หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[YMP]

 

[ormn]

  อยากรู้อะเกิดอะไรขึ้น

[Still_14OC]

นั่น เค้า นอนคุยกันเลย จบแบบนี้ มาควักลูกตา ไปเลยเถอะ

[First]

คงไม่ใช่อย่างที่เห็นนะ  โยชิเซนต์จะแรงไปไหน 5555

[ชางหลง]

 :fire:มาทำให้อยากแล้วจากไป กลับมาด่วน ๆ
 อย่าให้ FC น้องภูประท้วงนะ
 เดี๋ยวนี้ชักนานอะ รอ ร้อ รอ ร้อ รอ

[hpsky]

 
 
มาต่อเร็วๆน๊าาา ค้างมากกกก

[RAKDEK_KA]

  เกิดอะไรขึ้นอะ 

[physicecho]

   มาต่อเร็วเร็วน้าาาาาาาา

[meadthat]

ค้างอะครับบบ

[vvivy]

ค้างงงงงะ TT

[indy❣zaka]

มาอ่านใหม่  อิพี่พีทมันคุยไลน์กับคนนี้ทั้งวัน  แบบนี้เรียกนอกใจได้เลยนะนี่   
มันต้องมีแอบคิดมั่งแหละ  ถ้าไม่คิดอะไรเกินเลย จะคุยบ้าอะไรทั้งวันแบบนั้นอ่ะเนอะ

[AMINOKOONG]

จะว่าอะไรมั๊ยถ้าจะบอกตรงๆว่าอยากให้โยชิได้กะพี่แพท เห็นกัดกันดีนัก อิๆๆ

ส่วนอิคได้คู่กะน้องภู พักหลังๆอิคดูแลภูดีมาก แถมชอบหยอดบ่อยๆเหมือนยังแอบชอบภูอยู่ลึกๆ(แอบจิ้นเอง)

บางทีก็เหนื่อยกะพี่พีทซะเหลือเกินทำให้น้องภูเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่าถึงพี่พีทจะไม่ผิดก็ตาม

แต่เพราะความไม่ระวังตัวเองแท้ๆ แล้วพอภูไม่พอใจก็ดุแต่น้อง เห็นแล้วหมั่นไส้ ชิ!

แต่ไงก็ช่วยมาต่อเร็วๆหน่อยน๊า ใจจะขาดแล้ววววววววววววว

[watcharet]

เข้าใจผิดเฉยๆ แค่ม่อนสะดุดล้มทับตัวพี่พีทเฉยๆ 555555

[mizzmizz]

 

[l_k]

 

[K.Pupoom]

เรารู้นะว่าทุกคนอึดอัด   ฮ่าๆๆๆ

ว่าจะดองไว้สักเดือน  คงโดนด่าไม่เป็นอันนอนแน่ๆ 
เอ้า  ฮึ๊บ

 


ตอนที่  177


"อ่าวภู  มาด้วยหรอ" ไอ้ม่อนลุกจากตัวพี่พีท ทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอ้ผมเองยืนโกรธจนตัวสั่น แต่ต้องงงกับพฤติกรรมของม่อน นี่นอนทับกันอยู่นะ นั้นผัวกูนะ อิดวก

แต่พี่พีท หน้าเหลือสองนิ้วได้มั้ง

"อื้ม"
"นั่งก่อนๆ เดี๋ยวม่อนเอาน้ำมาให้"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ"
"อ่าวหรอ จะให้พี่พีทดูหนังสือให้ซะหน่อย"
"งั้นก็ตามสบายนะ พี่พีทเดี๋ยวน้องภูกลับแท็กซี่เอง"
"เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะม่อน"
"พี่พีทเดี๋ยวสิ เรายังไม่ได้ดูหนังสือเล่มนั้นเลยนะ ที่พี่พีทบอกว่าหาซื้อไม่ได้แล้วอ่ะ"
"เอาไว้ดูวันอื่นแล้วกัน น้องภูไปโน้นแล้ว"

ผมจะออกไปแต่ม่อนก็ล็อคแขนไว้ ผมสะบัดออกโดยไม่ได้สนใจอะไร
ป่านนี้ไอ้คนขาเจ็บคงวิ่งหนีหายจนลืมเจ็บไปแล้วล่ะ ผมวิ่งออกมาม่อนก็วิ่งออกมา
น้องภูเดินไปช้าๆไม่ได้วิ่งไม่ได้โวยวายหรือเสียใจอะไรอย่างที่ผมคิดเลย
น้องภูคงเข้าใจมั้งว่าเมื่อครู่มันเป็นอุบัติเหตที่ม่อนจะเอื้อมไปหยิบหนังสือแล้วดันลื่นล้มมาทับผมพอดี

"น้องภู"
"อะไร"
"ขึ้นรถ"
"ถ้าพี่พีทอยากจะดูหนังสือก็ไปดูสิ เดี๋ยวน้องภูนั่งแท็กซี่กลับก็ได้"
"อย่ามาประชดพี่"
"ทำไมต้องประชด พี่พีทไปทำอะไรผิดมาหรือไง"
"มันไม่ใช่อย่างที่น้องภูคิดนะ"
"อื้ม น้องภูเข้าใจแล้ว มีอะไรอีกไหม"
"แล้วทำไมไม่อยู่ด้วยกันก่อน จะรีบกลับบ้านทำไม"
"น้องภูปวดขา น้องภูอยากไปนอน"
"งั้นก็กลับบ้านกัน" พี่พีทเดินมาจับข้อมือผม
"พี่พีท ไม่ต้องมาแสดงว่าตัวเองโมโห ตัวเองทำอะไรไม่มีใครเขาจะเข้าใจไปซะทุกอย่างหรอกนะ ภาพที่มันเห็นมันชวนให้เข้าใจหรือเปล่าล่ะ"
"ไหนบอกว่าไม่โกรธ" เราสองคนเถียงกันเบาๆ หน้าบ้าน
"ไม่โกรธ แล้วก็เฉยๆด้วย เพราะชินซะแล้ว"

"เข้าบ้านก่อนดีไหม ไปคุยกันข้างในดีกว่าครับ มีอะไรค่อยๆพูดกันนะ" ไอ้ม่อน
"ไปสิ อยากไปอยู่แล้วนิ เห็นระริกตั้งแต่เมื่อคืน ปล่อย!!!" ผมสะบัดมือออกจากพี่พีท
"เด็กเอาแต่ใจ" ไอ้ม่อนมันว่าผม พี่พีทมองหน้าผม แล้วก็มองหน้ามัน แบบงงๆ
"ถ้าพี่พีทจะอยู่ที่นี้ก็อยู่ไป น้องภูจะกลับ"
"พี่พีท อย่าไปตามใจ เดี๋ยวเสียนิสัย โตป่านนี้แล้วพูดไม่รู้เรื่อง" เอ้าอินี่ อยากมีเรื่องใช่ม๊ะ เดี๋ยวจัดให้

ผมหยุดชะงัก ใจหนึ่งก็ไม่อยากมีเรื่องเท่าไร แต่ขามันดันเดินกลับไปที่เดิมซะงั้น

"ว่าอะไรนะ"
"ก็นายน่ะเอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล"
"อะไรล่ะที่ทำให้เราต้องมีเหตุผล"
"พี่เขาตามหาหนังสือเล่มนี้มานาน นายไม่เข้าใจหรอ ว่าพี่ชายนายต้องการอะไร"
"เข้าใจไง เลยบอกให้อยู่ที่นี้ เรามั่นใจว่าพี่พีท อยากเห็นหนังสือเล่มนั้น แล้วนายล่ะมั่นใจหรือเปล่าว่าอยากให้พี่พีทดูหนังสือเล่มนั้น หรือว่าดูอย่างอื่น"
"กลับบ้านเราเถอะน้องภู พี่ขอโทษนะ" พี่พีทพยายามทำให้ทุกอย่างสงบลง แต่ขอโทษนะ สงบยาก
"เงียบไปเลยพี่พีท" ผมหันไปมองพี่พีทตาเขียว
"ทำไมต้องขอโทษเด็กเอาแต่ใจแบบนี้ด้วย ไม่เข้าท่าเลยนะพี่ หน้าตาก็น่ารักไม่น่าเอาแต่ใจเลย พี่ตามใจน้องพี่แบบเนี่ยต่อไปจะเสียคนนะครับ"
"เลิกเสแสร้งแกล้งเป็นคนดีเถอะ เห็นแล้วมันทุเรศ พี่พีท จะเอาไง"
"ก็พี่บอกจะกลับบ้านเราไง"
"พี่ผมไม่ยอมให้พี่กลับนะ"
"โถ... มีสิทธิ์อะไรไม่ให้เขากลับ เธอมีสิทธิ์อะไร!!!!!"
"พี่ว่าพอเถอะ เดี๋ยวมันจะไปกันใหญ่นะ เรื่องเข้าใจผิดแค่นิดเดียวเอง พี่กลับก่อนนะม่อน"
"มันน่ะเข้าใจผิด น้องภูอ่ะเข้าใจถูก จำใส่หัวกลวงๆของแกไว้ด้วยนะ ว่าเนี่ยผัวกูไม่ใช่พี่ ไอ้ที่คิดจะเอาเขาทำผัวน่ะเลิกคิดไปได้เลย กูไม่ให้!!!!!!! "

ไอ้ม่อนยืนอึ้งไปสักพัก ดูท่าทางตกใจแต่ก็เก็บอาการไว้

"ที่แท้ก็หวงก้างนี่เอง หึงจนหน้ามืดตามัวขาดสติ"
"ก็ยังดีกว่าให้กิเลสมันครอบงำจนขาดสติไม่รู้ว่าลูกเขาเมียใคร"
"โอ๊ยยย ถ้ารู้ว่ามีลูกมีเมียก็ไม่ยุ่งหรอกจ้า แถมเมียดุอย่างกับหมาแบบเนี่ย ยิ่งไม่ยุ่งใหญ่ ทำตัวอย่างกับนางฟ้านางสวรรค์ เขาเอากันทั้งมหาวิทยาลัย นึกว่าไม่มีใครรู้หรอไง"
ผมโกรธไอ้ม่อนจนตัวสั่น หมายจะเข้าไปชกหน้ามันสักที พี่พีทคว้าแขนไว้
"ไม่เอา น้องภูไม่เหมาะที่จะทำแบบนี้  กลับบ้านเราเถอะ พี่สัญญาว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก ตั้งสตินะคนดี"
"อย่ามายุ่งกับเราสองคนอีก ผมขอร้อง" พี่พีทหันไปพูดกับไอ้ม่อน
"เห้ยไอ้พีท มาทำไรว่่ะ"มีรถมาจอดหน้าบ้าน เพื่อนพี่พีทตะโกนมาจากในรถ
"หลงทางมาว่ะ"
"หลงไปบ้านกูเลยไอ้เชี้ยนี้ กูรอหน้าบ้านนะ"
"เออ"

เราสองคนเดินออกจากบ้าน ผมดึงสติที่หลุดลอยกลับคืนมา ผมก็สัญญาว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก

พี่พีทพาผมขึ้นรถ และก็ดูที่ข้อเท้า
"ยังเจ็บอยู่ไหม"
"เจ็บที่ใจมากกว่า"
"พี่ขอโทษ พี่ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงๆนะ แล้วที่น้องภูเห็น  เขาลื่นล้มมาทับพี่"
"อื้ม"
"โกรธพี่หรอ"
"โกรธมัน แล้วก็โมโหมากด้วย อยากจะจุดไฟเผาบ้านมันด้วยซ้ำ โว้ยยยยยย"
"กลับบ้านเราเถอะนะ" พี่พีทก็หอมที่หน้าผากผมเบาๆ
"แวะไปบ้านเพื่อนพี่ก่อนเถอะ เขารออยู่"
"งั้นแวะไปทักทายมันแปปนะ ไม่ต้องลงไปก็ได้"
"ไม่ลงไปเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก ต่อไปเนี่ย ใครมาเกาะแกะกับพี่พีทอีก น้องภูจะตบมันให้หน้าแหก"
"กิริยาแบบนี้มันไม่เหมาะกับน้องภูสักนิด"
"แล้วจะให้น้องภูได้แต่ร้องไห้ วิ่งหนี แล้วก็ให้มันเอาพี่พีทไปกกหรอไง"
"โห่ มาเต็ม ท่าทางจะขึ้นนะเนี่ย"
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ม่อน กูจะให้น้องกูมาตบมึง ชิส์"
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้โยชิน่ะหรอ ตัวเท่าลูกหมาเขาได้เตะคอหัก"

ผมเข้าใจน้องภูนะว่ารู้สึกอย่างไร ถ้าเป็นคนอื่นคงด่าหยาบๆคายๆไปแล้วล่ะ แล้วคงตบกันเละไปแล้ว
แต่น้องภูคำหยาบที่สุดก็ไอ้อีกูมึงเท่านั้นแหละ จะสรรหาคำด่าเจ็บๆมาด่าก็มีในฮาร์ดดิสน้อยเหลือเกิน
โกรธจนตัวสั่นแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ที่ผมห้ามไม่ใช่อะไรคือไม่อยากให้เขาเจ็บตัว ถ้ามีการปะทะกันขึ้น
อย่างน้อยมันก็ต้องเจ็บตัวบ้าง แม้แต่รอยข่วนผมก็ไม่อยากให้มี คนๆนี้เป็นคนพาล ผมไม่ให้อยากให้เมียผมไปยุ่ง

"เดินไหวไหม" พี่พีทถามผมเมื่อถึงหน้าบ้านเพื่อน
"ตบคนก็ไหว"
"อารมณ์ยังไม่หายค้างหรอไง"
"เข้ามาก่อนเลยมึงไอ้พีท คนนี้สินะน้องภูที่เขาเล่าลือ"
"เออ"
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ โห น่ารักเป็นบ้า ที่เขานินทากันว่ามึงหลงเมียจนลืมเพื่อนกูว่าน่าจะจริงตามข่าวลือแล้วล่ะ ก็น่าหลงซะขนาดนี้"
"พอเลยมึง หยุดมองเมียกูแบบนั้นได้แล้ว"
"เออๆๆ เข้าบ้านก่อนๆ แล้วมึงไปทำไรบ้านนั้นว่ะ"
"รู้จักกันแวะเอาของมาให้"
"เด็กมึงหรอ มึงกล้านะพาเมียมาหากิ๊กเนี่ย"
"หาเรื่องให้กูแล้วไง แค่รู้จักกันเฉยๆ ตอนงานถ่ายโฆษณา"
"นึกว่ามึงเป็นเสี่ยที่เลี้ยงนายแบบไว้ซะอีก"
"แค่เลี้ยงคนนี้ก็ปวดหัวแล้ว"
"ปวดหัวตรงไหนว่ะ น่ารักแบบเนี่ยกูยอมปวดหัว ยกให้กูก็ได้นะ"
"ฝันไปเถอะ นี่คือคนสุดท้ายของกู"
"อัยย่ะ ดื่มน้ำอะไรดีครับน้องภู"
"น้ำเปล่าครับ"
"รอสักครู่นะ มึงอ่ะไอ้พีท"
"เหมือนกัน" แล้วเพื่อนพี่พีก็เดินไปหยิบน้ำให้เราสองคน

"หายเจ็บขายัง"
"หายแล้ว"
"หายโมโหยัง"
"ยัง!!!!!"
"เมื่อไรจะหาย"
"อีกนาน"
"เอางี้นะ จะให้พี่ทำอะไรพี่ยอมทั้งนั้น ขอให้ลืมเรื่องนี้ซะ"
"ไปต่อยหน้ามันสิ มันว่าน้องภูว่าให้เขาเอากันทั้งมหาวิทยาลัย เป็นพี่พีทพี่พีทจะรู้สึกยังไง"
"น้องภูไม่ได้เป็นแบบนั้นนิ อย่าเอาคำพูดของคนพาลมาคิดเลย น้องภูแคร์คำพูดของคนที่เรารักก็พอ"
"น้องภูเข้าใจ แต่มันไม่ใช่เวลานี้ที่จะเข้าใจ"
"โอเคๆ"

"มาแล้วครับ  คุยอะไรกันอยู่ดูซีเรียสเชียว"
"ไม่มีไรหรอกมึง ทัศนคติไม่ตรงกันนิดหน่อย"
"น้องภูเรียนคณะอะไรครับ"
"แพทย์ครับ"
"โห เก่งจัง น่ารักอีก หล่อด้วย ขาวโบ๊ะ มีข้อติบ้างไหมเนี่ย"
"มีครับ"
"อะไรอ่ะ"
"พี่พีทน่าจะตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุดนะครับ น้องภูว่า"
"ก็โกรธง่ายหายช้า บ้าอ่านหนังสือ มือถือชอบลืม ไม่ค่อยปลื้มเวลาหิว เป็นสิวไม่ได้ ไม่ชอบทานไข่แดง แปรงฟันนาน ....."
"พอ อายพี่เขา"
"แบบนี้เขาไม่ได้เรียกข้อติ เขาเรียก น่ารักต่างหากล่ะมึง แล้วบริษัทเป็นไงบ้างว่ะ"
"ก็โอเคไปได้ดีเลยล่ะ"
"เห็นทำให้ป้าชูด้วยนิ อ๋อ นึกออกแล้ว พรีเซนเตอร์ร้านป้าชู น้องภูนินา"
"เออดิ"
"ถึงว่า คุ้นๆว่าเคยเห็นที่ไหน แหม๋ๆอุตสาหากรรมในครัวเรือนเลยนะเว้ย"
"เออ"
"พี่ครับน้องภูขอเข้าห้องน้ำหน่อย"
"ทางโน้นเลยครับ เลี้ยวซ้ายแล้วก็ตรงไป ขวามือ"
"ครับ"
"เดินไหวไหม" พี่พีทถาม
"เตะคอคนก็ไหว"
"อุต๊ะ" แล้วผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ

"กูถามจริง มึงไปทำไมบ้านนั้น"
"ก็บอกไปแล้ว"
"ทางที่ดีอยู่ห่างๆเขาไว้นะมึง เดี๋ยวจะโดนสูบ"
"ทำไมว่ะ"
"บ้านหลังนั้นอ่ะ มีเสี่ยซื้อให้ ไอ้คนเนี่ยมันเป็นนายแบบ หลอกคนรวยๆโง่ๆแบบมึงเนี่ย"
"แสรด แล้วมึงรู้ได้ไง"
"แฟนกูที่เป็นนางแบบอ่ะเล่าให้ฟัง"
"มึงนี้ก็ขี้เสือกนะ"
"เอ้า ไอ้ห่า เตือนไว้ มึงมีเมียน่ารักขนาดนี้แล้วถ้าปล่อยเขาไปก็เสียดายแทนว่ะ"
"เขาไม่ได้น่ารักแค่หน้าตารูปลักษณ์ภายนอกนะ เขาน่ารักไปถึงจิตใจ"
"มึงรู้ป่ะเวลาที่มึงพูดถึงเขา ตามึงเป็นประกาย เหมือนพวกการ์ตูนญี่ปุ่นแบ๋วๆดูแรดๆอ่ะ"
"มึงนิ ช่างจินตนาการนะ "
"ฮ๋าๆๆๆ"
"เดี๋ยวกูต้องกลับก่อนนะเว้ย ไปหากูที่บ้านบ้าง เดี๋ยวให้คุณย่าทำอะไรอร่อยๆให้ทาน"
"เออๆแล้วเดี๋ยวกูจะชวนพวกมันไปด้วย อย่าลืมที่กูบอกนะ อย่าไปยุ่งกับบ้านนั้นอีก"
"เออ"
"เมียมึงมาแล้ว"
"ป่ะ น้องภูเดี๋ยวกลับกันเลย"
"ครับ น้องภูขอตัวกลับก่อนนะครับพี่ สวัสดีครับ"
"ครับ ขอหอมทีได้ป่ะ"
"หืออออ"
"หอมตูดกูนี่มา"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ไปก่อนนะเว้ย ไว้โทรคุยกัน"
"เออ" เพื่อนพี่พีทเดินมาส่งที่หน้าบ้าน

"ขับรถดีๆนะมึงไอ้พีท น้องภูแล้วเจอกันนะครับสุดหล่อ"
"ครับ สวัสดีครับ"

เราออกมาจากบ้านเพื่อนพี่พีท ผ่านหน้าบ้านอีม่อนผมยังแค้นใจไม่หาย ทำไมโลกต้องมีคนแบบนี้ด้วยนะไม่เข้าใจ

"ถามอะไรหน่อยได้ไหม" พี่พีท เอ่ยขึ้นหลังจากที่เรานั่งเงียบกันมานาน
"ยังไม่พร้อมจะตอบตอนนี้"
"ครับ"
"พี่พีทเชื่อที่ไอ้ม่อนมันพูดไหม"
"เรื่องอะไร"
"ที่น้องภูให้เขาเอากันทั้งมหาวิทยาลัยอ่ะ"
"ไม่เลย แล้วไม่เคยอยู่ในหัวพี่ด้วยซ้ำ"
"แล้วทำไมไอ้ม่อนมันต้องพูดแบบนั้น"
"มันก็จะทำใหเราสองคนทะเลาะกันไง"
"ทำไมน้องภูต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย กี่ครั้งแล้วเนี่ย"
"เราห้ามได้หรอ แค่เรารักกันแล้วก็เชชื่อใจกันมันก็พอแล้ว ดูครั้งนี้สิ ถ้าน้องภูไม่เชื่อพี่แล้วคิดไปว่าพี่มีอะไรกับเขา เราก็จะทะเลาะกันแล้วมันก็เข้าทางของไอ้ม่อน"
"อื้ม"
"แต่เพราะเรารักแล้วก็เชื่อใจกัน เขาถึงทำอะไรเราไม่ได้"
"ก็จริง"
"จำไว้นะ พี่ไม่มีวันทรยศคนที่พี่รักแน่นอน ขอให้เชื่อใจพี่"
"ครับ แล้วเมื่อกี้จะถามอะไร"
"จะถามว่า ถ้าพี่ไม่จับไว้จะไปต่อยเขาจริงๆอ่ะ"
"ก็จริงสิ"
"สู้เขาได้หรอ"
"พี่พีทจะไม่ช่วยน้องภูหรอไง จะยืนดูน้องภูโดนทำร้ายหรอ"
"ช่วยสิ"
"พี่พีทอ่ะป๊อด"
"ครับบบบบ แม่คนเก่ง แม่ใจนักเลง"
"ชิส์"
"หิวยัง"
"หิว"
"โมโหหิว ฮ่าๆๆ แล้วจะทานอะไรดีครับ ก๋วยเตี๋ยวเป็ดไหม เดี๋ยวเราต้องผ่านบ้านเป็ดนิ"
"อื้ม"
"เลิกคิดได้แล้ว คิดทำไมให้ปวดหัว"
"กำลังพยายามอยู่"

พี่พีทขับรถพาผมมาทานก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่ร้านไอ้เป็ด.......

"โอ้โห ลมพายุอะไรหอบมาว่ะเนี่ยมึง" ไอ้เป็ดแซวในขณะที่มันกำลังเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวอยู่
"ลมโมโห" พี่พีทแซวผมแล้วก็แอบอมยิ้ม โดนผมาเขียวใส่เข้าให้
"อะไรกันอีกล่ะคู่นี่ นั่งก่อนมึงจะได้ใจเย็นๆ เก็กฮวยนะของมึงอ่ะ"
"เออ"
"พี่พีทเอาน้ำอะไรดีครับ"
"เหมือนกันครับ เฟียตไปไหนล่ะเป็ด"
"ทำงานพี่ เดี๋ยวเย็นๆถึงจะมา"
"มาม๊า สวัสดีครับ" แม่ไอ้เป็ดเดินออกมาพอดี ผมยกมือไหว้พร้อมพี่พีท
"น้องภูลูก ตายแล้วไม่ได้เจอซะนาน โตเป็นหนุ่มหล่อเชียว น่ารักจริงๆ อาตี๋ลื้อทำอะไรให้เพื่อนทานหรือยัง"
"กำลังจะไปทำเนี่ยม๊า"
"เอองั้นเดี๋ยวม๊าไปทำเอง น้องภูเอาอะไรลูก"
"เส้นใหญ่น่องครับม๊า แล้วก็บะหมี่น่องของพี่พีทครับ"
"เดี๋ยวม๊าทำให้ อาตี๋ลื้อไปสับเป็ดมาให้น้องภูจานหนึ่งไป มายืนเกะกะอยู่เนี่ย"
"ม๊าพอแล้วครับ น้องภูทานแค่ก๋วยเตี๋ยวก็อิ่มแล้วครับ"
"จะอิ่มหรอลูก"
"อิ่มครับม๊า"
"งั้นอั้วนั่งคุยกับเพื่อนนะม๊า ม๊าทำแทนอั้วไปเลยนะ"
"เออๆ" แล้วไอ้เป็ดก็มานั่งคุยกับผม

"แล้วป๊ามึงไปไหนอ่ะ"
"ไปหาหมอ เฮียกูพาไปตรวจร่ากายประจำปีน่ะ"
"อ่าวแล้วม๊าอ่ะ"
"พรุ่งนี้ แกบอกไปพร้อมกันใครจะดูร้าน"
"อืม พี่เฟียตเข้ามาอยู่นี้แล้วหรอ"
"ก็แล้วแต่อ่ะ ถ้าเลิกงานดึกหรือเช้ามีงานด่วนก็จะอยู่คอนโด "
"แล้วมึงอ่ะ"
"ก็ไปนอนคอนโดดิ จะให้ก็นอนเหงาตูดอยู่บ้านหรอไง" ฮ่าๆๆ พี่พีทแอบขำ
"ขำอะไรพี่พีท" ผมถาม
"เปล่า"
"แล้วใครช่วยมาม๊าทำอ่ะ มึงไปอยู่กับพี่เฟียตอ่ะ"
"เฮียกูกับซ้อไง เขาไม่ให้กูมาช่วยหรอก บอกให้เอาเวลาไปอ่านหนังสือตั้งใจเรียน"
"มึงก็เลยอยู่กับผัวสบายงั้นสิ"
"เออ ก็เหมือนมึงนั้นแหละ"
"กวนตรีนแล้วไง"
"ได้แล้วลูกอาน้องภู ทานให้หมดนะลูกนะ"
"หมดอยู่แล้วครับก๋วยเตี๋ยวม๊าอร่อยที่สุดในโลกขนาดนี้"
"งั้นก็ทานเยอะๆลูก"
"ม๊ายกมาเองทำไมเนี่ย ทำไมไม่ให้เด็กยกมา"
"ลื้อนี้อย่าพูดมากน่ะ แล้วข้าวปลาน่ะานหรือยัง เดี๋ยวก็ปวดท้องเป็นโรคกระเพาะ"
"ม๊าทำให้อั้วทานแบบไอ้ภูบ้างสิ"
แล้วม๊าก็เดินไป สักพักก็ให้เด็กยกก๋วยเตี๋ยวมาให้ไอ้เป็ด
"ที่มึงอ่ะม๊ากูยกมาเอง ที่กูให้เด็กยกมา มึงทำเสน่ห์ใส่ม๊ากูป่ะเนี่ย"
"มึงมันขี้อิจฉา เออว่าจะโทรถามก็ลืม ไอ้ขิงทะเลาะกับไอ้ตี๋หรอว่ะ"
"สเตตัสเมื่อคืนชิมิ"
"เอออ่าดิ ลืมไปเลยเนี่ย เดี๋ยวโทรถามเลยดีกว่า"
"ไม่ต้อง เขาดีกันแล้ว เรื่องมันมีอยู่ว่า ไอ้ขิงไปอ่านไลน์ไอ้ตี๋แล้วมีรุ่นน้องไลน์มาจีบมัน"
"แค๊กๆๆ "ผมสำลักก๋วยเตี๋ยวทันที
"ไอ้ภู เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอกมึง"
"เออ โทษที ต่อๆ"
"ไอ้ขิงก็ด้วยความหึงผัวชิป่ะ มันก็เลยโทรไปหาอีเด็กนั้นเลย" ไอ้เป็ดหยุดเล่าพร้อมกับตักก๋วยเตี๋วเข้าปาก
"แล้วไงต่อ"
"อีเด็กนั้นก็บอกว่าไม่มีอะไร แค่ปลื้มเฉยๆ รู้แล้วว่าพี่ตี๋มีแฟนแล้ว เป็นแค่พี่น้องกัน อะไรทำนองเนี่ย"
"ขิงมันทำแบบนี้ได้หรอว่ะ"
"ก้นั้นสิ มันเปลี่ยนไปแล้ว ได้ข่าวว่า มันด่าไอ้ตี๋จนไอ้ตี๋นอนร้องไห้เลยนะมึง"
"อุต๊ะ ใครบอกมึง"
"เฟซบุค ไอ้เชี้ยตี๋มันดราม่า อัพรูปมันนอนร้องไห้ แล้วขึ้นว่า เมียไม่เข้าใจ ทำไงดี แม่ง สตรอสุดๆ กูรู้ว่ามันแสดง"
"มึงก็มันอาจจะเสียใจจริงๆก็ได้ แล้วทำไมเขาถึงดีกันไวขนาดนั้นอ่ะ"
"ก็อีขิงมันโทรนัดน้องคนนั้นมาเคลียร์"
"โหดว่ะ น้องมันก็ยอมมาหรอ"
"ยอมสิ ไม่อย่างนั้นอิขิงบุกถึงคณะแน่ กูเลยเช็คไลน์พี่เฟียตทุกวัน ฮ่าๆๆ"
"สงสัยกูจะต้องเอาบ้างแล้วมั้ง พักนี้คุยไลน์แอบยิ้มเล็กยิ้มน้อย" ผมหันไปทางพี่พีท ที่บรรจงตักชิ้นเป็ดเข้าปาก
"คุยกับเพื่อน" พี่พีทตอบน้ำเสียงอ่อยๆ
"เพื่อน เพื่อน เพื่อนจะหลอกไปฟันน่ะสิ"
"อะไรกันหรอมึง บอกกูมานะ" ผมก็เล่าให้ไอ้เป็ดฟัง มันก็ซักซะละเอียด จนก๋วยเตี๋ยวหมดชาม

"เอาอีกไหมลูก มาม๊าเดินมาถาม"
"อิ่มแล้วครับมาม๊า"
"อ่าวนี้เป็ด เอาไปฝากคุณย่านะลูก แล้วฝากบอกคุณย่าด้วยนะว่าผ้าที่ซื้อมาฝากม๊าสวยมาก ม๊าชอบมาก"
"ครับ คุณย่าต้องดีใจมากแน่ๆที่มาม๊าชอบ"
"จ้ะลูก"
ลามาม๊ากลับบ้าน ไอ้เป็ดเดินมาส่งที่รถ แล้วก็กลับบ้านซะที.......

ขาเริ่มบวมแล้ว เดินโขยกเขยกเข้าบ้าน....
"ไปโดนอะไรมาละลูก หืมมมม"
"โดนเมียใหม่พี่พีทตบครับคุณย่า"
"อะไรนะ" คุณย่าทิ้งปุ๋ยใส่ต้นไม้ แล้วเดินไปล้างมือแล้วเดินมาที่ผม
"น้องภูล้อเล่นครับคุณย่า แค่ขาพลิกน่ะครับ"
"แล้วหาหมอหรือยังลูก"
"ไม่เป็นอะไรมาหรอกครับ เดี๋ยวเอายาทาก็หาย"
"แล้วไปทำอีท่าไหนล่ะเนี่ย"
"วิ่งเล่นกันที่ลานจอดรถน่ะครับ"
"ก็ไม่เข้าท่านิ ไปๆเข้าบ้านๆ พีทไปหายามาทาให้น้องไป"
"ครับ"
"คุณย่าน้องภูมีเรื่องจะฟ้อง" พี่พีทหันมามองแล้วก็ทำคิ้วย่นใส่ผม

"อ่าว ไปโดนอะไรมาไอ้ลิง"
"ตกส้นสูงนิดหน่อย"
"พี่อ้นเขาซื้อสละลอยแก้วมาฝากน่ะ ไปทานสิ"
"อื้มๆ แล้วผักจะไปไหนอ่ะ"
"เซเว่น"
"ซื้อผ้าอนามัยให้เมียหรอ"
"เออ แบบติดปีกเพิ่มใบพัดใส่แล้วเหาะสบาย"

"ไหนมีเรื่องอะไรจะเล่าให้ย่าฟัง หืม"
"สละรอยแก้วครับคุณย่า น้องภูทานเลยไหม"
"ยังก่อนพี่อ้น เดี๋ยวน้องภูจัดการเองพี่อ้นทานเถอะ แล้วมาช่วยตัดดสินเรื่องนี้ด้วย"
"อะไรอ่ะ"
"ก็พี่พีทเอาหนังสือไปให้อีม่อนใช่ป่ะ"
"พี่ว่าแล้ว ว่ามันต้องมีเรื่อง มองตาอีม่อนก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไงกับพี่พีท มองพี่พีททีแทบจะลากไส้ออกมาแทะ มันชอบพี่พีทใช่ไหม"
"ใช่พี่อ้น"
"พอกันเลยสองคนพี่น้อง"
"ยังไม่จบครับคุณย่า พี่พีทเดินเอาหนังสือไปให้มันในบ้าน น้องภูเดินตามเข้าไปทีหลัง เขาไปกำลังเห็นเขาพรอดรักกัน"
"จริงหรอ" พี่อ้นกับคุณย่าพูดพร้อมกัน
"จริงครับ อีม่อนนอนทับอยู่บนตัวพี่พีท กลางวันแซกๆนะครับคุณย่า ในห้องรับแขกด้วย"
"ตาพีทนี้ทำไมทำอย่างนี้ มานี้เลยๆ "
"อะไรครับคุณย่า อย่าไปฟังน้องภูมาก น้องภูอ่ะจะให้คุณย่าตีพีท"
"เดี๋ยวย่าจะตีให้ก้นลายทีเดียว"
"ก็เขาลื่นล้มมาทับพีท คุณย่าจะให้พีททำไงอ่ะ มันเป็นอุบัติเหตนะครับน้องภูก็เข้ามาถูกจังหวะพอดี"
"ถ้าไม่เข้าไปล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น ได้เสียกันไหม"
"ไหนบอกเชื่อใจไว้ใจไง ผิดคำพูดนี้นา"
"ก็เชื่อใจแต่อยากจะฟ้องมีอะไรไหม"
"เรานะเราตาพีท ทำอะไรไม่ระวังตัว ทำไมต้องเข้าไปในบ้านเขาให้เขาออกมาเอาหน้าบ้านก้ได้"
"ก้พีทอยากเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่เขามีอ่ะครับก็เลยเข้าไป"
"เรานี่มันโง่เสมอนะเรื่องแบบนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงคงท้องไปแล้ว"
"คุณย่าอ่ะ ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนั้น"
"ก็ไอ้เพราะไม่คิดเนี่ยแหละ ถึงได้เป็นเรื่องมาแล้วไม่รู้กี่เรื่อง"
"คุณย่าอ่ะ สุดท้ายพีทก็เป็นคนผิดทุกที" พี่พีททำท่าน้อยใจ เลื่อนตัวนอนไปกับโซฟา
"ยังไม่จบนะครับคุณย่า พอน้องภูเข้าไปเห็น มันก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้องภูก็บอกพี่พีทว่าจะกลับ มันก็ไม่ให้กลับ แล้วมาว่าน้องภูเอาแต่ใจอีก แถมว่าอีกว่าน้องภูอ่ะให้เขาเอากันทั้งมหาวิทยาลัยด้วย น้องภูจะเข้าไปชกหน้ามันสักที พี่พีทก็มาห้ามไว้ สงสัยกลัวเมียใหม่จะเจ็บกระมัง"

นี่มันหนังคนละม้วนชัดๆ เมียผม

"เราเนี่ยนะ สู้เขาได้หรอ"
"ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ น้องภูก็คิดว่าพี่พีทคงจะช่วยน้องภู หรือช่วยเมียใหม่ก็ไม่รู้"
"เลิกยัดเยียดให้เขาเป็นเมียพี่สักทีได้ไหม เดี๋ยวก็มีเมียใหม่มันซะจริงๆหรอก" พี่พีทสงสัยจะงอนจริอะไรจริง
เดินสะบัดก้นขึ้นห้องไปแล้ว
"เอาแล้ว งานเข้าแล้วน้องภู"
"ตาแก่ใจน้อยเดินสะบัดก้นไปแล้ว จะทำไงละทีนี้น้องภู"
"ก็ปล่อยไปสิครับคุณย่า"
"ย่ารู้นะว่าน้องภูก็รู้อยู่แก่ใจว่าพี่เขาต้องไม่ทำอะไรแบบนั้น"
"ใช่ครับ น้องภูเลยไม่หาเรื่องพี่พีทไง แต่ก็ขอนิดหนึ่ง ขอแค่ขำขำให้คุณย่าบ่นพี่พีท แต่ไม่ได้นึกว่าจะใจน้อยงอนเป็นตุ๊ดแบบนี้"
"ฮ่าๆๆ เรานี้นะ อยู่แบบสงบสุขไม่ชอบ"
"เดี๋ยวมันไม่มีสีสันครับคุณย่า"
"แล้วใครจะทายาให้ล่ะเนี่ย คนทางอนไปแล้วน่ะ"
"น้องภูทาเองก็ได้ เรื่องแค่นี้"
"เดี๋ยวพี่ทาให้"
"ไม่ต้องพี่อ้น น้องภูทำเอง ไม่เอาไม่ดีน้องภูเป็นน้อง"
"คิดมากน่ะ พี่น้องก็ต้องดูแลกันสิ"
"ผัวยังไม่ดูแลเล้ยยยยยย" พี่พีทเดินลงมาหยิบของในรถ
"นี้เป็ดครับคุณย่ามาม๊าไอ้เป็ดฝากมาให้ แล้วนี้ก็ขนมของป้าชูครับ" แล้วพี่พีทก็เดินขึ้นห้องไป
"ขอบใจลูก เรานินะ ชอบหาเรื่อง เดี๋ยวก็ทะเลาะกันจริงๆจนได้อ่ะ"
"สีสันครับคุณย่า"
"เดี๋ยวน้ำตาตกย่าจะขำให้ ไอ้สีสันเนี่ย"
"ไปง้อพี่เขาเถอะน้องภู"
"ปล่อยให้งอนไปสักพัก เดี๋ยวค่อยไปง้อ"
ผมก็นั่งคุยกับคุณย่าแล้วก็พี่อ้น จนพี่บุ้งมันกลับมาพร้อมขนมถุงจากเซเว่นให้คุณย่าบ่นพอเป็นกระสัย
ผมเดินขึ้นห้องไปพร้อมหลอดยาทาข้อเท้าที่พี่พีทหยิบมาจะทาให้ผมแต่ก็ดันเกิดเรื่องซะก่อน ฮ่าๆๆๆ

เปิดประตูห้องเข้าไป พี่พีทก็นั่งเล่นไอแพดอยู่บนเตียง ถอดเสื้อเห็นหัวนมชมพู ฮ่าๆๆ

ผมเดินเอาของไปเก็บ แล้วก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจะอาบน้ำ......

พี่พีทก็ทำเป็นไม่สนใจผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากงอนก็งอนไปไม่ง้อหรอก งอนได้งอนไปดูสิตกดึกจะกอดใคร
วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลยนะภูจัง ฮ่าๆๆ นอนแช่น้ำดีกว่า นอนเล่นลูกเป็ดสีเหลืองในอ่างน้ำจนเพลิน
ไอ้คนขี้เก๊กที่ทำเป็นงอนเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาดู แล้วก็เดินออกไป โด่ ทำมาเป็นไม่สนใจ อยากรู้จริงถ้าแกล้งตายในห้องน้ำจะเป็นไง
 "อย่าหาเรื่องเลยลูก" เสียงคุณย่าเลยมาเลย ฮ่าๆๆนึกแล้วก็ขำว่าเวลาทำให้ไรแปลกๆคุณย่ามักจะเตือนแบบนี้เสมอ
อาการเริ่มผิดปรกติ นอนยิ้มในอ่างน้ำคนเดียว ผมมีบุญมากนะที่ได้มาอยู่บ้านหลังนี้ ขอบคุณโชคชะตาที่ไม่ทำร้ายกันจนเกินไป

"จะอาบให้ตัวเปื่อยเลยหรอไง" เดินเข้ามาดุพร้อมค้อนให้หนึ่งทีแล้วก็เดินออกไป นับวันยิ่งทำตัวเป็นตุ๊ดขึ้นทุกวัน

ผมก็เลยเลิกอาบน้ำ พันผ้าเช็ดตัวแล้วก็เดินออกมา

"โอ๊ย" สะดุดผ้าเช็ดเท้านิดหน่อย ขามันยังเคล็ดๆอยู่ ปวดนิดๆ แล้วก็เดินไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เช็ดตัว เป่าผม
ไม่มีคนสนใจเลยแม้แต่น้อย พอตัวแห้งก็ใส่เสื้อผ้า แล้วเดินไปหยิบยามาทาด้วยตัวเอง ใจดำเกินไปแล้วพี่พีท.....

เดินไปหยิบยาแก้ปวดมาทาน น่าสมเพชจริงๆผัวไม่ดูดำดูดีด้วยเลย.......
เดินไปหยิบหมอนแล้วไปนอนที่โซฟาหน้าทีวี.......
แล้วก็หลับ.....z zz   zzzzzzz   Z  Z

[K.Pupoom]

"กริ๊ง กริ๊งๆ " โทรศัพท์น้องภูดัง ผมดูหน้าจอ โยชิ ผมเลยรับ
"โยชิ พี่ภูหลับอยู่"
"อ่าวหรอ งั้นเดี๋ยวโยชิโทรไปใหม่นะ"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีหรอก แค่จะให้ดูอะไรบางอย่างน่ะ"
"อะไรล่ะ บอกพี่ไม่ได้หรอไง"
"ก็จะให้ดูเฟซของเพื่อนพี่ภูคนหนึ่ง"
"ใคร"
"อีม่อน"
"ทำไมอ่ะ"
"มันขึ้นเฟซด่า โยชิว่ามันต้องด่าพี่ภูแน่ๆ"
"ด่าว่าไง"
"นึกว่าตัวเองเป็นนางฟ้าหรอไง โถก็แค่นักเรียนหมอธรรมดาๆสร้างภาพเป็นคนดี แต่ข้างในเน่าหนอนไช ทำใสซื่อล่อผู้ชาย กูเกลียดจริงๆคนแบบนี้"
"แล้วโยชิรู้ได้ไงว่าเขาด่าพี่ภู"
"เพื่อนมันมีเป็นนักเรียนหมอกี่คนล่ะ แล้วมันยังว่าอีกนะ ว่า ก็แค่เดือนมหาวิทยาลัย เอาเงินซื้อมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ได้ข่าวว่าผัวที่หลอกมารวยมากนิ มันด่าเยอะมากเลยนะพี่พีท"
"อืม เดี๋ยวพี่จัดการเอง ขอบใจมากนะโยชิ พี่ขอร้องอะไรหน่อยสิ"
"อะไรหรอพี่พีท"
"อย่าบอกพี่ภู พี่ไม่อยากให้พี่ภูคิดมาก วันเนี่ยมันมีเรื่องเกิดขึ้น คือว่า..... บลาๆๆๆๆ" ผมก็เล่าให้ไอ้โยชิฟัง

"นั้นไงโยชิเตือนพี่ภูแล้วพี่ภูไม่เชื่อ โยชินิ น๊อยๆๆอินี่ เจอที่ไหนจะตบให้"
"พอเถอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ตัวเราจะเสื่อมซะปล่าว สัญญากับพี่แล้วนะว่าจะไม่บอกพี่ภูเรื่องนี้"
"อื้ม โยชิสัญญา พี่ภูคงคิดมากสินะ มีคนมาด่าตัวเองขนาดนี้อ่ะ"
"มากเลยล่ะ เดี๋ยวพี่จะจัดการไอ้ม่อนก่อน ถ้ามันไม่ลบที่มันโพส เรื่องยาวแน่"
"เยี่ยม อย่างนี้ค่อยเหมาะเป็นพี่เขยโยชิหน่อย สู้ๆนะ โยชิจะนั่งเฝ้าจอคอม ถ้าภายในครึ่งชั่วโมงพี่พีททำไม่สำเร็จ พี่พีทนั้นแหละ เรื่องยาวแน่"
"จ้า งั้นแค่นี้ก่อนนะโยชิ"
"ครับผม"

ผมวางโทรศัพท์ ก็เดินไปที่น้องภูที่กำลังหลับสบาย สงสัยจะหนาว เลยเอาผ้ามาห่มให้
"ขอโทษนะ" ผมโทษตัวเองที่เป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะความไม่ระแวดระวัง จนสุดท้ายคนที่เสียใจคือคนที่ผมรัก
ผมเดินออกไปที่ระเบียงกดโทรศัพท์หา ม่อน

"สวัสดีครับพี่พีท ม่อนขอโทษนะพี่ ที่ทำตัวไม่ดีกับพี่แล้วก็น้องภู"
"ครับ ช่างมันเถอะ"
"พี่พีทยกโทษให้ม่อนแล้วนะ"
"ครับพี่อโหสิกรรมให้ แต่พี่มีเรื่องจะขอร้อง"
"เรื่องอะไรครับ"
"กรุณาลบข้อความหน้าเฟซบุ๊คคุณด้วย ที่พาดพิงคนที่ผมรัก"
"อ้อ ผมไม่ได้ออกชื่อนิ" จากเสียงอ่อนเสียงหวานก็กลายมาเป็นเสียงที่กวนส้นทีน
"เดือนมหาวิทยาลัมันจะมีกี่คนเชียว ถ้าไม่ลบเดี๋ยวนี้ เรื่องยาวแน่ ถ้าจะลองดูกับผมก็เอา"
"พี่จะทำอะไรผมได้"
"เอาง่ายๆก่อนเลยนะ ให้เอเจนซี่ยกเลิกคิวงานนายก่อนเลยดีไหม คุณรู้จักผมน้อยเกินไป ผมว่าต่างคนต่างอยู่จะดีกว่านะ ถือว่าผมขอร้อง"
"พี่คิดว่าผมกลัวหรอ ไม่มีงานผมก็ไม่อดตายหรอก"
"ใช่ นายไม่อดตายหรอกผมทราบดี แล้วไอ้คนที่คุณหลอกเขาอยู่น่ะ คุณคงไม่อยากให้เขารู้มั้งว่า คุณสับรางเก่งแค่ไหน"
"พี่ มันจะมากไปแล้วนะ เสียแรงที่หลงชอบ อย่าใช้วิธีสกปรกสิ"
"ผมใช้วิธีสะอาดเพื่อฆ่าความสกปรกต่างหาก เลือกเอานะว่าจะต่างคนต่างอยู่หรืออยากจะอยู่อย่างเป็นศัตรูกัน ผมให้โอกาสคุณห้านาทีต่อจากนี้ ถ้าข้อความเหล่านั้นไม่ลบ คุณได้เจอกับผมแน่ แล้วถ้าคุณยังมายุ่งกับพวกเราอีก ไม่ว่าจะกรณีใดๆก็แล้วแต่ ผมจะทำทุกอย่างที่ผมพูดมาแล้วจะทำทุกวิธีเพื่อคนที่ผมรัก สวัสดีครับ"

"ผมเดินกลับไปเปิดเฟซบุค ข้อความยังคงอยู่ แต่ประมาณสามนาที ทุกอย่างก็ถูกลบออกจนหมด" แล้วไอ้โยชิก็โทรมา

"เยี่ยมมากพี่พีท"
"อื้ม"
"ถ้าพี่ภูตื่นให้โทรหาโยชิด้วยนะ โยชิจะปรึกษาเรื่องเมนูอาหารวันพรุ่งนี้"
"ฮ่าๆๆ โอเคๆ"
"แค่นี้นะพี่พีท สวัสดีครับ"
"ครับ"

ผมหันไปมองคนท่ผมรัก ทำไมเด็กใสๆต้องมาเจอแต่คนแบบน้ด้วยก็ไม่รู้ทั้งๆที่น้องภูจริงใจกับทุกคน
แต่อีกไม่กกี่วัน เขาก็จะได้เจอคนที่เขารอคอยมานานแล้ว รอยด่างในใจได้ลบเลือนไปเสียที
ผมล่ะอยากให้แม่ยายผมกลับมาวันนี้พรุ่งนี้เลย ึกแล้วก็ตื่นเต้นแล้วก็ดีใจแทนน้องภูจริงๆ......

"ก๊อกๆๆ"
"เข้ามาเลยครับ"
"อ่าว เจ้าตัวแสบหลับหรอลูก"
"ครับคุณย่า สงสัยจะเพลีย"
"ย่าจะมาบอกว่า เดี๋ยวย่าจะไปงานเลี้ยง เอาเจ้าอ้นเจ้าบุ้งไปด้วย เราสองคนหาอะไรทานกันเอาเองนะลูก"
"ครับคุณย่า ไม่ต้องห่วงครับ สบายมาก"
"แล้วนี่คุยกับน้องหรือยัง"
"ยังครับ"
"คุยได้แล้ว แล้วก็ดูน้องดีๆด้วย ขาหายหรือยัง ถ้าน้องตัวร้อนก็ให้ทานยานะลูก"
"ครับ"
"ย่าไปล่ะ"
"คุณย่าครับ"
"ว่าไงลูก"
"วันนี้สวยมากเลยนะครับ"
"ขอบใจย่ะ"
"ฮ่าๆๆ"

แล้วนี้เมียผมนอนไม่ไหวติงเลยหรือไงเนี่ย จะหกโมงแล้ว ผมดินเอามือไปอังที่แก้ม ตัวไม่ร้อน แอบหอมแก้มดีกว่า แต่ก็ยังนอนนิ่ง
เลยลงไปดูในครัว ว่ามีอะไรจะทำกับข้าวได้บ้าง หมูทอดแล้วกัน ก็เลยเอาหมูมาหมักแล้วก็ทำต้มจืดสักถ้วย ไข่เจียวสักสองฟอง
ต้มจืดใส่หมูสับ เต้าหูไข่ แครอท ผักกาดขาว วุ้นเส้นอีกหน่อย  ทำอาหารเสร็จก็ต้องไปแซะเมียออกจากที่นอนมาทานข้าว

"ตื่นได้แล้ว" ผมหอมแก้มเบาๆ แต่เจ้าตัวยังนิ่งอยู่
"ตื่นได้แล้วครับ เย็นแล้วนะ พี่ทำกับข้าวไว้ไปทานข้าวกัน" เจ้าตัวก็ยังคงนิ่งอยู่
"ถ้าไม่ตื่นจะปล้ำนะ" น้องภูเปิดผ้าห่มออก ดึงกางเกงลง จนเห็นกางเกงในสีขาวที่ห่อหุ้มทงอีอยู่

"ฮ่าๆๆ ตื่นแล้วแกล้งทำเป็นไม่ตื่น" ผมดึงกางเกงขึ้นก่อนจะอดใจไม่ไหว
"พูดได้แล้วหรอ" ตื่นมาก็ทำตาเขียวใส่ผมเชียว
"หายเจ็บขายัง"
"เจ็บจะแย่ เคยสนใจไหม" เริ่มหาเรื่อง
"ขอโทษครับ ไปทานข้าวกันเถอะป่ะ เดี๋ยวแกงจืดเย็นหมด"
"ทำเองหรอ"
"อืม คุณย่าไม่อยู่ไปงานเลี้ยง บุ้งกับอ้นก็ไป"
"อืม" แล้วน้องภูก็ลุก เดินช้าๆไปเข้าห้องน้ำ ผมเอาผ้าห่มกับหมอนไปเก็บที่เตียง เดี๋ยวเมียติดใจโซฟาเป็นเรื่องเลย
น้องภูเดินออกมา หยิบผ้าเช็ดหน้า แล้วก็ส่องกระจก
"ป่ะ" แล้วเราสองคนก็ลงไปทานข้าวกัน
"กับข้าวพื้นๆ" มีบ่นมีบ่น แล้วก็นั่งทานจนเกลี้ยง เนี่ยแหละเมียผม ทานข้าวอิ่มก็ไปนั่งดูทีวีกัน ผมก็นั่งเล่นไอแพด
น้องภูก็ดูทีวี รายการอะไรก็ไม่รู้ดูไม่รู้เรื่องแล้วก็ล้มตัวลงมานอนหนุนตักผม ก็อ้อนตามเคยนั้นแหละ
"อย่าล้วง" น้องภูล้วงมือเข้าไปทางขากางเกงลูบขาอ่อนผม"
"ไม"
"อยากเจ็บตัวหรอไง"
"ไปเล่นกับหมาดีกว่า"
"ค่ำแล้วน่ะ ระวังยุงกัดด้วย"
"รู้แล้ววววววววววววววววววววววววววววววว"
 ผมเดินมาเล่นกับไอ้มดแดง เอาขนมให้มันกิน มันเห็นขนมก็เดินมาทันทีไอ้นี่มันเห็นแก่กิน
"อร่อยไหม" มันไม่ตอบได้แต่กินๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้ามันตอบได้ก็ต้องมีวิ่งกันบ้างแหละ เหอๆๆ

ลมพัดเย็นดีจัง มองไปที่บ้านตัวเองก็อดคิดถึงพ่อกับแม่ไม่ได้ เราใกล้จะได้เจอกันแล้วนะครับ

"เข้าบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว"
"พึ่งจะสามทุ่มเองนะ"
"นั้นแหละ โทรหาโยชิยังมันบอกให้โทรหาน่ะ"
"บอกใคร"
"บอกพี่ พี่ลืมบอกน่ะ"
"มีไรหรอ"
"จะปรึกษาเรื่องเมนูอาหารวันพรุ่งนี้"
"ห๊า"
"ฮ่าๆๆ"
"ก็จะทำขนมจีนไม่ใช่หรอ แล้วมันจะปรึกษาอะไรอีกอ่ะ"
"ไม่รู้สิ เข้าบ้านได้แล้ว ยุงเยอะ" ผมก็ฉีดยากันยุงให้ไอ้มดแดง ยากันยุงของหมาน่ะ

"ยุงกัดขาใช่ไหม" แค่แอบเก่านิดเดียวเห็นได้ไงว่ะ
"ไม่ใช่ยุงหรอก สงสัยจะมดมากกว่า" มองค้อนอีกแล้ว อะไรของคนแก่เนี่ย
"ไปล้างมือ"
"สั่งจัง ตอนเด็กๆทานใบสั่งกับข้าวหรอไง"
"เดี๋ยวเหอะ"
เดินมาฉี่มาล้างมือ โห่ ยุงกัดที่แขนเต็มเลยทำไมไม่ร้สึกว่ะเนี่ยเรา ตาแก่เห็นบ่นชุดใหญ่แน่ เวงกำ
ล้างน้ำมันจะหายไหมเนี่ย(คิดได้ไงอ่ะ) เดินออกมาจากห้องน้ำพี่พีทก็ไปไหนแล้วไม่รู้
"พี่พีท"
"ครับ" อ่ออยู่ในครัว
"ทำไรอ่ะ"
"หาขนม"
"หิวหรอ"
"อืม"
"ไปเซเว่นกันไหม"
"ใครจะอยู่บ้านล่ะ"
"ก็ปิดไง ไปแค่หน้าปากซอยแค่เนี่ย"
"ไม่เอาขี้เกียจเดิน"
"โห่  ขึ้นข้างบนแล้วนะ"
"ไม่ทานขนมหรอ"
"ขนมปังราดนมเนี่ยนะ นั้นมันไม่ใช่ขนม"
"ห๊า"
ผมเดินขึ้นข้างบนหยิบยามาทา แล้วก็นั่งเล่นเกมส์ในไอแพดโทรหาไอ้โยชิ แล้วก็คุยเรื่องอาหารวันพรุ่งนี้กัน
ไอ้อิคก็เสนอหน้าเข้ามาคุยด้วยอีกคน มันบอกว่าอยากทานทอดมันด้้วย แบบขนมจีนทอดมันที่เพชรบุรีอ่ะ
ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวจะบอกคุณย่าให้ คุยกันกำลังสนุกพี่พีทก็เข้ามาในห้อง......
"คุณย่ามาแล้ว ซื้อขนมมาด้วย"
"ครับ เห้ยแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปทานขนมก่อน พรุ่งนี้เจอกัน" แล้วก็วางสายไป ผมก็เดินลงไปข้างล่าง ตามพี่พีทไป
"โอ้โห  คุณย่าไปงานไหนมาเนี่ยสวยจัง"
"งานแต่งลูกาวเพื่อนย่าน่ะ เขาให้เป็นประธานในพิธี จะสวยน้อยหน้าคนอื่นได้ไงเสียชื่อหมด"
"แบบเนี่ยเจ้าสาวมีเคืองนะ สวยเกินหน้าเจ้าสาว"
"ฮ่าๆ คนแก่สวยได้แค่นี้แหละ เจ้าสาววันนี้สวยมาก มาทานขนมลูก ย่าให้พี่เขาแวะซื้อมาให้เราสองคน"
"ครับ พี่อ้นเป็นไรอ่ะ หน้าบูดเชียว"
"มีปัญหาหึงหวงกันน่ะสิ ย่าไปอาบน้ำดีกว่า"
"ใครหึงใครหรอพี่อ้น"
"ไอ้ผักของน้องภูนั้นแหละ มีคนมาขอเบอร์พี่ เรื่องงานน่ะ มันหาว่าเขาจะมาจีบพี่ แสดงกิริยาทุเรศๆใส่เขา ไม่รู้จะได้งานหรือเปล่าเนี่ย"
"อุย สถานการณ์ไม่ค่อยดี" ผัวเมียค้อนใส่กันให้ขวับๆๆๆๆ เฟี้ยงๆๆๆ
"พี่พีท"
"อะไร"
"ไหนขนมอ่ะ"
"ในครัวไง"
"ไปทานขนมกันเถอะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้อ่ะ" ผมก็พาพี่พีทเดินเข้าไปในครัว
"ทำไม"
"ก็เขาทะเลาะกันอยู่"
"เรื่องไร"
"หึงหวง เดิมๆ ไอ้ผักเวลามันหึงไม่ค่อยมีเหตุผลพี่พีทก็รู้"
"แล้วจะเข้าไปยุ่งกับเขาอีกไหมเนี่ย"
"ทำไมพูดเหมือนน้องภูชอบเสือกเรื่องของเขาอ่ะ ต้องดูสถาณการณ์ก่อนว่าจะเข้าไปยุ่งดีไหม"
"หืมมมม" ทำไมพี่พีทต้องมองน้องภูด้วยสายตาแบบนั้นด้วย เหตุการณ์เงียบ พี่บุ้งนั่งดูทีวี พี่อ้นสงสัยขึ้นห้องไปแล้ว...
เดินถือถ้วยขนมเข้าไป
"โห หล่อไม่ยอมถอดเลยนะ ใส่สูทแบบนี้ดูเท่ห์เป็นบ้า พี่ใครว่ะ"
"อยากอยู่คนเดียว"
"อุต๊ะ!!! เป็นไร บางทีทัศนคติเราก็ไม่ได้ถูกเสมอไปหรอกนะ เราต้องมองมุมกลับปรับมุมมองบ้าง"
"อืม"
"สิ่งที่เราเห็นอ่ะ อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้ ดูอย่าที่น้องภูเห็นไอ้ม่อนอยู่บนตัวพี่พีทสิ"
"อืม"
"แล้วการที่จะขอโทษคนที่เรารักมันก็ไม่ได้เสื่อมเสียเกียรติอะไรหรอกนะ"
"อืม"
"ลิ้นกับฟันมันก็ต้องมีการกระทบกระทั่งกันบ้าง คนสวยมันก็ต้องมีคนมาจีบเป็นของธรรมดาใช่ม๊ะ ดูอย่างน้องภูสิ ผู้ชายแย่งกันไม่เว้นแต่ละวัน"
"ย่ะ อีคนสวย"
"น่ะ ยิ้มได้แล้ว ฮ่าๆๆ ยิ้มได้แล้วก็ไปง้อเมียได้แล้วไป"
"ยังอ่ะ"
"ทำไมอ่ะ"
"ง้อตอนนี้มีหวังโดนมันข่วนหน้าแหกแน่"
"ให้พี่อ้นเขาเย็นๆลงก่อน เดี๋ยวน้องภูช่วยพูดให้อีกแรง นะ"
"ขอบใจนะ"
"ไม่เป็นไรก็เราพี่น้องกันนี้นา"
"ถ้าอ้นมันไม่หายโกรธ ก็ปล้ำสิไอ้บุ้ง ฮ่าๆๆๆ" พี่พีท แนะแต่สิ่งดีดีทั้งนั้น งามหน้า เออแต่ก็ดีเหมือนกันนะ
"เอาไว้เป็นวิธีสุดท้ายก็แล้วกันพี่พีท"
"ถ้าเป็นพี่พี่จะเลือกวิธีนี้วิธีแรกเลย ได้ผล กรชับ ไม่ต้องพูดอะไรมาก"
"ปากดี" ผมค้อนเข้าให้
"งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นข้างบนก่อนนะไอ้ลิง เรื่องของแกเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"
"ใช่ สบายมาก ถ้ามันไม่จบเดี๋ยวจะตบให้ดู"
"เก่งจริ๊ง"
"ก็มีผัวหล่อนิ ทำไงได้ หมามันจ้องจะคาบไปแทะตลอด"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ไม่ต้องมาขำเลยพี่พีท"

ทานขนมเสร็จผมก็ขึ้นไปหาคุณย่า

"คุณย่าน้องภูเข้าไปนะครับ"
"เข้ามาเลยลูก"
"คุณย่ากำลังทำอะไรอยู่ครับ"
"เก็บสร้อยใส่กล่องลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยทำความสะอาดวันนี้ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย"
"เอานมอุ่นๆสักแก้วไหมครับ"
"ย่ายังอิ่มอยู่เลยลูก เป็นไงขนมอร่อยไหม"
"อร่อยครับน้องภูทานหมดเกลี้ยงเลย"
"ระวังจะอ้วนแล้วไม่หล่อน่ะ"
"น้องภูอ้วนหรอครับคุณย่า" เกิดอาการวิตกจริตทันที
"อย่าแซวเล่นน่ะลูก หนูอ่ะยังทานได้อีกเยอะ"
"คุณย่าเมื่อยขาใช่ไหม เดี๋ยวน้องภูนวดให้นะ"
"ดีเลยลูก" ผมก็นวดขาให้คุณย่า คุณย่าก็เล่าเรื่องสมัยก่อนๆให้ผมฟัง เรื่องตอนที่คุณย่าสาวๆ
แล้วก็เรื่องคุณย่าใหญ่ คุณย่าบอกว่า ตอนเด็กๆท่านลำบาก พ่อแม่ไม่ได้ร่ำรวยเป็นแค่ข้าราชการพอมีพอกิน
แต่เป็นคนขยันทำมาหากิน เพราะไม่อยากให้ลูกลำบาก อยากให้ลูกเรียนหนังสือสูงๆ คุณย่าใหญ่ท่านก็ดูแลน้องๆมาตั้งแต่เด็ก
ไม่ยอมเรียนหนังสือ เพื่อให้น้องๆได้เรียน ผมฟังแล้วก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ นี้มันนิยายดีๆเรื่องหนึ่งเชียวนะ.......

"คุยอะไรกันอยู่ครับสองคนย่าหลาน"
"ทำไมย่ะ มาตามเมียหรอไง" คุณย่าค้อนให้เบาๆ
"เปล่าครับ" พี่พีทก็นั่งอีกข้างบีบขาให้คุณย่า
"คืนนี้น้องภูจะนอนกับคุณย่า"
"เห้ย"
"ทำไม มาเห้ยมาห้าอะไร ไม่ได้หรอไง"
"น้องภูนอนดิ้นนะครับคุณย่าเดี๋ยวคุณย่านอนไม่หลับหรอกเชื่อพีทสิ"
"เดี๋ยวน้องภูนอนข้างล่างให้คุณย่านอนข้างบน น้องภูคงไม่ดิ้นจนขึ้นไปบนเตียงคุณย่าหรอกมั้ง"
"ไม่เอา" พี่พีท กระซิบกับผมเบาๆ เจอคุณย่าเขกหัวเข้าให้
"โอ๊ยยยย"
"งั้นก็เอาเมียแกไปเลย ย่าจะนอนแล้ว น้องภูพอเถอะลูกไม่ต้องบีบแล้ว ขอบใจมากลูกหนูไปนอนเถอะ นี่มันก็ดึกแล้วนะ"
"น้องภูจะนอนกับคุณย่าไง"
"ย่าไม่อยากมีปัญหากับคนบางคน"
"ป่ะ กลับห้องเราได้แล้ว"
"พี่พีทนิยังไง"
"คุณย่าจะได้พักผ่อน วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เนอะๆๆคุณย่าเนอะ"
"ย่ะ"
แล้วพี่พีทมันก็ฉุดมือผมแล้วก็ลากออกจากห้องไป
"คุณย่า ราตรีสวัสดิ์นะครับ"
"จ้ะ"

ปัง ก๊อกแก๊ก กลิ๊ก (ปิดประตู ล็อคห้อง)

แล้วพี่พีทมันไม่รู้ไปหื่นมาจากไหน ดันผมไปติดฝาผนังแล้วก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอ สองมือก็เริ่มล้วงช่วงล่าง
"อะไรเนี่ย"
"หมันเขี้ยว อยากน่ารักทำไมล่ะ"
"อ่าว ผิดอีกที่เกิดมา ปล่อยเลยจะไปอาบน้ำ"
"ทำถึงขนาดนี้ยังจะไปอาบน้ำอีกหรอ เดี๋ยวค่อยอาบทีเดียว" ยิ่งห้ามมันก็ยิ่งยุ เอ๊ะนี่มันยังไง
ผมพยายามบ่ายเบี่ยง แต่อีพี่พีทมันก็ล็อคไว้จนดิ้นไปไหนไม่ได้ สุดท้าย เอาก็เอาว่ะ
ทุกอย่างถูกปล่อยไปตามอารมณ์ เสื้อผ้าหลุดลงไปกองกับพื้นจนหมดทั้งของผมแล้วก็ของพี่พีท
สุดท้ายผมก็ถูกอุ้มไปนอนบนเตียง พี่พีทแทรกตัวเข้ามาในหว่างขาผม แล้วก็จัดการเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม
แล้วก็นำพาไอ้จูมงเข้าไปในร่างกายของผมเหมือนวันที่ผ่านมา.........
สามนาทีสี่กระบวนท่า ไม่รู้วันนี้ไปคึกอะไรมา ผมรู้สึกว่าวันนี้มันเนิ่นนานกว่าทุกวัน แต่มันก็เป็นเวลาของความสุข
"ใกล้ยังอ่ะ" ผมถามพี่พีทเพราะว่าเริ่มจะหมดแรง
"ใกล้แล้วหรอ"
"อื้ม"
"ครับ" พี่พีทเดินเครื่องด้วยความเร็วสูงเต็มสูบ ไม่ช้าพี่พีทก็ถึงฝั่งฟัน
"เอาออกไปได้แล้ว" ผมผลักหน้าอกพี่พีทที่โน้มตัวมาจูบผม
"แต่น้องภูยังไม่....."
"ไม่ต้องหรอก เอาออกไป น้องภูเจ็บ" พี่พีทค่อยๆขยับตัวออก แล้วก็เลื่อนตัวลงไปจับทงอีเข้าปากทันที
"โอ๊ะ พี่พีทททท   เอ่อออ  อื้อออออ"  ผมพยายามดันหัวพี่พีทออกจากตัวผม แต่ไม่สำเร็จ
สุดท้ายพี่พีทก็ถูกพิษของผมจนเต็มปาก
"พอแล้วว  มันเสียวนะ "พี่พีทเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมก็เดินตามไป แล้วเราสองคนก็อาบน้ำกัน
"วันหลังอย่าทำแบบนี้นะ"
"ทำไม ของเมีย จะทำอ่ะ"
"ดื้อจริง"
"หันหน้ามาเดี๋ยวพี่สระผมให้" พี่พีทก็สระผมให้ผม
"เดี๋ยวน้องภูถูสบู่ให้นะ" แล้วผมก็เทครีมอาบน้ำใส่มือ แปะไปที่ท้องพี่พีท แล้วก็ถูไปตามตัว ไอ้จูมงมันฟื้นอีกแล้ว
เราช่วยกันอาบน้ำจนเสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวพร้อมนอน พี่พีทดึงผมไปกอดทันทีเมือ่หัวถึงหมอน.....
แล้วผมก็หลับไปในอ้อมกอดพี่พีทด้วยความอ่อนเพลีย...........




สวัสดีครับ  ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะครับ

รักทุกคนจร้า(ทำท่าเจนี่)


ฝากแฟนเพจด้วย


https://www.facebook.com/KpPhu




 

[vevi]

กรี๊ดดดดดดดดดดด ดีใจน้องภูมาแล้วววววววววว 
ไปอ่านก่อนๆ น๊า

น้องภู แซ่บ!! อิม่อนกระเจิงไปเลย 555
พี่พีทจัดการได้แน่นอนมาก 

โยชิน่ารักห่วงพี่ภูตลอดเลย

[gupalz]

อีม่อนมันร้ายจริงๆเลย

[Pumpkin_23]

นังม่อนสารเลวว 

[Little_Devil]

จิ้มมม


  หมั่นไส้อิม่อนอ่ะ รู้สึกว่าน่าจะโดนมากกว่านี้
เอามาตรฐานของตัวเองไปวัดคนอื่นได้ไงอ่ะ 
ตัวเองเป็นแบบนั้น ทำแบบนั้น ใช่ว่าคนอื่นเขาต้องทำด้วยซะเมื่อไหร่อ่ะ
น่าจะโดนตบสักที โดนตื้บ  อีกสักหลายๆ ที ถึงจะสะใจ

[cinquain]

555 น่ารักนะน้องภู ไอ้ผักกับพี่อ้นด้วย คุณย่าก็รู้ใจหลาน
มีแต่ม่อนที่ไม่น่ารักเลย! / คนเขียนก็น่ารักที่มาต่อให้ค่ะ ^^

 

[indy❣zaka]

โอ้ว  มาไวแท้   
น้องภูยกพวกไปรุมด่าอิม่อนมันเลย  เราไม่ใช้กำลังเนอะ
แต่เจอหนูทั้งกลุ่มรุมด่า รับรองมันโดนด่าจนหายแรดแน่ๆ  เพราะกลุ่มนี้แต่ละคน แสบๆทั้งนั้น  อิอิ 

[minmin_chingching]

 
คนสองคนรักกันเชื่อใจกัน คือสิ่งที่จะทำให้ชีวิตคู่ยืนยาวที่สุดจริงๆ
  :z6:เกลียด คนแบบอิหม่อนที่สุดอ่ะ

[white choc~]

สมนังม่อน!!!! เจอพี่พีทเอาจริงเข้า ไม่กล้าแหย่มเลย 
ให้รู้ซะมั่งเมียข้าใครอย่าแตะ 

[kakilover]

โล่งใจ นึกว่าจะต้องกินมาม่าอีกแล้ว  น้องภูยังน่ารักเหมือนเดิมแต่พี่พีทต้องระวังตัวเองให้มากกว่านี้นะ เด๋วน้องภูจะคิดมากอีก  เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคับ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งไปไหน จะรออ่านผลงานของคุณต่อไปนะคับ

[ujen]

น้องภูมาแล้วดีใจจัง

 

[kimboom]

  จุ๊บ จุ๊บ คนเขียน น่ารักที่สู๊ดดดด พาน้องภูมาอย่างรวดเร็ว...

[patee]

    ให้น้องภูคนเก่งของเจ้

[tawan]

ไม่หนีไปไหนนั่งรองน้องภูกับพี่พีททุกวัน