Chapter :: 04 :: ข้อความภาพ!“...อีซันซัน มึงเลิกทำหน้าเหมือนจะไปฆ่าใครซักทีได้มั้ย? เค้ากลัวมึงกันไปทั้งคณะแล้วเนี่ย!” เมย์บีบ่นกระปอดกระแปด เดินถือข้าวแกงสองจานตามหลังผมมา ขณะที่ผมถือน้ำสองแก้วเดินลิ่วๆ ไม่สนใจจะยิ้มหรือตอบคำทักทายของใครเหมือนทุกวัน
ก็คนมันหงุดหงิดนี่หว่า..
ผมตวัดสายตากลับไปมองมัน อีเมย์ก็ชะงักกึก หุบปากฉับ ไม่บ่นอะไรออกมาอีก พอผมกราดมองไปรอบข้าง ทุกคนในแคนทีนก็พากันหลบตาวูบแทบจะทันที บางคนถึงกับสะดุ้งก็มี
เออ สงสัยว่าหน้าตาผมตอนนี้จะมีปัญหาจริงๆ ว่ะ
ผมหันหน้ากลับมาทางเดิมและเดินตรงมายังโต๊ะประจำของพวกเราที่มีซินกับกายนั่งอยู่ก่อนแล้ว ไอ้สองตัวนี่มันลงมาพักก่อนและกินข้าวอิ่มเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้บนตักซินมีกีตาร์โปร่งอยู่ตัวหนึ่ง กลับหน้าบีและเคาะไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้มันไปเอามาจากไหน(แต่ตัวนี้ไม่ใช่ของมันแน่) ส่วนไอ้กายก็นั่งจิ้มมะม่วงน้ำปลาหวาน จีบปากซี้ดซ้าดแบบไม่ห่วงภาพลักษณ์เดือนคณะของตัวเองเลย
“แหม๊~ อีกาย ท่ากินมะม่วงน้ำปลาหวานมึงนี่กะเทยอายเหอะ สลิดได้อีก!” อีเมย์เปิดประเด็นทันทีที่ถึงโต๊ะ แต่ยังไม่ทันวางจานเข้าดี ไข่ลูกเขยในจากมันก็ถูกไอ้กายใช้มือเปล่าๆ หยิบใส่ปากตัวเองหน้าตายเฉย
“อีเอี้ย! ไข่กู” เจ้าของถึงกับกรีดร้อง มันวางจานโครม ชี้หน้าหัวขโมยอย่างเคียดแค้น ..ก็ไข่ลูกเขยเนี่ย ของโปรดของมันเลยล่ะ มันบอกว่าถึงจะยังไม่มีโอกาสได้กินของจริง ได้กินของสมมุติไปพลางๆ ก็ยังดี ..ก็คิดได้
“ร่างกายกูต้องการโปรตีน” มันบอกหน้าตาเฉย แล้วกลับไปจิ้มมะม่วงต่อ
“เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวมึงจะได้กินโป้ตีนกูนี่! อีสันดาน! หน้าตาดีซะเปล่า แย่งได้กระทั่งไข่กะเทย” เมย์บีหน้าเง้างอด กระแทกตูดลงกับม้านั่งแบบลืมเจ็บ ตักข้าวยัดปากคำใหญ่แก้โมโห(หิว)
“ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ?” ซินหันมาถามเมื่อผมนั่งลงข้างมัน
“อะไร?”
“ก็หน้าตามึงดูไม่ดีเลย” ซินขมวดคิ้วมองหน้าผมด้วยสีหน้ากังวล มันคงหมายถึงอาการป่วยไข้(การเมือง)ของผมล่ะมั้ง
วันนั้นพอกลับถึงบ้านผมก็เอาแต่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง ไม่ยอมลุกไปไหน จริงๆ คือคิดไม่ตกว่าจะจัดการยังไงกับร่องรอยบนตัวของตัวเองดี โดยเฉพาะที่ข้อมือทั้งสองข้าง เลยบอกกับซินว่าปวดหัว อยากนอน แล้วตลอดทั้งคืนวันนั้นซินมันก็เข้าๆ ออกๆ ห้องผมแทบทุกชั่วโมงเพื่อมาดูอาการ ไม่รู้ว่ามันได้นอนบ้างหรือเปล่า? คิดแล้วก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ทั้งที่ตัวผมก็ไม่ได้ป่วยอะไรจริงจัง แต่ต้องมาเดือดร้อนซินมันอีก ถึงจะบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แต่มันก็ยังไม่เลิกห่วงอยู่ดี
วันต่อมาพอผมบอกว่าจะหยุด ซินมันก็จะหยุดด้วย จะอยู่เป็นเพื่อนผม ต้องทั้งปลอบทั้งขู่ทั้งไล่อยู่นานสองนานกว่ามันจะยอมฟังและไปเรียนซักที ปล่อยให้ผมได้อยู่ตามลำพังที่คอนโด แต่มันก็ยังไม่วายโทรมาถามอาการกันอยู่ทุกครึ่งชั่วโมง
“หน้าตากูก็ดีตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแหล่ะ!” แต่ตอนนี้ผมอารมณ์เสียเกินกว่าจะพูดจารักษาน้ำใจใคร
สาเหตุน่ะเหรอ? ต้องมีอยู่แล้วแหล่ะ แง่ง!!
“หูยยย~ มันเหวี่ยงว่ะ” อีเมย์หันไปกระซิบกระซาบกับไปไอ้กายที่ปากก็คาบมะม่วง หน้าก็พยักหงึกๆ “ขนาดพี่มัน มันยังเหวี่ยงเหอะ ใครก็เข้าหน้าไม่ติดแล้วอ่ะตอนนี้ ..ไปแดกอะไรผิดสำแดงมาป่ะวะ?”
“เออ ถามจริง มึงเป็นอะไรเนี่ย? หายไปสองวัน กลับมาทีอย่างกับหมาไม่ได้ฉีดวัคซีน” ไอ้กายว่า ก่อนชะโงกหน้ามาป้องปากถามซินที่นั่งตรงข้ามกับมัน “หรือมึงลืมพามันไป? ไม่ได้นะเว้ย! เกิดเผลอไปกัดใครเข้านี่ซวย.. ช่วงนี้อากาศยิ่งร้อนๆ ด้วย”
“เชี่ยกาย! น้องกูคนนะ ไม่ได้สายพันธุ์เดียวกับมึง” ซินตบกะโหลกเพื่อนมันไปที
สม! ยังไงๆ ซินมันก็ต้องเข้าข้างผมวันยันค่ำอยู่แล้ว ขนาดผมเหวี่ยงไปมันก็ยังเข้าข้างผมเลย เห็นไหม? ..ผมยักคิ้วให้ไอ้กายทีนึง มันก็เบะปากใส่
“อ้าว เหรอ” มันยักไหล่แบบไม่แคร์ มือก็แอบหยิบนักเก็ตของอีเมย์มาใส่ปากตอนที่เจ้าตัวกำลังเผลอมองตามรุ่นน้องผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่เดินผ่านหน้าไป “กูก็หลงคิดว่าน้องมึงเป็นกระรอกบินเหมือนกูมาตั้งนาน”
“ถุ๊ย! กระรอกบิน?” ซินว่าแล้วก็หัวเราะซี้ของมัน
ผมก็เอากระดูกไก่ทอดที่แทะยังไม่หมดดีขว้างหัวไอ้กายเข้าให้ อยากกวนตีนดีนัก แต่มันเสือกรับได้แล้วโยนต่อไปใส่จานข้าวของเมย์ อีนั่นก็ตักข้าวกินแบบไม่ได้ดูเลย มัวแต่มองผู้ชายเพลิน จนมันเคี้ยวไปเจอกระดูกนั่นแหล่ะ มันทำหน้าตาเบี้ยวๆ ก่อนใช้มือหยิบออกจากปากมาดูแบบงงๆ โคลงหัวไปมา หน้าตาบ้องแบ๊วสุดขีด
“กูไม่ได้ซื้อไก่มานี่หว่า?” มันบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเงยขึ้นมามองพวกผมแบบขอความเห็น
เท่านั้นแหล่ะ ฮาแตกกันยกโต๊ะ ไอ้กายขำมากจนสำลักอากาศ ไอค่อกแค่ก ซินถึงกับเอาหัวโขกกีตาร์เพราะไม่รู้ว่าจะหยุดหัวเราะได้ยังไง ส่วนผมก็หัวเราะจนลืมเรื่องหงุดหงิดไปเลย ก็หน้ากะเทยงงของเมย์มันฮาได้ใจจริงๆ อ่ะ
“พวกมึงเป็นบ้าอะไรกัน?” แต่อีเมย์ยังไม่รู้เรื่อง มันเอากระดูกชิ้นนั้นไปแทะต่อเพราะคิดว่าแม่ค้าเค้าแถมมาให้ ยังชมอยู่เลยว่าเค้าใจดี แถมยังอร่อยดีด้วย งี้ต้องไปอุดหนุนบ่อยๆ..
โถ~ อีเมย์บี มึงจะเป็นกะเทยที่มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้วหรือเปล่าวะ?
ผมนี่ขำจนน้ำตาเล็ด เจ็บท้องไปหมด ซินกับไอ้กายยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันสองตัวลงไปดิ้นกับพื้นแล้วตอนนี้
“แล้วทำไมวันนี้มึงถึงใส่ไอ้นั่นมาล่ะ ปกติไม่เห็นเคยใส่?” หลังจากที่เหตุการณ์กลับมาสู่ปกติสุข ทุกคนหยุดหัวเราะได้แล้ว(..โดยปล่อยให้อีเมย์ไม่รู้ที่มาของไก่สวรรค์ชิ้นนั้นต่อไป) ไอ้กายก็ถามผมพร้อมกับชี้มาที่ข้อมือ
‘ไอ้นั่น’ ที่มันว่าก็คือปลอกแขนผ้ายืดสีดำที่ผมใส่รัดข้อมือทั้งสองข้างมาในวันนี้ แน่นอน! ก็เพื่อเปิดรอยช้ำจากกุญแจมือของไอ้เอี้ยฟ้าประทานไงล่ะ ผมได้ไอเดียนี้มาตอนที่เห็นข้อมือซินนั่นแหล่ะ มันมักจะใส่อยู่เป็นประจำ มีครบแทบทุกสีเข้ากันกับผ้าคาดผม(ที่มันเอามาคาดหน้าผาก)ของมัน ผมก็เลยไปจิ๊กมาสองสามชุด
“มันบอกว่าเห็นกูใส่แล้วเท่ดี ก็เลยอยากลองใส่มั่ง” ซินเลิกคิ้วบอกเพื่อนซี้มันอย่างภูมิใจ ตามที่ผมบอกมันไปอีกที
แน่นอนว่าผมโกหก..
“บอกแล้วว่าสไตล์พี่มันดี” แล้วมันก็หันมาหลงตัวเองใส่ผม เอาเถิด..
“ตรงไหนวะ?” ไอ้กายขมุบขมิบนินทา
“เออ กาย เดี๋ยวนี้กูไม่เห็นคุณหนูของมึงเลย” ผมเปลี่ยนประเด็นให้ผมมันเลิกสนใจผมซะ
“เลิกแล้ว” มันบอกง่ายๆ
“สันดานเดิมอีกแล้วนะมึง” ผมว่าเข้าให้ “ได้เค้าแล้วก็ทิ้ง เลวจริงๆ”
“เออ กูยอมรับ แต่คงสู้พี่มึงไม่ได้หรอกว่ะ ช่วงที่กูคบกับพริ้งค์แค่คนเดียว พี่มึงแมร่งเลิกไปแล้วสองคน ไม่รู้มันจะทำสถิติไปลงกินเนสบุ๊ครึไง”
เสียงกรีดสายกีตาร์ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของไอ้ตัวดีว่าที่เจ้าของสถิกินเนสคนใหม่
“ตอนคนเค้าหาว่ามีแฟนฉันมักจะหลบสายตา...ทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยไปฟังที่ใครพูดมา...เกิดมาก็เพิ่งจะเคยได้ยิน...ก็ฉันไม่รู้จริงๆ...ไอ้ที่ไปเจอมาน่ะจำผิดหรือเปล่า...ตอนคนเค้าถามพี่ซินน่ะเดินจูงมือใคร...น้องเค้ามือเจ็บเลยมีน้ำใจช่วยถือให้...ไอ้เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านั้น...ไม่มีอะไรทั้งนั้น...ทุกครั้งก็ตอบคำถามแบบเดิมๆ ทุกที” ซินร้องเพลงไปก็โยกหัวเบาๆ ตามจังหวะไป
แล้วไอ้กายก็เริ่มเอาตะเกียบจากชามก๋วยเตี๋ยวของมันมาเคาะช่วยทำจังหวะให้เพื่อนมันอีกแรง
“ไม่คิดจะคบใครจริงจัง...เพราะไม่อยากทำร้ายใคร...และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง...หรือว่าเป็นคนหลายใจ...ก็ฉันแค่ใจร้าย...ฉันแค่ใจร้าย...ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น...ไม่คิดจะคบใครจริงจัง...เพราะไม่อยากทำร้ายใคร...และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง...หรือว่าเป็นคนหลายใจ...ก็ฉันแค่ใจร้าย...ฉันแค่ใจร้าย...ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น”เวลามันจับกีตาร์และร้องเพลงแบบนี้ ผมคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่มันดูดีที่สุด(ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดด้วย) ด้วยน้ำเสียงหวานๆ แหบๆ ติดสำเนียงกวนนิดๆ บวกกับท่าทางการเล่นกีตาร์แบบเท่ๆ ของมัน แค่นั้นก็ทำให้ทั้งผู้หญิงผู้ชายในแคนทีนพากันทำหน้าเคลิบเคลิ้มไปตามๆ กันแล้ว
“ฉันรู้ดี...ว่าตัวเองยังดีไม่พอ...และบางทีชั้นก็ยังไม่พร้อม...จะยอมรับใคร...ให้เดินเข้ามาดูแลหัวใจ...ฉันรู้...สักวันหนึ่งฉันจะดีให้พอ...และในวันที่ฉันพร้อม...จะยอมรับใคร...มาเดินคู่กันตลอดไป”ระหว่างที่ซินร้องเพลงไป เมย์บีก็รีบยัดข้าว ตามด้วยขนมหวาน และมะม่วงของไอ้กายเข้าปากกลืนแบบแทบไม่ต้องเคี้ยว ไม่รู้มันจะรีบไปไหน ตบท้ายด้วยน้ำส้มของโปรดและเรออีกเอิ๊กใหญ่ ...เป็นอันจบพิธีเซ่นผีกะเทยประจำวัน
“ก็ฉันไม่รู้ต้องทำอย่างไร...บางทีก็พูดไม่ตรงกับใจ...หรือฉันต้องพูดให้ตรงกับใคร...หรือเพียงแค่พูดตรงๆออกไป...เท่านั้นพอ...ทำยังไงกันดี...เมื่อมันเป็นแบบนี้...คิดไม่ออกซักวิธี...เอาเป็นว่าฉันยอมโดนประณาม...แม้ใครจะว่ายังไงก็ตาม...แม้ใครจะว่าเป็นอันธพาล...ก็ไม่เป็นไรฉันพร้อมจะยอมรับมัน...ไม่ได้เพิ่งจะเลว...ไม่ได้เพิ่งจะร้าย...ก็คนมันเป็นอย่างเนี้ยตั้งนานแล้ว”“ช่างสรรหาเพลงที่เหมะกับตัวเองจริงๆ เลยมึง” อีเมย์ว่าพลางแคะฟันดีดไปทางไอ้กาย ไอ้นั่นก็คงนึกว่าตัวเองเป็นพระเอกหนังไซไฟกลายพันธ์ เอี้ยวตัวหลบซ้ายหลบขวาจากกระสุนเชื้อโรคของกะเทยก่อการร้าย หนักๆ เข้าขี้ฟันหมด(เอาซะฟันสะอาดเหอะ) อีเมย์แคะขี้มูกมาดีดต่อ
แมร่ง เล่นกันอุบาทได้อีก..
ซินนั่งหัวเราะไอ้สองตัวนั่นจนไม่เป็นอันร้องเพลง ก่อนจะตั้งสติใหม่แล้วโซ่โล่กีตาร์เปลี่ยนเป็นจังหวะเพลงเร็ว
“เพลงนี้ขอมอบให้กับน้องเมย์บี จากโรงสี ส. สุรนันท์ ส่งเข้าประกวด ..
ยาอิย้า ยาอิย้า ยาอิย้า อิยาอิยา...ยาอิย้า ยาอิย้า ยาอิย้า อิยาอิยา.. เอิ้ววว~.. ยาอิย้า ยาอิย้า ยาอิย้า อิยาอิยา...ยาอิย้า ยาอิย้า~”
ไอ้กายได้ยินก็รีบลุกขึ้นยืนเคาะชามก๋วยเตี๋ยวพลางขยับขาโยกหัวไปพลางอย่างมันส์ในอารมณ์ (ย้ำอีกครั้งว่า ไอ้หน้าหล่อนี่มันไม่คิดจะห่วงภาพพจน์ของเดือนคณะเลยจริงๆ)
“เธอมาถามว่าเขาเป็นยังไง...อยากจะรู้ว่าเขามีแฟนมั้ย...ถ้าจะลองคบกัน..ไม่รู้ต้องทำเช่นใด...ยั้ยๆๆๆ...เลยให้ฉันช่วยแนะแนวทางหน่อย...บอกให้เขาได้รู้กันซักหน่อย...อยากให้ฉันสื่อสารว่าเธอแอบชอบใจ...โธ่ เธอเอย...โธ่ เธอเอ๊ยยยย”“อ๊ายยยยย~” ส่วนอีเมย์ก็ลุกขึ้นเต้นอย่างกับกะเทยเมาเนื้อ ตบไม้ตบมือเข้ากับจังหวะ แถมยังเป็นทั้งคอรัส ทั้งหน้าม้า กรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้ให้ซินด้วย
พวกมันสามตัวช่างเข้าขากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ ทำเอาหัวเราะฮาแตกกันทั้งแคนทีน
“เพื่อนฉันเป็นกะเทยรู้มั้ย...ยิ่งตี๋ยิ่งแต๋วไม่รู้รึไง...ฉันต้องการให้เธอทำใจ...และหันมามองที่ทางนี้...เพื่อนฉันเป็นกะเทยรู้มั้ย...แต่ฉันไม่ใช่หรอกนะคนดี...ถ้าลองได้พบได้คุยซักที...คืนนี้คงดีแน่เลย วู้วววว~”คนผ่านไปผ่านมาแถวนั้นต้องคิดว่าไอ้โต๊ะนี้มันเมาข้าวแกงแน่ๆ บ้างก็ชี้ชวนกันดู บ้างก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปถ่ายคลิป สนุกสนานกันไป..
“ใครมีเพื่อนกะเทย ขอเสียงหน่อย”
“อ๊ายยยยย” ไอ้กาย...ที่ตอนนี้กลายร่างเป็น อีกาย ไปเรียบร้อยแล้ว ร้องตอบพร้อมหันไปตีมือกับอีเมย์ด้วยท่าทางดัดจริตแบบ...เมย์บีหมองอ่ะงานนี้
อยากจะให้บรรดากิ๊กๆ ของมันมาเห็นภาพนี้ชะมัด หรือว่าความจริงแล้วมันก็สายพันธุ์จากดาวดวงเดียวกับอีเมย์วะ? ถึงได้คบกันมาจนป่านนี้ ..ที่เห็นแมนๆ ก่อนหน้านี้คือแอ๊บทั้งนั้น??
“ใครมีแฟนกะเทย ขอเสียงหน่อย”
“อ๊ายยยยย” อันนี้เป็นเสียงของอีบางคนในแคนทีนที่เริ่มมีอารมณ์ร่วม
“ใครที่เป็นกะเทย ขอเสียงหน่อย”
“อ๊ายๆๆๆๆๆ” ส่วนอันนี้ทั้งอีกาย อีเมย์ อีคนอื่นๆ ในแคนทีน รวมทั้งอี ซันชายน์(แบบว่าเผลอไง เพลงมันมันส์ไปหน่อย ฮา..) ต่างคนต่างร้องตอบแสดงตัวแบบไม่มีใครยอมใคร
แมร่ง ตุ๊ดทั้งคณะเลยนี่หว่า กร๊ากกกก ..โอย ฮาจนเหนื่อย
ตรื๊ดดดด~
“หือ?” แต่อารมณ์สุนทรีของผมต้องมีอันจบลงเพราะแรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง หยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีข้อความเข้า
MMS.. ไม่ต้องเสียเวลาเดาก็รู้เลยว่ามาจากใคร ..ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!!
ไอ้นรกส่งมาเกิดนั่นมันกำลังเล่นสงครามประสาทกับผม!
เรื่องนี้มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนเช้าของเมื่อวาน.. ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีคนส่งข้อความภาพมาให้ เป็นเบอร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และพอเปิดดูก็พบรูปตัวเองนอนเปลือยอยู่ในนั้น ตอนเห็นทีแรกผมนี่ลมแทบใส่ หน้ามืดชั่วขณะ มือไม้สั่นไปหมด ไม่รู้ว่ามันส่งมาเพื่ออะไร? หรือต้องการอะไรจากผม?
แล้วจากนั้นไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็ส่งภาพพวกนั้นมาให้ผมทุกชั่วโมงๆ ชั่วโมงละภาพ บางครั้งก็เป็นคลิปสั้นๆ แบบไม่กี่วินาที โดยที่ไม่มีข้อความอะไรอื่นอีกเลย พอผมโทรกลับไปเบอร์นั่นก็โทรไม่ติด มันเล่นเอาผมประสาทเสียอยู่ทั้งวัน ..เลยมาถึงวันนี้ด้วย
และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมหงุดหงิดงุ่นง่านไม่รู้จะจัดการยังไงกับตัวเองดี จนใครก็เข้าหน้าไม่ติดมาจนถึงเมื่อกี๊...
ใจผมน่ะอยากจะฆ่ามันให้ตายคาตีนจริงๆ จะกระทืบๆๆๆ ให้สาสมกับความแค้นใจ จากนั้นก็สับให้ละเอียดๆ แล้วเอาไปโยนให้หมาแดกแบบลื่นคอไม่ต้องเสียเวลาเคี้ยว ส่วนวิญญาณก็จะสะกดลงไหแล้วเอาไปฝังไว้ที่อัฟกานีสถานโน่น ไม่ต้องผุดต้องเกิดมันแล้ว เลวระยำขนาดนี้! ..ฮึ่ย! ยิ่งคิดยิ่งขึ้น
แต่ความเป็นจริงมันไม่ง่ายอย่างใจคิดน่ะสิ(ใช่! งั้นจะมีกฎหมายไปทำไม?) แล้วอีกอย่างผมก็ยังไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรกับภาพและคลิปพวกนั้นด้วย ไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกับผมแน่..?
ผมกดเปิดดูภาพทั้งที่รู้ดีว่าจะเจออะไร.. และนั่นก็ทำให้ความอดทนสุดท้ายของผมสิ้นสุดลง!
“ไปไหน?” ซินถามเมื่อเห็นผมพรวดพราดลุกขึ้น
“เดี๋ยวมา” ผมตอบสั้นๆ แล้วออกมาโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของซินอีก
ผมรีบตรงไปยังรถที่จอดไว้ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากที่นั่นนัก ตั้งใจจะไปคณะเภสัช..
ใช่แล้ว! ยังไงวันนี้ผมก็ต้องคุยกับไอ้เอี้ยนั่นให้เคลียร์ว่ามันจะเอายังไง ผมทนไม่ไหวแล้ว ไม่งั้นผมคงได้คลั่งแน่ๆ!
“โทษนะ เห็นเอี้ย..เอ่อ..ฟ้าประทานมั้ย?” พอมาถึงผมก็ตรงไปถามนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่อยู่แถวนั้น(ซึ่งน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง เพราะยังดูเรียบร้อยกันอยู่) น้องๆ พวกนั้นหันมองหน้ากันงงๆ ก่อนจะมีคนหนึ่งที่พอจะชี้เบาะแสได้
“ลองไปดูที่โรงอาหารสิคะ อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้...ไปทางเนี้ยอ่ะค่ะ”
ผมมองตามทางที่น้องเขาบอกแล้วหันกลับมาขอบคุณ ตั้งใจจะเดินไปโรงอาหารอย่างที่น้องเขาว่า แต่กลับถูกเรียกไว้ก่อน
“เอ้อ เดี๋ยวค่ะ”
“ครับ?”
“พี่คือ..พี่ซันซัน ใช่มั้ยคะ?”
ผมเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้า น้องเค้าก็หันไปร้องดีใจ ‘จริงด้วยๆ’ กับเพื่อนในกลุ่ม ก่อนที่แต่ละคนจะรีบควักโทรศัพท์ออกมา ผมก็มองงงๆ
“หนูขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ?”
“.........” มันใช่เวลาไหมเนี่ย? ก็พอรู้อ่ะนะว่ากูก็ดังพอสมควร(โดยเฉพาะหลังจากก้านคอเอี้ยฟ้าประทาน) แต่คนกำลังอารมณ์เสียอยู่นะโว้ย!
ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี จะเดินหนีไปเฉยๆ ก็ใช่ที่ ยืนกลอกตาไปมา แต่พอเห็นแววตาน้องๆ เปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความหวังก็ทำเอาปฏิเสธไม่ลง ต้องยืนฉีกยิ้มถ่ายกับน้องทีละคนจนสมใจพวกมัน เฮ้อ..
พอเดินเข้ามาในแคนทีนอย่างที่น้องพวกนั้นบอก...
โหย คนแมร่งจะเยอะไปไหน คงเป็นเพราะมันรวมหลายๆ คณะล่ะมั้ง คนถึงได้ยั้วเยี้ยปานเทศกาลโต๊ะจีนลิงขนาดนี้ แต่ผมก็ไม่ต้องเสียเวลามองหาไอ้เอี้ยนั่นนานนักหรอก หัวเงินๆ หงอกๆ ของมันโดดเด่นจะตายไป ...นั่น! อยู่นั่นไง
ผมเดินตรงไปยังโต๊ะที่มันกำลังนั่งซดน้ำแข็งใสอยู่
สัด! สบายใจจริงนะมึง
ตั้งแต่เดินเข้ามาก็เริ่มมีคนหันมามองผม และมองมากขึ้นเมื่อเห็นว่าจุดหมายปลายทางของผมอยู่ตรงไหน พวกนั้นทำหน้าตาลุ้นระทึกกันใหญ่ คงคิดว่าจะต้องมีเรื่องกันแน่ๆ
เออ! มีแน่ล่ะ พวกมึงอย่าละสายตานะ!
ปัง!.. ผมเข้าไปยืนข้างหลังมันและก้มไปตบโต๊ะที่มันนั่งละเลียดน้ำแข็งอยู่ ก็ไม่ได้แรงอะไรมากหรอก แต่ก็ทำให้พวกเพื่อนๆ ของมันสะดุ้งแล้วหันมามองผมได้อย่างแปลกใจ
ส่วนตัวมันน่ะเหรอ..? มันหันมามองผมแค่นิดนึงแล้วก็กลับไปตักน้ำแข็งใสกินต่อแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวตามปกติของมันน่ะสิ ..กวนประสาทชะมัด!
“มากับกูหน่อย” พูดแค่นั้นผมก็คว้าหลังคอเสื้อมันแล้วลากออกมาท่ามกลางสายตาประชาชี โดยไม่สนใจว่ามันจะลุกขึ้นท่าไหนด้วยซ้ำ
ตัวมันเองไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ขัดขืน แต่เพื่อนของมันถึงกับร้องโวยวายตะโกนถามผม “เฮ้ย! นั่นมึงจะลากมันไปไหน? มันยังไม่ได้กินยาหลังอาหารเลยนะ ซันนี่?”
ผมชะงักกึก หันกลับไปชูนิ้วกลางใส่พวกมันยกโต๊ะ
“กูชื่อ ซันชายน์ อย่าเสือกมาเรียกกูว่า ซันนี่ อีก! สัด!!”เสียงดังและฟังชัด.. ทั้งเพื่อนเอี้ยฟ้าประทาน ทั้งนักศึกษา คณาจารย์ และประชาชนแถวนั้น...เอ๋อแดกกันถ้วนหน้า คงจะคิดไม่ถึงกันว่าหนังหน้าอย่างผมจะดุเดือดเลือดพล่านได้ขนาดนี้
เอาเถอะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมารักษาภาพพจน์เป็นคนดีศรีสังคมอะไรแล้ว(หรือที่จริงคือมันแทบจะไม่มีเหลือแล้วตั้งแต่ผมเปรี้ยวมาเตะเอี้ยฟ้าประทานถึงถิ่นนั่นแหล่ะ) โมโห!
และชื่อ ‘ซันนี่’ ก็มีไว้ให้เฉพาะคนในครอบครัวเรียกเท่านั้นโว้ย! เอี้ยๆ อย่างพวกมึงไม่มีสิทธิ์!!
“เป็นเชี่ยไรของมึง?” ผมถามไอ้เอี้ยฟ้าประทานที่มันหัวเราะหึหึมาตลอดทางที่ผมลากมันมาจนถึงใต้ร่มไม้ ห่างไกลที่ชุมชนพอสมควรนี่
หรือมันจะเมาน้ำแข็งใส? หรือเพราะมันยังไม่ได้กินยาหลังอาหารอย่างที่เพื่อนมันบอก? เป็นเชี่ยไรของมันวะ??
“เจอมึงทีไรนี่มีแต่เรื่องสนุกว่ะ ทำเอากูลืมเบื่อไปเลย” มันพูดขึ้น แล้วก็ยังหัวเราะลงคอต่อไปอีก
..น่ากระทืบนัก!
“แต่กูเบื่อ กูรำคาญ กูไม่สนุก! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน! มึงจะเอายังไงกับกูแน่?! มึงส่งรูปส่งคลิปมาให้กูทุกชั่วโมงๆ มึงต้องการอะไรวะ?! จะเล่นสงครามประสาทกับกูรึไง?!” ผมตะโกนใส่หน้ามันด้วยอารมณ์อัดอั้นและโมโห
“เบาๆ ก็ได้ อยู่กันแค่นี้เอง” มันพูดเฉื่อยๆ และใช้นิ้วก้อยแคะขี้หู
“อย่ากวนตีนกูให้มากนัก!” ผมกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้ๆ กัดฟันพูดกับมันอย่างข่มอารมณ์ ผมยังไม่อยากต่อยกับมันก่อนจะได้เคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อน
“..กูมีความอดทนนะ แต่ไม่มาก!”
แต่ถึงผมจะลดเสียงลงแล้วมันก็ยังทำตัวมีปัญหาอยู่อีก มันแกะมือผมออกจากคอเสื้อตัวเองและโบกมือให้ผมถอยห่างจากมันหน่อย
“กลิ่นมึง...ทำเอากูมึนหัว” มันบอกแบบนั้น
ผมเลยถอยออกมาอย่างคนเสียความมั่นใจเล็กน้อย ก้มดมสำรวจตัวเอง ฟุดฟิด.. อะไรวะ? เมื่อเช้ากูก็อาบน้ำมานี่หว่า ..เหม็นเหรอวะ??
“แล้ว...” มันเอ่ยขึ้นเนิบๆ หยิบแว่นกุ๊ชชี่เลนส์สีดำมืดจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสวม(เพื่ออะไรไม่รู้..รู้แต่ว่าแมร่งเท่ขึ้นจมเลย) “เมื่อกี๊มึงว่าไงนะ? กูลืม”
“มึงสมองเสื่อมรึไง?” ผมบ่นหงุดหงิด ..ฮึ่ย! ตกลงตัวกูเหม็นจริงป่ะวะ?
“กูถามว่ามึงจะเอายังไงกับกู? ..กับคลิปกับภาพพวกนั้นด้วย?”
“..อ้อ” มันร้องรับรู้อย่างกวนประสาท
หน้าตาเฉยๆ เฉื่อยๆ ของมันนั่นแหล่ะกวนประสาทที่สุดแล้ว!
“กูยังไม่ได้คิดเลย...มึงว่ากูจะอัพโหลดลงยูทูป แล้วแชร์ไปทางเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์..ดีมั้ยล่ะ?”
ยอมรับเลยว่าสิ่งที่มันพูดออกมาง่ายๆ นั่นทำให้ผมกลัวมาก ผมรู้สึกเย็นเข้าไปถึงกระดูก.. ถ้ามันทำจริงผมคงได้ดังกว่าที่เป็นอยู่อีกหลายสิบเท่าตัวแน่
“..........” ผมกำหมัดกัดฟันแน่น จ้องหน้าไอ้นรกตรงหน้าอย่างอาฆาตแค้น แม้จะมองไม่เห็นแววตาหลังเลนส์ดำมืดนั่นก็ตาม
ปึก!!.. ผมชกต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังเต็มแรง เฉียดหูมันแค่นิดเดียว ความรู้สึกเจ็บแปลบนั่นเทียบอะไรไม่ได้กับไอ้ที่กำลังเกิดขึ้นในอกนี่เลย
เลวเอ๊ย!! ผมจะจัดการมันยังไงดีนะ?!
“ว้าว~” มันร้องออกมาแบบนั้นทั้งที่สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปซักนิด ขณะหันไปมองกำปั้นของผมที่ยังวางค้างอยู่ที่เดิม
ผมใช้มืออีกข้างกระชากคอเสื้อมันมาหาอีกครั้ง พูดให้มันฟังช้าๆ ชัดๆ และเข้าใจตรงกันไปเลย “ถ้ากล้าทำกันขนาดนั้น..มึงไม่ได้ตายดีแน่ ฟ้าประทาน!”
ถึงจะรู้ว่าคนอย่างมันไม่น่าจะกลัวคำขู่ของใครก็เถอะ แต่ผมก็อยากจะพูดออกไปอยู่ดี
ใครจะรู้...
ผมอาจจะทำจริงๆ ก็ได้ ..ถ้าถูกมันบีบมากๆ ล่ะก็นะ
“ฟ้า..” แต่คำพูดต่อมาของมันทำให้ผมงง
จนเผลอถามกลับไป “ห๊ะ?”
“เรียกกูแค่ ‘ฟ้า’ เหมือนคนอื่นๆ ก็ได้” มันบอกเรียบๆ แกะมือผมออกจากคอเสื้อตัวเองอีกครั้ง “เรียก ฟ้าประทาน มันยาวไป เสียเวลาด้วย ..ไงๆ เราก็คนกันเอง”
“มึงกับกู..ไม่ใช่คนกันเอง แต่มึงเป็นคนที่กูเกลียดที่สุด แล้วกูก็ไม่อยากเป็นเหมือนคนอื่นๆของมึงด้วย!” ผมบอกจุดยืนของตัวเองให้มันรู้
“..อืม กูก็แน่ใจแบบนั้น มึงไม่เหมือนใครที่กูเคยเจอจริงๆ” มันพยักหน้า เหมือนมันจะเข้าใจ.. แต่คำต่อมากลับชวนให้ต่อยปากแตกนัก “หรือมึงจะเรียกกูว่า ‘ที่รัก’ ก็ได้ ..แบบนั้นยังไม่เคยมีใครเรียกมาก่อน”
“ที่รักพ่องดิ! อย่างมึงเรียก ไอ้เอี้ย ก็หรูเกินตัวแล้ว!”
“โอ๊ะยะ..” มันอุทาน(...ด้วยสีหน้าที่เหมือนเดิมเป๊ะ) แล้วก็ยักไหล่ “..เอาเหอะ กูยังไงก็ได้”
“แล้วตกลงที่อุตส่าห์มาหากูถึงนี่เพราะเรื่องแค่นี้เองเหรอ?” มันถามต่อ
“สำหรับกูมันไม่ใช่เรื่องแค่นี้โว้ย! มันเรื่องใหญ่!!” ผมแผดเสียงใส่มันอีกรอบอย่างฉุนๆ ก่อนจะพยายามข่มอารมณ์ลงแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คิดคำนวณผลได้ผลเสียโดยใช้สติและเหตุผลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้มันเป็นต่อผมอยู่ ..ใช่! มันมีทั้งภาพทั้งคลิปอยู่ในมือ ผมจะทำอะไรผลีผลามไม่ได้
ผมต้องมีสติให้มาก..
“จริงๆนะ ฟ้าประทาน.. ถ้ามึงยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับคลิปและภาพพวกนั้น มึงก็เอาเมมโมรี่การ์ดมาให้กูเหอะว่ะ แล้วกูจะไม่เอาเรื่องที่มึงทำระยำกับกูคืนนั้นก็ได้ ..ให้มันจบๆ กันไป ต่างคนต่างอยู่”
“...มันไม่ดีหรอกเหรอ?” ไอ้เอี้ยนั่นถอยไปยืนพิงต้นไม้ พูดแบบไม่เร่งรีบ “กูเห็นมึงก็ออกจะชอบนี่นา ครางซะ..”
พล่อก!!.. สติผมขาดลงพร้อมๆ กับหมัดที่เหวี่ยงออกไปฟาดปากของมัน จนหน้ามันหันไปตามแรงปะทะ
กูอุตส่าห์ใจดีมีเหตุผลกับมึงแล้วนะ วอนจริงๆ สัดเอ๊ย!
“ซี้ดดด..” มันครางเบาๆ หันหน้ากลับมาทางเดิม ใช้มือดันแว่นกลับที่เดิม แลบลิ้นเลียเลือดตรงมุมปาก “ปกติใครต่อยกูหมัดนึง กูต้องเอาคืนสิบหมัดหรือมากกว่านั้น”
ก็เอาเซ่! ..ผมมองหน้ามันอย่างท้าทาย.. แน่จริงก็เข้ามาเลย! แต่คงไม่คิดว่ากูจะยอมให้มึงต่อยคืนฝ่ายเดียวใช่ไหม? มาลองแลกกันดูสักตั้งก็ได้ ตอนนี้กูก็อยากจะปล่อยของเต็มแก่แล้วเหมือนกัน
“แต่ว่า.. กูให้แปะโป้งไว้ก่อนแล้วกัน คิดว่าเราคงได้เจอกันอีกเรื่อยๆ ..กูกลับไปกินน้ำแข็งใสต่อนะ” แล้วมันก็เดินล้วงกระเป๋ากลับไปทางแคนทีนหน้าตาเฉยเลย
อ้าวเฮ้ย! ตกลงมึงจะเอายังไงกับกูวะเนี่ย? เรื่องมึงกับกูยังไม่เคลียร์เลยนะเว้ย! กล้าเดินหนีคนอย่างกูไปหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ไงวะ!?
มึงคิดว่ามึงเป็นใครห๊ะ?! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ!
“แมร่งเอ๊ย!!”
ทำไมมึงถึงได้กวนส้นตีนกูขนาดนี้วะ! ..ผมได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่านเตะไม้เตะหญ้าแถวนั้นอย่างไม่รู้จะระบายกับใคร
แล้วตกลงกูมาทำอะไรที่นี่แน่วะเนี่ย?!!
TBC. 
*เพลง ใจร้าย - ILLSLICK ft. 2P
**เพลง เพื่อนฉันเป็นกะเทย - JoyBoy
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
