บทที่ ๒๘
ขยี้รัก(ครึ่งแรกฮะ
)
หากแม้หัวใจฉันเป็นกระดาษ
ป่านนี้คงขาด คงขาดไม่มีชิ้นดี
เพราะมือของใคร ของคุณน่ะซี
คว้าใจไปขยี้ ฤดีเศร้าซมไม่หาย
นี่เพราะหัวใจไม่ใช่กระดาษ
ไม่ยับไม่ขาดมีแต่ระทมฤทัย
ฉันมีน้ำตาและมีจิตใจ
รักเคยรินโลมให้แล้วไยกลับทำเฉยเมย*จันทร์เสี้ยวรูปเคียวแขวนเกี่ยวอยู่กลางฟ้าดำมืด เรือนไทยไม้สักของกำนันเสริมเงียบสงบ หากในห้องทิศตะวันออก แสงสว่างนวลจากโคมอัจกลับยังเรืองรอง ปรากฏร่างสองร่างนั่งเคียงกันรายล้อมด้วยสมุดหนังสือเรียงราย
เป็นภาพแปลกประหลาดขัดตา หนึ่งคือนักเรียนครู อีกหนึ่งคือนักเลงอันธพาล กำลังสุมหัวทำการบ้านด้วยกันคร่ำเคร่ง
“ดาวดวงช่วงโชติ รุ่งโรจน์รัศมี ร่อนเร่ในเมฆี จรลีเลื่อนลอย” นักเรียนครูท่องอาขยาน ส่วนนักเลงจรดดินสอลงสมุดเขียนตามคำบอก มือหยาบใหญ่ที่เคยจับแต่ไม้หน้าสามไม่ก็สนับมือต่อยตีกับชาวบ้านไปทั่ว ร้างราดินสอมานาน ลายมือที่ออกมาจึงโย้หน้าเย้หลัง แต่รอยกดหนักแน่นจนน่ากลัวกระดาษทะลุ
ไม้บรรทัดพลาสติกในมือนักเรียนครูพาดเพี้ยะเข้าให้บนหลังมือใหญ่ ตามจำนวนคำที่เขียนผิด
แค่ ‘โชติ’ ยังไม่รอด ‘โรจน์’ กับ ‘รัศมี’ ก็ไม่เหลือ และแน่นอน ‘เมฆี’ กับ ‘จรลี’ ก็ไม่หลอ
ลำบากนักเรียนครูต้องบอกแก้ให้แทบทุกคำ
จ้อยเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าคิดถูกหรือไม่ที่ยอมให้สิงห์ช่วยทำการบ้าน แต่เขาลองพยายามทำด้วยตัวเองแล้ว มือขวาไม่บวมแล้วแต่ก็ยังเจ็บ อย่าว่าแต่จับดินสอเขียนหนังสือ แม้แต่จะกำยังทำไม่ได้ พอลองเขียนด้วยมือซ้ายแทน ยิ่งทุลักทุเลกว่าเก่า ลายมือที่ออกมาเละยิ่งกว่าตีนไก่เขี่ย จ้อยใจเสียไปหมด กลัวเหลือเกิน.. กลัวว่าจะกลับมาเขียนหนังสือไม่ได้อีกต่อไป
จ้อยตะบี้ตะบันละเลงยางลบกับสมุดการบ้าน ขี้ยางลบต้องกระเด็นเข้าตาแน่ๆ ขอบตาถึงได้ร้อนผะผ่าวไปหมด แทบไม่รู้ตัวว่าหัวหน้าอันธพาลกลับเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไร มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมือใหญ่แย่งสมุดการบ้านไปจากมือ
ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดสิน่า!
มือเล็กคว้ายางลบสีน้ำตาลก้อนเขื่องมาถูกับกระดาษจนขี้ยางลบกระจายเกลื่อน พ่อเจ้าประคุณเล่นเขียนผิดแทบทุกคำ!
“นี่เอ็งยังใช้ยางลบโรงสีอยู่อีกเรอะ!” เสียงห้าวโวยขันๆ แย่งยางลบจากมือจ้อยไปส่องแล้วหัวเราะเฮ่อะ ก่อนลุกขึ้นไปเปิดกล่องเหล็กเก่าๆ บนหลังตู้ โยนอะไรบางอย่างมาตรงหน้าจ้อย
ยางลบ?
มือน้อยหยิบขึ้นดู ยางลบนั่นแหละ มันดูเก่าแล้ว แต่ยังใช้การได้ อักษรตัวเอเลือนรางบนเนื้อยางสีขาวหม่น เพ่งไปเพ่งมา จ้อยก็เห็นรอยฟันกัดเล็กๆ ที่มุมยางลบ
ใบหน้าขาวจัดแดงซ่าน ลมหวนหอบความหลังประเดประดังเข้ามาในหัวอก ยางลบก้อนนี้หรือเล่า ที่เด็กชายยากจนคนหนึ่งได้แต่จ้องตาเป็นมัน เนื้อยางขาวสะอาด มีกลิ่นหอมเหมือนหมากฝรั่ง ตรงหัวเป็นสีเขียวใสคล้ายเจลลี่น่ากิน ‘ตอนนั้น’ มันวางอยู่บนโต๊ะข้างๆ กัน โต๊ะของพี่ชายตัวใหญ่ที่แก่กว่าจ้อยสามปีแต่ซ้ำชั้นสองปีซ้อนจนได้เรียนห้องเดียวกัน
เด็กชายที่เคยใช้แต่ยางลบโรงสีก้อนเขื่องแอบกลืนน้ำลายเอื๊อก จ้อย.. จ้อยแค่อยากรู้ว่ามันรสชาติอย่างไร จะหอมหวานเหมือนกลิ่นของมันไหม อาศัยจังหวะเจ้าของเผลอ มือเล็กก็คว้าใส่ปากหมับ!
‘จ้อย!’ พี่หันมาเห็นเข้าพอดี ‘กัดยางลบพี่ทำไม!’
หลังเลิกเรียนวันนั้น จ้อยเลยได้หมากฝรั่งที่พี่พาไปซื้อจากสหกรณ์เป็นกอบเป็นกำ มีเหลือเผื่อแผ่ไปถึงพี่จินดาด้วย
ใบหน้าเล็กสะบัดไล่ความคิดบ้าบอออกจากหัว มุ่งมั่นอยู่กับการใช้ยางลบก้อนนั้นนั่นแหละลบคำผิดอย่างเอาเป็นเอาตาย ลบไปให้ถึงรอยฟันอันน่าอดสูนั่น แต่สิ่งหนึ่งที่น่าแปลกใจ.. ไม่น่าเชื่อว่ามันยังเก็บยางลบก้อนนี้เอาไว้
“แสนรักจักใคร่ได้ ไม่มีใครจักช่วยสอย” ทำการบ้านต่อเถิด นักเรียนครูบอกถ้อยคำต่อไป คนฟังยิ้มร่า ตาลุกวาว
“คำนี้ง่าย ข้าเขียนได้!” มือใหญ่คว้าสมุดไปเขียนแข็งขัน แต่เขียนไปแค่คำเดียวก็ชะงัก “แสน.. แล้วอะไรนะ” ดวงตาสีเข้มแพรวพราวเจ้าเล่ห์จ้องมองมา
“แสนรั..” จ้อยโดนหาเรื่องเข้าแล้วไง ช่างมัน บอกไปส่งๆ เถิด “แสนรักจักใคร่ได้”
“อะไรนะ” คนตัวโตทำไขหู
“เอ๊ะ!?” จ้อยรู้สึกเหมือนถูกกระตุกหนวดแมว ชักมีมะโหขึ้นมาตะหงิดๆ
“ก็ข้าได้ยินไม่ชัด”
“แสนรัก”
“รัก?”
“รักน่ะซี!”
