หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[khuan]

จับทำเมียเลยจ้า
ทีนี้ก็จะได้ดูแลรับผิดชอบได้เต็มที่ละ
เห้นปะ?
คิดอะไรไห้ยากมากมาย เอิ๊ก

เห็นด้วยอย่างยิ่ง

[StillLoveThem]

...+1+ เป็ดให้กับความขยันของคนแต่งก่อน
...อ่านไปขำไปนะตอนนี้ เข้าใจใช้คำพูด
...น้องภูก็ช่างต่อล้อต่อเถียง ยังไงก็เอาลิงกลับมาปีนต้นไม้ในบ้านให้ได้ละกัน พี่พีท

[kinjikung]

กลุ้มใจแทนพี่พีท แต่ถ้าให้คุณย่ากล่อมน้องภู
น้องต้องยอมอยู่แล้ว อิอิ

[♠♥♦♣]

สงสารน้องภู
สงสารผักกาดด้วย พี่ๆ ออกมาหมดแล้วน้องจะอยู่ยังไง
ดีหน่อยที่เป็นลูกแท้ๆ คงไม่ลำบากมาก
ปล. คนแต่งอย่าลืมหาคู่ให้ผักบุ้ง อยากอ่าน อิอิ

[Karn12]

เป็นกำลังใจให้พีทนะ  รีบหาทางช่วยน้องเร็ว

[kungyung]

ชอบพี่พีทจัง

[nongrak]

พีทเอาภูมาอยู่ด้วยเถอะ ไม่ต้องให้กลับไปหาลุงหรอก
ใจร้ายมากเอาเงินหลานไปเล่นพนันหมด

[yayee2]

น้องภูเป็นเด็กอารมณ์ดี ใสๆ ช่างพูด น่ารักเหมือนเดิม
แต่สภาพแวดล้อมของบ้านคุณลุง ทำให้คุณสมบัติดีๆของน้อภูหม่นๆไป
พอออกบ้านนั้นมา มาเจอพี่พีท น้องภูก็กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิม
ดังนั้นพี่พีทกับคุณย่า ต้องพูดโน้มน้าวให้น้องภูมาอยู่ด้วยให้ได้นะคะ
เอ่อ..ตอนน้องภูนั่งกอดเข่าน้ำตาไหลนั่งมองบ้านเก่าตัวเองน่ะ
ดิฉันอดน้ำตารื้นไปด้วยไม่ได้แหละ

[EunSung87]

ชอบผักบุ้งจัง
ผักบุ้งเป็นพี่ที่น่ารักมาก
ถึงตัวเองจะอยู่แบบนั้น
แต่ก็ยังเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องได้
ไม่พาน้องเกเรเสียคน
สู้ๆนะจ๊ะ

[nemesis]

ลุงกับป้านี้น่าโดนตบ

[MaRiTt_TCL]

เอาไงดีละพี่พีททท เอาใจช่วยน้องภูเข้มแข้งไว้

[♠DekDoy♠]

จับทำเมียเลยจ้า
ทีนี้ก็จะได้ดูแลรับผิดชอบได้เต็มที่ละ
เห้นปะ?
คิดอะไรไห้ยากมากมาย เอิ๊ก

เห็นด้วยยยยยย

[Rhythm]

ภูต้องอยู่บ้านพี่ีทนะ

เราเชียร์อยู่

[nolirin]

จะจับน้องภูปล้ำ ทำเมียแล้วรับผิดชอบมันก็กระไรอยู่
ให้คุณย่าออกหน้าสิพี่พีท น้องภูยอมอยู่แล้ววววว
ปล.อยากให้พี่ผักบุ้งมีคู่จัง จะเป็นพี่สีฝุ่นได้ไหมน๊า

[iota]

เจอผู้ใหญ่ที่กระทำตัวแบบผัวเมียคู่นี้ :z6:สาปส่งไปไกลๆ
ทำกับลูกหลานแบบนี้ไม่น่านับถือจริงๆ อ่านแล้วก็เศร้าไปกับน้องภู
พี่พีทเอาน้องภูคนเดิมกลับมาเร็วๆ นะครับคนอ่านคิดถึง
คนเขียนขยันลงแบบนี้...คนอ่านอย่างผมหลงรักเข้าให้แล้ว

[•ไนท์คลุง•]

เย้ มาต่อแล้วว สงสารน้องภู tt

[nai_ball]

ชอบ ชอบ  สนุกดีคับ

มาต่อเร็วๆ นะคร๊าบบบบ

^^

[eern]

 :z2:พี่พีทรับเลี้ยงเลยน่ารักออกจะใด้ไม่เหงา

[woodong]

น้องภูเข้มแข็งมาก

ยังไงซะ น้องภู จับพี่พีท ทำเมียดีกว่า
55555555555

แต่โอกาสเป็นไปได้ยากมาก

[K.Pupoom]

มาแล้วครับบบบบบบ

ขอบคุณทุกกำลังใจ

ที่มีให้น้องภูพี่พีท แล้วก็คนเขียนบ้าง

มาดึกตลอดเลย ไม่ว่ากันนะครับบบบบบบ

ผมเริ่มหลงรัก :man1:คนอ่านซะแล้ววววววววววววว




ตอนที่....17

 

อ่าสสสสส์  ได้อาบน้ำซะที น้องภูเหนื่อยมาทั้งวันได้มาเจอน้ำแล้วมันสุขสุดๆ
น้ำช่วยปลดเปลื้องความทุกข์ได้ดีจริงๆ น้องภูขัดสีฉวีวรรณ อยู่นาน
ภารกิจในห้องน้ำก็เป็นอันต้องหยุดลงแต่เพียงเท่านี้
"เห้ยยยยยยย  เสื้อผ้า" เสื้อผ้าอยู่ข้างนอกนี่หว่า
"พี่พีทททท  พี่พีททท" เอ้าไอ้พี่พีทแม่มมตายไปแล้วไงว่ะเนี่ย
ผมค่อยๆนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เห็นไอ้เสาไฟมันนอนแผ่อยู่บนเตียง
เสื้อผ้าๆๆ ผมมองหาเสื้อผ้าก็เห็นว่าไอ้เสาไฟมันนอนทับอยู่ ซวยแล้วน้องภู
หยิบกางเกงในมาใส่ก่อนแล้วกันอย่างน้อยมันก็ป้องกันอะไรอะไรให้มันช้าลง
ย๊ากกกกกกกก  นี่กางเกงในหรอว่ะเนี่ย ทำไมมันตัวเป้งขนาดนี้  เอาตัวนี้แล้วกัน
ดีนะที่มันมีตัวใหม่ไว้ ขืนให้ใส่ของไอ้เสาไฟ ต้องเอาเชือกฟางมาผูกไว้แน่
แต่ทำไมมีแต่สีขาวว่ะเนี่ย  ลายอุลตร้าแมน โดเรมอนอะไรไม่มีมั้งหรอ
จะหาทำไมว่ะ ขนาดเราก็ใส่สีขาวเหมือนกัน
หูยยยย  กุงเกงในแบรนด์เนม แต่งตัวจัดเหมือนกันนะไอ้เสาไฟเนี่ย
แต่ทำไมตู้มันเป็นระเบียบจังว่ะ สงสัยคุณย่าจัดให้แหง๋มๆ
มีแต่เสื้อผ้าอะไรก็ไม่รู้ ตัวใหญ่โคตรแล้วน้องภูจะใส่ได้ไงอ่ะ
ไม่มีตัวไหนน่ารักๆเลย อยากใส่ตัวที่ไอ้เสาไฟมันเลือกให้อ่ะ น่ารักน้องภูชอบ
อูยยยยยิ่งยินเลือกยิ่งหนาว น้ำจากหัวจากตัวก็หยดที่พื้นติ๋งๆๆๆๆ
เดี๋ยวถ้าไอ้เสาไฟนั้นตื่นขึ้นมาน้องภูตายแหง๋มๆ
ผมค่อยๆย่องไปเพื่อที่จะดึงเสื้อที่ไอ้เสาไฟมันนอนทับอยู่
อีกนิดเดียว น้องภู อีกนิดเดียว ค่อยๆนะ ค่อยๆ มันกำลังจะเป็นของแกเเล้วค่อยๆ
โอ๊ยยยยทำไมมันทับแน่นยังงี้ น้องภูดึกออกมาไม่ได้ ไอ้เสาไฟ พลิกตัวสิพลิกตัว
ด้วยความที่ตัวผมยังเปียกอยู่แล้วไอ้พื้นห้องก็ดันลื่นแล้วไหนเราจะต้องออกแรงดึงอีก
เอาว่ะ!!!!!! ผมตัดสินใจใช้เเรงเฮือกสุดท้าย ดึงเสื้อ ออกมาจากตัวไอ้เสาไฟ
ยิปปี้!!!!!,มันสำเร็จครับ  แต่ไอ้เสาไฟมันก็ไวเช่นกัน ดึงเสื้อที่กำลังจะเป็นของผม
กระชากกลับไป ต่งคนต่างดึง แล้วน้องภูก็ตัวเท่าเนี่ย แรงก็มีไม่มากเท่ามัน
ตัวก็ลอยตามแรงดึงของไอ้เสาไฟ ....ไปจอดอยู่บนตัวไอ้เสาไฟน่ะสิ
ไอ้นี้มือมันก็ไว กอดผมทันที แล้วยังมีหน้ามาทำเป็นหลับตาอีก
"พี่พีทปล่อยภู" ผมค่อยๆเอาข้อศอกยันหน้าอกไอ้เสาไฟ เพื่อจะยืนขึ้น
แต่มือของมันน่ะ สิ กอดเอวผมแน่น จนขยับไม่ได้เลย
"พี่พีทภูจะไปแต่งตัว" มันยังคงนอนแน่นิ่ง ผมเลยสลัดหัวที่เปียกๆใส่หน้ามัน
"ทำเป็นหมาไปได้"
"ก็ปล่อยภูสิ ภูหนาวนะ"
"ก็พี่ก็กอดอยู่นี่ไง"
"ภูจะใส่เสื้อผ้า ปล่อยภู" ถ้าใคมาเห็นตอนนี้น้องภูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนนะมาอนบนตัวผู้ชายแบบนี้
แถมยังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอีกต่างหาก แล้วไอ้นี้ก็กอดอยู่ได้ ปล่อยสิปล่อยยยยยยยยยย
ผมดิ้นๆๆๆๆๆ แต่แรงก็สู้ไอ้เสาไปไม่ได้ แต่ทันใดนั้นเองมันก็พลิกตัว ควับ
ผมอยู่ด้านล่างในพันธนาการสองแขนของไอ้แสาไฟที่กั้นอยู่
มันยิ้มด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ทำให้ใจน้องภูหวาดหวั่นยิ่งนัก แต่ทำไมเาไม่รู้สึกกลัวนะ
"คุณย่า" ผมตะโกนคำนี้ออกไป ไอ้เสาไฟก็ลุกขึ้นทันที ผมพอได้สติก็คว้าเสื้อกางเกงวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ฮ่าๆๆๆๆคุณย่านี้ สุดยอดมากมากแค่ชื่อก็ทำให้คนตกใจได้แล้ว
น้องภูแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ กางเกงมันสั้นแล้วไอ้เสื้อน้มันก็ยาว
คลุมกางเกงซะไม่เห็นแล้ว แต่ก็น่ารักดี เหมือนเด็กผู้ชายเกาหลีเลยอิอิ
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของพี่พีท แล้วก็มองหน้ามัน มันก็มองหน้าผม
น้องภูยังไม่ได้ล้างแค้นเลยนะ ที่ถือดีมากอดน้องภู ไอ้เสาไฟ ไอ้หื่นกาม น้องภูเป็นผู้ชายนะโว้ย
ไอ้เสาไฟลุกขึ้นเดินมาทางผม ผมก็เอาขาสไลด์ๆเพื้อให้เก้าอี้ที่มีล้อเลื่อนไปอีกทาง
ไอ้เสาไฟมันก็แอบอมยิ้ม เมื่อเห็นผมหนีมัน แล้วมันก็เปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กออกมา
แล้วมันก็เดินมาที่ผม ผมก็เลื่อนเก้าอี้หนี จนติดผนัง  มันก็เอาเข่ามาดันเก้าอี้ให้ติดกำแพง
"จะทำอะไร"
"หัวชื้นแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก "
"เดี๋ยวภูเช็ดเองก็ได้"
"จะให้พี่พีทเช็ดตรงนี้ หรือจะให้อุ้มไปเช็ดที่เตียงแบบเมื่อกี้ หืม"
"เช็ดตรงนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ เห้อๆๆๆ" พี่พีทเช็ดหัวให้ผมจนแห้ง ต่างคนก็ต่างไม่ได้พูดอะไรออกมา
"เออแล้วนี้ทายารึยัง"
"ยัง"
"ยาอยู่ไหน"
"บนโต๊ะ" พี่พีทเดินไปหยิบแล้วก็เดินมาที่ผม
"ภูทาเองก็ได้พี่พีทไปอาบน้ำเถอะ ดึกแล้วนะเดี๋ยวไม่สบายน๊าาาาาา"
"ยืนขึ้น"
"ภูทาเองได้พี่พีท"
"ยืน    ขึ้น" ยืนก็ยืนว่ะ ดุจัง นะ
พี่พีทมันค่อยๆถกเสื้อขึ้นแล้วก็ให้ผมจับไว้แล้วก็ค่อยๆทายา
"เจ็บหรือเปล่า"
"ไม่แล้ว"พี่พีทค่อยๆเอาปากเป่า ตรงแผล ทำไมพี่พีทต้องดีกับผมขนาดนี้ด้วยนะ
เราเป็นแค่เพื่อนบ้านกันเท่านั้นแถมผมยังแกล้งพี่เขาสารพัด แต่พี่เขาก็ดีกับผมมากเหลือเกิน
พี่พีทเอาเสื้อลงแล้วก็เปิดขากางเกงผมขึ้น
"เห้ยๆๆๆๆ"
"จะร้องทำไม"
"เดี๋ยวภูทาเองก็ได้ตรงนี้อ่ะ"
"อายหรอ อายทำไมผู้ชายเหมือนกัน"
"ไม่ได้อายแต่......."
"แต่อะไรเดี๋ยวพี่ทาให้แหละดีแล้ว" ก็แต่ที่สายตาเจ้าเล่ห์ๆของแกนั้นแหละไอ้เสาไฟ
รอยแดงที่ต้นขาพาดยาวไปถึงก้น พี่พีทมันก็ค่อยๆทา แต่ทำไม่ตรงนี้มันทานานจังว่ะ
"เสร็จยังอ่ะ น้องภูง่วงแล้วนะ"
"เสร็จแล้ว ข๊าวขาวเนอะ"  ทำไมพ่พีทพูดแบบนี้ น้องภูเสียวสันหลังวาบวาบ วาบบบบบ
"กู๊ดไนท์นะพี่พีทของคุณมากที่ทายาให้ภู"
"จะไปไหน"
"ก็ไปนอนห้องพี่บุ้งน่ะสิ"
"เขาหลับไปแล้ว"
"แล้วไงอ่ะ"
"ก็ไม่ไง" แล้วพี่พีทมันก็เข้าไปอาบน้ำ ผมเดินมาห้องพี่บุ้งจะเปิดประตูก็พบว่า มันล็อค
เคาะเรียกเท่าไรพี่บุ้งมันก็ไม่ตื่นขืนเคาะนานกว่านี้อาจจะทำให้คุณย่าตื่นก็ได้
พี่บุ้งนะมึงพี่บุ้ง ไม่ห่วงน้องเลยนะทีนี้ สงสัยมันจะเพลีย เพราะวันนี้ก็หนักอยู่
ผมก็จำทนต้องกลับมาห้องไอ้เสาไฟน่ะสิ กลับเข้ามามันก็ยังอาบน้ำอยู่
ถ้าวันนี้เรานอนบนเตียงกับมันอีก มันต้องมอมยาเราแบบคราวที่แล้วแน่ๆ
นอนข้างล่างดีกว่าอย่างน้อยเวลาที่เราถูกมอมเราจะได้ไม่เผลอไปกอดมันอีก
บรึ๊ยยยยยยยย   นึกแล้วสยอง
ผมรื้อตู้ดูก็พบว่ามีหมอนมีผ้าห่มสำรองอีก เลยเอามาปูเป็นที่นอนข้างๆเตียง
ตกนี้แอร์คงไม่ตก ดึกๆคงไม่หนาวมากเท่าไร  ราตรีสวัสดิ์นะ ไอ้เสาไฟ คืนนี้น้องภูไม่มีทางไปกอดแกแน่ๆ โฮ๊ะๆๆๆๆ

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ผมอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ก็ออกมาจากห้องน้ำ สิ่งแรกที่มองหาคือไอ้ลิง
หรือว่ามันจะไปนอนกับพี่บุ้งของมันแล้วจริงๆ แต่เราสั่งให้บุ้งล็อคประตูแล้วนินา
ถ้าบุ้งหลับคงไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูหรอก เพราะสภาพบุ้งดูเพลียมาก
แล้วไอ้ลิงมันไปไหนของมันว่ะเนี่ย
"เห้ยยยยย  มานอนทำไมตรงนี้ว่ะเนี่ย บนเตียงมีทำไมไม่นอน"
หลับสนิทไปแล้ว ท่านอนท่าเดิม  ขดตัวเป็นก้นหอยเชียว
สงสัยมันจะเหนื่อยมาทั้งวัน เห้ออชีวิตไม่น่าต้องมาเจออะไรหนักๆแบบนี้เลย
ตัวมันข๊าวขาว ใส่กางเกงขาสั้นยิ่งเห็นความขาวมากขึ้น
เสื้อสีแดงตัวโปรดของเรา เห็นมันใส่ก็ดีใจ ขับผิวขาวๆให้โดดเด่น
แล้วไอ้เราก็แพ้ความขาวซะด้วยสิ  ว๊ากกกกกกกกกกก
ผมเอาผ้าห่มของผม ห่มให้ไอ้ตัวแสบ จะอุ้มมันขึ้นมานอนบนเตียงก็กลัวมันตื่น
แล้วไอ้ลิงนี้ไม่ต้องพูดถึง ถ้าตื่นขึ้นมามันก็ต้องโวยวายลั่นบ้านแน่ๆ
ผมเดินไปปิดไฟ เหลือไว้แค่ที่หัวเตียง ไฟแสงสีส้ม สลัวๆ
พอส่องกระทบหน้าไอ้คนที่หลับเป็นตาย มันทำให้ดูน่ามองขึ้นอีกเป็นกอง
ผมนอนลงบนเตียงแล้วก็นอนมองไอ้คนที่หลับอยู่ใต้เตียง จนลืมความง่วงไปเสียถนัด
ข้างบนมันหน๊าวหนาว  พี่พีทก็ไม่มีผ้าห่มซะด้วย ขอพี่พีทนอนด้วยนะ น้องภู อิอิ
ผมค่อยนอนลงข้างๆไอ้ตัวแสบที่ตอนนี้สิ้นฤิทธิ์ไปแล้ว ค่อยๆเอาตัวแทรกไปใต้ผ้าหุ่มอุ่นๆ
แล้วก็สำเร็จ โดยที่ไอ้ลิงยังคงนิ่งไม่ขยับตัวสักน้อย "อยากกอดมันจัง"
ความคิดที่อยากจะกอดมันมีมาเป็นระยๆ แล้วผมก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกนี้ได้
ก็เลยเอามือค่อยๆวางไปที่เอวของไอ้ลิงนั้น ไอ้ลิงน้อยยังคงนอนเฉย
ผมเลยกอดมันแน่นขึ้น อยากจะบอกว่า ตัวมันหอมมากกกกกกกกก
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////
******************************************
สบายเป็นบ้า ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเร้ยยยยยย
เหมือนมีอะไรมันอยู่บนตัวเราหนักๆ
เห้ย!!!!!!!!!!!! ใครกอดเราว่ะเนี่ย มือใครเนี่ย ไอ้เสาไฟ มานอนตรงนี้ได้ไงว่ะ
ผมค่อยๆจับมือของไอ้เสาไฟ ออกจากตัวผม
เบาๆนะน้องภูเดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาทำอะไรบ้าๆแบบเมื่อคืน แกซวยแน่
ย๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!มันขยับตัวกอดผมแน่นขึ้นอีก น้องภูไม่ใช่หมอนข้างของแกนะโว้ยไอ้พี่พีท
เห้ย เห้ย เห้ยๆๆๆๆ แล้วจะหน้ามาซุกทำไมตรงซอกคอน้องภูเนี่ยมันจั๊กจี้
ปล่อยน้องภูซะทีได้ไหมมมมมม น้องภูหายใจไม่ออก
แล้วน้องภูก็มีความรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆที่มันกำลังดันต้นขาน้องภูอยู่แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
เพราะตอนนี้น้องภูต้องการหลุดออกจากพันธนาการของไอ้เสาไฟทึ่มนี้
แต่ด้วยวิธีไหนหล่ะ มันไม่มีหรอกตอนเนี่ยโดนรัดแน่นซะขนาดนี้อ่ะ
"ละเมอ" ใช่เราต้องทำแกล้งเป็นละเมอ
ทำพลิกตัวกลับเพื่อให้อ้อมกอดนี้มันหลวมขึ้น แต่พอหันกลับมาปากก็ไปจ่ออยู่ตรงหน้าพี่พีท ไม่ถึง5เซน
ตอนนี้หัวใจน้องภูเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วววววววววและแล้วโชคก็ยังพอมี
ไอ้เสาไฟมันเอาแขนออกจากน้องภูแล้วครับ น้องภูรีบลุกขึ้นทันที ก้าวขึ้นเตียง
แต่เจ้ากรรม รีบมากไปหน่อยสะดุดผ้าห่มลื่นล้ม พรึ๊ด!!!!!!! หงายหลัง ทับตัวพี่พีท จนมันตื่น
"ตื่นแล้วหรอ"  ซวยแล้ว ไอ้เสาไฟมันตื่นแล้วววววววววว ผมรีบลุกขึ้นนั่ง
"อื้มมมม"
"หลับสบายไหม"
"ก็โอเค" ผมลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำ
"จะไปไหน" พี่พีทดึงมือผมไว้
"ฉี่"
"เก็บที่นอนด้วยนะ"
"เห้ยยย.....มาใช้พี่ได้ไง"
"ก็ภูนอนนิดเดียวพี่พีทนอนตั้งเยอะ นอนมากกว่าก็เก็บสิ" แถมยังนอนกอดช้านอีกด้วยไอ้เสาไฟ
"ก็ได้ๆ" ผมรีบเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ในขณะที่ยืนแปรงฟันอยู่ ไอ้พี่พีทมันก็เข้ามา
"เห้ย!!!!!!!!" เข้ามาไมเนี่ย"
"ก็เข้ามาฉี่น่ะสิ"
"ให้ภูออกไปก่อนสิ"
"พี่พีทไม่อายหรอก แปรงฟันไปเถอะ" แล้วมันก็ยืนฉี่หน้าตาเฉย ยึ๊ยยย ไอ้ทุเรศแหวะ
ผมรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยไม่อยากอยู่ใกล้ไอ้พี่พีทนี้นานมันอันตรายยยยยยยยย
"บีบยาสีฟันให้พีพีทด้วยนะ รบกวนหน่อย" แค่บีบยาสีฟันต้องใช้คนอื่นด้วยหรอว่ะ นิสัย แล้วทำไมผมต้องบีบให้มันด้วย
ผมบีบยาสีฟันใส่แปรงพี่พีท แล้วก็วางไว้ที่หน้ากระจก ผมเดินออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วก็ไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ริมระเบียง
ก็เห็นพี่บุ้งช่วยคุณย่ารดน้ำต้นไม้อยู่ พร้อมกันไอ้มดแดงที่มันกำลังกัดสายยางเล่น
"ภู  น้องภู"
"ผมอยู่นี้ พี่จะตะโกนทำไมเนี่ย มีอะไรครับ"
"พี่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งนี่สิ" แล้วพี่พีทมันก็มองไปที่เก้าอี้ แล้วตัวมันก็ไปนั่งที่ปลายเตียง
ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้  อย่างว่าง่าย เพราะสีหน้าพี่พีทมันดูจริงจังมาก
"พี่จะมองหน้าภูอีกนานไหม จะพูดอะไรก็พูดซะทีสิ ภูอึดอัดนะ"
"เมื่อคืนนี้"  เมื่อคืนทำไมว่ะ หรือว่าเมื่อคืน มัน มัน มัน ไม่นะ ที่มันลงไปนอนกอดเราข้างล่าง
หรือว่ามันได้เราแล้ว  สองครั้งแล้วหรอเนี่ย  เราโดนมันมอมยาสองครั้งสองครา 
"ภู  ฟังพี่อยู่ป่าววว "
"ฟังๆๆ เมื่อคืน ทะ  ทำ  ทำไมหรอ"
"เมื่อคืนพี่คุยกับพี่บุ้ง ว่าจะเอาไง"
"แล้วพี่บุ้งเขาว่าไงอ่ะ"
"เขาจะไปอยู่หอกับเพื่อนแถวมหาวิทยาลัย แล้วจะไม่กลับไปอยู่ที่บ้านนั้นแล้ว"
"แล้วมันจะเอาเงินที่ไหนใช้ ทำเป็นอวดเก่ง"
"พี่ให้เขามาทำงานพิเศษที่บริษัทพี่"
"แล้วมันจะไม่ขายข้าวมันไก่แล้วหรอ"
"ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ข้าวมันไก่ เรื่องข้าวมันไก่ไปถามกันเอาเองนอกรอบแล้วกัน"
"แต่ข้าวมันไก่มันอร่อยมากเลยนะ ถ้าพี่บุ้งมันไม่ขาย คนซื้อคงคิดถึงแย่"
"น้องภู"
"ครับ"
"พี่ซีเรียส" ภูไม่ชอบสีหน้าพี่พีทแบบนี้เลย น่ากลัวค๊อดดดดดด
"ก็ว่ามาสิ ภูก็รอฟังอยู่" ทำหน้าทะเล้นใส่มันซะหน่อย สยบความหน้ากลัว
พี่พีทมันก็ส่ายหน้า สงสัยจะเริ่มเอือมระอา กะน้องภูแว้ว ฮ๋าๆๆ ดีจะได้ไม่ต้องมากอดน้องภูอีก
"ถ้าพี่บุ้งไปอยู่หอ แล้วภูจะทำอย่างไร"
"ก็ไปอยู่กับพี่บุ้งดิ  ให้ภูอยู่บ้านหลังนั้นโดยไม่มีพี่บุ้งไม่เอาหรอก ไม่รู้จะโดนหักคอวันไหน"
"แต่พี่บุ้งเขาไปอยู่กับเพื่อน"
"ภูอยู่ได้ หลายๆคนสนุกดี"
"แต่เพื่อนเขาเป็นผู้ชายทั้งนั้นนะ"
"อื้ม  ก็ผู้ชายไง แล้วไมอ่ะ"
"ภูจะไปอยู่ตรงนั้นไม่ได้ "
"ทำไม"
"พี่ว่ามันไม่ใช่ที่ของภู"
"พี่พีท  ที่ของภูมันไม่มีตั้งแต่วันที่แม่จากภูไปอเมริกาแล้ว มันไม่มีแล้ว แต่ภูก็พยายามนึกเข้าข้างตัวเองเสมอว่าภูยังมีลุง ยังมีบ้านยังมีร้านข้าวมันไก่ แต่วันนี้พี่พีทก็รู้ว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ภูไม่มีบ้าน  ภูไม่มีลุง ภูไม่มีใครแล้วนอกจากพี่บุ้ง แล้วพี่พีทจะมาห้ามภูไม่ให้ไปกับพี่บุ้งทำไม" 
ผมพูดจบก็มีน้ำตาไหลออกมา พี่พีทดูท่าจะตกใจมาก ที่อยู่ๆผมก็ร้องไห้ออกมา
"ภูใจเย็นก่อน"
"พี่พีท  ตอนนี้ภูมีพี่บุ้งคนเดียว ภูไม่อยากอยู่คนเดียวลำพัง พี่ไม่รู้หรอกว่ามันเหงามันว้าเหว่แค่ไหน ภูเหมือนตายทั้งเป็น ทุกครั้งที่แม่โทรมาหาภู ภูต้องอดทนไม่ร้องไห้แล้วบอกแม่ว่าภูสบายดี ภูอยู่ได้ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง มันทรมานนะพี่พีท" 
ผมพูดจบก็เอามือปาดน้ำตา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้ำตามันต้องไหล
แต่มันเหมือนผมได้ระบายความอัดอั้นทั้งหมดในใจออกมา
ให้คนๆหนึ่งที่ผม ไม่ควรจะระบายให้เขาฟัง แต่ผมก็เลือกที่จะพูดมันออกไป
ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น พี่พีทได้แต่จ้องมองผม
ผมเองก็ได้ต้องมองออกไปทางระเบียง  เราสองคนอยู่าในความเงียบอยู่นาน

จนพี่พีท เอื้อมมือมาดึงเก้าอี้ล้อเลื่อนที่ผมนั่งอยู่ ให้เข้าไปหาตัวเขาที่นั่งอยู่ปลายเตียง
"พี่ขอโทษนะ" พี่พีทลูบหัวผมเบาๆ
"ภูต่างหากที่ต้องขอโทษพี่พีท ภูหงุดหงิดใส่พี่พีท ทั้งๆที่พี่พีทเป็นห่วงภู"
"ภูฟังพี่ดีดีนะ ที่พี่พูดกับภูเมื่อครู่ พี่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะไม่ให้ภูไปอยู่กับพี่บุ้ง แต่พี่แค่ไม่อยากให้ภูไปลำบาก"
คำพูดนี้มันคุ้นมาก มันคือคำพูดที่แม่พูดออกมาวันนั้น ว่าที่ไม่อยากให้ผมไปด้วยเพราะเขากลัวผมลำบาก
"ภูไม่เคยกลัวหรอกพี่พีท ความลำบากหน่ะ แต่ภูไม่อยากอยู่คนเดียว  ฮืออออ ๆๆๆๆ"
"หยุดร้องไห้ก่อน" พี่พีทเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม
"พี่พีท ให้ภูไปเถอะนะ ภูขอร้อง ภูไม่เหลือใครแล้ว ฮึก  ฮืออออ ๆๆๆๆ"
"ภูยังมีพี่นะ"
"แค่นี้ภูก็รบกวนพี่พีทกับคุณย่ามากพอแล้ว แค่เรื่องคุณแม่ภูก็ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรแล้ว"
"อยู่กับพี่ ถ้าอยากจะตอบแทน"
"แต่ว่า ฮึก ฮึก ฮึก แต่...ว่า"
"ไม่มีแต่"
"ภูเกรงใจ ภูไปอยู่หอได้พี่พีท ภูทนลำบากได้"
" พี่ขอร้อง"
"พี่พีท แต่ภูเป็นคนอื่นนะ"
"สำหรับพี่ภูคือ คนพิเศษ"
"แต่ว่า....."
"ถ้าภูไม่อยู่ที่นี้ พี่จะโทรเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณแม่ภูฟัง รวมทั้งเงิน5ล้านนั้นด้วย"
"ไม่ได้นะพี่พีท อย่าให้คุณแม่รู้นะ เดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วงภู ภูขอร้องอย่าบอกคุณแม่นะ"
"งั้นภูก็ต้องอยู่ที่นี้"
"พี่พีทกำลังบังคับภูอยู่นะ"
"ภูอยากดื้อเอง พี่ก็เลยต้องใช้วิธีนี้"
"ภูจะบอกคุณย่า"
"คุณย่าเห็นชอบแล้ว"
"พี่พีทไม่มีทางเลือกอื่นให้ภูหรอ"
"มีทางนี้ทางเดียว  เอ้อออ  พี่พีทหิวข้าวแล้ว ลงไปทานข้าวกันดีกว่า ป่ะ"
"ภูไม่ไป"
"เบอร์น้านุชเบอร์อะไรน๊าาา"
"ภูไม่บอกหรอก"
"โทรไปบอกพ่อเราที่อเมริกาก็ได้นินา ให้พ่อไปบอกให้  ถ้ามันช้าไป เอาเครื่องนี้โทรไปก็ได้มั้ง"
ไอ้พี่พีทมันหยิบโทรศัพท์ผมไปตั้งแต่เมื่อไรฟ่ะ  แล้วมันก็เดินออกจากห้องไป
"ไอ้เสาไฟ  ไอ้เจ้าเล่ห์  ไอ้เผด็จการ เอาโทรศัพท์ภูคืนมานะ"
"รีบตามมานะ ก่อนที่พี่จะทำอะไรไปโดยไม่ทันคิด"
"ไอ้เสาไฟ  ขอบคุณนะ" ผมได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ ขอบคุณมากพี่พีทที่ไม่ปล่อยให้ภูอยู่คนเดียว ขอบคุณจริงๆ

[Loveunomore]

ขอบคุณแสงสว่างจากพี่พีท ที่ทำให้น้องภูเดินต่อไปได้ 555 

[Nus@nT@R@]

ดีใจที่น้องภูจะมาอยู่กับคุณย่าแล้ว ^^

[เฉาก๊วย]

ดีแล้วที่มาอยู่กับคุณย่าอยู่กับพี่พีทนะน้องภู จะได้มีเวลาตั้งใจเรียนไม่มีเรื่องอื่นให้ต้องมากังวลอีก 
ก็เข้าใจนะที่บุ้งขอไปอยู่กับเพื่อนแล้วพีทไม่ค้านมาก ก็บุ้งไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับบ้านนี้เลยนี่นา เท่าที่พีทช่วยด้วยการให้มาฝึกงานด้วยนี่ก็นับว่าทำได้ดีแล้ว
บ้านโน้นคงได้เกิดสงครามย่อมๆ แน่ คนทำงานไม่อยู่เลยสักคน ผีพนันทั้งสองคงได้คลั่งตาย
สงสารน้องผักกาด หนูอย่าเศร้าเพราะคิดว่าพี่ๆ ทิ้งนะจ๊ะ 

[tookujang]

ในที่สุดก็ทำสำเร็จแล้วนะพี่พีท  . อย่างนี้ก็เหมือนได้ใจน้องภูมาครึ่งนึงแล้วดิ

[woodong]

เพราะชีวิต เราถึงต้องเดินทางต่อไป
แม้ว่าจะมีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้น

น้องภูสู้ๆๆ  นะ

[BeeRY]

อยากชอบคุณพี่พีทแทนคุณแม่ที่ไม่ทิ้งน้องภู
น้องภูจ๋า หนูเข้มแข็งมากๆเลย แต่บางทีหนูก็ต้องรับความช่วยเหลือจากคนอื่นบ้างอย่างนี้แหละค่ะ
โดยเฉพาะคนที่รักและหวังดีกับหนูอย่างพี่พีทนะจ๊ะ (ไม่ค่อยจะเชียร์เล้ยฉัน )

[tawan]

น่ารักอะ

รักกันรักกัน

 

[Horizon]

ลุ้นเหนื่อยแทน
+1

[Supermimt]

 :impress3:หึหึ

เริ่ดคร่าาา พี่พีท !

[Still_14OC]

พี่พีททำตัวเป็นตาแก่เจ้าเล่ห์