หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[jiki]

อืม. ตกลงมันแรงกว่า หรือเบากว่าเรื่องที่แล้วกันแน่นะ

แต่อ่านมาจนถึงตอนนี้ เราก็ยังชอบอยู่ โชตะ เอส เอ็ม ลั๊ล ลา~

แล้วโทโมะจังจะโดนฝึกอีกนานไม๊ กว่าคุณพ่อจะไปช่วยออกมาน่ะ อืมๆ

ว่าแต่ เรืีองในอดีตนี้ ใครเป็นคนนึกอยู่กันนะ. วายะนึกระหว่างตามไปช่วยใช่ป่ะคะ

ปล. ค่อยๆลงทีละตอนแบบนี้ก็ดีนะ จะได้ดูกระแสคนอ่านไปเรื่อยๆไง (เราเสนอไปอย่างนี้ คงโดนคนอ่านที่ชอบอ่านยาวๆตบ)
ก็ยิ่งมีการเม้นต์ คนเขียนก็ยิ่งมีกำลังใจนี่นา แล้วเราคนอ่านก็เหมือนมีเพื่อนอ่านด้วยกันเยอะๆด้วย.

เม้นต์กันเยอะๆนะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจเขียน แนวนี้ยิ่วหายากๆอยู่ด้วย

[KOKURO]

@คุณ jiki
ผมก็ชอบอ่านคอมเม้นต์ละครับ แต่รู้สึกว่าคนไม่ค่อยชอบเม้นต์กัน
บางทีอ่านหลายๆความเห็นแล้วก็สนุกนะครับ จะมีทั้งคนชอบตัวละคร ด่าตัวละคร อะไรงี้...วายะนี่เป้าใหญ่เลยครับ โดนเยอะ (ที่อีกบอร์ด)
ด่าได้นะครับ ถ้าไม่ชอบอะไร...อย่างตัวละคร หรือคนเขียน ยกเว้นเนื้อเรื่อง ฮ่าๆๆ ด่ายังไงก็แก้ไม่ได้แล้วครับ ผมเีขียนไปแล้ว
ขอบคุณที่อ่านนะครับ

[jiki]

เอาน่ะ เราสังเกตว่า การลงเป็นระยะๆ ทีละตอน คนเค้านะเม้นต์มากกว่า เวลาโพสติดๆกัน
บางทีเราก็เป็นนะ เพราะ ยาวเกิน มะกี้คิดไรอยู่นะ ลืมแล้ว. เลยเม้าได้นิดเดียวเอง

แต่ก็นะ บางทีอ่านแล้วมันค้าง เราจะลงมือserchหาอ่านที่บอร์ดอื่นทันทีเลยเหมือนกัน. ก็เค้าอยากรู้นี่.

กอดๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[tong_pub]

สำหรับเรานะ...

อ่านไดทั้งนั้น แบบสั้นหรือยาว (อย่าเอาคำพูดนี้คิดไปถึงวายะ ขอร้อง)

อ่านแบบลงทีละตอนก็ดี...รอลุ้นรอติดตาม

ว่าแต่...นี่คือความคิดใคร นั่นสิ ใครคิด? ใช่โทโมก หรือจะเป็นวายะ(เราไม่เคยอ่าน อ่านเรื่องนี้เรื่องแรก ไม่รู้ว่าคนเขียนจะเอามาต่อจากเรื่องไหนรึเปล่าไง  )

แต่บทรักของวายะ...เอ่อ...ถ้าจะไม่สงสารโทโมกิเลย

แล้วแกจะบอกว่านุ่มนวลแต่แรกทำไมฮะ!!

ของน้องช้ำหมดแล้วววว 

สู้ๆนะคะคนเขียน...

[river]

ต่างฝ่ายต่างหา......
โทโมกิไม่รู้ตัว แต่วายะน่ะสิรู้หรือเปล่าว่าหาอะไรอยู่

[moobarpalang]

*Θ*

[kyoya11]

ร้อนแรงกันจริงๆ 
นี่สินะที่ทำให้กลัวกันมากขนาดนั้น....หรือเปล่า

[silverspoon]

  ไม่มีคำพูด

[Huasia]

มารอนะคะ


เรื่องนี้สนุกมากค่ะ

[M@nfaNG]

  เจ็บแทน
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ไม่รู้ต้องหามกันไปหาหมอรึเปล่า ลุ้นด้วยว่าวายะจะตามไปช่วยทันรึเปล่า
ขอบคุณที่มาลงบอร์ดนี้ค่ะ ไม่งั้นไม่รู้จะไปตามอ่านที่ไหน

[sunshadow]

   ว้าวววว เรื่องของวายะซังเหรอเนี่ย
   คราวนี้หันมาเลี้ยงแมวดื้อ
   อย่างนี้ต้องติดตามซะแล้วววววว

[Viper_Wa]

 .... อั๊ยยะ!!!! ประกาศหาเลือดกรุ๊ป AB ด่วนนนนนนนนนนนนนนนน

ซาดิสม์+เถื่อนได้ใจผมมากเลยคร๊าฟ หุๆอย่างนี้แหละโดน 

แต่สงสารโทโมะนะ วายะก็รุนแรงไปยังไงไม่รู้ (เทวดาเข้าแทรก)....แต่ถึงงั้นก็เหอะยังไงก็...(เทวดาโดนเตะออกจากร่าง)

พระเอกซาดิสม์+เถื่อนจงเจริญ 

เป็นกำลังใจอัพต่อไปนะคร๊าฟผม 

[КίmY]

   จมกองเลือดตายไปตามๆกันเลยยย
   โทโมะคงเจ็บมากเลยล่ะสิ   
รอตอนต่อไปนะฮะ  ^^

[fastation]

โอ้บักวายะ ร้อนแรงจริงๆ *0*
รอดูผลงานจากการสอบของนาย -..- ~

[Cc-kun]

จะสงสารหรือสะใจดี

ช่วยไม่ได้ไปหาเรื่องเค้าก่อน

[biw43]

จุก พูดไม่ออก
เอาไงดี .........................


สุดยอดค่า 55555555555555555555

 

[kuruma]

เจ็บเลยโทโมกิ แต่หนูก็รับไหวใช่ไหม

[maple4120]

หุหุ และแล้วโทโมะก็เสร็จวายะเรียบร้อย 
ดูเหมือนวายะจะปิ๊งๆโทโมะนะเนี่ย ถึงร้ายแต่ก็น่ารักชิมิล่า 
แต่แบบ อืม.. วายะนี่ไม่มีออมแรงเลยนะ เดี๋ยวโทโมะก็ช้ำหมดหรอก 
ปล. อยากรู้จังว่าตอนนี้คนเขียนเขียนเรื่องไหนอยู่อ่ะคะ? อยากตามอ่านให้หมดเลย 55 ติดใจจริงจัง

[jiki]

^
^
ลองหาเรื่อง come closer ในห้องจบแล้วดูนะคะ

[Mimimimi]

ชอบวายะ  ^ ^  ชอบมานานแล้ว  ดีใจอ่ะได้อ่านวายะต่อ
แต่เราก็คิดนะ ว่าวายะเหมาะกับคิริยูมากๆเลย
เป็นสองตัวละครที่ชอบมากๆเลยค่ะ
ส่วนกระต่ายน้อย  ไม่เท่าไหร่ 

[KOKURO]

มาส่งท้ายปลายปีครับ

All I want # 5


ไอเย็นสัมผัสผิวจนรู้สึกหนาว  มือเล็ก ๆ ควานเปะปะหาผ้าห่มมาคลุมกาย  แต่ความตะครั่นตะครอไม่สบายตัวทำให้ไม่อาจหลับต่อได้  มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ...ทำไมถึงได้ร้าวระบมไปทั้งตัวแบบนี้  หรือว่าเขากำลังเป็นหวัด...แม้จะถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ได้คำตอบ  นอกจากอาการปวดเมื่อยที่มากขึ้นทุกที

สุดท้าย  โทโมกิจึงตัดสินใจลืมตาตื่น  ยิ่งรู้สึกตัวเต็มที่ก็ยิ่งร้าวระบมไปหมดทั้งตัว  เด็กหนุ่มค่อย ๆ พลิกตัวให้นอนหงาย  ในหัวมึนตื้อ  เขาพยายามนึกย้อนไปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

แต่สวรรค์ไม่ปล่อยให้เขาคิดนาน  เมื่อร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเปิดประตูห้องเข้ามา  โทโมกิลุกพรวดขึ้นทันที  แต่แล้วก็ต้องคู้ตัวงอ  ยกมือขึ้นกดท้องน้อยครางโอดโอย

“อย่าอวดเก่งทำเป็นลุกได้ตอนนี้เลย  สภาพแกเมื่อคืนน่ะไม่ใช่คนที่จะออกไปไหนได้ในวันนี้หรอกนะ”  ผู้มาใหม่บอกพลางวางจานใส่อาหารเช้าลงบนเตียง

“ใช่เซ่!  แล้วมันเพราะใครกันล่ะ  ไอ้ควายวิตถาร!!”  โทโมกิขึ้นเสียง  แล้วก็รีบกัดปากงอตัวแทบจะเป็นกุ้งเมื่อความเจ็บปวดแล่นปลาบไปทั้งช่องท้อง

“หึ...ถึงฉันจะวิตถาร  แต่ใครบางคนก็วิตถารพอที่จะเสร็จด้วยฝีมือฉันเหมือนกันนี่นะ”  ถ้อยคำของวายะทั้งเหน็บแนมและเย้ยหยัน  “เอาละ  ไม่ต้องพูดมากแล้ว  กินซะ  แล้วจะได้กินยา”

โทโมกิมองจานอาหารตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกายวาบ  ก่อนจะปัดมันลงจากเตียงเต็มแรง  แล้วก็จ้องหน้าวายะอย่างเอาเรื่อง  หากร่างสูงนิ่ง  ราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะต้องได้เห็นปฏิกิริยาแบบนี้จากเด็กหนุ่ม

“กะแล้วว่าแกต้องทำแบบนี้ถึงได้ใช้จานพลาสติก”  น้ำเสียงเรียบเรื่อยฟังดูเหนื่อยหน่าย

แต่ในพริบตานั้น  วายะก็ฟาดมือลงกลางหลังโทโมกิทั้งที่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน  เล่นเอาสำลักกระอักกระไอ  เขาลากเด็กหนุ่มลงจากเตียงแล้วผลักไปบนเศษอาหารที่กระจายอยู่บนพื้น

“แม่ไม่เคยสอนหรือไงว่าอย่าทำแบบนี้กับของกินน่ะ  หา”

ตรงจุดที่โดนฟาดเจ็บแปลบ  ไม่ต้องเห็นโทโมกิก็รู้ว่ามันคงขึ้นเป็นปื้นแดงเห็นชัด

“ไอ้ควายบ้า!  เจ็บนะโว้ย!!”  เจ็บทั้งเจ็บแต่ก็ยังตะโกนด่าอยู่ลั่น ๆ

“เก็บขึ้นมากินซะ  เสียของ”

“...หา?”  ไอ้ของที่กระจายอยู่บนพื้นเนี่ยนะ...ให้เขาเก็บกิน...เห็นเขาเป็นอะไร...  “จะบ้าหรือไง?  ไม่กิน!!”

“ฉันทำมาให้แกกิน  แกอยากกวาดมันลงพื้นเองทำไม  กินซะ  เดี๋ยวนี้!”  คำหลังเน้นเสียงสั่ง

“ไม่กิน!!”

ร่างสูงนั่งลงตรงหน้าโทโมกิ  แล้วก็ตบป้าบเข้าให้กลางอก  แรงสะเทือนนั้นราวกับจะทำให้หัวใจหยุดเต้นได้  และอย่างน้อยมันก็ทำให้ลมหายใจสะดุดขาดห้วงไปชั่วขณะ  วายะรู้ดีว่าการตบแบบนี้จะไม่ทิ้งรอยฟกช้ำไว้เหมือนการต่อย  แถมยังสร้างความเจ็บปวดได้มากกว่าเสียอีก

“กินเข้าไปซะ  หรือจะให้ฉันจับยัดปาก?”

หากโทโมกิยังคงนิ่งอย่างดื้อดึง  ชายหนุ่มมองดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ส่ายหน้าก่อนจะหยิบเศษอาหารบนพื้นมาวางคืนในจาน

“เอ้า  กินซะ”

จานอาหารยื่นพรวดไปตรงหน้าโทโมกิ  อาหารในจานวางเป็นระเบียบเรียบร้อยก็จริง  แต่อย่างไรเสียมันก็คือของที่ตกลงพื้นหมดแล้วทั้งนั้น  เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนี

“ไม่กิน”

“โทโมะ...อย่าทำให้ฉันโกรธดีกว่านะ”

“คนที่โกรธน่ะ  มันฉันต่างหาก!!”

โทโมกิสะบัดหลังมือตบหน้าวายะเข้าให้เต็มรัก  แล้วก็รู้สึกว่าไม่ควรไปแหย่หนวดเสือแบบนั้น  แต่ก็สายไปเสียแล้ว  เมื่อถูกกระชากแขนดึงให้ลุกขึ้น  แรงบีบจากมือใหญ่และความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลือจากเมื่อคืนทำให้เด็กหนุ่มร้องลั่น  แต่อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง

วายะลากร่างเล็กถูลู่ถูกังไปที่ห้องอาบน้ำ  ผลักเจ้าเด็กที่ยังออกอาการขัดขืนดื้อดึงอยู่ลงไปในอ่างที่ใส่น้ำอุ่นไว้เต็ม  น้ำสาดกระจายไปทั้งห้อง  เด็กหนุ่มกลืนน้ำเข้าไปหลายอึกด้วยความตกใจก่อนจะตั้งสติตะกายขึ้นจากอ่างได้

“ทำบ้าอะไรของแก...!”  โทโมกิโวยทันทีหลังจากที่เลิกสำลักน้ำ

“ไม่อยากกินข้าวก็ต้องอาบน้ำ  สกปรก”  พูดพลางก็ปิดประตูห้องแล้วบิดล็อก

“สกปรกบ้าอะไรเล่า!  ฉัน...”  ในตอนนั้นเองที่โทโมกิเพิ่งรู้สึกตัวว่าทั้งร่างของตนยังคงเปลือยเปล่า

“เมื่อคืนแกวูบไปก่อน  แล้วฉันก็เหนื่อยเต็มที  เลยปล่อยให้แกนอนไปทั้งอย่างนั้น  ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าตัวเองสกปรกแค่ไหน”  วายะถอดเสื้อยืดเนื้อหนาของตนออกโยนไว้ที่มุมหนึ่งของห้องอาบน้ำ  มันเปียกไปเยอะแล้ว  เขาไม่อยากสวมเสื้อเปียก ๆ นานนักในฤดูแบบนี้

“ทั้งหมดนั่น...เพราะแกไม่ใช่หรือไง!  ไอ้ควายวิปริต!”  เด็กหนุ่มคว้าขวดแชมพูใกล้มือเงื้อขึ้นหมายจะขว้าง  แต่ชายหนุ่มคว้าไว้ทัน

“เลิกฤทธิ์มากเสียทีได้มั้ย”  วายะแย่งขวดแชมพูจากมือโทโมกิ  ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงต้นขากระชากให้เสียหลักล้มลงไปในน้ำอีกครั้ง

โทโมกิพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นหากมือแกร่งจับเขากดไว้ไม่ปล่อย  อึดอัด...ทรมาน...พออ้าปากจะหายใจ  สิ่งที่ไหลเข้าไปในปอดกลับเป็นน้ำอุ่นร้อน  แล้วในวินาทีที่รู้สึกเหมือนสติกำลังจะหลุดลอย  ก็ถูกดึงขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว

วายะจับร่างเล็กพาดกับไหล่แล้วตบหลังแรง ๆ  โทโมกิสำรอกออกมาเป็นน้ำพลางกระอักไออยู่หลายครั้ง  กว่าจะสงบลงได้ก็ไร้เรี่ยวแรง  เด็กหนุ่มหอบสั่นอยู่กับไหล่หนากว้าง...ผู้ชายคนนี้น่ากลัว...เขาบอกกับตัวเอง...ไม่มีทางรู้เลยว่าวินาทีต่อไปวายะจะทำอะไรกับเขา  แม้จะไม่อยากยินยอมแต่สัญชาตญาณได้เรียนรู้แล้วว่าถ้าหากยังดื้อดึงต่อไปก็มีแต่จะเจ็บตัวมากขึ้นเท่านั้น  จึงได้แต่ซบนิ่งอยู่อย่างนั้น

โฮสต์หนุ่มเทสบู่เหลวลงบนใยขัดตัวแล้วค่อย ๆ ขัดถูฟองนุ่ม ๆ ไปบนเรือนร่างของโทโมกิ  ร่างกายนั้นรุมร้อน...เขารู้ดี  นั่นคือพิษไข้  แต่ถ้าไม่ทำความสะอาดเลยละก็อาการคงจะแย่กว่านี้...ถูกละ  ไม่ใช่ร่างกายภายนอกหรอกที่สกปรก  แต่เขาหมายถึงคราบไคลที่เขาทิ้งเอาไว้ในร่างของเด็กหนุ่มต่างหากที่ต้องจัดการให้ดี

เรียวนิ้วที่ลื่นด้วยสบู่แตะเข้าที่ร่องลับตรงบั้นท้าย  โทโมกิผวาขึ้นสุดตัว

“ไม่นะ!!”  ความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในสมองนำความกลัวแล่นมาจับหัวใจ  เด็กหนุ่มผลักร่างสูงออกห่างทันที  หากถูกรั้งเอาไว้

“อยู่นิ่ง ๆ  โทโมะ  ไม่งั้นจะเจ็บกว่านี้เยอะเลยนะ”  เสียงทุ้มต่ำกระซิบเหมือนจะปลอบ  แต่เนื้อหานั้นฟังยังไงก็เป็นการข่มขู่ชัด ๆ

หากโทโมกิก็ยอมอยู่นิ่ง  แม้จะเกร็งไปหมดทั้งร่าง  แต่เขาก็หวาดกลัวเกินกว่าจะขัดขืน...เขาไม่อยากจะเจ็บตัวแบบนั้นอีกแล้ว  ทว่าเมื่อนิ้วกร้านค่อย ๆ แทรกเข้ามาในร่าง  เด็กหนุ่มก็หวีดร้องออกมา  บาดแผลที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถูกขยี้ให้เปิดออกอีกครั้ง  นิ้วของวายะไม่เพียงแต่ล่วงล้ำเข้าไปแต่ยังกวาดควานไปทั่วภายในที่ร้าวระบมนั้น  โทโมกิไม่รู้หรอกว่าวายะทำไปเพื่ออะไร  เขารู้แต่เพียงว่ามันเจ็บปวดแสนสาหัส  ไม่ได้น้อยไปกว่าที่โดนกระทำเมื่อคืนเลย  ทั้งร่างสั่นระริก  สองแขนยกขึ้นโอบกอดร่างสูงพลางซบหน้าลงกับไหล่แล้วสะอื้นฮัก

ชายหนุ่มกวาดเอาของเหลวขาวขุ่นที่จับตัวเป็นก้อนเหมือนเยลลี่ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า  กระทั่งไม่มีอะไรติดนิ้วออกมาอีกจึงได้หยุด  แต่นั่นก็ทำให้โทโมกิทรมานจนแทบขาดใจ  เด็กหนุ่มร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย  เขาทั้งเจ็บปวดและอับอายเสียจนไม่มีอะไรจะให้อายอีกแล้ว  การกระทำของวายะหยามศักดิ์ศรีของเขาไม่เหลือดี  แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้น...เขากลับกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นราวกับจะยึดเอาเป็นที่พึ่งเมื่อต้องทนรับความรวดร้าวอันยากจะทานทนนั้น

วายะอุ้มโทโมกิขึ้นจากอ่างแล้วล้างตัวให้เรียบร้อย  ถึงตอนนี้เขาก็เปียกเท่า ๆ กับคนในอ้อมแขนไปแล้ว  แต่ธุระยังไม่จบ  เขาใช้ผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อร่างเล็กไว้แล้วอุ้มกลับไปที่ห้องเดิม  วางลงบนเตียงตรงที่ไม่มีร่องรอยเลอะเทอะก่อนจะผละไปหาเสื้อมาให้ใส่

“...เสื้อผ้าของฉันล่ะ?”  โทโมกิถามขึ้นอย่างอ่อนล้าเมื่อวายะยื่นเสื้อผ้าสำลีตัวโคร่งใหญ่มาให้

“ทิ้งไปแล้ว”

ไม่รู้ว่าคำตอบนั้นจริงหรือเล่น  แต่โทโมกิก็เลือกที่จะไม่ถามต่อ  เขาล้าไปหมดทั้งร่างและรู้สึกอยากนอนเต็มทีทั้งที่เพิ่งตื่นมาได้สักพักนี่เอง

เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ยอมรับเสื้อที่ส่งให้  วายะก็โยนมันกองไว้ข้างตัวเด็กหนุ่มแล้วจัดการคลี่ผ้าเช็ดตัวออกเช็ดร่างที่ยังเปียกชื้นให้จนเรีบร้อย  เสื้อที่วายะสวมให้ยาวคลุมสะโพก  ให้สัมผัสนุ่มนวลและอุ่นสบาย  โทโมกิค่อย ๆ เอนกายลงบนเตียง  ดวงตาปรอยปรือ  ทำท่าเหมือนจะหลับเสียเดี๋ยวนั้น

“อย่าเพิ่งนอน  ยังไม่ได้กินยาเลย”  เสียงของวายะราวกับลอยมาจากที่ที่ไกลแสนไกล

“...ไม่กิน...ง่วง...”  กระซิบตอบไปอย่างนั้นแล้วก็ขดตัวอยู่บนฟูกนุ่ม

วายะส่ายหน้าแล้วช้อนร่างนั้นขึ้นจากเตียง  โทโมกิหลับไปแล้วจึงไม่ได้เห็นว่าห้องที่เขาอาศัยนอนเมื่อคืนนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของห้องชุดในแมนชั่นระดับกลางแห่งนึ่งย่านชานเมือง  ลักษณะของห้องเหมือนกับห้องสำหรับครอบครัวทั่วไปที่มีสองห้องนอน  กับหนึ่งห้องโถง  มีเคาน์เตอร์ครัวขนาดเล็กและเฟอร์นิเจอร์นิดหน่อย  มันใหญ่เกินไปสำหรับอยู่คนเดียวก็จริง  แต่วายะก็ชอบที่จะอยู่ในห้องกว้าง ๆ มากกว่าห้องเดี่ยวสำหรับคนโสด  เหตุเพราะรสนิยมบนเตียงของเขา  มันไม่สนุกแน่ถ้าจะทำอะไรแล้วเพื่อนบ้านได้ยินกันหมด  ดังนั้นเขาจึงสั่งกรุผนังห้องนอนห้องหนึ่งให้มีสภาพเป็นห้องเก็บเสียง  และใช้ห้องนั้นหาความสำราญกับคู่นอนที่นาน ๆ จะพามาถึงบ้านสักคน  ในห้องโถงตกแต่งอย่างเรียบง่าย  มีเพียงโต๊ะกลางห้องกับตู้เย็นและชั้นวางของ  สภาพโดยรวมเรียกได้ว่ารก...ก็ตามประสาคนหนุ่มทั่วไป  วายะไม่ได้ทำตัวเป็นระเบียบเรียบร้อยอะไรนัก  หากถึงที่สุดจริง ๆ ก็จะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดสักครั้ง  มีเพียงห้องนอนส่วนตัวและห้องเก็บเสียงเท่านั้นที่เขาลงมือทำความสะอาดเอง

[KOKURO]

ชายหนุ่มใช้เท้ายันประตูห้องนอนให้เปิดออก  ในห้องนั้นมีเพียงเตียงเล็ก ๆ เตียงหนึ่งกับตู้เสื้อผ้าแบบติดผนังเท่านั้น  แต่ก็สว่างและดูปลอดโปร่งด้วยประตูกระจกที่เปิดออกไปสู่ระเบียงถูกรูดม่านเปิดให้แสงแดดของฤดูใบไม้ร่วงเข้ามาไล่ความมืดมนซึมเซาออกไป

วายะเขี่ยผ้าห่มออกแล้ววางร่างเล็กลงบนเตียง  โทโมกิหลับสนิทไปแล้วก็จริงแต่ยังไงก็ต้องให้กินยา  ตัวร้อนขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นไข้...และรู้ด้วยว่าเป็นไข้เพราะอะไร  ไม่มีใครหรอกที่มีเซ็กส์ครั้งแรกรุนแรงขนาดนั้นแล้วจะยังสบาย ๆ ได้อยู่น่ะ...

ชายหนุ่มออกจากห้องไปหยิบยาและน้ำเข้ามาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง  แขนแกร่งช้อนร่างที่เพิ่งหลับสนิทขึ้นมาในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน  ยาลดไข้เม็ดเล็กค่อย ๆ ถูกป้อนเข้าปากที่อ้าเผยอน้อย ๆ  ก่อนจะจูบป้อนน้ำให้  โทโมกิที่ไร้สติสำลักนิดหน่อยแต่เมื่อวายะป้อนน้ำเพิ่มให้ก็ยอมดื่มเข้าไปโดยดี  พอเห็นว่าหนุ่มน้อยกินยาเรียบร้อยแล้ววายะก็วางร่างนั้นลงนอน

หมดธุระไปอีกหนึ่ง  แต่ยังไม่เรียบร้อย  เขายังต้องจัดการเอาผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกามกิจไปซักแล้วเปลี่ยนผืนใหม่เสียก่อน  เขาจะให้โทโมกิอยู่ในห้องนั้น  ดังนั้นนอกจากเครื่องนอนแล้วยังต้องจัดการเรื่องอื่นอีกด้วย

ระหว่างที่ยืนมองเครื่องซักผ้าหมุนไปเรื่อย ๆ ชายหนุ่มก็ได้แค่ครุ่นคิด  เขาต้องการให้โทโมกิอยูที่นี่แต่ก็แน่ใจว่าเด็กหนุ่มต้องหนีแน่  ทำอย่างไรโทโมกิถึงจะไม่หนีไปจากเขา...ที่จริงมันก็ง่ายนิดเดียว  ก็แค่หาอะไรมาล่ามไว้เสียก็หมดเรื่อง  แต่มันยากตรงที่เขาไม่ชอบล่ามใครไว้โดยไม่จำเป็นนี่สิ  แมวดื้อ ๆ ที่ถูกล่ามมักจะทำตัวเองให้เจ็บตัวเสมอ...แต่เอาเถอะ  ลองล่ามไว้ดูก่อนแล้วกัน  ถ้าอย่างนั้น...ก็ต้องออกไปซื้อโซ่  ไหน ๆ ก็จะออกไปแล้ว  แวะไปหากาแฟดื่มเสียหน่อยก็คงได้  ยังไงเสียโทโมกิคงจะหลับไปอีกนานเป็นแน่

...

“ยินดีต้อนรับครับ  วายะซัง”  นัตสึเมะ  มาสเตอร์หนุ่มของร้านกาแฟเจ้าประจำเอ่ยทักทันทีที่เห็นหน้าวายะ

“หวัดดี  มาสเตอร์  เอาอย่างเดิมแล้วกัน”  โฮสต์หนุ่มสั่งแล้วก็นั่งลงที่เคาน์เตอร์

“ได้ครับ  รอสักครู่นะครับ”  แม้จะคุ้นเคยกันมากแล้ว  แต่นัตสึเมะก็ยังใช้ภาษาสุภาพกับวายะอย่างเสมอต้นเสมอปลาย  สมกับเป็นคนค้าขายที่ดี

“วันนี้ไอ้เหมียวจิตตกไม่มาเหรอ?”  ถามพลางเหลียวมองไปรอบ ๆ ร้านที่มีลูกค้าอยู่สองสามโต๊ะ

“คิริฮาระน่ะเหรอครับ  เห็นว่าวันนี้มีงานถ่ายแบบ  อาจจะแวะมาตอนเย็น ๆ มั้งครับ”  นัตสึเมะชงกาแฟตามขั้นตอนอย่างคล่องแคล่ว  ไม่ว่าจะเห็นสักกี่ครั้งก็ดูได้ไม่เบื่อ  นั่นเป็นเหตุผลที่วายะชอบนั่งที่เคาน์เตอร์อยู่เสมอ

“แปลว่าวันนี้มันจะไม่จิตตก”  พูดแล้วก็หัวเราะ

“ท่าทางอารมณ์ดีนะครับ  วันนี้  มีอะไรดี ๆ หรือเปล่า?”

“ก็นิดหน่อยน่ะ”  วายะตอบอย่างอมพะนำ

“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรครับ  แต่อารมณ์ดีก็ดีแล้ว  ผมเห็นคุณดูไม่ค่อยดีมาหลายวันเต็มที”  พูดพลางก็ส่งถ้วยมัคสีดำเคลือบผิวทรายเป็นประกายระยิบ  ตรงขอบปากตัดเป็นเส้นสีเงินบาง ๆ ให้

“ถ้วยนี่อะไรกันน่ะ?”  ชายหนุ่มเลิกคิ้ว  เขารู้ว่าถ้วยกาแฟในร้านของนัตสึเมะไม่ได้เข้าเซ็ตเป็นโหล ๆ  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นถ้วยใบนี้

“ไอ้เหมียวจิตตกมันซื้อมาให้ครับ  บอกว่าของวายะซัง”  นัตสึเมะบอกยิ้ม ๆ

“คิริยูน่ะนะ  ซื้อมาให้?”  วายะหมุนถ้วยตรงหน้าดู

“ครับ  ถ้วยประจำตำแหน่ง  เห็นว่างี้”

โฮสต์หนุ่มหัวเราะหึ  เขารู้ว่าคิริฮาระเป็นคนเลือกถ้วยกาแฟในร้านของนัตสึเมะ  เวลาไปเจอถ้วยสวย ๆ ที่ไหนก็จะซื้อมาให้  ทำให้ถ้วยกาแฟของร้านนี้ไม่เหมือนกันแม้แต่ชุดเดียว  แต่มีไม่กี่คนหรอกนะที่คิริฮาระจะซื้อถ้วยประจำตำแหน่งให้  เท่าที่เห็น...นอกจากเขาแล้วก็มีเพียงคิโยฮารุเท่านั้น  แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่มีเสียด้วยซ้ำ  แล้วทั้งที่มักจะบ่นว่าจิกกัดเขาเสมอที่เจอกันที่นี่  แต่ก็ยังมีกระใจซื้อของแบบนี้มาไว้ให้  แถมยังเป็นถ้วยแบบที่เขาชอบเสียด้วย...ไอ้เหมียวบ้า  ปากกับใจไม่ตรงกันจริง ๆ

วายะละเลียดกาแฟอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขายังมีธุระอื่นที่ต้องทำ  ไม่สิ  ไอ้กาแฟนี่มันแค่ผลพลอยได้ในการออกจากบ้านมาเท่านั้น  คิดแล้วก็รีบดื่มกาแฟจนหมดก่อนจะจากมา

...

ร่างเล็กที่ยังหลับสนิทถูกวางลงบนเตียงที่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้ว  โซ่เส้นเท่านิ้วโป้งคล้องเข้าที่ลำคอเล็กเพรียวบางแล้วถูกล็อกเอาไว้ด้วยแม่กุญแจดอกเขื่อง  ปลายโซ่อีกด้านพันเข้ากับเสาเหล็กของหัวเตียงและล็อกด้วยแม่กุญแจเช่นกัน  วายะมองร่างที่ถูกพันธนาการนั้นแล้วก็ถอนใจเบา ๆ  เขาเป็น S ก็จริง  แต่ไม่ใช่ว่าจะชอบเรื่องพันธนาการเท่าไรนักหรอกนะ  ก็การทำให้ฝ่ายตรงข้ามยอมจำนนด้วยกำลังของตัวเองมันสนุกกว่ากันเยอะเลยนี่นา  แต่ตอนนี้เขายังไม่มีเวลาดูแลแมวตัวนี้เท่าไรนัก  ทำแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน...หวังว่าเจ้านี่คงจะไม่อาละวาดจนเจ็บตัวเหมือนแมวตัวก่อนนะ

ชายหนุ่มคิดแล้วก็ออกไปทำงาน

...

แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่วายะหวังไว้  โทโมกิกำลังอาละวาดกระชากโซ่ที่ล่ามคอไว้ตอนที่เขากลับมา  และคงทำแบบนั้นมานานพอสมควรแล้ว  เพราะที่ลำคอปรากฏแผลถลอกจนเลือดไหลซึมอยู่โดยรอบ  ชายหนุ่มรีบปราดเข้าไปรวบตัวไว้

“โทโมะ!  หยุด!!”

“ปล่อยฉัน!  ไอ้สารเลว!!  แกทำบ้าอะไร!  เอาโซ่นี่ออกไปนะ”  โทโมกิดิ้นรนทุบตีวายะไม่นับ

“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะ!  ฉันบอกให้หยุด!”  ร่างสูงคว้ามือเด็กหนุ่มยึดไว้แน่น  มือที่แข็งราวกับคีมเหล็กออกแรงบีบข้อมือเล็กราวกับจะให้แหลกรานคามือ  แต่โทโมกิที่โกรธจนคลั่งไม่ฟังเสียง

“ปล่อย!  ปล่อยกู!!  ไอ้สวะ  ไอ้ชาติชั่ว!  ปล่อยนะ!!”  พอใช้มือไม่ได้ก็เตะถีบเป็นพัลวัน  ทั้งที่ยังมีไข้อยู่แท้ ๆ  ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนะ

ยื้อไว้อย่างนี้ก็เสียแรงเปล่า  วายะฉกริมฝีปากกดแนบเข้ากับเรียวปากอิ่มที่กำลังโวยวายอยู่  ได้ผล...โทโมกิชะงักไปทันที  เรียวลิ้นร้อนรุกเข้าไปเกี่ยวกวัดรุกเร้ารวดเร็วอย่างไม่ให้ตั้งตัว  พอเห็นว่าเด็กหนุ่มเลิกดิ้นรนแล้ว  จึงได้ถอนปากออก

“หายบ้าแล้วใช่มั้ย?”

โทโมกิจ้องหน้าวายะราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ  กระชากมือที่ถูกยึดไว้ออกเต็มแรง  แต่ก็หลุดมาง่าย ๆ เมื่ออีกฝ่ายยอมปล่อยโดยดี  เด็กหนุ่มรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางเอาชนะวายะได้  จึงเปลี่ยนเป้าหมายกลับไปที่สายโซ่ที่ล่ามเขาเอาไว้กับเตียง  มือเรียวกระชากสายโซ่เต็มแรง  แน่นอนว่ามันไม่มีผลอะไรนอกจากฝ่ามือที่เจ็บแปลบจากการถูกบาด

“ไอ้เด็กบ้า!  บอกให้หยุด!!”  วายะพุ่งเข้ามาคว้ามือนั้นไว้

สองมือถูกแย่งชิงอิสรภาพไปแล้ว  แต่คนที่กำลังโกรธจนคลั่งยังดิ้นรนต่อสู้  ฟันเรียบกัดฉับเข้าที่แขนของวายะ  ด้วยถูกจู่โจมแบบไม่ทันรู้ตัวทำให้โฮสต์หนุ่มสะบัดแขนออก

เมื่ออีกฝ่ายผละไปโทโมกิก็หันไปกระชากโซ่ต่อด้วยอาการเหมือนจะคุ้มคลั่ง  วายะกุมข้อมือที่ถูกกัดเมื่อกี้  ยืนมองเด็กหนุ่มนิ่ง  แค่ถูกล่ามเอาไว้นิดเดียวก็อาละวาดเสียขนาดนี้เชียวหรือ  สมกับเป็นแมวเถื่อน ๆ ที่เลี้ยงไม่เชื่องจริง ๆ...แต่แบบนี้สิ  มันถึงจะน่าเลี้ยง

ชายหนุ่มปลดเข็มขัดของตนออก  พันด้านที่เป็นหัวเข็มขัดไว้กับมือแล้วสะบัดฟาดลงกลางแผ่นหลังบอบบางของคนที่ยังสาละวนอยู่กับเครื่องพันธนาการอย่างแรง

“โอ๊ย!!!!”  โทโมกิสะดุ้งสุดตัว  หันขวับมาทันที

“ฉันบอกให้หยุด  ไม่ฟังใช่มั้ย”  ชายหนุ่มสะบัดเข็มขัดฟาดพื้นเป็นเชิงขู่  อีกฝ่ายถอยกรูดแต่สีหน้าแววตาไม่ได้บอกเลยว่าจะยอมฟัง  “ถ้ายังดึงโซ่อีก  ฉันจะฟาดแกให้ยับเลย”

โทโมกิกระถดถอยหลังไปอีกแต่ยังจ้องวายะไม่วางตา  พอชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ก็โถมเข้าใส่ทั้งตัวจนเสียหลักล้มไปลงบนพื้นด้วยกันทั้งคู่  เด็กหนุ่มตั้งตัวได้ก่อน  เขาคร่อมร่างวายะไว้แล้วกระหน่ำทุบตีไม่นับปากก็ตะเบ็งเสียงด่าพ่อล่อแม่ให้ลั่นไปหมด

วายะยกแขนขึ้นปัดป้อง  จริงอยู่ว่าเรี่ยวแรงของโทโมกินั้นแทบจะทำอะไรเขาไม่ได้  แต่เจ็บก็คือเจ็บ  และวายะไม่ชอบเป็นฝ่ายถูกทำให้เจ็บ  ทีแรกเขาคิดจะอดทนและหาทางสวนกลับด้วยวิธีที่ละมุนละม่อมกว่านี้ด้วยเห็นว่าอีกฝ่ายยังเด็ก  แต่พอมันชักจะเจ็บเข้าทุกที  ก็เหมือนฟิวส์ในสมองขาดออก

วายะผลักโทโมกิเต็มแรงจนหงายไปกระแทกเตียง  ลุกขึ้นยืนจังก้า  และก่อนที่โทโมกิจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร  สายหนังของเข็มขัดก็ฟาดเข้าที่แก้มเต็มรัก  ยังไม่ทันจะได้ร้องก็โดนซ้ำที่เข้าที่แขน  และหลังจากนั้นก็คือพายุสายหนังที่กระหน่ำเข้าใส่อย่างไม่ปรานี  โทโมกิพยายามถอยหนี  แต่วายะก็ตามมาเฆี่ยนตีไม่นับ  จนสุดท้ายต้องยกแขนขึ้นปิดป้องใบหน้าและขดตัวเพื่อป้องกันตัวเอง  เจ็บไปหมดทุกส่วนของร่างกาย  วายะไม่ได้สนใจเลยว่าสายหนังนั่นจะฟาดโดนตรงไหนบ้าง  ทั้งยังไม่ใส่ใจเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเด็กหนุ่มอีกด้วย

...ไม่ควรเลย  ไม่ควรไปทำให้วายะโกรธเลย...ในความเจ็บปวดที่ถูกประเคนเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า  โทโมกิรู้สึกราวกับจะขาดใจ...ถ้าตายเสียตรงนี้ก็จบ  เขาจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก  ไม่ต้องถูกผู้ชายคนนี้ทำบ้า ๆ ด้วยอีก...แต่ยังมีอะไรที่เขายังไม่ได้ทำอีกตั้งเยอะ  เขายังอยากไปทะเล  อยากไปเทศกาลดอกไม้ไฟ  อยากลองกินสเปเชียลพาร์เฟต์ของร้านดังที่ชิบุยะ...และอยากมีความรัก...ถ้าตายไปในตอนนี้  เขาจะไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเดียว...แบบนั้นน่ะ...ไม่เอาหรอก...

[KOKURO]

“ขะ...ขอโทษ...ขอโทษครับ...”

เสียงแผ่วโหยร้องขอชีวิต  วายะชะงักมือ  เด็กหนุ่มนอนหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้า  บนผิวส่วนที่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่เขาเอาให้สวมปรากฏรอยแดงเป็นปื้นเต็มไปหมดและบางแห่งก็แตกจนเลือดซิบ  ไม่เว้นแม้แต่ที่ใบหน้า  โฮสต์หนุ่มยืนหอบหายใจจ้องร่างตรงหน้านิ่งงันไปชั่วขณะ  ก่อนจะปล่อยเข็มขัดลงพื้นแล้วรวบร่างนั้นขึ้นมาวางบนเตียง

โทโมกิสะอื้นน้อย ๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาเงียบ ๆ  ที่ผ่านมาเมื่อกี้คือความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต  ตอนไปมีเรื่องวิวาทกับคนอื่นก็ยังไม่เคยต้องเจ็บตัวขนาดนี้มาก่อนเลย  วายะคงคิดจะฆ่าเขาให้ตายจริง ๆ สินะ...เขาทำผิดขนาดนั้นเชียวหรือ  แค่มีเรื่องกับผู้ชายคนนี้นิดหน่อยนี่  โทษของเขาร้ายแรงถึงขั้นนี้เชียวหรือ...แต่ในเมื่อคิดจะฆ่าเขาแล้ว  ทำไมถึงได้ทำสีหน้าแบบนั้น  ทำไมถึงได้มองเขาด้วยสายตาลังเลสับสนแบบนั้น...คนที่เจ็บปวดและสับสนน่ะมันเขาต่างหาก  แล้วทำไมวายะถึงทำหน้าแบบนั้น...

มือใหญ่ปาดเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบาก่อนจะลุกออกจากห้องไป  โทโมกิหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน  ทั้งร่างแสบร้าวระบม  ไม่ใช่แค่นอกร่มผ้าหรอก  แต่เนื้อหนังข้างใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนี่ก็คงจะเต็มไปด้วยริ้วรอยและแตกยับไปหมด...วายะไม่เคยขู่เลย  เขาลงมือจริง ๆ อย่างที่พูดเสมอ

เสียงประตูห้องเปิดขึ้น  โทโมกิปรือตาขึ้นมอง  วายะกลับมาพร้อมกับอ่างน้ำเล็ก ๆ และผ้าขนหนู  โดยไม่มีคำพูด  ชายหนุ่มประคองร่างของโทโมกิขึ้นแล้วถอดเสื้อที่เด็กหนุ่มสวมอยู่ออก

ร่างเปลือยเปล่านั้นเต็มไปด้วยริ้วรอยจากการเฆี่ยนตี  วายะโอบร่างนั้นมาเอนพิงแนบอกของเขาไว้  ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นค่อย ๆ เช็ดซับไปตามเรือนร่าง

“...เจ็บ...”  เด็กหนุ่มอุทธรณ์เสียงสั่น

“เช็ดตัวแล้วจะทายาให้  ทนหน่อย”  วายะบอกพร้อมกับพยายามเบามือลง  แต่ความอุ่นร้อนที่แนบลงไปโดนแผลก็ยังคงทำให้เจ็บแสบ

“...เจ็บ...ไม่เอาแล้ว...”  โทโมกิขยับหนี  แต่ก็ทำไม่ได้มากนักเพราะอ้อมแขนแกร่งโอบกอดไว้แน่น

“อย่าดื้อ  แล้วจะไม่เจ็บมาก”  โฮสต์หนุ่มบอกด้วยเสียงเข้ม ๆ

โทโมกิไม่เคยเชื่อคำว่า  “แล้วจะไม่เจ็บมาก”  ของวายะเลย  ค่าที่ว่ามันไม่เคยเป็นจริง  แต่เด็กหนุ่มก็ยอมนอนนิ่ง ๆ ให้วายะเช็ดตัวให้  พอเจ็บขึ้นมาก็ขยุ้มเสื้อของชายหนุ่มไว้แน่น  จนกระทั่งวายะจัดการกับร่างกายของเขาจนสะอาด

แต่ที่ตามมาเจ็บกว่านั้น  ยาทาแผลและบรรเทาอาการฟกช้ำแบบขี้ผึ้งที่วายะนำมาทาให้แสบร้อนจนแทบทนไม่ไหว  โทโมกิดิ้นรนพลางสะอื้น

“ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว...พอแล้ว...”

“ทนหน่อยสิ  ทาแค่รอบเดียวเท่านั้นแหละ  พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องทาแล้ว”  วายะบอก  แต่เด็กหนุ่มไม่ฟังเสียง

“มันแสบ...ไม่เอา...”

โฮสต์หนุ่มถอนใจอย่างรำคาญ ๆ แล้ววางโทโมกิลงนอน  แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเลิกทายาให้  เขาขยับไปนั่งด้านปลายเท้าของเจ้าตัวเล็กแล้วค่อย ๆ ป้ายยาลงบนแผลที่น่องอย่างเบามือ  โทโมกิชักขาหนีด้วยรู้สึกเจ็บแปลบแต่วายะคว้าข้อเท้าของเขาไว้แล้วดึงกลับมา  จูบเบา ๆ ที่ปลายเท้าก่อนจะไล้ลิ้นไปตามเรียวขา  มือก็ค่อย ๆ กระจายเนื้อยาลงบนร่องรอยการบาดเจ็บบาง ๆ

เด็กหนุ่มสั่นระริก  ความรู้สึกสับสนไปหมดระหว่างความเจ็บปวดและความกระสันเสียว  ตัวยาให้ความร้อนและเจ็บแสบ  หากลมหายใจและริมฝีปากที่แนบลงมาบนผิวกายก็รุมร้อนราวกับเหล็กเผาไฟ  ชักพาสติให้กระเจิดกระเจิงหลงลืมความเจ็บปวดไปได้ชั่วขณะ

ในขณะที่ทำประหนึ่งการเล้าโลม  วายะก็ค่อย ๆ จัดการกับแผลของเด็กหนุ่มจนเรียบร้อย  จากที่ขา  ก็เป็นแขน  และแผ่นอก...ยอดอกสีกุหลาบถูกเรียวลิ้นหยอกล้อและครอบครองครั้งแล้วครั้งเล่า  ระหว่างนั้นมือใหญ่ก็ละเลงยาขี้ผึ้งลงบนบาดแผลที่หน้าท้องแบนราบ  ลูบไล้วนเวียนไปมาจนเจียนคลั่ง  สองแขนบอบบางยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูง  แล้วก็ถูกดึงร่างให้พลิกขึ้นมานอนทาบทับอยู่บนอกกว้างของวายะ

“เห็นมั้ย  ถ้าไม่ดื้อก็ไม่เจ็บมาก”  ชายหนุ่มลูบผมสีดำนุ่มมือเบา ๆ

โทโมกิไม่ตอบหากเบียดกายเข้าหาน้อย ๆ เหมือนลูกแมวต้องการไออุ่น

“แต่ยังไม่เสร็จนะ  ทนต่ออีกหน่อยแล้วกัน”  ว่าพลางก็ป้ายขี้ผึ้งจากกระปุกมาทาลงบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยแดงของโทโมกิเบา ๆ

“อ๊า...อือ...”  เด็กหนุ่มยิ่งกอดร่างสูงแน่นขึ้น  กดริมฝีปากกับแผ่นอกที่กรุ่นด้วยกลิ่นบุหรี่เพื่อระงับเสียงร้อง

“ถ้าเจ็บจนทนไม่ไหวละก็  จะจูบหรือกัดเล่นก็ได้นะ”  วายะบอก

ได้ตามคำนั้น  โทโมกิฝังเขี้ยวลงบนผิวของวายะครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อถูกป้ายยาลงบนแผลจัง ๆ  ในขณะที่ทำอย่างนั้นทั้งร่างก็กระตุกสั่นไปพร้อมกัน  ยิ่งมือใหญ่เคลื่อนต่ำลงไปหาสะโพกมากเท่าไร  ส่วนที่คร่อมอยู่บนต้นขาของร่างสูงก็ยิ่งบดเบียดเข้าหาจนกระทั่งรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นผ่านเนื้อผ้า

“แย่จริง  มีเซ็กส์ไปแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  ก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วรึ”  วายะหัวเราะเบา ๆ  ทำสีหน้าเหมือนจะเอ็นดู

โทโมกิก้มหน้างุด  “มะ...ไม่รู้...”

“เอาเถอะ...จะเป็นยังไงก็เป็นไป  เอาแค่ไม่เจ็บไม่ร้องโวยวายก็พอแล้ว”

เซ็กส์และเรื่องลามกอนาจารเป็นสิ่งที่ทำให้หลงลืมความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี...นั่นเป็นเรื่องที่วายะเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่ง  และตอนนี้เขาก็ได้พิสูจน์แล้วว่ามันเป็นแบบนั้นจริง  เด็กหนุ่มที่ก่ายเกยอยู่บนร่างของเขายังคงส่งเสียงคร่ำครวญก็จริง  แต่ไม่ใช่ด้วยความเจ็บปวด  หากเป็นเพราะถูกกระตุ้นจนซ่านเสียว  ในขณะที่มือหนึ่งทายาลงบนสะโพกบาง  อีกมือที่ว่างอยู่ก็หยอกล้อกับยอดอกเล็ก ๆ ที่แข็งเป็นตุ่มไต  แผลที่ช่องทางเร้นลับที่เขาทำเอาไว้เมื่อคืนก็ต้องทายา  ชายหนุ่มจึงป้ายนิ้วลงไปในหลืบร่อง

โทโมกิผวาขึ้นทั้งตัว  เกร็งร่างด้วยความหวาดกลัว  แม้การกระตุ้นที่ทำมาตลอดทั้งเรือนร่างจะให้ความรู้สึกดี  แต่ตรงจุดนั้นที่ถูกบังคับให้รับความเจ็บปวดแสนสาหัสมาแล้วมันคนละเรื่องกัน  ที่ตรงนั้นยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว  กลีบดอกที่บอบช้ำหุบปิดแน่น

“ไม่เป็นไร  แค่ข้างนอกก็ได้  ข้างในของแกไม่ได้มีแผลอะไรหรอก”  วายะบอกพลางใช้ปลายนิ้วกดและบดคลึงลงบนปากทางนั้น

ตัวยาลื่น ๆ ให้ความรู้สึกแสบร้อน  โทโมกิแหงนเงยใบหน้าขึ้นเผยอหอบด้วยความรู้สึกทรมาน  แล้วก็ถูกเรียวลิ้นร้อนล่วงล้ำเข้าไปเกี่ยวกวัดค้นหาความหวานอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว  จูบครั้งนี้ไม่ได้ดุดันหรือขืนบังคับแม้แต่น้อย  ดังนั้น  ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็ปล่อยอารมณ์ตัวเองให้เพริดไปกับรสจูบนั้น

ร่างเล็ก ๆ ผ่อนคลายลงจนปลายนิ้วกร้านผลุบเข้าไปในส่วนลี้ลับได้  วายะรู้สึกได้ถึงแรงกระตุกเกร็งรับสัมผัสนั้น  เขาไม่ได้ล่วงล้ำมากไปกว่านั้น  เป้าหมายในคืนนี้ไม่ใช่เซ็กส์...โทโมกิรับเขาไม่ไหวหรอกในสภาพร่างกายแบบนี้  หากหักโหมมากเกินไป  อะไร ๆ ที่เขาหวังไว้ว่าจะได้จากเจ้าเด็กตัวแสบคนนี้ก็จะพังทลายลงเสียหมด  เพราะงั้น  ตอนนี้เอาแค่ทายาให้เรียบร้อยก่อนก็พอ

ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกแล้วกระซิบถาม  “ไม่เจ็บนะ”

“มะ...ไม่...”  คำตอบสั่นกระเส่า

“ดี...ทีนี้ก็ที่คอ”  มืออีกข้างที่ว่างอยู่ดันสายโซ่ที่ล่ามคล้องลำคอเพรียวบางขึ้นให้พ้นรอยแผลถลอกอันเกิดจากการกระชากดึง

“อือ...อย่า...”

“พูดอยู่กับใครอยู่  หือ?”  ชายหนุ่มแกล้งถาม

“กับ...กับนายแหละ”

“แล้ว...ฉันชื่ออะไร  บอกไปแล้วใช่มั้ย?”  ริมฝีปากร้อนประทับลงบนรอยแผลเบา ๆ

“อ๊ะ...อือ...”  โทโมกิได้แต่ครางโดยไม่มีคำตอบ

“ลืมไปแล้วรึ  โทโมะ?”

“...อื้ม”  คำตอบรับอย่างว่าง่ายนั้นช่างน่าเอ็นดู

“งั้นจะบอกอีกครั้ง  จำไว้นะ  แล้วก็เรียกซะด้วย”  โฮสต์หนุ่มกระซิบมาจากที่ซอกคอ  “ฉันชื่อวายะ  ชุน  เรียกซิ”

“วา...ยะ...”  เสียงสั่นดังมาปนหอบด้วยปลายนิ้วที่ค้างคาอยู่ในร่างขยับเบา ๆ

“ไม่สิ  เรียกชื่อของฉัน”

“...ชุน...”

“ดีมาก”  วายะยิ้มแล้วขบหนัก ๆ ที่ลำคอขาว

“อา...ชุน...ไม่...ไม่เอา...โซ่...”  เด็กหนุ่มร้องขอ

“ไม่ชอบสินะ”

แทนคำตอบคือการพยักหน้ารับ

“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน”  ชายหนุ่มพูดพลางใช้กุญแจที่ห้อยไว้กับสร้อยคอของตนไขแม่กุญแจที่ล็อกล่ามลำคอของโทโมกิออก  แล้วปลดโซ่ให้

ร่างเล็กถอนใจเยือก  แล้วก็ถูกมือใหญ่ขยับรั้งร่างเข้ามาแนบชิดมากขึ้น

“เดี๋ยวทายาที่คอก็เสร็จแล้ว”

ขี้ผึ้งใส ๆ ป้ายลงที่บาดแผล  แม้จะคุ้นชินกับความแสบร้อนที่เกิดจากยาแล้วแต่โทโมกิก็ยังสะดุ้งด้วยที่ตรงนั้นเป็นแผลสด  เรียวนิ้วที่ฝังอยู่ในร่างรีบขยับควานใช้ความซ่านเสียวเข้าหลอกล่อ

“อึ๊...อา...ชุน...”

“อีกนิดเดียว  ถ้าทนได้จะให้รางวัลนะ”

หลังจากถ้อยคำนั้นไม่เท่าไร  การทายาก็เสร็จสิ้นลง  โทโมกิซบร่างลงกับแผ่นอกของวายะอย่างไร้เรี่ยวแรง  แต่แล้วก็ต้องกระตุกวาบเมื่อวายะถอนนิ้วออกจากช่องทางเร้นลับ

“อดทนได้ดี  เอาละ  จะทำให้มีความสุขนะ”

โทโมกิไม่เข้าใจคำพูดนั้นจนกระทั่งมือใหญ่กอบกำร่างอันไวสัมผัสที่ตื่นตัวขึ้นมาแล้วของเขาไว้  อีกมือหนึ่งกำรวบเรือนผมที่ท้ายทอยแล้วดึงเบา ๆ ให้เงยหน้าขึ้นรับจูบอันแสนหวาน...เนิบช้า  นุ่มนวล...ทั้งจุมพิตและรสสัมผัสจากมือใหญ่โน้มนำความรู้สึกของเด็กหนุ่มให้หลงเคลิ้มตามไปได้ไม่ยาก  มือเล็ก ๆ เกาะขยุ้มเสื้อของร่างสูงไว้แน่น  ขยับสะโพกตามจังหวะการรูดรั้งอย่างลงตัว

แล้วที่สุดของปลายทางก็มาถึง  ทันทีที่รู้สึกว่าสะโพกบางกระตุกเกร็ง  วายะก็โอบร่างของโทโมกิมากอดไว้แนบแน่นกับอก  เขาขยับมือเร่งเร้าอีกไม่กี่ครั้งก็สามารถส่งเด็กหนุ่มถึงสวรรค์อย่างไม่ยากเย็น  หยาดแห่งอารมณ์หลั่งรดลงบนเสื้อของร่างสูง  แต่ความเปรอะเปื้อนนั้นไม่สำคัญอะไร  ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดคือเด็กคนนี้ยอมรับสัมผัสของเขาอย่างเต็มใจต่างหาก

ร่างเล็กซบนิ่งอยู่กับแผ่นอกหนา  ตัวยาที่ถูกทาไว้ทั่วร่างบรรเทาความแสบร้อนลงแล้ว  ไออุ่นจากผิวกายของวายะทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด...นานเท่าไรแล้วที่ไม่เคยได้สัมผัสไออุ่นแบบนี้  แล้วเสียงที่ดังอยู่ข้างหูเป็นจังหวะเนิบช้านี่คืออะไร...ไม่รู้สิ...แต่ตอนนี้ง่วงเหลือเกิน  ขอหลับสักพักแล้วค่อยคิดต่อได้ไหม...


คนในอ้อมกอดผล็อยหลับไปแล้ว  วายะจึงวางร่างนั้นลงกับเตียงแล้วทายาที่แก้มให้  ในห้องนี้ไร้แสงเดือนแสงตะวัน  แต่วายะก็รู้ว่านี่คงจะใกล้สางเต็มทีแล้ว  เขาห่มผ้าให้ร่างเล็กจนถึงคอแล้วเดินออกจากห้องไปสูบบุหรี่

เสื้อที่เปื้อนคราบไคลของเด็กหนุ่มถูกโยนลงตะกร้าผ้า  นึกอยากสนุกกับตัวเองเหมือนกันด้วยเหตุว่าเมื่อครู่นี้เขาต้องใช้ความอดกลั้นอย่างสูง  ทั้งสีหน้า  อาการ  และน้ำเสียงของโทโมกิมันยั่วยวนน้อยอยู่เมื่อไรล่ะ...แต่ในตอนนี้เขามีเรื่องกังวลใจที่จะต้องคิดให้ตก  จึงไม่มีอารมณ์พอที่จะปลดปล่อยตัวเองได้

ถ้าไม่ล่ามโซ่ไว้  โทโมกิก็จะหนี  แต่ถ้าล่ามไว้  ก็จะเป็นแบบวันนี้อีก...ส่วนตัวแล้วเขาก็ไม่ชอบโซ่  แต่ก็ยังไม่อยากให้โทโมกิหนีไปตอนนี้  ไอ้เรื่องที่ว่าการกระทำของตนตอนนี้มันจะนำมาซึ่งความผิดข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวอะไรนั้นเขาไม่ได้สนใจหรอก  เพียงแต่...เขาอยากเลี้ยงแมวตัวนี้  อยากเลี้ยงให้เติบโตไปเป็นเสือร้ายที่ใครต่อใครก็ต้องยอมสยบให้  เหมือนกับที่เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อนานมา

แล้วจะทำอย่างไรให้โทโมกิรอเขาอยู่นิ่ง ๆ ที่ห้องจนกว่าเขาจะเลิกงานกลับมา  ถ้าจับมอมเหล้าได้มันก็ง่ายหรอก  แต่เหล้าน่ะมันออกฤทธิ์ได้ไม่นานพอที่เขาต้องการ  แล้วถ้าเมาค้างขึ้นมาก็หมดสนุกกันพอดี  จะมีอะไรที่ทำให้โทโมกิอยู่นิ่งได้นานกว่าเหล้ามั้ยนะ...อะไรที่ออกฤทธิ์ได้นานและไม่ถึงกับหมดสภาพจนสนองความต้องการของเขาไม่ได้

พลันภาพหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมอง...งานปาร์ตี้ที่มึนเมาไปด้วยเหล้าและยาที่เขาเคยไปร่วมด้วยในบางครั้ง  ใช่...ยา  แต่ต้องไม่ใช่ยาเสพติดอะไรพวกนั้น

วายะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ที่ต้องการ  รอสายอยู่ไม่นานอีกฟากหนึ่งก็ตอบกลับมา

“สวัสดี  คุณหมอ...พอจะมียากล่อมประสาทบ้างมั้ย?”



(โปรดติดตามตอนต่อไป...ปีหน้าครับ)

[theduchess]

-..- น่ากลัวตรงคำว่าปีหน้านี่แหละฮะ !

[tonkhaw]

วายะโหดไปไหม

[Sweet cream]

เป็นอีกเรื่องที่จะไม่พลาด 

[kuruma]

ตอนนี้มันหลายอารมณ์เหลือเกินค่ะ
จริงอยู่ที่น้องมันฤทธิ์มาก แต่ถอดเข็มขัดมาฟาดเนี่ย โหดจริงจังอะ วายะ สงสารน้องอะ
ที่จริง นายชอบเฆี่ยนด้วย ชอบทำแผลด้วยใช่ไหม
ชอบตอนโทโมกิเป็นแมวน้อยเถื่อนๆนะ เป็นแมวเถื่อนที่ไม่เชื่องแต่คิดว่าคงจะรู้จักปรับตัวให้เข้ากับความ S ของวายะได้
แต่ไอ้ยากล่อมประสาทเนี่ย.....กะทำให้น้องเป็นแมวซึมใช่ไหมวายะ แล้วมันจะไปสนุกอะไรเล่า!

[jiki]

ตอนที่โทโมขดตัวร้องไห้นี่ เราร้องตามเลยนะ. อ่านไปร้องไป มาโซโหมดอีกแล้ว ตัวฉัน

สวัสดีปีใหม่. รออ่านต่อปีหน้าค่า ทั้งคุณคาคุโระ แล้วก็เพื่อนๆร่วมทู้นะ. มีความสุขทุกวันค่ะ

[kyoya11]

วายะเล่นยากล่อมประสาทเลยแฮะ
โหดดีจริงๆ

[fastation]

โว๊ะ ตอนแรกกำลังจะชมวายะว่าอ่อนโยนกับเค้าเป็นด้วยรึ
ไปๆมาๆ นี่กะเล่นยากล่อมประสาทกันเลยเร๊อะ !!!!
แต่ก็เอาเถอะ อย่างที่นายคิดถ้าไม่ทำอย่างนั้น แมวน้อยก็ไม่ยอมสงบ -..- ~

รออ่านต่อจ้า ^0^