[โหมดพักความจิต] [มั้ง?]
v
v
v
v
v
v
v
v
ตอนที่ 14 : หนีเสือปะจระเข้?“บิ๊ก......พูดจริง ๆ ใช่มั้ย นายอนุญาตให้พี่กลับบ้านจริง ๆ ใช่มั้ย”
ลูกหมาผู้แสนซื่อจ้องน้องชายตาใสแจ๋ว อุ้งมือใหญ่บีบขยำแก้มก้นปอด ๆ ก่อนตอบคำถาม ก็ตอนนี้น่ะทั้งคู่เพิ่งจะเมคเซ็กส์กันเสร็จหมาด ๆ นี่นา....แม้ว่าพี่ชายคนดี จะไม่ได้มีความต้องการ หรือรู้สึกรู้สาอะไรกับเจ้าสิ่งนั้นก็ตามทีเถอะ(นอกเสียจากความเจ็บ)
“ก็พูดจริงน่ะสิ ก็หมาทำให้เค้าพอใจนิ”
“พอใจเรื่องไรวะ”
“ทุกเรื่อง”
“เรื่องไรอ่ะ”
“พี่เนี่ยมันเด็กขี้สงสัยจริง ๆ”
ร่างผอมถูกกอดรัดจนอึดอัด พี่ชายตัวน้อยไม่ได้คิดถึงเรื่องใดนอกจากกลับบ้าน สิ่งที่น้องชายพอใจอย่างนั้นเหรอ....อะไรล่ะ....การเชื่อฟัง....ไม่ดื้อรั้น....ไม่ขัดขืน....ทำตามที่น้องสั่งทุกสิ่งอย่าง น้องชายคงหมายถึงเรื่องพวกนี้สินะ
หรือว่า.......
เจ้าหมาดำกำลังวางแผนการชั่วร้ายอะไรอีก....มันก็เท่านั้นเอง
.
.
.
.
.
.
“นายแน่ใจนะว่าพี่กลับบ้านได้จริง ๆ” พี่ชายในสภาพเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เด็กหนุ่มผิวเข้มที่กำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์หันมายิ้มกริ่ม
“หรือหมาจะไม่กลับล่ะ....ถามจริ๊ง”
“แล้วบิ๊กไม่กลับกับพี่เรอะ”
“ตัวกลับเถอะ เค้าไม่ถูกกับคนพวกนั้นตัวก็รู้.....ไหนมาให้เค้าหอมทีก่อน.....เค้าคงจะคิดถึงพี่แย่เลย”
พี่ชายค่อย ๆ ก้าวย่างเข้าไปหาอย่างลังเล....แล้วร่างผอม ๆ ก็ถูกตวัดไปทำปู้ยี้ปู้ยำจนหนำใจไอ้ชายโฉด
“ไอ้หนูของเค้าคงคิดถึงพี่.....ลิ้นของเค้าก็คงจะคิดถึงพี่.....หัวใจของเค้า....”
“แหงะ พอเหอะดำ.....พี่ว่านายเริ่มจะแปลก ๆ แล้วนะนี่....ถามอีกทีนะ พี่กลับได้จริงอ่ะ”
“ขออึ๊บทีก่อนเลยถ้างั้นอ่ะ....ลีลาดีนักไอ้หมาบู้”
แล้วมันก็เผ่นออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต พี่ชายนั้นโกยอ้าวโดยไม่เหลียวหลัง ทิ้งไว้แต่สายตาเจ้าเล่ห์ กับแผนการชั่วร้ายในใจของแฝดผู้น้อง
“พี่น่ะ....สุดท้ายจะไม่เหลือใคร....นอกจากเค้าคนนี้ คนเดียวเท่านั้น......”
ดูเอาเถิดพ่อหนุ่มพลังม้า ขนาดหัวสมองยังคงคิดเรื่องชั่วร้าย แต่มือของมันก็ยังทำหน้าที่ให้ความเพลิดเพลินกับตัวเองก็ได้ด้วย
บราเธอร์อินเซสติคซินโดรม แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดแล้วสินะ....เจ้าบุ๊กบิ๊ก
.
.
.
.
.
.
“หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ”
เด็กหนุ่มตาร้าย....คิ้วขี้โกง จ้องมองร่างขาว ๆ ที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้นห้อง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยจ้ำและน้ำรักที่เปรอะเปื้อน....ไม่ใช่น้ำรักขาวข้นหวานมันแบบของผู้ใหญ่ หากแต่เป็นน้ำใส ๆ เหนียวหนืดเหมือนกาวน้ำ อันเกิดจากการเบียดเสียดถูไถ
ปีนี้พ่อหนูเริ่มจะแตกเนื้อหนุ่มแล้ว ไอ้จิ้งจอกหนุ่มตักตวงความสุขจากคนที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นตัวแทน....หรือเงาของพี่ชายตัวน้อยบ่อยครั้งขึ้น เนื่องจากฮอร์โมนที่พลุ่งพล่าน....
“พรุ่งนี้พี่ชายของพี่ก็จะกลับมาแล้ว....เราน่ะ....ช่วงนี้อย่าเพิ่งเจอกันเลยนะ” อยู่ ๆ ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เล่นเอาพ่อหนูน้อยหน้าเสีย....
“ทำไมล่ะเบียร์” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ ใช่ว่าคนฟังจะไม่รู้....แต่ไม่อยากให้เด็กคนนี้หวังอะไรสูงเกินกว่าสิ่งที่ตนจะให้ได้ มันก็เท่านั้น
“ก็พี่อยากจะใช้เวลาช่วงปิดเทอมกับคนที่พี่รักน่ะสิ....เราน่ะไม่มีอะไรทำ ก็นอนอ่านการ์ตูนอยู่บ้านไปสิ.....ยืมการ์ตูนพี่ไปก็ได้”
“นานมั้ยอ่ะเบียร์ กว่าพี่ของเบียร์จะกลับ”
“ยุ่งน่า.....ใครเค้าจะอยากให้กลับกัน พี่อยากให้พี่ชายอยู่ที่นี่ไปตลอดด้วยซ้ำ เราน่ะรีบแต่งตัวแล้วก็กลับบ้านไปได้แล้วไป เอาไว้ถ้าพี่อยากให้เรามา เราค่อยมาโอเค๊”
พ่อหนุ่มน้อยพยายามบังคับไม่ให้น้ำตานั้นไหลออกมา เด็กน้อยตูมตามค่อย ๆ แต่งตัวเงียบ ๆ ไม่ปริปากพูดอะไรอีก.....
“เราไม่เคยรักใครจริง ๆ อย่างพี่ เราไม่เข้าใจพี่หรอก”
“อื้อ....เราไม่เข้าใจจริง ๆ นั่นแหละ”
.
.
.
.
.
.
.
“ลูกชายของป๊า........หนูลูกใคร......หนูลูกใคร.....หนูลูกใคร”
“ลูกป๊าอ่ะเด่ะ”
ยังไม่ทันที่จะวางสัมภาระและถอดรองเท้า เจ้าหมาน้อยก็ถูกพ่อหมีใหญ่ตะปบตัวเอาไว้ แขนหนาล้ำโอบกอดลูกชายหมายเลขหนึ่งของตระกูลเอาไว้แน่น แต่ก็อดที่จะสอดส่ายสายตามองหาลูกอีกคนไม่ได้ หัวใจของคนเป็นพ่อนั้นแป้วด้วยความผิดหวัง
“มันไม่กลับมาสินะ”
“ครับป๊า”
“เฮ้อ.....มันจะดื้อดึง...เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางไปถึงไหน....ป๊าน่ะรักแล้วก็ห่วงมันนะ....แต่มันก็ไม่เคยรับรู้ ดีนะที่ป๊ายังมีลูกบู้ให้ชื่นใจบ้าง”
“พี่บู้ววววววววววววววววววววววววววววว”
เสียงส้นเท้าตึงตังลงมาตั้งแต่ชั้นบนของบ้าน เด็กหนุ่มวัยกำดัดส่งเสียงแตกหนุ่มมาก่อนตัวเสียอีก
“ไอ้น้องพี่”
แก้มป่อง ๆ ของพี่ชายถูกระดมหอมครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กหนุ่มอยากเหลือเกินที่จะกอด....ฟัดให้หายอยาก ตอนที่พี่ชายไปเรียนต่อนั้นตัวเองยังไม่สูงเท่าไหร่นัก เตี้ยกว่าพี่คนโตด้วยซ้ำ แต่มาบัดนี้ความสูงนั้นชะรูดขึ้นและยังมีทีท่าว่าจะสูงขึ้นอีกเรื่อย ๆ
“ดำไม่มาเหรอ”
“ไม่มา”
“ดี.....โอ๊ย....เจ็บนะพ่อจ๋า”
อาหารเย็นถูกเตรียมเอาไว้อย่างเรียบง่าย หญิงสาววัยเพียงสามสิบต้น ๆ ยิ้มให้ลูกเลี้ยงอย่างใจดี....ข้าวสวยนั้นถูกตักจนพูนจานอย่างรู้ใจ
“อาหารคุณน้าอร่อยเหมือนเดิม”
“งั้นก็ทานเยอะ ๆ นะจ๊ะน้องบู้...คุณคะ....อย่าแย่งน้องบู้กินสิ”
“แหม่....ผมก็หิวนาคุณ ไปเตะบอลมาเหนื่อย ๆ”
“พี่บู้ ๆ งั้นคืนนี้พี่มานอนห้องเบียร์นะ เบียร์มีเรื่องจะคุยกับพี่เยอะเลย....”
หากว่าเจ้าเด็กตัวดำได้มาเห็นภาพแบบนี้ ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่น เจ้าหมอนั่นคงจะอิจฉา แล้วได้พาลมาลงที่พี่ชายตัวน้อยอีกเป็นแน่.....
.
.
.
.
.
แขนขาว ๆ ผอมเก้งก้างสวมกอดพี่ชายคนโตเสียแน่น เจ้าหมาน้อยนั้นหัวเราะหึหึ
“นายนี่มันเด็กขี้อ้อนชะมัด”
“เบียร์อยู่ที่นี่คนเดียว....เหงามากเลยรู้มั้ย”
“ก็มีป๊ากับคุณน้าไง”
“หมายถึงที่โรงเรียนของเราตังหาก ได้เรียนที่เดียวกันแค่ปีเดียว พี่ ๆ ก็หนีไปหมด”
“พูดงี้ก็คิดถึงไอ้ดำด้วยอ่ะดิ”
“อะไรเล่า....ใครเค้าจะไปคิดถึงมันกันล่ะ”
ลืมไป.....ลืมว่าตอนนี้ตัวเองนั้นตัวใหญ่กว่าพี่ชายแล้ว หนุ่มน้อยกระโจนขึ้นโถมทับพี่คนโต ใบหน้า...ดวงตา....และริมฝีปากนั้นอยู่ห่างกันเพียงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ รดกันไปมา เสียงเต้นของหัวใจถี่ระรัว....
“ลงไปเหอะ....หนักนะ”
“เบียร์รักพี่บู้”
เค้ารักพี่.....เค้ารักพี่....เค้ารักพี่.....เสียงครางกระเซ่าดังสลับกับคำบอกรักของดำศรีนั้นดังขึ้นมาในห้วงความคิด ขณะที่ใบหน้าของน้องคนเล็กถูกแทนที่ด้วยใบหน้าโรคจิตของน้องคนกลาง
“โอ๊ยยยยยย ผลักเบียร์ทำไมฟะ เจ็บนะไอ้พี่บู้”
“พี่ขอโทษ”
“ทำไมต้องกลัวขนาดนั้นด้วย”
“ก็นาย.......อ่าช่างเถอะ พี่เหนื่อยแล้ว คืนนี้ขอนอนก่อนนะ ฝันดี”
“อ้าวเดี๋ยวสิ.....ยังไม่ได้คุยกันเลยนะ”
หมาน้อยนั้นหลับง่ายราวกับดีดนิ้ว เสียงลมหายใจขึ้นขึ้นแทนที่อย่างสม่ำเสมอ น้องคนเล็กจ้องมองแผ่นหลังผอม ๆ ภายใต้เสื้อกล้ามสีขาว พลางนึกถึงอดีต
.
.
.
.
.
.
“เจ็บนะบุ๊กบิ๊ก”
ซอกคอขาว ๆ นั้นถูกขบกัดจนเป็นรอยฟัน พี่ชายคนโตเบะปากเตรียมจะร้อง แต่แล้วก็ถูกเด็กดำตัวโตจับเขย่าไปมาราวกับของเล่นไม่มีชีวิต
ไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้ามา เพียงแค่อยากได้ของ ๆ พี่ชาย....อะไรก็ได้ที่เป็นของพี่ชาย เด็กน้อยตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อได้มาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น ร่างเล็กขดตัวจนเหลือเพียงก้อนกลม ๆ ในตู้เสื้อผ้า ในห้องของฝาแฝด
“ถอดเสื้อสิ....เค้าอยากเล่นกับพี่”
“ไม่”
“ดื้อเหรอ....บอกแล้วใช่มั้ย.....ว่าถ้าดื้อพี่จะเจ็บตัวน่ะ”
“โอ๊ยยยยย”
คราวนี้เป็นต้นแขนกลมเล็ก....ถูกขบกัดอย่างแรงจนคราวนี้พี่ชายไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป
“บอกแล้วใช่มั้ย ว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะ ไม่เหมาะกับพี่.....พี่มันเตี้ยแล้วก็กระจอก คนกระจอกปกป้องใครไม่ได้หรอก ยกมันให้เค้าซะเถอะ”
“ฝันไปเถอะ....ฮึก....ฮึก.....พี่ไม่ให้นายยุ่งกับป่านหรอก....นายมันใจร้าย....คนใจร้ายก็ไม่สมควรได้คนดี ๆ เหมือนกันแหละ....ฮึก....ฮึก....ฮือ”
อยากออกไปช่วยใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้า ครั้งหนึ่งเจ้าปิศาจร้ายเคยชกจนเลือดกำเดาไหล เพราะเผลอขึ้นเสียงใส่.....แม้ว่ามันจะปลอบทีหลังด้วยการเลี้ยงไอศครีมก็ตามที
พี่ชายคนรองน่ากลัว.....แต่ในความน่ากลัว เด็กน้อยกลับรู้สึกว่ามันเท่ห์....แล้วก็น่าเอาเป็นแบบอย่าง หากแต่เป็นเค้า เค้าจะไม่รุนแรงกับพี่ชายตัวน้อยเป็นอันขาด
'มึงมีกลิ่นเดียวกับกู'.....เด็กน้อยเริ่มจะเข้าใจในสิ่งที่พี่ชายคนรองพูดบ้างแล้วล่ะ....ว่ามันหมายความว่าอย่างไร
และไหล่ขาว ๆ นั่นก็ช่างยั่วเย้าให้ก้มลงไปหยอกล้อด้วยฟันคบ ๆ
กึก.......
พี่ชายหลับลึก แต่ก็คงจะรู้สึกเจ็บปวด ร่างเล็ก ๆ นั้นบิดไปมาอย่างอึดอัด
“พี่จ๋า....เบียร์ขอโทษนะ.....เบียร์จะไม่ทำ.....ไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว สัญญา”
ทำไมนะ?....เด็กน้อยคิด.....การทรมานพี่ชายคนโต ไม่เห็นสนุกเท่ากับการทรมานเด็กน้อยบ้านข้าง ๆ เลย อยากบีบขยำ....อยากกัด....อยากดึงทึ้งเนื้อนิ่ม ๆ ให้สมใจอยาก
แต่กับพี่ชายแล้ว....พ่อหนูน้อยแค่อยากจะกอดเอาไว้ แล้วปลอบประโลมด้วยหัวใจทั้งดวง ชดเชยกับที่เคยปล่อยปละละเลยด้วยความขลาด
“พี่เกลียดนาย....ไอ้ลิงยักษ์....เชี่ยแม่ม....แง่ม ๆ ๆ”
เสียงละเมอของพี่ชาย ทำให้พ่อหนูมีความหวังที่จะสู้อีกครั้ง
“ปิดเทอมนี้ ผมจะทำให้พี่เป็นของผมให้ได้เลย คอยดูสิ”...
มาอีกตอนแล้วนะคะ....
หัวข้อ: [TWINCesT] น้องบิ๊กกับพี่บู้ [ภาค 2] - ตอนพิเศษ หมาเด็กกับชายชู้ [16/11/12] (อ่าน 134772 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก