หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[Tumz]

รู้สึกว่า  พ่อแม่น้องจะภู นี่จะอ่อนต่อโลกแปลกๆ
ทั้งพี่น้อง ทั้งเพื่อน ไว้ใจโดยไม่รู้จักนิสัยใจคอจริงซักคน

ครอบครัวนี้ถ้าไม่รู้จักมองคนให้ออก  คงลำบากชั่วชีวิต

[m_pop91]

พี่พีทรีบๆมาเลย น้องภูเหนื่อยมากไปแล้วนะ

[iforgive]

นี่แหละชีวิตคน

[kinjikung]

ชีวิตน้องภูเศร้าอ่ะ ลุงแม่มห่วยสวดดด อีป้าใจคดอีก
เมื่อไหร่พี่พีทจะรู้ว่าน้องกำลังลำบากหล่ะเนี่ย

[aofaof]

ยังดีที่มีผักบุ้งกับผักกาดคอนอยู่ข้างน้องภู

[nobunanga_99]

ให้น้องภูมาอยู่กับพี่พีทได้ไหม

แล้วเพื่อนๆของน้องภูหายไปไหนกันหมด ไม่มีใครช่วยได้เลยเหรอ

[Karn12]

สงสารน้องภูน่ะ  ไม่ไหวจะเคลียร์นะถ้าเจอลุงกับป้าแบบนี้

[khuan]

น้องภูสู้ สู้

[pronpailin]

ทั้งไอ้ลุง และ อิป้า ขอ กระโดด    ทีเหอะ เลว จริง ๆ เลย
แต่ในชีวิตจริง ก็มีแบบนี้ นะ คนเห็นแก่ตัว โลภมาก  น้องภู แข็มแข็ง นะลูก
แม่เอาใจช่วย(แกไปเป็นแม่น้องเค้าตอนไหน ย่ะ  )

[K.Pupoom]

ดั่งฝนชโลมหล้า
พระผ่านฟ้ามาหยาดเย็น
ฟื้นแล้งทุกแห่งเห็น
จักรีวงศ์องค์ราชัน

สรวมชีพบังคมบาท
อภิวาทไอศวรรย์
เฉลิมฉลองคัล
เฉลิมขวัญห้าธันวา

กษัตริย์แห่งเกษตร
ดลประเทศพัฒนา
ฝนหลวงจากสรวงฟ้า
ธ จัดหามาบรรเทา

ศึกษามาส่งผล
เยาวชนพ้นความเขลา
รวมศาสน์รวมไทยเรา
เพื่อยึดธรรมน้อมนำใจ

จัดแพทย์หลวงอาสา
มาเยียวยาปวงข้าไทย
ต่างชาติแม้นใกล้ไกล
เสด็จไปผูกไมตรี

ดำรัสแนวปรัชญา
พระเมตตาแนะวิถี
พอเพียงเลี้ยงชีวี
เยี่ยงพ่อนี้ชีพจักงาม

จอมปราชญ์กวีศิลป์
นวมินทร์เกียรติสยาม
แซ่ซ้องก้องเขตคาม
อัครศิลป์คีตา

ปกเกศเศวตฉัตร
สยามรัฐวัฒนา
มหาราชราชา
ของไพร่ฟ้าทั่วแผ่นดิน

พรชัยแห่งไตรรัตน์
ดลพิพัฒน์จอมภูมินทร์
เกษมเปรมชีวิน
ไทยทั้งสิ้นถวายพระพร


ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

ข้าพระพุทธเจ้า  K.pupoom
ช่ออักษราลี  ประพันธ์

สวัสดีครับทุกคน
มาดึกอีกแว้วววว






ตอนที่...15

 


ตื่นเช้ามาก็ต้องมานั่งช่วยพี่บุ้งเตรียมของที่จะขายมันก็สนุกไปอีกแบบนะ
อย่าไปมองว่ามันเหนื่อยเรามองว่าเรากำลังเล่นซนอะไรอยู่มันก็ทำให้เราสนุกได้
ผมทำแบบนี้ทุกเช้าจนชิน เรื่องโดนด่ากระทบกระเทียบก็ชินเช่นกัน
แต่บางทีมันก็มากเกินไป  อย่างวันนี้
"พี่บุ้ง เห็นโทรศัพท์ภูไหมภูหาจนทั่วห้องแล้ว"
"ไม่เห็นนิ อ่ะ ลองเอาของพี่โทรเข้าสิ"ผมหยิบโทรศัพท์พี่บุ้งมาโทรเข้าเครื่องตัวเอง
"โทรไม่ติดอ่ะพี่"
"ไปลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่า"
"ภูโทรหาแม่ก่อนจะอาบน้ำ  พอเข้าไปอาบน้ำออกมาก็ไม่เจอแล้ว"
"ผักกาดเอาไปเล่นเกมส์หรือเปล่าผักกาด ผักกาด"
"ขาาาาาา"
"เอาโทรศัพท์ของพี่ภู  เขาไปเล่นเกมส์หรือเปล่า"
"ป่าวค่ะ คุณแม่เอาไปเล่นค่ะไม่ใช่ผักกาด"
พอผักกาดพูดจบผมเห็นเฮuยบุ้งยืดกัดกราม จนขึ้นนูน
พวกเราไม่มีใครพูดอะไรจนคุณป้าเดินกลับเข้ามาในบ้าน
"น้า  เอาโทรศัพท์ไอ้ภูไปใช่ไหม"
"ใครบอกแกไอ้บุ้ง"
"ผักกาด" ผักกาดรีบเอามือปิดปากตัวเองแล้วทำตาโตแบบว่าตกใจ  ฮ๋าๆๆ
"เออกูเอาไปเอง"
"คุณป้าขอโทรศัพท์ภูคืนเถอะ ภูต้องเอาไว้คุยกับแม่"
"เดี๋ยวมีเงินแล้วจะไปถ่ายคืนมาให้แล้วกัน"
"แล้วน้าเอาของมันไปทำไม"
"โอ๊ย อยู่บ้านเดียวกันมันต้องมีค่าน้ำค่าไฟสิ ฉันไม่มีตังค์จะจ่าย "
"น้าอย่ามาอ้างเลยดีกว่า ผมจ่ายทุกเดือน น้าเอาตังค์ไปเล่นไพ่น่ะสิ"
"มันจะอะไรกันนักกันหนาแค่โทรศัพท์เครื่องเดียว"
"น้าพูดง่ายนิ "
"ก็กูบอกแล้วไงไอ้บุ้งว่าเดี๋ยวกูมีเงินกูไปถ่ายมาคืน กูแค่เอาไปจำนำ"
"แล้วเงินที่ได้มาหล่ะ"
"กูเสียไพ่หมดแล้ว รำคาญจริงโว้ยยยย"แล้วน้าแกก็จะเดินขึ้นข้างบน
"ป้าครับ เดี๋ยวภูไปถ่ายคืนเองก็ได้ ป้าจำนำใครไว้"
"ร้านโทรศัพท์หน้าปากซอยนี่ไงมึงรวยนักก็ไปถ่ายเอา" แล้วหน้าแกก็ควักตั๋วจำนำในกระเป๋าเหวี่ยงใส่หน้าผมพร้อมกับซิม
"ภูดูสิเขาจำนำไว้เท่าไร"
"15000"
แล้วลุงก็เดินเข้ามา
"อะไรกันอีกว่ะ น้ำหูน้ำตาให้เรี่ยราดไปหมด"
"ก็เมียพ่อนั้นแหละ เอาโทรศัพท์ไอ้ภูมันไปจำนำ พ่อเอาเงินมาเลยบุ้งจะไปถ่ายคืนมาให้น้อง"
"เท่าไรว่ะ"
"หมื่นห้า"
"กูมีอยู่พันห้าเนี่ยไอ้บุ้ง  เออๆๆเดี๋ยวลุงมีตังค์แล้วไปถ่ายคืนให้แล้วกัน กลับมาบ้านก็มีแต่เรื่อง"
"ก็มีแต่เมียพ่อนั้นแหละที่คอยจะหาเรื่อง" พี่บุ้งตะโกนไล่หลังไป
แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก คุณป้าดันได้ยิน วิ่งสวนลงมาทันที
"มึงว่ากูหรอไอ้บุ้ง"คุณป้าแกลงมาอย่างไวมาก ไหนจะหงุดหงิดจากกาเสียไพ่มาอีก
ไหนจะหงุดหงิดต้องมาปะทะฝีปากกะไอ้พี่บุ้ง เอาหล่ะ มวยคู่เอก
ไม้ปัดขนไก่ที่แขวนอยู่ถูกใช้มาเป็นอาวุธ  สิงคนนั้นนัวเนียๆ
ผมก็เข้าไปห้าม ลุงก็เข้ามาห้าม ยัยตัวเล็กกลัวเลยไปหลบอยู่ตรงบันได
พี่บุ้งแกก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แต่ใช้มือปัดด้ามไม้ขนไก่ที่คุณป้าตีใส่ไม่ยั้ง
"กูบอกให้หยุด" ลุงตบหน้าพี่บุ้งอย่างแรงแล้วก็ผลักป้ากระเด็นออกไป
ยัยตัวเล็กก็ร้องแหกปากดังลั่น โอยยยนี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย
"พวกมึงจะไปไหนก็ไปเลยป่ะ ปวดหัวชิหาย" ลุงด่ากราด แต่มันหมายถึงไล่ผมหรือเปล่า
พี่บุ้งจูงมือผมออกจากบ้าน ผมก็เดินตามไป
"มึงอย่ากลับมาให้กูเห็นหน้านะ" คุณป้าด่าไล่หลังเรามาอีกที
"ผักบุ้งพี่ภู  แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮืออออ" ผมได้ยินเสียงยัยผักกาดร้องเรียก
พอหยุดดูพี่บุ้งแกก็ดึงมือให้เดิน พี่บุ้งแกพาผมไปร้านโทรศัพท์ที่ป้าเอาไปจำนำ
"เฮีย"
"อ่าวอาบุ้งหรือไปฟัดกะหมาที่ไหนมาว่ะ"
"หมาในบ้านนั้นแหละเฮียผมจะมาถ่ายโทรศัพท์น่ะ"
"ที่อานวลอีเอามาจำนำเมื่อเช้าอ่ะนะ"
"อื้ม"
"รอแปปๆเดี๋ยวอั้วหยิบให้"
"ภูรอพี่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปกดตังค์ก่อน"
"พี่บุ้ง นั้นแหละรอภูตรงนี้ เดี๋ยวภูไปกดเอง"ผมไม่ฟังคำทัดทานใดใด ผมรู้ว่าพี่บุ้งมันภาระเยอะ
ไหนจะต้องส่งตัวเองเรียน ไหนจะค่าโน้นค่านี้ บางวันขายของได้ ทั้งทุนทั้งกำไรก็โดนทั้งลุงทั้งป้าช่วยกันผลาญ
บางวันตังค์จะซื้อไก่มาขายยังไม่มี มันก็ต้องไปหยิบยืมคนอื่น
แต่กับผมมันไม่เคยเอ่ยปากขอยืมเลย ถึงผมจะให้มันก็ไม่เอา
ผมกดตังค์เสร็จก็เดินเข้ามาในร้าน
"คนนี้ใครว่ะอาบุ้ง"
"น้องชายผมน่ะ ลูกของอาผม"
"อ่ออออ่ะนี้โทรศัพท์ลื้อ"
"นี่เงินครับ" ผมส่งเงินให้ เฮ๊ยแกใจดีไม่คิดดอก เพราะเห็นว่าเป็นพี่บุ้ง
เราสองคนออกมาจากร้านก็ต่างคนต่างมองหน้ากันว่าจะเอาไงดี
ผมจัดการเปิดโทรศัพท์กลัวว่าใครจะโทรมา แล้วก็จริง พี่พีทโทรมาทันทีที่ผมเปิดเครื่อง
"ภูอยู่ไหน"
"อยู่หน้าปากซอยบ้าน"
"เดี๋ยวพี่รับไปทานข้าวนะใกล้ถึงแล้ว"
"เอ่ออ พี่พีท เห้ยยย" พี่พีทมันวางไปแล้วครับ
"เอาไงอ่ะพี่บุ้ง"
"ไม่รู้ว่ะ เพิ่งเคยโดนไล่ออกจากบ้าน"
"เพราะภูแท้ๆเลย"
"ไม่ใช่เพราะภูหรอก เขาจะไล่พี่หลายครั้งแล้วแต่กลัวไม่มีคนขายของเลยไม่กล้า"
"ก็เพราะภูไงครั้งนี้เขาเลยกล้า"
"อย่าคิดมากน่ะไอ้น้องชาย เรื่องจิ๊บๆ พี่เจอมาเยอะเจ็บมาเยอะ เราต้องเข้มแข็ง"
"เอาไงก็เอากัน"
"ภูๆ   ภู"
"พี่ได้ยินเหมือนใครเรียกภูนะ"
"ภูก็ได้ยิน" เราสองคนมองหาที่มาของเสียง ก็รู้ว่าเป็นพี่พีทที่เปิดกระจกรถเรียกเราอยู่
"ภูทางนี้"
"พี่พีท"
"ขึ่นมาสิ เร็วๆเดี๋ยวคันหลังด่าเอา" ผมมองหน้าพี่บุ้ง สื่อว่าเอาไงดี
"ขึ้นก็ขึ้นว่ะ" ผมกับพี่บุ้งขึ้นไปบนรถพี่ภู
"เพื่อนหรอภู" พี่พีทถามผมเบาๆ
"พี่บุ้ง ลูกชายของลุงภูไง"
"อ่อออ"
"สวัสดีครับ" พี่บุ้งแกยกมือไหว้พี่พีทสองคนนี้คงห่างกันไม่กี่ปี
"หวัดดีครับ เดี๋ยวเราไปทานข้าวกันนะ ทานอะไรดีภู บุ้ง"
"อะไรก็ได้ แต่พีพีทแวะร้านขายยาให้ภูก่อนได้ไหม"
"ไม่สบายหรอ ไปโรงพยาบาลไหม"
"ว่าไงพี่บุ้ง"
"แค่ร้านขายยาก็พอ"
"อ่าว บุ้งเป็นอะไร "
"เราสองคนเพิ่งผ่านสมรภูมิมาน่ะ"
"ห๊ะ" พี่พีททำหน้าสงสัยแล้วก็มองมาที่ตัวผมแล้วก็จอดรถข้างทาง
"จอดรถทำไมอ่ะ ตรงนี้ไม่เห็นมีร้านขายยาเลย"
พี่พีทสำรวจตาเนื้อตามตัวผม แล้วก็หันไปดูพี่บุ้ง ที่หัวกระเซิง
แล้วตามตัวยังลายไปด้วยด้ามไม้ปัดขนไก่ ตอนแรกมันก็ไม่ค่อยแสดงอาการเท่าไร
พอเวลาผ่านไปสักพัก เป็นรอยแดงเป็นแนวตามตัวพี่แกไปหมด
"อูยยยยย พี่ว่าบุ้งอาการหนักนะ"
"สบายมากครับ บุ้งเจ็บมาเยอะเจอมาเยอะ"
"บุ้งหยิบขนมกับน้ำในถุงมาทานแก้หิวไปก่อนนะ หยิบให้ไอ้ลิงนี้ด้วย"
"พี่พีทนิ ภูไม่ใช่ลิง"
"อ่ะ ไอ้ลิงหัวเน่า"
"สองคนนี้นิ ภูไม่ใช่ลิงนะโว้ย"
ฮ่าๆๆ  พี่พีทแกก็ดื้อเหมือนภูนั้นแหละ บอกให้แวะร้านขายยาก็ไม่แวะ
พามาโรงพยาบาลจนได้ แกคงเห็นอาการพี่บุ้งสาหัส แกเลยพามาโณงพยาบาล
"นี่มันโรงพยาบาลนิ" ไอ้ภูเอ่ย
"อื้ม...ฉลาดนิ ลงสิ นั่งนิ่งกันอยู่ได้"
"แต่เราจะไปร้านขายยานะ"
"ลงได้แล้ว" แล้วพี่พีทก็เอามือมาขยี้หัวน้องภู
เราสามคนเดินออกจากรถ โดยมีพี่พีทเดินนำ ผมกับพี่ภูเดินตาม
"ภู ที่นี่มันแพงมากนะ " พี่บุ้งกระซิบผม
"เอาเถอะน่ะ ไหนๆมาแล้ว "
"แต่พี่เสียดายเงิน"
"เอาน่าาาาา ให้คนที่พามาเขาจ่ายสิ อยากพาเรามาเอง"
"บ้าหรอ เกรงใจเขา"
"เฉยๆเหอะนะ"
"สองคนนี้ไม่เคยคุยกันหรือไง เดินเร็วๆสิ พี่พีทนัดหมอไว้เดี๋ยวเขาออกเวร"
ผมสองคนรีบเดินตามพี่พีทเข้าไป พี่พีทไปพูดอะไรกับพยาบาลไม่รู้
แล้วพยาบาลก็เดินพาพวกเราไปห้องตรวจ ซึ่งมีคุณหมอหนุ่มออกสาว น่ารักเชียวรออยู่
"มาแล้วหรอพีท แหม๋ๆๆ ถ้าไม่มีเรื่องไม่โทรหาเราเลยนะ"
"งานพีทยุ่งน่ะหยก"
"แล้วมีไรให้เราช่วย"
"กูเจ้าสองตัวเนี่ย"
"อุ้ย เดี๋ยวนี้ควบ2เลยหรอ เพิ่มเราอีกสักคนเป็น3ได้ไหม"
"หยกนี้ก็ล้อเล่นอยู่เรื่อย"
"ไหน คนไหนจะให้พี่หมอตรวจก่อน"
"คนนี้" ผมสองคนต่างชี้ซึ่งกันและกัน รักกันมากเลยนะไอ้พี่น้องคู้นี้
"เอาไง"
"พี่บุ้งนั้นแหละ ภูไม่ได้เป็นอะไรสักนหน่อย"
"มาๆๆเจ้าตัวเล็กเนี่ยแหละขึ้นไปนั้งบนเตียงนะ" ผมเดินขึ้นไปนั่งบนเตียง
วันนี้ใส่กางเกงขาสั้นกะเสื้อแขนยาวมีฮูท มันเลยทำให้ไม่เห็นรอยแนวชัดเจนแบบพี่บุ้งเพราะแกใส่เสื้อยืดแขนสั้นกางเกงยีนต์
"อ่ะ ไปโดนอะไรมาไหนเล่าให้พี่หมอฟังสิ" ไอ้พี่พีทก็ได้แต่ยืนยิ้ม
"คือว่าภู เพิ่งผ่านสมรภูมิรบมาน่ะครับ"
"ไปยกพวกตีกะโรงเรียนไหนมาหล่ะ"
"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับแค่ ห้ามศึกนิดหน่อยเลยโดนลูกหลง"
"อ่ะถอดเสื้อ"
"ถอดทำไมครับ"
"พี่หมอจะได้ดูไงครับ ว่ามีรอยแผลรอยช้ำตรงไหนบ้าง จะได้ทายาให้ไงครับ"
ตอนผมกำลังถอดเสื้อ ไอ้พี่พีทมันก็หยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาถ่ายรูปผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว
พี่หมอไล่กดไปทีละจุดแล้วถามว่าเจ็บมั้ย ผมก็ตอบไปตามความจริง
ผมมีรอยเหมือนโดนไม้หวดไปสองที่  ตรงหัวไหล่ด้านซ้ายกับที่ขาอ่อนด้านหลัง
ซึ่งมันเห็นเป็รอยแดงชัดเจนมาก คงเป็นเพราะว่าผมขาวด้วยรอยมันเลยชัด
นอกนั้นก็เป็นรอยขีดข่วนคงเกิดจากเล็บของคุณป้านั้นแหละตอนที่ผมเข้าไปห้าม
พี่หมอทายาให้แล้วก็เขียนใบสั่งยา แล้วก็มาตรวจพี่บุ้ง ก็ทำวิธีเดียวกัน
"โอ้โหหหหหหหห" ผมถึงกับต้องร้องออกมาเพราะว่าพี่บุ้งมันลายไปทั้งตัวป้าแกฟาดไม่ยั้งจริงๆ
"นี่ดีนะ แค่ไม้ขนไก่ ถ้าโดนไม้หน้าสาม มีหวังช้ำในตาย คนตีนี้ตีไม่ยั้งเลยนะ" พี่หมอบ่นไปทายาไป
"พี่บุ้งเจ็บไหมอ่ะ"
"ไกลหัวใจ"
"แต่มันโดนหัวนมพี่นะ ดูดิเป็นแนวเลย"
"ไอ้ทะลึ่ง" พี่พีทขยี้หัวผมอีกแล้ว แล้วก็ทำเนียนดึงผมไปนั่งตัก
"แบบนี้แจ้งความได้นะพีทจะเอาเรื่องไหม"
"ต้องแล้วแต่เจ้าตัวเขาน่ะ"
"ไม่ดีกว่าครับ อย่างน้อยเขาก็เมียพ่อผม"
"อ่ะเสร็จแล้วครับ เดี๋ยวทานยาได้เลยนะ กันไว้เผื่อมีไข้ ก็ทายาที่หมอให้ไปนะทั้งสองคน ส่วนเจ้าตัวเล็ก หมอให้แต่ยาทานะ"
"ครับ"
"เรียบร้อยแล้วพีท เดี๋ยวรอพยาบาลเอายามาให้นะ"
"แล้วหยกจะออกเวรหรือยัง"
"เนี่ยแหละ คนไข้พิเศษสองคนสุดท้ายของวัน"
"งั้นเดี๋ยวไปทานข้าวด้วยกันนะ"
"วันนี้หยกต้องขอตัวนะ พอดีมีนัดแล้วน่ะ"
"หน้าบานแบบนี้คงเป็นคนพิเศษ วันหลังพามาแนะนำให้พีทรู้จักมั้งนะ"
"ไม่ได้หรอกจะให้กิ๊กกับกิ๊กมาเจอกันได้ไง"
"ตลอดอ่ะ"
"ก๊อกๆๆ"แล้วพยาบาลก็เอายามาให้พวกเราพร้อมกับบอกรายละเอียด
"ขอบคุณครับ พยาบาลที่นี้สงสัยจะคัดหน้าตานะครับ สวยจังอย่างกับนางฟ้า"
พี่พยาบาลยิ้มไม่หุบเมื่อถูกผมแซว แต่พี่พีทเนี่ยสิ เขกหัวผมซะงั้น "ทะลึ่ง"
"ภูเจ็บนะพี่พีท"
"ไปๆๆๆ ขอบคุณพี่หมอหยกซะ พี่พีทหิวข้าวแล้ว"
"ขอบคุณนะครับพี่หมอ พี่หมอรู้ไหมครับว่า พี่หมอน่ารักมาก"ผมยกมือไหว้พี่หมอพร้อมกับพี่บุ้ง
"ไปได้แล้ว ไอ้ลิง" พี่พีทพยายามผลักให้ผมไปที่ประตู
"พีท" พี่หมอเรียกพี่พีทตอนที่เรากำลังจะออกจากห้อง
"ห๊ะ"
"ระวังติดคุกนะ"แล้วผมก็เห็นพี่พีทยกนิ้วกลางให้พี่หมอ




อย่าลืม กอดคุณพ่อกันด้วยนะครับบบบบ  ^^

[♠DekDoy♠]

  จิ้มก่อนค่อยอ่านค่ะ

ลุงนี่กระไรอยู่ปล่อยให้เมียตัวเองตีลูกอยู่ได้ แบบนี้น่าจะให้ผักบุ้งออกจากบ้านมาเลยนะจะได้สำนึก

[K.Pupoom]

^
^
^
^
จิ้ม คนนอนดึก  ครุคริ
หลายคนอาจจะขัดใจกะคุณลุงคุณป้านะครับ
แต่มันมีจริงนะคนแบบเนี่ย ผมหยิบมาจากประสบการณ์ที่เคยเจอเลย
แล้วคนเราพอถึงคราวซวย มันก็ ซวยแล้ว ซวยอีก
แต่เดี๋ยวสิ่งดีดีกำลังจะตามมาครับ
มาม่า น่าจะเหลืออีกสักชามนะ  ต่อไปจะเขียนให้ฮาแล้วหวานติ๋งๆๆๆๆๆๆๆ
เพราะผมชอบเขียนแนวนี้มากกว่า คริคริ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ ดึกๆๆก็ยังมีมาให้  ฝันดีแน่นอนคืนนี้



สำหรับหลายๆคนที่บอกว่าเรื่องไม่ไปไหนซะที
ผมก็ไม่มีคำตอบอะไรให้อ่ะครับ แหะๆๆ
ก็คือเขียนไปเรื่อยๆ ตามความรู้สึก
ผมยอมรับนะครับว่าไม่ได้วางโครงเรื่อง นึกอะไรได้ก็เขียนไป
ผมเพิ่งจะลองเขียนเรื่องนี้เรื่องแรก จะให้กระชับฉับไว คงต้องใช้เวลา
ขอบคุณนะครับ สำหรับคำติชม
ผมจะพยายามเขียนให้เรื่องดำเนินไปเร็วกว่านี้

[Horizon]

อ่านไป ลุ้นไป

[ลูกลิงตัวอ้วน]

รู้สึกเรื่องไม่เดินไปไหนซักที

[เฉาก๊วย]

คงถึงเวลาที่พีทจะพาน้องภูมาอยู่ด้วยแล้ว
แล้วบุ้งล่ะจะหนีบมาด้วยได้หรือเปล่า ยังไงบ้านโน้นเขาก็เป็นพ่อเป็นลูกกัน
ห่วงเจ้าผักกาดอีก ไม่มีพี่ๆ ดูแลจะอยู่กับพ่อแม่ที่ไม่เอาไหนได้อย่างไร 

[Supermimt]

จะเกิดรัก 3 เศ้ราไหมเนอะ?

ไม่เกิด 3 พี นะเออ

[Karn12]

เอาน้องภูมาอยู่ด้วยเลยพีท  ทำกันแบบนี้มันเกินไป

[Still_14OC]

พี่พีทจัดการเลย เอาไอ้ลุงกับอิป้าให้หนักๆ

[p_phai]

สั้นไปไหมอะ

[Ipatza]

โอย 
น่ารักอะภู
แต่เรื่องนี้ยังไงก้ต้องบอกผู้ใหญ่นะ
ต้องไห้ทางบ้านหรือทางคุณย่ารุ้นะ
ไม่ไหวนะเจอแบบนี้
มันไม่ใช่เรื่องที่จะรับผิดชอบได้ด้วยตัวเอง
เงินตั้ง 5ล้าน ไหนจะเรียนไหนจะใช้จ่าย
ไม่ไหวนะ
ทุเรษกันเกินไป 2ผัวเมียนั้นอะ    
นิสัยแย่มากเป้นถึงลุงแต่กลับทำสันดารแบบนี้
ไปตายไห้หนอนแดกปะ(อุ๊ยลืมตัว)
ไม่บอกแม่แต่บอกคุณย่าแล้วไปอยุ่ด้วยก็ได้
หรือจะกลับไปอยุ่บ้่านเดิมก็ได้นิ
ท่าพี่พีทเป็นคนซื้อไว้อะ
เอาน้องผักกาดกับพี่ผักบุ้งไปด้วยนะ
สงสารสองคนนั้นไห้ไปอยุ่กับ
สภาพแวดล้อมทรามๆงั้นไม่ไหวนะ
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้รวดเดียว
แต่อินไปมากละ
ไงก้มาต่อเร็วๆนะ
สุดท้ายนี้ขอฝาก  ไปไห้แด่...คุณลุง&คุณป้าด้วยน๊ะฮ๊ะ
 

[•ไนท์คลุง•]

มาต่อแร้ว ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้แล้ว ทันๆ มาต่อไวๆนะครับบ

[yayee2]

ใช่ค่ะในชีวิตคนเราเหตุการณ์แบบนี้มีจริง ถ้าครอบครัวใดตกเป็นทาสของอบาย
แล้วคนที่ตกอยู่ในอบายจะมีโรคแทรกซ้อนจำพวก โลภ เห็นแก่ตัว ไร้ความเมตตา ไร้ความละอายด้วย
โรคที่สองผัวเมียนั่นเป็นอยู่รักษายากเสียด้วย
อยากเชียร์ให้ผักบุ้ง กับน้องภูออกจากบ้านนั้นจัง ให้สองผัวเมียนั่นมันรู้สึก
ถ้าสองคนได้ออกจากบ้านนั้นแล้วก็ถือว่าพ้นจากหลุมดำแหละ แต่น้องผักกาดจะอยู่อย่างไรหนอ
 

[roseen]

 

[seaz]

สงสารน้องผักกาดกับน้องบุ้งจัง
สงสารน้องภูด้วย เฮ้อ...
รับมาอยู่กับคุณย่าให้หมดเลยดีไหม?

[forever-yunjae]

ลุงป้านี่ แย่มาก !!
สงสารน้องภู พีทมารับไปอยู่ด้วยเถอะ

[tawan]

น่ารักอะไม่มาม่าแล้วใช่ปะ

 

[-Otto-]

 

[ชั่วกาล]

น่ารักอ่ะ ตอนนี้
พี่พีท น้องภู พี่บุ้ง แล้วพี่ฝุ่นอีก ว้ายยยยย โฟว์ซั่ม ไม่ใช่ๆๆๆๆๆ
สงสารน้องภูจัง เป็นคุณหนูต้องมาเจอชีวิตแบบนี้

สงสารน้องผักกาดอ่ะ เอาน้องผักกาดมาด้วยซี แอร๊ๆๆๆๆ

[cocoaharry]

อุตส่าห์ คิดว่าน้องภูจะมาเจอครอบครัวดีๆ
สุดท้ายก็ เฮ้อ
อิป้าแม่งเลว เงินตัวเองรึ ก็ไม่ใช่ มือถือตัวเองก็ไม่ใช่ ยังจะหน้าด้านเอาไปจำนำ
ฮุย อ่านแล้วอารมณ์เสีย
อยากให้น้องภูแจ้งความจัง ไม่อยากบอกพ่อแม่ ก็บอกคุณย่ากับพี่พีทสิ
ตัวเองยังเด็ก คิดว่าจะแก้ปัญหาอะไรได้มากมายกัน

[ladymoon_yy]

เอาน้องภูไปอยู่กับพี่พีทซะ