ตอนที่ 26 เค้าลางหายนะบ่ายแก่ ๆ วันหนึ่ง เด็กน้อยสองคนกำลังสุมหัวกันเพื่อดูบางสิ่ง เด็กคนหนึ่งตัวเล็กจิ๋วตามวัย ขณะที่อีกคนหนึ่งอายุมากกว่าถึงห้าปี แต่กลับชะลอการเจริญเติบโตจนมีขนาดตัวไล่เลี่ยกัน.....เด็กคนที่โตกว่าใช้นิ้วเขี่ยหยากไย่ให้เด็กอีกคนหนึ่ง
“มันคือหลุมอะไรอ่ะพี่บู้”
“แมลงช้างไง.....”
ตรงด้านหลังของตัวบ้าน เจ้าแมลงช้างสร้างที่อยู่อาศัยของมันขึ้นจากเศษทราย พวกมันเจาะทรายลงไปเป็นหลุมเล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ ดูคล้ายกับทะเลทรายขนาดย่อส่วน เด็กที่อายุมากกว่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะปล่อยเจ้าสิ่งมีชีวิตอีกพันธุ์หนึ่งลงไปในหลุมทรายนั้น
“พี่บู้เอามดใส่ไปมัยอ่ะ”
“ให้อาหารมันไง เบียร์คอยดูนี่นะ”
มดตัวจิ๋วตะเกียกตะกาย.....พยายามที่จะปีนขึ้นจากหลุมทราย แต่ก็ไม่อาจทำได้ สุดท้ายแล้วเจ้าสิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้ล่าก็ใช้บางส่วนของร่างกาย...ยึดจับขาผอม ๆ ของเจ้ามดเคราะร้ายเอาไว้ ตัวของมดถูกดึงลงไปในทรายคล้ายกับถูกหลุมทรายดูด เด็กคนที่เป็นพี่ชาย รีบใช้นิ้วเขี่ยลงไปในหลุม ก่อนจะดึงเจ้าแมลงตัวนุ่มนิ่มขึ้นมา
“นี่ไง....เจ๋งใช่มั้ยล่ะ”
“แบ่งหมดให้เบียร์บ้างจิ เบียร์จะจับแมงช้างบ้าง”
“ตัวเดียวนะ อยากได้อีกเบียร์ต้องไปจับเอง”
เด็กน้อยทั้งสอง ส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างมีความสุข ฆ่าเวลาในยามบ่ายอันแสนน่าเบื่อวันนั้น โดยหารู้ไม่ว่าภัยมืดกำลังมาเยือน เด็กผู้ชายตัวโตอีกคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจากค่ายติว ย่องมาเงียบ ๆ ทางด้านหลัง เจ้าตัวโตลงทุนเดินเสียอ้อม เพื่อเซอร์ไพซ์เหยื่อตัวน้อย....
เหยื่อน่ะ.....มีแค่คนเดียวเท่านั้นหนูน้อยสองคนรู้สึกได้ถึงเงาดำที่ทาบทับ คนที่อายุน้อยกว่า ซึ่งเป็นน้องคนเล็ก หยุดชะงักตัวแข็ง ไหล่เล็กสั่นไหวน้อย ๆ อย่างตื่นกลัว ขณะที่เด็กน้อยอีกคนหน้าซีดเผือด.....ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“หมา.....เค้ากลับมาเหนื่อย ๆ ขึ้นไปนวดให้เค้าหน่อยจิ”
“อื้อ....เดี๋ยวพี่ไป”
“เดี๋ยวนี้!!!!!”
มดทั้งหลาย ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ การกักขังที่แท้จริง ซึ่งห่างหายไปเสียหลายวัน กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ในบ้านหลังเล็กที่แสนจะอบอุ่น....
.
.
.
.
.
.
.
.
ใหญ่.....
นุ่มนิ่ม.........
เต็มไม้เต็มมือดีแท้
ทรวงอกขนาดมหึมา กับยอดปทุมถันสีชมพูสด กำลังถูกบีบเค้น หนุ่มหัวทองนั้นหัวเราะชั่วร้ายในลำคอ มือเล็ก ๆนั้นกำลังสนุกกับการขยำเต้า.....
หลายเต้าเสียด้วยสิ“นี่มึงมารีดนมวัว หรือว่ามึงจะมาเล้าโลมแม่วัวของลุงกูห๊ะ สัดบู้”
“แหม่มันก็คือกัน ใจเขาใจเราน่ะบอม มันอาจจะอยากโดนเล่นบ้างอะไรบ้างงิ”
“ไอ้เซ็กส์ขึ้นสมอง หยุดแล้วดูกู แล้วลองทำตามดูนะ ปล่อยเลยหมาบู้......ปล่อยครับปล่อย ณ บัดนาว”
หนุ่มหล่อลงมือรีดนมด้วยมืออย่างคล่องแคล่ว เจ้าหมาน้อยหรี่ตามองก่อนจะพ่นลมออกทางจมูก
“ฮีโธ่.....มันก็ไอ้เหมือน ๆ กันละวะ”
“ไม่เหมือน ของกูได้ตั้งเยอะ ของมึงน่ะไม่ออกซักหยด”
“เพราะมึงมารีดต่อกูหรอก ถ้าปล่อยให้กูทำต่ออีกซักหน่อยมันอาจจะออกก็ได้ ขโมยซีนอ่ะบอม”
เด็กสาวผมบ๊อบ....ลูกสาวคนงานที่ยืนดูอยู่หัวเราะคิกคัก หมาหนุ่มเสียหน้าอย่างแรง กะให้น้องหนูบ้านนาหน้าตาหน้ารักประทับใจเสียหน่อย พังหม๊ด.....
“น้องเปิ้ลพี่สอนเล่นแองกี้เบิร์ดดีฝ่า”
“จะไปไหนล่ะเฟ้ย ทำอะไรให้มันจริงจรังหน่อยสิฟะ”
“เชิญมึงสนุกกับเต้านมแม่วัวไปเถอะ รีดแล้วเอามาให้ชิมด้วย เพื่อนจะไปรีแล็กซ์กับน้องเปิ้ล”
“หนอย....ไอ้เพื่อนชั่ว”
น้องเปิ้ลที่ว่า....สาวเจ้าเพิ่งจะมัธยมสามเท่านั้น เจ้าหมาน้อยกะเคลมเด็กกันเห็น ๆ วันนี้พ่อคุณเล่นใส่เสื้อกล้ามสีฟ้าเข้ม อวดขนรักแร้รำไร กับผิวขาวจั๊วะ.....อย่าพูดถึงกล้าม ต้องเรียกว่าฝีมะม่วงถึงจะถูก
ปัฐวิทย์ส่งงานต่อให้คนงานที่ชำนาญกว่า ก่อนจะสาวเท้าตามคนทั้งสอง โดยทิ้งระยะห่างเอาไว้พอประมาณ สายตาอันแหลมคมมองเห็นอย่างทะลุปรุโปร่ง ว่าเจ้าหมาน้อยกะจะเสียหนุ่มในเร็ว ๆ นี้ โดยใช้การมาเที่ยวบังหน้า และมีเจตนาอื่นแอบแฝง...
ก็เล่นพูดแต่เรื่องผู้หญิงมาตลอดทางนี่นะ....“เฮอะ.....คงจะสำเร็จหรอกมึง เดี๋ยวได้โดนพ่อเค้ากระทืบเอาแน่ ๆล่ะ”
ปากก็บ่นไปอย่างนั้น แต่ก็อดดีใจไม่ได้ ที่เพื่อนคนเดิมได้กลับมาเสียที คนอย่างเจ้าหมาน้อยไม่เหมาะกับความเศร้า แม้ลุคเดิมจะเหมือนเด็กเก็บกด แต่ทว่าตอนนี้หมาหนุ่มนั้นสดใสราวกับฤดูร้อน เข้ากับผมสีบลอนด์สว่างนั้นเหลือเกิน...
“สัดบู้.....มากไปแล้วนะเฟ้ย เอามืออกจากก้นน้องเค้าเด๋วเน้.....ไอ้เลวววววววววว”พับผ่าสิ ปัฐวิทย์อยากจะเตะเด็กเกรียนสักป้าบ
.
.
.
.
.
.
.
“บิ๊ก....พี่ไม่อยากเล่นแบบนี้อ่ะ อย่าบังคับพี่เลยนะบิ๊กนะ”
บทลงโทษของคนที่บังอาจขัดคำสั่ง ร่างผอม ๆ ถูกมัดขึงเอาไว้ด้วยเชือกสำหรับกระโดด....เด็กน้อยร่างหนาโถมทับร่างเปล่าเปลือยนั้นโดยไม่สนว่าจะทำให้คนข้างล่างเจ็บปวด
“ตัวอยากดื้อเอง เค้าบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าตัวน่ะเป็นของเค้า เป็นของเค้าตั้งแต่ตัวถูกเค้าจุ๊บแล้ว เค้าสั่งเอาไว้ว่าไง ห้ามไปเล่นกับไอ้ลูกเมียน้อย ต่อให้เค้าไม่อยู่ก็เหอะ”
ฟันที่แข็งแกร่งขบเบา ๆ ที่ผิวเนื้อนิ่ม....เด็กผิวเข้มขบเม้มอย่างกะแรง พร้อมกับดึงเนื้อนั้นให้ยืดขึ้น ทำแบบนั้นซ้ำ ๆ อย่างไม่รู้เบื่อ...พี่ชายไม่ได้รู้สึกเจ็บ หากแต่รู้สึกแปลก ๆ ลมหายใจนั้นติดขัด
“ทำไมต้องเกลียดน้องล่ะ บิ๊กอย่าเกลียดน้องได้มั้ย น้องไม่รู้เรื่อง บิ๊กจะโกรธพ่อกับคุณน้าก็ได้ แต่เว้นเบียร์เอาไว้ได้มั้ย”
“ทำไม!!!!!!”
เด็กตัวโตตะคอกใส่สุดเสียง คนเป็นพี่สะดุ้งเฮือกอย่างหวาดผวา....น้ำตานั้นไหลซึม แต่ก็ไม่กล้าร้องไปมากกว่านี้ น้องชายจะโกรธ หากว่าเห็นพี่ชายร้องไห้.....แล้วก็จะเจ็บตัวมากกว่าเดิมอีก
“เค้าจะเกลียดมัน ถ้ารักมันนัก พี่ก็ย้ายไปนอนกับมันเลยไป แต่จำเอาไว้ ว่าเค้าจะแกล้งมันหนักกว่าครั้งก่อน เค้าจะไม่ช่วยมันแบบคราวที่แล้ว คราวนี้ให้มันตายเพราะไฟดีมั้ย จับยัดกระสอบแล้วเผาทั้งเป็น หึหึหึ”
คนเป็นพี่รู้ดี ว่าเด็กคนนี้ทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ เพราะว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่คนปกติ
หากแต่เป็นเด็กที่กำลังป่วย.
.
.
.
.
.
.
“เมฆ......หาอะไรให้กูกินหน่อย หิว”
หลายวันแล้ว ที่เด็กหนุ่มผิวเข้มมาสิงสถิตที่ห้องของเพื่อนสุดที่รัก....
มึงมันบ้าอำนาจ เอะอะสั่ง....แต่กูก็ยอมมึงทุกทีเจ้าของห้องทำได้แค่สบถอยู่ในใจ ดำศรีทิ้งตัวลงบนพื้นห้องอย่างเบื่อหน่าย หลังจากเสร็จภารกิจวิดพื้นในตอนเช้าได้ตามเป้า....เช่นเคย ในสภาพเปลือยอก สวมเพียงกางเกงขาสั้น....ทั้งที่รู้ว่าเพื่อนนั้นคิดไม่ซื่อ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยี่หระ...สักพักก็มีอะไรเย็น ๆ มาแนบแก้ม
“นม?.....มีแค่นี้รึไงวะ”
“เออ....อยากแดกก็ลงไปซื้อเอา มีร้านเตี๋ยวข้างล่าง เปิดเปล่าไม่รู้นะ”
“ลงไปซื้อให้หน่อยสิ”
“ฮะหน็อย”
“เมฆ”
“อะไร”
“กูเหงาจัง......คิดถึงพี่ ทำไงดีวะ มันถึงจะยอมกลับมา”
ครั้นพอเมฆขยับปากเตรียมจะตอบคำถามนั้น คนถามก็ชิงตอบเสียเองก่อน ตามประสาคนที่ไม่สนใจความคิดคนอื่น
“คิดออกแล้ว ใช้นังนั่นเป็นเครื่องมือดีกว่า เมฆ.....เอากับกูเปล่า”
“บ้า....รางวัลของกูได้ขนาดนั้นเลยเหรอ มึงเป็นเมียนะ มึงแบ๊ว”
“ไอ้สัตว์!!!! กูหมายถึงช่วยกู ไม่ใช่เอากับกู....ฝัน?”
คนเอาแต่ใจลุกขึ้นนั่งอย่างกระตือรือร้น ดำศรีชี้นิ้วไปยังแล็บท๊อปที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เจ้าของห้องรีบเดินไปหยิบมาส่งให้กับมือแทบจะทันที
“ช้า....”
“อะไร”
“แค่คิดก็สนุกแล้ว.....หึหึหึ”
“หวังว่ามึงคงจะไม่ทำร้ายใครนะ”
“ฝัน?.....อยากได้ในสิ่งที่ต้องการ มันก็ต้องมีคนเสียสละ เอาน่ะ อย่างกับมึงไม่เคย....หน้าเหี้ย ๆ อย่างมึง กูไม่เชื่อหรอกว่าจะเป็นคนดี หวังฟันกูอ่ะสิ ก็เกือบจะทำล่ะนะ”
“ฮึ่ย”
“เถียงไม่ออกอ่ะดิ๊”
“เออ กูมันเหี้ย”
“อยากให้ความไว้ใจกลับมาก็จงเป็นเด็กดีซะ กูไม่ชอบเด็กดื้อ แล้วมึงจะได้รางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ จากกู.....หึหึหึ”
“ได้มึงเป็นเมียน่ะเหรอ”
“ฝัน?”
เป็นเพื่อนดำศรีแสนจะเหนื่อยยาก....ลำบากกาย ลำบากใจ บางครั้งอยากจับกด บางครั้งก็อยากชกให้เลือดอาบ คิดไปคิดมาแค่นั่งมองมันตอนหลับ หนุ่มเมฆก็มีความสุขยิ่งกว่าอะไร.....
.
.
.
.
.
สองหนุ่มใช้เวลาหมดไปกับการพักผ่อน
ผ่านไปสองอาทิตย์ในไร่องุ่น พ่อหนุ่มผมทองยืนเก๊กหล่อถ่ายรูปกับต้นองุ่นร่วมกับสาว ๆ ในฟาร์ม ทั้งสาวแก่แม่หม้าย และเด็กน้อยวัยใสขบเผาะ ต่างก็มารุมล้อมหนุ่มกรุงผู้แสนแปลก
“บอม....อีกรูปนะ”
“เออ....พ่อนายแบบ”
“พี่บู้คะ.....จะอยู่อีกกี่วันเปิ้ลไม่อยากให้พี่บู้กลับเลยอ่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ....แบบ....จะว่าไปพี่ก็ชักจะติดใจชีวิตแบบคันทรี่”
ปัฐวิทย์กรอกตาอย่างเหนื่อยใจ ชีวิตชาวไร่อะไรกัน พ่อหนุ่มกรุงผู้แสนจะคุณหนู....หมดเวลากับการกินของฟรีและหลีสาว ๆ น้องเปิ้ลหัวเราะร่วนกับมุกสีหญิง แต่ทันใดนั้นหนุ่มผมทองก็มีอันต้องหยุดชะงัก
“บอม.....พี่ไนซ์วอทแอปมาหากูเว้ยเฮ้ยยยยยย”
“กรี๊ดดดด พี่บู้ ไอ้คนเจ้าชู้ หนุ่มกรุงเตปสะตอเบอร์แหล มีแฟนแล้วยังจะมา”
“ไปเรียนให้จบมอหกก่อนไปเราอ่ะ นมแบน ๆ พี่มิปลื้ม”
ผลักหัวอีสาวบ้านไร่ วิ่งเข้าใส่เพื่อนรักพร้อมกับโผกอดเสียแน่น
“พี่ไนซ์เศร้า เหงา อกหัก.....บอมโอกาสของกูมาแล้ว กลับกรุงเทพกัน เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“สัดบู้ มึงนี่มัน”
เจ้าหมาน้อยไม่สนสิ่งใด ถามว่าเป็นความรักไหม คงจะไม่ใช่ รู้แต่ว่าอยากเอาชนะใจสาวในสเปคเพื่อเป็นพื้นฐานปูทางไปสู่การเป็นคาสโนว่าก็เท่านั้น......
หรือเพราะอยากจะเอาชนะน้องชาย เจ้าหมาน้อยก็ไม่แน่ใจ.
.
.
.
.
.
.
.
To Be Con
……………………………….
มาอีกตอน แหะ ๆ อยากให้อิดำจับตัวพี่บู้ได้เร็วๆ แต่ขออุปไว้เป็นเซอร์ไพซ์ ว่ามันจะใช้วิธีไหน
ปล. ขอบคุณทุกเม้นท์และทุกกำลังใจ ถึงแม้จะไม่ได้ตอบเม้นท์เหมือนตอนแต่งฉบับเก่า แต่เราก็ขอรับรู้มันด้วยใจ......แรงบันดาลใจในแต่ละตอน แน่นอนว่ามันมาจากตัวคนแต่งล้วน ๆ แต่พวกคุณคือแรงผลักดันที่สำคัญ ที่ทำให้เราค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า อาจมีท้อและน้อยใจบ้างตามประสามนูษย์ธรรมดาทั่ว ๆ ไป แต่คราวนี้ขอสู้ตายเว้ยเฮ้ย
ปล.2 คนที่เคยเม้นท์ตอนแรกๆ หน้าแรก ๆ ถ้ายังอ่านอยู่ก็แสดงตัวบ้างนะจ๊ะ นาน ๆ ทีก็ยังดีนะ
หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12] (อ่าน 134750 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก