บทที่ ๒๘
ขยี้รัก(ครึ่งหลังจ้ะ
)
“ถอดเสื้อสิ” คุณชายหูผึ่ง นี่มันเสียงจ้อย!
“ไม่เอา” ส่วนนี่เสียงนายสิงห์ !
“อยู่เฉยๆ”
“อย่าจ้อย”
ทำอะไรกัน!?
ไวเท่าความคิด เลอมานกระชากประตูเปิดเร็วพลัน! และแล้วก็ได้เห็นเต็มตา หัวหน้าอันธพาลลูกชายกำนันกับนักเรียนครูดีเด่นอยู่กันสองต่อสองในห้องเก็บของมืดๆ อับๆ ทั้งคู่สะดุ้งโหยงเหมือนเด็กถูกจับได้ ชะงักในท่าเหมือนกำลังยื้อยุดอะไรกันอยู่ นายสิงห์เสื้อแสงหลุดลุ่ย ปัดป้องมือเล็กที่กำลังกระชากคอเสื้อ มองปราดเดียวก็รู้ว่าจ้อยเป็นฝ่ายคุกคาม
คุณชายยืนจังงัง หรือโลกมันกลับตาลปัตร ลูกแมวขู่เสือจนหัวหดก็มีด้วย?
“ทำอะไรกันน่ะ?” ผู้บุกรุกถามตาค้าง คนถูกจับได้ปล่อยมือจากกัน กระเถิบออกไปยืนห่างกันเป็นวา เลอมานเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ให้หายสงกา เมื่อนั้นจึงเห็นชัด
นักเลงโตเกาเนื้อตัวแกรกๆ สาบเสื้อหลุดแล่งจากกัน เผยให้เห็นผื่นแดงเป็นปื้นลามทั่วลำคอจนถึงแผงอกกำยำ
“แพ้บอน” จ้อยเฉลยเสียงห้วน ในมือซ้ายยังถือชามใส่ใบพลูตำกับเหล้าขาวกลิ่นเหม็นเขียวโชยหึ่ง “บอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง แส่ไม่เข้าเรื่อง”
“ข้าแค่อยากช่วยปอก ไม่คิดว่าจะแพ้นี่” นายสิงห์เสียงอ่อย
“ปากบอนน่ะซีถึงแพ้บอน” คงไม่ได้คิดไปเองกระมัง ดูจ้อยไม่ค่อยอยากเสวนากับเขานัก แม้หน้ายังไม่อยากจะมอง
“อย่าเลย เดี๋ยวมือเอ็งเปื้อน” สิงห์รวบมือขาวไว้ สายตาที่มองกัน ห่วงใยอาทร เหมือนสายตาที่อาจารย์เคยมองเขาไม่ผิดเพี้ยน
“อยากให้คนอื่นทาให้ล่ะสิ” จ้อยปรายหางตามองมาทางเขา
“ฉันทาให้ก็ได้นะ” เลอมานเสนอตัวแข็งขัน มัวแต่อยากช่วยเพื่อนจนไม่ทันรู้สึกถึงรอยประชดประชันในน้ำเสียงจ้อย
“เออ! ดีเลยคุณชาย มาๆ” นายสิงห์ก็กระไร ดีอกดีใจออกนอกหน้า มีการถอดเสื้อแสงเตรียมพร้อม
จ้อยกระแทกชามตาไก่ลงโต๊ะดังตึ้ง ผลุนผลันเดินออกไป ไม่พูดอะไรสักคำ
สมุนไพรสูตรพื้นบ้าน จะแก้ให้ได้ผลชะงัด แน่ละว่าต้อง ‘แก้ผ้า’ ทา บุตรชายท่านทูตเลยพาลูกชายกำนันมาล้างตัวที่ลานซีเมนต์ท้ายศาลา หาผ้าขาวม้าให้ผลัดเสร็จสรรพ แล้วมือขาวก็ละเลงยาสูตรโบราณอันประกอบไปด้วยใบพลูตำกับเหล้าขาวลงทั่วหลังไหล่ล่ำสัน
ในหัวอกปลอดโปร่งขึ้นมาอย่างประหลาด นักเลงโตไม่มีทีท่าที่เลอมานสุดแสนเบื่อหน่าย เช่นกริ่งเกรงหรือสอพลอเขาเช่นคนอื่นแม้แต่น้อย ซ้ำยังพูดคุยเล่นหัวอย่างที่เคยเป็น มีการรายงานสถานการณ์หลังจากจ้อยได้รับตำราเรียนกับชุดนักเรียนใหม่ด้วยสีหน้าแช่มชื่น หัวใจที่แห้งแล้งอับเฉาของคุณชายก็คล้ายเบิกบานขึ้นมาทันตาเมื่อได้รับรู้ว่าเพื่อนยินดีกับ ’ของขวัญ’ จากเขามากเพียงใด
มายิ้มไม่ออกก็ตอนที่เสี้ยวหน้าผ่องแผ้วหันไปมองข้างหลัง ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น กำลังมองมาด้วยสายตาเย็นชา ดูการณ์คงมายืนอยู่ตรงนั้นได้นานแล้ว
“อาจารย์..” เสียงระโหยเค้นขึ้นจากลำคอแห้งผาก ดวงตาอาจารย์แลเลยไปยังคนเปลือยท่อนบนเผยแผงอกกำยำ ที่กำลังสวมเสื้อไม่รู้เรื่องรู้ราวสักนิด มุมปากได้รูปหยักขึ้นคล้ายจะหยัน ก่อนเดินจากไปไม่ปริปากสักคำ
เลอมานรีบล้างมือ สาวเท้าตามคนรักไปติดๆ คนึงไปรวมกลุ่มกับพวกผู้ชายที่กำลังช่วยกันจัดเตรียมสถานที่ ติดกระดาษเขียวๆ แดงๆ ตามชายคา บ้างก็เตรียมอาสนะสงฆ์ บาตรน้ำมนต์ ทุกคนช่วยกันด้วยความเต็มใจ
มือขาวหยิบกระดาษสีรูปสามเหลี่ยมหมายจะช่วยติด ฉับพลันก็โดนแย่งไปจากมือ
“มาทำไม” เสียงห้าวถามห้วนอย่างไม่สบอารมณ์ “ใครเขาขอให้มา”
เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ รู้ว่าเสียมารยาท เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ควรส่ายหัวตอบผู้ใหญ่ แต่.. เขาพูดไม่ออก
หากเป็นเมื่อก่อน ลองส่ายหัวด๊อกแด๊กแบบนี้ เป็นต้องโดนอาจารย์ดึงแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยวไปแล้ว หากตอนนี้..
“น่ารำคาญ” เสียงต่ำกดลึกๆ ในคอ “ดูซิมาทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายกันหมด”
หม่อมราชวงศ์หนุ่มหันมองตามสายตาอาจารย์ เห็นชาวบ้านสองสามคนกำลังกุลีกุจอจัดวางเก้าอี้ไม้สัก ใครคนหนึ่งถือแจกันดอกไม้สดมา ดูท่าคงเตรียมไว้รับรองเขา เลอมานครางในคออย่างอ่อนใจสุดแสน ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้
ลูกชายกำนันแบกโต๊ะไม้หนาหนักด้วยตัวคนเดียวมาวางตึง เสียงดังจนโดนเอ็ดว่าอย่ามือหนักตีนหนัก อาจารย์หนุ่มมองตามแล้วหัวเราะในคอ
“อ้อ หรือว่ามาหาใคร” มุมปากยกหยัน “กับผมยังต่ำไม่พอใช่ไหมถึงได้ลงไปเกลือกกลั้วกับกุ๊ยพรรค์นั้น”
เลอมานตัวชา.. หน้าชา..
“เคยได้ยินแต่เทวดาติดใจง้วนดินจนไม่อยากกลับสวรรค์ เพิ่งรู้ว่าบางทีก็อยากจะลองโคลนตมดูบ้าง เกิดมาสูงเสียเปล่า” สายตาคนรักเย็นชาจับจิต พูดอะไรที่เลอมานไม่เข้าใจ แต่แน่ใจว่าไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ “ทำตัวใฝ่ต่ำ”
ถ้อยวจีสุดท้ายแทงใจจนเป็นรอยแผล เขาแทบก้าวขาไม่ออก แทบไม่รู้ตัวยามใครสักคนมาจูงพาไปนั่งที่โต๊ะรับรอง แทบไม่รู้ตัวยามใครสักคนเดินเข่าประคองแก้วน้ำเข้ามาวางให้
ขั้นตอนพิธีเริ่มขึ้น ชาวบ้านนั่งเรียงรายกับพื้นเกลื่อนศาลา มีเขาคนเดียวที่ถูกจัดให้นั่งเก้าอี้สูงเด่น.. โดดเดี่ยว.. กลิ่นธูปควันเทียนอวลฟุ้งจนตาพร่า พระภิกษุนั่งเรียงกันรับธูปเทียน ดอกไม้ บุหรี่ ไม้ขีดไฟ สบง จีวรจากชาวบ้าน มีการแสดงพระธรรมเทศนา พอเทศน์จบ หลวงพ่อประกาศว่าบางคนจะรับศีล ไม่กินข้าวหลังเพลและจะนอนที่วัดในคืนนี้
คนึง จ้อย ยายช้อย และ..นายสิงห์ รวมอยู่ในกลุ่มที่เข้าไปรับศีล
เลอมานขยับลงจากเก้าอี้ คลานเข่าเข้าไปหากลุ่มนั้น ไม่มีใครสนใจสักคนโดยเฉพาะจ้อยและอาจารย์ มีเพียงยายช้อยที่หันมายิ้มรับ เขากระพุ่มมือไหว้นบน้อม มือเหี่ยวย่นวางลงบนหัวอย่างปรานี
ดั่งมีหยาดน้ำเย็นชื่นชโลมลงหัวใจแห้งผาก
“พ่อเล็กจะรับศีลแปดด้วยหรือลูก” หญิงชราถามอาทร
“อย่าเลย” เสียงห้าวขัดขึ้น อาจารย์คนึงมองมาเพียงหางตา “บุญที่คนคนนี้ส่งไปให้ ดูท่าจินดาคงไม่ยอมรับหรอกครับ”
“ต่อหน้าพระพูดอะไรอย่างนั้น” ยายช้อยตีไหล่ล่ำสันดังเพี้ยะ เลอมานนึกเอะใจ ทำไม? หากดวงวิญญาณของจินดามีจริง มีเหตุผลอะไรที่ต้องชังเขา “ไหวหรือลูก? ต้องอดข้าวเย็นนะ เดี๋ยวจะพาลปวดท้องไส้” ผู้อาวุโสถามไถ่อย่างห่วงใย เลอมานขมวดคิ้วมุ่น
“ศีลแปดคืออะไรครับ” เขาไม่รู้จักจริงๆ ตะแกเลยต้องสาธยายให้ฟังยืดยาว จับใจความได้ว่าห้ามฆ่าสัตว์ ห้ามลักขโมย ห้ามผิดลูกผิดเมีย ห้ามพูดปด ห้ามดื่มเหล้า ห้ามกินหลังเที่ยง ห้ามร้องเพลงเล่นดนตรีหรือใส่เครื่องประดับหรือทาของหอม และสุดท้ายห้ามนอนบนที่นอนอ่อนนุ่ม
สามข้อสุดท้ายยากเอาการ ถ้าเช่นนั้นเขาขอไม่รับศีลก็แล้วกัน
สำเร็จพิธีทางพระแล้ว ก็มาถึงขั้นตอนนำกระดูกของจินดาบรรจุในเจดีย์ ดวงตาสีน้ำตาลใสมองโกศทองเหลืองในมืออาจารย์คนึงนิ่งงัน ครั้งหนึ่ง.. กระดูกที่อยู่ในโกศนั้นเคยมีเลือดเนื้อ เคยมีชีวิตโลดแล่นอยู่บนโลก เคยเป็นยอดรักยอดดวงใจของคนรักของเขา
ดั่งมีก้อนแข็งๆ แล่นลามขึ้นจุกคอ จินดาจากไปนานแล้ว แต่ยังฝังรอยรักฝากรอยอาลัยไว้ในหัวใจคนที่ยังอยู่ เขารับรู้ได้จากดวงตาอาจารย์ยามประคองโกศใบน้อยเดินนำหน้าไปยังเจดีย์
หม่อมราชวงศ์หนุ่มติดตามไปห่างๆ ตระหนักรู้ว่า ณ ที่แห่งนั้น ไม่ใช่ที่ของเขาแม้แต่น้อย กระทั่งพื้นที่ในหัวใจอาจารย์ ป่านฉะนี้ก็คงไม่ใช่ของเขาด้วยเสียแล้วกระมัง พระสงฆ์ ๔ รูปสวดบังสุกุลส่งให้เจ้าของกระดูกไปสู่สุคติ ท่วงทำนองกังวานสะท้านใจ
สายตาหลายคนมองมา ราวกับมีอะไรบางอย่างกดทับความรู้สึกจนหนักอึ้ง อะไรบางอย่างที่บอกว่าเขาเป็นส่วนเกิน เด็กหนุ่มกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ ก่อนเดินกลับโรงเรียนไปเงียบๆ
ตะวันคล้อยดวงลงต่ำ ยามเย็นที่แสนจะว้าเหว่ก็มาถึง เป็นเวลาที่เลอมานไม่อยากให้มีเลย เสียงนกกาเรียกรังและเสียงกระดึงควาย ทำให้ดูเศร้าวังเวง เหมือนอยู่ในเมืองร้างกลางป่าดง หม่อมราชวงศ์หนุ่มตัดสินใจกลับไปที่วัดอีกครั้ง สารภาพจากใจเลยก็ได้ เขาคิดถึงอาจารย์จับใจ
พบคุณประสกทั้งหลายยังอยู่กันเต็ม นั่งอ่านหนังสือบ้าง คุยกันบ้าง มีกลุ่มนึงกำลังช่วยมัคทายกแก้ไขต่อเติมตัวอักษรที่จารลงสมุดใบลาน
เลอมานมองหาชายคนรัก เจออาจารย์กำลังกวาดใบไม้อยู่หน้าเจดีย์.. ของจินดา เสียงลมแรงพัดมา ต้นโพธิ์ใหญ่แกว่งใบกระทบกันดังกราวๆ ได้ยินแล้วชวนให้รู้สึกวังเวงเงียบเหงานัก
คนึงชะงัก เงยหน้ามองคนที่มาปรากฏตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
ใบหน้าคมสันเบือนหนีดวงตาหม่นแสงคู่นั้น ขบกรามแน่นราวจะข่มกลั้นความรู้สึก ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยพบใคร ‘ดื้อ’ เท่านี้
ทำไม.. ทำไมถึงไม่ยอมตัดใจ..
เขาพูดจาทำร้ายจิตใจขนาดนั้น จะโกรธจะเกลียดสักนิดก็หามีไม่ ต้องทำอย่างไรถึงจะยอมรับเสียที ว่าอาจารย์บ้านนอกต่ำต้อยคนนี้มันไม่มีค่าคู่ควรที่หม่อมราชวงศ์เลอมานจะรักเลย!
“ถามจริงๆ เถอะคุณชาย ไม่ละอายบ้างหรือ ผมพูดขนาดนั้นแล้วยังมาเดินตามอยู่ได้” เขาว่าไม่มองหน้า หนีดวงตาละห้อยหาที่บีบรัดหัวใจ
“เล็กจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าอาจารย์จะบอกว่าเล็กผิดอะไร” เด็กหนุ่มถามซื่อตรง ทำเอาคนึงอึ้ง พูดไม่ออก หาคำตอบไม่ได้
เลอมานไม่ผิด แต่ความรักที่เกิดขึ้นระหว่างครูกับศิษย์ ระหว่างราชนิกุลกับคนธรรมดา และระหว่างผู้ชายด้วยกันต่างหากที่ผิด!
“อาจารย์” เสียงแห้งโหยเรียกขาน มือเล็กแตะแผ่วเบาที่ต้นแขน “อาจารย์ไม่รักเล็กแล้วจริงหรือ”
คนึงหันไป เห็นดวงตาวาววามดุจน้ำค้างมองสบมา เพียงเสี้ยววินาทีที่บอบบาง คั่นอยู่ระหว่างผิด-ชอบ ชั่ว-ดี เขาจะกระชากร่างแบบบางมากอดแนบอก หรือจะผลักไสไล่ส่ง?
ชายหนุ่มเลือกประการหลัง!
มือแข็งแรงผลักไหล่เล็กจนเซ “ผมเคยพูดหรือว่าผมรักคุณ!” เสียงห้าวตะคอกใส่ “เคยพูดไหม!”
เลอมานส่ายหน้า
“คนที่ผมรักคือคนนี้!” อาจารย์หนุ่มชี้นิ้วไปทางเจดีย์ รูปขาวดำที่ติดอยู่เหนือชื่อ ‘จินดา’ คล้ายจะมองสบมาราวกับร่วมเป็นสักขีพยาน “ผมอุตส่าห์เฝ้ารอเขา รอจนกว่าจะพ้นสภาพความเป็นศิษย์อาจารย์กัน แล้วคุณก็มาพรากเขาไป!”
ดวงตาคมกล้าปิดลงอย่างข่มกลั้น เขาไม่เคยคิดจะบอกเลอมานถึงความจริงนี้ โชคชะตาหรือกรรมเวรกันหนอที่พรากคนหนึ่งไป แล้วก็ส่งอีกคนหนึ่งมาให้ การมาถึงของคนหนึ่ง แลกกับการจากลานิรันดร์กาลของอีกคน
แต่หากบอกไป อาจทำให้เลอมานตัดใจได้เสียที!
“คิดว่าผมจะรักคนที่ทำให้คนรักตัวเองตายได้ลงคอหรือ?” เสียงทุ้มลึกเย็นชา คำถามสั้นๆ ทำเอาเลอมานสะท้านไปทั้งร่าง
เขาน่ะหรือ.. ทำให้จินดา.. ตาย?
“อาจารย์หมายความว่าอะไร” คำถามย้อนกลับเต็มไปด้วยความสับสน “เล็กไม่เข้าใจ”
“คุณเป็นคนทำให้จินดาตาย ไม่รู้ตัวเลยหรือ”
เมฆหมอกยังคละคลุ้มอยู่ในหัวจนหม่นมืด คิ้วเรียวขมวดมุ่น เขาจะไปทำให้จินดาตายได้อย่างไร เขากับจินดาไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน ถ้าจำไม่ผิด จินดาจากไปก่อนเขามาที่นี่ ๓ วันด้วยซ้ำ
ก่อนเขามาที่นี่ ๓ วัน!?
ตัวเลขที่ตรงกันกระตุ้นเตือนความทรงจำบางอย่าง เลอมานใจหายวูบ!
วันที่จินดาตายคือวันที่เขา...
“จำวันที่คุณเดินทางมาที่นี่ได้ไหม คุณบอกว่าจะมาวันไหน”
๙ พฤษภาคม ท่านพ่อรับสั่งให้เขาเดินทางมาโรงเรียนฝึกหัดครูวันนั้น เพื่อมาถึงก่อนที่โรงเรียนจะเปิด เพื่อมาเตรียมความพร้อม เพื่อปรับตัวให้คุ้นชินกับสถานที่และสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ
“แล้ววันนั้นคุณมาไหม”
เขา.. เขาไม่ยอมมา.. ท่านพ่ออุตส่าห์บินมาถึงเมืองไทยเพื่อรอส่งเขา อุตส่าห์ให้นายแช่มไปเตรียมซื้อตั๋วไว้รอเสร็จสรรพ หม่อมย่าก็อุตส่าห์แต่งเนื้อแต่งตัวเตรียมไปส่งเขาแล้ว
แต่เขาก็ทำเสียเรื่อง ทำเป็นนอนซมอยู่บนเตียง แกล้งป่วยการเมืองว่าเป็นไข้จนเดินทางไม่ไหว หวังว่าท่านพ่อจะตัดสินพระทัยส่งเขากลับอังกฤษ แต่พอทรงจับได้ ก็รับสั่งให้เขารีบเดินทางใน ๓ วันถัดมา
“การมาเยือนของคุณเป็นเรื่องใหญ่ คุณเป็นอาสาสมัครจากโครงการต่างประเทศ เป็นบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของหม่อมเจ้าอาทิตย์ธวัชผู้มีคุณูปถัมป์แก่โรงเรียน ทางเราจึงเลือกคนที่ดีที่สุด เหมาะสมกับคุณที่สุดให้ทำหน้าที่ดูแลคุณ” ประกายตาคนเล่าสะเทือนไหว “จินดาเป็นคนที่ถูกเลือก เพราะเขาวัยใกล้เคียงกับคุณที่สุด”
หัวใจคนฟังก็ไหวยอกไม่ต่างกัน
“เขาออกไปรับคุณ นั่งเรือยนต์ออกไป ตั้งใจจะไปรอรับที่บ้านแพน”
บ้านแพน.. ท่าเรือใหญ่ กว่าจะไปถึง ต้องแล่นเรือผ่านคลองเมือง ทะลุไปออกแม่น้ำเจ้าพระยา
ภาพท้องน้ำกว้างใหญ่วาบเข้ามาในรอยจำ เลอมานหนาวเยือกในอกจนต้องยกสองมือกอดตัวเองแน่น
“ต้นเดือนพฤษภา..” เสียงห้าวเค้นขื่นขม “ฝนต้นฤดู.. พายุฤดูร้อนมันรุนแรงแค่ไหน คุณคงไม่เคยเห็น ยิ่งพายุกลางแม่น้ำด้วยแล้ว”
“อาจารย์...ผม..” เด็กหนุ่มตัวสั่น รอยรื้นแล่นขึ้นเกาะแพขนตา เขา.. เขาไม่ได้ตั้งใจ..
“ถ้าคุณมาตามกำหนด ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นี่เขารอคุณอยู่จนค่ำ ถึงได้นั่งเรือกลับมาตอนกลางคืน” ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์ “ถ้าคุณจะไม่มา ทำไมถึงไม่แจ้งทางเราก่อน เราจะได้ไม่ส่งคนออกไปตาย!”
ตาย!
อาจารย์เน้นคำนั้นใส่หน้า ความรู้สึกผิดถาโถมกดทับ เลอมานแทบทรงกายไม่อยู่
“ผม.. ผมขอโทษ..” เสียงที่เดินทางผ่านก้อนสะอื้นนั้นช่างสั่นพร่าน่าสมเพช เด็กหนุ่มสูงศักดิ์เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังปล่อยน้ำตาหยาดไหลเป็นสาย ดวงตาพร่ามัวแลเลยไปยังรูปหน้าเจดีย์ ลมโชยพัดมาวูบหนึ่ง ราวจะกรีดหัวใจเขาแหลกยับ “จินดา.. ผมขอโทษ..”
“ทีนี้คงเข้าใจแล้วสิ ผมแค่เห็นคุณเป็นตัวแทนของเขาเท่านั้น” พอเถิดอาจารย์ แค่นี้ใจเขาก็ป่นปี้ไปหมดแล้ว “มีคนใจง่ายเสนอตัวให้ เป็นใครจะไม่เอา”
ร่างโปร่งบางซวนเซ เขาต้องล้มลงไปกองกับพื้นแน่ๆ หากไม่มีมือแข็งแรงคว้าต้นแขนไว้ทัน มือคู่นั้นบีบแน่นจนเขานิ่วหน้า
“จำเอาไว้ให้ดีหม่อมราชวงศ์เลอมาน บูรพวงศ์ ผมไม่เคยรักคุณ” ประโยคสุดท้ายคนพูดสะบัดมือ ร่างที่ทรงตัวด้วยสองขาสั่นเทาเซแซ่ดไปปะทะกับต้นมะม่วงใหญ่
“อาจารย์.. เล็กขอโทษ..” เด็กหนุ่มโผเข้าเกาะแขนคนรักทั้งน้ำตานองหน้า หมดสิ้นแล้วรูปลักษณ์ราชนิกูลผู้งามสง่าและเย่อหยิ่ง เขาก็ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตัวนึงที่กำลังวิงวอนให้เจ้าของลูบหัวมันอีกสักครั้ง
“เขาเขี่ยทิ้งแล้วยังมาเดินตามต้อยๆ อยู่ได้ น่ารำคาญ!” อาจารย์สะบัดแขนหนี “เด็กฝรั่งเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมดหรือเปล่า!”
จากนั้น.. อาจารย์ตะคอกคำหนึ่งออกมา พยางค์เดียวสั้นๆ คำภาษาไทยที่เลอมานไม่เข้าใจความหมาย
แต่ภาษากาย สื่อให้เขาเข้าใจแล้ว ว่าไม่เหลือเยื่อใยใดต่อกันอีกต่อไป
“อาจารย์ผิดศีลข้อหนึ่ง.. ห้ามฆ่าสัตว์ตัดชีวิต” เสียงเล็กพึมพำแผ่วหวิว คนึงจะรู้ไหม หัวใจเขายับเยินปานใด “อาจารย์ฆ่าเล็ก ตายทั้งเป็น..”
อาจารย์หนุ่มเบือนหน้าหนีเหมือนรำคาญเต็มที รอจนเสียงฝีเท้าย่ำบนใบไม้แห้งทิ้งระยะห่างออกไป เสี้ยวหน้าคมสันจึงหันกลับมามองแผ่นหลังเล็กอย่างโหยหาอาลัย
หากเลอมานจะหันกลับมาสักนิด คงได้เห็นหยาดน้ำที่รินไหลจากดวงตาที่สะท้อนดวงใจลาญสลาย
ไม่ต่างกัน...
*************************
จ้อยกำลังอ่านตำราเรียนอยู่บนศาลา มีไอ้สิงห์คอยส่องตะเกียงให้อยู่ไม่ห่าง ร่างสูงใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ในชุดขาวทั้งตัวน่าพิลึกพิลั่น จ้อยเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้อง เห็นตาดำเหมือนถ่านจ้องมาตาเชื่อม
จ้องหน้าจ้อย จ้อยจะไม่ว่าสักคำ นี่ลูกกะตามันมองต่ำอยู่แถวอกเสื้อ จ้อยก้มลงสำรวจตัวเองจึงได้รู้ว่าคอเสื้อผ้าฝ้ายทั้งขาวทั้งบางจ๋อย ยิ่งตอนจ้อยก้มหน้าอ่านหนังสือ คอเสื้อยิ่งถ่วงคว้านลึกเห็นไปถึงไหนต่อไหน!
มันหัวเราะแหะเมื่อถูกจับได้ จ้อยขมุบขมิบปากด่าไม่ออกเสียง ไอ้อัปรีย์ ในวัดในวายังไม่วายคิดอกุศล ถ้าไม่กลัวศีลขาดจ้อยจะซัดกบาลมันให้จั๋งหนับ! มาดูจ้อยทำไม ไปดูอกขาวๆ ของคุณชายเล็กโน่นสิไป!
มือเล็กคว้าผ้าขาวม้ามาพันรอบคอ จังหวะเดียวกับที่อาจารย์คนึงกระหืดกระหอบมา
“จ้อย” เสียงห้าวดูร้อนรนนัก เม็ดเหงื่อซึมตามไรผมดำสนิท “ตามไปอยู่เป็นเพื่อนชายเล็กที”
หนุ่มน้อยไม่รู้หรอกว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง แค่ได้ยินชื่อนั้นใจก็ต่อต้านขึ้นมาเฉยๆ มันธุระกงการอะไรของจ้อยเล่า “แต่จ้อยอยากนอนกับยาย..”
“งั้น..” อาจารย์หันหาคนอื่นทันใด คนที่ใกล้ตัวที่สุด “นายสิงห์..”
“จ้อยไปก็ได้ครับ!” จ้อยทะลุกลางปล้องขึ้นมาเฉยๆ อยากจะตีมือตัวเอง ทำไมต้องยกขึ้นด้วย ไม่ได้อยู่ในห้องเรียนเสียหน่อย อีกอย่าง.. โอย.. พูดแทรกผู้ใหญ่นี่มันเสียมารยาทที่สุด
“เดี๋ยวพี่ไปเอง ขี่รถเครื่องไปแป๊บเดียว” ไอ้สิงห์เสนอตัวไม่เข้าท่า จ้อยหันไปจ้องตาขวาง
“ทำไม อยากให้ชายเล็กซ้อนท้ายนักสิ” หางเสียงสะบัดประชดประชัน “ไปเที่ยวด้วยกันถึงบางกอกยังไม่พอใจรึไง”
“เอ็งพูดอะไรของเอ็งวะ” มันทำหน้าเหมือนหมางง จ้อยเบือนหน้าหนีเสีย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจ้อยพูดอะไรออกไป
“เร็วเข้า” อาจารย์ร้อนรนจะแย่แล้ว “ชายเล็กเพิ่งออกไปเมื่อกี้ เดี๋ยวคงตามทัน” มือใหญ่ฉุดจ้อยให้ลุกขึ้น กระซิบจริงจัง “อย่าบอกว่าครูสั่งนะ”
ที่หน้าวัด จ้อยเห็นแผ่นหลังขาวๆ เดินอยู่ไกลๆ บนทางเกวียน หนุ่มน้อยหิ้วตะเกียงรั้ววิ่งตามไปทั่กๆๆ หม่อมราชวงศ์เลอมานเดินช้าเหมือนคนหมดแรง ตามทันได้ไม่ยาก
เสี้ยวหน้าขาวจัดสะท้อนแสงตะเกียงเป็นสีนวลดูประหลาดใจที่อยู่ดีๆ ก็มีคนวิ่งตามมา นึกแล้วก็น่าเวทนา มืดๆ ค่ำๆ มาเดินอยู่คนเดียว ไฟก็ไม่มี
“เขา.. เขาให้ไปส่งคุณชาย” จ้อยตอบคำถามในดวงตาคู่นั้น
“เขาไหน?” เสียงแหบแห้งถามกลับ ทำเอาจ้อยเม้มปากแน่น โธ่.. อาจารย์คนึงไม่ให้บอกว่าอาจารย์สั่ง ครั้นจะบอกว่าจ้อยเองแหละที่ตั้งใจมาเดินเป็นเพื่อน ก็เกรงว่าคุณชายผู้สูงส่งจะเข้าใจผิดว่าจ้อยเป็นห่วงเป็นใยอะไรปานนั้น
“ยายสั่ง” มุสาไปแล้วก็อยากเขกมะเหงกตัวเอง อาจารย์หนออาจารย์ ทำจ้อยศีลขาดจนได้ โธ่ๆๆๆ
“จ้อย..” เสียงระโหยเค้นขึ้น จ้อยเพิ่งสังเกตว่าดวงตาที่เคยแจ่มใสเป็นนิจนั้นแดงช้ำ ฉ่ำน้ำใสคลอคลอง แสงตะเกียงนวลราวจะสะท้อนให้เห็นรอยน้ำตาอาบหน้า
ร้องไห้มาหรือ?!
“...แปลว่าอะไร” เลอมานเอ่ยคำขึ้นมาคำหนึ่ง เล่นเอาจ้อยสะดุ้งโหยง
“ไปเอามาจากไหน ไปฟังใครพูดมา” จ้อยคาดคั้น คิ้วขมวดไม่รู้ตัว “หรือมีใครพูดแบบนี้กับคุณชาย”
“ทำ..ทำไมหรือ” เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาอีก ริมฝีปากคล้ายจะบิดเบี้ยวราวกับกลั้นไว้เต็มกลืน “มัน.. ร้ายแรงมากเลยหรือ”
จ้อยไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าตาขวาง บอกมาก่อนว่าไปได้ยิน ‘คำนั้น’ มาจากไหน
“คือ.. ฉัน.. อ่านเจอในหนังสือ”
“หนังสืออะไร ทำไมมีคำแบบนี้” ชายเล็กนี่น่าตีจริงๆ แต่อย่างน้อย.. จ้อยก็โล่งอกไปเปลาะ นึกว่าไปถูกใครพูดใส่หน้ามา อย่างที่.. จ้อยเคยโดน “ไปยืมหนังสือปกขาวของสง่ามาสินะ โธ่ เรื่องดีๆ มีไม่อ่าน ไปอ่านของพรรค์นั้น”
“มันเป็นคำด่า” จ้อยสาธยาย คนฟังดูชะงักไป “เอาไว้ด่าผู้หญิงแพศยา” คุณชายดูไม่เข้าใจ แน่ละ.. นี่มันศัพท์ยากเอาการ “สำส่อน” ว้า.. ก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจอีก
จ้อยพยายามงัดภูมิภาษาอังกฤษมาใช้
“whore เอ๊ะ.. ไม่สิ ผู้หญิงหากินยังคิดเงิน” จ้อยเกาปลายคางอย่างใช้ความคิด กลอกตาขึ้นมองท้องฟ้าระยับดาว เดินไปพูดไปเรื่อย “อืม.. slut ละมั้ง slut ไม่คิดเงิน ชอบเข้าหาผู้ชายไม่เลือกหน้า”
คำนี้แหละใกล้เคียงที่สุด!
“คุณชายอย่าเผลอเอาไปพูดกับใครเชียวนะ” จ้อยหันขวับไปมองคนข้างๆ เรื่องนี้ต้องย้ำหัวตะปูกันหน่อย แต่.. อ้าว.. หม่อมราชวงศ์เลอมานไปไหน หยุดเดินตั้งแต่เมื่อไร ดูซิปล่อยให้จ้อยพูดคนเดียวยังกะคนบ้า
ร่างโปร่งบางทรุดลงกับพื้นไม่ห่างนัก จ้อยใจหายวูบ! หิ้วตะเกียงรั้ววิ่งกลับไป ดวงไฟวูบไหวเป็นลูกโยน
“คุณชายเล็ก.. คุณชายเล็ก..” จ้อยแตะมือลงไหล่สั่นสะท้าน ใบหน้านองน้ำตาเงยขึ้นมอง แขนขาวไขว่คว้าตัวจ้อยราวจะหาที่ยึดเหนี่ยว จ้อยไม่ชอบคุณชายนักหรอก แต่อะไรบางอย่าง.. สั่งให้โอบร่างเปราะบางนี้เอาไว้
เลอมานกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่น ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ตะเกียงกลิ้งโค่โร่อยู่กับพื้น หากยังเปล่งแสงเรืองรอง
โธ่คนเคยภักดิ์
เชือดรักด้วยวาจา
น้ำเอยน้ำตา
จะหล่นลงเรี่ยราย เลอมานไม่เคยรู้ ‘ซึ้ง’ ถึงความหมายของภาษาไทยคำใดเท่านี้
‘ร่าน..’ โปรดติดตามตอนต่อไปหนูเล็กขอโทษค่ะ หนูเล็กมาช้า
หนูเล็กกำลังท้องลูกของคุณเขม หมอเลยไม่ให้นั่งนานน่ะค่ะ
หนูเล็กว่าท้องนี้ต้องเป็นลูกชายแน่เลยค่ะ อารมณ์หนูเล็กเกรี้ยวกราดปานจะหินหัวผัวซะขนาดนี้
เนอะคะเนอะ
รักคนอ่านนะก๊ะ
หนูเล็ก (ก่อนบ่ายคลายเครียด
)
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 713179 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก