หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12]

[mutyamania]

หมาดำยังต้องเสียวสันหลัง  เมื่อเจอกับทายาทแห่งความจิตประสาท





ตอนที่ 15 : เรื่องของไอ้เด็กบ้าบอ






ชิท




พ่อหนูน้อยถูกอัดลงไปกองกับพื้น  หัวใจที่เต็มไปด้วยเลือดของนักสู้  ไม่สามารถต้านทานกับพละกำลังของนักกีฬาประจำโรงเรียนได้  มิหนำซ้ำมันมีกันถึงสามคน



“พระเอกนักใช่มั้ยมึงอ่ะ....น้องกูบอกว่ามึงไปข่มขู่มันถึงโรงเรียน  ฮีโร่เหรอ  มันไม่มีจริงหรอกไอ้ควายเอ๊ย”



ตูมตาม.....แกเล่นพี่จนได้สินะ


เด็กคนนั้นถูกรังแก....ถูกทำร้ายสารพัด  แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นก็ไม่มีเค้าอยู่ด้วยเหมือนอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว  ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้  คงจะถูกรังแกจนร้องไห้ขี้มูกโป่งทุกวัน  แต่ไม่สามารถร้องเรียกให้ใครช่วยได้

เด็กหนุ่มเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมเป็นปีแรก  ก็ถูกเด็กรุ่นพี่ขาโจ๋รุมเขม่น  เพียงเพราะคอยปกป้องเด็กข้างบ้าน  จากเพื่อนนักเรียนร่วมชั้น....ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นน้องของคนพวกนี้  คนที่กำลังรุมสหบาทาเค้าอย่างเมามัน


แต่แล้วหมัดทั้งหลายที่ประเดประดังเข้ามาก็ค่อยทยอยสงบลง....เด็กชายภัทรในสภาพช้ำเลือด  ค่อย ๆ เปิดตาขึ้นมอง  มันคนหนึ่งถูกยกขึ้นสูงจากพื้น  และกำลังดิ้นรนอย่างทรมาน  ขณะที่อีกสองนอนอยู่ในระนาบเดียวกันกับพ่อหนู  เลือดของพวกมันไหลอาบใบหน้าเกรียมแดดแบบลูกชาวสวน


“ซ่าส์นักใช่มั้ยมึงน่ะ.....ในฐานะประธานนักเรียน  เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ”


เสียงนั้นฟังดูอ่อนโยนจนน่าขนลุก  ทั้ง ๆ ที่มือแกร่งบีบขย้ำเหยื่อในกรงเล็บ  แต่กลับทำสีหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่รู้สึกรู้สา


“ผมขอโทษครับพี่บิ๊ก....พวกผมไม่รู้ว่ามันเป็นน้องพี่”  มันคนนั้นละล่ำละลักขอความเมตตา
“มันไม่ใช่น้องกู  แล้วมันก็เป็นแค่ลูกเมียน้อย....แต่พวกมึงมันน่าสมเพชกว่า  ที่เลือกเล่นงานคนกระจอกอย่างมัน”



พวกมันทั้งสาม  ลนลานหาทางเอาชีวิตรอด  หลังจากถูกปล่อยลงกับพื้นเหมือนกับเศษขยะชิ้นหนึ่ง  มันก็รีบพาสังขารอันบอบช้ำจากไปโดยเร็วที่สุด

"พี่บิ๊ก......"  เด็กน้อยยกมือขึ้นไหว้พี่ชายคนละแม่  แต่คำขอบคุณกลับถูกปัดทิ้ง  เหมือนกับสิ่งที่ไม่มีความสลักสำคัญ
“กูไม่ได้ช่วยมึง....ไม่ต้องสะเออะขอบคุณกู....หึ  แต่คนอย่างมึงคงไม่รู้จักหรอกมั้ง  ไอ้คำว่าข้าวแดงแกงร้อนน่ะ”

คำพูดที่แสนเจ็บแสบ  หาได้ทำให้เด็กน้อยเสียใจ  พ่อหนูเบียร์อมยิ้มทั้งที่หน้าอาบเลือด  ตาข้างหนึ่งบวมปูด 




พี่เองก็ไม่ใช่คนไม่ดีนี่นา.....พี่เองก็เห็นว่าผมเป็นน้องใช่มั้ย.....ถ้าพี่เกลียดผม  พี่คงแค่มองดูผมถูกต่อยจนตายไปต่อหน้าต่อตา....พี่ช่วยผม....เหมือนที่เคยช่วยผมขึ้นจากน้ำ....







พี่มันเท่ห์ชิบหายเลยว่ะ  รู้ตัวมั้ย?
...........................................................................


พี่ชายในตอนเช้านั้น.....ดูน่าขย้ำยิ่งกว่าเมื่อคืนเสียอีก



จิ้งจอกหนุ่มกลืนน้ำลายดังเอื๊อก....เสื้อกล้ามสีขาวที่พี่ชายชอบสวม  เวลาอากาศร้อนอบอ้าวนั้น....ดูไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางนัก  จะว่าไปแล้วการที่ได้เห็นอะไรวับ ๆ แวม ๆ อาทิผิวเนื้อขาว ๆ ใต้ร่มผ้านั้น  มันชวนกระตุ้นอารมณ์เด็กหนุ่มเสียยิ่งกว่าการที่ได้จินตนาการถึงร่างเปลือยเปล่าของพี่ชายเป็นไหน ๆ

ว่าแล้วพ่อหนูก็ขอขึ้นคร่อมคนหลับลึกอีกสักครั้ง  ใบหน้าละอ่อนที่มีแววว่าจะหล่อแบบร้าย ๆ ในอนาคตป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ใบหน้าและซอกคอของพี่ชาย  ฉวยโอกาสสูดดมกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์.....



แข็ง.....แข็งอีกแล้ว......


เด็กน้อยตัดสินใจทำในสิ่งที่ตนคิดว่าตื่นเต้นและท้าทาย  ท่อนเนื้อขนาดกำลังโตนั้นบดเบียดกันกับท่อนเนื้อของพี่ชาย  ผ่านทางกางเกงผ้าเนื้อบาง....ดวงตาเจ้าเล่ห์จับจ้องอย่างจดจ่อ....คอยระวังว่าพี่ชายจะตื่นขึ้นมาตอนไหน

ขณะเดียวกัน  เจ้าหมาน้อยเมื่อถูกปลุกเร้าก็เริ่มจะปฎิกิริยาตอบสนอง....อันเป็นปกติของมนุษย์เพศชายที่ร้อยทั้งร้อยจะต้องแข็งตัวในตอนเช้า....หมาน้อยหัวเราะคิกทั้งที่ตายังคงปิด  บ่งบอกว่าตนเองนั้นก็กำลังฝันถึงเรื่องลามก.....



ลีอาห์  ดิซอน......ไอดอลของน้องหมา....โชว์ลีลาสเตปแดนซ์.....ทรวดทรงอะร้าอะแล่ม.....



“อา.......”


เสียงครางของหมาน้อยยิ่งทำให้น้องคนเล็กบดเบียดเสียดสีช่วงล่างเร็วขึ้น  ยอดอกสีซีดที่โผล่พ้นออกมาจากแขนเสื้อกล้ามหลวมโคร่งถูกขบกัดเบาๆ.....ลิ้นสีชมพูของน้องเล็กตวัดชิมความหวานจากปุ่มนูนเล็กสีอ่อนของคนเป็นพี่


“อึก.......พี่จ๋า......พี่ชายของเบียร์.........”



สวรรค์นั้นอยู่แค่เอื้อม....แดนสุขาวดีสีหม่น....หอมหวาน....แฝงด้วยรสชาติเผ็ดร้อน.....



บดเบียด....เสียดสี.....แรงขึ้นอีก....นิ้วเรียวเขี่ยสะกุดปุ่มสีชมพูอ่อนที่แข็งเป็นไต  ริมฝีปากอ่อนนุ่มถูกสัมผัสเพื่อลองลิ้มชิมรส....ลมหายใจของเด็กหนุ่มดังถี่ขึ้น  เป้าหมายที่เฝ้ารอกำลังจะถึงในอีกไม่ช้า


“เบียร์.....อื้อ.....พี่บอกแล้วไงว่าเราน่ะโตแล้ว....ตัวหนักชิบหาย.....จะมาโถมใส่พี่เหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ”


พี่ชายเอ่ยเสียงงัวเงีย  ดวงตานั้นค่อย ๆ กระพริบถี่ ๆ.....ก่อนที่จะตื่นเต็มตาในที่สุด  แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าน้ำรักของเด็กหนุ่มที่หลั่งออกมาจนชุ่มกางเกงชั้นใน


แบบนี้เรียกลักหลับได้มั้ยนะ.....ไม่สิ.....ต้องรักหลับต่างหากล่ะ

“ก็อยากกอด....คนมันคิดถึงพี่”
“จู๋เบียร์แข็งนะ.....”
“ของพี่บู้ก็แข็งเหมือนกันแหละ”
“พี่ฝันดีโว้ยยยย.......หึหึหึ.....ของเราน่ะแข็งเพราะปวดฉี่อ่ะดิ”
“คงงั้นมั้ง”


ตื่นเต้น......เห็นทีคงต้องฉวยโอกาสทำแบบนี้บ่อย ๆ เสียแล้วสิ


น้องคนเล็กผิวปากออกจากห้อง  ตามกลิ่นหอมของอาหารเช้าจากชั้นล่าง  ทิ้งให้เจ้าหมาน้อยหน้าแดงก่ำ  หัวยุ่งเหยิงเป็นรังนก


“เชี่ยเอ๊ย.....ลีอาห์ทำกูแล้วมั้ยนี่”



กางเกงชั้นในของพี่คนโตก็ชุ่มไปด้วยคราบน้ำสีขาวขุ่นเช่นเดียวกัน
.
.
.
.
.
.
.
“อ้าวน้องเบียร์....วิ่งหน้าตาตื่นมาแต่เช้าเชียวเรา”
“ผมมาสอนการบ้านให้ตูมตามน่ะครับคุณน้า”
“เหรอจ๊ะ....งั้นดีเลยเนี่ย  พ่อตัวดีเอาแต่นั่งซึมอยู่ในห้อง  ไม่รู้เป็นอะไร  วันนี้น้ากับพ่อของแกต้องไปงานแต่งงานลูกสาวเพื่อนด้วยสิ  กำลังเครียดเลยว่าจะลากไปด้วยยังไง”
“ผมอยู่เป็นเพื่อนน้องเองครับ”
“จริงเหรอจ๊ะ  แต่น้ากลับดึกนะ....เราจะอยู่ไหวเหรอ”
“สบายครับ  เดี๋ยวให้น้องไปกินข้าวที่บ้านผมก็ได้”

เจ้าเด็กแสบวิ่งขึ้นไปหาเหยื่อตัวน้อยที่ชั้นสอง  พ่อหนูในชุดเสื้อยืดลายเบนเทนสะดุ้งอย่างตกใจ  เมื่ออยู่ ๆ ประตูห้องนอนของตนเปิดผ่างออกมา

“เบียร์”

เด็กน้อยยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่มีปกปิด  ความดีใจในตอนนี้กลบความน้อยใจเมื่อสองวันก่อนไปจนเป็นสูญ
“พี่ทำมันลงไปแล้ว” พ่อหนูที่โตกว่าตะโกนลั่นอย่างตื่นเต้นเช่นกัน
“ทำอะไรอ่ะเบียร์”
“รอให้พ่อแม่นายไปก่อน  แล้วพี่จะเล่าให้ฟัง”
พ่อหนูเบียร์หรี่เสียงลงจนกลายเป็นกระซิบ  ดวงตาตี่นั้นหรี่ลงไปอีกจนเกือบปิด  ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่นข้างๆพ่อหนูตูมตาม  แขนยาวเก้งก้างนั้นโอบร่างเล็ก ๆ เอาไว้  หัวไหล่ของพ่อตัวน้อยถูกลูบไล้อย่างเบามือ
“เมื่อไหร่พ่อกับแม่นายจะไปอ่ะ”
“บ่าย ๆ แหละเบียร์ทำไมเหรอ”
“อ๊ากกกกก......พี่มาผิดเวลาเหรอเนี่ย”
“แล้วพี่ชายเบียร์ล่ะ”
“ไปตกปลากับพ่อน่ะสิ.....จริง ๆ พี่ก็อยากไปด้วย  แต่ว่าอยากทำอย่างอื่นมากกว่า”



อย่างอื่นที่ว่านั้นหมายถึงอะไรกันล่ะ....เด็กชายภัทร ?
.
.
.
.
.
“น.....นั่นมันพี่แท้ ๆ ของเบียร์นะ.....เบียร์ทำเรื่องแบบนั้นกับพี่แท้ ๆ ไม่ได้...”
“นายจะแหกปากทำไม.....ในเมื่อพี่บู้ไม่ใช่พี่ชายแม่เดียวกันกับพี่ซักหน่อย....แถมพี่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วย  ก็แค่....”
“แต่มันผิดนะ...เบียร์ก็รู้”
“ก็ใช่ไง....สำหรับคนอื่นน่ะมันผิด  เพราะงี้ไงพี่ถึงต้องมาทำกับเรา....เพราะพี่ไม่สามารถทำในสิ่งที่พี่อยากทำกับพี่ของพี่ได้  เพราะคนอื่นเห็นว่ามันผิดไงล่ะ  งี่เง่าชะมัด”
“เบียร์......”
“ถอดเสื้อสิ  วันนี้พี่อยากลองอย่างอื่น”


เด็กหนุ่มจับเหยื่อตัวน้อยขึงผูกไว้กับเตียงเหล็ก  เด็กแสบหัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย 

“กัดผ้านี่เอาไว้นะ  เราอาจจะเจ็บนิดหน่อย  แต่เราต้องเชื่อใจพี่โอเคมั้ย”
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดก็สำเร็จ



พ่อหนูกัดผ้าแน่นอย่างอดทน  เมื่อเจ้าสิ่งนั้นค่อย ๆ ถูกดันเข้าไปในช่องทางประตูหลังอันแสนคับแคบ  ความบริสุทธิ์นำพามาซึ่งเลือดและน้ำตา  หยาดน้ำใสถูกเลียชิม  รสชาติของน้ำตามันช่างปะแล่มสิ้นดี

“ของเราสุดยอดเลยตูมตาม  นุ่มแล้วก็อุ่นสบายอะไรอย่างนี้”
“อื้ออออออออออ”
“พี่จะค่อย ๆ ขยับช้า ๆ นะ.....ซี๊ดดดดดดดด  ไม่ไหวว่ะ  แค่ขยับหน่อยเดียวก็จะเสร็จละ”

ผ้าที่กัดเอาไว้ถูกคายออกมา  เด็กน้อยฝืนยิ้มทั้งที่ในใจนั้นเจ็บปวด

“คิดว่าเราเป็นพี่ชายของนายนะเบียร์  สิ่งที่เบียร์ทำมันผิด  ดังนั้นอะไรที่เบียร์อยากทำกับพี่บู้....ทุกอย่าง  เบียร์มาทำกับเรา  เราจะรับเอาไว้เอง”
“หึ....สมเพชพี่สินะ  สงสารพี่ใช่มั้ยล่ะ  เราเป็นแค่คู่ซ้อม  แลกกับการที่พี่คอยปกป้องเรา  ส่วนเรื่องพี่ชายของพี่น่ะ  พี่จะทำอะไรมันก็เรื่องของพี่.....อา....เสียวดีชะมัด”
สะโพกเคลื่อนไหวแรงขึ้น  ความเสียวกระสันเป็นตัวกระตุ้นและเป็นแรงขับชั้นดี  โดยมีเป้าหมายคือความสุขสม  เด็กน้อยกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้  ผิดกับอีกคนที่ไม่สนอะไรนอกจากได้ระบายความใคร่อยากของวัยหนุ่มออกมาให้หมดสิ้น....




เพื่อที่จะได้เริ่มใหม่อีกครั้ง.....








กับของเล่นชิ้นโปรด
.
.
.
.
.
“อ่าห์”

หมาน้อยครางอย่างสบาย  ร่างกายที่เมื่อล้านั้นเบาตัวขึ้นแยะ  หลังจากที่ได้นอนแช่น้ำอุ่น ๆ ในอ่าง  กับน้ำมันหอมระเหยตามประสาหนุ่มโสดเจ้าสำอาง......
“อาบด้วยคนนะ”
“เข้ามาสิ....แหม่  กล้ามนายใหญ่จังนิ.....สอนพี่เพาะกายบ้างดิไอ้หนูน้อย”
“เรื่อง....เค้าไม่ใช่ไอ้หนูน้อยซักหน่อย  เบียร์อ่ะเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว  พี่ชายรู้แม๊ะ”
“โม้.....”
“หึหึหึ....ก็แล้วแต่พี่บู้จะคิด”

หมาน้อยตาลุกวาว  และร้อนด้วยความอิจฉา  พี่ชายดึงตัวคนที่กำลังก้าวเท้าลงอ่าง  ให้หย่อนตัวลงนั่งเร็ว ๆ
“เล่าให้ฟังบ้างดิ  นายได้ฟันสาวแล้วเหรอ”
“ก็อะไรทำนองนั้น”
“พี่จะฟ้องพ่อกับคุณน้า”
“หุหุ.....เด็กขี้ฟ้อง  พี่นี่มันเด็กชะมัด”

กำปั้นหมาน้อยชกอย่างแรงที่ไหล่ของน้องคนเล็ก  หมัดนั้นหนักเอาเรื่อง  พี่ชายไม่ชอบการสบประมาท  เพราะลำพังแค่ไอ้ตัวโตที่กรุงเทพคนเดียว  นั่นก็เกินจะรับไหวแล้ว
“เค้าหยอกตัวเล่นหรอก  ทำเคืองนะพี่บู้นะ”
“ชิส์  นายไม่เป็นพี่นายไม่เค้าใจหรอก”
“โอ๋.....ไม่งอนน๊า  สำหรับเบียร์น่ะ  ยังไงพี่บู้ก็เท่ห์เสมอแหละ  มีแต่พี่บู้เท่านั้นที่ปกป้องเบียร์จากไอ้ดำ...”
“จริงนะ....นายพูดจริงนะ  โฮ่....พี่เสียเซลฟ์หมด  นึกว่านายสูงกว่าพี่แล้วจะลืมเคารพพี่คนนี้ซะแล้วสิ”
“ไม่ได้เคารพอย่างเดียว....รักมากด้วยพี่คนนี้อ่ะ....แล้วพี่บู้ล่ะรักเบียร์มั้ย”

หมาน้อยเงียบไปจนอีกฝ่ายใจหาย  ไม่อยากหลอกน้องอีกต่อไปแล้ว  สิ่งที่มีให้เด็กคนนี้คือความสงสาร  แม่ของเบียร์เป็นคนดี  แต่ก็ไม่ได้ทำให้หมาน้อยรู้สึกมากไปกว่าคนที่เข้ามาแทนที่แม่  คุณน้านั้นเจียมเนื้อเจียมตัวจนน่าสงสาร  และบ่อยครั้งที่ต้องคอยรับฟังคำพูดเสียดแทงจากเด็กร่างยักษ์ผู้แสนร้ายกาจ

“พี่บู้ไม่ได้รักเบียร์สินะ  ฮะฮะ.....จะได้ยังไงล่ะ  ในเมื่อเบียร์เป็นแค่ลูกเมียน้อย  พี่บู้กับพี่บิ๊กเป็นแฝดกัน  ไม่แปลกหรอกที่จะรักแล้วก็ผูกพันธ์กันเป็นพิเศษน่ะ”  น้องคนเล็กเอ่ยเสียงเศร้า  หยาดน้ำตาไหลซึมออกมาจากดวงตาขี้โกง  พี่ชายหน้าเสีย  ก่อนจะตัดสินใจโผเข้ากอด....




ไม่สิ....เด็กคนนี้ดีกับเรามากกว่าไอ้ลิงยักษ์เป็นไหน ๆ เด็กคนนี้ไม่เคยทำร้ายเราเลยซักครั้ง  เรารักเบียร์....รักเหมือนน้องคนหนึ่ง....รักคุณน้า  เหมือนเป็นแม้แท้ ๆ ของเราเอง....



หมาน้อยพร่ำบอกกับตัวเองในใจซ้ำ ๆ....ซ้ำแล้วซ้ำเล่า




เกลียดนาย.....พี่เกลียดนาย  ใช่....นายนั่นแหละที่ไม่สมควรจะได้อะไร  แม้แต่ความสงสารจากพี่  นายต้องเจ็บปวดและตายอย่างโดดเดี่ยว...


เด็กหนุ่มกระตุกยิ้มชั่วร้าย  หากแต่รอยยิ้มนั้นหาได้ปรากฏออกมาให้เห็นไม่  หากนิสัยสามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้  การทำให้คนอื่นรู้สึกผิด  และคิดว่าตัวเองอยู่เหนือใคร ๆ ทั้งมวลบนโลกนี้ของลิงยักษ์  คงถ่ายทอดมาสู่น้องคนเล็กไม่มากก็น้อย



บอกแล้วไง....ว่าพี่เป็นของผม....ต่อให้พี่ไม่ได้รัก  แต่ผมก็จะทำให้พี่รักผม.....ผมจะไม่ทำร้ายพี่  แม้ว่ามันคือปรารถนาส่วนลึก






ใช่แล้ว....เรามีของเล่นชิ้นโปรดเอาไว้ระบายอารมณ์แล้วนี่นา....เจ้าเด็กหน้าโง่นั่นจะไม่มีวันได้ออกไปไหน  มันจะรับใช้เราอย่างซื่อสัตย์....










จนกว่าจะถึงเวลาที่เราจะเขี่ยมันทิ้ง

................................................................................................


to be con
เป็นไง.....ทีนี้ก็มีคนที่เลวพอ ๆ กับดำศรีแล้วสินะ  จริง ๆ เรื่องนี้ก็อยากให้ฮา  แต่ไม่เอาฮาอย่างเดียว  ขอจิตเล็ก ๆ ด้วย  เพราะคลั่งไคล้อะไรแบบนี้  ฮี่ฮี่ฮี่

[eaey]

  :laugh5:แล้วคนตามอ่านเรื่องนี้จัดว่าจิตด้วยมั๊ยเนี่ย

[fastation]

โอ้วว ว ทายาทอสูรรรรร (เริ่มไปละ = ='' )
รู้สึกเหมือนกับว่าบักเบียร์จะจิตกว่ายังไงก็ไม่รู้แหะ รึเราคิดไปเองหว่า

[bebe]

น้องเบียร์นี้ก็จิตใช่ไหมมม

[jeeu]

บิ๊กว่าจิตแล้ว
น้องเบียร์ จิตกว่าอีก
ย๊ากกกกกกกกก~
อยากเอาน้องๆไปซ่อน
อิดำกับน้องเบียร์นี่มันติดมาจากสายเลือดจริงๆเว้ย

[Crossley]

กิ๊สสสสส อีโรคจิต 

[flawless]

กลับตาลปัตรเหมือนเอาความจิตของดำศรีภาคก่อนรีไรท์ มาใส่ที่เบียร์น้อย
เอื๊อก...มองภาพตูมตามในวันนี้เหมือนมองภาพพี่บู้ในวันนั้น...
แต่ช่างมัน กรี๊ดดดดดดดดด เด็กน้อยแก่เกินวัยกันไปแล้ว ได้เสียกันแต่เด็กเชียว
อิชชี่...((อ้าวเกี่ยวไรนี่)) พี่บู้มาตจว. ก็หลายวันแระ อิหมาดำมันไม่อาละวาท
เกรียวกราดบ้างเลยเหรอ? ชักคิดถึงต้นตระกูลความจิตเสียแล้วสิ

[๛ナーリバス๛]

^
^
^
โป้งรีบน เพราะคิดเหมือนเราเลย กร๊ากกกก

สงสารตูมตาม เพราะตูมตามเหมือนบู้ตอนภาคที่แล้วที่ยอมบิ๊กทุกอย่าง เพราะรักบิ๊กมาก

ทั้งที่อีบิ๊กมันใช้บู้เป็นคู่ซ้อม และมัวแต่ไปชอบเปา

มาภาคนี้ บู้ดูน่ารัก แต่เป็นผุ้ใหญ่มากขึ้นเยอะ ไม่ได้น่าตบกะบาลแยกแบบเมื่อก่อน ฮาๆ

แต่ทำไมคนรอบตัวมีแต่คน โรคจิตก็ไม่เข้าใจ
...................

เม้นท์ตื่นเถอะ ไปแล้วนานแล้วเพิ่งมาเห็นทู้นี้ทีหลัง.... แอบแปลกใจว่าอัพวันที่ยี่สิบทำไมเราไม่ได้อ่านหว่า ลืมไปว่าเมื่อวานเผลอหลับไปตั้งแต่ ทุ่มนึง (ทั้งๆที่กะจะต่อนิยายเต็มที่)

เสร็จแล้วตื่นมาอีกทีตีสาม คราวนี้นอนไม่หลับเลย กรรม -*-


กอดเชลบี้สองที อิอิ

[CarToonMiZa]

 :laugh:คนอ่านก็คงจิตด้วย

[mutyamania]

ตอนที่ 16 ต่าง???



ตึ่งตึงตึ๊ง



[[ไงเรา....ไม่ได้คุยกันนานเนอะ....]]


เจ้าหมาน้อยล้มตัวลงไปกลิ้งและแถกด้วยความเขิน  พี่สาวที่ไม่ได้คุยกันนาน....วันดีคืนดีก็เกิดจะทักขึ้นมาก่อนในเฟสบุ๊ค



นานแค่ไหนแล้ว....



ตั้งเดือนกว่าเชียวนะนี่  แต่แค่นั้นก็ถือว่านานแล้ว  สำหรับหมาน้อย  นานเทียบเท่ากับการอยู่อย่างทรมานร่างกายและจิตใจ  กับเด็กร่างยักษ์ผู้แสนโหดเหี้ยม



น่าดีใจที่พี่สาวเองก็คิดแบบเดียวกัน.....



[[[คิดถึงเค้าล่ะเซ่....]]]


พิมพ์ตอบกลับไปสั้น ๆ แล้วก็ลงไปดิ้นแถกอีกครั้งอย่างตื่นเต้น  กลับบ้านโดยไม่มีดำศรี  มันก็ดีแบบนี้  ไม่ถูกบังคับ  ไม่ถูกกักบริเวณ  ไม่มีการสั่งห้ามไม่ให้เล่นอินเตอร์เน็ต




'ต่อไปนี้เค้าสั่งห้ามไม่ให้หมาเล่นเน็ต'
'ห้ามไม่ให้เล่น.....หมายถึงให้พี่เล่นได้เหรอ'
'ห้ามไม่ให้เล่น  ก็คือห้ามไม่ให้เล่น  เค้าขอสั่งไม่ให้หมาแตะคอมพ์แล้วก็แท็บเลต'
'ก็นายบอกเองนี่นะ  ว่าห้ามไม่ให้เล่น  ก็แปลว่าพี่เล่นได้ไง'
'นี่หมากวนตีนเค้าเหรอวะ'
'เปล่า!!!'
'แล้วมึงแพล่มเหี้ยอะไรของมึงฟะ'
'สรุปว่าพี่เล่นได้หรือไม่ได้เนี่ย'
'โอเค....งั้นฟังใหม่  เค้า-ห้าม-พี่เล่นอินเตอร์เน็ต'
'เออ....ถ้าพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกพี่ก็เข้าใจแล้ว  แต่นายบอกว่าห้ามไม่ให้....มันเป็นการปฏิเสธซ้อนปฏิเสธ เหมือน ที่นายติวภาษาอังกฤษพี่ไง.....จำได้แม๊ะ'
'หึหึหึ....พี่นี่น๊า.....งั้นเค้าขอสั่งอีกอย่างหนึ่งละกัน'
'อะไรอีกฟะ...แมร่งสั่งจริง'
'ห้ามไม่ให้พี่ครางยังไงล่ะ...หึหึหึหึ'




อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


“เป็นไรอ่ะ”

น้องคนเล็กในสภาพเนื้อตัวเปียกโชกแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว  เอ่ยถามเสียงเรียบ  หลังจากที่เปิดประตูเข้ามาแล้วพบกับพี่ชายตัวน้อย  ในสภาพดิ้นพล่าน....ฟัดหมอน  เกร็งนิ้วมือ.....เกร็งนิ้วเท้า

“เปล่านิ”


เจ้าเด็กไม่รู้จักโตฉวยผ้านวยโยนแหมะไปที่โน๊ตบุ๊ค  ผ้าห่มผืนหนาคลุมทับทุกสิ่งอย่างที่กองเกลื่อนอยู่บนเตียงนอนจนมองไม่เห็น......เบียร์หัวเราะแล้วส่ายหัว

“เดี๋ยวก็พังหรอกพี่”
“เบียร์อ่ะ....ออกไปเลยนะ  มาไม่ให้สุ้มให้เสียง  ประตูก็ไม่ยอมเคาะ”
“ก็นี่มันห้องน้อง...”
“เออนั่นแหละ....คืนนี้พี่ไปนอนห้องตัวเองก็ได้วะแมร่ง”

พี่ชายชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง  เบียร์ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง  ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง ๆ ใกล้เด็กขี้เกียจที่เอาแต่นอนเลื้อยอยู่บนเตียง...

“ขอดูหน่อยดิ  พี่บู้ทำไร”
“ยุ่งเฟ้ย.....ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“เบียร์โตแล้ว  เปิดผ้าออกเห๊อะ”
“ม่ายยยยยย”


สองพี่น้องกอดรัดฟัดเหวี่ยง  แต่แรงของหมาน้อยนั้นหรือ  จะสู้ไอ้เด็กบ้าพลังที่กำลังโตอย่างพ่อจิ้งจอกหนุ่มได้  สุดท้ายพี่ชายก็ถูกกดลงไปจนจมอยู่บนเตียง  คางเรียวแหลมของเบียร์กดลงไปตามตัวพี่ชาย  เจ้าหมาน้อยบ้าจี้  หัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนน้ำตาไหล

“เบียร์.....โป๊แล้วเราอ่ะ”
“เย้ยยยยย....”

ระหว่างที่พ่อหนูน้องคนเล็ก  จัดแจงขมวดปมผ้าขนหนูให้เข้าที่  พี่ชายก็ดึงผ้าห่มที่คลุมโน๊ตบุ๊คออก  ไหล่เล็กกระแซะน้องชาย  ท่าทางเหมือนเด็ก ๆ เวลาที่ตั้งใจจะอวดอะไรให้อีกฝ่ายดู

“น่ารักป่ะ”
“ใครอ่ะพี่บู้”
“เด็กพี่”
“โม้แล้ว”
“โห่......จริง ๆ เนี่ย  เด็กพี่  ชื่อไนซ์......สวยอ่าดิ๊  สวยกว่าคนที่เบียร์ฟันป่ะ”
“ก็.....น่ารักดี”


จิ้งจอกหนุ่มเจ้าเล่ห์ถึงกับสลด  ท่าทางเศร้าสร้อยจนพี่ชายนั้นใจหาย  หัวใจดวงน้อย ๆ กระตุกวูบ....


ลืมไปเลย.....ว่าเด็กคนนี้มันขี้น้อยใจ


“เบียร์...”
“อื้อ”
“งอนพี่เหรอ”


นิ้วของพี่ชายจิ้มแก้มของน้องคนเล็ก  ก่อนจะถูกคว้าหมับไปถือเอาไว้  เด็กน้อยเอาใบหน้าถูไปกับมือของคนเป็นพี่


“เบียร์จะงอนพี่ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้ดิ  ก็เราน่ะซึม...หงอย....หยองกรอด”
“งอนไรเล่า...เบียร์ไม่ใช่ตุ๊ดนะ”
“ก็งอนที่พี่ติดหญิงไง.....พี่ติดหญิงนะเฮ้ย  นายจะไม่น้อยใจบ้างเลยเรอะ!!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....บ้าแล้ว  นี่ไอ้คุณพี่  ฟังเค้านะ  เบียร์อ่ะรักพี่  เบียร์ไม่ทำให้พี่ลำบากใจหรอก  พี่บู้อยากทำอะไรก็ทำไปเลย  ไม่ต้องเป็นห่วงเบียร์”  น้องคนเล็กว่า  พร้อมกับกระแซะกลับ  กะแรงพลาดไปนิด  เล่นเอาเจ้าหมาน้อยแทบกระเด็นตกเตียง
“น้องเชียร์....สู้!!!”
“เรามันก็น่ารักแบบนี้ทุกทีสิน่า”
“แล้วรักมั้ยล่ะ”
“รักสิ  พี่รักเบียร์มากที่สุด”

พี่ชายกระเถิบตัวเข้าไปกอดและคลอเคลีย  น้องคนเล็กดูจะเป็นคนเดียวที่จะเข้าอกเข้าใจ  ไม่ว่าพี่ชายจะทำเรื่องเพี้ยน ๆ หรือไร้สาระในสายตาของเจ้าเด็กผิวเข้ม  แต่สำหรับน้องคนเล็กแล้ว   พี่ชายเป็นเหมือนฮีโร่  และได้รับการปฏิบัติดังเช่นฮีโร่คนหนึ่งควรจะได้รับ.....




การนับถือ



หึหึหึหึหึ......


ทำไมต้องโวยวาย....ทำไมต้องใช้กำลังบังคับ 



พี่ชายตัวน้อยต้องการเพียงใครสักคนให้พึ่งพิง  ใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ  คน ๆ นั้นมันควรจะเป็นเค้า 



ผมไม่สนว่าพี่จะชอบผู้หญิงคนไหน.....แต่ผู้ชายคนเดียวที่พี่จะต้องรัก....








ก็คือผม....


เด็กน้อยวัยแตกหนุ่มกระหยิ่มยิ้ม  อย่างน้อย ๆ นี่ก็เป็นเรื่องเดียว  ที่น้องคนเล็กสามารถเอาชนะเจ้าหมาดำตัวโตได้







ถึงตอนนี้พี่จะไม่รักผมก็ไม่เป็นไร...แต่บอกแล้วไง  ว่าซักวันนึงพี่ต้องเป็นของผม


.
.
.
.
.
.
.
.

ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ



พ่อหนูน้อยบิดตัวอย่างขี้เกียจ  ร่างเล็ก ๆ สะลัดผ้าห่มออกจากตัว  ก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย


“เบียร์”


ตูมตามน้อยร้องเรียกคนที่อยู่ข้างนอกอย่างดีใจ  เจ้าเด็กโตกว่าจุ๊ปาก  ส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายเบาเสียงลง


เด็กน้อยรีบวิ่งไปเลื่อนกระจกหน้าต่าง  เพื่อให้คนข้างนอกปีนเข้ามาในห้อง  เบียร์ตรงดิ่งไปยังเตียงนอน  ทิ้งตัวลงบนเตียงของพ่อหนู  ตาตี่จ้องเขม็งไปยังเพดานสีขาวแต่สลัวจากโคมไฟหัวเตียง  จนกลายเป็นสีเหลืองนวล

“ถ้าเรารักใครซักคน  เราควรจะดีใจใช่มั้ยตูมตาม  ที่เห็นเค้ามีความสุข”
“เราง่วงอ่ะเบียร์  เขยิบไปหน่อยดิ  เราจะนอน”
“ชิส์......เด็กขี้เซา”
“เที่ยงคืนแล้ว....ใคร ๆ เค้าก็หลับกันทั้งนั้น  ว่าแต่เบียร์มีอะไรงั้นเหรอ”
“พี่คิดถึงเรา  อยากเจอหน้า  ไม่ได้รึไง”
“เราก็คิดถึงเบียร์  แต่เราเล่นกันพรุ่งนี้เถอะนะ”


ผู้บุกรุกไม่ฟังเสียงคัดค้าน  กางเกงขาสั้นของตนถูกถอดออกพร้อมกับกางเกงชั้นใน  ทั้งสองชิ้นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า  ท่อนเนื้อสีขาวขนาดพอเหมาะแข็งขึง  เมื่อมันออกมาสัมผัสกับอากาศภายนอก


“เลียสิ”
“ไม่เอา!!!!”
“ถ้าดื้อพี่จะไม่มาหาเราอีก”
“เบียร์”


หัวกลมเล็กถูกจับกดลงไปแนบชิด  ใบหน้าของพ่อหนูแนบติดกับเจ้าสิ่งนั้น  แก้มเนียนใสบดเบียดสิ่งที่ชูตะหง่าน  และร้อนผ่าว


“อา.....เลียสิ  เด็กดี”
“อื้อออออ แค่ก ๆ ๆ”

เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเปลือยเปล่า  มีเพียงเสียงหอบหายใจและเสียงครางกระเส่าที่ไม่เต็มเสียง  ร่างกายร้อน ๆ ทาบทับ  โรมรันพันตู  แกนกายบดเบียดเสียดสีหาทางเข้าไปซุกตัวในช่องทางอุ่นๆ


“เสียวจัง  เรานี่มันสุดยอดเลยตูมตาม  พี่ชอบเล่นแบบนี้กับเราที่สุด”
“อื้ออออ  เบียร์  เรากลัวพ่อกับแม่จะได้ยินนะ  หยุดเถอะ....โอ๊ย.....เจ็บนะเบียร์  เอามันออกไปนะ”
“งั้นเราก็งับไหล่พี่เอาไว้ก็แล้วกัน”


ฟันซี่เล็ก ๆ  ขบกัดลงไปบนไหล่เปลือยเปล่าของจิ้งจอกหนุ่ม  ความรู้สึกแปร่งประหลาดวูบไหวขึ้น  ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มเร่งจังหวะการเคลื่อนไหว


เหงื่อไหลซึมระหว่างร่างกายที่เสียดสี  ผู้ถูกกระทำน้ำตาไหล  หัวใจดวงน้อยแม้จะเจ็บปวด  แต่ก็มีความสุข








ใช่แล้วล่ะนะ  จริงอย่างที่เบียร์พูดเลย....



แค่ทำให้คนที่เรารักมีความสุข  เราเองก็พลอยสุขไปด้วย....





แ้ม้มันจะเทียบไม่ได้กับความเสียใจของเราก็เหอะนะ....
.
.
.
.
.
.
.
“พ่ออ่ะ”


ลูกคนเล็กโวยวายลั่น  เมื่อบ่ายวันหนึ่ง  หลังจากนอนกลางวันไปหนึ่งตื่น  พ่อหนูก็เดินงัวเงียลงมาหาของกิน  แล้วพบกับภาพบาดตา




พ่อหมีนั่งอยู่หน้าโซฟา....มิใช่บนโซฟา  แล้วบนตักก็มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อย ๆ นั่งทับอยู่  ท่อนแขนอันใหญ่โตของคนเป็นพ่อคอยโอบประคองเอาไว้ไม่ให้ลูกชายคนโตล่วงหล่นลงมา


“อิจฉาพี่อ่ะดิเรา  เราก็อย่าโตดิ๊....ทำตัวเล็ก ๆ แบบน้องบู้  พ่อก็จะให้เรามานั่งด้วยหรอก  แต่ว่าเราน่ะโตขึ้นทุกวัน....ทุกวัน”


พ่อหนูไม่ฟังเสียง  แต่ผลุบหายเข้าไปในครัวพักใหญ่  ขณะที่สองพ่อลูกนั่งดูแข่งมวยปล้ำฝรั่งกันอย่างเมามันส์

“ป๊าชอบคนไหน  บู้ชอบคนผมทอง”
“ชู่วววว  อย่าเสียงดังสิ  ป๊าชอบคนผมดำ  แต่อย่าฟ้องแม่เจ้าเบียร์มันนะ  ป๊าแค่ปลื้มปริ่ม”
“ใครเค้าอิจฉาพวกตัวกันฟะ  พี่บู้น่ะเป็นของเบียร์ตังหาก  ไม่ใช่ของพ่อซักหน่อย”


พ่อหนูกลับมาพร้อมกับขนมฟังเนยสดหนึ่งห่อ กับไมโลชงเย็นแก้วใหญ่  ขนมปังถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วจุ่มลงไปในแก้วไมโลจนชุ่ม

“พี่บู้อ้ามมมม”
“อ้ามมมมม”
“น้องบู้ลูก....กินฮาเซลนัทมั้ย...เอามั้ย”

สองหนุ่มแข่งกันป้อน  แข่งกันเอาใจ  เจ้าหมาน้อยหันซ้าย  หันขวารออ้าปากงับของกิน  ประหนึ่งว่าตัวเองนั้นเป็นลูกหมาจรจัดที่กำลังหิวโซ

“เบียร์จำได้  พี่บู้ชอบกินแบบนี้  มันชุ่มดีใช่มั้ย”
“อื้อ....หย่อยยยย  นายรู้ใจพี่ที่สวด”
“อ้าวแล้วป๊าล่ะลูก”
“ป๊าก็รู้ใจบู้ที่สุด”

บางครั้งการได้เป็นคนถูกเอาอกเอาใจแบบแต่ก่อน  มันก็ทำให้เจ้าหมาน้อยกลับมาเหลิงอีกครั้ง  ชีวิตที่มีแต่น้องหลังจากเข้ามหาวิทยาลัยกลายเป็นสิ่งที่เกือบจะเรียกได้ว่า....หายนะ





'พี่ห้ามกินขนมพวกนี้นะ....รู้มั้ยว่ามันจะทำให้พี่โง่แล้วก็อ้วน'
'จะสอบแล้ว....ยังมานั่งกดมือถือเล่นอยู่อีก  เอามานี่เลยนะ ส่งมาให้เค้า  จนกว่าจะสอบเสร็จพี่ห้ามทำอะไรนอกจากอ่านหนังสือพวกนี้'
'เค้าไม่ให้พี่ไปหรอก  พวกผู้ใหญ่เค้าจะไปเที่ยวกัน  มีแต่เหล้ากับควันบุหรี่  พี่เข้านอนไปได้แล้ว  เดี๋ยวเค้าจะรีบกลับมา'
'ดื้อเหรอ....ถ้าดื้อพี่จะถูกลงโทษ'


พี่ชายเก็บกด.....แต่ละวันดูช่างยาวนานไม่ต่างจากติดคุก  รู้ว่าเป็นห่วง  รู้ว่าน้องหวังดี  แต่บางทีก็มีสิ่งที่อยากจะทำตามใจตัวเองบ้าง


'กินอิ่มแล้วก็ตั้งไว้ตรงนั้นแหละเดี๋ยวเค้าเก็บเอง'
'พี่หิวแล้วใช่มั้ย...นั่งรอแป๊บนึงนะเค้าจะหาอะไรให้พี่กิน'
'เด็กดีของเค้า....ค่อย ๆ กินนะ  อย่ารีบเดี๋ยวติดคอ'
'เอ้า...พี่ถอดถุงเท้าออกมาซะสิ  เดี๋ยวเค้าเอาไปซักให้'


คิดถึง...คิดถึงน้องเหลือเกิน  คิดถึงอ้อมแขนของน้อง  แทบจะไม่มีคืนไหนที่นอนด้วยกันแล้วจะไม่ถูกกอด  ไม่มีคืนไหน  ที่หากตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้ายหรือนอนทับเส้น  แล้วจะไม่หันไปเจอคนข้าง ๆ ทุกคืนที่ฝันร้ายเพราะน้อง  ก็มีแต่น้องคนเดียวเท่านั้นที่ปลอบให้สงบลงอย่างอ่อนโยน


นอนซะเด็กดีของเค้า....


ผู้เป็นพ่อเองก็คิดถึงลูกชายคนรองไม่แพ้กัน  เจ้าเด็กตัวดำพยายามมาตลอดที่จะเป็นที่หนึ่ง  ทั้งๆ ที่ลูกทุกคนของเค้านั้น  เป็นที่หนึ่งเท่าเทียมกัน  ไม่มีใครได้ความรักมากหรือน้อยไปกว่าใคร  เพียงแต่ว่าการแสดงออกเท่านั้นเอง  ที่ดูจะลำเอียงไปทางพี่คนโตผู้ตัวเล็กกระจ้อยร่อย  แล้วก็ขี้โรค



'ผมอยากวาดรูปเก่งแบบพ่อครับ'
'โตขึ้นผมจะเป็นผู้ชายที่เท่ห์แบบพ่อ'


ครั้งหนึ่งเจ้าดำศรีตัวน้อยนั้น  หนีออกจากบ้าน  เนื่องจากน้อยอกน้อยใจที่ถูกมารดาทำโทษจนขาเขียว

เด็กน้อยตัวโตผู้มีแต่คนกลัวเกรง  นั่งอยู่ในสวนสาธารณะตรงที่มีเครื่องเล่นเด็ก  นั่งหลบฝนอยู่ในหอคอยจำลองที่ดูน่าหวาดเสียวสำหรับเด็กวัยนั้น


'แกเอาแต่แกล้งพี่เค้าแบบนี้  จะไม่ให้แม่เค้าโกรธได้ยังไงกัน...ไอ้เสือของพ่อ'
'ก็บิ๊กหมั่นไส้มัน  มันสอบได้ที่โล่แต่ทุกคนก็ยังชมมันอยู่นั่นแหละ'
'แต่พี่เค้าก็พยายามแล้วนี่นะ'
'ผมพยายามมากกว่า  แถมยังต้องคอยช่วยมันด้วย  น่าโมโห  เกิดมาเป็นภาระคนอื่นจริง ๆ'

คนเป็นพ่อโอบกอดลูกชายหัวรั้นเอาไว้ ดำศรีตัวน้อยดิ้น  แต่สุดท้ายก็ต้องยอม.....เพราะว่าอ้อมแขนของพ่อนั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน

วันนั้นพี่ชายร้องไห้จนหลับเพราะเป็นห่วงน้อง  ผู้เป็นแม่เองก็ดีใจจนลืมโกรธ  ดำศรีตัวน้อยร้องไห้....วิ่งเข้ากอดผู้เป็นแม่เสียแน่น  แล้วทุกคนก็โอบกอดกันเอาไว้  ไม่เว้นแม่แต่เจ้าหมาน้อยตัวขาวที่ตื่นขึ้นมาเนื่องจากเสียงร้องไห้ดังระงมของผู้เป็นแม่  และน้องชายฝาแฝดคนเล็ก(ในช่วงเวลานั้น)


แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตลอดกาลหลังจากที่คนเป็นแม่เริ่มป่วย......


“น้องบู้”
“ครับ”
“บอกดำมันด้วยนะ  ว่ายังไงก็โทรหาพ่อของมันบ้าง  ป๊าเป็นห่วงมัน  ถึงแม้ว่ามันจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ดูแลตัวเองได้ก็เถอะ”
“เบียร์ก็คิดถึงพี่บิ๊กนิดหน่อย  แค่นิดหน่อยนะ”
“คราวหน้าปิดเทอมเล็ก  บู้จะลองพูดกับน้องดูก็แล้วกัน  บู้สัญญาว่าจะพามันมาให้ได้”




เจ้าหมาน้อยรับปาก  ก่อนจะนั่งรอให้สองหนุ่มป้อนฮาเซลนัทกับขนมปังชุ่มไมโลเย็นอีกครั้ง
.................................................................
To be con


สำหรับความจิตต้นฉบับ  รอก่อนนะคะ  รับประกันจัดหนัก  จัดเต็มเช่นเคยจ้า

[flawless]

ฮาๆ พระเอกเราหายเงียบเข้ากลีบเมฆไปกี่ตอนแล้วหว่า? จำมะได้
แต่น้องเบียร์นี่ร้ายแบบน่ากลัวนะ ร้ายแบบเงียบๆ เจ้าเล่ห์ดี ชอบ
สงสารก็แต่ไอ้น้องตูมตามอ่ะแหละ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเรย

[๛ナーリバス๛]

ชิ... หายไปแล้วไง?

จากความจิตที่ผ่านมา ทำให้สงสารบู้...
บิ๊กภาคนี้ เลวร้ายมากกว่าภาคที่แล้วที่แสนจะน่าหมั่นไส้
มันรักแบบจิตๆเกินไป เค้ากลัว...

แต่! บู้ที่ตอนแรกบอกว่าเกลียด (ซึ่งอาจจะโกหกตัวเองที่จริงแค่โกรธ)
พอไม่ได้เจอบิ๊กไม่เท่าไรก็ไปคิดถึงหมาดำซะอีกแล้ว กรี๊ดดดดดด ไม่ยอมมมม
อย่าไปคคิดถึงมานนนนนนนน ฉันไม่คิดถึงงงงงงงง55555

(เชลบี้อย่าคิดมากนะ ฮาๆ แค่หมั่นไส้ส่วนตัว นิดหน่อย 555)

[fastation]

โอ้ ทุกคนรักบักบิ๊กมากเลยสินะ (มองช่วงเวลาที่ทุกคนคิดถึงบักบิ๊ก)
หึหึหึ อยากรู้จังว่าบักบู้จะชวนบักบิ๊กมาบ้านได้ยังไง
แล้วบักบิ๊กอยู่โดยไม่มีบักบู้ได้ยังๆไงฟร่ะ
ไหนจะแผนที่เหมือนจะวางไว้นั้นอีก !
อ๊ากก อยากรู้ๆๆๆๆ รออ่านต่อจ้า

[bebe]

มาให้กำลังใจคนเขียนจร้า

[Alone Alone]

กลับมาอ่านรวดเดียวหลายตอน ทำให้ได้รู้ว่า

พี่บิ๊กของช้านยังจิตเหมือนเดิม และมีคนอื่นเพิ่มเป็นระยะๆ

ฮะๆๆ ป.ล.ยังไงก็รักนะ จิ๊บิจิ๊บิ

[jinglan]

จิตมากก.. แต่เราก็ชอบ 


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[mutyamania]

ตอนที่ 17 หมาน้อยกลับกรุง






อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



ลูกคนเล็กของบ้านปลีกวิเวกเข้ามาปลดปล่อยในห้องน้ำชั้นสอง  ตอนตีหนึ่งครึ่ง.....เจ้าเด็กน้อยดิ้นแถกกับพื้น  กรีดร้องแบบไร้เสียง   เหมือนกับคนที่ถูกขัดอกขัดใจอย่างแรง....แม้ว่าร่างกายของพ่อหนูจะใหญ่โตขึ้นทุกวัน  แต่หัวใจก็ยังคงเป็นแค่เพียงเด็กวัยสิบสามย่างสิบสี่....ที่ยังใช้คำนำหน้าว่า...เด็กชาย


สามเดือนที่มากูทำอะไรอยู่.....


นอกจากฉวยโอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆกับพี่ชายตัวจ้อยไปวัน ๆ แล้วนั้น  พ่อหนูก็ยังไม่ได้ลงมือทำสิ่งใดให้เป็นเรื่องเป็นราวตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้  เอะอะพ่อคุณก็ไประบายความหื่นกับหนูน้อยบ้านใกล้เรือนเคียงอยู่เป็นระยะเท่าที่โอกาสจะเอื้ออำนวย  ครั้งล่าก็เล่นเสียสุดพลังไปหน่อย  จนตูมตามตัวน้อยจับไข้....ตัวร้อนจี๋.....แต่ไอ้ตัวแสบก็ไม่เคยที่จะเหลียวแล  แล้วเพราะเจ้าเด็กตูมตามนั้นกำลังป่วย  เบียร์น้อยจึงไม่มีที่ไป.....ในยามนี้ จึงไม่มีอะไรจะปลดปล่อยอารมณ์ใคร่คึกคะนอง  ได้ดีไปกว่าการใช้มือของตัวเอง  สัมผัสกับแกนกายที่แข็งขึงจากการนั่งถ่างตามองพี่ชายตอนหลับปุ๋ย 



อยากรวบรัด....แต่ใจหนึ่งมันก็กลัว....กลัวว่าพี่จะรังเกียจ  กลัวว่าจะเจ็บไปมากกว่านี้....แล้วในที่สุด  อย่าหวังว่าจะได้ความรักเลย  แค่ความสงสารก็อาจจะไม่เหลือให้ด้วยซ้ำ


“ซี๊ดดดดดดดดพี่บู้......ของพี่แน่นชะมัด.....ขอแตกข้างในได้ไหมเด็กดี”


อีกไม่กี่วัน  คุณพี่ชายก็จะกลับไปเรียน  แล้วเจ้าหนูน้อยก็คงเหงา...เฉา....และหงอย


“พี่บู้ของเบียร์ซี๊ดดดดดดดด......ดูดแรง ๆ เลยครับผม”



และเมื่อคิดได้ดังนั้น  เด็กชายภัทรจึงต้องกระทำการอันใด....เพื่อเป็นการทิ้งทวนเสียแล้วสิ











แต่ว่าเด็กน้อยอย่างเขา  จะทำอะไรได้บ้างหนอ.....
.
.
.
.
.

“พี่บู้.....จูบกัน”

บ่ายวันหนึ่ง....พ่อหนูเอ่ยปากขอกันหน้าด้าน ๆ  กับพี่ชายที่นอนกลิ้งเกลือกตามประสาคนขี้เกียจ  เจ้าหมาน้อยหรี่ตามองพร้อมกับตีสีหน้าหวาดระแวง  แต่แล้วก็ตามมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์  โชว์ฟันเขี้ยวมหาเสน่ห์  เสียงแหบต่ำกระซิบแซวน้องคนเล็ก  ทั้งที่มือก็ง่วนอยู่กับการบีบเม็ดพลาสติกกันกระแทก(ที่ขอมาจากคุณน้า)

“แหงะ.....เกย์อ่ะเรา.....ขออะไรเก๊ย์เกย์หงิ....ไม่เอาเฟ้ย”
“เปล่านะ....เบียร์เปล่าเป็น”
“เกย์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ......ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า  นายมันเกย์....เฮ้ย.....อย่าจี๋พี่ดิวะ”

น้องเล็กโถมทับ  ส่วนหมาน้อยก็ขัดขืน  เพราะคิดว่าน้องเล่นด้วย  พี่ชายจึงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนหน้าแดงก่ำ.....สองมือที่ลูบไล้ไม่ได้สร้างความรู้สึกเสียวซ่าน  แต่ทำเอาหมาน้อยจักกะจี้น้ำตาเล็ดเสียมากกว่า

พ่อเด็กน้อยวัยแตกหนุ่มรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง....จนต้องแสดงออกมาผ่านทางสีหน้าที่ดูเจื่อน....และจ๋อย  เบียร์ผละออกจากร่างของน้องหมา  เอ่ยเสียงเศร้าเคล้าน้ำตาที่คลอเบ้า.....น้ำตาแห่งความสำออย....สำออยและมารยาแบบที่ดำศรีเคยให้นิยามกับสเต็ปมัม....  (หมอนั่นมันต้นฉบับของความเหี้ยม)

“เบียร์อยากจุ๊บ ๆ พี่บู้แบบที่พี่บิ๊กทำบ้าง.....ไม่ได้เหรอครับ....งั้นไม่เป็นไร....เบียร์ขอมากไปสินะ....พี่ลืมมันซะเถอะ”

คอตก....หน้าจ๋อย....ออร่าแห่งความหมองเศร้าเข้าปกคลุมร่างสูงชะลูด....น้องคนเล็กลุกขึ้น  ก้าวเท้าจะออกจากห้อง

“เบียร์....”

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เจ้าหมาน้อยแพ้มารยาน้องเล็ก......พี่ชายหัวเราะหึหึอย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก  ก่อนจะลุกขึ้นไปคว้าคอของเจ้าเด็กโข่งเบียร์มาล๊อคเอาไว้  แล้วขูดขยี้ขี้รังแคเล่น....ผมน้องเล็กหยิกเหมือนกับฝอยขัดหม้อ....เหมือนผมของดำศรี  หมอนี่มันดำศรีในภาคตัวขาวชัด ๆ

"เออก็ได้.....เบียร์ก็งี้ทุกที  เซ้นส์(ซิทิฟ)ว่ะไอ้เด็กน้อย”
“จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ......น๊าพี่น๊า  จุ๊บง่ะ....น๊า”
“แค่ครั้งเดียวนะ....เก็บปากนายไว้บี้สาวดีกว่า  เชื่อเพ่”

พี่ชายตัวน้อย....หลับตาพริ้ม.....พร้อมกับทำปากจู๋  ไม่ได้คิดหรอกว่ามันจะมีอะไร....ก็แค่ริมฝีปากแตะกัน  เหมือนจุ๊บ ๆกับป๊ะป๋า  หม่าม๊า.....ตอนยังเป็นเด็กตัวน้อยนั่นแหละ









นายคิดผิดเสียแล้วล่ะ.....นายชาคริต


น้องคนเล็กสูดดมกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ ที่ชวนกระตุ้นอารมณ์....ผิวเนื้อของพี่ชายที่เบียดเข้ามา....นิ่มและอุ่น

พี่ชายซื่อเหลือเกิน....ซื่อเกินกว่าจะรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของเจ้าเด็กจอมฉวยโอกาส  ริมฝีปากสีอ่อนของพี่คนโตถูกบดขยี้อย่างเร่าร้อนโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเตรียมใจ  ดวงตาของเจ้าหมาน้อยเบิกโพลงอย่างตกใจ  สองแขนพยายามจะดันเด็กบ้าพลังให้ออกห่าง  แต่ก็หมดเรี่ยวแรงเอาดื้อ ๆ  เมื่อบางสิ่งที่นุ่มและเป็นสีชมพูถูกสอดเข้ามาในโพรงปาก


นุ่มนิ่มจัง.....พี่บิ๊กก็คงจะรู้สึกแบบนี้สินะ


น้องเล็กควานลิ้นเข้าไปอย่างชำนิชำนาญ  สมกับที่ฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดีกับเด็กข้างบ้าน  พี่ชายตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขน  และเมื่อถอนจูบ  หมาน้อยก็ทรุดลงไปกองกับพื้นห้อง  หอบหายใจด้วยความเหนื่อย  ปากเล็กอ้ากว้างเท่าที่จะกว้างได้  เพื่อรับเอาอากาศเข้าไปชดเชยกับลมหายใจที่เสียไป

“เค้าเก่งใช่มั้ยล่า.....หึหึหึ....เบียร์อยากจะโชว์ที่บู้ก็เท่านั้นเอง  ว่าเบียร์จูบแบบผู้ใหญ่เป็นแล้ว  ห้ามฟ้องพ่อนะ  ไม่งั้นเบียร์โดนพ่อตีตายเลย”

น้ำตาลูกผู้ชายของเจ้าหมาน้อยค่อย ๆ ไหล.....น้องคนเล็กเมื่อเห็นน้ำตาของพี่ชายก็ตกใจจนหน้าซีด  ไม่มีแววของความซุกซนบนใบหน้าอย่างเมื่อครู่  หมาน้อยสะอึกสะอื้น....ความทรงจำอันน่ากลัวฉายเด่นชัด  ใบหน้าหื่น ๆ ของดำศรีคอยคุกคามตามหลอกหลอน....

“พี่บู้.....เบียร์ขอโทษ”
“ฮึก....ฮึก.....นายเล่นไร......นายมันเด็กนิสัยไม่ดี......ฮึก.....แกล้งพี่ทำไมวะ....ฮือออออ”
“พี่ครับ”
“เบียร์ออกไปเถอะ  พี่เพลีย  คืนนี้เบียร์ไปนอนที่อื่นก็แล้วกัน....ฮึกฮึกฮึก”
“รังเกียจสินะ.....พี่บู้รังเกียจเบียร์ใช่มั้ย  ขอโทษละกันที่ทำให้พี่รู้สึกไม่ดี”
“เบียร์.....โธ่โว๊ยยยย”


เหตุการณ์นั้นกลับกัน  แทนที่เจ้าหมาน้อยจะเป็นฝ่ายงอน  แต่จิ้งจอกหนุ่มกับเป็นฝ่ายเดินจากไปอย่างคนจ๋อย  ไหล่ที่เริ่มผายออกกว้างขึ้นตามวัย  ตกลู่แนบไปกับลำตัว  เสียงที่พูดนั้นก็สั่นเครืออย่างคนที่พยายามกลั้นน้ำตา  พี่ชายรีบปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วตะโกนเรียกน้องเล็ก

“เข้ามาเหอะ  พี่ไม่โกรธนายแล้วก็ได้เฮ้ย”
“เย้.......พี่บู้ใจดี....เบียร์กะแล้วเชียวว่าพี่บู้ต้องไม่ว่าอะไร  เนอะ ๆ ๆ ๆ”
“เรามันก็เงี้ยะ  เห็นพี่ใจอ่อน  เอะอะก็มารยาสาไถย....เซ็งนายว่ะเบียร์”
“พี่เซ็งเบียร์ไม่ลงหรอก.....เพราะเบียร์น่ารัก  หึหึหึหึ”
“นายไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว.....โตเป็นหนุ่มแล้วเบียร์อ่ะ  สูงกว่าพี่แล้วด้วย...น่าเศร้าใจจริง...พับผ่า”

พี่ชายทำหน้ามุ่ย....ยิ่งทำให้อีกฝ่ายหมั่นเขี้ยวจนต้องขย้ำเล่น.....หัวโต ๆ ถูกขยี้แล้วหอม  ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  บู้ได้แต่ยืนให้อีกฝ่ายเล่นอยู่อย่างนั้นตามใจชอบ.....บางครั้งเด็กคนนี้ก็ชอบทำในสิ่งที่ดำศรีชอบทำกับคนเป็นพี่....และการเป็นพี่คนโตที่ตัวเล็กที่สุด  ก็ไม่ได้ทำให้หมาน้อยรู้สึกว่าตัวเองนั้นยิ่งใหญ่อย่างที่ควรจะเป็น  ทุกคนนั้นโอ๋ราวกับตัวบู้เองนั้นเป็นลูกน้อยคนเล็กของบ้านที่ไม่มีใครมองว่าโต....แม้กระทั่งน้องคนเล็กในตอนนี้ก็ทำอย่างกับว่าเค้าเป็นน้องน้อย  ไม่ใช่พี่ชาย....


เด็กชายภัทรกระหยิ่มยิ้มอยู่ในอก.....ตามประสาเด็กเหลี่ยมจัด





เรื่องอะไรล่ะ....พี่น่ะ  อีกไม่กี่วันก็ต้องกลับแล้ว







ผมไม่ปล่อยให้พี่โกรธผมหรอกน่ะ.......










อย่างน้อย ๆ เรื่องในวันนี้ก็จะทำให้พี่มองผมเปลี่ยนไปบ้างละนะ




น้องคนเล็กวางแผนล่วงหน้าไปถึงซัมเมอร์ครั้งถัดไป




คราวนี้ไม่ใช่แค่จูบหรอกนะ....ระวังเอาไว้ให้ดีล่ะ  ไอ้หมาน้อย.....


“เบียร์รักพี่ชายคนนี้ที่สุดในโลก....เพราะฉะนั้นเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเบียร์....เบียร์อยากให้พี่รู้เป็นคนแรก  เบียร์ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว  เบียร์น่ะโตพอที่จะปกป้องพี่บู้จากพี่บิ๊กได้แล้วนะ”
“แค่จูบแบบผู้ใหญ่เป็นเนี่ยนะ  หึ....จะปกป้องพี่จากไอ้เด็กบ้านั่น  นายต้องใช้มากกว่าความบ้า”
“ซักวันพี่จะเห็นเอง....เบียร์จะต้องแข็งแรงกว่าไอ้คนพรรค์นั้น  แล้วเบียร์ก็จะไม่รุนแรงกับพี่บู้อย่างที่มันทำ”


เด็กชายภัทรโอบกอดพี่ชายตัวน้อยด้วยสองแขนที่แข็งแกร่ง.....แม้ว่าจะยังไม่แกร่งพอจะเอาชนะปิศาจราหูได้  แต่ก็ทำให้พี่ชายรู้สึกอบอุ่นและวางใจ  หัวกลม ๆ เอนไปด้านหลัง  พิงกับอกของน้องคนเล็ก 



“นายน่ะ....ไม่ต้องทำอะไรหรอก....แค่อยู่นิ่ง ๆ ให้พี่ทิ้งตัวใส่ก็พอ....แค่นี้พี่ก็รู้สึกดีแล้ว”







ถ้าเด็กนั่นดีได้เท่าครึ่งหนึ่งของนาย....ก็คงจะดีสินะ
.
.
.
.

“แล้วกลับมาเยี่ยมพวกเราอีกนะจ๊ะ”
“ป๊าเบียร์ไปด้วยไม่ได้เหรอ....”
“แกตัวโตแล้ว  จะอัดสามไปได้ยังไงเล่าไอ้เด็กนี่”

เจ้าหมาน้อยเอ่ยล่ำลากับหญิงสาว  ภรรยาคนที่สองของพ่อหมีใหญ่  กอดกับน้องคนเล็กแน่น ๆทีหนึ่ง  โบกมือลาก่อนจะกระโดดขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์ของพ่อ.....


หมาน้อยกำลังเศร้าและจิตตก


ประการแรก....อันนี้เป็นของตาย  การกลับไปเผชิญหน้ากับความรักอันแสนวิปริต  หนุ่มพลังม้าที่แสนจะเร่าร้อน  ร้อนเสียจนน่ากลัวว่าเครื่องจะระเบิด....



แค่คิดถึง....หมาน้อยก็ห่อเหี่ยว...เวลาตีปีกอิสระมันช่างสั้นเหลือ


แต่ประการที่สองนั้นชวนให้โศกสลดกว่า....พี่ไนซ์  รุ่นพี่สาวหุ่นเซ็กส์  ที่ตัวเองกำลังตามจีบ(ในแบบฉบับของเด็กเกรียน)  อยู่ ๆ ก็ขึ้นสถานะดูใจกับใครบางคนอยู่....


จะคิดเข้าข้างตัวเองมันก็ได้อยู่  ถ้าหากว่าพี่สาวไม่ชวนคุยเรื่องปัญหาหนักอก  อาทิเช่นกำลังตกหลุมรักกับหนุ่มล่ำกล้ามโตล่ะก็นะ....




ปรึกษาเรื่องพรรค์นี้กับคนที่ตามจีบตัวเองเนี่ยนะ.....






มันหมายความว่าอะไรฟะ!!!!!!

“รักษาตัวดี ๆ นะไอ้ลูกรัก”
“ครับป๊า”

หมาเด็กโผเข้ากอดหุ่นหมี ๆ ของผู้เป็นพ่อแน่นเหมือนลูกแหง่  ชายหนุ่มลูบหัวลูกชายเบา ๆ ก่อนจะควักกระเป๋าส่งแบงค์เทาให้ใบหนึ่ง...

“เดี๋ยวที่เหลือพ่อโอนไปให้  ใช้เงินให้ประหยัด ๆ ล่ะเรา”
“รักป๊าที่สุดอ่ะ”



ไหน ๆ ก็อกหักแล้ว  ไปกินเหล้าเมายาให้มันบ้าหลุดโลกไปเลยดีมั้ย 



หมาน้อยครุ่นคิด




หรือว่าจะเอาเงินไปซื้ออีหนูมาขึ้นครูดีล่ะฟะ....แค่คิดเจ้าสิ่งนั้นก็แข็งจนตึงคับกางเกงไปหมด....








“น้องครับ   ค่ารถตู้ร้อยเจ็ดสิบ”
“อ่า....โทษครับเพ่”



แปดร้อยกับอีกสามสิบบาท  หนทางเสียหนุ่มยังอีกยาวไกลสินะ....
.
.
.
.
.
.
ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด



ดำศรีกำลังจะกลายเป็นโชตะค่อนเต็มตัว

รูปถ่ายของพี่ชายตอนเด็กนั้นดูน่ารักน่าใคร่เสียไม่มี  แล้วยิ่งเจ้าตัวไม่อยู่แบบนี้มันก็อดจะเหงาไม่ได้  ดูรูปพี่ชาย....สูดดมกางเกงในของพี่ชาย....แล้วเจ้าสิ่งนั้นก็หลั่งน้ำกามออกมาจนชุ่ม


แค่จินตนาการว่าได้ทำเรื่องลามกกับเด็กน้อยบู้  จับมาทรมานให้สาสมใจนึก....กระหน่ำด้วยพลังม้าศึก....โถมทับด้วยหุ่นกำยำจนอีกฝ่ายกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด


“วันนี้แล้วสินะ....หึหึหึ”

เสียงกุกกักดังมาจากหน้าห้อง  ทำเอาเจ้าเด็กร่างยักษ์กระโจนพรวดพราดไปที่ประตูแทบไม่ทัน  แล้วก็เป็นอย่างที่คิด  หมาน้อยแบกเป้จนหลังงอ  เดินเพลีย ๆ เหี่ยว ๆ เข้ามา...ก่อนจะตกใจแทบสิ้นสติ  เมื่อน้องชายฝาแฝดนั้นกำลังอยู่ในชุดเตรียมพร้อม  รอเขมือบ.....








ชุดวันเกิด.....

“จะไม่ทักทายเค้าเหรอคุณพี่....หืม?”
“ดีบิ๊ก.....นายหลีกพี่หน่อยไป  พี่จะไปนอนต่อ....ง่วง”
“พี่กลับมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำกับเค้าดีกว่านะ”

พี่ชายดิ้นสะบัด  ทั้งเตะ...ทั้งถีบ....แผลงฤทธิ์  สำแดงเดช  แต่ก็ไม่สามารถหนีพ้นกรงเล็บมฤตยูได้  เจ้าสิ่งนั้นที่กำลังแข็งขึงบดเบียด....วนเวียนอยู่แถว ๆ ก้นปอด  แล้วกางเกงขาสั้นก็ถูกกระชากออกพร้อมชั้นในสีขาวลายน้องหมี....ก้นพี่ชายมันช่าง.....



น่าฟาดให้แดงเป็นรอยมือเสียจริง!!!

“ไอ้หนูของเค้ามันคิดถึงพี่จนฉ่ำไปหมดแล้ว”
“บิ๊ก.....วันนี้เรานอนพักกันก่อนเถอะนะ  แล้วนายจะทำอะไรกับพี่....พี่จะไม่ขัดขืนนาย”
“แหม่....กลับไปหลายเดือน....พี่ชักจะดื้ออีกแล้วนะ”

ซอกคอของหมาน้อยถูกขบกัดอย่างมันเขี้ยว....มือใหญ่สอดเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อใต้ร่มผ้า  บดบี้ยอดอกด้วยปลายนิ้วแกร่ง

“คิดถึงเค้ามั้ย....เค้าคิดถึงพี่ทุกวัน....ปิดเทอมนี้เค้าทำอะไรต่อมิอะไรตั้งหลายอย่าง  แต่ชีวิตที่ไม่มีพี่มันช่างน่าเบื่อเหลือเกินรู้ไหม....อา....”
“อื้อ.....ปล่อยก่อนสิวะไอ้บุ๊กบิ๊ก.....ก็นายอยากไม่กลับไปพร้อมพี่เองนี่นา”
“ก็เค้าเกลียดคนพวกนั้น  แล้วเค้าก็มีเรื่องสำคัญต้องทำ”

เสื้อผ้าถูกถอดออกทีละชิ้น  ลิ้นอุ่น ๆ ลากไล้ไปตามผิวเนื้ออ่อนนุ่ม....และเปราะบาง  ขบและเม้มจนเป็นรอยจ้ำ   ดำศรีรู้สึกสนุกเหลือเกิน  เวลาได้ฟังเสียงครางลึกของพี่....อดคิดไม่ได้  ว่าลึก ๆ แล้วพี่ชายรู้สึกดีกับสัมผัสที่รุนแรง  เจ้าหมาน้อยชอบให้รุนแรง....ไม่อย่างนั้นคงไม่ครางออกมาได้น่าฟังขนาดนี้....

“หมาก็รู้สึกดีนี่นะ....ดูสิ....แข็งเหมือนของเค้าเลย....หึหึหึ....ของหมาเล็กว่ะ  หมาแข็งยังไม่ได้ครึ่งของเค้าตอนมันหลับเล้ย  ไอ้เด็กประถม”
“ชิส์.....นายนั่นแหละแย่งไป....ตอนอยู่ในท้อง  นายแย่งสารอาหารพี่....ไอ้เด็กดำขี้โกง”
“ปากดีขึ้นนะเรา  เห็นทีต้องสั่งสอนให้เชื่องเหมือนเดิมซะแล้วสิ”

ชำแรกเข้า....พี่ชายอึดอัด  เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง....เจลหล่อลื่นช่วยลดความเจ็บปวดลงไปได้บ้าง  แต่เจ้าสิ่งนั้นก็ใหญ่โตจนรู้สึกร้อนและอึดอัดในช่องทางคับแคบ

“เค้าขยับละนะ”

เสียงผิวเนื้อกระทบกันดังสนั่น  พี่ชายจุกจนน้ำตาไหล.....ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ครั้ง  ก็ไม่ให้บังคับร่างกายให้รู้สึกชินได้สักที  แก้มก้นปอดถูกบีบขยำและฟาดไม่ยั้งจนแดงเป็นจ้ำ ๆ

“เจ็บ.....เจ็บนะโว้ยยยย”
“ซี๊ด.....พูดไม่เพราะเลยนะหมานะ.....ว่าจะเสร็จซักหน่อย....คงต้องชดเวลาแล้วสิ.....ให้สมกับที่เค้ารอพี่มาตั้งนานน่ะ...หืม”
“อื้อออออ....พี่ขอโทษ....พอแล้ว....ไม่ไหวแล้ว....ฮึก...ฮึก....ฮึก”


.
.
.
.
.
.
ดำศรีจ้องมองพี่ชายที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้นห้อง  ร่างกายนั้นเปรอะไปด้วยน้ำรัก  เจ้าหมาน้อยอ่อนล้าจนไม่สามารถกระดิกตัวได้  จนหลับไปทั้งสภาพแบบนั้น  คนตัวโตนั่งยอง ๆ ลงข้างๆตัวพี่ชาย  แล้วหัวเราะในลำคอ

“หึ.....เด็กหนอเด็ก”
มือใหญ่จิกขยุ้มผมของพี่ชายขึ้นมา  ใบหน้าของพี่ดูเครียดแม้ยามหลับ  คิ้วหนา ๆ ขมวดจนชิดติดกัน  ริมฝีปากบวมเจ่ออันเนื่องมาจากรสจูบที่หนักหน่วงส่งเสียงละเมอกร่นด่า.....

“เหี้ย.....นายมันเหี้ย”

“เด็กนั่นคงจะคอยตามติดพี่แจเลยสินะ....ไอ้ลูกเมียน้อยนั่นน่ะ....มันจ้องจะงาบพี่  เค้ารู้.....แต่มันไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก  ลองทำสิ  เค้าจะฆ่ามันต่อหน้าพ่อของเรา....หึหึหึ.....ต่อหน้านังร่านนั่น....สำส่อนแพศยา....หน้าไม่อาย”

มืออีกคางบีบคางของพี่ชายจนใบหน้าบูดเบี้ยว  มอง ๆ ดูแล้วก็ตลกจนต้องหัวเราะออกมาดัง ๆ  นิ้วใหญ่เขี่ยปากสีอ่อน(ที่ตอนนี้แดงช้ำ)เล่นเบา ๆ

“ทำไมพี่น่ารักแบบนี้นะ  พี่ทำให้เค้าเป็นบ้า....เค้าหยุดคิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว  เค้าอยากจะอึ๊บพี่ทั้งวัน  ไม่ต้องกิน....ไม่ต้องหลับ.....แหม่  พี่นี่นะ  น่าจับสต๊าฟทำมัมมี่เอาไว้จริง ๆ พับผ่าดิ....”







แต่มัมมี่นั้นส่งเสียงครางไม่ได้นี่นะ


พูดจบก็ขบกัดติ่งหูของคนในอุ้งมือเบา ๆ หยอกล้อกับผิวเนื้อบางนิ่ม.....พี่ชายนั้นพอเจออากาศร้อนอบอ้าว  ก็มีผื่นแดงขึ้นเป็นจ้ำ ๆ ไหนจะร่องรอยที่ถูกทำเอาไว้อีก.....น่าเอ็นดูเหลือเกิน  แฝดผู้น้องนั้นจับร่างกายผอม ๆ ของพี่ชายพลิกไปมาอย่างนึกสนุก  เหมือนเด็กน้อยที่กำลังเล่นฟัดกับเจ้าตุ๊กตาตัวโปรด.....



ตุ๊กตาที่มีเลือดเนื้อ.....มีลมหายใจ




หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ

.
.
.
.
.
.
.
ในฝัน....เจ้าหมาน้อยนั้นกำลังวิ่ง  หากแต่เป็นวิ่งไล่  มิใช่การหนี......



ร่างกายที่ผอมเล็กเหมือนเด็ก  บัดนี้สมบูรณ์เป็นชายหนุ่มเต็มตัว  หนวดเครารกครึ้มปกคลุมใบหน้า...ขนาดของมัดกล้ามที่วงแขนนั้น  ใหญ่น้อง ๆ นักมวยปล้ำเห็นจะได้  เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นปริและขาด  เผยให้เห็นความแข็งแกร่งสไตล์อาร์โนลด์ ชวาลเซเนกเกอร์.....หมาน้อยพร้อมแล้วที่จะจัดการศัตรูให้ดับดิ้น 




ไม่ใช่ชิวาว่า....แต่พิทบูลเทอเรีย


ในความฝัน  เด็กน้อยผิวเข้มนั้นกำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต  ทุกอย่างก้าว  พี่ชายตัวโตขึ้น....โตขึ้น.....จนในที่สุดก็สูงพอ ๆ กับตึกสี่ชั้น

“ไปให้พ้นนะ......ออกไป”
“หึหึหึ.....ตายซะเถอะ....ไอ้เด็กดำ....พี่เกลียดนาย....เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ”
“แกนั่นแหละไปตายซะ”

ดำศรีในความฝันของเจ้าหมาน้อยคงจะราว ๆ แปดเก้าขวบ  แววตานั้นมุ่งมั่น....แม้ว่าจะตกอยู่ในที่นั่งลำบาก  พ่อหนูไม่ได้วิ่งเฉย ๆ แต่หยุดเป็นพัก ๆ เพื่อฉวยก้อนหิน  กิ่งไม้....กระป๋องน้ำอัดลมขว้างใส่เจ้ายักษ์ใหญ่จอมทำลายล้าง  แต่ก็หาได้ทำให้สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นั้น  รู้สึกสะดุ้งสะเทือนไม่...

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.....แกมันมดปลวก.....บังอาจมาสั่งให้เราไปตายงั้นเหรอ....ดีล่ะ  วันนี้เราจะบดแกให้แหลกเป็นผง”



มือใหญ่เอื้อมลงไปหมายปลิดชีพ




เจ้าเด็กตัวดำไม่หนีแต่กลับหันหลังให้ปิศาจ.....เด็กตัวดำกำลังโอบกอดร่างผอมเล็กของเด็กน้อยอีกคนเอาไว้แน่น  ในมือของเด็กตัวซีดกำตุ๊กตาบัซไลท์เยียร์ตัวโปรด












“ไม่ต้องกลัวนะ....เค้าอยู่ตรงนี้แล้ว  เค้าไม่ปล่อยให้ใครมาทำอะไรพี่ได้หรอกนะ...”



มันพล่ามอะไรของมัน?






ไอ้เด็กนั่น......

.
.
.
.
.
.
.
หมาน้อยสะดุ้งตื่นจากฝันประหลาด  ก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นอยู่บนเตียงนอนอันคุ้นเคย  ในสภาพเนื้อตัวสะอาดเอี่ยมเรี่ยมเร้...กลิ่นแป้งเด็กหอมฉุย.....พี่ชายนั้นหลับ ๆ ตื่น ๆ เป็นพัก ๆ เมื่อร่างกายสัมผัสกับความเย็นของสายน้ำ  แต่ก็ปล่อยให้คนเป็นน้องขัดถูไปตามเรื่อง  เมื่อวานนั้นกว่าจะกลับมาได้ก็เกือบค่ำ  แถมยังมาถูกทำเรื่องแบบนั้นทั้งที่เหนื่อยใจจะขาด  จึงสลบไสลเหมือนคนใกล้ตาย

“ฮึ่ย.....ไอ้หมาบิ๊ก  นายมันหื่น”
“เค้าตื่นแล้วหมา  แค่หลับตาเฉย ๆ ด่าเค้า....เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อยนะ”
“เออ....นายมันใหญ่ไอ้บุ๊กบิ๊ก....พี่น่ะไม่กล้าหรอก”
“ที่ว่าใหญ่นี่.....อะไรอ่ะ  ไอ้นี่ช่ายม๊ะ”

พูดจบก็คว้ามือของพี่ชายไปสัมผัสกับเจ้าสิ่งนั้นที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง  พี่ชายอยากจะชักมือกลับ  แต่ก็ไม่อาจสู้แรงควายของดำศรีได้  คนตัวโตหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ  น้ำเสียงนั้นฟังดูป่าเถื่อนทมิฬ  กระด้างแก้วหู

“ไปอาบน้ำไปหมา  วันนี้เค้าจะพาหมาไปกินข้าวนอกบ้าน  ฉลองที่หมากลับมากรุงเทพ”
“ที่ไหน”
“ความลับ”

แล้วพี่ชายก็ลืมตัว  ร่างกายนั้นเหนื่อยล้าโหยหาสิ่งมาเติมพลัง  ข้าวเย็นเมื่อวานนี้ถูกผลาญจนติดลบ....ลืมว่าตัวเองกำลังเคืองแฝดผู้น้อง




กินก่อน.....แล้วค่อยว่ากัน
.
.
.
.
.
.
.

“อย่าเพิ่งสั่งนะ”

น้องชายดึงเมนูลงจากมือของพี่   พร้อมกับหันไปสั่งน้ำกับบริกรหนุ่ม พี่ชายทำท่าจะโวยวาย  แต่ก็กลัวจะถูกทำโทษเมื่อกลับไป

“พี่หิวแล้ว....หิว.....หิว.....หิว”
“อดทนสิหมาน้อย  รับรองว่าเค้าเลี้ยงหมาอิ่มแน่ ๆ”

รอยยิ้มของแฝดผู้น้อง  อ่อนโยนจนน่าขนลุก  เวลาที่เด็กคนนี้ทำท่าทางที่ดูใจดี  หมาน้อยเป็นได้สังหรณ์ใจทุกทีสิน่า  แล้วสิ่งที่สังหรณ์เอาไว้ก็เกิดขึ้น


“เค้าอยากให้หมาเจอใครบางคนน่ะ”
“โทษน๊า......รถติดอ่ะ.....เราเลยมาสาย  ยังไม่ได้สั่งอะไรใช่มั้ย  อ้าว.....หนุ่มน้อย  มาไงเนี่ย”
“พี่ชายเราเองไนซ์.....ไนซ์รู้จักพี่ชายเราด้วยเหรอ”
“เฮ้ยอำน่ะ....พี่น้องกันเหรอเนี่ย”
“หวังว่าหมาคงไม่ใช่ไอ้เด็กเกรียนที่ไนซ์เล่าให้ฟังนะ”
“ใช่เลยย่ะ  พี่ชายนายมันเกรี๊ยนเกรียน  ว่าแต่เป็นลูกพี่ลุกน้องกันสินะ  หน้าตาดูไปกันคนละทางเลย”
“เราเป็นแฝดคนละฝาน่ะ”


ผู้มาใหม่สนทนาไฟแล่บกับดำศรี  เหมือนกับคนที่รู้จักมักจี่กันเป็นอย่างดี  หมาน้อยได้แต่มองตาค้าง  กว่าสมองจะประมวลผล  น้ำตาก็จุกคอหอย....



นี่สินะ......ผู้ชายที่พี่สาวพูดถึง....

“เอ้าหมาจะกินอะไรล่ะ  สั่งได้เลย  เค้าเลี้ยง  นี่นะ....เค้าพาหมามาให้รู้จักกับแฟนเค้า....ไนซ์  คนนี้น่ะพี่ชายเรา  เป็นคนสำคัญที่สุด  รู้จักชื่อกันแล้วใช่มั้ย”
“ชื่อไรนะเรา  เราเคยบอกพี่ทีนึงแล้ว  ตอนเจอกันครั้งสุดท้ายน่ะ  ชื่อแปลก ๆ”
“บู้ครับ....ผมชื่อบู้”


นายมันเลว.....นายรู้ดีอยู่แก่ใจว่าพี่ชอบใคร  นายทำเป็นไม่รู้เรื่อง  เหมือนนายไม่รู้จักพี่ไนซ์มาก่อน 




แล้วนายก็จีบคนที่พี่ชอบ....เหมือนทุกครั้งที่นายชอบทำ 

“บิ๊ก.....พี่อยากกลับบ้าน  นายกินกันไปเถอะ  พี่ปวดท้อง.....อยากกลับไปนอนพัก”
“ได้ไง....พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“แหม.....หวานกันจังนะพี่น้อง  ว่าแต่เอาให้ชัวร์นะยะ  ไม่ได้อำจริงอ่ะ  แฝดงั้นเหรอ  ทึ่งว่ะบิ๊ก”
“หึหึ....อีกนิดเดียวมันก็เป็นลูกกรอกแล้ว  ตัวเล็กซะขนาดนั้น  ไนซ์เคยอ่นการ์ตูนเรื่องปรสิตป่ะ”
“เออ....ชอบ ๆ ๆ ๆ ที่พระเอกมันมีมือเป็นเอเลี่ยน  เราเคยอ่าน  หนุก ๆ”

หมาน้อยไม่อาจทนได้อีกแล้ว....ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง  ทำให้พี่ชายลุกขึ้นแล้วเดินหนี




นายต้องการแบบนี้ใช่มั้ย.....อยากเห็นพี่เลวใส่นายมั่งสินะ....แล้วนายจะได้เห็น  ได้เห็นแน่ ๆ ล่ะ




“นั่นพี่จะไปไหน”
“......”
“เค้าถามว่าพี่จะไปไหน”

แขนผอมถูกบีบเค้น  เล็บจิกลงไปบนผิวเนื้ออ่อน.....

“พี่อยากกลับไปนอน.....นายอย่าทรมานพี่อีกเลยนะบิ๊ก  พี่ขอร้องนาย....ขอพี่ได้ใช่มั้ย”
“ถ้ากลับไปไม่เจอล่ะน่าดู....”



พี่ชายเดินออกจากร้านด้วยร่างกายที่เบาหวิว....ไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นหรอก.....ก็แค่ชอบ  แต่มันเจ็บใจ  เจ็บใจเหลือเกินที่ถูกทำร้ายซ้ำแล้ว....ซ้ำเล่า  เจ็บเสียจนแขนข้างที่เพิ่งถูกบีบเค้น  กลายเป็นความรู้สึกชา......






ถึงเวลาปลดปล่อยพลังที่แท้จริงออกมาเสียที
.
.
.
.
To be con
..............................................................
ตอนต่อไปมาดูน้องหมาทำเกรียนกัน....หมาน้อยในเวอร์ชั่นเก่ากำลังจะคืนสังเวียน

[bebe]

สงสารน้องบู้อะ  น้องบู้อย่าทำอะไรรุนแรงเรยนะ

[The_outsider]

สาหตุที่เรื่องนี้ไม่เหมือนนิยายแนวSเรื่องอื่นๆก็เพราะตัวละครมีเหตุจูงใจและคนเขียนก็เล่าให้ผมเชื่อได้ว่าตัวละครมีสิ่งเร้าที่ทำให้สามารถทำสิ่งที่ไม่ปกติได้จริงๆ ไม่ใช่อยู่ดีๆก็มาข่มขืนๆ ตัวละครดูมีปมดีครับ


จริงๆเคยตามอ่านอันเก่าอยู่ แต่เพราะงานเยอะเลยไม่ได้เข้ามาพักใหญ่ พอมาอีกทีเรื่องก็ไปไกลแล้ว ผมเลยคิดว่าจะรวบยอดอ่านใหม่ตอนแต่งจบเลยดีกว่า

เพิ่งจะเห็นว่ารีไรท์ครับ พอลองอ่านดูผมว่าผมชอบฉบับรีไรท์มากกว่านะครับ มันดูสมบูรณ์กว่าฉบับเก่า อีกอย่างผมชอบนายบอมด้วยครับ

รอฉากเซอร์วิส บอม-บู้ 

มาอัพบ่อยๆนะครับ จะพยายามตามอ่านแม้ว่าจะอยู่ในช่วงสอบก็ตาม

 

[Akad3ar]

พี่บู๊แก้แค้นคืนเลยยยยย

[๛ナーリバス๛]

กลับมาสู่ความจิตแบบต้นฉบับ

อีบิ๊กทำไมถึงชอบทำร้ายจิตใจและร่างกายบู้นักหนาวะ
ฉันล่ะเซ็งแกจริงๆ สงสารบู้ เอาเลย เกรียนให้พอใจแก้แค้นมันเลย

เชียร์บู้ให้ทำให้บิ๊กมันรู้สำนึกซะบ้าง

[CarToonMiZa]

ถึงเวลาเอาคืน

บวกเป็ด

[flawless]

ดำตับเป็ดนี่มันเลวสุดๆ อ่ะ ทำร้ายจิตใจน้อยๆ ของพี่บู้แบบนี้ได้ไง
ใจร้ายโคตรๆ นี่ถ้ามันได้กะพี่ไนซ์คนสวยน่ะจะด่ามันให้มากกว่านี้อีก
เคืองสุดๆ อยากให้น้องเบียร์ มันได้กะพี่บู้จริงๆ ((แล้วน้องตูมตามทำไงอ่ะ))
สงสารพี่บู้อ่า...อยากให้พี่บู้สู้คนมากกว่านี้อ่ะ พลีสสส นะคะคุณคนเขียน

[O_cha]

บิ๊กแม่งเกินบรรยายว่ะ
พี่บู้ ปล่อยพลังที่แท้จริงออกมาเถอะครับลูกพี่

[mutyamania]

ตอนที่ 18 มาเหนือเมฆ



หมาเอ๋ย.....เห็นรึยังว่าทุกคนน่ะร้ายกับพี่





เห็นรึยังว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดอะไรกับตัวเลยซักนิด.....














เห็นหรือยังว่านอกจากเค้าแล้ว.....หมาน่ะไม่เหลือใคร



หึหึหึหึหึ
.
.
.
.
.
.
.
.

อะไรเอ่ยไม่เข้าพวก



น้ำเสียงที่ถูกบีบให้ฟังดูง๊องแง๊งเหมือนเด็กน้อยเอ่ยถามขึ้น  ในคาบที่สุดแสนจะน่าเบื่อ  อาจารย์สาวสวมแว่นตาหนาเตอะ  กำลังสาธิตวิธีการถอดสมการ  อันเป็นแนวข้อสอบกลางภาคอยู่อย่างเนือย ๆ



อะไรวะ......ไอ้ดำ



ชายหนุ่มตัวโตถามชายหนุ่มตัวโต  แต่คำตอบที่ได้รับทำเอาอึ้งนิดหน่อย



มึงไง......ก็คนอื่นน่ะเค้ามีชื่อเล่นเป็น บ. ใบไม้หมด.....บิ๊ก.....บู้.....บอม.....บูม  มีแต่มึงนั่นแหละที่เสือกชื่อเมฆ



เออเฮอะ....ไม่คิดว่าไอ้เด็กถึกจอมเก๊กจะกล้าเล่นอะไรฝืด ๆ แบบนี้  ทั้งที่เจ้าตัวดูจะพึ่งพาได้มากที่สุด  หมอนี่น่ะขยันแล้วก็ตั้งใจเรียนทุกครั้ง  จะมีก็แต่วันนี้ที่คงจะเบื่อจริง ๆ นับประสาอะไรกับอีกสามชีวิต  หมาน้อยนั้นสลบไปก่อนใคร.....



ก็ตกหลุมรักตั้งแต่ตอนนั้นแหละมั้ง?


ดำศรีบางครั้งก็เผลอทำหน้าตาบ้องแบ๊วน่าเอ็นดู  แต่กลับดูเข้ากันดีกับขนาดตัวถึก ๆ และผิวสีถ่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ  บางครั้งพ่อคุณก็วาดรูปลงบนชีทเหมือนเด็ก ๆ  ครั้นพอไม่ถูกใจก็ลบมันออกด้วยท่าทางจริงจังและมุ่งมั่น



น่าร๊ากกกกกกกก.......หมอนี่น่ะ......มันน่ารัก


แล้วสมองระยำก็สั่งให้ชายหนุ่มจินตนาการก้าวกระโดดไปไกลกว่านั้น  ดำศรีกล้ามโตสมชุดกระต่ายบันนี่....วาบหวิว....ตึง....คับ.....แน่น



ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด


ดำศรีในจินตนาการของเมฆช่างเซ็กซี่น่าขย้ำเหลือเกิน  ชายหนุ่มถอดชุดของตนออกและเริ่มสัมผัสตัวเองไปพร้อม ๆ กัน......ยอดอกสีเข้มนั้นสวยได้รูป  น่าขบกัดให้ชูเต่ง.....ก็เจ้าตัวดำน่ะขี้ร้อน  แล้วพอเล่นบาสเสร็จ  ก็ต้องสลัดเสื้อผ้าโชกเหงื่อออกรับลมทุกครั้ง.....แต่จะว่าไปแล้วเรื่องความกำยำล่ำสันนั้นไม่มีใครยอมใครหรอก....กระดูกเบอร์เดียวกันแท้ ๆสิเอ้า!!!!



ก๊อก ๆ ๆ ๆ


เสียงคนเคาะประตูเรียกสติที่กระเจิงให้กลับมา  เมฆคว้าเสื้อที่กองอยู่ขึ้นมาสวมโดยไม่ได้ดูว่ามันกลับหน้ากลับหลัง  สองขาจ้ำพาตัวเองไปยังประตูหน้าห้องโดยเร็วที่สุด  เสียงเคาะนั้นถี่และรัวจนกลัวห้องข้าง ๆ จะออกมาสวด


“เยดเข้......ไอ้หมาน้อย  ไหงเจ้ามาหาเราได้ล่ะนี่”
“ฮึกฮึก....ฮึก”
“เฮ้ยมึงเป็นไรว๊า”
“กูทะเลาะกับไอ้ดำ”
“อีกแล้วเรอะ....เพิ่งจะดีกันไปเมื่อนี่เองนะได้ข่าว  ทะเลาะกันหนักมั้ย”


หมาน้อยไม่ตอบคำถามแต่ปาดน้ำตาลวก ๆ แล้ววิ่งไปทิ้งตัวหน้าโซฟา  โดยไม่ลืมที่จะฉวยรีโมทแล้วกดช่องที่อยากดู
“ดูระเบิดเถิดเทิงแป๊บนะ.....เทค อะ เบรก”
“ฮัดช๊ะ.....ทำเป็นมาพูดภาษาอังกฤษนะไอ้บู้นะ  สำเนียงเหี๊ยเหี้ย”
“พี่ตั๊ก บะริบูนนี่ไอดอลของกูเลยว่ะ”
“จริง.....แต่มึงบ้าไม่ได้ครึ่งของมันหรอก....มึงมันเน้นจิต”
“มึงก็ว่าปายนั่น......ขอน้ำหน่อยจิ......เอาโค้กซีโร่นะ  มีใช่มั้ย”
“มีแต่โค้กแข็งปวย....”

พูดจบเจ้าของห้องก็ตบเป้าตัวเองฉาดใหญ่  ให้ของข้างในนั้นสงบ  น่าอายตายชัก  ที่ดันไปคิดทะลึ่งกับน้องชายของไอ้หมอนี่

“กูน่ะ......จะทำอะไรมันก็แย่ตลอด  เหมือนกับมันแย่งสิ่งดี ๆ ไปจากกูจนหมด”
“มึงก็เก่งตั้งหลายอย่างน่า”
“เช่น?”
“เช่น?.....เอ่อ....เช่น.....เช่น....เช่น”
“มึงไปเอาอะไรเย็น ๆ มาให้กู ณ บัดนาวเลย  ก่อนที่กูจะมีน้ำโห....ฮึ่ย”


เจ้าของห้องเดินไปหยิบกระป๋องชาเขียวกลิ่นเก๊กฮวยส่งให้หมาน้อย  พ่อคุณจิบไปได้อึกเดียวก็ทำหน้ายู่.....ฟุบหมอบลงไปกับโต๊ะเตี้ย ๆ

“เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะนั่น”
“กูหิว.....ไม่ได้แดกอะไรมาตั้งกะเช้า  พากูไปหาอะไรหย่อย ๆ กินหน่อยจิเพื่อนเมฆ....”



สุดท้ายหมาน้อยก็เจอเหยื่อคนที่สอง.....
.
.
.
.
.
.
.
“อร่อยเหมือนเดิม.....ยำทะเลนี่แซ่บจริงอะไรจริง....มึงดูสิเมฆกุ้งเป็นกุ้งอ่ะ”
“พอเห๊อะ.....รีบ ๆ กินเข้าไปบู้ไป  นี่ถ้าไอ้บิ๊กรู้ว่มึงอยู่กับกู  มีหวัง....”
“กลัวเหรอว๊า.....ตัวเท่ากัน”
“กูจะไปกล้าลงมือกับมันได้เรอะ....เหี้ยมออกปานฉะนั้น”

วูบหนึ่ง....หมาน้อยหรี่ตาลงอย่างตรึกตรอง.....แววตาเจ้าเล่ห์ที่อีกฝ่ายไม่ทันได้เห็น  เนื่องจากเพลินกับการกระดกเบียร์เย็น ๆ จากปากขวดแกล้มยำสามกรอบ  กับปลาราดพริก

“ชอบเหรอ....ยกให้เอาม๊ะ....ไอ้ดำน่ะ  กูให้มึงเอามั้ย”


รอยยิ้มนั้นดูชั่วร้าย  แต่เพื่อนตัวโตกลับผลักหัวเจ้าหมาน้อยอย่างไม่ใส่ใจ

“กูจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง....เมฆมึงคอยดูนะ  จะไม่มีน้องหมาที่น่ารักอีกต่อไป”
“นี่มึงคิดว่ามึงน่ารักแล้วเหรอนั่น”
“สัด!!!!.....อย่าขัดเจตนารมณ์เพื่อนสิวะ”
“แปลว่าอะไรวะ....ไหนลองบอกกูซิ....ไอ้คำว่าเจตนารมณ์น่ะ”
“ฮึ่ยยยย  มึงถามยากไปนะ.....แดกกันต่อเหอะ”

ชายหนุ่มอดที่จะเอ็นดูเพื่อนตัวน้อยไม่ได้  ไม่แปลกใจเลย  หากว่าดำศรีจะหวงพี่ชายเป็นหนักหนาจนออกนอกหน้าขนาดนั้น  ก็ไอ้หมอนี่มันเด็กประถม


ตัวผอม ๆ หัวโต ๆ  แก้มยุ่น ๆ ป่อง ๆ แล้วยิ่งอมอาหารไว้เต็มแก้มแบบนี้....แถมยังมีนิสัยที่โครตเด็ก





หากไม่นับเสียงใหญ่ ๆ ที่ดังเกินตัวแล้ว....หมอนี่มันก็เด็กน้อยประถมวัยดีดีนี่เอง


“ก่อนอื่นกูต้องกำจัดเสี้ยนหนามก่อน”
“ยังไงวะไอ้บู้”
“กูรู้ว่ามึงชอบบิ๊ก....ชอบจริง ๆ แต่มึงแกล้งทำเป็นเล่น  กูพูดถูกป่ะ”
“ไม่ถูกเลยซักนิด”
“หูยยย.....ไรว๊า....เมฆอ่ะ  ไม่เล่นตามใจเพื่อนเลย  นี่นะ  เวลาที่คนเค้าพูดเหมือนกำลังรู้ทันอะไรซักอย่าง  มึงก็ควรที่จะ
.....”


ปลาหมึกคั่วถูกขยุ้มยัดใส่ปากหมาน้อย  พ่อคุณตาเขียวแต่ก็เคี้ยวตุ้ย ๆ

“ฮึก....ฮึก.....ฮึก”
“ร้องไห้อีกแล้ว....ขี้แยจริงฮู่”
“มึง.....มึงไม่เข้าใจหรอก  ชีวิตที่ต้องถูกกักขัง....บงการ  ไม่ได้ขยับไปไหน  นั่นก็ไม่ได้  นี่ก็ถูกลงโทษ.....”
“เฮ้อ.....บิ๊กมันห่วงมึงน่ะ  อย่างครั้งก่อนก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน  เดินตาลอยเป็นคิงคองเอ๋อ”
“นั่นน่ะมันเป็นภาพลวง...หลอกตา....ที่มันสร้างขึ้นมาให้มึงนั้น....ตายใจ”
“เพลงของดา...เอ็นโดรฟิน....เฮ้ยมึงนี่ไร้สาระว่ะ  ไป ๆ รีบ ๆ แดกเดี๋ยวกูพากลับไปส่งห้อง”
“ไม่เอา”


“เฮ้ยเสียงดังเว้ยยยย”

เสียงขี้เมาโต๊ะข้าง ๆ โพล่งขึ้นอย่างขาดสติ  แต่เจ้าหมาน้อยกลับคิดว่าถูกหาเรื่อง  จึงหันไปเห่าตอบ
“เมาก็กลับไปนอนไปลุง....แก่แล้ว....ตายตามธรรมชาติไม่ชอบ  อยากโดนตีน ’ไงว๊าห๊ะ”



ก็เกือบจะมีเรื่องล่ะนะ  ดีที่นายเมฆเคลียร์ได้เสียก่อน  ก็เป็นอันว่าอาหารมื้อเย็นย่ำก็จบลงแต่บัดนี้
.
.
.
.
.
.
.
“เมฆ......มึงไม่น่าห้าม  ของกำลังขึ้นนิ”
“สาดหมา....เมื่อกี้ตอนพวกนั้นลุกขึ้นมา  มึงวิ่งไปซะเป็นโยชน์....”
“โห่”

เด็กน้อยหัวกลมพ่นลมออกมาอย่างสุดเซ็ง....ก่อนจะควักปลาหมึกแห้งทอดกรอบออกมาจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเคี้ยวหยั่บ ๆ....

“โห....นี่ยังอุตส่าห์หยิบติดมือมาด้วย”
“ฮึก...ฮึก”
“เป่าปี่อีกแล้วห่านิ”
“เมฆ”
“กูเข้าใจ.....ไม่ร้องนะ  มานี่....ซบอกกู.....จนกว่าน้ำตามึงจะแห้งละกัน”


หมาน้อยโผเข้าหาอีกฝ่าย  ปลดปล่อยระบายสิ่งที่อัดอั้น......มือใหญ่ของเพื่อนตัวโตลูบปลอบเบา ๆ


หมอนี่มันเหมือนลูก....จะลูกหมาหรือลูกคนก็ตามที  ชายหนุ่มคิด  แล้วถ้าหากว่าหมอนี่เป็นลูก....เขาคงจะเป็นพ่อ  แล้วคน ๆ นั้นก็ต้องเป็นแม่อย่างไม่ต้องสงสัย  เหมือนที่เคยแซวเล่นกันออกบ่อย.....




นี่กูเป็นเอามากแล้วสินะ....ต่อให้ชอบผู้ชายด้วยกัน  แต่ฝ่ายนั้นช่างห่างไกลจากการเป็นควีนอยู่โข....



ไม่สิ  มันเป็นไปไม่ได้เลยต่างหาก




แล้วจะให้ล่ำ ๆ ซกมก ๆ อย่างเขาไปเป็นเมียมันน่ะหรือ....






นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่



หมาน้อยนั้นจับคลื่นของอีกฝ่ายได้.....กลิ่นตุ ๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นตัว  กลิ่นไม่ชอบมาพากลตั้งแต่สายตาไปจนถึงการปฏิบัติ




ที่ชายผู้นี้มีต่อน้องในไส้...น้องร่วมท้อง !!!



ขอโทษนะ....อย่าหาว่ากูหลอกใช้มึงเลยนะเมฆ 


หมาน้อยแสยะยิ้ม....ยิ้มที่เห็นไปถึงฟันเขี้ยว  ยิ้มที่อีกคนไม่มีทางที่จะได้เห็น.....คราบน้ำตาของหมา.....เปียกปอนจนเสื้อของเมฆนั้นชื้นและเย็น.....

“เมฆ.....ไหน ๆ เราก็มีความต้องการตรงกันอ่ะนะ...ฮึกฮึก....ฮึก”
“เออ.....ร้องให้เสร็จก่อนเถอะมึง”
“มึงกับกูร่วมมือกันนะเมฆนะ”
“เชี่ยบู้นี่มึง.....”



เจ้าหมาน้อยผละออก  ใบหน้านั้นดูชั่วร้ายแม้เปรอะคราบน้ำตา  รอยยิ้มนั้นเหี้ยมโหดอย่างไม่มีปกปิด
ชายหนุ่มหายใจติดขัด  ความรู้สึกเหมือนเด็กที่ถูกจับได้









“อิสรภาพของกู  แลกกับความสมหวังของมึงฟังดูเป็นไง”
.................................................................................................
เป็นอย่างไร  เจ้าหมาน้อยเริ่มรุกบ้างล่ะนะ

ช่วงนี้ขยันเนอะ  ของเค้าแรงจริงอะไรจริง  เดี๋ยวพรุ่งนี้อัพอีกเรื่อง....และอีกซักเรื่อง  แล้วจะเข้าสู่โหมดตามย้อนอ่านงานของคนอื่นบ้างแล้ว


สู้โว้ย!!!!!

[๛ナーリバス๛]

อั๊ยหยา

บู้จะทำอะไร???

อธิบายซะสยอง มาแนวกล้ามชนกล้ามอีกแล้วเหรอ? เมฒก็ไม่ต่างอะไรกะ "นมยักษ์" อ่ะดิ?

เอ้า รอชมต่อไปว่าแผบของหมมาน้อยคืออะไร

[fastation]

นั้นไง !!
บู้เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว !!!
นายนี่มันเจ้าเลห์ไม่ต่างจากบักบิ๊กเลยนะ หึหึหึ
ว่าแต่ไอ้ที่คิดจะทำน่ะ มันจะสำเร็จจริงๆรึ -..- ~

[flawless]

หรือว่า...หรือว่าเมฆคือร่างอวตารของ คุณนมยักษ์ อร๊ากกกก....
โธ่บู้น้อยไอ้เราก็นึกว่าจะใช้วิธีอะไรเล่นงาน ดำตับเป็ด ที่แท้ก็...เอิ๊กๆ วิธีนี้อ่ะนะ
แต่บู้น้อยยังไม่เกรียนแตกเท่าไหร่นะนี่ รอเวลาที่จะอัพเลเวลเต็มขั้นอยู่นะ
ปล. หมั่นไส้อิดำอ่ะ อยากให้มันกระอักเลือดเพราะบู้น้อยจัง

[mutyamania]

ตอนที่ 19




หนึ่งคืนช่างแสนยาวนาน......




ยิ่งเวลาที่ต้องถ่างตารอใครสักคน  ทั้งที่ร่างกายต้องการนอนหลับพักผ่อนใจจะขาด  เวลานั้นยิ่งยาวนานเป็นสองเท่า.....


ดำศรีกอดอก  ดวงตาจดจ้องอยู่กับนาฬิกาบนผนัง  สมองนั้นกำลังนึกถึงบทลงโทษ  บทลงโทษสำหรับพี่ชาย  ลูกหมาตัวน้อยที่เลี้ยงเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะเชื่อง.... 




ร่างกายของพี่สามารถทำอะไรได้อีก....นอกจากเรื่องพรรค์นั้น 


ทำอะไรได้อีก....ให้ไอ้หมาน้อยรู้สึกเจ็บปวด  และจดจำไปจนวันตาย 




“เค้าบอกพี่แล้ว  บอกจนปากเปียกปากแฉะ......ไอ้เด็กบ้า  ชอบทำให้น้องเป็นห่วง....หึหึหึหึหึหึหึหึ”


แฝดร่างยักษ์ดูจะหัวเสียเป็นอย่างมาก  เมื่อกลับมาแล้วไม่พบอีกคนที่ควรจะคอยอยู่ในห้อง  อย่างที่สั่งเอาไว้  ก็รู้ตัวว่าทำแบบนี้พี่ชายคงจะโกรธมาก  แต่คนอย่างหมาน้อยจะมีปัญญาต่อกรอะไรได้  นอกจากหนีหัวซุกหัวซุน


แต่ถึงอย่างนั้นมันก็น่าโมโหอยู่ดี  ดำศรีอยากให้พี่ชายรออยู่ที่ห้องมากกว่า  แล้วไอ้หมาน้อยมันจะโวยวายหรืออาละวาดอย่างไร  คนเป็นน้องก็ตั้งใจว่าจะไม่โต้ตอบ และจะยืนให้พี่ชายทำอย่างที่ใจต้องการจนกว่าจะหายโกรธ....จะด่าจะว่า  หรือจะชกจนกว่าจะเย็นลง  ดำศรีก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว  เพื่อพิสูจน์ให้เจ้าหมาน้อยได้เห็น  ว่านอกจากน้องคนนี้แล้ว  ทุกคนล้วนหลอกลวง.....และโลกใบนี้มันก็แสนจะโหดร้าย



ไม่ใช่หายไป  แล้วทำให้เป็นห่วงแบบนี้!!!


ร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบขวดยาปลุกเซ็กส์  และของเล่นสำหรับผู้ใหญ่ออกมาจากตู้  เพื่อเตรียมไว้ใช้กำราบเจ้าหมาน้อยโดยเฉพาะ  มือใหญ่คลายเชือกที่ม้วนเอาไว้เป็นขด  รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าหล่อเหลาคลี่ออกกว้าง  เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น  ของเล่นหลากหลายขนาดเหล่านี้คงจะสร้างความสุขสมให้คนเป็นพี่.....ใช่เสียเมื่อไหร่!!!  พี่ชายจะต้องเจ็บปวดจนร้องไห้ออกมา  ร้องไห้และอ้อนวอนขอให้หยุด  อ้อนวอนขอร้องให้ดำศรีสอดใส่แกนกายของตนเข้ามาเสียยังดีกว่า.....


“ดูของลามกพวกนี้สิ  คริคริคริ......ไอ้นี่น่ะมันสั่นได้ด้วยนะ  พี่จะต้องเสียวซ่านจนน้ำตาไหล  ตอนเค้ายัดมันเข้าไปในก้นของพี่.....ครึครึครึ”


แกร๊ก...



มาแล้ว......



เจ้าหมาน้อยมาแล้ว....




พี่ชายนั้นมาเร็วกว่าที่คิด......ดำศรีนั้นคาดการณ์จากข้าวของเครื่องใช้ที่ยังอยู่ครบ  พี่ชายคงไปไหนไม่ได้ไกลเหมือนครั้งก่อน  แต่ก็ไม่นึกฝันว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้....แฝดน้องสังหรณ์ใจว่าเจ้าหมาน้อยจะต้องกลับ  มิเช่นนั้นแล้วคงไม่ถ่างตารอ


พี่คงจะโกรธเค้า.....พี่คงจะมีคำถามมากมาย.....สีหน้าของพี่มันบอกแบบนั้น


แต่ถึงพี่จะไม่ได้หนีไปไหน  แต่เด็กดื้อที่กลับบ้านไม่ตรงเวลา  จะต้องถูกลงโทษล่ะนะ



“เค้าบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าถ้ากลับมาแล้วเค้าต้องเห็นพี่น่ะ  นี่พี่คิดจะดื้อกับเค้าอีกแล้วใช่มั้ย  รู้มั้ยว่าเค้ารอพี่ทั้งคืน  ไอ้หมาบู้!!!!”


เสียงเข้มตวาดใส่เจ้าหมาน้อยบู้  แต่ยักษ์ใหญ่ก็ต้องผิดคาดเมื่อกลับกลายเป็นว่า  พี่ชายนั้นวิ่งเข้าหา...แล้วโผเข้ากอด.......กอดเสียแน่น


“ฮึกฮึกฮึก”
“เฮ้ย....หมา....พี่ร้องไห้ทำไมหืม?”
“พี่ขอโทษที่วันนี้ทำตัวงี่เง่า  แถมยังไม่ยอมเชื่อฟังบิ๊กอีก  บิ๊กจะลงโทษพี่ใช่ไหม.....ฮึก”

พอพี่ชายเป็นฝ่ายเข้ามากอดแบบนี้ มันก็ทำให้คนโมโหร้ายอย่างดำศรีใจอ่อน  มือใหญ่ลูบหัวพี่ชายอย่างแผ่วเบา  พร้อมทั้งเช็ดน้ำตาให้  ริมฝีปากอ่อนนุ่มถูกจุมพิตอย่างนุ่มนวลที่สุด  เท่าที่คนอย่างเจ้าบุ๊กบิ๊กจะทำได้

“เค้าต่างหากต้องขอโทษหมา  เค้าไม่รู้มาก่อนจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่หมาชอบจะเป็นคนเดียวกับไนซ์  เค้าใช่ว่าจะได้สนใจว่าหมาคุยกับใคร  จะให้เค้าเลิกกับไนซ์ก็ได้  เพื่อความสบายใจของหมาน่ะ  เอาไหม?....เด็กดี....ไม่ร้องนะ”
“อย่านะ.....ไม่ต้องเลิก  พี่โอเค  ก็พี่ไนซ์เค้าเลือกนายไม่ได้เลือกพี่  พี่ก็ต้องยอมรับใช่ไหม  ต่อไปนี้พี่จะฟังแต่นาย  จะไม่คุยกับสาวที่ไหนอีก...ฮึกฮึก.....พี่น่ะ....เข็ดแล้ว   ไม่เอาอีกแล้วบุ๊กบิ๊ก....ฮืออออ”
“โอ๋......นิ่งนะเด็กดี  ไม่เอาน่า  เดี๋ยวพี่ก็ต้องเจอคนที่ดีกว่า.....ซักวันพี่จะต้องเจอคนที่รักพี่แล้วก็ดูแลพี่ได้ดีกว่าเค้าน่ะ...หืม?...แล้ววันนั้นเค้าถึงจะยอมปล่อยพี่ไป”




หึหึหึหึหึหึหึ......ฝันไปเถอะว่าเค้าจะยอมปล่อยพี่ไปง่ายๆ น่ะ  พี่ต้องอยู่กับเค้าไปตลอดชีวิต......ตลอดไป


ดำศรีรีบอุ้มพี่ชายเข้าไปในห้อง  ไม่อยากให้หมาน้อยเห็นเจ้าบรรดาสารพัดของเล่นสำหรับผู้ใหญ่ที่กองเกลื่อนเต็มโต๊ะ  ไม่อยากให้คนในอ้อมแขนตื่นกลัวขึ้นมาอีก  ทุกอย่างกำลังไปได้สวย  ในที่สุดพี่ชายก็เข้าใจเสียที  เจ้าหมาน้อยคงจะไม่สนใจใครอีกแล้ว  และเจ้าหมาน้อยจะเป็นของบุ๊กบิ๊กแต่เพียงผู้เดียว



ก็เจ้าตัวเป็นฝ่ายแสดงออกมาให้เห็นเองนี่นะ  เจ้าหมาน้อยยอมรับความจริง  ยอมรับความพ่ายแพ้.....


“แต่ยังไงพี่ก็ต้องถูกลงโทษ  เข้าใจกันหน่อยนะ  เค้าไม่อยากให้เสียการปกครองน่ะ  หึหึหึหึ”

หลังจากวางร่างผอมเล็กนั้นลงบนเตียงเป็นที่เรียบร้อย  คนเจ้าเล่ห์ก็คลี่ยิ้มออกกว้าง  ร่างกายใหญ่โตนั้นกระโจนขึ้นคร่อมเหยื่อเอาไว้  แต่ไม่ได้กดทับน้ำหนักตัวลงไปอย่างทุกครั้ง  หมาน้อยหลับตาปี๋  รอรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

“กลิ่นเบียร์หึ่งเลยนะเรา  แอบไปเมาที่ไหนมา”
“พี่ไปห้องเมฆมา”
“งั้นเหรอ”
“บิ๊กโกรธเหรอ  พี่ขอโทษ”
“เงียบน่ะ  พี่ขอโทษเค้าอีกแล้วนะ”

มือของดำศรีคลึงเจ้าสิ่งนั้นของพี่ชายที่นอนสงบอยู่ใต้กางเกง  บู้น้อยค่อย ๆ ผงาดและพองตัวขึ้น  เจ้าหมาน้อยหน้าแดงซ่าน  ลมหายใจติดขัด

“บิ๊ก”
“ว่าไง....พี่มีอะไรจะต่อรองอย่างนั้นหรือ”
“ถ้าพี่ยอมนายแล้ว  นายยังจะทำรุนแรงอีกมั้ย  พี่ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว  พี่จะมีแค่นายอย่างที่นายบอก  แต่นายอย่าทำพี่เจ็บได้มั้ย  ไม่งั้นพี่คงจะทรมานแน่ ๆ เลย”
“โธ่เอ๋ย....ไอ้ลูกหมาของเค้า  เค้าเคยบอกแล้วไง  ถ้าตัวไม่ดื้อกับเค้า  เค้าจะดีกับตัวทุกอย่าง.....จำได้มั้ย”

พี่ชายพยักหน้าหงึก  สองแขนโอบคอของคนเป็นน้อง  ริมฝีปากของไอ้ตัวโตนั้นบดขยี้ลงไปอย่างได้ใจ.....เสียงครางลึกยิ่งกระตุ้นอารมณ์และความต้องการให้ลุกโชนขึ้น  เสื้อผ้าที่สวมอยู่ถูกถอดออกทีละชิ้นจนร่างกายของทั้งคู่เปลือยเปล่า


บทรักครั้งนี้ต่างไปจากเดิม  เจ้าหมาดำนั้นดูจะไม่ผลีผลาม  แต่ละสัมผัสนั้นอ้อยอิ่งอย่างค่อยเป็นค่อยไป

“เค้าจะใส่เข้าไปแล้วนะ  ถ้าเจ็บก็บอกนะหมา  เค้าจะค่อย  ๆ ขยับ”
“อื่อ”
“หมาน่ารักจัง”
“พี่รักบิ๊กนะ  ไอ้ตัวโตของพี่”
“เค้าก็รักตัว”
“พี่รักนายมากกว่า”
“หึหึหึ....เค้าตังหากที่รักพี่มากกว่า”

ปลายลิ้นสะกิดตุ่มไตสีชมพูซีดจนแข็ง  พี่ชายยิ่งโอบรัดแน่นขึ้นอย่างไม่อาจหักห้ามได้  ร่างกายดูจะชินกับสัมผัสของน้อง  และเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง  ไม่เกร็งเหมือนแต่ก่อน  ยิ่งทุกอย่างดำเนินไปอย่างนุ่มนวล  คนเป็นพี่ก็แทบขาดใจ

“หมาแตกก่อนเค้าทุกที  ไอ้เด็กน้อย”
“อ๊ะ”
“ซี๊ดดดดดดด  พี่นี่มันน่าหมั่นเขี้ยวจริง ๆ เค้ารู้สึกเหมือนกำลังทำผิดกฎหมายอยู่เลยแฮะ  พรากผู้เยาว์อะไรอย่างเงี้ยะ”
“อื้ออออออ   พี่ดูเหมือนเด็กขนาดนั้นเลยเหรอบุ๊กบิ๊ก”
“ใช่.....พี่มันเด็กประถม  เด็กน้อย  พี่น่ะตามใครไม่ทันหรอก  พี่ถึงจำเป็นจะต้องมีเค้าไง......”


น้ำรักมหาศาลถูกฉีดจนเต็มช่องทาง.....พี่ชายเกร็งตัวแน่น  ก่อนจะค่อย ๆ สงบนิ่งลง   ดำศรีลูบหน้าผากที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อของพี่  เกลี่ยเส้นผมเปียก ๆออกจนเห็นหน้าผากที่โหนกนิด ๆ

“เค้าอนุญาตให้พี่นอนทั้ง ๆ อย่างนี้ได้  เค้าเองก็ง่วงแล้ว  เรานอนกันเถอะนะ”
“อื้อ”
“เด็กดี  พี่สัญญากับเค้าแล้วนะ  เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม  ที่ผ่านมาพี่ลืมมันไปซะเถอะ  เพราะเค้าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“ครับพ้ม”
“น่ารักชิบ”


หมาน้อยไม่ได้หลับ.......แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีก็เถอะ 




ถ้าพี่หายโกรธนายเพราะไอ้คำพูดสั่ว ๆ ของนายไม่กี่คำล่ะก็นะ......นายเลิกเรียกพี่ว่าไอ้หมาน้อย











แล้วเรียกไอ้ควายน้อยได้เลย 

.....................................................................................
“จะดีเหรอวะไอ้บู้”
“เออ....ดีสิวะ  มึงต้องการแบบนี้ไม่ใช่รึไง”
“มึงรู้เหรอว่ากูต้องการอะไร”
“รู้สิ.....เพราะงี้ไงกูถึงได้ช่วยมึง  อย่าป๊อดไปหน่อยเลยน่า  โอกาสแบบนี้มันหาไม่ได้ง่าย ๆ แล้วนะเว้ย”

.
.
.
.
.
.
.
.
พักนี้เจ้าหมาน้อยดูจะทำตัวน่ารักเป็นพิเศษ......


ดำศรีมองพี่ชายตัวน้อยก้มหน้าก้มตาจดเลคเชอร์อย่างชื่นชม  ตอนนี้พวกเขาก็กลายเป็นรุ่นพี่ปีสองกันแล้ว  พี่ชายนั้นก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น  ไม่ออดอ้อน  ไม่ขี้เกียจ



แล้วที่สำคัญ


“เมียจ๋า”
“ไอ้บอมไปไกล ๆ ตีนกูเลย”
“แหมเดี๋ยวนี้ทำเข้มนะ  ได้พี่ไนซ์แล้วสิท่า”


เดี๋ยวนี้เจ้าหมาน้อยไม่ทำตัวสนิทสนมกับไอ้เพื่อนหน้าหล่อ  รูปหล่อพ่อรวย  บ้านหรูมีรถขับอย่างนายบอมเหมือนแต่ก่อน  ไม่มีการเล่นหยอกล้อเป็นผัวเมีย  ทุกครั้งที่อีกฝ่ายเริ่มแซว  เจ้าหมาน้อยก็ไม่ตอบสนอง  จนกระทั่งนายบอมนั้นค่อย ๆ หยุดเล่นไปเอง


แบบนี้สิ  มันค่อยน่าชื่นใจหน่อย


“พี่เป็นเด็กดีแบบนี้เค้าก็สบายใจขึ้นเย๊อะ”
“อื่อ.....บิ๊ก  โทรศัพท์นายสั่นแน่ะ”


086645XXXX


ชิส์.......ยัยบ้านั่นโทรมาอีกแล้ว

“ฮัลโหลคร๊าบบบบผม”
“บิ๊กวันนี้ว่างแม๊ะ”
“ทำไมอ่ะครับไนซ์”
“ชั้นน่ะรุ่นพี่นายนะยะ  เรียกไนซ์เฉย ๆ ได้ไง”
“ก็ตอนนี้ไนซ์เป็นคุณแฟนของบิ๊กไง  จิ๊บิ......”


ดำศรีตัดบทสนทนาอย่างเช่นทุกครั้ง  ก็ในเมื่อเจ้าหมาน้อยยอมอยู่ในโอวาทแล้ว  ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป  แต่พ่อคนผิวเข้มก็ยังนึกไม่ออก  ว่าจะสลัดตัวปัญหาตัวนี้ไปได้อย่างไร

“บิ๊กพี่ทำเสร็จแล้ว  นายตรวจทีดิ”
“หืม.....เสร็จเร็วจัง  ไหนมาดูดิ๊......อืม  ไม่เลวนี่นา  เห็นมั้ย  ถ้าพี่ตั้งใจ....พี่ก็ทำได้  แล้วก็แหม่  ใช้ศัพท์แสงยาก ๆ กับเค้าก็เป็น”


ดำศรีตรวจทานจดหมายภาษาอังกฤษของเจ้าหมาน้อยด้วยความชื่นชม  ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ


“มานั่งตักเค้านี่ม๊ะ”
“อื่อ”


เด็กดีทำตามอย่างว่าง่าย  แฝดน้องเป็นพวกความต้องการสูงผิดคนธรรมดา  แค่เห็นอะไรนิดหน่อยก็ของขึ้นจนปวดหนึบ


พี่ชายในชุดนักศึกษากำลังกัดปลอกปากกาเล่น  แค่มอง  ดำศรีก็ของขึ้น

“บิ๊ก......นายจะกินขนมที่เมฆเอามาฝากแม๊ะ”
“อะไรอ่ะ”
“กล้วยเคลือบช๊อคโกแล็ต”
“เค้าอยากกินพี่ก่อนน่ะตอนนี้”
“แล้วแต่บิ๊กละกัน”


เสื้อนักศึกษาถูกสลัดออก  เผยให้เห็นรูปร่างสมส่วนที่เจ้าตัวภูมิใจเป็นหนักหนา  มือเล็ก ๆ ของพี่ชายแตะที่แผ่นออกกว้าง  แล้วเจ้าหมาดำก็คว้ามือข้างนั้นมาจุมพิต

“เค้าอยาก......พี่ตามใจเค้าเนอะ”
“อื่อ”
“ใช้ปากให้เค้าได้มั้ย  พี่ไม่ได้ทำนานแล้ว”

ของที่พ่อให้มานั้นดูลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด  แกนกายขนาดมหึมากระเด้งผึ่งออกมาทันทีที่กางเกงถูกรูดซิบลง  หมาน้อยถูกจับกดลงไปจนแนบชิด  แล้วลิ้นเล็ก ๆ สีชมพูก็เริ่มทำงานอย่างไร้เดียงสา

“หมาดูดแรง ๆ กว่านี้หน่อยสิ.....ซี๊ดดดดดด”
“บิ๊ก......พี่ไม่ไหวแล้ว  ของพี่มันก็แข็งเหมือนกันนิ”
“พี่เสื้อออกสิเด็กดี  แล้วเรามาเล่นสนุกกัน”


บทรักนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว.....แต่กระนั้นเจ้าหมาน้อยก็ถึงกับหอบแฮ่ก ร่างผอมเล็กทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นห้อง  เหลือบมองแฝดผู้น้องเก็บอาวุธประจำกายให้เข้าที่

“พี่นอนนี่แหละ  เดี๋ยวเค้าไปหยิบขนมมาให้พี่กิน”
“ครับผม”
“มีกล้วยเคลือบช๊อคโกแล็ต  กับกล้วยอบแบบธรรมดา  หมาเอาอันไหน”
“พี่เอาเคลือบช๊อคโกแล็ต”
“งั้นเค้าเอาแบบธรรมดา”

กล้วยอบที่ดำศรีถือมานั้นมีสองแบบ  อย่างแรกบรรจุอยุ่ในกล่อง  ข้างในนั้นมีกล้วยบรรจุอยู่ในห่อพลาสติดอีกที  ซองละหนึ่งลุก  เจ้าหมาน้อยเคี้ยวหยับ ๆ อย่างน่าอร่อย  ส่วนเจ้าหมาดำนั้นกินอีกแบบหนึ่ง  ซึ่งบรรจุอยู่ในถุงพลาสติคเย็บแม็กปิดปากถุงเอาไว้



ถุงนั้นเคยถูกเปิดออกแล้ว  แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจ  เพราะคิดว่านายเมฆนั้นคงจะแบ่งเก็บไว้กินเองส่วนหนึ่ง  แล้วถึงนำที่เหลือมาแจกเพื่อน.......


“อร่อยมั้ยหมา”
“บิ๊กชิมดิ”
“พี่ป้อนเค้าหน่อย”

กล้วยช๊อคโกแล็ตของหมาน้อยถูกส่งให้อีกฝ่าย  ดำศรีอ้าปากรอรับเหมือนเด็ก ๆ
“เออ  อร่อยว่ะ  เข้าใจเลือกของดีนะเราอ่ะ  แต่ของเค้าอ่ะรสชาติแปลก ๆ ขม ๆ ไงไม่รู้ว่ะ  พี่ลองชิมสิ”
“เอาไว้ก่อน......พี่ขอกินอันนี้ก่อน”

ดำศรีหยิบกินชิ้นแล้วชิ้นเล่า  บางชิ้นนั้นรสชาติอร่อยดี  แต่บางชิ้นก็ขมปะแล่ม  แต่ด้วยความเพลิน  ก็นั่งกินไปเรื่อย ๆ จนหมดไปครึ่งถุง


“ง่วงว่ะหมา.....สงสัยไอ้เมฆแมร่งใส่ยานอนหลับลงไปในกล้วยแน่เลย หึหึหึหึ”
“ก็คงงั้นมั้งบุ๊กบิ๊ก”
“ฮะฮะฮะฮะ  หมาลองชิมดูสิเอ้า  ก็อร่อยดีนะ  แต่ไม่อร่อยเท่าของหมาหรอก”
“ไม่ล่ะบุ๊กบิ๊ก......พี่ยังไม่อยากนอน”
“ไอ้เชี่ยหมา”


คนตัวโตกระโจนลุกขึ้นด้วยโทสะ  สองมือนั้นไขว่คว้าหมายจะตะครุบเหยื่อ  แต่ลำพังแค่ประคองตัวเดินให้ตรงยังทำได้ยากเย็นเหลือเกิน  ภาพตรงหน้านั้นพร่าเลือน  แต่ดำศรีก็ยังอุตส่าห์มองเห็นรอยยิ้มชั่วร้าย  และฟันเขี้ยวของเจ้าหมาน้อย

“บิ๊กครับ......บิ๊กคงจะคิดไม่ถึงสินะ  ว่าทุกอย่างมันจะง่ายแบบนี้น่ะ”
“มึง”
“หึหึหึหึ  อย่าโกรธไปหน่อยเลย  มันเป็นสิ่งที่พี่จำมาจากนายนั่นแหละ  ไอ้คนลวงโลก”
“หมามานี่เดี๋ยวนี้นะ  มาให้เค้าลงโทษ....อึก.....โว้ยยยย  มึงใส่อะไรลงไปในขนมวะไอ้เลว”
“ไม่ตายหรอกบุ๊กบิ๊ก  มันเป็นยาสลบแบบที่พวกคนร้ายใช้มอมผู้หญิงในผับน่ะ  พี่ไม่รู้นะ  ว่ามันจะเหมือนกับยาที่นายเคยใช้กับพี่รึเปล่า  พี่เองก็ไม่สันทัดเรื่องเหี้ยๆ แบบนี้ซะด้วยสิ”


เสียงนั้นดังสนั่น  เมื่อร่างกายใหญ่โตของแฝดน้องล้มกลิ้งลงไปบนพื้น  โลกนั้นหมุนเคว้งไปหมด  ดำศรีมองเห็นแค่เท้าเล็ก ๆ กำลังกระดิกนิ้วอย่างยั่วโทสะ

“แล้วนายจะเข้าใจ......ว่าความรู้สึกตลอดเวลาที่พี่ต้องทนอยู่กับไอ้เด็กโรคจิตอย่างนายมันเป็นอย่างไร  แต่คงไม่หรอก  เพราะถ้านายเข้าใจ  นายคงไม่ทำร้ายพี่  นายเห็นพี่เป็นแค่เครื่องมือ  เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์  แต่มันจะจบลงวันนี้แหละ  ไอ้บุ๊กบิ๊ก”


หมาเลว......




เลี้ยงไม่เชื่อง....






พี่เก่งมากที่หลอกเค้าได้  แต่ต่อไปนี้พี่หลบให้ดีละกัน 





ถ้าเค้าจับพี่ได้ล่ะก็....






โทษของพี่คือตายสถานเดียว



ร่างสูงพลิกตัวขึ้นนอนหงาย  เพดานห้องนั้นเหมือนจะยุบตัวลงมาเสียให้ได้  ร่างกายพยายามอย่างยิ่งที่จะฝืนบังคับตัวเองให้ลุกขึ้น  แต่กลับอ่อนแรงราวกับเป็นอัมพาตก็ไม่ปาน


“ไอ้บู้.....กูมาแล้ว”


เสียงคุ้นหูของผู้มาเยือนยังขึ้น  พร้อมกับสติสัมปชัญญะที่ดับวูบลง
.
.
.
.
.
.
To be Con……
………………………………………………………………………………
ในที่สุดหมาน้อยก็เอาคืนได้  แม้จะขาดทุนให้อิดำไปตั้งหลายครั้ง  ตอนหน้ามาดูสิ  ว่าดำศรีจะเสียเอกราชมั้ย

อยากเห็นดำศรีเสียตัวกดหนึ่ง  รอดพ้นจากการบุกรุกพื้นที่ทับซ้อน  กดสองค่ะ  เอิ๊ก ๆ

ตอนหน้าพี่บู้จะเกรียนกว่านี้สัญญา  แต่ตอนนี้มันดูชั่วไปหน่อย  แหะ ๆ

[flawless]

คืออยากจะกด 1 อ่ะนะ แต่ทำใจเห็นกล้ามปะทะกล้ามไม่ไหว 555+
เลยกด 2 ดีกว่า จะเลือดตกยางออกอย่างไรก็ขอให้ไอ้ดำศรีมันเจ็บจาก
บู้น้อยเหอะ ไม่ชอบเห็นมันไปมั่วกะคนอื่น 555+