ตอนที่ 3 : โทษทัณฑ์และรางวัลของสัตว์เลี้ยงผู้นอกคอก “อร่อยจัง.......”
ก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าอร่อยชามที่เจ็ดถูกยกขึ้นวางซ้อนกับใบก่อนหน้าที่ถูกสวาปามจนเลี่ยมเชี่ยม เจ้าหมาน้อยกำลังโซ้ยชามที่แปดอย่างเอร็ดอร่อย.....
“พี่....เดี๋ยวก็ท้องแตกตายหรอกนะ” ดำศรีปรามพี่ชายตัวจ้อยด้วยความหวังดี แต่คำตอบที่ได้รับคือเสียงเรอดังสนั่นหวั่นไหว
เอิ๊กกกกกกกกกก!!!!!!!!“ยุ่งจริงเว้ย.....บอกแล้วไงว่านายต้องตามใจพี่”
“เค้ารู้น่า.....นี่ก็อุตส่าห์โดดเรียนคาบบ่ายแล้วนะ....เพื่อมากินเตี๋ยวเป็นเพื่อนพี่เลยนะ”
“ฉะ-นั้นนายก็จงหุบปาก....แล้วก้มหน้าก้มตากินไป....ใครจ่าย....ก็นายจ่าย....ดังนั้นแทนที่จะยุ่งกับพี่ นายก็กินของนายไปดิ”
ฮึ่มมมมมมมม......ฝากไว้ก่อนนะหมาดำศรีแทบปะทุ....เลือดในกายร้อนพลุ่งพล่าน...อะดรีนาลีนสูบฉีด กล้ามเนื้อเกร็งเขม็ง
“แฟร์หน่อยดำ....แฟร์หน่อย”
ก็นานๆที....จะได้ลิ้มรสชาติของการเป็นผู้ชนะสักที่นี่นะ....เจ้าหมาน้อยเลยต้องกอบโกยเก็บเกี่ยวให้คุ้ม
1 ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน
น้องดำของพี่เมฆงัยหายปัยนานนั๊กล่ะจ๊ะ....จิ๊บิจิ๊บิ
ดำศรีเปิดข้อความอ่านแล้วก็ถอนใจด้วยความระอากับภาษาวิบัติแอ๊บแบ๊ว ที่ดูไม่ค่อยจะเข้ากันกับเบ้าหน้าของผู้ส่ง
เจ้าหมาน้อยยังคงเอร็ดอร่อยอย่างไม่แคร์สื่อ อากาศวันนี้อบอ้าวเสียจนพ่อคุณต้องปลดกระดุมสองเม็ดบนออก แล้วแบะออกกว้างเสียจนมองเห็นผิวขาวซีด.....นั่นยิ่งทำให้น้องชายรู้สึกหงุดหงิด
“ติดกระดุมก็ได้มั้งพี่....ไม่เห็นจะมีอะไรให้โชว์ ยังกะเด็กประถม”
“หุบตูด....อย่างน้อยพี่ก็ขาวนะ....ไม่ได้ดำเหมือนนาย....ตัวดำ...ลูกเกดนายก็ดำ....ปลาไหลของนายก็ดำ...ขาวอยู่สองอย่างคือฟันกับลูกกะตา...”
ฮึบไว้ดำศรี.....ฮึบไว้....ไม่ให้ลุกขึ้นจระเข้ฟาดหางคนเป็นพี่...ถึงจะเป็นพี่ชายฝาแฝดที่เกิดก่อนไม่กี่นาทีก็เหอะ
“อิ่มแล้ว....ไปซื้อขนมมาตุนกันดีฝ่า....บิ๊กจ่ายนะ พี่ไปรอข้างนอก...ร้อน!!!”
“เออ...ไปให้พ้นหูพ้นตาเลยไป เฮ้ย....แล้วก็รออยู่นิ่ง ๆ นะ....อย่าได้แว่บไปไหน ขี้เกียจเดินหา”
ประโยคคำสั่งของนายมันฟังดูขัดกันเกินไปไหม.....ดำศรี.
.
.
.
.
ณ ห้างสรรพสินค้า
เจ้าเด็กน้อยกำลังเพลิดเพลินกับการหยิบฉวยของกินเล่นใส่รถเข็น....
“ยังไม่เต็มรถเข็นเลยหมา.....ไปเอามาอีกสิไป”
“ได้เหรอบุ๊กบิ๊ก”
“กูประชดเชี่ยนี่”
คนผิวเข้มง้างมือเตรียมจะซัดสักผลั้วะสองผลั้วะ...แต่พอสายตาคมสอดประสานกับเจ้าเด็กน้อยตาดุ ดำศรีก็ค่อย ๆ ลดมือลงอย่างหักห้ามใจ
“กล้าเหรอ....บิ๊ก....กล้าเหรอ....วันนี้วันของป๋านะรู้แม๊ะ....รู้แม๊ะว่าป๋าน่ะหญ่ายยยยแค่หนายยยย....ฮึ?”
“เออ....ถึงทีของมึงแล้วนิ....เชิญใช้เวลาให้คุ้มค่าเลยนะ...แล้วเดี๋ยวคอยดูเค้าบ้างนะพี่นะ”
“บลาห์....บลาห์....บลาห์.....เอ้าพี่จะเอาไอ้นี่อ่ะ....หยิบให้หน่อยสิ...พี่เอื้อมไม่ถึง”
“ก็แคระไงหมา...ก็เกิดมาเอาขามาพอเดินได้ก็งี้แหละ...หึ....เตี้ยเอ๊ย...แล้วนี่แหกลูกกะตาดูบ้างว่าขนมของหมาน่ะ ตรงนี้ก็มีเห็นมั้ย...จะลำบากเพื่อ”
“อ้าวมันเหมือนกันเหรอ”
“ก็เออสิวะ”
“แต่พี่จะเอาอันข้างบนน่ะ....”
ดูเอาเถิด พ่อหมาน้อยยักคิ้วข้างเดียวอย่างกวนประสาทแฝดผู้น้องสุด...สองมือนั้นกอดอก กระดิกขายิก ๆ อย่างเร่งเร้าจะเอาเดี๋ยวนี้
“บ๊ะ....ไอ้เด็กนี่ก็บอกแล้วไงว่ามันเหมือนก๊าน....เค้าก็หยิบไม่ถึงเว้ยเฮ้ย”
“นายก็เตี้ยเหมือนกันแหละ”
“ป๊าดโธ่หมานี่....ก็หยิบเอาจากตรงนี้สิวะเฮ้ย”
“ก็พี่จะเอายกแพ็คอ่ะ...มันเซฟมันนี่...รู้จักประหยัดดิเฮ้ย....เอ้า...เอางี้นะ นายให้พี่ขี่คอ...”
“ฝันไปเถอะหมา”
ดำศรีทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงหันหลังเดินหนีเจ้าหมาน้อย ไม่กี่ก้าว....หมาบู้ของดำศรีก็ส่งเสียงเห่าบ๊อก ๆ
“แฟร์หน่อยจิ.....นาย....แฟร์ ๆหน่อย”
อดกลั้นไว้ไอ้บิ๊ก....ยังไม่ใช่เวลานี้....ยังก่อน“ไรว๊า...ตัวเองแพ้แล้วไม่รู้จักแพ้....ใช้ได้มั้ยนี่...ตามใจนะ พี่ไปยืมบันไดเค้ามาก็ได้นะเอ้า
สุดท้ายคนเป็นน้องก็ต้องย้อนกลับมาหาพี่ชาย แล้วค่อย ๆ ย่อตัวลง เจ้าหมาบู้กระโจนขึ้นพรวดเดียวอย่างไม่มีส่งซิก ดำศรีได้แต่สบถในลำคอ...ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ซึ่งยิ่งทำให้พี่ชายรู้สึกชอบใจ
อาย....อาย.....อายผู้คนที่เดินผ่านถึงกับหยุดแล้วยืนมอง.....ดำศรีหน้าเปลี่ยนจากสีดำเป็นม่วงอมเขียว....ทั้งอาย....ทั้งโกรธในคราวเดียวกัน
.
.
.
.
.
“สองพันสี่ร้อยยี่สิบสามบาท....ห้าสิบสตางค์ สบายใจมั้ยไอ้ตัวดี!!!”พอกลับถึงห้อง คนตัวโตก็เฉ่ง
ไอ้ตัวดีทันที หมาบู้นั้นก้มมองพื้นอย่างสำนึกผิดนิด ๆ ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นน้อง
“ไปอาบน้ำไป....แปรงฟันด้วยนะหมานะ....กลิ่นก๋วยเตี๋ยวเรือนี้หึ่งเลย”
“อื่ออออ”
“อื่อก็ไปเด่....เร็วนะ เค้าอาบต่อ”
หึหึหึ.....ทีนี้ก็ถึงทีของกูบ้างล่ะนะไอ้เด็กน้อย....พี่ชายพอเจอน้ำเย็น ๆ ก็เพลินกับการอาบเสียจนลืมตัว เสียงฮัมเพลงสลับกับเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดี...ดังออกมาจากในห้องน้ำ
ดำศรีวิดพื้นรอพี่ชายในสภาพที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน...เตรียมพร้อมที่จะตะปบเหยื่อผู้ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่.....ไม่รู้ชะตากรรมว่าออกมาจากห้องน้ำแล้วต้องเจอกับอะไร
แผงอกล่ำสันของแฝดผู้น้องโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ....แกนกายกระตุกหนึบจนแทบจะระเบิด....แต่ยังหรอก ของเล่นของดำศรียังไม่ออกมานี่นะ....
“เย้ย.....ไอ้เชี่ยบิ๊ก....ทำเชี่ยไรของมึงฟะ...มึงเป็นเปรตวัดสุทัศน์เรอะ”
“ทีนี้ก็ตาเค้าชำระโทษของหมาแล้วนะ”
“โทษเรอะ....โทษอาร๊ายยย....พี่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะน้องพี่....อย่า....เฮ็ย.....อย่าเข้ามา....ไม่เอ๊า”
กอริลล่าตะปบเหยื่อได้อย่างง่ายดายดังเช่นทุกครั้ง ผ้าขนหนูอันเป็นเพียงปราการด่านแรกและด่านเดียวของน้องหมาถูกกระตุกพรึ่บ....เป็นอันว่าตอนนี้เท่าเทียมเสมอภาค...เป็นเปรตกันทั้งผู้พี่และผู้น้อง
“ก็โทษที่เล่นผัวเมียกับไอ้เชี่ยบอมไง....เค้าเคยบอกหมาแล้วใช่มั้ย....ว่าเค้าไม่ชอบที่เล่นกันแบบนี้น่ะฮึ”
“ก็แค่นวดอ่ะบิ๊ก....ไม่ได้เลยเถิดเหมือนเมื่อก่อนแล้วซักหน่อย....”
“ไม่ได้เฟ้ย....ห้ามก็คือห้าม มารับโทษของหมาซะโดยดี”
ครั้งก่อนโน้น...พ่อภรรเมียบู้...กับพระสวามีบอมหยอกล้อกันสนิทแนบชิดเกินไปหน่อย....ริมฝีปากของคุณบอมเพื่อนรักเลยประทับจูบไปทั่วทั้งใบหน้า และแม้ว่าพี่ชายนั้นจะได้ขัดขืนอย่างสุดกำลังแล้วก็ตาม แต่เมื่อกลับมาถึงห้อง ก็ต้องโดนตัวจริงลงโทษอย่างที่เห็น...ดังเช่นในขณะนี้ที่ริมฝีปากของบุ๊กบิ๊กกำลังบดขยี้ริมฝีปากของหมาน้อย
หมาน้อยหมดแรง....มิน่าเล่า....ไอ้เด็กยักษ์มันถึงสั่งให้แปรงฟัน มันกลัวเสียฟีลนี่เอง!!!
“บิ๊กชอบเล่นแบบนี้ทุกที....พอแล้ว....พี่ไม่อยากเล่น...อื้อออออ” พอดำศรีถอนจูบ หมาน้อยก็เริ่มบ่น แม้ว่าจะไม่ค่อยเต็มเสียงนักก็เถอะ เพราะร่างกายกำลังถูกโลมเล้าด้วยสัมผัสจากปลายชิวหา...
“เงียบน่า....หึ....ไอ้เด็กน้อย พี่ก็ชอบใช่มั้ยล่ะ แข็งเชียว....หมาเอ๊ย”
“อย่าจับ....พอแล้ว....เดี๋ยวมันแตก....อื้อออ....ไอ้หมาบิ๊ก”
“อ้าวหมาน้อย....นี่กล้าตะคอกน้องเหรอ”
น้องชายที่กำลังกรึ่ม ๆ แบบนี้...คนเป็นพี่รู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุด ร่างผอม ๆ เหมือนเด็กถูกอุ้มพาดบ่าตรงดิ่งเข้าไปในห้อง...ห้องนอนของทั้งสอง ร่างของหมาน้อยถูกโยนตุ่บลงบนเตียง(ที่ไม่ค่อยจะนุ่มเท่าใดนัก)
“เค้าจะกินพี่...เตรียมใจเอาไว้ได้เลย”
“อย่า.....อ๊า......”
สองแขนผอมถูกบีบขย้ำด้วยน้ำมือของคนซาดิสต์ หมาบิ๊ก(ฉายาตอบกลับโดยหมาน้อย) ผู้ซึ่งกำลังกลัดมัน....ตกมันถึงขีดสุดส่งเสียงซู้ดปากอย่างเร่าร้อนเมื่อเห็นสภาพชวนให้พรากความบริสุทธิ์ของน้องหมา...
“ไม่ไหวแล้ว....เค้าอยากทำกับพี่ว่ะ....ขอลองได้มั้ยเด็กดี”
“บิ๊กพอเถอะ....พี่ขอร้อง....พี่จะไม่ดื้อกับนาย จะไม่แกล้งนายอีกแล้ว...ถึงนายจะผิด แต่ต่อไปนี้พี่บู้คนนี้พร้อมจะอภัยให้นายเสมอ....ปล่อยพี่ไปเถอะนะ....นะ...นะ”
“ฝันไปเถอะหมา...หมาต้องตกเป็นของเค้า....ของเค้าคนเดียว”
สองขาเล็กถูกมือยักษ์จับแยกออก....ท่อนเนื้อร้อน ๆ พยายามที่จะยัดเยียดตัวเองเข้ามาทีละนิด...ผ่านทางช่องทางสีชมพูที่คับแน่น
“ฮึก.....เจ็บ.....มันเจ็บนะ....เจ็บนะโว้ย....แง........ไอ้บิ๊ก....ไอ้เชี่ย”
หมาน้อยร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด....คนตัวโตถึงกับหน้าถอดสี รีบจัดการถอดถอนแกนกายของตน(ที่เพิ่งเข้าไปได้เพียงยี่สิบเปอร์เซ็นต์)ออกมา แล้วเข้าไปสวมกอดหมาน้อย
“โอ๋....เค้าไม่ทำพี่แล้ว.....ไม่ร้องนะพี่นะ....เด็กดี”
“ก็มันเจ็บนี่...ฮืออออ.....เล่นแรงไปแล้วนะเว้ยไอ้น้องชั่ว”
“ก็พี่อ่ะแหละ...น่าฟัด”
“มึงยังไม่หยุดบ้ากามอีก...ไอ้เลวนี่”
ดำศรีก้มลงสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของพี่ชายตัวน้อยที่ยังคงสะอึกสะอื้น ตัวสั่นเหมือนกับลูกนก....
ก็แค่อยากลอง......ก็พี่อยากกระตุ้นอารมณ์ของเค้าเองนี่นะเค้าไม่ผิดซักหน่อย.....เจ้าเด็กยักษ์ผิวถ่านพร่ำบอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เจ้าหมาน้อยค่อย ๆ ผ่อนคลายลง แล้วหลับปุ๋ยคาอกของแฝดน้องไปในที่สุด
to be con
.............................................................
โฮกกกกกกก เสียจิ้นไปแล้วยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ฮาฮาฮา....
ไปปลดปล่อยในกระทู้เก่ามา...ฮา
ก็ไม่ใช่ว่าไม่รัก....ไม่ใช่ว่าไม่แคร์....แต่บางครั้งคนเรามันก็มีอารมณ์ส่วนตัวที่คนอื่นไม่เข้าใจ...แล้วก็ไม่อยากให้ใครเข้าใจ คนแต่งนิยายคนนี้อยู่ได้ด้วยยอดเม้นท์จริง ๆ เป็ดกับบวกและยอดวิวนั้น ถือว่าเป็นรอง...แต่แค่คุณเข้ามาอ่าน เราก็ขอบคุณ แต่ถ้าจะสละเวลาเม้นท์ให้กันซักนิด ไม่ต้องทุกครั้งก็ได้ แต่มาแบบสม่ำเสมอไม่หายหน้าเราก็ชื่นใจแล้วมีกำลังใจ....เว้นแต่จะเบื่อไม่อยากอ่านกันก็คงบังคับไม่ได้
อันที่จริงนักอ่านเงาไม่ได้ทำให้เราเจ็บปวดนะ.....แต่ที่เจ็บคือนักอ่านเงาที่แสดงตัวในนาทีสุดท้ายเมื่อสายต่างหากที่เจ็บ....งืดดดด
น้องฟลอว์เลสคะ...แบบว่าคนที่มาเล่นผัวเมียกับน้องบู้ชื่อบอมค่ะ...ฮา ดีใจที่มีรีใหม่ ๆ และรีเก่าที่ยังไม่หายไปไหน....อบอุ่น ๆ คราวนี้ไม่ตัดจบกระทันหันแน่นอน สาบานด้วยเกียรติของตุ๊ด นะจ๊ะ จิ๊บิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
