ...ลูกมัน มันบอกว่านอนปวดอยู่ทั้งคืน เล่นนอนไม่หลับเลยทีเดียว
ผมก็ขำจนปวดท้องเลยทีเดียว
“ถ้ากุทำมึงตื่นมึงก็บอกดิ เดี๋ยวกุทำให้” ผมชี้มือมาที่ปาก ไอ้เอกยิ้มหวาน
“ไม่เป็นไรกุจะอดทน ...ยังไม่ถึงเวลาที่มึงควรจะเหนื่อยว่ะ” มันว่ายิ้มๆ โอ๊ยกุหลอน จะจับกุพิงกระจกอีกมั้ยเนี่ย
แล้วก็ถึงเวลาที่ต้องกลับ ..............ใจหายเลยครับ ยังไม่อยากกลับตอนนี้
พวกเราไปกินข้าวร้านเดิม ผมอดไม่ไหวที่จะถามน้องคนสวยว่าจะเลือกใคร จะได้ชี้ชัดกันไปเลย
ว่าผมหรือไอ้เอกมีดีกว่ากัน น้องเค้าดันเลือกไอ้เป้เล่นเซ็งกันทั้งแถบ มีแต่ไอ้ปิงปองที่ขำจนท้องแข็ง
พวกเราเดินกลับไปที่หลังแปลอีกครั้ง ท่ามกลางอากาศที่สดใส รายล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่
ลมเย็น ๆ กระทบผิวชื่นใจ ผมวิ่งไปมาอย่างสดชื่นอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งที่สนุกโดยไม่ต้องกังวลอะไร
ก่อนจะนึกสนุกวิ่งไปด้านหลังไอ้เป้ แล้วเตะเข้าที่ขามันแรง ๆ จากนั้นวิ่งหนีไปหลบหลังไอ้เอก
ไอ้เป้วิ่งไล่ตามมาเตะผม แต่ดันเตะโดนแต่ไอ้เอกแทน เพราะหลังกระโดดหลบซ้ายหลบขวาโดยมีไอ้เอกเป็นกำบัง
ไอ้เอกเริ่มโมโหเอามือดันหัวผมกับไอ้เป้ ให้หนีห่างจากตัวเอง ผมกับไอ้เป้ก็ยังยื่นมือ..ยื่นเท้า ตีหัว เตะหลังกัน
อยู่รอบตัวไอ้เอก ก่อนที่ผมจะวิ่งไปหาไอ้ปิงปอง หมั่นไส้ที่มันยืนมองหัวเราะอยู่คนเดียว
ผมโบกหัวไอ้ปิงปองแรง ๆ อย่างหมั่นไส้ เรียกได้ว่าหน้าทิ่มกันเลย ฮ่าๆ
“เพี๊ยะ หัวเราะนักนะเตี้ย เดินไว ๆ คลานอยู่ได้ กร๊ากกกกก” แล้ววิ่งหนีไปตามฟอร์ม แต่ไม่รอดครับ
ไอ้เป้ที่รออยู่แล้วก็ล็อคคอผมไว้ได้ แม่งมันเป็นไรไม่รู้ ใครแตะไอ้ปิงปองไม่เคยได้...ไอ้นี่ร้อนตัวแทนตลอด
“ปิงปอง ..มึงมาจัดการมันเลย ฮ่า ๆ” ไอ้เป้เรียกไอ้ปิงปองมาช่วย โดยมีไอ้สุดที่รักผมครับมาร่วมแจม
ช่วยจับขาไม่ได้ผมดิ้น (รักกุเหลือเกินนะ ...เชี่ยเอก) ไอ้ปิงปองวิ่งมาถึงก็โบกหัวผมคืนแรงๆ ไ
ไอ้เป้ก็เตะตูดมาทีนึง มันก็ปล่อยมือแล้ววิ่งหนี ผมเลยล้มตะครุบไอ้เอกไว้ทันแค่คนเดียว
(หึหึ...รักกุมากใช่มั้ยเอก ถึงไปร่วมมือกับพวกมันมาจัดการที่รัก..เช่นกุ มึงได้รับความรักคืนสนองแน่ ๆ เชี่ย)
ผมรัวกำปั้นทุบไอ้เอก ไอ้เอกร้องโวยวายมันไม่ได้ต่อสู้ ....ทำได้แค่หนี
“ช่วยกุด้วยยยยยยย” ไอ้เอกหลุดได้ วิ่งหนีไอ้สองตัวนั่นไป ผมแม่งโมโห อย่าให้จับได้นะมึง กุจัดหนัก
(ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อย่าหนีนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)
“พวกกกกมึงงงงงงงงงงงง” ผมตะโกนตามไปด้วยเสียงอาฆาต ไล่ขย้ำไอ้เพื่อนเวร ที่วิ่งหนีตายกันอลหม่าน
.
.
จนไปถึงหลังแปลครับต่างคนต่างหมดแรง นั่งหอบหน้าดำหน้าแดง เหมือนหมาหอบแดดลิ้นห้อย
ด่ากันบ้างแซวกันบ้างตามภาษา ขำ ๆ
“เห้ย ...ปีหน้าเรามาเที่ยวด้วยกันอีกนะ” ไอ้ปิงปองว่า
“อืม กุสัญญาเลยปิงปอง” ผมรับคำมั่น อยากจะมาที่นี่ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่อยากกลับด้วยซ้ำ
“กุด้วย...ยังไงก็มาแน่นอน” ไอ้เป้ว่า ส่งยิ้มมาให้
“ได้อยู่แล้ว กะพวกมึงอ่ะ” ไอ้เอกยืนยันอีกที
พวกเราเดินมาถึงชั้นล่าง ไอ้เอกสารถีประจำวันนี้ก็ขับพาเราเดินทางสู่กรุงเทพฯ
ทุกคนนั่งประจำที่เดิม....ผมมองวิวอย่างเสียดาย หันมาพูดคุยกับไอ้หล่ออย่างฉอเราะ
มือทั้งสองข้างที่แอบกุมมือกันอยู่ไม่ห่าง .....สายตาหยาดเยิ้มที่ไอ้หล่อส่งมาให้ทำผมแทบละลายทุกครั้ง
“รักว่ะ” ผมทำปากเป็นคำนั้น แต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา ไอ้หล่อยิ้มกว้างยื่นมือมาขยี้หัวผม
“รักมากกว่าว่ะ” มันทำปากตอบ ทำผมอมยิ้มแก้มแทบปริ สองมือลูบไล้มือกันและกัน
ยิ้มหวานกันไปตลอดทาง ....... คิดเอาไว้ว่ากลับไปคงได้ฉลองความหวานกันทั้งคืน
หลังจากที่บนภูกระดึงมันไม่ได้แตะต้องผมอย่างที่สัญญาไว้ .
............ “รัก”........ คำสั้น ๆ ทั้งๆ ที่เป็นเพียงคำพูดคำเดียวแท้ ๆ แต่กลับมีความหมายมากมายมหาศาล
ทำให้เราอยู่ หรือแทบตายไปได้เพราะคำนั้น ความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กันตอนนี้ ....มันดีเกินกว่าที่ผมคาดหวัง
ก็แค่...อยากจะเก็บรักษาความสัมพันธ์ตอนนี้ไว้ให้ยังอยู่........ตลอดไป
-----------------------------------------------------------จบ อวสาน ----------------------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
