หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[Nus@nT@R@]

น่าสงสารลิงน้อย ไปอยุ่กับพี่พีทและคุณย่าดีกว่าค่ะ

[Supermimt]

มาอยูากะ ลุง พีท เถอะ นะ
สงสารอ่า

[T H O R]

ภูคิดไปไกลแล้วลูกเอ้ยยยยย 555
 

[cocoaharry]

สงสาร
คนเราก็นะ ทำกันได้

[kinjikung]

พี่พีท โอกาสมาแล้วรีบรับน้องภูไปเลี้ยงเลย
เลี้ยงต้อยไปก่อน สงสารน้องภูคงซนไม่ได้อีกหลายวัน

[Rhythm]

ให้น้องภูมาอยู่บ้านพี่พีทซิ

[EunSung87]

น้องภูน่าสงสารจัง
จะไม่ได้อยู่กับครอบครัวแล้ว
พี่พีทก็น่าสงสาร
จะไม่ได้เจอน้องภูทุกวันแล้ว

[fiixtion]

ถึงตอนสนุกก็.....น่ะ   แต่พอจะเศร้า....เฮ้อ......จับใจ

[p_phai]

น่าสงสารจัง

[yayee2]

อ๊ะ..ช่วงต้นของตอนนี้สนุกและชื่นใจกับความซนแบบน่ารักๆของน้องภูอยู่ดีๆ
ไหงช่วงท้ายของตอนกลับให้กินมาม่าไปซะนี่ สงสารน้องภู
ให้น้องภูอยู่กับคุณย่าไม่ได้หรอ จะได้อยู่กับพี่พีทไง                                                                                                                                                                           

[ladymoon_yy]

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอดราม่าครับ อิอิ
ชอบอะไรแบบนี้

[nn~~NN]

ให้พี่พีทเค้าเลี้ยงเถอะน้องภู   

[konnarak]

โอ้ย .... มาม่าอะ    สงสารครอบครัวน้องภู  สู้ๆนะ

รอตอนต่อไป

[K.Pupoom]

มาแว้ววววว   ดราม่าอีกสักตอนสองตอนนะ

ขอบคุณทุกกำลังใจเหมือนเดิมนะครับ

ขอบคุณมากครับ




ตอนที่....12
 




มีเรื่องอะไรบ้างหรอที่ปิดไอ้ภูคนนี้ได้


ผมแอบฟังอยู่ที่บันได แล้วผมก็ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด
น้ำตาไหลเป็นทางตลอดตั้งแต่ผมได้รับรู้เรื่องนี้
ผมพยายามอุดปากตัวเองไว้ไม่ให้มีเสียงสะอื้นออกมา
มันช่างเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนจะทรมาน
ทุกถ้อยคำ ทุกเรื่องราว ทุกหยาดน้ำตาของคนทั้งคู่ที่เรียกว่า พ่อและแม่
ผมจดจำได้ขึ้นใจ ครอบครัวที่มีแต่รอยยิ้ม ครอบครัวที่มีแต่ความอบอุ่น
วันนี้มันกำลังจะจางหาย แม่กำลังจะหนีผมไป พ่อกำลังจะทิ้งผมไป
ให้ผมไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ ทำไม ทำไมไม่เอาผมไปลำบากด้วย น้องภูทนได้ ฮือออออออออออ
ถึงจะให้ผมอยู่ที่นี้อย่างสุขสบาย ถ้าไม่มีพ่อกับแม่มีหรอผมจะมีความสุข
สู้ให้ผมไปลำบากกับท่านทั้งสองดีกว่า............

"คุณแม่" ผมรวบรวมพลังที่มีอยู่ ตะโกนออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ
"น้องภู"
ผมวิ่งเข้าไปกอดคุณแม่ มันอาจจะเป็นกอดสุดท้ายที่เราสองคนจะได้กอดกัน
ผมไม่รู้จะโวยวายว่าอะไร เพราะผมรู้ว่าทำไมท่านทั้งสองต้องทิ้งผมไป
ผมจะอยู่ที่นี้ต่อไปอย่างไร ใจน้องภูจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ววววววววววว
"คุณแม่ ฮืออออ ฮึก  ฮึก  ฮือออ คุณแม่ อย่าทิ้งภูไป ฮืออออออ"
"ภูลูก ฮือออออ น้องภู" สามคนพ่อแม่ลูก สวมกอดกันร้องไห้
ตอนนี้พี่แก้มก็นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น
ผมร้องไห้ทั้งเหนื่อยทั้งหอบ  สติมันพร้อมจะดับวูบได้ตลอดเวลา

***************************************************************************************
///////////////////////////////////////////////////////////////
ไอ้ลิงของผม ตอนนี้มันร้องไห้ไม่หยุดเลย ผมใจจะขาดอยู่แล้ว
ได้แต่กุมมือคุณย่าไว้แน่น พวกเราอยู่กับเสียงร้องไห้นั้นเกือบครึ่งชั่วโมง
"น้องภู มาหาคุณย่าสิลูก"
"คุณย่า ฮือออออ ฮึก ฮึก ฮึก"
"อย่าให้พ่อกับแม่เขาเป็นห่วงสิลูก น้องภูคือดวงใจของพ่อกับแม่นะ"
"ภูจะอยู่อย่างไรล่ะคุณย่า ฮึกๆๆๆ  ฮือ"
"ภูดูแลย่าได้ เวลาย่าไม่สบาย ทำไมภูจะดูแลตัวเองไม่ได้ล่ะลูก"
"น้องภูแม่สัญญานะลูก ถ้าแม่พอมีหนทางขยับขยายได้ แม่จะมารับหนูนะลูก"
"ภูทน ฮึกๆ ฮืออ ลำบากได้แต่ แต่ ฮึก ภูทนไม่ได้ถ้าไม่มีแม่ ฮึก ฮึก ฮือ"
"หนูต้องเข้มแข็งนะลูก อย่าให้แม่เป็นห่วงสิลูก ฮือออออ"
"แม่ไม่รักภูแล้ว ฮือออ" อยู่ดีดีมันก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้ววิ่งขึ้นข้างบนไป
ผมอยากคว้าตัวมันมากอดแนบอก แล้วบอกว่าพี่พีทคนดีจะดูแลภูเอง
แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ยืนตัวแข็ง ตัวชา  แต่ผมต้องทำอะไรสักอย่าง
"ภู" คุณน้าตะโกนเรียกชื่อลูกชายอย่างสุดเสียงงงงงแล้วก็แทบล้มทั้งยืน
"เดี๋ยวพีทไปดูน้องเองครับ"  ผมรีบวิ่งตามไอ้ตัวแสบไป
ก็ได้ยินเสียงนอนร้องไห้ สะอึกสะอื้นอยู่ในห้อง
"ภู"
"ออกไปนะไอ้เสาไฟ ออกไป ภูอยากอยู่คนเดียว" แล้วไอ้ลิงน้อยขี้แยก็ขว้างตุ๊กตาทุกตัวบนเตียงมาที่ผม
"ไอ้ขี้แพ้ ไหนบอกว่าเก่งนักไง เรื่องแค่นี้ยอมแพ้ได้ไง"
"มันเรื่องของภู ออกไป ฮึก ฮืออออ  ออกไปสิว่ะ"
โดเรมอนตัวใหญ่ลอยมากระทบใบหน้าผม เต็มๆ
"ยิ่งทำตัวแบบนี้แม่เขาก็ยิ่งเป็นห่วง ไหนบอกว่ารักแม่ไง ไหนบอกว่าโตแล้วไง"
พอผมพูดจบ มันก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากอดเข่าร้องไห้ เนี่ยแหละที่มาของน้ำตาเช็ดหัวเข่า
ผมเดินเข้าไปนั่งที่เตียง น้องภูยังคงสะอื้นไม่หยุด แต่อาการโวยวายสงบลงแล้ว
"แม่เขาไม่ได้หนีไปไหนเลย เขายังอยู่ในใจของภูไง ภูไม่เห็นหรอ
แม่เขาร้องไห้หนักแค่ไหนถ้าภูยังเป็นแบบนี้แม่เขาจะสบายใจได้ไง ภูฟังพี่นะ " ผมโอบไหล่น้องภูไว้
"แม่เขามีความจำเป็นต้องไปน้องภูก็ได้ยินแล้วนิ"
"แล้วทำไมไม่เอาภูไปด้วย ฮือออออ"  มันยังคงก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้
"ไม่มีแม่คนไหนหรอกนะ ที่อยากเอาลูกไปลำบาก ทั้งๆที่ข้างหน้าไม่รู้จะต้องเจออะไร"
"ภูทนได้ ฮึก ฮือ ฮึก"
"พี่พีทรู้ว่าภูทนได้ ภูเป็นคนเก่ง แต่แม่คงทนไม่ได้แน่ถ้าจะต้องเห็นภูลำบาก"
"แต่ภูจะไม่มีแม่แล้วนะพี่พีท ฮือออ ฮึก" น้องภูเงยหน้าสบตาผมด้วยน้ำตาไหลพราก แล้วก็สวมกอดผมทันที
ผมเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก็สงสารมันจับใจ
"แม่เขาไปอเมริกานะ แค่นี้เอง นั่งเครื่องบินแปปเดียวก็ถึง" ผมเอามือลูบหัวน้องภูเบาๆ
"แต่ภูต้องอยู่คนเดียว นานเท่าไรกว่าจะได้เจอกัน"
"เราก็คุยกะแม่ผ่านอินเตอร์เนตก็ได้"
"มันไม่เหมือนการได้อยู่ด้วยกันหรอกพี่พีท พี่พีทไม่เข้าใจภูเลย"
"ทำไมพี่พีทจะไม่เข้าใจ วันที่พี่พีทจากคุณย่าไปอเมริกา พี่พีทก็ร้องไห้แบบภูเนี่ยแหละ โวยวายมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แล้ววันนี้พี่พีทก็ได้กลับมา

หาคุณย่าอีกครั้ง ก็เหมือนน้องภูนั้นแหละ วันข้างหน้าคุณแม่เขาก็ต้องกลับมาหาน้องภูอีกครั้ง"
"แล้วภู ฮึก ฮึก ควรทำยังไงอ่ะ พี่พีททททท"
"น้องภูก้ต้องหยุดร้องไห้ แล้วก็เข้มแข็ง รอวันที่คุณแม่กลับมา ยิ่งภูร้องไห้ คุณแม่เขาก็ยิ่งห่วง ภูเห็นคุณแม่ร้องไห้ใช่ไหม"
"เห็น"
"ถ้าภูเข้มแข็ง คุณแม่เข้าจะได้สบายใจหมดกังวล หรือว่าภูอยากเห็นคุณแม่ร้องไห้"
"ไม่อยาก ฮึก ฮึก"
"งั้นน้องภูต้องเข็มแข็งนะ "
"อื้มมม"
บางทีเด็กคนนี้กุดูเข้มแข็งดูฉลาดเกินไว
แต่บางทีก็ดูเหมือนเด็กไร้เดียงสา
แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้มาโดยตลอดคือ ความใสซื่อในตัวน้องภู
เด็กคนนี้ไม่เคยเอาเปรียบหรือคิดร้ายกับใคร
ทำไมหนอ ผมถึงอยากได้เขามาดูแลขนาดนี้นะ

ไอ้ลิงน้อยร้องไห้จนเหนื่อยหลับไปทั้งคราบน้ำตา ผมลงไปส่งข่าวด้านล่างว่าทุกอย่างสงบแล้ว
ทุกคนเลยหมดห่วง ก็มีแต่คุณน้าทั้งสองเท่านั้นที่สายตากังวลอยู่มาก โดนเฉพาะน้านุช
"ขอบใจมากนะพีท"
"ครับ คุณน้ามีอะไรเรียกพีทได้ตลอดนะครับไม่ต้องเกรงใจ"
"ขอบใจมาก พาคุณย่าไปพักผ่อนเถอะ ดึกมากแล้ว"
"นุช ฟังย่านะลูก จะสอนให้ลูกเข้มแข็งนุชเองต้องทำให้ลูกเห็นก่อนนะ"
"ค่ะคุณย่า"
"ไปพักผ่อนซะ ตื่นมา เราต้องยิ้มสู้ไม่ใช้สู้ทั้งน้ำตา แก้มเราก็เหมือนกันไปนอนไป"
ทุกคนต่างแยกย้ายไปพักผ่อน คนที่ดูเข้มแข็งที่สุดแทนที่จะเป็คนหนุ่มอย่างผม
กลับกลายเป็นคนสูงอายุอย่างคุณย่า เนี่ยแหละนะที่เค้าเรียกว่า "อาบน้ำร้อนมาก่อน"
ผมเข้าไปส่งคุณย่าที่ห้องนอน
"คุณย่า ทำไมคุณย่าไม่ขอน้องภูมาอยู่บ้านเรา"
"พีท เราน่ะคนอื่นนะลูก คนที่น้องภูเขาไปอยู่ด้วย นั้นน่ะเข้าเป็นลุง"
"แต่เราก็รักน้องภูเหมือนญาติเรานะครับอไม่แน่อาจจะมากกว่าลุงเขาอีก"
"แต่พีทอย่าลืมสิลูก คนเป็นพ่อเป็นแม่ยังไงก็อยากให้ลูกอยู่กับคนที่เขาวางใจ"
"แต่"
"พ่อเขาเลือกที่จะให้น้องภูไปอยู่ที่นั้นแสดงว่าเขาต้องมั่นใจว่าที่นั้นจะดูแลลูกเขาได้"
"ครับ"
"พรุ่งนี้พีทต้องพาย่าไปทำธุระนะลูก ไปนอนได้แล้ว"
"ธุระอะไรหรอครับ"
"เรื่องบ้านของน้านุชไงลูก"
"คุณย่า พีทขอซื้อไว้เองได้ไหมครับ"
"ถ้าพีทไม่ซื้อ ย่าก็จะซื้ออยู่แล้วลูก"
"งั้นหลังนี้พีทขอตัดหน้าคุณย่านะครับ"
"จ้ะ ไปนอนได้แล้วลูก"
"งั้นพีทไปนอนนะครับ"
"ฝันดีนะลูกนะ"
"ครับคุณย่า"
ผมมายืนดูห้องนอนไอ้ตัวแสบที่ริมระเบียง คงเป็นคืนที่ฝันร้ายที่สุดเลยสินะ
อยากอยู่ใกล้มันในเวลาที่มันเศร้าจัง  มันกำลังจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว
ใครจะมาปีนรั้วบ้านผมนะต่อจากนี้  ไอ้ลิงน้อยของพี่พีทททททททท
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ

มีอะไรพูดคุยกันได้นะครับบบบบบบบบบบ

[Latispinus]

   คนเขียน ขยันมาก สุดยอดครับ

[dukdikdukdik]

พี่พีทเอาน้องภูมาอยู่ที่บ้านด้วยเลยนะ T^T

คนแต่ง ๆ ตอนนี้ไปกินมาม่าน้ำข้นบิ๊กแพ็คอยู่ปะคะเนี้ย T^T

[Loveunomore]

ฮืออๆๆ เศร้าง่า แต่ฟ้าหลังฝนย่อมสวยเสมอนะจ๊ะ น้องภู สู้ๆ ^3^

[StillLoveThem]

...เขียนดีนะเนี่ย อ่านแล้วอินเลย น้ำตาซึม 555
...พี่พีท เป็นพ่อบุญทุ่มเลย ซื้อบ้านเพื่อจะเลี้ยงต้อยเด็ก หรือเปล่าหว่า

[yowyow]

คุณย่ารับน้องภูมาเลี้ยงสิ นะๆๆๆๆ

[kenghan]

พี่พีทแสดงความเป็นพระเอกโดนการ
เอาน้องมดูแลที่บ้านเลยยยยยยยย

[Horizon]

 

[tawan]

ลิงน้อยของพี่พีททททททท

 

 

 

[Karn12]

เศร้าเลยตอนนี้  น้องภูจะต้องห่างจากพี่พีทจริง ๆ เหรอเนี่ย

[PoMArmKuB]

55555 ลิงน้อยของพ่พีท น่ารักที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดด

[เฉาก๊วย]

ดราม่าเอ๋ยยย จงมากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ...........แงงงงงงงงงงงงง   

[m_pop91]

กราบเท้าคุณย่างามๆสามครั้ง
คุณย่าเข้มแข็งได้ใจมาก

[♠DekDoy♠]

เอาลิงน้อยมาอยู่ด้วยสิ

[seaz]

มาม่าคัพถ้วยนี้ เฮ้อ...

[EunSung87]

 ลองคุยกะคุงแม่ลิงน้อยสิพีท
เผื่อได้ลิงน้อยมากอด