ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0เต็มใจนำเสนอ......................รักข้ามรั้ว ไอ้ตัวแสบ 
ตอนที่1
"น้องภูค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ลงมาเถอะค่ะ"
"พี่แก้ม ไปเอาถุงมาใส่มะม่วงเร็ว เร็วสิ ภูถือไม่ไหวแล้ว มดกัดภูด้วย"
"ลงมาก่อนค่ะ ลงมาก่อน ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตายแล้วว"
ผมพลัดตกลงมาจากต้นมะม่วง เพราะกิ่งที่ผมไปเหยียบมันดันเปราะนะสิ ซวยมว้าก
"ยังไม่ตายพี่แก้ม ภูยังไม่ตาย อูยยยยย อ่ะมะม่วง"
"น้องภูไม่ตายหรอกค่ะ พี่แก้มเนี่ยแหละจะตาย ถ้าพี่นุชกลับมาเห็นสภาพน้องภูแบบนี่"
"ถ้าคุณแม่ว่าอะไรพี่แก้มเดี๋ยวภูจัดการเอง"
"ไปเถอะค่ะเข้าบ้านเถอะค่ะ ก่อนที่คุณย่าข้างบ้านจะออกมาเจอพวกเรานะคะ"
น้องภู คุณภูหรือไอ้ภูที่เพื่อนๆเรียก ไอ้เด็กที่ซนเป็นลิง วันๆไม่เคยอยู่นิ่งแกล้งคนโน้นทีคนนี้ที
โดยเฉพาะเพื่อนๆที่โรงเรียนใครไม่โดนแกล้งถือว่า ขาลง ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนนี้มันเพิ่งขึ้นม.4 วัยกำลังแฮ่ด
ภูเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ เนื่องจากมันเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อแม่
แล้วก็เป็นหลานชายคนเดียวของคุณยาย คุณยายจะรักไอ้ภูมาก เพราะด้วยที่เป็นหลายชายคนเดียว
แล้วมันก็หน้าตาละม้ายคล้ายคุณยายอีกซะด้วย ดวงตาที่คมกลมโต คิ้วที่โก่ง ดุจวาดด้วยปลายพู่กัน
ลักยิ้มที่เวลายิ้มแล้วจะเป็นแก้มบุ๋มไปหนึ่งข้าง ดูยังไงก็คล้ายคุณยายทุกกระเบียดนิ้วจริงๆ
เลยมีแต่คนตามใจ ทำให้ภูดูเป็นเด็กดื้อรั้นเอาแต่ใจ แล้วก็ไม่กลัวใครเลยสักนิด
แม้แต่....................................."ไม้เรียว"
"แก้ม" เด็กผู้หญิงวัยรุ่นตอนปลาย พี่เลี้ยงและเพื่อนเล่นของไอ้ภูตั้งแต่เยาว์วัย จนปัจจุบัน
จริงๆแล้วแก้มมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆของ"แม่นุช" แม่อันเป็นที่รักยิ่งของไอ้ คุณภู
"โอ๊ยยยยยพี่แก้ม เบาๆสิภูเจ็บนะ" แก้มล้างทำความสะอาดแผลที่ข้อศอกของภู ที่มันโดนต้นมะม่วงเกี่ยวตอนตกลงมา
"มันก็ต้องเจ็บสิค่ะ ยานิค่ะ ไม่ใช่น้ำ"
"พี่แก้มอ่ะทำเบาๆหน่อยสิ มือหนักยังกะช้าง"
"เสร็จแล้วค่ะเสร็จแล้ว"
"เจ็บเป็นบ้าเลย พี่แก้ม"
"เดี๋ยวก็หาย ใช่ว่าไม่เคยตกมาก่อน"
"ก็จริงเนอะ เอามะม่วงมากินกันเถอะ"
"เดี๋ยวพี่ไปปอกให้นะคะ" แก้มหายใปในครัวอยู่นาน จนไอ้คุณภูมันเริ่มอยากกินมะม่วงมันเลยเดินไปในครัว
"พี่แก้ม เสร็จยังเนี่ย"
"เสร็จแล้วค่ะ พอดีพี่แก้มทำน้ำปลาหวานอยู่ มะม่วงมันเปรี้ยวน่ะคะ"
"เอามาเลยอยากกินจะแย่แล้ววววววว"
ในขณะที่กำลังเอามะม่วงจิ้มน้ำปลาหวานอยู่นั้น เสียงเรียกชื่อ"น้องภู" ดังประดุจเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นจากหน้าบ้าน
"น้องภู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"พี่นุช!!! คุณแม่!!!" ภูกับแก้มอุทานออกมาพร้อมกัน
"งานเข้าภูแล้วพี่แก้มมมมมมมม"
"แก้ม ยัยแก้มมมม พี่เรียกได้ยินไหม"
"มาแล้วคร๊าาาาาาาาาาาา"
"น้องภูอยู่ไหน"
"นะ นะ นะ ใน ครัวค่ะ" แม่นุชพอได้รู้ว่าเจ้าตัวแสบอยู่ที่ไหนก็มุ่งตรงไปทันที
"น้องภู!!!!!!!!!!!!" เสียงตะโกนเรียกกึ่งตวาด ดังมาก่อนต้นกำเนิดเสียงซะอีก
"ค๊าบคุณแม่ เสียงดังเชียว กินมะม่วงกะภูไหมครับ อร่อยนะครับ"
"ตามแม่มาเดี๋ยวนี้เลยนะแล้วก็เอามะม่วงที่เหลือถือตามแม่มาด้วย"
"ไปไหนอ่ะฮะ"
"แม่บอกให้ถือตามแม่มา ไม่ต้องถาม"
เรื่องมันมีอยู่ว่า คุณย่าข้างบ้านเค้าเห็นไอ้ภูขโมยมะม่วงเค้าแล้ว เค้าก็เลยดักรอแม่นุชหน้าบ้าน
เรียกว่าฟ้องนั้นแหละ ทีนี้ไอ้ภูอ่วมแน่ จะโดนถอนหญ้าไปกี่อาทิตย์ว่ะเนี่ย
แก้มเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเลยเดินตามไปด้วยเผื่อจะช่วยอะไรได้ แต่นี้ไม่ใช่ครั้งแรก มันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
ที่พวกเราก่อความเดือดร้อน กับ คุณย่า แต่คุณย่าท่านก็ยังเอ็นดูไอ้ภูเหมือนเดิม
คุณย่านั่งเก้าอี้โยกรออยู่หน้าบ้านแล้ว เมื่อพวกเราทั้งหมดเดินเข้าไป คุณย่าเห็นไอ้ภูก็ยิ้มทักทาย
"ไงเจ้าลิงทะโมน ตกลงมาเจ็บไหม" คุณย่าพูดไปหัวเราะไป จริงๆแล้วคุณย่าท่านใจดีมากกก เราเลยปีนแล้วปีนอีก
"ก็เจ็บนิดหน่อยอ่ะครับ" ผมส่งยิ้มให้คุณย่า เพราะรู้ซะว่ายังไงคุณย่าก็ไม่โกรธภูหรอก
"ขอโทษคุณย่าซะน้องภู"
"ขอโทษครับคุณย่า แล้วนี่มะม่วงที่ภูเก็บไปภูเอามาคืนครับ ภูแถมน้ำปลาหวานคืนให้ด้วย" แก้มหลุดขำออกมา
แต่ก็ต้องหยุดขำเพราะสายตาแม่นุช จ้องเขม็ง
"เอาไปกินเถอะลูก วันหลังอยากกินก็บอกย่าดีดีก็ได้ ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ"
"มันไม่ลุ้นอ่ะครับคุณย่า"
"นุชขอโทษแทนลูกด้วยนะคะคุณย่า น้องภูก่อเรื่องให้คุณย่าไปเว้นแต่ละวัน"
"ไม่ต้องคิดมากหรอกนุช เราเพื่อนบ้านกัน ตาภูเองย่าก็เห็นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย รักเหมือนหลานคนหนึ่งถึงจะซนไปซะหน่อยก็เถอะ"
แล้วทำไมคุณย่าต้องฟ้องคุณแม่ด้วยหล่ะ ภูแค่ขอมะม่วงกินแค่สิบกว่าลูกเอง แว๊กกกกกกกกก
"งั้นนุชขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวต้องจัดการไอ้ตัวแสบนี้ก่อน"
"ตามสบายๆ อย่าตีลูกนะนุช"
"รับปากคุณย่าสิครับคุณแม่" ภูกลัวโดนตีง่ะ
"เดี๋ยวเถอะ" คุณย่าหัวเราะร่วน ดูท่าทางท่านจะมีความสุข คุณย่าท่านตั้งแต่เกิดมาผมก็เห็นท่านอยู่คนเดียวมาตลอด
คุณแม่บอกว่า ลูกหลานคุณย่า ไปทำงานไปเรียนต่อต่างประเทศกันหมด จะพาคุณย่าท่านไปด้วย
แต่คุณย่าท่านไม่ยอมไป ท่านรักบ้านหลังนี้มาก บ้านคุณย่ามีผลไม้เยอะแยะ ต้นไม้เยอะมาก
ท่านจึงเป็นบ้านหลังเดียวในใจกลางเมืองแถบละแวกนี้ที่ดูร่มรื่นที่สุด
เราสามคนเดินกลับบ้าน พร้อมกับมะม่วงที่ผมขโมยมาเพราะคุณย่าท่านให้ พอถึงรั้วหน้าบ้าน
"มดแดง" หมาพันธ์เซนต์เบอร์นาดตัวเท่าควายได้มั้ง มันก็น้ำลายยืดรอเจ้าของอยู่หน้ารั้ว
"ไปไหนมาไอ้มดแดง ไปหลับอยู่ที่ไหนมา " ผมทักทายมันเพราะวันนี้มันไม่ยอมมาช่วยเก็บมะม่วง
"น้องภู ตามคุณแม่เข้ามาในบ้าน"
"แต่ไอ้มดแดงมันคิดถึงภูนะแม่ ดูมันสิ กระดิกหางใหญ่เลย"
"แม่ให้เวลาสามนาทีนะภู ถ้าแม่ยังไม่เห็นภู แม่จะตีภูจริงๆ" แล้วคุณแม่ก็เดินเข้าบ้านไป
"โอ๊ย ไอ้มดแดง แกมาตะกุยแขนฉันทำไมว่ะเนี่ย คนยิ่งเจ็บๆอยู่ แล้วเมื่อไรโรคน้ำลายยืดแกจะหายซะทีว่ะ"
"โฮ่งๆๆ คร๊อก ฮ่องๆๆๆ" แล้วมันก็สะบัดน้ำลาย แพร๊กๆๆๆ
"เออแล้วจะรู้ภาษาหมาได้ไงว่ะ สงสัยมันจะหิว" กินอาหารวันๆเป็นกะละมัง ดูตัวมันสิ
ใหญ่พอๆกะตัวภูเลยมั้งเนี่ย ขี่ได้สบายๆเลย หรือว่าตัวเราเล็กเกินไปว่ะ
หมดเวลาเล่นกะไอ้มดแดงแล้ว แล้วเราก็ต้องไปชดใช้กรรมที่เราก่อเอาไว้ เห้ออออออ
"กว่าจะมาได้นะ"
"คุณแม่จะลงโทษภูยังไงก็แล้วแต่เลยครับ ภูยอมรับผิด"
"เราต้องไปช่วยคุณย่าเค้ารดน้ำต้นไม้ทุกวันหลังกลับมาจากโรงเรียน"
"คุณแม่เรียกว่ารดน้ำป่าดงดิบจะดีกว่า"
"แล้วแม่หวังว่าภูคงจะมีความรับผิดชอบพอนะลูก แม่เหนื่อยกะงานมาทุกวันภูอย่าพยายามสร้างเรื่องให้แม่ปวดหัวได้ไหมลูก"
"ภูจะพยายาม"
"นอกจากพยายามแล้วภูต้องทำให้ได้ด้วย ถ้าภูยังจะทำเรื่องปวดหัวให้แม่อีก แม่จะตีภูแน่"
"ครับ"
"ทำผิดก็ต้องรับโทษ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวคุณแม่จะไปทำกับข้าว คุณพ่อมาจะได้กินพร้อมกัน"
"ครับ"
"แล้วใครทำแผลให้"
"พี่แก้ม"
"เดี๋ยวแม่ต้องไปจัดการยัยแก้มอีกคน พากันซนตลอด ไม่เคยห้ามน้อง"
"ไม่เกี่ยวกับพี่แก้มหรอกคุณแม่ ภูทำคนเดียว"
"แน่ใจ"
"แน่ครับ"
"งั้นไปอาบน้ำอาบท่าป่ะ"
"คร๊าบบบบบ" ก็โดนดุพอหอมปากหอมคอ เนี่ยแหละไอ้ภูมันถึงได้ซนทุกวัน ย๊ากกกกกกกกกก
รดน้ำต้นไม้บ้านคุณย่า 1 เดือน แล้วเวลาเที่ยวเล่นของภูมันจะไปอยู่ที่ตอนไหนเนี่ย
ผมอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ก็ลงมาข้างล่าง เพราะตอนนี้ผมหิวมากแล้ว
"ไงไอ้ตัวแสบ ก่อวีรกรรมอะไรอีกวันนี้" คุณพ่อทักทายผมหลังจากที่ผมก้าวลงบันไดมาเหยียบพื้นชั้นล่าง
"ป๊าว"
"พ่อซื้อคริสปี้ครีมมา"
"ไหนอ่าาาา" ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เมื่อพูดถึงขนม ว่าแต่พ่อผมเนี่ยนะจะไปต่อคิวซื้อ
"น้องภูเอาแกงนี้ไปให้คุณย่าก่อน"
"คร๊าบบบ" ว่าแต่ทำไมคุณแม่ไม่ใช้พี่แก้มอ่ะ ไปเหอะอย่างสงสัยให้มันมากนะ ไอ้ภู วันนี้มึงทำผิด
ไอ้ภูค่อยๆปีนรั้วบ้าน เพราะว่าเดี๋ยวแกงจะหก มันเอาเก้าอี้มารองไว้ แล้วก็เอาชามวางไว้บนขอบรั้ว
แล้วทำไมเมิงไม่ไปเข้าทางหน้าบ้านว่ะ ไอ้นี้ชอบทำอะไรลำบากๆตลอด
"คุณย่าค๊าบบบบบบบบ"
"ว่าไงลูก"
"คุณแม่ให้เอาแกงมาให้ครับ"
"อ่ะขอบใจขอบใจ"
"คุณย่ากินข้าวรึยังครับ ไปกินกะภูไหม"
"เอาเลยตามสบายเลยลูกขอบใจมาก ฝากขอบใจแม่เราด้วยนะ"
"ได้ครับคุณย่า"
"แล้วโดนแม่ตีรึป่าวเราอ่ะ"
"ไม่โดนหรอกครับ ก็คุณย่าขอไว้นินา แต่ว่าาาาาาาา"
"แต่ว่าอะไร"
"คุณแม่ให้ภูมาช่วยคุณย่ารดน้ำต้นไม้ทุกวันหลังเลิกเรียนเป็นเวลา1เดือน"
"ไม่ต้องมาหรอก ย่าทำเองดีกว่า"
"ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคุณแม่จะดุเอา เดี๋ยวพรุ่งนี้ภูมาช่วยนะครับ"
"ตามใจตามใจ" คุณย่าคงจะดีใจมากแน่ๆที่น้องภูจะมาช่วย กร๊ากกก
"ภูไปกินข้าวก่อนะครับคุณย่า"
"จ้ะ ขอบใจมากนะลูกนะ"
"คร๊าบบบบบบ"
นี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันของชีวิตเด็กหนุ่มจอมดื้ออย่างไอ้ภู
จริงๆแล้ว ภู เป็นเด็กที่ไม่มีพิษภัยอะไรเลย ออกจะใสๆเพียงแค่มันซนมากเท่านั้นเอง
เขาไม่เคยคิดร้ายกับใคร ไม่เคยทำร้ายใคร เป็นเด็กฉลาดไหวพริบดี แล้วที่สำคัญ เขาไม่เคยเอาเปรียบใคร
น้องภูถูกสอนมาเป็นอย่างดี ถึงแม้คุณแม่จะไม่มีเวลาให้ภูก็ตาม
*************************************************************************************รักข้ามรั้วไอ้ตัวแสบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
