หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[shizuruviola]

Lesson 135

( Tus Part )

“อัท...หนีออกมาทำไม” ผมกับพรหมเดินมานั่งขนาบอัทไว้เลยครับซึ่งตอนนี้อัทกำลังร้องไห้อยู่ครับ ดูๆแล้วก็น่าสงสารอยู่เนะเนี่ย ผมไม่น่าเล่นอะไรพิเรนทร์ๆเลยทำให้เค้าสองคนต้องมาผิดใจกัน...รู้สึกผิดจังเลยอ่ะ

“ฮึก...ฮือ..ฮือ..ซิก...พี่ตัสดูมันด่าผมสิ...อึก...” อัทร้องไห้โฮเลยครับแล้วก็โดดเข้ามากอดผม ผมก็ต้องรับไว้แล้วก็คอยลูบหลังมัน หลังมันสั่นมากๆอ่ะครับคงจะเสียใจมาก

“ไม่เอานะไม่ร้อง วินมันคงแค่ใจร้อนไปหน่อยน่ะ” ผมพยายามปลอบน้อง

“อื้อ เราก็ว่างั้นแหละตอนแรกป๊อปมันก็ร้อนมาเหมือนกัน แต่สุดท้ายตอนหลังมันก็เย็นลงนะ ให้เวลาวินมันหน่อยเถอะ” พรหมให้เหตุผลเสริมขึ้นมาครับ

“ไม่เอา ไม่ให้อะไรทั้งนั้นจะกลับบ้าน!!!” อยู่ๆอัทมันก็ผละออกจากผมแล้วก็พูดเสียงแข็งเลยครับ ท่าทางงานนี้จะยาวอ่ะนะ

“จะกลับยังไงนี่มันก็มืดแล้วนะ”

“ผมจะโทรให้อามารับ” เด็กน่าดูเลย ไอ้ตัวเล็กเอ้ย

“อัทไม่สงสารอาหรอ ทำงานก็หนักมาทั้งวันแล้ว กลางคืนยังจะต้องขับรถมารับอัทที่ภูเก็ตอีก” ผมใช้วาจาหว่านล้อมเอาแล้วครับผมรู้อัทมีจิตสำนึกมากพอสมควร

“แต่ผมยังไม่พร้อมเจอหน้าวินมันตอนนี้”

“งั้นเราไปเปิดบ้านเพิ่มกันก็ได้ เดี๋ยวพี่เปิดให้...ไปเถอะป่ะ” ผมกระชากทั้งสองคนลุกเลยครับแล้วก็ไปขอติดต่อบ้านพักอีกหลังนึงใกล้ๆกันนั้นแหละ

“เดี๋ยวผมไปยกกระเป๋าที่บ้านนู้นมาให้นะ” พรหมบอกจบก็เดินออกไปจากบ้านที่พวกเราเปิดใหม่ครับ โชคดีที่มันยังว่างอยู่

“อัทกินอะไรร้อนๆหน่อยไหม เผื่อจะดีขึ้น”

“ไม่เป็นไรพี่ตัส ผมอยากอยู่เฉยๆมากกว่า”

“ตามใจแล้วกันนะ” ผมก็ไม่ค้านอะไรหรอกในเมื่อเจ้าตัวเค้าต้องการอย่างนั้น

“กลับมาแล้วครับ เฮ้อ~ หนักเหมือนกันนะเนี่ย” พรหมเดินลากกระเป๋าเข้ามาในห้องดูท่าทางจะหนักใช่เล่นเลยนะน่ะ ลากมาซะตัวโยกกันเลยทีเดียว

“มาพรหมเดี๋ยวเราช่วย” อัทวิ่งไปรับกระเป๋าจากพรหมครับ แล้วเค้าสองคนก็พากันไปเก็บกระเป๋ากันในห้องจนพวกเค้าสองคนเดินออกมาจากห้องผมจึงยิงคำถามใส่ทันที

“แล้วจะนอนยังไง......นอนรวมกันหมดนี่แหละเนอะ” อิอิ ถามพร้อมกับเสนอไปพร้อมกัน

“อื้อ ก็ดีเหมือนกันนะพี่ตัส” พรหมบอกครับ สงสัยคงจะกลัวหรือไม่ก็คงจะไม่ชินที่จะต้องนอนคนเดียวเพราะปกติป๊อปจะนอนด้วยตลอด

“งั้นก็ตามนี่นะ” ผมบอกแล้วพวกเราก็นั่งดูหนังกันต่อครับ จนมันเริ่มดึกขึ้นไปทุกทีๆ

“เบื่อจัง” อัทพูดขึ้น

“ไปนอนสิไป” ผมก็ไล่มันไปนอนครับถ้าเบื่อล่ะก็

“แต่มันไม่ง่วงนี่.....เออนี่ๆ ไปเดินเล่นตามชายหาดกันไหม” อัทเสนอครับ

“งั้นไปกันเถอะ” พรหมพูดขึ้นและลุกขึ้นยืนเหมือนประมาณว่ากูพร้อมเต็มที่จะไปไหนก็ไปอะไรทำนองนั้น

“หาดทรายตอนกลางคืนเนี่ยเย็นสบายดีจังเลยเนอะ” ไอ้ตัวเล็กมันยิ้มร่าเลยครับ ก็นะตอนนี้ต้องตามใจเค้าหน่อยพึ่งจะทะเลาะกับแฟนมา ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้เลยครับ

“อื้อ สดชื่นดีด้วยนะ” พรหมก็บอกต่อและเค้าสองคนก็คุยกันครับเรื่องสัพเพเหระ ทั้งที่มีสาระและหาสาระไม่เจอ ส่วนผมก็เดินดูดาวไปเรื่อยๆนึกถึงเวลาที่เจอพี่เบิร์ดแรกๆจัง...รักแรกแต่ไม่กล้าที่จะบอกเค้า จนเค้ามารู้เอง น่าอายจัง >///<

“พี่ตัสเงียบไปเลยนะ ใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย” ไอ้ตัวเล็กทักผมครับ

“เอ๊ะ อัทนี่คนเค้ากำลังคิดถึงแฟนเค้าอยู่” ผมยิ้มกับคำพูดของพรหมครับ มันรู้ได้ไงวะ

“พี่ตัส” เสียงอัทเรียกผมครับ

“ว่าไง”

“ผมทำให้พี่ต้องแยกกับพี่เบิร์ดหรือเปล่า” พูดลแวก็น้ำตาคลอเบ้าเลยครับ

“ร้องไห้ทำไม ไร้สาระน่า ห่างกันสักพักไม่ได้จากกันนะ” ผมก็พูดปลอบเชิงด่าไปครับ

“ขอบคุณนะพี่ตัส ที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดในทุกๆเรื่อง” เหอ มาแปลกแนววุ้ย

“จะมาทำซึ้งห่าเหวอะไรวะเนี่ย...ไปๆกลับกันเถอะ” เมื่อผมบอก เราสามคนก็หันหลังกำลังจะดินกลับครับแต่เมื่อหันกลับมาก็พบกับบุคคลแปลกหน้าปรมาณห้าคนได้

“ไปกลับกันเถอะ” ผมบอกน้องๆแล้วพาเดินเลี่ยงไปอีกทางนึงเลยเพราะผมคิดว่าดีกว่าเดินผ่านไปตรงๆอย่างน้อยไปอ้อมเอาก็ได้วะ

“ฮึ่ม!!! จะรีบไปไหนกันล่ะจ๊ะคนสวย” ใคร??? ใครวะคนสวย

“พี่ตัสเอาไงอ่ะ” พรหมกระซิบถามผมเสียงสั่นเลยครับ

“อย่าไปสนใจทันสิวะ รีบเดินเข้า” ผมบอกแล้วก็จูงมือกันสาวเท้ากันใหญ่เลยครับแต่...

“อั่ก....โอ้ยยยย” เสียงอัทร้องครับเมื่อผมหันกลับไปดูก็พบว่าอัทโดนกระชากตัวไว้ครับ

“เฮ้ย พวกคุณทำอะไรน่ะ!!!” ด้วยสัญชาติญาณผมจึงตะโกนถามไป

“โถ่!!! จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะ พวกพี่แค่อยากทักทายกันเฉยๆ”

“ขอโทษนะครับ เราไม่รู้จักกัน” ผมบอกอย่างสุภาพ

“ก็พี่อยากรู้จักนี่ไงจ๊ะ...ขอรู้จักแบบลึกๆเลยได้หรือเปล่า” กวนตีนกูหรอมึงเจอดีแน่!!!

“เอ่อ ผมไม่อยากเสียมารยาทนะครับ แต่กรุณาปล่อยน้องผมด้วย” ผมบอกเสียงเรียบบ่งบอกอารมณ์ว่ากำลังจะปะทุขึ้นมาทุกที

“วู้ววววว!!!!! ท่าทางโหดเว้ย มึงจะเร้าใจไหมวะ” พวกมึงก็หน้าตาดี แต่ทำไมสันดารกับความคิดมันถึงตรงกันข้ามกับหน้าตาไปมากเลยล่ะ

“เร้าใจสิครับลองดูไหม!!!!” พูดจบผมก็ไม่พูดพล่ำทำเพลงครับ กระโดดประเคนฝ่าเท้าไปทีเดียวล้มกันระนาวเลยครับ

“อัทลุกวิ่ง!!!!” ผมสั่งอัทก็รู้งานครับวิ่งกันสนุกเลยทีเดียว ยิ่งกว่าเจอผีซะอีกครับ

“เฮ้ย มึงหยุดนะโว้ย!!!! อย่าให้กูจับมึงได้นะ” มาแล้วครับพวกมันวิ่งตามผมมาแล้ว

“อย่าพึ่งเหนื่อยกันนะ วิ่งกลับไปให้ถึงที่บ้านก่อน”

“มันก็ต้องอย่างนั้นแหละนะพี่” พรหมบอกแล้วพวกเราก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งกันเลยครับ

“โอ้ยยยย.....” เมื่อผมหันไปดูก็พบว่าพรหมมันล้มลงไปแล้วครับ ผมจึงหยุดวิ่งแล้วกลับมาช่วยพยุงน้องก่อน

“อัท ไม่ต้องวิ่งกลับมาวิ่งกลับไปบ้านเร็วๆ” อัทก็รีบวิ่งไปด้วยความเร็วเลยครับ ส่วนผมก็ต้องเผชิญหน้ากับบุคคลอีกห้าคนที่เหลือ

“จะเอาใช่ไหมได้” ผมใส่ทันทีครับ ปล่อย หมัด ลูกเตะกันอีรุงตุงนืดไปหมดจนไม่รู้ว่าไปโดนใครบ้าง ผมจึงผลักให้พรหมกระเด็นหลุดออกจากวง เพราะพรหมค่อนข้างอ่อนแอผมปล่อยหมัดกันไปสักพักก็เริ่มมีนอนกันแล้วครับแต่ผมยังเป็นคนที่ยืนอยู่ เหอๆอึดเหมือนกันนี่หว่ากูเนี่ยแต่แล้วมันก็มีคนเล่นสกปรกครับ มันชักมีดออกมาผมก็เตะมีดมันจนกระเด็นหลุดออกจากมือแล้วจากนั้นผมก็ซัดมันจนน่วมนั่นแหละแต่ผมก็ได้แผลจากการถากของมีดช่วงเอวมาด้วยเลือดไหลซิบเลย เจ็บชิบ

“พี่ตัส ระวังข้างหลัง!!!!!!!......ฉึก....อึก”

[zaferianight]

ชื่อตอนก็โหดแล้ว อ่านแล้วเครียดเลย พี่ตัสจะเป็นอะไรมั๊ยเนี่ย  ขออย่างเดวนะคนแต่ง อย่าให้พี่ตัสตายนะ รับมิได้ T^T

[Nus@nT@R@]

เ้อ้ย,,,,พี่ตัสอย่าเป็นอะไรนะคะ

[omyim_jjj]

พี่ตัสต้องไม่เป็นอาราย

[why yyy]

โอย เครียด!!

[aoaer]

    อ๊ายย พี่ตัส

[mild-dy]

รอจ้า

[day9day]

กว่าจะผ่านเรื่งร้ายๆมาด้วยกันก็จะแย่แล้ว  อย่าให้ตัสหรือใครต้องเป็นอะไรไปเลย

[hotladyanyavee]

พี่ตัสอย่าเป็นอะไรนะ เฮ่อตอนนี้น่ากลัวอะ

[mystery Y]

งื้อ~พี่ตัสอย่าเป็นอะไรนะ ทำไมสามหนุ่มjyjถึงไม่มาช่วยเนี่ย

[iamao12]

รอน้าๆๆๆๆๆๆๆ

[minyoung]

แค่ชื่อตอนก็น่ากลัวแล้ว อย่าเป็นอะไรไปนะ เราอยากให้จบแบบแฮ้ปปี้อ่ะ






เราจะเป็นกำลังใจตัสนะ แข็งใจสู้ๆ มาช่วยเร็ว ๆนะ อิพวกพระเอกนี่ เดี๋ยวให้คนแต่งเปลี่ยนพระเอกเลย ไอ้พวกนี้แย่จริง

[shizuruviola]

Lesson 136

( Autt Part )

ภาพตรงหน้าทำให้ผมใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ภาพของผู้ชายหุ่นเพรียวโดนแทงที่ท้องจากน้ำมือของผู้ชายอีกคนนึง กว่าที่พวกพี่เบิร์ดจะเข้าไปถึงตัวพี่ตัสได้นั้น ไอ้สารเลวชาติชั่วคนนั้นมันก็แทงพี่ตัสอีกแผลนึง สีหน้าพี่ตัสแสดงออกถึงความเจ็บปวดมาเล็กน้อยก่อนจะสวนหมัดกลับไปจนไอ้ชั่วนั้นหมอบลงไปกองอยู่กับพื้น และตามด้วยการรุมประชาทัณฑ์ส้นเท้ากันไม่ยั้งจากพี่เบิร์ด วิน และก็ป๊อป

“พี่ตัสเป็นยังไงบ้าง” พรหมรีบปลี่เข้าไปช่วยพยุงพี่ตัส ส่วนผมก็วิ่งตามไป เหอ เลือดไหลเยอะมากเลยอ่ะ

“พี่ไม่เป็นไรหรอก....ฟุ่บ”

“พี่ตัสๆ ระวัง!!!” ผมกับพรหมต้องช่วยกันคว้าตัวพี่ตัสเอาไว้ก่อนที่จะลงไปกองกับพื้น ดูจากสภาพแล้วค่อนข้างแย่เลยอ่ะครับ อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหล....มันเป็นเพราะผม ถ้าผมไม่ชวนออกมาก็คงไม่เป็นแบบนี้

“พี่ตัสต้องไม่เป็นไรนะ” พรหมบอกพร้อมกับน้ำตาเริ่มไหลเช่นเดียวกับผม พรหมกับผมมีสิ่งที่เหมือนกันอย่างนึงคือรักและเคารพพี่ตัสมาก แกคอยช่วยเหลือทุกอย่าง นิสัยก็ดี

“ตัสๆ เป็นยังไงบ้าง!!!!!” มาแล้วครับพระเอกตัวจริงพี่เบิร์ดนั่นเองครับ มาถึงก็โอบพี่ตัสไว้กับตัวเลยครับพร้อมกับดูอาการพี่ตัสไปด้วย

“โดนสองแผลทนหน่อยนะคนดีของพี่.........ฮัลโหล มึงมาจัดการคนที่ภูเก็ตเดี๋ยวนี้กูให้เวลาพวกมึงหนึ่งชั่วโมงพวกมึงต้องถึงภูเก็ตไม่ว่าจะอยู่กันที่ไหนก็ตาม รวมคนมาให้ได้มากที่สุด กูมีงานให้พวกมึงเก็บกวาด” พูดจบพี่เบิร์ดก็วางสายไปครับ จากคำพูดเมื่อครู่นี้ทำให้พี่เบิร์ดดูน่ากลัวขึ้นเป็นเท่าตัวเลยครับน้ำเสียงที่ดุดันและเด็ดขาดแตกต่างจากน้ำเสียงปกติที่ใช้คุยกับพวกผม

“อึ๊บ...วินไปเปิดประตูรถให้พี่ ป๊อปมึงขับหน่อยละกัน ที่เหลือขึ้นรถให้หมดเร็วๆด้วย” ไม่ต้งรอให้สั่งกันซ้ำสองที่คนวิ่งกรูกันไปที่รถเลยครับไม่ใช่ว่ากลัวที่พี่เบิร์ดพูดสั่งหรอกนะ แต่เพราะความเป็นห่วงพี่ตัสมากกว่า

“พี่..เบิร์ด....เจ็บแผล” พี่ตัสพูดเสียงเบาและกระตุกกระตักมากแต่บังเอิญว่าผมนั่งใกล้เลยได้ยิน ประกอบกับในรถทุกคนกำลังนั่งเงียบ

“ทนหน่อยนะตัส...เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว” พูดไม่ทันขาดคำรถก็เลี้ยวเข้าโรงพยาบาลแผนกฉุกเฉินแล้วครับ  ยอมรับเลยว่าวันนี้การขับรถด่วนนรกของป๊อปเป็นประโยชน์มากๆก็วันนี้แหละ

“เดี๋ยวผมเปิดประตูให้” ผมรีบอาสาลงไปเปิดประตูให้พี่เบิร์ด แล้วพี่เบิร์ดก็รีบอุ้มพี่ตัสวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

“พรหม ลงมาเร็ว” ผมเปิดเบาะหลังเพื่อให้พรหมลงมาจากรถ

“ไปดูพี่ตัสกันเถอะ” พรหมบอกผมพร้อมกับจับมือกันวิ่งตามพี่เบิร์ดเข้าไป แต่ว่าพอไปถึงพี่เบิร์ดก็บอกว่าพี่ตัสเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว

“ไม่น่าเลย...ฮึก...ถ้าเราไม่ชวนพรหมกับพี่ตัสออกมาเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้...ฮือๆๆ” ผมพูดเสียงเครือๆแล้วก็ปล่อยโฮเมื่อพูดจบ ในหัวมันตื้อไปหมด มันเป็นเพราะผมคนเดียวผมโดดกอดพรหมเลยครับแล้วก็เอาหน้าซุกไว้ที่ท้องพรหม

“ไม่เอาน่าไม่ใช่ความผิดของอัทหรอกนะ” พรหมพูดปลอบใจผมแต่เสียงก็สั่นไม่แพ้ผมเลยเพียงแต่ว่ากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้

“ไอ้ตัวเล็ก อย่าไปคิดมาก ตัสไม่เป็นอะไรหรอก อึดจะตายไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก” พี่เบิร์ดพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หน้าตาพี่แกก็วิตกไม่แพ้คนอื่นเลย

“จะไม่ให้คิดมากได้ยังไงพี่ ทั้งหมดมันเป็นเพราะผม ถ้าวิ่งไวกว่านี้อีกนิดพี่ตัสก็ไม่ต้องโดนแทงแล้ว” ผมก็โทษตัวเองอยู่วันยังค่ำอ่ะครับ ยิ่งพูดน้ำตาก็พาลจะไหลหนักกว่าเก่า

“หมับ.......หยุดร้องไห้ได้แล้วน่า” เสียงคุ้นๆครับ ผมเลยหน้าหันไปดูก็เป็นไอ้วินนั่นเอง แอบมากอดผมจากทางด้านหลัง

“หึ...ก็พูดได้สิไม่ได้เป็นสาเหตุนิ” ผมพูดประชดประชันใส่ครับ เหตุมาจากคนนี้ต่างหาก ถ้ามันไม่ด่าผม ผมคงไม่นอยแบบนี้

“จะเป็นหรือไม่เป็นก็ไม่เกี่ยวหรอกนะ...ตัวดีทำดีที่สุดแล้ว”

“แต่มันยังไม่ดีพอ!!!!! พี่ตัสถึงต้องเป็นแบบนี้...ฮึก ฮืออออ” โอ้ย ผมอยากจะเป็นบ้าครับ ร้องไห้มากๆก็ปวดหัวแต่มันหยุดไม่ได้อ่ะ วินมันก็ไม่ห้ามอะไรอีกได้แต่กอดผมไว้หลวมๆ จนผมหลับคาอกมันไปเลย

( Bird Part )

“กริ๊ง....กริ๊ง.......ฮัลโหล”

(คุณเบิร์ดครับ คนที่คุณเบิร์ดต้องการให้เราจัดการใช่พวกที่นอนเหมือนตายอยู่แถวหาดที่คุณเบิร์ดไปพักหรือเปล่าครับ)

“ใช่ พวกนั้นแหละ เอามันให้ตายนะโทษฐานที่มาทำร้ายดวงใจกูถ้ามันไม่เป็นศพ พวกมึงจะเป็นศพแทน” ผมกำลังหงุดหงิดและโมโหตัวเองมากที่ยอมปล่อยให้พวกตัสไปเปิดอีกห้องนึงกันตามลำพัง ถึงว่าตอนแรกตะหงิดๆใจอยู่แล้วเชียว

“เอ่อ ใครเป็นญาติผู้ป่วยฉุกเฉินครับ” คุณหมอเปิดประตูห้องออกมาแล้วถามหาญาติ ผมก็เสนอหน้าไปด้วยความร้อนใจพร้อมกับพวกน้องๆที่เฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

“เอ่อ คือว่า....”

“ว่าไงครับหมอ พูดเร็วๆได้ไหม!!!!!” ผมเผลอตะคอกหมอเพราะความร้อนใจ

“คือคนไข้โดนแทงช่วงท้องน่ะครับ แต่ปลายมีดมันทะลุไปโดนเส้นประสาทตรงกระดูกสันหลังด้านหลัง เกรงว่าคนไข้จะต้องได้รับการผ่าตัดด่วน”

“ก็ผ่าไปสิหมอ...อะไรที่ทำแล้วให้คนไข้รอดคุณหมอก็ทำสิครับ”

“งั้นเดี๋ยวหมอจะเอาเอกสารมาให้ญาติเซ็นรับรองนะครับ” จะทำห่าอะไรก็ทำสักทีเถอะ แม่งชักช้าแบบนี้ถ้าตัสเป็นอะไรนะ กูจะเผาโรงพยาบาลทิ้ง!!!!!!!

“อ้อ หมอขอบอกไว้อีกอย่างนึงนะครับ” หมอพูดแล้วหยุดเว้นวรรคไว้ และแสดงออกทางสีหน้าแทนว่าหนักใจกับคำพูดที่จะต้องพูดต่อไป

“คนไข้น่ะ...มีโอกาสรอดแค่ครึ่งต่อครึ่ง”

“คุณหมอหมายความว่าไงครับ”

“ก็คนไข้อาจจะหายเป็นปกติดี หรืออาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา หรือไม่ก็อาจจะฟื้นแต่ไม่สามารถเดินได้....หรืออาจจะเสียชีวิตในระหว่างการผ่าตัด........ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ครับ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับกำลังใจของคนไข้เองด้วยครับ” เมื่อหมอพูดจบผมก็ใจแป้วครับ ไอ้พวกที่ยืนกันอยู่เนี่ยหน้าเสียกันทุกคน

“ไม่เป็นไรครับหมอ คนไข้ต้องรอดครับ.......เพราะถ้าไม่รอด หมอก็ต้องไม่รอด!!!!” ผมพูดขู่กลายๆไว้ครับ ซึ่งก็เหมือนเป็นการกดดันหมอไปด้วย

“หมอจะพยายามสุดความสามารถนะครับ”

“ผมจะเอาใจช่วยครับ” คุณหมอหันหลังเดินเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้วก็ทำการเคลื่อนย้ายตัสไปห้องผ่าตัดใหญ่ ซึ่งแน่นอนว่าพวกผมต้องแห่กันไปเฝ้าหน้าห้องอยู่แล้ว ผมคิดอะไรบางอย่างได้จึงล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาลูกน้องทันที

“ฮัลโหล....พวกมึงอย่าพึ่งเอาพวกมันตาย.....เอามันไปขังไว้ก่อน กูจะให้เมียกูไปจัดการมันเลย” พูดจบผมก็ตัดสายเลยครับ เรื่องนี้ยังไงผมก็อยากจะเอาให้หนักที่สุด แต่ผมรอให้ตัสฟื้นขึ้นมาจัดการพวกมันเองจะสะใจกว่าเยอะครับ และเพื่อที่จะได้มีความหวัง...ว่าตัสจะฟื้นขึ้นมา

“วิน ป๊อป พรหม กลับไปนอนที่รีสอร์ทก่อนไป เดี๋ยวพี่เฝ้าเอง” ครับ สภาพแต่ละคนเหนื่อยล้ามาก เห็นได้ชัดว่าไอ้ตัวเล็กหลับไปแล้ว

“ได้ไงพี่เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนกันแหละ ทิ้งกันได้ยังไง...อีกอย่างถ้าตัวดีตื่นขึ้นมาคงโวยวายว่าทำไมถึงไม่รอเฝ้าพี่ตัส” ที่วินบอกก็มีเหตุผลและเมื่อผมกวาดสายตามองไปที่สองคนที่เหลือ สายตาของสองคนนั้นก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ายังไงก็จะรอเฝ้าตัส ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรต้องขอบคุณซะอีกที่เป็นห่วงกัน...จากนั้นผมนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดไปนานหลายชั่วโมงประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก

“หมอพยายามอย่างเต็มที่แล้วครับ”

[Mingky]

ตัดทำไมอ่า T^T

 อย่าเป็นไรนะ พี่ตัส อยู่เพื่อทุกคนนะงับ

[tawan]

ขอร้องนะอย่าให้พี่ตัสเป็นอะไรนะ

ไม่อยากกินมาม่า

 

[Nus@nT@R@]

   ม๊ายยยยยยยยยยยยยยย พี่ตัสอย่าเป็นอะไร
ต้องฟื้นขึ้นมากระทืบพวกนั้นก่อนนะ

[mamew13 jk]

อ่านทันละ มันค้างอ่ะ ตัสอย่าเปนรัยนะ

[krit24]

พี่ตัสต้องไม่เป็นไรนะ
ค้างอ่า

[mystery Y]

ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่มันหมายความว่าไงเนี่ย ลุ้นๆ

[khunstar]

ถ้าตัสตายก้อคงเหมือนหนังเกย์ที่ดูบ่อยๆตอนจบตายเฉยเลย

[TukOO9726803]

 พี่ตัสอย่าเป็นอะไร
ต้องฟื้นขึ้นมากนะ

[uaeb]

ไม่จริงงงงงงงงงงงง พี่ตัสอย่าตายน้าาาาาาาาาา

 

 

 

[aoaer]

  หมายความว่างัย ไอ้คุณหมอ มาพูดให้จบเลยนะ ไม่งั้นไม่รอดแน่ ฮึ่มๆๆ จบไม่สวยล่ะเตรียมตัว 

[why yyy]

คนเขียนจะให้พี่ตัสตายจริงเหรอ?

[hotladyanyavee]

ค้างมากมาย พี่ตัสจะเป็นไง

[mild-dy]

ลุ้นๆ ;(

[minyoung]

"หมอพยายามอย่างเต็มที่แล้วครับ เราสามารถช่วยคนไข้ได้และปลอดภัยดี" ใช่ไหม






เราเป็นกำลังใจนะพี่ตัส อย่าเป็นอะไรล่ะ ไม่งั้นคงโดนโกรธตายเลย

[zaferianight]

อย่าค้างอย่างนี้สิ พี่ตัสตองไม่เปนอะไรน๊าาาาาาาาาา

[iamao12]

แอร๊ย

ค้างงง

[apple]