หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12]

[Crossley]

อบากจะบอกคนเขียนว่า
มีบ้างเรื่อง ที่เรทติ้งแย่กว่าเรื่องนี้อีก แต่คนเขียนเรื่องนั้นมักจะบอกตอนจบตอนเสมอว่า           
"ถึงจะไม่มีคนอ่านก็ไม่เป็นไร  เพราะฉันแต่งเพื่อให้ฉันมีความสุข เห็นนิยายตัวเองได้โลดแล่นอยู่บนอินเตอร์เน็ท แถมยังมีคนอ่านอีกตั้งสองสามคน ดีกว่าไม่มีอะไรเลย"
เพราะฉะนั้นอย่าไปซีเครียดกับเรื่องเรทติ้งมาก คิดแค่ว่าแต่งแล้วมีความสุขไหมเป็นพอ ถ้าไม่มีความสุขก็หยุดเุถอะค่ะ
เพราะอารมณ์ก็เป็นจุดที่ทำให้นิยายดำเนินไปเป็นแนวนั้นๆได้เหมือนกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ตามอ่านมาตั้งแต่เวอร์ชั่นเก่า จนมาถึงตอนนี้ ก็ยังอยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้ยังสนุกไม่เปลี่ยน แม้จะเปลี่ยนวัยเปลี่ยนแนวบ้างก็ตาม พี่บู้ก็ยังเป็นพี่บู้ น้องบิ๊กก็ยังเป็นน้องบิ๊กที่แสนจิตคนเดิม ไม่ว่าคนเขียนจะเขียนออกมากี่ตอนนักอ่านคนนี้ก็ยังจะตามอ่านเรื่องนี้ไปจนจบค่ะ 

[mutyamania]

ขอบคุณกำลังใจจากคนอ่าน...ขอบคุณหลายคนที่เตือนสติให้คนแต่งได้นึกถึงเหตุผลที่แท้จริงตอนที่เริ่มแต่งนิยาย  ทุกอย่างเริ่มจากศูนย์  ไม่มีคอมเม้นท์  ไม่มีบวก  แต่เกิดขึ้นเพราะเราอยากแต่งมันออกมาแค่นั้นเอง  ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

ต่อไปนี้ไม่ว่าคนอ่านจะมีหนึ่ง...สอง....หรือศูนย์คน  เค้าก็จะไม่นอยด์แล้น....(เพราะเคยแต่งนิยายจบโดยมีคนเม้นท์แค่สองคนมาแล้วเมื่อหลายปีก่อน)

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยนะคะ.....สู้ค่ะ(ฮา)








ตอนที่ 8 เด็กพิเศษ....








“หมา.....อื้อ.....หมา.....มาให้กอดหน่อยสิ”







ร่างสูงเอ่ยอย่างงัวเงีย  สองตายังคงปิดสนิท  มือข้างหนึ่งหมายมั่นที่จะเอื้อมไปคว้าตัวคนข้าง ๆ มากอดให้หายหมั่นเขี้ยว  แต่กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป

ขยับ.....ไม่......ได้

ดำศรีสะบัดศีรษะจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง  สองตาลืมขึ้นมาดูบรรยากาศรอบ ๆ  พยายามจะกระดิกมือและเท้า  ก่อนจะพบว่าตนเองนั้น.....










ถูกมัดขึงพรืด.....

“พี่.....เฮ้ยยยย....พี่เล่นอะไร๊.....รีบมาแก้มัดเค้าเดี๋ยวนี้เลยนะ....ไอ้หมา....ไอ้เด็กนรก....แง่งงงงงงงงง”
.
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ







ตึ๊ง....ตึง......ตึ๊งงง.....ตึ๊ง.....ตึ๊ดดดดดดดดด

“มาแล้วครับ....มาแล้ว ๆ.....แมร่งใครมาหาแต่เช้าวะ”

ปัฐวิทย์ หรือ บอม  วิ่งลงมาจากชั้นสองของตัวบ้านอย่างรีบร้อน  ในสภาพตัวเปียก  หัวแฉะ  และมีเพียงผ้าขนหนูปกปิดเรือนร่างสมส่วนเพียงแค่ผืนเดียว  หลังจากที่เพิ่งอาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคลจากการออกกำลังกายในยามเช้า  เพื่อลงมาเปิดประตูบ้าน

“อ้าวมึง....มาไงเนี่ย”
ชายหนุ่มเอ่ยถามแขกไม่ได้รับเชิญที่นั่งยอง ๆ อยู่หน้าบ้าน  ข้าง ๆตัวนั้นมีกระเป๋าเดินทางใบโตที่อัดแน่นไปด้วยสัมภาระ  ชนิดที่เรียกว่าอพยพย้ายถิ่นฐานจากที่เก่าเป็นการถาวร

“ขออยู่ด้วยได้ป่ะ....ผัวจ๋า”
“เฮ้ยได้ไงอ่ะ....เฮ้ยเดี๋ยว....เดี๊ยวววววว”

ไม่ทันแล้ว  ทันทีที่เอ่ยปากโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านอนุญาต  นายชาคริต....หรือนายบู้....หรือเจ้าหมาน้อยก็เดินละลิ่วตัวปลิวเข้าไปในบ้าน  โดยปล่อยให้นายบอมนั้นหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางของตนตามเข้าไปประหนึ่งคนรับใช้

“ไม่เลว ๆ......นี่บ้านของมึง....ที่พ่อของมึงซื้อเอาไว้ให้ช่ายแม๊ะ  แหมมันช่างไฮโซสมฐานะเพื่อนรักของกรูเสียจริ๊ง  คอแห้งอ่ะ....อยากดื่มน้ำแร่....น้ำแร่ใส่แก้วใสแล้วก็ประดับด้วยมะนาวผ่าซีกเหน็บตรงขอบแก้ว....โอ้โห....แอลซีดีทีวี....กี่นิ้วฟะ....เพื่อนขอดูได้แม๊ะ...พอดีว่าติดละครพื้นบ้านตอนเช้าน่ะ...”

“สัดบู้....เยอะไปแล้ว....มานั่งนี่...แล้วบอกกูทีดิ๊  ว่าลมอะไรหอบมึงมานี่  แล้วที่บอกว่าจะมาค้างน่ะ...ไม่สิ  ที่มึงบอกว่าจะมาอยู่ด้วยน่ะ  คือล้อเล่นใช่มั้ย  เฮ้ย....บูม...ไอ้เมฆ....ไอ้บิ๊ก....ออกมาเฮ๊อะ  เค้าจับพวกตัวได้แล้ว”
“เฮ้ย....กูมาคนเดียว  จริง ๆ  ไม่มีใครมาด้วย....น้ำแร่กูล่ะฟะ”
“รอเดี๋ยวนะมึง  นั่งนิ่ง ๆ แล้วอย่าสะเออะเดินไปซนที่ไหนล่ะ  เดี๋ยวกูมา....”


ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...ชายหนุ่มนึกด่าตัวเองในใจ  หลังจากที่จัดแจงรินน้ำแร่ใส่แก้วพร้อมกับคว้ามีดทำครัวมาเพื่อหั่นมะนาว.....



เพล้งงงงงงงงงงง

เสียงดังสนั่นเหมือนอะไรสักอย่างล่วงลงมาแตก  ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ  แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะยกถาดแก้วน้ำตามไปด้วย

“กูขอโทษ.....ว่าแต่ไอ้ตัวนี่  ที่จตุจักรมันมีขายเปล่าวะ....เดี๋ยวกูซื้อมาใช้ให้”
“สัดบู้...........มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อ๊ากกกกกกกกกกก......บอม......บอมคร๊าบบบบบ.....บู้ขอโท๊ษษษษษษษษษ”
.
.
.
.
.
.
หมาน้อยกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด  พยายามนั่งนิ่ง ๆ และทำตัวให้ลีบที่สุด  มือข้างหนึ่งกอดกระเป๋าเดินทางของตนเอาไว้  ระหว่างที่รอเจ้าของบ้านเก็บกวาดซากรูปปั้นเทพีอะโฟรไดต์

“ทีนี้เล่ามาได้แล้ว  ว่ามันยังไง”  ชายหนุ่มว่า  นั่งจากโบกไม้โบกมือไล่ให้อีกฝ่ายเขยิบตัวออกไป  เพื่อที่ตัวเองจะได้นั่ง  แก้วน้ำแร่ในถาดถูกเลื่อนไปตรงหน้าแขกที่ไม่ได้รับเชิญ  นายบู้ยกขึ้นกระดกอั่ก ๆ อย่างกระหายจัด
“ไม่เล่าได้มั้ย”
“เอ๊า....ไอ้นี่  แล้วจะให้มึงมานอนส่งเดชได้ไงล่ะเฮ้ย  ติดหนี้ใครหรือว่าถูกใครเค้าตามล่ามาหรือเปล่า  หรือว่าไปทำสาวที่ไหนท้อง  ถึงได้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนมานี่”
“คือ.....ไอ้บิ๊กมัน.....ไอ้บิ๊กมัน.....”
“ไอ้ห่าบิ๊กมันทำไม”
“เง้ออออ.....ไม่พูดถึงมันได้มั้ยเล่า  เพื่อนมึงกำลังมีปัญหานะเว้ย....บิ๊กพล็อพแบ้ม...ระดับประเทศ  มึงจะใจไม้ไส้ระกำกับเมียมึงได้ลงเหรอว๊า”
“มึงไม่ใช่เมียกูโว้ยยย....ไอ้ห่านิ....เฮ้อ  แล้วไหงต้องเป็นกูวะเนี่ย”
“ก็ไอ้เมฆมันอยู่หอ....แถมยังอยู่ใกล้มหาลัยด้วย....ส่วนบูมมันอยู่บ้านก็จริง  แต่มันก็อยู่กับพ่อกับแม่น่ะ  ก็มีแต่มึงนี่ล่ะที่พึ่งได้  เพราะว่าบ้านไกล....ตัวคนเดียว....แถมยัง....หรูหราน่ามาอาศัยซุกหัวนอนนิ....น่า....แค่ห้องใต้ถุนอับ ๆ ให้เพื่อนคนนี้อาศัยนอนไปวัน ๆ กับห้องน้ำเล๊กกกก....เล็ก  แค่นี้ก็พอแล้ว”

“ขอเยอะไปนะมึงอ่ะ”
“นะครับ....ขอร้อง”
“เฮ้อ....มึงไปนอนห้องว่างข้างบนก็ได้....แล้วก็อย่านานนะเว้ย  จนกว่ามึงจะมีที่ไปเท่านั้น  ไม่งั้นกูจะเก็บค่าเช่ามึง  แต่คิดอีกที....กูว่ากูอยู่คนเดียวจะสบายกว่ามั้ง”
“บอมมมมมม.....บอมมี่....ปาร์คบอมของเฮีย....น่านะ”
“แดกห่าอะไรมารึยัง”
“อยากกินไก่”
“แต่กูอยากจับมึงมาทำอาหารว่าง”
.
.
.
.
.
.
หลังจากพยายามร่วมสามชั่วโมงในการแก้เชือกที่พันธนาการ  ชายหนุ่มก็วิ่งพล่านไปทั่วห้องเช่าด้วยความคลุ้มคลั่ง....ทุกอย่างที่เป็นของพี่ชายหายเกลี้ยง  ยกเว้นแต่ตำราเรียน....เจ้าหมาน้อยขโมยไอแพดของน้องชายแล้วทิ้งโน๊ตบุ๊คเก่า ๆ เอาไว้  ดำศรีเดือดจัดจนอยากสั่งสอนไอ้หมาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

“คิดจะลองดีใช่มั้ย....คิดเหรอว่าจะหนีกันพ้น....อย่าให้จับพี่ได้ก็แล้วกัน  พี่ตายแน่ไอ้หมาบู้”
กระดาษหนึ่งแผ่นแปะอยู่บนโต๊ะ....ไม่มีอะไรมากไปกว่าลายมือแปลก ๆ  อ่านได้ใจความว่า



ลาก่อนน้องรักของพี่...พี่จะไปค้นหาตัวตนที่เถือกเขาหิมาลัย  อย่าตามมานะ  เพราะมันหนาวมาก....



“ไอ้กร๊วกกกก.....ใครแมร่งจะเซ่อตามไปฟะ....”
.
.
.
.
.
.
“แน่ใจนะว่าจะไม่เข้าเรียน”

ที่ถามไม่ใช่เพราะความเป็นห่วง  แต่ชายหนุ่มนึกถึงความสยดสยองที่ไม่อาจคาดคิดได้  ในการที่จะปล่อยให้แขกของตนนั้น  อยู่เพียงลำพังในบ้านหลังใหญ่
“ไม่อ่ะ....กูอยากพักผ่อน”
“กูอยู่เป็นเพื่อนเอามั้ย”
“ไม่ต้อง....มึงไปเถ๊อะ....เดี๋ยวไอ้ดำมันรู้หมดว่ากูอยู่ไหน  มึงก็อย่าทำพิรุธให้มันจับได้ล่ะ  แล้วกูจะเฝ้าบ้านให้เป็นอย่างดี”
“นั่นแหละที่น่าเป็นห่วง....นี่กูหลวมตัวมาคบมึงเป็นเพื่อนได้ไงเนี่ย”
“พรหมลิขิตไง.....มาเร็ว ๆ นะ  เดี๋ยวเมียหุงข้าวรอ”
“เดี๋ยวกูถีบ”

หลังจากนั้นหมาน้อยก็อาศัยได้กินข้าวกลางวันฝีมือคุณป้าที่มาทำความสะอาดให้ในช่วงบ่ายของทุกวันเป็นประจำ  หมาน้อยชวนคุยจนคนแก่หลับคาโต๊ะกินข้าว  ก่อนจะลุกขึ้นเดินสำรวจบ้านด้วยความระมัดระวัง....
.
.
.
.
.
“บิ๊กหน้ามึงเครียดนะ....เป็นอะไรอ่ะ....ไอ้บู้ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”  ความตึงเครียดนั้นแผ่ซ่านออกมาจนเพื่อนทั้งสามสัมผัสได้  คนตัวโตเอาแต่นั่งเงียบมาตลอด  ไม่ยอมปริปากพูดอะไรตั้งแต่คาบแรกของวัน  จวบจนกระทั่งคาบสุดท้าย
“พวกมึง.....มีใครเห็นไอ้หมามั้ย”
ในที่สุดดำศรีก็เอ่ยปาก  ทุกคนจ้องหน้ากันเหรอหรา  ก่อนจะส่ายหน้าราวกับนัดกันไว้
“ไอ้เมฆ....ในฐานะที่มึงอยู่ใกล้  กูขอไปค้นห้องมึงได้มั้ย”
“ค้นทำไมอ่ะ”
“อ้าว...แล้วทำไมกูจะค้นไม่ได้วะ....หรือว่าไอ้หมามันหลบอยู่ในนั้น  มึงมากับกูเลยไอ้เมฆ  ไปดูให้เห็นกับตา”
“เฮ้ยบิ๊กนายใจเย็นดิ”
“อยู่กับบูมใช่มั้ย  หมามันหนีไปอยู่กับบูมสินะ”
“เฮ้ยบิ๊ก.....เปล่านา....เราเองยังนึกว่าบู้นอนป่วยอยู่ที่ห้องเลย  จะไปดูที่บ้านเราก็ได้นะ....แต่อย่าส่งเสียงดังล่ะ  เดี๋ยวพ่อกับแม่เราจะตกใจ”
“มึงล่ะไอ้บอม....ไอ้หมามัน....”
“โอ๊ยยยยย  เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย.....กูชอบอยู่ของกูคนเดียว  ถึงมากูก็ตะเพิดอ่ะ  กูไม่สนใจหรอก....มึงโทรหาพ่อกับแม่มึงดีกว่ามั้ย....แล้วมือถือมันล่ะ  มันปิดเครื่องหนีหรือว่ายังไง”

ใบหน้าของนายบอมซีดเผือดทั้งที่กำลังแกล้งหงุดหงิด....ดีที่ตัวเองนั้นเป็นคนผิวขาวจัด  ทุกคนเลยไม่ได้สังเกตเห็น  ดำศรีจ้องหน้าเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง  แล้วจึงถอนใจ.....
“เราทะเลาะกันน่ะ  แล้วหมามันก็หนีออกจากห้อง  เก็บเสื้อผ้าไปหมดเลย....กูจะทำยังไงดีวะ  กูโทรหามันตลอด  โทรจนไม่รู้จะโทรยังไงแล้ว  แต่หมามันปิดเครื่อง”
“เอาน่า....ค่อย ๆ คิด  เดี๋ยวก็คงเจอ  บู้น่ะขาดนายไม่ได้หรอก  เด็กน้อยซะขนาดนั้น  แล้วแถมนี่ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้ว  จะไม่มาเรียนเลยก็ให้มันรู้ไปสิ”  อรรถพล....หรือบูม  หนุ่มหน้าสวยที่ตัดสินใจตัดผมที่ยาวเคลียไหล่จนสั้นเต่อ  ลูบไหล่ของเพื่อนอย่างปลอบใจ  เจ้าเด็กโข่งดึงตัวเพื่อนร่างเล็กไปกอด...


ยิ่งกอด....ก็ยิ่งคิดถึงพี่.....









ยิ่งคิดถึงพี่.....ก็อยากจะฆ่าให้ตาย


“โอ๊ยยยยยบิ๊ก.....เราเจ็บ.....เฮ้ย.....ปล่อยสิ.....ปล่อยได้แล้ว”
“บิ๊กมึงเป็นเหี้ยอะไร”
“เออนั่นดิ  มึงอย่าเพิ่งสติแตกสิเฮ้ย”

ดำศรีรู้สึกสับสน....ใจหนึ่งก็คิดว่าเป็นความผิดของตน  ที่วู่วามมากเกินไป....คนอย่างพี่ชายช่างแสนซื่อ  ไม่น่าเลยที่จะใช้วิธีรุนแรงแบบนั้น  เพียงแค่ตะล่อมดีดี  เจ้าหมาน้อยก็ยอมเชื่อทุกอย่าง


แต่ก็หงุดหงิดเหลือเกินที่เห็นพี่ชายแอบปันใจ....หมาน้อยกำลังโตเป็นหนุ่ม  เริ่มจะมีความรัก  ห้ามยังไงก็คงไม่อาจหลีกหนีสัญชาติญาณของมนุษย์เพศชายได้....


ต้องกักขังเอาไว้เท่านั้น....



มัดพี่เอาไว้  แล้วปรนเปรอพี่ด้วยรสชาติของเซ็กส์ที่ปรุงแต่งมาโดยเฉพาะ.....



พี่จะไม่สามารถหนีไปไหน....พี่จะลุ่มหลงอยู่ในโลกที่เค้าสร้างขึ้น....



ทุกคนจะเป็นศัตรูของพี่....ยกเว้นที่เค้า....เค้าเท่านั้นที่พี่จะต้องยอมสยบ....








ในฐานะเจ้าของของพี่





ไอ้เด็กพิเศษ......
.............................................................................
หมาน้อยกลิ้งเกลือกไปมาบนเตียงนุ่มด้วยความดีใจ  ก่อนจะพลิกหมุนตัวกลับมาดูหน้าเวปเพจในไอแพด

“ในที่สุดพี่สาวก็กดรับ....แถมยังทักมาก่อนด้วย...อ๊ากกกกกกก.....สุขี....สุขี....”
มือเล็ก ๆ จิ้มตอบกลับไปด้วยถ้อยคำที่คัดสรรและกลั่นกรองจากหัวสมองอันติงต๊อง....ถ้อยคำแบบวางท่า  แบบที่คนโตแล้วเค้าใช้กัน  เจ้าหมาน้อยหัวเราะหึหึอย่างมีลับลมคมใน.....ขณะที่ตาจ้องเป๋งไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงผล










“พี่สาวนมใหญ่จัง..........อยากรู้ว่าข้างในนั้น  มีที่ให้กระผมได้ซุกหาไออุ่นหรือไม่ขอรับ....โอ้เย่”


เฮ้ยยยย.....คนโตแล้วเค้าโพสท์ตอบกันแบบนี้เร๊อะไอ้หม๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
.............................................
To be Con

 

[Donaldye]

อ๊ากกกกกกกกกกกกหมาบิ๊กมันโรคจิต555
ให้กำลังใจคนเขียนด้วยคนนะ เราเป็นอีกคนที่ตามอ่านเรื่องนี้อยู่แต่อาจจะไม่ได้เม้นบ่อยๆ
แต่ต่อไปจะเม้นให้นะ เป็นกำลังใจให้ ทาเคชิ! \m/

[jeeu]

พี่บู้ของเจ้
ช่างน่ารัก น่ากอด
หมั่นเขี้ยวอ่ะ
แต่ละสิ่งที่พี่คิด มันสุดยอด
คนปกติเค้าไม่คิดเลยนะเนี้ย
น่ารักมากมาย

[Alone Alone]

เด็กพิเศษ จ้ากกกกกกก

ช้านอยากเป็น (ไม่ใช่ละ เหอๆ)

[bebe]

 บู้ทะลึ่ง ว่ะ 5555 

บิ๊กจะทำงัยต่อไปเนี้ย

[Crossley]

บิ๊กไม่ไหวแล้วลูก เริ่มเป็นหนักแล้วนะ 

[flawless]

อิบิ๊กน่ากลัวอ่า...ถ้ามันหาตัวพี่บู้เจอจะทำไรพ่อหนุ่มนักรักของเราบ้างป่ะนี่ ????
แต่หนุ่มบอมน่ารักอ่ะ อิๆ หล่อ? รวย แถมใจดีอีกด้วย เดี๋ยวแอบปันใจจากพี่บู้
ให้บอมนิดหน่อยดีก่า

[BitterSweet~]

รักน้องบู้ เจ้าหมาน้อย ^^

[fastation]

โว๊ะ บักบิ๊กอาการหนักแหะ = =;; (สยองแทนบักบู้)
ส่วนบักบู้ นี่คือผู้ใหญ่แล้วใช่ไหมฟร่ะนั้น (ตบเกรียนบักบู้ // โดนรุมอีกที )

หึหึหึ อยากรู้จริงๆว่าถ้าเกิดโดนจับได้ จะเป็นยังไง ไม่รอดแน่ๆ

รออ่านต่อจ้า ^0^

[mutyamania]

ตอนที่  9  เจอกันจนได้นะเจ้าหมาน้อย



“พี่.....”
“นาย.....”



แฝดผู้น้องทำได้แค่เพียงยืนนิ่งเสมือนรูปสลักหิน  ดวงตาคมจ้องมองพี่ชายตัวน้อยที่มีท่าทีตกใจไม่ต่างกัน  ริมฝีปากเล็กกำลังสั่น  พอ ๆ กับไหล่ผอมลู่  ขนตามร่างกายลุกชันขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ



พี่......พี่จ๋า.....พี่ชายของเค้า











ต่อจากนี้ไป....จงซึมซับกับความทรมานแสนสาหัสเสียเถอะ!!!
.
.
.
.
.
.
.
“นี่มันก็จะอาทิตย์นึงแล้วนะเฮ้ย  มึงไม่คิดจะโผล่หัวไปเรียน  หรือว่าดู ๆ ที่อยู่ใหม่เลยรึไง  ลืมไปแล้วเหรอว่ากูน่ะให้มึงซุกหัวนอนแค่ชั่วคราว”


ชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบ้าน  และเจ้าของจอแอลซีดีขนาดยักษ์บนผนังห้องนั่งเล่น  เอ่ยปากถามแขกผู้ไม่ได้รับเชิญด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเอือมระอา


“ชู่ว!!! เงียบสิ....เพื่อนกำลังดูละครอยู่นะ....ละครพื้นบ้านน่ะเฮ้ย  เสียอรรถรสหมด  มีตาลุงมานั่งบนข้าง ๆ แบบนี้น่ะ”
พ่อหนุ่มน้อยตัวกระจ้อยร่อยที่กำลังนั่งกอดเข่าดูโทรทัศน์อยู่บนพื้นแทนที่จะนั่งบนโซฟา(ด้วยความเคยชิน)  หันมาตำหนิเพื่อนรัก  ที่บังอาจมาขัดขวางความสุขเบา ๆในยามเช้า




โป๊ก!!!!!!


มะเหงกหนัก ๆ เขกลงไปบนหัวของพ่อรูปหล่ออารมณ์สุนทรีย์  นายบู้ร้องจ้ากก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนผู้มีพระคุณอีกครั้งอย่างคาดโทษ 


ปฐวิทย์  หรือ ‘บอมเพื่อนรัก’ ส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป  เช้าวันนี้โดยปกติคือวันพักผ่อน  แล้วตอนเช้า ๆ เนี่ย  พ่อหนุ่มมักจะฝันดีเสียด้วยสิ  แต่ก็ถูกขัดความสุขโดยเสียงทุบประตูปึงปัง  ตามมาด้วยเสียงแหบ ๆ ที่ตะโกนแหลมแยงหูเข้ามา  พอรู้ตัวอีกที  พ่อฟันเขี้ยวก็หย่อนก้นนั่งอยู่บนหัวเตียง  หันมาฉีกยิ้มกวนโอ้ย  พร้อมกับประโยคทักทายว่า......”โย่ว!!!!  มอร์หนิงนะเพื่อนรัก  ไปดูละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ที่สนุกที่สุดในโลกกับเพื่อนหน่อยจิ”  และ  “เค้าชงกาแฟให้สามีด้วยนะ....นี่บาริสต้ามาเองเลยนะมึง  อร่อยเหาะ”

บนโต๊ะกินข้าวมีชามโจ๊กร้อน ๆตั้งอยู่เคียงคู่กับกาแฟของพ่อบาริสต้า....คงเป็นเจ้าประจำของชายหนุ่มนั่นแหละ  ก็ถ้าวันไหนมีเรียนเช้าก็จะแวะทานโจ๊กหน้าปากซอยด้วยกัน  เผลอแปบเดียว




จะครบอาทิตย์แล้วสิเนี่ย!!!

ชายหนุ่มอดกระตุกยิ้มไม่ได้....ไม่รู้ว่าจะรู้สึกดีหรือรู้สึกแย่  ที่ต้องมาหายใจใช้ชีวิต...ร่วมกับเด็กติงต๊อง-มนุษย์แคระผู้ไม่สนใจโลกพรรค์นี้  แต่อย่างน้อย ๆ มันก็ยังรู้จักทำอะไรเป็นการตอบแทนบ้างล่ะนะ




พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!








“ไหนฟะเชี่ย!!!!....กาแฟที่มึงบอกว่าอร่อย.....เชี่ยเอ๊ย....นี่มันซีอิ๊วขาวนี่เฮ้ย  กร๊วก.....สัดบู้มึงแกล้งกูเรอะ”

ชายหนุ่มโวยวาย....หลังจากซดซีอิ๊วขาวในแก้วกาแฟเข้าไปเต็ม ๆ....ไม่ทันจะได้พ่นออกหรอก....เพราะด้วยอารามความตกใจ  เลยเผลอกลืนเอื๊อกลงไปจนหมด
“เปล่านิ.....เออ....บอม  กูหาถ้วยเล็กสำหรับใส่น้ำจิ้มไม่เจอว่ะ  เลยเอาแก้วมาใส่ซีอิ๊วไปก่อน  ระวังหยิบผิดนะเฮ้ย.....แต่ไม่ทันแล้วใช่มั้ยนั่น”
เสียงแหบ ๆ ของไอ้ตาโฉดตะโกนมาจากห้องรับแขก  สบายพ่อล่ะสิ  มาสิงสถิตอยู่บ้านคนอื่นแบบนี้  ไม่ต้องทนอึดอัดกับเตียงที่ต้องนอนเบียด  ร่างกายใหญ่โตของคนเป็นน้องที่บดเบียดเข้ามาจนแทบจะไม่เหลือที่ว่างได้ขยับ




พี่เกลียดนาย.....พี่รักนาย.....แต่พี่ก็เกลียดนาย


กาแฟอีกแก้ว...ที่คาดว่าจะเป็นของจริงถูกยกขึ้นจิบ....อืม....ไม่เลวนะพ่อบาริสต้า....ชายหนุ่มดื่มด่ำกับความหอมหวานละมุนลิ้นอันแฝงอยู่ในความขมกลมกล่อม(?)  รสชาติกาแฟหลังจากกลั้วคอด้วยซีอิ๊วขาวนี้มัน.....








สุโคร่ยว่ะเอ็ง




“มิน่าล่ะ  กูว่าทำไมแมร่งชงให้กูสองแก้ว  เหี้ยมาก”  ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เจ้าหมาน้อยหลังจากจัดการกับมื้อเช้า  และนั่งดูละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ไปพร้อม ๆ กันอย่างไม่มีทางเลือก  สลับกับมองพ่อเด็กพิเศษที่ดูจะลุ้นจนก้นไม่ติดพื้น  อินลึกจนไม่มีใครเข้าแทรกได้   



ความสงบสุข....ความเป็นส่วนตัว.....รายการทีวีรายการโปรด



สิ่งเหล่านี้โดนตัวหายนะตัวเล็ก ๆ ดูดกลืนไปจนหมดไม่มีเหลือ....หนึ่งอาทิตย์เทียบเท่าหนึ่งปี....แต่ในความทรมานนั้น  บางครั้งมันก็ยังแอบแฝงความตื้นตันใจแบบแปลก ๆ....ชายหนุ่มรู้สึกแบบนั้น....อยู่คนเดียวมาตลอดจนชาชินกับความเหงา  พอมีคนมาอยู่ด้วย  ถึงจะเป็นคนแบบนี้....มันก็อดที่จะรู้สึกดีขึ้นมาไม่ได้

หลังจากเอาแต่จ้องเพื่อนตัวเล็กอยู่นาน  บอมจึงตัดสินใจเอ่ยถามบางสิ่งกับเจ้าหมาน้อยหลังเข้าสู่ช่วงเบรกโฆษณา  ด้วยน้ำเสียงที่เริงร่าสบาย ๆ....แต่คำถามนั้นกลับทำเอาพ่อเด็กพิเศษของขึ้น....

“เออ....แล้วนี่ยังไงเนี่ย  สรุปว่าพวกมึงทะเลาะเหี้ยอะไรกันนักหนาวะ...ปกติแมร่งหวานกันจะตาย  มีแต่คนคิดว่าเป็นผัวเมีย...มีอะไรก็เล่าให้เจ้าของบ้านฟังได้นะเว้ย  เผื่อกูจะได้ช่วยแนะนำอะไรได้บ้าง....แบบ....เป็นที่ปรึกษาไร้เงี้ยะ” 


“หวานเหี้ยไร....สาดหมา!!!!”  หมาน้อยเห่าเสียงขรม  แยกเขี้ยวยิงฟันพร้อมกับทำตาถลน  ดูน่ารักน่าเตะให้กลิ้งอย่างบอกไม่ถูก
“เอ๊า....ก็ม่ายรู้ซี....ก็เห็นงุ้ง ๆ งิ้ง ๆกันตลอด  แต่คราวนี้คงจะทะเลาะกันแรงสิท่า  แย่งหญิงกันรึไงคร๊าบ....แน่ ๆ เลย”
“เหี้ย....มึงไม่ต้องรู้สักเรื่องเหอะแม่ม....เอาเป็นว่ากูจะไม่กลับไปหามันอีกแล้ว  ถ้ามึงรำคาญกูมาก  กูออกไปนอนข้างถนนก็ได้  ข้างนอกนั่นคงจะมีที่พอสำหรับกูหรอกน่ะ....เผลอ ๆ กูอาจจะเจอเพื่อนที่ใจกว่ามึงด้วยแม่ม....แม่มๆๆๆ”  หมาน้อยชักมีน้ำโห  เมื่อถูกเจ้าบ้านเอ่ยปากไล่อ้อม ๆ(และตรง ๆ) มาหลายครั้ง...ไอ้เด็กแสบใส่รัวเป็นชุด  แอบน้อยใจนิด ๆ ที่ถูกผลักไสไล่ส่ง  นั่นทำให้อดคิดถึงอ้อมกอดสยองของดำศรีขึ้นมาวูบหนึ่ง 
“เออ ๆ ๆ ๆ เอาเถอะคร๊าบป๋า....ป๋าอยากจะสิงอยู่นานเท่าไหร่ก็ตามใจละกัน  ไม่ไล่แล้ว  แต่มึงสองคนก็เพื่อนกูอ่ะ  ไม่อยากให้เพื่อนโกรธกัน  แถมแมร่งยังเสือกเป็นแฝดกันอีก....กูก็อยากให้พวกมึงดีกันไว ๆเหอะน่ะ  หายากนะ  แฝดดี ๆ อย่างไอ้บิ๊กอ่ะ  ตามใจมึงทุกอย่างอ่ะ  จนมึงเสียคนแล้วรู้ตัวป่ะ”

บู้น้อยน้ำท่วมปาก  ตามใจน่ะมันก็แค่เปลือกนอก....แท้ที่จริงแล้วเจ้าเด็กดำน่ะเผด็จการตัวพ่อ  แถมยังบ้าอำนาจแบบไร้ขีดจำกัด  ตามหลอนกันไม่เว้นแม้แต่ยามกิน...นอน....ขับถ่าย....ฝันก็ยังตามเข้ามาข่มเหง

ฝันร้ายทุกคืน....รู้สึกเหมือนมีของหนักกดทับตลอดเวลา....พอตื่นขึ้นมาก็ปวดหัวตุ่บ ๆ

“เอาเหอะ....เรื่องนี้กูก็พูดได้แค่นี้แหละ  มึงตัดสินใจเอาเองละกัน”  ชายหนุ่มขยี้หัวเจ้าหมาน้อย  ใบหน้าที่หมองเศร้า  ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ  ปากเล็ก ๆ ยู่เข้ามาจนปากจู๋
“มาให้เมียบ๊วบทีมา.....จู๊บบบบบ”
“อี๋......ไม่ไหวนะ.....เมียปากมันแผล็บเลย  ไปเช็ดเศษมันฝรั่งออกจากปากก่อนไป๊”


ดู ๆไป....มันน่ารักดีนะ.....แต่ว่า









ชายหนุ่มเจ้าสำราญผู้รักสันโดษอย่างปัฐวิทย์....ยังไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อคนเสียด้วยสิ
.
.
.
.
.
“ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

กางเกงในสีขาวของพี่ชาย....ถูกดำศรีสูดดมเข้าไปจนเต็มปอด  มือแกร่งกำท่อนเนื้อร้อนที่แข็งเกร็งของตน  และรูดขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง  ภายในห้องเช่าถูกปิดจนมืดทึบ  มีเพียงเสียงครางกระเส่าจากร่างกำยำที่กำลังเปลือยเปล่า

“พี่จ๋า.....เค้าต้องการพี่...อา.....ไอ้เด็กน้อยของเค้า”

เพียงนึกภาพร่างกายขาว ๆ ผอมเล็กเหมือนเด็กประถมกำลังเปลือยเปล่านอนสะอึกสะอื้นอยู่บนเตียง  เจ้าคนผิวคล้ำก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดำดิ่งอยู่ในหลุมพรางอันดำมืดที่พี่ชายได้สร้างขึ้น  อยากเหลือเกินที่จะสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าตัวน้อย  แขนผอม ๆ ที่เห็นจะเป็นส่วนเดียวที่มีเนื้อหนังให้ได้บีบขยำ  ไม่นับแก้มก้นปอด ๆ ทำเอาแฝดผู้น้องใกล้ถึงฝั่งฝัน  เพียงแค่ได้มโนภาพถึงฉากร่วมรัก

คนตัวโตทิ้งตัวลงกับที่นอนราวกับเด็กทารก  กลิ้งเกลือกถูไถไปบนผ้าปูและผ้าห่มที่มีแต่กลิ่นหอมของพี่....เริ่มจางแล้วนะ....กลิ่นของหมา....เห็นทีคงจะต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้ว

“พี่มันเลว.....เด็กเลวต้องถูกลงโทษ....เด็กอย่างพี่ต้องจับฟาดให้แดงเป็นรอยมือ....เด็กอย่างพี่น่ะ...ฮึก.....อ่าห์.....”

น้ำรักมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมาในคราวเดียว....หลังจากที่เก็บมาเป็นอาทิตย์.....ชายหนุ่มซู๊ดปากกัดฟันด้วยความสะใจ....แต่นั่นก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่พอ....ต้องเป็นพี่ตัวเป็น ๆ เท่านั้น...ไอ้ลูกหมาเนื้อนิ่มของเค้า


ก๊อก ๆ ๆ ๆ


บิ๊กเดินไปส่องตาแมวดูอย่างเซ็ง ๆ หลังจากที่จัดการกับน้ำสีขาวขุ่นของตัวเองจนสะอาดเอี่ยม  และคว้ากางเกงขาสั้นสำหรับใส่อยู่ห้องมาสวมโดยเปลือยท่อนบนเอาไว้  แผงอกที่ดูแล้วเซ็กซี่เหลือหลาย  ทำเอาคนมองถึงกับตาค้างด้วยความอึ้งตะลึงงัน....หลังจากที่โซ่ประตูและที่ล็อคลูกบิดถูกปลดออก....
“บิ๊ก.....ทำไรอยู่อ่ะ”
“ว่าวอยู่”
“เฮ้ย”
“มีธุระอะไรรึเปล่า”
“บู้ยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

ร่างเล็กของเพื่อนร่วมชั้นโงนเงนง่อนแง่น  จวนเจียนจะล้มแหล่มิล้มแหล่  ก็ชายหนุ่มตรงหน้าเขาช่างกระตุ้นต่อมอะดรีนาลีนในตัวเสียเหลือเกิน  เป็นคนที่มีเซ็กส์แอพพีลจนแม้แต่ผู้ชายแท้ ๆ(ที่หน้าสวยจัดจนตัวเองต้องกลุ้ม)อย่างบูมยังรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ราวกับจะจับไข้
“เป็นอะไร....หน้าซีด”
“ก็นายอ่ะแต่งตัวไม่เรียบร้อย  มาโชว์ของแบบนี้คนเขาก็อิจฉาเป็นนะเฮ้ย”
“นายอย่ามีเลย  แบบนี้อ่ะดีแล้ว....สาวกรี๊ด....เชื่อเรา......เค้าบอกว่านายเป็นทอมที่หล่อเหมือนผู้ชายทั้งแท่งมาก”
“ก็ผู้ชายสิฟะไอ้เบื๊อกนี่....เราจะชวนนายออกไปเดินเล่นคลายเครียดซักหน่อย....จะไปด้วยกันมั้ย”

บิ๊กจ้อมมองพ่อหนุ่มน้อยร่างเล็กหน้าหวานเชื่อมกำลังยิ้มแฉ่ง...ก็อดที่จะนึกถึงเจ้าหมาน้อยขึ้นมาไม่ได้  แม้ว่าทั้งคู่จะแตกต่างกันสุดขั้ว  คนละแนว  แต่อย่างน้อยก็เหมือนกันที่ความแคระ....แถมตอนนี้พ่อหนุ่มสวยยังซอยผมซะสั้นจนหัวกลมดิกอีกต่างหาก.....

“ก็ดี....กำลังเซ็ง ๆ....บูมเข้ามานั่งรอข้างในก่อนมา...เดี๋ยวเราอาบน้ำแปบเดียว....”
“เค้าอาบกับตัวเธอด้วยจิ....จิ๊บิจิ๊บิ”


ไอ้สัดเมฆ.......มึงนี่หลอกหลอนกูดีแท้  ดำศรีรู้สึกว่าตัวเองตกต่ำสุดขีด  กับชีวิตที่ปราศจากน้องหมา

“เราลืมบอกบิ๊กไปน่ะ  ว่าเมฆเค้าขอตามมาด้วย”
“เมียพี่เมฆเซ็กส์ซี่....โชว์หวิว....อุ๊บ๊ะ”
“ไอ้เหี้ยเมฆ.....ไสหัวไปไกล ๆ ตีนเลยไป๊”




ดำศรีอยากจะบ้า!!!!!!!
.
.
.
.
.
นี่เขากลายเป็นคุณพ่อยังหนุ่มไปเสียแล้วสินะ


ลูกน้อยเด็กโข่งเดินลากขาตามหลังมาต้อย ๆ เสื้อยืดลายการ์ตูนหลวม ๆกับกางเกงขาสั้น  ทำให้ยากที่จะเชื่อ  ว่านี่คือเด็กมหาวิทยาลัย  ในมือถือไอศกรีมโคนที่ละลายจนเยิ้มเปรอะไปหมดทั้งปากและมือข้างที่ถือ...

“บู้....แดกยังไงของมึงเนี่ย...เลอะเทอะนะ”

ทำไมนะ....ปกติวันอาทิตย์แบบนี้คือวันพักผ่อนอันแสนสุข  การได้มาเดินชิว ๆ ดูเสื้อผ้า กระเป๋า  รองเท้าในห้างสรรพสินค้าที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ  คือสิ่งที่เฝ้าฝันจากการตรากตรำร่ำเรียนมาตลอดทั้งอาทิตย์  บวกกับคร่ำเคร่งอ่านตำราเตรียมสอบปลายภาคที่จะถึง  ทำเอาชายหนุ่มอดใจรอแทบไม่ไหว  แต่ทำไมวันนี้เขาถึงจะต้องหนีบไอ้กร๊วกนี่มาด้วย

ก็แค่ไอ้หมอนี่มานั่งคุกเข่าเว้าวอนทำตาปิ๊ง ๆ ออดอ้อนเหมือนลูกหมาอยู่ข้างๆประตูรถฝั่งคนขับ....มันก็เท่านั้น...ไม่น่าใจอ่อนเลยให้ตายสิ!!!!

แถมยังจะต้องเสียเงินเลี้ยงขนมจุกจิก  ทั้ง ๆ ที่มันรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่รบกวนอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว  ขอแค่เหน็บมันมาด้วย  เหมือนกับพกถุงยางอนามัยในกระเป๋าสตางค์  นายตาโฉดว่าอย่างนั้น....ก่อนจะกระดิกหางดิก....แล้วกระโจนตามขึ้นไปบนรถ

เสียงแหบ ๆ อันเป็นเอกลักษณ์พูดเจื้อยแจ้วสลับกับตะโกนโหวกแหวกอย่างไม่แคร์สื่อมาตลอดทาง....และแต่ละประโยคก็ช่างทำเอาคนที่พามาด้วยตัวลีบ....หน้าหดเหลือสองนิ้ว

“บอม.....ด้านขวา...สิบห้านาฬิกา....บ๊ะละฮึ่ม....”
“บอม....แวะร้านนี้เด่....น้องคนขายน่ารัก”
"บ๊อมมมมมม......ไนกี้ก๊อป.....ร้านนี้แมร่งก๊อป.....แจ้งตำรวจมาจับแมร่งเลยบอมมี่...."(ด้วยเสียงแปดหลอด)



และ

“บอม....เมียอยากกินติม....แต่เมียไม่มีเศษ....พอดีพกแต่แบงค์พันมาน่ะ”

บ๊ะ!!!!!!

ถึงจะแอบหงุดหงิดรำคาญ  แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าการมาเดินห้างในวันนี้  ต่างจากวันเดิม ๆ

คงเป็นเพราะมีเพื่อนมาด้วยละมั้ง

“เอ้าเช็ดซะ....”  กระดาษทิชชู่ถูกควักส่งให้เจ้าเด็กน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นไอติม  นายบู้รับมาด้วยท่าทางกวนโอ๊ย  ก่อนจะรูดฟรึ่บไปบนคราบไอศครีมที่เกาะตัวกันอยู่รอบริมฝีปาก
“เทคแคร์แบบนี้หนูเขิลนะคะพี่ขาแอร๋ยยย....”  ให้ตายเหอะ  หมาน้อยดัดจริต  แต่ดูแล้วเหมือนกำลังทำล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัดเสียมากกว่า  เลยไม่ค่อยอายเท่าไหร่  ถ้าสมจริงคงต้องใส่ความแรดลงไปมากกว่านี้....ซึ่งอย่าเลย  ชายหนุ่มนึก
“เดี๋ยวกูกระโดดถีบขาคู่ไอ้เหี้ยบู้”
“บอม ๆ....เพื่อนอยากดูหนัง....ไปดูหนังกันเถอะ”
“เหี้ยยยยย.....คราวนี้มึงออกเองบ้างนะไอ้ผี.....รำคาญอ่ะเฮ้ย....”
“ป๋าเลี้ยงเอง....ม๊ะ....ไปหาอะไรดูแก้เครียดดีฝ่า....ใกล้สอบแล้วนี่นะ....กูยังไม่ได้อ่านเหี้ยอะไรเลย....ฮา....”

เจ้าหมาน้อยนั้นแลดูจะคึกและตื่นเต้นเป็นพิเศษ  ปกติใช่ว่าจะได้ออกไปไหนมาไหนเหมือนเด็กคนอื่น  ชีวิตที่ถูกกักขัง  และมีแต่น้องร่างยักษ์  ทำเอาพี่ชายรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่นับครั้งไม่ถ้อน  สายตาหลากหลายคู่มองทั้งสองคนอย่างกรุ้มกริ่มมีเลศนัย  บางคนก็มองว่าเป็นคู่รักที่ฝ่ายรับดูจะเพี้ยน ๆ บางคนก็มองว่าพี่ชายพาน้องที่ป่วยเป็นออทิสติกมาเดินห้างหรู


“หมา.....”








และแล้วเสียงอันคุ้นเคยก็ทำลายความตื่นเต้นนั้น....พร้อมกับนำพาความน่าสะพรึงมาสู่หัวใจของน้องหมา










ชิท.....หาเจอได้ไงวะ....บังเอิญไปมั้ย

[to be con]

...............................................
มาแล้ว ๆ คิดถึงกันบ้างแม๊ะ

[eaey]

แอบอ่านอยู่ อยากรู้หมาจะโดนจัดหนักยังไง

[bebe]

น้อง บู้ ไม่คิดถึง บิ๊กเรยใช่มะ  นิสัยยย

[BitterSweet~]

น้องบู้จ๋า...

จะรอดมั๊ยเนี่ย

[oaw_eang]

เรียน จขร.

มีสมาชิกแจ้งว่า  กระทู้นี้มีการกระทำที่อาจเข้าข่ายผิดกฏข้อที่ 6.  ที่ว่า "อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย ฯ "  ในรีที่  67-70

จึงขอให้ระมัดระวังในการกระทำด้วย  เพื่อป้องกันมิให้เกิดกระทำใดๆ ที่อาจเข้าข่ายผิดกฏ

อนึ่ง  ไม่ทราบว่าฉบับเดิมจะให้ลบทิ้งเลยไหมคะ

เจ้สอง  โมดุฯ

[CarToonMiZa]

หมาน้อยจะโดน
จัดหนักมั๊ยเนี่ย
 

[Alone Alone]

ชะรอยว่าบักบิ๊กในภาคนี้มันแลดูโรคจิตเสียจริง

กร้ากกกกกกก

[flawless]

โอ๊ะโอ...เจอกันได้ไง บังเอิญแท้
คิดแล้วให้เสียววาบ กะน้องบู้ที่รัก
จะเจอกับอะไรบ้างล่ะนี่????
กลัวแทนบู้น้อยเหลือเกินแล้ว

[fastation]

หึหึหึหึ น้องบู้ หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ ~~~
เอาตัวรอดให้ได้เด้อ แล้วอย่างนี้บักบอมจะเป็นยังไงละนี่
บักดำศรีละจะทำยังไง -..- ~~

รออ่านต่อจ้า

[mutyamania]

ตอนที่ 10 : พบกันอีกครั้ง






“พ่อครับ.....แม่ครับ.....บิ๊กมีอะไรมาอวดด้วย”





เด็กชายผิวเข้มบอกกับผู้เป็นบุพการีอย่างตื่นเต้น  ทันทีที่สลัดรองเท้านักเรียนไซส์โตออกเป็นที่เรียบร้อย  มือข้างหนึ่งล้วงหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า  พร้อมกับชูอวดให้กับบุคคลทั้งสอง  มันคือรูปวาดบนกระดาษวาดเขียนขนาดเอสี่  ที่มีคะแนนจากอาจารย์ประทับอยู่ตงมุมขวามือด้านล่าง  รอยประทับตรารูปหน้าคนยิ้มจำนวนสี่ดวง  พร้อมกับคำว่า A+  หมายถึงได้คะแนนสูงสุด  รูปที่เด็กชายวาดนั้น  เป็นเหล่าสัตว์ซาฟารีที่ระบายสีสันอย่างสวยงาม  โดยเฉพาะเจ้าม้าลายที่ระบายสียากเป็นหนักหนา....

“ผมเก่งใช่มั้ยล่ะ....รูปนี้วาดยากมากเลย  แถมยังระบายสียากด้วย  แต่คุณครูบอกว่าผมเป็นเด็กมีพรสวรรค์”  เจ้าเด็กน้อยโอ้อวดอย่างทะนงตน  พร้อมกับหันไปยักคิ้วให้กับเด็กผู้ชายอีกคนที่ค่อย ๆ เดินลากขาเข้ามาอย่างอ้อยอิ่ง  และนั่งแหมะอยู่ตรงมุมโต๊ะอย่างสันโดด
“เก่งจ้ะ....ลูกแม่เก่งมาก”
“สงสัยเลือดพ่อจะแรงนะ....ว่ามั้ยคุณ”

เจ้าตัวโตรู้สึกเหนือกว่าพี่ชายตัวน้อย  นาน ๆ ครั้งพ่อกับแม่จะสนใจตนบ้าง  เพราะมัวแต่เป็นห่วงเจ้าเด็กขี้โรคผิวซีดเผือด  หากกับเจ้าลูกทะโมนอีกคน  ไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไรนัก  เพราะรู้จักที่จะปรับตัวเข้ากับสังคมได้เร็วและดีกว่าเด็กคนอื่น ๆ
“น้องบู้ล่ะ....มีอะไรจะอวดหรือเปล่า”
ผู้เป็นพ่อหันไปถามยิ้ม ๆ อย่างเอ็นดู  เจ้าตัวน้อยส่ายหัวดิก  มือเล็กขยุ้มกระเป๋าเป้แน่น
“ขอพ่อดูของน้องบู้ได้มั้ย”
“แต่มันไม่สวยนะ”
“เอาเถอะ....ผลงานไม่สำคัญเท่าความพยายามนะ  ไหนขอพ่อดูหน่อยสิ”

กระดาษเอสี่ยับ ๆ ถูกผู้เป็นพ่อรับมาแล้วคลี่ออก  รูปวาดที่ลายเส้นบิดเบี้ยวแต่ก็หนักแน่น  แสดงให้เห็นว่าคนวาดตั้งใจมากกว่าจะขีด ๆ เพื่อส่งไป  เป็นรูปของคนสามคนที่ได้คะแนนเพียงแค่ซีบวก  บิดาคลี่ยิ้มกว้าง  แต่เด็กน้อยเข้าใจว่าคนเป็นพ่อกำลังขำ  มือเล็กนั้นไขว่คว้าหมายจะแย่ง  ชายหนุ่มขยี้หัวลูกชายคนโตเบา ๆ
“ก็สวยดีนี่นา”
“จริงนะ”
“ดูสิ  อันนี้พ่อใช่มั้ย....หัวหยิกเหมือนตัวจริงเลย  ส่วนนี่ก็แม่....คุณมาดูน้องบู้วาดคุณสิ  ปากแดงแปร๊ดเชียว  เหมือนไม่เหมือนก็มาดูเอง”

เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊าก  ใบหน้าขาวนั้นดูเจ้าเล่ห์แต่ก็น่ารัก  ความสนใจของบุพการีถูกดึงมากระจุกอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะตัวยาว  แล้วแฝดผู้น้องก็รู้สึกโดดเดี่ยวอีกครั้ง

อีกแล้วนะ....พี่.....ไอ้เด็กบ้า....ชอบเรียกร้องความสนใจ

ทั้งสามพูดคุยและหยอกเย้ากันอยู่ครู่หนึ่ง  จนเจ้าเด็กผิวเข้มรูปร่างโตเกินเพื่อนร่วมชั้นรู้สึกโหวงเหวงจนอยากจะเดินหนี  แต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ด้วยคำถามของผู้เป็นแม่
“แล้วเจ้าบิ๊กละจ๊ะ....ไม่เห็นมีในรูปเลย”
“น้องบู้ไม่วาดรูปน้องเหรอลูก”  คนเป็นพ่อถามขึ้นบ้าง  เจ้าตัวเล็กสะบัดหน้าแรง ๆ.....
“บิ๊กไม่ให้วาด....บิ๊กบอกว่าบู้วาดน่าเกลียด  ถ้าวาดน้องจะต่อยบู้”
.
.
.
.
.
“ไหนขอเค้าดูรูปตัวหน่อยจิ”  ทันทีที่ถึงห้อง  แฝดผู้น้องก็รบเร้า  ทั้ง ๆ ที่เมื่อตอนชั่วโมงวาดเขียนยังไม่แม้แต่จะชายตาแล  พี่ชายตัวน้อยกำรูปวาดของตนอย่างลังเล
“ถ้าพี่ไม่รีบส่งมาละก็....พี่เจ็บตัวแน่”
ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ  มืออันสั่นเทาก็ส่งรูปนั้นให้อีกฝ่าย  เจ้าตัวโตกว่ารับมาดูแล้วก็หัวเราะคิก
“ทู่เรศ.....ไม่เห็นจะสวยอย่างที่พ่อบอกเลย....ไอ้เด็กปัญญาอ่อน....เด็กปัญญาอ่อนก็ชอบทำอะไรอ่อน ๆ แบบนี้แหละ หึ”
“เอาคืนมานะ!!!!”
“รูปแบบนี้น่ะเหรอ....ถ้าเป็นเค้า ๆ จะขยำให้เละแบบนี้  แล้วก็ฉีก....”






แคว่กกกกกก......!!!!!!!

น้ำตาที่กำลังปริ่มพลันไหลทะลัก  เสียงร้องไห้เริ่มดังขึ้นพร้อมกับไหล่ที่สั่นไหว....พี่ชายกำลังร้อง  แล้วหากคราวนี้ถูกจับได้ว่ารังแกพี่ชายอีก  เจ้าเด็กดำจะต้องถูกหักค่าขนม.....และงดของหวานของโปรด....นั่นคือเค้กช๊อคโกแล็ต

“เงียบนะ....”
“ฮึก....ฮึก....แง.....แง๊......เค้าเกลียดตัว.....ไอ้เด็กใจร้าย.....ฮึก....ฮึก....เค้าจะฟ้องแม่”

แขนผอม ๆ ถูกบีบเพื่อให้อีกฝ่ายนั้นหยุด  แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล....พี่ชายยิ่งร้องไห้หนักขึ้น  และเสียงร้องนั้นก็ดังขึ้นกว่าเดิมอีก






ทำอย่างไรดี.....ขืนแม่ขึ้นมาเห็นล่ะก็....

มือที่กำแขนเล็กเอาไว้นั้นเริ่มคลายลง  ร่างเล็ก ๆของเจ้าตัวน้อยถูกดึงมากอดแน่น....หน้าอกของเจ้าตัวโตถูกกัดทันทีที่หัวกลมเล็กนั้นแนบชิด  แต่เด็กผิวเข้มก็อดทน  มือของตนนั้นลูบหัวคนเป็นพี่เบา ๆ

“ไม่ร้องนะ.....เค้าขอโทษ.....เค้าจะทำให้รูปตัวเป็นเหมือนเดิม”

แล้วแฝดผู้น้องก็ทำอย่างที่บอกทุกอย่าง....เช้าวันรุ่งขึ้นที่พี่ชายตื่นนอน  รูปที่ถูกฉีกขาดก็ถูกแปะอยู่บนผนังห้อง  ตรงรอยฉีกนั้นปิดทับด้วยเทปใส  หากมองเผิน ๆ ก็แทบจะมองไม่ออกว่าเคยถูกฉีกมาก่อน....

“บิ๊ก.....บิ๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“อะไรเล่าเค้าจะนอน”
“ขอบใจนะ”
“อื่อ”

พี่ชายยิ้ม....อันที่จริงจะว่าเหมือนเดิมก็คงจะไม่ถูกนั้น  รูปวาดในตอนนี้ถูกเพิ่มเติมบางสิ่ง  เป็นรูปคนกำลังนั่งร้องไห้  และเจ้าคน ๆ นั้นก็ถูกระบายด้วยสีน้ำตาลเข้ม  ตามสีผิวที่แท้จริง....ตรงใต้รูปคนนั้นมีตัวหนังสือเขียนโย้เย้  แต่ก็ถือว่าสวยสำหรับลายมือของเด็กอนุบาลสอง.....




‘ขอโทษนะพี่’


มันถูกเขียนไว้ว่าอย่างนั้น
.
.
.
.
.
.
.
“แน่ใจนะว่ามึงจะไม่กลับไป  ทั้ง ๆ ที่มันเจอมึงแล้วเนี่ยนะ  แล้วมันก็รู้แล้วล่ะ  ว่ามึงมานอนกับกูอ่ะ”  บอมเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่กำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก  ผมเผ้าถูกหวีจนเรียบแปล้เป็นท่านเจ้าคุณ
“มันยังไม่รู้ซักหน่อย”
“ไม่รู้ห่าอะไร....ก็เห็นชัด ๆ ว่ามึงมากับกูอ่ะ”
“มึงก็บอกไปดิ  ว่าบังเอิญมาเจอกับกู  ก็เลยชวนกันมาดูหนัง...โห่.....อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปหน่อยเลยน่า”

เจ้าหมาน้อยพูดไปพลางทำหน้าเจ้าชู้ไก่แจ้กับเงาของตนในกระจก  ในหัวเอาแต่คิดถึงข้อความที่โต้ตอบกับพี่สาวจนลืมเรื่องเมื่อวานไปแล้วเสียด้วยซ้ำ  มือของเพื่อนผู้เป็นเจ้าของบ้านยื่นมาขยี้หัวเรียบ ๆ นั่นจนยุ่งเละเทะเป็นรังนก
“อย่าเด่ะ.....สาดนิ”
“เออ....พ่อคนเก่ง....เอาไงก็เอา  อย่าให้ไอ้บิ๊กมาฆ่ากูก็แล้วกัน” 

พ่อฟันเขี้ยวหันมายิ้มแฉ่งกับเพื่อนรัก  ก่อนจะยกคิ้วพร้อมกับชูนิ้วกลางให้  จนนายบอมนั้นอยากจะเตะเบา ๆ สักป้าบ  ให้สาสมกับความกวนประสาทของคนตาโฉด

“กูไปแล้วนะ”
“อ้าวไม่ไปพร้อมกันเรอะ?”
“ได้ไง....เดี๋ยวบิ๊กมันก็รู้ดิ  ว่ากูมาอยู่กับมึง  แยกกันไปอ่ะดีแล้ว  มึงก็ไปตามปกติของมึง  ส่วนกูเดี๋ยวจะนั่งรถเมล์เลยไปสักสี่ห้าป้าย  แล้วค่อยย้อนมาจากอีกทางเพื่อความสมจริง”
“ฉลาดนะมึงไอ้บู้....เรื่องเหี้ย ๆ เนี่ย”
“ชมกูช่ายแม๊ะ”

แล้วมันก็จากไปอย่างสุดเท่ห์.....ท่าของคนเท่ห์คือโบกมือลาโดยไม่หันไปมองอีกฝ่าย  และมือข้างหนึ่งก็ล้วงคาอยู่ในกระเป๋ากางเกงนักศึกษา  พ่อคนเท่ห์เดินไปได้ยังไม่ทันพ้นห้องดีนักร้อง  ก็ถูกเตะเข้าให้ที่ก้นปอด....
“เชี่ยบอม”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ.....ขอซักทีเหอะนะ”
.
.
.
.
.

พี่.....ในที่สุดพี่ก็มาแล้วสินะ






ดำศรีจ้องเขม็งไปยังผู้มาใหม่  เมื่ออาจารย์เริ่มสอนไปได้สักสิบห้านาที  ร่างเล็กที่ดูเหนื่อยหอบเหมือนกับวิ่งมาจากที่พักมาตลอดทางนั่น  ก็โผล่เข้ามาพร้อมกับเดินอาด ๆ ด้วยท่าเดินที่กวนประสาทเสียเหลือเกิน  พี่ชายมองหากลุ่มของตน....ที่นั่งที่ว่ามีเพียงที่เดียว  คือด้านในชิดผนังห้อง....แน่นอน....ว่าอีกด้านหนึ่งถูกจับจองโดยร่างยักษ์ใหญ่ที่กำลังเท้าคางมองอยู่ของแฝดผู้น้อง  ซึ่งหมาน้อยก็หาได้แคร์ไม่!!!!

หากว่าการที่ต้องทนอยู่กับหมาน้อยหนึ่งอาทิตย์ของนายบอมเท่ากับหนึ่งปีแล้วนั้น  เมื่อเทียบกับความรู้สึกของน้องชายที่ต้องห่างจากคนเป็นพี่ถึงเจ็ดวัน  มันกลับเทียบเท่าเวลาถึงหนึ่งปีเต็ม ๆ!!!....ดำศรีอดใจแทบไม่ไหว  อยากดึงตัวพี่ชายมากอดแน่น ๆ แล้วทำโทษให้สาสม...แต่ดวงตาคมคู่นั้นก็ทำได้เพียงแค่มอง  และรอคอยอย่างใจเย็น

“นั่นเลย...กูจองไว้ให้มึง....ลูกชายของกู  ทีนี้ก็จะได้เป็นพ่อแม่ลูกนั่งเรียงกัน  ครอบครัวสุขสันต์ ฮ่าฮ่าฮ่า”  เสกสกล  หรือนายเมฆผู้แสนเซอร์ยังขยันหยอดพ่อดำศรีเหมือนอย่างเคย  บู้น้อยหันไปมองเพื่อนบอมที่กำลังทำหน้าประมาณว่ารู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้  สลับกับมองหน้านิ่ง ๆ ของบูม
“บูมเราอยากนั่งตรงนี้อ่ะ  นายไปนั่งข้างในได้ป่ะ”
“ทำไมอ่ะ....บู้ก็ไปนั่งกับบิ๊กสิ”
“ไม่เอา.....นะบูมนะ  นั่งตรงนั้นเราอึดอัด....หายใจไม่ออกงิ”  หมาน้อยคุกเข่าลงอ้อนวอน  เพื่อไม่ให้เป็นการประเจิดประเจ้อเกินไปนัก  เพราะว่าตัวเองนั้นเป็นคนเดียวในห้องที่กำลังยืนหัวโด่อยู่อย่างโดดเด่นเป็นสง่า
“บูมมานั่งกับเราก็ได้มา....จะได้จบ ๆ.....ถ้าเค้าไม่อยากนั่งบูมก็ช่วยหน่อยก็แล้วกัน”  ดำศรีเอ่ยเสียงเรียบ  พี่ชายเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที  แม้ไม่ได้หันไปมองก็รู้สึกว่าตนนั้นกำลังถูกจับจ้องหมายหัวอยู่  บูมเก็บของบนโต๊ะอย่างว่าง่าย  ย้ายไปนั่งข้างพ่อคนผิวเข้มด้วยความเต็มใจสุด ๆ


หมาน้อยยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ใจกำลังเต้นถี่ด้วยความตื่นเต้น  ฝ่ามือทั้งสองข้างชื้นไปด้วยเหงื่อ  ครั้นจะหันไปคุยกับเพื่อนอีกคนที่กำลังอาศัยบ้านของเขาซุกหัวนอนก็ดูจะเป็นการเสี่ยงจนเกินไป

“เมฆ.....มึงเก็บชีทเอาไว้ป่ะ....คือกูยังไม่ได้อ่ะ”
“ไอ้บิ๊ก....เอาชีทให้พี่มึงดิ๊”
“ไม่เอาแล้ว....เดี๋ยวกูยืมของมึงไปซีรอกซ์นะ”

หมาน้อยก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกกลัวแบบนี้  ทั้ง ๆ ที่ก่อนจะหนีออกมา  ก็ไม่ได้มีปากเสียงอะไรกับคนเป็นน้องเลยแม้แต่น้อย  มิหนำซ้ำยังถูกกกกอดเอาไว้ตลอดทั้งคืน  แต่พอคิดดี ๆ เหตุผลที่ต้องหนีออกมามันก็เพราะแบบนี้....เจ้าลิงยักษ์มันอ่อนโยนและน่ากลัวไปพร้อม ๆ กันเหมือนคนสองบุคลิก  เรื่องปากเสียงนั้นคงไม่มีวันได้แอ๊ะอยู่แล้ว  ก็ขนาดหงอแบบนี้ก็ยังไม่วายทุกทำรุนแรงทุกครั้ง....ที่เผลอพูดหรือทำอะไรขัดอกขัดใจพ่อเข้า....


แต่ที่ทนไม่ได้เห็นจะเป็น.....ช่างเหอะ....เจ้าหมาน้อยไม่อยากจะนึกถึง



เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


“นักศึกษาคะเนื่องจากว่าเรากำลังจะสอบปลายภาคกันช่วงปลายเดือนนี้  ซึ่งก็คือในอีกไม่ถึงสองอาทิตย์  แล้วเราก็มีเวลาเตรียมตัวกันเพียงอาทิตย์เดียว  วิชาของอาจารย์ก็จะเหลือเพียงวันพรุ่งนี้ก็เป็นคาบสุดท้ายแล้ว  อาจารย์เลยจะเพิ่มชั่วโมงเรียนต่ออีกสองชั่วโมงเพื่อทบทวนเนื้อหา  ดังนั้นตอนเย็นนี้ประมาณสี่โมงครึ่งขอให้มาเจอกันที่ตึกเก้า  อาจารย์หาห้องเอาไว้ได้แล้ว  พวกเราก็จะเรียนรวมกับเซคหก....แล้วก็เซคห้า.....”

เสียงอาจารย์ที่กำลังประกาศอยู่....หาได้สร้างความบีบครั้นได้เท่ากับเสียง ๆ หนึ่งที่ดังมาจากไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
“ศุกร์นี้มาติวกันที่ห้องกูนะ....ใครจะมาก็มา...คนที่นั่งข้างมึงอ่ะบอม  เค้าลืมหนังสือเรียนเอาไว้ที่ห้อง  ถ้าอยากจะสอบผ่านก็ช่วยขอความกรุณาอันเชิญด้วย...”

ไม่ต้องแปลก็รู้ว่าเจ้าดำใหญ่กำลังพูดถึงใคร......และกำลังพูดกับใคร  เจ้าหมาน้อยอยากคุยกับน้องชายใจจะขาด  แต่ด้วยหลาย ๆ อย่างที่ตัวเองก่อเรื่องเอาไว้  ความฟอร์มจัด  ความกลัว  และความสับสน  ทำให้พี่ชายไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตา  นั่นยิ่งทำให้ดำศรีรู้สึกหงุดหงิดจนต้องหาทางระบายออก
“บูมครับ  เลิกเรียนแล้วเราไปกินข้าวต้มต้องหน้ามอกันดีฝ่า  ไอ้เหี้ยเมฆมึงจะมาด้วยก็ได้นะ  แต่ถ้ามาลวนลามกู  กูจะสาดด้วยข้าวต้ม...”

เสียงพูดคุย....หยอกล้อ....เล่นหัวดังขึ้นอีกครั้งเมื่ออาจารย์ปล่อยให้พักเบรกสิบนาที  จะมีก็แต่พ่อหนุ่มสองนายที่นั่งตัวชิดติดกันอยู่อีกฝั่ง  ที่ดูเหมือนจะกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเสียแล้ว  สองหนุ่มหันมาสบตากันอย่างเลิ่กลั่ก  แต่แล้วนายบู้ก็เป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน

“บอม....เมื่อคืนพี่ไนซ์เค้าชมว่ากูน่ารักด้วย  เค้าบอกว่ากูเยิงดี  พี่เค้าชอบผู้ชายทะลึ่งนะ...มึงว่ามั้ย....กูน่ะไอ้แอ้มชัวร์”  ไม่รู้ว่าจงใจหรือว่าอย่างไร  เจ้าหมาน้อยก็หาได้รู้ตัวไม่  ว่าตัวเองนั้นพูดดังเสียจนใครคนหนึ่งต้องหยุดและหันมามองด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้  หมาน้อยกำลังคุยฟุ้งกับเพื่อนหน้าหล่อที่ชักจะทำตัวไม่ถูก...นายบอมนั้นรู้สึกเสียว ๆ อยู่เหมือนกัน  หากจะต้องถูกดำศรีเขม่น  ไอ้คนนิ่ง ๆ เก๊ก ๆ ที่บางครั้งก็ดูเหมือนจะดีใจหาย  แต่บางครั้งก็ดูป่วยทางจิตแบบไม่อาจคาดเดาได้แบบเจ้าหมอนี่  มันช่างทำให้เกิดความรู้สึกอึดอัดและกดดันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้....

“บู้.....มึงเรียนเหอะ....เดี๋ยวสอบไม่ได้นะเว้ย”


บางครั้งชายหนุ่มคิดว่า....การเลี่ยงออกห่างเจ้าหมาน้อย  ดูจะเป็นหนทางที่ปลอดภัยที่สุด







แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำใจทิ้งเพื่อนเจ้าปัญหาได้ลง !!!!

~ปิ๊บ~
1 ข้อความ
เปิดอ่าน?

[[บิ๊กมันมองอยู่  มึงพอก่อนนะ  เดี๋ยวจะซวย  โอเช๊ะ]]



ปฐวิทย์อยากรู้จนใจจะขาดเสียแล้วสิ....ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้กันแน่  เรื่องที่สงสัยกันเล่น ๆ นั้นจะมีทางเกิดขึ้นจริงบ้างหรือเปล่า









และที่สำคัญนั้นชายหนุ่มรู้สึกตาขวากระตุกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

.................................................................................
มาอีกตอน.....ไม่นานเกินรอได้อ่านฉากทรมานหมาน้อยแน่ ๆค่ะ  เอิ๊ก ๆ ๆ  กำลังจะแต่งเรื่องของน้องคนเล็กด้วย  เพราะรู้สึกว่าชอบคู่ของเบียร์กับหนูตูมตาม  ทายาทแห่งความจิต....มาดูกันนะ  ว่าพ่อหนูจะจิตสู้พี่ชายคนกลางได้หรือเปล่า

[bebe]

ตอนเด็กน่ารักอะ เรียกกันแทนว่า ตัว มันน่ารักดี

[jeeu]

พี่บู้น่ารักเป็นที่สุด อยากลักพาตัวมาเก็บใว้บ้าน                                               
รักพี่บู้  กอดคนเขียนจ้าาาาาาา~

[CarToonMiZa]

จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย

[flawless]

ผิดคาด นึกว่าบิ๊กจะรีบกระชากตัวบู้กลับบ้านทันทีที่พบตัวเสียอีก
แต่...มันจิตขนาดนี้ชักไม่อยากให้พี่บู้กลับเสียแล้วสิ กลัวหมานน้อย
จะเป็นอะไรไป

[mutyamania]

ตอนพิเศษสั้นๆ  น้องคนเล็กกับเจ้าเด็กข้างบ้าน



ปัง!!!





เสียงประตูที่ปิดกระแทกใส่หน้าทำเอาพ่อหนูน้อยในชุดเสื้อกล้าม  มือข้างหนึ่งกอดตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเหลืองน้ำตาคลอหน่วย

เหตุผลที่ถูกเนรเทศออกมา....เป็นเพราะว่าช่วงนี้เป็นช่วงสอบปลายภาคของเด็กนักเรียนมัธยม  ที่โดยทั่วไปแล้วมักจะสอบกันเร็วกว่าน้อง ๆ หนู ๆ วัยประถม  จึงทำให้ช่วงนี้พี่ชายคนโตถูกมฤตยูดำศรีกักตัวเอาไว้ในห้องนอนด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้น....


เพื่ออนาคตของเจ้าหมาน้อย  เพื่อการได้เข้าเรียนในช่วงชั้นมัธยมปลาย...ในโรงเรียนมีชื่อประจำจังหวัดที่ดีกว่าเดิม
“น้องเบียร์อย่าไปกวนพวกพี่ ๆ เค้านะลูก  หนูเองก็เตรียมตัวมั่งนะ  เห็นว่าอ่อนคณิตศาสตร์ไม่ใช่หรือเรา”  แม่ของเจ้าหนูภัทร...หรือน้องเบียร์กล่าวกับเด็กน้อย  พร้อมกับจูงแขนผอมเล็กให้ออกมาจากตรงนั้น  เด็กชายผู้มีดวงตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจแบบฉบับตัวโกงถอนใจอย่างเซ็ง ๆ
“โหย.....อีกตั้งเดือนอ่ะแม่....กว่าจะสอบ....งี้เบียร์ก็เบื่อตายดิ”
“ถ้าเบื่อก็แวะไปเล่นกับน้องตามสิเรา”

น้องตาม....หรือตูมตาม  เด็กข้างบ้านท่าทางประหลาดที่อายุน้อยกว่าพ่อหนูของเราถึงสองปีเนี่ยนะ  เล่นกับคนที่เด็กกว่ามันจะไปสนุกอะไรกันล่ะ!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”  เครื่องบินโบอิ้งเจทจำลองพุ่งเข้าชนเจ้าตุ๊กตาก๊อตซิลล่าตัวยักษ์ที่กำลังถล่มตึกรามบ้านช่อง....อันทำมาจากตัวต่อเลโก้

เจ้าก๊อตซิลล่านั้นหักหลบได้ทัน  เครื่องบินโบอิ้งเจทจึงพุ่งชนตึกสีแดงแปร๋นเข้าให้เต็ม ๆ

“หึหึหึหึหึหึ......พวกมนุษย์หน้าโง่”  เด็กน้อยยิ้มแฉ่งเผยให้เห็นฟันหน้าที่ห่างกันนิด ๆ พ่อหนูมักโดนเพื่อนล้อว่าไอ้หลอบ้างล่ะ...ไอ้ที่ขูดมะพร้าวบ้างล่ะ  อันที่จริงแล้วฟันห่าง ๆ ของพ่อคุณก็ดูจะเข้ากับหน้าตาเอ๋อ ๆ บ๊อง ๆ ได้อย่างลงตัวอยู่ใช่น้อยเสียเมื่อไหร่

“น้องตามลูก...พี่เบียร์มาหาหนูแน่ะ”
“เบียร์......”

เด็กน้อยตะโกนลั่นอย่างดีใจ  เท้าเล็ก ๆ วิ่งลงส้นตึงตังเสียจนมารดาต้องตะโกนเอ็ด  แต่ก็ดูเหมือนว่าพ่อหนูตูมตามจะหาได้ฟังไม่
“บอกกี่ครั้งแล้ว  ว่าพี่เป็นพี่เรานะ  แก่กว่าเราตั้งสองปี  ทำไมชอบเรียกเบียร์เฉย ๆ ฟะ”
“ก็เบียร์เป็นเพื่อนเรานี่นา  ขึ้นไปเล่นกัน.....คิดถึง”
“แหวะ....พูดอะไรตุ๊ดชะมัด”
“ก็มันจริงนี่นา”

เด็กชายภัทรตัวแสบแอบลอบมองผิวขาว ๆ ของเด็กข้างบ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  ขณะที่เดินตามอีกฝ่ายขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน  แก้มของตูมตามนั้นพอมองจากด้านหลังแล้วก็ยังคงนูนป่องออกมา  เชิญชวนให้ต้องหยิกเล่นเบา ๆ แต่สำหรับน้องเบียร์แล้ว  เค้าชอบที่จะบิดมันแรง ๆ มากกว่า
“เจ็บนะ”
“เจ็บเหรอ....งั้นเอาอีกข้างเนอะ  จะได้สมดุล”
“สมดุลแปลว่าอะไรเหรอเบียร์”

ประตูห้องของพ่อหนูถูกกดล็อคโดยน้ำมือของแขกผู้มาเยือน  แล้วร่างเล็ก ๆ นั่นก็ถูกผลักลงบนฟูกนิ่ม ๆ หลังเก่าที่ถูกลากลงมาเพื่อใช้สำหรับนั่งเล่น  เด็กน้อยมีท่าทีที่หวาดผวาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน

“จะเล่นแบบนั้นอีกแล้วเหรอ”
“อื่อ”
“เราเล่นอย่างอื่นไม่ได้เหรอเบียร์”
“ไม่!!!! ทำไม?.....เล่นแบบนี้แล้วมันทำไม  หรือว่าเราไม่อยากเล่น  พี่จะได้กลับ”
“อย่าไปนะ....เล่นก็ได้  แต่อย่านานนะเดี๋ยวแม่จับได้”

ริมฝีปากนุ่ม ๆ ถูกบดขยี้อย่างไม่ประสา  ไม่ใช่จูบแรก  และไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกทำแบบนี้  หากแต่ต่อหนูน้อยเบียร์กำลังทดลองภาคปฏิบัติ  หลังจากที่ศึกษาภาคทฤษฎีมาจากหนังเรทผู้ใหญ่(ในห้องของดำศรี)

เสื้อผ้าชิ้นน้อยถูกถอดออกจนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า  ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นเมื่อร่างกายนั้นบดเบียดเสียดสีกันไปมา.....

“เบียร์”
“อื้อ.....อะไรเล่า”
“มันแปลก ๆ อ่ะ”
“แต่เราก็ชอบไม่ใช่เหรอ”

ผิวเนื้อเนียนของเด็กน้อยเจ้าของห้องถูกขบกัดขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ระวัง  แม้ตูมตามน้อยจะเจ็บจนน้ำตาเล็ด  แต่ก็ไม่กล้าที่จะร้องออกมาแม้แต่แอะเดียว  กลัวว่าหากขัดใจแล้ว  พี่ชายข้างบ้านจะไม่มาหาอีก  แล้วตัวเองก็ต้องกลับไปเป็นเป้าให้พวกเด็กเกเรรุมรังแกอีกครั้ง....

“พี่ชอบเล่นแบบนี้...มันคันยิบ ๆ ตรงไอ้จ้อน...เราเป็นป่ะ”
“ไม่เป็น.....เป็น.....ไม่....เอ่อ...เป็นมั้ง....ไม่รู้สิเบียร์”
“เบียร์ ๆ ๆ อยู่ได้  บอกให้เรียกพี่ว่าพี่ไงฟะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....ไม่มีทาง  เราดื้อจะตายเบียร์ก็รู้”

คงเป็นเรื่องเดียวที่พ่อหนูกล้าขัดใจ  เนื่องจากว่าพี่ชายข้างบ้านนั้นไม่เคยที่จะโกรธกับเรื่องนี้อย่างจริง ๆ จัง ๆซักครั้ง  แก้มป่องถูกหอมฟอดแล้ว...ฟอดเล่า  ความรู้สึกเสียวกระสันแบบวูบสั้น ๆ เกิดขึ้น  ไอ้จ้อนน้อยที่บวมเป่งของเด็กชายภัทรบดขยี้เนื้อนิ่ม ๆ ข้างลำตัวของร่างเล็กที่กำลังถูกก่ายกอดถูไถ และเนื่องจากว่าพ่อหนูยังไม่มีแม้แต่น้ำอสุจิใส ๆ  จึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีอะไรเลอะเทอะตามออกมาให้ถูกจับได้แบบของผู้ใหญ่  การเสียดสีนั้นค่อย ๆ ผ่อนลง  จนในที่สุดเบียร์ก็ผละออกมาจากร่างนั้น  นอนหอบหายใจแฮ่กด้วยความเหนื่อย

“เล่นเสร็จแล้วเหรอเบียร์”
“เบื่อแล้ว....พี่กลับไปหาพี่บู้ดีฝ่า”
“อย่าพึงไป....อยู่เล่นกับเราก่อน  เดี๋ยวตอนบ่ายแม่เราจะออกไปโลตัส....เราไม่อยากไป....แล้วก็ไม่อยากอยู่คนเดียว”
“งั้นจะเล่นอะไรดีล่ะ”
“เล่นหุ่นยนต์มั้ย  เรามีหุ่นยนต์ตัวใหม่  เราให้เบียร์เล่นเลย  เราเป็นสัตว์ประหลาดเอง”
“ง่ะ.....ไม่เอาอ่ะ...พี่โตแล้วนะ....เล่นอะไรต๊อง ๆ แบบนั้นไม่ได้แล้ว”
“งั้นเล่นมวยปล้ำมั้ย....แต่เบียร์ห้ามจับเรายกกลับหัวแบบวันนั้นอีกนะ  มันน่ากลัว”
“ชิส์ ๆ ๆ ๆ เพราะเรามันขี้ขลาดแบบนี้ไงเลยถูกเค้ารังแกทั้งปีทั้งชาติ”
“แต่เราก็มีเบียร์คอยช่วยไม่ใช่เหรอ”

ตูมตามยิ้มแฉ่ง  ผมหยักศกของพ่อหนูน้อยโดนเด็กที่โตกว่าขยี้จนเละไม่เป็นทรง
“เอาผมลงมาปิด ๆ หน้าแบบนี้...เราก็ดูคล้ายพี่ชายของพี่เหมือนกันนะนี่”
“ไม่เหมือน!!!!  พี่เบียร์อ่ะหล่อไม่เท่าเราหรอก....เราหล่อกว่า”
“หน้าเหมือนกระรอกตกน้ำแบบนี้เนี่ยนะ  ขำว่ะเรา....เอางี้  ไปนั่งเล่นคอมพ์ที่บ้านพี่เอามั้ย  ถ้านายทำตัวดี ๆ เชื่อฟังพี่  พี่จะสอนให้เราเล่นเกมส์แบบที่เด็กโตเค้าเล่นกัน  เราจะได้เท่ห์ ๆ ไง”
“จริงนะเบียร์”
“จริงสิ....พี่ไม่เคยโกหกนาย”

เด็กน้อยทั้งสองกำลังดำดิ่งสู่ความผิดพลาด  โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ตัว  แรงปรารถนาขับเคลื่อนไปตามสัญชาตญาณ  โดยจุดเริ่มต้นมันเริ่มมาจากความต้องการในส่วนลึก  สิ่งที่ต่างฝ่ายต่างก็ขาด....



พี่ชายคนโต....คนที่คอยปกป้องพ่อหนูเบียร์จากพี่ชายคนรองที่กราดเกรี้ยว....พ่อหนูพยายามหาที่ว่างเพื่อแทรกเข้าไปตรงกลางของฝาแฝด....พี่ชายคนโตนั้นใจดีแล้วก็น่าสงสาร  ผิดกับอีกคนที่ดูใจร้ายแต่ก็น่าเป็นแบบอย่าง  พ่อหนูเคยเห็นพี่ชายคนรองกัดพี่คนโต  ความรู้สึกนั้นตื่นเต้นกว่าเมื่อได้เป็นฝ่ายกระทำกับร่างกายของเด็กข้างบ้านดูบ้าง

ถึงใจจะเกลียด  แต่กลับซึมซับพฤติกรรมของพี่คนรองโดยไม่รู้ตัว...ขณะเดียวกันสิ่งที่พ่อหนูนั้นขาดจนต้องหาสิ่งอื่นมาทดแทน....



สิ่งนั้นคือความรักและหัวใจของพี่ชายคนโต  พ่อหนูรู้ดีว่าตัวเค้าไม่มีทางที่จะได้มา....สิ่งที่รับทุกวันนี้เป็นเพียงความสงสารเวทนาเท่านั้น






เบียร์....เรารักเบียร์นะ....ถึงเบียร์จะชอบแกล้งเรา  แต่เบียร์ก็ใจดี....คอยปกป้องเรามาตลอด


















และขณะที่เด็กคนหนึ่งต้องการเพียงแค่ที่ระบาย  พ่อหนูน้อยอีกคนก็ยอมตกเป็นเหยื่ออย่างเต็มใจ....

..........................................
To be con
มาแบบเบาะ ๆ...จิตกันแบบแบ๊ว ๆ

[๛ナーリバス๛]

ฮะโหล....


หายไปนานเหมือนกัน ฮา

แบบว่าแต่งนิยายตัวเองไม่ออกก็ไม่ค่อยนึกอยากอ่านนิยายคนอื่นเท่าไร 
อ่านอะไรยาวๆ ก็ไม่ค่อยจะได้ ขี้เกียจ
เอาล่ะ เลิกหมกมุ่นกับนิยายตัวเอง(ซึ่งพล็อตวนไปวนมาจนเรียบเรียงไม่ได้) มาอ่านงานชาวบ้านซะที

(ตื่นได้แล้วรอก่อนนะ เดี๋ยวจะไปอ่านทีหลัง ขอให้ได้ลงงานตัวเองเป็นชิ้นเป็นอันให้หายเครียดก่อนนะคะ TT_TT เป็นโรคหัวสมองตีบตัน ปั่นงานเขียนแต่ล่ะชิ้นใช้เวลานานอ่ะ )



จบเรื่องตัวเองมาคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง....

(เกริ่นเป็นการเป็นการจนเชลบี้เครียดหรือเปล่า? ฮาๆ ไม่ขนาดนั้นเนอะ อิอิ)

เข้ามาอ่านติดกันหลายตอนก็ รู้สึกแปลกๆ หลายอย่าง

การดำเนินเรื่องตัดฉากอดีตกับปัจจุบันรวดเร็วเหมือนภาพยนตร์ แล้วก็การ์ตูนญี่ปุ่นบางเรื่อง

อารมณ์ก็คล้ายๆ


อ่านภาคนี้แล้วหน่วงๆ ยังไงไม่รู้เพราะรู้สึกว่าบิ๊กมันโรคจิตแบบสุดๆอ่ะ
คือนิเพิ่งอ่านการ์ตูนเรื่องหนึ่งมาก็มีฉากคล้ายๆอย่างนี้เหมือนกัน ประเภท สื่อสารอะไรไม่ได้เอะอะจับกดๆ (อ่านการ์ตูนพวกนี้บ่อยๆ ตัวละครจับกด คนอ่านก็เก็บกด เอามาระบายใส่งานเขียนเป็นNc แรงๆก็ยังมี )

นี่ก็พอกัน....อารมณ์รุนแรง ออกโรคจิตแบบนี้กลัวบิ๊กมันจะเป็นบ้าไป


บู้เปลี่ยนไปเยอะมาก ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นมีความคิดความอ่านโตขึ้นกว่าเดิม(นิดนึง) แต่ถึงจะไม่ได้ขี้อ้อนติดน้องเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็รักบิ๊กมากอยู่ดี คงเพราะสงสารด้วยมั้งที่เหลือตัวเองอยู่คนเดียว

ช่วงหลังๆ บู้อยู่กับบอมตลอดแล้วก็ดื้อๆ เอาแต่ใจ กวนๆ เกรียนๆ ใส่บอม ให้ความรู้สึกเหมือนตอนบู้อยู่กับบิ๊กเมื่อก่อนเลย ชักอยากเชียร์ให้เปลี่ยนคู่อยู่เหมือนกัน เพราะกับบิ๊กที่แลจิตๆ ก็น่าแกล้งให้ได้รับโทษอะไรบ้างเหมือนกัน (แต่คาดว่าเชลบี้คงไม่เปลี่ยนมั้งเพราะบอมมันดูจะรำคาญบู้มากกว่าจะชอบนะ ฮาๆ)


ส่วนเบียร์ บู้อ่ะ มันติงต๊อง น่าสงสาร น่ะใช่

แต่บิ๊ก ที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ก็แค่ภายนอกนะเฮ้ย!
การที่แกคิดจะเอาบิ๊กเป็นแบบอย่าง ประเภทไปกัดคนอื่น หรือรุนแรงใส่คนอื่น โรคจิตมากๆ แบบมันน่ะ

ขอบอกว่า "เป็นความคิดที่ผิดนะเฟ้ย!!!!"


โอยยยยย อ่านแล้วเหนื่อย กับอารมณ์ที่แรงขึ้นๆ และทะลึ่งๆ ตามประสาเด็กผู้ชาย เดี๊ยนรับไม่ได้ค่ะ เพราะเค้ายังไร้เดียงสาไม่คุ้นกับเรื่องพวกนี้      


(กลัวมีคนมาอ่านข้อความนี้แล้วบอกว่า อีนี่ตอ-แหลชะมัดเลย!!)


ปล. เป็นกำลังใจให้เชลบี้ ต่อไป มีอะไรแรงๆ เข้ามาก็อย่าไปคิดมากหรือใส่ใจเลยนะ
 
มามะมากอดกันหน่อย 

[mutyamania]

ดันๆๆๆ

[O_cha]

บิ๊กบู้ ตอนเด็กๆ น่ารักมว๊ากกกกกก 
ซึ้งมากตอนบิ๊กเขียน "ขอโทษนะพี่"
ยิ่งโตยิ่งโรคจิตนะ (แต่คนอ่านชอบ  555)

ปล. พี่บู้น่ารัก

 

[flawless]

ช่างเข้าใจหาต้นแบบได้ดีมากกก น้องเบียร์
สงสารน้องตูมตาม เหยื่อตัวน้อยแสนไร้เดียงสา
งือออ แต่เค้าอยากอ่านพี่บู้อ่ะ > <

[jeeu]

น้องเบียร์
เป็นสำเนาถูกต้องของเจ้าดำนี่เอง
ถึงว่า มันจิตคล้ายใคร
เพราะคอยปกป้อง
น้องตูมตามเลยยอมถูกแกล้ง
น่ารักแบบเด็กๆ
รอตอนต่อไปนะคะ