Lesson 125
( Tus Part )
ในที่สุดผมก็ได้ออกโรงบ้างซักทีหลังจากที่ห่างหายไปนาน แต่ก็นะช่วงนี้ผมค่อนข้างจะยุ่งมากเพราะทั้งเรียนทั้งร้าน PPF ที่พึ่งจะเปิดได้ไม่นานอีก อะไรอีกหลายๆอย่างที่ยังไม่ค่อยลงตัวเท่าไรนัก ด้วยที่ว่าพนักงานในร้านมีทั้งหมด 6 คน คงไม่ต้องบอกก็ทราบกันดีอยู่แล้วว่ามีใครบ้าง ผมกับพรหม เป็นพ่อครัว อัทเป็นแคชเชียร์ ที่เหลือีกสามคนเป็นเด็กเสิร์ฟครับ
“พี่คะ สั่งอาหารหน่อยนะค่ะ” ยังเล่าไม่จบเลยขึ้นมาอีกละ - - ผมบอกแล้วว่าช่วงนี้ผมยุ่งมาก คนที่ร้านก็เยอะขึ้นทุกวัน มีทั้งชายและหญิงแต่สาเหตุที่เยอะไม่รู้ว่าอาหารอร่อยหรือว่าพนักงานอร่อยกันแน่!!!! ทุกคนในร้านตกเป็นเป้าสายตาทุกคนครับ แล้วแต่ว่าลูกค้าเลือกที่จะรับคนไหน - - ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นนางงามตู้กระจกซะเหลือเกิน
“พี่ตัส ต้มจืดเต้าหู้กับไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ โต๊ะ7 นะพี่” ป๊อปเดินเอารายการมาวางไว้ให้ผมพร้อมกับอ่านให้ฟังเสร็จสรรพ
“พรหม จัดการเลย” ผมโบ้ยให้พรหมเป็นคนทำครับเพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่เปิดมาเนี่ยผมทำมาแทบทั้งอาทิตย์เลย ต้องให้พรหมทำบ้างไม่งั้นจะลืมซะหมด
“ครับๆ” พรหมก็เริ่มทำงานอาหารอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว ซึ่งพัฒนาจากเมื่อช่วงก่อนๆเยอะเลยครับ
“ฮึ่ม...แอบอู้หรอ”
“อึ้ย พี่เบิร์ดคนเยอะ” ผมรีบผลักพี่เบิร์ดออกห่างจากตัวนิดนึง เนื่องจากว่าครัวในร้านเป็นแบบเคาร์เตอร์ครึ่งตัว ซึ่งสามารถมองเห็นพ่อครัวได้ จะให้มายืนกอดจูบกันคงไม่เหมาะเท่าไหร่นัก
“แล้วไง...มาแอบอู้หรอ แบบนี้ต้องลงโทษ..ฟอดดด” เหอะหมดปัญญาจะต่อสู้ คนอะไรแรงเยอะชะมัดเลย และแล้วเหตุการณ์ที่ตามมาคือลูกค้าส่วนมากจ้องมองมาที่ผม บางคนก็หันไปซุบซิบกับเพื่อน บางคนก็หน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ แต่นั่นไม่สำคัญ มันสำคัญที่ว่าลูกค้าส่วนมากเป็นเด็กมหาลัยและเรียนมหาลัยเดียวกับผมด้วย เดี๋ยวได้ฉาวอีกแน่เลย
“คู่นั้นน่ะ เบาๆหน่อยนะพี่ คนแถวนี้อิจฉากันเป็นแถวแล้ว” ไอ้ตัวเล็กส่งเสียงแซวมาครับ แต่บังเอิญมีคนจัดการให้ผมแล้วครับ
“ไปแซวเค้าทำไมตัวดี...ฟอดดด”
“กรี๊ดดดด อ้ายยยย” เอ้อเหอเรตติ้งดีเวอร์เลยครับผม ส่วนไอ้ตัวน้อยนั้นหน้าแดงแป๊ดเลยครับ
“ไอ้วินบ้า” 55555 ทำไรเค้าไม่ได้ไอ้ตัวน้อยเลยฟาดงวงฟาดงาไปทั่วเลยครับ
“บ้ารักตัวดีนั้นแหละ”
“ฮิ้ว~ หวานไปไหนพี่” ไอ้วินมันจงใจพูดเสียงดังลั่นร้านเลยครับ เลยได้รับเสียงแซวจากวัยรุ่นในร้านมาด้วย
พวกเราทุกคนทำงานในหน้าที่ของตัวเองอย่างขันแข็งจนในที่สุดก็ถึงเวลาปิดร้านสักที ถึงจะเป็นเวลาเพียงแค่สี่ถึงห้าชั่วโมง แต่มันก็เหนื่อยเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
“ปิดร้านได้ซักทีเหนื่อยเป็นบ้าเลย” ผมบ่นเล็กน้อย
“อัทคืนนี้ได้เท่าไรหรอ” พรหมกำลังยืนเคลียร์เรื่องเงินกับตัวน้อยอยู่ครับ
“คืนนี้ได้มาทั้งหมด 12,340 เฮ้ย เยอะนะเนี่ยถึงว่าวันนี้เหนื่อยเป็นพิเศษ” โหยไรวะ เป็นหมื่นเลยหรอ ร้านก็เล็กๆมีโต๊ะแค่ 10 กว่าโต๊ะเองนะ ราคาอาหารก็อยู่กลางๆเพราะร้านเป็นร้านติดแอร์วัสดุอุปกรณ์ทุกอย่างผมเป็นคนเลือกให้เองกับมือ
“เดี๋ยวนะ วันนี้ซื้อของไปเท่าไหร่ไม่รู้ ขอดูบัญชีแปปนึง....” แล้วพรหมก็งึมงำๆอยู่กับการคิดเลขสักพักนึงเลยครับ
“อ่าเหลือจริงๆประมาณเจ็ดพันกว่าๆ ก็โอเคแล้วแหละ” พรหมพูดพร้อมกับเดินออกจากร้านนำไปส่วนผมก็หันหลังมา
“กลับกันได้แล้วพี่เบิร์ด วิน ป๊อป” อยู่หลังร้านครับก๊งเหล้าหลังเลิกงานกันอยู่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเค้าสามคนก็คงเหนื่อยกันพอสมควร
“คร้าบบบบผม”
“เอ้อ กลับกันไปสามคนนั้นแหละ เดี๋ยวตัสไปหาน้องที่ห้องก่อน พี่เบิร์ดปิดร้านดีๆนะ แล้วกลับบ้านด้วย ถ้ารู้ว่าไปต่อไหนนะโดนแน่ แล้วถ้าตัสถึงบ้านก่อนพี่เบิร์ดเป็นเรื่องแน่คอยดู” ผมคาดโทษดักไว้ทุกทางเพราะไม่งั้นได้เบี้ยวหลุดแอบไปต่อไหนกันแน่ ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจพี่เบิร์ดนะ แต่ผมไม่ไว้ใจคนอื่นเพราะขนาดบางครั้งที่ไปเที่ยวกันผมแสดงความเป็นเจ้าของแล้ว บางรายมันยังหน้าด้านจะขี่พี่เบิร์ดเลย
“โหดจั้งงงงง เอากรงขังเลยดีไหมห้ามขนาดเนี่ย” อ้าวๆมีต่อปากต่อคำเดี๋ยวศพไม่สวย!!
“จะเอาไหมล่ะ เดี๋ยวจะล่ามโซ่ด้วย....กินกันไม่ได้ห้ามเลยแต่ซื้อไปกินที่บ้านสิ”
“ไม่เอาอ่ะ ซื้อไปกินทำไม มีตัสก็กินตัสดีกว่าอร่อยกว่าตั้งเยอะ” มันคงจะเมาแล้วแหละ พูดจาเละเทะซะขนาดนี้
“เออ อยากทำไรก็ทำปิดร้านด้วย” ผมสั่งเสียเสร็จก็เดินออกมาจากร้านแต่ยังไม่วาย ยังมีเสียงตามหลอกหลอนผมมาอีก
“รีบๆ กลับบ้านมาให้พี่กินด้วยนะ จะขย้ำให้สะใจเลย” เฮ้อ~ พุทโธ ธัมโม สังโฆ อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาปล่อยเค้าไปเถอะ - -
“พี่ตัสทำไรอยู่ช้าจัง” พอเดินมาถึงที่จอดรถก็เจอคำถามเลยครับ
“ก็ดูพวกนั้นอยู่แหละ เอ้อ นี่พี่ว่าจะไปหาเตยก่อนไปกับพี่ไหม” ผมถามอัทกับพรหมก่อนครับเผื่อว่าใครเหนื่อยอยากจะพักผ่อนก่อน จะได้ให้กลับไปกับพวกพี่เบิร์ด
“ไปด้วยๆ ไม่ได้เจออีอ้วนตั้งนานคิดถึงเหมือนกัน” สาบานว่าที่เรียกน่ะเพื่อนมึง - -
“อัทเรียกเพื่อนซะหมดราคาเลย” พรหมหันมาบอกอัท อัทมันก็ยิ้มอย่างเดียว ส่วนผมก็ขับรถมาจนถึงคอนโดที่เตยกับเพื่อนมันอยู่ครับผม อัท พรหม ก็รีบขึ้นไปหามันที่ห้องเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว
“พี่ตัส เฮ้อ กว่าจะมาได้หนูรอจนหลับจนจะไหลตายแล้วเนี่ย”
“อ้าว ไอ้น้องเวรกูมีหน้าที่ๆต้องรับผิดชอบเว้ยเฮ้ย ไม่ใช่ไปเรียน เที่ยว แรด แล้วก็กลับมานอนเหมือนพวกมึง” ขอหยาบคายเลยครับ หนอยมาช้าแค่ 15 นาที มึงจะไหลตาย!!! ช่างคิดได้
“แล้วนี่สรุปเรื่องที่ให้ไปทำว่าไง” ผมทวงครับแต่ยังไม่บอกหรอกว่าอะไร อิอิ
“ไอ้ไอซ์ ไอ้เฟิร์นออกมาจากห้องก่อนดิ พี่ตัสเรียก” ขอนึกก่อนแปปนึง...กูไปเรียกมันสองตัวตอนไหนวะ???
“อ้าวพี่ตัส สวัสดีค่ะ” ไอซ์กับเฟิร์นเดินออกมาพร้อมกับยกมือไหว้ผมพร้อมกัน
“เออๆ หวัดดี ไหนงานพี่ล่ะได้หรือยัง”
“ได้แล้วพี่เดี๋ยวหนูไปหยิบแฟลชไดร์ฟมาให้แปปนึง” พูดจบไอซ์ก็เข้าไปในห้องเพื่อหยิบงานออกมาให้ผมอย่างรวดเร็ว
“อะไรอ่ะพี่ตัส” ไอ้ตัวน้อยหันมาถามครับ
“เดี๋ยวดูพร้อมกัน ป้ายโปรโมทร้านพวกเราไง” ผมรีบเสียบแฟลชไดร์ฟไปที่คอมแล้วเปิดงานขึ้นมาดู
“เอ้ย พี่ตัสอะไรอ่ะ” พรหมกับอัทถามเสียงดังลั่นเลยครับ อะไรก็แค่รูป ผมกับพี่เบิร์ด วินกับอัท พรหมกับป๊อป อยู่กันเป็นคู่ๆเฉยๆ เค้าเรียกว่าการโปรโมทร้านครับ เพราะผมคิดว่าเดี๋ยวนี้สาววาย หนุ่มวาย มันเยอะแยะไปหมด ถ้าเอาพวกผมหกคนเป็นจุดขายร้าน PPF คงได้ขึ้นท็อปเทนของประเทศไทยแน่ (อีนี่ก็เวอร์ไปเยอะ)
“มันจะดีหรอพี่ตัส ผมว่ามันน่าอายออก” พรหมบอกผมสีหน้าดูหนักใจ
“เออน่าเชื่อพี่สิ” ผมปลอบพรหมและชักแฟลชไดร์ฟออกจากคอม
“อัท เอาไปทำไวนิลเสร็จแล้วจะได้ติดหน้าร้าน” อัทก็รับไปด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น แล้วก็หันไปคุยกับกลุ่มเพื่อนเค้าต่อ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร...เพราะผมก็คุยด้วย 5555 ส่วนพรหมก็มีคุยบ้างแต่ส่วนมากจะเป็นผู้ฟังมากกว่า แต่อีสามพาวเวอร์พลับบเกิร์ลเนี่ยสิ แม่งพูดไม่หยุดเลย ตายอดตายอยากกันมาจากไหนก็ไม่รู้ เมาส์กันจนผมฟังไม่ทันเลยจริงๆ จนผมทนไม่ไหวไล่มันไปนอนแล้วพวกผมก็กลับเพราะนี่มันจะตีสองเดี๋ยวนี้แล้วแถมพรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าด้วยดิ เฮ้อ เซงเลย = =
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 500828 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก