หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12]

[fastation]

หึหึหึ บักดำมันต้องได้รับบทเรียนซะบ้าง (แต่คิดว่าบักดำคงจะไม่จำสักเท่าไหร่)
(นั่งกด 2 ) บักเมฆสู้ๆ ><!!
บู้น้อยก็ระวังตัวไว้เน้อ ไ่ม่ว่าบักดำจะโดนรึไม่โดน แต่ที่แน่ๆ น้องบู้เราคงโดนหนักแน่
รออ่านต่อจ้า

[๛ナーリバス๛]

ช่วงนี้เครียด.... เขียนเลิพซีนไม่ผ่านซะที (พยายามมาหลายวันแล้วด้วย)
ไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านนิยายเลย ให้ตายเถอะ

แต่แวะมาดูทู้นี้ก่อนเดี๋ยวเชลบี้น้อยใจ 555

เอาละเหวยบู้ดูชั่วไปเลย...
อยากให้บิกได้รับผลกรรมเหมือนกัน แต่ก็รับไม่ได้อ่ะนะ ยอมรับว่าใจอ่อนเหมือนกัน
ยังไงมันก็ทำเพราะรักบู้อ่ะ
งั้นกดสองแล้วกันจ้า

กอดเชลบี้

[gngane]

พึ่งเข้ามาอ่านครั้งเเรก

ชอบมาก บรรยายดีจัง


เราอ่านนะ

เรามีความรู้สึกสงสารบิก  ไม่รู้สิ เราว่าบิกน่าสงสารถึงเเม้จะดูร้าย เเต่เค้าก็มีปมด้อยของเค้า การที่พ่อเเม่เอาเเต่บอกว่ารักลูกเท่ากันเเต่เเสดงออกแบบลำเอียงเราก็เศร้าไปด้วย  (พ่อเล่นเเต่งงานตั้งเเต่เเม่เสียไปได้เเค่เดือนเดียว:เราอินมากเลยนะ)


เเละ


ณ ตอนปัจจุบัน เเม้เราชอบเเบบรุกกดรุก(โรคจิต?)   เเต่เราก็สงสาร เเม้ว่าใจจะอยากอ่าน NC     มากก็ตาม



รออยู่    

[Nuclear]

หมาน้อย ระวังจะถูกเจ้าบุ๊กบิ้กเอาคืนเน้อออ 

[O_cha]

กด 2 แน่นอน
อย่าให้ผมต้องนึกถึงจุดจบที่แสนจะล้มเหลวจากฉบับก่อนรีไรท์เลยครับ

[mutyamania]

มาอย่างไว.....อยากให้คนอ่าน  อ่านให้จบตอนนี้  ก่อนตัดสินใจว่าจะอ่านต่อหรือไม่นะคะ  มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด  แต่เจ้าหมาน้อยมันก็โดนมาหนัก  กว่าจะถึงจุดระเบิด....เอาล่ะไปอ่านกันเถอะค่ะ



ตอนที่ 20  ถึงเวลาเปลี่ยน 




เอื๊อก......







ภาพต้องหน้าเหมือนดั่งมีมนต์สะกด  ชายหนุ่มผิวแทนกำลังสลบไสลด้วยฤทธิ์ยานอนหลับ.....ยานอนหลับอย่างแรงเสียด้วยสิ  ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งยืนแข็งเป็นหิน  กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเสียเหลือเกิน  เหมือนว่าร่างกายของเขานั้นหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ  ไม่สามารถละสายตาจากสิ่งที่เย้ายวนได้


“ทำสิ.....มึงอยากจะทำอะไรก็ทำ  โอกาสเป็นของมึงแล้ว  อย่าป๊อดไปหน่อยเลย”

เสียงเหี้ยม ๆ นั้นออกคำสั่ง  เจ้าลูกหมาตัวกระเปี๊ยกง่วนอยู่กับการตั้งค่ากล้องวิดีโอ  แต่ถึงอย่างนั้น  ไอ้เด็กแสบหัดเลวก็ยังรู้สึกได้ถึงความลังเลของอีกฝ่าย  แม้ตาจะไม่ได้จับจ้องอยู่

“นั่นน้องมึงนะบู้....นี่เราทำกำลังอะไรกันอยู่วะเฮ้ย”
“ถ้ามึงจะพูดแบบนี้  แล้วยอมทำตามกูตั้งแต่แรกทำไม  มึงทำไปเถอะ  มันน่ะไม่เป็นอะไรหรอก  มันจะได้เข้าใจความรู้สึก  เวลาที่มันทำร้ายคนอื่นไง”


ไม่น่าเชื่อ  ว่าหนุ่มน้อยที่แสนเชื่องคนนี้  จะแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน  ไม่มีแววล้อเล่นอยู่บนสีหน้า  และน้ำเสียงที่สั่งก็เฉียบขาด


เมฆกลืนน้ำลายอีกครั้ง  ร่างกายของคนบนเตียงนอนนั้นเปล่าเปลือย  กล้ามเนื้อขนาดพอเหมาะ  ไม่มากหรือน้อยเกินไปนัก  แต่เมื่อมาอยู่บนความสูงขนาดร้อยเก้าสิบ  ทุกอย่างจึงดูใหญ่โตไปหมด  ผิวเนื้อใต้ร่มผ้านั้นนวลเนียนแม้เป็นสีแทน  กล้ามเนื้อช่วงไหล่  หน้าอก  และท้องดูแน่นกระชับ  ต่ำลงไปนั้น  มังกรดำขนาดมหึมานอนสงบอยู่



เอื๊อก....




อีกแล้ว




ทำไมมึงถึงได้เซ็กส์ขนาดนี้ 




หน้าของดำศรีตอนหลับนั้นก็ช่างน่าเอ็นดูเหลือหลาย  เหมือนกับเด็กน้อยยามนิทราก็ไม่ปาน  ริมฝีปากนั้นเป็นกระจับน่าจุมพิต  แต่หนวดที่เพิ่งขึ้นคงทำให้รู้สึกแปลกน่าดู....


“ทำอะไรซักอย่างจิ”
“มึงอยู่แบบนี้กูจะทำได้เรอะ  ตั้งกล้องเอาไว้แล้วก็ไสหัวไปคอยข้างนอกไป๊”
“ชิส์  เค้าไปก็ได้  แต่นี่นะ  ไม่ต้องถนอมนักก็ได้  เพราะตัวมันใหญ่  หึหึหึ”


หมาน้อยแสยะยิ้ม  ร่างเล็ก ๆ ของมือใหม่หัดชั่ว  มูนวอล์คถอยหลังออกไปอย่างน่ากระโดดถีบ  จิตสำนึกของน้องหมามีแต่ความแค้น  และเจ็บปวดจนกลบสิ่งดีงามไปจนสิ้น  ลืมสิ่งดีดีที่คนเป็นน้องเคยมีให้  สิ่งเหล่านั้นดูเล็กน้อย  หากเทียบกับหลายปีที่ถูกทารุณ  กดขี่  ทั้งร่างกายและจิตใจ


“นายสมควรโดนแล้ว  แล้วต่อไปนี้นายจะไม่ได้เห็นหน้าพี่อีก  พี่จะไปเป็นเด็กข้างถนน  ใช้ชีวิตแบบลูกผู้ชายเต็มตัว  แบบที่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาขวาง  ฮั๊วะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”


เสียงหัวเราะนั้นเหมือนจงใจทำให้เท่ห์  แต่ก็ฟังดูไปทางฮามากกว่า  หมาน้อยเปิดตู้เย็น  แล้วหยิบเอาโค้กกระป๋องขึ้นมาเปิดดื่ม.....ดื่มด้วยท่าทางกุ๊ย ๆ




“อ่าห์.....สดชื่นจริงเว้ยยยย  ชัยชนะนี่มันสุดยอดแบบนี้นี่เอง”
.
.
.
.
.
.
.
.
กลิ่นเหงื่อช่างกระตุ้นอารมณ์ดีชะมัด




ชายหนุ่มบัดนี้ร่างกายเปลือยเปล่า  ค่อยโน้มตัวลงเพื่อจัดการกับเหยื่อในอุ้งมือ 


“นี่กูทำอะไรอยู่วะ....ซี๊ดดดดดดด  หยุดสิ.......กูควรจะออกไปตบกบาลไอ้เปรตข้างนอกแล้วก็กลับบ้าน.....แต่.....อา”


ยิ่งกอด  ยิ่งซุกไซร้ก็ยิ่งต้องการ  ปลายลิ้นสัมผัสซอกคอ....ยอดอก  ยิ่งเห็นถึงปฏิกิริยาตอบสนอง  หัวนมที่เต่งชูชัน  ผิวกายที่ขนลุกซู่......ไปทั่วทุกตารางนิ้ว  เสียงครางลึก  และหอบหายใจถี่

“ไอ้บิ๊ก  กูขอโทษนะ.....กูขอ.......”




ตอนนี้ทุกอย่างเสียการควบคุมไปแล้ว....



เมฆไม่อาจสั่งตัวเองให้หยุดทำตามที่ใจปรารถนาได้  ความต้องการจากส่วนลึก  กำลังเข้าครอบงำ  สีดำและสีขาว  มิตรภาพ....กามารมณ์  ความรู้สึกชั่ววูบ  ทำให้ชายหนุ่มดำดิ่งสู่ความผิดพลาด
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น





ดำศรีค่อย ๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งจากฤทธิ์ของยา  ร่างกายนั้นอ่อนล้า  และรู้สึกปวดหนึบไปทุกส่วนคล้ายจับไข้

“หมา....”


ริมฝีปากหยักเปล่งเสียงออกมาอย่างแหบแห้ง  ภาพสุดท้ายที่เห็นคือนิ้วเท้าเล็ก ๆกำลังกระดิกอย่างยั่วเย้า  แต่ทว่าเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนสิ้นสตินั้น







“ไอ้เหี้ย”





เสียงของดำศรีนั้นเต็มไปด้วยโทสะ  ที่ก็ไม่หนักเท่าพลังเท้าที่เคล้นเรี่ยวแรงทั้งหมดออกมา  ร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มอีกคนกระเด็นตกลงจากเตียงอย่างหมดท่า....


“พวกมึงทำเหี้ยอะไรกู” 

ผ้านวมสีขาวถูกสลัดออก  หยดเลือดจำนวนหนึ่งเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอน  ชายหนุ่มปวดแปลบที่สะโพกและต้นขา  เลือดบางส่วนนั้นเป็นคราบติดอยู่ที่หน้าอกและหน้าท้อง  กลิ่นคาวเลือดทำให้รู้สึกคลื่นเหียน  และอยากอาเจียน

“บิ๊ก....เฮ้ย”

พออีกฝ่ายลุกขึ้นมาได้  ก็มีอันต้องก้มหลบอีกลงไปที่พื้นอีกครั้ง  ไม่ใช่หมอน....หรือหมอนข้าง  แต่เป็นโคมไฟหัวเตียงที่ลอยละลิ่วกระทบผนังห้องจนแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ



ดำศรีกำลังอาละวาด.....สิ่งที่ตามมาในห้วงความคิดคือ  อยากจะฉีกทึ้งเจ้าหมาน้อยให้เป็นชิ้น ๆ กรีดใบมีดโกนลงไปบนแผ่นหลังผอมบาง  ให้เป็นรอยแผลลึกจนไม่มีที่ว่าง  แล้วล่ามไว้อย่างสัตว์


“บิ๊กมึงฟังกูก่อน”
“ไอ้เหี้ยกูจะฆ่ามึง”
“มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะเว้ย”
“ไม่ใช่เหี้ยอะไร  มึงปี้ตูดกูจนเลือดสาด  ไอ้สัดเมฆ  ไอ้เพื่อนสารเลว”

คนขาดสติหรือจะสู้พละกำลังของคนที่มีสติครบถ้วนได้  ด้วยฤทธิ์ยาที่ตกค้างก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เจ้าหมาดำอ่อนแรงลง  ทั้งที่ใจเต็มไปด้วยไฟแค้น  เมฆใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ข้อมือของดำศรี  และโถมน้ำหนักตัวทั้งหมดทับลงไปบนร่างของคนคลั่ง




ต้องรีบทำให้หมอนี่สงบ  ก่อนที่จะมีคนตาย



“กูไม่ได้เอามึง....อันที่จริงกูตั้งใจจะเอามึงแต่กูก็ไม่ได้ทำ”
“ตอแหลไอ้สัด  แล้วเลือดพวกนั้นล่ะ.....”
“เลือด.....อ๊ะ....จริงสิ”

ดำศรีเริ่มสงบลงเมื่อพบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นก็มีคราบเลือดติดอยู่  เมฆจ้องหน้าเพื่อนของตนอย่างไม่หลบสายตา  เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ  แม้ว่าจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์
“เลือดของใคร”
“คงเป็นของกูมากกว่ามั้ง”
“แล้วทำไมถึงเป็นมึงที่เลือดออก...”
“โคมไฟ”
“ไม่ใช่....มันแห้งแล้ว  มึงเจ็บหัวหรือเปล่า”
“เออ”

พอมือของเมฆคลายออก  ดำศรีก็ตั้งท่าจะอาละวาดอีกครั้ง  แต่โชคดีที่ชายหนุ่มสามารถตระครุบเจ้าหมาป่าบ้าเลือดเอาไว้ได้ทัน
“มึงสำรวจตัวเองดูก็ได้  ว่ามีอะไรบุบสลายมั้ย  ถ้ามีมึงค่อยฆ่ากู  แต่ถ้าไม่มีกูขอให้มึงฟังกูก่อน  แล้วค่อยฆ่ากูโอเคมั้ย”
“เออ”

คนผิวเข้มสัมผัสช่องทางด้านหลังของตน  ทุกอย่างนั้นยังคงเป็นปกติ  โชคดีของนายเมฆที่ดำศรียังไม่เห็นร่องรอยขบเม้มที่ซอกคอ  มันใหญ่เสียจนสังเกตเห็นได้ชัด

“มึงเล่ามาให้หมด  แล้วนี่ไอ้ตัวดีไปไหน”

ชายหนุ่มคาดครั้น  และอีกฝ่ายก็เปิดปากเล่าทุกสิ่ง  ดำศรีฟังอย่างสงบ  แต่กำปั้นนั้นกำแน่นอยู่เป็นระยะ  พร้อมจะฟาดใส่คนตรงหน้าสุดแรงเกิด 

“มึงกลับใจนาทีสุดท้ายงั้นสิ”
“เออ....มึงรู้มั้ยว่าทำไมกูถึงกลับใจ”
“กูไม่อยากรู้  กูรู้แค่ว่าเป็นโชคดีของกูแท้ ๆ ที่มึงไม่ได้ทำอะไรกู”



เมฆขนลุก....ขนลุกกับออร่าดำมืดน่าสยดสยองจากแววตาคู่นั้น  แววตาของปิศาจกระหายเลือด



“มึงอยากรู้มั้ยว่าทำไม  แต่ถึงมึงไม่อยาก  กูก็จะบอกมึง  เพราะกูขี้เกียจปวดหัวกับการหาที่ซ่อนศพยังไงล่ะ  แล้วอีกอย่างกูคนเดียวคงจะกำจัดคราบเลือดบนพื้นห้องไม่ไหว  เพราะเลือดของมึงทุกหยดมันจะสาดกระเซ็นจนเต็มไปหมด  ไม่แน่นะ  กูอาจจะเอาเลือดมึงมาทาผนังแทนสี”

“โชคดีของกูด้วยแหละ”



เมฆขนลุก  แม้ว่าตอนนี้ดำศรีกำลังอมยิ้มอย่างดูน่ารักน่าใคร่  แต่ใครเล่าจะรู้  ว่าคนอย่างหมอนี่เวลาบ้าขึ้นมา  จะทำอะไรได้บ้าง  แต่ถึงกระนั้น  เขาก็ถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว  ชายหนุ่มลอบยิ้ม  เมื่อนึกถึงเจ้าดำใหญ่ในชุดบันนี่เหมือนในฝัน




ที่กูไม่ทำ....





ที่กูเปลี่ยนใจ....





คงเป็นเพราะกูรู้สึกชอบมึงจริง ๆ ยังไงล่ะ.....ชอบเกินกว่าที่กูจะทำเรื่องสกปรกพรรค์นั้นได้ลง







กูอยากให้มึงเปิดใจยอมรับ  แล้วเป็นฝ่ายสมยอมมากกว่า  มันคงจะเท่ห์แล้วก็แมนกว่าลักหลับตั้งเย๊อะ.....


เมฆมองดำศรี....และดำศรีก็จ้องมองเมฆ


ทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย










“แล้วใครตีหัวกู”
“แล้วใครตีหัวมึง”
.
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็ก ๆ ของเจ้าหมาน้อยนั้นเอียงไปข้าง  อันเนื่องมาจากสัมภาระที่หนักอึ้งกว่าครั้งที่แล้ว

“สนใจหรือไอ้หนุ่ม  เข้ามาข้างในก่อนสิ”

ชายหนุ่มร่างใหญ่  ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสักเอ่ยกับเจ้าหมาน้อย  หมาเด็กหรี่ตามองอย่างระแวดระวัง  แต่ก็ก้าวขาตามเข้าไปในร้านแต่โดยดี  ดวงตานั้นเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น  เหมือนคนที่นาน ๆ จะได้ออกมาข้างนอกเสียทีหนึ่ง
“ดูแบบเอาละกัน  ว่าชอบลายไหน”

แคตตาล็อกลายสักถูกส่งให้  มือขาวซีดนั้นรับมาอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวใครจะมาแย่ง  “ซาตานตัวน้อย”  เจ้าของร้านพึมพำออกมาเบา ๆ ซึ่งเจ้าหมาน้อยก็หาได้สนใจไม่


ชิส์.....พี่ใจอ่อนกับนายจนได้


ตานั้นจ้องเขม็ง  ไม่มีลายไหนถูกใจ  จนกระทั่งเหลือบไปเห็นลายสักลายหนึ่ง  ดวงตาแดงก่ำของสุนัขปิศาจ  ไม่ใช่หมาเชย ๆ ประเภทหมาป่าในปกซีดีเพลงเมทัลอะไรเทือกนั้น  แต่อินเทรนด์ตามกระแสในขณะนี้เสียด้วยสิ  สุนัขพันธุ์พิทบลูเทอเรีย  ดูตลก.....น่ารัก  แต่แฝงไปด้วยอันตรายหากเลี้ยงไม่ถูกวิธี


แต่ถึงพี่จะใจอ่อน  พี่ก็จำเป็นต้องทำบางอย่าง....บางอย่าง....เพื่อความอยู่รอดของพี่


“เอาลายนี้ลุง”
“เรียกลุงเดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว”
“เข็มสะอาดแม๊ะ”
“ใหม่เอี่ยมแกะกล่องเลย”
“เข็มสักเข้าใส่กล่องกันเหรอลุง  มันไม่เหมือนเข็มฉีดยาเร้อ”
“อุ๊บ๊ะ  พี่แกะให้เอ็งดูตรงนี้เลยก็ได้เอ้า”

หึหึหึหึ  แค่คิดถึงวันข้างหน้า  เจ้าหมาน้อยก็รู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก  ดำศรีนั้นคงคลั่งตายไปเลย  เมื่อพบกับโฉมใหม่ของเจ้าหมาน้อย  ไม่สิ....หมาหนุ่มวัยเจริญพันธุ์ต่างหากล่ะ

จึก.....จึก.....จึก



ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....แง๊









“พี่ชายครับ....แหะ ๆ เปลี่ยนจากสักเป็นเพ้นท์แทนได้แม๊ะ  มันเจ็บงิ”

.....................................................................................
หวังว่าคงไม่เลิกอ่านกันหมดไปนะคะ  แบบว่าอยากให้ลุ้นบ้างอะไรบ้าง.....ฟิคเรื่องนี้แต่งด้วยใจอ่ะ  ขนาดคนอ่านน้อยแต่ยังขยันอัพสม่ำเสมอ  ยังไงถ้าอ่านแล้วรู้สึกชอบไม่ชอบก็ติชมกันได้นะคะ

ตอนหน้าหมาน้อยจะเกรียนขั้นเทพแล้ว  ขอทำใจไปคิดอิมเมจก่อนนะ  แบบว่าอยากให้แรงกว่ามาดลูกพี่ภาคก่อนรีน่ะค่ะ  จะไม่มีหมาแบ๊ว ๆ อีกต่อไป  หุหุหุหุ

[O_cha]

พี่บู้ฉบับเดิม เกรียนได้น่ารักน่าตี  ต่อให้ทำผิดขนาดไหนก็โกรธไม่ลง
แต่
พี่บู้ฉบับนี้ เปิดตัวมาน่าสงสาร เพราะงั้นถึงจะทำผิดไปบ้าง ก็ให้อภัยได้อยู่ดี

สรุป ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นแหละ  แค่เข้าข้างพี่บู้เฉยๆ 555

[๛ナーリバス๛]

ตอนนี้อ่านแล้วงงมากอ่ะ เปิดมาก็ลุ้นๆ 
ทีแรกนึกว่า เมฆยอมตกเป็นภรรยาบิ๊ก ฮาๆๆ แต่คิดคาด....

ตอนเช้ามา
เหตุการณ์มันดูสับสนๆ สรุปได้แค่ว่า บิ๊กยังไม่โดน 

แต่ยังงงว่าแล้วโดนตีหัวตอนไหน
เมฆเปลี่ยนใจจริงๆ หรือบู้มาช่วยไว้ทันกันแน่

 

[bebe]

โอ้ยนึกว่าน้องดำเสียตัวซะแล้วว อยากให้กลับ มาอ่อนโยร กันอีกครั่งจะมีโอกาสมั้ยย

[fastation]

โอ๊ะโอ เกือบไปอีกนิดเดียว -..-
ขอยกย่องเมฆ สุดยอดตอนแรกก็นึกว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
อ่านๆไปเห็นใจเมฆยังไงก็ไม่รู้ TT ~
ส่วนบู้ ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าหนีบักบิ๊กไม่พ้นสินะ

รออ่านต่อจ้า

[flawless]

อ่านไปก็ค่อยๆ ลุ้นระทึกไป ว่าอิดำตับเป็ด มันจะเสียตัวหรือเปล่า?
โอ้ว...สรุปว่าไม่ 555+ โล่งอกไป พี่บู้จะเกรียนก็ยังอุตส่าห์มีจิตสำนึกดีๆ อยู่อีกนะ
แต่ตอนจะสักนี่น่าลัก(ไปขัง)ไปไหนอ่ะ 555+ ลุงคนสักอย่าไปยอมมัน สักไปเลย
ลายใหญ่ๆ เบ้งๆ ไปเรย...
อยากรู้ว่าหากบิ๊กจับตัวบู้ได้จะจัดการอย่างไร ข้อหาวางยา แอนด์เกือบทำให้เสียเอกราช
ทางตู๊ด...

[gngane]

เข้ามา อ่านเริ่มต้น นึกว่าบิ๊กเสียความผุดผ่องข้างหลังซะเเล้ว

ไปแปบนึง เอ๊ะ รึว่าเมฆ จะยอมขย่มเอง

เเต่  เมฆน่ารักนะ   

[bebe]

เข้ามาดัน

[mutyamania]

My keyboard is Alert 555 .Waiting Naka My Lovely Reader.....I Will Come Back rewrew nee ja.

[mutyamania]

ตอนที่ 21  ปั๊กกิลี่อาร์เซเชียนาบลูเทอเรียโดโมไวเลอร์




หากย้อนเวลากลับไป.....เมื่อสมัยวัยใสไฮสคูล…..



ความทรงจำอันแสนเลวร้ายและแสนเจ็บปวด  ผสมกลมกลืนกับช่วงชีวิตที่แสนจะหอมหวาน  จนมีรสชาติออกมาปะแล่มอย่างบอกไม่ถูก



บ่ายแก่ ๆ ในบ้านหลังหนึ่ง



เด็กหนุ่มที่ควรจะโตเต็มวัย  สมกับการเป็นเด็ก ม.ปลาย  ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของห้อง  กำลังนั่งขดตัวเสียจนเข่าท่วมหัวอยู่ในห้องมืดทึบ  บนเก้าอี้ตัวใหญ่ตัวเดิม  ดวงตาจ๋องเป๋งไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยม….. 



วันนี้แฝดผู้พี่นั้นลาป่วย  ไม่ได้ไปโรงเรียน  พิษไข้หวัดที่เล่นงานในช่วงหลายวันที่ผ่านมา  ทำให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง...เสียจนต้องนอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงนอนมาตั้งแต่เช้า  และไม่สามารถอยู่ห่างจากผ้านวมผืนหนาที่ใช้ห่มแก้อาการหนาวสั่นได้  หลังทานยาและข้าวต้มฝีมือแม่เลี้ยงจนหมดเกลี้ยง  เด็กมัธยมปลายในร่างหนูน้อยวัยประถมจึงเอาแต่นอนหลับปุ๋ยไปพักใหญ่ๆ  จนกระทั่งสะดุ้งตัวตื่นด้วยร่างกายที่ท่วมเหงื่อนั่นแหละ  เจ้าเด็กน้อยที่เพิ่งได้ใช้คำนำหน้าว่า ‘นาย’ เป็นปีแรก  ก็ถึงจะขยับตัวขึ้นมาเปิดคอมพ์เล่นได้  ซึ่งในขณะนั้น....ก็เป็นเวลาเกือบๆจะบ่ายสามโมงแล้ว

“หึหึหึหึหึ”

นายชาคริต  หรือบู้  ดับเบิ้ลคลิกไปที่ไฟล์ลับส่วนตัวที่ถูกซ่อนเอาไว้  คอลเลคชั่นหนังเลือดสาดที่นิยมดูกันในหมู่เพื่อนสนิท  มิตรสหาย(ซึ่งทั้งกลุ่มมีอยู่แค่เพียงสามคนเท่านั้น)

‘พวกมึงเคยดูเรื่องดอกไม้โลหิตแม๊ะ’
‘หนังที่ผู้หญิงแมร่งเอากับศพน่ะเร้อ  กูดูแล้ว  นางเอกแมร่งนมเล็ก’
‘ฟรายไม่ใช่เรื่องนั้น.....นั่นมัน nekromantik ภาค 2  ไอ้บู้มึงเล่าสิ  ในฐานะที่มึงได้ดูเป็นคนที่สอง’

แก๊งค์เด็กแปลกของเจ้าหมาน้อยในตอนนั้น  ประกอบไปด้วย  ไพโรจน์.....หนุ่มเนิร์ดฟันเหยิน  หน้าตาคล้ายกับตัวการ์ตูนลิตเติ้ล ชิคเกร้น  ด้วยแผงฟันหน้าที่ยื่นยาวผิดปกติ  ทำให้พ่อหนูต้องใช้เหล็กดัดฟันแบบพิเศษแบบที่พวกวัยรุ่นในหนังฝรั่งสมัยก่อนชอบใช้(ตัวละครที่เป็นหนุ่มหรือสาวเฉิ่ม)  และด้วยความที่เหล็กนั้นโค้งและยื่นออกมาข้างนอก  จึงทำให้ไพโรจน์ถูกพวกเด็กเฮ้วประจำห้องตั้งฉายาว่าเป็น ‘ไอ้เศษเหล็กจอมอัปลักษณ์’  ส่วนอาณัติ  สมาชิกอีกหนึ่งคนนั้น  ก็เป็นแค่เพียงเด็กหนุ่มหน้าเอ๋อร่างผอมสูง  หลังโค้งค่อมและมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาที่หัวเราะไปกับเรื่องตลกฝืด ๆ  ก็เลยเป็นที่มาของฉายา ‘ไอ้โย่งปัญญาอ่อน’ 

ส่วนน้องหมาในตอนนั้น  ถูกเรียกกันว่า ‘ซอมบี้น้อย’  อันเป็นฉายาที่สาว ๆ ในห้องตั้งให้อย่างเอ็นดูรักใคร่  ด้วยความที่มีน้องชายฝาแฝดที่ทั้งเก่ง  ทั้งหล่อ  และเป็นถึงประธานนักเรียน  นายชาคริตจึงเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ถูกรังแกน้อยที่สุด






ใครล่ะก็กล้าต่อกรกับเจ้าเด็กยักษ์ใหญ่ที่สูงถึงร้อยแปดสิบเก้าสุดห้า.....ใครล่ะจะเสี่ยง  ต่อให้มีพวกเป็นร้อยก็ตามทีเถอะ



“เรื่องนี้เจ๋งแฮะ”  ภาพในโน้ตบุ๊คกำลังฉายหนังเรื่อง Guts of A Virgin  อันเป็นเรื่องของกองถ่ายหนังโป๊ที่บังเอิญซวยมาป๊ะกับเจ้าฆาตกรโรคจิต  ผู้มีไอ้จ้อนยาวกว่าสิบนิ้ว....ชาคริตหลับตาปี๋เมื่อถึงฉากที่ไอ้โรคจิตควักเครื่องในออกมาจากทางช่องคลอดของเหยื่อสาววิกลจริต  เสียงอีสาวกรีดร้องลั่นด้วยความทรมานสุดแสน  ยิ่งทำให้คนดูเกร็งนิ้วเท้าจนจิกไปกับขอบเก้าอี้.....







“รู้ว่ากลัวแต่ก็ยังจะดูนะหมา”



“เย้ยบุ๊กบิ๊ก.....นาย.....นาย......นาย”
“เออ  เค้าเอง  วันนี้ลืมไปแล้วรึไงว่าเค้าล่นเวลาเรียนเหลือคาบละห้าสิบ  เพราะจะมีแข่งกีฬาสีน่ะ”

ประธานนักเรียนสุดหล่อ  ก้าวเท้าเข้ามาช้า ๆ หลังจากที่กดล็อคประตูห้อง  และลงสลักกลอนเสียแน่นหนา

“ดูสิ   ฉากไคลแม็กซ์ไม่ใช่รึไง  เค้าสั่งให้หมาดู  ห้ามเอามือปิดตา.....กดเพลย์แบ็คไป....นั่นล่ะ  ฉากนั้นล่ะ  หึหึหึ”

หัวกลม ๆ ของคนเพิ่งฟื้นไข้  ถูกจับเอาไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่ทั้งสอง  แฝดผู้น้องดันหัวของพี่ชายไปจนแนบชิดติดกับหน้าจอ  หมาน้อยขืนตัวสุดชีวิต  แต่ก็แพ้แรงน้องชายเหมือนทุกครั้ง

“เจ็บบบบบ”
“รู้มั้ยว่าหนังพวกนี้น่ะ  เป็นที่นิยมในช่วงปลายยุคแปดศูนย์....จนถึงต้นยุคเก้าศูนย์  มีคนสร้างหนังเลียนแบบไอ้ดอกไม้โลหิตของหมา  ออกมานับไม่ถ้วน  ไอ้ประเภทจับคนมาชำแหละ  แหวะเครื่องในที่ทำได้อย่างสมจริงนั่นน่ะ  แต่แล้วไอ้หนังสวะพวกนี้ก็เสื่อมความนิยมลงอย่างรวดเร็ว  เมื่อมีอย่างอื่นที่เจ๋งกว่า  และสุดยอดกว่ามาแทนที่”
“บิ๊ก....นายทำพี่เจ็บนะ....ปล่อยนะโว้ยยยย”
“เค้าจะบอกให้เป็นความรู้นะหมา  หนังที่เจ๋งกว่าหนังชองหมาน่ะ”  เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู  ลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียเข้าไปในโพรงหู  จนพี่ชายรู้สึกขนลุกซ่านแบบแปลก ๆ  ติ่งหูถูกขบเม้มเล่นอยู่ชั่วครู่  ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคต่อมา
“เค้าเรียกว่าหนังเอวียังไงล่ะ....เอาล่ะ  เพื่อให้พี่เข้าใจ  เค้าว่าเรามาสาธิตด้วยฉากน้ำจิ้ม ๆ กันสักฉากนะพี่นะ”
“ง๊า”



ท่อนเนื้อขนาดสิบนิ้วของประธานนักเรียนหนุ่มที่กำลังแข็งขึงถูกควักออกมา......มือใหญ่ ๆ นั้นบีบปากของแฝดผู้พี่ให้เปิดออก....









แล้วพี่ชายก็ถูกสำเร็จโทษ....อีกครั้ง...
.
.
.
.
.
.
.

ตอนนี้ชายหนุ่มทำได้แค่เพียงรอ......

รอพี่ชายตัวน้อยปรากฏตัว.....แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึง  คนผิดจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ 



ดำศรีนั่งอย่างสงบนิ่งกว่าทุกครั้งระหว่างรออาจารย์ประจำวิชา  ข้างกายคือชายหนุ่มคนที่เกือบจะพรากความสดซิงและศักดิ์ศรีลูกผู้ชายในวันนั้น   เมฆนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวโดยมีผ้าก๊อตแปะอยู่บนหัว  แผลนั้นไม่ลึกแต่ก็ไม่เล็ก  เย็บไปประมาณสี่เข็มเห็นจะได้

ซวยชิบ....เนื้อไม่ได้กิน  หนังไม่ได้รองนั่งแท้ ๆ เชียว


“บิ๊ก  แล้วบู้ล่ะ”  คนตัวเล็กที่นั่งอีกฝั่งหนึ่งเอ่ยถาม  ดำศรีหันไปยิ้มเยื้อนอย่างอบอุ่น  แต่ก็ทำให้บูม....หนุ่มหน้าหวานรู้สึกสยองขวัญ
“ไม่สบายน่ะ”
“ไม่สบายห่าอะไร  นั่นไงมาแล้ว”  ชายหนุ่มหน้าหล่ออีกคนหนึ่งพยักเพยิดไปทางหน้าห้อง  ที่ซึ่งประตูถูกผลักออกจนกระแทกผนังเสียงดังน้อยสนั่น


เสียงฮือฮานั้นดังขึ้นพอสมควร  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  สาว ๆ ที่นั่งกันอยู่แถวหน้า  เมื่อร่าง ๆ หนึ่งเดินเข้ามา  ทุกคนดูคุ้นแต่ก็รู้สึกไม่แน่ใจจนต้องป้องปากซุบซิบกัน


กางเกงยีนส์สีดำขาเดฟ.....ผิดระเบียบ
เสื้อนักศึกษาหลวมโคร่ง  แต่เข้ารูป  ยับยู่ยี่....ไม่ผิดระเบียบ....แต่แนวชิบ
รองเท้าบู๊ตหุ้มข้อสีเชอร์รี่เข้ม  มันปลาบสะท้านทรวง  แต่ก็ไม่เท่าผมสีอ่อน  บลอนด์ทองได้ใจของพ่อ....




นี่มันจี  ดราก้อนในคราบเด็กแคระชัด ๆ

“ฮัลหลิวมายเฟรนด์  เอฟรี่บาเด้.....มายเนมอิส....บู๋บู๋”
“บู๋บู๋พ่อมึงสิสัด   ไปทำอะไรมากับหัวกบาลวะเนี่ย”
บอมเอ่ยถามเจ้าหมาน้อยในคราบเด็กแนวสุดบรรเจิด  เจ้าหมาน้อยหรี่ตามอง  พร้อมกับหัวเราะหึหึอย่างน่าตบ
“กูไปเช้งมายเซ๊ลฟฟฟฟ์มาว่ะเพื่อน  เอาล่ะเหวย....จำใส่กบาลกันเอาไว้....นับแต่วินาทีนี้  จะไม่มีไอ้เด็กเอ๋อที่ชื่อว่าบู้อีกต่อไป  ต่อไปนี้พวกมึงต้องเรียกกูว่า....”



น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นกระซิบกระซาบในพยางค์สุดท้าย  ดูลึกลับ  แต่ก็ไร้สาระเสียไม่มี
“ลูกพี่”
“ถุย”
”หรือจะเรียกบอสส์ก็ตามใจนะ...หุหุหุ”
“อั๋ยย๊ะ”
“ลั๋งก๊ะ”

ทุกคนตื่นเต้นกับลุคใหม่ของหมา  จะมีก็แต่คุณน้องสุดที่รัก  ที่แอบจ้องเขม็งอย่างอาฆาตพยาบาท



กล้าดีนี่หมา









กล้ามาให้เค้าจัดการถึงที่


“เมฆหลบไปจิ  กูจะนั่งกับบุ๊กบิ๊กน้องรัก”
“อ่ะเอ่อ....อ่ะ...เอาสิ”


เจ้าหมาน้อยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทันทีที่นั่งลง  หัวไหล่เล็ก ๆก็กระแซะคนเป็นน้องอย่างหยอกเย้า

“เงียบจังบุ๊กบิ๊ก”
“พี่ตั้งใจเรียนเถอะ....อาจารย์เริ่มสอนแล้วนะ”
“คร๊าบผม”


ดำศรีแทบคลั่ง  พี่ชายอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ อยากลงโทษเจ้าหมาน้อยใจจะขาด  ทบทั้งต้นและดอกให้สาสมกับความผิด  แต่ที่ทำได้คืออดใจรอ  รอดูไปก่อน  ว่าจะหาทางจัดการอย่างไร...คงไม่ใช่แค่ทำเรื่องอย่างว่าเป็นแน่  แต่คราวนี้พี่ชายจะจดจำไปจนวันตาย  ที่บังอาจหือ....กับไอ้ยักษ์ใหญ่





“เดี๋ยวเบรกแล้วนายออกไปข้างนอกกับพี่หน่อยจิ”

เจ้าหมาน้อยดูมั่นอกมั่นใจ.......ท่าทางของพี่ชายในเวลานี้....ดูเหมือนกับคนที่ถือไพ่เหนือกว่า......





ในที่สุดคนที่เป็นไอ้ขี้แพ้มาตลอด  ก็สามารถทำให้แชมป์หลายสมัยรู้สึกสะดุ้งสะเทือนเสียจนได้
.
.
.
.
.
.
“พี่มีอะไรก็ว่ามา”

ดำศรีเบือนหน้าหนีเจ้าหมาน้อยอย่างเจ็บปวด....พี่ชายที่ดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้  ดูแล้วเหมือนพวกกุ๊ยข้างถนน  ท่าทางเดินเต๊ะอย่างไม่แคร์สายตาใคร  อยากเหลือเกิน  อยากจะจับมาฟาดให้หนำใจ  เด็กไม่ดีที่ทำตัวออกนอกลู่นอกทางแบบนี้มันน่า.....แล้วก็น่า.....จากนั้นจึงตามด้วย..... 

“นายดูรูปพวกนี้เอาเองก็แล้วกัน”

มือถือของเจ้าหมาเด็กถูกส่งให้  คนตัวโตกระชากมาถือไว้  นานพอสมควร  กว่าที่เจ้าบุ๊กบิ๊กจะยอมยกขึ้นกดดู

“ไอ้หมาบู้......มึง”
“อยากจะลบก็เชิญ  พี่มีแบบนี้อีกเป็นร้อย ๆ รูป  อยู่ในที่ ๆ นายไม่มีทางหาเจอ  หึ.....เป็นไงล่ะ  นายบีบให้พี่ต้องทำแบบนี้เองนะไอ้ดำ....ทีนี้นายยังคิดจะทำร้ายพี่อีกรึเปล่าหืม?.....นายน่ะ  รู้สึกกลัวพี่ชายของนายขึ้นมาบ้างแล้วหรือยัง”

รูปถ่ายในโทรศัพท์นั้น  คือภาพเปลือยของชายร่างหนาสองคนกำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงสีขาว  กอดก่ายกันประหนึ่งคู่รักที่เพิ่งเสร็จกิจ

เจ้าหมาดำดูอึ้งไปอึดใจหนึ่ง  ผิวสีแทนนั้นแทบจะเปลี่ยนไปเป็นขาวซีด  แต่แล้วดำศรีก็หัวเราะหึหึ  พร้อมกับส่งโทรศัพท์คืนให้กับคนเป็นพี่

“แค่นี้คิดว่าเจ๋งแล้วรึไง.....รุปแบบนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าจัดฉาก  ก็หมาน่ะตีหัวไอ้เหี้ยเมฆจนเลือดอาบขนาดนั้น  ในรูปน่ะหมา  เค้ายังมองเห็นคราบเลือดหยดเป็นดวงเลอะผ้าปูที่นอนเล้ย  ถ้าทำได้แค่นี้ล่ะก็นะ...”


แฝดผู้น้องขยี้หัวพี่ชายอย่างเอ็นดู  ดำศรีจุ๊ปาก  ยิ้มกรุ้มกริ่มจนพี่ชายนั้นหงุดหงิด  อยากจะชกสักหมัดสองหมัด

“เตรียมตัวเป็นหมูให้เค้าเชือดได้เลย”
“นายก็ลองดูเด้!!!!!  รูปพวกนี้ได้หลุดว่อนเน็ตแน่  ใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายหัวเราะทีหลังน่ะฮ๊ะ!!!!!”
“โอ๊ะโอ....ของขึ้นเสียแล้วรึคุณพี่ชาย  หึไอ้เด็กน้อย  พี่ทำเค้าเสียเวลาชะมัด  เอาล่ะ...เค้าเข้าเรียนล่ะนะ  หมาจะเรียนหรือไม่เรียนก็ตามใจหมาเถอะ....ลูกพี่  อุ๊บส์  ครึครึครึ”
“เดี๋ยว!!!!”

เสียงตะโกนเรียกอย่างเดือดจัด  ทำเอาร่างสูงที่กำลังเดินอยู่หยุดชะงัก  พี่ชายสะดุ้งตัวนิด ๆ อย่างหวาดผวา  เมื่อจ้องมองแผ่นหลังกว้างราวกับกำแพงตึกของแฝดผู้น้อง  ดำศรีค่อย ๆ หันกลับมา....ช้า....ช้า
“มีซักสองพันมั้ย....เป็นค่าปิดปากน่ะ  โอนเข้ามาบัญชีของพี่....090...31...”
“ตังค์หมดแล้วสิท่า”
“พูดมากน่าไอ้หมาบิ๊ก”
“หึหึหึหึ.....เค้าไปเรียนก่อนนะ  พี่นี่มันตลกชะมัด  พับผ่าสิ”
.
.
.
.
.
.
.
.
เจ็บใจ


เจ็บใจ





เจ็บใจ


กำปั้นเล็ก ๆ ซัดเต็มแรงใส่ผนังห้องพักรายวันอย่างไม่อาจระงับโทสะ  เจ้าหมาน้อยกัดฟันกรอด  เส้นเลือดในดวงตาปูดโปนคู่นั้นดูน่าขนลุก  คล้ายมีไฟลุกโชนอยู่  เหมือนกับปิศาจตัวน้อย ๆ ที่กำลังแผลงฤทธิ์แผลงเดช  แต่แล้วก็ครางหงิงออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อ๊ากกกกกกก  มือกู.....มือกู......เลือดไหลเว้ยเฮ้ยยยย  ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยย.....งิ....กระดูกจะหักมั้ยนิ?....อูยยยย”


แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครช่วย  หากว่าอยู่กับบุ๊กบิ๊ก  ดำศรีคงจะรีบเข้ามาประคบประหงมพร้อมกับทำแผลให้ไปแล้ว  พี่ชายนึกย้อนไปถึงตอนที่ตัวเองเป็นเด็กน้อยตัวจ้อย  วันนั้นเป็นตอนเย็นช่วงเวลาหลังเลิกเรียน  เด็กนักเรียนทุกคนต่างพากันวิ่งเข้าหาผู้ปกครองที่ยืนรอรับ  เพื่อที่จะกลับบ้าน  หากแต่วันนั้นพ่อกับแม่ยังไม่สามารถมารับได้ตรงเวลาดังเช่นทุกครั้ง  เพราะว่าติดธุระด่วน 

พี่ชายกำลังวิ่งเล่นไล่จับกับเพื่อน ๆ  ขณะที่ดำศรีน้อยนั่งทบทวนตำราเรียนวิชา สปช.  ขาตะเกียบของเจ้าเด็กผอมพันกันเละจนไม่สามารถทรงตัวได้  เนื่องจากเหยียบลงไปในหลุมทรายที่เด็กสักคนขุดทิ้งเอาไว้  ร่างของหมาเด็กชาคริต  ล้มแผละลงไปในบ่อทราย 

แงงงงงงง๊........ฮึก......ฮึก.......เจ็บบบบบบบบ
พี่หยุดร้องนะ  หนวกหู.....ทำตัวเองแท้ๆ  ไอ้เด็กตุ๊ดเอ๊ย
ก็มันเจ็บง่ะ.....บิ๊กกกกก.....มันเจ็บบบบ  แง๊


น้องชายพาไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก็แล้ว  แต่พี่ชายก็ยังไม่หยุดสะอึกสะอื้น  แผลหัวเช่าถลอกอาจจะดูจิ๊บ ๆ แต่สำหรับเด็กน้อยบู้แล้ว  การเจ็บตัว  ไม่ว่าจะจากสิ่งใดก็ตาม  หนักหรือเบาถือเป็นเรื่องใหญ่  ตามประสาเด็กน้อยที่ถูกพ่อกับแม่โอ๋...และคอยให้ท้ายจนเคยตัว

ตอนเค้าเป็นแผล  เค้ายังไม่เห็นร้องแบบพี่เลย  น่ารำคาญชะมัด
นายจะไปไหนก็ไป ฮือออ  พี่จะร้องมันก็เรื่องของพี่  ก็พี่ไม่ได้ตัวโตแบบนายนี่  ฮึกฮึกฮึก.....ไปซี่


ดำศรีตัวน้อยล้วงกระเป๋าขยุกขยิก  จิ๊ปากใส่เด็กขี้แย  ก่อนจะวิ่งหายไป  ทิ้งให้พี่ชายนั้นมองตามอย่างใจเสีย

เออ....ไปเลยนะ  อยากจะไปไหนก็ไปเลย  นายมันก็น่ารำคาญเหมือนกันแหละ

เจ้าหมาน้อยปาดน้ำตาอย่างเด็ดเดี่ยว  พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหักห้ามใจ  ไม่ให้ก้มลงมองแผล  แล้วชั่วอึดใจใหญ่ ๆเจ้าเด็กผิวถ่านก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมกับบางสิ่ง....

เอ้า......นี่   เงินนี่เค้าตั้งใจจะเก็บซื้อไพ่ยูกินะ  แต่เห็นหมาชอบกิน  เค้าก็เลยซื้อมาให้  แต่รสที่หมาชอบมันหมดนะ


ไอศกรีมโคนสีขาวถูกส่งให้  เพียงเท่านั้น  เด็กชายชาคริตก็หายเจ็บเป็นปลิดทิ้ง



“ชิส์  จะไปนึกถึงมันทำไมฟะ  คนอย่างป๋าบู้ซะอย่าง  ไม่เห็นจะต้องง้อนายเลย  ไม่มีเงินก็ไม่เห็นเป็นไร  นอนข้างถนนเอาก็ได้  ตอนเช้าก็แวะอาบน้ำที่สวนสาธารณะ  จิ๊บ ๆ ว่ะเฮ้ย....ฮ๊ะโธ๊ะ!!!!”

ครืด.....ครืด


เสียงเตือนข้อความเข้าทำเอาเจ้าหมาน้อยสะดุ้ง  มือเล็กล้วงโทรศัพท์ของตนออกมาจากกระเป๋า  ใบหน้าที่กำลังมุ่ยอยู่นั้น  กลับมายิ้มกริ่มอีกครั้ง







“เห็นมั้ย  ในที่สุด  นายก็ต้องยอมทำตามที่พี่สั่ง.....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......ตึ่งโป๊ะ!!!!!”











ข้อความนั้นไม่ใช่จากใครที่ไหน  มันคือข้อความจากธนาคาร  ที่แจ้งเตือนเมื่อมีเงินเข้าบัญชี  มันก็เท่านั้น
.......................................................................
To be con

คีย์บอร์ดโน๊ตบุ๊คเสียเจ้าค่ะ  ไม่สามารถกด Enter และอีกหลาย ๆ ปุ่มได้  ค่าซ่อมก็แสนแพง  จนต้องไปสอยเจ้าคีย์บอร์ดยูเอสบีมาใช้แก้ขัดไปก่อน
หมาน้อยหัวทอง  ลองไปจิ้นกันดูนะคะ 55555+  ไม่รู้ว่าเกรียนคราวนี้  จะสู้กับสมัยที่ไถข้าง  กับถักทรงเดรดล็อคเป็นราสต้าหนุ่มได้หรือไม่  โปรดติดตามตอนต่อไป   และพร้อมกับฉากชวนจิ้นบู้-บอมใน Chapter หน้าเจ้าค่ะ  เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ

อ้อ.....วันนี้วันเกิดเค้านะ  อุอิอุอิ....อยากบอก  เพื่อจะมีคนเข้ามาอวยพร  5555+
....................................

[๛ナーリバス๛]

มั่นอกมั่นใจเชียวนะบู้ แต่บิ๊กเหมือนไม่ค่อยโกรธเลยอ่ะ รู้สึกคุ้นๆนะ ไอ้ " ลูกพี่" เนี่ย กลับมาเกรียนจิ๊กโก๋อีกแล้วล่ะสิ แต่ไม่รู้ว่าจะไปรอดหรือเปล่านะ ฮ่าๆ

ตอนนี้บู้คิดถึงแต่อดีต... ยังไงก็ยังคิดถึงเรือ่งดีๆของบิ๊กอยู่นั่นแหละ... นี่หรือเปล่าที่เรียกว่า สายเลือด ตัดกันไม่ขาดน่ะ



..................................
อ๊ะ.... จริงดิ?? วันเกิด??


happy birth day
ขอให้มีความสุขมากๆ นะจ๊ะ

ปล. บอกไว้ล่วงหน้าว่าของนิก็อีกสี่วันแล้ว .... (21 มีนาคม)

กรี๊ดดดด แก่ขึ้นอีกปีแล้ววุ้ยยยยยยย

[flawless]

เหอๆ ได้ใจไปเถอะลูกพี่ติ๊งต๊อง 555
เดี๋ยวโดนไอ้ดำตับเป็ดเอาคืนแล้วจะหนาว
(ตกลงแกเป็นพวกใครกันแน่???)

  สุขสันต์วันเกิดค่า มีความสุขมากๆ เน้อ
เกิดเดือนเดียวกันเรย อิๆ

[bebe]

เราชอบเรื่องนี้สนุกมาก นึกตามภาพไพโรจน์แล้วฮาอะ

[mutyamania]

ตอนที่ 22 หมาจร.....


หกโมงเป๊ะ !!!!




ชายหนุ่มสลัดผ้านวมผืนหนาออกจากตัว  ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและบิดซ้ายขวา  โดยไม่ลืมที่จะฉวยรีโมทขึ้นมาเพิ่มอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ...ที่ดูจะให้ความเย็นมากเกินไป  เย็นเสียจนผิวหนังขาว ๆ นั้นรู้สึกสั่นสะท้าน




ตอนเช้าอากาศดี



เหมาะแก่การจ๊อกกิ้ง....วิ่งออกกำลัง


ปฐวิทย์ในชุดวอร์มสีขาวอย่างหล่อ  หลังจากล้างหน้าล้างตา  แปรงฟันอย่างลวก ๆ แล้ว  พ่อหนุ่มเจ้าสำอางผู้มีนิสัยรักการดูแลเอาใจใส่ตัวเอง  ก็ออกมายืนทำเท่ห์  วอร์มร่างกาย  เรียกร้องความสนใจจากสาว ๆ ในหมู่บ้าน  ผู้ซึ่งนิยมออกมาวิ่งลดกระชับสัดส่วนกันจำนวนไม่น้อย  สาวออฟฟิศบ้านฝั่งตรงข้ามที่อยู่เยื้องออกไปนั้น  มาในชุดวอร์มสั้นฟิต  อวดทรวดทรงอะร้าอะแร่ม หนองโพโฟร์โมสท์ล้นทะลัก  เรียกเลือดลมให้สูบฉีด


“หึหึหึหึ.....วันนี้แหละข้าน้อยจะทำสติใหม่  เพิ่มรอบในเวลาเท่าเดิม  ลุย”

แต่ฉับพลันนั้น...สายตาคนหล่อก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่กองอยู่ตรงรั้วบ้าน  กระเป๋าเดินทางใบใหญ่  อยู่ในอ้อมแขนของเจ้าของมัน.....และตอนนี้ใครคนนั้นก็กำลังหลับปุ๋ยได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าจะเป็นที่ไหน.....หรือหน้าบ้านของใคร

“อีกแล้วเหรอวะเนี่ย”


กระดานไวท์บอร์ดขนาดเล็กตั้งพิงอยู่  ชายหนุ่มจ้องมองพลางใช้ความคิดอย่างหนัก.....เจ้าสิ่งนี้นี่เองแหละมั้ง  คือสิ่งที่ทำให้สาว ๆ สวย ๆ ที่วิ่งผ่านหน้าบ้าน  อมยิ้ม.....หรือไม่ก็หัวเราะกันคิกคัก


ข้อความถูกเขียนเอาไว้ด้วยลายมือเหมือนเด็กประถมเพิ่งหัดเขียน...


ได้ใจความว่า













'ใครรู้ตัวว่าหล่อสัด....ช่วยเก็บผมไปเลี้ยงด้วยนะครับ'









“อืม.....พอดีว่ากูหล่อสุดในหมู่บ้านซะด้วยสิฟะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
“ค่อย ๆ กิน  ไม่ต้องรีบ”
“หย่อย ๆ.....เป็นอาหารเวฟที่อร่อยที่สุดในโลก.....แมร่งเอ๊ยยยย”

สิ่งมีชีวิตหัวทองที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างตะกูมตะกาม  เงยหน้าขึ้นคุยกับเจ้าบ้านทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก  บอมเสือกจานผลไม้ ‘ตามฤดูกาล’  ที่แช่เย็นจัดส่งให้กับเจ้าเพื่อนตัวเล็ก  เสียงคำรามลั่นดังสนั่น  จนเจ้าของบ้านนึกอยากจะถองไอ้เพื่อนเวรนี่ให้อ้วกแตกออกมาจนหมดไส้หมดพุง.....ถ้าไม่ติดว่ามันตัวผอมเล็กเหมือนเด็กน้อยล่ะก็นะ

“เรอน่าเกลียดชิบ.....สถุลขึ้นเยอะเลยนะมึงอ่ะ”
“แน่นอน...นี่แหละตัวตนของดาว...เอิ๊ก ๆ ๆ”
“คราวนี้อะไรอีกล่ะครับ.....จะมาซุกหัวนอนซักกี่วันกี่คืน”
“มิมีกำหนด.....พอดีเพื่อนถังแตกน่ะ”
“โดนน้องไล่ออกมาจากห้องรึไง”
“เปล๊า.....ระดับเน้แล้วนี่นะ....ออกเองเด่!!!”

น่าแปลกดีแท้  ที่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกรบกวนเลยแม้แต่นิด  บอมนั้นกลับรู้สึกว่าสิ่งที่ห่างหายจากชีวิตหนุ่มโสดไปนาน....บัดนี้ได้หวนกลับมาอีกครั้งแล้ว  ความน่ารำคาญและการถูกรบกวนในครั้งที่แล้วนั้น  ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกถึงความแตกต่าง....


ระหว่างการอยู่ตัวคนเดียว....กับการมีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ มันทำให้ความเหงาและว้าเหว่ที่ซุกซ่อนอยู่นั้น  บรรเทาเบาบางลงไปได้ไม่น้อย





มึงมันน่ารัก.....น่ารักเหมือนตัวเทเลทับบี้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จึก.....จึก......จึก



บนผนังห้องนั้น  มีรูปของพี่ชายฝาแฝดกำลังส่งยิ้มแฉ่งให้กล้องอย่างน่าหมั่นเขี้ยว  เป็นรูปถ่ายที่ค่อนข้างเก่า  เพราะเป็นรูปเจ้าหมาน้อยสมัยยังเป็นเด็ก(แม้ว่าตอนนี้ก็ยังเป็นเด็กอยู่)  และที่ปักอยู่ตรงแก้มขาวเนียนนั้นคือลูกดอกที่ใช้สำหรับปาเป้า


เจ้าคนปาหัวเราะในลำคออย่างสาแก่ใจ.....

“หึหึหึ  เค้าคิดเกมส์ไว้ให้หมาเยอะเชียวแหละ  เค้าจะทรมานหมาทั้งวันทั้งคืน  จนหมาจะต้องอ้อนวอน....ให้เค้าฆ่าหมาซะ  ฮ่าฮ่าฮ่า”

พูดจบ.....คนตัวโตก็ก้มลงวิดพื้น  เม็ดเหงื่อผุดพราวทั่วร่างกายเปล่าเปลือย  ดำศรีเริ่มนับ....นับต่อจากเดิมที่ทำค้างไว้

“ร้อยสิบเก้า......ฮึบ......ร้อยยี่สิบ.....หึหึหึหึ......หมา.....เค้าจะฆ่าพี่ให้ตายเลย  พี่ต้องรับผิดชอบ”

กี่วันแล้วนะ  กี่วันแล้วที่เกิดความต้องการ  แล้วไม่มีใครให้ตอบสนอง.....พี่ชายตัวน้อย  หากว่ายืนอยู่ตรงนี้จะจับมาสำเร็จโทษให้สมใจอยาก  แต่ตอนนี้  ที่ทำได้เพียงแค่หาอย่างอื่นทำเพื่อให้ลืมความต้องการที่พลุ่งพล่าน  ยากเหลือที่จะระงับ

“โว๊ยยยยยยยยย  อยากชิบ.....ไม่ไหวแล้ว....ซี๊ดดดดด”

สุดท้ายคงต้องพึ่งพาสหายทั้งห้าไปก่อนล่ะนะ  บุ๊กบิ๊ก.....
.
.
.
.
.
.
“แล้วนี่จะเอายังไงต่อไป  ในเมื่อเรื่องมันเป็นถึงขนาดนี้แล้ว  มึงจะยอมเปิดปากเล่าให้กูฟังได้หรือยัง”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเอาแต่ดูทีวีไปพลาง  กินขนมของเจ้าบ้านไปพลางอย่างไม่มีทุกข์ร้อน  ปัฐวิทย์ก็อดที่จะไถ่ถามแกมคาดคั้นไม่ได้  แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนดื้อเงียบแบบไอ้หมอนี่  จะไม่ยอมปริปากพูดอะไรเหมือนเคยก็ตามที

“บอม......มึงเคยมั้ย  อารมณ์แบบว่าหายจะหายตัวไปจากโลกนี้.....ไม่ก็บินหนีไปที่ไกล ๆ บินได้เหมือนนกน่ะ”  หนุ่มหัวทองเอ่ยขึ้นเสียงเศร้า  เศร้าเสียจนคนฟังรู้สึกสั่นสะท้านในหัวอก
“บ่อยไป”
“ไม่บ่อยเท่ากูหรอก”
“ถามหน่อยสิ”
“ว่ามา”
“คราวก่อนที่กูกลับไปรับมึงน่ะ”
“อื่อ”
“จริง ๆ แล้ววันนั้น.....มึงอยากกลับไปกับกูรึเปล่า.....ไม่มีใครบังคับอะไรมึงใช่มั้ย”
“ไม่มี”
“แล้วถ้าอย่างนั้น....มึงกับไอ้เหี้ยบิ๊กน่ะ.....”
“อย่าถามกูเลย.....นะบอมนะ....กูจะไม่ตอบมึง  มึงก็รู้”
“เฮ้อ....กูว่าแล้วเชียว  ไอ้เด็กปากแข็ง”

หมาน้อยจ้องหน้าเพื่อนรักครู่หนึ่ง  ก่อนจะหันไปหัวเราะกับรายการทีวีต่อไป  เสียงเคี้ยวขนมและเสียงดูดน้ำอัดลมจนเกลี้ยงดังขึ้นไม่ขาดสาย  มือของเจ้าบ้านขยี้หัวทอง ๆ นั่นเบา ๆ เหมือนที่เคยทำกับหมาที่เลี้ยงไว้  เมื่อครั้งยังเล็ก
“มึงจะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้นะบู้  คราวนี้กูจะไม่ไล่มึงไปไหนอีกแล้ว”
“ซึ้งว่ะบอม”
“กูคิดค่าเช่า”
“ไอ้ขี้งก”

ชายหนุ่มหัวเราะร่า  นาน ๆ ทีแหละถึงจะยิงบางอย่างใส่อีกฝ่ายได้  เจ้าเด็กคนนี้ออกจะไม่แคร์โลกและเป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้  ไม่ค่อยจะรู้สึกอะไรสักเท่าไหร่นักหรอก  ด่าไปก็เท่านั้น  ประชดไปก็ไม่รู้เรื่องรู้ภาษา
“มาเป็นลูกบุญธรรมกูนี่มา.....น้องนอกไส้ก็ได้เอ้า  อยากมีน้องเอาไว้เล่นด้วยมานานแล้ว”
“ฝันไปเถอะ......มึงนั่นแหละมาเป็นลูกน้องกู”

เจ้าหมาน้อยยิ้มแสยะโชว์ฟันเขี้ยว  ปัฐวิทย์กำลังคิดว่า  เด็กคนนี้ช่างเหมือนลูกหมาเสียจริง
.
.
.
.
.
.
ทรมาน.....
ทรมาน.........ทรมาน




ร่างเล็ก ๆ ถูกจับมัดเสียแน่นจนไม่อาจกระดุกกระดิกได้  ยิ่งพยายามดิ้น  เชือกเส้นเล็กที่มัดเอาไว้เสียแน่นก็บาดจนเป็นรอยแดง.....ข้อมือเล็ก ๆ นั้นยิ่งพยายามดึง.....เชือกก็ยิ่งฝังลึกเข้าไปในผิวเนื้อ  จนกระทั่งโลหิตสีแดงซึมไหล....

“ทรมานใช่มั้ย  พี่คงจะทรมานสินะ  หึหึหึ  แต่พี่คงจะไม่ได้ยินที่เค้าพูดหรอก”


หูถูกปิด.....ดวงตาและริมฝีปากถูกเย็บ  ยิ่งพยายามลืม  ก็ยิ่งเจ็บปวด.....


ถูกกระทำแบบนี้มันทำให้คนถูกมัดนึกถึงการ์ตูนโหดแนวกุโระที่เคยแอบครูอ่านสมัยเด็ก ๆ……ประสาทสัมผัสในการรับรู้ถูกปิดกั้น  มีเพียงจมูกเท่านั้นที่ยังหายใจ

ลิ้นของคนโรคจิตหยอกเย้าส่วนที่อ่อนไหวอย่างแผ่วเบา  ร่างกายเปลือยเปล่าถูกเลียจนชุ่ม  ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นนอกจากความทรมาน  ยังเป็นความสุขสมแบบแปลก  และผู้ถูกกระทำก็ดูจะไม่ชอบเอาเสียเลย  ที่รู้สึกแบบนี้  น้ำตาเริ่มไหลอย่างพ่ายแพ้  เมื่อบางสิ่งถูกจับยัดใส่เข้าไปในร่างกายที่บอบช้ำ  กระแทกเข้าออก....เคลื่อนไหวอย่างรุนแรง  บ้าคลั่ง ซ้ำไป....ซ้ำมา


“พี่จ๋า.....ซี๊ดดดดดด  เค้าบอกแล้วไง  ว่าถ้าเค้าจับพี่ได้น่ะ....หึหึหึหึหึ....”


กลัวเหรอเกิน.....พ่อจ๋า.....แม่จ๋า.....ช่วยบู้ด้วย  เด็กคนนี้....เด็กคนนี้น่ะ





มันบ้าไปแล้ว

“ไม่มีใครพรากเราสองคนได้  เพราะอะไรรู้มั้ย   เพราะว่าเราเป็นแฝดยังไงล่ะ.......”

เสียงนั้นแว่วมาจากที่แสนไกล หากแต่ผู้พูดนั้นกำลังกระซิบอยู่ข้าง ๆ  ความชั่วร้ายของแฝดผู้น้องเหมือนกับเชื้อไวรัส  ที่กัดกินหัวใจ  กัดกินเซลล์สมอง  ภาพที่ปรากฏ....ในความฝันซ้อนความฝัน  ทุกคนที่เจ้าหมาน้อยเรียกหา  ล้วนนอนจมกองเลือดอยู่ในห้องมืด ๆ

“พวกมันตายหมดแล้ว  ฮ่าฮ่าฮ่า.....เพื่อน....พ่อ....นังแพศยากับไอ้ลูกเมียน้อย  นังไนซ์ก็ด้วย  เค้าเชือดพวกมันเหมือนเชือดไก่  หึหึหึหึหึ”

ร้อน.....ร้อนจัง  บุหรี่หรือบางสิ่งที่ร้อนจัด  ถูกจี้ลงบนแผ่นหลังขาว ๆ เจ็บปวด.....หมาน้อยกำลังเจ็บปวดจนอยากจะตาย




ตาย.....เมื่อไหร่จะตายเสียทีนะ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงทุบประตูถี่รัวในยามวิกาล  ทำเอาเจ้าของห้องผู้ซึ่งเป็นเด็กอนามัยจัด  รู้สึกหัวเสีย

“เออ ๆ ๆ ๆ รอแป๊บนึงนะ”

บอมกระชากประตูเปิดออกอย่างหงุดหงิด  แต่แล้วก็ต้องอ่อนลง  เมื่อเห็นเจ้าหมาน้อยกำลังยืนกอดหมอน  น้ำตาที่กำลังไหลอาบหน้านั้น  ทำเอาปากที่กำลังขยับหมายจะด่า  ต้องหยุดชะงักลงไปก่อน
“มึงเป็นอะไร”
“กูฝันร้าย....ฮึก...ฮึก  กูนอนไม่ได้เลยบอม  ไม่รู้มันเห็นเหี้ยอะไร  พอกูจะนอนต่อ  มันก็ฝันแบบเดิมอีก  กูขอนอนกับมึงได้มั้ย”
“เข้ามาสิ  มึงนี่นะ  แล้วงี้ถ้าอยู่คนเดียวจะทำไงนี่”
“กูคงไม่นอนว่ะบอม  แมร่งหลอนสัด”

หมาน้อยในชุดนอนลายการ์ตูน(ที่ดำศรีซื้อให้) ดูขัดกับทรงผมสุดเฉี่ยวที่ถูกย้อมจนเป็นสีทองเสียจนดูตลก  ร่างเตี้ย ๆ นั้นกอดหมอนแน่น  แต่พอกระโจนขึ้นเตียงได้  ก็ฉวยเอาหมอนข้างของอีกฝ่ายไปกอดแทน 
“บอม”
“อะไร”
“มึงเคยฝันร้ายมั้ย”
“เคย.....เวลาเหนื่อย ๆ ไม่ก็นอนทับเส้นน่ะ  นอนตอนเย็น ๆ อ่ะเป็นบ่อย”
“แล้วมึงทำไงวะ”
“ก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแล้วก็มานอนใหม่ไง”
“กูไม่ง่วงแล้วอ่ะ  คุยกับกูหน่อยนะ”
“ไอ้เหี้ยบู้  มึงไม่ง่วงมึงก็กลับไปนอนเล่นเกมส์อะไรของมึงสิวะ  กูอ่ะง่วงโครต  อยากนอนต่อแล้ว”
“ไม่เอาอ่ะ  เดี๋ยวผล็อยหลับไปก็ฝันแบบเดิมอีก”
“ฝันเหี้ยอะไร”
“มึงอย่ารู้เลย มึงอ่ะยังเด็ก”
“ถุย  มึงอ่ะเด็กกว่ากูอีกสัดบู้”
“พี่ไนซ์กับไอ้บิ๊กน่ะ เค้าเป็นแฟนกันแล้วนะบอม”
“เฮ้ย”

ปัฐวิทย์ตาสว่าง  หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง  มือใหญ่คลำหาสวิทซ์เพื่อกดเปิดไฟดวงใหญ่  พอห้องทั้งห้องสว่าง  ชายหนุ่มจึงเห็นใบหน้าที่หมองเศร้าได้อย่างถนัดถนี่

“ทำไมไอ้บิ๊กมันทำตัวเหี้ยแบบนี้วะ  มันไม่รู้เหรอ  ว่ามึงน่ะเล็งพี่เค้าอยู่  แมร่งเอ๊ย”
“อย่าไปด่ามันเลย  กูมันเหี้ยเองที่เกิดมาเป็นแบบนี้  ผู้หญิงที่ไหนจะชอบผู้ชายอย่างกูวะถามหน่อย  ตัวก็เตี้ย  เรียนก็ห่วย  เล่นกีฬาก็ไม่ได้เรื่อง  แถมยังเป็นภาระให้คนอื่นตลอด”
“แต่กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นภาระเลยนะ”
“ขอบใจบอม  มึงรู้มั้ยกูเคยบ้าขนาดโกนขนหน้าแข้งกับหนวดทุกวัน  โกนจนโดนบาด  เลือดไหล  แต่สุดท้ายกูก็ได้มาแค่เนี้ยะ”

พูดจบก็ถลกขากางเกงโชว์?ให้อีกฝ่ายดูไรขนอ่อน ๆ ที่ขึ้นเป็นหย่อม ๆ อยู่ทั่วโคนขา  ผิวเนื้อนั้นขาวจัดจนซีด  เห็นไปถึงเส้นเลือดลางๆ....เจ้าหมาน้อยยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง

“เป็นมึงมึงจะเอากูมั้ย  กูน่ะปกป้องผู้หญิงไม่ได้  ไอ้ดำมันว่ากูบ่อยไป  ก็จริงของมันแหละ  หึหึหึ....”
“บางทีผู้หญิงเค้าอาจจะไม่ได้ต้องการผู้ชายแข็งแรงมากก็ได้  มึงสามารถเป็นที่พึ่งให้เค้าในเรื่องอื่น ๆ ได้นี่นา  อย่างน้อยก็ทำให้เค้าอยู่ด้วยแล้วสบายใจมันก็พอแล้ว  กูว่าสเปคมึงน่ะเหมาะกับสาว ๆ แบบว่า  อ้วน  เตี้ย  ดำ ล่ำ  สูงอายุ  กระเป๋าหนัก ๆ แล้วก็ไม่มีลูกมีผัว  รับรอง.....ได้แอ้มชัวร์”
“สัด.....นี่ปลอบหรือซ้ำเติมวะ”
“นี่สินะที่หนีออกมาน่ะ  โกรธกันเพราะแย่งหญิงนี่เอง”
“นั่นเป็นแค่ส่วนนึงเท่านั้นเฟ้ย  กูไม่ได้เด็กขนาดนั้น  มันยังมีอีกเยอะ  แต่มึงรู้แค่นี้แหละบอม  กูน่ะจะแย่งพี่ไนซ์คืนมาให้จงได้  มึงคอยดูก็แล้วกัน  อ่าห์.....ได้ระบายแล้วสบายใจขึ้นเยอะ  กูง่วงแล้ว  หลับก่อนล่ะนะ  ฝันดี”
“อ้าวไอ้เหี้ยบู้....เดี๋ยวเซ่”
“คร่อก”

เจ้าหมาน้อยหลับไปแล้ว  แต่ชายหนุ่มยังคงตื่นอยู่  ตาสว่างเสียจนหลับไม่ลง  บอมหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่นอนหลับอุตุอย่างไม่มีเค้าของคนฝันร้าย  ร่างเล็ก ๆ นั้นพลิกไปมาเป็นช่วง ๆ แต่สีหน้าก็ดูเปี่ยมสุข  เหมือนคนกำลังฝันดี

“มอง ๆ ไปก็เพลินดีนะมึงอ่ะ.....กินง่ายอยู่ง่ายซะจริง”


แค่ไม่ต้องนอนคนเดียว.....ขอแค่มีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ คอยรับฟัง....ฝันร้ายในคืนนี้ก็ดูจะบรรเทาเบาบางลงไป  เจ้าหมาน้อยลืมฝันร้ายนั้นไปเสียสนิท  ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ ก่อนจะตวัดแขนโอบอีกฝ่ายเอาไว้หลวม ๆ


“ไหน ๆ ก็เอาหมอนข้างกูไปแล้วอ่ะนะ.....ตอบแทนเจ้าบ้านเค้าหน่อยละกันนะไอ้บู้”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ซี๊ดน้องดำ....น้องด๊ำ  น้องดำ


สายน้ำจากฝักบัวกำลังรินไหล  รดร่างกายที่รุ่มร้อนของนายเมฆ  หากแต่ความเย็นฉ่ำนั้นไม่อาจดับไฟราคาให้มอดไหม้ลงได้......

“อ่าห์.......เสียวดีชะมัด  น้องดำของพี่บ๊วบเก่งชิบ”  ยิ่งสมองคิดแต่เรื่องลามกที่ไม่มีวันเป็นไปได้  ความตื่นเต้นนั้นก็ยิ่งเป็นแรงขับ  ให้อารมณ์เซ็กส์พลุ่งพล่านขึ้นจนถึงขีดสุด

อากาศร้อน....ช่างเป็นคืนที่แสนจะทรมานของบรรดาเด็กหอ  โดยเฉพาะพวกที่นอนห้องพัดลม  เมฆลุกขึ้นมากลางดึก  เนื่องจากไม่อาจระงับอารมณ์ได้ไหว  หลับตาทีไรก็เห็นแต่หน้าแบ๊ว ๆ ของดำศรี.....

ตาเจ้าช่างกลมโต...ดูขี้เล่นซุกซน  แต่บางครั้งก็ดูแดงก่ำ  ตาขวางเหมือนสัตว์ร้ายที่แสนบ้าคลั่ง.....
ผิวสีแทนนั้นเล่า  ช่างเนียนหมดจรดไร้ที่ติ....
ริมฝีปากได้รูปน่าจุมพิต  แม้จะไม่ได้ชมพูสดเหมือนหนุ่มหน้าสวยอย่างนายบูม  แต่มันก็ช่างอิ่มได้รูป  ไม่แตกลอก....
กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ นั่นจะช่าง.....


อ่าห์



“เป็นเอามากแฮะกู.....นี่กูเป็นเกย์จริง ๆ แล้วสินะ.....ซี๊ดดดดดด”


นายเมฆบรรลุ....เป็นจังหวะเดียวกันกับน้ำรักที่พุ่งขึ้นเป็นสาย  จากการถึงจุดสุดยอด  น้ำสีขาวขุ่นนั้น.....เปรอะเป็นคาบเต็มผนังกระเบื้องในห้องน้ำแคบ ๆ....

To be con…..

.................................................................
ตอนนี้ไร้สาระหรือเปล่า คนอ่านขา....อย่าทิ้งฟิคเรานะขอร้อง ถ้าเคยอ่านเคยเม้นท์ก็จงกลับมา  นาน ๆ มาทีเราก็ดีใจ  แบบถึงจะไม่ได้คาดหวังอะไรกับเรื่องนี้(กระแสตกกว่าเวอร์ชั่นเดิมอีก)  แต่เค้าก็จะพยายามแต่งให้จบอย่างที่ตั้งใจไว้นะจ๊ะ

ปล.  พล็อตจบเรื่องนี้มีหลายทางมากเลยอ่ะ  เลือกไม่ถูกเลยเชียว  แหะ ๆ ๆ

[bebe]

เราตามอ่านอยู่นะ อย่าให้เนื้อเรื่องเหมือนเวอชั่นที่แล้วเรยมั่วไปหมด   อยากให้บิ๊กกับหมาน้อยกลับมารักกันซะที

[Mookkun]

เหม่น เม้นนนนน!!!
ดูมันจะจิตขึ้นเรื่อยๆเลยนะคนเขียนน~~

แต่เค้าชอบว์อ่ะห์
:')

หมาบู้แอบน่าสงสารฟร่ะะะ

[flawless]

เป็นเรื่องแต่งที่เดาทางไม่ถูกจริงๆ 555

[๛ナーリバス๛]

เซ็ง เม้นท์เสร็จแล้ว แต่เครื่องดับไปเฉยเลย ... ดันลืมเสียบที่ชาร์ต ฮือๆ

........................

ตอนนี้ได้อารมณ์ ทั้งขำ ทั้งสงสารบู้อ่ะ ถึงกับเก็บเอาไปฝันร้าย
บอมก็ดูอ่อนโยนขึ้นเยอะ ส่วนบิ๊กปล่อยมันเหงาเปล่าเปลี่ยวไม่มีพี่ไปเหอะ หมั่นไส้

เมฆชักจะเอาใหญ่ละ ไม่รู้ไปชอบอะไรบิ๊กนักหนา ถึงกับเก็บเอาไป....ได้

เอาใจช่วยบู้ให้หนีบิ๊กได้จริงๆ

[e-ga-g]

เปลี่ยนพระเอกด่วน ขอบอมแทนได้ปะ

[fastation]

โว๊ะ ไม่ได้มาพักหนึ่งอัพเยอะเลย ><
คือช่วงนี้อาจจะไม่ได้เข้ามาอ่าน(ติดภาระงานเยอะจัด)
แต่แบบ ดูแล้วแอบเอาใจช่วงเมฆแบบเบาๆ (เอ๊ะ รึฉันกลายเป็นสายเคไปแล้ว !! )
ยังไงก็รออ่านต่อจ้า

[SungMinKRu]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ

น้องบิ๊ก ใจร้ายกับ พี่บู้มากเลยอะ 


รอตอนต่อไปนะค่ะ + 1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[mutyamania]

ตอนที่ 23 ไม่เกรียนเอาเท่าไหร่





“เอ้าเจ้าบิ๊ก  แล้วน้องบู้ล่ะ”

เสียงคนเป็นแม่เอ่ยถามพ่อหนูน้อยที่ขนาดตัวไม่น้อย  หญิงสาวเอ่ยถามทั้งที่ยังหันหน้าเข้าหาหน้าตา  มือกำลังเป็นระวิงกับการผัดหอยลายในกระทะ  แต่ก็ยังสามารถรู้ได้ว่าเป็นลูกชายคนไหน  จากการฟังเสียงฝีเท้า  ดำศรีขนาดย่อส่วนกำลังเมาขี้ตา  เท้าเล็ก ๆ (แต่โตกว่าเด็กวัยเดียวกัน)ตามกลิ่นหอม ๆ ของมื้อเช้าลงมาจากห้องนอนชั้นสอง

“บิ๊กอยากกินผัดเผ็ดหอยลาย”
“ไปตามน้องบู้มาก่อนไป๊”
“แต่นี่มันของโปรดของผมนิ  ขอผมชิมได้มั้ยอ่ะ.....บิ๊กอยากชิม...จาชิม....จาชิม”
“เอ๊ะ!!!!เจ้าลูกคนนี้นี่  ไปตามพี่เค้าลงมาล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป....”

ดูจะเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว  สำหรับการเอาอกเอาใจลูกชายคนโตผู้แสนขี้โรคอย่างออกนอกหน้าของพ่อแม่บ้านนี้  ขณะที่เด็กแข็งแรงอย่างดำศรีมักจะมาเป็นที่สองเสมอ



หงุดหงิดในหัวใจ  เอะอะอะไรก็น้องบู้อย่างงั้น....น้องบู้อย่างงี้  สรุปว่าใครเป็นพี่กันแน่...



หนูน้อยกระแทกส้นตึงตัง  ไม่สนใจเสียงเอ็ดของมารดาที่ดังไล่หลัง  ประตูห้องนอนของสองพี่น้องถูกเปิดผั้วะเข้าไป  ข้างในนั้น  เจ้าเด็กผิวซีด  กำลังนอนหลับฝันดี  ร่างเล็ก ๆ บิดซ้ายขวาอย่างสบายจัด

“ไอ้บู้ตื่น”

ตีนของดำศรีเขี่ยพี่ชายตัวจ้อย  ทว่ารายนั้นยังคงหลับลึกซึ้ง  มีเสียงหัวเราะคิกคักออกมาจากปากสีชมพูซีด  พี่ชายคงกำลังละเมอ  ไม่ฝันดีก็คงจั๊กกะกี้  กลีบปากเล็ก ๆ ถูกนิ้วป้อม ๆ ของดำศรีน้อยเขี่ยวเล่นเบา ๆ ก่อนจะจับดึงจนยืด  พี่ชายส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญ  หน้าเริ่มมุ่ย  ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น  หลับต่อไป  แม้ว่าแฝดผู้น้องกำลังก้มหน้าลงไปงับแก้มยุ่น ๆ เล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

“ขี้เซานักใช่มะ”

พ่อหนูน้อยดำศรีค่อย ๆ ดึงกางเกงขาสั้นของเจ้าตัวเล็กลงอย่างช้า ๆ เจ้าดอกจำปีดอกน้อยนั้นนอนหลับคอพับคออ่อนไม่แพ้เจ้าของ  เด็กดำหัวเราะหึหึ











ก่อนจะดีดงวงเจ้าช้างน้อยดังเปี๊ยะ!!!





“แง๊~~~~~~~~”
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก  ไอ้ลูกบ้า  เก๊อะไรน้องบู้อีกยะแก๊”



ดำศรีได้กินแค่นมหนึ่งแก้วในเช้านั้น  พร้อมก้นคล้ำ ๆ ที่แดงเป็นจ้ำด้วยมือของแม่
.
.
.
.
.
.
.
อะไรดุ่ย ๆที่โคนขา?



ชายหนุ่มผงะจนแทบตกเตียง  เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่า  ต้นขาของตนนั้นกลายเป็นที่ปฏิบัติภารกิจของเจ้าหมาน้อยหัวทองไปเสียแล้ว 

“เชี่ยบู้....เล่นกูแต่เช้าแล้วมั้ยล่ะ”
พ่อหัวทองนั้นกำลังหลับปุ๋ย  ขาของเจ้าของห้องถูกกอดเสียแน่น  พร้อมกับบางสิ่งที่กำลังแข็งได้ที่  เบียดเสียดไปมาจนนายบอมรู้สึกจักกะจี้  ก้นปอด ๆ กำลังกระดกเป็นจังหวะ  คล้ายสัตว์กระเด้า....
“เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ  ของพี่ใหญ่อ่ะดิ๊.....แง่ม ๆ....ซี๊ดดดดด”
“สัดบู้  ขากูไม่ใช่ที่สำเร็จความใคร่ของมึงนะเฮ้ย......สมแล้วที่น้องมึงเรียกว่าไอ้หมา  เหมือนหมาชิบ  อ๊ากกกก  หยุดซอยได้แล้ว  ไอ้เหี้ยยยยยย”


เสียงโวยวายลั่นนั้นปลุกเจ้าคนหื่นได้สำเร็จ  พ่อหนุ่มหัวทองลืมตาใสปิ๊ง  ก่อนจะหรี่ตามองเพื่อนรักอย่างตำหนิ
“เสียงดังว่ะบอม  รบกวนคนนอนมันบาปนะ”
“ตื่นแล้วก็ช่วยกรุณาปล่อยขาผมด้วยนะครับคุณชาคริต”

คุณชาคริตหาได้ใส่ใจไม่  เจ้าหมาน้อยดีดตัวลุกขึ้นนั่ง  แล้วก็ต้องทิ้งตัวลงไปนอนต่อ....อันเนื่องมาจากวิงเวียนศีรษะ  ผลของการลุกขึ้นโดยฉับพลัน 
“เป็นเหี้ยอะไรอีก”
“เพลีย”
“เพลียห่าอะไร  เห็นแดกห่ากับนอน  ชีวิตแมร่งมีแค่เนี๊ยะ!!!”
“เช้านี้มีไรกิน”
“นั่นไง  ว่าแล้ว”



ตึก.....ตึก....ตึก 



ชุดนอนคอลึกไปหน่อย  หรือไม่....คนใส่นอนดิ้นเสียจนกระดุมเม็ดบนนั้นหลุดออกไปสองเม็ด  ผิวขาวเนียนของเจ้าหมาน้อยเตะตาพ่อหนุ่มหล่ออย่างแรงเสียจนปัฐวิทย์ต้องหยุดชะงักไปครู่ใหญ่ 

“บอม”
“เออ”
“มึงว่ากูควรจะ.......เล่นกล้ามซักหน่อย  มันจะดีแม๊ะ”

หมาน้อยชาคริตสะลัดชุดนอนท่อนบนออกจากร่าง  อวดหุ่นผอม ๆ เหมือนเด็กประถมให้เพื่อนดูเป็นบุญตา  ไหล่เล็กลู่  แขนผอมเก้งก้าง  ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนมนุษย์เพศชายที่โตเต็มวัย  ราวกับหยุดเวลาเอาไว้ที่อายุสิบสองขวบ...อย่างไรก็อย่างนั้น
“ฮึ้บ”
พ่อหนุ่มผมทองเริ่มเบ่งกล้ามโชว์ซิกแพ็คที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า  ขณะที่พ่อหน้าหล่อนั้นขำก๊าก  ก่อนจะถอดเสื้อโชว์อีกฝ่ายบ้าง

“นี่....ไอ้สัดบู้  กล้ามเนื้อน่ะ  มันต้องเห็นเป็นลูก ๆ แบบนี้  ของมึงอะไรน่ะ  ฝีหรือสิวหัวช้าง  ขอโทษ....ที่แดกห่าเข้าไป  มันหายไปอยู่ตรงไหนหมด”
“ง่ะ.....ของมึงน่ะไม่ใช่กล้ามแล้ว  นมชัด ๆ ใส่เสื้อในได้เลย  คัพเอ”



โป๊กกกกกก


“เช้านี้อากาศดีนะ  ไปวิ่งกับกูสิ  เผื่อจะได้เล็งสาว ๆ ในสวนด้วย  มึงจะได้หายเฮิร์ทไง”
“เป็นฟามคิดที่เจ๋งมว้ากกกก.....อ๊ะ.....อึ๋ยยยยย”

ชาคริตห่อตัวอย่างหนาวสั่น  ลืมไปเสียสนิท  ว่านอนอยู่ในห้องแอร์แสนเย็นฉ่ำ  หัวกลม ๆ ถูกเบิ้ดเบา ๆ ด้วยน้ำมือเพื่อนรัก  เจ้าหมาน้อยส่งเสียงคำรามแฮ่ในลำคอ

“คนเหี้ยอ่าไร...โตแต่เสียง”
“เดี๋ยวกูเปิดกระโตยให้ดูเลยไอ้นี่”
“เก็บไว้คีบอาหารญี่ปุ่นเถอะ”
“ง่ะ....สัดบอม  เดี๋ยวนี้ชอบพูดอะไรเจ็บ ๆ นะมึง”
.
.
.
.
.
.
.
แล้วปฐวิทย์ก็คิดผิดที่หนีบหมอนี่มาด้วย



“พี่สาวใส่เสื้อในคัพไรอ่ะ....ขอผมจับได้มั้ย”

หื่น  หมาน้อยกำลังหื่น  หญิงสาวนั้นแทบหน้าทิ่ม  เมื่อคนตัวเล็กนั้นเร่งสปีด....เพื่อตามไปให้ทันดูหน่มน้มแกว่งไกวอยู่ในชุดวอร์ม

“คุณคะ.....คุณบ้านฝั่งตรงข้าม  มาเอาน้องชายคุณไปไกล ๆ ก่อนที่ชั้นจะให้สามีมาสั่งสอน”
“อ่าครับ.....ผมขอโทษด้วยจริง ๆ”
“พี่สาวมีผัวแล้วอ่ะบอม  ไหนมึงบอกว่าที่นี่มีสาวแจ่ม ๆ ไง  คนนี้อ่ะแจ่มสุด  แต่มีผัวแล้วงิ.....นอกนั้นก็มีแต่คุณป้ามาเต้นแอ.....”


ปฐวิทย์รีบตะครุบปากเจ้าคนเสียงดัง  ก่อนจะค่อย ๆ ลากออกไปให้ไกลจากฝูงชน  ถึงวันนี้จะมีแต่ลุง ๆ ป้า ๆ ก็เถอะ  แต่ถ้าลุงป้าพวกนั้นมารุมสกรัมสหบาทา  เห็นทีเจ้าลูกหมาจะรอดยาก

“รู้จักนิ่งน่ะเป็นมั้ย  ไปตายอดตายอยากมาจากไหนฮึ”

หนุ่มผมทองก้มหน้าด้วยความสลดเมื่อถูกดุ  คิ้วรก ๆที่อยู่ใต้ผ้าคาดซับเหงื่อสีชมพูแปร๋นนั้นขมวดจนชิดติดกัน  ดูขัดกับหัวทอง ๆ ที่กระเซอะกระเซิงเป็นรังนกยุ่ง ๆ......
“ก็มึงบอกว่า”
“กูล่ะอายจริง ๆ เวลาไปไหนกับมึงน่ะ”



หมางอน


หมาน้อยนั้นกำลังงอนตุ๊บป่อง  เพื่อนหน้าหล่อกำลังเทศนาเรื่องมารยาทในการใช้ชีวิตในสังคมคนหมู่มาก  แต่เจ้าหมาน้อยนั้นหาได้ฟังไม่  ร่างเล็ก ๆ เหมือนเด็กนั้นเดินเซไปเซมาอย่างห่อเหี่ยว  ปล่อยให้อีกฝ่ายนั้นยืนบ่นอยู่คนเดียว  จนปัฐวิทย์ต้องรีบตามไปง้อ


“เดินหนีกูทำไม.....งอนกูรึไง”
“มึงแมร่งขี้บ่น”
“มึงก็ทำตัวให้มันน่ารักหน่อยสิฟะ”
“โว๊ะ......บอม......ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว  ไปหาโจ๊กกินกันดีฝ่าไป”
“มึงนี่มันเด็กจริง ๆ เพราะงี้ไงสาว ๆ เค้าถึงไม่เอา  ใครเค้าจะอยากได้แฟนที่ทำตัวเป็นลูกแบบมึงห๊ะ”
“ขอหมี่กรอบเยอะ ๆ ได้มั้ยบอม  หมี่กรอบกับโจ๊กนี่มันเข้ากั๊นเข้ากัน”
“นี่เวลาคนเค้าบอกเค้าเตือนอะไรก็หัดฟังบ้างสิฟะ”
“บอม.....มึงเอาตังค์ติดตัวมาด้วยใช่มั้ย  กูลืมกระเป๋าไว้ที่บ้านน่ะ.....เลี้ยงกูนะ”


ปัฐวิทย์ยอมแพ้  จึงได้แต่พยักหน้าเออออไปตามเรื่อง  มีคนอยู่ด้วยมันคลายเหงาและทำให้ชีวิตประจำวันเดิม ๆ นั้นมีสีสันขึ้นก็จริง  แต่บางครั้งชายหนุ่มก็นึกอยากจะจับหมอนี่หักคอแล้วตั้งไว้ดูเล่นเฉย ๆ

ชาคริตกระตุกคอเสื้อวอร์มเพื่อคลายร้อน  การวิ่งไล่ตามนมนั้นทำเอาเสียเหงื่อและพลังงานไปเยอะ  เสื้อวอร์มชุ่มเหงื่อนั้น  เรียกเลือดกำเดาจากเกย์คิงนายหนึ่ง(ที่บังเอิญวิ่งสวนมา)ได้เป็นอย่างดี

เท่านั้นแหละวิญญาณความเป็นพ่อก็เข้าสิง  บอมรีบคว้าเอวเล็กนั้นเข้ามาแนบชิดโดยอัตโนมัติ  ประหนึ่งพ่อกำลังกางปีกปกป้องลูกยามตกอยู่ในอันตราย

“อย่าโอบดิ....เสียเรตหม๊ด”
“ถุยยย  จะโดนกินแล้วยังมิรู้ตัว  รู้ตัวมั้ยตั้งแต่ผมทองแล้วฮ็อตขึ้นเยอะนะเราน่ะ”
“ซุปเปอร์ไซย่า.....ซูมมมมมมมมมมมมมม”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

เป็นเช้าแรกของชีวิต  ที่ชายหนุ่มรู้สึกสนุกกับการออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งอย่างแท้จริง.....เจ้าหมอนี่นอกจากเหมือนหมาแล้ว  ผมทอง ๆ แบบนี้ยังแอบละม้ายเจ้าลูกเจี๊ยบ Simsimi

“บู้”
“อะไร”
“อยู่นาน ๆ นะหนนี้”
“บอม....พูดจริง ๆ ใช่มั้ย”
“มึงไม่ต้องกลับไปหาน้องเหี้ย ๆ นั่นแล้ว  กูนี่แหละจะช่วยให้มึงได้กับพี่ไนซ์เอง”

เจ้าหมาน้อยหันมาสบตาหวานซึ้ง  ตาดุ ๆ กำลังเปลี่ยนเข้าสุ่โหมดออดอ้อน

“ต่อไปนี้  ไม่ว่าจะติวหนังสือ  จะเรื่องอาหารการกิน  กูคนนี้จะรับผิดชอบชีวิตของมึงเอง  มึงไม่ต้องง้อไอ้คนพรรค์นั้นแล้ว  กูนี่แหละจะดูแลมึง....”
“หวาว..........คนนี้สิเจ๋งจริง  แตงโมกินรีชัด ๆ”


ถ้าเป็นในการ์ตูน  ชายหนุ่มคงกำลังยืนแข็งทื่อ  พร้อมกับลมพัด.....ฟิ้ว





อีกาบินผ่าน....กา....กา....กา






“ไอ้หมาบู้....เวลาคนเค้ากำลังพูดเรื่องสำคัญน่ะ  หัดตั้งใจฟังกันบ้างสิฟะไอ้กร๊วก”









แล้วหมาน้อยก็ได้กินแค่นมหนึ่งแก้วในเช้าวันนั้น  เนื่องจากเพื่อมบอมงอน  ไม่ยอมเลี้ยงโจ๊กเจ้าอร่อย
...........................................
To be con

เข้าสู่โหมดตัน  คราวหน้าเข็นตอนพิเศษคั่นเวลาดีฝ่าแฮะ

[๛ナーリバス๛]

ฮาอ่ะ ตอนนี้

กรามค้างตั้งกะบู้ละเมอทำมิดีมิร้ายบอม ฮาๆ ฮายาวมาเรื่อยๆ

มันเกรียนจริงๆนะบู้ ติงต๊องได้อีก เหมือนเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดู
บอมจะแอบชอบบู้แมะ? หรือว่าเห็นเป็นน้องชายคนใหม่อะไรงี้? ฮ่าๆ

[bebe]

ฮาอะ น้องบู้ทำให้เรานึกถึงชินจัง

[CarToonMiZa]

 

บวกเป็ด