Lesson 122
( Prom Part )
ในที่สุดผมก็พูดมันออกไป คำที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้พูดมันออกไปตั้งแต่ที่ป๊อปกับผมรอดมาจากการโดดน้ำที่สะพานพระรามแปด แต่นาทีนี้ผมคงทนไม่ได้ถ้าป๊อปมีผมแล้วจะต้องมีใครอีกคนด้วย
“…” ป๊อปไม่ตอบและเงียบไป
“เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอ...ถ้าไม่รักกันแล้วให้บอกก่อนไง” ผมพูดไปน้ำหูน้ำตาก็ไหลพราก โอ้ยยย ผมเหมือนคนเสียสติอ่ะตอนนี้ ผมไม่รู้ต้องทำตัวยังไงเลยลุกเอาดื้อๆแล้วจะเดินออกจากห้องแต่แล้ว...
“โอ้ย..ฮึก...” ผมโดนเหวี่ยงอย่างแรงมานอนจมอยู่บนเตียงแล้วป๊อปก็ตามมาคร่อมร่างผมไว้ ผมพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล ผมจึงหยุดอยู่เฉยๆแล้วนอนร้องไห้อย่างผู้แพ้
“ขอโทษ” ป๊อปกอดผมไว้อย่างแน่น ผมถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรเลย แล้วทำให้พรหมต้องคิดมาก” ป๊อปกระซิบข้างหูผม ผมก็เมินหนีไม่ใช่อะไรหรอกมันจั๊กจี้
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่” ป๊อปผละออกจากผมแล้วก็ยิ้มอย่างกวนๆ
“ไม่ต้องมายุ่งจะคิดอะไรก็ชั่ง” ตอนนี้ผมกำลังโกรธและไม่อยากจะคุยอะไรเลยตอนนี้
“ฟังก่อนน้าคนดีของป๊อป”
“ไม่ฟัง!!! ไม่ฟัง!!! จะไปไหนก็ไปให้พ้น อยากจะไปมีแฟนใหม่ที่ไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก” ผมพูดเสียงเรียบแต่ดูเหมือนว่าคนที่มันนอนทับผมอยู่เนี่ยมันสนใจไม่
“ไม่ฟังก็ต้องฟัง!!!!” คราวนี้ป๊อปขึ้นเสียงใส่ผมครับ
“กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่ฉัน” ผมพูดด้วยเสียงที่เกรี้ยวกราดและพยายามผลักป๊อปออกไปด้วยแรงโมโหแต่เพราะความหนาที่ต่างกันมากเกินไปทำให้ความพยายามของผมไม่สำเร็จ
“ขอโทษครับ ไม่กล้าแล้วครับ” เมื่อป๊อปพูดแบบนี้ก็ทำให้ผมอารมณ์เย็นลงได้บ้าง
“นี่พรหม ป๊อปกำลังจะเปิดร้านอาหารของเราสองคนแล้วนะ” เมื่อป๊อปพูดผมก็ถึงกับอึ้ง ร้านอาหารของเราสองคนหรอ...
“ที่ป๊อปลาออกมาเนี่ยเพราะว่าจะเปิดร้านอาหารของตัวเอง แล้วก็อยากให้พรหมมาช่วยกันดูแล จริงๆแล้วต้องบอกว่า พรหมเป็นเจ้าของมากกว่าช่วงนี้เลยอยู่ไม่ค่อยติดบ้านเพราะต้องคอยคุมงานสร้างอยู่ที่ร้านในอนาคต” อ๋อ มันเป็นแบบนี้นี่เองแล้วทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกปล่อยให้เข้าใจผิดทำไม ไอ้แฟนบ้า!!!!
“แล้วที่คุยโทรศัพท์ก่อนหน้าเนี่ยใคร...กิ๊กหรือว่าแฟนใหม่” ผมถามต่อ
“ตลกแล้วพรหม เค้าเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างเค้าโทรมาถามว่าชื่อร้านจะให้ชื่อว่าอะไรเพราะร้านใกล้จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ป๊อปกะว่าจะให้พรหมตั้งให้ไง”
“…” พูดไม่ออก ทำไมดูผมกลายเป็นคนงี่เง่ายังไงก็ไม่รู้สิ สรุปก็คือผมเข้าใจมันผิดมาตลอด เวรกรรมอะไรของผมเนี่ย ผมเป็นคนคิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
“ว่าไงชื่อร้านเราเอาชื่อ P-P ไหม หรือว่าจะให้ชื่อว่า Pop-Prom ดีล่ะ” แล้วป๊อปก็สาธยายชื่อที่ตัวเองคิดออกมาเรื่อยๆแต่ว่าผมไม่เห็นด้วยเพราะบางชื่อมันไม่เหมาะ
“พรหมว่าให้ร้านชื่อ PPF ดีกว่านะ” ถึงจะยาวไปหน่อยแต่มาจากความรู้สึกของผม
“มันย่อมาจากอะไรหรอ”
“Pop Prom Forever” ผมพูดไปก็เขินไป เหอๆ
“ชื่อน่ารักจัง เหมือนคนตั้งเลย” ผมยิ่งอายม้วนเข้าไปใหญ่จนเผลอไปมุดอยู่กับแผงอกป๊อปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“แต่ตอนนี้ ป๊อปคิดทึ้งคิดถึงพรหม ไม่ได้นอนกอดตั้งหลายวัน ฉะนั้นคืนนี้ขอคิดดอกรวบยอดไปเลยนะ” ป๊อปเริ่มอยู่ไม่สุข ซุกไซ้มาที่คอผมอย่างหื่นกระหาย
“เดี๋ยวๆ จะทำอะไร แค่นอนกอดไม่ใช่หรอ” ผมก็พยายามฝืนป๊อปไว้...ถึงมันจะไม่ค่อยได้ผลก็เถอะ
“ขอเข้าไปข้างในนะครับ คิดถึงจะแย่แล้ว” ป๊อปพูดอย่างออดอ้อนซึ่งมันไม่ได้เหมาะกับหนังหน้าเลยซักนิด...แต่มันก็เป็นสิ่งที่น่าดูสำหรับผม
“ดะ...เดี๋ยว....อื้อ” เสียงผมถูกกลืนกินไปโดยปริยายเพราะป๊อปครอบครองริมฝีปากผมไปเรียบร้อยแล้ว แถมยังเอาลิ้นมาไล่นัวเนียกับลิ้นผมด้วย
“อึก...อึก...ฮื้ออออ”
“อย่าดื้อสิครับคนดี” ป๊อปว่าพร้อมกับสอดนิ้วเข้ามาในร่างกายผม ถึงผมจะมีอะไรกับป๊อปบ่อยๆแค่ไหนแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมชินได้เลยสักนิดเดียว ผมค่อยๆหายใจเข้าลึกๆเพราะความอึดอัดช่วงล่างทำให้ผมรู้สึกลำบากแปลกๆ
“อ่า..ตอดจังเลย” ป๊อปพูดเสียงแหบพร่า ทำให้ผมรู้สึกเขินป๊อปจัง
“พูดมากน่า....อื้ออออ” เมื่อผมพูดป๊อปก็เพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเรื่อยๆ จนผมหลุดครางออกไป ป๊อปขยับอยู่สักพักก็ถอนนิ้วทั้งหมดออกไปแล้วแทนที่ด้วยของแข็งร้อนๆเข้ามาแทน ซึ่งมันทำให้ผมจุกพอสมควร
“เจ็บ...อ๊า...ซี้ดดดด” เจ็บจริงๆครับ
“ป๊อปจะทำเบาๆนะครับ” จากนั้นป๊อปก็เริ่มขยับอย่างช้าๆ จนผมเริ่มชินและเมื่อเห็นว่าผมเริ่มจะชินกับจังหวะของป๊อปแล้ว ความถี่มันก็เริ่มมากขึ้น สาบานได้ผมไม่ได้คิดไปเองแน่นอน เร็วและแรงจนผมหลุดเสียงครางอันน่าอายออกมา
“อ๊า.....ฮื้อ....อ๊ะ....อึ๊” ผมครางอยู่อย่างนั้นจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยและคอแห้ง ไปอดอยากมาจากไหนเนี่ยถึงได้ใส่ผมไม่ยั้งขนาดนี้
“โอ้ย....ซี๊ดดดดด ใก้ลแล้วครับพรหม อีนิดนึง....อ๊า...อ๊ะ....อ้าาาาาา” ป๊อปครางเสียงยาวก่อนจะกระตุกสามสี่ทีแล้วก็ปล่อยสายน้ำสีขาวเข้ามาในตัวผมจนผมรู้สึกร้อนท้องไปหมด..ถามว่าแล้วผมล่ะ...ผมไปนานแล้วครับแถมสองรอบแล้วด้วย
“เหนื่อยจัง” ไม่แปลกเลยป๊อปที่ป๊อปจะเหนื่อย - -
“อื้อ...อย่าพึ่ง เพลียแล้วอยากนอนอ่ะ” ผมบอกทั้งหอบๆ ตอนนี้ง่วงมากเลยครับอยากนอนให้หลับไปเลย แต่คงไม่ได้เพราะป๊อปยังคาอยู่ในตัวผมอยู่เลย
“ก็นอนไปสิครับ ป๊อปไม่ได้ห้ามซะหน่อย” ไม่เถียงว่าไม่ได้ห้ามแต่จะให้นอนได้ยังไงมือเริ่มอยู่ไม่สุขอีกรอบ
“ไปอาบน้ำก่อน...เอาออกไปก่อน”
“อาบด้วยกันนะ” ผมไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธอะไรเลยเพราะป๊อปอุ้มผมเข้าห้องน้ำไปเลย
“ป๊อป..อาบน้ำ...ไม่เอา...อื้อ!!!” และแล้วการอาบน้ำครั้งนี้ก็กินเวลาไปอีกกว่าชั่วโมงกว่าผมจะได้ออกมาจากห้องน้ำ สภาพผมตอนนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยจนทำอะไรไม่ไหวแล้วอยากนอนอย่างเดียว ตาก็จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
“ง่วงแล้วหรอ” ป๊อปออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ถามผม
“ใครจะไปอึดเหมือนป๊อปล่ะ” ผมพูดประชดใส่ป๊อปก็ยิ้มเดินไปปิดไฟ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆผมและดึงผมเข้าไปกอดไว้
“ป๊อปพรุ่งนี้ว่างไหม” ผมถามเพราะว่าพรุ่งนี้กะว่าจะชวนไปที่ๆหนึ่ง
“ก็ว่างแหละ ทำไมหรออยากไปไหน” เหมือนรู้ทันผมเลย
“ป๊อปจำตากับยายที่ช่วยเราไว้ตอนลอยไปตามน้ำได้ไหม”
“อื้อ จำได้สิป่านนี้ตากับยายแกจะเป็นยังไงบ้างนะ”
“พรุ่งนี้เราไปหาท่านทั้งสองคนดีไหม ไปเยี่ยมท่านหน่อย” จริงๆผมกับป๊อปว่าจะไปกันหลายครั้งแล้วแต่ติดนั่นติดนี้ไม่ได้ไปกันซักที
“ก็ดีนะว่าจะไปหลายครั้งละ...แต่ตอนนี้นอนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหวไม่รู้ด้วยนะ” ผมไม่ได้เถียงอะไรแต่มุดไปซบกับอกป๊อปแล้วก็หลับตาลงเพื่อพักผ่อนจริงๆซักที
ข่าวใหม่คงเป็นข่าวดีสำหรับทุกคนนะครับ
คือช่วงนี้ผู้แต่งว่างมากๆครับ
เลยจะกลับมาลงนิยายทุกวันเหมือนเดิมแล้ว
ดีใจกันไหมเอ่ย ^^~
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 450080 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก