หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[Ryoooo]

สงสารวายะนะ แต่ก็ทำเกินไปจริงๆแหละ โทโมะ เพิ่งจะม.ต้น
แต่ต้องมาโดนแบบนี้ก็สมควรที่วะยะจะโดนทำโทษนะ

สงสารโทโมะมากกกก นึกสภาพที่ต้องอ๊วก และเจ็บปวดขนาดนั้น
ทนไ้ก็ถือว่าดีมากแล้วววว


ปล.จะำม่มีอ่านจนอาทิตย์หน้าเลย เรอะ ทำไงดี อ่านไปหมดแล้วอ๊าาาา

[tong_pub]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านไปอยากร้องไป T^T
วายะน่าสงสารถึงขนาดจะฆ่าโทโมกิเพื่อไม่ให้ใครได้ไปเลยเหรอ?
ฮือออออออออออออ
แล้วนี่ยังต้องทรมาณกับการปลุกเซ็กซ์นั่นอีก
ตายแน่ๆๆ ทรมาณๆๆๆ
ฮึก!! ต่อไปวายะจะทำยังไง ไม่คลั่งเลยเหรอ?


อ่า...คนเขียนมาอัพไวๆนะ เค้ารออยู่ๆ ^^v

[Still_14OC]

เข้าใจโอโนเสะ ปล่อยชุนให้ทรมานไปก่อน แล้วหนูน้อยโทโมะเป็นยังไงมั่ง ไม่บอกกันเลย

[natalee22]

อ่าาาาาาาาาาาาาาาาา โอโนเสะโหดมากกกกกกกกกกกกกกก

ที่จริงวายะก็แค่ไม่อยากเสียโทโมะไปเองนะ เพียงแต่เลือกวิธีการผิดไปหน่อย

เริ่มสงสารวายะขึ้นมาตะหงิดๆ -*-

[chompoonut139]

ค้าง มากมาย

[silverspoon]

อ่านๆ ไปนึกว่านายเอกจะตายก่อน

แล้วเรื่องก็จบ โดนทรมานซะขนาดนั้น

แล้วนี่วายะโดนจับมาทรมาน หรือเจอของชอบกันแน่ 

[river]

วายะสติหลุดไปเลยทำร้ายโทโมะเข้าให้

[biw43]

ดราม่ากันให้พอ 
ไม่ไหวแล้วสงสารทั้งสองคน
เอาโทโมะไปจากวายะแล้ว ไม่น้าาาาาาาา าา
อย่าพรากกันแบบนี้  ทำใจไม่ได้

กี่ตอนจบเอ่ย ? อยากให้จบไวๆซะแล้ว ไม่อยากรอ
ค้างคา มันติดอยู่ในใจ อยากอ่านต่อ คนเขียนทรมานเรา
555555555555

ขอบคุณมากๆนะค่ะ // คนเขียนหนีเที่ยว 5555555555

[tonkhaw]

เอาโทโมะไปแล้ววายะจะโดนอะไรอีกนะ

[КίmY]

ฮือๆ แล้วทีนี้โทโมะจะเปงยังไงอ่าา   
รึที่เกลียดชุนก็เพราะตอนนั้นอ่ะ 
รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[jiki]

เค้ามาเม้นต์ตอน10ก่อน

คือตอนนี้ไม่รู้จะบอกความรู้สึกยังไงดี

คือกับโทโมะน่ะ สงสารอยู่แล้ว แต่ว่าวายะนี่สิ ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้าเลยล่ะ

งั้นสงสารตัวเองละกัน มีสองตอนอยู่ตรงหน้า แต่ต้องเก็บไว้อ่านทีหลัง กระซิกๆ

[janamanza]

โทโมะ  วายะ  เลือกสงสารใครดี?  คิดๆดูตามปกติต้องสงสารนายเอกของเรื่องสิเนอะ
ตอนหน้าขอน้องโทโมะนะคร้าบบบบบบ   อิตาวายะปล่อยให้ทรมานไปเถอะ -_-

[fullmoonny]

สงสารวายะอ่ะ T^T
สงสารโทโมะด้วย โอ๊ยยยยยยยยยยย ป่านี้จะเป็นยังไงมั๊ง

[THE MIN]

สนุกมากกกกกกกกกกกกก



ชอบว๊ากกกก



ว่าแต่โทโมะเป็นไงบ้างละเนี้ยย

[moobarpalang]

 
อย่าเอาโมะกิไปจากวายานะ

[greentea2598]

แรกเดิมที สงสารโทโมะนะฮะ แต่ตอนนี้สงสารวายะเว้ยเฮ้ย !! แมร่งงงง!! จิตทั้งเรื่องจิงๆ กร๊ากกกกก~~~
แต่ก็นะ NC ทุกตอน เยี่ยมพะยะคะ!!

[kim_khun_kwan]

   สงสารทั้งสองคนเลยอะ โทโมะจะเป็นยังไงบ้างนะ 

[kyoya11]

สงสารทั้งคู่เลย

[fastation]

อ๊ากกก โอโนเสะ โหด !!!
ตอนนี้ไม่ใช่แค่วายะคนเดียวหรอกนะที่ทรมาณ คิริฮาระก็ทรมาณไม่แพ้กันสินะ -..-

แล้วโทโมกิ เป็นยังไงบ้างหว่า ???~

[sunshadow]

   แง๊ ในที่สุดก็โดนจับพรากกันไปซะได้
   แถมบทลงโทษก็. . . ท่าทางครั้งนี้โอโนเสะจะโกรธมากจริงๆอ่านะ

[Lemon_Tea]

สงสารก็สงสารวายะอยุ๋หรอกนะ
คงทรมานทั้งกายและใจ T^T

แต่ทำไงได้ ก็นายอยากเลวแต่แรกทำไม

เอาเถอะ ขอให้เวลาอึดอัดทรมานของนายจบลงเร็วๆ

[matame]

จิตมากเรื่องนี้

[tong_pub]

วันนี้วันที่ 8 ฮรึก!!!
*เดินไปนั่งที่ชานชาลา*
รอ..รอต่อไป อีกสองวันเท่านั้ ฮึก!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
คิดถึงวายะแบบขั้นจะลงแดงตายให้ได้

 

นิยายที่ชอบมักจะ...ทำให้ค้างเสมอ... 

คนเขียบน..เค้าคิดถึงมากกกกกกกกกกกกกนะ Y[]Y

[sosi]

น่าสงสารวายะจัง   

โทโมะจะเป็นยังไงบ้างนะหายแล้วหรือยัง

[tong_pub]

เย้!!!!!


ตอนแรกเข้าใจว่าคนเขียนจะมาวันที่ 10 แต่พอไปอ่านใหม่อีกครั้ง อ่าว..วันที่ 10 ไม่อยู่

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก 


เห็นม่ะ..เค้ารอตัวอยู่จริงๆนะ


 

[wan_sugi]

บทลงโทษเบาๆ ขั้นเริ่มต้นสำหรับวายะเท่านั้น บทต่อจากนี้สนุกกว่านี้แน่ๆ...

[phoenixa]

ตามมาทันจนได้
วายะทำเกินเหตุจริงๆ ค่ะ
ท่านประธานเห็นแล้วยังโกรธวูบขึ้นมา
คงจะมีสภาพที่น่าสงสารน่าดูสินะคะ
ว่าแต่ว่าเอาตัสโทโมะไปรักษายัไงเนี่ย
แม้ว่าจะยังดูหวาดกลัววายะอยู่มาก
แต่ก็ดูเป็นเด็กปกตินะคะ
ทั้งที่น่าจะมีลักษณะที่วิปลาศมากกว่านี้แท้ๆ

[moredee]

เอ่ออออ ตอนนี้เราตามอ่านอดีตอยู่สินะค้า ยังไม่ถึงตอนแรกที่โทโมะ ถูกจับไป แล้วเรียกหาชุน ใช่มั้ยยยยย

[jiki]

สงสารโทโมะจัง
 คู่นี้เหมือนการสร้างโครงไม้ที่ไม่เหมาะสมตั้งแต่ราก จนสูงขึ้นๆ แล้วต้องมาเติมซ้าย ถ่วงขวาให้อยู่รอดไปวันๆเลย สักวันมันก็พัง

[KOKURO]

สวัสดีครับ  ผมลงจากดอยมาแล้วครับ
รอนานแล้วใช่มั้ยครับ  สำหรับคนที่เป็นห่วงโทโมกิคุงอยู่ก็มาตามดูแลกันได้เลยครับ
...

All I want # 12

ลำแสงอ่อนจางลอดเข้ามาใต้เปลือกตา  ปลุกให้ร่างเล็กที่จมอยู่ในห้วงนิทราลืมตาขึ้น  หน้าต่างกว้างบนผนังสีขาวคือภาพแรกที่ได้เห็น  นอกหน้าต่างนั้นคือตึกระฟ้าของมหานครใหญ่ที่เริ่มประดับประดาด้วยแสงไฟ  ไกลออกไป  ท้องฟ้ายามเย็นแดงฉานราวกับจะลุกไหม้ด้วยแสงสุดท้ายของวัน

ท้องฟ้าหรือ...นี่เขาไม่ได้เห็นท้องฟ้ามานานแค่ไหนแล้วนะ...รู้สึกอย่างกับหลับมานานเหลือเกิน  และอยู่ในฝันร้ายมานานจนคิดว่าจะไม่อาจตื่นขึ้นมาได้อีกแล้ว...ว่าแต่  นี่คือความจริงหรือความฝันที่ต่อเนื่องกันมาล่ะ

คำตอบของคำถามคือเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นด้านหลัง  เด็กหนุ่มพยายามจะหันกลับไปดูแต่มีบางอย่างยันแผ่นหลังของเขาไว้ไม่ให้พลิกตัวได้

ผู้ที่เข้ามาคือพยาบาลสาว  เธอเดินมายืนตรงหน้าผู้ที่ยังนอนอยู่บนเตียงและง่วนอยู่กับการเช็คเครื่องมืออุปกรณ์และปรับน้ำเกลือ  ดูท่าจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเด็กหนุ่มตื่นแล้ว

“เอ่อ...”  ร่างเล็กพยายามเอ่ย  “ที่นี่...ที่ไหน...?”

นางพยาบาลชะงักไปนิดหนึ่งแล้วรีบก้มลงมองคนตรงหน้า  เธอเบิกตากว้าง

“เมื่อกี้...ถามว่าที่ไหนใช่มั้ยคะ?”  เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

“...ครับ”  เสียงแหบโหยตอบแผ่วเบา

“ได้สติแล้ว...”  เธอพึมพำออกมา  ก่อนที่จะรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องแล้วตะโกนเสียงดังอย่างลืมตัวว่าอยู่ในโรงพยาบาล  “คุณหมอคาไซคะ  ซานาดะคุงได้สติแล้วค่ะ!!”

มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาตามระเบียงอย่างรีบร้อนและเข้ามาในห้อง  เด็กหนุ่มยังคงไม่สามารถหันกลับไปมองได้  แต่ก็ไม่จำเป็น  เมื่อนายแพทย์วัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาหาเขาแล้วลากเก้าอี้สำหรับเฝ้าไข้มานั่งตรงหน้า

“เอ้อ...สวัสดี  ซานาดะคุง”  หมอคาไซเอ่ยขึ้น

หนุ่มน้อยมองผู้มาใหม่อย่างเลื่อนลอย  ถ้าคนคนนี้เป็นหมอ...ที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาลสินะ...ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ

“เธอ...จำชื่อตัวเองได้มั้ย?”  คุณหมอถามอย่างอ่อนโยน

“...ซานาดะ...โทโมะ...”  พูดออกไปแล้วก็ขมวดคิ้วนิด ๆ...ไม่ใช่  ชื่อของเขาไม่ได้มีแค่นี้  เขาชื่อ...  “...โทโมกิ...ซานาดะ  โทโมกิ”

“เยี่ยม!  แบบนี้โอโนเสะซังคงจะโล่งใจได้ละนะ”

โอโนเสะซังเหรอ...ใครกันนะ...โทโมกิพยายามจะนึกแต่ก็นึกไม่ออก  เขาไม่เคยรู้จักคนชื่อโอโนเสะมาก่อนเลยนี่นา

“เอาละ  ซานาดะคุง  หิวหรือเปล่า  อยากทานอะไรมั้ย?”

โทโมกิส่ายหน้าแทนคำตอบ  เขาสงสัยว่าทำไมเขาถึงเจ็บแปลบ ๆ ที่ไหล่ซ้ายมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว  แถมยังพลิกตัวไม่ได้อีกต่างหาก  ทำไมเขาต้องนอนตะแคงอยู่ท่านี้ด้วย...แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาล

ยังไม่ทันจะได้ถามอะไร  ก็มีผู้มาเยือนอีกคน  หมอคาไซลุกขึ้นยืนต้อนรับผู้มาใหม่ทันที

“โอ๊ะ  สวัสดีครับ  โอโนเสะซัง”

“สวัสดีครับ  คุณหมอ  เจ้าตัวเล็กเป็นยังไงบ้างครับ?”

“พอดีเลยครับ  แกได้สติพอดี”

“จริงเหรอครับ?  ยอดเลย”

เจ้าของเสียงที่อยู่เบื้องหลังโทโมกิก้าวฉับ ๆ มาอยู่ตรงหน้าเขา  เขาไม่รู้จักคนคนนี้จริง ๆ นั่นแหละ...แต่ทำไมคนคนนี้ถึงได้ยิ้มให้เขาแบบนั้นกันนะ  ทำไมถึงได้ดูโล่งใจและดีใจแบบนั้น

“ว่ายังไง  เจ้าตัวเล็ก”

สรรพนามที่ใช้เรียกนั้นขัดหูโทโมกิ  แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยและมึนงงเกินกว่าจะโกรธเคือง  เด็กหนุ่มถามออกไปแผ่วเบา

“คุณเป็นใครครับ?”

“ฉันชื่อโอโนเสะ  เป็นคนพาเธอมาที่นี่”

“พามาที่นี่...?”  คิ้วเรียวขมวดมุ่น  “เกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอ?”

มือใหญ่เอื้อมมาลูบผมสีดำนุ่มมือเบา ๆ  “เรื่องมันยาว  ตอนนี้เธอยังดูเหนื่อยอยู่เลย  พักก่อนดีกว่านะ  เรายังมีเวลาคุยกันอีกเยอะ”

มือที่อบอุ่นและอ่อนโยน...โทโมกิหลับตาลงอย่างว่าง่าย  แม้จะรู้สึกโหวง ๆ ในอกราวกับหลงลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญมากไป  แต่เขาก็หลับสนิทลงในเวลาไม่นาน

“ทีนี้เราจะทำยังไงต่อครับ  คุณหมอ?”  โอโนเสะถามขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างเล็กหลับไปแล้ว

“ก็ง่ายขึ้นละครับ  ถ้าพูดกันรู้เรื่องแบบนี้  ถ้าเป็นอย่างก่อนหน้านี้สิครับแย่  พูดอะไรกันไม่เข้าใจเลย”

“ต้องบำบัดต่อสินะครับ”

“ครับ  นี่เราแค่ใช้ยาช่วยเท่านั้น  แต่ยังต้องทำการบำบัดทางจิตต่ออีกนานเลยละครับ  โดนกักขังและทารุณกรรมแบบนี้  ปล่อยไปก็แย่ครับ”  หมอบอกพร้อมกับทำสีหน้าหนักใจ

“เต็มที่เลยครับ  เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง  ผมจะจัดการให้ทุกอย่าง”  โอโนเสะลุกขึ้นยืน

“เอ้อ...แต่พ่อแม่ของเด็ก...”  หมอคาไซอ้อมแอ้มออกมา

ท่านประธานของลูนาติก  ลัสท์ย่นคิ้ว  พ่อแม่ของเด็กคนนี้งั้นรึ...แค่นึกถึงก็หงุดหงิดแล้ว  เขาเคยได้เจอสองคนนั้นแล้ว  ทั้งสองแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงท่าทางภูมิฐานและดูเป็นผู้มีอันจะกิน  สมกับที่ยามานากะคาดการณ์ไว้  เมื่อแรกพบฝ่ายแม่ก็กล่าวขอบคุณเขาจนแทบจะลงกราบเท้าบอกว่าเป็นบุญเหลือเกินที่เขาช่วยลูกชายของเธอเอาไว้  คนพ่อก็แสดงอาการซาบซึ้งไม่แพ้กัน  แต่พอคุยกันเป็นการส่วนตัวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับโทโมกิสักพักท่าทีของทั้งคู่ก็เริ่มเปลี่ยนไป  คนเป็นพ่อทำหน้าตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินว่าลูกชายถูกจับไปกักขังหน่วงเหนี่ยวและกระทำชำเรา  ส่วนแม่ก็วิ่งไปอาเจียนทันทีที่รู้ว่าคนที่จับตัวลูกชายเธอไปได้สลักรอยแผลไว้ที่หลังของเด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายด้วย

...นั่นเป็นปฏิกิริยาที่มีต่อลูกของตัวเองงั้นรึ...

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เข้าไปดูอาการลูกชายที่ยังนอนไม่ได้สติด้วยอาการปึ่งชา  พวกเขามองดูโทโมกิที่ผ่ายผอม  ซูบเซียวด้วยพิษไข้  และเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลด้วยสายตาที่เหมือนกับมองสัตว์บาดเจ็บตัวหนึ่งเท่านั้น  แล้วต่างก็รีบกลับทันทีโดยไม่มีใครเฝ้าไข้ลูก  วันต่อ ๆ มาพวกเขามาดูอาการ  แต่เมื่อโทโมกิยังเลื่อนลอยด้วยฤทธิ์ยาและพูดจาไม่รู้เรื่องก็รีบกลับไปโดยบอกว่ามีธุระต้องไปทำต่อ...ได้ยินจากหมอแค่นั้นโอโนเสะก็ขัดใจเต็มทีแล้ว

แต่ยิ่งกว่านั้นคือ  วันหนึ่งทั้งสองคนเริ่มต้นทุ่มเถียงกันว่ามันเป็นความผิดของใครที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ถ้าคุณอยู่บ้านดูแลมันให้ดี  มันก็ไม่ไปเที่ยวเพ่นพ่านให้เขาจับไปได้หรอก”

“แล้วยังกับคุณดีนักนี่  คุณก็ไม่เคยอยู่บ้านเลยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ!”

“ผมทำงาน  หน้าที่ดูแลลูกมันหน้าที่ของแม่บ้านไม่ใช่หรือไง”

“ทำงาน!?  ที่ไปกกไอ้อีที่ไหนนี่คุณเรียกว่าทำงาน?  อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณมีเมียน้อยอยู่กี่คนน่ะ”

“แล้วทีคุณมีชู้ล่ะ!?  ผมยังไม่พูดสักคำเลยนะ  ไปสร้างรังรักกับมันด้วยไม่ใช่เรอะ  ไอ้เด็กนี่มันก็เหมือนคุณแหละ  แรดไปให้คนเขาเอาได้ง่าย ๆ!!”

“อย่ามาว่าฉันแบบนี้นะ!  คนเฮงซวย!!  คุณเป็นฝ่ายนอกใจก่อนนะ!”

“ผมมีคนอื่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมีได้นะ!”

“เห็นแก่ตัวที่สุด!!  ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็ง!!”

“แล้วไง?  ก็ดีกว่าผู้หญิงไร้ยางอายอย่างคุณนั่นแหละ”

“อีตาบ้า!  ถ้ารู้ว่าคุณจะเฮงซวยแบบนี้นะ  ฉันไม่แต่งกับคุณหรอก!”

“ยังกับผมอยากแต่งกับคุณนักนี่  บ้านคุณมันก็แค่หวังสมบัติของตระกูลผม  ถึงได้ยัดเยียดคุณมาให้ผมเนี่ย!”

“ใครหวังสมบัติใครกันแน่  พูดให้ดี ๆ นะ!  แม่คุณแทบจะมากราบกรานขอให้ฉันแต่งกับลูกชายไม่ได้ความของท่านเชียวนะ!!”

การทะเลาะทุ่มเถียงกันดำเนินต่อไปจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ  ถึงตอนนี้โทโมกิที่นอนเลื่อนลอยไม่ได้สติก็กรีดร้องและอาละวาด  ต้องใช้หมอกับบุรุษพยาบาลหลายคนช่วยกันจับถึงจะเอาอยู่  สุดท้ายก็ต้องฉีดยาให้สงบลง...บางทีเสียงทะเลาะกันของพ่อกับแม่คงจะไปกระตุ้นเด็กหนุ่มเข้าทางใดทางหนึ่ง

แล้วหลังจากวันนั้น  ทั้งสองก็จ้างพยาบาลพิเศษให้ดูแลโทโมกิโดยไม่โผล่หน้ามาที่โรงพยาบาลอีกเลย  แม้ว่าโทโมกิจะไม่เคยอาละวาดอีกก็ตาม

หมอคาไซ  จิตแพทย์เจ้าของไข้ของโทโมกิติดต่อไปที่โอโนเสะและบอกเล่าเรื่องราวให้ทราบ  โอโนเสะจึงได้เข้ามารับผิดชอบดูแลโทโมกิให้  จริงอยู่ว่าพ่อแม่ของเด็กจ่ายค่ารักษาพยาบาลทุกบาททุกสตางค์...แต่เด็กที่เจอเหตุการณ์อย่างนั้นมาต้องการการดูแลที่มากกว่าการรักษาพยาบาลทางกายภาพ...เขาก็ว่าเขาไม่ใช่พ่อที่ดีสักเท่าไรนัก  แต่ก็ไม่เคยดูแลครอบครัวขาดตกบกพร่อง  อาจจะโชคดีที่เขาได้ภรรยาแสนวิเศษคอยดูแลพวกลูกชายให้อยู่กับร่องกับรอยอยู่เสมอ

“ทางหมอศัลย์ ฯ บอกมาว่าแผลของเขาไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยครับ?”  โอโนเสะเปลี่ยนเรื่องคุยไปให้พ้นจากคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจ

“อ่ะ...ครับ  แผลไม่อักเสบหรือติดเชื้อแล้วก็ค่อย ๆ ดีขึ้นแล้วด้วย  เพียงแต่...คงจะกลายเป็นแผลเป็นแน่ ๆ น่ะครับ”

โอโนเสะระบายลมหายใจยาว  “มันก็แบบนั้นละนะ...ไอ้เรื่องแบบนี้มันก็ทำเพื่อให้เป็นแผลเป็นอยู่แล้ว”

แผลที่หลังของโทโมกิคือตัวอักษรคำว่า “ฤดูใบไม้ผลิ”  โอโนเสะเข้าใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้วว่ามันหมายถึงอะไร  วายะจงใจสลักชื่อของตนลงบนร่างของเด็กคนนี้  เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ  ไม่ต่างอะไรกับเด็ก ๆ ที่เขียนชื่อลงบนของเล่นหรือของใช้ของตน...แต่ทำแบบนี้กับคนเนี่ยนะ...คิดจะเป็นเจ้าของโทโมกิไปตลอดกาลงั้นรึ