หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[maple4120]

วายะโหดได้อีก โทโมะจะรอดมั้ยเนี่ยย

[chompoonut139]

นี่แหละ พระเอกในฝัน

ชอบจริงๆๆๆเลยมันโดนใจมากๆๆๆ

FC วายะสุดๆๆ

[M@nfaNG]

  สยอง ไม่ต้องรักเค้ามากขนาดนี้ก็ได้ กลัวอะ

[kuruma]

ขนลุกอะค่ะ ขั้นตอนที่ว่า ต้องกรีด ลอกเนื้อเยื่อ อะไรนั่น ต่อให้สลบอยุ่ก็เถอะ ยังไงก็คนเป็นๆนะ แถมยังเป็นคนที่รักด้วย ... แต่ถ้าวายะก็คงทำได้นั่นล่ะนะ แต่สำหรับคนอ่านแล้ว...อ่านแล้วมือไม้อ่อน จินตนาการแล้วก็ซีดเลยล่ะค่ะ // สงสารน้อง

[kyoya11]

วายะอย่างเถื่อนอ่ะ

[tong_pub]

เพราะเวลาะที่กระชั้นชิดเข้ามา
เพราะหวงว่าโทโมกิจะหายไปแล้วไม่ใช่ของตัวเองอีก
เพราะต้องการครอบครองไว้เพียงผู้เดียว
เลยต้องทำสิ่งที่ร้ายแรงต่อโทโมกิเลยสินะ
วายะ...นายทำผิดมากเลยนะ โทโมกิไม่ได้รู้เรื่องที่นายต้องการให้เป็นเลย
แต่กลับต้องมารับการกระทำที่แสนเจ็บปวด
สงสารทั้งคู่ สงสารตัวเอง...ค้างมาก


 

[sapphire_yaoi]

วายะโหดอ่ะ แต่ไม่เป็นไรยังไงก็รักวายะเสมอ

[tippy]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก มาต่อไวๆนะจ๊ะ วายะเอ๋ย รักเค้าแต่ก็แสดงออกสมเป็น s จริงๆ

[КίmY]

อร๊ากกกก เห็นภาพเลย 
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ.....รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[vocaloid]

วายะโหดอะ สงสารโทโกิจ้ง

[sanfran]

อาร้ายยย
ทำไมตัดกันอย่างนี้อะ
ใจร้ายยยย

แต่เรายังรอ
555

[HISY]

กรี๊ดดด  อยากจะเป็นลม
อะไรมันจะโหดขนาดน้านนน

[TontS]

รอตอนต่อไปนะะ รีบมาๆๆ 555

[jiki]

กำลังหมดแรง อ่านแล้วนิ่งหมดแรง
สรุปเราsmกันทางจริงใจใช่ป่ะ? หมายถึงคนเขียน กับ คนอ่านอ่ะนะ

[tonkhaw]

ความคิดนี้โหดแทบรับไม่ได้
คิดไ้ด้ไงเนี๊ย
บ้าที่สุด

[yaoigirl]

โหดดด ไปม้ายยยย วายะ 

[shockoBB]

วายะโหดมากกก
สนุกมากค่าาา  รออ่านตอนต่อไป
 

[sunshadow]

  เฮ้ย ถึงขั้นต้องลากขึ้นเขียงแล้วกระซวกกันเลยเหรอ

[dear77]

เลือดสาดดดด สนุกมากค่ะ

[salapaw]

*-* เป็นสไตล์ที่เขียนไม่หลุดคอนเซปต์

ความรักมีหลายแบบ  แบบนี้ก็หวานไปอีกอย่าง   *-* 

[Lemon_Tea]

เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ
วายะ นายนี่มัน เฮ้อ 
ค่อนข้างไปทางเลวมาก

โธ๋ๆ ทำเด็กน้อยเปื้อนราคีแล้วยังไม่ยอมปล่อย

แล้วโทโมะจะเป้นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย

[Still_14OC]

ย้อนอดีตเพลินเลย ระวังโทโมกิ จะโดนโทรม ก่อน ชุนจะไปช่วยทันนะ

[keezbt]

หนุกมากเลยอ่ะ ชอบๆ โทโมะน่าสงสารอ่า ชุนก็โหดเกิ๊นนน มาต่อเร็วๆๆ

[janamanza]

อ่านไปร้องไห้ไป  อยากให้มาต่อเร็วๆยิ่งอ่านยิ่งอยากติดตามต่อๆไปเรื่อยๆ

[jiki]

พรุ่งนี้จะมาลงแล้วใช่ไม๊
เค้าอยากอ่านแล้วอ่ะ ตัวเอง
พรุ่งนี้ลงเร็วๆนะ
คิดลูกแมวเปื่อยๆโทโมะแย่แล้วเนี่ย

[KOKURO]

มาแล้วครับ ขอบคุณที่รอนะครับ

All I want # 9

ชั้น 29 ของตึกลูนาติก  ลัสท์  ซึ่งก็คืออาคารเดียวกันกับลูนาติกโฮสต์คลับและคลับใต้ดิน  บนชั้นสูงสุดของตัวอาคารนั้น  คือห้องทำงานส่วนตัวของชายผู้กุมอำนาจสูงสุดของบริษัททั้งหมดในเครือลูนาติก  ลัสท์

โอโนเสะ  ฮิซาโนบุ...ผู้เป็นทั้งประธานบริษัทและหัวหน้าตระกูลโอโนเสะซึ่งมีอิทธิพลอำนาจในแวดวงธุรกิจโลกมืดมาหลายชั่วอายุคน

ตระกูลโอโนเสะประกอบธุรกิจผิดกฎหมายโดยมีเบื้องหน้าเป็นห้างหุ้นส่วนและบริษัทที่โปร่งใสในเครือมากมาย  ทำให้ชื่อเสียงของลูนาติก  ลัสท์ขจรขจายไปในแวดวงการค้าและวงการใต้ดิน  จะเรียกว่าผู้มีอิทธิพลหรือยากุซ่าก็ไม่ผิด แต่ตระกูลโอโนเสะวางตัวเองไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสมและไม่ใคร่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่นนอกเหนือไปจากสายธุรกิจของตนนัก  จนกลายเป็นกลุ่มธุรกิจที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง

ในยุคของโอโนเสะ  ฮิซาโนบุ  ลูนาติก  ลัสท์ได้เติบโตขึ้นอีกโดยขยายขอบเขตไปในด้านธุรกิจบันเทิง  ลูนาติก  ลัสท์สร้างนายแบบนางแบบมากมายขึ้นมาประดับวงการใต้ดิน  ผลิตภาพยนตร์และหนังสือออกมาเพื่อรองรับตลาดของผู้ที่มีความนิยมทางเพศแบบผิดปกติ  รวมไปถึงเปิดคลับและบาร์ต่าง ๆ เพื่อให้ผู้ที่มีรสนิยมทางเพศแบบเดียวกันได้มาพบปะและแลกเปลี่ยนความหฤหรรษ์ซึ่งกันและกัน  สิ่งเดียวที่ลูนาติก  ลัสท์ไม่แตะต้องคือการค้ามนุษย์  อย่างมากก็แค่เพียงทำสัญญาเช่าตัวนายแบบนางแบบไปใช้บริการเป็นระยะยาวเท่านั้น  แต่ไม่มีการซื้อขายใด ๆ  ซึ่งสัญญานั้นจะต้องเกิดจากความยินยอมพร้อมใจของนายแบบนางแบบเองด้วย

ในตอนนี้  โอโนเสะกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานและฟังเรื่องราวที่โอคุระ  ผู้จัดการของคลับใต้ดินขึ้นมาปรึกษาถึงห้องทำงานด้วยตนเอง

“แปลว่าเด็กของเราเคยพบเห็นเด็กที่ตำรวจติดต่อมาขอความร่วมมือให้ตามหางั้นสินะ”  โอโนเสะสรุปพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้

“ครับ  อย่างน้อยโทคิโตะก็ยืนยันว่าเคยมีเรื่องกับเด็กคนนั้น”  โอคุระตอบด้วยเสียงนอบน้อม

“เด็กแค่คนเดียว...ดูเป็นเรื่องใหญ่จังนะ”  ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์หมุนเก้าอี้หันหน้าออกไปทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ด้านหลัง  ทอดสายตามองทิวทัศน์ยามราตรีของเมืองใหญ่

“ดูท่าทางพ่อแม่ของเด็กจะมีฐานะดีไม่น้อยน่ะครับ  รู้สึกจะออกข่าวทีวีด้วย”  ผู้ที่บอกมาคือยามานากะผู้เป็นเลขานุการส่วนตัวซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

“ฐานะดี...ออกข่าวทีวี...แล้วไหงปล่อยให้เลยมาเป็นเดือนแบบนี้ถึงค่อยตามหาตัว?”  คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ  เพียงแต่เปรยขึ้นมาตามที่นึกสงสัยเท่านั้น  แต่ก็มีคำตอบมาให้

“เขาอาจจะเพิ่งรู้ก็ได้มั้งครับว่าลูกเขาหายไป”  คนตอบคือยามานากะ

“เป็นเดือนถึงเพิ่งรู้ตัวเนี่ยนะ?”  โอโนเสะย้อนถาม  มันฟังดูไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไรนัก

“ก็ทีฮิโรอากิคุงแอบไปเที่ยวเกียวโตกับเพื่อนตั้งอาทิตย์นึง  ท่านประธานก็ยังไม่รู้นี่ครับ”  ยามานากะอ้างถึงลูกชายคนเล็กของโอโนเสะ

โอโนเสะอึ้งไปนิดหน่อยกับเหตุผลที่เลขา ฯ กล่าวอ้าง  เขาเหลือบตามองร่างท้วม ๆ ของยามานากะ  เลขา ฯ คนนี้เป็นลูกของพี่สาวคนโตของโอโนเสะ  มีศักดิ์เป็นหลานชายของเขาดังนั้นจึงกล้าต่อปากต่อคำและสร้างเหตุผลป่วน ๆ ให้กับเขาอยู่เสมอ  แต่เพราะเรื่องการทำงานไร้ที่ติ  โอโนเสะจึงไม่ค่อยจะใส่ใจกับปากของยามานากะเท่าไรนัก

“พ่อแม่รวย ๆ เขาก็ยุ่งอยู่กับงานกับสังคมของเขา  บางทีลืมลูกไปเลยก็มีบ้างละครับ”

“ก็เป็นไปได้...”  โอโนเสะพึมพำเบา ๆ

“เอ้อ...แล้วเรื่องวายะคุงล่ะครับ  ท่าน?”  โอคุระที่เงียบฟังอยู่นานถามขึ้น

“โทคิโตะบอกว่าวายะอยู่ในเหตุการณ์ตอนที่มีเรื่องกับเด็กคนนั้นด้วย  แต่กลับทำเป็นไม่สนใจใช่มั้ย...ก็น่าคิดอยู่  แต่ก็ยังสรุปไม่ได้ไม่ใช่เหรอว่าวายะมีส่วนในการหายตัวไปของเด็กคนนั้น”  โอโนเสะตอบด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ

“ครับ  ผม...คงจะคิดมากไปเอง”  ผู้จัดการคลับใต้ดินมีสีหน้ากังวลใจนิดหน่อย

“ไม่หรอก  ดีแล้วละที่คิดถึงในแง่เลวร้ายที่สุดไว้ก่อน  มันจะทำให้เราลงมือทำอะไรได้อย่างรอบคอบมากขึ้น”  โอโนเสะหมุนเก้าอี้กลับมาหาโอคุระแล้วยิ้มน้อย ๆ  นั่นทำให้ผู้จัดการคลับใต้ดินใจชื้นขึ้นมากทีเดียว  “ตอนนี้โทคิโตะทำงานอยู่ใช่มั้ย?”

“ครับ”

“งั้นถ้าเสร็จจากแขกคนนี้แล้ว  ถ้าเขาไม่เหนื่อยมากเกินไปก็เรียกตัวขึ้นมานี่หน่อย  ฉันอยากถามรายละเอียดจากเขาน่ะ”  โอโนเสะบอก  “เอาละ  ลงไปได้แล้ว  อ้อ...ถ้าโทคิโตะไม่ไหวแล้วก็ไม่ต้องให้มานะ  ไว้พรุ่งนี้ก็ได้”

“ครับผม  งั้น  ผมขอตัวก่อนนะครับ”  โอคุระโค้งให้แล้วออกจากห้องทำงานไป

ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์ลุกจากเก้าอี้เดินเกร่ไปที่หน้าต่าง  ไขว้มือไว้ที่ด้านหลังพลางเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย

“คิดว่าไง  ยามานากะ?”

“เดี๋ยวโทคิโตะก็ขึ้นมาครับ  โฮสต์สาย S ของเราอึดทุกคน  ไม่มีหมดแรงง่าย ๆ”  ยามานากะตอบหนักแน่น

“ไม่ใช่เรื่องนั้น...”  โอโนเสะส่ายหน้าอย่างระอาใจ

“ถ้าเรื่องวายะ  ผมคิดว่าน่าจะฟังรายละเอียดจากโทคิโตะก่อนแล้วค่อยเรียกวายะมาคุยครับ  ตอนนี้ก็ยังคิดอะไรไม่ได้หรอกครับ  เรายังไม่รู้เรื่องทั้งหมดเลย”  บทจะเป็นการเป็นงานขึ้นมาก็ทำได้...แต่ไม่ค่อยทำ

“นั่นสินะ  งั้นเราก็มารอดูกันเถอะว่า  โฮสต์สาย S ของเราจะอึดพอจะขึ้นมาหาเรา  หรือแขกของเราจะอึดกว่าโฮสต์”


ราว ๆ หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น  โทคิโตะก็ขึ้นมาถึงห้องทำงานส่วนตัวของโอโนเสะในสภาพที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมจะกลับบ้าน  เขาไม่เคยถูกเรียกตัวขึ้นมาที่ห้องนี้ตามลำพังจึงค่อนข้างจะเกร็ง  ครั้งสุดท้ายที่มาที่นี่ก็ตอนที่มีเรื่องกับยากุซ่าแถว ๆ นี้  แต่ตอนนั้นก็ขึ้นมาด้วยกันหลายคน  รวมทั้งวายะด้วย

โอโนเสะนั่งอ่านเอกสารรออยู่ที่โต๊ะทำงาน  ในขณะที่ยามานากะซึ่งออกไปรับโทคิโตะที่หน้าประตูนิรภัยกลับไปยุ่งกับการจัดแฟ้มงานที่กองอยู่บนโต๊ะรับแขกกลางห้อง

จากลิฟท์มาจนถึงห้องทำงานแห่งนี้  กั้นไว้ด้วยประตูนิรภัยซึ่งคนที่รู้รหัสเปิดประตูเท่านั้นที่จะเข้ามาถึงห้องนี้ได้

โทคิโตะเดินเกร็ง ๆ ไปที่หน้าโต๊ะทำงานของท่านประธานบริษัทแล้วโค้งเพื่อทำความเคารพ

“เรียกผมเหรอครับ?”

“ใช่  มีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะ”  โอโนเสะวางเอกสารในมือลงบนโต๊ะแล้วถอดแว่นสายตาออก  เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ตามสบาย  “ได้ยินว่าเธอเคยเห็นเด็กที่ตำรวจติดประกาศตามหาตัวอยู่เหรอ?”

“ครับ  เคยเห็น”  โทคิโตะตอบอย่างสงวนถ้อยคำ

“เธอเล่าให้โอคุระฟังว่าไม่ใช่แค่เคยเห็น  แต่เคยมีเรื่องกันด้วยใช่มั้ย?  ไหนลองเล่ามาให้ฟังหน่อยซิ”

“ก็...เด็กคนนั้นล้วงกระเป๋าตังค์ผมตอนที่ผมออกไปซื้อของใกล้ ๆ นี่น่ะครับ  ก็เลยมีเรื่องกันนิดหน่อย”  โทคิโตะอ้อมแอ้ม  การมีเรื่องกับเด็กแบบนั้นมันออกจะน่าอาย  แม้ว่าเขาจะมีเหตุผลที่ดีพอก็เถอะ

“เห็นว่าวายะก็เกี่ยวข้องด้วย  ไหนเล่ามาให้ละเอียด ๆ ซิ  ไม่ต้องอ้ำอึ้งไป  ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก”

พอโอโนเสะบอกอย่างนั้น  โทคิโตะก็ค่อยผ่อนคลายลง

“เด็กนั่นล้วงกระเป๋าผมแต่พอดีผมรู้สึกตัว  ก็เลยวิ่งไล่น่ะครับ  เด็กนั่นวิ่งเข้ามาในตรอกด้านหลังคลับแล้วก็คงชนกับวายะเข้า  ผมตามมาทันพอดีเลยขอให้วายะจับตัวไว้ให้  แล้วก็เอากระเป๋าตังค์คืนน่ะครับ  ก็...มีตบหัวสั่งสอนไปบ้างสองสามครั้ง  แต่ไม่ได้อะไรมาก  แล้วผมก็กลับเข้ามาในคลับ  ส่วนวายะยังอยู่ข้างนอก...แล้ว...ก็ไม่รู้แล้วละครับ  ผมรู้แค่นี้”

“เธอคุยเรื่องนี้กับวายะแล้ว?”

“ครับ  ผมถามเขาว่าจำเด็กในประกาศของตำรวจได้มั้ย  เขาบอกว่าจำไม่ได้  ผมเลยขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูด  แล้วเขาก็ทำท่านึกขึ้นมาได้...คือ...ยังไงดีล่ะ  ผมไม่คิดว่าหมอนั่นจะจำไม่ได้นะครับ  คนเคยมีเรื่องกันแบบนั้น  วายะไม่น่าจะลืม  เพราะเขาทั้งขู่ทั้งเคี่ยวเข็ญให้เด็กนั่นคืนกระเป๋าให้ผมด้วย”  โทคิโตะกรอกตามองพื้น  ที่เขาพูดไปเหมือนจะใส่ความวายะ  แต่นั่นคือสิ่งที่เขาคิดจริง ๆ

“วายะนึกได้แล้วยังไงอีก?”  โอโนเสะถามต่อ

“หมอนั่นก็ว่า...ประมาณว่า...ป่านนี้คงถูกเอาไปขายที่ไหนแล้วมั้ง  แล้วก็ทำท่าไม่สนใจ  พอผมบอกว่าน่าจะบอกผู้จัดการ  เขาก็ว่าผมหาเรื่องใส่ตัวน่ะครับ”

“อืม...งั้นเรอะ?  แค่นี้ใช่มั้ย?”

“ครับ”  โทคิโตะพยักหน้า  แล้วก็พูดต่อ  “แต่ผมว่ามันแปลก ๆ...คำพูดกับท่าทางของวายะน่ะครับ  หมอนั่นไม่ค่อยสนใจใครก็จริง  แต่ปกติแล้วจะไม่ทำท่าทีเฉยชาแบบนั้นนะครับ  ถ้าผมเร้าหรือมาก ๆ ก็มักจะด่าหรือไม่ก็หัวเราะกลับมา  แต่นี่อยู่ ๆ หมอนั่นก็ตัดบทว่าจะกลับบ้านแล้วก็ไปเลยน่ะครับ  ผมตะโกนเรียกก็ทำเป็นไม่ได้ยิน...คือ...มัน...ไม่สมกับเป็นหมอนั่นยังไงไม่รู้”

โอโนเสะพยักหน้ารับ  เท่าที่ฟังก็ออกจะแปลกอยู่เหมือนกัน  เท่าที่เขารู้จักวายะ  เด็กนั่นเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง  เย่อหยิ่ง  ไม่ค่อยสนใจใคร  แต่ขณะเดียวกันก็ขี้แกล้งและชอบทำอะไรซุกซนตามแบบที่ตัวเองคิดว่าสนุก  ถึงขนาดเคยแอบพาคิริฮาระที่ตอนนั้นยังไม่บรรลุนิติภาวะเข้ามาทำงานในคลับใต้ดิน  เพียงเพราะรู้สึกสนใจและสนุกที่จะมีสัมพันธ์ด้วย  วายะมักจะยิ้มอย่างยียวนเสมอ  และไม่ค่อยเกรงใจใครแม้กระทั่งกับเขาที่เป็นประธานบริษัท  แต่ถึงจะหยิ่งและรักสันโดษ  แต่เมื่อไรที่เรียกใช้หรือตอนที่ใครเดือดร้อนอะไร  วายะจะยื่นมือเข้าไปช่วยเสมอ...ไม่ใช่คนที่จะทำเฉยชากับคำพูดของคนอื่นแบบนั้น

แต่ก็ยังสรุปอะไรไม่ได้  แค่มีข้อสงสัยเกิดขึ้นเท่านั้น  วายะอาจจะเกี่ยวข้องหรือไม่เกี่ยวข้องเลยก็ได้

ประธานสูงสุดของลูนาติก  ลัสท์คิดใคร่ครวญแล้วก็มองหน้าโทคิโตะก่อนจะยิ้มให้

“เอาละ  ไว้ฉันจะเรียกวายะขึ้นมาถามทีหลังเอง  ได้ยินว่าวันนี้หมอนั่นลาป่วยเหรอ?”

“อ้อ  ครับ  ดูเหมือนจะนอนไม่พอ  หน้าตาแย่มากเลยครับ”  โทคิโตะรายงาน

“เหรอ...แปลกนะ  คนที่ทำสถิติลาป่วยน้อยที่สุดอย่างวายะเนี่ย  ถึงคราวจะต้องลาก็ลาด้วยสาเหตุนี้งั้นเหรอ  โฮสต์อันดับหนึ่งมันก็เหนื่อยแบบนี้ละนะ  เธอเองก็พยายามขยับอันดับหน่อยสิ  โทคิโตะ”

“โอ๊ย  ผมไม่สู้หรอกครับ  ปล่อยท่านวายะไปเถอะ  รูปไม่หล่อ  หุ่นไม่เร้าอย่างผมอยู่อย่างนี้ดีแล้ว”  โฮสต์หนุ่มส่ายหัวดุกดิก

“หึ ๆ...ทะเยอทะยานหน่อยก็ได้...เอาละ  ไปได้แล้วละ  ขอบใจนะ”  โอโนเสะพยักหน้าน้อย ๆ ให้

“งั้นขอตัวละครับ”  โทคิโตะโค้งให้ท่านประธานอย่างสุภาพแล้วก็หันไปโค้งให้ยามานากะด้วย  “ไปนะครับ  ยามานากะซัง”

“อื้ม  ราตรีสวัสดิ์”  ยามานากะเงยหน้าจากงานตรงหน้ามาพยักหน้าให้นิดหนึ่ง

เมื่อโทคิโตะไปแล้ว  ยามานากะก็เปรยขึ้นเบา ๆ ทั้งยังเก็บเอกสารเข้าแฟ้ม

“ตกลงว่าไงครับ?”

“พรุ่งนี้ก็เรียกวายะมาคุย...แต่ฉันว่ามันไม่มีอะไรหรอก  เรื่องแค่นี้เอง”  โอโนเสะบอกอย่างไม่ใส่ใจ

“นั่นสินะครับ  บางทีโอคุระซังก็ตื่นตูมแปลก ๆ เหมือนกัน”

บทสนทนาจบลงแค่นั้นเมื่อต่างก็หันกลับไปสนใจกับงานตรงหน้า  การเป็นผู้บริหารระดับนี้  โอโนเสะมีเรื่องให้ต้องสนใจมากกว่าเรื่องของเด็กคนหนึ่งมากมายนัก

...

“หน้าตาดูไม่ได้อย่างที่เขาว่าจริง ๆ ด้วยนะ”

นั่นคือคำทักทายที่ดังขึ้นทันทีที่วายะก้าวเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของท่านประธานลูนาติก  ลัสท์

“ใครว่าครับ?”  วายะยกมือขึ้นเสยเรือนผมสีทองของตน  ไม่มีคำทักทายตามมารยาทด้วยซ้ำ

“หลายคน  อยากให้ระบุตัวเรอะ?”  โอโนเสะประสานมือรองใต้คาง  สีหน้ายิ้ม ๆ

“ไม่ต้องก็ได้ครับ  ว่าแต่...เรียกผมมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินแบบนี้  มีธุระอะไรครับ?”  นี่ยังไม่ใช่ช่วงเวลาออกมาใช้ชีวิตของวายะเสียด้วยซ้ำ

“อยากถามเรื่องเด็กในประกาศของตำรวจหน่อยน่ะ”  โอโนเสะเข้าประเด็นทันที  โดยไม่ทันสังเกตอาการเกร็งเล็กน้อยที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของโฮสต์หนุ่ม  “เห็นว่าเธอเคยเจอเด็กคนนั้นเหรอ?”

“ครับ...จะว่างั้นก็ได้”  น้ำเสียงตอบรับเรียบเป็นปกติ  หากความตึงเครียดก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ

“เล่ารายละเอียดหน่อยได้มั้ย?”

วายะลอบถอนใจยาว  ก่อนจะเอ่ยปาก “เด็กนั่นล้วงกระเป๋าโทคิโตะแล้ววิ่งหนีมาชนผม  ผมก็เลยช่วยจับไว้ให้เท่านั้นเองครับ”

“แค่นั้นเหรอ?  เห็นโทคิโตะบอกว่ามีเรื่องกันด้วยนี่”

“ก็สั่งสอนนิดหน่อยครับ  ตบกระโหลกบ้างอะไรแบบนี้”  พูดพลางก็ยักไหล่  เขาไม่ได้โกหกอะไรนี่นะ

[KOKURO]

“แล้วหลังจากที่โทคิโตะกลับเข้าไปทำงานแล้ว  เธอทำยังไงกับเด็กนั่นล่ะ?”  โอโนเสะยังถามต่อไปเรื่อย ๆ

วายะเริ่มรู้สึกอึดอัดที่จะตอบ  แต่ก็ไม่ต้องการแสดงพิรุธอะไรออกมา  “ก็มีด่ากันนิดหน่อย  ไอ้เด็กนั่นเอารองเท้าปาผม  ผมเลยตบซะสลบไปเลย  แล้วก็ทิ้งไว้ตรงนั้นแหละครับ”

“แค่นั้น?”

“แค่นั้น”  โฮสต์หนุ่มตอบสั้น ๆ ทั้งที่รู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่นั้นอย่างที่พูด

“เธอทิ้งเขาไว้ตรงนั้น  แล้วเขาก็หายตัวไปงั้นสินะ”

“คงงั้นมั้งครับ  ผมจะไปรู้ได้ไง”

“อืม...ก็แค่นั้นแหละ  ไม่มีอะไรแล้วหละ”  โอโนเสะบอกพลางลุกจากเก้าอี้

“แค่เนี้ย!?”  วายะร้อง  “เรียกผมออกมาแต่วันเพื่อถามแค่เนี้ย?”

“ก็แค่นี้แหละ  มีคนมาบอกแค่นี้  ฉันก็ถามแค่นี้แหละ  อยากให้ถามอะไรอีกหรือไง?  หรือว่าไปทำอะไรผิดมาอีก?”  ชายผู้มากวัยกว่าขยับเนคไทและจัดสูทให้เข้ารูป

“เปล่า”  วายะกำมือแน่น  ก้มหน้ามองพื้น...ถ้าจะมีอะไรที่ผิดละก็...

“ที่เรียกมาแต่วันเพราะฉันต้องไปธุระต่อ  ว่างแค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ  เธอกลับบ้านไปพักผ่อนซะไป  สีหน้าแย่มากนะ  ดูแลตัวเองหน่อย  ถ้าโฮสต์อันดับหนึ่งเป็นอะไรไปสักคน  รายได้จะสูญไปไม่ใช่น้อย  ยังมีคนอยากให้เธอเฆี่ยนอีกเยอะ”

“ห่วงแค่นั่นน่ะนะ”  โฮสต์หนุ่มส่ายหน้า  ยกมุมปากขึ้นเหมือนจะยิ้ม

“แค่นั้นแหละ  เอาละ  ไปกันเถอะ”  โอโนเสะเดินนำออกจากห้องโดยมียามานากะตามไปด้วย

เมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่แล้วก็ไม่มีเหตุผลที่วายะจะต้องอยู่  ชายหนุ่มเดินลากเท้าตามไปอย่างเอือมระอา...แต่ก็ยังดีที่ดูเหมือนว่าโอโนเสะจะไม่ใส่ใจคำบอกเล่าของเขามากนัก  เพียงแค่เรียกมาสอบถามตามหน้าที่เท่านั้น

แต่...ใกล้เข้ามาอีกนิดแล้ว...เขาควรจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับโทโมกิให้เด็ดขาดเสียที...

...

อุ่น...ความอบอุ่นที่อวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ เจือด้วยกลิ่นบุหรี่นี้แทบจะเป็นโลกทั้งโลกของโทโมกิ  เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นช้า ๆ...นั่นไง  อกกว้างที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อปรากฏแก่สายตา  ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแขนแกร่งที่หนุนนอนอยู่ต่างหมอน  พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับใบหน้าคมสันเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งความเป็นชาย  ซึ่งตอนนี้พริ้มตาหลับดูสงบสุขอยู่ในห้วงนิทรา  เรือนผมที่ถูกย้อมเป็นสีทองยาวล้อมกรอบใบหน้าทำให้ไม่อาจบอกเชื้อสายของคนตรงหน้าได้แน่ชัด...ทั้งหมดคือภาพที่โทโมกิได้เห็นอยู่บ่อยครั้งตอนที่ฤทธิ์ยากล่อมประสาทหมดลง

วายะที่กอดเขาอย่างเร่าร้อนรุนแรง  ก็มีช่วงเวลาที่สงบเยือกเย็นเช่นนี้ด้วย

โทโมกิเลื่อนมือขึ้นไปแตะปลายคางที่สากด้วยไรเครา...นานเท่าไรแล้วที่โลกของเขามีเพียงแค่ผู้ชายคนนี้...จากการพบเจอที่แสนเลวร้ายนั้น  เวลาผ่านมานานเท่าไรแล้ว...เด็กหนุ่มถามตัวเองอยู่บ่อยครั้ง  แต่ก็ไม่เคยมีคำตอบ  สมองและความคิดของเขาพร่ามัวอยู่เสมอด้วยยาที่วายะให้กินเข้าไป  มีเพียงสัมผัสทางกายเท่านั้นที่กระจ่างชัด  จนแทบจะรับรู้และจดจำทั้งหมดของผู้ชายคนนี้ได้แม้แต่ในความฝัน

ในตอนที่วายะหลับสนิทอยู่อย่างนี้  ถ้าจะหนีไปก็ทำได้แท้ ๆ

หากโทโมกิไม่เคยไป  ทั้งที่ความโหดร้ายของวายะจะทำให้เขาทั้งเกลียดทั้งกลัวสุดประมาณ  แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยึดเขาไว้ที่นี่...

อาจเพราะรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดขยับตัว  แขนแกร่งจึงโอบรั้งร่างนั้นเข้ามาแนบอกทั้งที่ยังไม่ลืมตา  ริมฝีปากแตะลงกับเรือนผมสีดำอย่างนุ่มนวล...นี่เองคือสิ่งที่ทำให้โทโมกิไม่อาจหนีจากวายะไปได้

ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใครในชีวิต...อ้อมกอดที่เรียกร้องต้องการเขาเพียงหนึ่งเดียวในโลก

หยาดน้ำอุ่น ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตา...ไม่หรอก  นี่ไม่ใช่อ้อมกอดของเขา  วายะไม่เคยต้องการเขา  วายะต้องการเพียงใครอีกคนหนึ่งที่ไม่มีวันได้ครอบครอง  จึงพยายามทำให้เขาเป็นแบบนั้น...อ้อมกอดนี้ต้องการเพียงกุหลาบเพลิงดอกนั้นเท่านั้น...และเขาเป็นไม่ได้  สักวันวายะก็จะต้องเบื่อกับการพยายามทำให้เขาเป็นอย่างผู้ชายคนนั้นและจะทอดทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี
รู้ทั้งรู้...แต่กลับโหยหาและต้องการ...จนถึงขนาดทิ้งโลกทั้งโลกไว้ข้างนอกได้

ถ้าสักวันหนึ่งจะต้องถูกทิ้งล่ะ...ถ้าสักวันหนึ่งที่ถูกปล่อยตัวออกไปจากห้องนี้ล่ะ...จะทำยังไง...

เพียงแค่คิด  โทโมกิก็เผลอสะอื้นฮัก...เขาปรารถนาอิสระที่จะได้หลุดไปพ้นจากห้องนี้อยู่เสมอ  ปรารถนาที่จะไปให้พ้นจากความโหดร้ายของวายะ...แต่ในขณะเดียวกัน  ก็กลับรู้สึกขึ้นมาว่าตนจะกลับไปใช้ชีวิตโดยปราศจากอ้อมกอดนี้ได้อย่างไร  ในเมื่อได้เรียนรู้ถึงความอบอุ่นของมนุษย์แล้ว...

ไม่ควรเลย...วายะไม่ควรสอนให้เขารู้จักมันเลย...

ร่างบางขดกายซุกกับอกกว้าง  ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นสะอื้น  หากน้ำตายังไหลไม่ยอมหยุด  แต่แม้จะกลั้นเสียงไว้แค่ไหน  ร่างกายก็สั่นสะท้านจนคนที่กอดเขาเอาไว้รู้สึกได้  ชายหนุ่มกอดร่างในอ้อมแขนแน่นเข้าแล้วลืมตาขึ้น

“ร้องไห้ทำไม  โทโมะ?”  เสียงทุ้มต่ำกระซิบถามเบา ๆ

เด็กหนุ่มไม่ตอบหากสะอื้นหนักขึ้น  โฮสต์หนุ่มถอนใจเบา ๆ แล้วแนบริมฝีปากลงกับหน้าผากมน

“เจ็บเหรอ?”  เพราะไม่ได้ใช้ยากระตุ้นและยากล่อมประสาทก็หมดฤทธิ์แล้ว  ก็เป็นไปได้ว่าโทโมกิอาจจะเจ็บจากการกระทำของเขาก็ได้

แต่โทโมกิกลับส่ายหน้าแล้วเลื่อนแขนไปโอบกอดวายะไว้แน่น

โฮสต์หนุ่มลูบเรือนผมสีดำนุ่มมือเบา ๆ  คิ้วเข้มขมวดมุ่น  บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจการกระทำของโทโมกิ  เด็กคนนี้กลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด  แต่ก็มักจะกอดหรือซุกตัวเข้าหาเขาอยู่บ่อยครั้ง...แม้แต่ในห้วงอารมณ์ที่เร่าร้อนดุดัน  ทั้งที่กรีดเสียงร้องและหลั่งน้ำตา  แต่โทโมกิก็จะไขว่คว้าเขาเอาไว้และถึงจุดสุดยอดในอ้อมกอดของเขาทุกครั้ง...หากไม่กอด  ก็ดูจะทรมานแสนสาหัสและไม่มีวันถึงจุดได้เต็มที่

เจ้าแมวดื้อ...โทโมกิก็เหมือนแมวจรจัดที่ทั้งเกลียดทั้งกลัวคนที่ไล่ตี  แต่ก็มาอาศัยมุมเล็ก ๆ ซุกนอนเสมอ...แม้อยากจะเลี้ยงเอาไว้  แต่ก็ไม่ยอมให้เลี้ยง

ริมฝีปากอุ่นแนบลงบนหน้าผากมนอีกครั้ง  ก่อนจะระลงมาที่เปลือกตาและจูบซับน้ำตาให้แผ่วเบา  โทโมกิเงยหน้าขึ้นรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ  เรียวปากจึงเคลื่อนมาแตะริมฝีปากที่เผยอสะอื้น  บดคลึงอย่างนุ่มนวลแล้วถอนออก  ประทับซ้ำลงครั้งแล้วครั้งเล่า  กระทั่งเรียวลิ้นร้อนของหนุ่มน้อยขยับออกมาแตะเลียริมฝีปากของวายะอย่างเรียกร้อง  ชายหนุ่มจึงแนบจุมพิตตอบสนองอย่างเร่าร้อน  ปลายลิ้นสอดเข้าเกี่ยวกวัดพัวพันกับลิ้นนุ่มที่เอาแต่ตั้งรับ...โทโมกิยังคงจูบไม่เก่ง  วายะแทบจะไม่เคยจูบเด็กหนุ่มเลย  ไม่เคยสอนถึงสัมผัสนุ่มนวลและความหวานล้ำของการจุมพิต  จูบของวายะมีแต่บังคับขืนราวกับจะกลืนกินเข้าไป...นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้

ริมฝีปากอุ่นนุ่มยังคงเคล้าคลออยู่ไม่ห่างแม้จะถอนลิ้นออกแล้ว  โทโมกิเผยอริมฝีปากหอบน้อย ๆ  สองแขนยังโอบกอดร่างสูงไว้ไม่ปล่อย  มือเล็กลูบไล้เปะปะไปบนแผ่นหลังกว้าง  แล้วก็รู้สึกได้ว่ามือของวายะค่อย ๆ เลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวหลวมโคร่งที่เขาสวมอยู่ออกทีละเม็ด  ก่อนจะแหวกสาบเสื้อออกแล้วฝังริมฝีปากขบทิ้งรอยจุมพิตไว้บนลาดไหล่ขาวเนียน

ทั้งที่ยังอยู่ใต้ผ้านวมหนา  แต่วายะก็ขยับกายเลื่อนริมฝีปากไปครอบครองแผ่นอกบาง  เมื่อตวัดปลายลิ้นเล็มเม็ดทับทิมที่ไวสัมผัส  อกนั้นก็แอ่นขึ้นรับอย่างลืมตัว  มือแกร่งที่ยังโอบรัดร่างเล็กไว้ไม่ปล่อยลูบไล้ลงไปยังเรียวขา  สอดล้วงเข้าไปใต้ชายเสื้อเพื่อสัมผัสผิวกายนุ่ม

โทโมกิบิดกายเข้าหาสัมผัสของวายะ...สัมผัสเขาให้มากกว่านี้อีก...ครอบครองเขา...และอย่าได้ปล่อยเขาไป...

บั้นท้ายที่ยังคงมีร่องรอยเปียกชื้นจากกามกิจเมื่อคืนชักนำให้เรียวนิ้วกร้านเคลื่อนเข้าไปหา  โทโมกิยกขาขึ้นเกี่ยวก่ายต้นขาของชายหนุ่มเพื่อเปิดทางให้  ร่างกายของเด็กหนุ่มเรียนรู้ที่จะเคลื่อนไหวตามที่วายะต้องการแม้จะไม่ทันรู้สึกตัวก็ตาม  วายะถูไถปลายนิ้วบดวนร่องลับก่อนจะค่อย ๆ สอดคืบเข้าไปในช่องทาง  อาศัยคราบไคลที่ตนเป็นคนทิ้งไว้ช่วยในการรุกล้ำเข้าหา  ปากก็ขบจูบหยอกล้อกับยอดอกเล็กที่แข็งเป็นตุ่มไต  โทโมกิกอดศีรษะของวายะไว้แน่น  มือเล็กจิกขยุ้มเรือนผมสีทองแน่นพลางกดเข้าหาตัว  หอบฮักไปกับความรู้สึกพลุ่งพล่านที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจากสัมผัสที่จุดเร้นลับ

โฮสต์หนุ่มเลื่อนตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม  ริมฝีปากและเรียวลิ้นไล้เล็มลงมายังหน้าท้องที่เครียดเกร็ง  แวะฝังรอยจูบไว้ที่ร่องสะดือเพื่อเพิ่มความซ่านเสียว  รับรู้ถึงความรู้สึกของโทโมกิผ่านช่องทางที่กระตุกรัดนิ้วของตน  วายะเคล้าคลออยู่แถวท้องน้อยโดยไม่แตะต้องร่างอันอ่อนไหวตามนิสัยขี้แกล้ง  เพลิดเพลินกับเสียงครางเครือด้วยความกระสันเสียวของเด็กหนุ่ม  ลมหายใจรุมร้อนเป่ารดลงบนแก่นกายของหนุ่มน้อยอย่างจงใจ  มันขยับยกขึ้นน้อย ๆ สนองสัมผัสนั้นราวกับมีชีวิต  หากชายหนุ่มไม่ได้แตะต้องมัน  เขาเคลื่อนปลายลิ้นลงไปยังจุดต่ำกว่า  แตะวนเข้าที่ปากทางเร้นลับที่ฝังนิ้วเอาไว้...ช่องทางนั้นกระตุกรัดพร้อมกับที่ร่างบางบิดกายเร่า  ส่งเสียงหวีดหวาน

โทโมกิครางเครือแผ่วหวิว  ที่ใต้ผ้าห่ม...วายะกำลังเล่นสนุกกับเรือนร่างของเขาโดยที่เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าวินาทีต่อไปตนจะถูกทำอะไร  ได้แต่แยกเรียวขาของตนออกกว้างเพื่อเปิดทางให้ชายหนุ่มกระทำได้ถนัด  แต่วายะก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเคลื่อนไหวราวกับจะหยอกเอินกับช่วงกลางลำตัวของเขา  มือข้างที่ยังว่างลูบไล้ไปบนผิวกายและบางครั้งก็เลื่อนขึ้นมาบีบคลึงที่ยอดอก  หนุ่มน้อยแอ่นอกผวาตะปบคว้ามือนั้นไว้  แล้วก็ถูกบีบเม็ดทับทิมแรง ๆ เหมือนจะหยิกจนต้องปล่อยมือที่พยายามจะหยุด  ได้แต่ลูบไล้ไปตามมัดกล้ามของแขนแกร่ง

สัมผัสที่ส่วนกลางลำตัวเนิบช้า  ไม่ได้กระตุ้นเร้าให้ความรู้สึกปะทุขึ้นจนเจียนคลั่งเหมือนทุกครั้ง  พอถูกสัมผัสแบบนี้โทโมกิก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร  วายะเคยแต่บังคับด้วยคำพูดและการกระทำให้เขาทำอย่างที่ต้องการ  แต่ในตอนที่ชายหนุ่มทำกับเขาราวกับเล่นตุ๊กตาแบบนี้...เขาควรจะทำอย่างไรดีนะ...แต่แม้จะรู้สึกสับสนลึก ๆ  หากสัมผัสนั้นก็แสนหอมหวานและเพลิดเพลิน  โทโมกิเปิดเปลือกตาปรอยปรือ  แล้วพลันก็รู้สึกตัว...ที่นี่ไม่ใช่ห้องเก็บเสียง  วายะกำลังกอดเขาในห้องนอนของตัวเอง!!

หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะอย่างช่วยไม่ได้  นี่เป็นครั้งแรกที่วายะสัมผัสเขาแบบนี้  ในห้องนี้...ในสภาพที่เขามีสติสมบูรณ์พร้อม!

แต่แล้วห้วงอารมณ์ก็ถูกกระชากรุนแรง  เมื่อโพรงปากอุ่นร้อนเข้าครอบครองแก่นกายของเด็กหนุ่ม  โทโมกิกระตุกขึ้นทั้งตัว  หวีดเสียงร้องด้วยความตกใจระคนเสียวซ่าน  วายะดูดกลืนร่างของเขาเข้าไปจนหมดแล้วลูบไล้ด้วยเรียวลิ้น  โทโมกิรู้สึกได้ว่าร่างของตนขยายตัวแข็งขึงจนแทบจะปะทุได้ในวินาทีนั้น  ในสติที่พร่าพราย...หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างพึงใจมาจากใต้ผ้านวม  เด็กหนุ่มขยุ้มเรือนผมของวายะแล้วกดศีรษะนั้นเข้าหาอย่างลืมตัว  ซึ่งก็ได้รับการตอบสนองดีเยี่ยมด้วยการดูดดุนหนัก ๆ และเรียวนิ้วที่สอดเพิ่มเข้าไปในร่าง

“อ๊ะ...อ๊า!  ชุน...ชุน...!”

สะโพกบางบิดเร่าและกระดกขึ้นลงตามจังหวะการสูบกลืน  ส่งเสียงครางระงมไม่ขาดปากกับสัมผัสที่ไม่เคยพบมาก่อน...ในโพรงปาก  ให้ความรู้สึกดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ...วายะไม่เคยสัมผัสเขาแบบนี้มาก่อนเลย  มีแต่เขาที่ถูกบังคับให้ทำครั้งแล้วครั้งเล่า  สำเนียงประหลาดที่เกิดจากการเคลื่อนไหวของปากและลิ้นที่เปียกชื้นแว่วมาให้ได้ยิน  และมันกระตุ้นอารมณ์ของเด็กหนุ่มให้พลุ่งพล่านมากขึ้น

แล้วเรียวนิ้วก็ถูกถอนออก  วายะจับขาของโทโมกิวางบนบ่าของตนแล้วค่อย ๆ ขยับยกตัวขึ้นนั่ง  สะโพกของร่างบางถูกยกขึ้นพร้อม ๆ กันจนลอยคว้าง  มือแกร่งทั้งสองช่วยกันประคองร่างของโทโมกิไว้พลางนวดคลึงก้อนเนื้อนุ่มอย่างเร่าร้อน

ในท่วงท่าอันแปลกประหลาด  ตอนนี้โทโมกิเห็นแล้วว่าวายะกำลังทำอะไรกับตน...และรู้ดีว่าเขาไม่มีทางหนี...ไม่สิ  เขาไม่อยากไปไหนหรอก  เขาอยากให้วายะสัมผัสเขาให้มากกว่านี้  เขาอยากรู้จักลีลาการใช้ปากของวายะให้มากกว่านี้...มือเรียวจิกเล็บลงบนหน้าขาที่สวมกางเกงวอร์มเนื้อนุ่มของร่างสูง  แต่ก่อนที่โทโมกิจะถึงจุด  ชายหนุ่มก็ถอนปากออกแล้วตวัดลิ้นเลียร่างบอบบางตั้งแต่โคนถึงปลายเป็นครั้งสุดท้าย

“ดีมั้ย?”  วายะกระซิบถามพร้อมกับรอยยิ้ม

หนุ่มน้อยที่ยังอารมณ์ค้างได้แต่พยักหน้า  เนื้อตัวยังสั่นสะท้านด้วยความกระสันอย่างสุดขอบ  แต่ก็รู้ดีว่าวายะไม่มีวันให้สิ่งที่เขาต้องการง่าย ๆ

“หึ...”  โฮสต์หนุ่มพ่นลมหายใจเหมือนจะหัวเราะให้ดวงตาปรอยปรือที่เต็มไปด้วยความต้องการ  “ถ้าดี  ก็ทำให้ฉันบ้างสิ”

พูดแล้ววายะก็ขยับไปเอนกายพิงหมอนกึ่งนั่งกึ่งนอน  ก่อนจะออกคำสั่ง  “หันสะโพกมาทางนี้  คร่อมหน้าอกฉันไว้นี่”

โทโมกิทำตามอย่างว่าง่าย  ร่างของวายะตื่นตัวรอให้เขาสัมผัสอยู่ใต้เนื้อผ้าของกางเกง  เด็กหนุ่มดึงขอบกางเกงลงเพื่อปลดปล่อยมันออกมา  หมอบลงไปหาและเริ่มต้นสัมผัสมันอย่างที่วายะเคยสอน  วางร่างอันแข็งขึงของตนแนบลงกับแผ่นอกกว้าง  บดเบียดถูไถมันเข้ากับยอดอกของวายะที่เจาะร้อยห่วงเงินไว้  ห่วงโลหะที่เกี่ยวครูดเข้ากับส่วนปลายยอดให้ความรู้สึกแสนวิเศษ  ยิ่งเมื่อวายะสอดนิ้วกลับเข้าไปในช่องทางเร้นลับที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า  อารมณ์ของโทโมกิก็ยิ่งเร่าร้อนจนสุดจะระงับ  เด็กหนุ่มเอาความพลุ่งพล่านนั้นไประบายกับร่างที่ครอบครองอยู่  หากด้วยขนาดของมันทำให้ไม่อาจกลืนกินเข้าไปได้หมด  ร่างบางจึงอาศัยมือเข้าช่วยและเน้นดูดดุนที่ส่วนปลายยอดซึ่งดูเหมือนจะทำให้รู้สึกดีได้พอกัน

[KOKURO]

“ยกสะโพกขึ้นซิ  โทโมะ”

คำสั่งของวายะลอยเข้ามาในอนุสติ  แม้จะเสียดายสัมผัสอันเพลิดเพลินแต่เด็กหนุ่มทำตามคำพูดนั้น  มือแกร่งเข้ากอบกุมร่างอันอ่อนไหวที่ตอนนี้หลั่งหยาดน้ำใสเหนียวออกมาจนเปรอะเต็มแผ่นอกของชายหนุ่มเต็มไปหมด  ก่อนจะขยับรูดให้อย่างหนักหน่วง

“อ๊ะ...ฮ้า...”  โทโมกิผวาเยือก  ความรู้สึกจากส่วนกลางกายแล่นปลาบไปทั้งร่างจนไม่อาจใช้ปากปรนเปรอให้วายะต่อไปได้  หนุ่มน้อยซบหน้าลงกับร่างนั้นแล้วสะท้านสั่น

“ทำต่อด้วยสิ  โทโมะ”

“อา...ครับ...”  โทโมกิกระซิบแผ่วหวิว  แล้วก็พยายามกลืนร่างของวายะเข้าไปอีกครั้ง

โฮสต์หนุ่มยิ้มกับภาพตรงหน้า...ช่องทางเล็ก ๆ ขยายกว้างออกและตอดรัดนิ้วของเขาราวกับจะดูดกลืน  แก่นกายที่หลั่งหยาดแห่งอารมณ์ออกมาไม่หยุด  โพรงปากและสองมือที่พยายามมอบความสุขให้เขาอย่างเต็มที่...ถ้าแค่นี้ละก็  โทโมกิทำอย่างที่เขาอยากได้ได้ทุกอย่าง...แต่ก็ไม่มากไปกว่านี้...แล้ววายะก็ถอนนิ้วออก

“พอแล้ว  โทโมะ”

ร่างเล็กถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งและรอคำสั่งต่อไป  วายะขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วตบบั้นท้ายนุ่มเบา ๆ

“หันหน้ามานี่สิ”

โทโมกิขยับตัวเปลี่ยนท่า  เขารู้ว่าจะต้องวางสะโพกไว้ตรงไหน...วายะชอบท่านี้  ชอบที่จะให้เขาทำเหมือนจะควบคุมเกม...ไม่สิ  วายะต้องการให้เขาเป็นคนคุมเกม  แต่เขาไม่เคยทำได้

“เอาละ  ใส่ของฉันเข้าไปในตัวแกซะ  ตอนที่ใส่ก็ดูซะให้ชัด ๆ ด้วยล่ะ”

ดูงั้นหรือ...โทโมกิหน้าแดงซ่าน  เขาเคยเห็น...สภาพร่างกายของตนที่ถูกวายะรุกคืบเข้าไปภายใน  วันนั้นวายะอุ้มเขาไปทำที่หน้ากระจกบานใหญ่  เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะสามารถรับร่างอันใหญ่โตของชายหนุ่มเข้าไปได้ทั้งหมด  แต่มันก็เป็นไปแล้ว...และภาพนั้นทำให้เขาทะลักทลายออกมาแทบจะทันที...แล้วตอนนี้  วายะบอกให้เขาดู...

ไม่มีทางปฏิเสธ...เด็กหนุ่มประคองร่างของวายะมาจรดที่ปากทางเข้าของตน  ก้มลงดูมันเต็มตาทั้งใบหน้าแดงก่ำและอยากจะหลบตาหนี  สะโพกบางค่อย ๆ ทิ้งกายลงสวมทับแก่นกายแข็งขึงราวกับเป็นปลอกดาบ...เนิบช้า...ภาพร่างของวายะค่อย ๆ หายเข้าไปในร่างของตนทำให้แก่นกายของโทโมกิปวดหนึบ  หยาดน้ำใสเหนียวไหลอาบลงมาจนถึงจุดที่เชื่อมต่อกัน  เมื่อมั่นใจแล้วว่าจะไม่หลุด  โทโมกิก็แอ่นสะโพกขึ้น  วางมือลงกับหน้าขาของชายหนุ่มและกดร่างลงนั่งโดยไม่ใช้มือช่วย  ความแข็งแกร่งใหญ่โตที่ล่วงล้ำเข้ามาคับแน่นและทำให้อึดอัดจนต้องอ้าปากหอบ

“กระแทกลงมาเลย  โทโมะ  มันไม่หักหรอก”  คำพูดนั้นกลั้วมากับเสียงหัวเราะและลมหายใจหอบน้อย ๆ  วายะเองก็กำลังอดกลั้นกับความเสียดเสียวที่เกิดขึ้นจากการสอดใส่เช่นกัน

แม้รู้ว่าการทำตามคำสั่งนั้นจะทำให้เจ็บ  แต่โทโมกิก็ทิ้งตัวลงสวมร่างของวายะเข้าไปจนสุดทางในรวดเดียว

“อ๊า!!”  เด็กหนุ่มหวีดร้อง  หยาดน้ำรักสีขาวขุ่นกระเซ็นเปรอะแผ่นอกของร่างสูง...แต่นั่นไม่ใช่การถึงที่สุด  เป็นเพียงแค่ขีดแห่งความกระสันที่ไม่อาจทนได้เท่านั้น

“เก่ง...ทำได้ดีมาก  โทโมะ”  ชายหนุ่มดึงแขนเรียวไปโอบรอบคอของตน  จูบหนัก ๆ ที่ริมฝีปากพร้อมกับรั้งร่างบางมากอดเบียดไว้

“อืม...ชุน...”  โทโมกิครางรับจุมพิตนั้น  บทเรียนรักวันนี้ช่างแปลกประหลาด...วายะไม่เคยทำอะไรกับเขาแบบนี้เลย

“เอาละ  ทีนี้ก็ขยับซิ  ยกสะโพกให้เกือบหลุดแล้วนั่งลงมาใหม่”  เสียงทุ้มกระซิบสอนข้างหู

โทโมกิทำตามที่วายะบอกช้า ๆ...มันเสียวซ่านยิ่งกว่าทุกครั้ง  ช่องทางที่ชุ่มลื่นไปด้วยคราบไคลที่ตกค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนโอบรัดร่างของชายหนุ่มไว้เป็นอย่างดี  เมื่อค่อย ๆ ทำ  โทโมกิก็รู้ว่าจังหวะไหนและตำแหน่งไหนที่จะทำให้ตนรู้สึกดี  การควบขี่วายะในครั้งนี้จึงมอบความสุขให้เขามากกว่าทุกครั้ง

วายะปล่อยให้โทโมกิทำตามใจชอบ  จูบเบา ๆ ที่ข้างขมับของเด็กหนุ่มที่ซบหน้าลงกับไหล่ของเขาและหลับตาพริ้มด้วยความเพลิดเพลินกับรสสัมผัส  มือเล็ก ๆ จิกเล็บลงกับแผ่นหลังของเขาเป็นระยะ  แต่นั่นก็ทำให้รู้สึกดี  พอจับสะโพกบางกดตรึงไว้กับร่างและเบียดกายบดคลึงอยู่ไม่กี่ครั้ง  เด็กหนุ่มก็เรียนรู้ที่จะทำด้วยตัวเอง  โทโมกิขย่มกายสลับกับบดคลึงตามจังหวะที่ตัวเองต้องการ  และเร่งความเร็วขึ้นทีละน้อย

...ยอดเยี่ยม...แบบนี้เองเหรอ  ความรู้สึกดีของการได้ควบคุม...เด็กหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากราวกับได้ลิ้มรสอาหารรสโอชา  ที่ผ่านมาวายะเอาแต่ทำให้เขาทำตามหนังที่เอามาให้ดู...พยายามให้เขาเป็นอย่างใครคนนั้น  การฝืนกระทำทำให้เขาไม่เคยมีความสุขและไม่เคยรู้สึกดี...แต่วันนี้แตกต่างออกไป...

วายะมองร่างที่ขยับเคลื่อนไหวราวกับจะเริงระบำอยู่บนร่างของตน  แม้จะไม่ใช่แบบที่เขาชอบ  แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้ช่างแสนวิเศษ...งั้นรึ...เขาทำผิดมาตลอดงั้นรึ  ที่พยายามรีบทำให้โทโมกิเป็นอย่างคิริฮาระ...ต้องแบบนี้งั้นหรือ  โทโมกิถึงจะทำอย่างที่เขาต้องการได้

“...โทโมะ...”


เสียงกริ่งหน้าประตูห้องแผดสนั่น  กระชากวายะกลับจากห้วงอารมณ์  โฮสต์หนุ่มจิ๊ปากอย่างขัดใจ...ใครกันวะ  มาเอาตอนนี้...ทีแรกเขาคิดจะทำเป็นไม่อยู่บ้าน  แต่หลังจากเสียงกริ่งเงียบไป  เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมาแทน  ตามมาด้วยเสียงฝากข้อความที่ตวาดลั่นทันทีหลังสิ้นเสียงสัญญาณรับฝาก

“วายะ!!  ฉันรู้นะว่าแกอยู่บ้าน!  ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”

เสียงลั่น ๆ นั้นวายะจำได้...คิริฮาระ...และเจ้าตัวก็คงจะอยู่ที่หน้าห้องนี่แหละ

โฮสต์หนุ่มมองคนในอ้อมแขน  โทโมกิกำลังหลงเพริดไปในห้วงอารมณ์จนไม่รับรู้อะไรแล้วทั้งนั้น...อาจจะไม่ดีแต่คงต้องขัดอารมณ์เสียแล้ว  คิริฮาระที่มาโวยวายแบบนี้จะต้องมีเรื่องอะไรแน่

วายะรั้งสะโพกบางที่กำลังเคลื่อนไหวไว้แล้วค่อย ๆ ยกร่างบางออกจากตัว  เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ...เขาทำอะไรผิดงั้นหรือ  ทำไมวายะถึงจะผละไป...

“รอเดี๋ยวนะ  แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ”

บอกเพียงแค่นั้นแล้วชายหนุ่มก็ลุกจากเตียง  สวมกางเกงให้เข้าที่แล้วออกจากห้องนอนไป  ทิ้งให้โทโมกิมึนงงอยู่ตามลำพัง

วายะเปิดประตูห้องโดยไม่สนใจจะดูคนข้างนอกผ่านช่องตาแมว  เพราะรู้อยู่แล้วว่าจะต้องพบนายแบบหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่แบบนี้ยังไง

“ชักช้า!”  คิริฮาระแหวเอา

“บ้าอะไรของแก?”  วายะถามห้วน ๆ อย่างอารมณ์เสีย

“เออ  บ้า!  บ้ามากด้วย”  คิริฮาระแว้ดใส่หน้า  “ไปที่คลับกับฉันเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่”  วายะปฏิเสธอย่างเย็นชา  อาการแบบนี้ดูปราดเดียวก็รู้ว่านายแบบหนุ่มกำลังต้องการให้เขาปลดเปลื้องอารมณ์ให้  แต่เขากำลังอารมณ์ค้างและหัวเสียเกินกว่าจะตามใจคิริฮาระได้ในตอนนี้

คิริฮาระนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง  “หมายความว่าไง  ไม่...นั่นน่ะ”

“หมายความว่าไม่  ไปเล่นกับท่านประธานซะไป”

นายแบบหนุ่มงุนงงหนักกว่าเก่า  ปฏิเสธเขายังไม่พอ  ยังถึงกับออกปากไล่ให้เขาไปหาโอโนเสะ...นี่วายะเป็นอะไรไป  วายะไม่เคยปฏิเสธเขาเลยไม่ใช่หรือ...บางครั้งที่ห้วงอารมณ์พลุ่งพล่านถึงขีดสุดและหาทางออกไม่ได้  คิริฮาระจะมาให้วายะช่วยอยู่เสมอ  และทุกครั้งวายะก็จะสนองความต้องการให้จนอิ่มเอม...ตั้งแต่รู้จักกันมา  วายะไม่เคยแม้แต่จะบอกปัดเขา...แต่นี่วายะกลับบอกว่า...ไม่

คิริฮาระมองคนตรงหน้าหัวจรดเท้า  นี่มันก็วายะคนเดิมที่เขารู้จัก  เพียงแต่ดูอารมณ์เสียนิดหน่อยเท่านั้น  ซึ่งก็อาจเพราะเขามาปลุกถึงห้องแถมยังโวยใส่อีกด้วย...แต่ก็ไม่น่าจะถึงขนาดปฏิเสธเขานี่...พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับร่างที่ดันกางเกงวอร์มที่ร่างสูงสวมอยู่จนนูนออกมา

“เอ๊ะ...หรือว่านายกำลัง...?”  นายแบบหนุ่มเบิกตากว้าง...วายะพาใครมากกที่ห้องแต่หัววันเนี่ยนะ...?

“ไม่เกี่ยวกับแก  กลับไปได้แล้ว”  วายะตอบด้วยน้ำเสียงกระชาก ๆ และทำท่าจะปิดประตู  แต่คิริฮาระรีบดึงไว้

“เดี๋ยวเซ่!  ใครอยู่ในห้องน่ะ?”  ความงุนงงเปลี่นเป็นความสงสัยใคร่รู้  ปกติวายะไม่ค่อยพาใครมาถึงห้อง...แต่ก็นั่นแหละ  อาจจะพามาบ่อย ๆ ตอนที่เขาไม่เคยเจอก็ได้  ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำห้องนอนสำรองเป็นห้องเก็บเสียงหรอก

“ไม่เกี่ยวกับแก!!”  คราวนี้ถึงกับตวาด

“...วายะ?”  คิริฮาระตะลึงงัน

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรกันต่อ  เสียงเรียกเบา ๆ ก็ดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องนอนที่เปิดออก

“...ชุน...?”

วายะหันไปตามเสียงเรียกแล้วสะดุ้งเฮือก  ชายหนุ่มหันกลับมาผลักคิริฮาระเต็มแรง

“กลับไปซะ!!”

ประตูห้องปิดใส่หน้าคิริฮาระ  นายแบบหนุ่มยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น...เมื่อกี้นี้ใคร...เขาตาไม่ฝาดไปใช่ไหม  มีใครบางคนอยู่ในห้องของวายะ  และใครคนนั้นก็เป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียว  ไม่น่าจะเกินมัธยมต้นเสียด้วยซ้ำ...แล้ว...สภาพกึ่งเปลือยเมื่อกี้...แล้ว...เดินออกมาจากห้องนอน...

ห้องนอน...!?  คิริฮาระกระตุกวาบในใจ...เขาเองยังไม่เคยได้เข้าไปนอนในห้องนอนของวายะเลยด้วยซ้ำ  ถ้ามาที่นี่ก็ได้นอนแต่ในห้องเก็บเสียง  แล้วเด็กคนนั้นเป็นใคร...!?

“ไอ้บ้านั่น...เลี้ยงต้อยเรอะ...?”

สรุปได้แค่นั้นแล้วคิริฮาระก็รีบก้าวยาว ๆ ลงจากอพาร์ทเมนต์ของวายะทันที  มันก็ไม่แปลกถ้าวายะจะมีใครสักคน...แต่เด็กขนาดนั้น...นี่มันเรื่องอะไรกัน!?

ความคิดอันสับสนของนายแบบหนุ่มถูกขัดด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ  ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมากดรับสายทันทีที่เห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอ

“ครับ  โอโนเสะซัง...งานเหรอครับ?...ครับ  ได้ครับ...เดี๋ยวผมจะไปครับ  ครับ...แล้วเจอกันครับ”

พอตัดสายแล้วคิริฮาระก็ยกมือขึ้นกุมขมับ  ถ้าไม่มีงานด่วนเข้ามาแบบนี้เขาคงจะแล่นไปหานัตสึเมะ...เขาทั้งพลุ่งพล่าน  ว้าวุ่น  และสับสนอย่างประหลาด...วายะ  ผู้เป็นเหมือนพี่ชายของเขา  พาเด็กตัวแค่นั้นเข้าห้อง...แล้วสอนเรื่องแบบนั้นด้วยงั้นรึ...นั่นมันผิดไม่ใช่หรือไง  นั่นมันไม่ได้ต่างไปจากที่เขาถูกกระทำในวัยเด็กเลยนะ...แล้ววายะคนนั้นเป็นคนทำ...เรื่องแบบนี้...

คิริฮาระพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก  หยุดก่อน...ตอนนี้เขาต้องไปเตรียมตัวทำงาน  เรื่องวายะไว้ค่อยว่ากันทีหลัง  ยังมีเวลาได้คุยกันอีกเยอะ...ชายหนุ่มเรียกแท็กซี่แล้วมุ่งหน้าไปยังสำนักงานใหญ่ของลูนาติก  ลัสท์


...ผู้ชายที่หน้าห้องเมื่อกี้...ผู้ชายผมสีแดงคนนั้น...!?

“โทโมะ!  ออกมาทำไม!!?”

เสียงตวาดดึงความคิดของโทโมกิกลับคืน  ตามมาด้วยฝ่ามือที่สะบัดตบเข้าที่แก้มจนถลาไปกองกับพื้น

“ฉันบอกให้รอใช่มั้ย!?  แล้วออกมาทำไม!?”  วายะกระชากร่างเล็กขึ้นมาเขย่าอย่างคาดคั้น

“อ๊ะ...ขะ...ขอโทษ...ขอโทษ...”  โทโมกิละล่ำละลัก

แต่ในตอนที่คิดว่าจะถูกลงโทษหนักกว่านั้นแน่  ร่างสูงก็กระชากเด็กหนุ่มเข้าไปกอดไว้แน่น

“บ้าเอ๊ย!  ไอ้เด็กบ้า!!”

โทโมกิรู้สึกได้ว่าร่างที่กอดเขาไว้สั่นสะท้าน  มันเป็นแรงสะท้อนจากความรู้สึกบางอย่างที่เด็กหนุ่มก็คิดว่าตนเองเข้าใจ  มือเรียวยกขึ้นกอดวายะตอบแน่นไม่แพ้กัน


...เวลา...กำลังจะหมดลงแล้ว...





(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[tong_pub]

ฮือออออออออออออออออออออ
ไม่เอาๆๆๆ คิริฮาระต้องไปบอกโอโนเสะแน่อ่ะ T[ ]T
ไม่ยอมๆๆ วายะ พาโทโมกิหนีไปเลย หนีไปให้ไกลๆ
ไม่งั้นนายจะเป็นบ้าตาย
ไม่เอาๆๆ ไม่อยากให้โทโมกิต้องหายไปจากวายะ
วายะดูจะหวงมากเลยอ่ะ คนลุ้นอยากตายให้ได้ 
รีบมาต่อไวๆเน้อ +1 จ้าาาา



ปล.รักคนเขียน ชอบ SM เรื่องนี้มาก ไม่แรงต่อความรู้สึกเกิดไป มีเหตุมีผล เนื้อเรื่องดี FC เลยค่ะ 
ปล.๒ เม้นคนแรก เย้ะ! รอมานาน 5555555

[dolphins]

อ่านไปแล้วรู้สึกเหมือนวายะกับโทโมะเลย กดดัน สับสน บีบคั้นอารมณ์สุดๆ