หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[windel]

วายะ คุณมันโลลิคอนตัวsจริงๆ 
อ่านทีแล้ว...

[КίmY]

โว๊ะ นี่ถึงขนาดลืมไปเลยหรอว่าลักพาตัวเค้ามานะ 
รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[twenty8]

เลือดหมดตัว 

สงสารโทโมกิมากเลยจ้าาา ตาชุนเบามือหน่อยนะได้โปรด แง่งง

 

[sapphire_yaoi]

เลือดจะหมดตัว สงสารหนูโทโมกิจัง

แต่ชอบเรื่องนี้มากเลยอยากได้ผู้ชายอย่างวายะสักคน 

[dolphins]

อ่านๆไป แล้วรู้สึกว่ากำลังรู้สึกเหมือนโทโมกิ "ความทรมานทำให้หวาดกลัว  แต่ในขณะเดียวกันก็ปรารถนาความสุขที่วายะเป็นผู้มอบให้ "

[M@nfaNG]

ยาเสพติดเป็นภัยต่อชีวิตนะคะ อย่าใช้ยาเล้ย สงสารโทโมกิอะ

[maple4120]

แอบสงสารโทโมะเล็กๆ เจ็บปวดแต่ก็มีความสุขสินะ
ว่าแต่โทโมะนี่เป็นไงมาไงถึงมาเป็นลูกโอโนเสะได้หว่า รอติดตามต่อไปค่า

[tong_pub]

เฮือก!!

NC แบบ Non Stop 

เยี่ยม!!

แต่!...พ่อแม่เค้าตามหาลูกเค้าแล้วนะวายะ

จะเอาไปคืนเค้ารึเปล่า จะอยู่สอนต่อจริงๆเหรอ?

สงสารโทโมกิบ้างนะ 

[Allure-Q]

 
จิตอ่ะอีตา วายะ ชุน เนี่ยยย...รังแกลูกแมวน้อยตลอดๆ
หวานบ้างอะไรบ้างสิคะ...แบบว่าช่วงนีแม่ยกต้องการความหวานในชีวิต
แอร๊ยยยยยยยยย

[Cc-kun]

พื้นฐานนิสัยกับความต้องการมันต่างกันนินา

จะให้ใครเหมือนใครมันเปนไปได้ที่ไหน

ไหนจะวิธีการสอนนั่นอีก

[kuruma]

ประเด็นคือ อยากให้เป็นอย่างคิริยู เหรอ?

[yaoigirl]

ตามมาอีกคนจากเรื่องที่แล้ววว 

[missair]

สงสารก็สงสาร กลัวก็กลัว มั่วไปหมดแล้วจร้า แง้ ๆๆๆ
สู้ ๆ นะ รอ ๆๆๆๆ สนุกมากจริง ๆแต่ให้พระเอกลดความจิตลงนิดหนึ่งได้มั้ย
บางทีแอบสงสารโโทโมกิอะ นะ

[THE MIN]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[salapaw]

กลัวจะฝึกแล้วไม่ได้อย่างแมวตัวแรกอ่ะจิ*-*

[Mimimimi]

เผลอคิดไปว่า   ก็เอาแมวตัวแรกกลับมาสิคะ 

แหะๆ

[TontS]

สงสารโทโมะเบาเบา  แต่ชอบจ้าาา

[M@nfaNG]

ยังไม่มาเหรอคะ ป่านนี้โทโมะมิน่วมไปแล้วเร้อ

[ENG❤LUCKY]

วายะเริ่มน่ากลัว -w-
แล้วตอนนี้โทโมกิโดนจับไปอยู่ไม่ใช่เร้อะ-0- ค้างๆ

[KOKURO]

All I want # 7

จวนเช้าแล้ว  เวลาของบทเรียนรักอันแสนทรมานเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว  โทโมกิหวีดร้องไปกับการกระทำอันแสนดุดันของวายะ  หลายวันมานี้ดูวายะหัวเสียและรุนแรงกว่าเคย  ทั้งฝืนบังคับ  ตะคอกดุด่าและลงไม้ลงมืออยู่ตลอดเวลา  นั่นยิ่งทำให้โทโมกิหวาดกลัว...ยิ่งกลัวก็ยิ่งทำอย่างที่วายะต้องการให้ทำไม่ได้  ผลที่ได้รับกลับมาคือความเจ็บปวดแสนสาหัส

หลายครั้งที่ถูกทิ้งให้ถึงจุดสุดยอดกับเครื่องเพศเทียมโดยไม่มีแม้แต่อ้อมกอด  แล้วโทโมกิก็ได้เรียนรู้ว่าสำหรับเขาแล้ว...นั่นคือความทรมานเหนือสิ่งอื่นใด

ร่างกายถูกทำให้เสร็จสมก็จริง  แต่ในหัวใจกลับกลวงเปล่าจนไหววูบอยู่ในอก  แม้จะเอื้อมมือไขว่คว้าหา  หากวายะกลับปัดมือของเขาออก  เพียงเท่านั้น...ความรู้สึกบางอย่างที่เคยหลงลืมไปแล้วก็ท่วมท้นออกมาจากบาดแผลลึกที่ก้นบึ้งของหัวใจ


...ความรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งและไม่เป็นที่ต้องการ...


อย่าทิ้งเขาไว้แบบนี้...ในตอนที่เขาเจ็บปวดทรมานที่สุด  อย่าปล่อยเขาไว้คนเดียวลำพังแบบนี้...เขาผ่านมันไปไม่ได้  ความทรมานนี้จะต้องฆ่าเขาแน่...จับมือเขาไว้...กอดเขาไว้...ได้โปรด!!

หากมือนั้นไม่เอื้อมมาหาเขา  วายะเพียงแต่ยืนมองเขาทนทรมานอยู่อย่างนั้น...ทำไม...เขาทำอะไรผิด  ทำไมต้องลงโทษเขาถึงขนาดนี้ด้วย...


วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่วายะผละจากโทโมกิหลังจากที่เด็กหนุ่มไม่สามารถต่อต้านขัดขืนการกระทำของเขาได้ตามที่ต้องการและจบลงที่ร้องไห้พลางขอโทษ  ชายหนุ่มผลักโทโมกิลงกับเตียงเต็มแรงก่อนจะตบเข้าให้เต็มรัก

“ไม่ได้เรื่องเลย!!”  วายะลุกจากเตียงไปคว้ากางเกงมาสวม

“...ชุน...”  โทโมกิพยายามยันกายขึ้น  ความปรารถนายังคงพลุ่งพล่านด้วยฤทธิ์ยา  มือเล็กเอื้อมไปหาแต่วายะกลับเดินหนีไปหยิบบุหรี่มาจุดสูบ

เด็กหนุ่มหลับตาลงด้วยความรวดร้าว  ร่างกายสั่นระริกด้วยความต้องการที่ยังแผดเผาอยู่ภายใน  แม้จะทำตามไม่ได้  แต่เสียงครางครวญจากโทรทัศน์ยังคงกระตุ้นอารมณ์ของเขาอยู่ตลอดเวลา

“...ชุน...ช่วยด้วย...”  โทโมกิกระซิบสั่นพร่า  คู้ตัวลงพลางกดท้องน้อยไว้แน่น

“ช่วยตัวเองไปสิ”  คำตอบเย็นชา

โทโมกิเบิกตากว้าง  ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง  ที่ผ่านมาแม้จะไม่กอดเขาเอาไว้แต่อย่างน้อยก็ยังหาของเล่นมาช่วยปลดเปลื้องอารมณ์ให้เขาไม่ใช่หรือ...แล้วทำไม...

“ไม่...ไม่เอา...ชุน...ช่วยด้วย...”  โทโมกิเอื้อมมือไปคว้ามือใหญ่จับไว้แน่น...ไม่ต้องกอดก็ได้  แค่สัมผัสก็ยังดี...หากวายะสะบัดมือนั้นออก

“นาน ๆ ที  เสร็จด้วยตัวเองซะบ้างก็ไม่เลวไม่ใช่เหรอ  แกไม่ได้อยากทำกับฉันอยู่แล้วนี่”  ร่างสูงถอยไปยืนพิงผนัง  ทอดสายตามองภาพในโทรทัศน์  “แค่จะทำอย่างที่ฉันต้องการก็ยังทำไม่ได้  แล้วยังคิดจะให้ฉันช่วยอีกงั้นเหรอ?”

โทโมกิเหลือบมองโทรทัศน์แล้วก็หันกลับมามองวายะ...สายตาของร่างสูงที่มองจอภาพนั้นทำให้เขาเจ็บปวด

วายะเอาหนังมาให้เขาดูหลายแผ่น  ทุกแผ่นล้วนแต่มีตัวเอกคนเดียวกัน...ผู้ชายผมสีแดงคนนั้น  ผู้ชายที่งดงาม  เร่าร้อน  และดุดันราวกับกุหลาบที่มีหนามแหลมคมคนนั้น...วายะอยากให้เขาเป็นแบบนั้น  วายะพยายามสอนเขา  ให้เขาทำทุกอย่างแบบเดียวกับที่ผู้ชายคนนั้นทำ  แสดงบทรักแบบเดียวกับที่ผู้ชายคนนั้นได้รับ...วายะต้องการให้เขาเป็นตัวแทนของผู้ชายคนนั้น...เป็นกุหลาบเพลิงที่เขาไม่รู้จัก!

วายะไม่ได้ต้องการเขา...ในตอนนี้โทโมกิเพิ่งจะเข้าใจ...วายะเพียงแค่ต้องการผู้ชายคนนั้น  แต่ในเมื่อไม่อาจได้มาจึงพยายามสร้างเขาขึ้นมาเป็นตัวแทน...อ้อมกอดนั้นไม่ได้มีให้เขา  แต่มีให้เงาของคนคนนั้นที่วายะเห็นมันซ้อนทับอยู่ในตัวเขา...เพราะอย่างนี้  ถึงได้ทิ้งให้เขาทรมานได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร

โทโมกิสะอื้นฮัก  ไม่ว่าจะด้วยฤทธิ์ยาหรืออะไร  แต่ในใจของเขาปวดแปลบ...ทั้งความทรมานทางกายและอารมณ์รวดร้าวบางอย่างถาโถมเข้าใส่...ทรมานจนแทบจะหายใจไม่ออก

เด็กหนุ่มยันกายลุกจากเตียงแล้วโขกศีรษะเข้ากับผนังที่หัวเตียงเต็มแรง

“โทโมะ!?”

โทโมกิได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจเต็มสองหู  แต่เขาไม่หยุด...เขาเจ็บปวด  เขาทรมาน...หากทำให้เกิดแผลที่เจ็บปวดมากกว่าความทรมานนั้นก็จะหายไปได้ไม่ใช่เหรอ...วายะไม่ได้ต้องการเขา  วายะไม่เคยคิดจะกอดเขา...วายะเพียงแค่ต้องการผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งเขาไม่เคยรู้จักและไม่มีวันเป็นได้...อ้อมกอดอบอุ่นนั้นไม่ใช่ของเขา...แต่ทั้งที่รู้อย่างนั้นก็ยังโหยหาจนน่าเจ็บใจ

“โทโมะ!  หยุด!!”  โฮสต์หนุ่มปราดเข้ามาคว้าร่างเล็กไว้

“ปล่อย!”  โทโมกิผลักร่างสูงเต็มแรง

“หยุด!!  หัวแตกแล้ว  หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”  วายะพยายามจับล็อกร่างนั้นไว้  แต่ด้วยอารมณ์คุ้มคลั่งทำให้โทโมกิมีแรงมากกว่าเคย

“ปล่อย!!  ไม่เอาแล้ว!  ไม่เอาแล้ว!!”  เด็กหนุ่มอาละวาดทุบตีวายะไม่หยุด  “มันเจ็บนี่!!  ไม่เอาแล้ว!!”

ชายหนุ่มหรี่ตาลงวูบหนึ่ง  หลายวันมานี่เขาคงจะทำกับโทโมกิเกินไปจริง ๆ นั่นแหละ  ทั้งกระทำรุนแรงและลงโทษเอาหนัก ๆ  โทโมกิก็คงรู้ตัวถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นแต่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร  ถ้าย้อนกลับไปดูแล้ว  เด็กหนุ่มพยายามทำทุกอย่างให้ได้ดังใจเขา  และทำได้ดีกว่าที่เคยเสียด้วยซ้ำ  แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่พอใจ...เขาร้อนใจและรู้สึกกดดันจนเอาไปลงกับโทโมกิ  โดยที่เด็กคนนี้ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด

แต่ที่เขาร้อนรนได้ถึงขนาดนี้...ก็เรื่องโทโมกินั่นแหละ...

ริมฝีปากอุ่นร้อนฉกวูบเข้าช่วงชิงเรียวปากอิ่มที่กำลังส่งเสียงกรีดร้องอยู่  เรียวลิ้นเข้าเกี่ยวกวัดพัวพันกับปลายลิ้นที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว  โทโมกิหยุดอาละวาดไปชั่วขณะ...วายะแทบจะไม่เคยจูบเขา  นอกเสียจากเพื่อสั่งสอนให้รู้จักความเจ็บปวดจากจุมพิตที่ดุดันราวกับจะกัดกิน  มือใหญ่เลื่อนลงไปยังสะโพกกลมกลึง  ยกร่างนั้นขึ้นมาวางคร่อมหน้าขาของตนไว้  เรียวนิ้วหยาบกร้านสอดเข้าไปควานคลึงในช่องทางเร้นลับที่ยังเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา  โทโมกิกระตุกเฮือกเหมือนจะสำลัก  หวีดครางในลำคอเบา ๆ ด้วยวายะยังไม่ยอมปล่อยริมฝีปากของเขาให้เป็นอิสระ  เรียวแขนเล็กเลื่อนโอบรอบลำคอของร่างสูง  เบียดกายเข้าหา

แม้จะไม่ใช่อ้อมกอดที่มีให้เขา...แต่แค่ตอนนี้เท่านั้น...ตอนที่เขาทรมานถึงเพียงนี้...ได้โปรดกอดเขาไว้...

แก่นกายแกร่งแทรกเข้าในร่างบางลึกล้ำ  โทโมกิกรีดเสียงออกมาด้วยความรู้สึกก้ำกึ่งกันระหว่างความเจ็บปวดและความสุขสม...อีกครั้งแล้ว  ที่ความรู้สึกขัดแย้งที่วายะมอบให้ฉีกกระชากจิตใจของเขาจนแทบบ้า...แม้จะไม่อยากยอมรับว่าตนเองต้องการวายะมากเพียงใด  แต่ร่างกายที่ซื่อตรงกว่าหัวใจกลับแสดงความปรารถนานั้นออกมาตรง ๆ

สองมือกอดก่ายและลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของร่างสูง  เรียวขาโอบรัดรอบเอวไว้แน่น  ขยับสะโพกรับแรงกระทั้นที่กระแทกเข้ามาอย่างเร่าร้อน

“ชุน...ชุน...”  เสียงครางกระเส่าพร่ำเรียกชื่อผู้ที่ครอบครองเขาไว้ไม่ขาดปาก

“...โทโมะ...”  ชายหนุ่มครางต่ำในลำคอพลางไล้เลียเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่หน้าผากของร่างเล็กให้

ให้ตายเถอะ...กับคิริฮาระเขายังไม่เคยใจอ่อนแบบนี้เลยแท้ ๆ  หากยังทำไม่ได้ดังใจเขา  เขาก็จะบังคับหรือไม่ก็ปล่อยให้ทรมานถึงที่สุดจนกว่าจะทำได้  ไม่ใช่ว่าคิริฮาระไม่เคยทรมานจนทำร้ายตัวเองแบบนี้  แต่ในตอนนั้นเขาก็แค่เฝ้ามองอยู่เฉย ๆ...สุดท้ายแล้วคิริฮาระก็จะเลิกสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเองแล้วเอาความคลั่งแค้นนั้นมาลงที่เขา  พอถึงตอนนั้นเขาก็จะสนองให้สมใจอยาก

แต่กับโทโมกิ...ทำไมนะ...ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นไม่ได้  ทำไมเขาจะต้องใจอ่อนยอมลงให้เสียทุกครั้ง  เพราะการแสดงออกงั้นหรือ...หรือเพราะสายตาที่มองมา  สายตาที่เต็มไปด้วยแววอ้อนวอนนั้นมีอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำกว่าความปรารถนาทางเพศ...โทโมกิต้องการเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ  แม้จะไม่เข้าใจว่าความต้องการนั้นคืออะไร  แต่นั่นทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธเสียงร้องขอนั้นได้

“...ชุน...กอด...”  เสียงกระซิบลอดมาจากริมฝีปากที่คลอเคล้าอยู่ข้างใบหู

เพียงเท่านั้นแขนแกร่งก็โอบรั้งร่างบางเข้ากับแผ่นอกกว้างของตนแน่น  แรงบีบรัดจากช่องทางที่ฝังกายอยู่บอกให้รู้ว่าคนในอ้อมกอดใกล้ถึงขีดจำกัดเต็มที...และตัววายะเองก็เช่นกัน

โฮสต์หนุ่มวางร่างเล็กลงกับเตียงแล้วโถมกายเข้าใส่อย่างไม่ปรานี  พลันที่หัวไหล่ก็รู้สึกเจ็บแปลบ  แต่ในตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะไปสนใจเรื่องนั้น  วายะเร่งการเคลื่อนไหวเป็นจังหวะสุดท้ายก่อนจะส่งทั้งตนเองและโทโมกิไปถึงปลายทางแห่งห้วงอารมณ์

เมื่ออาการกระตุกเกร็งสงบลง  เรียวแขนที่โอบกอดวายะไว้ก็รูดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง  สองขาคลายออกแล้วสะโพกบางก็หล่นลงบนฟูกนุ่มปล่อยให้แก่นกายของวายะหลุดจากร่างโดยธรรมชาติ  ดวงตาสีดำขลับปรอยปรือ  ได้ยินเสียงของร่างสูงที่ยังกอดตนไว้แน่นหอบเบา ๆ

“...บ้าฉิบ...ไม่มีเวลาแล้วแท้ ๆ...”

...ไม่มีเวลาอะไร...โทโมกิไม่อาจเข้าใจถ้อยคำที่หลุดออกมาพร้อมกับเสียงหอบหายใจนั้นได้  สำหรับเขาแล้ว  ในห้องนี้คือโลกไร้กาลเวลา  คือโลกที่มีเพียงเขากับวายะและห้วงอารมณ์แปรปรวนอันไร้ที่สิ้นสุด...แล้วไม่มีเวลาคืออะไร...

สมองมึนงงเกินกว่าจะเข้าใจคำนั้นบอกกับตัวเองให้เลิกคิด  โทโมกิค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง  แล้วก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นนุ่มประทับลงบนริมฝีปาก...จูบ...แสนหวาน...เกินกว่าจะคิดว่าคนอย่างวายะจะทำได้...

[KOKURO]

...แต่จูบนี้...เพื่อเขาจริง ๆ งั้นเหรอ...หรือว่า...

ลมหายใจของคนในอ้อมแขนผ่อนคลายเป็นจังหวะเนิบช้า  วายะค่อย ๆ เกลี่ยเส้นผมที่ปรกลงมาระใบหน้าขาวเผือดออกให้อย่างเบามือ  จูบซับเลือดที่หน้าผากให้อีกครั้ง

...ไม่มีเวลาแล้ว...อีกไม่นานทุกคนจะตามรอยโทโมกิมาถึงที่นี่...อีกไม่นานโทโมกิจะถูกช่วงชิงไป...เขายังทำให้โทโมกิเป็นของเขาไม่ได้เลยแท้ ๆ...

แต่...ไม่มีเวลาแล้ว...

...

“เฮ้  รอยอะไรเนี่ย?”  คิริฮาระจิ้มลงที่บ่ากว้างของวายะ  “นี่ยอมให้ลูกค้ากัดมาเลยเหรอ?”

วายะปรายตามองร่างของตนบนกระจก  “รอยเก่าแล้วน่า”

พูดอย่างนั้นแต่ก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่แผลเก่าอะไร

“แต่ปกตินายไม่ยอมให้ลูกค้าทิ้งรอยไว้แบบนี้นี่นา  โห...ที่หลังก็มีรอยเพียบเลยแฮะ  ถูกใจมากหรือไงถึงได้ยอมขนาดนี้น่ะ”  นายแบบหนุ่มไล้ปลายนิ้วไปบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยเล็บ

“...ทำนองนั้น”  โฮสต์หนุ่มรูดเข็มขัดแล้วหยิบแส้ม้าใกล้มือมาตีมือซุกซนนั้นเบา ๆ

“โอ๊ย!  เจ็บนะ  ไอ้หมาบ้า!”  คิริฮาระสลัดมือป้อย ๆ แล้วฉวยเข็มขัดหนังที่วางพาดอยู่บนพนักเก้าอี้มาหวดลงพื้น  “นั่ง!  อย่ามาดื้อนะ  ไอ้หมาบ้า  นั่ง!!”

“เฮ้ย  ฉันไม่ใช่หมาในคณะละครสัตว์นะ”  วายะเอาแส้ม้าเคาะหัวคิริฮาระ

“ที่จริง...วันนี้เล่นบทนี้น่าจะสนุกนะ”

“ถ้าให้ฉันเป็นคนฝึกแกละสนุกแน่”  พูดแล้วก็ยิ้มชั่วร้ายใส่

“ไม่  ฉันต้องเป็นคนฝึกสิ”  คิริฮาระเถียงพลางยิ้มตอบอย่างถือดีไม่แพ้กัน

“งั้นเดี๋ยวลองดูก็ได้  ใครชนะก็ได้เป็นคนฝึก...โอเค?”  ดวงตาคมเป็นประกายวาบ

“โอเค”  นายแบบหนุ่มรับคำด้วยแววตาเหมือนเด็กซุกซน

เซ็กส์กับคิริฮาระคือความสนุกสนาน  ต่างกับโทโมกิโดยสิ้นเชิง  วายะเคยต้องการคิริฮาระก็จริง  แต่ถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่มีวันได้ผู้ชายคนนี้ไว้ในมือและปล่อยวางไปนานแล้ว  หากคิริฮาระคือต้นแบบที่สมบูรณ์พร้อมซึ่งเขาปั้นแต่งมาเองกับมือ  เพราะอย่างนั้นเขาจึงอยากให้โทโมกิเป็นได้อย่างคิริฮาระและเป็นของเขาตลอดไป...แต่เขาผิดพลาดตรงไหนงั้นหรือ  ในเมื่อเขาก็สอนโทโมกิเหมือนกับที่เคยสอนคิริฮาระ  แต่ทำไมโทโมกิถึงไม่สามารถเป็นอย่างคิริฮาระได้เสียที

โชว์ในวันนี้ไม่หนักหนาสาหัสอะไรนัก  หลังจบโชว์วายะยังมีแรงและมีเวลาเหลือเฟือพอจะไปนั่งดื่มกับลูกค้าต่อได้อีก  คิริฮาระก็เช่นกัน  แต่หนักไปทางแวะเวียนไปทางนั้นทางนี้แล้วหลอกล่อให้เปิดเหล้าแพง ๆ เสียมากกว่า

หลังคลับปิด  วายะเตรียมตัวจะกลับแต่ก็ถูกผู้จัดการร้านเรียกตัวเอาไว้ก่อน  ไม่ใช่แค่เขา  แต่เป็นทุกคนในร้านรวมไปถึงคิริฮาระด้วย

“มีเรื่องอะไรเหรอ?”  นายแบบหนุ่มถามขึ้น  ถ้าเป็นการประชุมภายในร้านก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับเขานี่นะ

“ไม่รู้สิ”  วายะส่ายหน้า  แต่ก็เดินไปรวมกลุ่มกับเหล่าพนักงาน

“ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียเวลานะ  ทุกคน”  ผู้จัดการร้านกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนมารวมตัวกันเรียบร้อยแล้ว  “แต่พอดีว่าเมื่อกี้มีตำรวจเข้ามาติดต่อที่คลับข้างบนน่ะ”

ด้านบนของลูนาติก  คลับคือโฮสต์คลับที่มีชื่อเดียวกัน  แต่เป็นโฮสต์คลับธรรมดา ๆ เหมือนที่มีอยู่ทั่ว ๆ ไป  ตำรวจท้องที่ทุกคนรู้จักคลับใต้ดิน  แต่ก็ไม่ใคร่จะอยากลงมายุ่งด้วยสักเท่าไรนัก  ถ้ามีอะไรจะต้องติดต่อก็มักจะเลือกฝากเรื่องไว้ผ่านโฮสต์คลับข้างบนเสียมากกว่า

“ที่จริงก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราเท่าไรนัก  แต่เขามาขอความร่วมมือจากเราน่ะ  คืองี้...พอดีมีเด็กคนหนึ่งหายตัวไป  ผู้ปกครองเขาก็ตามหาอยู่  ทีนี้จากการสอบปากคำก็ดูเหมือนว่าจะมีคนเห็นครั้งสุดท้ายแถว ๆ นี้แหละ  เขาเลยอยากให้พวกเราช่วยดูหน่อย  เผื่อว่าเด็กนั่นจะแอบมาทำงานผิดกฎหมายอะไรแถวนี้”  คำพูดของผู้จัดการทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาเบา ๆ...ก็พวกเขาทุกคนนี่แหละที่ทำงานผิดกฎหมายอยู่

“แล้วก็นี่เป็นภาพของเด็กคนนั้น  ถ้ายังไงก็ช่วย ๆ กันดูหน่อยนะ”

ผู้จัดการคลี่กระดาษแผ่นหนึ่งให้ดู  วายะมองภาพบนกระดาษแผ่นนั้นแล้วสะดุ้งวาบ...


โทโมกิ!!


“เอาละ  ก็แค่นี้แหละ  ถ้าใครเจอเด็กคนนี้ก็ช่วยมาบอกด้วยแล้วกัน  แล้วฉันจะไปบอกตำรวจให้”  พูดอย่างนั้นเพราะรู้ดีว่าคนที่คลับแห่งนี้ไม่มีใครอยากไปเสวนากับตำรวจพอ ๆ กับที่ตำรวจก็ไม่อยากยุ่งกับพวกเขานั่นแหละ

“วายะ  เป็นอะไรหรือเปล่า?  สีหน้าไม่ดีเลย”  เสียงที่ดังขึ้นข้างตัวดึงโฮสต์หนุ่มกลับสู่ความเป็นจริง

“หือ?  เปล่านี่”  พอรู้สึกตัวก็รีบคลายมือที่กำแน่นไว้แล้วปรับสีหน้าเป็นปกติทันที

คิริฮาระจ้องหน้าวายะอย่างพิจารณา  “ดูไม่ดีจริง ๆ นั่นแหละ  บอกมาซิว่าเป็นอะไร”

วายะโบกมือแล้วยิ้มบาง ๆ  “แค่เหนื่อยเพราะมีเซ็กส์กับแกติด ๆ กันหลายวันนั่นแหละ”

คิริฮาระไม่พูดอะไรอีก  แต่เขารู้ว่าวายะมีอะไรอยู่ในใจ  ทุกครั้งที่ยิ้มแบบนี้นั่นคือตอนที่วายะพยายามจะกลบเกลื่อนอะไรบางอย่างไว้ไม่ให้เขารู้  เอาละ...ไม่อยากให้รู้ก็ไม่เป็นไร  เขาเองก็ไม่ใช่คนชอบเซ้าซี้ให้น่ารำคาญ  ไว้ถึงเวลาที่วายะอยากจะบอกก็จะบอกออกมาเอง

“เอาเถอะ  ฉันกลับละ  นายจะกลับเลยหรือเปล่า?”  นายแบบหนุ่มตัดบท

“กลับสิ”  พูดแล้วก็รีบเดินออกจากคลับทันที

คิริฮาระมองตามหลังวายะไป...ไม่ผิดแน่  วายะกำลังมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ  เรื่องไม่ดีเอามาก ๆ เสียด้วย


ร่างสูงลงจากแท็กซี่แล้วก้าวยาว ๆ ไปบนทางเท้า  มุ่งหน้าสู่แมนชั่นของตน  หลังจากถึงหน้าห้องแล้วก็รีบไขกุญแจอย่างร้อนรน

...ยังอยู่...วายะถอนใจกับตัวเองเมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ ค่อย ๆ ยันกายขึ้นจากที่นอนในห้องเก็บเสียงเมื่อเขาเปิดประตูผัวะเข้าไป

ดวงตาของโทโมกิยังเลื่อนลอยด้วยฤทธิ์ยาเหม่อมองมาที่วายะ  พอสมองเริ่มจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร  สีหน้าก็ปรากฏแววตื่นกลัวขึ้นมาวูบหนึ่ง...ได้เวลาของบทเรียนอันแสนโหดร้ายอีกแล้วหรือ

แต่วายะไม่ได้เดินไปเปิดเครื่องเล่นดีวีดีเหมือนทุกวัน  เขาเดินตรงมาหาโทโมกิแล้วคว้าตัวไปกอดไว้แน่น  เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วตั้งท่าจะขัดขืน  แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่อยู่นิ่ง ๆ ในอ้อมแขนนั้น  การรับรู้ของเขายังไม่ชัดเจนนัก  บางทีนี่อาจจะเป็นความฝัน...วายะไม่เคยกอดเขาแบบนี้ถ้าไม่ใช่ตอนที่มีอะไรกัน

แขนเรียวเล็กยกขึ้นกอดวายะตอบ  ในอกนี้อุ่น...เป็นความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใครในโลก  เพราะงั้น  ถึงมันจะโหดร้ายไปบ้างก็ช่างเถอะ  ขอให้วายะกอดเขาก็พอ

“...ไม่มีเวลาแล้ว”  เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู

ไม่มีเวลาอะไรกันนะ...โทโมกิซบหน้าลงกับไหล่กว้างแล้วหลับตาลง  สูดกลิ่นอ่อน ๆ ของน้ำหอมเจือกลิ่นบุหรี่ที่คุ้นเคย...ดูเหมือนว่าวายะจะเคยพูดแบบนี้มาแล้วใช่ไหม  ในห้องที่ไร้กาลเวลาแห่งนี้  ทำไมถึงพูดว่าไม่มีเวลาแล้วกันนะ...

อ้อมแขนแกร่งรัดร่างเล็กแน่นเข้า  รู้สึกได้ถึงความสูญเสียที่กำลังคืบคลานใกล้เข้ามา...โทโมกิที่ยังไม่เป็นของเขา  หากหลุดจากมือเขาไปคงไม่มีวันได้กลับคืนมาอีก  ต้องทำยังไง...เด็กคนนี้ถึงจะเป็นของเขาทั้งตัว...และหัวใจ...โดยไม่มีวันไปเป็นของใครอีก

“...ชุน...”  อาจเพราะรู้สึกได้ถึงอาการผิดปกติของวายะ  เสียงแผ่ว ๆ จึงกระซิบเรียก

วายะค่อย ๆ ดันโทโมกิออกห่าง  มือใหญ่ลูบผมที่ระปรกใบหน้าออกให้  เด็กหนุ่มมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจการกระทำ  วายะเคยอ่อนโยนกับเขาอย่างนี้ด้วยหรือ...ทั้งที่แทบจะไม่เคยจำได้  แต่ทำไมสัมผัสแบบนี้ถึงได้คุ้นเคยอย่างประหลาด...โทโมกิเคลียแก้มเข้ากับฝ่ามือหยาบนั้น  แล้วก็รู้สึกได้ถึงริมฝีปากร้อนที่แนบลงบนแผลที่หน้าผาก...นี่จะต้องเป็นความฝันแน่...ใช่...วายะเคยสัมผัสเขาแบบนี้ในความฝัน...

...ในห้องที่ไร้กาลเวลา...ขออย่าให้ความฝันนี้จบลงเลย...

นั่นเป็นค่ำคืนอันแปลกประหลาด  ไม่มีบทเรียนรักอันเร่าร้อนหรือความเจ็บปวดรวดร้าวใด ๆ  วายะเพียงแต่กอดโทโมกิเอาไว้อย่างนั้น  กระทั่งผล็อยหลับไปด้วยกันทั้งคู่

...

“อรุณสวัสดิ์ครับ  ผู้จัดการ”  เสียงห้าวเอ่ยขึ้น  ค่ำแล้วก็จริงแต่คำว่าอรุณสวัสดิ์นี่มันก็เป็นแค่ธรรมเนียมทักทายก่อนเริ่มงานเท่านั้น

“โอ้  อรุณสวัสดิ์  โทคิโตะคุง”  ผู้จัดการคลับใต้ดินเงยหน้าจากเคาน์เตอร์ขึ้นมาทักทายพนักงาน  “หน้าตาผ่องใสมาเชียวนะ  หายหวัดแล้วเหรอ?”

“ได้นอนเต็มที่ตั้งสามสี่วันติดกันแบบนี้  ไม่หายก็แปลกแล้วครับ  นี่ไง  ปึ๋งปั๋งเหมือนเดิมแล้ว”  พูดพลางก็เบ่งกล้ามแขนอวดเสียด้วย

“ฮะ ๆ ๆ  ก็ดีแล้ว  ลูกค้าบ่นถึงแน่ะ”

[KOKURO]

“แย่เลย  ยอดขายเดือนนี้ก็หล่นวูบน่ะสิ  ไอ้วายะเอาไปกินอีกแหง”

“ยังกับยอดขายเธอสู้เขาได้นักนี่  นั่นน่ะเขาอันดับหนึ่งเชียวนะ”  ผู้จัดการว่ายิ้ม ๆ

แม้จะมีอันดับห่างกันไม่น้อย  แต่ดูเหมือนโทคิโตะกับวายะจะสนิทกันในระดับหนึ่ง  ทั้งคู่เป็นเด็กจากต่างจังหวัดเหมือนกันจึงพอจะมีบางอย่างที่เข้ากันได้  ในแง่ของนิสัยแล้วโทคิโตะออกจะเป็นคนเอะอะโวยวายและตลกโปกฮาอยู่เสมอ  คนในคลับไม่มีใครเกลียดขี้หน้าชายหนุ่มได้ลง  แม้จะมีลูกค้าประจำอยู่หลายคน  แต่ด้วยลักษณะภายนอกแบบนี้  ในฐานะโฮสต์แล้วอดคิดไม่ได้ว่าโทคิโตะไม่เท่และไม่เหมาะจะเป็นโฮสต์สาย S เลยสักนิด  ทำให้แขกหน้าใหม่ไม่ใคร่สนใจอยากลิ้มลองชายหนุ่มเท่าไรนัก  อันดับจึงอยู่แค่ระดับกลาง ๆ มาตลอด  แต่เจ้าตัวก็ดูจะพอใจที่เป็นอยู่อย่างนี้  เหนือสิ่งอื่นใดคือชายหนุ่มซื่อสัตย์และรักร้านที่ตนทำงานรวมไปถึงเพื่อนร่วมงานด้วย  ที่ได้สนิทกับวายะก็ดูเหมือนจะมาจากเรื่องที่ไปช่วยกันกระทืบกลุ่มยากุซ่าที่หาเรื่องเด็กสาย M ในร้านนั่นเอง

โทคิโตะยักไหล่  แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้  “เออ  ผู้จัดการ  ไอ้รูปประกาศจับที่แปะอยู่ที่คลับข้างบนนั่นมันอะไรกันครับ?”

“รูปประกาศจับ?”  ผู้จัดการนึกอยู่นิดหน่อย  “อ๋อ...บ้า  ไม่ใช่ประกาศจับ  เด็กคนนั้นหายตัวไปน่ะ  ที่บ้านเขาตามหาอยู่  เห็นว่าหายไปแถว ๆ นี้ตำรวจเขาเลยขอความร่วมมือน่ะ”

“อ๋อ...ก็ว่า  เห็นหน้าเด็ก ๆ  นึกว่าไปก่อคดีอะไรร้ายแรงเอาไว้ถึงขนาดต้องมาประกาศจับในโฮสต์คลับ”

“เธอนี่ก็คิดไปได้...อ้าว อรุณสวัสดิ์  วายะคุง”  ประโยคสุดท้ายของผู้จัดการเอ่ยทักผู้ที่เข้ามาใหม่

“อรุณสวัสดิ์ครับ”  วายะกล่าวพลางก้มหัวให้เล็กน้อย  ก่อนจะหันไปหาโทคิโตะ  “หายหวัดแล้วเรอะ  โทคิโตะ”

“หายแล้ว  ว่าแต่...ทำไมหน้าตาแกดูไม่ดีเลย  อย่าบอกนะว่าติดหวัดฉัน”

“เปล่าหรอก  แค่นอนไม่พอมั้ง”  วายะบอกปัดแต่ก็ไม่ได้โกหกเสียทีเดียว  ด้วยความที่เขานอนหลับไม่สนิทมาหลายวันแล้ว  อาการจึงแสดงออกมาชัด

“ก็ว่าเนอะ  คนบ้าก็ไม่น่าเป็นหวัดหรอก”  พูดแล้วโทคิโตะก็หัวเราะเสียงดัง

“ยังกับแกดีกว่านักนี่”  วายะโบกผัวะจนโทคิโตะหัวทิ่ม  แล้วรีบเดินหนีไปยังห้องแต่งตัว

“เฮ้ย!  เล่นทีเผลอ  กลับมานะเฟ้ย!  ไอ้วายะ  ไอ้หมาบ้า!!”

โทคิโตะวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว  ปล่อยให้ผู้จัดการยืนรอฟังเสียงตุบตับมาจากข้างในร้าน...เดี๋ยวโทคิโตะก็คงมาฟ้องว่าแพ้วายะอีกตามเคย


ผ่านไปค่อนคืนแล้ว  วายะที่เพิ่งรับรองแขกพิเศษเสร็จไปคนหนึ่งแอบหลบออกมาสูบบุหรี่ที่หลังคลับด้านบน  สายลมหนาวพัดผ่านลงมาระหว่างซอกตึก  อีกไม่นานหิมะคงจะตก  ชายหนุ่มยืนพิงกำแพงอย่างอ่อนล้า...ไม่ใช่ร่างกายหรอกที่เหนื่อยอ่อน  แต่เป็นจิตใจต่างหาก...ทุกครั้งที่เผลอตัว  เขาจะคิดเรื่องโทโมกิซ้ำแล้วซ้ำอีก  วนเวียนเหมือนเขาวงกตที่ไร้ทางออก

ทำไมเขาถึงทำให้โทโมกิเป็นอย่างที่เขาต้องการไม่ได้...ทำไมเขาถึงใจอ่อนอยู่เสมอ  ทั้งที่มือของโลกภายนอกคืบคลานเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นทุกทีแล้ว  แต่เขายังทำให้โทโมกิเป็นของเขาไม่ได้...ถ้ามือนั้นคว้าโทโมกิแล้วพากลับไปได้ละก็...เขาจะสูญเสียโทโมกิไปตลอดกาล...

แล้ว...ทำไมถึงได้ต้องการเด็กคนนั้นมากขนาดนั้น...

วายะตอบตัวเองไม่ได้  บางครั้งที่เหมือนจะมีคำตอบมารออยู่ที่ริมฝีปาก  แต่พริบตาเดียวมันก็หายไป...เขารู้เพียงแค่ว่าเขาอยากได้โทโมกิมาเป็นของตัวเอง  เป็นของเขาเพียงคนเดียวและจะไม่มีวันไปเป็นของคนอื่นแบบคิริฮาระ...จะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปเหมือนใครคนนั้น...

ควันบุหรี่สีขาวลอยอวลอยู่ในอากาศ  ดวงตาคมของชายหนุ่มทอดมองพื้นหรี่ซึม  ที่ผ่านมาวายะเคยต้องการใครบางคนอยู่บ้าง  แต่ก็ไม่เคยได้มาครอบครอง...ไม่สิ  เขาไม่เคยคิดจะครอบครองต่างหาก  เขาไม่เคยแสดงความปรารถนาที่จะเป็นเจ้าของออกมา  และได้แต่เฝ้ามองให้คนที่ต้องการนั้นไปเป็นของคนอื่น  คงเพราะ...กลัว...ความรู้สึกว่าสิ่งที่เป็นของตัวเองมาตลอดได้หลุดลอยไปจากมือนี้ยังคงตามหลอกหลอนเขามาตั้งแต่วันนั้น...วันที่เขาได้ทำสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต...

“โอ๊ะ  มาแอบอู้งานอยู่นี่อีกแล้ว  พ่อโฮสต์อันดับหนึ่ง”  เสียงห้าว ๆ ดึงวายะหลุดจากห้วงภวังค์  หันไปก็เห็นโทคิโตะโผล่ออกมาจากประตูหลังร้าน

“แกก็อู้  โทคิโตะ”  วายะตอบกลับเบา ๆ  ทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบให้ดับ

“เพิ่งไปส่งแขกมาเมื่อกี้  แกเหอะ  น่าจะมีลูกค้ารออยู่หลายคนไม่ใช่หรือไง  มายืนดูดบุหรี่อยู่ได้”  ว่าแล้วโทคิโตะก็หยิบบุหรี่ของตัวเองออกมา  วายะจุดไฟแช็กยื่นไปให้ต่อ  “ขอบใจ”

“มีลูกค้าเยอะมันก็ดีหรอก  แต่คนเรามันก็ต้องพักกันบ้างไม่ใช่เรอะ”  วายะเก็บไฟแช็กลงกระเป๋าเสื้อ

“เหนื่อยเรอะ  ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยินจากปากแก”

วายะไม่ตอบอะไรนอกจากเอนหลังพิงกำแพง...ดูเถอะ  ขนาดมีคนอยู่ด้วยแบบนี้เขายังเผลอคิดถึงโทโมกิเข้าจนได้

“แกนี่...เหนื่อยจริง ๆ สินะ  ฉันไม่อยู่สองสามวันเกิดอะไรขึ้นวะ  ท่าทางแย่”  โทคิโตะนั่งยอง ๆ ลงข้าง ๆ วายะ  กระชับเสื้อโค้ทของตัวเองแน่นเข้าเมื่อมีลมหนาวพัดมาวูบหนึ่ง

“ก็แค่มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย”

“ไม่หน่อยแล้วม้าง...อาการแบบนี้  หรือว่ามีแฟน?”  โฮสต์หนุ่มชูนิ้วก้อยขึ้นมา  อันมีความหมายถึงแฟนสาว  “เอ๊ะ  หรือควรจะเป็นนิ้วโป้ง...เอานิ้วไหนดี  วายะ?”

ร่างสูงหันไปชูนิ้วกลางให้ทีหนึ่ง  “เก็บไปทั้งสองนิ้วแหละ  ไม่งั้นฉันจะจับตอกเล็บทั้งสองนิ้วเลย”

“ไรวะ  โหดว่ะ  นึกว่าจะโหดแต่บนเตียงซะอีก”  โทคิโตะบ่นงึมงำ

“อยากลองรึไง?”

“แต่เห็นที่โชว์บนเวทีก็เกินพอละ...ไม่ต้องให้ลองก็ได้หรอก”

“ก็แกมันยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

“โธ่  ก็คนเป็นห่วง  เห็นหน้ากันมาหลายปีไม่เคยเห็นแกเป็นงี้นี่...ตกลง  เรื่องแฟนเรอะ?”

“เปล่า...เรื่องอื่นน่ะ”

“ไม่อยากบอกสินะ...เอ้า  ไม่เป็นไร  ไว้อยากบอกก็บอกละกัน”  โทคิโตะตัดบทง่าย ๆ

วายะเหลือบมองเพื่อนร่วมงาน  โทคิโตะก็เป็นเสียแบบนี้...แต่ก็ดี  ความที่เป็นคนง่าย ๆ อย่างนี้ทำให้คบได้สบายใจ  จะว่าไปแล้ววายะเองก็ไม่มีเพื่อนสนิท  นอกจากคิริฮาระกับนัตสึเมะแล้ว  โทคิโตะเป็นคนเดียวที่เขาคุยด้วยบ่อยที่สุดในบรรดาเพื่อนร่วมงาน

“ว่าแต่...ครั้งสุดท้ายที่เราโดดงานมาอยู่แถวนี้ด้วยกันนี่...นานแล้วเหมือนกันนะ”  จู่ ๆ โทคิโตะก็พูดขึ้น

“หือ?”

“วันนั้นไง  ที่ไอ้เด็กบ้านั่นมันล้วงกระเป๋าฉันแล้ววิ่งมาเจอแกเข้าน่ะ”

วายะเบิกตากว้างแล้วหันขวับมามองโทคิโตะ...เขาลืมไปแล้ว  เหตุการณ์ที่เป็นจุดเริ่มต้นในวันนั้น  ลืมไปแล้วว่าโทคิโตะก็อยู่ด้วย!!

“ดีนะที่วันนั้นแกโดดงานมาอยู่ตรงนี้  ไม่งั้นป่านนี้กระเป๋าตังค์สุดเจ๋งของฉันก็ไปกับสายลมแล้ว”  โทคิโตะพูดต่อไปโดยไม่ได้สังเกตอาการของคนข้าง ๆ  “นึกแล้วก็โมโห  ถึงจะได้ของคืนก็เหอะ  แต่ไอ้เด็กนั่นก็เหลือเกิน  ตัวแม่งเล็กนิดเดียวยังกล้าทำอะไรแบบนั้นได้  ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งนะ  พ่อตบหูฉีกไปแล้ว  เป็นเด็กเป็นเล็กริเป็นขโมย  เมืองใหญ่นี่ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ”

“เรอะ...”  วายะตอบรับอย่างเลื่อนลอย

“ก็ใช่เซ่ะ  แต่ก่อนตอนแม่จับได้ว่าพี่ชายฉันขโมยเศษตังค์ในบ้านนะ  โดนตีจนนิ้วซ้นเหอะ”  โทคิโตะยังว่าไปเรื่อย

“ฉัน...จะกลับเข้าไปทำงานละ”  พูดแล้วก็รีบผลุนผลันกลับเข้าไปในร้านทันที

“อ้าว  เฮ้ย  กำลังสนุกเลย  วายะ!  จะรีบไปไหนวะ  อู้มาตั้งนานจะอู้ต่ออีกหน่อยก็ไม่ได้  โธ่!”

วายะไม่ได้สนใจเสียงบ่นที่ตามหลังมา  เขาก้าวยาว ๆ ตรงไปยังคลับใต้ดิน  ในใจรุมร้อนยังกับถูกไฟลน...ใกล้เข้ามาอีกแล้ว  เขาไม่มีเวลาแล้ว!!


“ขอตัวก่อนนะครับ  ผู้จัดการ”

“อ้อ  เหนื่อยหน่อยนะ  โทคิโตะคุง”  ผู้จัดการทักทายตอบพนักงานที่หิ้วกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน  “โทษทีนะ  ที่ต้องให้รับรองในส่วนของวายะคุงด้วยน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมก็ได้ยอดขายเพิ่มด้วย”  โทคิโตะโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ  “ว่าแต่...หมอนั่นน่าเป็นห่วงจังน้า  อยู่ ๆ ก็รีบกลับไปกะทันหันเนี่ย  เป็นอะไรมั้ยก็ไม่รู้”

“ติดหวัดเธอละมั้ง”

“เป็นแบบนั้นก็ดีสิครับ  กลัวจะเป็นอะไรมากกว่านั้นมากกว่าน่ะสิ”  พอนึกถึงอาการของวายะแล้วมันชวนให้คิดแบบนั้นจริง ๆ  “เอาเถอะ  คนบ้ามักจะไม่ค่อยป่วย  อาจจะใช้น้องชายหนักไปหน่อย  เดี๋ยวมันก็คงดีขึ้นเองแหละเนอะ”

“นั่นสินะ  ฮะ ๆ”

“งั้น...เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”  ว่าแล้วโทคิโตะก็ก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากคลับมา

บันไดทางขึ้นจากชั้นใต้ดินเชื่อมต่อมาถึงส่วนหลังร้านของลูนาติก  โฮสต์คลับ  ทำให้พนักงานของทั้งสองร้านพอจะคุ้นหน้าคุ้นตากันไม่น้อย  แต่พวกพนักงานของคลับใต้ดินนิยมกลับบ้านทางประตูด้านหลังเสียมากกว่า  จากบันไดไปจนถึงประตูทางออกจะผ่านกระดานข่าวสารเล็ก ๆ ที่ใช้ติดข่าวที่ต้องการแจ้งให้พนักงานทั้งสองร้านทราบ  ตอนนี้บนบอร์ดมีเพียงภาพของเด็กหนุ่มคนหนึ่งแปะอยู่

โทคิโตะชะลอฝีเท้า  เมื่อตอนหัวค่ำที่มาทำงาน  เขาคิดไปว่านี่เป็นภาพประกาศจับคนร้ายหรืออะไรทำนองนั้น  ไม่คิดเลยว่าจะเป็นประกาศตามหาคนหาย  พอพิจารณาดูดี ๆ แล้วก็ถึงได้เห็นรายละเอียดของภาพและข้อความในประกาศ

“...หายตัวไปเป็นเดือนแล้วนี่หว่า  แล้วทำไมเพิ่งมาตามหาเอาตอนนี้วะ”  โทคิโตะอ่านรายละเอียดพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง  ก่อนจะเลื่อนสายตาไปพิจารณาภาพถ่าย  คนในภาพแม้จะดูร้ายกาจอยู่สักนิดแต่ก็จัดได้ว่าหน้าตาดีทีเดียว  “อีแบบนี้ไม่โดนส่งขายไปไหนแล้วเร้อ...เสียดาย  อายุยังน้อยแท้ ๆ”

พลันอะไรบางอย่างก็สะกิดใจโฮสต์หนุ่มขึ้นมา...ไอ้หน้าตาแบบนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...ที่ไหนกันนะ...โทคิโตะพยายามคิด  เขาไม่น่าจะไปรู้จักเด็กมัธยมต้นที่ไหนนี่นา  ปกติกว่าเขาจะตื่นมาใช้ชีวิตก็เป็นเวลาที่เด็กพวกนี้กลับบ้านกลับช่องกันไปหมดแล้ว  ไม่อย่างนั้นก็ไปสุมกันอยู่ในโรงเรียนสอนพิเศษ...อ้อ  ไอ้เด็กในภาพนี่มันคงไม่เรียนพิเศษหรอกมั้ง...สมองที่มีแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์อยู่ไม่น้อยพยายามรื้อฟื้นความทรงจำอย่างหนัก  ต้องใช่แน่  เขาต้องเคยเห็นเจ้าเด็กคนนี้มาก่อน...ไม่ใกล้ไม่ไกลจากแถวร้านนี่แหละ...เป็นตอนกลางคืนด้วย...แล้วก็...

“อ๊ะ!”

โทคิโตะรีบอ่านรายละเอียดเกี่ยวกับการหายตัวไปของเด็กหนุ่มในภาพ  ไม่ผิดแน่...ช่วงวันที่หายตัวไป  ตรงกับสิ่งที่เขานึกขึ้นมาได้พอดี...เด็กนี่คือคนที่ล้วงกระเป๋าเขาเมื่อตอนนั้น!!




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[M@nfaNG]

ลุ้นอะ ว่าจะปล่อยโทโมกิออกมายังไง รึจะโดนจับได้ก่อน
แต่ทำไมมันแอบเศร้าด้วยก็ไม่รู้

[moobarpalang]

รักเค้าแล้วทำไมไม่บอกเค้าไปทรมารกันไปทำม้ายยยยยยยย
 

[Mio]

สามคำ>>>เข้ม ข้น มาก 
( ส่อแววมาม่า)

[tonkhaw]

ทรมานโทโมกิอย่างนี้เข้าคงไม่อยากอยู่ด้วย
รักเขา
ก็ทำกับเขาดีๆสิ โด่ๆๆๆๆๆ

[dolphins]

บีบหัวใจจริงๆ แล้วก็น่าติดตามมากๆเหมือนกัน
 

[kim_khun_kwan]

น่ารักปนจิตเบาๆ โทคิโตะ เดี่ยวค่อยเจอไม่ได้หรอ อยากอ่านเอ็นซีต่อ

[kyoya11]

อ่านแล้วสงสารทั้ง2คนเลย

[biw43]

อย่าเพิ่งหาโทโมะเจอนะ ... ;[ 5555555 รอวายะสอนให้ได้ก่อนไง ,,   สงสารตอนน้องเอาหัวโขกผนัง วายะก็เกิ้นป๊ายยยย ~