หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[KOKURO]

“เริ่มแรกก็คงต้องตรวจสอบสภาพจิตใจของเขา  หลังจากนั้นจะเยียวยารักษากันอย่างไรก็ต้องดูกันอีกทีละครับ”  หมอคาไซอธิบายต่อ

“ครับ”  โอโนเสะพยักหน้ารับรู้  “เดี๋ยวผมต้องไปธุระต่อ  ฝากคุณหมอดูเด็กคนนี้ด้วยนะครับ  ถ้ามีอะไรก็ติดต่อผม  ผมจะมาเยี่ยมเขาให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ทราบแล้วครับ”

...

ประตูห้องขังเปิดออกให้ร่างสูง ๆ ของใครบางคนเข้ามาในห้องพร้อมถาดอาหาร  ผู้มาเยือนยังไม่ทันได้พูดอะไร  คนที่นั่งอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ที่มุมห้องก็ชิงเอ่ยขึ้นก่อน

“ฉันไม่ยอมให้แกเฆี่ยนแน่ ๆ  โทคิโตะ”

“ฉันก็ไม่ได้จะมาเฆี่ยนแกสักหน่อยนี่  วายะ”  โทคิโตะปิดประตูแล้ววางถาดอาหารให้ตรงหน้า  “ท่าทางยังสบายดีอยู่นี่”

“เห็นแบบนั้นเรอะ  มาลองถูกฉีดยากระตุ้นทุกวันโดยไม่มีเซ็กส์ดูบ้างมั้ย...แม่งจะไม่ตั้งอยู่แล้ว”  วายะทำหน้าบอกบุญไม่รับทั้งที่ยังนั่งพิงผนังอยู่

“เฮ่ย  ถู ๆ เข้าหน่อยก็ตั้งได้เองแหละ  เอ้า  กินซะ  เดี๋ยวหมอจะมาแล้ว”  โทคิโตะเลื่อนถาดอาหารไปให้

วายะโน้มกายมาหยิบขนมปังในจาน  “คิริยูไปไหนซะล่ะ  ทำไมถึงเป็นแกไปได้?”

“คิริฮาระน่ะเรอะ  ก็หมอนั่นมันจะขี่แกนี่หว่า  เขาเลยไม่ให้มันมาคุมแล้ว  โดนส่งไปถ่ายหนังเรื่องใหม่โน่น”

“วะ...แย่จริง”  พูดพลางก็กัดขนมปังพร้อมกับหยิบส้อมมาเขี่ยอะไรที่ดูเหมือนจะเป็นผักต้ม  “อาหารมังสวิรัตหรือไงวะเนี่ย”

“เขาว่ากินแบบนี้จะทำให้เซ็กส์จัดน้อยลงนะ”

“น้อยลงพ่อ...”  วายะสบถพร้อมกับนึกว่าเขาควรจะด่าพ่อใครกันแน่...พ่อคนเอาอาหารมาให้  พ่อคนทำอาหาร  หรือพ่อคนสั่งให้ทำอาหาร...สรุปแล้วก็ได้ด่าโคตรเหง้าศักราชตระกูลโอโนเสะทั้งตระกูลอยู่ในใจ

“ในนี้...ออกจะหนาวอยู่นะ”  โทคิโตะทักขึ้น

“โดนยาเข้าไปก็ไม่ค่อยหนาวหรอก  จะหนาวก็ตอนนอนแหละ  ผ้าห่มไม่พอ”  วายะกวาด ๆ อาหารเข้าปากไปให้พออิ่มโดยพยายามไม่สนใจรสชาติ

“ไว้จะเอามาให้เพิ่ม  เสื้อที่แกใส่อยู่นั่นมันก็คงไม่พอกับฤดูนี้ละนะ”  พูดพลางก็พยักเพยิดไปทางเสื้อเชิ้ตผ้าสำลีที่วายะสวมอยู่

“เขาให้ใจดีกับนักโทษด้วยเรอะ?  เดี๋ยวก็โดนเล่นไปด้วยหรอก”

“หักลบกับความดีความชอบแล้วน่าจะเจ๊ากัน”  โทคิโตะยักไหล่  แล้วก็โน้มตัวเข้ามาใกล้  “ว่าแต่...แกทำจริง ๆ เหรอวะ  วายะ  ไอ้เด็กนั่นน่ะ...”

ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย  หากก็ตอบกลับไปหนักแน่น  “จริง”

“ทำไมวะ?  เด็กตัวแค่นั้น...”

“โทคิโตะ...”  วายะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ  ดันถาดอาหารออกห่างตัว  “ถ้าแกต้องการใครสักคนชนิดที่ไม่อยากยกให้คนอื่นเมื่อไร  แกจะเข้าใจ”

“ไอ้เด็กนั่นน่ะนะ!?  ปากก็เสีย  ขี้วีนก็เท่านั้น  แถมยังขี้ขโมยอีก  เอาไปทำอะไรได้วะ?  ฉันเคยเห็นแต่แกจ้องจะงาบคิริฮาระมันคนเดียว  แล้วไหงถึงกลายเป็นเด็กปากคาบขวดนมไปได้วะ?”  โทคิโตะร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ

“เฮ่อ...แกไม่เข้าใจหรอก  แกไม่ใช่ฉัน...ไม่มีใครเข้าใจหรอก”

ใช่...ไม่มีใครเข้าใจ  เพราะงั้น  เขาจึงไม่อธิบาย

โทคิโตะระบายลมหายใจยาว  “เอาเถอะ  เอาเป็นว่าแกอยากได้ไอ้เด็กนั่นถึงขนาดทำเรื่องน่ากลัวแบบนั้นลงไป...ฉันจะเข้าใจไว้แค่นี้พอ”

“ขอบใจ”  วายะเหยียดยิ้ม  “หมอจะมาแล้วใช่มั้ย?”

“อ๊ะ  เออ  จริงด้วย  มาแล้วมั้ง  เอาละ  ไปกันเลยมั้ย?”  โทคิโตะลุกขึ้นพลางเก็บถาดอาหาร

วายะลุกจากเตียงเท้าเปล่าสัมผัสพื้นปูนเย็นเฉียบ  เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ที่สวมอยู่ไม่ได้กันความหนาวได้สักเท่าไรอยู่แล้ว  ดีแต่ว่าในตึกมีระบบทำความร้อนด้วยน้ำอุ่นที่ทำงานตลอดเวลาอยู่แล้วจึงทำให้อยู่ได้ไม่ลำบากนัก  สองมือของชายหนุ่มยังถูกสวมกุญแจมือทิ้งไว้  การลงโทษยังไม่จบ  เขายังคงโดนเฆี่ยนตีและทรมานสารพัดรูปแบบแล้วแต่โอโนเสะจะจัดอะไรมาให้  แต่สิ่งที่จัดมาระยะนี้...สำหรับเขาแล้วมันเกินจะทนเสียยิ่งกว่าแส้หรือยาปลุกเซ็กส์เสียอีก

ห้องเล็ก ๆ ที่หน้าตาเหมือนห้องทำงานธรรมดา ๆ ห้องหนึ่ง  มีโต๊ะตั้งอยู่กลางห้องพร้อมกับเก้าอี้สองตัว  นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรนอกจากหน้าต่างบานหนึ่ง  แต่วายะเกลียดห้องนี้...ไม่สิ  เขาเกลียดคนที่นั่งรอเขาอยู่ในห้องนั้นต่างหาก

ถึงจะไม่เต็มใจแต่ชายหนุ่มก็ถูกพาตัวมาถึงห้องและต้องจำยอมเข้าประตูไปอย่างเสียมิได้  ผู้ที่รออยู่คือชายสูงวัยในชุดเสื้อกาวน์สีขาว  ผมทั้งศีรษะขาวจนดูเป็นสีเงินไปหมด  ดวงตาที่อยู่หลังแว่นซึ่งจับจ้องมาที่เขามีแววเข้มงวด

“นั่งสิ  หรือจะยืนคุยกันตรงนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”  ฝ่ายที่รออยู่เชื้อเชิญแกมประชด

วายะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวที่ว่าง  เสมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายอย่างไม่ปิดบัง

“ไง  วันนี้มีอะไรจะคุยหรือยัง?”  ผู้มากวัยกว่าเริ่มการสนทนา

“ผมบอกหมอไปแล้วไงว่าไม่มี”  วายะตอบห้วน ๆ

“เรอะ?”  หางเสียงขึ้นสูงอย่างยียวน  “งั้นเราก็มานั่งเงียบ ๆ กันไปจนกว่าฉันจะต้องไปกินข้าวเย็นแล้วกัน”

โฮสต์หนุ่มปรายตามองคนตรงหน้าอย่างขัดเคือง  ยกเท้าขึ้นวางบนโต๊ะที่กั้นระหว่างพวกเขาอย่างไม่สนใจมารยาท

คนตรงหน้าวายะคือซาคุมะ  มาซาฮิเดะ  อดีตเจ้าของโรงพยาบาลเถื่อนที่ตอนนี้เป็นของโทชิ  หลังจากเกษียณตัวเองแล้วแกก็แยกตัวไปอยู่ตามลำพัง  ไปเที่ยวตรวจตามบ้านบ้างหรือรับงานตามที่มีคนวิ่งมาตามถึงบ้านบ้างไปตามเรื่อง  ได้ยินมาว่ารายได้ที่แกได้จากการลักลอบค้าอวัยวะที่ทำมาตลอดชีวิตนั้นมีพอให้แกอยู่สบาย ๆ แถมเกิดใหม่อีกชาติหนึ่งก็ยังใช้ไม่หมด  ด้วยความเป็นหมอจึงรักการศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมโดยนิสัย  แกจึงศึกษาด้านจิตวิทยาเพิ่มเติมจนเชี่ยวชาญ...และโอโนเสะก็ใช้บริการแกบ่อย ๆ เวลาที่เด็กในสังกัดมีปัญหาต้องการจิตแพทย์

วายะไม่ถูกโรคกับคนแบบนี้  เขาไม่ถูกกับคนช่วงวัยเดียวกับหมอมาซาฮิเดะ  มันทำให้คิดถึงตาที่บ้านเกิดที่ไม่เคยมีความทรงจำดี ๆ อะไรเลย  แถมหมอยังชอบมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะทะลุเข้าไปถึงหัวใจ...ก็รู้ละนะว่าหมอคุ้นเคยกับคนอย่างพวกเขาดี  บางทีก็อาจจะรู้ก็ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่  แต่เขาก็ไม่ชอบสายตาที่มองมาเหมือนจะรู้ทันทุกอย่างนี่เลยจริง ๆ

“หมอ  เราต่างคนต่างกลับไปนอนกันดีกว่า  นั่งไปก็ปวดหลังเปล่า ๆ”

“ฉันไม่ปวดนี่”  มาซาฮิเดะยักไหล่  “แต่มันก็เสียเวลาจริง ๆ ละนะ  เอาละ  ถ้าเธอไม่เล่า  ฉันก็จะถามแล้วกัน”

แม้ว่าหมอจะยังมีท่าทีสบาย ๆ  แต่วายะก็เกร็งไว้รอกับคำพูดนั้น  นึกในใจว่าเขาจะไม่ตอบอะไรแน่ ๆ

แต่หลังจากทนอดกลั้นไปได้ไม่กี่คำถาม  ก็โดนแทงใจดำเข้าให้เต็มรัก

“เธอเป็นโฮสต์สาย S สินะ...ไอ้ที่ทำลงไปแบบนั้น  หรือเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีปัญญาจะเล่นกับพวกเดียวกันแล้วมีความสุข  ไม่มีน้ำยาจะทำกับคนรุ่นเดียวกัน  เลยไปลงกับเด็กมันสินะ”  ดวงตาคมหลังแว่นเป็นประกายเจ้าเล่ห์  “ข่มขืนเด็กมันคงสนุกกว่าสินะ”

อะไรบางอย่างในสมองขาดผึง  วายะลุกขึ้นถีบโต๊ะตรงหน้าจนคว่ำ  แต่หมอก็ไวทายาด  เขาถีบเก้าอี้ที่มีล้อถอยหลังไปก่อนที่โต๊ะจะล้มมาใส่

“ฉันไม่ได้ทำเพราะอยากข่มขืนโทโมะนะ!!!!”  ชายหนุ่มตวาดลั่น  ก้าวอาด ๆ เข้าไปหาอย่างเอาเรื่อง  “ฉันไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น!  ไม่ได้ข่มขืน!!”

“แล้วที่เธอทำไปมันต่างกันตรงไหน?”  มาซาฮิเดะยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ฉันแค่...แค่...”

“แค่...?”

“ฉันแค่ต้องการโทโมะ!  ต้องการให้โทโมะเป็นของฉัน!  เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!!  ไม่ไปเป็นของคนอื่นอย่างคิริยู  ไม่มีวันลืมฉันแบบรันจัง!!”

วายะตวาดลั่นแล้วยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น  ราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าตนได้พูดอะไรออกไป  ลมหายใจหอบถี่  สะท้านสั่นไปทั้งตัว

มาซาฮิเดะยิ้มน้อย ๆ แล้วลุกจากเก้าอี้มาจับไหล่ของโฮสต์หนุ่มตบเบา ๆ  “นั่งก่อน  ใจเย็น ๆ...ไม่ต้องร้อนรนไปหรอก”

วายะทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ตามเดิม  ในหัวเบาโหวงจนน่าใจหาย  คนเป็นหมอก็ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเขาแล้วเอื้อมมือมาแตะเข่าของเขาเบา ๆ

“ตอนนี้มีแต่คนมองเธอแบบนี้ทั้งนั้น  คงจะมีฉันเป็นคนแรกมั้งที่ได้รู้...ขนาดนี้แล้ว  มีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า  วายะคุง?  ฉันรู้จักคิริยูของเธอนะ  แต่ยังไม่รู้จักรันจังเลย  เขาเป็นใครเหรอ?”

น้ำเสียงของหมออ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ  และกระแสบางอย่างในน้ำเสียงนั้นสั่นไหวจิตใจของชายหนุ่ม  วายะก้มหน้านิ่งแล้วยกมือขึ้นปิดหน้า...และเริ่มต้นเล่าทุกสิ่งที่เขาไม่เคยลืมได้แม้แต่วินาทีเดียว

[KOKURO]

วายะถูกนำตัวกลับไปที่ห้องคุมขังสักพักหนึ่งแล้ว  มาซาฮิเดะจึงได้ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้อง  ระหว่างที่รอลิฟท์อยู่เขาก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ฟังมาจากโฮสต์หนุ่ม  พลันประตูลิฟท์ก็เปิดออก  ท่านประธานของลูนาติก  ลัสท์อยู่ในนั้นพอดี  เขาเอ่ยทักทาย

“อ้าว  เจอพอดี  สวัสดีครับ  คุณหมอซาคุมะ  ขอโทษที่ต้องรบกวนบ่อย ๆ นะครับ”

“สวัสดี  โอโนเสะซัง”  มาซาฮิเดะทักตอบแล้วก้าวเข้าไปในลิฟท์

“ไอ้หมาบ้าของผมเป็นยังไงบ้างครับ  มันยอมคุยกับหมอหรือยัง?”  โอโนเสะไถ่ถามถึงวายะ

“อืม...ก็ซับซ้อนเอาเรื่องนะ  มีปมอะไรเยอะแยะไปหมด  จะให้ดีก็ค่อย ๆ บำบัดจิตไปเรื่อย ๆ ดีกว่า  มันน่ะยังใช้งานได้  แต่ก็ต้องแก้เรื่องพวกนั้นให้เรียบร้อยก่อน”  มาซาฮิเดะพูดเนิบ ๆ

“อะไรเหรอครับ  ไอ้เรื่องเยอะแยะที่ว่า”

“อืม...เรื่องมันยาว  ถ้าให้เล่าก็คงต้องใช้เวลาเท่า ๆ กับที่ไอ้เด็กนั่นมันเล่าให้ผมฟังละนะ  ผมเกรงว่าคุณจะไม่มีเวลาพอเสียมากกว่า  พ่อนักธุรกิจใหญ่”  รอยยิ้มบาง ๆ ของหมอผู้มากด้วยวัยแฝงแววเจ้าเล่ห์

“ไม่อยากบอกสินะครับ”  โอโนเสะหัวเราะเบา ๆ

“ตอนนี้ที่บอกได้ก็แค่  เจ้าเด็กวายะนั่นมันเหมือนคอมพิวเตอร์ที่ชำรุด  บอดี้ยังดีอยู่  มีแค่โปรแกรมบางอย่างในสมองที่ติดไวรัส  จะล้างออกลงโปรแกรมใหม่หรืออัพเกรดแอนตี้ไวรัสซะ  ยังพอจะซ่อมได้”

“ไม่ยักรู้ว่าคุณหมอสนใจคอมพิวเตอร์”  ช่างเป็นคำเปรียบเปรยที่ไม่สมกับวัยของผู้พูดเอาเสียเลย

“ก็เล่น ๆ อยู่บ้าง  เอาไว้ส่งเมล์คุยกับไอ้ลูกชายที่อยู่เมืองไทยน่ะ”  มาซาฮิเดะยักไหล่

“เอ๊ะ  คุณหมอมีลูกชายด้วยเหรอครับ?”  รู้จักกันมานานปี  แต่โอโนเสะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามาซาฮิเดะมีลูกชาย

“จะว่ามีก็มี  แต่หายหัวไปนานแล้ว  ส่วนมากก็ไม่ได้คุยกับมันหรอก  คุยกับแฟนมันน่ะ”

สีหน้าของคุณหมอสูงวัยดูมีความสุขเมื่อพูดถึงลูกหลาน  จนโอโนเสะอดยิ้มออกมาไม่ได้  “แล้วลูกชายหมอไปทำอะไรที่เมืองไทยครับ?”

“เป็นชาวประมง”

“หา?”

บทสนทนามาถึงตรงนี้ลิฟท์ก็ถึงชั้นล่างพอดี  มาซาฮิเดะหัวเราะแล้วเดินออกจากลิฟท์ไปก่อน

“ไอ้เด็กเวรของผมก็คล้าย ๆ ไอ้หมาบ้าของคุณนี่แหละ  ไม่ต้องห่วงนะ  เดี๋ยวผมจะคอยดูแลเจ้าวายะให้  ระหว่างนี้คุณก็อย่าใจร้ายกับมันนักล่ะ  มันบ่นว่าคุณให้ยาปลุกกับมันจนมันจะไม่ตั้งแล้ว”

ยังไม่ทันที่โอโนเสะจะร่ำลา  มาซาฮิเดะก็เดินลับหัวมุมทางเดินไป  ประธานของลูนาติก  ลัสท์ส่ายหน้าแล้วยิ้มกับตัวเอง...ไวรัสงั้นรึ  งั้นอย่างมาซาฮิเดะคงจะเป็นโปรแกรมแอนตี้ไวรัสชั้นยอดสำหรับวายะเชียวละ...เอาเถอะ  ก็รอดูกันไป  ตอนนี้เขาก็ทำได้แค่นี้ละนะ

...

โอโนเสะไปถึงโรงพยาบาลก็เลยเที่ยงคืนแล้ว  แม้จะเลยเวลาเยี่ยมแล้วก็ตาม  แต่ด้วยความที่เขาคือโอโนเสะ  ฮิซาโนบุ  ทางโรงพยาบาลจึงอนุญาตให้เข้าเยี่ยมตอนไหนก็ได้เป็นกรณีพิเศษ  เขากำลังจะเดินไปถึงห้องของโทโมกิอยู่แล้วในตอนที่พยาบาลรีบออกจากห้องมาอย่างลุกลี้ลุกลน

“มีอะไรเหรอ?”

“เอ้อ...คือ...ซานาดะคุง...คือว่า...”  พยาบาลอ้ำอึ้ง

“เกิดอะไรขึ้น  อาการแย่ลงเหรอ?”  แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ก็แฝงแววกังวล

“เปล่าค่ะ  แต่...”  ใบหน้าค่อนข้างสวยแดงเรื่อ

โอโนเสะรู้สึกเอะใจ  แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ  เขารีบเข้าไปในห้องพักของโทโมกิ

ในห้องปิดไฟมืด  มีเพียงแสงไฟจากห้องน้ำลอดออกมาทำให้เห็นสิ่งต่าง ๆ ในห้องเป็นเงาสลัว  ร่างเล็กบางยังนอนตะแคงอยู่บนเตียง  แต่ดูกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก  มีเสียงพึมพำเบา ๆ ฟังไม่ได้ศัพท์แว่วมาให้ได้ยิน...สภาพแบบนั้นของโทโมกิและท่าทีของพยาบาลทำให้โอโนเสะต้องรีบเข้าไปดู

“ไอ้ตัวเล็ก!?  เป็นอะไรไป?”  มือใหญ่เอื้อมไปแตะ  แต่แล้วก็ต้องชะงัก

โทโมกิบิดกายไปมาอย่างอึดอัด  ชุดคนไข้ที่สวมอยู่ถลกขึ้นมาอยู่ที่เอว  มือเรียวกอบกุมอยู่ที่ส่วนกลางกายของตนที่ตอนนี้แข็งขึงและมีหยาดน้ำเหนียวใสไหลเยิ้มออกมา

“ฮึก...ชุน...ชุน...”  ริมฝีปากสั่นระริกกระซิบเรียกชื่อที่เคยเรียกมาตลอดไม่ขาดปาก  คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยท่าทางทรมาน  น้ำตาไหลรินเป็นทาง

โอโนเสะนิ่งอึ้งไป  จริงอยู่ว่าหมอเคยบอกเขาไว้เหมือนกันว่าเด็กที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศมีโอกาสสูงที่จะมีอาการเสพติดเซ็กส์  แต่หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาโทโมกิไม่เคยมีอาการแบบที่ว่ามาก่อนเลย  จู่ ๆ ก็เพิ่งมาเป็นเอาคืนนี้...แถมยังเรียกชื่อคนที่ทำร้ายตัวเองแสนสาหัสขนาดนั้น

“ไอ้ตัวเล็ก  ใจเย็น ๆ...ไม่เป็นไรนะ”  โอโนเสะประคองร่างเล็กขึ้นจากเตียง

เด็กหนุ่มผวากอดโอโนเสะแน่น  “ชุน!  ชุน...ช่วยด้วย  ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว...ทรมาน...ช่วยด้วย...”

ทรมาน?...หมายถึงเรื่องช่วยตัวเองนี่น่ะเหรอ  หรือกำลังหลอนตัวเองเรื่องที่ถูกวายะกระทำเอา...โอโนเสะขมวดคิ้ว  คำพูดของโทโมกิมันแปลก  บอกว่าทรมานแต่กลับต้องการให้วายะช่วย...หรือบางทีอาจจะหลอนขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้

...ความสัมพันธ์ของเด็กคนนี้กับวายะมันยังไงกันแน่...

เอาละ...นั่นยังไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดตอนนี้...โอโนเสะบอกกับตัวเอง  ตอนนี้ช่วยปลดเปลื้องให้โทโมกิก่อนแล้วกัน  ดูจากสภาพและร่องรอยแล้วท่าทางจะพยายามช่วยตัวเองมานานแต่ไม่สามารถถึงสวรรค์ได้...อ้อ  ที่ว่าทรมาน  คงเรื่องนี้สินะ

โอโนเสะกอดประคองหนุ่มน้อยไว้โดยพยายามไม่ให้โดนบาดแผลที่แผ่นหลัง  มือใหญ่ลูบไปที่กลางลำตัวที่ร่างอันอ่อนไหวยังชูชัน

“อ๊า...”  ทันทีที่ถูกสัมผัส  โทโมกิก็ส่งเสียงหวาน

“เดี๋ยวฉันจะช่วยเอง  ทำตัวตามสบายนะ  อย่าเกร็ง”  ผู้มากวัยกว่าบอกเบา ๆ พลางใช้มือกระทำให้อย่างชำนาญเชิง

“ฮึก...อ๊า...อือ...”  เด็กหนุ่มกดริมฝีปากลงกับสูทหรูเพื่อกลั้นเสียง  สะโพกโยกไหวไปตามแรงรูดเร้าอย่างควบคุมไม่ได้  “ชุน...อือ...ชุน...”

“จะไปเรียกหามันทำไม  หือ?”  คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ  โอโนเสะเพียงแต่สงสัยเท่านั้น

ด้วยการเคลื่อนไหวของมืออันเชี่ยวชาญ  ชั่วไม่นานนักโทโมกิก็กระตุกเกร็งไปทั้งร่าง  ปลายทางแห่งความสุขสมกำลังจะมาเยือน

“อ๊า...ไม่เอา...ไม่ไหวแล้ว...ชุน...กอด...ไม่ไหว...”  สองแขนโอบกอดรอบลำคอหนาแล้วเบียดกายเข้าหาแนบแน่น  รอให้อีกฝ่ายโอบแขนรัดร่างของตนไว้

แต่โอโนเสะไม่เข้าใจอาการนั้น  เขาเพียงแต่เร่งมือที่กระตุ้นความต้องการให้อย่างรวดเร็ว  เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง  อ้าปากเผยอเหมือนจะไล่งับอากาศ  คลื่นแห่งความปรารถนาบิดเกลียวปั่นป่วนอยู่ในร่าง  สุดท้ายก็ทะลักทลายออกมาอย่างสุดกลั้น...หากโทโมกิกรีดเสียงลั่น

 “อ๊า!!!!”

เสียงนั้นเกินกว่าจะเป็นเสียงร้องด้วยความสุขสม  แต่เต็มไปด้วยความทรมานจนแทบจะเจ็บปวด

โอโนเสะมองคนที่ประคองไว้ด้วยความตกใจ  โทโมกิทิ้งตัวลงกับเตียงแล้วขดตัว  สองมือกดท้องน้อยไว้แน่น  ขยับร่างกระเสือกกระสนเหมือนปลาขาดน้ำ

“อา...ทำไม...แบบนี้...ไม่เอา...อึ๊...ชุน...ทำไม...ชุน...”

การถูกทำให้ถึงจุดสุดยอดโดยไร้อ้อมกอดทำให้โทโมกิถึงกับช็อค  วายะไม่เคยปล่อยให้เขาเสร็จแบบนี้นอกเสียจากจะลงโทษ...แล้วนี่เขาทำผิดอะไร  ทำไมถึงจะต้องถูกลงโทษแบบนี้ด้วย...ทำไมชุนถึงไม่กอดเขาไว้เหมือนอย่างเคย  เพราะเขาเกิดอารมณ์แล้วพยายามช่วยตัวเองงั้นเหรอ...เขาผิดเหรอ...เพราะแบบนี้ถึงได้ถูกลงโทษงั้นเหรอ...

โทโมกิสะอื้นจนตัวโยน...แล้วทำไมชุนถึงไม่บอกว่าไม่ให้ทำ  ทำไมอยู่ ๆ ก็มาลงโทษ  ทุกทีชุนจะต้องบอกก่อนไม่ใช่เหรอว่าอยากให้เขาทำอะไรไม่อยากให้ทำอะไร...แล้วทำไมวันนี้ถึงได้...

“ฮึก...ขอโทษ...ชุน  ขอโทษ...จะไม่ทำอีกแล้ว...ไม่ทำแล้ว...”

ใช่...แบบนี้แหละ  เดี๋ยวชุนจะต้องกอดเขาไว้  แล้วทำให้เขามีความสุขอีกครั้ง...ขอแค่ขอโทษ  ขอแค่เป็นเด็กดี  ชุนจะตามใจและจะทำแบบที่ชอบให้

แต่มีเพียงมือใหญ่ที่ลูบลงกับเรือนผมพร้อมกับเสียงกระซิบปลอบโยน

“ไม่เป็นไร  ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้วนะ  ไม่ต้องกลัว”

กลิ่นกรุ่นของน้ำหอมที่โชยมาจากข้อมือนั้นต่างไปจากกลิ่นที่คุ้นเคย  กลิ่นเปรี้ยวนิด ๆ ของเบอร์กามอทต่างกันโดยสิ้นเชิงกับกลิ่นเมนทอลอันเป็นกลิ่นประจำกายของวายะ...แล้วคนคนนี้เป็นใคร...คนที่กระชากเขาไปถึงจุดสุดยอดเมื่อกี้เป็นใคร...โทโมกิเบิกตากว้าง  คนที่ทำให้เขาเมื่อกี้ไม่ใช่วายะ...วายะไปไหน...ชุนหายไปไหน...

ภาพลูกกรงอะลูมิเนียมที่ใช้กั้นข้างเตียงผ่านเข้ามาในความรับรู้  ไม่ใช่แค่นั้น...ถัดไปข้างหลังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือหน้าต่างบานใหญ่ที่ติดลูกกรงไว้เช่นกัน  ภาพทิวทัศน์เมืองใหญ่ยามราตรีปรากฏอยู่ที่นั่น...พลันเด็กหนุ่มก็รู้สึกตัวเต็มที่...ที่นี่ที่ไหน!?...โลกของเขากับชุนคือห้องเล็ก ๆ ที่ไม่มีหน้าต่าง  ไร้ผู้คน  และไร้กาลเวลา...แล้วนี่เขาอยู่ที่ไหน  ชุนหายไปไหน?

ความหวาดกลัวแล่นเข้ามาจับหัวใจ  อยู่ ๆ เขาก็มาอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก  โลกของเขาหายไป...คนเพียงคนเดียวในโลกของเขาหายไป...เขาอยู่ที่ไหน  แล้วใครกันที่แตะต้องเขาเมื่อกี้นี้!?

โทโมกิยกมือขึ้นขยุ้มผมตัวเอง  ขดกายเกร็งแน่น  ดวงตาเบิกกว้างและส่งเสียงครางไม่ได้ศัพท์ออกมาด้วยความสับสน...ตรงไหนคือความจริง...ตรงไหนคือความฝัน...เหมือนแผ่นดินพลิกกลับ  เขาควรจะอยู่ตรงไหนของโลกใบนี้  คำถามที่ตอบไม่ได้ประดังเข้ามาในสมองในชั่ววินาทีนั้น...ที่นี่ที่ไหน  เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  คนตรงหน้าเขาเป็นใคร  ชุนหายไปไหน  โลกที่เขาเคยรู้จักหายไปไหน  เขาออกมาจากห้องนั้นได้ยังไง...

แล้วร่างกายก็จำได้ถึงความเจ็บปวดบางอย่าง...ความรู้สึกแสบร้อนที่สะบักซ้าย  ลำคอถูกบีบรัดจนแทบจะแหลกราน  หายใจไม่ออก  เขาต้องการอากาศ...ชุน...ชุนกำลังจะฆ่าเขา...

เด็กหนุ่มหวีดร้องลั่น  เขาจำได้แล้ว...ชุนจะฆ่าเขา  ชุนบีบคอเขา...เขาเป็นของเล่นไร้ค่าที่จะถูกทำลายทิ้งเมื่อเจ้าของเบื่อมันแล้ว  เขาทำอย่างที่ชุนต้องการไม่ได้  เป็นอย่างที่ชุนต้องการไม่ได้  ชุนเบื่อเขาแล้ว  ชุนจะไม่กอดเขาอีกต่อไปแล้ว...ชุนจะฆ่าเขา!!

โอโนเสะคว้าร่างนั้นขึ้นมากอดไว้แน่น  อีกมือหนึ่งกดปุ่มเรียกแพทย์ฉุกเฉินแม้จะรู้ดีว่าเดี๋ยวพวกหมอและพยาบาลจะแห่กันมาด้วยเสียงของโทโมกิ

“ไม่เป็นไรแล้ว!  ไม่มีใครทำอะไรเธอได้แล้ว  วายะไม่อยู่ที่นี่!  ไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีกแล้ว”

แต่เสียงนั้นส่งไปไม่ถึงเด็กหนุ่ม  โทโมกิยังคงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวอยู่เช่นนั้น  กระทั่งหมอเข้ามาและจัดการระงับอาการนั้นด้วยยาหนึ่งเข็ม


ยาฤทธิ์แรงให้ผลชะงัด  โทโมกิซุกกายขดซึมอยู่ในอ้อมแขนของโอโนเสะในเวลาไม่ถึงนาที  คราวนี้เขาได้ยินเสียงใครบางคนที่เหมือนจะลอยมาจากที่ไกลแสนไกล

“ไม่เป็นไร...วายะทำร้ายเธอไม่ได้อีกแล้ว  ไม่ต้องกลัวนะ”

โทโมกิค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง  รู้สึกว่าตัวเบาหวิวราวกับไร้น้ำหนัก  ในอ้อมกอดนี้อบอุ่นและปลอดภัย  เขาคงจะหลับลงได้อย่างเป็นสุข...


ในอ้อมกอดนี้ไม่มีกลิ่นบุหรี่และกลิ่นน้ำหอมหอมเย็น

...ที่นี่  ไม่มีชุน...




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[chompoonut139]

มาม่าชามโต

แต่ชอบมากๆๆๆๆ

=,.=

[jiki]

เอ่อ รู้สึกว่าตอนนี้เขียนดีมากๆ บรรยายดีมากๆเลยล่ะโดยเฉพาะความรู้สึกของโทโมะ ถึงมันจะน่ากลัวแบบโศกๆก็เหอะ

วันนี้นั่งดูcriminal mindตอนที่มีการกักขัง ข่มขืน แล้วกรีดทำรอยแผลบนตัวด้วย เราคิดถึงเรืี่องนี้เลย มีแค่คนร้ายที่อยู่ในโลกจินตนาการของตัวเอง คนภายนอกจะรู้สึกอีกอย่างเลย ส่วนเหยื่อ ต่างกับโทโมะแน่ๆ เพราะโทโมะมีปมทางใจที่เข้าล็อคกับวายะพอดี แต่ในหนัง...ช่างมันเถอะ 6ศพได้. ประเด็นที่อยากพูดถึงคือ เหยื่อลักพาตัวจะมีการปรับตัวตามสถานการณ์ ซึี่ง all i wantทำได้ดีมากๆๆๆ ยกนิ้วๆ ส่วนเรื่องที่ความบกพร่องของวายะกับโทโมะมันเข้ากันได้ เลยทำให้คดีกลายเป็นโรมานส์ไปเลย

(วันนี้เค้าจัดเต็มเรื่องคอมเม้นต์เลยเนอะ ^ ^)

[coon_all]

อ๊ากกกก สงสารน้องอ่ะ
ถึงว่าทำไมพอน้องหายแล้วถึงได้ติดใจว่าวายะจะฆ่าตัวเอง
ทั้งที่รักมากแท้ๆ

[biw43]

คนเขียนเราสอบเสร็จแล้วเย่ ! ดีใจที่ได้สอบ 
เพราะมันทำข้อสอบไม่ได้

ดีใจมาก ! เริ่มเข้าใจเค้าลางเรื่องแล้วล่ะ
เพราะย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก ง่ำ ! แบบนี้นี่เอง
คุณลุงคนนั้น ชื่ออะไร ? เลยเอาโทโมะเป็นูกเลี้ยง
แล้ววายะก็เป็นบอดีการ์ด ..
แล้วปัจจุบันมันก็ถึงตอนที่โทโมะกำลังจะโดนข่มขืน
แล้วตอนพวกนี้กำลังย้อนอดีต 5555555555 55 แบบนี้เข้าใจถูกแล้วใช่มั้ย ?
แต่คนเขียนแต่งเก่งเว่อร์อ่ะ ทำไมชอบการเขียนแบบนี้ก็ไม่รู้
แบบวางพลอตเรื่องดีมากเลยอ่ะ กว่าจะเดาได้ก็เกือบครึ่งเรื่อง (หรือมีแต่เราที่กำลังเดาออก ?  )
ครึ่งเรื่องยัง ? อยากให้คนเขียนมาอัพบ่อยๆอ้า~ ว๊อนนนนนนนนนน นน   
อยากอ่านตอนที่โทโมะจะโดนข่มขืนเร็วๆ จะรอดูว่าวายะจะมาช่วยทันมั้ย ?
ลุ้นจนตัวโก่งแล้วนะเนี่ยคนเขียน คิดถึงคนเขียนจัง ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยค่ะ ? 

[sanfran]

โมะ อยากอย่าต่อ มาต่ไวน้าาาาาาาา

[moredee]

 อ่านแล้ว ความรู้สึกในตอนนี้คือ>> :m20:กดดัน แล้วก้อรอคอย มันทำให้มีความหวัง แต่ไม่รู้จะสมหวังรึเปล่า?

[fastation]

โทโมะขาดวายะไม่ได้แล้วละสิท่า 
ลุ้นๆๆ อยากอ่านต่อๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า ^0^

[dolphins]

 

[THiiCHA]

ความสัมพันธ์แบบจิตๆอาจจะเริ่มด้วยปมในอดีตของชุน
แต่เห็นอาการทั้งสองฝ่ายแล้ว .... สรุปได้อย่างเดียว
เคสนี้มันไม่ใช่ Sex Addiction แต่เป็น Love Addiction ชัดๆ
แยกกันไม่ได้หรอกคู่นี้ พอเห๊อะ ยิ่งแก่ยิ่งแย่นะเออ ขอเตือน
 

[from_mars]

โอ๊ย...ดรามามาก เด้กน้อยมีอาการทางจิตไปเสียแล้ว..
พี่ชุนจ๊๊ะ...แล้วจะทำยังไงเนี่ย? จะพาน้องออกจากความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง
เพราะชุนเองก็จะเอาตัวไม่รอดแย้ว..กร้าก..
ขอบคุณ และรออ่านต่อนะจ๊๊ะ

[NYz]

ซู้ดดด~~ ซดมาม่า = =

แต่หนุกอ่ะ ชอบๆ >_<

[moobarpalang]

แล้วเมื่อไหรจะเข้าใจกัน

[КίmY]

อร๊ากกกกก  โทโมะอ่าา 
เฮ้ออ~ จะสงสารใครดีล่ะเนี่ย??
รอตอนต่อไปฮะ ^^

[tonkhaw]

โทโมะกิ น่าสางสารที่สุด
ดูสับสนกับชีวิตเน้อะ ถูกขังซะนานเเยกไม่ออกเลย
วายะก็อันนี้ก็แอบสงสารเเต่ก็แอบสมน้ำหนักด้วย
ทำโทโมกิซะขนาดนั้น

[sunshadow]

    ลูกแมวน้อยกะลังสับสน
    น่าสงสารจังเลยง่ะ T T

[HISY]

โทโมะเราเสพติดชุนอย่างแรง

[maple4120]

อยากรู้เรื่องรันจังเร็วๆจัง มาต่อไวๆนะคะ

[kyoya11]

โมโมะกลัวหรือรักชุนกันแน่นะ
อารมณ์คนนี่ซับซ้อนจัง

[taran]

ไม่ค่อยได้อ่านพวก SM มากนะ เพราะไม่ใช่แนวนี้ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้มาอ่าน แล้วก็ติดจนตามอ่านทัน ภายในคืนเดียว

สงสารทั้งโทโมะ ทั้งชุน แล้วก็คนรอบข้างนะ รู้สึกเจ็บปวด หายใจไม่ทัน อึดอัดอะ ไม่ใช่ฉากที่โดนกระทำหรือฉากรุนแรงทางกายนะ
แต่เป็นตอนที่บอกให้รู้ถึความรู้สึกของชุนที่มีต่อโทโมะ แล้วก็ตอนที่โทโมะคร่ำครวญหาชุนอะ เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนดีจัง

[sosi]

แบบนี้จะสงสารใคร..... ชุนหรือโทโมะดี

[THE MIN]

คือแบบ  คนเขียนสุดยอดมากก

ณ จุดนี้คือ หายใจไม่ออกเลยอ่ะ มันลุ้นมากกก

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมให้อ่านนะคะ


มันสนุกมาก อยากได้ซักเล่มเลย

รอต่อไปค่ะ

[vocaloid]

สงสารโทโมะจัง ตงลงว่ารักหรือกลัวกันแน่อะ

[phoenixa]

ก็เข้าใจนะคะ ว่าุชุนก็มีเหตุผลอ่ะ
แุถมยังเป็นพวกยึดติดอีกตะหาก
การกระทำที่ส่งผลมาจากจิตใจที่บิดเบี้ยว
เนื่องจากประสบการณ์ในอดีตที่เรายังไม่่ทราบ

ตอนนี้สงสารโทโมะมากกว่าค่ะ
ออกแนวสับสนแล้วนะเนี่ย
อยากรู้มากว่าจะรักษาอย่างไร

[jitsupa apple]

อ่านตามทันแล้วววววว
 

[tong_pub]

ตอนนี้บีบหัวใจมากอ่ะ
โทโมกิยังต้องการสัมผัสจากวายะเหมือนติดยาเสพติดก็ไม่ปาน
โอโนเสะที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็คิดเองว่าทำอย่างนี้ดี อย่างนั้นดี
แต่หารู้ไม่ว่า..โทโมกิไม้ได้ต้องการแบบนั้น มันค่อนข้างรุนแรงต่อจิตใจของโทโมกิมากเลยนะ
ส่วนวายะ...ใครคือรันจัง รันจังคือใคร...อีกไม่นานคงรู้กัน
แต่อยากให้วายรู้บ้างจังว่าตอนนี้โทโมกิเป็นยังไง
อาการโทโมกิสาหัสมากอ่ะ เข้าขั้นจิตอย่างรุนแรง
ชอบการสัมผัสแต่กลับระแวง อ่านไปจะร้องไห้อ่ะ
สงสารทั้งสองคน


สุดท้าย...ยังย้ำเหมือนเดิม เรื่องนี้คือ SM เรื่องแรกที่เราโคตรชอบเลย
อ่านวนไปเวียนมาอยู่นั่น...

คนเขียนอย่าลืมมาอัพอีกนะ ชอบเรื่องนี้จริงๆ

+ให้ทุกตอนแล้วจ้าาา

 


ปล.ชอบตอนโอโนเสะเรียกโทโมกิว่าไอ้ตัวเล็กจัง ><

[kim_khun_kwan]

ดอโนเสะ รีบๆปล่อยชุนมากอดเร็ว   

[Lemon_Tea]

เครียด เพราะโทโมะกิทรมานปานจะขาดใจ
เข้าใจผิดไปแล้ว ชุนเขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่านายนะ

แต่โอโนะเสะ ไปแตะต้องเด็กน้อยของชุน
เดี๋ยวลมหึงหวงอย่างกับหมาบ้าจะอาละวาดให้โรงพยาบาลแตกหรอก

โทโมะกิคงจะเกลียดชุนแน่เลย T^T
ชุนกลัมากอดและปลอบโยนเด็กน้อยทีเถอะ
เข้าใจมากขึ้น และได้รักกันสักที

แต่คงอีกนาน(รึ่ว) ก็นี่ไม่ใช่เรื่องสั้นนี่เนอะ
นึกๆ อยากให้เป้นเรื่องสั้น เพราะอยากให้ชุนกับโทโมะอยุ่ด้วยกันสักที

แต่ๆๆๆ รันจัง ใครกันนะ --?

[นัตสึกิ]

ก็เลยเป็นเหตุให้โอโนเสะรับโทโมะจังไปดูแลสินะ
สงสารวายะอะ..........