นักเลงโตยิ้มมีเลศนัยแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเขียน ทิ้งจ้อยให้ควันออกหู หนอยไอ้หน้าด้าน! เมื่อกี้บอกได้ยินไม่ชัด แล้วเขียนคำที่เหลือออกมาจนจบประโยคได้ยังไง!? อารามหมั่นไส้ มือเล็กคว้าไม้บรรทัดซัดต้นแขนกำยำเต็มแรง
ไม้บรรทัดหักเลย!
เสียงห้าวหัวเราะร่วน มันจะเจ็บจะปวดสักนิดไม่มี ลงแบบนี้ไม่ใช่แค่หน้าแล้วที่ด้าน มันด้านทั้งตัว!
“พรุ่งนี้ข้าไปช่วยงานบุญพี่เอ็งนะ” มันหันมากระซิบตอนทำการบ้านเสร็จ พอจ้อยไม่ตอบคำก็กุมมือจ้อยหมับ ส่งสายตาเว้าวอนเหมือนหมาหิวน้ำข้าว จ้อยเลยพยักหน้าไปส่งๆ แค่นั้นมันก็ดีอกดีใจหนักหนา กุลีกุจอช่วยเก็บสมุดหนังสือ ช่วยกางมุ้งปูที่นอนให้
ไม่ได้อยากให้ไปอะไรนักหรอก แต่งานบุญแบบนี้ ถ้าปฏิเสธ จ้อยก็บาปเปล่าๆ
จ้อยไม่ได้อยากให้มันไปนักหรอก จริงๆ นะ!
*******************************
ฟ้าบ้านนาเช้าวันนี้ช่างเศร้าหมอง ปุยเมฆสีขาวที่เคยล่องลอยเชื่องช้าก็พากันหดหายไปหมดสิ้น สีน้ำเงินอ่อนของท้องนภาจึงมองดูเวิ้งว้างว้าเหว่นัก
หม่อมราชวงศ์หนุ่มลัดเลาะมาตามทางเกวียนโดยลำพัง สอบถามใครต่อใครได้ความมาว่าวันนี้เป็นวันงานบุญบรรจุกระดูกของจินดา ทั้งที่เขาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นขนาดนั้น แต่กลับไม่มีสักคนที่จะเอ่ยปากชักชวน
ยิ่งคนร่วมห้องของเขาด้วยแล้ว..
นึกถึงตรงนี้แล้วกระบอกตาก็ร้อนผ่าว ผืนดินลูกรังที่ย่ำอยู่ดูพร่าเลือนไปหมด ไม่น่าเชื่อเลย.. คำพูดไม่กี่คำ เชือดหัวใจเขาขาดสะบั้น หลังพูดคำนั้นออกมาอาจารย์ก็ออกจากห้องไป ไม่อยู่รับรู้ผลจากสิ่งที่ตนพูด ไม่อยู่รับรู้ว่าคืนนั้นเขาร้องไห้ทั้งคืน ร้องจนเจ็บหน้าอก เจ็บเหมือนหัวใจมันแหลกสลายอยู่ข้างใน
นี่หมายความว่า.. ที่ผ่านมา.. อาจารย์คนึงไม่เคยรักเขาเลย?
สิ่งที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินกว่าเด็กหนุ่มที่ยังเยาว์และเขลานักอย่างเลอมานจะเข้าใจ
อนิจจา.. คนเคยรัก..
ประหลาดนัก.. มาหักหาญ..
งานบุญจัดขึ้นที่วัดเล็กๆ ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก อาศัยเดินเท้าไม่เกินสิบห้านาทีก็ถึง ดวงตาสีอ่อนเห็นยอดเจดีย์โผล่พ้นต้นไม้ขึ้นมา ยอดแหลมขาวตัดกับสีท้องฟ้ามลังเมลือง
รู้ดีว่าต้องเจออาจารย์ที่นี่แน่ และรู้ดีว่าอาจารย์ไม่อยากเจอเขา แต่งานนี้เขาต้องไป เพราะเป็นงานบุญ ยายช้อยก็เป็นคนที่เคารพนับถือ และยังเป็นญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของจ้อย ร่างโปร่งบางหยิบผ้าเช็ดหน้าซับหยาดเหงื่อที่เกาะตามไรผมชื้นขณะเดินเข้าสู่วัด บริเวณวัดกว้างขวาง ปลูกมะพร้าวมะม่วงไว้เต็ม ภายในวัดร่มเย็นเสมอ กุฏิทุกหลังเป็นไม้ ศาลาการเปรียญใหญ่โตโอ่โถง
บนศาลากำลังพลุกพล่าน คนมาช่วยงานกันเต็ม ที่ยุ่งที่สุดคืองานครัว พวกอาจารย์ประพนธ์หุงข้าวกระทะอยู่ใต้ต้นมะม่วงใหญ่ กำลังทำข้าวตังแจกเด็กๆ
“อ้าว!” อาจารย์หนุ่มร้องทักอย่างประหลาดใจ “กินข้าวตังไหมคุณชาย” ขอบคุณที่มีแก่ใจเอื้อเฟื้อ มือใหญ่คดข้าวออกหมดกระทะแล้ว เหลือข้าวตังติดก้นกระทะอยู่ แกเอาเกลือ น้ำตาลมะพร้าวทาจนทั่ว โรยด้วยมะพร้าวทั้งกากทิ้งไว้จนกรอบกินอร่อย ทำท่าจะหยิบส่งให้เขาชิ้นหนึ่ง
“เดี๊ยว!ๆๆๆๆๆ” ใครคนหนึ่งส่งเสียงมาก่อนตัวเหมือนรถไฟสายด่วน เล่นเอาประพนธ์ชะงักกึก
“คุณชาย โธ่!” วิรัชกระหืดกระหอบเพราะวิ่งมาแต่ไกล หน้าตาแดงก่ำ “จะมาทำไมไม่บอก” จอมสอพลอแทบทึ้งหัว เห็นความยุ่งยากลำบากใจฉายชัดในแววตา
เลอมานถอนใจหน่ายตอนวิรัชเที่ยวสั่งคนโน้นคนนี้ให้หาน้ำหาท่า จัดข้าวตังใส่จานมารับรองเขา น่ารำคาญ น่าอึดอัด จนหม่อมราชวงศ์หนุ่มต้องเดินหนีเข้าไปในครัว
ในครัวกำลังสนุก เสียงขูดมะพร้าว โขลกน้ำพริก สับไก่ ดังลั่นครัว เสียงยั่วเย้าเฮฮาของบรรดาแม่ครัวดังอยู่ตลอดเวลา
“เฮ้ย เจ้ามา!” ป้าคนหนึ่งร้องขึ้นเมื่อเห็นเขา หันบอกต่อกันไปเป็นทอดๆ และแล้วเสียงพูดคุยอึงมี่เมื่อครู่ก็เงียบกริบ ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว มีเสียงกระซิบแว่วๆ ลอยเข้าหู “ใครเชิญมาวะ”
หลายคนอึกอัก หญิงชราที่นั่งขูดมะพร้าวอยู่ถึงขั้นลงมานั่งพับเพียบกับพื้น
“คุณชาย เหวยข้าวก่อนเพคะ” ท่าทางป้าคนนี้จะดูยี่เกมากไปหน่อย บรรยากาศเป็นกันเองหายวับไป ทุกคนดูจะเกร็งและทำตัวไม่ถูกกันไปหมด
“ยังไม่หิวเลย เดี๋ยวผมช่วยทำงานก่อนแล้วค่อยกินพร้อมกันก็ได้” เลอมานตรงเข้าไปยังกลุ่มที่กำลังปอกบอน เท่านั้นละ เสียงร้องห้ามก็เอ็ดอึงขึ้นทันที
เด็กหนุ่มถอนใจพรู ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะทำอะไร เขาก็แลดูเหมือนเป็นส่วนเกิน เมื่อก่อนพวกชาวบ้านไม่เป็นแบบนี้.. ดูเหมือนจะตั้งแต่หม่อมย่ากับท่านพ่อเด็จมานั่นละ
ช่างเถอะ ต่อไปนี้คงต้องเริ่มปลงเสียที
“จ้อยอยู่ไหนหรือครับ” เขาตัดสินใจถามหา ‘เพื่อน’ ที่ไม่แน่ใจว่าฝ่ายนั้นจะเห็นว่าเขาเป็น ‘เพื่อน’ หรือเปล่า
ใครสักคนชี้นิ้วไปทางห้องเก็บของท้ายครัว เลอมานกล่าวขอบคุณแล้วเดินตามไปทันที คล้อยหลังไม่ทันไร กลุ่มแม่ครัวก็สุมหัวซุบซิบ
“คนนี้ไม่ใช่หรือเล่า ที่ครูจินดาเขา..”
“ชู่ว!” ยายขูดมะพร้าวแทบน้ำหมากกระเด็น “เดี๋ยวเขาได้ยินก็ให้พ่อมากุดหัวเอ็งหรอก”
“ก็มันจริงไม่ใช่เรอะ คนเขารู้กันทั้งบาง”
“ถ้าจินดาไม่ตาย คุณชายก็อาจตายแทน หรือไม่ก็ตายทั้งคู่”
“ช่างมันเถิด เรื่องมันแล้วไปแล้ว คิดเสียว่าจินดาเขามีกรรม”
“น่าสงสาร ผ่านไปตั้งครึ่งค่อนปีกว่าจะได้บรรจุกระดูก”
เสียงคนโน้นคนนี้ซุบซิบนินทาเบาแสนเบา เลอมานไม่ได้ยินหรอก ดวงตาสีอ่อนสำรวจไปรอบๆ เวลามีงานบุญทีไร ไม่พ้นแกงบอน แกงหัวตาล ต้มเค็มฟัก กวนลอดช่อง ขนมจีน ร่างโปร่งบางเดินไปยังห้องเก็บของ ได้ยินเสียงแว่วออกมาจากบานประตูไม้ที่แง้มอยู่เล็กน้อย
“ถอดเสื้อสิ” คุณชายหูผึ่ง นี่มันเสียงจ้อย!
“ไม่เอา” ส่วนนี่เสียงนายสิงห์ !
“อยู่เฉยๆ”
“อย่าจ้อย”
ทำอะไรกัน!?
(ติดตามต่อครึ่งหลังจ้ะ
)
ช่วงดอกไม้เม้ามอยครือ.. เก๊าก๋อโต้ดดดดด
นับปฏิทินงึมงัมๆ สิริรวมเวลาได้ ๑๕ วัน ขุ่นพระ! หายไปครึ่งเดือน เก๊าปั่นนิยายได้แค่ ๓ หน้า!?!?
เก๊าอยากจะร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสายสะดือ โฮรววววว
ผิดจากที่ตั้งใจไว้เยอะ แต่เก๊ายอมรับผิดว่าช่วงก่อนวันหยุดยาว งานเก๊าเยอะมากจริงๆ แงงงงงง~
คือ..แบบ.. เก๊าก็รู้นะว่าอัพแค่นี้มันน่าเกลี๊ยดน่าเกลียด แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้เก๊าจะไปปฏิบัติธรรม ๓ วัน
เก๊ากลัวหายหัวไปนานเกิน เลยโผล่หัวมาอัพสักจึ๋งนึง
แล้วเก๊าจะพยายามปั่นให้จบตอนก่อนเปิดเทอม วันที่ ๑๖ เม.ย. นะก๊ะ
หวังว่าลูกๆ หลานๆ คงไม่มานัวเนียคลอเคลียจนเก๊าไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเกินไปนะ
เก๊าไปล่ะ งุงิ
อ้อ.. เที่ยวสงกรานต์ให้สนุก เล่นน้ำอย่างมีสติ เมาไม่ขับ เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะคะทุกท่าน ม๊วฟฟฟฟ
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 713251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก