ตอนที่.....179
ถึงแล้ว.....ซุปเปอร์มาร์เกตชื่อดัง คนยังกะหนอน
"เดี๋ยวน้องภูไปเอารถเข็นก่อนนะครับคุณย่า"
"จ้ะ" พี่พีทก็เดินคู่ไปกับคุณย่า ไปหยุดที่โซนผลไม้
"พีทอยากทานน้อยหน่าอ่ะครับคุณย่า คุณย่าเลือกให้พีทหน่อยสิครับ"
"หยิบถุงมาสิลูก"
"มาแล้ว ปู๊นๆฉึกๆ" ผมก็เอารถเข็นชนก้นพี่พีท ฮ๋าๆ
"เดี๋ยวเหอะ"
"ฮ่าๆๆ"
"ทานน้อยหน่าไหม"
"มีแบบไม่มีเม็ดไหมล่ะ คุณย่าครับ น้องภูเอากุ้งเผาแทนปลาทูได้ไหมครับ"
"ได้ลูก"
"แต่ก็ยังเอาปลาทูด้วยนะ"
"จ้ะ" คุณย่าก็ยิ้มแล้วก้เดินไปเลือกซื้อของ ผมก็เข็นรถตามบ้าง วิ่งเล่นบ้าง นึกถึงสมัยเป็นเด็ก
มาซุปเปอร์มาร์เกตกับคุณแม่ เป็นอะไรที่สนุกมากๆ เดี๋ยวคุณแม่ก็จะกลับมาแล้ว เห้ออ ดีใจก็ดีใจ กลัวก็กลัว
ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ ทำไมต้องเป็นเกย์ ไม่เข้าใจเลย แต่คนเราเลือกเกิดไม่ได้นินะ
เกิดมาได้เท่านี้ครบสามสิบสองก็ถือว่าบุญมากแล้ว แต่ผมก็ดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นแบบนี้
ถ้าไม่เป็นแบบนี้ก็คงจะไม่เจอพี่พีท ไม่เจอคุณย่า แล้วก็คนอื่นๆ พี่พีทรักผมมากผมสัมผัสได้มาโดยตลอด
ถึงแม้พี่พีทจะขี้หึงมากไปสักหน่อย ขี้บ่นไปนิด โมโหร้ายเวลาโกรธเป็นบางครั้ง แต่ที่พี่พีทต้องแสดงอาการแบบนั้นออกมา
ก็เพราะว่าพี่พีทรักผม ผมเองก็รักพี่พีทไม่น้อยไปกว่าที่พี่พีทรักผมเลย ถ้าไม่มีพี่พีท ผมก็ไม่รู็จะเป็นอย่างไร
พี่พีทเองเป็นทุกอย่างให้ผม ขอบคุณนะที่รักไอ้เด็กแสบคนนี้........................ไอ้เสาไฟ
"มายืนทำอะไรตรงนี้" พี่พีทถาม
"เหล่หญิง"
"ทำไมอยากมีนมแบบเขาหรอไง"
"บ้าไง อยากมีเมียถึงได้มอง"
"ฮ่าๆๆ ทำเป็นหรอ อยากมีเมียอ่ะ"
"ก็ไม่เห็นจะยากนิ เดาๆไปเดี๋ยวก็เป็นเอง" ผมรู็ว่าน้องภูแกล้งผม
"ก็เอาสิ อยากมีเมียพี่ไม่ห้ามหรอก"
"เบื่อน้องภูแล้วใช่ไหม ถึงได้ไล่ให้ไปมีเมียอ่ะ ไอ้คนบ้า" แล้วน้องภูก็เตะหนเาแข้งผมเบาๆแล้วก็เดินงอนไปหาคุณย่า
ชอบแกล้งคนอื่น เวลาคนอื่นเขาแกล้งกลับก็แบบเนี่ยแหละ งอน แต่ก็น่ารักนะ ก็ผมรักของผมนิ
น้องภูเป็นเด็กที่สดใส แล้วก็ขาวสะอาด ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ผมก็เห็นน้องภูเป็นแบบนี้มาโดยตลอด
ผมรักเขามาก มากจนบางครั้งทำให้เขาเสียใจ ผมรู้ว่าผมขี้โมโห ขี้หึง เอาแต่ใจ จนลืมนึกถึงใจน้องภูไปบ้าง
แต่ผมก็ปรับปรุงตัวแล้วนะ เพราะผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเขาอีกแล้ว มันสงสารอย่างจับใจ
ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักมากคนนี้ต้องเสียใจอีกแล้ว ผมสัญญา ว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด
ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่รักเขา ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่อยากให้เขาไปไกลจากสายตา
ความรักของผมไม่สามารถให้ใครได้อีกแล้วน้องจากน้องภู ขอบคุณที่รักไอ้งี่เง่าคนนี้นะ.........ไอ้ตัวแสบ
"คุณย่าครับ"
"อะไรลูก"
"พี่พีทอ่ะไล่น้องภูให้ไปมีเมีย"
"แล้วหนูอยากมีไหมล่ะลูก เอาไหมทิ้งไอ้แก่นั้นแล้วเดี๋ยวย่าไปขอสาวๆให้"
"คุณย่าอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ ย่าล้อเล่น พี่เขาก็คงล้อเล่นล่ะสิ ลองหนูไปมีจริงๆสิ คงมีคนตรอมใจตายบ้างล่ะย่าว่า"
"ใช่ครับ" ผมเห็นด้วยอย่างมาก คุณย่าก็ขยี้หัวผมเบาๆ แล้วก็หันไปเลือกผักต่อ
อยู่ดีดีพี่พีทก็เดินมากอดคอผมแล้วก็ดึงเข้าไปหอม เกิดมาพิศวาสอะไรตอนนี้เนี่ยคนเยอะแยะเห็นไหม
"เป็นไรเนี่ย"
"ก็เห็นไอ้นั้นมันแบบมอง ก็เลยหอมโชว์มันซะเลย"
"แหม๋ แล้วทำมาเป็นใจกว้างให้มีเมียได้ไง แค่คนแอบมองยังหวง"
"ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ใครจะยอมใหเมี เค้ารักของเค้าเค้าหวงของเขานะ"
"ชิ"
"หิวอ่ะ เดี๋ยวไปหาซื้ออะไรทานแป๊ปนะ เอาอะไรไหม"
"ไม่อ่ะ พี่พีทจะไปซื้ออะไรอ่ะครับ"
"ก็พวกเบอร์เกอร์อะไรเงี้ย"
"อื้ม รีบไปรีบมานะ แล้วอย่าแอบไปเหล่ใครล่ะ"
"ไปด้วยกันสิ"
"น้องภูจะช่วยคุณย่า"
"ไปกันเถอะลูก"
"เดี๋ยวน้องภูมานะครับคุณย่า"
"จ้ะ"
ผมกับพี่พีทก็เดินไปหาอะไรทานพี่พีทก็เป็นพวกเบอร์เกอร์นั้นแหละ ผมก็ไอศครีม ฮ๋าๆๆ
ซื้อเสร็จก็เดินมาหาคุณย่าคุณย่าท่านก็เลือกของใส่รถเข็นไว้เยอะแล้ว
"คุณย่า"
"มาพอดี ย่าได้ของครบแล้วนะลูก หนูจะเอาอะไรอีกไหมน้องภู"
"ไม่แล้วครับ"
"พีทล่ะลูก"
"เบียร์สักลังได้ไหมครับคุณย่า" คุณย่าหันมายิ้มแล้วก็มองหน้าผม
"ไม่ได้ครับ" ผมตอบทันที พี่พีทก็หัวเราะแล้วก็มาช่วยเข็นรถไปรอจ่ายเงิน
จ่ายเงินเสร็จก็ออกจากห้างแล้วก็กลับบ้าน รถไม่ติดเท่าไร ผมก็นั่งเล่าเรื่องต่างๆให้คุณย่าฟังตลอดทาง
รถขับเข้าหมู่บ้านมา เจอป้าแต๋วคุณย่าก็ลดกระจกลงทักทายแล้วก็ชวนไปทานเมี่ยงปลาทูด้วยกัน
"ตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวแต๋วจะไปธุระสักหน่อย"
"แล้วตาหนูอยู่กับใครล่ะแต๋ว"
"อยู่กับไอ้นางค่ะ วันนี้มันหยุดงาน"
"อ่อ งั้นฉันไปก่อนนะ"
"ค่ะ"
รถขับเข้ามาในบ้าน ผมกับพี่พีทก็ช่วยกันหิ้วของเข้าไปในครัว
เอาของใช้บางอย่างใส่ตู้ แล้วก็มาช่วยกันทำ คุณย่าตัดใบตองมาห่อปลาทูแล้ก็นำไปปิ้งบนเต่าถ่านที่ผมเป็นคนจุด
ปลาทูเสร็จก็เอากุ้งไปปิ้งต่อ ถ่านกำลังดี กลิ่นกุ้งเผาหอมมาก คุณย่าทำน้ำจิ้ม พี่พีทนั่งดู
"จะช่วยกันบ้างไหม"
"ให้ทำอะไรล่ะ"
"ไปล้างผัก"
"อื้ม" คุณย่าก็แอบยิ้ม ผมทำของในเตาเสร็จก็ยกไปวางบนโต๊ะ คุณย่าผัดข้าวผัดให้เราอีกอย่าง
สงสัยกลัวพี่พีทจะไม่อิ่มหรือกลัวผมจะไม่อิ่มก็ไม่รู้ ฮ๋าๆๆ ทุกอย่างพร้อมเราก็มานั่งทานกัน
คุณย่าชอบเมนูผักมากๆ ยิ่งไม่มีน้ำมันในการปรุงด้วยแล้วดูจะมีความสุขกับการทานอาหารมื้อนี้เป็นพิเศษ
ผมก็นั่งทานกุ้งเผาเพลินจนลืมผัก ฮ๋าๆๆ มื้อนี้อร่อยมากๆดีต่อสุขภาพด้วยนะจุ๊
ทานอาหารเสร็จก็มานั่งดูทีวีรอพี่บุ้งกับพี่อ้นกลับมา แต่ราตรีนี้สงสัยจะอีกยาวไกล
คุณย่าขอตัวไปนอนก่อน ผมกับพี่พีทเลยนั่งดูทีวี นั่งไปได้สักพักพี่พีทก็ล้มตัวนอนหนุนตักผม
"ง่วงหรอ"
"ยัง แต่อยากนอนหนุนตักเมียบ้าง"
"ก็หนุนไปแต่อย่าซน"
"ซนยังไง"
"เที่ยวล้วงเที่ยวจับอะไรไปทั่ว"
"นั้นแหละ ฟิน สุดๆ"
"ไอ้บ้า"
"ดีใจไหมแม่จะกลับมา"
"ดีใจสิ"
"แล้วถ้าพี่หายไป จะเสียใจไหม"
"ถามทำไม"
"ก็ถ้าวันหนึ่ง แม่น้องภูต้องมาแทนที่พี่ พี่ก็คงต้องหายไป"
"ไม่มีใครมาแทนที่พี่พีทได้หรอกนะ ทุกคนมีที่ยืนของตัวเอง"
"แล้วถ้าที่ยืนนั้นต้องมายืนที่เดียวกันล่ะ"
"พี่พีทจะยอมหายไป ทิ้งน้องภูไว้หรอ ใจร้ายเกินไปไหม ไหนบอกจะทำทุกทางไง"
"พี่ก็แค่ถามเฉยๆ"
"พี่พีทไม่มั่นใจในตัวเองหรอ"
"มั่นใจสิ พี่ไมใยอมเสียน้องภูไปเด็ดขาด"
"แล้วพี่พีทจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่ออะไร" เริ่มจะโมโหนิดๆล่ะ
"ก็แค่อยากรู้เฉยๆ"
"อยากรู้บ้างไหมล่ะ ว่าถ้าน้องภูหายไปจะเป็นยังไง"
"ไม่อยากรู้ ขอโทษครับ" แล้วพี่พีทก็หันหน้าเข้าหาตัวผม เอาจมูกซุกเข้าไปที่พุงน้อนยๆ
แล้วความเงียบก็เข้าสิงเราสองคน ได้ยินแต่เสียงทีวีเท่านั้น......
เสียงรถเข้ามาในบ้าน พี่บุ้งกับพี่อ้นกลับมาแล้ว
ดูมีความสุขดี ไม่น่าเชื่อว่าจะไปทานข้าวน่าจะไปทานอย่างอื่นมากกว่านะ ฮ๋าๆๆ
"อ่าว ยังไม่นอนกันอีกหรอ" พี่อ้นถาม
"ยังครับ ซื้ออะไรมาฝากน้องภูบ้าง"
"เปล่าเลยอ่ะ"
"ใจร้าย คนอุตส่าห์รอ พี่พีท ตื่นๆ ขึ้นไปนอนกันเถอะ"
"อ่าว กลับมากันแล้วหรอ เป็นไงอร่อยไหม"
"อร่อยครับพี่ อาหารทะเลสดมาก เค้กก็อร่อย"
"อยากไปป่ะ" พี่พีทหันมาถามผม
"มีเวลาด้วยหรอ เดี๋ยวก็หาเวลาก่อน"
"ฮ่าๆๆ"
"ป่ะ ถึงเวลาแล้ว" พี่พีทดึงมือผมให้ลุก
"เวลาอะไร"
"เดี๋ยวก็รู้ บุ้งปิดบ้านด้วยนะ กู๊ดไนท์"
"ครับพี่"
"น้องภูยังไม่ได้เม้าท์กับพี่อ้นเลย ง่วงก็ไปนอนก่อนดิ"
"หรือจะให้อุ้ม"
"ทำเป็นพระเอกละครไปได้ อุ้มไหวหรอ เดี๋ยวก็ข้อเข่าเสื่อมหรอก"
"โห่ ดูถูก" แล้วพี่พีทมันก็บ้าพลังอุ้มผมพาดบ่า
"เห้ย เดี๋ยวตก ไม่เอา ปล่อยน้องภูลงมาเดี๋ยวนี้นะ "
จากอุ้มก็เปลี่ยนเป็นกอดเอวแล้วก็ดันผมขึ้นบันได เข้าห้องนอน ล็อคประตู
"อาบน้ำกัน" พี่พีทพูดจบก็ถอดเสื้อผ้าผมออก
"ถอดเองก็ได้นะ" พี่พีทก็ยังคงถอดต่อไป จนผมไม่เหลืออะไรแล้ว พี่พีทก็ถอดของตัวเอง
แล้วเราสองคนก็เดินเข้าไปอาบน้ำกัน ยืนแปรงฟันแล้วก็ไปอาบน้ำ ผลัดกันสระผม ถูสบู่
"พี่พีท"
"อย่าลืมตา เดี๋ยวแชมพูเข้าตา"
"พี่พีท ทำไมถึงรักน้องภูอ่ะ"
"ก็รักอ่ะ เห็นครั้งแรกก็ถูกใจ ยิ่งได้ใกล้ชิดก็ยิ่งชอบ จากความชอบมันก็เป็นความรัก"
"รักตอนไหน"
"ไม่รู้อ่ะ มันรักไปโดยไม่รู้ตัว ตอนน้องภูมีเรื่องพี่รู้สึกว่าตัวเองทุกข์ใจมาก กระวนกระวายไปหมด อาจจะรักตั้งแต่วันที่น้องภูข้ามรั้วมาแล้ว"
"วันแรกอ่ะนะ"
"รักแรกพบไง ไม่เคยได้ยินหรอ"
"เวอร์"
"ฮ๋าๆๆ ก็พี่บอกแล้วไงว่าไม่รู้ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็หลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว"
"ไม่มีทางออกหรอก หลงอยู่ในนี้แหละ"
"ถึงมีทางออกพี่ก็ไม่ออกหรอก เต็มใจหลง หลับตานะ พี่จะล้างแชมพูออกแล้ว"
ผมก็เข้าสวมกอดพี่พีท พี่พีทก็สวมกอดผม
"เดี๋ยวแชมพูเข้าตาอย่ามางอแงนะ"
"แชมพูมันเข้าตา แต่ความรักอ่ะมันเข้าใจ"
"ฮ่าๆๆ" พี่พีทล้างแชมพูให้ผม แล้วก็หอมแก้มเบาๆ ผมก็หอมกลับเช่นกัน
"รู้ไว้นะ ว่าพี่รักน้องภูมาก อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ"
"ครับ"
อาบน้ำเสร็จก็มาเช็ดตัวกันที่เตียง เช็ดจนแห้ง แห้งแล้วพี่พีทก็เอาผ้าเช็ดตัวไปตาก
ปล่อยให้ผมนั่งเป็นชีเปลือยอยู่ที่เตียง พี่พีทเดินไปปิดไฟ แล้วก็เข้ามาเล้าโลมผมทันที
ทุกอย่างในวันนี้เป็นไปด้วยความนุ่มนวน ถ้าเป็นอาหารก็ค่อยๆละเมียดทาน ค่อยๆเคี้ยว ค่อยๆกลืน
จนได้รสชาติของอาหารเต็มสองกระพุงแก้ม
"พี่พีททททท"
"ครับบบบ"
"พอก่อนน้องภูจะขาดใจแล้ว"
"ฮ่าๆๆ" พี่พีทเลื่อนตัวขึ้นมานอนข้างๆผมแล้วก็ดึงไปกอด ผมก็หอมแก้มพี่พีทค้างไว้
แล้วก็ลูบท้องพี่พีทวนไปวนมา จนไอ้จูมงของพี่พีทตั้งชันเต็มที่
ผมแกะมือพี่พีทออกจากเอวแล้วก็เลื่อนตัวเองลงไปหาไอ้จูมง แล้วก็จัดการมันซะ
พี่พีทมีความสุขจนกัดริมฝีปากแน่น บางครั้งก็เผลอยกสะโพกขึ้นมา
พี่พีทเอาสองมือประคองแก้มของผมให้ละออกจากไอ้จูมง แล้วเอื้อมมือไปหยิบเสื้อเกราะส่งให้ผม
ผมใส่เสื้อให้ไอ้จูมงเรียบร้อยก็ขึ้นนั่งบนตัวพี่พีททันที แล้วก็จัดการให้ไอ้จูมงเข้าไปอยู่ในตัวผม
น้องภูจะทำให้ผมคลั่งอยู่แล้ว ผมนอนมองหน้าคนที่อยู่บนตัวผมแล้วเราก็เป็นหนึ่งเดียวกันอยู่
น้องภูค่อยๆขยับตัว เล่นเอาผมเสียวซ่านไปทั้งตัว ผมประคองเอวน้องภูไว้ด้วยสองมือ
"เหนื่อย" น้องภูนอนมาบนอกผมแล้วก็หอบเบาๆ ผมพยายามจับให้น้องภูนอนหงายไป แต่ไม่ให้เราสองคนหลุดออกจากกัน
แล้วก็เดินเครื่องเต็มกำลัง จนน้องภูถึงฝั่ง แล้วผมก็ตามไปติดๆ เราสองคนก็นอนกอดกันจนหลับไป
เช้าวันใหม่........
ผมยืนดูปฏิทินแล้วก็นับวันที่คุณแม่จะกลับมา อีกไม่กี่วันแล้ว สิ่งที่ผมรอคอยมาหลายปีก็กำลังจะเป็นจริง
หลายๆอย่างทำให้ผมแข็งแกร่งแล้วก็อดทน จากเด็กเอาแต่ใจ วันนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถึงจะงอแงบ้างแต่ก็กับพี่พีทเท่านั้น
ผมหันไปมองคนที่นอนหลับสบายในวันหยุดสุดสัปดาห์ ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างคลุมด้วยผ้าห่ม
ผู้ชายคนนี้แหละที่ปกป้องดูแลผมมาโดยตลอด ผมไม่เคยโกรธเขาได้นานเกินวันเลย ความรักมันมากมายเหลือเกิน
ถ้าต้องเลือกอะไรอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมจะทำอย่างไรดีนะ.............
อากาศในห้องค่อนข้างเย็น ผมเดินไปดึงผ้าห่มขึ้น ให้มาคลุมหน้าอกพี่พีท เจ้าตัวยังนอนหลับสบาย ยิ่งมองก็ยิ่งรักยิ่งหวง
หวงไปเสียทุกอย่าง ทั้งตัวเขาคือของผม มันอาจจะเป็นแก่ตัว แต่เขานั้นแหละมาทำให้ผมรัก มันก็เลยต้องหวงไม่อยากให้ใครได้เขาไป
"ฮึ๊บบบบ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก" พี่พีทดึงผมไปกอดแล้วก็ฝังปลายจมูกมาที่แก้มทันที ผมนอนอยู่บนตัวพี่พีท
"ก็เห็นเ
ป็นวันหยุดก็อยากให้นอนพักผ่อนนานๆ พักเนี่ยพี่พีททำงานเยอะนะ"
"เป็นห่วงหรอ"
"เป็นห่วงสิ มีผัวกับเขาแค่คนเดียวจะไม่ให้ห่วงได้ไง"
"ฟ๊อดดดดดดด แล้วอย่างเนี่ยจะไม่ให้รักได้ไง"
"หอมเบาๆสิ เดี๋ยวแก้มก็ทะลุพอดี"
"ฮ่าๆๆ อาบน้ำแล้วหรอ หอมเชียว"
"ตื่นมาก็อาบดิ เหนียวไปหมด"
"อะไรเหนียว" มองค้อนไปหนึ่งที
"ปล่อยได้ยัง"
"ยังอ่ะ เข้ามาในผ้าห่มก่อน"
"ไม่เอา น้องภูจะไปหาคุณย่า พี่พีทก็อาบน้ำได้แล้ว น้องภูหิวข้าวแล้วนะ"
"คุณย่าไม่อยู่"
"ไปไหนอ่ะ"
"สมาคมไง แล้วไอ้อ้นไอ้บุ้งก็ไม่อยู่ด้วย ลงไปก็ไม่มีอะไรทาน ก็ต้องรอพี่อยู่ดี"
"เดี๋ยวน้องภูทอดหมูเจียวไข่อะไรทานก็ได้"
"ไม่อยากไปทานข้าวข้างนอกหรอ"
"ไม่อ่ะ อยากอยู่บ้าน อ่านหนังสือ"
"โทรสั่งไก่ทอดกับพิซซ่ามาทานกันไหม"
"พี่พีทอยากทานล่ะสิ"
"อื้ม"
"งั้นพี่พีทก็ไปอาบน้ำ เดี๋ยวน้องภูโทรสั่งอาหารให้ ปล่อยได้แล้วน้องภูจะลงไปข้างล่าง"
"ไปทำไมอ่ะ"
"ไปให้อาหารไอ้มดแดง พี่พีทกอดมาทั้งคืนแล้ว ไม่เบื่อหรอไง"
"ไม่เบื่อเลย ไม่เคยเบื่อ"
"น้องภูจะไม่เรียนหนังสือแล้ว อยู่บ้านเฉยๆให้พี่พีทกอดดีไหม"
"ดีๆๆ เอาๆๆ"
"ติงต๊อง น้องภูพูดประชด ปล่อยได้แล้ว"
"จุ๊บปากก่อน"
"จุ๊บ" ผมก็ทำตามที่พี่พีทขอ
"ทำไมง่ายจัง"
"ก็จะได้ไปทำอะไรซักทีไง เดี๋ยวน้องภูจะเอากางเกงในไปซักด้วย มีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะแยะ"
"ปล่อยก็ได้"
"ก็แค่เนี่ย เยอะตลอด"
"ฮ่าๆๆ เห้ยกางเกงในไปไหน"
"ตัวเองไม่ได้ใส่นอนอย่ามาโวยวาย ไปอาบน้ำได้แล้วทุเรศ มานอนแก้ผ้าอยู่ได้"
"เมื่อคืนไม่เห็นบอกทุเรศเลย"
ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด ผมเดินลงมาข้างล่าง บ้านเงียบเชียววันนี้ ไอ้มดแดงมันรอกระดิกหางอยู่แล้ว
สงสัยมันจะหิว ผมเดินเอาอาหารไปให้มัน มันก็อายุหลายสิบปีแล้วนะ แต่มันก็ยังติงต๊องเหมือนเดิม
เดินลงมาที่สวนรดน้ำต้นไม้แล้วก็สูดเอาอ๊อกซิเจนเข้าไปในปอด ไปรษณีย์มาส่งจดหมาย.........
บัตรเครดิตก่อนอันดับแรก แล้วก็พวกค่าน้ำค่าไฟค่าโทรศัพท์ค่าอินเตอร์เนต บลาๆๆๆๆๆ
"น้องๆ"
"ครับ"
"มีพัสดุอีกกล่อง เซ็นต์รับให้พี่ด้วยครับ"
"ครับ" ใครส่งอะไรมานะ ชื่อพี่พีท แอบสั่งอะไรอีกเปล่าเนี่ย
"เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณมากครับ" ผมเดินถือของเข้าไปในบ้าน เอาขึ้นไปไว้บนห้อง แกะบัตรเครดิตดู เดือนนี้ใช้ไปเท่าไรเนี่ย
ทำไมมันส่งมาหลายใบจังว่ะ อ๋อ ของไอ้พี่ผักด้วย พี่พีทตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
"ที่รักครับ น้องภูครับ"
"ครับ"
"หยิบผ้าเช็ดตัวให้พี่หน่อย" ผมก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เอาไปส่งให้พี่พีทในห้องน้ำ พี่พีทส่งยิ้มหว๊านหวานให้
ผมเดินกลับมาที่เดิม พี่พีทก็เดินตามออกมา
"อะไรมาส่งอ่ะ" พี่พีทถาม
"ของพี่พีทอ่ะ น้องภูจะรู้ไหมล่ะ"
"อ่าวหรอ อ๋อ พี่สั่งของในเนตไปอ่ะ"
"อะไรอ่ะ"
"เคสโทรศัพท์ เห็นมีคนบ่นว่าอยากได้นิ"
"แล้วนี้อะไร มันคือ อัลลลลลไล" ผมชูวองจดหมายขึ้น
"ก็จดหมายไง"
"ทำไมยอดใช้บัตรเครดิตเยอะขนาดนี้"
"ซื้อของเข้าออฟฟิศ"
"แล้วทำไมไม่ใช่บัญชีออฟฟิตล่ะ"
"ก็มันเดินไปเจอของที่ต้องการพอดี มันลดราคาด้วย เงินสดก็ไม่มี มีติดตัวที่เมียให้อยู่ห้าร้อยจะไปเอาจากไหนอ่ะถ้าไม่ใช้บัตรเครดิตอ่ะ"
"อย่ามาเวอร์เลย บัตรเอทีเอ็มตัวเองก็มี"
"ไม่มี อยู่ไหนไม่รู้"
ผมก็เดินไปดูกระเป๋าตังค์พี่พีท แล้วก็เปิดดู
"ไม่มีจริงๆด้วย"
"น้องภูให้บัตรพี่ไว้แค่ใบเดียว กับเงินอีกห้าร้อย"
"แล้วพี่พีทไม่ได้ใช้เงินเลยหรอ ก็เห็นยังอยู่ห้าร้อยเนี่ย"
"ไม่ได้ใช้อ่ะ ก็ใช้บัตรเครดิตเติมน้ำมัน ข้าวกลางวันก็นานๆทีจะออกไปทานข้างนอก เย็นก็กลับมาทานข้าวบ้าน"
"ก็เหมือนใช้เงินสดแหละ ยอดบัตรมาซะขนาดนี้"
"ค่าน้ำมันอีกอ่ะ ค่าโน้นค่านี้ พี่ไม่ได้ช้อปปิ้งนานแล้วนะ มีเมียขี้งกขนาดเนี่ย"
"มีเมียแล้วไม่ต้องหล่ออะไรมากมายหรอก"
"ฮ่าๆๆ โทรสั่งพิซซ่ายังเนี่ย หิวแล้วนะ"
"ยังอ่ะ ลืมเลย ขอโทษนะ เดี๋ยวน้องภูโทรสั่งให้"
"โอ๊ย หิวจะแย่แล้ว สงสัยต้องหาอะไรขาวๆหอมๆทานก่อนล่ะมั้ง"
"อย่ามามองแบบนี้นะ เดี๋ยวผ้าหลุด"
"ฮ่าๆๆ " ผมโ?รสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วก็แกะดูของ แล้วก็เดินจัดห้องไปเรื่อย พี่พีทก็ยืนแต่งตัว ไม่อายผมบ้างหรอไงเนี่ย
ยืนแก้ผ้าทาครีมทาแป้งหน้าตาเฉย เหอะ!!! ผมก็กวาดห้องถูห้อง เอากางเกงในไปแช่ไว้ สักพักค่อยซัก พี่พีทใส่กางเกงขาสั้นสบายๆ
แล้วก็เสื้อกล้ามสีขาว เสียงกดออดหน้าบ้านดังขึ้น สงสัยอาหารจะมาแล้ว
"เดี๋ยวพี่ไปเอาเอง"
"หยิบเงินไปด้วย กระเป๋าน้องภูอยู่หัวเตียง" พี่พีทก็ลงไปเอาอาหารมา
"พนักงานส่งพิซซ่าน่ารักอ่ะ มองพี่แล้วก็ทำอายๆ พี่หล่อขนาดนั้นเลยหรอ"
"แล้วลงไปทำไมไม่ใส่กางเกงใน"
"ก็อยู่บ้านจะใส่ทำไมอ่ะ"
"เนี่ยแหละสาเหตุที่เขามองอายๆ"
"โห่ ไม่ได้แก้ผ้าลงไปนะ มาทานได้แล้ว เลิกจัดได้แล้วห้องอ่ะ จัดอะไรทุกวัน ถูจนจะส่องหน้าได้แล้ว"
"น้องภูไม่ชอบให้มันมีฝุ่นนิ"
"มานั่งตักพี่"
"แล้วจะทานถนัดได้ไงอ่ะ ไม่เอา"
"เมื่อก่อนน้องภูเด็กๆ ชอบมานั่งตักพี่บ่อยๆ พอโตแล้วเบื่อพี่แล้วใช่ไหมล่ะ"
"ไอ้ปากเนี่ย มันมีไว้หาแต่เรื่องหรอไง หะ" ไอ้ผมก็เลยต้องไปนั่งตักพี่พีท พี่พีทเปิดทีวีดู แล้วก็หยิบพิซซ่ามาฉีกป้อนผมด้วยป้อนตัวเองด้วย
"เดี๋ยวน้องภูลงไปเอาน้ำให้นะ"
"ขอน้ำแข็งด้วยนะจะใส่น้ำอัดลมเนี่ย"
"อื้ม" เดินลงไปข้างล่าง ยังไม่มีใครกลับมาเลย บ้านเราก็เงียบ เวลาพากผมไปเรียนไปทำงานกัน คุณย่าก็คงจะอยู่คนเดียวเงียบๆแบบนี้
แล้วผมจะทิ้งคุณย่าไปอยู่ที่อื่นได้อย่างไร ท่านก็เป็นผู้ให้ข้าวให้น้ำให้ที่อยู่อาศัยให้ความรักกับผมไม่ต่างจากแม่ ถึงท่านจะไม่ได้ให้กำเนิด
แต่ท่านก็ให้คุณภาพชีวิตที่ดีกับผม ให้อนาคตที่ดีกับผม แม่ครับ แม่ต้องเข้าใจภูนะ ภูรักแม่ ภูรักคุณย่า ภูรักพี่พีทแล้วก็รักทุกคน
ภูจากเขาไปไม่ได้จริงๆ แม่มาอยู่กับภูนะ ภูขอร้อง.......
เดินเอาน้ำ น้ำแข็งขึ้นไปให้สามีที่นั่งทานพิซซ่าอย่างสบายใจ
"ไปซะนานเชียว ถ้าติดคอก็ตายไปแล้วเนี่ย"
"ตายง่ายจัง ก่อนจะตายก็คิดเอาตัวรอดบ้างสิ ไม่ใช่รอ น้ำในชักโครกก็มี"
"น้ำในก๊อกก็พอมั้ง"
"คิดได้ด้วย เก่งจัง"
"มาทานไก่ พี่แกะไว้ให้แล้ว สั่งข้าวยำมาหรอ"
"อื้ม พี่พีทอยากทานหรอ"
"เปล่า ไม่เห็นทานนานแล้วนึกว่าเลิกชอบไปแล้ว"
"น้องภูอ่ะเป็นคนที่รักอะไรแล้วชอบอะไรแล้วก็รักเลย เข้าใจไหม"
"เหมือนที่รักพี่ใช่ไหม"
"มั้ง"
"ฮ๋าๆๆมาหอมทีสิ"
"ไม่เอา ปากตัวเองเปื้อนซอสมะเขืออ่ะ เดี๋ยวเป็นสิว"
"โห่ เช็ดก็ได้"
"มันใช่เวลาไหม ไม่ต้องเลยน้องภูจะทานข้าว"
"เดี๋ยวพี่ป้อน" แล้วพี่พีทก็แกะกล่องข้าวออก แล้วก็ป้อนข้าวผม นึกถึงตอนสมัยเด็ก พี่พีทชอบทำแบบนี้ ชอบเห็นผมเป็นเด็กอยู่เรื่อย
เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมติดการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ต้องอ่านให้มันจบเล่มก่อนถึงจะทำอะไรได้ ตอนนั้นได้เวลาทานข้าวผมก็ไม่ยอมทานก็นั่งอ่านให้มันจบ
โดนดุก็แล้วก็ยังดื้อ จนพี่พีทต้องเอาข้าวมานั่งป้อน ฮ่าๆๆ นึกแล้วก็ขำ จริงๆแล้วผมจะอ้อนให้พี่พีทป้อนข้าวต่างหากล่ะ
"ยิ้มอะไร" พี่พีทถาม
"ก็นึกเรื่องเมื่อก่อน พี่พีทจำได้ไหมที่น้องภูไม่ยอมทานข้าวแล้วพี่พีทก็ตักข้าวมาป้อนน้องภูอ่ะ"
"จำได้สิ ตอนนั้นน้องภูติดการ์ตูน พี่จะดุก็สงสาร ทำตาอ้อนซะ ก็เลยต้องมานั่งป้อนข้าวเมียอย่างกับป้อนข้าวลูก"
"จริงๆแล้วน้องภู อยากอ้อนให้พี่พีทป้อนข้าวมากกว่าติดการ์ตูนซะอีก"
"บอกพี่ดีดีก็ได้ พี่จะป้อนให้ทุกมื้อเลย"
"น้องภูก็เป็นง้อยพอดีอ่ะ ฮ่าๆ"
"ก็รักอยู่ดี"
"จริงอ่ะ ไม่มีเมียใหม่หรอ"
"ไม่อ่ะ"
"จริงหรอ อยู่ได้หรอ ไอ้พีทน้อยเฉาตาย"
"ตัดทิ้งไปเลยเป็นขันที"
"ฮ่าๆๆ ทำมาพูดดี แล้วตกลงข้าวนั้นจะป้อนน้องภูหรือจะทานเองอ่ะ น้องภูได้ทานคำเดียวเองนะ หมดไปครึ่งกล่องแล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ อ้ามมมมม"
ทานข้าวกันเสร็จก็ต่างทำงานของตัวเอง พี่พีทนอนทำงานบนเตียงผ่านไอแพด ผมนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะ อ่านไปนานๆเริ่มปวดหลัง
ก็เลยมานอนหนุนพุงพี่พีทแล้วก็อ่านหนังสือไปด้วย อ่านไปนานๆสายตาเริ่มหล้า ข้อมือเริ่มอ่อนแรง หนังสือก็หนั๊กหนัก
หนังสือก็เลยถูกวางลง หนังตาก็ถูกปิดลง
"เห้ย หมอ ยังไง อ่านหนังสือทำไมหลับตา"
"พักสายตา" พี่พีทก็เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ แล้วก็ทำงานต่อ
คนที่นอนอยู่บนตัวผม เป็นคนที่ผมรักมาก ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรว่ามากแค่ไหน รู้แต่ว่าสามารถตายแทนเขาได้
พูดไปใครหลายๆคนอาจจะขำ ว่าคนๆหนึ่งจะรักคนๆหนึ่งจนตายแทนกันได้เชียวหรือ สำหรับผม ผมมั่นใจว่าผมสามารถตายแทนคนๆนี้ได้
ถ้ามีรถพุ่งชน มีกระสุนวิ่งเข้าใส่ ผมสามารถเอาตัวเข้าขวางได้โดยไม่ต้องลังเลแต่อย่างใด เฉกเช่นเดียวกัน ผมก็เชื่อว่าเขาก็คิดเหมือนผม
ลมหายใจอุ่นๆเบาๆที่รดหน้าท้องผม ทำให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังหลับอย่างสบาย ผมเอาไอแพดแอบถ่ายรูปไว้ แล้วก็นั่งแต่งรูป
เพลินไปอีกแบบจนลืมทำงานไปแล้ว สักพักเขาก็พลิกตัว แล้วมือน้อยๆก็จับเข้าที่ไอ้พีทยักษ์
"เห้ยๆๆมันใช่ของเล่นหรอ หืม เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก"
"จับนิดจับหน่อยทำหวง" แล้วไอ้คนที่พักสานตาเมื่อครู่ก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ สงสัยจะปวดฉี่ แล้วก็กลับมาล้มตัวนอนหนุนหมอนข้างๆผม
ผมได้โอกาสก็สวมกอดทันที เจ้าตัวก็นอนนิ่งไม่ได้ว่าอะไร จนเราสองคนเผลอหลับไปนั้นแหละ
มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่โทรศัพม์น้องภูดัง.....
"ครับคุณย่า"
"หลับอยู่หรอลูก"
"ตื่นแล้วครับ"
"ทำกบข้าวทานกันเองนะ ย่าอาจจะกลับช้าหน่อย"
"แล้วคุณย่าจะกลับมาทานข้าวบ้านไหมครับ"
"ทานลูก ทำอะไรจืดๆให้ย่าสักอย่างก็พอ"
"ได้ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณย่า น้องภูรักคุณย่านะ"
"จ้ะลูก"
"คุณย่าว่าไง"
"ให้เราทำกับข้าว คุณย่าอาจจะกลับช้า เดี๋ยวน้องภูลงไปหุงข้าวก่อนนะ"
"แล้วจะทำอะไรทานรู้แล้วหรอ"
"เดี๋ยวไปดูของในตู้ก่อน"
"งั้นเดี๋ยวพี่ช่วย ฟ๊อดดดด" แอบหอมอีกแล้ว
"ไปล้างหน้าล้างตากัน วันนี้น้องภูจะโชว์ฝีมือเอง"
"โอเค"
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2838441 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก