หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[shizuruviola]

Lesson 119

( Prom Part )

“พรหมเสร็จหรือยังอ่ะ”

“อื้อๆเสร็จแล้ว...ปะ กลับบ้านกัน” ตลอดเวลาสองอาทิตย์ที่ผมกับป๊อปทำงานด้วยกันมาตลอด มาก็มาพร้อมกัน กลับก็กลับด้วยกัน  พอตอนเช้าก็ต้องมานั่งเรียนด้วยกันอีก เอาง่ายๆผมกับป๊อปตัวติดกันเป็นตังเมเลยครับ อ่อ ผมจะเล่าอะไรให้ฟังวันแรกที่มหาลัยเปิด เรื่องของผมกับป๊อปก็ฮือฮาไปทั่วมหาลัยเลยครับ เดินไปไหนก็มีแต่คนมองตลอด แต่จะว่าไปมันคงไม่แปลกหรอก ก็ลูกผู้มีอิทธิพลอย่างป๊อปที่มาพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะ ต้องมีคนอยากจับจองเป็นเจ้าของกันเป็นธรรมดา

“หาอะไรกินก่อนไหมพรหม” ป๊อปถามผมเมื่ออยู่บนรถ

“ป๊อปหิวไหมล่ะ ถ้าหิวก็แวะหากินเอาก็ได้” เมื่อผมบอกไป ป๊อปก็เล็งหาร้านชายสี่หมี่เกี๊ยวข้างทางเลยครับ ของชอบเค้าเลยแหละ เมื่อเจอเป้าหมายผมก็ลงมานั่งกินเป็นเพื่อนป๊อปด้วย

“ป๊อปทำงานของ Miss Nancy หรือยัง” ผมถามขึ้นขณะที่ป๊อปกำลังเพลินกับการจ้วงบะหมี่ในชามอย่างเมามัน

“วิชาภาษาอังกฤษหรอ”

“อือ ที่ให้เขียนบทความอ่ะ” ผมต้องคอยเตือนครับไม่งั้นลืมหมดว่ามีงานอะไรบ้าง แถมผมยังต้องจี้ให้ทำด้วยหรือไม่บางงานก็ต้องทำแทนไปเลย

“ยังไม่ได้ทำหรอก มันยากอ่ะพรหมทำให้ดิ นะที่รัก” ป๊อปพูดหยอดใส่ผม ใช่สิจะใช้ผมทำงานนี่ ป๊อปแปลกอย่างนึงคือไม่ถูกโลกเอามากๆกับภาษาอังกฤษ วิชาเกี่ยวกับคำนวณ การจัดการ ป๊อปสามารถทำได้หมดและทำได้ดีด้วย แต่ถ้าเจอภาษาก็โบกมือลากันตั้งแต่ยังไม่ต้องทำอะไรเลยแหละ

“ตลอดแหละ...อิ่มแล้ว” ผมพูดพร้อมกับวางช้อนและตะเกียบ

“อิ่มแล้วก็กลับกันเถอะจะห้าทุ่มแล้วพรุ่งนี้มีเรียนเช้าไหมเนี่ย” ป๊อปพูดไปก็ล้วงกระเป๋าตังตัวเองไปด้วย

“อะไร ตารางเรียนตัวเองยังจำไม่ได้อีกหรือไง” จะไม่ให้บ่นได้ยังไงครับ เรื่องของตัวเองแท้ๆ แต่แทบจะไม่เคยจำอะไรด้วยตัวเองเลย

“ก็มีพรหมอยู่ช่วยจำแล้วไง...ต้องช่วยจำตลอดชีวิตด้วยนะ” หยอดไม่รู้เวลาร่ำเวลา ประเด็นคือผมอายจนอยากจะเอาหน้ามุดดินแล้วเนี่ย

“เอากุญแจมา เดี๋ยวไปรอที่รถ” ป๊อปก็ยอมเอากุญแจรถให้ผมแต่โดยดี ส่วนผมก็วิ่งปรู๊ดเร็วกว่าล้านปีแสงมารอที่รถทันที จากนั้นสักแปปนึงป๊อปก็ตามมาถึงที่รถแล้วเราสองคนก็กลับบ้านกัน

เช้าวันต่อมาผมไม่ค่อยอยากตื่นเท่าไรเลยอาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยหล้าสะสม แต่ก็เป็นโชคดีของผมที่วันนี้ไม่มีเรียนเช้ามีแต่บ่ายเลยทำให้ผมตื่นสายได้

“พรหม พรหม” ใครมาเรียกแต่เช้าเนี่ย

“อือ” ผมตอบส่งๆไปเพราะกำลังเพลิดเพลินกับการนอนอยู่

“ทำไมวันนี้ตื่นสายจัง” เสียงคุ้นๆ ผมลืมตาขึ้นมาก็เจอกับป๊อปนั่งมองผมอยู่พร้อมกับเอามือมาลูบคลำจับตัวผม

“ไม่สบายหรือเปล่า”

“เปล่า...แค่เหนื่อยอยากนอนต่ออีกหน่อยอ่ะ” ผมหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงแล้ว ผมก็อยากจะง่วงต่อทันทีพึ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเอง

“มาๆนอนต่อเถอะ” ป๊อปตะครุบตัวผมไว้ในอ้อมอกแล้วก็ล้มตัวลงนอนมากับผมอีกครั้งนึง ผมก็สลึมสลือหลับต่อในเวลาอันรวดเร็ว

“พรหมๆ ตื่นเถอะเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ” ผมตื่นขึ้นมเพราะแรงเขย่าจากคนที่คุ้นเคยแต่ทำไมผมรู้สึกโลกมันหมุนจังเลยล่ะ

“อือๆ เดี๋ยวเค้าอาบน้ำก่อน” ผมพูดเสียงงัวเงียเหมือนยังไม่ตื่น แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องตื่นแล้วเพราะว่าเรื่องเรียนก็ต้องมาก่อนเรื่องอื่นอยู่แล้วสำหรับผม แต่เมื่อผมยืนขึ้นกลับรู้สึกว่าโลกมันมืดไปทันตาเห็น แล้วผมก็ทรุดลงกับพื้นทันที

“เฮ้ย!!!! พรหมเป็นอะไร” ป๊อปรีบวิ่งเข้ามาประคองผมแต่ผมพูดไม่ออกอ่ะตอนนี้มันร้อนวู๊บๆไปหมดทั่วหน้าทั่วตัวเลย

“ตัวร้อนๆนะเนี่ย ไปหาหมอดีกว่า” พูดจบป๊อปก็อุ้มผมขึ้น แต่ผมดึงแขนป๊อปห้ามเอาไว้เพราะผมคิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก

“ทำไม เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ” ป๊อปพูดกับผมแต่ผมส่ายหน้า ผมจึงพยายามฝืนพูดออกไปให้ชัดเจนที่สุด

“มะ...ไม่....ปะ....ปะ...ไป” ผมรู้สึกเสียงตัวเองเริ่มสั่นและตัวก็สั่นด้วยแต่ผมก็ไม่อยากไปหาหมออยู่ดีนี่หน่า ป๊อปคงจะเข้าใจผมนะ

( Pop Part )

“ไม่ไปไม่ได้หรอก เดี๋ยวเป็นอะไรหนักขึ้นมามันจะไม่คุ้ม” ผมบอกเหตุผลไปแล้วแต่พรหมก็ยังส่ายหน้ายังเดียวทั้งๆที่ตอนนี้ตัวพรหมเริ่มสั่นเทาแรงขึ้นเรื่อยๆ

“น่าไปเถอะนะ เดี๋ยวป๊อปเฝ้าเองนะครับ” ผมพยายามพูดดีๆแต่ปรากฏว่าคำตอบที่ได้คือส่ายหน้าเหมือนเดิม

“พรหม อย่าดื้อได้ไหม!!! ถ้าเป็นอะไรมากขึ้นมารับผิดชอบตัวเองไหวไหม” ผมพูดตะคอกใส่พรหมไปด้วยความโมโห และเหตุนี้เองทำให้พรหมลืมตาขึ้นมามองผม

“ทำไมถึงชอบดื้อจังเลยห๊ะ” ผมถามแล้วจ้องหน้าพรหม และแล้วพรหมก็ดิ้นจนตัวเองหล่นลงไปอยู่กับพื้น

“ไปไกลๆเลย กูมันดื้อไม่ต้องมายุ่งกับกู...ฮึก...ฮึก” อ้าวเวรกรรมกูอีกร้องไห้เลย ถามหน่อยเถอะ กูผิดอาร๊ายยยย กูแค่เป็นห่วงมึงเนี่ย

“ไม่เอาน่าป๊อปขอโทษละกันนะ” ผมเข้าไปอุ้มพรหมขึ้นมาใหม่แล้ววางลงบนเตียง แต่พรหมก็ยังไม่ยอมมองหน้าผม

“ไม่สบายแล้วอย่าโยเยสิ มองหน้าป๊อปนะ จะเอาอะไร” ผมเอาน้ำเย็นเข้าลูบ..แล้วมันก็ได้ผลครับ

“ไม่อยากไปหาหมอ” พรหมพูดเสียงอ่อย

“ก็ได้ไม่ไปก็ไม่ไป แต่วันนี้พรหมต้องนอนพักนะ ไม่ต้องไปเรียน ไม่ต้องไปทำงาน” ผมบังคับเลยครับเพราะถ้าไม่ห้ามมีหวังทรุดหนักกว่าเดิมแน่

“แต่ว่า....” นั้นไงยังไม่ทันขาดคำเลย

“ไม่มีแต่...ถ้าอยากไปก็ไปให้หมอฉีดยา” ......ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกครับ นิ่งไปเลยครับแต่ก็ดีแล้วไม่ดื้อมาก

“เดี๋ยววันนี้ป๊อปอยู่เฝ้าพรหมทั้งวันเลยละกันเนอะ” ผมบอกพรหมแล้วก็เอามือลูบหัว เฮ้อ คิดแล้วก็หนักใจ ผมรักพรหมมากๆเลย ถ้าวันไหนพรหมไม่ต้องการผม ผมจะทำยังไง...แต่ไม่มีทางหรอกผมไม่ยอมปล่อยพรหมไปให้ใครแน่นอน

“เดี๋ยวเอาข้าวกับยาขึ้นมาให้กิน รอแปปนะครับ” ผมบอกคนป่วยเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อที่จะทำข้าวต้มให้คนป่วยแล้วก็โทรปรึกษาพี่ตัสให้พี่ตัสวินิจฉัยโรคให้ว่าน่าจะเป็นอะไร พี่ตัสก็บอกว่าน่าจะเป็นไข้ธรรมดาแต่ต้องระวังอย่าให้สั่นมากไม่งั้นเดี๋ยวมันจะชักเอาได้

“ข้าวมาแล้วตื่นกันพรหม” ผมวางข้าวต้มไว้หัวเตียวแล้วก็ปลุกคนป่วยขึ้นมากินข้าว

“ไม่อยากกินอ่ะ” พรหมพูดเสียงแหบๆ

“นอนอย่างเดียวมันไม่หายหรอกนะกินข้าวกินยาก่อนจะได้หายไวๆ ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากไปทำงานแล้วหรอ” ต้องเอาเรื่องพวกนี้มาหลอกล่อครับ พรหมเวลาเป็นไข้แล้วเหมือนย้อนอายุลงไปเหลือสิบขวบเด็กจริงๆ

“ป๊อปรักเค้าป่าว” เวรกรรมชามเกือบหลุดมือถามมาได้

“ถามทำไม”

“ก็อยากรู้ตอบสิ” ผมจ้องหน้าพรหมที่แดงเถือกเพราะพิษไข้ซึ่งกำลังรอคำตอบจากผมอย่างใจจดใจจ่อ

“รักสิรักมากที่สุดเลย” เมื่อผมตอบผมก็เอาหัวมาถูอกผมแล้วก็กอดผมไว้นิ่งๆ พรหมกอดผมนานมากจนผมก้มลงไปดูอีกที...หลับคาอกผมเลยครับ แหม่ มันน่าลักหลับเสียให้เข็ดเลยดีไหมเนี่ย

[hotladyanyavee]

หายไปนาน ตามอีกที สองตอนแล้ว คู่พรหมกะป๊อบน่ารักอะ
แบบนี้สิหวานปนงอน รักทะเลาะกันน่ารักมากๆๆๆๆๆ

[gupalz]

พรหมน่ารักเนอะ ตอนไม่สบายเนี่ย

[tawan]

อ้อนสามีได้น่ารักกกกก

 

[omyim_jjj]

หวานไปแล้วนะ

[day9day]

น่ารักดีครับ

[mystery Y]

แหม เป็นไข้แล้วขี้อ้อนนะพรหม ป๊อปดูแลดีๆน้า

[why yyy]

คิดถึงงงงงงงงง )

[apple]

น่ารักอ่ะคู่นี้ ><

[shizuruviola]

ตอนนี้ภาษาอังกฤษเยอะหน่อยนะครับ แต่ผู้แต่งใจดีมีคำแปลท้ายบทครับผม ^^

Lesson 120

( Pop Part )

หลายวันผ่านไปพรหมก็หายเป็นปกติจนสามารถออกมาทำงานได้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ค่อยชอบใจอยู่ดี...ทำไมมีแต่แขกผู้ชายเรียกแต่จะสั่งอาหารกับพรหมก็ไม่รู้ ถามสายตาที่มองมาที่พรหมเล่นเอาผมอารมณ์ขึ้น ถ้ากลืนได้แม่งคงกลืนเข้าไปทั้งตัวแล้ว โถ่เว้ย!!! ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

“ป๊อป เป็นอะไรอ่ะหน้าเครียดเชียว” พรหมถามผมเมื่อเอาออร์เดอร์ของลูกค้าจากโต๊ะนึงมาส่งให้กับพ่อครัว

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” ผมตอบแล้วยิ้มให้พรหม ขืนผมบอกสาเหตุของอารมณ์บูดเบี้ยวของผมไปล่ะก็มีหวัง ทะเลาะกันอีกแน่ๆ

“Hey you, I would like to order a meal.” ยังพูดกันไม่ทันไรเลย แขกฝรั่งคนหนึ่งก็กวักมือเรียกพรหมอีกแล้ว คนอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่เรียกวะ!!!

“Just a moment please. ทำงานก่อนนะป๊อป” พรหมบอกผมแล้วก็เร่งฝีเท้าไปที่โต๊ะนั้นอย่างรวดเร็ว ผมจึงทำเป็นเดินตามไปดูแลลูกค้าโต๊ะนั้นซะเลย หึงเว้ย!!!!

“What do you want to get?” อะไรวะ งง ไม่รู้เรื่อง ผมยืนเกาหัวตัวเองเลยครับ แปลไม่ออกอ่ะขณะที่ผมกำลังยืนเก้ออยู่นั้นก็มีคนมากระซิบข้างหูข้างหลังผม

“มีอะไรให้ช่วยไหม” เสียงคุ้นๆหันกลับไปก็เป็นพี่ตัสนี่เอง ผมออกอาการดีใจมากเพราะผมจะได้ให้พี่ตัสช่วยแปลให้เลย

“มีพี่ ช่วยแปลที่ไอ้ฝรั่งเนี่ยมันพูดกับพรหมหน่อย” ผมกระซิบพี่ตัส พี่ตัสก็ยิ้มๆ ส่วนพรหมก็มองมาที่ผมและพี่ตัสแล้วก็ยิ้มเล็กน้อย

“I want to order caramel.”

“I recommend Sweet Jackfruit Seeds, Layer Sweet Cake, Pinched Gold Egg Yolks, Gold Egg Yolks Drops, Gold Egg Yolks Thread.” อะไรวะยิ่งฟังยิ่งงงผมหันหน้าไปหาพี่ตัสแต่พี่ตัสก็ยังนิ่งและก็ขยับปากบอกว่าไม่มีอะไร

“If I want you, How should I do?” เมื่อจบประโยคนี้พรหมก็ดูจะอ้ำๆอึ้งๆไปสักนิดนึงผมหันไปหาพี่ตัสแกก็หน้านิ่งเลยครับแล้วพี่ตัสก็เดินไปพูดกับฝรั่งคนนั้นเลยครับ

“Sorry, I can’t give this guy to you because this guy already has a husband” เมื่อพี่ตัสพูดจบฝรั่งคนนั้นก็ชะงักหน้าไปนิดหน่อยแต่ก็สั่งอาหารต่อ ผมก็งงๆเลยเดินออกมาจากจุดนั้นและเมื่อพี่ตัสเดินออกมาผมก็รีบเดินไปถามพี่ตัสทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่น่าโง่ภาษาเลยกู เฮ้อ

“พี่ตัสๆ มีอะไรหรอเมื่อกี้เนี่ย”

“ไว้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทำงานไปก่อน” พี่ตัสพูดจบก็เดินไปนั่งที่โต๊ะกับพวกเพื่อนๆของแกโดยทิ้งความสงสัยไว้ให้ผมเต็มหัวไปหมด

“น้องคะ สั่งอาหารหน่อยค่ะ” ผมหันไปตามเสียงก็พบกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งนั่งโบกมือเรียกผมอยู่ เฮ้อ ต้องปั้นหน้ายิ้มอีกแล้ว เซง

หลังจากผ่านเวลาการทำงานอันแสนสั้นมาแล้วผมก็ไม่รอช้ารีบเข้าไปถามพี่ตัสทันที ทั้งๆที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด ถึงมันจะดูเสียมารยาทนิดๆ แต่ผมสนที่ไหนล่ะ

“พี่ตัสสรุปว่าไงเล่าให้ฟังหน่อย” ผมกระซิบถามพี่ตัส

“มานี่ๆ” พี่ตัสลากผมไปที่ๆไม่มีคนมากนักซึ่งมันก็เกือบๆหลังร้านอ่ะแหละ เมื่อมาถึงที่พี่ตัสก็เริ่มเปิดฉากเลยครับ

“ไอ้นั่นน่ะ ตอนแรกมันก็บอกว่าจะสั่งของหวาน ไม่มีอะไรมากแต่มันมาอีกประโยคนึงคือมันบอกว่าถ้ามันอยากได้พรหมมันต้องทำยังไง พี่เห็นพรหมอึ้งๆเลยเข้าไปบอกมันว่าพรหมมีสามีแล้ว ก็แค่นั้นแหละ” เมื่อผมฟังสิ่งที่พี่ตัสเล่าผมก็ปรี๊ดขึ้นทันที มันจะมากไปแล้ว พอกันทีงานเงินไม่ต้องทำมันแล้ว

“ขอบคุณครับพี่ตัส แล้วพี่จะกลับกี่โมงเนี่ย” ผมพยายามสะกดอารมณ์ไว้แล้วถามพี่ตัสอย่างใจเย็นที่สุด

“พร้อมแกแหละ ฉันมารถเพื่อนก็ต้องกลับกับแกสิ…เดี๋ยวไปเอากระเป๋าก่อน” พูดจบพี่ตัสก็เดินกลับไปที่โต๊ะส่วนผมก็รีบเดินไปหลังร้านเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็วล้านปีแสง(เวอร์อีกกู - -) แล้วพอออกมาก็เจอพรหมนั่งรอผมอยู่หน้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

“กลับบ้านกันเถอะ” พรหมเอ่ยชวนผม

“มานี่ก่อน” ผมฉุดมือผมให้เดิมตามมาอย่างรีบร้อน พรหมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรและเมื่อผมมาถึงจุดหมายผมก็ปล่อยมือพรหม

“ห้องผู้จัดการ...มาทำอะไรหรอป๊อป” ผมไม่ตอบแต่จูงมือพรหมเข้าไปในห้องในทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับผู้ชายวัยกลางคนกำลังนั่งตรวจเอกสารและบิลค่าอาหารอยู่

“อ้าว ทั้งสองคนเลยมีอะไรหรือเปล่ามาหาพี่ถึงที่” ผู้จัดการร้านหยุดมือในการทำงานแล้วหันมาพูดกับพวกผมแทน

“ไม่มีอะไรมากพี่ผมกับพรหมจะมาขอลาออกน่ะ”

“ห่ะ ห๊ะ อะไรลาออกอะไร” พรหมถามผมด้วยน้ำเสียงลนๆแต่ตอนนี้ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นครับ

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมกับพรหมจะไม่มาทำงานที่นี่แล้วนะครับ ตั้งแต่ที่อยู่ที่นี่มาพวกผมสนุกมากครับลาล่ะครับ”

“เออๆ รักษาตัวด้วยนะ” พี่เค้าไม่ได้ว่าอะไรผมก็เลยลากพรหมออกมาจากห้องแล้วตรงไปที่รถทันที เมื่อมาถึงก็เห็นพี่ตัสยืนรออยู่แล้ว

“ป๊อปเดี๋ยวสิ มีอะไรลาออกทำไมเนี่ย หันมาคุยกันก่อนเลยนะ” พรหมพยายามเรียกผมแต่ผมไม่ฟัง

“ขึ้นรถ” ผมขึ้นรถแล้วก็สตาร์ทเครื่องส่วนพรหมนั่งอยู่ข้างๆผม ก็มองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ ส่วนพี่ตัสก็นั่งหลังแล้วก็ฟังอย่างมีมารยาท (แอบแขวะกูไอ้ป๊อป:ตัส)

“อธิบายสิ” พรหมพูดขึ้น

“อธิบายอะไร” ผมถามมึนๆกลับ

“ก็เรื่องวันนี้ อยากฟังเหตุผล” เมื่อพรหมพูดมาแบบนี้ผมก็เงียบและนิ่งขับรถต่อไป

“ทำไมไม่พูด”

“ไม่รู้จะพูดอะไร” พูดจบผมก็หยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาไอ้วินทันที

(ฮัลโหล ว่าไงวะ)

“กูมีเรื่องให้มึงช่วย” ผมบอกมันไป

(เรื่องอะไรวะ) มันถามผมกลับ

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ รอถึงบ้านก่อน”

(อ้าว แล้วโทรมาหาพ่อมึงหรอ)

“อ้าว ไอ้สัดนี่กูกลัวมึงนอนก่อน เดี๋ยวไม่ได้คุยกัน” ผมบอกเหตุผลกับมัน

(เออ แล้วถึงไหนแล้วเนี่ย)

“กำลังกลับบ้านแหละอีกครึ่งทางก็ถึง”

(พี่เบิร์ดฝากถามพี่ตัสกลับมาด้วยเปล่า) เมื่อมันถามผมก็เหล่ตาไปมองพี่ตัส และเหมือนพี่แกจะตู้ทันเลยตะโกนใส่โทรศัพท์เองเลย

“กลับมาแล้วเดี๋ยวก็ถึง” ปลายสายก็เออ ออ ไปครับส่วนผมก็วางสายไปเลย

“ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด” พรหมพูดขึ้นแล้วหันหน้าออกไปมองกระจกเลยครับ

“ใจเย็นๆกันทั้งคู่แหละ มีเหตุผลกันหน่อย” พี่ตัสพูดเตือนผมกับพรหม

“ครับ/ครับ” ผมกับพรหมขานรับพร้อมกัน หลังจากนั้นเราก็เงียบกันมาทั้งรถจนถึงบ้าน เอาล่ะงานนี้ยังไงก็ต้องลุยกันสักตั้งแหละ!!!!!

คำศัพท์ท้ายบทนะครับ สำหรับคนไม่เก่งอังกฤษ

Hey you, I would like to order a meal.
เฮ้!!! คุณ ผมต้องการสั่งอาหาร
Just a moment please.
กรุณารอสักครู่นะครับ
What do you want to get?
คุณต้องการจะรับอะไรครับ?
I want to order caramel.
ผมต้องการสั่งของหวาน
I recommend Sweet Jackfruit Seeds, Layer Sweet Cake, Pinched Gold Egg Yolks, Gold Egg Yolks Drops, Gold Egg Yolks Thread.
ผมแนะนำเม็ดขนุน, ขนมชั้น, ทองหยิบ, ทองหยอด, ฝอยทอง
If I want you, How should I do?
ถ้าผมต้องการคุณผมควรทำยังไงครับ?
Sorry, I can’t give this guy to you because this guy already has a husband.
ขอโทษนะครับ ผมไม่สามารถให้ผู้ชายคนนี้กับคุณได้เพราะผู้ชายคนนี้มีสามีแล้ว

[why yyy]

พี่ตัสแรงตลอด ป๊อบพรมมีเรื่องตลอดสิน่า

[aoihimeko]

พรหมมื่อหร่จทันคนสักที

[kasarus]

จะรักกันหึงกันก็เอาแค่พองามนะ อย่าให้มันมากเกินไป

[hotladyanyavee]

รู้สึกน้องป๊อบจะหึงกันเกินงามมากไป ไงก็ต้องทนหากมีแฟนน่ารัก

[BBChin JungBB]

น่ารักทั้งสามคู่เลย แต่ว่าสงสัยจัง เพื่อนคนอื่นไปไหนหมดอ่า 

[apple]

ป๊อบหึงหนักกก

[mystery Y]

ป๊อปขี้หึงเกินไปแล้ว!!

[day9day]

รอตอนหน้านะครับ

[tankungza]

วันนี้นั่งอ่านนิยายนี้ทังวันจนจบรวดเดียว
คนแต่งรีบมาต่อนะอยากอ่านอีก
รอคับ

[minyoung]

สนุกมาก ๆ จะรอมาต่อนะ

[hotladyanyavee]

มารอค่ะ

[noteno]

 

[shizuruviola]

Lesson 121

( Prom Part )

หลังจากวันที่ผมลาออกจากงานตอนนี้ก็ผ่านมาสามสี่วันแล้ว ซึ่งผมก็ดำเนินชีวิตตามปกติเพียงแต่ว่ากลับบ้านเร็วเท่านั้นเองเพราะไม่ได้ไปทำงาน ส่วนผมก็ป๊อปก็ไม่พูดอะไรกันอีกตั้งแต่วันนั้นนอนก็นอนเตียงเดียวกัน ไปมหาลัยก็ไปพร้อมกัน กินข้าวก็กินด้วยกัน แต่ผมกับป๊อปก็ไม่พูดกัน ผมยอมรับผมโกรธที่ป๊อปไม่มีเหตุผลแบบนี้ และอีกอย่างนึงคือ ในขณะที่ผมกลับบ้านเร็ว แต่ป๊อปกลับบ้านดึก....ผมไม่รู้ว่าป๊อปไปไหนและผมก็ไม่คิดจะถามด้วย

“พรหม หมดคาบเรียนแล้วกลับบ้านกันเถอะ” อัทมาสะกิดแขนผม ผมจึงหลุดจากภวังความคิดของตัวเองและกลับเข้าสู่โลกของความเป็นจริงๆ

“อื้อ” ผมบอกพรางเก็บอุปกรณ์การเรียนไปด้วยและเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมกับอัทก็ไปที่รถของวิน...เพราะป๊อปไม่กลับบ้านเลยแต่ไปไหนต่อไม่รู้

“พรหมวันนี้พรหมคงต้องขับแล้วแหละ วินต้องทำงานอยู่กับเพื่อนต่อน่ะ” อัทพูดพร้อมกับยื่นกุญแจรถมาให้ผมด้วยผมก็รับมาอย่างว่าง่ายไม่ได้พูดตอบโต้อะไรไป ตอนนี้ในหัวผมมันเต็มไปด้วยความคิดต่างๆนานาว่าป๊อปไหนทำไมต้องกลับบ้านดึกซึ่งผมไม่เข้าใจในเมื่อป๊อปก็ไม่ได้ไปทำงานเหมือนกัน

“พรหมเป็นอะไรไปหรือเปล่าดูเหม่อๆลอยๆนะ” อัททักผมขึ้นในขณะที่รถติดอยู่ที่ไฟแดง

“ไม่มีอะไรหรอก แค่มีเรื่องต้องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”

“เรื่องป๊อปหรือเปล่า” จังหวะที่อัทถามกลับไฟก็เขียวพอดีเลยผมจึงเงียบไม่ตอบและขับรถต่อไป ซึ่งอัทก็คงพอรู้อารมณ์ผมตอนนั้นเลยไม่ซักไซ้ไล่เรียงอะไร จนถึงบ้าน

“พี่ตัสกลับมาแล้วนี่” เมื่ออัทพูดผมจึงให้ความสนใจที่อัทพูดขึ้นเพราะปกติพี่ตัสจะเรียนเช้าและเลิกเย็นกว่าพวกผมเสมอเพราะคณะที่พี่แกเรียนมันค่อนข้างหนัก  เมื่อผมกับอัทก้าวขาเข้าไปในบ้านก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาจากในครัว แน่นอนไม่ต้องเดาให้เสียเวลาแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกำลังอยู่ในครัว ผมกับอัทจึงงพากันเดินเข้าไปในครัวทันที

“อ้าว กลับมาแล้วหรอ” พี่ตัสทักขึ้นในขณะที่ตัวเองก็ง่วนอยู่กับการปรุงรสอาหารตรงหน้า ผมมองแล้วก็รู้สึกชื่นชมในความสามารถของพี่แกจริงๆ คนอะไรเก่งไปซะทุกเรื่อง บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าพี่ตัสเป็นคนจริงๆหรือเปล่า - -

“พี่ตัสทำไรอ่ะ” อัทถามขึ้น

“ทำหลายอย่างเลยวันนี้ ว่าจะสอนพวกแกทำด้วยเพราะฉะนั้นเสาร์ อาทิตย์ นี้พวกแกห้ามไปไหนเด็ดขาด” ผมยิ้มขึ้นทันทีอย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่เฉยๆมันจะได้มีอะไรให้ผมทำบ้างไม่ใช่นั่งนอนอยู่บ้านไปวันๆในวันหยุด

“ได้สิพี่ตัส ว่าแต่ทำไมอยู่ดีๆจะมาสอนพวกผมล่ะ” เออนั้นสิเนอะ

“เวลาฉันไม่อยู่พวกแกจะได้ทำกินกันได้ไง ไม่ใช่ว่าพอฉันไม่อยู่ก็ฉีกซองใส่น้ำร้อนกันอย่างเดียว”

“ฮ่าๆๆๆ พี่ตัสก็พูดเกินไปบางอย่างง่ายๆผมก็ทำเป็นหรอกน่า” ผมแอบหัวเราะในใจเพราะพี่ตัสพูดมันเป็นเรื่องจริงๆ ถึงจะทำกันเป็นก็เถอะแต่พอพี่ตัสไม่อยู่ ถ้าไม่กินนอกบ้านก็มาม่านั่นแหละเพราะขี้เกียจทำอ่ะ

“พี่เบิร์ดยังไม่กลับหรอพี่ตัส” ผมถามพี่ตัสเพราะไม่เห็นจะมีวี่แววพี่เบิร์ดเลย

“กลับดึกๆแหละ ไปทำอะไรก็ไม่รู้พี่ฟังไม่ค่อยถนัด”

“เดี๋ยวผมโทรตามวินก่อนละกัน” พูดจบอัทก็โทรหาวินเลยพูดคุยกันนิดหน่อยและสรุปได้ว่า วินทำงานยังไม่เสร็จกลับมืดๆ

“แล้วป๊อปล่ะพรหม” พี่ตัสถามผมทำให้อัทหันมามองผมด้วย เป็นคำถามที่ผมไม่อยากตอบเลย

“ไม่รู้พี่” ผมตอบแล้วก้มหน้ามองพื้น เพราะยังไม่อยากพูดถึงตอนนี้

“ทะเลาะกันหรอ” เมื่อพี่ตัสถามผมห้องครัวก็ตกอยู่ในความเงียบทันที

“เปล่าหรอกพี่” ผมบอกแค่นั้นแล้วก็หยิบนั่นจับนี่ให้มันมีงานทำจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน และสรุปเย็นนั้นผม อัท พี่ตัส ก็กินข้าวกันแค่สามคนโต๊ะอาหารดูกว้างใหญ่เกินไปสำหรับคนสามคน

“พอเหลือแค่นี้มันก็ดูเหงาๆเนอะ” อัทพูดขึ้นลอยๆ แต่นั่นทำให้ผมคิดไปไกลแล้วว่าถ้าสักวันนึงผมกับป๊อปต้องจบกันวันนั้นผมจะเป็นยังไง ผมจะเจ็บมากไหม แล้วผมจะทนได้หรือเปล่า ผมรีบกินข้าวในจานให้หมดโดยเร็วเก็บจานแล้วรีบขึ้นห้องเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้คิดถึงเรื่องไม่ดีแบบนั้น ผมมองดูนาฬิกานี่ก็พึ่งทุ่มครึ่งแต่ผมไม่มีอะไรทำ เลยอาบน้ำแล้วมานอนเล่นบนเตียงแล้วเผลอหลับไป

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตีสามกว่าๆผมหันไปมองรอบๆห้องก็พบว่าผมยังอยู่ในห้องคนเดียวงั้นก็แสดงว่า....ป๊อปไม่ได้กลับบ้าน ผมเลิกสนใจแล้วนอนต่อทันที มันคงไม่เป็นอย่างที่ผมคิดหรอก....

“อื้ม ทำได้ดีนะพรหม รสชาติกำลังดี แต่ของอัทติดเปรี้ยวมากไปนิดนึงลดมะนาวลงหน่อย” พี่ตัสกำลังวิจารณ์ต้มยำไก่ที่พี่แกสอนให้ผมกับอัททำ ซึ่งผมก็ชอบมากมันสนุกดีไม่น่าเบื่อแถมยังทำให้ผมสงบมากขึ้นอีก

“โถ่ พี่ตัสผมว่าเปรี้ยวๆก็อร่อยดีนะ” อัทแย้งขึ้นพร้อมกับหน้าตาบูดนิดๆที่ทำอาหารออกมาแล้วโดนพี่ตัสติ

“ก็แกกินเปรี้ยวมันก็ต้องอร่อยสิ อันนี้พี่ดูแบบเป็นกลาง” พี่ตัสว่าพรางขยี้หัวอัทไปด้วย

“โอ้ย พี่ตัสอ่ะ หัวยุ่งหมด” อัททำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่พี่ตัสซึ่งมันก็ดูน่ารักดี

“ทำเสียงเล็กเสียงน้อย เดี๋ยวกูตบคว่ำเลยไอ้ห่านิ” อัทแลบลิ้นใส่พี่ตัสแล้วก็ไปนั่งซดต้มยำไก่ฝีมือตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

“ต่อไปจะทำอะไรอ่ะพี่” ผมถามพี่ตัสเพราะนี่มันก็แค่ช่วงเช้าจะสายเองทำได้อีกหลาย

“ทำขนมแล้วกัน” ผมหยิบเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างออกมาวางเรียงกันไว้เพื่อสะดวกต่อการหยิบใช้ และพี่ตัสก็เริ่มสอนผมทันที  ผมเรียนทำอาหารกับพี่ตัสแทบทุกอย่างตั้งแต่เสาร์เช้าจนถึงอาทิตย์เย็น แต่มันก็ไม่ทำให้ผมลืมคิดถึงใครอีกคนที่ตอนนี้ไม่กลับบ้านมาตั้งแต่วันศุกร์จนวันอาทิตย์

“เฮ้อ เมื่อยจังเลยอ่ะพี่ตัส” ผมบ่นกับพี่ตัส

“นั้นสิ พี่ตัสไม่เมื่อยบ้างหรอ” อัทถามขึ้นต่อ

“เมื่อยสิ แต่บ่นแล้วมันหายเมื่อยไหมล่ะ” จริงของแกเนอะ ฮ่าๆๆๆ

“พรุ่งนี้มีเรียนกันใช่ไหม ขึ้นไปนอนกันได้แล้วไปเดี๋ยวตื่นสาย” พี่ตัสพูดจบบุคคลสามคนที่หายหน้าหายตาไปจากบ้านตั้งแต่วันศุกร์ก็ก้าวขาเข้ามาในครัวพอดี

“คิดถึงจังเลยตัวน้อย” วินโผเข้ากอดอัททันที หอมแก้มอัทก็ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดนั้นแหละปากบอกว่าไม่เอาแต่หน้านี่ยิ้มเอาโล่หรือว่ายังไง

“คุณหมอคิดถึงจังเลย” พี่เบิร์ดจะเข้าไปหาพี่ตัสแต่...

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ...มีอะไรค่อยเคลียร์คืนนี้” พี่ตัสพูดจบเรียกเสียงโห่จากคนอื่นๆได้ดีผมก็พลอยยิ้มไปด้วย

“ผมขอตัวนะครับ” ผมพูดจบแล้วก็รีบเดินขึ้นห้องไปทันทีท่ามกลางสายตาที่จังจ้องมาที่ผม แต่ตอนนี้ผมขอขึ้นทำใจก่อนละกัน ผมอาบน้ำแล้วนอนอยู่ในห้องสักพักก็มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามาในห้องผมจึงลืมตาขึ้น เป็นจังหวะที่โทรศัพท์ป๊อปเข้าพอดี

“สวัสดีครับ” ป๊อปพูดกับปลายสาย

“พึ่งถึงเองครับ........เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนแล้วกันนะครับแล้วเดี๋ยวจะโทรกลับ.....ครับ โทรแน่นอนครับไม่โทรได้ไงเรื่องสำคัญแบบนี้” อะไรกัน เสียงที่ป๊อปพูดฟังแล้วเจ็บพิลึกหรือว่าป๊อปจะมีคนอื่นคิดแค่นั้นผมก็น้ำตาไหล มันเกิดขึ้นจริงสิง่ที่ผมกลัวที่สุด เมื่อป๊อปเข้าไปในห้องน้ำผมก็ลุกขึ้นนั่งและคิดทบทวนเรื่องผมกับป๊อปแล้วผมก็สามารถตัดสินใจได้แล้ว ผมเก็บเสื้อผ้าตัวเองยัดกระเป๋าของตัวเองเสร็จเรียบร้อยป๊อปก็เดินออกมาพอดี

“จะไปไหน” ป๊อปพูดพร้อมกับจ้องมาที่ผม ผมนิ่งไม่ตอบแต่ผมกำลังร้องไห้อยู่

“เป็นอะไร” ป๊อปมานั่งข้างๆผมและพูดขึ้น ผมจึงพูดสวนขึ้นทันที

“เราเลิกกันเถอะ!!!”


ปล.หายไปนานโทษทีครับ พอดียุ่งๆกับกีฬาสี

[aoihimeko]

หยปนนมทีพรหมขอลิกอีกล้ว

[mystery Y]

เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย ป๊อปมีอะไรไม่บอกพรหมเลยนะ

[hotladyanyavee]

หา มาถึงก้เลิกกันเลยเหรอ

[mild-dy]

รอจ้า

[mamew13 jk]

จะเลิกหรอ ?  ไม่เอานะๆ  555+

[day9day]

ง่ะ   ช่วงนี้มีแต่ดราม่า ฮื้อๆๆๆ

[apple]

  บอกเลิก!!